>> چه اهدف و انگیزه هایی از ازدواج داشتی/داری؟ >> زندگی متاهلی چه حسن هایی برات داره؟

سلام دوستان، امیدوارم حالتون خوب باشه. http://www.thesmilies.com/love/10800000.gif

یکی از کارهای این روزهای من به خاطر آوردن و جمع بندی اهداف و انگیزه ها و انتظاراتیه که از ادواج داشتم. چه متاهل هستید، چه مجرد هستید و قصد ازدواج دارید، برای من و امثال من مفید واقع می شه که بنویسید چه اهداف و انگیزه هایی از ازدواج داشتید یا دارید.

اگر متاهل هستید، تاهل چه حسن ها و زیبایی هایی براتون داشته/داره؟ چه اثراتی ازش گرفتید؟ http://diszitok.lapunk.hu/tarhely/di.../kepek/091.gif

اگه زندگیتون دچار چالش یا بحران شده، چی باعث شد در لحظات بحرانی دوباره انتخابش کنید و بخواید که از دستش ندید؟

ممنون از اینکه مسیر زندگیتون رو مرور می کنید و به سوالاتم فکر می کنید، خصوصا اگه نتیجه رو در این تاپیک بنویسید.

http://oshelam.persiangig.com/image/...v9j970mrxj.gif

سلام میشل جان :72:

امیدوارم که حال شما هم خوب باشه دوست عزیز...

من مجرد هستم ،،، یه بخشی از خواسته من از ازدواج اینه که از تنهایی بیام بیرون و یه بخش مهم دیگه اینه که همسرم رو خیلی دوستش داشته باشم و خیلی بهش محبت کنم و همراهش باشم و همیشه به حرفای دلش توجه کنم .اون هم بفهمه من خیلی دوستش دارم و بدونه که من با بقیه فرق میکنم :16:

من برام خیلی مهمه که کسی رو که باهاش ازدواج میکنم دوستش داشته باشم .

سلام میشل جان
من مجردم ولی انگیزه ای که من برای تشکیل زندگی و ازدواج دارم اینه که همسفر و همراه مناسبی داشته باشم برای ادامه زندگیم و تنهایی این مسیر رو ادامه ندم البته خب ترجیحم اینه که همسر مهربان و هم کفو خودم کنارم باشه تا بتونم ارامش و شادی بیشتری داشته باشم و تو این مسیر خوب تحمل سختی های زندگی خیلی راحت تر میشه و خودش محرکه تلاش بیشتره..ولی خب اگرم اتفاق نیفته قطعا از پس ادامه زندگیم برمیام همون طور که تا الان تونستم..خوشبختانه ازدواج های اطرافیان من موفق بوده و همگی شاد و موفق اند که اینم باز مزید بر علت هست که دوست دارم منم تجربه کنم...به نظرم دوره متاهلی با وجود سختی ها و بالا پایینی هاش بازم از تنهایی زندگی کردن اونم طولانی مدت بهتره، البته به شرط این که یارت موافق و مناسبت باشه که اگه غیر این باشه انوقت مجردی راحت تری..‌یه انگیزه دیگه من از ازدواج مادر شدنه چون عاشق بچه هام و تربیت و بزرگ کردن بچه رو خیلی دوست دارم هر چند میدونم مسولیتش خیلی سخته ولی من عاشق کارای سختم..کاش متاهل ها هم بنویسن ...چون ما ها بیرون گودیم فعلا
یادمه یه بار از فاطمه معتمد اریا پرسیدن متاهلی بهتره یا مجردی
جوابش خیلی بامزه بود گفت : هر کدوم هستی اون یکی:58:

تاهل برای من در زمان مجردی ، یک زندگی ایده آلی و رمانتیک به دور از واقعیت با یک سری از اهداف و معیارهای فرمولیزه بود.

اما بعد از ورود به آن من رو با واقعیت خودم ، نیازهام و توانایی هام و در مقابل کاستی هام آشنا کرد.

زندگی متاهلی این فرصت را به من داد که بتونم اون بعد ضعیف خودم را بشناسم وبه دنبال راه حل بگردم .

لذت های من از زندگی متاهلی :

آرامشی است که از حس رضایتی که نسبت به خودم در مقابل همسرم دارم ، نصیب هر دوی ما می شود.

عشق و محبت و امیدی است که می تونم به همسرم بدم و اثرش را در انرژی مثبتی که همسرم از من گرفته و موجب حرکت رو به جلوی ایشون می شه می تونم ببینم.

اینکه خدا به من نعمت زن بودن را داده و از این نعمت می تونم استفاده کنم و موجب آرامش همسرم بشم.

زماني که با بچه هام وقت می گذرونم ، ودنیای اونها رو درک می کنم و از قالب يك انسان بزرگسال بيرون می یام و كودكي خودم را بيرون می کشم . جوری که رها شده ام و به کودکی ام بر می گردم ودر کنار اونها به رشد خودم کمک می کنم.


در بحران های زندگی رفتن برای من یعنی ضعف یعنی جا خالی دادن یعنی فرار که این موجب می شه از خودم ناراضی باشم . ماندن ، مقاومت کردن ، حل مساله و جدال با اون به من حس قدرت می ده. حس رضایت ، حس بودن.

ممنون میشل جان :72:از اینکه با این تاپیک خوبت سلول های خاکستری م رو به کار انداختی تا یک مرور کلی به همه زندگیم داشته باشم.

زمان مجرديم فكر ميكردم ازدواجم حتما با عشق فروانه، از اون ها كه دو نفر هر دو كلى به پاى هم تلاش ميكنن. مثلا يه خونه نقلي اجاره اى داريم و هر ماه ريز ريز داريم پس انداز ميكنيم كه خونه بخريم. به هم كمك ميكنيم تا تو تحصيل و كار پيشرفتمون بيشتر بشه. بيشتر زمانم رو تو خونه ميگذرونم تا محيط كار و هميشه خونه م پر ازبوى عشقه و هر زمان همسرم بياد خونه، از خونه بوى زندگى مياد. صبح ها حتما با بوسه راهيش ميكنم و چقدر برنامه هاى كوچولو براى عاشقانه ها و روابط ديگه تو ذهنم بود.

اما ازدواجم تا حد زيادى با منطق بود تا عشق. يه مرد صبور و متين و مهربون كه از نظر ابراز احساسات هم ضعيف بود. از اونجايى كه منطق ميگفت همه چى خوبه، عشق و آرامش هم راهش بازتر و هموارتر شد و تقريبا مشكلى بينمون نيست شكر خدا. برعكس تصوراتم، خونه و زندگى همه چى از قبل مهيا بوده و من هم زمان زيادى رو سركارم هستم و فقط آخر هفته ها ميتونم به زندگيم برسم. گاهى وقت ها فكر ميكنم انقدر مشغله براى خودمون ساختيم كه وقت نميكنيم به هم به اندازه كافى عشق بديم. هرچند كه از كوچكترين فرصت ها براى استفاده از آغوش هم بهره ميبريم و حتى جلو بزرگترها با عشق همسرم رو ميبوسم (و باعث ايجاد حس حسادت تو بزرگترها ميشم!!) ولى كلا اون وضعيت رمانتيك و زن خونه بودن رو كم دارم. همش با خودم ميگم درست ميشه! اميدوارم بشه. كلا خيلى چيزها با تصوارت اوليه م متفاوت از آب دراومد. ولى هميشه ميگم همسرم بهترين مرديه كه خدا ميتونست برام در نظر گرفته باشه.
اميدوارم همه زندگيشون پر از آرامش باشه و دلشون با دل همسرشون يكى باشه.


جواب سوال الما هم از نظر من ميشه متاهلى. من واقعا بعد از ازدواجم خيلى آرامش پيدا كردم البته براى همسرم هم حس ميكنم اينطوريه. فقط خيلى مهمه كه ما به يه درجه اى از خودشناسى برسيم و بعد هم نيمه گمشده مون رو درست انتخاب كنيم. متاسفانه الان همه فقط از طرف مقابل انتظار دارن و سهم خودشون رو نميبينن كه عامل اصلى اكثر مشكلات و تاپيك هاى اينجا همينه. نميشه كه هميشه فقط انتظاراتمون رو ليست كنيم. خب همسرمون هم يه ليست بلند بالا داره كه از ما جوابى نگرفته. بعد هر دو حق به جانب ميشن و هر دو ناراضى.
من فكر ميكنم عامل اصلى آرامش تو زندگى من و همسرم اينه كه براى هم حقى قائليم و من واقعا معتقدم كه ما از هيچ فردى به اندازه همسرمون نميتونيم حق الناس به گردن داشته باشيم. چون بيشترين سالهاى عمرمون رو با هم هستيم و در عين حال كمترين حق ها رو به هم ميديم ...
البته منظورم يه نقش منفعلانه هم نيست كه خودش يه جور ديگه زندگى رو خراب ميكنه.


علاوه بر همه اينها من به ازدواج سنتى هيچ اعتقادى ندارم (زياد توضيح نميدم كه نيان سانسور كنن) و به نظرم دو نفر بايد همديگه رو با احساسات بپسندن. ولى به نقش خانواده ها تو ازدواج و رابطه ها بسيار معتقدم كه در واقع يكى از قسمت هاى مهم در ازدواج موفقه. به هيچ عنوان با دخالت خونواده ها موافق نيستم ولى مهمه كه موقع ازدواج حتما همه راضى باشن و شما رو با دل خوش راهى كنن. بنابراين به همه توصيه ميكنم به هيچ عنوان قبل از اطلاع خونواده ها وارد فاز ازدواج و احساسات و ... نشن.

یه مطلب دیگری که دوست داشتم در مورد بحران های زندگی بگم این هست که بحران ها و مشکلات زندگی مثل همون سنگی می مانند که وارد شکم صدف می شه وصدف برای اینکه اون سنگ بهش آسیب نزنه اون رو تبدیل به مروارید با ارزش می کنه. همه صدف ها مروارید پرور نیستند . باید مشکلات رو در انحصار خودمون بگیریم و تبدیلشون کنیم به مروارید و اون را حتی به دیگران هم صادر کنیم.

در زندگی متاهلی در بحران ها اگر بتونی بمونی و مساله ها رو حل کنی تبدیل می شی به یک صدف مروارید پرور. و از این بابت ارزش وقربت بیشتر خواهد شد.
از آثار های کوچک ماندنم با توجه به همه بحران هایی که پشت سر گذاشتم می بینم که چطور موجب شده هم اعتبارم بین همه بیشتر بشه و بیشتر روی من حساب می کنند و هم اینکه بیشتر مورد لطف و محبت و عشق همسرم واقع می شم.

ویا حتی موجب شده از لحاظ درونی چقدر قوی و صبور تر بشم و این صبوری رو در زمان هایی که هر پدر و مادری از این همه شیطنت و خرابکاری بچه هاشون مستاصل می شن با بهره ای که بردم به راحتی اونها رو کنترل می کنم و واکنش های هیجانی و غلط را به حداقل رسونده.

ویا همین سفر اخیر که پدرم در بستر بیماری بودند با اینکه ممکن بود هر اتفاقی بیفته اما خودم را برای هر اتفاقی آماده کرده بودم و اینکه بتونم حتی به دیگران آرامش بدم.

مروارید پروراندن در شرایط عادی رخ نمی ده باید حتما سنگی باشه وگرنه صدف معمولی باقی می مونه.

سلام میشل عزیز

چه تاپیک خوبی ایجاد کردی.ممنون

دلیل ازدواج من: پر بودم از احساس عشق و محبتی که دوست داشتم نثار همسرم کنم و همچنین اون عشق و محبتی که فقط مختص همسرم بود رو ازش دریافت کنم.یه جور احساس نقص و نیاز به بودنش.

ایده آل نگر و آرمانگرا بودم ؛تئوریم قوی بود اما بدون محک و آزمایش مونده بود.ازدواج به من این فرصت رو داد که آموخته هام رو عملی اجرا کنم.میدانی بود برای تمرین بزرگتر شدن من. میدانی که چالش هاش با دوران مجردی فرق داره. تو زندگی متاهلی با حرکات اشتباه نتیجه اش رو میبینی؛خونه پدر نیست که هرطور باشی کارها پیش بره.
تو زندگی متاهلی اگر گل بگی گل میشنوی و اگر دادبکشی داد میشنوی.اگر زودرنج باشی سخت میگذره و اگر رها و آرام باشی خوب میگذره. اگر اعتماد به نفس نداشته باشی از درون می پاشی و اگر با اعتماد به نفس باشی از زندگی لذت میبری. تو متاهلی جایی برای فرار از ویژگی های منفی نداری.اگر میخوای زندگی خوبی داشته باشی باید ایستادگی کنی و درس بگیری و درس بگیری و درس هاتو عمل کنی.
یادمه یه بار تاپیکی باز کرده بودم و از ویژگی های مثبتم گفته بودم و گفتم که من چطور میتونم همسری با این ویژگی ها پیدا کنم درحالیکه سخت پیدا میشه؟ مشاورین تالار اومدند و کلی به من خندیدند و گفتند تو مثل کسی هستی که تنهایی تو زمین فوتبال هست و به دروازه خالی 100تا گل میزنه . این ویژگی ها رو باید تو سختی ها و مشکلات سنجید نه وقت خوشی. خیلی حرفشون برام سخت بود اما واقعیت داشت.

آیا زندگی مشترک می ارزید به مجردی؟

من زندگی متاهلی رو دوست دارم هرچند الان که به مجردیم نگاه میکنم میبینم مجردی خیلی خوبی داشتم . من زندگی مجردیم رو هم دوست داشتم منتها خلا وجود عشقی شایسته رو حس میکردم.

ما میتونیم یه متاهل خوشحال باشیم اگر و تنها اگر بلد باشیم یه مجرد خوشحال باشیم. چون شادی امری نسبتا درونی هست و شادی که دیگران به آدم میدن موقتی هست اما شادی که در درون ماست و میتونیم خلقش کنیم منبعی نامحدود و درونی داره.
بیایم با خودمون رو راست باشیم ؛وقتی نتونیم حال خودمون رو خوب کتیم چطور توقع داریم یکی دیگه بیاد حالمون رو خوب کنه؟ یا چطور توقع داریم بتونیم حال همسرمون رو خوب کنیم؟ چه کسی مارو بیشتر ازخودمون میشناسه؟
گاهی تو متاهلی لازمه خودت به عشق خودت شادی خلق کنی و آرامش کسب کنی. بدون اتکا به هیچکس حتی همسر .چون لحظاتی هست که هیچکس از لحاظ عاطفی در دسترس نیست. اتفاقا گاهی برای زندگی مشترک لازمه که خودت باخودت وقت بگذاری و خلوت کنی و لذت ببری تا بتونی انرژی بیشتری برای باهم بودن ها خرج کنی.

تو زندگی متاهلی هم گاهی تنهایی هست غم هست طرد شدن هست بی توجهی هست خودخواهی هست ؛ گاهی باید بلد بود تو زندگی متاهلی هم مجردی کرد تا آرام بود. همیشه آویزون بودن و دیگری رو عامل ناخوشی دونستن خوب نیست ؛منظورم اینه گاهی باید فقط به خودت اتکا کنی .
وقتی همسر عامل ناخوشی ات شد پس مدتی با خودت خلوت کن تا حالت خوب بشه ؛ پس این همه خشم و اعصاب خوردی چرا؟ شاید چون بلد نیستیم به درون خودمون پناه ببریم و آرام بشیم.

مجردهای عزیز از مجردیتون لذت ببرین و ازفرصت استفاده کنین تا بلد بشین حال خودتون رو به روش های مختلف خوب کنین ؛ چه تو مجردی چه متاهلی تنها کسی که همیشه باهاته خودت هستی پس تا وقت داری یادبگیر که به خودت عشق بورزی و حالت با خودت خوب باشه.

متاهل های عزیز از متاهلی تون لذت ببرین و به روزهایی فکر کنین که همیشه دنبال چنین روزی بودین. هر وقت اختلافی پیش اومد که داره شدید میشه مدتی از همسر فاصله بگیرین و تو خلوت خودتون سعی کتید حال خودتون رو خوب کنین و بعد حل مساله رو به یه روز دیگه موکول کنین.

امیدوارم همه مجردها و متاهل ها حالشون خوب باشه.

سلام میشل جان.
فکرکنم منظورت این تاپیک بوددرسته؟

توی تاپیک خودم نوشتم که اهدافم ازازدواج چقدربچه گانه بودوفانتزی!!!
زندگی متاهلی خیلی فرق داشت بااونی که من توی ذهنم داشتم.اوایل زیادپشیمون میشدم که ای داد چراازدواج کردم؟چراراحتی مجردی وخونه باباروبه این این زندگی سخت ترجیح دادم!!!
اماکم کم متوجه شدم که انسان بایدخودش رومحک بزنه!!راستش فکرمیکردم که من مجردی خوبی داشتم اماالان به این نتیجه رسیدم که نه!!چون روزهای بی هدفی روسپری کردم روزهایی که تنهابودم ومسولیت بزرگی گردنم نبودوهیچ کاری نکردم!!
چون آگاهی نداشتم،اگه اون موقع اینقدرمتوجه اطرافم بودم وسرخوش وبی هوانبودم مطمئناً زندگیم خیلی بهترازاین میشد.
هرچندالان شیرینی زندگی به اینه که تلاش کنی واون سالهای کج فهمی روبتونم توی متاهلی جبران کنم!
خیلی لذت داره وقتی توی یک مسئله ای میتونی خوب فکرکنی وراه حل درست روانتخاب کنی وبعدهم به نتیجه برسی!مثل حل کردن مسئله ریاضی!
جدیدا واسم لذت بخش شده به چالش کشیدنم!لذت میبرم که ذهنمودرگیریه موضوع خاص میکنم تابهترین روش روانتخاب کنم.ازفکر کردنم لذت میبرم!!

کلا متاهلی خاصیتش اینه که اینقدرمحکت میزنه تاآدم بشی!یه تجربه خاصه که به نظرم زندگی همه روکه درگیرش هستن ازاین روبه اون رومیکنه.

لذت های دوست داشتن وعشق وعاشقی هم که جنبه کاملا کاملا مثبتشه.
مادرشدن یاپدرشدن بزرگترین وشیرینترین تجربه زندگی یه فرده!خاص ومهیج،نشاط آوروخسته کننده!اماامیددهنده،امیدبه اینکه هنوزهستیم.

کاش منم قبل ازازدواج به این چیزهاتوجه کرده بودم قدراین موقعیتت روبدون.

سلام دوستان

ماشاءالله همه چه هدف های والایی داشتید!:43:

خیلی فکر کردم ببینم هدف داشتم یا نه! چیزی یادم نیومد :undecided:
جز این که به دلیل فرار از شرایطی که بودم ازدواج کردم:310:

و یه چیز دیگه من اول فکر کردم پدرشوهرم خواستگارمه! انقدر ذوق کردم!:311:

بیشتر به خاطر رسیدن به پدرشوهرم و این که میشد بابای من ! من ازدواج کردم:43::43:

خدا رحم کرد همسر خوب و مؤمنی نصیبم شد و ازدواجم موفق بود.:103:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میشل

سلام دوستان، امیدوارم حالتون خوب باشه. http://www.thesmilies.com/love/10800000.gif

یکی از کارهای این روزهای من به خاطر آوردن و جمع بندی اهداف و انگیزه ها و انتظاراتیه که از ادواج داشتم. چه متاهل هستید، چه مجرد هستید و قصد ازدواج دارید، برای من و امثال من مفید واقع می شه که بنویسید چه اهداف و انگیزه هایی از ازدواج داشتید یا دارید.

اگر متاهل هستید، تاهل چه حسن ها و زیبایی هایی براتون داشته/داره؟ چه اثراتی ازش گرفتید؟ http://diszitok.lapunk.hu/tarhely/di.../kepek/091.gif

اگه زندگیتون دچار چالش یا بحران شده، چی باعث شد در لحظات بحرانی دوباره انتخابش کنید و بخواید که از دستش ندید؟

ممنون از اینکه مسیر زندگیتون رو مرور می کنید و به سوالاتم فکر می کنید، خصوصا اگه نتیجه رو در این تاپیک بنویسید.

http://oshelam.persiangig.com/image/...v9j970mrxj.gif

---

سلام دوسته عزیز
سوال های زیادی از بعد ازدواج تو ذهن من هم ایجاد شده و مدام دنبال پیدا کردن جوابش هستم
از طرفی نمیخام از طرف مقابلم بپرسم
با اینکه میدونم اطلاعاتش تو همه زمینه ها کامل هست ولی ...
ممنون از تاپیکی که ایجاد کردید
من هم از افراد متاهل خواهش میکنم بیان و از تجربیات بعد ازدواجشون بگن
مثلا قبل از ازدواج برداشت شون از زندگی چی بوده و بعد از ازدواج چه تغییری کرده
آیا تغییر زیادی تو زندگیتون احساس میکنید که مثبت باشه ؟
طرف مقابلتون چی
بعد از ازدواج بیشتر تغییر منفی داشته یا مثبت ؟
آیا اصلا اون ادم که میگفته بوده یا نه ؟
طرف مقابلتون باعث پیشرفتون تو زندگی شده یا برعکس احساس میکنید اگه ازدواج نمیکردید پیشرفت بیشتری تو زندگی میکردید ؟

اگه امکانش هست از زندگی بعد ازدواج بیشتر توضیح بدید
ممنون

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط jm.armin

مثلا قبل از ازدواج برداشت شون از زندگی چی بوده و بعد از ازدواج چه تغییری کرده
آیا تغییر زیادی تو زندگیتون احساس میکنید که مثبت باشه ؟
طرف مقابلتون چی
بعد از ازدواج بیشتر تغییر منفی داشته یا مثبت ؟
آیا اصلا اون ادم که میگفته بوده یا نه ؟
طرف مقابلتون باعث پیشرفتون تو زندگی شده یا برعکس احساس میکنید اگه ازدواج نمیکردید پیشرفت بیشتری تو زندگی میکردید ؟

---

1-تعریف پیشرفت در یک دیدگاه یعنی خرید خونه، ماشین ، تحصیلات عالیه ، کسب وجهه اجتماعی

2-در دیدگاهی دیگر پیشرفت یعنی بهتر شدن در آشپزی ، خانه داری ، مهمان داری ، فرزند پروری

3-در یک دیدگاه دیگه پیشرفت رو به بالا رفتن معرفت الهی ، ساختن آخرتش ، به دست آوردن روحیه توکل و اخلاص ، تمرین صبر و خویشتن داری ، تغییر خصوصیات منفی و نهی شده و..

در برخی دیدگاه ها هم ترکیبی هست که گاها تداخلی می شه.

در دیدگاه سوم دیگه مهم نیست همسرمون راست گفته یا دروغ همونی بوده که هست یا نه، تغییری کرده یا نه.

در دیدگاه اول بله خیلی مهمه که همسرمون همونی بوده باشه که هست و در جهت رسیدن به پیشرفت باید حتما تغییر کنه و اگر تغییر نکنه مخله پیشرفت هست.

سلام دوست عزیزم
من و همسرم قبل از ازدواج عاشق هم شدیم و روی مشکلات چشم بستیم. گاهی که خوب فکر می کنم می بینم بلوغ عاطفی دیررسی که داشتم بیشتر باعث این علاقه شد.(دخترا تو دوران گذر از نوجوانی این حالتو تجربه می کنن ومن در 23 سالگی!!) و سالهای اول زندگی که درگیری و تنش زیادی با شوهرم و خانوادش داشتم نتیجه این علاقه حساب نشده بود.
کم کم پخته تر شدیم هر دومون و الان خدارو شکر می کنم. بله انگیزه من از ازدواج علاقه قلبی و پاکی شوهرم بود.
اما الان هم دوستش دارم علی رغم تمام کم و کاستیهامون. وقتی به چشمهای دخترم نگاه می کنم خودم رو می بینم و با اون هم زمزمه می کنم تو من هستی. الان انگیزه اصلی زندگیم داشتن خانواده ای شاد و موفقه.

سلام
میشل جان:72: من نظرات اعضا رو وقت نکردم بخونم
در جواب پست اولت می نویسم

هدف من از ازدواج داشتن یک همراه در زندگی بود که کنار هم رشد کنیم و از طرفی به آرامش برسیم
معیارهام هم این بود که اون فرد از نظر من پتانسیل دوست داشته شدن رو داشته باشه (از همه نظر)، پاک و نجیب باشه (خیلی خیلی این مورد برام مهم بود) و همینطور پشتکار داشته باشه (خیلی از آدمهای تنبل بدم میاد حتی اگر خیلی پولدار باشن و سرمایشون براشون درآمد بیاره)
اینکه پولدار باشه یا نباشه و حتی میزان تحصیلات برام مطرح نبود

و اینکه اوایل بعد از عقد زیاد به اون آرامشی که توی ذهنم بود نرسیدم یعنی خانواده همسر من توقعات مالی بی نهایت داشتن و البته هنوزم دارن که تا حدی با گفتگو مهار شدن و مهمتر از اون خواهرشوهرم به شدت وابسته به همسرم بود و به عبارتی کامل توی حلق من بود اون موقع 12 سالش بود مثلا می گفتن بریم پارک، بعدا توی پارک همسر من دائم باید ایشون رو می برد مثلا توی اسباب بازیها تا بازی کنه یا مثلا می برد می گردوند البته هنوزم این حالات رو داره توی سن 25 سالگی (سن عقلیش حدود 6 ساله یعنی یه بچه 7 ساله از اون درک بیشتری داره و من پیش بینیم برای ایشون اینه که تا 50 یا 100 سالگی همین روند رو خواهد داشت چون به شدت از جانب مادرش لوس میشه)ولی الان میزان حضورش توی زندگیم خیلی کم شده و به همین دلیل تاثیرش هم کم شده و فرق الان با اون موقع اینه که همسرم هم الان ازاخلاقهاش بدش میاد و اعتقاد داره که غیر عادیه ولی اون موقع چنین تفکری نداشت

خوب من خودم بسیار درونگرا هستم و از ناراحتی هام چیزی رو بروز نمی دادم ولی ازدواج برام آرامشی رو در پی نداشت چون نه استقلال مالی داشتم و نه استقلال عاطفی یعنی مدام به محدوده های عاطفی و اقتصادیم تجاوز می شد و البته هنوزم اگر بذارم سعی در چنین کاری دارن منتها همسرم هم به این نتیجه رسیده که توقعات نباید در این حد باشه و تا حدی ایستادگی می کنه (البته نه صد در صد)

به مرور سعی کردم از نظر مالی اعلام استقلال کنم مثلا اولین کارمون این بود که یه اتومبیل خریدیم و بخشی از درآمد همسرم برای قسط اون می رفت هر چند بقیه درآمدش کامل تحویل خانوادش بود.
دو سه سال بعدش که برادر شوهرم هم ازدواج کرد کلا رسم بر این شد که همه تا حدی کمک کنن و بقیش رو به زندگی خودشون وارد کنن
از طرفی همسرم به شهر دیگه ای منتقل شد و یه جورایی یک سری حد و مرز مشخص شد و دیگه همه ما رو به عنوان افراد مستقل پذیرفتن

ازطرفی من یاد گرفتم ناراحتی هام رو توی خودم نریزم و هر نگرانی یا ناراحتیم رو تبدیل به یه کابوس شبانه نکنم یا مثلا تبدیل به یه گریه که فقط من و خدای من ازش خبر داشته باشیم یاد گرفتم باید بیان کنم حتی اگر به نظر بچه گانه بیاد حتی اگر بیانش باعث بشه احساس حقارت کنم یا مثلا همسرم بگه که من شما رو بزرگتر از این می دیدم که از چنین چیزی دلگیر بشی
یاد گرفتم همیشه هم نباید نقش یه آدم بزرگ و بالغ رو بازی کنم در حالی که در اون حد نیستم

و در عین حال یاد گرفتم که باید حتما قبل از گفتگو، خشمم رو کنترل کرده باشم و جملات منطقی و حساب شده به زبون بیارم وگرنه من مغلوب میشم و نتیجه اون گفتگو رای به زودرنجی و حساسیت بی مورد من هست

الان خدا رو شکر مشکل خاصی ندارم. البته من از اول از نظر دیدگاه در مسایل مختلف با همسرم مشکلی نداشتم و همه تصمیم ها رو با هم می گرفتیم منتها یک سری چیزها برام ناخوشایند بود اون موارد هنوزم هستن منتها من یاد گرفتم در مقابل اون موارد کمی قویتر برخورد کنم، ناراحتی هام رو به لحن مناسب و در زمان مناسب بیان کنم و همش نقش یه آدم که از هیچ چیز ناراحت نمیشه و خیلی محکم هست رو بازی نکنم

نمیدونم چیزی که مد نظر شما بود رو نوشتم یا نه
ولی به هر حال باید در نظر داشت که ازدواج مخصوصا در سالهای اولش با تلاطم زیادی همراهه حداقل خیلی از ازدواجها اینطورن (شاید اگر ازدواجی باشه که خانواده هر دو طرف بسیار حمایت گر و منطقی باشن و سعی در ایجاد صلح و ثبات بین اون زن و شوهر داشته باشن و محدوده های عاطفی و اقتصادی رو کامل رعایت کنن و از طرفی هم زن و هم شوهر خیلی منطقی رفتار کنن و ...، اول ازدواج هم با آرامش همراه باشه)

البته برای خانمها بیشتر اینطوری هست چون مردها معمولا همه جا بهشون احترام گذاشته میشه و خانواده زن سعی در ایجاد رابطه مسالمت آمیز دارن و از طرفی معمولا خود زنها صلح طلب تر هستن و از طرفی یک مرد هر کجا ناراحت بشه با قدرت و با سرعت واکنش نشون میده بنابراین نظر من این هست که تلاطم های اول ازدواج بیشتر مربوط به خانمها هست (البته این مورد صد در صدی نیست حالا آقایون اعتراض نکنن)

سلام میشل :couple_inlove:

لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی
مبارک باشه مزدوج شدنت :)

میشل میخواستم چندتا خواهش کنم ؛

1- این تاپیک رو یه جمع بندی کنی

2- معیارای خودت رو بنویسی

3- یکم از ازدواجتون بگی (چرا همسرت رو انتخاب کردی ؟ خصلت خاصی از ایشون دیدی؟ چهطوری تحقیق کردی؟ و... هر چی که کمک میکنه به بقیه رو بنویس)


در تاپیک تصویر ذهنی وقتی نوشته هاتو میخوندم ، گویا داشتم خودمو میخوندم
اون ابعادمون که شباهت زیادی به هم داشت خیلی برام جالب بود

منتظر نوشته هات هستم ...