برای تشخیص ضعف های شخصیتی و ارتباطیم به کمک شما نیاز دارم

سلام.
در ادامه تاپیک قبلی، من یک سری مقالات رو در تالار مطالعه کردم. یک سری مطالبی بود که برام جلب توجه کرد و به نظرم لازمه روشون کار کنم.
مثلا در مقاله " اگر این چنین هستید صبر کنید ازدواج نکنید" در موردهایی که در زیر آوردم به نظر خودم کمی مشکل دارم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lord.hamed

3) اگر در زندگی، مرتب شغل خود را عوض کرده اید، با دوستان زیادی به خاطر مشکلاتی قطع رابطه نموده اید، رشته تحصیلی خود را تغییر داده یا ترک تحصیل کرده اید، علائق خود را نیمه کاره رها کرده اید و ثبات فکری، احساسی و رفتاری ندارید.(عدم ثبات فکری، احساسی و رفتاری)[/URL]

---

مثلا در این مورد تعداد دوستام زیادن ولی ارتباط خیلی عمیقی باهاشون ندارم. هنوز هم تلفنی با حتی دوست دبستانم در ارتباطم و گاهی از هم خبر میگیریم. ولی اهل اینکه با دوستام مثلا مرتب بیرون برم یا سفر برم و ... نیستم. فقط با دوستان هم وابگاهیم گاهی بیرون برم یا سینما یا خرید. ولی با دوستان دیگم نه.
رشته تغییر ندارم. ولی توی یه دوره ای کلا درس رو کنار گذاشته بودم. بین کارشناسی و ارشد من 6 سال فاصله افتاد.
شاید بشه گفت خیلی دنبال علای دیگم به جز درس نرفتم. البه واقعا احساس علاقه خاصی به چیز خاصی هم نداشتم.
آیا اینها نشونه هایی از نداشتن ثبات فکری و احساسی هست یا نه؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lord.hamed

) اگر فقط منطق و طرز نگرش خویش را قبول دارید و در برابر دیگران حالت دفاعی یا حالت تهاجمی می گیرید و قادر به درک افکار، احساس و رفتار دیگران نیستید.(واکنش دفاعی و خود میان بینی)[/URL]

---

به نظظر خودم خیلی خوب میتونم دیگران رو درک کنم. ولی خب وقتی هم یکی برای حرفش دلیل منطقی و قانع کننده ای نداره، یا در مواردی که فکر میکنم کسی داره عمدا رفتار اشتباهی میکنه یا مواردی که به نظرم بیاد داره حقم ضایع میشه، حالت دفاعی میگیرم. این حالتهام چطور؟ واکنش دفاعی و خود میان بینیه یا نه؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lord.hamed

) اگر نقاط ضعف و نقاط قوت خود را به صورت شفاف نمی بینید.(عدم خودآگاهی)[/URL]

---

معولا در بیان نقاط ضعفم قوی تر هستم. وقتی یمخوام نقاط قوت بگم مشکل پیدا میکنم. در کل زیاد به خودم افتخار نمی کنم. که البته شاید از کمالگرایی باشه. معمولا احساس رضایت و افتخار به خودم ندارم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lord.hamed

) اگر بسیار هیجان طلب هستید و صرفا، هیجانات شما را به سویی می کشاند و قادر به تعویق انداختن خواسته هایتان نیستید.(هوش هیجانی پائین)[/URL]

---

معمولا اینطوری نیستم. ولی توی مسایلی مثل مثلا خواستگاری، در مورد ایتکه خانواده طرف در جریان باشن یا اقدام رسمی برای آشنایی بشه، یا بفهمم طرف مقابلم آخرش تصمیمش چیه، یکم عجول هستم و بلاتکلیفی آزارم میده و واکنش نشون میدم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lord.hamed

) اگر برای رفتار، احساس و گفتار خود روش و برنامه ای ندارید و منفعلانه و واکنشی نسبت به دیگران عکس العمل نشان می دهید.(رفتار بی تعقل یا انعکاسی، مشکل در شیوه حل مسئله)[/URL]

---

این مورد رو درست نفهمیدم منظورش چیه. ولی مثلا توی همون تاپیک آخرم در مورد رفتار اون آقا آیا رفتارم واکنشی بوده یا نه؟ و اگر واکنشی بوده، رفتار صحیح باید چه می بود؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lord.hamed

) اگر در آینه نگاه دیگران، شما فردی غرغرو، سرزنش گر، وابسته، احساساتی، بدبین، گوشه گیر، پرخاشگر، دمدمی مزاج، خودخواه، گوشت تلخ، غمگین یا تکانشی(کسی که یکباره بدون مقدمه و از روی احساس دست به عملی می زند و پیامدهای آن را نمی سنجد) به نظر می آئید.(اختلال شخصیت)[/URL]

---

توی خونه من یکم روی نظم حساسم. وقتی دیگران رعایت نمیکنن و به هم میریزند غر میزنم. یا مثلا اگر شب بخوام بخوابم ولی مثلا ساعت 1 به بعد بخوان بقیه هنوز بشینن پای تلویزیون و سر و صدا باشه و من خوابم بیاد، غر میزنم.
سرزنش هم معمولا نمیکنم. یعنی دلم نمیاد. ولی خب مثلا اون آقا رو که توی تاپیک قبلی گفتم خیلی سرزنش کردم. یا اگه کسی قولی بده و بدقولی کنه شاید سرزنشش کنم.
نسبت به آقایون، به محض اینکه یک رفتار مشکوک ازشون ببینم خیلی بدبین میشم. ولی در کل نسبت به مثلا سیاست بدبینم.
گوشه گیر... نه همیشه. ولی خب گاهی خیلی نیاز دارم تنها باشم. به خصوص وقتی ذهنم درگیره. البته در کل نسبت به دوستام یا هم خوابگاهی هام آروم تر و بی سر و صداتر هستم.اطرافیانم معمولا نسبت به من شادتر و پرجنب و جوش تر هستن.
دمدمی مزاج هم فکر کنم تا حدودی هستم. یعنی گاهی ذهنم یهو منفی میشه و کلا به هم میریزم. به خصوص وقتی به گذشته فکر میکنم یا نگران آینده میشم .
اینا همش اختلال شخصیته؟
برای تشخیص درستش، تست شخصیت دادن کافیه؟ یا مراحل دیگه ای هم داره؟
ضمن اینکه من یکبار تست شخصیت دادم. istp بودم.

یه چیز دیگه هم توی یک تاپیکی که مدیر همدردی آورده بودن دیم که یکم منو برد توی فکر.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

[B][CENTER][

نهم : خلق موقعيت غير منتظره در صورت مشكوك شدن
مثلا شما شك داريد كه او به مسائل مذهبي، تقيدات قانوني و شرعي حساس هست يا نه؟ يا شك داريد كه او خودكنترلي بالايي دارد يا تحت تاثير احساس كار مي كند. در اينگونه موارد بايد يك آزمايش عملي انجام دهيد. مثلا:
به او بگوييد كه خيلي تمايل داريد دستان شما را دستش بگيرد. يا ....، و بعد آرام منتظر عكس العملش باشيد. نتيجه و عكس العملي كه مي بينيد واقعيت اوست. مقاومت؟ ترك موقعيت؟ هيجان زدگي و پذيرش؟ يا ....
اين صرفا مثال بود. و شما در مسائلي كه برايتان مهم هست گاهي بايد فرد را در همان شرايط قرار دهيد.


خلاصه و نتيجه گيري:
توجه به زبان بدن، جزئي و مصداقي صحبت كردن، توجه به نظرات كلي فرد در مورد جامعه و ديگران، توجه به خاطرات گذشته فرد، توجه به وضعيت گذشت و فعلي فرد مبني بر آرامش داشتن يا نداشتن، و تشويق فرد به صحبت كردن بيشتر و به چالش كشيدن پذيرش هاي افراطي و منفعلانه او نسبت به شما ، و خلق شرايط آزمايشي همه و همه مي تواند در شناسايي بيشتر شما نسبت به همسر آينده اتان كمك كند.
اگر فردي در مراحل آشنايي قبل از شناخت كامل و عقد وارد فازهاي احساسي شده و سعي مي كند با ابراز احساس با شما ارتباط بگيريد ،‌سهوا يا عمدا در حال دستكاري شما به نفع خودش هست. چون ابراز احساسات مي تواند واقعيات را در نظر ما تحريف كند. لذا بايد محكم در برابر او واكنش دهيد

---

اون آقا توی بحثامون به من گفت: میگن وقتی میخوای یکی رو بشناسی خلاف میلش عمل کن ببین چیکار میکنه!
اون آقا جلسه دوم از من پرسیده بود که میتونم دست شما رو توی دوره آشنایی بگیرم؟ و من گفتم نه.
در ملاقات سوم گفت دستتونو بدید. من ندادم. به زور دستمو گرفت.
میخوام ببینم واکنش صحیحی که باید انجام میدادم چی بود؟

در این شرایط مقاومت چه معنایی میده؟ ترک موقعیت چه معنایی میده؟ و هیجان زدگی و پذیرش چه معنایی میده؟ هر کدوم از اینا چه پیامی به طرف مقابل ارسال میکنه؟
و رفتار صحیح در این چنین موردی دقیقا چیه؟

ضمن اینکه بگم من آدم مذهبی ای نیستم. ولی خب توی روابطم با آقایون سعی کردم حد و مرزها رو نگه دارم. شاید در گذشته و در شرایط روحی خاصی یک استباهاتی هم کرده ام. ولی جزو شخصیتم نیست که با آقایون خیلی راحت باشم. حتی شاید روابط اجتماعی قوی ای هم با آقایون ندارم. حتی توی محیط دانشگاه و کار هم فقط در حد سلام و احوالپرسی یا الزامی در مورد مسایل درس و کار. خارج از این اصلا حتی هم کلام هم باهاشون نمیشم.

سلام پو عزیز:72:
عنوان تایپیک ات رو دوست دارم و فکر کنم همه ما نیاز داریم نقاط ضعف شخصیتی امون رو بشناسیم..من اکثرا تایپیک هات رو خوندم..دختر باهوش و پیگیری هستی و دنبال یاد گرفتن..منم خیلی برام مفید بود خوندن تایپک هات چون من هم یه دخترم با دغدغه هایی شبیه دغدغه های شماو خیلی درک میکردم بیشتر پست هات رو که میخونم...عزیزم در مورد رفتار اون اقا به نظرم بهترین رفتار قاطعیت توام با مهربانیه‌..به نظرم وقتی برخلاف میلت دستت رو گرفت..میتونستی بگی.من الان برام شما یه مرد غریبه ای و خیلی سختمه که دستم رو بگیری و دوست دارم بعدا که به شناخت کاملتری رسیدیم احساسات رو میدون بدیم..میدونم که درکم میکنی...به همین راحتی...لازم نبود خیلی شدید برخورد کنی و حتی عصبانی بشی...دستت رو از دستش جدا میکردی ..و با لحن محکم اما مهربون متوجه اش میکردی که معذب میشی..همین...ببین منم معتقدم هرگز نمیشه کسی رو قضاوت کرد ..یعنی واقعا نمیدونی ته دل اون اقا چی بوده..ولی از خودت که خبر داری که..اون لحظه باید رفتاری که در خور شخصیت خودت هست رو انجام میدادی

با سلام

برای شناخت دقیقتر از شخصیتت و ضعف ها و قوت ها و آشنایی با مهارت ها و در نتیجه قوت و قوام بخشیدن به شخصیتت و تعیین معیار و اهداف واقع بینانه برای زندگی نیاز هست بصورت حضوری به یک روانشناس بالینی مطمئن و قوی مراجعه داشته باشی و در کنار آن مطالعه و پویایی و خلاقیت مستقلانه در این مسیر نباید نادیده گرفته شود و صد البته عملگرایی نسبت به راهکارها و ....

در خصوص موضوع اخیر شما که گویی همچنان ذهن شما در گیر آن است :

صرف نظر از هر هدفی که آن آقا داشته واکنش صحیح و اخلاقی از سوی شما قاطعیت و پس زدن و برخورد جدی با رفتار وی و قطع موقعیت و اعلام تصمیم بر عدم ادامه شناخت به علت موافق نبودن معیارها در فاز اخلاق و حریمها بود .

دقت کن گفتم قاطعیت و برخورد جدی ترک موقعیت و موضوع و اعلام صریح آن ...... این یعنی اعتماد به نفس . اما ضعیف رفتار کردن شما در این زمینه و مردد بودن و بخصوص تصور علاقمندی آن فرد (که در ورای آن تصور لابد دوست داشتنی بودن شما مانع خود کنترلی وی شده ممکن است نهفته باشد...) همه و همه نشانه ضعف اعتماد به نفس و ضعف عزت نفس است .

این را یقین بدانید با این سرعت و بدون یک شناخت دقیق از شخصیت و .... اگر کسی رفتاری چنین به شما نشان داد بدانید بخاطر کشش های جنسی است یعنی حتی اگر اعلام علاقمندی هم کند این علاقه جنسی است .... و کافیه شما راه باز کنید و با تصور علاقه به شخصیتتان پذیرا باشید و اجازه لمس و ... دهید آتش شعله ور کشش جنسی فرد فروکش نموده و بعد از آن مثلاً می بیند در واقع تمایلی و علاقه ای به شخصیت شما ندارد و اصلاً شناختی هنوز پیدا نکرده که جاذبه شخصیتی ای ببیند لذا پا پس می کشد و بهانه می آورد و ..... ( حتی اگر خود غافل از این واقعیت باشد )

این واقعیتی هست که بسیاری از دختران سخت باور می کنند و وقتی مورد توجه اینگونه پسری یا مردی قرار می گیرند چون تمایل ذاتیشان محبوب شدن بخاطر سجایای اخلاقی و شخصیتی است و شناخت کافی از مردان و روحیات و تقدم و تأخر تمایلاتشان ندارند .... تصور می کنند همان محبوبیتی که تمایل دارند اتفاق افتاده و آن فرد و حرفها و علاقمندیش را باور می کنندو در مقابل رفتار دور از انتظارها متصورشان متعجب شده و دنبال توجیه برای آن هستند ..... اما واقعیت چیز دیگریست .

یک دختر حتی ملکه زیبایی هم باشد دوست دارد ابتدا بخاطر اخلاقیات و شخصیتش خواستنی باشد نه ظاهرش .... اما مردان در اولین برخوردها و .... اگر کشش نشان دادند بدانید جنسی است آنهم به جنسیت زنانه شما ... حتی اگر خود هم ندانند

لذا هم اطلاعات خود را در خصوص جنسیت خود و ویژگیها در شرایط مختلف را بالا ببر و هم نسبت به جنس متفاوت را و توصیه ام به مشاوره حضوری را هم دنبال کن ... قطعاً به یک مدیریت آگاهانه و قوی روی خود در جهت هرچه بالغ تر شدن خواهی رسید و در این بلوغ و رشادت و زندگی بر مبنای معیاری قوی و با دوام و مبتنی بر اخلاق مداری و بلوغ شخصیت قطعاً لذت خواهی برد و در انتخابهای مختلف و تصمیم گیریها اغلب صحت عمل داشته و لذت پایدار نصیب خواهی برد

موفق باشی

در مورد اون آقا رفتارتون باید قاطعیت بیشتری داشت که نداشتید. ربطی به مذهب نداره اون آقا جسارت زیاد از حد کرد. اگه قضیه امتحان کردن شما بود رفتارهای بعدیش توجیه نداشت.

در کل عملکردتون بسیار بسیار درست بود:104: اما تفکرتون که ما اینجا دیدیم علامت تعجب داشت. این که بین رفتارتون و طرز تفکرتون تفاوت بسیاره جای سوال داره. این پست مدیر که

گذاشتین اینجا و هنوز هم که هنوزه فکر میکنید طرف قصدش خیر بوده رو عرض میکنم. انگار شمل میدونید چی درسته و همون طور عمل میکنید اما به لحاظ فکری دارید مقاومت میکنید.

در مورد ضعف های شخصیتی تو پست اول با توجه به شناختی که در پست هاتون از شما دارم منطق و نگرش خودتون رو قبول دارید. فقط این یه مورد رو سعی کنید تغییر بدید. شما تو تایپک

هاتون اصولا حرف حرف خودتونه. برداشتتون از حرفم رو نمیدونم چطور متوجه میشید ولی اینکه دیگران رو درک میکنید یا حالت تدافعی میگیرید منظورم نیست. شما خیلی سخت نظر

دیگران رو قبول میکنید. تقریبا باید یکی خودشو بکشه شما نظرتو عوض کنی. حالا آدمی که سر حرف خودشو یا جواب نمیده یا دفاع میکنه. دوست داشتید به این مورد فکر کنید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

لذا هم اطلاعات خود را در خصوص جنسیت خود و ویژگیها در شرایط مختلف را بالا ببر و هم نسبت به جنس متفاوت را و توصیه ام به مشاوره حضوری را هم دنبال کن ... قطعاً به یک مدیریت آگاهانه و قوی روی خود در جهت هرچه بالغ تر شدن خواهی رسید و در این بلوغ و رشادت و زندگی بر مبنای معیاری قوی و با دوام و مبتنی بر اخلاق مداری و بلوغ شخصیت قطعاً لذت خواهی برد و در انتخابهای مختلف و تصمیم گیریها اغلب صحت عمل داشته و لذت پایدار نصیب خواهی برد ]

---

سلام. ممنون از راهنماییتون.
منبع مشخصی برای این شناخت ها اگر می شناسید ممنون میشم لطفا معرفی کنید.

ضمن اینکه حتما باید به روانشناس بالینی مراجعه کنم؟ روانشناس معمولی بی فایدست؟
یعنی احتمال داره دارو لازم داشته باشم؟

سلام.
واقعا هزینه مشاوره ها خیلی بالاست. یک ساعت 90 تومان!!! خب آدم 5-6 جلسه هم که بخواد بره ، 500-600 پاش در میاد. مواد اولیه و تجهیزات اولیه خاصی هم که مصرف نمیکنن که اینقدر بالاست هزینشون!!

چرا بخش مشاوره رو نمیارن تحت پوشش بیمه حداقل؟؟
خب با این حقوقا و وضع اقتصادی کی میتونه واقعا پیگیر درمان های روانشناسانه بشه؟؟
...............................................

یکی دو جلسه رو میرم. بعدش سعی میکنم خودم کار کنم.
کسی منبع معتبری برای اون شناخت هایی که فرشته مهربون گفتن لازم دارم ، میشناسه؟
..............................................

سلام.
من هنوز ذهنم درگیر اون آقاست!! میدونم خیلی غیر منطقیه ولی ذهنم درگیرشه واقعا. احساسم خیلی آروم تر شده و اون خشم و عصبانیتم هم فروکش کرده. ولی ذهنم و فکرم درگیره هنوز.

وااقعا فکر میکنم نقاط مثبتش خیلییییییی بیشتر از منفیش بود. مرتب ذهنم درگیره که آیا واقعا خدا رحمم کرد که نشد یا واقعا فرصت و نعمتی بود که خدا سر راهم گذاشته بود و خرابش کردم؟

هی به خودم میگم هر چی بود دیگه تموم شده و فکر کردن فایده نداره و تمومش کن. ولی موفق نمیشم. کلا این مدت تمرکزم روی تمام کارهام از بین رفته. سه چهار هفته است کلا درس و کارای پیایان نامم متوقف شده.
میدونم اینم یه ضعفه که نمیتونم ذهنم رو مدیریت کنم. ولی واقعا این که نمیدونم سود کردم یا ضرر درگیرم کرده.


یکبار توی صحبتهامون ازم پرسید شما توی فامیلتون دست دادن دارید بین خانم ها و آقایون؟ من هم گفتم بله اما نه با همه. بیشتر با مثلا شوهرخاله و شوهرعمه. با جوون تر ها نه. خب واقعا هم چنین چیزی توی فرهنگ خانوادگیمون هست. شاید به خاطر همین مساله ای نمیدونسته که دست منو بگیره. شاید واقعا برای خودم هم مساله ای نبود دستم رو بگیره. ولی چون هنوز خیلی چیزهای مهم تر مونده بود بررسی بشه و حتی خانواده ها همدیگه رو ندیده بودن، من ناراحت شدم. و گرنه اینکه بگم از لحاظ مثلا شرعی مشکلی باهاش داشتم نبوده. بیشتر این حس که داره بازیم میده باعث شد ناراحت بشم.

سلام.
دوستان یادمه یه زمانی سخنرانیهای دکتر فرهنگ توی تالار موجود بود. من هر چی گشتم پیداشون نکردم.
ممنون میشم اگه کسی میدونه کجاست لینکشو برام بفرسته.

سلام.
دوستان من یک سری مطالعات انجام دادم ولی هنوز به روانشناس مراجعه نکردم.

دقیقا تمام ایرادهایی که در پست اول از جناب لرد حامد آوردم رو دارم.

البته در گذشتم که نگاه میکنم میبینم یک جور دگرگونی شخصیتی در من در حدود سن 24 و طی یک سری فشارهای شدید و بحرانها و سرخوردگی ها اتفاق افتاده. واقعا توی بیست و چهار سالگی از این رو به اون رو شدم. دلیلش رو هم میدونم. چون از تمام اونچه بودم سرخورده شدم و دیگه وا دادم.

قبلش جراتمند بودم. بعدش منفعل شدم.
قبلش ثبات فکر و عمل داشتم بعدش کاملا بی ثبات.
قبلش اجتماعی . بعدش گوشه گیر.

در یک کلام. من توی 24 سالگی مردم.

الان توی سن سی سالگی امکان تغییر و ترمیم وجود داره؟ راستش انگیزه ای هم برای تغییر ندارم جز رنج و درد عمیقی که در درونم و فکرم و حتی به صورت جسمی در مغزم دارم حس میکنم و امانم رو بریده.

گرچه گفته شده که اگه اینجوری هستید ازدواج نکنید، ولی خودم فکر میکنم شاید اگر کسی بود که دوستم داشته باشه و باهاش به آرامش برسم، این مشکلاتم هم حل میشد.

یادمه همون سنین 23 وقتی رفته بودم مشاوره و از احساس تنهایی و موانعی که خانوادم برای ازدواج برام میذاشتن شاکی بودم، خانم مشاور بهم گفت تو افسردگی داری و تا افسردگی داری ازدواج نکن. در صورتی که الان فکر میکنم اون موقع اتفاقا مشکل من فقط تنهایی و نیاز به یک همدم بود و با ازدواج حل میشد. واقعا فکر میکنم مشاور اشتباه مشاوره داد. در واقع اصلا مشورتی نداد. فقط ناامیدم کرد. همین.

الان هم حس میکنم شاید مشکل من فقط همین نداشتن آرامشه. و با ازدواج حل بشه همه این حالتهام. ولی خب از اونجایی که در ده سال اخیر تعداد خواستگاران خیلی کم بوده و هر کدام هم به دلایل تقریبا نامشخصی به نتیجه نرسیده، میتونم حدس بزنم که وقتی تا سی سالگی قسمت نشد از این به بعدش هم قسمت نخواهد شد و باید خودم برای رفع دردهام دست به کار بشم.

به نظرتون توی این سن من تغییر روحیات ، به خصوص بدون وجود یک انگیزه قوی، ممکنه؟

با سلام و احترام




برای تغییر باید یه مراحلی را طی کنیم :




مرحله ی اول :


باید قبل همه چیز بخوایم ! – باید بخوایم که تغییر کنیم .
بیشتر موقع ها ، برای بهای تغییر که باید بپردازیم ، ناراحت هستیم
اما عدم تغییر به نظرم بهایی بیشتری دارد .
پس باید تعهد داشته باشیم به خودمون .

...............................

مرحله ی دوم :



مرحله دوم ، انگیزه هست .


بیشتر ماها .واقعا دوست داریم عوض بشیم – اما نمی توانیم خودمان را وادار به تغییر کنیم .

تغییر به توانمندی نیاز ندارد - تغییر به انگیزه نیاز دارد ،،،


مشکل اینجاست که تغییر اغلب یک ضرورت نیست ،،،

ما باید حس ضرورت را در خودمان بسیار شدید کنیم و خود را مجبور سازیم تغییر کنیم .


دو قدرت در زندگی ما وجود داره : ( دو تا انگیزه )
قدرت درد – قدرت لذت
که باید به صورت سئوال بیان شود .




سئوال دردی :


اگر تغییر نکنم چه بهایی را باید بدهم ؟
اگر تغییر نکنم به چه گرفتاریهایی دچار میشوم ؟
و......




سئوال لذت بخش :


اگر تغییر کنم چه احساسی نسبت به خودم خواهم داشت ؟
اگر واقعا تغییر کنم چقدر شاد تر خواهم بود ؟
و ....



یکی از کارهایی که افراد را تغییر می دهد ، رسیدن به آستانه ی درد است - یعنی تجربه ی درد - به اندازه یی که بدانیم اکنون باید تغییر کنیم .
یعنی باید به نقطه ای برسیم که مغز ما بگوید :
" آن را تحمل کردم – دیگه بسه - نمی توانم این گونه زندگی کنم "



ما در صورتی تغییر می کنیم که تغییر را ضرورت بدانیم
باید عمیقا حس کنیم که نیاز به تغییر داریم - اگر چند بار کوشیده ایم تغییری ایجاد کنیم – اما هر بار شکست خورده ایم باید بدانیم که :
" درد ناشی از شکست به حد کافی قوی نبوده است و ما هنوز به آستانه ی درد نهایی نرسیده ایم "





عامل زیر باعث میشه ما در آستان ی درد ( هدفی برای تغییر ) قرار بگیریم :


* استانداردهای زندگی خودمان ( عامل درونی )



بزرگ ترین اهرمی که می تونیم برای خودمان درست کنیم درد و رنج درونمان هست – نه بیرون ار وجودمان .
دانستن اینکه تا کنون نتوانسته ایم مطابق استاندارها یمان زندگی کنیم ، خود بزرگ ترین رنج است .
و این خود با عث بروز تغییر می شود .چون فرد از درون کاملا تحت فشار هست .



ما باید درد و رنج عدم تغییر را برای خودمان آن قدر شدید ، واقعی و سریع ایجاد کنیم ،،، که دیگر نتوانیم انجام تغییر را به عقب بیندازیم .




همین فرمایش شما :




[/quote]

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط pooh

راستش انگیزه ای هم برای تغییر ندارم جز رنج و درد عمیقی که در درونم و فکرم و حتی به صورت جسمی در مغزم دارم حس میکنم و امانم رو بریده.

---

...............................


خب ،،،به نظرم تو این 2 مرحله ای که بیان شد خوب فکر کنید ،،،

یه کاغذ بردارید موارد بالا را انجام دهید .( برای پیدان کردن تعهد + انگیزه )




موفق باشید.

سلام.
من اين مدت سعي كردم يك سري مطالعات داشته باشم در مورد اينكه واقعا مشكلم جيه.
در يك سايت كه الان اسمش درست يادم نيست, يك سري سخنراني هايي از دكتر هلاكويي و جند روانشناس مطرح ديكه در مورد اختلال هاي شخصيتي بيدا كردم و كوش كردم. تمام اختلالاتي كه كفته شد دو سه تا از خصوصياتشون رو داشتم. ولي اكر بخوام طبق نظر خود سخنران كه ميكفت اكر حداقل جند مورد از اين خصوصيات رو داشته باشيد دجار اون احتلال هستيد, من اون اختلالات رو ندارم.
ولي وقتي به سختراني دكتر كلجي و دكتر ميلر در مورد اختلال نابايدار رسيدم, دكتر ميلر خانواده اي رو توصيف كرد كه به جز اعتياد بدر, بسيار شبيه خانواده من بود. والديني بسيار كنترلكر, بسيار بي محبت نسبت به هم, بر تنش, بي قاتون و بي نظم, با نقش هايي مخلوط شده و نابه جا.
و اونجا فهميدم كه وقتي هشت سال بيش به مشاوره مراجعه كردم و از مشكلات خودم با خانوادم كفتم, مشاور جقدر نامسئولانه و بي توجه به حرفهام, تشخيص وسواس رو در من داد و وقت و راهنمايي لازم رو قايل نشد.
جه بسا هشت سال ببش اكر مسئولانه براي تسخيص وقت كذاشته بود و روند خانواده درماني را شروع كرده بود, همون موقع مشكلاتم حل ميشد.
من فهميدم كه در خانواده اي بوده ام كه تمام زمينه ها براي ابجاد بابايداري رو فرزند فراهم ميكرده. دليل اينكه از شش فرزند جرا فقط من اينجوري شدم رو نميدونم. شتيد زمينه زنتيكيش در من فعال بوده.
من غهميدم توي اين خانواده, من براي كنترل و كاهش تنش ها, شحصيت مهر طلبي رو انتخاب كرده بودم. دختري كه هيجي نخواد درس بخونه مهربون باشه نمره خوب بياره دردسري ايجاد نكنه شكايتي نكنه و وظايف زيادي رو در خانواده بر عهده خودش قرار بده براي اينكه جو خونه رو اروم تر كنه.
و بعد از اينكه سرخورده شد از حوب بودن, و هيج جوري نتونست شرايط رو ارام كنه دجار يك افسردكي شد. و جون نتونست حتي در كوجكترين جيزها ظثل اينكه جي بخوره و جقدر بخوره ازادي و حق انتخاب داشته باشه, و حتي عشقش رو, و اعتقاداتش رو, و هر جه رو دوست داشت, تحت كننرل و محدرد كردن ها و اجبارهاي خانوادش از دست داد و هر جه تمام زورش رو زد نتونست به جبر و زور اين خانواده غلبه كنه و اخرش هم باز دختر بده بود و دوسش نداشتن, وجودش شد بر از خشم بر از بي معنايي و ياس. و در بيست و جهار سالكي شخصيتش از مهرطلب تغيير كرد به نابايدار.

من با سخنراني دكتر ميلر اشك ريختم, وقتي ميكفت كه به بيمار ميكم بكو اين احساسات رو در كجا در بدنت هم حس ميكني و ميبرسم اكر اون عضوت حرف بزنه جي ميكه, بيمارا ميكن ميكه درد دارم....
مثل من. كه همه وجودم جه جسمم جه روحم ميكه درد دارم و خستم.

سلام.
من اين مدت سعي كردم يك سري مطالعات داشته باشم در مورد اينكه واقعا مشكلم جيه.
در يك سايت كه الان اسمش درست يادم نيست, يك سري سخنراني هايي از دكتر هلاكويي و جند روانشناس مطرح ديكه در مورد اختلال هاي شخصيتي بيدا كردم و كوش كردم. تمام اختلالاتي كه كفته شد دو سه تا از خصوصياتشون رو داشتم. ولي اكر بخوام طبق نظر خود سخنران كه ميكفت اكر حداقل جند مورد از اين خصوصيات رو داشته باشيد دجار اون احتلال هستيد, من اون اختلالات رو ندارم.
ولي وقتي به سختراني دكتر كلجي و دكتر ميلر در مورد اختلال نابايدار رسيدم, دكتر ميلر خانواده اي رو توصيف كرد كه به جز اعتياد بدر, بسيار شبيه خانواده من بود. والديني بسيار كنترلكر, بسيار بي محبت نسبت به هم, بر تنش, بي قاتون و بي نظم, با نقش هايي مخلوط شده و نابه جا.
و اونجا فهميدم كه وقتي هشت سال بيش به مشاوره مراجعه كردم و از مشكلات خودم با خانوادم كفتم, مشاور جقدر نامسئولانه و بي توجه به حرفهام, تشخيص وسواس رو در من داد و وقت و راهنمايي لازم رو قايل نشد.
جه بسا هشت سال ببش اكر مسئولانه براي تسخيص وقت كذاشته بود و روند خانواده درماني را شروع كرده بود, همون موقع مشكلاتم حل ميشد.
من فهميدم كه در خانواده اي بوده ام كه تمام زمينه ها براي ابجاد بابايداري رو فرزند فراهم ميكرده. دليل اينكه از شش فرزند جرا فقط من اينجوري شدم رو نميدونم. شتيد زمينه زنتيكيش در من فعال بوده.
من غهميدم توي اين خانواده, من براي كنترل و كاهش تنش ها, شحصيت مهر طلبي رو انتخاب كرده بودم. دختري كه هيجي نخواد درس بخونه مهربون باشه نمره خوب بياره دردسري ايجاد نكنه شكايتي نكنه و وظايف زيادي رو در خانواده بر عهده خودش قرار بده براي اينكه جو خونه رو اروم تر كنه.
و بعد از اينكه سرخورده شد از حوب بودن, و هيج جوري نتونست شرايط رو ارام كنه دجار يك افسردكي شد. و جون نتونست حتي در كوجكترين جيزها ظثل اينكه جي بخوره و جقدر بخوره ازادي و حق انتخاب داشته باشه, و حتي عشقش رو, و اعتقاداتش رو, و هر جه رو دوست داشت, تحت كننرل و محدرد كردن ها و اجبارهاي خانوادش از دست داد و هر جه تمام زورش رو زد نتونست به جبر و زور اين خانواده غلبه كنه و اخرش هم باز دختر بده بود و دوسش نداشتن, وجودش شد بر از خشم بر از بي معنايي و ياس. و در بيست و جهار سالكي شخصيتش از مهرطلب تغيير كرد به نابايدار.

من با سخنراني دكتر ميلر اشك ريختم, وقتي ميكفت كه به بيمار ميكم بكو اين احساسات رو در كجا در بدنت هم حس ميكني و ميبرسم اكر اون عضوت حرف بزنه جي ميكه, بيمارا ميكن ميكه درد دارم....
مثل من. كه همه وجودم جه جسمم جه روحم ميكه درد دارم و خستم.

سلام.

دوستان عزیز... من دارم سعی میکنم ضعف هام رو برطرف کنم.
یکی از این ضعف ها ضعف در روابگ اجتماعیمه که در سالهای اخیر خیلی دچارش شدم. یادم میاد تا حدود بیست سالگی اصلا چنین مشکلی نداشتم و روابطم با دیگران خیلی گرم و صمیمانه و در عین حال سالم بود.
الان روابطم با فامیل کلا قطع شده. یعنی فقط در حد یک عید دیدنی یا اگر مراسمی مثل عروسی یا خدایی نکرده مراسم ترحیمی باشه و ببینمشون. در همین حد هم کلا رفتارم خیلی خشک و رسمی شده و به احوالپرسی های رسمی و خشک خلاصه میشه.
در بین دوستام و در محیط خوابگاه و دانشگاه میشه گفت من نسبت به دیگران گوشه گیر هستم و کم حرف. و زیاد باهاشون قاتی نمیشم.
در محیط دانشگاه هم با اساتید و کادر اداری فقط در حد ضرورت و باز هم خیلی رسمی و خشک ارتباط دارم.
با پسرهای دانشگاه هم که ارتباطم صفر. فقط با آقایون همکلاسی فقط اگر ببینمشون در حد سلام خوب هستید؟
و با هیچ جمع دیگه ای چه خانم چه آقا در هیچ حدی ارتباط ندارم.
در خانواده هم نسبتا کم حرف شده ام. در واقع شاید چون حرفی برای تعریف کردن ندارم. و خیلی هم کم پیش میاد که از درونم و دغدغه ها و نگرانی هام براشون بگم. و اتفاقا وقتی هم به هم میریزم انگار روزه سکوت گرفته باشم صدا ازم در نمیاد و بدتر از اون اینکه خیلی بدخلق و اخمو میشم.

جناب یک دوست حرف از روابط اجتماعی زدن. وقتی فکر کردم دیدم محدوده ی ارتباطی من و نوع ارتباط برقرار کردنم با دنیای اطرافم بسیاااار محدوده. و تصمیم دارم بهبودش بدم.

در مورد روابط با هم جنس های خودم که فکر میکنم بدونم باید چیکار کنم. ولی در مورد روابط با آقایون خیلی مرزها رو نمیتونم تفکیک کنم و چند تا سوال دارم:
1- مرز بین متانت و صمیمیت در روابط برای یک دختر کجاست؟
مثلا اینکه من توی دانشگاه اگر از فاصله دور یکی از همکلاسی های آقا رو ببینم و از دور صداش کنم و برم نزدیک و خوشرو سلام و احوالپرسی کنم و بگم" چه خبر؟ کارهاتون خوب پیش میره؟ کی دفاع میکنید؟" ، رفتاری دور از متانته؟
یا اگر توی جمعی مثل مثلا یک کلاس، اتفاق خنده داری افتاد و من هم بلند مثل بقیه بخندم رفتاری دور از متانته؟
یا مثلا اگر فرضا برم هیات کوهنوردی ثبت نام کنم و با جمعی از آقایون و خانمها بریم کوه و من مثلا به یه آقا بگم آقای فلانی همونجا وایسید منظرش قشنگه ازتون یه عکس بگیرم، حدود رعایت شده یا نه؟
یا مثلا اگر توی تلگرام برای یک آقایی از همکلاسی ها یا آقایون دانشگاه، مثلا یک آهنگ بفرستم؟
یا مثلا برم شب شعر یا گروه های نویسندگی شرکت کنم و با یکی از آقایون، گاهگداری سینما بریم یا جلسات نقد فیلم بریم اسمش میشه دوستی؟ یا یک رابطه سالم اجتماعی؟
اگر توی یک جمع مثل مثلا همون هیات کوهنوردی، بدونم امروز تولد یکی از آقایونه و براش یک کادو بگیرم و توی همون جمع بهش بدم دور از متاته؟ و اگر فرضا به خودش بیرون از اون جمع اون کادو رو بدم، اسمش باز هم دوستیه یا رابطه سالم؟
یا فرضا رفتم پارک و یه عده دختر و پسر که شاید همدیگه رو هم نشناسن دارن والیبال بازی میکنن. اگر من هم برم وایسم والیبال بازی کنم باهاشون، از متانت دور شده ام؟

2- کلا روابط با جنس مخالف باید خشک و رسمی باشه؟ و تنها کسی که میشه باهاش خیلی خشک نبود فقط محارم هستن؟

سعی کردم مصداقی بپرسم تا موضوع برام روشن تر بشه و برای شما هم مشخص باشه منظورم از ابهام در درستیه حدود یک رابطه چیه.

میخوام بدونم متانت یعنی اینی که الان هستم، یک رفتار محدود رسمی و خیلی مودبانه و شاید خشک ؟ یا میشه بهش انعطاف داد؟ و این انعطاف تا کجا باشه ( مثلا در مصداق هایی که آوردم) که پاکی و متانت دخترانه زیر سوال نره و خدشه ای بهش وارد نشه؟

اینی که در این چند سال اخیر بودم، یعنی همون دختر خیلی رسمی و مودب، نتیچه ای برام نداشه جز یک جورایی بلوکه شدنم، نچسب بودنم و به مرور و ناخودآگاه طرد شدنم و دور شدن دیگران از من. و خودم هم از این شرایط خسته شدم. من روابط اجتماعی با مردم رو درونم دوست دارم. و این انزوا رو دوست ندارم. خودم هم حس میکنم خودم رو در قفس کرده ام و راه های تجربه ی زندگی واقعی رو از خودم گرفته ام.

البته من ته دهنم خیلی درگیر این هستم که یه کاری گناه هست یا نه؟ و پاک بودن یعنی این محدود بودن؟ فکر کنم تنها چیزی که نسبت بهش وسواس دارم همین فکر کردن به گناه بودن یا نیودن، درست یا غلط بودن هر کاریه. شاید تشخیص اون مشاور بنده خدا هم اشتباه نبوده.

طولانی شد. ببخشید. بقیه سوالها رو بعدا میپرسم.

البته تاپیک سطوح ارتباطی دختر و پسر رو مطالعه کرده ام. ولی ممنون میشم با این مصداق هایی که آوردم پاسخم رو بدید. ممنونم.

سلام.خوبی عزیزم

من هم در دوران مجردی تا یک مقطعی مشکل تو رو در روابط اجتماعی مخصوصا با آقایون داشتم. در واقع در کناره گیری از آقایون خیلی افراط می کردم.حتی بیشتر از

خانمهای مذهبی و متاهل اطرافم.

تا حدی تونستم خودم رو تغییر بدم.البته نه صد در صد. در حدی که نه به نظر مرد گریز بیام و نه خیلی صمیمانه.

در مورد مثالهایی که زدی به نظرم هیچ کدومشون منافاتی با متانت نداره.به خصوص شرکت در گروههای مختلف مثلا کوهنوردی که خودت بهش اشاره کردی عالیه.

حتما این کار رو انجام بده. فقط کافیه خودت باشی.عادی رفتار کن .نه زیادی به مردها نزدیک شو و نه زیادی فاصله بگیر.

مثلا میتونی به جای اینکه از یه آقا بخوای بایسته و تو ازش عکس بگیری بگی این منظره خیلی قشنگه میشه لطف کنید یه عکس از من بگیرید؟

کادو گرفتن هم برای یک آقا در جمع شاید خیلی خوب به نظر نیاد.ولی بقیه مواردی که مثال زدی خیلی خوبن.

در کنار این کارها روابطت با خانمها رو هم بیشتر کن.شرکت در تورهای یک روزه یا کلاسهای شعر هم میتونه مفید باشه.

با انجام این کارها در وهله اول روحیه خودت بهتر میشه.میتونه باعث تغییرات مثبتی هم در زندگیت باشه.

در هر صورت وقتی از روال قبلی زندگیت نتیجه نگرفتی حتما عوضش کن.موفق باشی:72:

سلام پوه عزیز،
این پستی که می خوام بگذارم هیچ راهنمایی خاصی درش نیست ، بیشتر از نگاه خودم وشاید هم خود تو می خوام موقعیت را برات باز کنم. یه جورایی می خوام به صورت مساله بپردازم.

به نظر من پوه یک دختری است پر ازمنابع عاطفی و احساسی با یک فطرت خدا جو ، که یک سری احکام و ارزش های دینی را به صورت سطحی یاد گرفته ، در این حین از اونجایی که به بطن و عمق این فطرتش توجه خاصی نداشته بیشتر این احکام و ارزش ها براش دست و پا گیر شده تا اینکه بتونه از شرایطش لذت ببره.

در این حین هم نیاز به یک همدم کسی که بتونه از اون منابع استفاده کنه.

بین خوب و بد گیر کرده ، دچار سرگردانی ، دقیقا همون بحرانی که در بیست سالگی دچارش شد ، اون موقع آزادی رو انتخاب کردی ، پس یک بار تجربه کرده ای . نتیجه اش ار هم تجربه کردی. یک دوره افسردگی.

الان فکر کنم حول 30 سن تون باشه. الان هم در بحران 30 سالکی ، تردید در انتخاب بین خوب بودن یا بد بودن .

منظورم اون خوب و بدی است که در ذهن خودت تقسیم بندی کردی.

الان دیگه شما ده سال تجربه بیشتر از سن 20 سالگی ات داری.

در 20 سالگی نیاز به دیده شدن بود و الان نیاز به همدم.

تعریف خوب و بد برای آدم ها متفاوت است . باید ببینی فطرت تو چی می گه.

از نظر من مثلا اینکه توی دانشگاه اگر از فاصله دور یکی از همکلاسی های آقا رو ببینم و از دور صداش کنم و برم نزدیک و خوشرو سلام و احوالپرسی کنم و بگم" چه خبر؟ کارهاتون خوب پیش میره؟ کی دفاع میکنید؟" ، رفتاری دور از متانته .

اما اگر با همون آقا شرایطی پیش بیاد که رودرو با ایشان کاری داشته باشم با متانت و خوش رویی می پرسم که دفاعشون کی هست ، در این مشکلی نمی بینم.

اما یک نفر دیگر با توجه با خوب و بد هایی که برای خودش تعریف کرده و شخصیت منحصر به فردی که دارد این کار را دور از متانت نمی بیند.

تا اینجا نه من مشکلی دارم ونه اون یک نفر دیگر چون هر کدام بر اساس عقاید و شخصیتی که داریم متناسب با اون هم رفتار می کنیم.

می دونی اشکال کار کجا نمود پیدا می کند ؟آنجایی که فطرت ما می گوید این کار اشتباه است و ما برخلاف اون رفتار می کنیم و این کار نه تنها موجب شادابی و ارضای نیاز هایی که ما را مجبور به این کار کرده نمی شود بلکه باید عذاب وجدان را هم به دوش بکشیم واین می شود که بعد از یک مدت دچار دوگانگی در رفتار و عقاید می شویم.

اگر می خواهی ندای فطرت ات را گوش بدی ، تمام و کمال و با آگاهی به سمتش برو و تمام تلاشت رو بکن که در این راه و مسیر به دنبال راه حل برای پاسخ گویی به نیازهایت باشی.

نمی شودبه کوهنوردی بروی ولی تجهیزات شنا را با خود ببری اگر به کوه نوردی می روی باید تجهیزات هم کوهنوردی باشد.

اگر مسیر فطرت است پس راه حل ها هم باید بر اساس فطرتت انتخاب شود.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بی نهایت

سلام پوه عزیز،
این پستی که می خوام بگذارم هیچ راهنمایی خاصی درش نیست ، بیشتر از نگاه خودم وشاید هم خود تو می خوام موقعیت را برات باز کنم. یه جورایی می خوام به صورت مساله بپردازم.

به نظر من پوه یک دختری است پر ازمنابع عاطفی و احساسی با یک فطرت خدا جو ، که یک سری احکام و ارزش های دینی را به صورت سطحی یاد گرفته ، در این حین از اونجایی که به بطن و عمق این فطرتش توجه خاصی نداشته بیشتر این احکام و ارزش ها براش دست و پا گیر شده تا اینکه بتونه از شرایطش لذت ببره.

در این حین هم نیاز به یک همدم کسی که بتونه از اون منابع استفاده کنه.

بین خوب و بد گیر کرده ، دچار سرگردانی ، دقیقا همون بحرانی که در بیست سالگی دچارش شد ، اون موقع آزادی رو انتخاب کردی ، پس یک بار تجربه کرده ای . نتیجه اش ار هم تجربه کردی. یک دوره افسردگی.

الان فکر کنم حول 30 سن تون باشه. الان هم در بحران 30 سالکی ، تردید در انتخاب بین خوب بودن یا بد بودن .

منظورم اون خوب و بدی است که در ذهن خودت تقسیم بندی کردی.

الان دیگه شما ده سال تجربه بیشتر از سن 20 سالگی ات داری.

در 20 سالگی نیاز به دیده شدن بود و الان نیاز به همدم.

تعریف خوب و بد برای آدم ها متفاوت است . باید ببینی فطرت تو چی می گه.

از نظر من مثلا اینکه توی دانشگاه اگر از فاصله دور یکی از همکلاسی های آقا رو ببینم و از دور صداش کنم و برم نزدیک و خوشرو سلام و احوالپرسی کنم و بگم" چه خبر؟ کارهاتون خوب پیش میره؟ کی دفاع میکنید؟" ، رفتاری دور از متانته .

اما اگر با همون آقا شرایطی پیش بیاد که رودرو با ایشان کاری داشته باشم با متانت و خوش رویی می پرسم که دفاعشون کی هست ، در این مشکلی نمی بینم.

اما یک نفر دیگر با توجه با خوب و بد هایی که برای خودش تعریف کرده و شخصیت منحصر به فردی که دارد این کار را دور از متانت نمی بیند.

تا اینجا نه من مشکلی دارم ونه اون یک نفر دیگر چون هر کدام بر اساس عقاید و شخصیتی که داریم متناسب با اون هم رفتار می کنیم.

می دونی اشکال کار کجا نمود پیدا می کند ؟آنجایی که فطرت ما می گوید این کار اشتباه است و ما برخلاف اون رفتار می کنیم و این کار نه تنها موجب شادابی و ارضای نیاز هایی که ما را مجبور به این کار کرده نمی شود بلکه باید عذاب وجدان را هم به دوش بکشیم واین می شود که بعد از یک مدت دچار دوگانگی در رفتار و عقاید می شویم.

اگر می خواهی ندای فطرت ات را گوش بدی ، تمام و کمال و با آگاهی به سمتش برو و تمام تلاشت رو بکن که در این راه و مسیر به دنبال راه حل برای پاسخ گویی به نیازهایت باشی.

نمی شودبه کوهنوردی بروی ولی تجهیزات شنا را با خود ببری اگر به کوه نوردی می روی باید تجهیزات هم کوهنوردی باشد.

اگر مسیر فطرت است پس راه حل ها هم باید بر اساس فطرتت انتخاب شود.

---

سلام. ممنون از نظر قشنگتون.

منظورتون اینه که هر راهی رو که فکر میکنم که به رفع نیازهام منجر میشه و عذاب وجدانی هم ایجاد نمیکنه، انجام بدم؟

منظورتون اینه که متناسب با شخصیت خودم و آنچه که حس میکنم به صلاحم هست، بدون اینکه بخوام چیزی رو در خودم سرکوب کنم یا محدودیتی ایجاد کنم و از طرفی هم بدون اینکه بخوام آسیبی به خودم و دیگران بزنم، رفتار کنم؟

به بیانی منظورتون اینه که "خودت باش." درست فهمیدم؟

و منظورتون رو از دید سطحی به احکام و دین هم نفهمیدم. ممنون میشم بگید منظورتون از سطحی بودن چیه؟

مشکل من الان یک تنهایی عاطفیه و به خصوص انرژی عاطفی زیادی که در من هست و دلم میخواد یک جوری بتونم به کسی ابرازش کنم. اگر میخواستم برخلاف فطرتم پیش برم شاید الان داشتم به ارتباطم با مثلا اون آقای خواستگار ادامه میدادم. چون بهش بی علاقه نبودم. ولی فطرت من یا شاید هم بشه گفت عقل من بهم میگه ارتباط با اون آدم فایده ای برات نداره چون او علاقه و تعهدی به تو نداره پس خودت رو در راهی که میدونی آخرش درد و رنجه قرار نده. فطرت من بهم میگه دوست دارم یکی با قلبش منو بخواد نه بخاطر غریزش. دوست دارم یکی مهربانی و عاطفه من رو بخواد و براش این عاطفه درونیم مقدس و قابل احترام باشه . فطرت من بهم میگه دوست دارم به کسی که تو رو در قلبش ستایش کنه محبت کنم نه کسی که براش یه تفریح باشی.

اما از اون طرف هم درون من داره بال بال میزنه برای وجود داشتن چنین کسی.

خب اینجا من از خودم میپرسم چرا چنین کسی در مسیر من قرار نگرفته؟ اشکال کار من کجاست؟
اشکال کار من نچسب بودنه.
این نچسب بودنه از کجا اومده؟ از جدی و رسمی و زیادی متین بودنم.
خب اگر من میخوام زندگی به من اون چیزی که الان اینقدر بهش نیاز دارم بده باید خودم هم طبق قانون زندگی رفتار کنم.
قانون زندگی چی میگه؟ میگه خودت هم باید جوری باشی که برای دیگران جذابیت داشته باشی. ولی به هر دلیلی این جذابیت در تو نیست.

من مشکلم اینجاست. در اینکه اگر رفتار خشک و رسمی من، عاملیه برای تنها بودنم، و اگر انعطاف دادن به این رفتار ممکنه تا مرزی که متانت و شخصیت رو هم زیر سوال نبره، خب چرا تغییرش ندم؟

حالا سوالم این بود آیا اون تغییر دادن ها، زیر سوال بردن متانته؟
من تا حالا هیچ کدوم از اون کارایی که در پست قبلیم گفتم رو انجام نداده ام. فقط میخوام بدونم ایجاد چنین تغییراتی میتونه هم متانت رو زیر سوال نبره هم شانسم رو برای اینکه دیگران ازم دفع نشن رو بیشتر کنه؟

منظور اینه که کاری رو نکن که قلبت و دلت راضی به اون نیست و فقط به خاطر اینکه شرایطی به وجود بیاری که شاید اون کیس مورد نظر با این تغییرات پیدا بشه ، کاری را بکنی که با عقلت و اونچه که فطرتت نهی می کنه تو رو و روح و روانت رو بیشتر اذیت کنه.

از یک منظر دیگه نگاه کن . یه معادله ریاضی هست . پوه را "x" در نظر بگیر با خصوصیات ، اخلاق ، محدودیت ها ، خوب و بد های خودش . اون کسی که پوه به دنبالش می گردد و مناسب اوست را آقای "y" در نظر بگیر .

حالا اگر پوه تغییر کنه و بشه "z" متعاقبا فردی که جذب شخصیت "z" می شود دیگر آقای "y" نیست چون "y" مناسب "x" بود در اینجا اگر کسی هم پیدا شود آقای "W" هست.

"y" = "x" و "w" = "z" اما "w" # "x"

تو در نهایت درونت همیشه "x" خواهد بود و حتی با این روش اگر کسی هم پیدا بشه به اون آرامشی که مد نظرت هست نمی رسی.

خودت باش. خودی که فطرتت می گه واون رو به تکامل برسون..

یک سری پارامترهایی برای تو وجود داره که برات ارزش هستند .

اما فقط وجود داره باید اونها را به کمال برسونی .

فقط به خاطر ترس از گناه نباشه.

مطالعه کنی ، بدونی چرا اینها بهت آرامش میده ؟چرا برات مهم هستند ، مگه بود و نبودش چه فرقی برات می کنه؟

به عنوان مثال حیا و متانتی که برات مهمه.

ویل دورانت را جع به حیا می گه: شرم رویی نوعی عقب نشینی مدبرانه از روی ترس است که پاکی می زاید و با لطف و زرنگی گسترش می یابد.

حیا یک صفت و حالتی هست که ریشه در فطرت آدم داره وبه وسیله رشد اخلاقی وایمان تکامل پیدا می کنه و آثارش را در سطح ذهن و بعد نوع زندگی ورفتار آدم می گذاره.

هر چه گرایش های مذهبی بیشتر بشه ، حیا هم به همون اندازه قوی تر میشه. و برعکس

یکی از قلمروهایی که حیا در اون نقش داره در تنظیم رفتار ما با دیگران هست این نمونه از حیا ، عامل مهمی در رشد شخصیت ، پیشگیری از گناه و اصلاح وتنظیم رفتار ما می شه.
خیلی اوقات برای ما مهمه که در حضور دیگران منطقی تر باشیم و عاقلانه تر رفتار کنیم .یکی به خاطر میل به مقبولیت و یکی دیگه به خاطر میل به عملکرد درست.

ما هیچ وقت دوست نداریم افراد شاهد رفتارهای ناسالم و نقص وعیب های ما باشن.

میل به عملکرد درست موجب بالا رفتن سریع سطح انگیختگی در رفتارهای مثبت و پیشگیری از ناهنجاری های اخلاقی و رفتاری می شه.

تا به حال فکر کردی چرا به صورت ناخودآگاه در مقابل اون خواستگارت و رفتارش اون عکس العمل سریع را انجام دادی؟ این بر می گرده به همین حیا و متانتی که درون تو بوده و اینکه میل به عملکرد درست رفتار کردن در تو موجب شده سطح عکس العمل رفتارهای درستت بالا بره گرچه بعدا دچار شک شدی اما رفتار درستی در اون موقع انجام دادی.

حالا اگر به اون بی اهمیت بشی به مرور در خیلی از موقعیت های مختلف دیگه ممکنه نتونی عکس العمل درست رو نشون بدی و یه زمانی برسه که از خودت ورفتارهات ناراضی هستی.پیش خودت می گی من که این نبودم . چرا رفتارهام با خودم نمی خونه.


از قلمروهای دیگر حیا ، میشه به حیا در مقابل خودمون وحیا در مقابل خدا و فرشتگان و تنظیم رفتارهامون اشاره کرد.

اما اون چیزی که الان ذهن تو رو درگیر کرده حیا در مقابل دیگرانه .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

مشکل من الان یک تنهایی عاطفیه و به خصوص انرژی عاطفی زیادی که در من هست و دلم میخواد یک جوری بتونم به کسی ابرازش کنم. اگر میخواستم برخلاف فطرتم پیش برم شاید الان داشتم به ارتباطم با مثلا اون آقای خواستگار ادامه میدادم. چون بهش بی علاقه نبودم. ولی فطرت من یا شاید هم بشه گفت عقل من بهم میگه ارتباط با اون آدم فایده ای برات نداره چون او علاقه و تعهدی به تو نداره پس خودت رو در راهی که میدونی آخرش درد و رنجه قرار نده. فطرت من بهم میگه دوست دارم یکی با قلبش منو بخواد نه بخاطر غریزش. دوست دارم یکی مهربانی و عاطفه من رو بخواد و براش این عاطفه درونیم مقدس و قابل احترام باشه . فطرت من بهم میگه دوست دارم به کسی که تو رو در قلبش ستایش کنه محبت کنم نه کسی که براش یه تفریح باشی.

اما از اون طرف هم درون من داره بال بال میزنه برای وجود داشتن چنین کسی.

خب اینجا من از خودم میپرسم چرا چنین کسی در مسیر من قرار نگرفته؟ اشکال کار من کجاست؟

---

سلام .این قسمت که گفتی به نظرم تو رو به نتیجه دلخواهت نمیرسونه.معمولا دیگران از چنین افرادی دوری میکنند شاید اونهایی که تو رو نمیشناسن موقتا چند گام به تو نزدیک بشن و جذب چنین رفتار و احساساتی بشن.

این احساسات تو اینقدر قوی هست که داره بخشی از جهان بینی و معنایی که باهاش بزرگ شدی و باورش داری رو تحت تاثیر خودش قرار میده‌.یعنی با وجودی که قلبا اعتقادی به روابط دوستی نداری اما این احساسات داره تو رو مجبور میکنه اون بخش از معنای زندگیت که این باورهای عدم دوستی نامتعارف با جنس مخالف رو میسازه ،ضعیف میکنه.

بخشی از سوالت عمومی هست بخشی از اون سلیقه ای و شخصی.قسمت عمومی که خطوط زرد وقرمز در روابط با نامحرم هست و همه میدونیم.اما قسمت سلیقه ایش اینه که هر کسی با توجه به شخصیت و اخلاقش در اون محدوده ای که مجاز هست چطور رفتار میکنه این رو کسی نمیتواند به تو بگوید و خودت به مرور زمان عادت میکنی وانتخاب میکنی که چطور رفتار کنی.

همانطور که بعضی از دوستان گفتن بهتره از اول خودت رو دوست داشته باشی و به خودت احترام کنی این یک توصیه و یک جمله خشک نیست که بخواهی به خودت تلقینتش کنی یک تمرین مداوم تا آخر هست .

وقتی محبت درون زا و از ضمیر خودت بجوشه اونهایی که قراره از اطرافیان جذب تو ورفتارت بشن رو کنارت جمع میکنه.

اما نکته آخر اینه که بهتره نظام باورهات رو دوباره ترمیم کنی واز تجارب گذشته بهترین درسها رو بگیری بسیار بعید تقریبا غیر ممکنه بتونی از راه دوستی محبتت رو به کسی ابراز کنی و آسیب نبینی.روی دوم سکه هم همون انزوایی هست که خودت توضیحش دادی یعنی روی تفریطی هست که اون مسیر هم رنج آوره .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ammin

معمولا دیگران از چنین افرادی دوری میکنند شاید اونهایی که تو رو نمیشناسن موقتا چند گام به تو نزدیک بشن و جذب چنین رفتار و احساساتی بشن.
.

---

سلام جناب آمین. ممنونم از نظرتون.
منطورتون از چنین افرادی چجور افرادی بود؟

من نياز دارم كسي رو دوست داشته باشم. يه رابطه عاطفي قوي ميخوام :'(:-(

سلام.
من امروز كلييييي با مجردي خودم كيف كردم. :)

كلي غذاهاي خوشمزه بختم.
يه كوه كوجولو رفتم.
رفتم خونه خواهرم و كليي با خواهر زاده هام بازي كردم
يكمي هم درس خوندم
كلي براي مامان و بابا خودشيريني كردم و بعد از كلييي وقت رفتم توبغل مامان نشستم.
ماسك صورت زدم. به موهام هم تقويت كننده زدم.
به دوستاي قديمي زنك زدم.
و كلي هم اهنك كوش كردم. من هم كه كلا عاشق موسيقي... خيلي خوش كذشت.

كلا امروز هر وقت هر كاري دلم خواست كردم.
حالا اكه متاهل بودم اصلا اينقدر ازادي داشتم? عمرا.

مجردي يه خوبي بزرك داره, اونم ازاديشه. و يه خوبي ديكش هم اينه كه ادم يه جورايي حس بير شدن نميكنه. يعني هنوز كاملا فكر ميكني هنوز همون دختر بجه ي بابايي هستي. به خصوص من كه قيافم حداقل بنج سال جوون تر از سنم ميزنه. :-)

سلام عزیزم. پیشاپیش عرض کنم این نظر شخصی من هست و البته فکر کنم صادقانه و رک مطرح کنم بهتر بتونم به مقصود رهنمون بشم.
پرسش های شما چند بخش مجزا داره.
1. مورد عاطفی
2. سوء تعبیر
3. مهارت ارتباطی

* مورد عاطفی: انسان ها به اقتضای ذات هم به دریافت محبت و هم به بخشش اون احتیاج دارند. اما هیچ قانونی وجود نداره که حتما این محبت روی یک شخص خاص سرمایه گذاری بشه. میتونه تمامی افرادی باشه که شخص به گونه ای باهاشون در ارتباطه. یعنی یک فرد با عزت نفس و سلامت روحی مایله این احساس عظیم رو در پکیج های متناسب با جایگاه هر فرد با او سهیم بشه. تمایل به ازدواج امری طبیعی و نرمال هست. اما نه در حدی که شخص در عواطف اش دچار بحران بشه. (این پارامتر وابستگی و وابسته سازی هست) اگر شخصی احساس کرد تحت فشار عواطفش هست، به گونه ای که طبیعت زندگیش مختل شده یعنی مشکل جای دیگری هست. مشکل آنجاست که فرد در هدف گذاریش دچار مشکل و سردرگمیه. مشکل اینه که فرد بر مبنای هیجاناتش عمل میکنه و به این هیجانات با تخیلاتش روزانه بال و پر میده. مشکل اینه که در روابط اجتماعیش به عنوان یک موجود اجتماعی دچار مشکله و عزت نفس کافی نداره.

* سوء تعبیر: آنچه که من از متن شما متوجه شدم این هست: " من ازدواج نکردم چون جذاب نیستم و جذاب نیستم چون محدودیت دینی، فرهنگی و ارتباطی دارم"
{جذابیت با جلب توجه متفاوته. برای اینکه فردی شخصیت جذاب داشته باشه نیاز نیست جلب توجه کنه. نیاز نیست متانت خودش رو خدشه دار کنه، یا کانون توجه باشه. شخص جذاب عزت نفس، متانت، دانش، نگرش و مهارت ارتباطیش او رو جذاب کرده. نه ارتباطات بی قید و شرطش}

* مهارت ارتباطی: مهارت ارتباطی با توانایی برقراری رابطه متفاوته. هرچند از اون جدا نیست. این که بتونی با آقایی گفت و گو کنی صرفا به معنای مهارت ارتباطی نیست. ارتباط میتونه بدون کلام اتفاق بیوفته. تعبیر مهارت ارتباطی بیشتر به کنترل، نظارت و هدایت یک رابطه اشاره داره. چقدر در یک رابطه احترام هست؟ چقدر درک هست؟ رابطه با کی و چه حد از رابطه صحیح هست؟ چقدر نجابت هست؟ چه اندازه کلام و رفتار ممانع از تنش هست؟ چه مقدار کلام و رفتار تاثیر گذار و در آن منطق و انصاف و رعایت حقوق هست و غیره. یعنی بیشتر تاکید بر عزت نفس هست. نه اینکه فرد با همه بی هیچ محدودیتی رابطه بگیره یا دلبری و عامیانه تر مخ زنی کنه.
کسی که در ارتباطش مهارت داره، خودشه، صادقه و سعی داره ضعف های رفتاریش رو بهبود ببخشه، نه اینکه نقش یک فرد پررو یا با اعتماد به نفس رو بازی کنه. ضمن اینکه رابطه گرفتن با جنس مخالف برای دوست یابی مناسب تره تا ازدواج!
یک رابطه سالم اجتماعی با جنس مخالف، هدف و محدودیت داره. هدفش مثلا درسه، کاره، خریده، نه ازدواج و روابط هم به همان ها محدود میشه نه بیشتر. تو همین هم مهم اینه که انسان خودش رو فریب نده.

اگر قصد ازدواج دارید بهتره روی مهارت های رفتاری، اعتماد بنفس، عزت نفس، صبر و شکیبایی، هدف گذاری ها، حوصله و زبر و زرنگی و خویشتن داری و غیره سرمایه گذاری کنید. روی فعالیت های اجتماعی ، نوع دوستی، خدمت، انرژی مثبت، شادمانی و طراوت، تعامل. این که شما ایده آل گرایانه یک مدینه فاضله از زندگی مشترک در ذهنتون ترسیم کنید و درمان تمام مشکلات عاطفی و تنهایی و کاستی های زندگیتون بدونید و هی تخیل اش کنید نه تنها کمکی به شما نمی کنه، بلکه گمراهتون هم می کنه و لطمه ای به انتخابتون هست.

شما روزی آماده ازدواج هستید که شناختتون از خودتون و خواسته هاتون کامل شده باشه و قبل از ازدواج به تنهاییتون و عواطفتون پاسخ مناسب داده باشین و آرامش رو در گرو ازدواج نبینید.

سلام.ممنون خانم عشق افرين. تحليل و راهنمايي رك و كويايي يود.

خب رسما بكيد كلا تو هيجي نداري و هيجي نيستي و به درد ازئراج هم نميخوري.
بد نيست يه وقتايي هم به جاي فقط تتكيد و اشاره به ضعف هاي كسي, نكته مثبتهاش رو هم بكيم و يه اميدي خم بديم.

به هر حال ممنون از همكي دوستان در اين مدت.

سعي ميكنم به نكاتي كه كفتيد و راهنمايي هاتون عمل كنم.

فکر کنم پست های زیر را ندیده ای

http://www.hamdardi.net/thread-44825.html#post437841

http://www.hamdardi.net/thread40116-31.html#post437843

شاید هم لایک های زیر این پستت را متوجه نشدی

http://www.hamdardi.net/thread-44825.html#post437838

این پستت هم که عالی بود

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام.
من امروز كلييييي با مجردي خودم كيف كردم. :)

كلي غذاهاي خوشمزه بختم.
يه كوه كوجولو رفتم.
رفتم خونه خواهرم و كليي با خواهر زاده هام بازي كردم
يكمي هم درس خوندم
كلي براي مامان و بابا خودشيريني كردم و بعد از كلييي وقت رفتم توبغل مامان نشستم.
ماسك صورت زدم. به موهام هم تقويت كننده زدم.
به دوستاي قديمي زنك زدم.
و كلي هم اهنك كوش كردم. من هم كه كلا عاشق موسيقي... خيلي خوش كذشت.

كلا امروز هر وقت هر كاري دلم خواست كردم.
حالا اكه متاهل بودم اصلا اينقدر ازادي داشتم? عمرا.

مجردي يه خوبي بزرك داره, اونم ازاديشه. و يه خوبي ديكش هم اينه كه ادم يه جورايي حس بير شدن نميكنه. يعني هنوز كاملا فكر ميكني هنوز همون دختر بجه ي بابايي هستي. به خصوص من كه قيافم حداقل بنج سال جوون تر از سنم ميزنه. :-)

---

پوه عزیز تو خیلی تغییرات مثبت داشته ای و همین موجب شد که من خودم به شخصه رغبت زیادی داشتم که در تاپیکتون شرکت کنم و امیدوار بودم این روند مثبتی که در پیش گرفته اید با استعانت از راهنمایی های دوستان موجب بشه تاپیکتون جزو تاپیک های به نتیجه رسیده ، بشه.

سلام خیلی ممنونم خانم بی نهایت عزیز. شما خیلی لطف دارید. من هم از پستتون خیلی انرژی مثبت گرفتم. ممنونم.

خیلی دارم سعی میکنم به راهکارها عمل کنم. و فکر میکنم حالم هم یکم بهتره. البته خب فکر میکنم یک مشکلی که دارم اینه که حالم متغیره. گاهی بعد از یک دوره که حالم خوبه، باز هم حالم میریزه به هم. ولی حس میکنم تونستم کمی کنترلش کنم. یعنی در واقع اگر خودم برای خودم مشکل و دردسر و فکر نسازم حالم خوب میمونه. و دارم سعی میکنم فکرها و کارهایی که حالم رو بد میکنه رو شناسایی کنم و ازشون دوری کنم.

توی این چند روز سعی کردم ارتباطم رو با هم خوابگاهی هام بیشتر کنم. حتی سعی کردم با بچه های خوابگاه که فقط تا حالا در حد سلام و احوالپرسی باهاشون ارتباط داشتم، ارتباط صمیمانه تری بگیرم. مثلا برم تنقلات بگیرم و صداشون کنم دور هم بخوریم. یا مثلا به ظاهرشون بیشتر توجه کنم و مثلا بهش بگم چقدر این مقنعه بهت اومده و یا مثلا به بچه ها پیشنهاد بدم بیاید فلان روز بریم سینما. و از این جور کارا.... فکر میکنم برای شروع خوب باشه.

نمیدونم چنین کاری هم موثره یا نه. ولی مثل وقتی که آدم گرسنه شده و دلش غذا میخواد، حس کردم ضعفم در روحیات و باور به خودم در حدی شده که دلم قدرت میخواد. ناخوداگاه نمیدونم چرا از مثلا حیوانات وحشی مثل ببر خوشم اومده!! دیدن تصویرشون یکم حس قدرت و تمایل به مقابله با ضعف رو درونم ایجاد میکنه. نمیدونم چرا. ولی خب جدیداها زیاد عکس ببر و شیر و اینا نگاه میکنم و به نظر خودم موثر بوده!!

دیشب یه زندگی نامه مختصر خوندم. بهم انگیزه تغییر و شکستن مانع ها رو میده.

امروز درس هم خیلی بهتر از این سه چهار ماه اخیر خوندم.

تصمیم دارم حتما یه ورزش رو هم شروع کنم. یه ورزش که خودم با جسم و تمام بافت بدنم حسش کنم. قبلاها ورزشهای آروم مثل شنا یا مثلا پینگ پونگ دوست داشتم. ولی الان دلم یه چیزی میخواد که کاملا باهاش درگیر بشم. یه چیزی که توش واقعا یه مبارزه با ضعف خودم توش باشه. مثلا جدیداها دلم خیلیییی کوهنوردی یا صخره نوردی میخواد. و یا دوچرخه سواری.

و تصمیم هم گرفتم وقتی حالم به هم میریزه، هی خودم رو سرزنش نکنم که چرا باز به هم ذیختم و هی از خودم متنفر نشم. به خودم حق بدم که اون موقع حالم بد باشه ولی اینو هم به خودم بگم که نباید زیاد توی این حال باقی بمونی.

یه چیزی رو هم فهیمدم. من همه خواهر و برادرهام متاهل هستن. حتی برادرهای کوچکترم. و دیدم وقتی که مثلا برای برادرهام توی تلگرام پیامی میدم و جواب نمیدن و حتی عکس العملی نشون نمیدن خیلی احساس تنهایی میکنم. منم تصمیم گرفتم دیگه منم پیام ندم. گرچه دوستشون دارم و اگر هم پیام دادم توقع جواب نداشته باشم و نیتم فقط توجه از سمت من به اظرافیانم باشه. نه توقع توجه از سمت اونا به من.

یه کار دیگه هم کردم. از سه نفر که فکر میکردم از من متنفرند، ( و ناخوداگاه وقتی حس میکنم متنفرند و دوستم ندارند نسبت به ارتباط باهاشون حس بدی پیدا میکنم و انگار هر لحظه منتظر تحقیر شدن یا طرد شدن از سمت اونها هستم و گاردی از خشم و مقاومت مقابلشون دارم) پرسیدم که آیا تو از من متنفری؟ جالبه که جواب میدادند:" نه. برای چی باید متنفر باشم؟" و من میگفتم :"به خاطر فلان کار یا رفتارم." و انها هم میگفتند:" نه. تو اون موقع حق داشتی و حرف یا رفتار من هم درست نبود." و جالبه که ادامه میدادن:" تو چی؟ تو از من متنفری؟" و من هم میگفتم :"نه. من معذرت میخوام به خاطر اون رفتارم" و اونها هم میگفتن:" نه بابا... چیزی نبود. تموم شده رفته. "........... و راستش خیلیییی سبک شدم و یکم ذهنم خلوت شد.


یک نکته دیگه.... توی سه چهار ماه اخیر شدیدا ساعت خوابم به هم ریخته بود و شبها واقعا خواب نداشتم. و فکر میکنم در پریشانی حالم بی تاثیرنبوده. چند شبه که بهتر میخوابم و صبح هم با احساس بهتری بیدار میشم.

و مهمتر از همه اینکه دارم به این نتیجه میرسم که اگه من هیچ چیزی و هیچ کسی رو در دنیا نداشته باشم، باز هم کسی و چیزی نمیتونه من و استعدادهام رو از من بگیره. کسی هم نمیتونه منو از مثلا اکسیژن، آسمون،نور خورشید، ستاره ها و همه ی چیزی که اسمش آفرینشه محروم کنه. و همین "من" و " استعدادهام" و "دنیای بزرگ و گسترده ی خدا" تمام چیزیه که لازمه برای "احساس خوشبختی".

سلام دوستان.
من حالم خوبه. ولي باز دلم كرفته.

خب يعني واقعا ادماي قوي و با ايمان و كساني كه خودشون رو دوست دارن, هيجوقت دلشون نميخواد يكي توي اين دنيا منتظرشون باشه?

ميدونم نبايد به اين حال توجه كنم و بايد سريع ذهنم رو منحرف كنم سمت فعاليت هاي ديكه. ولي خب ادم خودشو كه نميتونه كول بزنه.

در كل فكر كنم كار خيلي سختي باشه. جون اهرش حتي يكي مثل حافظ, با اون سطح عرفان و ايمان, باز هم ميكه:
دل كه اينه صافي است غباري دارد
از خدا ميطلبم صحبت روشن رايي ...

سلام Pooh عزیز

بله همه آدم ها دلشون می گیره! حتی گاهی در آغوش محبوب و معشوق هم ممکنه این دل گرفتگی رخ بده!

ولی تفاوت آدم ها با هم در برخورد با این دل گرفتگی هست!

یکی خودش رو رها می کنه و می گذاره دل گرفتگی و رخوت بهش غلبه کنه و روزها و ساعت ها رو هدر بده!

یکی عبادت می کنه و سرسجاده با خدا راز و نیاز می کنه

یکی به روی خودش نمیاره و به کارش ادامه میده! هر چند راندمانش پایین تر بیاد!

یکی همون موقع تصمیم می گیره بره سراغ کسایی که از خودش ضعیف ترن و مشکلاتشون بیشتره!

یکی میره سراغ مواد و الکل!

و ....

این انتخاب خود ماست که از دوره های رخوت مون که اجتناب ناپذیر هم هستند چطور استفاده کنیم. و اینکه باید بدونیم که چه زمان هایی دچار رخوت میشیم! مثلا ناشی از تغییرات هرمونی ماهیانه هست یا بعد از هم صحبتی با دوست نمایی! یا رفتن به محیطی و ... هر کدوم از اینها هم رویکرد متفاوتی رو برای برخورد می طلبه.

در اینکه کار سختی هم هست، شکی نیست. خیالت راحت باشه:18:

يه موقع يكي دردش فقط نياز به يه همراهه.
ولي خب... يه موقع درد تنهايي طولاني و بيدا نشدن يه مرهم بعد از يه شكست عاطفي سنكينه.

به كذشته فكر نميكنم و اميدوارم محكومم نكنيد به دركيرذشته بودن. ولي نه سال از شكست لكذره و مرهمي بيدا نشه , خيلي سخته.

شايد نتونيد درك كنيد . جون هر كسي فقط جيزي رو درست درك مبكنه كه خودش واقعا جشيده باسه.

دوست ندارم ابنا رو بكم كه كسي بخواد دلسوزي و ترحم كنه يا بخوام بكم من خيلي بدبختم.

فقط خواستم بكم دردم جه شكليه.

سلام.
دوستان، خیلی دو دلم که کنکور ذکتذا ثبت نام کنم یا نه. واقعیتش اینه که من از درس خوشم میاد. و اون چند سالی که بین کارشناسی و ارشدم فاصله افتاد یک کمبود عمیق در خودم حس میکردم. البته باز وقتی قبول شده بودم فکر انصراف به سرم زده بود ولی بیشتر به خاطر روحیات منفی خودم بود نه اینکه واقعا از تحصیل بدم بیاد.

الان هم ته دلم دلم میخواد بخونم. جدا از خود درس خوندن که درونا دوسش دارم، حضور توی محیط علمی و دانشگاهی رو دوست دارم. به خصوص توی دوران تحصیلات تکمیلی که خیلی خیلی متفاوت از دوره کارشناسیه و آدم ارتباط علمی بیشتری با اساتید داره.
الان از یه طرف دلم میخواد بخونم و میگم حالا که یکم راه و چاه پژوهش و این چیزا دستم اومده حیفه وسط راه ولش کنم. حتی همین محیط خوابگاه و هم خوابگاهی هام رو هم وقتی فکر میکنم دیگه تکرار نشه اصلا دلم نمیخواد از دست بدم. همین ارتباط با هم سن و سالها، البته من از نظر سنی یکم از بقیشون بزرگترم. خانوادم هم خیلی دلشون میخواد بخونم.

ولی از طرفی هم میگم من سی سالم شده و دیگه باید بچسبم به کار و استقلال مالی. و میدونم هم شرایط شغلی رشتم خوب نیست. قبل از قبولی توی ارشد یه جایی کار میکردم که هیچ ارتباطی با رشته خودم ندات و اصلا زمینش 180 درجه با درسی که خوندم فرق میکرد. ولی محیط و همکارای خوبی داشتم و خود کارش رو هم خیلی دوست داشتم. و اونها هم راضی بودن.نیمه وقت هم بود و حقوقش هم نسبت به نیمه وقت بودنش خوب بود. بعد از قبولی ارشد تا مدتی کار رو هم ادامه دادم ولی به خاطر بعد مسافت نشد ادامش بدم. و اونها هم نیرو جدید گرفتن. هفته گذشته از همونجا باهام تماس گرفتن و گفتن یکی از نیروهامون داره میره و تو میتونی بیای به جاش یا نه؟ من گفتم تا قبل از دفاع نمیتونم. ولی بعدش میتونم بیام. میدونم که استقلال مالی خیلی به آدم هویت متفاوتی میده و نگرانی های آدم رو کم میکنه.

از طرفی هم دلم تجربه ی یه سری چیزای دیگه هم میخواد. مثلا دلم میخواد برم دنبال هنر وموسیقی که همیشه دوست داشتم. یا حتی دلم میخواد پول داشته باشم و برم مسافرت و تفریح. گاهی دلم میخواد یه ارتباط نزدیک با طبیعت یگیرم. مثلا برم کوهنوردی. برم بزنم به آب دریا. برم پابرهنه راه برم روی خاک و ساحل. برم زیر بارون. برم تی جنگل. برم تو شب کویر. تو شنهای کویر.یا مثلا یه جایی که شنیدم برف اومده یه بیط بگیرم و برم وسط برفها.... و میدونم باز درگیر درس شدن، اون هم برای دکتری که حداقل 4 سال زمان میبره و احتمالا کار درست و حسابی هم آخرش نصیبم نشه، یعنی بازم وقت نداشتن برای این کارا.

از طرفی هم توی این دوسال واقعا یکم ذهنم خسته شده. یعنی حتی وقت تفریح هم استرس درسها رو داشتم و هیچ تفریحی به دلم ننشسته.

از طرف دیگه هم پدر و مادر من پا به سن گذاشتن و مام خواهر و برادرهام هم ازدواج کردن و به جز یه خواهرم، همه از ما دور هستند. و مامان و بابا خیلی تنها شدن و با اینکه خدا رو شکر رو پا هستن ولی خب نیاز هست حذاقل از نظر عاطفی مراقبشون باشم. یا حتی مراقبت های دگه هم شاید لازم داشته باشن. تا حالا خانوادم همه جوره منو ساپورت کردن و توی این چند سال با این مشکلات خلقی و بدرفتاریهای من ازم مراقبت کردن. و من راستش کاری نتونستم کنم که جبران بشه. و میدونم هم ته دلشون خیلی دغده آینده منو دارن و نگران هستن. به خاطر همین میگم شاید اگه برم دنبال کار و درامد و استرس درس ازم دور بشه فشار روی اونها هم از نظر مالی هم از نظر وحی کمتر بشه. گرچه میدونم اونها هیچ محدودیتی برای من قایل نشدن و حتی تشویق به ادامه تحصیل هم میکنند.

میدونم شرکت کردن و کنکور دادنش ضرری نداره. ولی کافیه مثلا مجاز شم. اونوقت دو دلیم بیشتر میشه.

دوستان راهنمایی لطفا.

-------------------------------------------------
ضمنا بگم که چند روزه صبح زود بیدار میشم و ورزش میکنم. و تونستم یه سری اطلاعاتی در مورد گروهای دوچرخه سواری و کوهنوردی شهرمون و برنمه هاشون پیدا کنم. و تصمیم دارم فعلا برنامه های کوهنوردی رو شرکت کنم و بعدا که رفتم سر کار و تونستم یه دوچرخه خوب بخرم دوچرخه سواری رو هم حرفه ای تر دنبال کنم.

سه ماه بود هیچی درس نمیخوندم ولی کارهای مقاله هام این یک هفته اخیر یکم راه افتاد و یکم عقب افتادگی هام رو جبران کردم.

سلام pooh جان
به نظر من اگه واقعا از نظر مالی ساپورت هستی و مشکلی نداری مخصوصا که تنها فرزند خونه هستی و خواهر و بردارهات ازدواج کردن و مستقلن... من اگه جای شما بودم دکتری میخوندم و در کنارش تفریحاتی که اسم بردی رو هم انجام میدادم، به عنوان دختری که دقیقاا سه سال پیش توی همین دو راهی گیر کرده بودم (شاغل شدن و دکتری خوندن) و در نهایت شاغل شدن رو انتخاب کردم توصیه من به شما اینه که دکتری بخونین... من شرایطم خیلی فرق داشت و از نظر مالی نیاز داشتم که خودم درامد داشته باشم و روم نمیشد مثلا از بابا پول بگیرم، من هم عاشق درس خوندن بودم و همین طور محیط دانشگاه و جو دانشجویی رو خیلی دوست داشتم اکثر هم دوره های من دکتری دارن میخونند و من ولی کار میکنم هر چند پشیمون نیستم چون به هر حال تو محیط کار هم کلی تجربه و مهارت کسب کردم ولی هیچی مثل درس خوندن لذت بخش نیست اونم واسه دختر... من گاهی این قد دلم پر میکشه برای جو دانشگاه و کلاس و استاد که حد نداره.. و تو برنامه بلند مدتم هست انشالله دکتری خوندن.. خلاصه که ببین اگه نیاز مالی نداری پیشنهاد من اینه که برو سراغ دکتری... انشالله هر مسیری انتخاب کردی موفق باشی:72:

سلام.
میدونم اگر شرکت نکنم بعدا خیلی حسرت میخورم که کاش شرکت کرده بودم و هی میخوام خودمو سرزنش کنم. پس شرکت میکنم و سعی میکنم وقتم رو جوری برنامه ریزی کنم که به همه ی این کارها هم بتونم برسم.

جدیداها خیلی دلم بچه نی نی میخواد. شاید اگه بشه برم یه شیرخوارگاهی پیدا کنم گاه گاهی برم به نی نی ها سر بزنم بغلشون کنم.

و اینکه همین یک هفته ای که صبح زود بیدار میشم و ورزش میکنم خیلی روحیم بهتره.

و نکته دیگه اینکه دلم برای آقای اس سی آی تنگ شده. یادش به خیر بنده خدا چقدر تلاش کردن این چیزا رو به من بفهمونن و همون چند سال پیش منو به فعالیتهای مثبت برای رفع مشکلاتم تشویق کنند. ولی من اصلا اون موقع اونقدر حال بدی داشتم که فقط در حال مقابله و مقاومت و اصرار بر نطر و دید و مشکل خودم داشتم. امیدوارم ایشون هر جایی هستن حالشون خوب باشه و موفق باشن. و به خاطر همه زحماتشون هم ازشون ممنونم.

و از جناب مدیر همدردی، فرشته مهربان، آقای آمین و تک تک دوستان و اعضای تالار

به نظرم اگه بتونی برنامه ریزی داشته باشی می تونی به همه این کارها برسی . شاید کمی اولش بهت فشار بیاد ولی زمانت خیلی پر می شه؟

خیلی از دانشجوهای دکترا مگر آقایونی نیستند که سرپرست یک خانواده هستند که هم درس می خونند و هم شغل و حرفه ای دارند و هم مسوولیت یک زندگی.

حتی خانم ها هم همین طور .

مهم اینه که هم توانایی هاتون بسنجی ، هم برنامه ریزی داشته باشی.

خیلی از خوندن پست های اخیرت خوشحال شدم . به همین روندت ادامه بده. اگر جایی هم یک سری احساس های دلتنگی ونیاز اومد سراغت نخواه که سرکوبشون کنی.

این ها همه روال طبیعی یک زندگیه . به هر حال نیاز به یک همراه و همدم حق طبیعی تو هست اما اینکه زندگی ات را دچار خلل و یا انحراف کنه اون اشتباهه .

خیلی مراقب خودت باش و از شرایطی که داری نهایت لذت و استفاده را ببر.:72:

من الکی دارم زور میزنم. توی زندگی من نه چیزی تغییر میکنه نه چیزی درست میشه نه چیزی برای از دست دادن دارم که بخوام برای حفظش تلاش کنم.

خودت که میگی چیزی برای از دست دادن نداری؛ چند سال به گفته خودت تلاش خاصی نکردی. برای اینکه عادلانه رفتار کنی؛) چند سال هم بیا تلاش کن؛ دقیقا به همون تعداد سال؛ اگه هیچ نتیجه ای نگرفتی دوباره برگرد به حالت قبلی.

پیشنهادم به نظرت منطقیه ؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

خودت که میگی چیزی برای از دست دادن نداری؛ چند سال به گفته خودت تلاش خاصی نکردی. برای اینکه عادلانه رفتار کنی؛) چند سال هم بیا تلاش کن؛ دقیقا به همون تعداد سال؛ اگه هیچ نتیجه ای نگرفتی دوباره برگرد به حالت قبلی.

پیشنهادم به نظرت منطقیه ؟

---

سلام. نه. به نظرم منطقی نیست.

من شاید دکتری قبول شم. شاید کار گیرم بیاد. شاید درامد داشته باشم. ورزش کنم. کوه برم دوچرخه سواری برم. دنبال موسیقی و آواز برم..... ولی من دلم شاد نیست. مشکل من اینه.

من فقط دارم خودمو به چیزهایی سرگرم میکنم. سرگرم به درس. به ورزش به ارتباطاتم با آدمها. ولی حس زنده بودن نمی کنم. خودمو سرگرم میکنم چون فقط زندم و این وقت باید یه جوری بگذره.

راستش رو بخواید خیلی وقتا ته دلم آرزوی مرگ دارم. این همه ادم یهو تصادف میکنن و در جا می میرن. به حالشون حسودیم میشه. به سرظانی ها... به اونهایی که قراره زود راحت شن از زندگی.

آدم دلش که مرده باشه با درس و کار و فعالیت اجتماعی و ... درست نمیشه.

یه مرده است که فقط ادای زنده ها رو داره در میاره.

دل شاد داشتن یه خصیصه مادرزادی نیست؛ باید واسش تلاش کنی مثل تلاشی که برای درس خوندن می کنی؛ برای پول درآوردن و ...
تازه به فرض که ازدواج کنی و مادر بشی علاوه بر اینکه برای شادی خودت تلاش می کنی باید برای شادی همسر و فرزندت هم تلاش کنی.

به نظر من که حتی اگر مرده هستی یه مدت ادای زنده ها رو دربیار؛ چه ضرری داره؟

این قسمت رو یواشکی بهت میگم م جنبه مشاوره ای نداره: مرگ و بیماری هم دنبال آدم های پویا و زنده هستند. حتی اگه هدفت مردنه باید تبدیل بشی به گزینه ای که مرگ دنبالت بیاد و اونم تنها راهش تلاش کردن و سرزندگی هست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

دل شاد داشتن یه خصیصه مادرزادی نیست؛ باید واسش تلاش کنی مثل تلاشی که برای درس خوندن می کنی؛ برای پول درآوردن و ...

---

برعکس شما من فکر میکنم شادی مادرزادیه و اتفاقات زندگی اونو ازمون میگیره.
برای پول در آوردنمیدونی که باید یه مهارتی بلد باشی و باهاش کار کنی و بری سر کار.
برای درس خوندن میدونی باید بری فلان کتاب رو بخری و سر کلاس فلان استاد بشینی و فلان منابع رو بخونی و امتحان بدی و .....
میتونید حالا بگید برای شاد بودن باید دقیقت چی کار کرد و چه تلاشی کرد؟ مطمئنم که میگید روابط اجتماعیت رو قوی کن، ادامه تحصیل بده، ورزش کن، درآمد داشته باش، مطالعه داشته باش، تفریح کن و .... نه؟
خب من همین کارا رو دارم میکنم. ولی شاد نیست دلم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

تازه به فرض که ازدواج کنی و مادر بشی علاوه بر اینکه برای شادی خودت تلاش می کنی باید برای شادی همسر و فرزندت هم تلاش کنی.

---

من نگفتم شادی رو باید در ازدواج جستجو کرد. منظورم شادی به طور کلی بود. اما اصلا منکر ین نیستم که اگه کسی بود که به این نیاز داشت که من شادش کنم خیلی خوشحال میشدم و حداقل یه معنا و دلیلی برای زنده موندن و وجود داشتنم بود.
حدس میزنم الان بخواید بگید خب این همه آدم که ممکنه به اینکه تو شادشون کنی نیاز داشته باشن مثل بچه های یتیم و پدربزرگ مادربزرگهای خونه سالمندان و ....
شما خانم صبا فکر میکنم متاهل هستید. نه؟ شما اگر راه های رضایت بخش دیگری برای زندگی کردن بود چرا ازدواج کردید؟ میتونید بگید کدوم روز توی زندگیتون شادی بخش تر از روز ازدواجتون بود؟ حاضر بودید کل دنیا رو همین الان بهتون میدادند ولی ازدواج در تقدیرتون نبود؟ حاضر بویدید همه نعمتهای دنیا رو داشتید ولی مثلا شوهرتون بهتون خیانت میکرد؟ اگر خیانت میدیدید واقعا دنیا باز هم براتون همونقدر شیرین بود و دلتون مثل قبل میموند؟
خانم هاییی که مادر هستید.... شما چطور؟ حاضر بویدید کل دنیا رو داشتید ولی هرگز مادر نمی شدید؟ کدوم لحظه شادتر از لحظه ای بود که بچتون رو برای اولین بار بغل کردید؟ حاضرید یک لحظه شادی شنیدن صدای خنده بچتون رو با هزارا مدرک ی و بالاترین مدارج شغلی عوض کنید؟

میدونم نیتتون کمک و دلداری دادن و راهنماییه. ولی شعار دادن خیلی راحته. من نیت خیر شما رو درک میکنم اما فکر نمیکنم شما منو درک کنید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

به نظر من که حتی اگر مرده هستی یه مدت ادای زنده ها رو دربیار؛ چه ضرری داره؟

---

اگه نگم ده سال، ولی حداقل دو ساله دارم همین کارو یکنم.
نگفتم ضرری داره. ولی سودی هم نداشته جز پر کردن وقت. اما واقعا حال دلم رو عوض نکرده.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

این قسمت رو یواشکی بهت میگم م جنبه مشاوره ای نداره: مرگ و بیماری هم دنبال آدم های پویا و زنده هستند. حتی اگه هدفت مردنه باید تبدیل بشی به گزینه ای که مرگ دنبالت بیاد و اونم تنها راهش تلاش کردن و سرزندگی هست.

---

اینجور که شما میگید، پس راز جاودانگی که توی افسانه ها دنبالش میگشتن کشف شد:تلاش نکردن و سرزنده نبودن. چون طبق گفته شما مرگ سمت اونایی که تلاش نکنن و سرزنده نباشن نمیاد.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

مدیران محرتم، فکر میکنم تاپیک آماده قفل شدن باشه.