موقعیت شغلیم قطعی شده و از این بابت خیلی خوشحالم اما در مورد آینده نگران....

سلام دوستای خوبم. امیدوارم که خوب باشید.

دوستان، تو تاپیک های قبلی در مورد مشکلاتم با همسرم توضیح داده بودم ( محل زندگی که تهران نیستیم و تو شهرستانی هستیم که از نظر فرهنگ و امکانات و خیلی چیزای دیگه احساس خوبی ندارم بهش، مشروب خوردن همسرم، بیماری زگیل تناسلی که مدتی ذهنم رو درگیر کرده بود و البته هنوزم خیلی بهش فک میکنم و...)

میتونم بگم تو این مدت همسرم بهتر شده. خیلی بهم توجه میکنه، کمتر پیش میاد که بحثی داشته باشیم، قلیون کشیدنش رو کمتر کرده (از روزی دوبار رسونده به دو روز در میون، اما نمیدونم به چه دلیلی و میدونم که به خاطر حرفای من نیست)

اومدم اینجا تا بگم به لطف خدا، موقعیت شغلی که بهتون گفته بودم قطعی شده (در تهران) و از هفته آینده، کلاسهای آموزشی م شروع میشه و انشالله بعدش مشغول به کار میشم.

اخر هفته میام تهران. همسرم با کار کردنم مشکلی نداره و خوشحال هم هست اما دلش به این خوشه که انتقالی میگیرم و برمیگردم. اما من تصمیمی که گرفتم اینه که بیام تهران و بعد از مدتی بگم انتقالی نمیدن و بیاد تهران تا با هم زندگی کنیم. و البته همونطور که قبلا گفتم احتمالش کمه که بیاد چون خانواده ش به شدت وابسته ن و مادرش اگر یک روز پسرشو نبینه یا همسرم وقت نکنه بهش سر بزنه، تا صبح میشینه گریه میکنه(بدون اغراق میگما) . و جدای از مسائلی که همسرم میگه به خاطرشون نمیتونم بیام تهران، یعنی نداشتن کار و خونه و اینها، من فکر میکنم مهمتر از اینها وابستگی خانواده ش بهش باعث میشه که نیاد. چون کارش ازاده و تو تهران هم میتونه کار کنه و منزل رو هم میتونیم تو یه واحدی که خانواده م دارن بشینیم یا اجاره کنیم ازشون.
خلاصه خیلی نگرانم. و دغدغه فکری دارم. از طرفی خیلی خوشحالم که کار به این خوبی پیدا کردم و از طرفی خیلی نگران آینده م... همسرم از ترس اینکه تو تهران موندگار نشه، خیلی راحت میگه میری 1 سال می مونی و تو این مدت رفت و امد میکنیم و بعد انتقال میگیری و میای.... مگه 1 سال کمه؟؟؟ که از هم دور بمونیم؟؟؟؟ تازه هیچ تضمینی هم نیست بعد از 1سال انتقالی بدن مگر با پارتی و اینا. چون تعهد گرفتن تا 10 سال درخواست انتقالی ندیم...

و به دلایلی که قبلا مفصل توضیح دادم، اصلا خودم هم دوست ندارم که انتقالی بگیرم و برگردم به اون شهر...

دوستان من هنوز باهاش جدی صحبت نکردم درمورد اینکه بیاد تهران. میخوام بیام و مدتی کار کنم و بعد بهش بگم که انتقالی نمیدن و بیاد تهران. تا بدونه که اقدام کردم واسه انتقالی اما نمیشه. لطفا نظرتون رو در این باره بهم بگید.



دوستان مساله دیگه ای که ذهنم رو مشغول کرده نحوه خرج کردن و مدیریت کردم درآمدم هست. الان که میدونه این شغل، درامد خوبی داره همش یه حرفایی میزنه که خیلی نگرانم میکنه. مثلا دیشب که ازش پول خواستم واسه خریدن چیزی، با خنده گفت چندماه بعد، دیگه واسه این چیزا به من نمیگی پول بده و خودت راحت میخری. یا همش میگه به منم پول میدی؟!!!! واسم فلان کادو رو میخری؟!!!! ببینید با شوخی و خنده این حرفا رو میزنه ها، اما من اصلا خوشم نمیاد و میدونم که همچین تفکری داره. و فک میکه اگه خودم پول داشته باشم دیگه نباید از اون بگیرم ! نگرانم از اینکه دیگه برای نیازهای اصلیم هم بهم پول نده و خیلی حواسش به حقوقم باشه... من مشکلی ندارم که به زندگیمون کمک کنم اما نمیخوام همین چیزایی رو هم که الان همسرم تامین میکنه من بعد از این تامین کنم.

و چون نمیخوام از الان جبهه بگیره، وقتی این حرفا رو میزنه نمیخوام طوری جوابش رو بدم که ناراحت بشه. درواقع میخوام یه جورایی با سیاست عمل کنم. طوری که هم اون ناراحت نشه و هم من احساس بدی نداشته باشم. لطفا راهنمایی کنید که چطور مدیریت کنم؟؟؟
اصلا به نظرتون حقوق خانم چطور باید خرج بشه؟؟مخصوصا خانم های شاغل بگن لطفا.

من خودم میخوام بیشترشو پس انداز کنم چون همسرم اصلا پس انداز نمیکنه...

دوستان میشه لطفا نظرتون رو بگید؟
به شنیدن راهنمایی هاتون نیاز دارم

سلام

من فقط در یه مورد می تون نظر بدم و اون مدیریت مالی هست:

بلافاصله بعد از اولین دریافت خقوق تون در مورد وام های مختلف تحقیق کنید. و وامی که همه حقوق تون (بجز مبلغ کمی که برای رفت و آمد و هزینه های جزئی) رو بابت قسطش باید بدید رو انتخاب کنید و بعد اون پول رو جایی سرمایه گذاری کنید. مثلا پیش قسط یه آپارتمان یا ثبت نام ماشین یا زمین و ... و نه بانک که هر وقت میل تون کشید برش دارید!
اینجوری اون هدف پس انداز شما محقق میشه پیشاپیش و البته یک گام جلوتر از تورم. و اینکه پولی دستتون نیست که همسرتون براش توقعی ایجاد بشه.

سرمایه گذاری هم بنام خودتون باشه.

ببخشید میشه بپرسم کارتون چیه که انتقالی نمیدن؟
همه ازخوداشون از تهران برن شهرستان!

حوزه پزشکیه...پرستاریه...مهندسیه.. .

صبا جان از راهنماییت ممنونم عزیزم. یعنی کل درامدم رو بذارم واسه قسط های وام؟


آرامش جان، یه کار پشت میزی تو یه ارگانی.

همون اول ازمون تعهد گرفتند که درخواست جابه جایی نکنیم.

بقیه شاید شرایط و موقعیتشون فرق میکنه. اما من با مشکلاتی که دارم و قبلا توضیح دادم اصلا و اصلا از خدام نیست که از تهران برم به اون شهرستان. شاید اگه شهرستان دیگه ای بود زیاد مهم نبود اما اونجا اصلا نمیتونم.

آرامش جان شما تازه عضو شدید؟ جالبه که وقتی صفحه تون رو چک کردم کلا دوتافعالیت داشتید که هردوتاش، پست تو تاپیک من بود!! شاید آشنا در اومدیم با هم؟؟:58:

آره یاسمن جان همه حقوقت رو بده قسط.

صبر کن تا حکمت رو بزنن. و دریافتی ت رو پس از کسر مالیات و... بفهمی. بعد مثلا اگر دریافتیت ماهی ۲ تومن مبلغ کرایه رفت و آمد و یه مقدار دیگه رو ازش کسر کن و مثلا برو یه وام ۴۰ یا ۵۰ میلیونی از بانک ملی بگیر. از ماههای بعد بخش عمده حقوقت اتوماتیک بابت قسط میره و یه بخش هم که می مونه صرف هزینه رفت و آمد و ... میشه. برای خریدهات هم صبر کن تا همسرت بیاد با هم برید خرید.

اون مبلغ وام رو خوب تحقیق کن و یه جای مطمئن سرمایه گذاری کن. اینجوری پیشاپیش پولت پس انداز شده.

اگر هم همسرت پولی داره می تونید با هم شریک بشید و مثلا یه خونه کوچیک یا سوییت بخرید. ولی هر کی سهمش بنام خودش. اینکه تاکید می کنم سهمت بنام خودت باشه بخاطر تردیدهای زندگی مشترکت هست.

یاسمن جان اول تبریک میگم بخاطر شغل خوبی که پیدا کردید :72:

وقتی تاپیک شما رو خوندم بخاطر اون تیکه مدیریت مالی قضیه که تجربه مشابهی داشتم وظیفه خودم دونستم که نظرمو برات بنویسم شاید مفید واقع بشه ... البته من کارشناس نیستم اما در حدی که تجربه کردم خودم میگم برات ...

اول اینکه باید بدونی وقتی یک زن شاغل باشه صددرصد نگاه مرد بهش تغییر می کنه و انتظاراتی براش بوجود میاد که هرگز از یک زن خانه دار نداره ... البته این انتظارات از لحاظ شرعی و قانونی درست نیست ولی خب تا حدی با منطق جور در میاد (البته در حد خیلی کم) ... و مساله اینه که وقتی خانم بخشی از تایم خانه داری و همسرداری شو میذاره برای کار و وقتی به خونه برمیگرده خسته و بی انرژی هست خب مرد انتظار داره یه سهمی از درآمد خانم هم برای زندگیش خرج بشه ...

مثلا توی مورد شما وقتی شوهرت می بینه عملا همسرش رو در کنارش نداره و تنها دلیلش "کار همسر" هست، خب طبیعتا انتظار داره در قبال اون چیزی که از دست داده یه چیزهایی بدست بیاره، درسته ؟؟

پس یه سهمی رو هر چند کوچک توی زندگیت از درآمدت بذار ... مثلا یه چیزهایی رو که نیاز داری خودت برای خودت بخر ولی نه همیشه!! گاهی یه چیزهای برای خونه بخر ... مثلا اگر ماشین ظرفشویی نیاز داری ولی همسرت نمی تونه بخره خب شما واسه خودت میخری ... هم استفاده می کنی و لذتش رو میبری و هم به همسرت کمک کردی، چه عیبی داره؟؟

ولی حتما بذار شوهرت بفهمه که تو دوست داری مایحتاجت رو ایشون برات تامین کنه و بهش متکی هستی ... به این شکل که چقدر دلم می خواد فلان چیز رو داشته باشم و با ناز و مهارت های خاص زنانه ازش بخواه که برات انجام بده ... و مطمئن باش که با این شیوه انجام میده ...

و مخصوصا از همین الان عادتش نده به تامین موارد کلیدی زندگی مثل مسکن، ماشین، خریدهای عمده خونه ... اینا رو بذار خودش انجام بده و از همین حالا بدونه با شاغل شدن شما وظایف ایشون قرار نیست تغییری بکنه ...

حتما از درآمدت هر از گاهی برای همسرت هدیه بخر ... هدیه مردها رو خیلی خوشحال می کنه و حس خوبی بهشون میده ... حداقلش اینه که هر وقت به اون هدیه نگاه می کنه و یا ازش استفاده می کنه محبت شما رو تو قلبش حس می کنه .. عیبی نداره بذار بدونه همسرش از درآمدش براش یه جاهایی مایه میذاره ...

در مورد بحث سرمایه گذاری موافق هستم ولی شراکت رو نه! ببین شما وقتی در ملکی یا مالی شریک شدی دیگه عملا اختیار مستقل برای مصرف یا فروش اون مال رو نداری ... اینجا خیلی حواستو جمع کن ! مخصوصا شما که وضعیت ادامه زندگیت هنوز در ابهامه ...

اگر شما یک خونه بخرید اون خونه دیگه میشه محل زندگی مشترک شما نه پس انداز یاسمن ... پس یاسمن به تنهایی حق فروش، اجاره یا هر تصمیم دیگه رو نخواهد داشت و باید شریکش (حالا همسر یا هر کسی) رضایت داشته باشه و همکاری کنه در مورد این تصمیمات ...

در مورد سرمایه گذاری و پرداخت اقساط ماهیانه هم به نظر من فقط و فقط وقتی اقدام کن که از امنیت شغلیت صد در صد مطمئن باشی ... آیا مطمئنی تا ده سال آینده این شغل و حقوق ماهیانه برای پرداخت اقساط یه وام سنگین که احتمالا دوره بازپرداخت اقساطش طولانی هست رو خواهی داشت ؟؟ آیا زمانی نمیرسه که به عنوان یک زن خسته باشی و نیاز به استراحت داشته باشی و به هر دلیلی نخواهی کار کنی ولی صرفا بخاطر قسط هات مجبور باشی فشار کار رو تحمل کنی؟؟ به اینا خوووب فکر کن، اگر این اطمینان رو داری بعد برای سرمایه گذاری و گرفتن وام اقدام کن ...

ببین من از تجربه خودم میگم برات که بدونی دلیل حرفام چیه ... من زمانی که ازدواج کردم شاغل بودم و پس انداز قابل توجهی داشتم ... اون پس انداز + شراکت در یک وام سنگین ماهیانه رو گذاشتم روی پول شوهرم و با هم یه خونه خریدیم ... و باید بگم که بزرگترین اشتباه زندگیم رو اول راه انجام دادم!! من کارمند بخش خصوصی بودم و از بد روزگار مدت کوتاهی بعد از ازدواجم محل کارم با اینکه کارخونه صنعتی معتبری بود به رکود اقتصادی برخورد و بعضی بخش هاش منحل شد و خیلی از نیروها تعدیل شدن و منم کارم رو از دست دادم ... اما همسرم ازم انتظار داشت بخاطر قسط هایی که به عهده گرفته بودم هرطوری شده کار کنم ... چون نصف وام به نام من بود و من از اول به عهده گرفته بودم و از طرفی کل پس اندازم هم برای خرید خونه رفته بود و هیچ پولی برام نمونده بود ... خلاصه کلام اینکه من دقیقا عین مردی که برای نون شب و سیر کردن شکم خانواده محتاج به کاره به هر دری میزدم واسه پیدا کردن کار و طوری شده بود که توی مدت کوتاهی مجبور شدم 3 تا کار عوض کنم و خب خوب می دونی که این وضعیت چه بار جسمی و روانی برای یک زن داره ؟؟ نتیجه ش این میشه که حتی وظایف همسری و اون بعد زیبای زنانگی ت رو هم نمی تونی درست و حسابی به نمایش بذاری ... و تهشم میشه دعوا و تنش و ...

از بد روزگار همسرم هم کارش رو از دست داده بود و چون من شاغل بودم قسمت عمده ای از هزینه زندگی افتاده بود روی دوش من و از طرفی محیط کارم رو هم دوست نداشتم و دلم می خواست کار نکنم اما نمیشد !! تنها راهی که برای حفظ زندگیم به نظرم میرسید فروش همون خونه بود ... ولی همسرم موافقت نمی کرد .... شونه های ظریف و زنانه من داشت زیر اون بار خورد میشد ... ولی هیچکس اینو نمی فهمید ... هیچکس نمیدید چه باری روی دوش من هست ... همه فقط ظاهر قضیه رو میدیدن که آره ملودی می خواد خونه رو بفروشه و زندگی رو به آتیش بکشه و ... کار به جایی رسیده بود که حتی پدرشوهر و مادرشوهرمم دخالت می کردن که نباید خونه رو بفروشید (از معایب شراکت) ...

قصه خودمو گفتم تا معضلات احتمالی سرمایه گذاری بلند مدت و شراکت با همسر رو بدونی ... باز هم میگم از نظر من (که البته کارشناس هم نیستم و فقط این مساله رو تجربه کردم) ... فقط و فقط وقتی برای سرمایه گذاری و شراکت اقدام کن که: 1- از امنیت شغلیت اطمینان کامل داشته باشی و بدونی که می خوای سالها کار کنی و 2- مطمئن باشی این شراکت روی روابط زناشویی و زندگی مشترکت تاثیر منفی نخواهد گذاشت ...

اگر از این دو مورد مطمئنی که خب صد البته سرمایه گذاری و آینده نگری بهترین راهه ...

ولی من فکر می کنم بهتره فعلا تا چند سال آینده(حداقل تا زمانی که زندگی تون به ثبات برسه یا فرزندی داشته باشید) ، اگر قصد پس انداز داری، پس اندازت بدون شراکت و توی حساب شخصی خودت باشه یا اگر چیزی رو می خوای بخری شریک نشی و صرفا به نام خودت باشه و اختیار مصرفش با خودت باشه ... حساب پس انداز بلند مدت توی بانک ها هم بدفکری نیست ... چون امکان برداشت هم نداره ...

به نظر من فعلا این روش رو در پیش بگیر یعنی خرج های خورده در حدی که داری از زندگی مشترکت مایه میذاری تو زندگیت انجام بده، وظایف مالی اصلی زندگی(مسکن، ماشین، خرید خوراکی منزل) رو اصلا و ابدا به عهده نگیر، و سرمایه گذاریت رو به تنهایی انجام بده تا بعد چند سال ببینی وضعیت زندگیت چطوری میشه (بخاطر توضیحاتی که خودت دادی اینو میگم) ... بعد إن شالله اگر به قطعیت رسیدی می تونی در مورد شراکت هم "با رعایت همه جوانب" اقدام کنی ...

موفق باشی :72:

ملودی جان بابت صحبت ها و راهنمایی های خوبت خیلی خیلی متشکرم. واقعا مفید بودن واسم.:72:

درسته درمورد سرمایه گذاری خودم هم فکر میکنم باید حداقل یکی دو سال بگذره و از کارم و خیلی چیزای دیگه خیالم راحت بشه و بعد اقدام کنم. اما دلم میخواد پس انداز کنم و مثلا باهاش واسه خودم ماشین بگیرم. الانم یه مقدار پس انداز دارم و فک میکنم بعد از چندماه کار کردن هم بتونم این کار رو بکنم. اما درمورد این مساله که گفتی وظایف اصلی زندگی مثل مسکن و خونه و اینا رو به عهده نگیر منظورت اینه که به نام هردومون نباشه دیگه؟ یا منظورت اینه که حتی اگر با پس انداز خودم هم ماشین یا خونه یا ... بگیرم و به نام خودم هم باشه، بازم خوب نیست؟؟


بله من حتما قصد دارم با درآمدم یه مقدار خرج کنم واسه زندگی مون یا حتما واسه همسرم هدیه میگیرم. کل حقوقم رو پس انداز کنم که چی. حتما بخشیش رو حتی کم، واسه زندگی مون خرج میکنم اما راستش این حرفای همسرمه که منو نگران کرده. مثلا من هنوز نرفتم سرکار، همش با شوخی میگه اگه مثلا 5میلیون لازم داشته باشم بهم میدی؟!! اصلا از این حرفاش خوشم نمیاد. نظر شما در مورد این حرفاش چیه؟؟ چطور باید برخورد کنم اگه همچین خواسته ای داشته باشه؟ و چی بهش بگم که هم قانع بشه و هم ناراحت نشه؟


و اینکه اصلا و ابدا دلم نمیخواد کار کردن من باعث بشه همسرم کمتر تلاش کنه. یا کمتر کار کنه و یا دلشو به حقوق من خوش کنه. یا هرچی که لازم داشتم بگه تو که خودت پول داری، بگیر دیگه.

قبلا هم خیلی وقتا که میدید پول دارم میگفت خودت بگیر بعدا پولت رو میدم.

بعضی ها نظرشون اینه که حقوقت رو خیلی کمتر از چیزی که هست بگو بهش. اما من از دروغ و اینجور پنهون کاری ها خوشم نمیاد. نظر شما در مورد این مساله چیه؟

ملودی جان بابت صحبت ها و راهنمایی های خوبت خیلی خیلی متشکرم. واقعا مفید بودن واسم.:72:


خواهش می کنم یاسمن عزیز، امیدوارم بتونم کمکی هرچند کوچک در جهت حل مشکلت باشم ...


اما درمورد این مساله که گفتی وظایف اصلی زندگی مثل مسکن و خونه و اینا رو به عهده نگیر منظورت اینه که به نام هردومون نباشه دیگه؟ یا منظورت اینه که حتی اگر با پس انداز خودم هم ماشین یا خونه یا ... بگیرم و به نام خودم هم باشه، بازم خوب نیست؟؟


والا به نظر من بهتره (حداقل فعلا) مسئولیت های مردانه زندگی مثل تأمین مسکن، وسیله نقلیه، خریدهای عمده خونه و اینجور چیزها به عهده آقا باشه و شما فقط توی چیزهای جزئی تر کمک کنی ... چون در غیر اینصورت این امکان وجود داره که حس مسئولیت پذیری همسرت رو کمرنگ کنی و این خیلی خیلی خطرناکه !!


ببین خونه ای که توش زندگی می کنید حتی اگه به نام شما باشه، در نهایت ملکی هست که در اختیار زندگی مشترکتونه و به نوعی حق فروشش یا تصرف شما به تنهایی ازتون ساقط میشه و اگر درصورت نیاز تاکید می کنم حتی در صورت نیاز هم بخواید اسمش رو بیارید میشه دعوا و اختلاف (تجربه خودم) ... یا مثلا اگر همسرتون ماشین ندارن و شما ماشین حتی به نام خودتون هم بخرید ممکنه ایشون با خودش بگه خب یاسمن که ماشین داره چه بهتر با هم استفاده می کنیم ... اون وقت خودش دیگه دنبال خرید ماشین نمیره و اگه پولی هم داشته باشه جور دیگه ای مصرفش می کنه ...


به نظر من بهتره مواردی رو که مربوط به زندگی مشترک هست بذارید خود ایشون تامین کنند... حتی اگر حداقل ها رو می تونن تامین کنن بذارید همون حداقل ها رو خودشون تامین کنن و شما زن خونه و استفاده کننده باشید فقط ...


ولی برای خودت پس انداز کن و تو دلت بدون همین پس انداز در آینده به درد زندگی مشترکت هم خواهد خورد چون در نهایت اگر به امید خدا زندگی تون دوام داشته باشه شما و همسرت جدا از هم نیستید که ، یک خانواده اید ... ولی من میگم اینطور شراکت ها برای زن و شوهرهاییه که ده یا حتی بیست سال از زندگی مشترکشون گذشته باشه نه من و شمایی که اول راهیم ... ماها با این کار فقط همسرانمون رو بدعادت و بی مسئولیت می کنیم ...


به نظر من بهترین نوع پس انداز حساب های پس انداز یا سرمایه گذاری بلند مدت توی بانکه ... چون اینجوری خونه یا ماشینی هم وسط نیست که باعث ایجاد سوء تفاهم یا اختلاف بین شما و همسرت بشه ... ولی اگر می خوای یه خونه، یا یه تیکه زمین یا مثلا ماشین داشته باشی این موارد فعلا جدای از زندگی مشترکت باشه ... مثلا یه زمین بخر یه گوشه نگهدار یا خودت برای خرید یه خونه کوچیک اقدام کن اما اونجا محل زندگی تون نباشه ... اگر لازم شد به همسرت بگو می خوام یه پس اندازی داشته باشم برای آینده شاید چند سال دیگه بفروشمش ... در مورد ماشین اگر همسرت خودش ماشین داره شما هم برای رفت و آمد خودت یه ماشین تهیه کن ... ولی اون وسیله نشه وسیله اصلی زندگی تون ...


باز هم تکرار می کنم این حرفا اصلا و ابدا به این معنی نیست که شما خودت رو از همسرت جدا بدونی ... فقط برای اینه که ایشون در قبال شاغل شدن شما از زیر بار مسئولیت های مسلمشون شونه خالی نکنن ...


ولی خیلی جاها توی زندگی درآمد تو می تونه نجات دهنده باشه و مطمئن باش همسرت هم اینو می بینه و درک می کنه ... مثال همون ماشین ظرفشویی که برات گفتم یا نیاز به هر وسیله دیگه که اگر دیدی نیاز دارین و همسرت نمی تونه تهیه کنه خیلی مهربون بهش میگی عزیزم اینو من میگیرم ... یا مثلا یه مسافرت دوس دارین برای روحیه تون برید همسرت پولش کمه ... شما بگو عزیزدلم این مقدار رو هم من میذارم روش با هم بریم ...


مثلا من هنوز نرفتم سرکار، همش با شوخی میگه اگه مثلا 5میلیون لازم داشته باشم بهم میدی؟!! اصلا از این حرفاش خوشم نمیاد. نظر شما در مورد این حرفاش چیه؟؟ چطور باید برخورد کنم اگه همچین خواسته ای داشته باشه؟ و چی بهش بگم که هم قانع بشه و هم ناراحت نشه؟


شما از همین الان طوری رفتار گن که بدونه نباید روی درآمد شما حساب ویژه ای باز کنه ... در جوابش بگو اگه داشته باشم حتما ولی حالا من تازه تو دوران آزمایشیم اصلا معلوم نیست کارم قطعی بشه و موندگار بشم که ...حالا کو تا پول و حقوق ؟؟؟ یا مثلا بگو فعلا خودم اینقدر خرج و مخارج دارم که حتی نمی دونم از پس اونها برمیام یا نه (البته با لحن خوب و صمیمانه طوری که متوجه نشه) ...


و اینکه اصلا و ابدا دلم نمیخواد کار کردن من باعث بشه همسرم کمتر تلاش کنه. یا کمتر کار کنه و یا دلشو به حقوق من خوش کنه. یا هرچی که لازم داشتم بگه تو که خودت پول داری، بگیر دیگه.


متاسفانه اکثر مردها نمی دونن با این رفتارشون چه اقتدارشکنی در خودشون به وجود میارن که به مرور زمان از لحاظ روانی چقدرررر به ضرر خودشون تمام میشه ... ولی یه چیزی برات بگم یاسمن جان، مردها معمولا وقتی برای تامین ما پیش قدم میشن که نیاز ما رو حس کنن ... مثلا خود من وقتی میرفتم خرید برای خودم دو سه تا مانتو می خریدم دیگه شوهرم خیالش راحت بود که من لباس خوب دارم و تامینم و دیگه به روی خودش نمیاورد ... اما هر وقت نداشتم و یه مانتو کهنه می پوشیدم میپرسید چرا اینو پوشیدی بهش می گفتم دیگه مانتو ندارم متوجه میشدم میریخت بهم و می گفت بیا بریم برات بخرم ... می دونی چی میگم ؟؟ یه جاهایی بذار نیازت رو ببینه یا بهش ابراز کن تا بدونه باید تامینت کنه ...


بعضی ها نظرشون اینه که حقوقت رو خیلی کمتر از چیزی که هست بگو بهش. اما من از دروغ و اینجور پنهون کاری ها خوشم نمیاد. نظر شما در مورد این مساله چیه؟


شما اصلا لازم نیست دروغ بگی یا خدایی نکرده صادقانه رفتار نکنی ... از نظر من رفتار صادقانه بهترین و موفق ترین نوع رفتاره .... فقط کافیه نشون ندی خیلی پول تو دستته و دیگه نیازی به ایشون نداری ... همین .. به ایشون بفهمون که در هر حالتی چه شما کار کنی و چه نکنی مرد این زندگی ایشونه و شما به عنوان همسرش بهش متکی هستی ... اگر جایی نیاز باشه البته شما کمک می کنی ولی در نهایت یک زن هستی با ظرافت ها و نیازهای خاص خودت ...


موفق باشی گلم :72:

سلام یاسمین جان

تبریک میگم

به نظر من کار خوبی کردید که فعلا درمورد انتقالی چیزی به همسرتون نگفتید. به نظر من سعی کنید در ماههای اینده از همسرتون بخواهید یک مسکن خیلی کوچک و ارزان توی تهران براتون رهن کنند تا هر وقت تهران هستید اونجا اقامت کنید و استقلال داشته باشید . و هر ازگاهی به بهانه های مختلف مثل بیماری یا خستگی یا اضافه کاری و نداشتن مرخصی یا هر چیز دیگری از همسرتون بخواهید که ایشون به تهران بیان و تو خونه خودتون در تهران اقامت کنید یعنی به جای اینکه شما برای دیدن همسرتون به شهرستان برید ایشون برای دیدن شما به تهران بیان و کم کم عادتشون بدید. اگر خونه پدر و مادرتون باشید استقلال نخواهید داشت ولی اگر تو خونه خودتون باشید تمایل همسرتون به تهران امدن بیشتر خواهد بود از طرفی هم اگر در این راه موفق نشدید و خدای نکرده مشکلی پیش اومد استقلالتون برای همه خصوصا خانواده تون اثبات شده هست و دیگه هم از شلوغی های برادرتون گله مند نمیشید.در مورد خرید ماشین هم اگر ماشین گرفتید به هیچ وجه به شهرستان نبرید و در تهران برای استفاده شخصی خودتون باشه و مشترک با همسرتون استفاده نکنید و حتما به نام خودتون باشه. درمورد بقیه مسایل مالی هم دوستان خیلی خوب راهنمایی کردند.
استقلال مهمترین سرمایه هر انسانی هست در این راه هرچقدر هم هزینه کنید ارزشش رو داره وبیشتر از پس انداز بانکی به درد میخوره. درضمن تحقیق کنید اگر اداره تون خانه سازمانی یا وام مسکن و غیره داره حتما استفاده بکنید.

ملودی عزیز خیلی ممنون بابت راهنمایی هات عزیزم.:72:سعی میکنم حتما مواردی که گفتید رو رعایت کنم. و طوری رفتار کنم که بدونه نباید روی حقوق من زیاد حساب کنه البته طوری که ناراحت هم نشه. چون این روزا خیلی داره درموردش و امیدی که به حقوق من داره حرف میزنه. و من هم وقتی میگم نباید این حرفا رو بزنی ناراحت میشه. باید سعی کنم سیاست بیشتری به خرج بدم. و از حرفهایی که شما زدید هم استفاده کنم.


پس فعلا این رویه رو در پیش میگیرم که مخارج اصلی و خوراک و ماشین و مسکن و ... به عهده ایشون باشه و البته بعضی از مخارج خودم مثل چیزایی که خودم میخوام و ایشون نمیتونه تهیه کنه رو خودم میگیرم. ماشین هم فعلا نداره. پس با این حساب فکر میکنم من هم اگر اقدام نکنم واسه خریدن ماشین بهتر باشه. تا اول خودش بخره و بعد من اگر خواستم واسه خودم میگیرم. درسته؟

چند ماه بگذره ببینم این رویه، چه نتیجه ای میده. امیدوارم این انتظار رو نداشته باشه که مثلا همیشه لباسا یا لوازم آرایش و .... رو خودم بگیرم. چون از حرفایی که الان میزنه اینطور برداشت میشه.... و اینطور نشه که با اینکه پول داره بگه ندارم و خودت بگیر. چون الانم خیلی وقتا همینکارو میکنه، نه اینکه خسیس باشه ها اما خیلی چیزایی که به نظرم نیاز دارم رو میگه واجب نیست یا مثلا میگه الان پول ندارم بعدا میگیریم. اما گاهی اوقات وقتی اصرار منو میبینه میگیره و متوجه میشم که پول داشته و الکی میگفته نداشتم. و وقتی ببینه درامد دارم حتما این رفتارش بیشتر هم میشه.



مادر عزیز خوشحال شدم که کامنتتون رو دیدم. ممنون که وقت گذاشتی و راهنمایی کردی.:72:
عزیزم درمورد اینی که گفتید از همسرم بخوام منزل کوچیکی واسم رهن کنند، اگر اینطور میشد که خیلی خوب بود اما مطمعنم که اصلا موافقت نمیکنه. این رو وقتی که واسه درسم هم رفت و امد میکردم ازش خواستم اما راضی نشد. چون به شدت بدش میاد از اینکه تنها بمونم و حتی وقت هایی هم که خودش حتی اگه 1 شب نباشه، میگه برو خونه مامانم اینا.


و اصلا راضی نمیشه تو تهران یه خونه بگیرم و تنها باشم. تازه اگه خونه هم بگیریم وسایلش رو هم باید بگیریم. حداقل وسایل و اسباب ضروری رو باید بگیریم دیگه. چون اسباب کشی که نکردیم از شهرستان تا وسایل خودم رو بیارم. و میدونم که راضی نمیشه و اصلا وسع مالیش هم نمیرسه همچین کاری کنه.






راستی دوستان مصاحبه اون یکی شغلی هم که بهتون گفتم توی شهرستانی که با همسرم زندگی میکنیم هم احتمالا یکی دو هفته دیگه باشه. اما راستش نمیخوام برم مصاحبه رو. چون به همسرم نگفتم که قبول شدم و الان که این کار تهرانم قطعی شده دیگه میخوام اون یکی رو بیخیال شم. چون اگر متوجه بشه میگه اونو برو و خیلی پیگیر میشه. چون تو شهرخودشه. به نظرتون کار درستی میکنم؟ استدلال خودم اینه که اگه بیام تهران شاید این شانس رو داشته باشم که همسرم هم بیاد (احتمالش خیلی کمه البته بنظرم) اما اگه از اول اون شغل شهرستان رو برم همین شانس کم رو هم از دست میدم. البته اگر قرار باشه آخرش انتقالی بگیرم و برگردم بهتره که از اول همینجا باشم و تو همین شهرستان کار کنم تا اینکه سختی های انتقالی رو تحمل کنم. اما تصمیمی که خودم گرفتم اینه که حداقل یکی دوسال تهران باشم،اگر همسرم نیومد بعد از این مدت راحت تر میتونم تصمیم بگیرم که چیکار کنم.(منظورم اینه که اونموقع راحت تر میتونم تصمیم بگیرم که انتقالی بگیرم یا به هرقیمتی تهران بمونم)
نظرتون رو بگید لطفا.

شما كه ميگيد همسرتون وابستگى زيادى به خونوادش داره، به نظرتون وقتى تو فشار قرار بگيره كه بياد تهران، شما رو انتخاب ميكنه يا خونواده ش رو؟ چقدر روى اين قضيه شناخت دارين؟

یاسمن عزیز

نمیشه از همسرت توقع داشت که شما رو در بهترین حالت دو هفته یه بار ببینه! بدونه شما مبلغ ایکس تومان حقوق دارید! و مثلا هر وقت بهش گفتین مانتو ندارم یا کرمم تموم شده؛ پول بده بگه باشه عزیزم!
همسرت بد یا خوب! داره از حق خودش میگذره؛ از آسایش و رفاهش که شما شاغل بشی؛ خب این اشتغال شما چه نفعی برای ایشون داره؟
ماهی یه بار هدیه خریدن می تونه راضیشون کنه؟

اینکه مثلا ماهی یه بار بری خونه و مثلا چهار تا وسیله واست خونه ت بخری؛ تاثیری داره؟

مدیریت درآمد زن شاغل بدون ایجاد کدورت تو زن و شوهرهایی که در کنار هم هستند کار ساده ای نیست؛ حالا تو شرایط شما قراره دور باشی قطعا همسرت توقع خواهد کرد و این توقع هم غیرمنطقی نیست.

به همین خاطر من پیشنهاد وام رو دادم؛ ۱) بخاطر اینکه مبلغ حقوق شما برای شوهرت واضح هست و نیاز به پنهان کاری نداری. ۲) همسرت و خودت از اون وامی که سرمایه گذاری شده منتفع میشید و همسر شما میبینه که کار کردن شما تو زندگیش نقش داره. ۳) پولی تو دستت نیست که همسرت بخواد درخواست پولی ازت داشته باشه. ۴) پولی دستت نیست که همسرت بگه خودت پول داری و لباس و ... رو خودت با پول خودت بخر.

اگر پولت تو بانک باشه اما این تو ذهن همسرت میاد که یاسمن یه پولی داره اگه فلان جا کم آوردم ازش میگیرم. یا مثلا با سود پولت برو خرید و ...

البته این راهکاری بود که من با توجه به شرایط زندگی شما به ذهنم رسید و ممکنه با توجه به جزییات زندگیت و روحیات خودت و همسرت اصلا صلاح ندونی که حتی بخوای بهش فکر کنی و البته برداشتم این بود که شما شاغل در یک ارگان دولتی میشید که امنیت شغلی دارید.
فقط در حالت کلی از توقعات مالی همسرت به هم نریز و سعی کن راه حلی انتخاب کنی که هم خودت و هم همسرت احساس برد داشته باشه.

دوری شما از همسرتون و این سبک زندگی اصل زندگی تون را وارد فاز بحرانی می کنه، بدون دخالت هیچ بحث مالی .

جدال و بحث سر مسایل مادی یک بار اضافی است که زندگی تون رو بیشتر تهدید خواهد کرد.

روی مسایل مالی هیچ بحثی نکنید فعلا.

مهم اصل زندگی تونه.

این دور شدن به نفع زندگی متاهلی تون نیست.

روشی که در پیش گرفته اید بیشتر شبیه کسی است که دارد خودش را برای جدایی آماده می کند و در آن حین هم تیری در تاریکی بیندازد شاید همسرش آمد شاید نیامد.

اما اینکه بخواهید تهران شاغل باشید که از این طریق به زندگی تون سر و سامان بدهید و مدیریت مسایل مالی هم بهش اضافه شود درصد ریسکش فوق العاده بالاست.

این دوری اتوماتیک وار مشکلات دیگری هم اضافه خواهد کرد .

برای زندگی که ثبات داره و زن و شوهر قراره سالیانه دراز با هم زندگی کنند منی وجود نداره که بخوان مال و منال این وسط را تقسیم کنند اما اگر زندگی متزلزل و بدون ثبات باشه درگیر شدن سر مسایل مالی بی ثبات ترش خواهد کرد.

ملودی عزیز خیلی ممنون بابت راهنمایی هات عزیزم.:72:

پس فعلا این رویه رو در پیش میگیرم که مخارج اصلی و خوراک و ماشین و مسکن و ... به عهده ایشون باشه و البته بعضی از مخارج خودم مثل چیزایی که خودم میخوام و ایشون نمیتونه تهیه کنه رو خودم میگیرم. ماشین هم فعلا نداره. پس با این حساب فکر میکنم من هم اگر اقدام نکنم واسه خریدن ماشین بهتر باشه. تا اول خودش بخره و بعد من اگر خواستم واسه خودم میگیرم. درسته؟

بله یاسمن عزیزم دقیقا درسته ... البته من هم مثل سایر دوستان موافق جدا زندگی کردن شما دونفر نیستم ... و این راهنمایی ها رو با فرض اینکه در کنار هم و در یک خونه زندگی کنید گفتم ... بالاخره در نهایت یا همسرتون باید راضی بشن و بیان تهران پیش شما و یا شما باید کوتاه بیاید و برید شهر ایشون و با هم زندگی کنید ...

در بقیه موارد چون تجربه ای ندارم ورود نمی کنم عزیزم ...

برات آرزوی شادی و موفقیت می کنم

:72:

دوستان خوبم ممنون از اینکه وقت میذارید و راهنمایی میکنید :72::72:

صبا جان، بله شما درست میگید. سرمایه گذاری راه خیلی خوبیه و من حتما بهش فکر میکنم اما بعد از گذشت یه مدتی. تازه شاید بتونم از خود محل کارم وام بگیرم، بعد از یکی دوسال البته، برای همین فکر میکنم بهتره تا اون موقع صبر کنم تا شرایط زندگیم هم مشخص شده باشه تا اون موقع. در مورد اینی هم که گفتید چون همسرم ازم دوره توقع بیشتری خواهد داشت، دقیقا همینطوره. و من هم نمیخوام تنشی از بابت مسایل مالی پیش بیاد.

ملودی جان از راهنمایی هات خیلی ممنونم عزیزم:72:

شایسته جان، نه مطمعن نیستم که تو این شرایط همسرم چیکار بکنه.. خانواده ش رو ترجیح بده یا من رو. تا الان که میگه انتقالی میگیری. اما نمیدونم اگر بدونه انتقالی نمیدن ترجیح میده کارم رو رها کنم یا اینکه همراهیم میکنه. حداقل تا مدتی. حتی اگر راضی میشد یکی دو سال بیاد تهران، احتمال اینکه نظرش درمورد اونجا تغییر کنه خیلی بیشتر میشد. چون دلیل نیومدنش طبق گفته خودش فقط خونه و کاره، که این دو تا رو میتونه با کمی تلاش حل کنه.اگه بخواد میتونه واقعا. البته اگر واقعا دلیل نیومدنش چیز دیگه ای نباشه، مثل خانواده ش و .... اصلا از اولش هم که قرار بود تهران زندگی کنیم، پیدا نکردن کار رو بهونه کرد و گفت نمیتونم بیام..

بی نهایت عزیز، میدونم که دور بودنمون از هم، خوب نیست. اما واقعا تو این شرایط، گرفتن تصمیم دیگه ای واسم سخته. تو اون شهر، به دلیل مشکلاتی که قبلا گفتم زندگی کردن واسم خیلی سخت شده. و بارها به جدایی فکر کردم. چند ساله که تو اون شهر دارم زندگی میکنم و هرچقدر بیشتر میگذره واسم سخت تر میشه. میتونم بگم بهترین لحظاتم با همسرم وقتی بوده که تهران بودیم. نمیگم اگر همسرم بیاد تهران همه چی درست میشه اما امید دارم که بهتر میشه. و این رو هم نمیدونم که همسرم بیاد یا نه، شاید هم به هیچ قیمتی حاضر نشه که بیاد، اما خب تو این شرایط چیکار میتونم بکنم؟ از اونجا موندنم هم خوشحال نیستم. من تا حالا خیلی از خود گذشتگی انجام دادم واسه زندگیمون، شاید این بار هم همسرم اینکارو انجام داد و همراهیم کرد، نمیدونم.... در کل دچار سردرگمی هستم ...
نمیدونم چقدر درسته یا چقدر اشتباهه.... اما تصمیمم اینه که به شاغل بودنم تو تهران ادامه بدم، حداقل تا مدتی، تا ببینم چی میشه....

از خدا میخوام خودش کمکم کنه ، خودش میدونه من چقدر واسه زندگیم تلاش کردم

سلام یاسمین عزیز
امدم بگم تو سردرگم نیستی . خیلی هم باهوش و عاقلی و در تصمیمت مصمم. اون هم با این سن کم. من به تاپیک شما و شخصیت خودتون علاقه مندم چون تو داری دراین سن کاری رو میکنی که من در 35 سالگی تونستم انجام بدم. شجاعت شما برای ساختن زندگیتون قابل تحسین هست .ما ادمها تنها مسوول زندگی مون هستیم. زندگی ماوسرنوشت و گذشته و حال و اینده مون محصول تصمیم وانتخاب خودمون هست. حتی وقتی دیگران برامون تصمیم میگیرند باز هم این ما هستیم که تصمیم گرفتیم اختیار زندگیمون رو بهشون بسپاریم.
من هم درمقطعی از زندگی باهمسرم بسیار اذیت شدم و به این نتیجه رسیدم که اگر تغییری در شرایط بوجود نیاد این زندگی محکوم به جدایی هست چون بعد از مدتی دیگر توان تحمل نخواهم داشت پس یا باید جدابشم و یا بصورت یک بیمار روحی و جسمی عمرم رو به فنا بدم. پس تصمیم گرفتم اخرین تلاشم رو بکنم . خانه رو ترک کردم . ماه اول اصلا سراغم نیومد . حتی مادرش زنگ زد تهدید به طلاق کرد. شوهرم انقدر باور داشت با پای خودم برمی گردم که حتی برای تعطیلات نوروز بلیط هواپیما گرفته برای خارج از کشور که یک میلیون خسارت کنسل شدن رو داد. ماه دوم شروع کرد به تهدید و پرخاش حتی تهدید به خیانت کرد. به دفتر مشاورم رفت و اونجا دادو بیداد کردو... تا اینجا باهاش مخاطب نشدم و به تماسهاش پاسخ ندادم و به خانواده ها هم اجازه ندادم جلسه یا ملاقاتی داشته باشند . فقط اس میداد ومن جواب نمیدادم یا خیلی کوتاه. تا اینکه بالاخره همه راههایی که بلد بود تموم شد و تازه یادش افتاد بپرسه که من از چی ناراحتم و چی میخوام. این پروسه دو ماه طول کشید . اینجا بود که شروع کردم به نوشتن براش از دلخوری هام گفتم و اون باید گوش میداد . این پروسه یک ماه طول کشید . عذرخواهی کرد از من خواست برگردم اینجا بود که شرطم رو مطرح کردم . شروع کرد به زبان بازی و گول زدن که شما برگرد با همدیگه در کنار هم انجام میدیم و این کاری که میخوای زمان لازم داره خونه فروش نمیره مغازه فروش نمیره و بازار کساده.و من یک جواب داشتم تا وقتی انجام نشه برنمیگردم این هم دوهفته طول کشید تا فهمید جدی هستم و تا انجام نشه برنمیگردم و بالاخره بعد از سه ماه انتخابش رو کرد من و زندگیمون رو انتخاب کرد. در مدت 5 روز یک خانه ویک مغازه فروخته شد شراکت مالیش با برادرش تمام شد و خانه جدیدی خریداری شد. کاری که چندسال بود میگفتن نمیشه در مدت چند روز حل شد و من بعد از امضای قرارداد خرید خونه برگشتم . خودم هم باورم نمیشد همسرم من رو انتخاب کنه. وقتی رفتم هفتاد درصد احتمال میدادم به طلاق منتهی بشه . این رو هم بگم که همسرم از نظر فکری و تصمیم گیری به خانواده اش وابسته است و تصمیم خانواده اش هم طلاق بوده خصوصا بعد از شنیدن شروط من که گفته بودن امکان نداره و طلاقش بده. ولی همسرم نپذیرفت و حتی بعدها شنیدم که بهشون گفته مسبب به هم خوردن زندگیم شما هستید.

این راهی هم که شما انتخاب کردید تقریبا شبیه همون هست که من رفتم . یعنی برای تغییر مصمم میشی و اقدام میکنی و توپ رو میندازی زمین همسرت و به هیچ وجه از تصمیمت برنمیگردی تا اینکه همسرت مجبور میشه انتخابش رو بکنه. اگر همسرت دلش با تو باشه بعد از اون تازه زندگی به روت لبخند میزنه و بیشتر همدیگر رو دوست دارید ولی اگر دلش با تو نباشه میره. من خودم نمیخواستم عمرم رو با کسی بگزرونم که نظر و خواست و ارامش و سلامت جسمی و روحی من براش مهم نباشه. بهرحال این راهی که میرید اخرش به یک دوراهی ختم میشه خودت رو برای هر دو راه اماده کن. من استقلال رو بهت توصیه میکنم . هیچکس تا حالا از مستقل بودن ضرر نکرده. ممکن هست زنی درامد خوب داشته باشه ولی وقتی با شوهرش شراکتی یک خونه میلیاردی میگیره و تو اون خونه هر روز کتک میخوره اون یک زن مستقل نیست ولی یکی هم با ماهی یک تومن حقوق یک تخت تو یک خوابگاه میگیره و خوذاک و لباسش رو هم خودش تامین میکنه ولی حرمت نفسش رو حفظ میکنه که به اون میگن استقلال. شغل و درامد یکی از مولفه های ضروری برای مستقل بودن هست نه خود استقلال.

اینها رو گفتم چون تجربه اش رو داشتم و امیدوارم به دردت بخوره. معذرت میخوام اگر سرت رو با داستانم به درد اوردم.

مادر عزیز خیلی ممنون به خاطر پیام های دلگرم کننده تون. وقتی میخونم احساس بهتری پیدا میکنم نسبت به کاری که میخوام بکنم. 🌺

چقدر خوب که شما با اراده و مصمم بودن تونستید به نتیجه دلخواهتون برسید. واقعا خوشحال شدم از اینکه در نهایت همسرتوت شما رو انتخاب کردند. الان با همسرتون زندگی میکنید؟من فکر میکردم جدا شدید.

امیدوارم که همسرم هم منو انتخاب کنه. با اینکه تا حالا نشده رو حرف خانواده ش حرف بزنه و خیلی خیلی نظراتشون روی همسرم تاثیر میذاره. اوایل پدرش میگفت من از خدامه ک پسرم بیاد تهران و پیشرفت کنه اما بعد از عقد متوجه شدم که همه این حرفا الکی بوده و مخالف اصلی ای که باعث میشه همسرم نیاد پدر و مادرش هستند. .
تا الان هم هرموقع بینمون مشکلی پیش اومده همسرم به شدت به نظر خانواده ش رفتار کرده. یه طورایی چون سنش هم خیلی زیاد نیست خیلی به اونا وابسته ست. و در مورد تهران اومدن هم که میدونم خانواده ش خیلی مخالف هستند. از طرفی لجبار هم هست و وقتی بینمون مساله ای پیش میاد به شدت لجبازی میکنه و درواقع غرور بی جایی داره و به خاطر غرورش خیلی وقتا حاضر نیست از مواضعش کوتاه بیاد. و همیناست که نگرانم میکنه.(حرف نزدن رو حرف خانواده ش و لجبازی و غرورش )

من هم ناراحتم از اینکه قراره حداقل تا مدت زیادی دور از هم زندگی کنیم اما امیدوارم در نهایت منو همراهی کنه.
حالا فعلا مدتی اینجوری بگذره. حتما خبردارتون میکنم از اینکه تو چه شرایطی هستم.

راستی منظورتون از توضیحی که درمورد استقلال دادید چی بود دقیقا؟ یعنی مثلا پولامو پس انداز کنم واسه روز مبادا تا مثلا یه خونه کوچیک واسه خودم بگیرم؟

باز هم از راهنمایی هاتون ممنونم و اگر دوستان دیگه هم نظر یا راهنمایی دارند بگن بهم لطفا.

الان شما مشكلتون رفتارهاى همسرتونه يا محل زندگى؟
يه سوالى رو به خودتون جواب بديد. بابت اينكه محل زندگى مطابق ميل شما نشده،از درون چه احساسى دارين؟ احساس شكست ميكنيد؟

رفتارهايى كه از همسرتون نوشته بودين، با تغيير محل زندگى از بين نميرن فقط شايد فرمشون تغيير كنه. همسرت تو تهران هم راه هاى خودش رو پيدا ميكنه. بازم اين سوال رو جواب بدين كه اونوقت به خاطر بودن كنار خونواده پدريت، سازش بيشترى با رفتارهاى همسرت پيدا ميكنى؟

كلا توصيه من اينه كه اگه اين زندگى رو ميخواى ادامه بدى، بايد بيشتر به دل شوهرت راه پيدا كنى.

ببینید شایسته جان اگر هیچ مشکلی با رفتارهای همسرم نداشتم میتونستم تو همون شهر هم احساس خوشبختی کنم.
اما الان که یه سری مشکلات داریم باعث شده دور بودن از خانواده و سایر مسایل هم بیشتر جلوه پیدا کنه. ضمن اینکه اگر بیایم تهران نمیگم همه مشکلات رفع بشه اما بهتر میشه. مثلا خود همسرم وقتی میگم چقدر میری قهوه خونه یا میگم چرا غیر از یه لژ خانوادگی که همه نشستند قلیون کشیدند، جای دیگه ای نمیریم؟ میگه عزیزم خب اینجا که جای دیگه ای نداره. مثل تهران نیست که.
در حالی که وقتی میایم تهران صدجا میریم با هم. اما توی اون شهر تا حالا غیر از همین جایی که گفتم جای دیگه ای نرفتیم. شاید باورتون نشه اما اونجا حتی یه کافی شاپ هم نداره که با هم بریم،


یا وقتی میایم تهران حتی اگر ده روز هم بمونیم همسرم یه بار نمیره قهوه خونه. درحالی که اونجا باید هرروز بره.

و مثلا تو محیط اون شهر اینقدر مشروب خوردن عادیه که تو کوچیکترین دورهمی ها هم دارن این بساطو. شهریه که مردمش حتی شب ژانویه رو تو کل شهر جشن میگیرن و اکثرشون مشروب میخورن. خب عزیزم تهران کجا اینجوریه؟ میدونم که تو تهرانم هست اما جو غالب بر شهر همچین چیزی نیست. و خب همسرم هم خیلی تحت تاثیر این محیطه. خودش گاهی اوقات که میایم تهران و با فامیلای ما میریم گردش، میگه اینا یاد گرفتن با تفریحات سالم شاد باشن و به خودش هم خیلی خوش میگذره. یعنی خودش یه جایی ته قلبش حرفای منو قبول داره. خب من امیدم اینه که اگه محیطش تغییر کنه و اطرافیانش آدمایی باشن که بدون مشروب و اینجور چیزا خوش بگذرونن، قطعا روش تاثیر میذاره. یا کمتر میشه یکم.

بنابراین من فکر میکنم اگر محل زندگیمون تغییر کنه (حتی جایی غیر از تهران) میتونه مشکلاتمون رو کمتر کنه. حداقل امیدوارم که اینطور باشه.

و اینم بگم که من اگر تهران زندگی کنم، شغلم رو داشته باشم، خانواده م رو داشته باشم، حتی با همین رفتارهای همسرم هم راحت تر میتونم کنار بیام و کمتر ناراحتم میکنه.



تازه من نمیگم حتما تهران. حتی اگر جای دیگه ای هم میرفتیم راضی بودیم. غیر از فرهنگ اون شهر و مسائلی که گفتم یه سری امکاناتش هم واقعا کمه. مثلا خانواده همسرم خودشون هیچوقت دکترهاشون رو اونجا نمیرن و میان تهران. و خیلی مسائل دیگه....

به نظرم خيلى ساده به قضيه نگاه ميكنى.
توى هر شهرى ميشه يه سري تفريحات سالم و ناسالم پيدا كرد. (البته تعريف من از سالم يه مقدار با شما متفارته) ولى كليت حرفم اينه كه تو همين تهران هم همسرت ميره سراغ اون چيزهايى كه دلش باهاشون خوشه. نگاه به يه روز دو روز مسافرت نكن. بحث اينه كه ذاتا با اين مسائل آرامش پيدا ميكنه. من يادمه يه بحثايى هم در مورد خيانتش داشتى، كه مطمئنا تهران شرايط بهترى هم فراهم ميكنه به خاطر اينكه اينجا تقريبا هيچكى به هيچكيه!
به علاوه اينكه دورى هميشه براى رابطه ها مثل سم ميمونه. حتى اگه با احتساب خودت فقط يه سال اين دورى ادامه پيدا كنه، مشكلاتتون بيشتر ميشن. همسرت به نبود شما عادت ميكنه و براى روزهاى نبودنت برنامه هاى خودش رو ميريزه كه حتما دوستشون نخواهى داشت. به علاوه اينكه وقتى به دوريت عادت كرد تلاشى هم براى ايجاد نزديكى نميكنه و بعيده اين مسئله باعث بشه بياد تهران. تهش باز خودت بايد يه فكرى براى اين دورى بكنى.

نمیدونم شایسته خانم. درست میگید شاید هیچ چیزی عوض نشه با تهران اومدنمون. شاید همینطور بشه که شما میگید حتی بدتر هم بشه. من نمیتونم آینده رو پیش بینی کنم. اما با توجه به شناختی که از همسرم دارم گفتم بنظرم بهتر میشه و با چندجلسه مشاوره ای ام که رفتم ایشونم نظرشون این بود که تنها چیزی که شابد بتونه تغییراتی در همسرم ایجاد کنه تغییر دادن محیط و دور شدن از اون محیطه. که شاید جواب بده و شاید هم نده.


حالا با تمام این شرایط چه راه حلی به ذهن شما میرسه؟چه پیشنهادی بهم میکنید؟

به هرحال باید یه کاری بکنم . بمونم اونجا و مثل همیشه از مشکلات و محیط و محل زندگی ناراحت؟ من همین چندماه پیش تصمیم گرفته بودم که ازش جدا بشم، و داشتم این کار رو هم میکردم. به قول مادر که تو این تاپیک درمورد زندگی خودش میگفت که تو یه برهه از زمان با خودش میگفت اگر یه تغییر تو این زندگی ایجاد نشه، این زندگی محکوم به جداییه.

خب اگر هیچ چیزی قرار نیست به بهتر شدن این زندگی کمک کنه، پس غیر از جدایی راهی نمی مونه.


اصلا چه معلوم، شاید حتی اگر اومد تهران هم آخرشم از هم جدا شدیم. اما چیزی رو که میدونم اینه که تو اون شهر حتما این اتفاق (جدایی) میفته و اگر هم نیفته من همیشه ناراحت و ناراضی خواهم بود. پس با این کارم میخواستم یه فرصت دیگه به زندگی مون بدم شاید بهتر شد، و شاید هم نشد....

من کم تا حالا از خودگذشتگی نکردم واسه زندگی مون. با اینکه زیر قولهاش زد (مثل تهران زندگی کردن، مشروب نخوردن و ...) اما من بازم واسه از دست ندادن زندگیم از خیلی از خواسته هام گذشته م. از کارم، از خانواده م، از شهری که دوست داشتم و ... از همه اینها گذشتم تا باهاش زندگی کنم.

و شاید از اول نباید هیچ کدوم از این ها رو انجام میدادم و روی خواسته هام پافشاری میکردم. چقدر همش من کوتاه بیام و همراهی کنم؟

مبدونم که کلا انتخابم از اول اشتباه بوده. اما حالا این مهمه که الان باید چیکار کنم؟ الان چه کاری انجام بدم برای بهتر شدن زندگیم؟ برای کم کردن مشکلاتم؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط یاسمن.س

... اما حالا این مهمه که الان باید چیکار کنم؟ الان چه کاری انجام بدم برای بهتر شدن زندگیم؟ برای کم کردن مشکلاتم؟

---

سلام

به زعم بنده سوال شما اینگونه مطرح شود بهتر می توان راجع به آن نظر داد.

الان چه کاری انجام دهم برای بهتر شدن زندگی متاهلی ام ؟برای بهتر شدن زندگی شخصی ام؟ برای کم کردن مشکلات متاهلی ؟ برای کم کردن مشکلات سخصی ام؟

این راه حلی که در پیش گرفته اید تضمینی برای بهتر شدن مشکلات زندگی متاهلی شما ندارد. اگر کاربر محترمی می آید و از این روش شما به عنوان تجربه ای موفقت آمیز در زندگی خودش صحبت می کند حتما این را مد نظر بگیرید که موارد زیادی بین تجربه شما و تجربه ایشون هست که متفاوت است از جمله مهارت های ایشون وشما ، خصوصیات رفتاری ایشون و اشما ، شخصیت همسر شما و همسر ایشون ، موقعیت خانوادگی طرفین در شما و در ایشون و ....

اما اگر این راه حل را برای رسیدن آرامش خودتان در نظر گرفته اید به شرط اینکه اونقدر قوی باشید که تحت هر شرایطی که چه این زندگی(منظورم با همسرتان در تهران ) ادامه پیدا کند چه نه برای شما تفاوت چندانی نداشته باشد می تونه راه حل خوبی باشه.

هم اینکه در کنار خانوادتون هستید وهم اینکه مستقل شده اید و از اون محیط دور شده اید.

نه اینکه بعد از یک مدت دوری ، ونیامدن همسرتان شما به هم بریزید و تازه متوجه شوید که چقدر ایشان را دوست دارید و نمی توانید بدون ایشان زندگی کنید.

اینکه به یک ثبات احساسی وفکری رسیده باشید.

بدانید که چه می خواهید .

ممنون از پیامتون بی نهایت عزیز
بله حق با شماست و من هم صحبت های شما رو قبول دارم

و تصمیمم هم همینه. که تهران بمونم و به کارم ادامه بدم.
فکرمیکنم همسرم هم اگر واقعا دوستم داشته باشه یه راهی برای همراهی باهام پیدا میکنه.

فعلا که این تصمیم رو دارم و امیدوارم بتونم به همون ثبات فکری ک شما میگید هم برسم.

سلام

اگر دوست داشتی تاپیک های negad رو بخونید . شاید به دردتون بخوره. بلد نیستم از عنوان تاپیک کپی بزارم ولی اسم اخرین تاپیکش بعد از 5 سال تلاش..... است اگر تو اخرین ارسالها جستجو کنی میتونی پیداش کنی.

درحواب سوالتون میگم که من با همسرم زندگی میکنم و حدا نشدم. ولی من یک طلاق در سن 24 سالگی داشتم بعد از پیداکردن تریاک تو جیب همسرم در طی یک ماه اقدام به طلاق کردم که تا به حال بهترین سریعترین و مصمم ترین تصمیم من بود که هر وقت یادم میفته به خودم تبریک میگم حتی چند بار رفتم برای خودم جایزه گرفتم:18:

اون اتفاقات که تعریف کردم مال ازدواج دومم هست.

سلام خانم ياسمن
من نميدونم چقدر ممكنه زندگيتون دوام داشته باشه. ولى اين زندگى با تمام مشكلاتش، اونقدرى هم كه فكر ميكنى فاجعه نيست! درسته كه بعضى قسمتهاش براى هر زنى ممكنه آزار دهنده باشه. ولى مشكل اصلى شما توى تفاوت فرهنگه. خودت ببين واقعا چند درصد از زن هاى اون شهر با مسائل اين چنينى مشكل دارن؟ تو توى خونواده اى بزرگ شدى كه هى گفتن قليون بده، سيگار بده، مشروب بده و ... براى همين ذهنت اينطورى ساخته شده كه اين ها فاجعه هاى عالم هستن. ولى واقعا چند درصد از مردم دنيا با اين مسائل زندگى ميكنن و مشكلى هم ندارن؟
ببين تفاوت فرهنگ و تربيت چيزى نيست كه دو روزه تغيير كنه. همونطور كه تو نميتونى اين ها رو راحت بپذيرى، همسرت هم نميتونه به راحتى بگه همه اينها بد هستن.
من ميگم قبل از هر چيزى چشم هات رو ببند و با خودت به روزهاى اول آشنايي تون فكر كن. ببين واقعا اين مرد خواستنى هست؟ فكر كن جدا شدى و دوباره ميخواى ازدواج كنى، يه مردى مثل شوهرت رو چطور ميبينى و آيا باز هم جذب اين چنين مردى (از نظر اخلاقيات و رفتار و تيپ و ...) ميشى؟
اگه اينطوره پس زندگيت رو از هم نپاشون. ادامه اين زندگى و تغيرر رفتار به هيچ عنوان با زور و التماس و گريه و داستان هاى اين طورى اتفاق نميوفته. به همون اندازه كه امكان نداره تو با اصرار شوهرت لب به مشروب بزنى، متقابلا هم امكان نداره همسرت مشروب رو بذاره كنار. و گفتم همه اين ها به خاطر نحوه تربيت چه از جانب خانواده و چه از جانب اجتماع اتفاق ميوفته.
حالا اين وسط اگه رفتارى براى يكى از طرفين آزاردهنده باشه، تنها راه از بين بردن اون رفتار اينه كه انقدر طرف مقابل ارج و قرب داشته باشه كه تنها به خاطر شادى دل اون اين اتفاق بيوفته. مثلا اگه همسرت بيرون قليون كشيده و اومده خونه به هيييييچ عنوان نبايد مورد سرزنش قرار بگيره. بلكه رفتارت كاملا صميمانه باشه. يعنى مرد من، من بالاخره خود تو رو ميخوام و اين مهر و محبت رو توى كل رفتارهات هم بايد دريافت كنه. ولى رفتارهاى حاشيه اى داشته باش كه يك طورى باعث عذاب وجدانش بشى. مثلا بگو "عزيزم سردت نميشه من يكم پنجره رو باز كنم؟ نميدونم امروز چرا حالم خوب نيست بوى قليون داره اذيتم ميكنه." البته نه به صورت تصنعى. و بعد از اين جمله هم محبتت رو بهش ابراز كن.مثلا "چقدر الان دلم براى بغلت تنگ شده" بعد ميرى توى بغلش و يك سرى حالت هاى ناخوشايند دارى ...