تصمیمم زود بود برا مادر شدن

سلام دوستای خوب همدردی
دوستان همیشه همراه

با یه مسیله ای مواجه شدم نتونستم هنوز حلش کنم. گفتم جز اینجا دوستای خوب و فهیم دیگه مثل شماها نیست که بشه راحت حرفم رو بهشون بگم.

ما الان 2 ساله ازدواج کردیم
من و همسرم هر دو با بچه ها رابطه خوبی داشتیم . حدود 1 سال بعد ازدواج من به همسرم گفتم شاید زمانش باشه بچه خودمون رو داشته باشیم. ولی ایشون مخالفت کردن
تا چند ماه مخالف بود. تا اینکه با استدلال های من اصرار من اونم قبول کرد.
یکی از دلایلم هم این مشکلات زیاد زوجین برا باروری هست. به هرحال هیچکس نمیدونه چه اتفاقی در انتظارش هست

اینم بگم. این 2 سال زندگی ما یه کم سختیای خاص خودش رو داشت. هر دوره اش یه جوری تو تنگنا بودیم
مثل آخرین دوره اش که من خودم رو درگیر یه کلاس فوق العاده پرمشغله کردم جوری که نمیتونستم به خونه و همسرم اونطور که باید برسم...

و اینجا هم باز خود همسرم با تحمل تموم سختی ها نذاشت که من اون کلاس رو نصفه نیمه رها کنم.
ولی خب خیلی هم بین ما کدورت پیش می آورد این کمبود وقت ها و بی برنامگی من !

خلاصه اینکه بلافاصله بعد اون کلاسم خدا بهمون لطف کرد و هدیه ای داد.
یعنی بدون هیچ استراحتی. بدون اینکه من تونسته باشم خودمو شوهر و زندگیمون رو بازسازی کنم بعد اون همه فشار

حالا متاسفانه دوران بارداری من هم طوری شد که کامل باید استراحت کنم. تا اطلاع ثانوی. و من مجبور شدم بیام خونه پدر مادرم بمونم و خونه خودمون که شهر دیگست همسرم تنها و غریب بذارم

الان مشکلم این هست
همسرم اصلا اصلا روحیه خوبی نداره. ته دلش بچه مون رو دوست داره ولی اگه ناشکری نمیشد به زبون میاورد که زود بود
ذوقی برای بچه نداره.
و میدونم خیلی حق داره. ولی تو این شرایط من که عاشق بچه ها بودم الان هیچ حسی به بچه خودم ندارم. و همش احساس میکنم اشتباه تصمیم گرفتم
خیلی به خودم و ایشون از کسانی که آرزو دارن جای ما باشن گفتم
از اینکه ما میتونیم یه خانواده 3 نفره خوشبخت باشیم
و خیلی حرفای امیدوارکننده دیگه مثلا!!

ولی هیچکدوم نمیتونه ته ته دل شوهرم رو راضی کنه. این منو خیلی آزار میده
هیچوقت فکر نمیکردم اینطوری بشه
شوهرم دلش میخواست و میخواد که هنوز خودمون 2 نفره زندگی میکردیم تا بعد...
ببخشید طولانی شد
فقط خواهش میکنم سرزنش و نصیحت نکنید.
ولی یه راهنمایی کنید من تو این شرایط چطور رفتار کنم تا ماه های باقیمونده لااقل اینقدر تلخ نگذره واسمون و شاید سال های آینده...

ریحانه خودمونه که :72:

کجایی؟ خوبه که باخبر خوشی اومدی عزیزم

مادر شدنت رو بهت تبریک میگم .:72::72::72:

ریحانه می دونم خودت میدونی فقط میخوام یاداوری کنم:

یک مساله مهم اینه تو الان مادر شدی و بچه ات در درونت در حال جون گرفتنه
بچه ای که حال بعد تولدش تحت تاثیر این مرحله است .

حالا دیر یا زود!!!

افکار حاشیه ای رو دور بنداز فکر نکن همسرت دوست نداره فقط بخاطر احساس مسولیته که میخوان همه چی اوکی باشه بعد پدر بشن پس مطمان باش وقتی به دنیا اومد عاشقش میشه و زندگی تون پر از شهد و شکر میشه .

تو احساس داری بهش فقط جا نیفتاده انقدر ذهنت رو ازین فکرهای نگران کننده پر کردی که جایی برای بروز احساست نسبت به بچه ات نمونده .

خودت از بودنش خوشحال باش و اجازه بده به همسرت هم منتقل بشه تنش هارو کم کن و به خودت برس.

تازه اصلا هم فکر نکن زوده کار خوبی کردی حتما از پسش برمیایین به امید خدا .

ریحانه جان وقتی خدا اراده می کنه و فرزندی بهت میده رزق وروزی و شادی وجود اون رو هم میده .

فقط خودت رو رها کن و نظاره گر این زیبایی باش قضاوت نکن خوبه یابده دیره یا زوده همسرم خوشحاله یا ناراحته

بذار همسرت هم خودش ببینه و نظاره گر باشه مسوول همه چیز نیستی

ترس ها و نگرانی هات رو دور بریز و از خدا شکرگزاری کن و نگران همسرت هم نباش.:43:

ریحانه میتونی رو همسرت هم تاثیر بذاری ولی اصرار نکن آروم باش.

نمیشد بمونی پیش همسر جونت؟
طبیعیه که براش سخت باشه .

سلام

مبارک باشه ، ان شاءالله به سلامتی

خیلی خوب شما را درک می کنم ، خواهری دارم که ماه های آخر بارداری اش را طی می کنه اما هنوز نتوانسته با این موضوع کنار بیاد چون بدون آمادگی باردار شده بود

من که خاله این بچه باشم انقدر ذوق دارم خواب خواهرزاده ام را می بینم اما خواهرم میگند پس چرا من احساسی به این بچه ندارم؟ یا میگند وقتی به دنیا آمد می دهم تو بزرگش کنی!!

اما من به خواهرم می گم تو الآن داری این حرف ها را به من می زنی صبر کن به دنیا بیاد می بینی چقدر برایت عزیز می شود

شما و همسرتان هم همین هست وقتی فرزند دلبند شما متولد شد چنان مهرش بر دل شما می افتد که خودتان به حس و حال الآنت می خندید

الآن هم شما باردار هستی هورمون هات بهم ریختند و مهم تر از همه از همسرت هم دور هستی دلتنگ میشوید همه ی اینا موجب میشه شما مدام فکر و خیال کنید و همسرتان هم احساس نارضایتی داشته باشند

شرایط برایتان مهیا نیست که به منزل خودتان بروید و کنار همسرتان باشید و از نزدیکانت کمک بگیری؟ اگر کنار همسرت باشی حالت بهتر می شود و می توانی در حضور او با فرزندت از زبان پدرش صحبت کنی و حس پدری همسرت را تحریک کنی

ناراحت نباش
منم الان باردارم و به خاطر تنهایی حس شما رو دارم
البته من فرزند دومم هست و چون کسی رو ندارم که بعد از مرخصی فرزند رو نگه داره نگرانم وگرنه حس مادر شدن شیرین ترین حس دنیاست
اگه برات امکان داره برو پیش همسرت و سعی کن تو این روزها در کنارش باش

سلام فرشته جان خودت خوبی؟:72:
ممنون از راهنماییت. آره اون طفلی الان روح داره و همه رفتارای من روش تاثیر میذاره
ولی من هنوز نتونستم روحیه ی خوبی داشته باشم. چون به شدددت به همسرم وابسته هست این موضوع
تا زمانیکه ببینم او خوشحال نیست و با این موضوع کنار نیومده منم نمیتونم خوشحال باشم
او هیچی نمیگه. تمام تلاششو میکنه که هیچی بهم نگه و حالمو بد نکنه
اما من خیلی راحت میفهمم تو دلش چی میگذره
اکثر اوقات ناخودآگاه اشک میریزم .
از روز اول استرس سلامت جنین رو من بود... بخاطر شرایط سختم. و زمانیکه نیاز به روحیه داشتم همسرم نتونست اون روحیه رو بهم بده
دلم خیلی شکست راستش

من میخوام رو همسرم تاثیر بذارم. نمیتونم دیگه اینجوری تحمل کنم
خودم دلم پر میکشه برای خونمون. برای همسرم. تازه اینکه خونه بابام هم شرایطی هست که اونجوری که باید آرامش لازم رو اینجا هم ندارم
ولی شهر خودمون از خانواده ها خیلی دوره. و تنهای تنها هستیم. هیچ آشنا و دوستی نداریم که اگه لازم شد بیاد کمکم

رهگذرآسمان عزیز
ممنون از هم درکیتون:72:
نمیوونم خواهر شما هم همسرش مثل همسر من هست یا نه
ولی اینو میدونم مرد خیلی خیلی تو این دوران نقشش مهمه.
حالا من صبر کنم بچه دنیا بیاد اگه اونوقت هم رفتارمون نسبت بهش زیاد بهتر نشده بود چیکار کنم اونوقت؟؟؟
میترسم حس بد همسرم تا سالها باقی بمونه. دست خودش هم نیست میدونم

حیاط خلوت عزیز ممنون
من حداقل تا 1 ماه دیگه بنا به دلایلی مجبورم اینجا بمونم. بعدش اگرررر خدا کمکم کنه و شرایطم نرمال باشه میتونم برگردم خونه ام
ولی مشکل بزرگ اینجاست که من نهایتا 3 4 ماه اونجا میتونم بمونم باز باید برگردم پیش مادرم. شهری که قرار هست بچه دنیا بیاد
تا یکی دو ماه اولم مسلما تنهایی از پسش برنمیام و ناچارا باز باید بمونم...
بعدش مادرم رو با خودم ببرم اگه بتونم!

همه اینا رو که فکر میکنم برای زندگیم نگران میشم .نمیدونم تا اون زمان چقدر بین من و همسرم فاصله ایجاد میشه
راستش فکر میکنم خطر جدی ممکنه زندگیمون رو تهدید کنه

کاش راه حلی وجود داشت...

- - - Updated - - -

الان بهترین رفتار من چی میتونه باشه؟؟
همدردی با شوهرم؟ یعنی بگم اشتباه کردم منم؟ کاش بیشتر صبر میکردیم ولی حالا کاری هست که شده و این حرفا...
بی توجهی به احساساتش!؟ بذارم خودش کنار بیاد با این موضوع... هر زمان دیدم تو خووش هست اصلا موضوع رو به بچه ربط ندم؟
و یا اینکه مدام راجب بچه باهاش صحبت کنم. و سعی کنم درگیرش کنم با فکر بچه...حتی اگه نخواست یا دوست نداشت

سلام
ریحانه جان من توی زندگیم یک چیز رو تجربه کردم اونم اینکه گفتگو با همسر در برطرف کردن ذهنیات آزار دهنده بسیار موثر هست

با همسرت گفتگو کن
بگو همش احساس می کنم یه چیزی داره آزارت میده خوشحال نیستی و این ناخودآگاه منو ناراحت می کنه کاش میتونستم کاری بکنم

بالاخره حتما یه جوابی به شما داده میشه یا اینکه اصلا انکار می کنه و میگه نه هیچ چیزی نیست که دو حالت داره یا واقعا چیزی نیست یا هست ولی باز هم ایشون بعد از این سعی می کنه به روی شما نیاره یا اینکه توی ذهنش یه جوری حلش کنه و باهاش کنار بیاد

اگر هم راحت و صریح بگه از بارداری شما ناراحته که بعید می دونم چنین چیزی گفته بشه بهتر هست براش از خواست خدا و اینکه به هرحال تقدیر داشتن بچه در این زمان بوده بگی و اینکه درکش می کنی و تا حدی بهش حق هم میدی اینکه خودت هم شاید بعد از اون کلاس ترجیح میدادی مدتی توی خونه زندگیت باشی و اینکه فکرشم نمیکردی شرایط بارداری به این صورت باشه که نشه توی خونه خونتون باشی و این موضوع خیلی آزارت میده ولی به هرحال الان با ناراحت بودن شرایط به عقب برنمیگرده پس تصمیم گرفتی با شرایط کنار بیای و به شدت نیاز داری همسرت همراهیت کنه
براش دقیقا بگو الان بیشتر از هر وقت دیگه ای همراهیش رو و حمایتش رو نیاز داری

حرفهاتو توی دلت نگه ندار و بیشتر سعی کن احساسی صحبت کنی تا منطقی
توی این شرایط بهتر جواب میده

در رابطه با بچه مطمئن باش بعد به دنیا آمدن جای خودشو توی دل پدرش باز می کنه و اصلا به این موضوع فکر نکن

ولی حضورتو توی فکر و لحظات همسرت تا میتونی پر رنگ کن
اگر که میتونستی با مادرت بری شهرتون که خیلی بهتر بود ولی اگر هم نمیشه دائم براش پیام بفرست از دلتنگیهات بنویس از اینکه دوست داشتی پیشش باشی شبها با لاین یا هر فضای دیگری تصویری باهاش صحبت کن
که توی یه شهر غریب همسرت احساس تنهایی نکنه و از طرفی هم به زندگی بدون حضور شما عادت نکنه

فاصله شهرهاتون چقدره؟
نمیشه یکی دو روز در هفته بیاد پیش شما؟

سلام

هیچ وقت به همسرت نگو که اشتباه کردید بارداری شما به تنهایی اتفاق نیفتاد ایشون پدر بچه هستند و باید مسئولیت پذیر باشند با همسرت هم حسی داشته باش اما منفعلانه برخورد نکن
بیشتر سعی کن حس پدرانه اش را تحریک کنی بتوانی کنارش باشی بهتر هست حالا که نیستید با همان پیامک مثلا بگویید بابایی من دلم امروز مثلا لواشک میخواد(حالا این مثال بود چون خانم های باردار عشق لواشکند گفتم)
بگویید بابایی دلم برایت تنگ شده (یا نی نی مان دلش برایت تنگ شده و بی قراری می کند بیا باهاش حرف بزن و آرامش کن)
یا در مورد اسم بچه باهم حرف بزنید در مورد وسایلی که باید بخرید دکور اتاق بچه و مسائلی از این قبیل...

یعنی به صورت غیر مستقیم حس مسئولیت و پدری همسرت را برانگیزی

برایت دعا می کنم عزیزم ، ان شاءالله به سلامتی زایمان کنی

نگران نباش به خدا توکل کن

:72::72::72:

سلام

این افکار منفیرو بندازین دور کلا..

نمیدونم بچه تون کی به دنیا میاد اما چن ماه بعد از به دنیا اومدنه بچه تون کلا این نگرانیها از ذهنتون خواهد رفت..

سختیهائی داره اما به لذتش میارزه.. همسر شما هم به کلی دیدگاهش عوض خواهد شد و هم زندگیش بیشتر از قبل هدف دار و با نشاط تر خواهد شد..

یه روزی خواهد رسید که همسرتون به خاطر فرزندتون نخواهد تونست از خونه دل بکنه.. مطمئن باشید..

هنوز هیچ حسی در وجودتون شکل نگرفته ..

شما کلا تو زندگیتون ، خودخواهی زیاد داشتید
همین بچه دار شدن هم از خودخواهی خودتون بوده
تغییر رویه ندید ، نتایجش رو به زودی خواهید دید
همسرتون هم اگه چیزی نمی گن خیلی صبر داره
این دوستان هم از دید خانم ها می بینند و نمی تونن راهنمای درستی بکنند ، حتما به مشاور خانواده مراجعه کنید

سلام ریحانه جان..
مبارک باشه عزیزم.

من داخل جواب ها، جوابی منطقی ندیدم/همه جواب ها از روی احساس و عواطف زنانه بود.نه به اون نرمی جواب خانم ها و نه به این تندی جواب اقا داوود !

فقط ریحانه جان چند نکته...اولا اینکه بچه دار شدن یک تصمیم دو نفره است و هر دو باید امادگی لازم برای این شرایط رو داشته باشن.با توجه به اینکه همسرت مخالف بوده ( به هر دلیلی) زیاد کار منطقی نبوده.پس این میتونه برای همسرت ناخوشایند باشه.(اینجا یک نکته مهم اضافه میکنم.اگر همسرت نمیخواسته و بر فرض مثال فقط دارم میگم بر فرض مثال بارداری شما فقط به دل خودت بوده خب کار غلط بوده....اما اگر ایشون در جریان وضعیت جسمانی شما و سایر مسائل بوده و میدونسته ممکنه بارداری رخ بده پس خودش هم سهیمه.)

اینکه مدتی قبل از بارداریت درگیر کلاس پر مشغله ای بودی و الانم درگیر باردای و دور از همسرت هستی و توجه لازم رو به همسرت نداشتی میتونه زمینه ساز شروع مشکللات جدیدی باشه و این خوب نیست.

من به شخصه به هیچ عنوان معنی بارداری ناخواسته رو نمیفهمم...نمیشه توضیح داد اینجا ولی مگه میشه بارداری ناخواسته باشه ؟یا بدون برنامه باشه...اون هم با پیشرفت های زیادی که علم کرده و سایر مسائل.حرف یک زندگیه...حرف یک بچه است...یک تصمیم مشترک زناشویی هستش....در هر صورت همسر شما هم در این قضیه بی تاثیر نبوده....امیدورام منظورم رو متوجه بشی.

من خودم در زندگی قبلیم 5 سال زندگی مشترک داشتم و الانم 2 ساله زندگی مشترک دارم و خودم و همسرم به شدت مراقب این قضیه هستیم.تو زندگی قبلیم هم همسر سابقم که در این مورد اصلا باهام راه نمیامد، بازم خودم حواسم بود و شدید مراقب بودم.

و نکته اخر اینکه از سرزنش یا نصیحت نترس.
کسی نمیخواد شما رو خدایی نکرده خرد کنه...ولی باید برای حل مشکلت سهم خودت رو از این انتخاب و تصمیم بدونی...درسته؟وقتی من ندونم چقدر کارم اشتباه بوده یا کدوم مسیر رو به چه دلیلی اشتباه رفتم ، میتونم راهکار دریافت کنم؟!

الان بهترین کار اینه که در کنار همسرت باشی.گداشتن همسرت در شهری غریب و با شرایطی که داره کار درست و منطقی نیست.شما یه شهر دیگه و ایشون یک شهر دیگه درست نیست.
انشالله بعد از زایمانت هم از مادرت خواهش کن بیاد پیش شما.اگر بخواهی چند ماه ای اینور ودو ماه هم از اونور همسرت رو تنها بذاری( به هر دلیل منطقی و یا غیر منطقی) میتونه زمینه ساز مشکلات بعدیت باشه.
الان رو دریاب نه اینده رو و از این سوالهای عجیب و غریب نکن پیش خودت ایا همسرم اینجوری میشه...ایا اونجوری میشه و ....میترسم سالها اینجوری بمونه و ...
همونطور که بهت گفتم همسر شما راضی یا ناراضی سهم خودش رو از ایجاد این بچه معصوم داره.....

سلام.

تبریک میگم. ان شاله به سلامتی دنیا بیاد.

دوماه بعد از زایمان هم می خواید بمونید؟؟
اون موقع که معذوریت جسمی ندارید. ۱۰ روز بعد برگردید خونه تون و از حالا از بچه داری واسه خودتون کابوس نسازید.من خیلی ها رو می شناسم تو کشور غریب خودشون تنها زایمان کردند و مراقب های بعدش رو انجام دادن. از حالا تمرین کنید.

الانم چند روز با مادرتون برید خونه تون و ایشون کمک تون غذاهای آماده داشته باشید و تو خونه خودتون استراحت مطلق باشید. و از همسرتون بخواین کمک تون کنه تا این دوران تموم بشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط reihane_b

من حداقل تا 1 ماه دیگه بنا به دلایلی مجبورم اینجا بمونم. بعدش اگرررر خدا کمکم کنه و شرایطم نرمال باشه میتونم برگردم خونه ام
ولی مشکل بزرگ اینجاست که من نهایتا 3 4 ماه اونجا میتونم بمونم باز باید برگردم پیش مادرم. شهری که قرار هست بچه دنیا بیاد
تا یکی دو ماه اولم مسلما تنهایی از پسش برنمیام و ناچارا باز باید بمونم...
بعدش مادرم رو با خودم ببرم اگه بتونم!

---

سلام ریحانه جان،


مادر شدنت را تبریک میگم. انشالله که فرزندتون شادی و برکت به زندگیتون بیاره.

ریحانه جان، این بچه ی شماست، نه مادرت.

یعنی چی که بعد زایمان دو ماه بمونم خونه ی مادرم، بعدش هم مامانم را ببرم.

همسرتون حق داره هر چی بگه !
منم جای ایشون بودم از اومدن بچه ای که زندگیم را به هم بریزه دچار نگرانی و ناراحتی می شدم.


شما تشکیل خانواده دادید و باید مستقل باشید. بچه تون و همسرتون نیاز به آرامش دارند.

اگه بچه و خودتون مشکل خاصی ندارید و سلامت معمول جسمی را دارید، بعد از دو ماه مادرتون را کجا می خواید ببرید؟
با این حرفها هر مردی باشه نگران می شه که کل آرامشم با این بچه رفت .........

برگرد برو خونه تون.
لوس بازی را هم بذار کنار.
تو خونه ی خودت استراحت کن.
کمک هم لازم داشته باشی، اورژانس و بیمارستان و دکتر هست.

توی خونه مواظب خودت باش و فقط کارهای شخصیت را بکن و نهایتا غذا درست کن.
این دو سه ماه هم می تونی مادرت را دعوت کنی ده روز بیاد کمکت و برگرده. چند روز تنها باشید. بعد مادرشوهرت را دعوت کنی. باز چند روز تنها باشید، خواهرت بیاد و بره.

هم تنها نیستی و هم توی کارهای سنگین خونه کمک می کنن.
ما بینش هم چند روزی با همسرت تنها هستید و احساسش بهتر می شه.

نوزاد هم دو سه هفته ی اولش ممکنه برات یه کم سخت باشه و بترسی که مبادا بهش آسیب بزنم.
بعدش عادی می شه برات و باید خودت ازش مراقبت کنی.

این بچه ای که شما اینجا گفتید، اومدنش من را ترسوند، چه برسه به همسرتون :82:

با سلام و احترام

پستم خطاب به کسی نیست به صورت کلی عرض می کنم
از وضعیت استارتر دقیقا نمی دانم شرایطشان چگونه هست اما خانمی که در بارداری به استراحت مطلق احتیاج دارد حتی کارهای شخصی اش را هم نمی تواند خودش انجام دهد سراپا ایستادن و .... خدایی ناکرده شاید موجب سقط شود
بنده خدایی را می شناسم به دلیل نداشتن کمک چند تا از بچه هایش سقط شد یعنی اگر استراحت می کرد بچه هایش می ماندند

اما ریحانه جان اگر شرایط استراحتی شما وخیم نیست به منزل خودتان بروید و در کنار همسرتان باشید و از همسرتان کمک بگیرید و بعد از زایمان هم نهایتا تا ده روز به کمک احتیاج دارید چون خودتان سراپا می شوید این به عنوان یک مادر خدمت شما عرض می کنم که شرایط شما را تجربه کردم

و اما هنوز هم روی حرفم هستم که روی حس مسئولیت و پدری همسرتان هم کار کنید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط reihane_b

سلام دوستای خوب همدردی
دوستان همیشه همراه

با یه مسیله ای مواجه شدم نتونستم هنوز حلش کنم. گفتم جز اینجا دوستای خوب و فهیم دیگه مثل شماها نیست که بشه راحت حرفم رو بهشون بگم.

ما الان 2 ساله ازدواج کردیم
من و همسرم هر دو با بچه ها رابطه خوبی داشتیم . حدود 1 سال بعد ازدواج من به همسرم گفتم شاید زمانش باشه بچه خودمون رو داشته باشیم. ولی ایشون مخالفت کردن
تا چند ماه مخالف بود. تا اینکه با استدلال های من اصرار من اونم قبول کرد.
یکی از دلایلم هم این مشکلات زیاد زوجین برا باروری هست. به هرحال هیچکس نمیدونه چه اتفاقی در انتظارش هست

اینم بگم. این 2 سال زندگی ما یه کم سختیای خاص خودش رو داشت. هر دوره اش یه جوری تو تنگنا بودیم
مثل آخرین دوره اش که من خودم رو درگیر یه کلاس فوق العاده پرمشغله کردم جوری که نمیتونستم به خونه و همسرم اونطور که باید برسم...

و اینجا هم باز خود همسرم با تحمل تموم سختی ها نذاشت که من اون کلاس رو نصفه نیمه رها کنم.
ولی خب خیلی هم بین ما کدورت پیش می آورد این کمبود وقت ها و بی برنامگی من !

خلاصه اینکه بلافاصله بعد اون کلاسم خدا بهمون لطف کرد و هدیه ای داد.
یعنی بدون هیچ استراحتی. بدون اینکه من تونسته باشم خودمو شوهر و زندگیمون رو بازسازی کنم بعد اون همه فشار

حالا متاسفانه دوران بارداری من هم طوری شد که کامل باید استراحت کنم. تا اطلاع ثانوی. و من مجبور شدم بیام خونه پدر مادرم بمونم و خونه خودمون که شهر دیگست همسرم تنها و غریب بذارم

الان مشکلم این هست
همسرم اصلا اصلا روحیه خوبی نداره. ته دلش بچه مون رو دوست داره ولی اگه ناشکری نمیشد به زبون میاورد که زود بود
ذوقی برای بچه نداره.
و میدونم خیلی حق داره. ولی تو این شرایط من که عاشق بچه ها بودم الان هیچ حسی به بچه خودم ندارم. و همش احساس میکنم اشتباه تصمیم گرفتم
خیلی به خودم و ایشون از کسانی که آرزو دارن جای ما باشن گفتم
از اینکه ما میتونیم یه خانواده 3 نفره خوشبخت باشیم
و خیلی حرفای امیدوارکننده دیگه مثلا!!

ولی هیچکدوم نمیتونه ته ته دل شوهرم رو راضی کنه. این منو خیلی آزار میده
هیچوقت فکر نمیکردم اینطوری بشه
شوهرم دلش میخواست و میخواد که هنوز خودمون 2 نفره زندگی میکردیم تا بعد...
ببخشید طولانی شد
فقط خواهش میکنم سرزنش و نصیحت نکنید.
ولی یه راهنمایی کنید من تو این شرایط چطور رفتار کنم تا ماه های باقیمونده لااقل اینقدر تلخ نگذره واسمون و شاید سال های آینده...

---

با سلام و احترام

تبریک عرض می‌کنم. ان‌شاءالله فرزندی سالم و صالح، و مایه زینت شما و همسرتان خواهد بود.


بنده با توجه به دو جمله‌ای که با رنگ قرمز مشخص کرده‌ام، دچار ابهام شده‌ام.
لطفا دو سؤال زیر را پاسخ دهید:
۱- آیا شما و همسرتان پیش از آنکه پدر و مادر شوید، نسبت به اقدام برای پدر و مادر شدن رضایت قلبی داشتید و توافق کرده بودید؟
۲- اگر خیر، آیا بارداری شما کاملا ناخواسته و اتفاقی بوده، یا شما برخلاف نظر همسرتان، شرایط را برای باردار شدن مهیّا کرده بودید؟

با تشکر

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فکور

بالاخره حتما یه جوابی به شما داده میشه یا اینکه اصلا انکار می کنه و میگه نه هیچ چیزی نیست که دو حالت داره یا واقعا چیزی نیست یا هست ولی باز هم ایشون بعد از این سعی می کنه به روی شما نیاره یا اینکه توی ذهنش یه جوری حلش کنه و باهاش کنار بیاد


فاصله شهرهاتون چقدره؟
نمیشه یکی دو روز در هفته بیاد پیش شما؟

---

فکور عزیز همونطور که گفتم ایشون خیلی وقته سعی میکنه حرفی به زبون نیاره و تو ذهن خودش حلش کنه ، ولی چند روز بعد دوباره به هم ریخته میشه و لازم نیست او دیگه توضیح بده، من خودم از سکوتش هم همه چی رو می فهمم.
همه اون حرفا هم من بارها وبارها واسش گفتم...ولی تاثیر زیادی نداره

تقریبا ماهی یکبار میتونه بیاد پیشم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط داود.ت

شما کلا تو زندگیتون ، خودخواهی زیاد داشتید
همین بچه دار شدن هم از خودخواهی خودتون بوده
تغییر رویه ندید ، نتایجش رو به زودی خواهید دید
همسرتون هم اگه چیزی نمی گن خیلی صبر داره
این دوستان هم از دید خانم ها می بینند و نمی تونن راهنمای درستی بکنند ، حتما به مشاور خانواده مراجعه کنید

---

ممنون از انتقادتون
ولی میشه بیشتر راجبش توضیح بدید؟ اینطور که با قطعیت شما صحبت کردین یعنی اینکه یه شناخت نسبی از من دارین ،و در جریان امور زندگیم تا حدودی بودی
اما صرف نظر از صحبتای خودم تو یکی از تاپیک هام راجب این موضوع ، شما چطور همچین چیزی رو تو من تشخیص دادین ؟
که البته تا به حال خود همسرم به هیچ عنوان همچین چیزی رو بهم نگفتن

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط maryam123

کسی نمیخواد شما رو خدایی نکرده خرد کنه...ولی باید برای حل مشکلت سهم خودت رو از این انتخاب و تصمیم بدونی...درسته؟وقتی من ندونم چقدر کارم اشتباه بوده یا کدوم مسیر رو به چه دلیلی اشتباه رفتم ، میتونم راهکار دریافت کنم؟!

---

ممنون مریم جان از نظراتت
فکر کنم دقیق متوجه نشدین، راجب ناخواسته بودن ... من توضیح دادم که چند ماه مخالف بود بعد با اصرار من موافقت کردن ...
اتفاقا مریم جان من همیشه فکر میکنم خیلی بیشتر از چیزی که حقم هست تو مسایل سهم خودم رو می پذیرم... نه تنها این موضوع
یعنی وقتی میگم سرزنش کردن فایده نداره چون من به اندازه کافی خودم رو سرزنش میکنم .و مدام میگم من اینجا اشتباه کردم من کم کذاشتم من خوب نبودم من لایق نیستم و....
نه فقط الان همیشه
مثل همون قضیه کلاس رفتن من. همسرم مدتی بدخلقی میکرد .
و من بارها گفتم دیگه نمیرم .ارزش نداره. اما خود شوهرم میگفت نه من هر جوری باشه تحمل میکنم تو هم سعی کن بهتر برنامه ریزی کنی. و نمیذاشت منصرف شم .چون پیش خودش میگفت من اونو آوردم شهر غریب و حالا بخوام مانع این بشم به علایقش برسه درست نیست
ولی الان من همش خودم رو سرزنش میکنم که اشتباه کردم ای کاش رهاش کرده بودم...

نقل قول:

---

الان رو دریاب نه اینده رو و از این سوالهای عجیب و غریب نکن پیش خودت ایا همسرم اینجوری میشه...ایا اونجوری میشه و ....میترسم سالها اینجوری بمونه و ...

---

چون اون روز من خیلی بهش سمج شدم و گفتم حرفات رو بگو بهم . یه چیزی گفت نگرانم کرد بیشتر
البته بعدش گفتش الان حالم خوب نیست خودم درست میشم. طیق معمول!
ولی امیدوارم حرف شما و جوادیان عزیز درست باشه راجب آینده , ورابطه پدر و بچه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

دوماه بعد از زایمان هم می خواید بمونید؟؟
اون موقع که معذوریت جسمی ندارید. ۱۰ روز بعد برگردید خونه تون و از حالا از بچه داری واسه خودتون کابوس نسازید.من خیلی ها رو می شناسم تو کشور غریب خودشون تنها زایمان کردند و مراقب های بعدش رو انجام دادن. از حالا تمرین کنید.

---

ممنون صبا جان

میترسم یه چیزی بگم بیشتر دعوام کنید
من حتی میترسم بچه 1 ماهه رو بغل کنم! چه برسه به نگهداری به تنهایی!
تا حالا چون همیشه از فامیل دور بودیم ندیدم و یاد نگرفتم !

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شیدا.

منم جای ایشون بودم از اومدن بچه ای که زندگیم را به هم بریزه دچار نگرانی و ناراحتی می شدم.


شما تشکیل خانواده دادید و باید مستقل باشید. بچه تون و همسرتون نیاز به آرامش دارند.

برگرد برو خونه تون.
لوس بازی را هم بذار کنار.
تو خونه ی خودت استراحت کن.
کمک هم لازم داشته باشی، اورژانس و بیمارستان و دکتر هست.

این بچه ای که شما اینجا گفتید، اومدنش من را ترسوند، چه برسه به همسرتون :82:

---

مرسی شیدای عزیز
بله دقیقا شوهرم میگه کلا آرامشون داره میره...
خودمم همین فکرو میکنم دیگه !

خودمم ترسیدم . نمیدونم چطوری میخوام از پس این مسیولیت بربیام.
والا اطرافیانم هر کی می بینم بچه دومشون هم مادرشون بزرگ میکنه کمکشون چه برسه به اولی ! اونم من بی تجرررربه. یعنی کلا بی تجربه ها .صفر...


---------------------------------------------

واما در جواب به سوال همه دوستان
فاصله دو شهر خیلی زیاده ، و مسیر راحتش هواپیما هست + 1 ساعت ماشین تا شهرستان ما

دوستان که همه سفارش کردن من برم خونه خودمون ،
از روز اول ازدواجم بهترین جا برای خودم و همسرم خونه شخصی خودمون بود ولو توی یه کلبه تو یه روستا!! پس مسلمه الان من آرزومه برگردم خونه خودم با وجود تنهایی اونم بعد از چند ماه
ولی دکترم 20 روز پیش گفت من هنوز نمیتونم بگم شما استراحتی یا نه( پس عقلانیش اینه استراحت باشی)... ولی اگر رفتی نباید دیگه بیای . تا زایمان
اگرم اون مشکلی که دکترم پیش بینی کرده واسم داشته باشم،استراحت مطلقم . یعنی فقط و فقط برای کارهای ضروری بلند شم.
که فعلا فقط دعام اینه اینطور نباشه وگرنه ...
وقتی شوهرم فهمید من گفتم میام اشکال نداره ، ولی خودش نذاشت... گفت سلامتیت فعلا مهمتر از منه .
که الانم باز پشیمونم ! کاش حرفش رو گوش نداده بودم و ریسک میکردم میرفتم...
یعنی به جایی میرسم گاهی که میگم دلم رو به دریا بزنم و هر اتفاقی افتاد رو قبول کنم

واینکه فقط و فقط من رو مادرم باید حساب کنم نه مادرشوهر نه خواهر نه کس دیگه ای. که مادرم هم چقدر میتونه زندگی خودش رو با مشکلاتش رها کنه بیاد پیش من؟؟


و باز هم بی نهایت از همتون ممنونم که برام وقت میذارین:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مسافر زمان

بنده با توجه به دو جمله‌ای که با رنگ قرمز مشخص کرده‌ام، دچار ابهام شده‌ام.
لطفا دو سؤال زیر را پاسخ دهید:
۱- آیا شما و همسرتان پیش از آنکه پدر و مادر شوید، نسبت به اقدام برای پدر و مادر شدن رضایت قلبی داشتید و توافق کرده بودید؟

---

ممنون آقای مسافر زمان
نه من توضیح دادم هر دو موافق بودیم و کاملا خواسته خودمون بود
ولی الان ایشون منظورش اینه تو بیش از حد اصرار کردی و دلیل و برهان آوردی واسه من . وگرنه من گفته بودم آرامشون میره تو قبول نمیکردی
حالا هم که ظاهرا حرف ایشون درست از آّب در اومده

ریحانه جون منم مثل خودتم از بچه دار شدن میترسم از مسولیتهاش و...
اما بزار یه چیزی رو از مادرم برات بگم...
مادرم وقتی داشت بچه ی اولش رو به دنیا میاورد دردش که شروع شده بود اول لباسهای بابام رو با دست شسته بود و پهن کرده بود بعد برده بودنش بیمارستان... بعد از زایمان هم موقع برگشتن به خونه انقدر تند راه میرفت که بیاد خونه و به کارا برسه عمه ام به مامانم گفته بود انقدر تند راه نرو تازه زایمان کردی مردم چشمت میزنن:311:
حالا در مورد استراحت زمان بارداری من متخصص نیستم و نظری ندارم اما راجع به بعد زایمان و اینکه میگی نمیتونی بچه رو تنهایی بزرگ کنی و اینکه دیگران بچه ی دومشون رو هم مادرشون بزرگ میکنه باید بگم که مادرهای ما هر چی به خودشون سخت گرفتن همونقدر به ما آسون گرفتن و خیلی از ماها رو ترسو و تنبل بارآوردن... به ما ظلم کردن... ما رو تک بعدی بارآوردن... جوری که از کاه کوه میسازیم...
من توی خونه ی مادرم بلد نبودم ماشین لباسشویی رو روشن کنم باورت میشه؟؟؟؟
همه میگفتن نیکیا چطور میخاد خونه داری کنه...
اما وقتی ازدواج کردم خواستم و تونستم که تصور همه رو در مورد خودم بشکنم و عوض کنم...
از روز اول نذاشتم مادرم یه استکان برام جا به جا کنه... تمااااام کارهای خونه رو خودم کم کم یاد گرفتم... خدا رحمت کنه مادربزرگم رو، همیشه نگران خونه داری من بود:58:
ریحانه جان ما خیلی قوی هستیم ، خیلی کارها میتونیم انجام بدیم فقط کافیه که بخوایم...
زندگی در پرتو خواستن ها و توانستن های ماست که اصیل و با معنا میشه...
تو میتونی از همون هفته ی دوم بچه ی نازت رو با کمک همسرت نگه داری و بیست سال دیگه وقتی یاد این روزها میفتی به خودت افتخار کنی...
منم اگر یکی از دغدغه های زندگیم حل بشه قصد دارم بچه دار بشم... بیا به هم قول بدیم شیرزن باشیم و سالها بعد با افتخار از قوی بودن هامون برای بچه هامون تعریف کنیم:72::72:

نقل قول:

---

میترسم یه چیزی بگم بیشتر دعوام کنید
من حتی میترسم بچه 1 ماهه رو بغل کنم! چه برسه به نگهداری به تنهایی!
تا حالا چون همیشه از فامیل دور بودیم ندیدم و یاد نگرفتم !

---

!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ریحانه یکم تیپ مادرانه داشته باش .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط reihane_b

ممنون از انتقادتون
ولی میشه بیشتر راجبش توضیح بدید؟ اینطور که با قطعیت شما صحبت کردین یعنی اینکه یه شناخت نسبی از من دارین ،و در جریان امور زندگیم تا حدودی بودی
اما صرف نظر از صحبتای خودم تو یکی از تاپیک هام راجب این موضوع ، شما چطور همچین چیزی رو تو من تشخیص دادین ؟
که البته تا به حال خود همسرم به هیچ عنوان همچین چیزی رو بهم نگفتن

---

یکی با دقت نوشته های شما و نوع نگارش شما رو بخونه خیلی راحت متوجه خصوصیات اخلاقی شما می شه و جالب این هست تازه رفتم تاپیک های قبلیتون رو دیدم .
کاملا مشخص هست همسر شما تو معذوریت و فشار شما قبول کرده بچه دار شید ، نمی دونم چرا خودتون رو گول می زنید و می گید توافق اولیه داشتیم ، اگر از ته دل راضی بود که این همه گلایه نمی کرد .
مرد ها خلاف زن ها (اکثریت مرد ها ) سعی می کنند وقتی کسی رو دوست دارند ، انتقادات رو به زبان نیارن تا زمانی که یکباره فوران کنه ، برای همین گفتم به مشاوره مراجعه کنید که به اون قسمت فوران نرسه که شاید خیلی اتفاقات بدی بینتون بیفته .
در ضمن وقتی از لحاظ روحی و جسمی آماده مادر شدن نبودید ، فقط به خاطر ذوق و علاقه باید تصمیم می گرفتید !؟ چقدر مطالعه کردید یا می کنید ؟ چقدر آمادگی جسمی قبل از بارداری داشتید ؟

شاید تند برداشت کنی حرف هامو ، ولی این موضوع که گذشت و انشاالله به سلامتی رد می کنی ولی برای آیندت یه تغییر نگرش بده

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط reihane_b

ولی امیدوارم حرف شما و جوادیان عزیز درست باشه راجب آینده , ورابطه پدر و بچه

---

سلام

نترسین و مطمئن باشین همینطوری خواهد شد.. جوری خواهد شد که شما نسبت به محبت ایشون به بچه حسادت خواهید کرد..

من تا چن دقیقه قبل از اینکه دخترم به دنیا بیاد زبونم لال , دلم میخواست که فوت بشه .. و الان از این بابت از خدا خجالت میکشم..

اما الان صبح که از خواب بیدار میشه با خنده هاش پدر منو در میاره :wink:

ولی در این راستا شما هم باید یه کارهائی رو انجام بدین.. :

در مورد دکتر رفتن و سونوگرافی بهش سخت نگیرین..

بعد از تولد کودک در مورد نگهداری و گریه کردنهای بی موقعش بهش فشار نیارین و عصبی نشین..

نقل قول:

---

میترسم یه چیزی بگم بیشتر دعوام کنید
من حتی میترسم بچه 1 ماهه رو بغل کنم! چه برسه به نگهداری به تنهایی!
تا حالا چون همیشه از فامیل دور بودیم ندیدم و یاد نگرفتم !

---

ترستون در مورد دعوا کردن کاملا بجاست!!:311:

شما که می ترسی بچه یک ماهه بغل کنی چرا اصرار به بارداری داشتی؟؟

به هر دلیلی ممکنه مادرت نتونه کمکن کنه، می خوای چی کار کنی؟؟ بچه رو بندازی جلو گربه ؟؟؟ :54:

ببخشید ریحانه جان ولی این لوس بازی ها واسه دختری که سالها تو همدردی بوده؛ زشته :81: این همه ضعف و ترس و لوس بازی محصولش قراره شیشه باشه یا انسان؟

شما الان هم مادری، مسئولیت خیلی سنگینی داری و اگر که فکر میکنی قرار باز مادری و پدری یکسان باشه، سخت در اشتباهیريال مشکلات جسمی و درد و ... ادامه داره بدون اینکه همسرت ذره ای جسمش آسیب ببینه، از اون طرف هم همه رفتارهات توسط یه انسان معصوم در حال مانیتور شدن هست. الگوی اول بچه مادرش هست.

اگر دوست داری ترس، استرس و ناتوانی ، و انفعال به بچه ت آموزش بدی. که بمون خونه مادرت، کلا به روال قبلیت ادامه بده.

اگر هم که نه، فکری به خال خودت، ترس ها و انفعالت کن.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط reihane_b

والا اطرافیانم هر کی می بینم بچه دومشون هم مادرشون بزرگ میکنه کمکشون چه برسه به اولی ! اونم من بی تجرررربه. یعنی کلا بی تجربه ها .صفر..

---

ریحانه جان،

1- تا اینجا دختر خانواده بودی و حقوق و وظایف دو طرفه داشتید، بده و بستان بود.
بعد هم که همسر بودید و باز رابطه دو طرفه است.

الان مادری. تا مدتها هم این رابطه یک طرفه است.
وظیفه ی مادری برای یک کودک، وظیفه ی سنگینی هست.

اطرافیان شما هم اگر فرزندشون را مادرشون بزرگ می کنه، سخت در اشتباهند.

فرزند شما هم از نظر جسمی و هم روحی به شدت به شما نیاز داره.
این نیاز بیش از هر کس دیگه ای فقط و فقط به "ریحانه" است. هیچ کس برای اون نوزاد مثل "ریحانه" نیست. حتی پدر نوزاد!

لطفا حالا که استراحت مطلقی در مورد تربیت فرزند تا می تونی کتاب بخون. تا می تونی فایلهای صوتی و تصویری ببین.

انگار موضوع را خیلی سرسری گرفتی که می گی بچه های اطرافیانم را مادرشون بزرگ می کنه !!

اگه منظورت از بزرگ کردن، گذر روزها و ماههاست ... همه ی بچه ها بزرگ می شن. چطور بزرگ شدن مهمه.

بسیاری از مشکلات آدمها در بزرگسالی مربوط به سالهای اول تولدشونه. این روزهای حساس و مهم را می خوای بذاری به امان خدا ...؟
هر تماس دستت با پوست بدن نوزادت، تا صدای تپش قلبت، تا بوی بدنت برای اون نوزاد معنی داره و موثره ...

یه بار چند سال پیش خوندم که سرعت تغییر تو دنیا اونقد زیاده که آدمها با 5 سال تفاوت سنی از دو نسل متفاوت محسوب می شن، اونوقت شما می خوای بچه ات را بدی مادرت بزرگ کنه؟ چه منظورت مراقبت های فیزیکی و جسمی باشه، چه مسائل تربیتی ... واقعا به نظرت درسته؟

صحبتهای دکتر بابایی زاد را گوش کن تا ببینی اشتباههای والدین در کودکی، چه عواقبی در بزرگسالی داره.

ریحانه !! کتاب بخون :72:

*************************
اگر توانایی مالی این را دارید که یک روز درمیون یک نفر برای تهیه غذا و شستن لباس و ظروف، دو سه ساعت بیاد کمکت، برگرد خونه ات.

اگر هم استراحت مطلقت در این حد هست که می تونی ماشین لباسشویی را روشن کنی و غذا درست کنی، که دیگه حتما برگرد.

سلام ریحانه جان...تبریک میگم بهت...ان شالله به سلامتی هردوتون ازاین مرحله عبورکنید
ازتجربه خودم بهت میگم!!منم 6ماه استراحت مطلق بودم...درنتیجه کاملا درک میکنم که چی میگی...
این حس هایی که داری طبیعی هستش...این که نگران همسرتی..اینکه به بچه حسی نداری وهزاوحوراحساس دیگه که هنوزمونده تاسراغت بیاد
خونه مامانم نزدیکه بودومن تموم اون شش ماه خونه خودم بودم...به نظرمن اگه دکترگفت مشکلی نیست بروپیش همسرت...اگه دوست داری واسه زایمان بیای دوباره بیاامابعدازده روزبرگرد....نه یک ماه
من خودم ده روزخونه مامانم بودم...بعدش دیگه دوست نداشتم کسی به بچه ام دست بزنه.چون عاشق این بودم که خودم همه چی روزودازبربشم...درسته سخته اماباورکم اصلا خسته نمیشی...اصلا محاله..خیلی هم شیرینه...مدام دنبال روشهای مختلف توی دوره ای مختلف سنش بودم که چه رفتاری باهاش کنم...شایدباورت نشه اماخیلی ازروشهای مامانم یامادرشوهرموقبول نداشتم چون واقعا اشتباه بود...سراین مسایل خیلی هم بامن بحث میکردن اما من ایمان داشتم که روش خودم درسته...تاالان هم که بچه ام23ماهشه این موضوع ادامه داره..
پس نترس ومثل یه مادرنمونه همه مسولیتهاروگردن بگیر..

سلام دوستان
از تک تکتون هر چقدر تشکر کنم کمه:72:
این چند روز یا اینترنت نداشتم یا لپ تاپ، نتونستم زودتر بیام .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط نیکیا

باید بگم که مادرهای ما هر چی به خودشون سخت گرفتن همونقدر به ما آسون گرفتن و خیلی از ماها رو ترسو و تنبل بارآوردن... به ما ظلم کردن... ما رو تک بعدی بارآوردن... جوری که از کاه کوه میسازیم...
من توی خونه ی مادرم بلد نبودم ماشین لباسشویی رو روشن کنم باورت میشه؟؟؟؟

---

ممنون نیکیا جون از صحبتات
بله تو این مورد کاملا باهات موافقم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط داود.ت

یکی با دقت نوشته های شما و نوع نگارش شما رو بخونه خیلی راحت متوجه خصوصیات اخلاقی شما می شه و جالب این هست تازه رفتم تاپیک های قبلیتون رو دیدم .
کاملا مشخص هست همسر شما تو معذوریت و فشار شما قبول کرده بچه دار شید ، نمی دونم چرا خودتون رو گول می زنید و می گید توافق اولیه داشتیم ، اگر از ته دل راضی بود که این همه گلایه نمی کرد .
مرد ها خلاف زن ها (اکثریت مرد ها ) سعی می کنند وقتی کسی رو دوست دارند ، انتقادات رو به زبان نیارن تا زمانی که یکباره فوران کنه ، برای همین گفتم به مشاوره مراجعه کنید که به اون قسمت فوران نرسه که شاید خیلی اتفاقات بدی بینتون بیفته .
در ضمن وقتی از لحاظ روحی و جسمی آماده مادر شدن نبودید ، فقط به خاطر ذوق و علاقه باید تصمیم می گرفتید !؟ چقدر مطالعه کردید یا می کنید ؟ چقدر آمادگی جسمی قبل از بارداری داشتید ؟

---

آخه شما طوری گفتین که تو زندگیتون خودخواهی زیاد داشتین که من فکر کردم این چند سالی که تو همدردی بودم شناختین منو.
چون واقعا هم نمیشه ،هر چی هم که دقیق باشی نمیشه که با یه پست از یه کاربر به این نتیجه رسید که اون شخص تو کل زندگیش خودخواهی داشته!
با این وجود پست شما نه تنها منو ناراحت نکرد،بلکه اگه با شناخت بهتری از من بود خوشحالم میشدم
من برگشتم و حرفای گذشته خودم رو خوندم،شاید حدود 3 سال پیش ، وخیلی خوشحالم که اینقدر تغییراتم رضایت بخش بوده

و این صحبت شما که میگین به همسرم تحمیل شده،به نظر خودتون این حرف تا چقدر قابل قبوله؟
من که گفتم سهم خودمو پذیرفتم تو این قضیه ، ولی درستم نیست الان شما و شاید همسرم بگه تحمیل شده!
شاید من به ایشون میگفتم بیاد خودمون رو بندازیم تو چاه به اصطلاح ! بعدشم 10 سال اصرار میکردم چون واقعا دوست داشتم ! اونوقت لابد شوهرم چون منو خیلی دوست داره و نمیخواد ناراحتم کنه باید همراهیم میکرد!؟
خیلی هستن زوج هایی که برای زمان بچه دار شدن تفاهم ندارن،یکی زودتر میخواد یکی دیرتر... بالاخره هم به یه نتیجه ای میرسن، وقتی تصمیم 2 نفره گرفته شده دیگه بحث تحمیل نیست. چون هر یک از طرفین یا نباید قبول کنه به هیچ وجه یا وقتی قبول کرد دیگه نمیتونه کنار بکشه

حالا اگر یه زمانی خدای نکرده اونطوری که شما میگید واسه ما اتفاق بیفته و شوهرم بخاطر رفتارهای خودخواهانه ای که از من دیده دم نزده ولی به یکباره فوران کنه و زندگیمون بخواد مشکل دار بشه اون موقع کوتاهی خودش دلیل اصلی میشه نه خودخواهی من!
من و شما و هر شخص دیگه ای ازدواج می کنیم کامل نیستیم، انتظار داریم اگر مشکلی هست همسرمون کمک کنه حلش کنیم ،چون همو دوست داریم،چون میخوایم زندگیمون تداوم داشته باشه، دوست داشتنمون همیشگی باشه ، نه اینکه یه دوست داشتن سینوسی که یه مدت تو اوج باشی و تحمل کنی، وبه یکباره فرو بریزی و نابود کنی...پس باید تلاش کرد نه سکوت.

از لحاظ روحی و جسمی خودم فکر میکردم آمادگی حداقل رو دارم... و دوران بارداری پرخطر هم ربطی به آمادگی جسمی قبل بارداری نداره، یه مورد پزشکی هست.
ولی از نظر روحی خودمم عرض کردم شاید بهتر بود کمی فاصله بندازم، ولی هم به هیچ وجه فکر نمیکردم تو همچین شرایطی قرار بگیرم، و اینقدر تحت فشار باشم.چون ما حتی برنامه مسافرت ریخته بودیم ولی خب...

ولی این موردی که شما گفتین سعی میکنم اگرم هست حلش کنم، ممنون

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط جوادیان

من تا چن دقیقه قبل از اینکه دخترم به دنیا بیاد زبونم لال , دلم میخواست که فوت بشه .. و الان از این بابت از خدا خجالت میکشم..

اما الان صبح که از خواب بیدار میشه با خنده هاش پدر منو در میاره
.

---

ممنون آقای جوادیان،
ان شالله خدا دخترتون رو واستون نگه داره . هیچوقت هم دیگه به این مرحله نرسیم که نبودن کسی رو از خدا بخوایم اونم عزیزترین ها...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

شما که می ترسی بچه یک ماهه بغل کنی چرا اصرار به بارداری داشتی؟؟

به هر دلیلی ممکنه مادرت نتونه کمکن کنه، می خوای چی کار کنی؟؟ بچه رو بندازی جلو گربه ؟؟؟ :54:


اگر دوست داری ترس، استرس و ناتوانی ، و انفعال به بچه ت آموزش بدی. که بمون خونه مادرت، کلا به روال قبلیت ادامه بده.

اگر هم که نه، فکری به خال خودت، ترس ها و انفعالت کن.

---

صبا جون بعضی ترس ها و اضطراب های من جوری هست که خودم به این نتیجه رسیدم تا با اون موضوع روبرو نشم نمیتونم حلش کنم
قضیه بچه هم جزو همون دسته میشه.
من حتی اگه 10 سال دیگه هم فرزنددار میشدم باز همین ترس ها رو داشتم. پس بهتر می دیدم که با این ضعف ها بجنگم بجای اینکه قبولشون کنم و برنامه هام رو به تاخیر بندازم.
الانم شماها که دارین لطف می کنید و کمک می کنید به ضعف هام غلبه کنم
با صحبتای شما ، تصمیمم خیلی محکمتر شد، و تلاش برای قوی تر بودن

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شیدا.

ریحانه جان،


اطرافیان شما هم اگر فرزندشون را مادرشون بزرگ می کنه، سخت در اشتباهند.

فرزند شما هم از نظر جسمی و هم روحی به شدت به شما نیاز داره.
این نیاز بیش از هر کس دیگه ای فقط و فقط به "ریحانه" است. هیچ کس برای اون نوزاد مثل "ریحانه" نیست. حتی پدر نوزاد!

لطفا حالا که استراحت مطلقی در مورد تربیت فرزند تا می تونی کتاب بخون. تا می تونی فایلهای صوتی و تصویری ببین.

ریحانه !! کتاب بخون :72:

.

---

بعد این تاپیک ،اون روز به مادرم گفتم میخوام وقتی بچه دنیا اومد ان شالله 2 هفته بعدش برگردم خونه خودمون،(نه اینکه الان بگم 100 درصد میتونم، ولی دارم تو ذهنم تصور میکنم که چطوری میشه و اینکه من میتوانم! )
بعدش مامانم خندید گفت نه بابا ! تو چطوری میتونی تنهایی
یعنی خودشون بهم میگن نمیتونی،
به شوهرم گفتم من زود برمیگردم گفت باید یه مدت پیششون باشی تنهایی نمیتونی بیای اینجا !
مادرشوهر و خواهرشوهرم همینطور...
نه اینکه برای من اینطور باشه ها ، کلا دخترای فامیل همینطورن ،حتی خاله ام که الان 40 سالشه تازه بچه اش دنیا اومده!
فامیل همسرم همینطور
حالا اینکه شما چطور هیچکدوم نه خودتون نه اطرافیانتون اینطوری نیستین واسم جالب بود! چون می بینم به قول نیکیا جون این دوره مادرا خودشون اینطوری تربیت کردن ماها رو

با این حال من تصمیم گرفتم خیلی بهتر عمل کنم، قوی تر باشم
کاری به حرف دیگران نداشته باشم،
اطرافیان از روی دلسوزی خیلی حرف ها میزنن، ولی این مدت هر زمان خودمو و همسرم تصمیم خودمون رو گرفتیم موفق تر بودیم.
برای همین من رفتم کتاب خریدم،البته باید زودتر این کارو میکردم، ولی روحیه خوبی نداشتم
الانم شروع کردم به خوندن

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط paiize

من خودم ده روزخونه مامانم بودم...بعدش دیگه دوست نداشتم کسی به بچه ام دست بزنه.چون عاشق این بودم که خودم همه چی روزودازبربشم...درسته سخته اماباورکم اصلا خسته نمیشی...اصلا محاله..خیلی هم شیرینه...مدام دنبال روشهای مختلف توی دوره ای مختلف سنش بودم که چه رفتاری باهاش کنم...شایدباورت نشه اماخیلی ازروشهای مامانم یامادرشوهرموقبول نداشتم چون واقعا اشتباه بود...سراین مسایل خیلی هم بامن بحث میکردن اما من ایمان داشتم که روش خودم درسته...تاالان هم که بچه ام23ماهشه این موضوع ادامه داره..
.

---

ممنون پاییز عزیز
سعی میکنم منم مثل شما مادر زرنگی بشم
بهت تبریک میگم

و در آخر
یه اتقاق خیلی خوب افتاد !
بعد از انجام آزمایشات وسونوهای لازم ،دکترم گفت خوشبختانه حدس ما درست نبوده و شما مشکلی نداری تقریبا.
اینقدر این موضوع خوشحالم کرد که الان 2 روزه بی خوابی گرفتم !
خدا خودش کمک کرد مثل همیشه...

منم قراره برای هر 3 نفرمون کادو بخرم! و وقتی همسرم اومد به خودمون تقدیمش کنم و با هم برگردیم خونمون تا وقتش

از وقتی انرژی مثبت گرفتم دارم سعی میکنم به اونم منتقلش کنم ، که تو این چند روز یه کم موفق بودم
انرژی مثبتم خیلیش رواز حرفای شما گرفتم... برعکس حرفای اطرافیان که همش موج منفی هست که نمیشه نمیتونی خوب نیست مواظب باش و..

چه احساس خوبی هست قوی بودن
خوش به حال شماها:72:

سلام ریحانه جان
خدا رو شکر که مشکل حل شد
من دو تا بچم رو توی غربت بزرگ کردم
دست تنهایی
حتی کار همسرم هم ساعتش زیاده و از صبح زود شروع میشه و نمی تونستم توقعی ازش داشته باشم
برای اولی پایان نامه هم داشتم

سخت بود ولی امکانپذیر بود
فقط حمام بردن بچه سخت بود که اونم باید یکی حتما توی خونه می بود که بچه رو تحویل بگیره

اگر بتونی توی همون شهر غریب یه نفر رو موقتا استخدام کنی که کمکت کنه که خیلی راحت میشی
من سر بچه دومم که یک ماه قبل اتمام مرخصی زایمانم پرستار رو گفتم اومد شوهرم می گفت ای کاش از اولش گفته بودیم بیاد می گفت خیلی شاد شدی اینم یه خسیس بازی بی مورد بود که من انجام دادم

نهایتا سه یا چهار هفته لازم باشه بمونی
اگر مادرت باهات بیاد که دو هفته ای میتونی برگردی یعنی به محض اینکه زخم هات خوب بشن

اگر هم نیاد که نهایتش یک ماهه برمیگردی

زیاد از اون اطرافیانی که گفتی برای خودت الگو نساز خانمهای قدیم با یه بچه رو کولشون کشاورزی میکردن بیشترشون یه بچه یه سال بزرگتر هم توی خونه داشتن نمیگم این مدلی بودن خوبه ولی وقتی حتی یک نفر دیگه تونسته اینجوری باشه من و شما هم می تونیم حداقل از پس یه بچه بربیایم