عدم حمایت همسرم هنگام درگیری من با دیگران

با سلام.
دوستان من یک همسر گرامی محترم با شخصیت و با ادب و با مسئولیت و خوشرو و کم صحبت دارم که کمی هم منزوی هست.
مشکل من اینه که وقتایی که من درگیری لفظی یا احساسی با کسی دارم ایشون از من حمایت نمیکنه و سکوت میکنه. منو هم به سکوت دعوت میکنه و همیشه میگه ارزش نداره این چیزا. مهم نیستن. فلان ادم کلا از لحاظ شخصیتی بی هویته و تو نباید سطحتو پایین ببری در حد اون. یعنی کلا نظرش اینه که تا میشه با کسی جر و بحث نداشت و از کنار ادما رد بشیم چون ممکنه فردا روز طرف بخواد به صورت ناجور تلافی کنه یا صدمه ای بهمون بزنه.
خب من همیشه گفتم حق با توئه. ولی حتی در مورد مستاجرمون هم که باعث سلب ارامش من و خودش شده هم فقط تو خونه غرغر میکنه ولی وقتی من با تذکر دادن که به مشاجره لفظی ختم شد فقط عصبانی و ناراحت شدم. حتی گفتم ببین به من چی میگه تو چرا ساکتی و فقط وایساد و نگاه کرد و منو راهنمایی کرد به خونه. همین.
حالا پیش خودم میگم حتما من مقصرم که زود عصبانی میشم ولی ایا اینهمه خونسردی نسبت به تندی دیگران توی زندگی مشترک درسته؟!
من اشتباه میکنم یا واقعا اینکه توقع داشته باشم حداقل وسط بحث و مشاجره به طرف مقابل دعوا بگه فلانی بس کن و احترام نگه دار و برو تو و ... یا هر چیزی خیلی زیاده؟!
ممنون میشم بهم بگید درک من نسبت به این حرکات اشتباهه یا روشم اشتباهه؟!
چون همه چیزو متقابل میدونم. من هیچوقت نذاشتم کسی نگاه چپ بهشون بکنه. همیشه جلوی دیگران محترمانه صداشون میکنم و خوبیاشو میگم اینقدر که خودش میگه اینجور نگو چشممون میزنن... همیشه پشتیبانشونم. حتی در مورد مسائل مورد اختلافشون با دیگرون جانب کار رو میگیرم و کمکشون میکنم.
بازم پیش خودم میگم حتما من مشکل دارم که درک نمیکنم ولی ایا همیشه باید استه رفت و اومد که گربه شاخمون نزنه؟! حتی وقتی مشکل یه دیوار باهامون فاصله داره و حق با ماست؟!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط aruse-esfand

با سلام.
دوستان من یک همسر گرامی محترم با شخصیت و با ادب و با مسئولیت و خوشرو و کم صحبت دارم که کمی هم منزوی هست.

---

سلام

با این مشخصاتی که شما از همسرتون دادید معلومه که ایشون اهل دعوا- کتک کاری- جر و بحث نیستن و بیشتر از کنار این جور مسائل عبور میکنند

پس نخواهید که همسرتون مثله بقیه رفتار کنند

چون ایشون روح لطیفی دارن و این مدل بزرگ شدن ..

البته میتونه همچین خصوصیات اخلاقی هم عیبهائی بهمراه داشته باشه و هم حسن هائی

سلام عزیزم


شاید همسر شما در این مورد منفعلانه رفتار کرده باشه اما شما هم جرئتمندانه برخورد نکردی . اگر همسر شما ازینور بوم افتاده شما هم از اونور بوم افتادی .

شکایت یا گله از همسایه می تونه باشه اما وقتی منجر به درگیری لفظی یا دعوا میشه دیگه جرئتمندانه نیست و میشه پرخاشگری .

همسر شما شخصیتش همین هست و برای یک آدم که اهل دعوا و گرفتن حق نیست کار خیلیییی سختیه که بخواد خلاف عادت چند ده سالش رفتار کنه .

شما اگر می خواهی با کسی بحث یا دعوا کنی از همسرت انتظار یاری نداشته باش و کاری رو ازش نخواه که بر خلاف سرشت و اخلاقشه. اگر میتونی تنهایی به پیش ببرش و اگر نمی

تونی پس رفتار جرئتمندانه رو یادبگیر که نیازی به یارکشی نداره.

سعی نکن همسرت رو تغییر بدی چون این رفتار چیزی نیست که راحت تغییر کنه اونم با انتقاد وگلایه کردن .:81:

ممنون از همدردی ها
برای ادمی مثل من که تو سن 30 سالگی ازدواج کرده و قبل از اون هم تمام مشکلاتم رو خودم حل میکردم. درامد داشتم و تصمیمات مهم زندیگمو خودم گرفتم و تمام رفت و امد هام دست خودم بوده ازدواج برای من به معنی خرجی گرفتن و گشت و گذار و آزادی های متاهلی نیست.
برای من مفهوم ازدواج تقسیم تمام دوست داشتن ها م حرف هام درد و دلهام و تمام ارزوهام کنار یکی مثل خودم بود کسی که دوستش داشته باشم و اونم منو و حامی من باشه.
ولی مثل اینکه این چتر حمایتی من فقط در حد چه نوع لباسی پوشیدن و چه نوع ارایشی کردنه.
به نظر من این چیزهای مسخره و پیش پا افتاده چیزی نیست که دوتا ادم رو کنار هم نگه میداره .
هر چند من همیشه از لحاظ مادی و معنوی احترام و اشپزی خونه داری مهمون داری براش واقعا با سلیقه هستم اما اینکه تمام مردونگی یک نفر فقط در حد دوره های هخامنشی باشه که مراقب ظاهر زنمون باشیم که کسی بهش چپ نگاه نکنه که ما تحمل جار و جنجال و داد و بیداد نداریم خیلی ضعیف و حقیرانه است.

برای من این غیرتی بازی های ارایشتو کم کن و لباس موقر بپوش واقعا احمقانه است جایی که یه مرد غریبه به نا حق سر زنت جار و جنجال میکنه و تو ساکتی.
برای من این سکوت بی غیرتیه
برای من کسی که حاضر نیست بخاطر هر دلیلی از پدرت کمک بخواد و تورو مجبور میکنه که تو زنگ بزن و بگو بیاد و این حرفا بی قیدی هست.
شاید دارم تند صحبت میکنم. بزارید پای دلخوری هام از این رفتار بیمار گونه جامعه. که من حتی جرات نمیکنم در مورد آزار و اذیت روانی مستاجر خونه خودم اعتراض کنم. که مبادا فردا روز اسید بپاشه تو صورتم. باور میکنید منو از این چیزا میترسونه و باید ناچارا بگم باشه چشم من سکوت میکنم.
چرا نباید احساس کنم یه حامی و پشتیبانی دارم که اگر کسی خواست یه نگاه چپ بهم بکنه غیرتش طرفو نابود میکنه؟!
من که پامو از گلیمم دراز نمیکنم وهر روز هر روز با این و اون درگیری ندارم که. ولی حتی یه بار یکی مالید به ماشینمون ولی گفت ولش کن حالا باید بریم دعوا کنیم با این ادمهای بی فرهنگی که معلوم نیست از کجا اومدن. بعد من پیاده شدم و گفتم اقا این چه طرزیه شاید خسارت جانی میشد این چه طرز رانندگیه طرف شروع کرد به من چرت و پرت گفتن همسرم منو کشوند تو ماشین و رفتیم. همین.
این چیزا منو ازار میده. حس میکنم بی عرضه است در صورتی که بعضی مواقع ادمهای روانی و درگیر توی خیابون رو میبینم که منتظر یه جرقه هستن تا خون یکی رو بریزن ولی میشه اینجوری زندگی کرد؟!

نمیدونم. فقط میدونم اینکه ازم حمایت نشد جلوی ادم غریبه مدتها تو ذهنم باقی میمونه. نمیدونم چقدر طول میکشه تا توانایی اینو داشته باشم که باهاش حرف بزنم. فعلا روی سکوتم

اگه وسط جر و بحث شما با یه مرد غریبه که به ماشینتون زده همسرتون چاقو می کشید آزار دهنده بود یا این رفتاری که الان دارن؟! یکم فک کنین، قرار نیس وقتی 90 درصد آقایون دنبال دعوا و داد و هوارن و همسر شما اینطوری نیس بگین همسرتون بی عرضه س! از نظر من فرهنگ همسر شما یه غنیمته تو این آشفته بازار جامعه.
وقتی من با پدرم میرم ماشین سواری، پدرم یه جور وحشتناکی آماده س که الان یه پسر بزنه به ماشین من و پیاده شه برا چاقو کشی و مشت و لگد و دعوا!.....این همیشه برام استرس زا بوده، من همیشه دوس داشتم مردی که کنارمه و حالا تو هر جایگاهی که هست، پدر، پسر، عمو، برادر و ... آروم باشه. نه اینکه استرس و نگرانی بهم منتقل کنه. شما خودت کلاهتو قاضی کن ببین کدومش و دوس داری؟
شما وقتی به یارو که زده به ماشینتون اعتراض می کنین چی عایدتون میشه؟ اون طرف میگه ببخشید؟! میگه اشتباه کردم؟! میگه حرفتون متینه؟! میگه میرم دوباره ماشین سواری یاد میگیرم؟! نخیر.....چشاشو می بنده و دهنشو باز می کنه، گیریم اگه نیفتاد به جونتون یا گازشو گرفت و رفت!

وقتی مستاجرتون رفتار غیر فرهنگ آپارتمان نشینی داره این درست بشو نیس چون اگه قرار به درست شدن بود که اصلا چنین ویژگی درش پیدا نمی شد! در ضمن جایی که همسر شما سکوت می کنه به نظرم جایز نیس شما پیاده بشی و بگی اقا این چه وضعشه؟! حالا اگه تنها بودین یه چیز دیگه س. اون موقع شما مسئول حرکتای خودتون هستین که باز من توصیه نمی کنم چون فرهنگ آقایون ایرانی دیگه دست هیچ کسی نیاد دست ما دخترا خوب اومده (جسارت نباشه به اون ده درصد اقلیت!). یه بار استاد خانم ما با چنتا مرد دعوا می کرد، همسرشم ساکت بود، بعد از اینکه قائله ختم به خیر شد، همسرش بهش گفت می ترسیدم حواست به زمین نباشه و زمین بخوری! (ای جونم:43:) استاد مام یه بار نگفت که چرا ازم حمایت نکردی چون خودش مشکل و حل کرد!
اگه نظر منو بخواین باید بگم منم معتقدم که آسه بری و آسه بیای تا گربه شاخت نزنه. در ضمن قرار نیس همه حرفامونو با خشم و ناراحتی ابراز کنیم. میتونین مستاجرتون رو با زبون نرم کنین. اگه مسائل حیاتی مثا نبستن در رو رعایت نمی کنن بهتره تذکر جدی بدین نه اینکه گله و شکایت کنین. یادتون باشه که دوست پیدا کردن خیلی بهتر از اینه که دشمن تراشی کنیم (اینم باز یه اتفاقی بود که واسم تو ترمینال افتاد و محو رفتار یکی از راننده های تاکسی شدم و ازش درس گرفتم).
به نظرم حمایت اینی که شما ازش تعریف درست کردی نیس......موفق باشی

:47:

همچنان در قهر به سر میبرم.

دیروز تا غروب موندم سر کار تماس گرفت که میام دنبالت. ولی من آزانس گرفتم رفتم خونه. توی مغزم این بود که به جای اینکه نگران رفت و امدم باشی نگران وضعیت من جلوی دیگران باش.

بعدشم رفتم تو اتاق و از خستگی دراز کشیدم میخواستم تنها باشم. اومد با غرولند ناراحتیشو نسبت به نگفتن من که بیاد دنبالم ابراز کرد و با عصبانیت رفت بیرون هوا بخوره. نمیدونم شاید تحمل سکوت منو نداره ، منم تحمل سکوت اونو جلوی دیگران نداشتم....

من اصلا انتظار دعوا یا خشونت علیه کسی رو ندارم. ولی فقط اگر یه کلمه میگفت فلانی صداتو بیار پایین برو تو خونه ات برای من کافی که هیچی از سرمم زیادی بود. ولی ساکت موند. سااااااکتتتتت

نتونستم هضم کنم این مسئله رو

سلام دوست عزیز.

به نظر من اگر نگم کاملا ولی 80 درصد حق با شوهرتونه. شما هم رفتارتون قابل درکه از بیشعوری و نفهمی یه سری آدم به ستوه اومدین و خیلی هم حق دارین ولی راهش دعوا نیست. کتابهایی در مورد فنون مذاکره یا حرف زدن رو بگیرید و مطالعه کنید هیچ جا نمی خونید با داد زدن سر کسی به خواستتون می رسید مگر اینکه با زورگویی و بقیه از ترس قدرت شما تن به اوامر شما بدن. که تازه اگر اینطور هم بشه این درست نیست.

کتاب های مدیریتی رو بخونید هیچ مدیری با داد و بیداد و دعوا راه به جایی نبرده شما هم مدیر زندگیت هستی و باید یاد بگیری چطور با جملات و کلمات دیگری رو وادار به شنیدن حرفات کنید همیشه هم گفتن هر چقدر صدات رو ببری بالاتر طرف مقابل هم به همون نسبت نمی شنوه.

به نظرم شیوه ات رو تغییر بده خودت رو تغییر بده چون شوهرت خیلی خیلی عاقلانه رفتار می کنه تو نمی دونی اون کسی که سرش داد می زنی بیماری روانی داره یا نه اما کلاهمون رو قاضی کنیم حدود 90 درصد مردم ما مشکلات زیادی تو زندگیشون دارن که باعث می شه عصبی شن و در نهایت به بدترین شکل رفتاری اون رو بروز می دن. پس تو مجبوری برای اینکه شان و منزلتت حفظ شه باهاشون دهن به دهن نشی و در این مورد حق با همسرتونه.

چرا به جای اینکه شوهرت رو مقصر بدونی و ازش ناراحت باشی سعی نمی کنی زبون چرب و نرم رو یاد بگیری. اینجوری که معلومه خانم با جرات و باهوشی هستی پس بهتره مثل یه ملکه رفتار کنی حتی با آدمهایی با درک پایین و خطاکار.

منم مثل شما بودم و الانم شاید موردی پیش بیاد داد وبیداد کنم یا بخوام با داد زدن حقم رو بگیرم اما شوهرم بارها بهم تذکر داده و بعد از 3 سال مقاومت در برابر حرفاش الان می بینم درست می گه ببین دوست عزیزم تو وقتی با یه آدم بحث و دعوا می کنی اولا که هیچ کدوم کوتاه نمی آین چون عصبانی هستین دوما به این فکر کن اگر شخص سومی شما رو ببینه چی فکر می کنه؟ غیر از اینه که شما رو هم خدایی نکرده در حد اون آدم بیشعوری که باهاش درگیر شدی ببینه ؟ واقعا شما در حد اونی که بخوای به شیوه ی اون مشکلاتت رو حل کنی ؟

بهترین کار اینه که از شوهرت یاد بگیری و تغییر رو از خودت شروع کنی نمی گم بذار حقت رو بخورن صدات در نیاد اما یاد بگیر چطور با سیاست و مذاکره راحت رو پیش ببری باور کن انقدر جایگاهت می ره بالا که کسی جرات نمی کنه بهت بگه تو چه برسه به ابنکه مستاجرت باشه و بهت توهین کنه. بذار یه خاطره تعریف کنم من وشوهرم به خاطر ترافیک خیلی عصبی می شیم یه بار یه ماشین بین خطوط نمی روند شوهرم عصبانی شد (ببین تا این حد جزئی بود) بعد اومد سبقت بگیره راننده ماشین جلویی یا حواسش نبود یا هرچی فرمون رو داد سمت ما و آینش خورد به آینه ما شوهرم عصبانی شد و شروع کرد به داد و بیداد و اون ماشین هم بوق می زد و بد وبیراه می گفت یه مسیر طولانی این ادامه داشت و هیچ کدوم هم نمی ایستادن وقتی تموم شد تمام تن من می لرزید بی اختیار گریه کردم از اون موقع شوهرم تصمیم گرفت بشه مثل همسر شما و واقعا شد و واقعا خیلی خوب شد کلا آرامش داریم و نمی ذاریم کسی روزمون رو خراب کنه. آخه حیف این روزهای خوب و قشنگ نیست به خاطر یه آدمه دیگه که نمی فهمه خراب شه ؟ من هنوزم خیلی عصبانی می شم بعضی وقتها اما دارم روی خودم کار می کنم و شیوه ام رو عوض می کنم. بعضی وقتها که داد و بیداد می کنم به خودم نمره منفی می دم و شاید باورت نشه خودم رو جریمه می کنم که کاری که دوست ندارم رو انجام بدم مثلا کل خونه رو جارو بکشم. یا یه مسیری رو پیاده برم و تاکسی نگیرم ...

شیوه ی خودت رو تغییر بده مطمئن باش آرامش بیشتری خواهی داشت شوهرت درون گراست ولی بی عرضه و بی غیرت نیست. دعوایی نیست پس تو هم سعی کن خشمت رو کنترل کنی و زندگی رو مدیریت کنی. اتفاقا شوهرت اینطوریه بهتر می تونی زندگی بچرخونید زن و شوهر مکمل هم هستند و نباید دقیقا عین هم باشند.شوهرت درون گراست و جذب تو شده که سر و زبون داری پس قدر زندگیت رو بدون و انگ بی غیرتی و منزوی بودن به شوهرت نزدن. شما در کنار هم یه تیم قدرتمند می شید فقط باید بلد باشی چطور زندگیتونو هدایت کنید.

از امروز به خودت قول بده عصبانی نشی اگه شدی داد و بیداد نکنی
کتابای فن بیان و مذاکره بخونی
شوهرت رو دوست داشته باشی و رفتار آروم و با متانت رو یاد بگیری ازش (رفتارهای مردونه تعطیل)
هر وقت عصبانی بودی صحنه رو ترک کنی (دیدی مساجرت عصبیت می کنه بگو فکر کنم شما الان عصبانی هستید من یه وقت دیگه باهاتون صحبت می کنم)
قدر و منزلتت رو به عنوان یه خانم همیشه حفظ کن و اجازه نده یکی از سر راه می رسه بهت توهین کنه که بعد از شوهرت توقع درگیر شدن داشته باشی
حق و حقوقت رو با زبون چرب و نرم تمرین کن بگیری.
رفتار جراتمندانه رو توی همین تالار بخون و تمرین کن

درضمن خیلی کار اشتباهی کردی که قهر کردی و خودت رفتی خونه. به جای قهر و دعوا و ... با شوهرت حرف بزن توقعت رو بگو البته توقع دعوایی بودن شوهرت یه مقدار غیر منطقیه اما در مورد هر چیزی ناراحت باشی قهر راهش نیست عزیزم . حالا هم خودت باهاش آشتی کن و دعوا با دیگران رو تعطیل کن .:72: حقت رو با زبون و تذکر دوستانه بگیر.شما خانمی و در شان شما نیست با مردهای غریبه دعوا کنید. تا دیدی داره دعوا می شه تا 10 بشمر یا به اون آقا تذکر بدید که حد خودتون رو رعایت کنید یا این مدل حرف زدن درست نیست و از این قبیل تذکر ها که خشونت رو کم کنه.موفق کسیه که بتونه از دشمنش امتیاز بگیره و این کار هیچ وقت تو دعوا میسر نمی شه حتی اگه با دعوا امتیازی که می خوای رو گرفتی اون طرف حتما دنبال یه راهی برای ضربه زدن بهت می گرده.

موفق باشی

عزیزم شما خودت در استقلال و گرفتن حق خودت از یه مرد کم نداری اصلا یه پا مرد هستی. تو خونه زن باش تا حمایت مردانه دریافت کنی.اگر مرد باشی یه ابرمرد میخواد که بهت حس حمایت بده.
عزیزم تو همه زندگی ها مشکلاتی هست . شما هم بعد ازدواج روی لطافتت کارکن . درسته شما شدیدا نیاز داری تا مردت بهت حس حمایت رو بده اما بدون همسرت هم شدیدا نیاز داره تا به شما حس حمایت رو بده. شاید ایشون داره با رسوندن سرکار و برگردوندنت این نیاز خودش و شما رو ارضا میکنه اما بدون اگر همین مقدار کم رو پس بزنی دیگه حمایت های بزرگتر در کار نخواهد بود.
با قهر و ناراحتی مردت حامی نمیشه بلکه هنر زنانه تو در این باشه که حمایت های در حدوسع و کوچکش رو قدربشناسی و بهش پروبال بدی و توجه کنی تا مردت با آسودگی دست به حمایت های بزرگتر از شما بزنه.
پله و پله و قدم به قدم باهاش جلو برو.زن باش تا مردت هم مردانگی کنه برات. اگر نقش های شما عوض بشه به ضرر هردوی شماست .
کاش جای قهر و دعوا منتظر میموندی همسرت بیاد دنبالت و ازش تشکر کنی چی میشه گاهی کوتاه بیای؟ و عشق همسرت رو از پشت کارهای کوچکش بخونی؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط maryam.mim

سلام دوست عزیز.

به نظر من اگر نگم کاملا ولی 80 درصد حق با شوهرتونه. موفق باشی

---

سپاس از توجه و همدردی شما و بقیه دوستان. ممنون بابت وقت و انرژی.
امروز روز خوبی برام نبود. هنوز دلخورم و هرکاری کردم نتونستم باهاش همکلام بشم. صبح تومحل کارمون صبونه درست کردم که با هم بخوریم. گذاشتم روی میز اتاقم ولی نیومد. بردم گذاشتم روی میز خودش. خودم میل نداشتم فهوه درست کردم و رفتم پشت میزم. گفت تو نمیخوری( نمیدونم چرا نمیخواستم کنارش باشم) گفتم نه.
اونم چیزی نخورد و سینی رو گذاشت تو اشپزخونه. مجبور بودم کارامو با دقت انجام بدم. ولی نمیتونستم.
تا ظهر که رفت بیرون بهم پیام داد
* مثل بچه ها میمونی. منتظر بهونه ای. حالا هی حرف نزن و پشت کن به من ببین کی ضرر میکنه.
تو خودم شکستم. بیشتر ناراحت شدم. جواب دادم حرف بزنم بچه ام. دنبال بهونه ام. لجبازم. ساکتم باشم باز منم که به زندگی اسیب میزنم. کلا همیشه من مقصرم.
گفت منم مقصرم. داریم حرف میزنیم.
گفتم حرفام تمووم شد همون وقتی که جلوی چشمت بهم اهانت شد و تو ساکت موندی.
گفت اصلا من نامردم. بس کن دیگه. تمومش کن. گفت من به احترام بابات چیزی نگفتم. ( اخه بابای من که صاحبخونه اصلیه هم حضور داشت)
گفتم نه از تو نه از بابا تو این قضیه راضی نیستم. تا تونست منو سوزوند حالا هم نوبت تو شد. (قضیه بابا هم مفصله) بعدش دوباره ساکت شدم. واقعا نمیتونم تا یه مدت درست فکر کنم و حرف بزنم. میدونستم اگه حرف بزنم دلم تو زبونم پر میشه و حرفام با کنایه و خشن خواهد بود. برای همین سکوت کرده بودم.
عصر برگشتیم خونه. من درد زبادی تحمل میکنم بابت مشکل دیسکم.
مجبور شدم تو یه حالت دراز بکشم تا دردم اروم بشه. غروب صدام کرد که بیا غذا گرم کردم بخوریم.
خیلی خشک و عصبی. تحمل میکرد سکوتمو. چون همه سروصدای خونه همیشه من بودم. گفتم که همسر گرامی کمی منزوی هست.
از یکشنبه ظهر تا الان که سه شنبه شبه فقط کمی اب و چایی خوردم. اصلا اشتها ندارم. چند بار اصرار کرد گفتم میل ندارم.. کلافه شد رفت تو سالن تنهایی غذا خورد.
متاسفم واقعا برام دردناکه اینجوری دارم رفتار میکنم. خیلی غصه خوردم براش. اما نتونستم برم باهاش حرف بزنم. غمگینم. خیلی

به خاطر حمایت نکردن از شما تو یه موقعیت غیر ضروری دارین این بلاها رو سر خودتون و ایشون میارین؟!!!........عزیزم من به عنوان یه شنونده بیرون گود تنها چیزی که متوجه شدم اینه که شما داری سری که درد نمی کنه رو دستمال می بندی! حیف زندگی شما نیس؟!

به قول یکی از دوستان وقتی شما خودتون نقش مرد رو ایفا می کنین انتظار دارین ایشون از چی حمایت کنه؟!
در ضمن جسارت نباشه به نظرم کارتون پسندیده نبود که گفتن میان دنبالتون، شما آژانس گرفتی رفتی!

از صمیم قلبم امیدوارم یه مدت دیگه از این رفتارات پشیمون نشی. بازم میگم قرار نیس همسرت حمایتش این باشه که شما با مستاجر دعوا کنی، ایشون بیاد بگه فلانی صداتو بیار پایین! شما چن روزه قهری چون ایشون به مستاجر نگفتن صداتو بیار پایین؟! به نظرم یه مورد کوچیک رو الکی بزرگش کردی. اگه تاپیکت رو کامل نمی خوندم محال بود حدس بزنم حول و حوش 30 سال داشته باشی. قدر زندگی آرومت رو بدون عزیزم .....:72:

با سلام

با احترام به نظر سایر دوستان من فک میکنم که حق با شماست!!!

شما می خواستید که همسرتون هوا خواه شما باشن پشتیبان باشن....

اینکه ناراحتید حق دارید

فقط نوع برخوردتون بهتر بود جور دیگه ای باشه که جواب بگیرین

اشکال نداره زندگی تلخی و شبرینی داره تا ما رشد کنیم

الان چند تا مسئله هست

1. واکنش شما وقتی شما فک میکنید کسی حقتونو زیر پا گذاشته ...........حالا همسایه یا پدر

2. نوع برخورد همسرتون در این موارد

3. مهازت های زناشویی شما دو بزرگوار و شناخت نیازها و انتظارات همسران از هم



از نوع نوشتنتون مشخصه که باهوشید و قدرت تحلیل مسئلتون خوبه.

برای مورد 1و 3 کتاب های خوبی هست
اگه اهل مطالعه هستین و دوست داشتین
اسم چندتاشونو که به ذهنم میرسه و خودم خوندم بهتون میگم
بعید میدونم از خوندنشون پشیمون شید.

و حالا ی چیز دیگه

کاملا واضحه که همسر بزرگوار شما از این قضیه ناراحته مثل خود شما!و میخوان که زندگی رو
بهبود ببخشن و شما رو هم دوست دارن! اینو قدر بدونین!!

حالا مورد 2
از طرفی دوست من
مگه ما وقتی ازدواج میکنیم پیوند با هم بودن نمیبندیم؟؟

همسر شما از این انفعال و سکوت و اینکه نمیتونن حقشونو زنده کنن در عذابن

بعضی ها تا تو ارتباط صدایی میره بالا دعوا میشه زبونشون قفل میشه میترسن

و به ناچار تصمیم میگیرن سکوتو انتخاب کنن

مگه ما ازدواج نمیکنیم که ضعفهای همو بپوشونیم؟؟
تو نا راحتی های همدیگه غمخوار هم باشیم؟؟
بهم کمک کنیم؟؟
شما چقدر حاضرین کنار همسرتون باشین؟؟

چقدر از دردهای درونیش خبر دارین ؟میتونه با شما دوست باشه؟؟

به نظر من اول باید اشتی کنید به ایشون بگید که ما(هز دو نفر) باید با مشاور یا کتاب یا هر را هی
که میدونید برای ببهبود زندگیمون ی سری تغییرات بدیم

تغییراتی که هر زندگی لازم داره
بپرسید از من چه انتظاری داری؟برای بالا بردن مهارت اجتماعیم چی کار کنم؟
اصلا اصلا نگید تو نمیتونی منو حمایت کنی؟

ما همو دوست داریم زندگیمونو دوست داریم

معذرت میخوام که دیشب تنها شام خوردی دلم برات تنگ شده

مطلقا اینگه اون روز باید چی میگفتن و فعلا رها کنید فقط از احساستون بگید
مثلا اون روز همسایه که اینو گفت حس تحقیر داشتم
اون روز که این کارو کرد اذیت شدم فک کردم باید تذکر بدم و فک کردم...هز احساسی که خودتون داشتین...
حتما حتما لحنتون سرزنش نداشته باشه
فقط درد دل


شروع کنید به یاد گرفتن چیزهای جدید

شاد و پیروز باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط الهه زیبایی ها

با سلام

با احترام به نظر سایر دوستان من فک میکنم که حق با شماست!!!

شما می خواستید که همسرتون هوا خواه شما باشن پشتیبان باشن....

اینکه ناراحتید حق دارید

فقط نوع برخوردتون بهتر بود جور دیگه ای باشه که جواب بگیرین

شاد و پیروز باشید

---

سلام. ممنون از یکایک همدردی ها.
امروزم تو سکوت و اشک گذشت. سرخورده ام. غمگین و ناراحتم. 4 روزه غیر از اب چیزی نخوردم. نه گرسنه ام نه میلی به چیزی دارم. اتفاق ساده ای بود و خیلی حقیرانه.
مشکل داره خودشو نشون میده. فقط مثل من اعتصاب غذا کرده.
نمیاد طرفم. نمیخواد باهام حرف بزنه. حتی نگاهم نمیکنه. حتی....
اشتباهه و دروغ.
کسی اشکای منو پاک نمیکنه. کسی مرهم هق هقم نمیشه. حتی با بچه هم اینجور تا نمیکنن. چرا؟
فکر میکردم اونقدری که من براش هستم اوونم برای من هست. اما اشتباه فکر کردم. احتیاج داشتم به بودنش ولی سخته زیر سقفی باشی که تنهایی
تو خونه ای که برات همه چیزه کنار کسی که همه کسته ولی بازم تنهایی

(
امروزم تو سکوت و اشک گذشت. سرخورده ام. غمگین و ناراحتم. 4 روزه غیر از اب چیزی نخوردم. نه گرسنه ام نه میلی به چیزی دارم. اتفاق ساده ای بود و خیلی حقیرانه.
مشکل داره خودشو نشون میده. فقط مثل من اعتصاب غذا کرده.
نمیاد طرفم. نمیخواد باهام حرف بزنه. حتی نگاهم نمیکنه. حتی....
اشتباهه و دروغ.
)
سلام من یه سالی میشه مطالب این سایت رو میخونم ولی برای اولین باره ترغیب شدم پیام بدم دلیلمم اینه انگار زندگی من کپی شده تو زندگی شما.منم دقیقا همین مساله حمایت نشدن اونم فردای عروسیم اتفاق افتاد.کاملا درکتون میکنم.همسر من انقدر منطقیه که اصلا دعوا با دیگران تو ذاتش نیست.
عزیزم چون من تجربه کردم حستو درک میکنم ولی هیچکاری نمیتونی بکنی.
فقط همسرتو با همین رفتارش بپذیر و درکش کن.با اینکه یکسال از ماجرای من میگذره وقتی تاپیکتو خوندم تا صبح خوابم نبرد باز اون حس تحقیر بهم دست داد.
ولی باهاش کنار اومدم و خودمم دقیقا مثل همسرم شدم چون متقاعدم کرد از کنار یسری از افراد بی ارزش فقط باید گذشت.
شاید باورت نشه ولی بعد یکسال شمام مثل همسرت خونسرد وآروم میشی مطمئن باش.
الان فقط باید باهم با ملایمت صحبت کنید و کنار بیاید غصه خوردن هیچ فایده ای برای هیچکدوم نداره.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط khanom

(.
)
.با اینکه یکسال از ماجرای من میگذره وقتی تاپیکتو خوندم تا صبح خوابم نبرد باز اون حس تحقیر بهم دست داد.
ولی باهاش کنار اومدم و خودمم دقیقا مثل همسرم شدم چون متقاعدم کرد از کنار یسری از افراد بی ارزش فقط باید گذشت.

---

متاسفم که ناراحتتون کردم. متاسفم.

خواهش میکنم .
بهتره خودتون به همسرتون پیشنهاد صحبت بدین و با هم کنار بیاین.من به همسرم گفته بودم توی اون موقعیت ممکن نبود تا این حد عصبانی بشم ولی چون شما با اینکه حق با من بود حمایتم نکردی به عصبانیتم دامن زدی و باعث شدی برای اولین بار من دعوا بگیرم چون نمیتونستم از درون خودم رو آروم کنم.
منم مثل شما تو اجتماع کار میکنم و تاحدودی موفقم و البته کاملا درک میکنم سخته شروع کننده صحبت باشی ولی حداقل بعدش آروم میشی .
جنبه های مثبت رفتارب همسرتون رو هم درنظر بگیرین. و سعی کنید چنین انتظاری رو ازشون نداشته باشید و تو برخوردها مدیریت داشته باشید.

سلام عزیزم ببخشین اگه یکم تند حرف میزنم . مشکلتونو که خوندم ، حس کردم شاید بد نباشه یه چیزایی رو واستون تعریف کنم شاید نظرتون عوض شد :

شوهر من وقتی با هم دوست بودیم دقیقا نقطه ی مقابل همسر شما همه ی عشقش این بود که توی محلشون کسی جرات نکنه چپ نگاش کنه و به قول خودش ازش حساب ببرن و از هر فرصتیم استفاده میکرد که زهر چشم بگیره . اوایل دوستیمون یه بار یقه ی پیرهنش خیلی ناجور شل بود و دکمه های بالاشم مدام باز میشدن ، من صدام دراومد که این چیه لباست همش باز میشه ، گفت اومدنی با یکی دعوام شده یقمو گرفته کشیده اینجوری شده ، من انقدر خوشم اومد و با هیجان بهش گفتم واسم تعریف کنه چطور دعواش شده که دیگه از بعد اون همیشه هر بار دعواش میشد با کلی آب و تاب واسه من تعریف میکرد که به نظر من باحال بیاد ، منم متاسفانه استقبال میکردم حسابی :311: حالا به نظرت اون موقع من چن سالم بود ؟؟ این ماجراها مال وقتی بودن که من کلا 16 سالم بود و اون 23 . منتها بعدا اولین باری که جلوی خودم با یکی دعواش شد دیگه نه تنها این کارا به نظرم جذاب نبودن بلکه شرم آور بودن . بعدا عقد کردیم و شوهرم اومد توی فامیل . بعد یه مدت اتفاقا سر یه شوخی ( از نظر شوهرم ) زشتی که یکی از اقوام مادریم با من کرد باهاشون بگو مگو کرد و حتی میخواست بنده خدا رو بزنه که خوشبختانه جلوشو گرفتن ولی خب حساااابی توهین کرد و آبروی ما رو برد . همسر من به خیال خودش واسه دفاع از من اونجوری رفتار کرد ولی هیچکی تو اون جمع فکر نکرد چقدر شوهر فلانی غیرت داره ، چقدر باجنمه ، چقدر مرده که به خاطر زنش دعوا کرده و ابروریزی راه انداخته ، صرفا بعد این کارش من از هزار و یک جا شنیدم که گفتن شوهر آوای بهشت بی فرهنگه ، لاته ، از چاله میدون پیداش کردن و ...( درحالیکه اینجوریم نیست ولی خب اون رفتار نسنجیده کارخودشو کرد) . خودمم اووونقدر شرمنده شدم که هنوز که هنوزه از اون خونواده خجالت میکشم:302: الان دیگ کار به جایی کشیده که با وجود اینکه من همیشه عاشق اینم بریم بگردیم با همدیگه ، وقتی میریم بیرون هرلحظه نگرانم نکنه کسی چیزی بگه شوهر من دعواش شه و ابرومو ببره ، میریم رستوران غذا دیر میاد باز من نگرانم عصبی نشه ، میریم پیش فامیلای خودش من همش حواسم باید باشه کسی چیزی نگه بهش بربخوره داستان درست کنه که معمولا اخرشم یه چیزی درمیاره که اعصاب خودشو خورد کنه . الان فامیلای من که بندگان خدا اصن جرات ندارن دعوتمون کنن جایی ، فامیلای خودشم اکثرا باهاشون قطع رابطه اس به جز تک و توک کسایی که دیگه خیــــــــــلی دوسش دارن و بهش عادت کردن اهمیتی به رفتاراش نمیدن . همین چن وقت پیش مدیر ساختمونمون اومد بهم گفت جلسه دارن میخاستن درباره ی خرج پمپ حرف بزنن که همه ی واحدا باید پول بدن ( واحد ما این مشکلو نداره و عملا پمپ تغییری به حالمون نمیکنه ) باورت میشه من سر این موضوع کوچیکم تا وقتی جلسه تموم شد مدام استرس داشتم که نکنه شوهرم توی جلسه چیزی بگه جلو همسایه ها ؟

+ غبطه خوردم به این آرامش شوهرت ، خواهش میکنم قدرشو بدون . مرد به این جنتل منی و آقایی اخه حیف نیست بهش میگی بیا دعوایی باش ؟؟ ناراحت نشو ولی شما الان دقیقا داری مث یه دختر 16 ساله فک میکنی . غیرت این نیس شوهرت دعوا و آبروریزی کنه تو خیابون و جلو در وهمسایه ، حمایتم به این چیزا نیست . حمایت یعنی اگ خدایی نکرده یه روز مریض شدی شوهرت هواتو داشته باشه ، یه روز نگران شدی دلداریت بده ، به کمکش نیاز داشتی همراهت باشه :43:

+ من یه زنم و وقتی شوهرم دعوا میکنه و صداشو بالا میبره جلو بقیه از خجالت میخوام آاااب شم برم توی زمین ، فک کن شوهر شما به عنوان یه مرد چه حالی بهش دست میده وقتی جلوی ایشون با مرد غریبه بگومگو میکنی !! واقعا که من وقتی اون تیکه ی نوشته اتو خوندم دلم واسه شوهرت کباااااب شد :54: چون خودم درک کردم خیلی حس بد و خجالت آوریه . تازه گذشته از اینا هم اصلااا قشنگ نیست یه خانوم بخواد با غریبه ها دعوا کنه اونم توی خیابون !!!! من خودم هروقت زنی رو دیدم داشته با صدای بلند حرف میزده به شدت منزجر شدم ، به نظرم اصن گذشته از احساس شوهرتون و اینکه مطمئنم خیلی خیلی سرافکنده و شرمنده میشن وقتی شما جلوی ایشون دعوا میکنی ، واسه شخصیت و حیای خودتونم درست نیست که بخواین اینجوری رفتار کنین . ما داریم توی ایران زندگی میکنیم ، اینجا اگ یه خانوم صداش بره بالا مطمئن باشین کسی نمیگه چقدر باجنمه که میتونه حقشو بگیره صرفا باعث میشه احترام و مقامش تو نظرا پایین بیاد ( هرچقدرم دلایلش واسه عصبی شدن منطقی باشن و حق باهاش باشه ) . این رفتارا در شان یه خانوم یا اقای باشخصیت نیست .

+ الان دیگ به نظرم به این حد از تمدن رسیدیم که لازم نباشه کسی واس گرفتن حقش از زور و دادوبیداد استفاده کنه . اتفاقا خیلیم باارزشه رفتار شوهرتون . ایشون درست میگن ، ما نمیدونیم کسی که داریم باهاش بگومگو میکنیم تا چه حد میتونه وقیح باشه ، پس نیازی نیست خودمونو در سطح هرکس و ناکسی پایین بیاریم و بهترین کار اینه که حیا و شانمونو حفظ کنیم . به هیچ عنوان شوهرتون در این مورد ایرادی ندارن که بخوان درستش کنن و کار صحیح رو ایشون میکنن پس این شمایین که باید یکم توی رفتار و طرز دیدتون تجدید نظر کنین .

+ خیلییییی خوشحالم که شوهرتون پیش قدم نشدن برای اشتی ، شاید توی این مدت یکم بهتر فک کنین و متوجه بشین تا چه حد غرور اون بنده ی خدا و شان خودتون رو زیر سوال بردین :97: صادقانه بگم توی این ماجرا به نظر من که 80% شما مقصر بودین ، اون 20% شوهرتونم به خاطر این که اون روز جلوی شما رو نگرفتن .

ایشالا که هرچه سریع تر متوجه نعمتی که دارین میشین و مشکلتون حل میشه :72: