مشکل من با یک مادرشوهر عصبی

با سلام

من خیلی وقت بود که در مورد مشکلاتم اینجا ننوشته بودم.در مدت دوسالی که ازدواج کردم مسائلزیادی را پشت سر گذاشتیم و در حال حاضر به ثبات نسبی رسیدیم.

و من تا حد امکان سعی میکنم این ثبات رو حفظ کنم .ولی مشکلی که در حال حاضر فکر من رو مشغول کرده مربوط به مادر ایشون هست و من میخوام با راهنمایی های شما برخلاف موارد قبلی حساب شده و منطقی رفتار کنم.

من و هم سرم هر دو شاغل هستیم.همسرم پدرش رو از دست داده و با توجه به تک فرزند بودنش با مادرش زندگی می کرده.

مادر ایشون به علت مشکلات عصبی و حساس بودن بیش از حد با همه فامیل قطع رابطه هست.همسر من همه مسئولیت های مادرش رو به عهده

گرفته.مادر ایشون از همون دوره عقد مشکلات زیادی رو برای ما به وجود آورد.با وجود به عهده گرفتن هزینه های عروسی و خرید خانه توسط من و همسرم

ایشون همه چیز رو به شدت کنترل میکرد و در نهایت باعث شد مراسم عروسی ما به یه فاجعه تبدیل بشه.

غیر از این مدام پشت سر من و خانوادم با همسرم حرف میزد و صحبت از توطئه و فریب و نیرنگ های ما میکرد.چیزی که من اصلا ازش سر در نمیاوردم.من قصد

تعریف از خانوادم رو ندارم.ولی من یهخانواده خیلی آروم و فرهنگی دارم که همه ازشون تعریف میکنن.

من بعد از عروسیمون سعی کردم همه چیز رو فراموش کنم و یه رابطه عادی رو با ایشون داشته باشیم.با همسرم به ایشون سر میزدیم و خریدهاشون را

انجام میدادیم.سعی می کردم در مراسم های مختلف برای ایشون سنگ تموم بزارم.

بدگویی های ایشون متاسفانه هنوز ادامه داره.حتی بعضی وقتها حس میکنم همسرم هم تمایل نداره وقت زیادی رو با مادرش بگذرونه.

این رو هم بگم که من هم رابطه نزدیکی با مادرم دارم و با توجه به بیماری ایشون تمایل دارم وقتبیشتری رو با مادر بگذرونم. از اونجا که نمیخوام از وقتم با

همسرم چیزی کم بزارم وقتهایی که همسرم باشگاه هست سعی میکنم با مادرم باشم.

ولی همسرم از من انتظار داره این وقتها رو با مادر اون و خودم سه تایی باشیم.

با توجه به اینکه مادر ایشون فوق العاده روی حرف های اطرافیان حساس هست و متاسفانه بدترین برداشت های ممکن رو میکنه و به همسرم انتقال میده من نگران این موضوع هستم.

از طرفی مادرم هم خیلی به من نیاز داره.دلم هم میسوزه دوباره مادرم سوژه بدگویی های مادر همسرم بشه.

از شما دوستان خواهش می کنم به من بگین من تا چه اندازه در برابر مادر همسرم مسئولم و چه عکس العملی در مقابل این درخواست همسرم داشته باشم؟

سلام

یادمه اوایل رابطه تون گفته بودی همسرت بجز مادرش دوست دیگه ای نداره
و تمام تفریحاتشون با هم هست.

الان میگی حس میکنی همسرت دوست نداره با مادرش وقت بگذرونه.

اگه خودت به این دو جمله فکر کنی
شاید علت بعضی از حساسیت های مادرشوهرت رو
متوجه بشی.

سلام نیلوفرجان.ممنون از پاسخت

حساسیت های مادر ایشون از همون دوران عقد بود که هنوز با پسرش با هم زندگی می کردن.

الان هم اینطور نیست که همسرم به مادرش سر نزنه.اتفاقا مدام هواشو داره و کارهاشو میکنه و دکتر میبرتش.

فقط گاهی که من کاری دارم و خونه نیستم و بهش پیشنهاد میدم پیش مادرش بره تا تنها نباشه نمیره. انگار بیشتر از سر انجام وظیفه میره.

چون وقتی میره مادرش بیشتر در مورد اطرافیان گله و شکایت میکنه.اینم براش خسته کننده شده احتمالا.

من بیشتر میخواستم ببینم در برابر انتظار همسرم که من و مادرم با مادر ایشون وقت بگذرونیم چیکار کنم؟ البته اون این انتظارش رو مستقیما به زبون نمیاره.

ولی میدونم اگر این کار رو کنم همسرم خوشحال میشه.از طرفی هم برای خودم سخته و هم میدونم بعدش انتظار کلی تعبیر و تفسیر رفتارهای خودم و مادرم رو

از طرف مادر همسرم باید داشته باشم.

راستش ما برای مشکل دیگه ای که داشتیم پارسال پیش یه مشاور میرفتیم.مشاور به من گفت رابطه خوب من با مادر ایشون خیلی روی روابط ما تاثیر مثبت

داره.چون ایشون روی این قضیه حساسه.

از طرفی هم میبینم که همسرم از همه افرادی که مادرش باهاشون قطع رابطه کرده و پشت سرشون حرف میزنه بدش میاد و حرف های مادرش رو باور

میکنه.نگرانم که در آینده این اتفاق برای من هم بیفته.

در کل بعضی وقتها فکر می کنم زندگی ما با وجود اخلاق های خاص مادر ایشون ممکنه دوامی نداشته باشه.

سلام آنیتای عزیز

خوبی؟

به نظر من برنامه ریزی تو کارهایی که باید مشترک انجام بشه اختلاف رو به حداقل میرسونه

از جمله این موارد که تاحدی نیاز به برنامه ریزی داره مساله رفت و امد هست

میتونی تو خلوتت با همسر جان در موردش حرف بزنی و طبق توافق خودتون برنامه بذارین مثلا هر هفته پنج شنبه شب ها برای شام خونه مادر شوهر برین و بگو که برای بقیه روزهات برنامه داری و در این حد میتونی بهش سر بزنی .

انیتا جان خیلی داری به نگرانی ات دامن میزنی چرا فکر میکنی زندگی ادامه نداشته باشه .

در مورد شخصیت مادر شوهرت هم خیلی فکر نکن فقط تاثیر نگیر و کارهایی که باید انجام بدی انجام بده چون شما که مشاور نیستی شخصیت ایشون رو عوض کنی و نه اینکه بتونی رابطه شوهرت رو باهاش قطع کنی که به هیچ وجه کار درستی نیست .

سلام فرشته جان.ممنون از راهنماییت.خیلی دوست داشتم تو هم نظرت رو بگی.

راستش نگرانی من بیشتر از خودمه.من آدم خیلی صبوری نیستم و اگر کار به جاهای باریک بکشه مطمئن نیستم بتونم بمونم.

در مورد برنامه ریزی مادر ایشون خیلی دوست ندارن کسی برای شام به خونشون بیاد.نمیدونم چطور بگم ولی خیلی شبیه مادرهای معمولی نیست.

در کل با اینکه جوونه غذا درست کردن و کارهای خونه براش سخته.

همسر من هم بیشتر انتظار داره من خودم رو به مادرش نزدیک کنم نه فقط با رفتن دونفری به خونش.انتظار داره مدام بهش زنگ بزنم و بدون همسرم هم با مادرش رابطه

داشته باشم.من هیچ مشکلی با اینکه دوتایی بریم یا همسرم خودش بره پیش مادرش ندارم.

غیر از موضوعات مربوط به گذشته و شخصیت مادرش ، برای بودن با ایشون سخته.اگر شما مثلا دوساعت با ایشون باشین تمام دوساعت رو حرف میزنه بدون وقفه.

منم در کل یه کم ،کم حوصله هستم.

تمام حرفهاش هم نصیحت یا غیبته و من توی اون مدت باید کاملا گوش کنم.اگر به گوشیم نگاه کنم حتی یه کم بی احترامی محسوب میشه.

حرف هم بزنم توی حرفم میپره و حرف خودش رو ادامه میده. خلاصه آدم به مرز جنون میرسه.حالا فکر کنید من یک روز در میون تنهایی با ایشون باشم.........

اگر هم مستقیما مخالفت کنم همسرم فکر میکنه در مورد مادرش جبهه گرفتم . این رو چند بار بهم گفته.

ببین انیتا درمورد انتظاری که همسرت ازت داره که مثل دخترش بری تنهایی سر بزنی، باید بدونی که وظیفه شما نیست و ایشون هم نمیتونه این کار رو از شما بخواد مگر با خواهش و مهربانی.

منظورم اینه بستگی به توان خود فرد داره .


از نظر شرعی هم وظیفه عروس به مادر شوهر مثل وطیفه فرزند به مادر و پدر نیست .
حالا می مونه از نطر اخلاقی که خودت چقدر بخوایی در حقش لطفش کنی

مثال:مادر خودم پسری اینجا نداره و برای خیلی کارهاش به کمک ما نیاز داره و شوهر من داوطلبانه و با میل خودش به مادرم میرسه و من هربار ازش تشکر میکنم چون وظیفه ای در قبالش نداره و لطف میکنه ... فکر کن باهاش رفته بود دکتر و من خبر نداشتم بعدا مادرم گفت که با اقا ... رفته بودم . این منو شگفت زده کرد ازش تشکر کردم و تحسینش کردم .

منظورم اینه بستگی به توان خود فرد داره .

حق اون ها این هست که شما بهشون احترام بذاری و مانع رسیدن شوهرت بهشون نشی.

حالا بهر دلیلی نمیتونی و نمیخواهی تنهایی پیششون بری میتونی این قضیه رو برای همسرت روشن کنی
خط و خطوت وظایف و لطف هات رو روشن کنی تا انتطار بیش از حد و توانت ازت نداشته باشه .


حالا از دید همسرت به قضیه نگاه کنیم اینکه شوهرت خیلی حواسسش به مادر تنهاش هست نشان از مسولیت پذیری و وفاداری و حق شناسی ایشون هست
نه اینکه با ایشون صمیمی باشه یا خیلی بهش خوش بگذره
یجورایی همسرت رو درک میکنم
مادرش تنهاست و حال روحیش هم همونطور که گفتی خیلی خوب نیست باعث شده همسرت همیشه نگران مادرش باشه
وازت بخواد که خیلی هواشو داشته باشی .


همسرت رو همراهی کن پیشنهاد میکنم در این مورد باهاش درگیر نشو عصبی نشو
فقط خط و خطوت وطایف خودت روشن باشه .

حرفات رو که می خوندم انگار داری در مورد مادرشوهر من حرف میزنی. اون قسمت رو که گفتی شبیه مادرها نیست. واقعا همین طوره.

علت اینکه ایشون بدگویی میکنه پشت سر خانوادت اینه که می ترسه شوهرت بره سمتشون و اون رو تنها بزاره. مادرشوهر من هم فکر می کنه با بدگویی و غیبت میتونه آدم ها رو دور خودش نگه داره. اما با این حال همیشه تنها هست.
با اینجور آدم ها باید فاصله رو حتما حفظ کرد. هرچی شما بیشتر برین پیششون، نسبت به زندگیتون بدبین تر می شین.
می دونم آدم دلش می سوزه، ولی ما که مسئول زندگی مادرشوهر و اخلاقش نیستیم. بهترین کاری که در حقش میشه کرد اینه که یه جایی براش پیدا کنین که اونجا دوست پیدا کنه و موعظه و نصیحت هاش رو و حتی غیبت هاش رو برای اونا بکنه.
کمکی از دستتون بر میاد براش انجام بدین اما استقلال زندگیتون و تفریحات دو نفره تون رو فراموش نکنین.
هم خودت و هم شوهرت باید متوجه بشین که اولویت زندگی خودتونین و هرچی به صلاحتون هست رو باید انجام بدین. اگه شوهرت اینجوری فکر کنه دیگه انتظار نداره یه روز در میون مادرش رو ببینی. که اینم به مرور در زندگی و تعریف اهداف مشترک به وجود می یاد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط آنیتا123

با سلام

من خیلی وقت بود که در مورد مشکلاتم اینجا ننوشته بودم.در مدت دوسالی که ازدواج کردم مسائلزیادی را پشت سر گذاشتیم و در حال حاضر به ثبات نسبی رسیدیم.

و من تا حد امکان سعی میکنم این ثبات رو حفظ کنم .ولی مشکلی که در حال حاضر فکر من رو مشغول کرده مربوط به مادر ایشون هست و من میخوام با راهنمایی های شما برخلاف موارد قبلی حساب شده و منطقی رفتار کنم.

من و هم سرم هر دو شاغل هستیم.همسرم پدرش رو از دست داده و با توجه به تک فرزند بودنش با مادرش زندگی می کرده.

مادر ایشون به علت مشکلات عصبی و حساس بودن بیش از حد با همه فامیل قطع رابطه هست.همسر من همه مسئولیت های مادرش رو به عهده

گرفته.مادر ایشون از همون دوره عقد مشکلات زیادی رو برای ما به وجود آورد.با وجود به عهده گرفتن هزینه های عروسی و خرید خانه توسط من و همسرم

ایشون همه چیز رو به شدت کنترل میکرد و در نهایت باعث شد مراسم عروسی ما به یه فاجعه تبدیل بشه.

غیر از این مدام پشت سر من و خانوادم با همسرم حرف میزد و صحبت از توطئه و فریب و نیرنگ های ما میکرد.چیزی که من اصلا ازش سر در نمیاوردم.من قصد

تعریف از خانوادم رو ندارم.ولی من یهخانواده خیلی آروم و فرهنگی دارم که همه ازشون تعریف میکنن.

من بعد از عروسیمون سعی کردم همه چیز رو فراموش کنم و یه رابطه عادی رو با ایشون داشته باشیم.با همسرم به ایشون سر میزدیم و خریدهاشون را

انجام میدادیم.سعی می کردم در مراسم های مختلف برای ایشون سنگ تموم بزارم.

بدگویی های ایشون متاسفانه هنوز ادامه داره.حتی بعضی وقتها حس میکنم همسرم هم تمایل نداره وقت زیادی رو با مادرش بگذرونه.

این رو هم بگم که من هم رابطه نزدیکی با مادرم دارم و با توجه به بیماری ایشون تمایل دارم وقتبیشتری رو با مادر بگذرونم. از اونجا که نمیخوام از وقتم با

همسرم چیزی کم بزارم وقتهایی که همسرم باشگاه هست سعی میکنم با مادرم باشم.

ولی همسرم از من انتظار داره این وقتها رو با مادر اون و خودم سه تایی باشیم.

با توجه به اینکه مادر ایشون فوق العاده روی حرف های اطرافیان حساس هست و متاسفانه بدترین برداشت های ممکن رو میکنه و به همسرم انتقال میده من نگران این موضوع هستم.

از طرفی مادرم هم خیلی به من نیاز داره.دلم هم میسوزه دوباره مادرم سوژه بدگویی های مادر همسرم بشه.

از شما دوستان خواهش می کنم به من بگین من تا چه اندازه در برابر مادر همسرم مسئولم و چه عکس العملی در مقابل این درخواست همسرم داشته باشم؟

---

با سلام

چند تا چیز به ذهن من رسید

1. اگه با کل فامبل قطع رابطه اند پس مهم نیست بد گویی شون!!

کسی رو نمیبینه. اگه دورادور هم بحواد زیر اب بزنه همه ایشونو میشناسن

2. متوجه نشدم این تیکه رو: همسرتون خودشون تمایل ندارن برن پیش مادرشون بعد این و از شما میخوان!!!

مگه اینکه بگیم علی رغم اینکه اخلاق مادر رو میشناسن اما باز هم راضی نمیشن جلوی شما این اعتراف و بکنن و از حرف ها شون هم خسته مبشن اما احساس مسئولیت نمیذاره کلا ترک کنن...و میخوان با انداختن گردن شما عذاب وجدان نکنن...نمیدونم شابد اشتباه میکنم

3. موافقم تنهایی رفتن و هم کلام شدن با ی همچین شخصی که تعریف کردین...سخته
که البته شاغل هم هستین...شاید اگه با همسرتون توافق کنید که هر دو دیدنشون برید بهتر باشه

چون گاهی هم با همسرتون طرف صحبت میشید ........هم ایشون شاهد گفتگو هستن که بعدا نگن انیتا خانم اینو گفت اونو گفت...هم اینکه هر جا مادر زدن به خاکی با ترفند هایی بحث و عوض کنن ......خیالتون راحت از پسرشون ناراحت نمیشن بد گویی از پسرشون هم بد گویی از خودشون محسوب میشه و...

4. انقدر که من میدونم هیج وقت نباید ی همچین ادمایی رو نظر مخالف بگین...سعی نکنید نظرشو عوض کنید هر جه قدر ک مطمئنید داره غیر منطقی میگه
بهش زیاد بها یدید حس مهم بودن کنه بهش توجه کنید اینو دکتر فرهنگ میگفت

درکش کنید ی زن تنها...که احتمالا میدونه کسی دوسش نداره...میترسه دم پیری زمین گیر شه کسی کمکش نیاد...
مطالعه هم نداره که عیوبش و درست رفع کنه.....میخواد زوری با روش های غلط به ترسش غلبه کنه که خودش باور کنه قدرت داره .......شما بذار اینحوری فک کنه

بد بینی بعضی ها رو هم نسبت به عروس نمیشه عوض کرد و خمینطور برعکس
5. مادر خودتون بهش برسید هیجی دیلیل نمیشه با مریضی ک دارن همدمشون نشید!

6. مثل کسی که همیشه غذاهاش شوره شما نمیتونید خیلی کاری کمید
هر جقدر میتونید مدیریت بقیه اش هم تحمل. جون بالاخره ی روز تموم میشه مگه نه؟

سلام

ممنون از همه دوستان فرشته جان،بهاره جون و الهه زیباییها

راستش بیشتر نگرانی من از تاثیرپذیری همسرم از ایشونه. هر چند که ایرادات مادرش رو قبول داره .ولی من میبینم که هنوز تحت تاثیر قضاوت های ایشون از اطرافیانه.

همسرم معمولا رفتارش با من خوبه.ولی بعضی وقتها علیرغم رفتار خوبش حس می کنم ته رفتارش یه چیزی هست.یه ناراحتی.

حدس من اینه که این جور موارد تحت تاثیر بدگویی های مادرش هست.

یه چیز دیگه که خیلی نمیتونم بازش کنم اینه که ما یه مشکل در روابط زناشوییمون داریم که البته دلیل اصلیش رفتارهای اشتباه گذشته همسرمه.

ولی هم خودم فکر میکنم و هم مشاور به من گفت هر چقدر روابط عاطفی و صمیمیت ما بیشتر بشه اون مشکل هم بیشتر قابل حله.

من خودم دیدم وقتهایی که من یه کار خوبی برای مادرش میکنم همسرم تمایلش به من بیشتر میشه.البته این حالت نمیتونه دائمی باشه .

چون مادر ایشون حتی اگر کار خوبی هم براش بکنی از توش یه نکته منفی در میاره و به پسرش میگه.

در کل فکر میکنم اگر من خودم رو خیلی با مادرش نزدیک کنم و نظر اون رو جلب کنم خیلی در حل اون مشکلمون تاثیر داره.

ولی از طرفی این میتونه یه ریسک باشه.چون مادرش میتونه از بهترین کارها و حرفها ،بدترین برداشت ها رو بکنه.

و دلیل اصلیش هم عدم تمایل و بی میلی خودمه.مادر اون باعث رنج و عذاب زیادی برای من و خانوادم شده .بعد از رفتارهای وحشتناک اون مادرم مریض شد.

شاید هم ربطی نداشته باشه.ولی استرس میتونه در فعال شدن این بیماری موثر باشه.

من دیدم به مادرش خیلی منفیه و آدمی هم نیستم که بتونم تظاهر کنم.

سلام
ببین از نوشته هات معلومه که موضوع اصلی چیز دیگه ای هست و ذهنت درگیر اونه
و سعی میکنی علت رو جای دیگه ای جستجو کنی
این خیلی خوبه که داری دنبال دلیل میگردی و میخوای مشکلت رو حل کنی
اما اینکه چرا فک میکنی همه ی گرفتاریها از سمت مادر شوهرته...
بیماری مادرت مشکل زناشویی با شوهرت و...
به نظرم مسئله اصلی همون تمایلات زناشویی همسرته که باید روش تمرکز کنی و دنبال راه حل باشی
یادت باشه مشکلات زناشویی هر زندگی رو ممکنه دچار بحران کنه.:72:

سلام نیلوفرجون.ممنون

درباره اون موضوع راه حل های دیگه انجام شده و در حال انجامه.مثل روانشناس و دکتر اورولوژی.من فکر میکنم این موضوع هم در کنار عوامل دیگه میتونه خیلی موثر باشه.

من خودم دیدم که مادرش جلوی همسرم یه آدم خیلی خوب و جزو فامیل های خیلی نزدیک که جزو معدود کسایی هست که هنوز رابطه دارن رو خراب میکنه و همسرم

هم تا حدی باور میکنه.

شاید فکر کنید من مبالغه میکنم.ولی دیدم این کار رو در مورد من هم کرده .مخصوصا دوران عقد و همسرم اونقدر تاثیر پذیرفته بود که یه آدم دیگه شده بود.

الان هم مواقعی که سر مسائل دیگه بحثمون میشه و اون حرف مادرش رو پیش میکشه میفهمم که هنوز تحت تاثیره.

من خیلی وقته پشت سر مامانش حرف نمیزنم و حتی یه کارایی هم براش انجام میدم ولی باز هم همسرم راضی نیست.

همیشه هم میگه رابطه تو و مادرم اونجوری که باید باشه نیست.هر وقت هم میپرسم چطور باشه توضیحی نمیده .میگه نمیدونم .دوست دارم صمیمی تر باشید.

آنیتا جان، حرفات رو کامل درک می کنم.
بپذیر که شوهرت کنار همچین مادری تربیت شده. برای همین زمان لازم هست تا متوجه رفتارهای مادرش بشه. مثلا شوهرت فکر نمی کنه بدگویی مادرش در مورد فامیل واقعیت نداشته باشه.

شما به جای نزدیک شدن به مادرشوهر، به شوهرت محبت کن. مطمینم شوهرت از مادرش محبتی ندیده و خیلی سریع جذب خودت میشه. خودت رو بزار جای شوهرت، مادرت هرروز داره از زمین و زمان بد میگه. همه رو مقصر تنهایی خودش میدونه. توی ذهنش توهم داره که شما هم میخوای پسرش رو ازش دور کنی. حسادت داره به مادر شما که دورش خلوت نیست. خب حالا از شوهر شما چی میمونه؟؟
تلاش کن که شوهرت متوجه بشه اولویت اصلیش، زندگیش هست و کمتر به حرفای مادرش بها بده.

ضمنا عزت نفس خودت رو تقویت کن. بزار شوهرت ببینه که حرفای مادرش در مورد شما اشتباه هست.
به هیچ عنوان خودت رو فدا نکن. من تجربه این کار رو دارم. از خودگذشتگی می کردم و تهمت ها و توهین های مادرشوهرم رو خیلی تحمل می کردم. اما خشم درونیم باعث شده بود که از شوهرم فاصله بگیرم. اما الان هرجور خودم دوست داشته باشم و به نظرم منطقی بیاد رفتار می کنم.

تا جایی که آرامشت رو بهم نمی ریزه به مادرشوهرت کمک کن. مثلا با شوهرت دوتایی برین براش خرید کنین ;)

سلام

ممنون بهاره جون.حرفهاتون رو من کاملا قبول دارم. هر چند همسرم میگفت اگر من رو دوست داری باید خانوادم رو هم دوست داشته باشی و با مادرم صمیمی باشی.

البته الان مدتی هست که از این حرفها نمیزنه و قبلا هم بیشتر توی بحث و دعوا این چیزها رو میگفت.ولی من میدونم این خواسته قلبیش هست.

الان یه اتفاق جدید افتاده.

مادر همسرم یک سال اول ازدواج به ندرت خونه ما میومد.ولی جدیدا به بهانه هایی میاد و چند روز میمونه.الان همسرم یه مریضی خیلی جزئی گرفته.

من مرخصی گرفتم و مراقبش هستم .هر چند حال خودش خوبه.

به محض اینکه مادرش فهمید پاشد اومد خونه ما.گفت چند روز میمونم.خونه ما یه آپارتمان کوچیکه.وقتی ایشون میاد میمونه ما دیگه هیچ حریمی نداریم.

توی همه چیز سرک میکشه .حتی وقتی ما توی اتاق خوابیم میاد و حرف میزنه.

در صورتی همون اوایل ازدواج که مثلا قهر بود و نمیومد پسرش مریضی خیلی بدتری گرفته بود و اون حتی به خودش زحمت یک بار سر زدن رو نداد.

من نگرانم که این بخواد برنامه همیشگیش بشه.

ببینید من خیلی کم پیش میاد که از کسی بدم بیاد.ولی متاسفانه از این خانم به شدت بدم میاد.دست خودم هم نیست.

در این جور موارد اصلا نمیتونم مهربون و با گذشت باشم.

حرف زدم با ایشون و گوش کردن به حرفهاش برام زجر آوره .حالا فکر کنید چند روز بخوام تحملش کنم.

سلام
دقیقا میفهمم چی میگید.
من مدتیه نامزد کردم مادر همسرم همه جا با ما هست و تقریبا توی تصمیمات نقش اصلی رو داره.
نگران بودم این موضوع ادامه داشته باشه.
با توضیحات شما دیگه دارم به یقین میرسم:47:
دوران نامزدیتون این نشانه ها بود؟ اگه به عقب برگردین ادامه میدین؟

سلام آندریا جان

نامزدیتون مبارک باشه.

بله.در دوران نامزدی هم علائمش بود.اون هم همه جا با ما بود. و خیلی سعی می کرد همه چیز رو کنترل کنه.

نمیدونم اگر به عقب بر میگشتم ادامه میدادم یا نه.چون مشکلاتی که برای من پیش اومد خیلی بیشتر از مادر همسرم بود.

الان به خاطر این، این موضوع برام بغرنج شده که مشکلات قبلی توانم رو کم کرده.

به نظرم نقش خود مرد این وسط خیلی مهمتره.

دوستان با تشکر از راهنماییاتون الان یه مساله دیگه برای من پیش اومده که خیلی احساس گناه دارم.

مادر همسرم چند روز خونه ما بود به خاطر همسرم.من اونجور که باید تحویلش نگرفتم و اونم دیشب رفت.

طبق عادت همیشه من که برای همه چیز خودخوری میکنم الان هم خیلی احساس گناه دارم.

به نظرم باید بیشتر مدارا میکردم.

وقتی دائما حرف میزد بعضی وقتها عمدا نگاهش نمیکردم که مخاطبش فقط همسرم باشه.

آخرش هم غیر مستقیم شرایطی رو پیش آوردم که بدونه خسته هستم و نیاز دارم تو خونه خودم

راحت باشم.مطمئنم متوجه شده و با ناراحتی رفته.

به نظرتون زنگ بزنم از دلش دربیارم؟

دارم سعی میکنم با یاداوری بدیهاش و اینکه رفتار همسر من هم با مادرم گاهی همینطوری هست خودم رو آروم کنم.ولی نمیشه.

سلام

به نظرم احساس گناه نسبت به کارایی که به عمد و آگاهانه انجامشون میدیم یه کم بی معنیه.

اینکه رفتار همسرت هم با مادرت اینجوریه نمیتونه توجیه خوبی باشه

اما اینکه بیش از حد در امورتون دخالت میکنه دلیل خوبی واسه فراموش کردن رفتارتون هست.

عذاب وجدان چیزی رو عوض نمیکنه به غیر از این که تمرکزتون رو برای چاره اندیشی در مورد مشکلات با همسرت بگیره...

اگه با همسرت به آرامش برسی کسی به راحتی نمیتونه روح و روانت رو آزار بده.

مدتی که مادرشوهرت خونه ی شما بود رفتار شوهرت چطور بود؟ تنهایی با تو بهش خوش میگذره یا اینکه وقتی مادرش هست خوشحالتره؟

رابطه ش با خانواده شما مناسبه؟آدم تلافی جویی هست؟

عکس العملی در مقابل رفتار شما با مادرش نشون داد؟

سلام نیلوفر جان

ممنون که مشکل من رو پیگیری میکنی.وقتی مادر همسرم خونه ما بود همسرم خوشحال بودرفتارش هم خوب بود.چون من خیلی با مادرش حرف نمیزدم سعی میکرد

بیشتر اون رو مخاطب قرار بده.چون مادرش عادت نداره حتی یک لحظه رو بدون حرف زدن بگذرونه.

ولی در کل وقتی دوتایی هستیم فکر میکنم بیشتر بهش خوش میگذره.دوست نداره من زیاد توی آشپزخونه باشم و ترجیح میده بیشتر با هم باشیم.

منم سرگرمی هایی رو که دوست داره باهاش انجام میگم و با هم میگیم و میخندیم.

رفتار همسرم با خانواده من بد نیست.اونا کاملا بدون حاشیه هستند و هیچ مشکلی پیش نیاوردن که همسرم بخواد تلافی کنه.

اتفاقا خیلی وقتها براشون یه کارهایی هم انجام میده.ولی در مورد برخورد مخصوصا با مادرم خیلی گرم نمیگیره.البته مادرم هم خیلی کم حرفه.

دیروز که بعد از رفتن مادرش ما با هم تنها بودیم برخوردش خیلی خوب بود.عادیه عادی.حتی خیلی عاشقانه تر از قبل.

در کل یکی از دلایل سرد بودن من با مادر ایشون عدم تمایل هست و یکی دیگه ترس از اینکه دوباره خودش رو به ما نزدیک کنه.

در کل ایشون یک زن به شدت کنترل گر هستن.در زمان عقد که اجازه دخالت داشت کنترل همه چیز حتی جزئی ترین مسائل رو به عهده گرفت و خیلی چیزها رو خراب

کرد.

چون خیلی هیجانی و احساسی تصمیم میگیره و تقریبا آخرش با همه افرادی که برای انجام کاری در ارتباطه یه دعوای خیلی بد میکنه.

مثلا برای عروسی ما همه چیزهایی که من و همسرم انتخاب کرده بودیم رو کنسل کرد و خودش هم انتخاب هایی خوبی نداشت.آخرش هم با همه عوامل عروسی

که خودش انتخاب کرده بود دعواش شد و تبعاتش گریبانگیر ما شد و حتی کار به شکایت کشید و کلی ضرر مالی کردیم.

من میترسم اگر با ایشوم مهربون باشم و خوب برخورد کنم باز به خودش اجازه دخالت بده.

آنیتا جون من کامل شخصیت مادرهمسرت رو درک می کنم. اما به هرحال نمیشه تا آخر عمر ایشون رو کنار بزارید. اما با حفظ حریم، باید باهاشون ارتباط داشته باشین.
میشه تو خونه به مهمون احترام بزارین ولی حریم رو هم حفظ کنید. مثلا همیشه حتی آب هم خواست خودت براشون بیاری و .... شما که مرخصی گرفتی و اونم اومده مهمونی. دیگه بی محلی خوب نیست.
مادرشوهر من هم شخصیت کنترل گری داره ولی وقتی مهمونم هست حسابی ازش پذیرایی می کنم. ولی شوهرم چون اخلاق مامانش رو می شناسه خودش نشون میده گرفتاره و زیاد وقت مهمون داری نداره. البته مادر خودم وقتی میاد خونه ما انقدر کم توقع هست که شوهرم دلش میخواد بیشتر بمونه. اما مادرشوهرم حتی یه رستوران خوب که میخوایم ببریمش گیر میده که چرا این همه را من رو آوردین و ... همیشه ناراضی هست.
اگه خودت و شوهرت رفتار جراتمندانه یاد بگیرین، دیگه هیچ کس نمیتونه در مسایل شما دخالت کنه.
عذاب وجدان هم نداشته باش. حتما تو اون شرایط انرژی و حس منفی داشتی و نتونستی رفتارت رو کنترل کنی.

ممنون از راهنماییت بهاره جون

در مورد اینکه هر دومون باید رفتار جرات مندانه یاد بگیریم کاملا درسته.ولی در این مورد من اگر با همسرم حرف بزنم بلافاصله واکنش نشون میده و من رو به موضع گرفتن

در برابر مادرش متهم میکنه.

دیروز تا حدی رفتار همسرم با من سردتر شده بود و حدس میزنم صبحش با مادرش حرف زده.

من اگر سیاست و صبر داشتم میتونستم به مرور نظر مادرش رو نسبت به خودم عوض کنم ولی این کار انرژی زیادی میخواد که من ندارم.ایشون تحت تاثیر آدمهایی

که فوق العاده چرب زبون هستند قرار میگیرن.ولی من همیشه از چاپلوسی متنفر بودم.و دلیلی هم برای این کار ندارم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط آنیتا123

سلام آندریا جان

نامزدیتون مبارک باشه.

بله.در دوران نامزدی هم علائمش بود.اون هم همه جا با ما بود. و خیلی سعی می کرد همه چیز رو کنترل کنه.

نمیدونم اگر به عقب بر میگشتم ادامه میدادم یا نه.چون مشکلاتی که برای من پیش اومد خیلی بیشتر از مادر همسرم بود.

الان به خاطر این، این موضوع برام بغرنج شده که مشکلات قبلی توانم رو کم کرده.

به نظرم نقش خود مرد این وسط خیلی مهمتره.


.

---

سلام
آنیتا جان من فکر میکنم خیلی صبوری که با این حجم از مشکلات هنوز داری تلاش میکنی واسه ساختن.

من در خودم نمیبینم اینهمه تحمل و فکر میکنم از الان باید چاره اندیشی کنم.:47:

همسر من تنها پسر و آخرین فرزند خانوادش هست و مادرش همه چیز رو تحت کنترل داره.

کلا فکر نمیکردم متاهل بودن اینهمه دردسر داشته باشه.

امیدوارم به آرامش برسی.

سلام

نه متاسفانه من اصلا آدم صبوری نیستم.هر چیزی توی ذهنم باشه رو بروز میدم و زیاد هم اهل مدارا نیستم.

اینکه من با مساله مادر همسرم کنار اومدم اینه که غیر از مواردی که قبلا بوده و دو بار که ایشون به منزل ما اومدن و موندن و البته حرفهایی که حدس میزنم در مورد من به

همسرم میزنن ایشون در زندگی روزمره ما نقش زیادی نداره. توی این دوسال تعداد اومدن ایشون به منزل ما انگشت شمار بوده.ما بیشتر رفتیم ولی نه خیلی زیاد

شاید به طور متوسط ماهی یک بار.

البته همسرم بهش رسیدگی میکنه مثلا خریدی براش بکنه و جایی برسونتش .اونم با من هماهنگ میکنه.وقتهایی که من هم واسه خودم برنامه داشته باشم که توی

خونه تنها نمونم.

مساله من بیشتر انتظارات همسرمه که هر از گاهی مستقیم یا غیر مستقیم ازم میخواد و فشاری هم نمیاره ولی ممکنه روی حسش نسبت به من اثر داشته باشه.

چون من نمیتونم برآوردشون کنم.

شما هم اگر رفتارهای همسرت معقول باشه و کنترل های مادرش باعث بی ارادگیش نشده باشه شاید به مشکل زیادی برنخورین.

آنیتا جان طبیعی هست که همسرت در مورد مادرش خیلی حساس باشه و مایل نیست شما در مورد مادرش چیزی بگی. همونطور که همیشه تاکید میشه هیچوقت نباید بدی مادرهمسرت رو جلوی همسرت بگی.
خوبه که رفت و آمدتون کنترل شده هست. سعی کن همین جوری نگهش داری.
ولی در مورد شوهرت ذهن خوانی نکن. حتی اگه مادرش چیز بدی در موردت گفته. تو کاری نداشته باش و زندگی روزمره و محبتت رو داشته باش. به جای اینکه خودت پیگیر این مساله بشی، ذهن همسرت رو از این موضوع (که واقعا بی اهمیت هست) دور کن و به یه فضای دیگه ببر.

یه الگویی هم تو زندگی پیش بگیر. اگه آدم هایی در اطرافت هستند که به تو انرژی منفی میدن و اعتماد به نفست رو ازت می گیرن بهتره ازشون دوری کنی. اما بعضی مواقع این افراد در زندگیمون تاثیرگذار هستند و تعامل نداشتن با اون ها بیشتر زندگیمون رو خراب می کنه. باید زبون این آدم ها رو پیدا کنی و باهاشون تعامل داشته باشی. خانواده همسر جزو این دسته هستند که به خاطر همسرت و زندگیت و در آینده بچه ت باید راه تعامل داشتن باهاشون رو یاد بگیری.
به انتظارات همسرت در مورد ارتباط با مادرش هم به چشم یه فرصت نگاه کن و در حدی که امکان داره برای خوشحالی همسرت استفاده کن. مثلا من مناسبت های مربوط به مادرشوهرم، خودم به شوهرم یاداوری می کنم و براش کیک و گل میخریم. خیلی تاثیر خوبی روی شوهرم میزاره.

سلام بهاره جونم

ممنون از راهنماییات عزیزم.حق با شماست.منم سعی میکنم ذهن خوانی نکنم و همچنان محبت کنم.

در مورد انتظاراتش در مورد مادرش من هم کاری که شما انجام میدین در مورد مناسبتها رو انجام میدم. ولی انتظارات دیگه همسرم رو نمیتونم برآورده کنم.

در واقع من نمیتونم به مادرش روی خوش نشون بدم.به محض اینکه به آدم احساس نزدیکی کنه یه دفعه وارد تمام حریم های خصوصی میشه.

در دوران نامزدی که هنوز دلخوری پیش نیومده بود مدام به من زنگ میزد و میگفت که فلان موضوع رو به همسرم بگم یا فلان کار رو انجام بدم.

میخواست درخواست هاش از طرف من انجام بشه.در ضمن متاسفانه فوق العاده آدم دروغگویی هست متاسفانه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط آنیتا123

سلام

نه متاسفانه من اصلا آدم صبوری نیستم.هر چیزی توی ذهنم باشه رو بروز میدم و زیاد هم اهل مدارا نیستم.

اینکه من با مساله مادر همسرم کنار اومدم اینه که غیر از مواردی که قبلا بوده و دو بار که ایشون به منزل ما اومدن و موندن و البته حرفهایی که حدس میزنم در مورد من به

همسرم میزنن ایشون در زندگی روزمره ما نقش زیادی نداره. توی این دوسال تعداد اومدن ایشون به منزل ما انگشت شمار بوده.ما بیشتر رفتیم ولی نه خیلی زیاد

شاید به طور متوسط ماهی یک بار.

البته همسرم بهش رسیدگی میکنه مثلا خریدی براش بکنه و جایی برسونتش .اونم با من هماهنگ میکنه.وقتهایی که من هم واسه خودم برنامه داشته باشم که توی

خونه تنها نمونم.

مساله من بیشتر انتظارات همسرمه که هر از گاهی مستقیم یا غیر مستقیم ازم میخواد و فشاری هم نمیاره ولی ممکنه روی حسش نسبت به من اثر داشته باشه.

چون من نمیتونم برآوردشون کنم.

شما هم اگر رفتارهای همسرت معقول باشه و کنترل های مادرش باعث بی ارادگیش نشده باشه شاید به مشکل زیادی برنخورین.

---

خیلی متعجب شدم از خوندن این پست! شما گفتید که مادر شوهرتون همین یک پسر رو داره و شاید! ماهی یکبار بهش سر بزنید .
و اون هم انگشت شمار اومده خونه ی شما... دیدارهای مادر و پسر هم با هماهنگی شما صورت میگیره!
پس دیگه مشکل چیه ؟شما که همه چیز تحت کنترلتون هست.مگر اینکه انتظار داشته باشید به طورکامل قطع ارتباط کنند.
دلیل اینهمه انفعال همسرتون در مقابل شما چی هست؟ فکرنمیکنم هیچ مادری مستحق چنین رفتاری از جانب عروسش باشه!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرنوشم

خیلی متعجب شدم از خوندن این پست! شما گفتید که مادر شوهرتون همین یک پسر رو داره و شاید! ماهی یکبار بهش سر بزنید .
و اون هم انگشت شمار اومده خونه ی شما... دیدارهای مادر و پسر هم با هماهنگی شما صورت میگیره!
پس دیگه مشکل چیه ؟شما که همه چیز تحت کنترلتون هست.مگر اینکه انتظار داشته باشید به طورکامل قطع ارتباط کنند.
دلیل اینهمه انفعال همسرتون در مقابل شما چی هست؟ فکرنمیکنم هیچ مادری مستحق چنین رفتاری از جانب عروسش باشه!

---

سلام

دلیل رفت و آمد کم ما رفتارهای خاص ایشونه. عقیده داره که ما حتما باید ازش دعوت کنیم که بیاد و وقتی هم دعوت می کنیم یه بهانه میاره که نیاد.

اینکه ما هم کم میریم من به همسرم پیشنهاد میدم که بریم.اونم میگه باشه ولی اقدامی نمیکنه.

قبلا توی یکی از پیامهایی که به همسرم داده بود دیده بودم که نوشته بود من کلفت شما نیستم که وقتی میاید پذیرایی کنم یا غذا درست کنم.

تمایل زیادی به رفت و آمد نداره.ما برای بیشتر بیرون رفتنامون به ایشون میگیم که بیان ولی معمولا به بهانه های مختلف رد میکنه که بعد معلوم میشه اون بهانه ها دروغ

بوده.

ببینین من نمیخوام از خودم دفاع کنم.ولی مادر ایشون فقط با ما مشکل نداره.با همسایه ها با صاحبخونه با همه مشکل داره.حتی پیش اومده به خاطر دعوا با صاحبخونه

دوبار اسباب کشی کنه.

همسر من هم تا زمانی که مجرد بود مثل مادرش با بقیه دچار تنش میشد و کار به دعوا و جاهای باریک می کشید.ولی توی مدتی که با هم هستیم همچین اتفاقی

نیفتاده.

کنترل چیزی دست من نیست.همسرم خودش مرتب به مادرش سر میزنه.دلیل اینکه با من هماهنگ میکنه اینه که من تو خونه تنها نباشم و مثلا من هم

با مادرم برنامه بریزم که اونم تنها نباشه.مادرم به خاطر بیماری گذشتش به روحیه نیاز داره.

به خاطر همین منم بدم نمیاد که همسرم بعضی کارهاش رو به تنهایی انجام بده که منم به مادرم برسم.مثلا هفته ای یک بار.

چون همسرم اهل دوست و رفیق نیست .پس فقط مادرش میمونه.

رفتارى كه الان در قبال مادر همسرتون دارين منطقيه. نه بيش از حد وارد حريمشون ميشيد كه باعث آزارتون بشه و نه پسرش رو ازش گرفتيد. حساسيت شما نسبت به انتظارات همسرتون هم صرفا به اين خاطره كه سال هاى اول زندگى هستيد و به دنبال گذشت كردن هاى خارج از توان. گاهى نبايد بيش از حد وارد تفكر و احساس همسرتون بشيد. اجازه بديد اون شما رو همينطور كه هستيد بپذيره. اينطورى آرامش براى هردوتون دوام بيشترى خواهد داشت.

سلام

شما تمام فاصله های ایمنی رو رعایت کردید و به نظر حتی بیشتر از ایمنی فاصله دارید.

به نظر من بهتره بیشتر از این به ایشون و خصوصیاتشون فکر نکنید و تمرکزتون رو بگذارید رو خودتون. افزایش صبر و گذشت و پذیرش تون و ...

مساله ای که اکثر ما درگیرش هستیم اینه که تا همه چی خوب هست ما هم خوبیم وقتی از اوضاع از استاندارد فاصله می گیره رفتار ما هم همین طور.
به نظر من آدم موفق کسی هست که در تمام شرایط استاندلردترین رفتار رو داشته باشه و از اونجایی که اخلاق و رفتار دیگران؛ حوادث زندگی و ... دست ما نیست بهتره که تمرکزمون رو بذاریم رو اونی که دست ماست. یعنی افزایش ظرفیت و صبر و مهر و محبت و گذشت و ...