آیا راهی هست تا شوهرم از طلاق منصرف شود؟

با سلام، با خواندن تاپیک سوده 88 ترغیب شدم تا از شما عزیزان کمک بخواهم.
بنده دانشجوی دکتری و صاحب یک فرزند پسر هفت ساله از شوهرم حامد هستم. ازدواج دانشجویی داشتم. با وجود مخالفت خانواده ام و تا جایی که میدانم مادرشوهرم. خانواده ام میگفتند ما آنها را نمیشناسم و مادرش میگفت ما اختلاف فرهنگ داریم. من یک دختر شهرستانی از یک روستا میباشم اما او متولد و ساکن تهران. پس از دو سال نامزدی و پانزده سال ازدواج مشترک که اکنون به اصرار همسرم مدت شش سال در شهرستانم بسر میبرم جهت گرفتن دکتری. در این مدت همسرم هر آخر هفته میآمد پیش ما و بقیه مدت در محل کارش بود. یک دفعه در بیست و پنج شهریور 95 خانه را ترک کرد و سپس اس ام اس داد که من وکیل گرفتم و تقاضای طلاق دادم . مدتها من و خانواده ام شوکه بودیم. او مردی آرام و صبور و واقعا زحمتکش بود. در این مدت چند تا از دوستاش رو واسطه کردم و ضمنا با پدرش هم حرف زدم و تمام این کارها او را خشمگین تر کرد. حتی با پسرم به محل کارش رفت. و شب را آنجا خوابیدم اما صبح اس داد که اگر نری به 110 زنگ میزنم. باور نمی کردم که این شوهرم باشد که من و پسرم را تهدید می کند. ..
پس از چهار ماه از شدت خشم و تحت ترغیب مشاوران از خدا بی خبر، پسرم را بهش دادم تا ببره. و او خشمگین تر شد و مجبور شد در تهران خانه اجاره کند. چند بار تماس گرفت توجه نکردم با برادرم حرف زد و نهایتا تهدید کرد که بچه را به پانسیون خارجی میدهد و ظاهرا الان این کار رو کرد و مدتی هست که پسرم پیشش نیست. چون اس دادم که بیارش. حتی تلگرامش رو باز نکرد. به بچه ی بیچارم آسیب زدم. و همچنین شوهرم... نامه داد که پسرم ایران نیست و حتی بهانه من و او را هم نمی گیرد...

در تمام مدت تردید در طلاق رو در همسرم میدیدم. حتی یکبار گفت حالا شما دوتا مقاله بده تا از ایران بریم. شاخ در آوردم. البته خشمگین تر شدم. چون فکر کردم تحت تاثیر مادرش داره منو شکنجه میده. به همه میگفت زنم زن انسان خوبی هست فقط من با اخلاقش جور در نمی یام. به بعضیها هم گفت اختلاف فرهنگ داریم... اما به خودم گفت اخلاق و اینکه من هیچ حسی نسبت به تو اون بچه ندارم...
حداقل 5 ساعت بین شهر من و تهران فاصله است. بهش دسترسی ندارم. ضمنا من پدر مادرم سالهاست فوت کردند و اکنون خیلی تنها و بی کس شدم...

البته اون بدهی زیادی داشت و حتی شبها در محل کار می خوابد. اما بعد از تقاضای طلاق بهم گفت که قرارداد خوبی بسته و بدهیهاش داده شده... و دوستانشم گفتند مدت زیادی هست که دیگه محل کارش نمی خوابه اما من خبر نداشتم.

شوهرم مرد آرام صبور و زحمتکشی هست. من هم آدم آروم هست. اما حکم طلاق دادگاه صادر شده...
میگه من هیچ احساسی نسبت به تو و بچه ندارم. البته یکبار قبلا هم در دوران حاملگی بدون اینکه من بفهمم رفت به برادرهام گفت باید بچه رو سقط کنه. اما با نصیحت و التماس برگشت و شوهر بهتری شد. بعد فهمیدم کار پدرشوهرم بود که به اون فشار آوردہ(پدر شوهرم مرا دوست داشت اما پس از مدتی تحت تاثیر حرفهای مادر شوهرم نسبت به من بدبین شد و حتی میگه بچه هم بی تربیت شده و....).

اکنون آرام و پشیمون شدم... بهم بگید آیا واقعا راهی هست؟
من این اواخر خیلی درگیر دانشگاه بودم بهش توجه نکردم. هم به خانواده اش کمتر زنگ زدم و کمتر سر زدم. البته وقتی به پدرشوهرم اطلاع دادم بدتر گفت تو نتیجه اعمالت رو گرفتی و خوشحال شد و در نهایت گفت ما بی طرفیم اما جلوی برادرهام گفت که مخالف طلاق هست.

لطفا کمکم کنید....

اضافه کنم که اون تو جمع خانوادگی گفت که من از زمانی که تقاضای طلاق دادم هر روز مطمین تر شدم که باید طلاقش بدم(واقعا مسخره است تیوری خلق کرده!!!: اول تقاضای طلاق بده تا بعد مطمین بشی!!!!)

البته پدرش هم با مادرش کاری مشابه به این را انجام داد. مادرش همیشه با نفرت از پدرش حرف میزنه.... همیشه درد دل و زخم زبان میزد که من انتخاب اشتباه کردم و بچه هایم هم مثل من انتخابهای اشتباه کردند. و ... اما من واقعا هیچ وقت جواب توهینهایش را نمی دادم. فقط سعی می کردم کمتر باهاش تماس داشته باشم تا کمتر اذیت بشم. البته مادرشوهرم هم حسن هایی دارد که من به خوبی میدانم اما حسادت و زخم زبانهایش... همیشه قلبم را ریش میکرد اما به شوهرم انتقال نمیدادم. فکر میکردم که نمی تونه مادرش رو عوض کنمه. اما در عجبم که این همه صبر من چرا نتیجه عکس داشت!!!!1
لطفا کمکم کنید...


اما گمانم اکنون هر دو پس از نه ماه دچار طلاق عاطفی شدیم. اما من هنوز باور نمی کنم.!!1

خواهش میکنم از متخصصین امر که به من و کودکم کمک کنید. من، همسرم و پسرم را عاشقانه دوست دارم. تصور اینکه پسرم بچه ی طلاق بشه قلبم را به درد می یاره. اونم بابت هیچی!!1 من حتی کوچکترین اختلاف و جرو بحثی با شوهرم نکردم که خانه را ترک کرد و تقاضای طلاق داد. این منصفانه نیست. بهش گفتم ما دوتا آدم تحصیل کرده هستیم باید بتونیم با حرف زدن مشکلاتمون رو حل کنیم اما صدای منو نمی شنوه!!!

خدای بزرگ کمکم کن.

سلام

اختلاف فرهنگی- دور بودنتون از هم اونم به مدت شش سال -

روانشناسها میگن حتی اگه از هم قهر هم باشین نباید جدا از هم بخوابید چه برسه به این که فقط اخر هفته ها همدیگرو ببینی..


شما خیلی ساده شوهرتونو سپردید به امونه خدا و به راحتی از دستش دادید.. و خشمی که الان در وجودشون هستش بابت دست و پاگیر شدن شما و بچه تون هست تا زودتر به هدفی که تو ذهنش داره برسه

یا ازدواج دوباره اس.. یا مهاجرته ..برای ما پوشیده هستش

سلام

چرا اینقد دیر به فکر افتادین؟

شما نه تنها شوهرتون را ول کردید به امان خدا، حتی خبر ندارید بچه تون کجاست!
درگیر دانشگاه بودم ؟؟؟!!!


الان حکم طلاق داره؟ از نظر قانونی هیچ راهی برای زمان گرفتن نیست؟

به نظر من دو سه هفته به همسرتون زمان بدین. هیچ تماسی باهاش نگیرید تا یه کم ذهنش از مزاحمت شما ( ببخشید، منظورم از نظر ایشون هست) راحت بشه و آرامش داشته باشه.
بعد از اون با یک ایمیل یا پیام ازش درخواست ملاقات برای قول و قرارهای طلاق کنید.
به هر حال یه حرفهایی باید زده بشه، حتی اگه قراره طلاق بگیرید. حداقلش اینه که تکلیف ملاقات شما با بچه تون یا غیره باید مشخص بشه.

اگه تا اینجا برسید، شاید بشه توی این ملاقاتها کاری کرد.

سلام
فقط میتونم باشما همدردی کنم کاش دلمون برای حال همدیگه بسوزه
بروید مطب روانپزشکان و بیمارستان های اعصاب روان اونجا پر از دور از جانتون اینجور داستان ها و ادماست
کاش نمیرفتید شهرستان.
ولی الان وقت غصه خوردن نیست یکبار برای همیشه با ایشون قرار بزارید وصحبت کنید هر چی در دلتان هست بگید
بگید منم قبول دارم که تو رو شش سال تنها گذاشتم طوری که بزرگ شدن پسرتو ندیدی ولی میخوام اگر تو به من اجازه بدی جبران کنم
یا قبول میکنند یا خیر
اگر قبول نکردند خواهش میکنم ازتون بهش فکر نکنید
به این فکر کنید که الان باید برید دادگاه شکایت کنید که پسرتون هفته ای یکبار که حق قانونی شماست ببینید
مهریه تون اجرت المثل نفقه رو تا اخرش بگیرید
خدا رو شکر الان دکتری دارید و باید برید سر کار مناسب
شما مادر پسری هستید که پدرش میخواست سقطش کنه یعنی دلبستگی زیادی به اون نداره
شما باید تکیه گاه محکمی برای اون باشید نترسید فرزند شما 7 سال دیگه برمی گرده پیشتون
برای اون روز اماده باشید


موفق باشید

به اصرار همسرم مدت شش سال در شهرستانم بسر میبرم جهت گرفتن دکتری

برای درس خواندن به شما اصرار داشتند یا از سر بازتون کردند؟ در هرحال اینطوری که شما میگید ایشون تصمیم شون رو گرفته و خانواده شون هم مشوق شون هستند. نگفته اید چرا نظر ایشون و پدرشون نسبت به شما عوض شد؟ البته با این شدت و نوع برخوردها شاید دیگه اهمیت هم نداشته باشه. برای اظمینان بیشتر از مشاور خانواده کمک بگیرید. 5 ساعت راه کسی رو نمی کشه. یه مدت تحصیل و کار رو کنار بگذارید دنبال زندگی تون باشید.

اگر هیچ راهی جز طلاق نباشه

بدون تهدید و اطلاع قبلی عمل نمائید نمائید. مثل خودشون

از ایشون شکایت و اگر می تونید ممنوع الخروج شون کنید.

با وکیل مشورت کنید. به چه حقی فرزند شما رو از شما گرفته و به جای سرپرستی ایشون رو به پانسیون داده اند؟ شکایت کنید و خواستار تعیین وضعیت فعلی پسرتون بشید. کجاست؟ چه کسی ازش مراقبت می کنه؟ مسایل مذهبی رو هم می تونید مطرح کنید. اینکه بچه شما رو که مسلمان و شیعه هستند (با فرض بودن) تحت سرپرستی چه کسانی در پانسیون خارجی قرار داده اند؟حتی ازشون شکایت کنید که بچه تان در معرض خطر انحراف و تغییر دین قرار داده اند. تقاضای سرپرستی کودک تان رو بکنید. همینطور کلیه هزینه های زندگی ایشون رو همسر سابق تان باید پرداخت کنند. همه حقوق قانونی تان رو سعی کنید بگیرید. مهریه، نفقه و هر چیز دیگر.

همه این ها پیشنهاد هستند. وکیل قوی بگیرید و به خاطر خود و فرزندتون محکم برخورد کنید.

موفق باشید

سلام به همه دوستان که برای مشکلم وقت گذاشتند.


درسته که اختلاف فرهنگ بود. اما من مطابق میل و سلیقه ی اون زندگی میکردم. حتی لباسم رو خودش انتخاب میکرد. رنگ پرده مبل ... همه رو ازش می پرسیدم و مطابق میلش بود. همچنین وجه اشتراکهای زیادی داشتیم. اینکه هم رشته بودیم و هر دو آدم انشالله مومن و مذهبی در دانشگاه بودیم. در فعالیتهای مذهبی دانشگاه با هم آشنا شدیم. اهل نماز اول وقت و دایم الوضوع بود. خیلی به حلال و حرام اهمیت میداد. هر چند متفاوت از خانواده اش بود. البته آدم غیرتی نسبت به من هرگز نبود. این اواخر اعتقاداتش کمرنگ شد... حتی نعوذبالله به قران و پیغمبر بد می گفت. من هم جوابش رو ندادم فقط در دلم استغفار کردم. تو دلم به خدا گفتم ازش بگذر. اون تو فشار بدهی مالی هست... کلا به هم ریخته بود...


در تمام این پانزده سال نشد که هر دو در یک خانه باشیم اما قهر باشیم یا جدا بخوابیم. من طاقت قهر با هیچکدام از اعضای خانواده را ندارم. چه برسه به عشقم. اما درس خواندنم و آمدن به شهرستان به اصرار خودش بود. حتی خانواده اش جهازم رو آوردند و برایم چیدند. با اجازه ی پدرش بود. من دوست نداشتم حتی یک شب ازش جدا بشم.


هیچکس از این حقیقت خبر نداره که با کسی رابطه داشته یانه جز خداوند. با شناختی که ازش دارم اهل این کارها نبوده. نه سیگار نه مشروب نه حتی رفیق بازی. هر دوی ما آدمهای سالمی بودیم و انشالله هستیم. اما میدونم حتی دوازده شب که بهش زنگ میزدم صدای دستگاه می اومد.


بله ساده بودم و شاید خیلی خوش قلب. خیلی بهش ایمان داشتم حتی بیشتر از چشمام. چطور من و پسر بی گناهم دست و پاگیر بودیم در حالیکه فقط دو روز می دیدمش؟!!

البته در مورد مهاجرت یک بار گفت میخوام از ایران برم. من هم آنی گفتم با هم میریم. اما خیلی جدی نبود.

اما در مورد هفت سال پیش. که اقدام برای سقط بچه کرد. من پدرش رو در جریان اصرارش برای ترک تهران کردم و گفتم که پسرت میگه اگر برای تحصیل نری من طلاقت میدم. پدرش اومد به خونمون تا با هاش حرف بزنه که این حرفها یعنی چه. در یک لحظه از کوره در رفت و به پدرش گفت مگه خودت صد دفعه نگفتی طلاقش بدم. پدرش از جاش بلند شد گفت: بله . اگر پای بچه در میان نبود. مادرش به پدرش چشمک زد و هر دو خونه ی ما رو ترک کردند. بعدش خودش و خانواده اش تا چند سال با من خیلی بهتر شدند. واقعا این دو روز که می اومد یش من و بچه اش خیلی به ما محبت می کرد. من فهمیدم که قضیه از پدر مادرش آب خورده. بنابراین هرگز در موردش حرف نزدم و بخشیدمش.

بله دوست خوبم. خیلی دیر به فکر افتادم. بهبرادرم گفت اگر مریم بچه رو بهم نمی داد شاید من از طلاق بر میگشتم.
ضمنا من خیلی مدت باهاش تماس نداشتم. شاید یک دفعه به مدت دو ماه. یک دفعه هم یک ماه. کلا به بسیاری از حرفهاش که ناراحت کننده است جواب نمی دادم.
حکم طلاق قطعی شده. اما اول باید حق و حقوق را به من انتقال بدهد تا بتونیم بریم محضر برای امضای طلاق. حداکثر این حکم تا سه ماه اعتبار دارد. فردا صبح جلسه ی شکایت من بابت ملاقات بچه در دادگاه هست. اونم تشریف می یاره. نمی دانم باید چیکار کنم؟ اگه بچه ایران نباشه هیچ ملاقتی در کار نیست و دعوا بالا میگیره. اتفاقی که هرگز دوست ندارم.... چگونه ممکنه از پسر گلم دل کنده باشه و در پانسیون خارجی گذاشته باشه!!!!


دوستان خوبم لطفا کمکم کنید... شاید به کمک و یاری شما فرجی بشه.

همسر من با همه ی خصوصیات خوبش دروغگوی ماهری هست. اما نه دروغ های مضر. کلا پیچیده بودن رو همیشه دوست داشت. اما خیلی مودب بود همیشه. رعایت حال همه رو میکرد. من اونو همونجور که بود پذیرفتم و دوستش داشتم.

اگه قصدت اینه که تا جایی که ممکنه طلاق صورت نگیره و می خوای زندگیت را حفظ کنی، سعی کن از تنش و دعوا دوری کنی.
اگه فردا مشخص نشد بچه کجاست یا گفت که خارج از ایرانه، بهتره خودت را کنترل کنی و صبر کنی وقتی آروم شدی باهاش حرف بزنی.

چرا سعی نکردی موضوع بچه را با کمک یه بزرگتر حل کنید. هیچ راهی نداری که بفهمی بچه ات کجاست؟

به هیچ عنوان از پسرت نگذر اما من فکر میکنم هنوز امیدی برای برگشت باشه ولی راه سختس هست پس باقیمانده حرمتهارو از بین نبر از حقت نسبت به پسرت نگذر اما بدون دعوا و سر و صدا
دوری طولانی مدت صمیمیت بین شما و همسرت رو از بین برده شاید اگه یه مدت صبوری کنی و راه درست بری خدا کمکت کنه و بتونی همسر و پسرت رو برگردونی به همسرت و پدرشون صحبت کن و بگو هر چند که اون پانسیون از نظر امکانات رفاهی و اموزشی بهترین جای دنیا باشه اما اون هنوز برای دوری از پدر و مادر و کانون خانواده و مستقل زندگی کردن خیلی کوچیکه و به محبت و اغوش شما احتیاج داره اعتراف کن که اشتباه کردی پسرت رو به همسرت دادی تو اون شرایطی که توانایی مراقبت از بچه رو نداشته اما قصدت حفظ زندگیت بوده و تاوان اشتباه بزرگترها رو نباید اون بچه بده اون ممکنه از این جدایی و دوری ضربه بزگی بخوره و حتی شاید مشکلات روحی در بزرگسالی پیدا کنه و هیچ وقت پدر و مادرش رو نبخشه سعی کن احساسات خاموش شده همسرت و پدرش رو نسبت به بچه بیدار کنی که البته باید هم احساس وظیفه در برابرش داشته باشن قسمت عمده زندگی بچه ها احساس امنیت در کنار کسانی هست که اونها رو دوست داره و مسایل عاطفی بعد میشه امکانات رفاهی ومادی
مطمعن باش پسرت فراموشت نکرده و دلتنگت هست
فکر کن در اختلافات گذشته همسرت چه خواسته ای از شما داشته و به زبان میاورده سهم خودت از اشتباهات رو بپذیر انشاالله خداکمک کنه و زندگیت درست بشه

به نام خدای بخشنده ی مهربان
از همه ی دوستان خوبم متشکرم.
شیدای خوبم در این پنج ماه فقط در همان ماه اول به مدت سه ساعت گذاشت تا پسرم را ببینم. برای تولدش که در بهمن ماه بود باهاش قرار گذاشتم در تهران که پسرم را ببینم و کادوی تولدش را بدهم اما سر قرار پسرم رو نیاورد. و بعد یکی از کارگرهاش اس داد که سیم کارتش سوخته و گفته دیگه باهاش برای دیدن محمد هماهنگ نکن. برای دیدن محمد میتونی آخر هفته ها بری خونه ی پدر و مادرش. اما من نرفتم. چون خیلی خشمگین بودم. میدونستم اگر برم اونجا ممکنه از شدت خشم بی احترامی به پدر مادرش بکنم که خیلی اوضاع رو بدتر میکنه. بنابراین برگشتم شهرستان. به مدت سه ماه سیم کارتش فعال نبود و هیچ تماسی نداشتیم. در این مدت مجوز ممنوع الخروج پسرم رو گرفتم. اما دیر اقدام کردم. تا اینکه عید صدای پسرم رو با تلگرام برام فرستاد و گفت اون خارج از کشور هست و من دارم بدون اون برمیگردم. چون تو بچه رو ممنوع الخروج کردی پس من حتی تعطیلات هم نمی تونم اونو بیارم ایران. باید تا 18 سالگی اونجا باشه.

اتفاقا در تمام این مدت از هر درگیری جلوگیری کردم. تنها چیزی که باعث خشمش شد دادن پسرم به اون بود. که البته در این مدت خودش حرفهای خیلی بدی با اس و زنگ به من میزد از بابت بچه. که من پاسخش را نمی دادم تا دعوا بالا نگیرد. چون هدفم فقط برگشتش بود.

امروز دادگاه تشکیل نشد. چون ظاهرا ابلاغیه به دستش نرسد. جلسه بعد شد بیست و چهارم همین ماه.
تنها راه بر آگاهی از وجود بچه رفتن به تهران و تعقیب کردن اون بود. که این کار رو غیر اخلاقی میدونستم. یا به آدرسی که به دادگاه داد و یا محل کار. که میدونم موجب خشم بیشترش می شد. از اونجا که او قبلا برادرم رو تهدید کرد که من دارم بچه رو از کشور خارج میکنم و برادرم به من یادآوری کرد و البته مثل من باور نکرد. الان واقعا نمیدونم با صحبت کردن برادرم با پدرش چیزی حل میشه یا نه!! پدری که میگه من بی طرفم!!!!
آرام مهربان از این همه توجهت به شرایط روحی پسرم متشکرم. با همه ی حرفات موافقم.

اینکه همسرم چه خواسته ای از من دارد، اون هرگز حرف نمی زنه در مورد اعتراضهاش با من. فقط میگه اخلاق. ازش توضیح می خوای مثالهای بی ربط میزنه. مثلا چرا اسم پسرمون رو محمد گذاشتی من از اسم عربی بدم می یاد. در حلیکه همون موقع هیچی نگفت و شناسنامه پسرم را خودش گرفت. مثلا اینکه چرا تو برخی حرفها رو مخفی نمی کنی. میگ مثلا چی؟ در جواب میگه مثلا تشنج پسرمون. چرا خاله اش فهمید که اون تشنج کرد؟... بیشتر بهانه جویی هست تا واقعا مشکل و معضل. دو دفعه در جوابم گفت چون دلم میخواد طلاقت بدم دارم طلاقت میدم. من هیچ دلیلی ندارم... خلاصه حقیقت رو پنهان میکنه. اون خیلی آدم تو داری هست. اما من میدونم این دفعه هم احتمالا پدر مادرش تحت فشار قرار دادندش. البته منم بی تقصیر نبودم. کم توجهی به اون و شاید خانواده اش به دلیل سختی درسهام.

نامه ای براش نوشتم و در اون اظهار پشیمانی کردم که بچه رو بهش دادم گفتم فقط هدفم این بود که محمد پدرش رو از دست نده. اگر من گناهکارم چرا باید تاوانش رو محمد بده. اما حتی تلگرامش رو باز نکرد.

به نظر شما حالا که من میدونم درصد زیادش کار پدر مادرش هست آیا کار درستی هست که با پدرش حرف بزنم؟ که قبلا گفته من بی طرفم. و حتی اظهار خوشحالی از اتفاق افتاده کرد. پسر من به مدت یک ماه مدرسه نمی رفت در حالیکه در خانه پدربزرگش بسر میبرد اما پدر مادرش اهمیت ندادند که بچه کلاس اولی مدرسه نمیره. در حالیکه پدرش سرهنگ بازنشسته است و تحصیل کرده.

دلم برای هر دویشان خیلی تنگ شده. نمیدونم دیگه باید چیکار کنم؟

احتمال اول اینکه برای دیدن بچه تون شما رو تحت فشار میذارن و تقاضائی خواهند داشت، شاید فقط دیدن؟ مهریه، طلاق توافقی بدون اینکه براشون مشکل ایجاد کنید ....؟ مهریه تون چقدره؟ وضع مالی همسر و خانواده اش در چه حدی است؟می تونند راحت مهریه، نفقه و ... رو پرداخت کنند یا برای شان مبلغ قابل توجهی است؟ احتمالا در برابر بچه حق و حقوق تون رو مطالبه خواهند کرد. به این دلیل میگم که فرموده بودید شوهرتان نه تنها علاقه ای به پسرتان نداشتند بلکه خواهان سقط بودند. چه دلیلی داره شوهرتان ناگهانی به بچه علاقه مند بشند تاحدی که ایشون رو از دسترس شما دور کنند؟ پدر ایشان شاید تعصب داشته باشند، اونچا که اشاره کردید "در یک لحظه از کوره در رفت و به پدرش گفت مگه خودت صد دفعه نگفتی طلاقش بدم. پدرش از جاش بلند شد گفت: بله . اگر پای بچه در میان نبود. مادرش به پدرش چشمک زد و هر دو خونه ی ما رو ترک کردند." اگر این حالت (حالت دوم) باشه اجازه دیدن بچه رو نخواهید داشت.

شما بی اندازه ضعیف و منفعل برخورد می کنید. افرادی نظیر این آقا و خانواده شون ذات افراد متکبر و خود برتربین رو دارند (برداشت از برخوردشان با شما). هرچقدر ملایم تر برخورد کنید نتیجه عکس می گیرید. بعیده این افراد شما رو به جمع خودشون بپذیرند. تنها راه ورود شما شوهرتان بود که ایشون هم به هر دلیل دشمن شما شده و کاریش هم نمی تونید بکند. خودتون رو هم فریب ندید.
"این اواخر اعتقاداتش کمرنگ شد... حتی نعوذبالله به قران و پیغمبر بد می گفت" این شخص دیگه اون فردی نیست که باهاش ازدواج کردید. تغییر در تفکرات، تغییر در نظر و ملاک های ایشون در انتخاب و خواستن همسر رو هم به دنبال داره. تحقیق کنید آیا ایشون با زن دیگه ای ارتباط و قرار ازدواج دارندیا خیر؟ یا قصدی برای ازدواج با فردی که با معیارهای خود و خانواده اش متطبق باشه.

راه رو اشتباه رفتید. به جای ممنول الخروج کردن پسرتون باید شوهرتون رو ممنوع الخروج می کردید. چرا ازشون شکایت نمی کنید؟ همینطور از خانواده شون. ازشون به جرم آدم ربائی، قاچاق انسان و هر چیزی که به ذهن تون میرسه و امکانش هست شکایت کنید. اگر دلایلی برای کمک خانواده شان هم دارید از آن ها هم شکایت کنید.
شما روحیه، تیز هوشی و اراده لازم رو برای پیش گیری و مواجهه با این وضعیت نشون نداده اید و احتمالا در ذات تون هم نیست که اهل مقابله باشید، هستید؟ یا شاید در خودتون احساس گناه یا کمبود می کنید. شما احتیاج به وجود یک مرد در کنارتان دارید. دائی، عمو یا برادر...ی که بتوانند پیگیر کارتان و مشاورتان باشند.

"دلم برای هر دویشان خیلی تنگ شده."
ناراحت میشید ولی چاره ای نیست. خیلی به فکر اینکه همسر سابق تان به سمت تان برگردد نباشید. اگرچه بازهم باید بگم جزئیات رو نگفته اید که بشه با اطمینان نسبی صحبت کرد، ولی ایشون بیش از حدی جلو رفته اند که برگردند. برفرض محال اگر نشانه برگشتن نشون بدند باید محتاط و نگران نیت بعدی شان باشید. متاسفانه آدم رو یاد داستان های پسر ارباب ثروتمند و دختر فقیر می اندازید.
* خانواده این آقا کجای تهران ساکن هستند؟ کدوم محدوده؟ وضعیت مالی شان در چه حد است؟ معمولی، مرفه، خیلی مرفه ...کمی توضیح بدید
* قبل از اینکه برای درس خواندن به شهرستان بروید شما و همسرتان کدام نقطه شهر سکونت داشتید؟ یه منزل خانواده همسرتان نزدیک بودید؟
* چه نوع بینش و تفکری نسبت به مردم متفاوت از خودشان دارن؟ مردم عادی بطور عام، شما و خانواده تان یصورت خاص.
* مهریه شما در چه حدی است؟
* روابط خونی و اصالت نژادی و یا طبقاتی برای پدر همسرتان اهمیت دارند؟ در چه حد؟
...

موفق باشید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مریم58

ب
پسر من به مدت یک ماه مدرسه نمی رفت در حالیکه در خانه پدربزرگش بسر میبرد اما پدر مادرش اهمیت ندادند که بچه کلاس اولی مدرسه نمیره. در حالیکه پدرش سرهنگ بازنشسته است و تحصیل کرده.

دلم برای هر دویشان خیلی تنگ شده. نمیدونم دیگه باید چیکار کنم؟

---

شما مادر تحصیل کرده وخانم دکتر خبر داشتی بچه ات مدرسه نمیره اما دست از این لج بازی و اهرم کردن بچه ات بر نداشتی !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! وقتی متوجه شدی بچه ات مدرسه نمیره چرا نرفتی دنبالش ؟؟؟؟؟چرا فکری براش نکردی؟؟؟؟؟
اونوقت از پدر بزرگ و مادر بزرگش توقع داری برای بچه ات کاری کنند؟؟؟؟!!!!
از سر لج بازی بچه ات را فرستادی اونجا اونها هم از سر لج بازی بچه را تو خونه نگه داشتند به نظرت کی باید دلسوزی میکرد و نکرد؟؟؟

شمابه بچه خودت هم رحم نکردی
بچه را انداختی وسط دعوا و طلاق کشی پدر و مادرش
بچه را از خونه خودش دور کردی
واقعا متاسف شدم برای این طفل بیگناه که قربانی شد

از لطف شما ممنونم.

راستش را بخواهید او از ابتدا خواهش کرد تا طلاق توافقی بگیریم. من مهریه(200 سکه) را کامل می دهم و آپارتمان کوچک در شهرستان را هم بهت میدهم. و ماهی هم دو میلیون هزینه بچه را میدم. اما من مخالف بودم. گفتم: من زندگیم رو دوست دارم. طلاق راه حل زندگی ما نیست. بنابراین این گناه رو به تنهایی به دوش بکش. من در گناهت شریک نمی شم. ضمنا بعدا جواب پسرم را چی بدهم. شوهرم گفت: اگر بری دادگاه چیزی گیرت نمی یاد. من در جواب گفتم: به حداقلی که دادگاه بهم میده راضی هستم. ظاهرا شوهرم مشکلات مالیش حل شد. به دادگاه آدرس نیاوران رو داد. اما به هر حال میتونه که هر قدمی که من بردارم که اون خشمگین بشه از قدرتش برای آزارم و ندادن حق و حقوق حداقلی که دادگاه تعیین کرده هم سر باز بزنه. دادگاه آپارتمان را به عنوان قسمتی از مهریه تعیین کرد و مابقی رو او باید بهم بده. هرچند هنوز هیچکدام از اموال تعیین شده را بهم انتقال نداد. به خاط همین از هر اقدامی میترسم. ممکنه حتی تصمیم بگیره مرا رها کنه و حتی طلاق نده.... قدرت زشتی که مردها دارند. ضمنا وضعیت مالی پدر مادرش هم خوبه. اونا پنج واحد آپارتمان در پیروزی دارند. به علاوه که پدرش سرهنگ است.
فعلا قصد تقاضای بچه رو ندارم فقط ملاقاتش و اینکه اون رو به ایران برگردونه. میدونم اگر اون رو به ایران برگردونه از نگهداریش عاجز میشه و خودش بچه رو بهم میده.

اینکه فرمودید متکبر و خودبین هستند. کاملا درست است. پدر مادر مادرشوهرم ارباب زاده و در دوره ی شاه از اون درباری های جانم فدای شاه بودند. به شدت خودبین هستند. و در مواقع خودشون رو موجودات برتر میدانند... در نظر مادرشوهرم، همه انسانهای بدی هستند الا خودش و مادر خواهرهاش. من خیلی فکر کردم.

دلیل منفعل برخورد کردنم فقط برگشت مجدد شوهرم به زندگی بود. واقعا هنوز هم امیدوارم و دوست ندارم قدم اشتباهی بردارم.
نمیتونم ازشون شکایت کنم چون دادگاه حضانت رو به پدر داد. ضمنا باید هر شکایتی را بیام دادگستری تهران. در حالیکه تازه پس از مدتی تونستم کار پیدا کنم و گرفتن مرخصی برام ممکن نیست. ضمنا شرایط مالی مناسبی رو ندارم.

وقتی پای خانواده در میان باشد من همیشه تسلیم هستم. چون خیلی آدم احساساتی هستم. شوهرم جلوی مشاور گفت: اگر همه ی زنهای دنیا احساسشون 80 باشد زن من احساسش 800 است. واقعا هم همینطوره.

همیشه دوستش داشتم و ستایشش میکردم. و حتی از اون در ذهن پسرم هم قهرمان ساختم. میترسیدم که چگونه قهرمان پسر هفت ساله ام را در ذهنش خراب کنم و واقعیت رو بهش بگم. بچه را بهش دادم تا خودش واقعیت رو بهش بگه. ظاهرا خیلی راحت هم تونست بهش بگه.


* [u][i]خانواده این آقا کجای تهران ساکن هستند؟ کدوم محدوده؟ وضعیت مالی شان در چه حد است؟ معمولی، مرفه، خیلی مرفه ...کمی توضیح بدید

به نظر من شهرستانی مرفه هستند. در بلوار ابوذر و پنج واحد آپارتمان دارند. اما حتی یکی رو هم به یک دانه پسرشون ندادند. و همسرم توی محل کارش می خوابید.

* [u][i]قبل از اینکه برای درس خواندن به شهرستان بروید شما و همسرتان کدام نقطه شهر سکونت داشتید؟ یه منزل خانواده همسرتان نزدیک بودید؟
تهرانسر. مستاجر بودیم. و هر جمعه ناهار خونه ی مادرشوهرم. اما اونا همیشه باهام سرد بودند.

* چه نوع بینش و تفکری نسبت به مردم متفاوت از خودشان دارن؟ مردم عادی بطور عام، شما و خانواده تان یصورت خاص.

پدرشوهرم بچه ی روستاست. و تفکراتش منطقی تر است اما در این سن پیری دیگه مادرشوهرم سکانش را در دست گرفته. هرچند اون هم یک نظامی خشک و خیلی خودرای هست. اما مادرشوهرم به شدت آدم بدبین و از خود راضی هست. به نظرش همه بدند الا خودش و مادر خواهرهاش. اهل خودنمایی هست. و هر کسی پول بیشتر داشته باشد عزت بیشتری دارد. خواهرهاش از خودش ناجورترند. از پنج تا خواهرش سه تاش مطلقه هستند. اون هم شنیدم به دلایل واهی...


* روابط خونی و اصالت نژادی و یا طبقاتی برای پدر همسرتان اهمیت دارند؟ در چه حد؟
پدر همسرم اوایل مرا خیلی دوست داشت. مادرشوهرم با حرف و حدیث بدبینش کرد. نمیدونم واقعا مشکلشون با من چیه؟!! به شدت اهل دروغ هستند از مادر گرفته تا همه.... مادرش دروغگویی رو زیرکی میدونه و بچه ها را به ازای هر دروغ تشویق میکنه. بارها شاهد این صحنه بودم و رنج کشیدم. صداقت چیزی هست که هرگز در این خانواده شاهدش نبودم.



... ولی نازنین عزیز. کاملا بهت حق میدم که بهم اعتراض کنی. اما به خدا قسم در شرایط روحی نبودم که بتونم از پسرم مراقبت کنم. درگیر دادگاه شدم و هر روز گریه می کردم. مدام به عناوین مختلف دعواش میکردم. و عصبی بودم و مدام پسرم می پرسید چته مامان؟ من نمی تونستم جوابش رو بدم... یعنی دلش رو نداشتم.... هفت سال هم براش پدر بودم هم مادر. میخواستم اندکی هم پدرش درکم بکنه. قصد داشتم بعد از برگشتن پسرم براش معلم خصوصی بگیرم و جبران کنم.در هر صورت بچه ی طلاق قربانی هست. نیست؟!!! من نخواستم قربانی بشه. این برنامه را پدرش ریخت... من عزیزترین کسم را قربانی کردم بلکه پدرش از طلاق برگرده تا بعدش زندگی خوبی این بچه داشته باشه. اما اون پدر خیلی عوض شده بود اونقدر که من هم نمی شناسمش...