نمایش نسخه قابل چاپ
سلام به همه دوستان.
من تو آداب معاشرت و صحبت کردن به شدت ضعف دارم و اصلا اینکار رو بلد نیستم. مثلا جدیدا وارد محیط کار شدم( مدرسه) اما اصلا نمیدونم چطوری با همکارام ارتباط برقرار کم، اصلا چی بگم و.... نه آداب معاشرت بلدم و بعد از سلام و علیک میمونم چی بگم و حرفم تموم میشه و هم حرفی برای گفتن ندارم. حتی وقتی کسی حرفی میزنه میمونم چی جواب بدم و زبونم بند میاد.
این مسئله واقعا خیلی دردسر ساز میشه برام و باعث میشه خیلی موقعیت هارو از دست بدم. خواهش میکنم کمکم کنید چطور این چیزا رو یاد بگیرم؟؟؟
سلام
فقط‌توی محیط های جدید اینطوری هستید یا توی خانواده و جمع دوستانی که راحتید هم با این مساله مواجه هستید؟
سلام
کتاب بخونین و جلوی اینه تمرین کنین..
ولی اگه مشکل کم روئی و خجالتی بودن دارین از طریق مشاور اقدام کنین
نقل قول:
نوشته اصلی توسط ammin
نه همیشه همینطوری هستم. تو محیط های جدید که دیگه اصلا نمیتونم مثلا با کسی دوست شم یا کمی نزدیک شم و حرف بزنم. با دوستای صمیمیم هم که هستم بیشتر اوقات حرف کم میارم و نمیتونم حرف بزنم و همش ساکتم، یا خیلی کم چیزی به ذهنم میرسه که بگم. همش تلا شمیکنم و فکر میکنم چیزی برای گفتن پیدا کنم اما چیزی به ذهنم نمیرسه، یا بحثی هم شروع بشه زیاد نمیتونم ادامه‌ش بدم
- - - Updated - - -
چه کتاب هایی بخونم؟ و جلوی آینه چجوری باید تمرین کنم؟ چیو تمرین کنم وقتی اصلا چیزی بلد نیستم که تمرینش کنمنقل قول:
نوشته اصلی توسط جوادیان
- - - Updated - - -
شاید کمی خجالتی هم باشم ولی مسئله بیشتر اینه که نمیدونم چطوری باید حرف بزنم، اصلا چی بگم، حرفی برای گفتن ندارم، رفیق شدن با دیگرانو بلد نیستم و...
سلام اقا مهدی
نگران نباشین..این هم راه حل داره...اول باید سعی کنید با خواهر و برادرتون یا مامان و بابا خوب حرف بزنید..یعنی برای شروع از تو خونه شروع کنید..بعدش با دوستایی که قدیمی هستن و خیلی وقته میشناسین سعی کنید بیشتر حرف بزنید..کار سختی نیست..و یه چیز دیگه اگه اون لحظه چیزی به ذهنتون نمیرسه لااقل فعالانه گوش بدین ...مهارت گوش دادن از مهارت حرف زدن خیلی مهمتره..منم تو محیط مجازی بهتر حرف میزنم تا تو محیط واقعی ...تو محیط واقعی مثل محل کار یا مهمونی ها اکثرا شنونده هستم تا گوینده..اما شنونده فعال..مثلا کسی داره برات حرف میزنه با توجه باش و عکس العمل نشون بده و سوال کن . حرف حرف میاره..اصلااا غم به دلت راه نده چون واقعا مشکل حادی نداری..مثلاا همین همدردی یا گروه های تلگرامی هم می تونه برای تمرین کردن ات خوب باشه.تو تایپک هایی که فکر میکنی میتونی راهنمایی کنی مشارکت کن و بنویس..یا گروه های تلگرام هم بد نیست..گاهی بحثی پیش میاد فعال باش و نظرت رو بنویس و گفتگو کن
مرسی از پاسختون. فقط چنتا سوال داشتم.نقل قول:
نوشته اصلی توسط المای
من رابطه‌م با خونوادم زیاد صمیمی نیست و اونجور جمع و یکی نیستیم، مخصوصا از پدرمادرم خیلی دور شدم. دوستی هم ندارم، چنتا دوست تو دانشگاه داشتم که بعد تموم شدن دانشگاه دیگه هرکی رفت شهر خودش و دتبال کار و زندگی خودش. الان هم محیط کارم یه شهر دیگه هست و فقط گاهی پیش خونوادمم.
اینکه میگید اول باید با خانواده خوب حرف بزنید رو میتونم انجام بدم ولی میشه بپرسم چرا خونواده؟
اینکه میگید شنونده باشمم اوکی، ولی هم حتی گاهی همین حرف های ساده که بعنوان عکس المعل باید بگمم نمیتونم بزنم و چی بگم (گاهی شاید چندساعت بعد که بهش فکر کنم یه حرفی بیاد تو ذهنم) هم اینکه نمیشه که 95 درصد فقط گوش بدی.
وقتی میخاستم مشکلمو بنویسم اینم میخاستم ذکر کنم که همه میگن حرف حرف میاره ولی تو مکالمات من حرف حرف نمیاره. برای اکثر ادما حرف زدن چیز خیلی خیلی ساده ایه و شاید درک نمیکنید اینکه یکی نمیتونه حرف بزنه یعنی چی، نمیدونم مشکلم چیه و از کجاست.:302:
برای من که مشکل حادیه. همه چیز رابطه‌ست. الان هیچ دوست و رفیق و آشنایی ندارم، در مرحله بالاترش رابطه عاطفی نمیتونم داشته باشم و ندارم، تو کارم و زندگی اجتماعیم بدون ارتباط خوب موفق که هیچی، عادی و متوسطم نخواهم بود و هیچوقت زندگی خوبی نخاهم داشت اینجوری
سلام جناب. یه مقدار خودتونو بیشتر معرفی کنید که بشه بهتون راهنمایی هایی مطابق با شرایطتون رو داد. مثلا اینکه چند سالتونه؟ تنها زندگی می کنید یا با خونواده؟ این مشکل رو چند وقته دارید؟ از بچگی همین جوری بودید یا خیر؟ شغلتون چیه؟ (اینکه گفتید توی مدرسه کار میکنید یعنی معلم هستید؟) و جزئیات دیگه ای که فکر میکنید ممکنه دونستنشون مهم باشه.
در کل توصیه من اینه که فیلم های خوب و روز دنیا رو چه خارجی چه ایرانی زیاد ببینید و به مکالمات و عکس العمل های بازیگرها دقت کنید. رمان های سطح اول و معروف و خوب بگیرید و مطالعه کنید، سعی کنید خودتون رو بیشتر در معرض دیده شدن و ارتباط برقرار کردن قرار بدید مثلا باشگاه برید. سعی کنید برای برطرف کردن نیازهاتون از بقیه درخواست کمک کنید. مثلا اگر قصد دارید کاری انجام بدید در موردش با همکارا صحبت کنید و ازشون راهنمایی بخواید. برای مثال اگر معلم هستید از همکارای باتجربه تر بخواید از تجربیاتشون در مورد مدیریت کلاس و تدریس جذاب تر برای بچه ها بگن. همیشه خنده رو باشید و با همه سلام و احوال پرسی کنید، از مستخدم گرفته تا مدیر. لبخند داشتن باعث میشه بقیه راحت تر با شما ارتباط بگیرن و کم کم رو دور بیفتید.
توی پست قبلی گفتید رابطه تون با خونواده خوب نیست. خب چرا؟ به هر حال اصلی ترین آدمای زندگی شما خونواده شما هستن در درجه اول سعی کنید رابطه تون رو با اونا بهبود بدید. توی مهمونی های فامیلی و خونوادگی هم حتما شرکت کنید و به هر بهونه ای شده مثلا مناسبت ها به دیدن بزرگترا برید یا حداقل بهشون تلفن کنید.
سلام عزیزم
به رفتار و ژست های آدمای اطرافت خیلی دقت کن از هر ژستی که خوشت اومد کپی کن، به کلمات و زبان بدنشون دقت کن و کپی کن! بعد جلوی آینه تمرین کن، یه مدیری داشتم زبان بدن و کلماتش عالی بود هر چیزی که ازش یاد می گرفتم رو یادداشت می کردم و به خودش پس می دادم! پس تا می تونی کپی کن! یه مثل انگلیسی میگه fake it until you make it، کپی کن و تکرار و این تکرارها میشه عادت میشه و این عادات شخصیت رو می سازه
نگرش به اشتباه
من حس می کنم تو از اشتباه می ترسی، اشتباه چیزی که به ما یاد میده و روتین و یکنواختی رو می شکنه، یه اشتباه هرچقدر بزرگ تر بشه عمق آموزشش هم بیشتر میشه و دیگران هم ازت درس می گیرند! اصلا خیلی از کشفیات بشر از روش سرندیپیتی بوده(یعنی از روی اشتباه) یا به قول ادیسون من 10000 بار اشتباه نکردم من 10000 تا راه حل پیدا کردم که به درد این مسعله الان نمی خورن! اوشو قشنگ میگه که تا می تونی تو زندگیت اشتباه کن ولی یک اشتباه رو دوبار تکرار نکن! این چیزی که تو رو خردمند می کنه! عین خیالت هم نباشه اشتباهات و گاف هایی که میدی!
سطح یا benchmark واسه خودت تعریف کن
ما آدما معمولا خودموم رو با متوسط ها مقایسه می کنیم که اشتباه! مثلا تو صحبت کردن میگیم من در حد هنری کسینجر نیستم ولی باید از یه فرد منزوی بهتر باشم، ما بهتر خودمون رو با خودمون بسنجیم و جلو بریم، مثلا شما تو صحبت کردن باید سطحت رو برای شروع با همکارت نسنجی، مثلا نیایی و بگی من باید مثل این ارتباط برقرار کنم، باید بگی من فعلا تواناییم اینه که بگم " سلام، حال شما خوب؟ " من می دونم که توانایی گفتن اینو دارم پس از اینجا شروع می کنم کم کم میرم جلو و مکالماتم رو طولانی تر می کنم! مقایسه اعتماد به نفس رو پایین میاره ولی ارزیابی و نظارت بر خویشتن عامل پیشرفت و اعتماد به نفس بالاتر
همیشه در معرض باش
همیشه داوطلب شو، تو گروه های مختلف عضو شو چه مجازی چه واقعی اظهار نظر کن ولو کوتاه یا حتی فقط یه سلام بگو، از اشتباه نترس، تو چشم و مرکز باش اولش سخت ولی عادت می کنی مثل رانندگی که اولش سخت و بعدش عادت می کنه، ترس و خجالت طبیعی ولی تو شجاع باش و عمل کن با وجود خجالت یا ترست، هر چی آدم بیشتر تجربه و مراوده کنه بیشتر رشد می کنه پس خودت بسته و منزوی نکن
حتما برو پیش مشاور چون حس می کنم مشکل تو فقط برقراری ارتباط نیست
همیشه در آرامش باشی
سلام، ممنون از راهنمایی هاتون. من 24 سالمه، تنها زندگی میکنم. از بچگی که خجالتی بودم ولی کم حرف نبودم، همیشه تو دوست پیدا کردن و ارتباطات ضعیف بودم و دوستام کسانی بودند که خودشون اومده بودن طرفم و باهام دوست شده بودن وگرنه خودم تاحالا نشده برم طرف کسی که باهاش دوست بشم. همیشه هم تو خونه بودم، بجز مدرسه دوستی نداشتم که باهاش بیرون برم. ولی فکر میکنم از اواسط دوران دبیرستان بود که دیگه دیدم تو حرف زدن و ارتباطاتم و دوستیابی خیلی ضعیفم و یه جدایی بین من و هم سن هام افتاده و دیگه کم کم خیلی کم حرف تر شدم، تو خونه هم از همون موقعا کم حرف تر شدم، نمیدونم چرا، و بخاطر این مشکلم از پدرمادرم هم خیلی ناراحت بودم که مارو اینجوری بار آوردن و کم کم دیگه از اونا هم فاصله گرفتم. (مثلا اجتماع گریز، بدبین به عالم و ادم، وسواسی... بودن و مارو هم اینطوری کردند)نقل قول:
نوشته اصلی توسط خانم مهندس
بله معلم هستم. بخاطر کارم اومدم یه شهر کوچیکی که همه ترک زبان هستن و من اصلا ترکی بلد نیستم، اینم بخاطر این گفتم که شاید حالا که میخوام تو حرف زدن بهتر بشم بیشتر مشکل ساز بشه.
اینکه میگید مثلا برم باشگاه، یمدت میرفتم، باشگاه یا کلاس های مختلف، ولی اصلا نمیدونستم چطوری با بقیه ارتباط برقرار کنم و اصلا نمیتونستم، همه اکثرا همو میشناختن رفیق بودن ولی من همش تنها کار خودمو میکردم، این بیشتر ادمو اذیت میکنه.
فامیل زیادی هم نداریم، از همون چنتا هم فقط با چنتاشون رابطه کمی داریم
ممنون، حرفاتون خیلی کمک کننده‌ست. میشه بگید اینارو از کجا یاد گرفتید که منم یاد یگیرم؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط باران13
درمورد اینکه میگید مشکلم فقط برقراری ارتباط نیست میشه بگید فکر میکنید مشکلم چیه؟
پیش مشاور هم میرم ولی هنوز نتیجه خاصی نگرفتم :-|
شما دو تا ویژگی دارید که نتیجه شون تنهایی الانتونه. یکی درون گرا بودنتونه و یکی اعتمادبه نفس پایین. منم درون گرا هستم و مثل شما همیشه دوستام پیشقدم میشدن و باهام ارتباط برقرار میکردن اما چون شاگرد اول بودم همیشه دورم شلوغ بود، تا وقتی که رفتم دانشگاه. اونجا دیگه همه از نظر هوشی در یه سطح بودیم و هر کس روابط اجتماعی قوی تری داشت دوستای بیشتری داشت، واسه همین کم کم احساس تنهایی کردم و یه جایی دیدم هیچ دوست صمیمی ای ندارم و روابطم با بقیه سطحیه و عمیق نمیشه. از اون روز همش دنبال چرایی این قضیه بودم که فهمیدم باید روی اعتماد به نفسم و توانایی ارتباط برقرار کردنم بیشتر کار کنم.نقل قول:
نوشته اصلی توسط Mehdi55
به نظرم بهتره مثل یک بچه ای که داره خوندن و نوشتن یاد میگیره، تلاش کنید و تمرین کنید که روابط اجتماعیتونو قوی کنید. چطوری؟ این طور که اول شما میرید و از منابع مختلف (رمان، فیلم، آدمای واقعی دور و بر) راه ها و نحوه ارتباط برقرار کردن، عکس العمل ها و جملات و حالات بدن و چهره و... رو پیدا میکنید. بعد میبرید این ها رو توی محیط هایی که هستید مثلا مدرسه، باشگاه و... اجرا می کنید. اگر روی نظم و برنامه خاصی پیش برید خیلی بهتره که نتونید از زیرش دربرید. مثلا یه تقویم بگیر و با خودت عهد کن هر روز یه مدل ارتباط برقرار کردن یاد بگیری و فرداش اون رو 5 بار با 5 تا آدم مختلف امتحان کنی. بعد هر شب بیا به عملکرد اون روز خودت نمره بده. مثلا اگر کامل اجراش کردی به خودت 5 از 5 بده. آخر هر هفته نمره هاتو بشمار و در صورتی که در حد قابل قبولی بود، به خودت جایزه بده. مثلا خودت رو به یه رستوران درجه یک و لوکس دعوت کن.خلاصه شما خودت معلمی و بهتر میدونی چیکار کنی، به خودت آموزش بده دیگه.
بله گفتم برید باشگاه، اما باشگاه رفتن به خودی خود نمیتونه مشکل شما رو حل کنه. فقط محیطی رو براتون فراهم میکنه که بتونید توش ارتباط برقرار کردن رو تمرین کنید.
دیگه اینکه روحیه طنز خودتونو تقویت کنید. به بهبود روابطتون خیلی کمک میکنه. گفتید توی یه شهر ترک زبان هستید، احتمالا توی جمع هایی که حضور دارید همه ترکی صحبت میکنن و متوجه نمیشید. میتونید با شوخی و خنده ازشون بخواید یا اونا فارسی صحبت کنن یا به شما ترکی یاد بدن. بگید اینجوری حوصله تون سر میره. :)
در مورد خونوادتون هم، کار اشتباهی میکنید ازشون فاصله میگیرید. شاید اون ویژگی های منفی که گفتید رو داشته باشن و به شما منتقل کرده باشن، اما هر کسی خودش مسئول خودشه و نمیشه تقصیر ها رو گردن کسای دیگه انداخت. شما میگید مقصر پدر و مادرتون بودن، اونام حتما زیر دست پدر و مادرشون این ویژگی ها رو یاد گرفتن، پدر و مادرشون هم از پدربزرگ و مادربزرگ و.... دیدید؟ نمیشه آدم کسی رو برای زندگی شخصیش مقصر بدونه. همه ما حق انتخاب داریم. درسته تا یه سنی تحت تاثیر پدر و مادرمون هستیم اما از یه جایی به بعد خودمونیم که تصمیم میگیریم. حتی ممکنه رو والدینمون هم تاثیر داشته باشیم! به قول مامانم از یه جایی به بعد این بچه ها هستن که پدر و مادرشونو تربیت میکنن!(اتفاقی که توی خونه ما افتاده و پدر و مادرم که زمینه رو برای رشد بچه ها فراهم کردن، خودشونم تحت تاثیر رشد فکری بچه هاشون رشد کردن و الان سطح فکریشون از خواهر و برادراشون خیلی بالاتره.)
یه مورد دیگه هم که هست، به طور کلی آدما با هم ارتباط برقرار میکنن که نیازهاشون رو برطرف کنن. خود نیازها معمولا در مسیر رسیدن به هدف خاصی به وجود میان. پس هر چقدر آدم توی زندگیش اهداف بیشتری داشته باشه ناچاره با آدمای بیشتری ارتباط برقرار کنه. من حس میکنم شما یه مقدار بی هدف هم شدید. سعی کنید برای خودتون اهداف بلند مدت تعریف کنید و برای رسیدن بهشون برنامه بریزید. مثلا یه برنامه سرمایه گذاری یا اقتصادی برای بهبود آینده مالیتون به نظرم خیلی میتونه کمک کننده باشه. دنبال کردن همین باعث میشه مجبور شید با خیلی ها ارتباط برقرار کنید.
خلاصه اینکه آدما همیشه توی چالش هاست که چیزهای جدید یاد میگیرن. سعی کنید یه کمی برای خودتون چالش ایجاد کنید!
موفق باشید.
خیلی ممنونم از توضیحات خوبی که دادید، شاید یکی از کمک کننده ترین جواب هایی بود که تابحال شنیدم. سعی میکنم اجراشون کنم و هرروز تمرین کنم.نقل قول:
نوشته اصلی توسط خانم مهندس
ولی خیلی وقتا ممکنه شکست بخورم و کاملا از درست شدنم و موثر بودن این تمرین ها دلسرد و ناامید میشم.
نمیدونم چند ماه یا چند سال طول بکشه مثل دیگران عادی بشم تو روابطم یا چند سال دیگه بازم اینطوری باشم :-\
سلام دوست عزیز
تو ضفحه قبل مخاطب قرارم دادی به همین خاطر جوابت رو میدم
من تو این قضیه بر عکس بقیه نمیگم که فکر کن بعد عمل کن، بلکه میگم عمل کن بعدش تا دلت میخاد فکر کننقل قول:
اما اصلا نمیدونم چطوری با همکارام ارتباط برقرار کم، اصلا چی بگم
من آشپزیم خیلی خوب، هیچی بلد نبودم می رفتم تو طبیعت، تنها هم زندگی می کردم، احساس نیاز باعث شد یاد بگیرم
تغییر به وسیله عمل خیلی راحت تر چون افکار به احساسات و گذشته ما گره خوردن و خیلی سخت تر که بخای اول فکرت رو عوض کنی تا تغییر کنی، رفتارت رو عوض کن افکارتم عوض میشه و شخصیتت هم متحول میشه
واقعیت فراتر از ذهنیات ماست، ترس هات رو یادداشت کن، بدترین اتفاقاتی که فکر می کنی می افته رو بنویس و بعدش برو و واقعا انجام بده، خودت خنده میگیره به به تفاوت تفکرات استراتژیکت و واقعیت!نقل قول:
سعی میکنم اجراشون کنم و هرروز تمرین کنم.
ولی خیلی وقتا ممکنه شکست بخورم و کاملا از درست شدنم و موثر بودن این تمرین ها دلسرد و ناامید میشم.
کنجکاو باش، هر چیزی رو که برات جالب یا سوال برانگیز گوگل کن، با آدم های قوی تر از خودت بگرد و در آخر همیشه دنبال چیزهای نو برو و ماجراجو باش، چیزهای جدید رو امتحان کن، بخون، انجام بده، برو و....
التماس عمل
خواهش میکنم.نقل قول:
نوشته اصلی توسط Mehdi55
واقعا از این حجم افکار منفی یکه خوردم! شما هنوز شروع نکرده دارید به شکست خوردن فکر میکنید! اولا اینکه دلیلی نداره شکست بخورید چون شما فقط قراره تمرین کنید. دوما اینکه اصلا شکستی وجود نداره چون در بدترین حالت هم شما یه چیز جدید یاد میگیرید. سوما اینکه چرا سالها؟ من مطمئنم نهایتا ظرف یک سال شما بسیار زیاد تغییر خواهید کرد اگر مداومت داشته باشید و نا امید نباشید و اینقدر خودتون رو سرزنش نکنید... و اینکه همین که کمی شروع به بهتر شدن کردید کم کم با سرعت بیشتری پیشرفت میکنید و یه جایی میرسه که خودتونم باورتون نمیشه چقدر تغییر کردید! بهش میگن اثر مرکب.
پس لطفا افکارتون رو اصلاح کنید و اینقدر منفی نباشید چون به هر چیزی بیشتر فکر کنید اون رو توی دنیای واقعیتون خلق میکنید. بگذارید یه مثال براتون بزنم: توی آمریکا یه تحقیقی انجام شده روی کسایی که بلیط های بخت آزمایی میخرن و برنده میشن. متوجه شدن بیشترشون ظرف مدت زمان کوتاهی پولهایی که برنده شدن رو به باد فنا میدن و دوباره میرسن سر خونه اول. فکر میکنید چرا؟ چون که توی ذهن و افکار خودشون، خودشون رو در حد همون آدمی که تا قبل از برنده شدن بودن میبینن نه یه آدم ثروتمند و این باعث میشه پولهاشون رو از دست بدن. شما هم خودت رو یه آدم تنها میدونی، واسه همین طبق گفته خودت حتی وقتی دوستای صميميت میان سمتت حرف کم میاری و ازشون فاصله میگیری. مطمئنا با این طرز فکر حتی اگر یه عده زیادی داوطلبانه بیان سمتتون و بخوان باهاتون ارتباط برقرار کنن شما ناخودآگاه پسشون میزنی و میشی همون آدم تنهایی که فکر میکنی. پس کم کم افکارت رو تغییر بده. اگر اهل مطالعه هستی بد نیست یه نگاهی به این دو تا کتاب بندازی:
اثر مرکب دارن هاردی
بخواهید تا به شما داده شود آستر هیکس
امروز بازم یکی از همسایه های جدید منو تو خیابون دید خودشو معرفی کرد گفت منو میشناسه و... ولی من نمیدونستم دقیقا چی بگم اون لحظه زبونم بند اومده بود... یا ابروم رفت یا طرف فکر میکنه مزاحم شده و من کلاس گذاشتم گرم جواب ندادم... هر روز ازین اتفاقا داره میفته، دوستان هی شوخی میکنند هی حرفهایی میزنند که سر صحبت رو باز کنند ولی من زبونم بند میاد و اصلا حاضر جواب نیستم که هیچی حرف زدن عادیمم بلد نیستم.
- - - Updated - - -
توی محیط های جدید همه سریع باهم رفیق میشن ولی من بعد یک ماه هنوز یا رسمی برخورد میکنم یا خیلی هارو که اصلا نمیشناسم و اسمشونم نتونستم بپرسم یاد بگیرم
سلام آقا مهدی
یه تکنیک اینه که لبخند بزنی. وقتی همسایه اومد به سمتت و اعلام آشنایی کرد لازم نیست کار خاصی انجام بدی. میتونی با لبخند بگی خوشبختم و به چهره اش نگاه کنی و اجازه بدی طرف مقابل ادامه گفتگو رو در دست بگیره و شما هم هرجمله کوچکی که به ذهنت اومد میتونی در جواب بگی. مکث و لبخند در این جور مواقع خوبه.
تمرین کن ؛ حتی وقتی نتونستی واکنش مناسبی بدی برای خودت صحنه مکالمه رو تکرار کن و سعی کن دیالوگ ساده و مناسبی برای اون موقعیت انتخاب کنی.
با خودت مهربون باش و این ویژگیت رو بپذیر.هیچ آدمی کامل نیست.
به جنگ با خجالتی بودن نرو بلکه با پذیرشش به طور مناسب و قدم به قدم روش کار کن. اگر این ویژگی خودت رو بپذیری دیگه در برابر دیگران احساس شرمساری نداری که چرا واکنش مناسبی ندادم و دیگران هم آنطور که هستی میپذیرندت. علاوه بر اینها اگر فشار رو از خودت برداری و به طور راحتی خجالتی باشی کم کم از محیط و با تمرین همه چی رو یاد میگیری.
ممنون از راهنمایی هاتون. با این کارا امیدوارم بهتر بشمنقل قول:
نوشته اصلی توسط Eram
ولی یچیزم اینه که بخاطر همین مشکل اصلا با کسی رابطه ای ندارم که حالا بخوام ازش یاد بگیرم. هیچ دوستی هم ندارم
اگه قرار بود تو محیط یاد بگیرم، این همه سال، مخصوصا تو دوره دانشگاه یاد میگرفتم دیگه
با سلام
اول باید رابطه تون با خودتون خوب باشه ،،،
این مقالات را مطالعه بفرمایید :
http://www.hamdardi.net/thread-44711.html
http://www.hamdardi.net/thread-44733.html
.............................
این کتاب را خریداری و مطالعه بفرمایید :
کتاب آيين دوست يابي و تأثيرگذاري بر افراد - اثر ديل کارنگي
.............................
با یه مشاور هم حضوری،،، مشورت کنید .
موفق باشی.
ممنون. درمورد اون کتاب میخواستم بپرسم اون مال صد سال پیشه، هنوز کاملا کاربرد داره؟ کتاب بهتر و بروز تری نیست؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط باغبان