خسته ام...به کمک نیاز دارم...نیاز به هم صحبتی و کمک دارم

قبلا پیغام گذاشتم که پسر 5 روزم از کریر افتاد روی آسفالت و مجبور به سی تی از سرش شدیم و ...تمام این اتفاقات خسته و داغونم کرده این قدر که دلم می خواد خودم و این بچه بمیریم....دکترا گفتن چیز خاصی نیست و فقط شکستگی جمجمه است اما این فکر و ترس از اینده ولم نمیکنه ...ترس از عوارض سی تی اسکن...کمکم کنید...مدام این بچه رو گذاشتم جلو و نگاهش میکنم نمیدونم اصلا دوسش دارم یا نه؟دلم می خواد فرار کنم...هی میگم چرا لبخند نمیزنه 33 روزش شده هنوز لبخند نزده نکنه چیزیشه...از این فکرا زیاد تو سرم میاد...دوست ندارم با هیچ کس در ارتباط باشم...دلم نمی خواد بچم رو هیچ جا ببرم می ترسم یکی یه ایرادی توش ببینه....بااینایی که بچه دارن دلم نمی خواد رفت و آمد کنم...حالم خوب نیست...زیر نظر روان پزشک دارو می خورم ولی خوب ....

اول توکل کن به خدا بعدش در کنار درمان و دارو تحت نظر پزشک دعا کن که چیزیش نشده باشه ...
تا جایی که شنیدم و تو برنامه های علمی دیدم نوزاد توانایی های زیادی در بازیابی آسیب های فیزیکی از خودش نشون میده ...
ایشالا که چیزیش نمیشه

مهرساده عزیز سلام
نگران اتفاقی که هنوز نیافتاده نباش، دکتر و درمان رو پیگیری کن و آرامشت رو حفظ کن عزیز دلم و سعی کن واقعیات رو ببینی و تحلیل کنی نه ترس هات رو
اینکه الان غصه دار و مضطرب هستی هیچ عیبی نداره ... خیلی هم طبیعیه بعد از این سختی ها یی که پیش اومده، هیچ تقصیر و عیبی هم نداری شما، مادر هستی و نگران هزار هزار چیز، ولی خوب سختی ها پیش میان، زندگی بالا و پایین داره هزار هزار، مهم اینه که شما هر بار که اتفاقی میفته و آرامشت از دست می ره دوباره پیداش کنی
شما ارزشمند و عزیزی، پسر کوچولوت دوست داشتنی و ارزشمند و بی عیبه، با خودت مهربون باش عزیز دلم، به خودت فرصت بده آرامشت رو پیدا کنی، احساس خوبت رو پیدا کنی ...

سلام

این متن را از این پیج براتون می ذارم. برای این که به اهمیت روزهایی که داری از دست می دی پی ببری.
دکتر تایید کرده که کوچولوتون آسیب جدی ندیده ولی شما نمی خوای قبول کنی.
به همین خاطر با اضطراب و ناراحتی و نگرانی های خودت، آسیب دیگه ای به فرزندت می زنی، که جبرانش خیلی سخت یا نشدنی هست.
آسیب روحی روانی!
کوچولوی شما الان محتاج آغوش و محبت و آرامش و لبخند شماست. پس به جای غصه خوردن برای یک موضوع خیالی، سعی کن شاد باشی تا فرزندی سالم و شاد بزرگ کنی.

نقل قول:

---

ما پدرمادرا و یا ما کسانی که بچه ها رو در سِمَت والد داریم بزرگ می کنیم، حکم آیینه رو داریم برای بچه هامون. برای بچه ای که به دنیا می یاد و می ذارنش توی بغلمون، ما حکم تمام دنیاشون رو داریم. ما منبع احساس راحتی، امنیت و درد و رنج و ترسهای بچه هامون هستیم. در تمام ساعاتی که بچه بیداره، داره از ما یاد می گیره که کی هست. از لبخند ما اون نوزاد یاد می گیره که موجودیست خوشایند، از نوازشهامون دستگیرش می شه که جاش اَمنه. از توجه ما به گریه کردنش یاد می گیره که برامون اهمیّت داره. اینا درسهاییست که نوزاد آدمیزاد نیاز داره تا اولین سنگ بنای اعتماد به نفسش گذاشته بشه. بچه ای رو که بغل نکنیم، باهاش حرف نزنیم، تکون تکونش ندیم، عاشقش نباشیم و بهش عشقمون رو نشون ندیم، طبیعتاً به نتایج دیگه ای در مورد خودش می رسه...

---

سلام...
مرسی از تک تکتون که جوابم رو دادین...میدونم که باید قوی شم تا بتونم مادر خوبی باشم...
خیلی دعام کنید هم من رو و هم بچم رو

مهر ساده عزیز،

بچه ها خیلی قوی اند ... نگران نباش. واقعا باید ایمان داشته باشی که یه نیرویی از غیب بچه ها را حفاظت می کنه
وگرنه تا به 5-6 سالگی برسن، اینقد حوادث و اتفاقات براشون پیش می آد که جز یه دست غیبی هیچ توجیهی برای سلامت موندنشون تو اون اتفاقات پیدا نمی کنی.

بارها زمین می خورن و می افتن و تا آخر خطر می رن و برمی گردن.

آروم باش. بسپارش به نیرویی که بهش ایمان داری.

اگر تیغ عالم بجنبد ز جای
نبرد رگی تا نخواهد خدای

اونی که دست خودته درست کن. چیزی که دست تو نیست را سعی کن فقط از ذهنت دور کنی.
تو الان می تونی باهاش بازی کنی، بغلش کنی، لمسش کنی، بوش کنی، باهاش حرف بزنی، حمومش کنی، شیر بهش بدی و هر لحظه بهش عشق بدی و ازش عشق بگیری .....

می تونی انتخاب کنی یه پسر شاد و سالم و با اعتماد به نفس داشته باشی
یا یه پسر مضطرب و ترسو و استرسی ...
این الان دست تو و انتخاب تو هست.

شیدا جان ممنونم....درست میگی باید سعی خودم رو بکنم...نا امیدی و اضطراب یه ساعتایی تو روز از پا درم میاره ولی باید سعی کنم باهاش مبارزه کنم.
من مدام به خودم انرژی منفی میدم و می ترسم از آینده....مثلا الان گیر دادم که چرا پسرم لبخند نمیزنه 33 روزشه چرا لبخند نمیزنه نکنه خدای ناکرده اوتیسم داره؟! و با این فکر خواب و خوراک رو از خودم گرفتم...واقعا باید روی خودم کار کنم

سلام.

مادر؛ خواهر یا دوست و آشنایی داری که بتونی باهاش درد و دل کنی؟

چیزایی که میگی یعنی افسردگی پس از زایمان داری و خب خدا رو شکر خودت به پزشک مراجعه کردی ولی نباید خیلی تنها باشی و باید سعی کنی حرف بزنی.
خستگی و کم خوابی زیاد هم تو شدت اضطرابت تاثیر داره اگر کسی هست بهت کمک کنه چند ساعت در روز بچه رو بهش بسپار و خودت کمی بیشتر بخواب یا مثلا برو استخر یا برو تو پارک یا یه جای خلوت بدو و بعد برگرد. من مطمئنم اینجوری حالت بهتر میشه.
اینکه اینجا هم تاپیک زدی خیلی خوبه.
می تونی با مشاوره های تلفنی هم حرف بزنی وقتایی که افکارت بهت حمله ور میشن.

- - - Updated - - -

سلام.

مادر؛ خواهر یا دوست و آشنایی داری که بتونی باهاش درد و دل کنی؟

چیزایی که میگی یعنی افسردگی پس از زایمان داری و خب خدا رو شکر خودت به پزشک مراجعه کردی ولی نباید خیلی تنها باشی و باید سعی کنی حرف بزنی.
خستگی و کم خوابی زیاد هم تو شدت اضطرابت تاثیر داره اگر کسی هست بهت کمک کنه چند ساعت در روز بچه رو بهش بسپار و خودت کمی بیشتر بخواب یا مثلا برو استخر یا برو تو پارک یا یه جای خلوت بدو و بعد برگرد. من مطمئنم اینجوری حالت بهتر میشه.
اینکه اینجا هم تاپیک زدی خیلی خوبه.
می تونی با مشاوره های تلفنی هم حرف بزنی وقتایی که افکارت بهت حمله ور میشن.

با سلام


خانم مهرساده گرامی ،،،

الحمد الله دکترا فرزندتون را معاینه کردند و فرمودند چیزی نیست ،،،

من نگرانی مادرانه شما را درک می کنم ،،،

ولی چیزی که من در تاپیک هاتون فهمیدم اینکه شما یه خورده وسواس فکری دارید ،،،( البته از یه خورده بیشتر )

از طرفی هراس از آینده و زمان حالتون ،،شما را اذیت می کنه .

احساس می کنم همیشه منتظر یه اتفاق بد هستید و یه جورایی مضطرب و نگرانید .




- توکلتون به خدا باشه

- به یه روانشناس بالینی مراجعه کنید ( در شهری که ساکن هستید پی گیر باشید )

- ورزش را در برنامه بذارید

- برا ی کنترل فکر سعی کنید برا خودتون برنامه و هدف تعیین کنید که همیشه مشغول باشید

- بعضی موقع ها باید بی خیال بعضی ترس ها و فکرها بشیم ،،،به این سیستم میگن بی خیال درمانی !
(از روانپزشکتون کمک بخواید در این مورد بیشتر با شما صحبت کنه )



موفق باشید .

سلام عزیزم چون این موضوع برات وسواس شده بهتره پیش روانپزشک بری و با دارو کنترلش کنی دکتر بچه ت هم که گفت مشکل خاصی نیست

سلام. احوالات خوبه؟ گفتید که نمیدونید این بچه رو دوست دارید یا نه؟ وقتی این جمله رو خوندم تو نوشته تون عمیقتر فرو رفتم. جالبش اینجاست بعدش گفتید نگرانید که کسی عیبی تو بچه تون پیدا کنه... و مهمتر اینکه لبخند نمیزنه؟ وقتی کسی تا این حد نگران هست این یعنی یه عشق وافر و بی حد و مرز... شک نکنید که اون بچه رو بی نهایت دوست دارید. این قسمت اول نوشته تون...
قسمت بعدی:
توموگرافی یا همون سی تی اسکن نمیشه گفت قطعا مشکل زا هست یا قطعا نیست ببینید دنیای طب و استفاده از یه سری روش ها برمیگرده به واژه احتمال" ببینید اگه پرس و جو هم کنید مگن احتمال داره مشکلی ایجاد کنه... مثلا یکی میره هزار بار زیر لیزر و لک گیری میکنه هیچیش نمیشه یکی با یکبار ممکنه دچار عارضه شه یا هزاران امثال دیگه که این فقط یه مورد ساده برا فهم بیشتر بود. حالا نمیشه گفت مضره مثلا این همه ادم مشکل براشون پیش میاد مجبورن برای تشخیص به این شیوه ها اتکا کنن حالا باید همه منتظر بیماری باشن؟ شما ذهن و فکرتون رو خالی کنید و برعکس روی دستگاه ایمنی کودکتون که برمیگرده به همون تغذیه اش .... قوی باشید خانوم. یه قرص میگیرید ممکنه روش هزار تا عارضه نوشته باشه قرار نیست دچار همه اش بشید که و دوباره با حرفام اثبات میکنم قضیه احتمال رو" بچه شما هیچیش نمیشه انشالله.... و از همه اینها گذشته توکلتون به خدا باشه....
و مورد اخر خب لبخند نزنه بعضیا اخمو هستن مثل من ... بچگیام اخمو بودم با خنده قهر ...الان تا دلتون بخواد میخندم... :) من ایا ناسالمم؟ تازشم
به زودی یه پزشک خیلی خوب میشم... :) به جای اینکه احتمالات رو جذب کنید سمت خودتون انرژی مثبت بدید به خودتون و بچه... انشالله هیچی نمیشه...
و در ضمن همه چی بستگی داره به دوز تابشی اشعه ... که توی کم تابش بیماری صفر هست... و اگه کسی چیزی بهتون گفت بدونید که اینها عارضه احتمالی هست نه قطعی (یکی بین چندین نفر)... مثل لوسمی ... آریتمی...

میسپارمتون دست خدا هم شمارو هم بچه تون الهی دومادیشو ببینی عزیزم.:43::43::43::43:

از همه شما که جوابم رو دادین ممنونم...این که میبینم تنها نیستم و هستن کسایی که ناشناخته میتونم باهاشون درد دل کنم و آروم شم خیلی خوبه....
براتون بگم که دکتر رفتم دوز داروهام رو بیشتر کرده.
سعی میکنم دیگه تو اینترنت سرچ نکنم و چیزای بد نخونم حتی اینستاگرامم رو هم بستم.
دارم روی رابطه خودم و بچم کار میکنم.
بازم میگم از تک تکتون ممنونم...امیدوارم خدا آرامش به زندگی همتون بده.

سلام خانم مهر ساده

مادر شدن افتخار بزرگی،

و فرزند هدیه ای است الهی، بابت این دو مهم بهتون تبریک میگم.

---------------

بهتون پیشنهاد میکنم مقداری در مورد خصوصیات کودک ها مطالعه کنید. هم بهتون کمک میکنه که ارتباط بهتری با فرزندتون بگیرید و هم با عملی شدن اون خصوصیاتی که مطالعه کردین در کودک، انرژی و انگیزه میگیرین.

مثلا:

کودک تا یه ماهی فقط به پدر و مادرش لبخند میزنه.

اول به مادرش، چون 9 ماه باهاش بوده و مطمئن هست مادرشه و بعد به پدرش.

از کجا میفهمه مادرش کیه؟ از لحظه ای که نوزاد به دنیا میاد از بین کلی زن ، از صدا می تونه مادرش رو تشخیص بده.

از کجا میفهمه پدرش کیه؟

با بو و لمس شدن. استفاده از انگشت های کوچکش. تا حالا دیدین نوزادی لب های کسی رو لمس کنه؟ تا حالا دیدین نوزاد ها هی دست پرتاب میکنن برای هر چیزی؟ خوب درسته برای شناخت از این دست ها استفاده میکنه.

نوزاد تا یه ماهی فاصله 60 سانتی رو بیشتر نمی بینه و دور تر رو تار میبینه. انتظار بیجاست که پدری که فاصله اش از نوزاد زیاده و تا حالا توسط نوزاد لمس نشده، بهش لبخند بزنه.

و هزار تا عجایب دیگه از نوزاد که دونستنش خیلی مفیده.


ببخشید من اطلاعات زیادی تو این زمینه ندارم، اگر تحقیق کردین برامون از اطلاعاتتون بگید، برای من که خیلی جذابه.