به همسرم اعتماد کنم ؟2

سلام دوستان من
تاپیک قبلی من به دلیل افزایش پست ها بیش از 50 عدد با توجه به مقررات سایت بسته شد و به پیشنهاد یکی از مدیران عزیز سایت ( بالهای صداقت ) این تاپیک رو در ادامه تاپیک قبلی باز کردم . از همه شما ممنونم که همراه من بودید و من رو در بحران بزرگ زندگیم تنها نگذاشتید
من هم چنان به نوشته ها و تجارب شما نیاز دارم و فکر میکنم به این زودی ها نمی تونم خودم رو از ورطه ی هولناکی که زندگیم رو ویران کرده نجات بدم و برای همین کمک و همفکری شما برای من بسیار ارزشمنده
تاپیک قبلی من ( برای دوستانی که خواننده تاپیک قبلی نبودند) شرح خیانت مکرر همسرم و آشکار شدن بی وفایی ایشون بود و درخواست کمک و راهنمایی که من از دوستان داشتم و همفکری ها و دلداری های دلسوزانه دوستان که خیلی به من کمک کرد
http://www.hamdardi.net/thread44030-8.html
بی نهایت عزیز ...پیشنهاد شما خیلی عالی بود و در حقیقت من مصرانه دنبال چنین آدمی هستم ...و دقیقا این آدم باید یک مرد باشه تا بتونه هم قاطع و هم مقتدرانه با ایشون صحبت کنه و علاوه بر اون نباید از فامیل و اقوام من یا خود ایشون باشه که تعصبی بر روی من یا همسرم نداشته باشه ...گزینه های مختلفی رو بهشون فکر کردم و فعلا یکی از دوستانشون که در ظاهر آدم معقول و درستی هستند مد نظرم هست که اگر بتونم با خانمشون ( چون با اون ها رفت و آمد دوستانه داریم ) صحبت کنم که حرف های منو به همسرش انتقال بده و در نهایت اون آقا با همسرم صحبت کنند ...
شایسته عزیز ...درسته همسرم عذاب وجدان دارند و این البته اصلا و ابدا برای من خوشایند نیست ...چون حس میکنم این که مثلا به من محبت میکنند از روی عشق و علاقه نیست بلکه دلسوزی میکنند و اینطوری بیشتر احساس حقارت به من دست میده ...و دلبری کردن و شیرین بودن الان و در حال حاضر برای من بسیاررر سخته ...براتون نوشتم که حتی گاهی اوقات از ایشون نفرت پیدا میکنم و ناخودآگاه ازشون بدم میاد ...اون موقع ها اصلا دلم نمی خواد صداشون رو بشنوم یا به من نزدیک بشند ...برای همین دلبری کردن از ایشون خیلی خیلی برای من سخت و زجر آوره از طرفی هم باز هم حس حقارت پیدا میکنم با خودم فکر میکنم او منو نمی خواد و من دارم به زور خودمو بهشون نزدیک میکنم ....
میس بیوتی عزیز
این روزها همه چیز در یک آرامش نسبی است ...ایشون برای من ماشین خریدند و به من محبت میکنند اما من همون آدم شکاک و بدبین باقی موندم ...گاهی خواب میبینم ...مثلا هفته پیش خواب دیدم که داشتم از اون خانم اخاذی میکردم ...یا گاهی خواب میبینم که همسرم ما رو ترک کردند و رفتند و از خارج از کشور تلفن میکنند و با دخترم حرف میزنند و توی خواب گریه میکنم ....

ماری عزیز ممنون که برامون نوشتی.تمام حالتا و احساساتی که داری طبیعیه و حق داری نتونی اعتماد کنی...از صمیم قلب ارزو میکنم روز به روز حالت بهتر شه و زودتر ازین برزخ خارج شی...هوای دلتو داشته باش و بهش برس ..ببین چه کارایی خوشحالت میکنه(حتی یه کوچولو) انجامشون بده.از مرخصیات استفاده کن و واسه کار خونه هم کمک بگیر(یه نیروی خدماتی قابل اعتماد مثلا ۲-۳ بار در هفته).به نظر میاد همسرت پشیمونی بابت این موضوع نداره و ممکنه تمایل برا ادامش داشته باشه...باید بدونه که این قضیه هنوز واسه تو حل نشده و دیگه مثل سابق چشم و گوش بسته نیستی! بد نیست که یه خورده احساس خطر بکنه و بدونه تو حواست بهش هست !

سلام دوستان عزیزم
مدت هاست که نتونستم چیزی بنویسم و به قول آقای نفیسی دلم به درس و نوشتن نمی رود ...روال زندگی من به قبل برگشته ...و تازه تازه دارم متوجه میشم که در یک سال گذشته چه به روز من امد و من چه قدر دیر فهمیدم ... همسرم مثل روزهای قبله...منظورم مثل روزهاییه که من خیانتش رو نمی دونستم ...البته از تماس های مشکوک خبری نیست ولی چون من یک بار خیلی ناگهانی همه چیز رو متوجه شدم یعنی دقیقا در دورانی که فکر میکردم مشکلاتم کم شده اندبا خیانت روبرو شدم ، اصلا و ابدا نمی تونم به ایشون اعتماد کنم ...از طرفی اون خانم چند وقت قبل ازدواج کردند ...عکسهای مراسم عقدشون رو آشنای من ( که یه خانم دکتر ددر همون درمانگاه هستند) دیدند و نامزدشون هم در خارج از ایران زندگی میکنه و احتمالا این خانم به زودی باید برند و به همسرشون ملحق بشند البته دیگه درمانگاه نمی رند و به اصطلاح در حال جمع و جور کردن زندگیشون هستند که برند خارج از کشور...خودم خیلی بهترم منظورم روحیه و حس و حالمه ...احساس امنیت بیشتری میکنم اما باز هم نمی تونم به روزهای قبل از این موضوع برگردم ...هنوز نمی تونم به همسرم اطمینان کنم چند مورد هم دیدم که همچنان بر بی اعتمادی من دامن زد ...مثلا تقریبا دو هفته قبل یه گلدون کاکتوس خیلی زیبا اوردن خونه ازشون پرسیدم از کجا گرفتید گفتن بچه های درمانگاه بهم گلدون رو دادن چون می دونن که من خیلی گل دوست دارم ...ازشون نپرسیدم کدوم بچه ها ؟ چون تقریبا مطمئنم که خواهر های اون خانم رو می گند...یا چند وقت قبل یکی از دوستانم جراحی سرپایی داشتن که با همسرم هماهنگ کردند که تو مطب خود همسرم( که قبلا گفتم جای دیگه ایه و با دوستشون شریکن) روز تعطیل براشون جراحی کنند ...صبح روز تعطیل بود همسرم داشتند صبحانه میخوردند که برند من تو اتاق خودمون بودم که براشون تو تلگرام از طرف خواهر اون خانم پیام اومد: آقای دکتر آماده بشم بیاین دنبالم؟....خیلی ناراحت شدم فهمیدم چون همسرم اون روز دستیار خودشون نمی تونسته بیاد با خواهر این خانم هماهنگ کرده که بره دنبالشون و از خونه برشون داره و ببره و بعد هم طبیعتا با توجه به مسافت و دوری راه با هم برگشتند ...به روی همسرم نیاوردم چون واقعا واقعا از طرح این موضوع خسته هستم ....دو روز قبل هم دیدم که تو تلگرام کلی با خواهر های این خانم چت کردند و ظاهرا به خواهر بزرگ اون خانم پول قرض دادند چون خواهر بزرگشون یه سری پیام تشکر و دستتون درد نکنه و ایشالا به زودی پول رو تسویه میکنم براشون فرستاده بود....اما از خود این خانم ظاهرا که خبری نیست یا اگر هم ارتباطی باشه از من سفت و سخت پنهان میشه ...من دارم سر خودم رو با دخترم و خونه داری گرم میکنم ....زیاد به همسرم توجه نمی کنم و این موضوع اوائل کمی عمدی بود ولی الان گاهی با خودم فکر میکنم از صبح تا شب من حتی یک بار هم ازشون نمی پرسم خوبی؟ روبراهی؟ یا از کلمات محبت آمیز مثل عزیزم استفاده نمی کنم ...و این ها کاملا غیر ارادی و ناخودآگاهه....دلم بدجور شکست و زمان میبره که بتونم فراموش کنم یا ببخشمشون ...علاوه بر این که ایشون هم تلاش کمی برای بهبود وضعیت میکنه ...یعنی شاید برای همسرم هم علی السویه است که مثلا روابط گرمی داشته باشیم یا خیر ...... میس بیوتی عزیزم...:72::72::72:ممنونم از این همه محبت و دلسوزی ای که داری ...من واقعا دارم سعی میکنم به خودم برسم ...برای خودم بیشتر وقت میذارم و دلم نمی خواد از جسمم ( که متاسفانه نحیف و نزار شده ) بیشتر از این ها کار بکشم ....میخوام بدنم رو قوی کنم تا سال های بیشتری بتونم سلامت زندگی کنم ...و همه این ها برای دخترمه ...میخوام وابستگیم رو کمتر کنم وابستگی ای که به همسرم داشتم منو نابود کرد ...روزگارم رو سیاه کرد ...من داغون و متلاشی شدم در حالی که اگر قوی بودم اگر اینقدر وابسته و عاطفی نبودم تا این اندازه ضربه نمی خوردم ....

دوست عزیز اینکه تلاش می کنید به خودتون برسید و خودتون رو قوی کنید خیلی خوبه

اینکه تلاش می کنید خودتون را از وابستگی رها کنید این هم خیلی خوبه.

بهتر هم می شه اگر این سردی که نسبت به همسرتون داره بیشتر می شه را ، این رو هم جلوش را بگیرید.

برای دخترتون همخیلی بهتر خواهد بود در خانواده ای رشد کنه که شاهد گرما و محبت بین پدر و مادرش باشه .

هم برای خودتون و هم به خاطر دخترتون سعی کنید برای همسرتون دوست داشتنی بشید. محبتی که همسر به آدم می ده در ایجاد آرامش درونی تاثیر زیادی داره. ونبودش احساس خلائ را در پی داره.

بی نهایت عزیز
ممنون از همراهیتون...از بین بردن سردی در روابط زناشویی و عاطفی برای من خیلی زمان بر خواهدبود ...متاسفانه من گرایشم به ایشون کم شده و به قول قدیمی ها « از چشمم افتادن»
هفته قبل دعوای بسیار بدی با هم داشتیم از یک مساله دیگه شروع شد و بعد من نتونستم خودداری کنم و بهشون برای ادامه ارتباط با خواهر های اون خانم هشدار دادم خیلی بهشون برخورد خیلی ...و متاسفانه برای اولین در طی زندگی مشترک از عبارت زشت و ناپسندی برای توصیف من استفاده کردند و گفتن که من هر کاری دوست داشته باشم میکنم و به شما ربطی نداره ...و خونه رو ترک کردند ...من تقریبا 4 روز نتونستم سر کار برم ...موندم خونه تا کارهای خونه و دخترم رو انجام بدم ...سعی کردم قاطع و محکم باشم ...بهشون اصلا زنگ نزدم با این که دخترم بی قراری می کرد و ناراحت پدرش بود ولی با ایشون تماس نگرفتم البته به دخترم گفتم بین من و بابا مساله ای پیش اومده ولی شما اگه دوست داری هر موقعی خواستی به پدرت زنگ بزن ...
با خودم کنار اومدم و تصمیم گرفتم پای حرفم بایستم ...حتی تصمیم داشتم در صورتی که ایشون پیشنهاد بدن ازشون جدا بشم ...ایشون سه روز خونه نیومدن و من و دخترم تنها بودیم بعد اومدن یه سری وسایل رو برداشتن بهشون گفتم که من و شما بچه نیستیم و باید این مساله کاملا حل بشه ...گفتن که اصلا مساله مهمی نبوده و شما خیلی شلوغ میکنی ...بهشون یادآوری کردم که زیر تمام قول هایی که به من داده بودند زدند و قرار بود اصلا و اصلا ارتباطی با اون خانواده نداشته باشن و این که حتی خودشون به من قول دادن که صحبت با خواهر های اون خانم در حد ضرورت خواهد بود و....
در نهایت بهشون گفتم به هیچ وجه به هیچ وجه حرف ها و استدلال های ایشون در این رابطه برای من قابل قبول نیست و فقط زمانی میتونم باهاشون ادامه بدم که کلا این موضوع رو حل کنند ...وگرنه بهتره که جدا از هم زندگی کنیم
اول صحبت ایشون کوتاه نیومدند ولی وقتی دیدند که من تصمیم جدی دارم کوتاه اومدن و قبول کردند که ارتباطشون رو قطع کنند ( البته گفتن این نکته ضروریه که خواهر وسطی هم از اون درمانگاه با دعوا بیرون رفتند که من کاملا بی خبر بودم و بعد از خروج از اون جا ، با همسرم قرار گذاشتند و برای کمک به همسرم باهاشون رفتند مطب )....
بگذریم در نهایت من بازهم نشستم به زندگی و رتف و فتق امور ...
تا دو شب قبل تو گوشی ایشون فیلم می دیدم ساعت حدود ده و نیم شب بود که گوشی زنگ خورد شماره خواهر اون خانم بود فقط همسرم اسم ایشون رو از کانتکت لیست پاک کردند که زنگ می زنند من متوجه نشم ولی متاسفانه شماره های این خانواده در ذهن من حک شده و شماره خواهر رو شناختم ولی به روی خودم نیاوردم همسرم گوشی رو گرفتند و رفتند دم پنجره پذیرایی که با اتاق فاصله داره صحبت کردند من اصلا نشنیدم چی گفتن و وانمود کردم که متوجه نشده ام
ولی ....دارم دوباره میرم تو فاز افسردگی
برای همسرم متاسفم که متوجه نمیشن که دارند با زندگی ما چه میکنند

ماری جان درسته که باشنیدن اسم اون خانم و فامیلش حالت بد میشه ولی طبق تجربه اگه مشکلی بود اصلا همسرتون گوشیشون رو در اختیارشما نمیگذاشتند.اگه یه کم بتونی بار احساسات منفیت رو کم کنی و مثبت تر ببینی حال روحیت هم بهتر میشه.

واقعا حیف نیست بخاطر چندتا زن از خدا بیخبر خانه خراب کن از همسرت جدا بشی .
ماری جان بر اساس نوشته ها تون من به این نتیجه رسیدم که این سه نفر از این زنهای سمج و پررویی هستند که حالا همسر شما را پیدا کردند و خودشون را چسبوندن به همسرتون تا از طریق همسرتون به جایی یا چیزی برسند. یا حتی یک تکیه گاهی باشه براشون.
مخصوصا این که گفته بودی همسرت میخواسته برای خواهرشون خونه هم بگیره و بهشون پول هم قرض میداده.
کاملا مشخصه که برای رسیدن به اهدافشون هوای همسرت را زیاد دارن حالا با محبت کردن یا کادو خریدن مثال همون گلدونی که تعریف کردید.کاری که مدتهاست دیگه شما انجام نمیدید و همسرتون این کمبود محبت را حس میکنه .
اینجوری در چشم همسرتون هم خوب اومدند.

بعید نیست شاید همسرت هم بخواد که روابطش را قطع کنه حتی باهاشون سرد هم برخورد کنه که سمتش نیان ولی اونا دوباره با محبت میان پیش همسرت. اینجوری همسرت را شرمنده میکنند. من از این زنهای سمج زیاد دیدم.

اینها را گفتم که همه تقصیرها را متوجه همسرت ندونی حتی ممکنه همسرت بترسه که اونها راناراحت کنه که مبادا در مورد رابطش با خواهرشون به دیگران چیزی بگن مخصوصا الان که دیگه خواهرشون ازدواج کرده و خارج از کشور و تهدیدی متوجه خواهرشون نیست.
به نظرم تو این زمینه همسرت را قضاوت نکن.

تولد آرزوی عزیز ...سعی می کنم مثبت اندیش باشم ...در تمام سال های مشترک چه در زمینه زندگی با همسرم و چه سایر مسائل من آدم مثبت نگر و خوش بینی بودم اما نتیجه اش چه شد؟ نتیجه این همه اعتماد و خوش بینی منجر به بروز مسائل سخت و غیر قابل پیش بینی برای من شد .شاید الان شما با خودتون بگید این ها خوش بینی نبوده بلکه ساده اندیشی بوده است ...به هر صورت من به ایشون اعتماد کامل داشتم و ضربه خوردم ....در مورد در اختیار قرار دادن گوشی ...همسرم خیلی به خود مطمئن هستند هر سه بار گذشته ( دو بار در رابطه با اون خانم و یک بار در ارتباط با خواهر اون خانم ) من اطلاعات اولیه رو از طریق گوشی ایشون به دست اوردم ...شاید علتش اینه که اصلا فکر نمی کردند ( و حتی الان هم فکر نمی کنند) که من با چه دقت ریز بینی و حساسیتی مطالب گوشی ایشون رو میخونم من حتی در فایل منیجر در قسمت cache تمام فایل های خرد شده و حذف شده رو نگاه میکنم و شاید باورتون نشه دفعه دوم که متوجه ارتباطشون با اون خانم شدم زنگ خطر برای من وقتی به صدا در اومد که در همون قسمت فایل های ناقص و خرد شد در روز های متوالی استیکرهای سکسی رو میدیدم که در تلگرام رد و بدل شده بود و حذف شده بود و در cache باقی مانده بود....میدونم که این موضوع بدبینی و شکاک بودن من رو داره نشون میده ...خودم بیشتر از همه از این همه بی اعتمادی که در درونم رخنه کرده دارم ضربه میخورم ...ولی چه باید کرد؟؟؟ من از اعتماد کردن و خوش بینی ضربه کاری خوردم

آنه ماری عزیز ...چرا حیفه...حیفه که من این مدت و تلاش های خودم و همسرم رو در زندگی مشترک تا این حد نادیده بگیرم و در تمام مدت به دنبال شواهدی برای ارتباط ایشون با دیگران باشم ...من دارم جلسات مشاوره رو مرتب می رم ...می دونم که شکاک و ناراحتم ...می دونم که ظرفیتم پایین اومده ...من دارم تلاش میکنم مثل قبل دوستشون داشته باشم....مثل قبل بهشون اعتماد کنم....اما خیلییییییی سخته خیلیییی ....گاهی در طی روز چندین بار از خودم می پرسم : دوستش داری؟ و هربار جوابی که به خودم میدم نا امید کننده است ...
برام خیلی عجیبه که این دفعه آخر که از خونه رفتند بیرون خیلی دوست داشتم که بیان و بگن من دیگه نمی خوام با تو زندگی کنم بریم جدا بشیم ...اینطوری من وجدان راحتی داشتم ...جدا می شدم ...و فکرم آسوده بود چون ایشون همه چیز رو خراب کردند ...من رو از نظر جسمی و روحی بیمار و ضعیف کردند ...و دلم میخواد مسئولیت این پیشنهاد جدایی رو هم خودشون بر عهده بگیرند تا من بتونم راحت تر تصمیم بگیرم

ِماری جان کاملا این ناراحتی و رنجشی که در وجودت هست را درک میکنم. میدونی که من وضعیتم از شما خیلی خیلی بدتره .منم روزها و شبهای خیلی سختی را گذروندم.خیلی سخت.
برات این پست مریم را میزارم شاید باعث بشه کمی احساس ارامش کنی.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط maryam123

انه ماری جان در تکمیل صحبت های سمیرا جان میگم

خودسازی بستگی به خودت داره.یعنی نقاط ضعف و قوتت رو پیدا کنی و روشون کار کنی.من یه مثال برات میزنم تا بهتر قضیه جا بیفته.همسر سابق من سر کوچکترین مسئله جای خوابش رو جدا میکرد و تا ماهها در اتاق دیگه ای میخوابید.این قضیه به شدت من رو ازار میداد و حس میکردم بی احترامی بهم میشه.خیلی مشاوره رفتم.خیلی مشورت کردم.به من سه تا راهکار پیشنهاد دادن :
ا.مقابله به مثل کن (یعنی وقتی بحثی شد تو هم جات رو جدا کن)
2.پیش دستی کن(یعنی وقتی بحث شد بالش و پتوش رو از اتاق خواب بنذار بیرون)
3.بی تفاوت باش

من چون ادم ارومی هستم و از تنش گریزان بودم و هستم راه سوم رو انتخاب کردم.به ظاهر بی تفاوت بودم اما شبها با گریه میخوابیدم و خودخوری بدی میکردم.هربار شب بیدار میشدم و میدیدم ایشون کنارم نیست بدترین حس ها میامد سراغم.حتی یادمه جای ایشون رو با کتاب و چراغ مطالعه و ...پر کردم تا کمتر ناراحت بشم.اما نتونستم و هر روز عصبی تر و ناراحت تر از دیروز میشدم.
رفتم سراغ راه اول.تا حدودی جواب گرفتم.مثلا 30 درصد.جدا کردن جای خوابهای اون اقا کمتر شد اما قطع نشد.و در نهایت رفتم سراغ راه دوم.با اینکه بسیار مردد و ناراحت بودم.اما جواب خوبی داد .حدود 90 درصد.این کار روی روحیه اون اقا تاثیر گذاشت .هرچند با روحیه من جور نبود و من هر بار سر این موضوع خیلی اذیت میشدم..
چرا این رو برات گفتم؟ الان که به اون روزها و شب های تلخ و سخت فکر میکنم میبینم اگر من خودسازی رو بلد بودم و تونسته بودم نسبت به اون رفتار بی تفاوت باشم انقدر اسیب نمیدیدم.اگر رفتاری ناراحتم میکرد نباید زمین و زمان رو بهم میریختم.و اینا همش برای این بود که خودم رو درست نشناخته بودم.نمیدونستم چی منو میرنجونه و چی منو قوی میکنه.انقدر به فکر ساختن اون زندگی بودم که خودم رو فراموش کرده بودم.اگر بهم میگفتن مثلا اگر خودتو الان با چاقو تیکه تیکه کنی، عوضش زندگیت درست میشه ، میکردم.چرا ؟چون "مریم" دیگه فراموش شده بود.من حتی بخاطر اون اقا طبع غذایی ام رو عوض کردم.چون تفاوت داشتیم باهم.و اینا همش برای این بود که من بسیار ضعیف بودم.و همه زندگی من در خوشحالی و ناراحتی اون اقا خلاصه میشد.واسه همینه به شما ، نسیم و ...میگم اگر همسرانتون اشکال دارن شما از همه جا و همه کس خودتون رو نبرید.همه چیز رو نباید در اونا خلاصه کنید.
تو همسرت رو رها کن.قبلا هم بهت گفتم.خودت رو تقویت کن.فقط و فقط خودت رو.شاد باش.انرژی داشته باش.و بدون همه دنیا در همسر تو خلاصه نمیشه.زندگی ابعاد دیگه ای هم داره .....

---

آنه ماری عزیز ...امیدوارم روزهای سبز و قشنگ خیلی زود در زندگی شما آغاز شوند ...ازت ممنونم به خاطر جملاتی که نوشته ای و همینطور پست مریم جان...من نوشته ایشون رو خوندم و برام جالب بود که من هم الان بعد از سال ها زندگی مشترک تازه تازه دارم به چنین باوری میرسم....این که خوشی ها ...لذات...و تفریحاتم رو محدود به حضور یا تایید شخص دیگری نکنم ...مهم نیست که اون شخص چه کسی باشه ...همسر ...مادر ....پدر ...یا حتی فرزند....لازمه که من یاد بگیرم خودم هم مهم هستم ....لازمه یاد بگیرم که خداوند مهربان نعمت زندگی و وجود داشتن رو به من هم ارزانی کرده و این که یاد بگیرم رسالت من فقط مراقبت ...نگهداری و فراهم کردن شادی دیگران نیست ...گاهی حتی فکر میکنم که من چه قدر به جسمم ظلم کردم ....چه قدر به سلامتم بی توجه بودم ...چه بسیار دلایلی که همیشه مانع از این میشد که برای یک چک آپ ساده برای خودم وقت بذارم ...و همه برای این بود که من برای جسمم ارزش قائل نبودم ....برای روحم هم همینطور ...روحم رو همیشه آزار دادم ...هیچ وقت استغناء و بی نیازی از حضور و تایید دیگران رو تجربه نکردم ....و همه این ها فقط به خودم بر میگشت ....

سلام دوستان عزیزم
دلم گرفته بود...خیلی دلم میخواست بشینم و یک دل سیر گریه کنم...اما نمی شد ...پس نوشتم :

گنگم ...پریشانم...نمی دونم چه باید کرد...جلوی چشمم همه چیز با سرعتی باور نکردنی فرو می ریزد و می رود و من هیچ کاری از دستم بر نمی آید ...هیچ کاری ...
همین دیروز بود که خیابان ولیعصر آن قدر نور باران بود...صدای نفس هایش چه قدر آرام و هیجان انگیز بود و من در پوستم نمی گنجیدم ...قهرمانم در کنارم راه می رفت و داستان های عجیب تعریف می کرد من گاهی در مسکو گاهی در کنار جنازه مومیایی لنین و گاهی روی ولگای یخ زده ایستاده بودم و لبخند می زدم ...او همانطور تعریف می کرد از شب های دراز زمستانی و سرمای استخوان سوز ...پالتویی که نمی گذاشت سرما به استخوان بزند ...من محو کلمات او بودم ...همه چیز آن قدر مقدس و اثیری بود که گاهی فکر میکردم همه اش یک رویاست ...با هم چه خانه هایی که ساختیم ...چه سفرهایی که رفتیم ...با هم ...روی همان نیمکت رنگ و رو رفته پارک ساعی ...همانطور که از سراشیب پارک جمشیدیه بالا می رفتیم ...همان طور که من شتابزده ویترین شیک بوتیک های خیابان ولیعصر را می دیدم ... و او کنارم بی وقفه حرف می زد ...و من هی غرق می شدم هی غرق میشدم ...اصلا همان جا بود که فهمیدم طی این همه سال آدم بی ایمانی بوده ام...تازه فهمیدم که مومن شدن یعنی چی ....من به او ایمان آوردم ... مسیح من بود و من حاضر بودم صلیب سنگین افکار او را تا آخرین جلجتایی که میشناختم بر دوش بکشم ...تا شاید تقدیس شوم ...
و بعد ...زمان گذشت ...زمان گذشت فروغ عزیز و ساعت 4 بار نواخت....4 بار نواخت...گوشی تلفن همراهش روی اپن آشپزخانه بود ...و زری و مسعود که با صدای بلند صحبت میکردند ...من مابین ظروف کریستال و کاردهای میوه خوری گم شده بودم ...چای عطر خوبی داشت ...عطر به تازه ...چای را سرکشیدم همانطور که با زری صحبت می کردم همانطور که جرعه جرعه چای را سر می کشیدم ....همانطور که حرف های مسعود را می شنیدم ....همانطور که با دخترم صحبت می کردم ...ناگهان همه چیز ویران شد ...زمان ایستاد و بعد من در خیابان ولیعصر بودم ....درختان برگ نداشتند ....برهنه بودند ....و سرما....سرمای سخت استخوان هایم را می شکست ....من شال بافتنی کرم رنگ سر کرده بودم ...و دستهایم را ها می کردم ....اما او در کنار من نبود ....چشم گرداندم ...آن جا بود....کنا ر آن مجسمه های غمگین ....روی پله ورودی پاساژ صفویه ایستاده بود... پیراهن تابستانی به تن داشت ....سردش نبود ...آن جا که او ایستاده بود درختان سبز بودند و پر از برگ ...نور آفتاب چهره اش را روشن کرده بود ...ریش هایش را پاک تراش کرده بود ...و به موهایش سرم مو زده بود ...چهره اش دلم را به درد آورد ....

انگار تا پارک وی را پیاده رفتیم ...او جلو می رفت ...و من پشت سرش قدم بر می داشتم ...نمی ایستاد تا من به او برسم ...تند تند می رفت ...انگار که دنبال کسی بگردد ...تند تند قدم بر می داشت ...و من به حالت نیمه دو به دنبالش می دویدم ...زنگ دریافت پیام گوشی موبایلش به صدا درآمد و بعد ال سی دی بزرگ چهار راه پارک وی پیامی که برایش آمده بود را نشان داد...من همان جا نشستم ... فلج شده بودم ... او جواب پیام را داد...اصلا اهمیت نمی داد که همه مردم ...همه آن هایی که پشت چراغ قرمز منتظر بودند ...مردم توی پیاده رو ها ...توی فروشگاه ها ....داشتند پیام هایش را می خواندند....لحنش عوض شده بود....او نبود...کلماتش فرق می کرد...جور دیگری مینوشت ...جور دیگری حرف می زد ...جور دیگری ناز می کشید ...جور دیگری بود..

سلام ماری جان ...خیلی به فکرت بودم...چه خبر چه میکنی؟بهتری؟

سلام به همه دوستان
میس بیوتی عزیز...در واقع حال خوبی ندارم ...شک و تردید و بدگمانی به معنای واقعی کلمه داره منو از پا درمیاره ...شواهدی میبینم که اجازه نمی ده من آرامش داشته باشم ...برخی غیبت های غیر موجه...برخی چت ها با آدم های غریبه ...بعضی تغییر خلقیات و عصبی بودن ها یا ذوق زدگی های ناگهانی ...حتی تغییر میمیک صورت وقتی درباره یک موضوع کاملا بی ربط به این جریانات حرف می زنیم ...
همه این ها منو بی اندازه ناراحت و حساس کرده
هفته قبل دخترم و میخواستم ببرم کلاس ....رفتیم پارکینگ سوار ماشین شدم و متوجه شدم صندلی ماشین کاملا عقب رفته ...همسرم از من خیلی بلند تر هستند و موقع رانندگی باید صندلی رو عقب بدند که بتونن رانندگی کنند...خیلییی برام عجیب بود خیلیی....چون ماشین خودشون هست و اصلا هم با ماشین من راحت نیستند ...علاوه بر اون هر دو ماشین تقریبا سایز یکسانی دارند (منظورم اینه که مثلا ماشین من کوچک تر نیست که ایشون جایی خواسته باشن برن و نگران جای پارک باشن و با ماشین من رفته باشن که بتونن راحت تر پارک کنند..)...سوال برام پیش اومد چرا با ماشین من رفتند؟ کی این اتفاق افتاده؟ چرا اصلا حتی اشاره ای هم به من نکردند؟ ...کجا رفتند؟ چرا با ماشین خودشون نرفتند؟...چهار شنبه قبل اون خانم دکتری که از آشناهاست و در محل کار همسرم هست بهم گفتند که خانم فلانی( دوست دختر همسرم) بعد از مدت ها اومده درمانگاه و رفتند پیش دکتر ( همسرم ) رو دستشون بخیه داشتند که دکتر بخیه هاشون رو ببینه و بکشه ...
شاخ درآوردم ....یعنی چیییییییییی؟؟؟ چه طور بعد از این همه ناراحتی به خودش اجازه داده بره اونجا؟؟؟ قبلا هم ممکنهع این کار رو کرده باشه؟؟؟؟و واکنش همسرم چی بوده؟؟؟ در حالی که به من قول داده بود حتی دیگه جواب سلام هم نده ...و مگه فقط همین یه جراح تو کل شهره؟/؟؟؟؟؟چرا پیش جراحی که دستش رو بخیه کرده نرفته؟؟؟؟

وقتی همسرم از مطب اومد ...خیلی خیلی عادی رفتار کردم ولی ایشون خیلی با کنجکاوی به من نگاه میکرد با شک با نگرانی و من تقریبا مطمئن شدم که اون خانم رو دیدن ( یعنی طبق قول و قرارمون مثلا ردشون نکردن برن...یا گفته باشن من باید جایی برم و نمی تونم شما رو ببینم )
از طرفی هم اون خانم دو هفته آینده میرن آلمان که زندگی مشترکشون رو شروع کنند
تمام این جریانات برای من یک علامت سوال بزرگه ....
نمی فهمم داره چه اتفاقی می افته
فردای اون روز 5 شنبه صبح رفتن مطب خودشون ...و شب هم زنگ زدن گفتن چون جمعه اول صبح بیمار دارم شب نمی آم خونه و تو مطب می مونم ...البته فاصله مطب تا خونه تقریبا 1 ساعته که به خاطر ترافیک بیشتر هم میشه ...ولی من باز شک کردم

ماری عزیز
من طعم تلخ خیانت از طرف همسرم رو چشیدم اون هم رابطه با فامیلی که من براش خیلی احترام قائل بودم.الان متن شمارو خوندم یاد کارای قبلا خودم افتادم.
به نظر خودتون این همه کنجکاوی قراره شما رو به کجا برسونه؟!شما براتون محرزه که همسرتون بهتون خیانت میکنن،بیایید یکبار یک تصمیم بگیرید و خودتونو از این مرگ تدریجی و عذاب الیم نجات بدین!با درنظر گرفتن فرزندتون ببینید میتونید بیخیال کارای همسرتون بشید و با گذشت و فداکاری برای فرزندتون مادری کنید،یا جدا بشید که بیشتر از این آسیب نبینید.
میدونم هر دو راه بی رحمیه،یکیش نسبت به خودتون یکیش نسبت به فرزندتون،ولی این راهی که شما دارین میرین و این رنجی که تحمل میکنید با درنظر گرفتن این همه جزئیات وحشتناک از پا درتون میاره.حرفای من رو از کسی بشنوید که به عنوان یک زن بهش خیانت شده و میتونه دردتونو بفهمه لطفا.

مستانه عزیز
من آدم جسوری نیستم متاسفانه....و علاوه بر اون همه اش با خودم فکر میکنم شاید تموم شده ....شاید واقعا داره فراموشش میکنه...شاید منو دوست داره و هزاران شاید دیگه....و واقعا عبارت درستی به کار بردین : عذاب الیم ....بی نهایت افسرده و غمگینم ...دائم تو چشمم اشک جمع میشه و هیچ کاری هم از دستم بر نمی آد ...نه انقدر جسارت دارم که داد بزنم عصبانیتم رو بهشون نشون بدم عصیان کنم و بار نگرانیم رو کمتر کنم...و نه انقدر بزرگ منش هستم که بگذرم و فراموش کنم....معلق موندم ....مابین احساساتم و عقلانیتم ...همسرم این روزا سعی میکنه بهم محبت کنه...منو با القاب قشنگ صدا میکنه ...بهم در ظاهر محبت میکنه ...اما چرا من نمی تونم اینارو باور کنم؟ چرا؟ نمی تونم باور کنم....روز مادر اومد و رفت و ایشون حتی به من تبریک هم نگفت ...امسال برخلاف سال های قبل خیلی منتظر تبریک ایشون بودم ...اما حس کردم به عمد تبریک نمی گه....آیا تا این اندازه من زن و همسر بدی برای ایشون بودم؟ ...آیا حداقل من مادر فرزندش نیستم ؟؟؟ دخترم منو در آغوش گرفت و چند بار بوسید و بهم تبریک گفت به زور جلوی اشکهام رو گرفتم ...چه باید می کردم؟؟؟ دلم نمی خواد چنین چیزی در خونه باب بشه ....یعنی مثلا سال تحویل یا روز پدر من هم به ایشون تبریک نگم و هدیه ای ندم...نمی دونم....سرگردون و به هم ریخته هستم ...با کوچکترین حرفی گریه ام در میآد ...هفته قبل رفتیم برای تئاتر ...یکی از هنرپیشه های خانم معروف در تئاتر بازی میکرد...با دخترم منتظر شدیم که گریمشون رو پاک کنند و بیان بیرون چون دخترم ایشون رو خیلی دوست داره....وقتی اومدند بیرون دخترم باهاش عکس گرفت ...ایشون با شوخی و مهربانی جمله بسیار ساده ای گفتند ...درباره تئاتر و علاقه مردم ...من ناخودآگاه اشک تو چشمم جمع شد ...اگه دخترم نبود گریه می کردم ....اونجا حس کردم که چه قدر تشنه محبت هستم ...چه قدر دوست دارم که کسی من رو خیلی دوست داشته باشه ....به من بها بده ...چه قدر دلم تنگ شده برای روزهایی که مورد محبت و عشق بودم ...برای روزهایی که می تونستم از ته قلبم عشق بورزم...اما الان چی...انگار یه سد مابین من و همسرمه....انگار هردومون نقش بازی میکنیم...من برای دخترم نمی خوام جدا بشم ...و ایشون ؟؟؟ نمی دونم ایشون برای چی جدا نمی شند ...خیلی راحت می تونند از من جدا بشند و زندگی بهتری برای خودشون فراهم کنند....نمی دونم از چی می ترسن یا نگرانی دارند؟؟؟ سردرگم هستم ...
ازتون ممنونم که تجربه خودتون رو گفتید ...لطف کنید و تجربه ای اگه دارید رو بیشتر برای من بنویسید ...بگید که من چه باید کنم؟ ایا کنجکاوی رو کنار بذارم و خودم رو به ندیدن بزنم ؟؟؟ آیا اعتماد کنم و اجازه بدم که این دوره بی ثباتی بگذره؟...آیا درباره نگرانی هام و ناراحتی هام بهشون بگم و ازشون کمک بخوام؟؟؟ (البته نمی دونم اگر باهاشون صحبت کنم به کجا ختم خواهد شد...چون ایشون کوچکترین تمایلی به صحبت درباره این موضوع ندارند و طوری برخورد می کنند که انگار این من هستم که خطا کردم نه خودشون )

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ماری22

مستانه عزیز
من آدم جسوری نیستم متاسفانه....و علاوه بر اون همه اش با خودم فکر میکنم شاید تموم شده ....شاید واقعا داره فراموشش میکنه...شاید منو دوست داره و هزاران شاید دیگه....و واقعا عبارت درستی به کار بردین : عذاب الیم ....بی نهایت افسرده و غمگینم ...دائم تو چشمم اشک جمع میشه و هیچ کاری هم از دستم بر نمی آد ...نه انقدر جسارت دارم که داد بزنم عصبانیتم رو بهشون نشون بدم عصیان کنم و بار نگرانیم رو کمتر کنم...و نه انقدر بزرگ منش هستم که بگذرم و فراموش کنم....معلق موندم ....مابین احساساتم و عقلانیتم ...همسرم این روزا سعی میکنه بهم محبت کنه...منو با القاب قشنگ صدا میکنه ...بهم در ظاهر محبت میکنه ...اما چرا من نمی تونم اینارو باور کنم؟ چرا؟ نمی تونم باور کنم....روز مادر اومد و رفت و ایشون حتی به من تبریک هم نگفت ...امسال برخلاف سال های قبل خیلی منتظر تبریک ایشون بودم ...اما حس کردم به عمد تبریک نمی گه....آیا تا این اندازه من زن و همسر بدی برای ایشون بودم؟ ...آیا حداقل من مادر فرزندش نیستم ؟؟؟ دخترم منو در آغوش گرفت و چند بار بوسید و بهم تبریک گفت به زور جلوی اشکهام رو گرفتم ...چه باید می کردم؟؟؟ دلم نمی خواد چنین چیزی در خونه باب بشه ....یعنی مثلا سال تحویل یا روز پدر من هم به ایشون تبریک نگم و هدیه ای ندم...نمی دونم....سرگردون و به هم ریخته هستم ...با کوچکترین حرفی گریه ام در میآد ...هفته قبل رفتیم برای تئاتر ...یکی از هنرپیشه های خانم معروف در تئاتر بازی میکرد...با دخترم منتظر شدیم که گریمشون رو پاک کنند و بیان بیرون چون دخترم ایشون رو خیلی دوست داره....وقتی اومدند بیرون دخترم باهاش عکس گرفت ...ایشون با شوخی و مهربانی جمله بسیار ساده ای گفتند ...درباره تئاتر و علاقه مردم ...من ناخودآگاه اشک تو چشمم جمع شد ...اگه دخترم نبود گریه می کردم ....اونجا حس کردم که چه قدر تشنه محبت هستم ...چه قدر دوست دارم که کسی من رو خیلی دوست داشته باشه ....به من بها بده ...چه قدر دلم تنگ شده برای روزهایی که مورد محبت و عشق بودم ...برای روزهایی که می تونستم از ته قلبم عشق بورزم...اما الان چی...انگار یه سد مابین من و همسرمه....انگار هردومون نقش بازی میکنیم...من برای دخترم نمی خوام جدا بشم ...و ایشون ؟؟؟ نمی دونم ایشون برای چی جدا نمی شند ...خیلی راحت می تونند از من جدا بشند و زندگی بهتری برای خودشون فراهم کنند....نمی دونم از چی می ترسن یا نگرانی دارند؟؟؟ سردرگم هستم ...
ازتون ممنونم که تجربه خودتون رو گفتید ...لطف کنید و تجربه ای اگه دارید رو بیشتر برای من بنویسید ...بگید که من چه باید کنم؟ ایا کنجکاوی رو کنار بذارم و خودم رو به ندیدن بزنم ؟؟؟ آیا اعتماد کنم و اجازه بدم که این دوره بی ثباتی بگذره؟...آیا درباره نگرانی هام و ناراحتی هام بهشون بگم و ازشون کمک بخوام؟؟؟ (البته نمی دونم اگر باهاشون صحبت کنم به کجا ختم خواهد شد...چون ایشون کوچکترین تمایلی به صحبت درباره این موضوع ندارند و طوری برخورد می کنند که انگار این من هستم که خطا کردم نه خودشون )

سلام خانوم ماری

حتمی همسرتون رو راضی کنید تا به روانشناس بالینی مراجعه کنند
هیچ دلیلی بر سالم بودن شخص نیست که وقتی یک خانوم سالم دارن که خانمشان هم راضی نیست با خانم های دیگه در ارتباط باشند
شاید والد گریزی دارن
شایدم مهار موفق نباش
خواهش میکنم پیگیری کنید
اگر راضیشون کنید به همکاری مشکلتون حل میشود انشاالله

---

هیچ کس به خودش این اجازه رو نمیده که غرور یک زن بشکنه به دید یک بیمار به همسرتون نگاه کنید

جناب آقای امید
ازتون ممنونم که با دقت نظر نوشته من رو خوندید و پاسخ نوشتید
و متشکرم بابت راهنمایی و محبتتون
متاسفانه همسرم به هیچ وجه حتی یک مشاوره ساده رو قبول نمی کنند
ایشون به من خرده میگیرند که مشاوره می رم ...اون هم زمانی که من واقعا از پا دراومده بودم ....و نیاز داشتم که کسی منو کمک کنه
بارها و بارها ازشون خواهش کردم که با من جلسات مشاوره رو بیان و هربار با سیلی از صحبت ها و کلمات بی منطق و لجبازی های کودکانه روبرو شدم
و در نهایت دست کشیدم
ولی با شما موافقم ....قطعا تمام این مسائل ریشه در مشکلاتی داره که با حضور فرد متخصص قابل حل خواهد بود
اما افسوس ...که این راهکار به دلیل عدم حضور ایشون برای من جواب کاملی نخواهد داشت
در این مدت مشاوره متوجه شدم که رفتارهای خودم چه قدر خام و نپخته و سرشار از اشکال بوده است
حتی در همین سایت هم دوستان عزیزم جملاتی برای من نوشتند که اگرچه تلخ بود ( چون نوک تیز پیکان اتهام رو به طرف خود من نشانه می رفت ) اما کاملا درست بود
جملاتی مثل این که من نقش مادر رو در منزل دارم ایفا می کنم و این نقش برای یک مرد در جایگاه همسر با گذر زمان قابل قبول نیست و راهنمایی های دیگه ای که من سعی کردم به دیده منت قبول کنم
من تلاشم رو کردم و الان هم دارم سعی میکنم از قالب قبلی بیرون بیام و تغییر ایجاد کنم ( و البته و صد البته که ممکنه خیلی کم موفق شده باشم چون طبیعتا تغییر و اصلاح صفاتی که از کودکی در من شکل گرفته مشکله )

خوب
همینجا بیشتر از اخلاقشون بگید تا کمکتون کنیم تا خودتون همسرتون روان درمانی کنید
ایا در وسط کار وقتی میخوان به نتیجه برسن رهاش میکنند؟
کارشون چیست؟
ایا شده با حقارت حسرت دیگران بخورن و بگویند مادرم راست میگه من هیچ وقت موفق نبودم ؟؟
شما می تونید کلی سوال از شون بپرسید
مثلا بپرسید کار تو دوست داری؟؟ نظرت راجع به مدیرت چیه ؟ ایا فکر میکنی تو هم یه روز مدیر بشی؟
رابطشون با مادر و پدر یا جایگزین والد چطوره؟
تا حالا شده دعوا کنند ؟؟یا جر بحث ؟؟
سر چی دعوا کردن ؟؟

اگر مطلبی هست که شاید کمکمون کنه توی حل این مسئله بفرمایید

من تاپیک قبلی و فعلی شما رو دنبال کردم. حقیقتا متانت، از خودگذشتگی و فهمتون مثال‌زدنیه. انشاالله که تو سال جدید شرایط براتون بهتر بشه.

متعجبم اگر اون خانم ازدواج کردن و دارن میرن کشور دیگه چرا هنوز این رابطه جریان داره. اگر واقعا چنین باشه و ایران رو ترک کنن، به نظرم در آینده شرایط براتون بهتر میشه. اگر چنین شد، احتیاط کنید که با رفتن اون خانم رابطه‌ی جدیدی شکل نگیره، حضور پررنگی داشته باشید و به نوعی به همسرتون القا کنید که حواستون به رفتار و کارهاش هست.

سلام آقای امید
ممنونم از همراهیتون
ایشون در واقع در سایر جنبه های زندگی و اجتماعی کاملا بالغ و آگاه هستند. اعتماد به نفس خوبی دارند و در جایگاه مقبولی هم هستند ...و البته رفتارهای کمی عصبی و پر استرس دارند که بعد از سسال ها از گذر زندگی مشترکمون، من راه برخورد با این رفتارها رو تا حدودی یاد گرفتم و تقریبا نمی ذارم تنش شدیدی به وجود بیاد ... در مجموع میتونم بگم که ایشون انسانی خوب شایسته هستند اما...همسری خوب؟...نه ....رابطه با خانواده اشون یک رابطه معقول و مبتنی بر احترام متقابله...الان که دارم این ها رو می نویسم برای خودم هم تعجب آوره که پس ناگهان چه اتفاقی افتاد که همه چیز خراب شد؟؟؟

- - - Updated - - -

- - - Updated - - -

سلام آقای امین
ازتون ممنونم که خواننده مشکلات من بودید
و همینطور ممنونم از حسن ظنی که نسبت به من دارید
در واقع من الان مطمئن نیستم که رابطه ای وجود داره یا نه...من درگیر شک و بدگمانی هستم ...خودم می دونم که درصد زیادی از بدگمانی من ناشی از وضعیت روحی به هم ریخته خودمه ...
حالم طوریه که حتی نمی تونم فکر کنم و بپذیرم که همسرم با اون خانم یا خواهرهای اون خانم صحبت های معمول و ساده هم داشته باشند ...اصلا نمی تونم بپذیرم که حتی باهاشون سلام و احوالپرسی ساده داشته باشند
ازتون ممنونم برای آرزوی قشنگی که برای من در سال جدید داشتید ....امیدوارم همه ما در سال جدید شادی و خوشبختی رو بیشتر از قبل تجربه کنیم

یک روانکاو درست حسابی میتونه به شما کمک زیادی بکنه
بعضی از اقایون عاشق بازی قایم باشک هستند
یعنی اصلا موضوع اون خانوم نبوده موضوع قایم باشک باشماست
اون بره جایی قایم بشه و شما پیداش کنید که در نهایت خسته میشه و خودش خودش لو میده
براش هیجان اور
سعی کنید هیجان زندگیتون بالا ببرید مثلا یدفعه در تعطیلات تدارک سفر ببینید
غذاهای عجیب و خوشمزه درست کنید
اخر شب سه تایی بشیند کتاب هیجان اور بخونید
باید این حس ارضا بشه از جای درست و کنترل بشه

ماری جان سلام سال نوت مبارک عزیزم امیدوارم حالت خیلی بهتر از قبل باشه.اول از همه به چیز بگم :اینکه ادم تو زندگیش اشتباهاتی بکنه اصصصصصلا مجوزی برای خیانت نیست! خیانت فقط و فقط از عدم تعهد یک نفر به همسرش ناشی میشه.اگه شما به قول خودت یه سری رفتارای مادرانه شدید داشتی ،همسرت هم مسلما رفتارا و اشتباهاتی داشته که شما رو ناراحت و دلسرد کرده ولی اینا دلیلی برای خیانت نمیشه!!ازون گذشته همسرتون تا زمانی که نیاز داشته از رفتارای حمایتگرانه شما حسابی استفاده برده ولی الان که به موقعیت اجتماعی و اقتصادی دلخواهش رسیده یادش رفته از کجا به اینجا رسیده و همین رفتار شما شده براش مجوز خیانت؟؟!!
ببین گاهی یکی خیانت میکنه ولی بعدش به اشتباهش پی میبره و پشیمون میشه و سعی میکنه برا همسرش جبران کنه و باهاش برای فراموش کردن این قضیه همراهی میکنه( که درستشم همینه)و به طرف مقابل توصیه میشه که زندگیشو ادامه بده و فراموش کنه. ولی به نظر میاد همسر شما بیشتر ناراحته از اینکه شما قضیه رو فهمیدین و لو رفته و پشیمونی بابت این کار نداره و اصصصصصصلا متوجه نشده چه اسیب روحی روانی بهت زده!!
به نظرم اگه صحبت کردن باهاش سخته ،تو یه نامه تمام احساساتو دلتنگیات و ناراحتیات رو براش بنویس...بنویس گه چقدر داغون شدی ،اسیب دیدی و تو چه برزخی هستی...همه رو براش بنویس
شاید اینجوری به خود بیاد و تلاشی برای خارج شدن ازین وضعیت بکنه!
ببین متاسفانه به گذر زمان نیاز دازی تا حالت بهتر بشه و بفهمی همسرت تغییر خواهد کرد و یا به همین وضع ادامه میده! و اگه روال همین باشه و ایشون تلاشی برای بهبود رابطه و اوضاع نکنه و شمام همچنان تو این شرایط باقی مونده باشی( عدم اعتماد..رفتارای مشکوک..)دیگه تصمیم گیری برات راحت تر میشه!
فقط باید سعی کنی حالت خوب بشه !یه مدت تمرکز اصلیت رو بذار رو خودت تا ازین بحران بیای بیرون !حتما پیش روانپزشک یا روانشناس برو.با ادمای بیشتری دور و برت در تماس باش.ادمایی که بتونی ازشون عشق و محبت و توجه بگیری...
راستی سعی کن یه سری حق و حقوق مالی که هنیشه ازشون گذشتی رو هم با سیاست از ایشون بگیری(مثلا به نام زدن اپارتمان و ...) اینجوری اگه یه وقت کار به جدایی کشید،باز به بخشی از حقوقت رسیدی
ایشالا که این روزا به زودی بگذره و حتی خاطرات تلخش هم برات نمونه! آمین !