شوهرم از خونه بیرونم کرده

سلام .به کمکتون خیییلی احتیاج دارم لطفا دریغ نکنید.

دیشب خونه مادرشوهرم رفته بودیم.قرار بود باهم بریم اما شوعرم خیلی کارش طول کشیذ و با این که خیلی منتظرش شدم آخرسر خودم رفتم و او هم بعدا اومد.بعد ازینکع اومد ازش پرسیدم کارش چی بوده که انقد طول کشیده. جوابمو داد اما تا آخر شب تو قیافه بود.برگشتنی تو ماشین بهش کفتم چرا اینطوری شده و گفت چرا باز سین جیمم کردی.خلاصه یگو مگو کردیم و من گفتم اگه ریگی به کفشت نیست چرا انقد حساس میشی .اینو که گگفتمبه خد مرگ عصبانی شد.خودشو میزد و داد میکشید.مسیر و عوض کرد و علی رغم التماس من بردتم خونه پدرم.کاری که تو این همه سال تا بحال انجام نداده بود.منم تابحال قهر نکردت بودم از خونه.امروز برگشتم خونه و دیدم قفل و عوض کرده و به کلیدساز محل سپرده که حق نداره دوباره قفل و عوض کنه.هرچی هم من و پدرمادرش زنگ میزنن جواب نمیده.
من حالم خیییلی بده.عین مرده ها شدم.یه بچه ۱ ساله هم دارم.
با این که این همه سال باهم خوب و عاشقانه هستیم ولی هربار دعوامون میشه تهدید به طلاق میکنه.مخصوصا الان که از خونه بیرونم کرده خیییلی میترسم زندگیم خراب شه

سلام دوست عزیز
در درجه اول آرامشتون رو حفظ کنید وهم به خودتون وهم همسرتون یک فرصت بدید تا کمی آرومتر بشید بااینکه همسرتون نباید این رفتار را باشما میکردن ولی حرف شما هم خیلی اشتباه بوده:81: ای کاش بجای اون حرف به همسرتون میگفتید خیلی نگرانت شدم الان هم حس میکنم ناراحتی واین منو نگران میکنه تا اگر اتفاقی هم افتاده بود وباعث ناراحتیش شده بود براتون توضیح میداد
1 سن خودتون وهمسرتون؟
2 اولین بار بود که به شما میگفتن دارید سین جیمشون میکنید یا قبلا هم همچین ناراحتی رو ابراز کرده بودن؟
3دلیلی وجود داشت که شما اون حرف رو به ایشون زده بودید منظورم اینه که قبلا خطایی از ایشون دیده بودید که باعث شک شما به ایشون شده باشه؟
مطمئن باشید تاچند روز دیگه ایشون هم آرومتر میشن میدونم الان خیلی ناراحتید:47: ولی بخاطر مادربودنتون هم که شده قوی باشید براتون دعا میکنم هرچه زودتر مشکلتون حل بشه :321:

من ۳۲,همسرم ۳۵.ما بیشتر مواقع خیلییی خوبیم باهم.ولی با این کاری که کرده هیچکس باور نمیکنه.پدر و مادرامون بهم میگن اگه انقد کشکل داشتید چرا زودتر نگفتید ولی بخدا ما اکثر مواقع عاشقانه ایم.
چندسال پیش همسرم ۱ ارتباط تلفنی یک ماهه با همکلاسی متاهل قدیمیش داشت که من فهمیدم و خیییلی به هم ریختم.تا مدتای طولانی طول کشید تا ببخشمش.گاه و بیگاه هم بهش گیر میدادم از روی حساسیتی که ایجاد شده بود برام.اما حدود یکسالی میشه که تقریبا هیچ بحث و مشکلی راجع به این قضایل نداشتیم.من به همسرم اعتماد ککرده بودم و دیگه با سوالام اذیتش نمیکردم.

اعضای همدردی تو روخدا برام دعا کتید زندگیمو همسرمو خیییلی دوست دارم.ما باهم خیل آرامش داشتیم. میترسم بره دادخئاست طلاق بده.الان من چکار باید بکنم

- - - Updated - - -

من ۳۲,همسرم ۳۵.ما بیشتر مواقع خیلییی خوبیم باهم.ولی با این کاری که کرده هیچکس باور نمیکنه.پدر و مادرامون بهم میگن اگه انقد کشکل داشتید چرا زودتر نگفتید ولی بخدا ما اکثر مواقع عاشقانه ایم.
چندسال پیش همسرم ۱ ارتباط تلفنی یک ماهه با همکلاسی متاهل قدیمیش داشت که من فهمیدم و خیییلی به هم ریختم.تا مدتای طولانی طول کشید تا ببخشمش.گاه و بیگاه هم بهش گیر میدادم از روی حساسیتی که ایجاد شده بود برام.اما حدود یکسالی میشه که تقریبا هیچ بحث و مشکلی راجع به این قضایل نداشتیم.من به همسرم اعتماد ککرده بودم و دیگه با سوالام اذیتش نمیکردم.

اعضای همدردی تو روخدا برام دعا کتید زندگیمو همسرمو خیییلی دوست دارم.ما باهم خیل آرامش داشتیم. میترسم بره دادخئاست طلاق بده.الان من چکار باید بکنم

من ۳۲,همسرم ۳۵.ما بیشتر مواقع خیلییی خوبیم باهم.ولی با این کاری که کرده هیچکس باور نمیکنه.پدر و مادرامون بهم میگن اگه انقد کشکل داشتید چرا زودتر نگفتید ولی بخدا ما اکثر مواقع عاشقانه ایم.
چندسال پیش همسرم ۱ ارتباط تلفنی یک ماهه با همکلاسی متاهل قدیمیش داشت که من فهمیدم و خیییلی به هم ریختم.تا مدتای طولانی طول کشید تا ببخشمش.گاه و بیگاه هم بهش گیر میدادم از روی حساسیتی که ایجاد شده بود برام.اما حدود یکسالی میشه که تقریبا هیچ بحث و مشکلی راجع به این قضایل نداشتیم.من به همسرم اعتماد ککرده بودم و دیگه با سوالام اذیتش نمیکردم.

اعضای همدردی تو روخدا برام دعا کتید زندگیمو همسرمو خیییلی دوست دارم.ما باهم خیل آرامش داشتیم. میترسم بره دادخئاست طلاق بده.الان من چکار باید بکنم

اگر واقعا نگران زندگیتون هستین هیچ کار نکنید.چون همسرتون الان به شدت ازشماعصبانی هستند وهر تماس و التماس شما ایشون را عصبی تر میکنه.بهتره تاپیکهای دوستانی رو بخونین که مشکلشون شبیه شما بود وتوصیه های مدیران واعضا رو ببینید که تقریبا همه توصیه به صبر کردند

چرا اینقدر بی قراری ؟!!!

اتفاقی نیفتاده
نه نامه دادگاهی و نه درخواست طلاقی و نه حتی کتک کاری
چرا چند روز خونه پدرت استراحت نمکنی؟

سلام دوست عزیز

نمی خوام نگرانتون کنم یا نامید بشید خدایی نکرده اما من حس می کنم همسرتون دنبال بهانه می گشته . حرف بدی زدید اما انقدر بد نبوده که بخوان با شما همچین رفتاری رو انجام بدن . متاسفانه تخصص آنچنانی ندارم که راهنماییتون کنم اما قوی باشید و خودتون رو آماده کنید ضعف نشون ندید من بدبین نیستم فقط عقیده دارم آدم بهتره برای اتفاقای بد خودش رو اماده کنه که شوک نشه . چون این طور که خودتون گفتین مشکل حادی وجود نداره به نظر من یا همسرتون زیر سرش بلند شده یا خسته شده از حساسیت های شما که به این مرز عصبانیت رسیده باز هم تعجب می کنم با این حال نباید این کار رو می کرد حداقل اگر شمارو خونه خانوادتون می برد خوب بود ولی دیگه چرا قفل رو عوض کرده ؟ اگه بفهمی همسرت به کس دیگه علاقه مند شده باز هم مبارزه می کنی ؟ با قفل عوض کردن من یکی به عنوان یه زن نمی تونم هیچ جوره کنار بیام . بهشون مسیج بدین بیاد بچشو ببینه یا ببره . یکم مسئولیت هاش رو بهش یادآوری کنید به خاطر بچتون همسرتون به جدایی فکر نمی کنه نگران نباش اگرم حرف جدایی رو زد بچه تون رو به یادش بیارید . شما هم همسرشی هم مادر بچشی و هم باید معشوقش باشی اینارو بهش یادآوری کن بذارید یاد خوبیهاتون بیفته یه نامه بنویس از زیر در بنداز تو خونه .

من جای شما و تو شرایط شما نیستم اما با شناختی که از خودم و همسرم دارم اگه همچین اتفاقی برام بیفته یه مقدار ترس از دست دادن خودم رو بهش می چشوندم . شاید از نظر روانشناسا اشتباه باشه اما خوشی زده زیر دل همسرتون و حق همچین رفتار و توهینی به شما رو نداره مگر اینکه یه چیز خیلی بزرگ آزارش بده و به شما نتونه بگه

منهم این حد عصبانیت و عوض کردن قفل در و رسوندن شما خونه پدرتون و جواب ندادن تلفنهارو برای فقط همون یه جمله شما زیاده روی میدونم.
یا ایشون اعصابشون از جای دیگه خورد بوده یا شما خیلی با لحن تند یا شک برانگیز و حالت تحقیر و بازخواست ازشون پرسیدین یا...
ولی بازم این عکس العمل هازیاده روی بودن.
به خودتون و همسرتون فرصت بدین برای ارام شدن و اینکه هر دو روی رفتارتون فکر کنید و شما ببینید چقدر در این اتفاق دخیل بودین و اون مشکل رو در خودتون حل کنید.
با خودشون فکر نکردن که زنشونو پسرشون باید تو خونه پدرو مادرشون سرگردون بشن فقط بخاطر همین موضوع ساده؟یا فکرنکردن بعدا چه جوابی میخوان به پدر و مادر شما و خودشون بدن؟ایشون حق همچین کاریرو نداشتن اگر با شما مشکلی دارن میتونن خودشون برن جای دیگه ولی اون خونه امنترین مکان برای یه مادر و بچه هست.
بعد از چند روز اگر ازشون خبری نشد بهشون تلفن کنین و بگین علت این رفتارشون چی بوده و قصدشون چیه.ولی دررفتارتون هم نشون بدین که این نوع برخورد در شان شما نیست.بگین ادم با همسر خودش همچین کاری نمیکنه اون هم ماییکه عاشقانه باهم زندگی میکردیم

سلام
فعلا اصلا نگران دادخواست طلاق و ... نباش
با اون مهریه ای که شما داری بعید می دونم همسرت چنین اشتباهی بکنه

سهم خودت از دعوای پیش آمده رو بپذیر و اگر صلاح میدونی براش در قالب یه پیامک بفرست ولی به هیچ عنوان براش ننویس که داغون هستی و ...
جزع و فزع و التماس نکن برای اومدنش یعنی اصلا نذار بفهمه

فعلا صبور باش تا عصبانتیش فروکش کنه و بتونه عاقلانه رفتار کنه فعلا همه رفتارهاش هیجانی و غیر منطقی هست

سلام

رفتارهای قبلی همسرتون نشون میده که این برخورد مربوط به یه جمله ی خونه ی مادرشوهر نبوده ... یه چیزی همسرتون را آزار می ده.

شما به ایشون و روابطش شک دارید. بحثها و مشکلاتی در این زمینه داشتید.
حتی سوال دیشب شما دقیقا در همین مورد بوده ... اگه ریگی به کفشت نیست ....

همسرتون از شما خواسته مهریه ات را ببخشی و مدتی بحثتون سر این بود ...

فرزند شما یکساله است ( بعد از تولد بچه و مسائلی که در دوران بارداری و بعدش پیش می آد، گاهی فاصله عاطفی و حتی جنسی بین همسران ایجاد می کنه)

یه چیزی یه جای زندگی شما به هم خورده ...
همسرت از یه چیزی در عذابه (شکهای بی مورد شما) یا شاید عذاب وجدان ( کم شدن علاقه اش به زندگی مشترکش یا جذب شدن به کس دیگه) :325:

یه مشاور کار بلد برو. اصرار و گریه و التماس و ... نکن.

من هم با نظر دوستان موافقم. چرا اینقدر مستاصل و اشفته هستین؟ من واقعا ته دلم خیلی ناراحت میشم وقتی میبینم بعضی از خانم ها یا آقایون اینقدر در مقابل فرد یا افراد دیگه ضعیف و ناتوان هستن!
شما حق و حقوق مخصوص به خودتون رو در این زندگی دارید (ولی گویا ازشون بی خبرید که جهل به قانون رافع مسئولیت نیست!!! )و همسرتون به این راحتی نمیتونن بگن شما رو به خیر و ما رو به سلامت. باید تمام حقوق شما پرداخت بشه.
از سوی دیگه آویزون بودن و همیشه در دسترس بودن و جلوی چشم بودن اصلا ویژگی خوبی نیست و ما باید گاهی به بقیه یادآوری کنیم که از دست دادن محبت و توجه و حضور ما چه اثرات بدی میتونه براشون داشته باشه. یک هفته ای منزل پدر محترم حضور داشته باشین و استراحت روحی و جسمی داشته باشین و با تمرکز کامل به خودتون و شوهرتون و بچه تون و زندگیتون فکر کنین، همه ی رویدادهای زندگیتون رو آنالیز کنین و مطالعه کنین راجب حقوقتون به عنوان همسر، وظایفتون، وظایف همسرتون، جایگاهتون، میزان رضایتتون از زندگی متاهلی و ... قطعا به موارد خیلی خوبی خواهید رسید. گاهی ما ارزش و شان خودمون رو نمیدونیم و توی خونه بیشتر شبیه کارگر بی مزد و مواجب میمونیم تا یک خانم و از سویی گاهی اصلا مناسب و خوب با همسر برخورد نمیکنیم و جایگاه مرد بودنش رو متزلزل میکنیم. ببین چقدر همه چیز توی خونه تون اصولیه و چقدر نیست!
همچنین هر 2 تا رفتار همسر شما واقعا زشت بوده هم بردنتون به خونه ی پدری و هم تعویض قفل! خونه فقط متعلق به ایشون نیست و خونه ی شما هم هست! والدین شما به هر حال سنی ازشون گذشته و اون موقع شب با دیدن شما ممکنه فشار خونشون بالا بره، شوک عصبی بهشون وارد بشه، همسایه ای ببینه و ابروشون بره و ... من موردی رو دیدم که با انجام همین کار آقا و یک لحظه شوکه شدن مادر خانم، مادر خانم سکته کردن!!!! ایشون چطور به خودش جرات میده آرامش زندگی 2 نفر ادمی رو که سنی ازشون گذشته و نیاز شدید به ارامش دارن مختل کنه اون موقع شب!!!!ايذای والدین حرامه دوست عزیز که این نمونه ی بارز ازار و اذیت والدین شماست!
در آخر گر صبر کنی ز گوره حلوا سازی!!!یک مقدار صبر و تحملتون رو بالا ببرید و آرامش داشته باشین. اصلا به خانواده تون و خودتون نگرانی راه ندین و راحت بشینین و از لحظه لحظه تون نهایت لذت رو ببرین اما همون موقع که تو رو اورد خونه ی پدرت بهتر بود اس ام اس میزدی به پدر شوهرت و مادر شوهرت ( تا مدرکی هم باشه بعدا دستت که تو خونه رو ترک نکردی و این همسرت بوده که تو رو بیرون کرده) که پسرتون منو از خونه بیرون کرده ولی الانم دیر نیست مدرکی داشته باش که همسرت بیرونت کرده و این خودش قانونی نیست که مرد قفل خونه شو برای خانم عوض کنه.
مهم: بیرون کردن یک زن از خانه و حریم شخصیش رفتاری است که تنها ناشی از عدم تعادل روانی و یا فرهنگ و تربیت نامناسب فرد می تواند باشد. در صورتیکه بیرون کردن زوجه توسط زوج اثبات شود و در طی این مدت نفقه ای به زوجه پرداخت نشده باشد، زوج به دلیل ترک انفاق محکوم به حبس خواهد شد و زوجه میتواند نفقه را مطالبه نماید! و به دلیل عسر و حرج برای طلاق نیز اقدام نماید.
در هر صورت منصف باشین و عاقلانه به ضعف های خودتون و شوهرتون فکر کنین و تلاش کنین رفعشون کنین.

من تقریبا مطمئنم که همسرم زیر سرش بلند نشده.ما واقعا تو ۲۰ روز یکماه اخیر رابطمون فوق العاده بود. همسرم تو این چندسال ر اثر شک دائمی من حساسیت زیادی پیدا کزده بود به پرس و جو و عدم اطمینان من.چند بار اخیر هم که سر این قضیه بحث داشتیم(که البته مال ۱ ساله پیشه حدودا) به شدت ناراحت شد.چون همون ۴,۵ سال پیش فقط من اون خطا رو ازش دیده بودم و بعدش چیزی ندیده بودم.اما نمیتونستم فراموش کنم و بهش اطمینان کنم.فکر میکنم جمله من این حس و بهش داده که این چتدماهه هم که ظاهرا اعتماد داشتم بهش الکی بوده و شک من هیج وقت از بین نمیره .برای همین احساس شکست واقعی کرده. امیدوارک شماهم راهنماییم کنید که حسم درسته یا نه.من امروز پیش مشاور همیشگیم رفتم و با شناختی که از هردومون داشت و از توضیحات من بهم گفت قضیه فقط عصبانیت شدیده و بهونه و اینا درکار نیست. ولی همسرم هیچ جوری کوتاه نمیاد.به خواهرش گفته ما همدیگه رو نمیفهمیم و فقط آزار میدیم همو. چکار کنم تا همه چی درست شه.این که من انقد بی تابم نه به خاطر ذلیل بودن خودمه, بلکه بخاطر اینه که هکسرم واقعا آدم خوبیه و هیچی از عاطفه و محبت و مادیات کم نزاشته.من وااااقعا نمیخوام از دستش بدم.توروخدا بگید چکار کنم

شیده عزیز من کارشناس نیستم وفقط برداشت خودم از نوشته های شما میگم به نظر منم همسرتون فقط شدیدا عصبی شده از حرف شما با توجه به صحبت خودتون که میگید یک ماه اخیر روابطتون فوق العاده بوده احتمالا همه تلاشش رو کرده تا نظر و اطمینان شمارو جلب کنه و با یه جمله شما دوباره برگشته سر جای اولش حیفه حالا که شما همسر به این خوبی دارید که از نظر عاطفی و حسی و معنوی و مادی چیزی کم نذاشته به خاطر اشتباهی که چند سال پیش داشته و خودش هم متوجه شده و دیگه تکرار نکرده عدم اعتماد بینتون فاصله بندازه همه تلاشتون رو به کار بگیرید که اون ماجرا رو کامل فراموش کنید به نظر من به همسرتون یه پیغام بدید و بهش بگید که دوسش دارید و سعی دارید قطعا اون موضوع رو فراموش کنید سعی کنید بهش این حس رو بدید که تلاشهای اخیرش بیفایده نبوده و شما قدر زحماتش رو میدونید و باید رو خودتون کار کنید که گذشته رو کامل فراموش کنید بهش بگید که زندگی بدون اون برای شما و دخترتون سخته و چقدر به حمایتش احتیاج دارید امیدوارم هر چه زودتر زندگیتون شیرین بشه :43:

اگر شما اینقدر از همسرتون مطمئن هستید پس چرا به خودش نشون نمی دین؟
چرا با خودش متفاوت برخورد می کنید؟

بهتره به جای این که به ما بگید بهش تا این حد اطمینان دارید، به خودش این را نشون بدین.
تصور این که یه نفر دائم به چشم مجرم بهت نگاه کنه و بهت زخم زبون بزنه و بازجوییت کنه برای گناه نکرده، وحشتناکه !

به هر حال الان صبر کن تا کمی آروم بشه
اگه می تونی، حتی شده یک جلسه، ببرش مشاوره ... شاید به مشاور مشکل اصلیش را بگه.

ئیشب مادر و خواهر همسرم باهاش صحبت کرده بودند.دلیل این کارش و همینی که حدس میردم گفت.ولی نگفته نصمیمش چیه. من واقعا وضعیت روحی بدی دارم.از همه بدتر اینکه از خونه ام بیرونم. از لحاظ قانونی همسرم حق اینکارو داشته یا نه؟ تا کی صیر کنم و هیچ اقدامی نکنم؟ امروز به خواست خودم و توسط خواهرش برای من و بچه لباس آورد و بچه رو دم در دید.چقد باید بگذره تا عصبانیتش بخوابه؟ واقعا الان دلش برای ما و رابطه گرم و خونه صمیمی تنگ نمیشه؟الان جای ما تو خونه اصلا خالی نیست؟

چرا دلش تنگ می شه ...

هر کاری که ما می کنیم مزایا و معایبی داره.

بیرون کردن شما از خونه حتما براش احساسات بد و دلتنگی و ... داره
اما مزایایی هم داره

ایشون به مرحله ای رسیده که اون مزایا براش از این معایب مهم تر شده.

چقدر خوبه که خواهر و مادر همسرتون سعی دارند کمک کنند.

آروم باش و از این موضوع برای پی بردن به حرفهای دل همسرت و مشکلات رابطه تون استفاده کن.
کمتر گله کن و زیاد پیغام براش نفرست. سعی کن بیشتر گوش کنی ببینی مشکل از کجاست و تا چه حده.

نگران نباش. بر می گردی خونه ات :72:

اگه مشکل همسرت سرزنشهای شماست، بهتره اقدام قانونی نکنی
و یه دلخوری دیگه ته دلش ایجاد نکنی.

فکر می کنم از نظر قانونی بتونی شکایت کنی که در را به روی شما قفل کرده
اما شاید بهتر باشه فعلا اقدامی نکنی.

دیروز همسرم اومده بود خونه پدرم و با پدر و مادرم حرف زده بود. مشکل اصلیش و همین شک های من عنوان کرده بود. از پدر و مادرم بخاطر اینکارش عذرخواهی کرده بود , اما دلایل خودشو برای این تصمیم گفته بود.مثلا اینکه میخواسته حتما از پدرو مائرها کمک بگیره چون تو این چتدسال خودمون نتونستیم حلش بکنیم. و اینکه قفل درو عوض کرده بخاطر ین بود که مطمئن بوده من زود برمیکردم.و میخواسته مدتی ازهم دور باشیم.خلاصه از مادرم خواسته که با من صحبت کنه که رفتارم و به طور قطعی اصلاح کنم و یجورایی غیر مستقیم اولتیماتوم داده که رفتار من اگه باز تکرار بشه نمیتونه زندگی رو ادامه بده. من البته خونه مادرشوعرم بودم موقع صحبتاشون. حالا به نظرتون مادرم تماس بگیره باهاش و بگه که با من صحبت کرده و اشتباهاتمو قبول دارم یا صبر کنه تا ازون خبری بشه؟ و یه مورد دیگه اینکه من واقعا چجوری رو خودم کار کنم تا بتونم کامل اعتماد کنم؟ اگه چیزی حتی برام مشکوک اومد دیگه اصلا نمیتونم عکس العملی نشون بذم با این حساسیت های پیش اومده.راه درست چیه.

نه پیغام ندید وتماس نگیرید اگر همسرتون یا خوانوادش تماس گرفتند بگید احتیاج به زمان دارید تا در مورد صحبتهای ایشون ومشکلاتتون فکر کنید
کمی صبر کنید برای برگشتن عجله نکنید شان شما باید حفظ شه.

سلام
به نظرم بهتره خودت با همسرت تماس بگیری و ازش بخوای جایی بیرون منزل خودتون یا خانوادشون جایی مثل کافی شاپ یه ملاقات حضوری داشته باشید
یا اگر صلاح نمیبینی خودت تماس بگیری مادرت بگه شیده میخواد حضوری باهات صحبت بکنه

توی اون ملاقات بگو به دلیل علاقه زیادت به ایشون حساسیت زیاد پیدا کردی و البته با توجه به اون مورد کوچک که اتفاق افتاده ولی به هر حال به ایشون حق میدی که از این گونه جملات ناراحت بشن

سهم خودت رو از دعوای پیبش آمده می پذیری و سعی در رفع این دیدگاه و این طرز برخورد خواهی داشت

ولی ازشون بخواه که متقابلا ایشون هم مراقب باشن اختلافات بینتون رو از این به بعد علنی نکنن تا کار به دخالت خانواده ها کشیده نشه بگو اگر چیزی ناراحتت می کنه نذار روی هم جمع بشه حضوری به خودم بگو بالاخره هر کسی یه اشتباهاتی داره و من شخصا دوست دارم رفتارهای بدم همیشه اصلاح بشه و نقاط قوتم هم تقویت بشه پس لطفا از این به بعد با من گفتگو کن و نقاط ضعفم رو بهم بگو

دیگه همون موقع هم تصمیم بگیرید که لازم هست همون وقت به خونه خودت بری یا اینکه یه چند روز بعدش و تمام

ممنونم از دوستانی که پاسخ دادن.همسرم جمعه عصر اومد دنبالم و من الان خونه ام. اما حال خیلی پریشونی دارم.نه تنها نتونستم رفتارم و اصلاح کنم بلکه فکرم دنبال بدترین انفاقاست.احساس میکنم مغزم درحال منفجر شدنه.همش ناخوداگاه دنبال نشونه ای میگردم که ثابت کنه وقتی من نبودم زنی توی خونه بوده.در صورتیکه وقتی منطقی به قضیه نگاه میکنم میبینم اون کسی که ۱۱ ساله میشناسم امکااان نداره اینکارو بکنه. از طرفی وقتی همسرم میاد از دلایلش برای تعهد به زنذگیش برای پدر و مادرم توضیح میده امکان نداره این ریسک و بکنه همونشب کسی و به خونه بیاره.کلا ازین فکرای منفی تو سرم پر شده همش یچیزی من و هول میده به سمت اینکه وارد فیس بوکش بشم در صورتیکه میدونم این بار عواقب چنین کارایی چیه.خدا به من کمک کنه.حال خیلی بدی دارم.
ار طرف دیگه ناامید ناامیدم.من خیلی واسه زندگیم انرژی گذاشتم هم بقیه حسرت زندگیمو میخوردند هم خودم با توجه به عاشقانه های همسرم فکر میکردم از زندگیش راضیه.ولی همه چی مثل آوار رو سرم خراب شده.آبروم که پیش همه رفته.همسرم هم که تا یک قدمی طلاق رفته. دیگه سردرگمم اصلا نمیدونم چکار باید بکنم دیگه.

هر چی گشتم تو سایت مطلبی در مورد اعتماد و مثبت اندیشی و ... پیدا نکردم.ممنون میشم کمکم کنید.

اگه میتونی پیش یه روانشناس برو به همسرت با عملت نشون بده که داری تلاش میکنی برای حفظ زندگیت.اگه نتونی استپی به افکارت بدی همسرت رو واقعا از خودت دلزده میکنی.زندگی با کسی که افکار وسواسی داره خیلی سخته این که مدام قرار باشه بهش توضیح بدی. وقتی کار بدترمیشه که این افکار رو خانم داشته باشه اونم تو فرهنگ ما که مردا اصولا نه توضیح میدن برای کاراشون ونه دوست دارند مورد بازخواست قرار بگیرند.بذار مثالی از زندگی خودم بزنم همسرمن باخونوادم شدیدا مشکل داره تاجایی که یه مدت نمیگذاشت منم ببینمشون.چهارسال پیش مامانم یه تومور داشت که برای عملشم نگذاشت ببینمش وقتی برای باردوم قرارشد عمل کنه دیگه نتونستم جلوی خودمو بگیرم یه ساعتی رفتم به دیدنش ولی بعد شوهرم متوجه شد بماند که چه قیامتی تو خونه شد به خودم به اون قول دادم دست روی قرآن گذاشتم که دیگه بدون اجازش هیچ وقت به خونه مامانم نمیرم.ولی چندساله این فکرهای وسواسیش دیوونم کرده هرجامیخوام برم فکرمیکنه میخوام خونوادمو ببینم همش باید نگران باشم مدام داره بهم گوشزد میکنه مبادا زیرآبی برم.من خیلی سعی میکنم زندگیمو آروم نگه دارم بخاطر افکار اون ازتفریحاتم حتی تامیشه از خریدم هم میزنم که بهونه دستش ندم ولی واقعا یه جاهایی کم میارم.آیا همسر شما صبروتحملی مثل من داره؟؟؟
شمااگه جلوی خودتو نگیری در آینده ای نزدیک تبدیل میشی به یکی مثل همسرمن.ومطمئنا یک مرد خیلی راحتتر میتونه زنشو طلاق بده پس مواظب باش.
شماباید یابه صورت حضوری بری مشاوره یاهمینجا حق عضویت پرداخت کنی بتونی زندگی خودتو نجات بدی قرار نیس یکی بخاطر خطایی که چند سال پیش کرده وقرارهم نیست دیگه تکرارش کنه تاوان پس بده.همسرتون اگه شما رو دوست نداشت به هیچ وجه دنبالتون نمیومد میرفت چندوقت دنبال خوشگذرونیش بعدش شاید شاید میگفت خودتون باپای خودتون برگردین خونه.لطفا لطفا نذارین این زندگی قشنگتون بخاطر یه سری افکار پوچ خراب بشه.
بهتره بدونین بدن فعال افکار وسواسی را غیر فعال میکنه ورزش کنید لباس برای بچتون ببافین خلاصه اینقدر وقت خودتونو پرکنید که جایی برای وسوسه نباشه

سلام دوست عزیز
لطفا تاپیک دعوا ودرگیری باشوهرم به دلیل اس مس بازی مشکوک رو بخونید بهتون کمک میکنه

سلام دوست عزیز
اگه واقعا دوستش داری و می خوای زندگی کنی باید خودتو تغییر بدی و بهش اعتماد کنی، بی اعتمادی تو ناخواسته شوهرتو به سمت نباید ها هل می ده
من یه کارو که همیشه برای پاک کردن افکار منفی ذهنم می کنم اینکه با صداي بلند بع خودم میگم خفه اقلیمای بدجنس، اقلیمای بدجنس صداي افکار منفی ذهنمه و خیلی جواب گرفتم
با تمام وجودت به شوهرت اعتماد کن اگه اعتماد نمی تونی بکنی پس بیخود نه وقت خودتو بگیر نه شوهرت و برگرد به خونه بابات، اگه برگشتی باید از صفر شروع کنی و ذهنت رو از تمام سیاهی ها پاک کنی

سلام

یا برو پیش یک مشاور "کار بلد" ... نه هر لیسانس مشاوره یا روانشناسی
حضوری پیگیر مشکلت باش. ببین چطوری می تونی این افکار را از ذهنت پاک کنی و دوباره به شوهرت اعتماد کنی.


یا بشین تو اینترنت اینقدر بگرد و بخون تا بالاخره یه راهی پیدا کنی.
اگه انگلیسیت خوبه، مطالب بیشتری به انگلیسی پیدا می کنی
البته حتما می دونی که اینترنت پره از مطالب الکی و بی اعتبار ... باید دقت کنی کدومش مناسب وضعیت شماست و درست و معتبره.


اگه کتابهای خوب که اعتبار علمی دارن ( منظورم کتاب تخصصی روانشناسی نیست، کتابی که برای عموم نوشته شده اما توسط متخصص) پیدا کنی هم، کمک بزرگیه.
هم یه برنامه مشخص برای بیکاریت داری و مرتب کتاب می خونی. هم به حل مشکلت کمک می کنه.

تو الان مشکلت را می دونی
به جای کلنجار رفتن باهاش، دنبال حل کردنش باش.
مث این می مونه که سردرد داری و فقط درد را تحمل می کنی و با بقیه بداخلاق و بی حوصله برخورد می کنی. نمی خوای یه قرص بخوری یا استراحت کنی که خوب بشی.

بقیه تا یه حدی می تونن تحملت کنن... ولی باید دنبال درمان سردردت باشی، نه که هی کلافه و عصبی دور خودت بچرخی و بقیه را اذیت کنی.

شیده عزیز به محض اینکه افکار منفی به سراغت میان به این افکار پوچ توقف بده و افکار دقیقا متضاد با این فکرای بد رو با صدای بلند برای خودت تکرار کن مثلا فوری با صدای بلند بگو همسرم من خیلی دوست داره و کاملا به من و زندگیمون متعهد منم بهش اطمینان کامل دارم و تنها زنی که تو این خونه بوده خود خودم هستم این افکار مثبت رو چندین بار برای خودتون تکرار کنید مطمعنم حس خوبی از شنیدنشون پیدا میکنید حتی اگه از اول براتون راحت نباشه اما به مرور ملکه ذهنتون میشه مثل یه تمرین این کار رو انجام بدید و سعی کنید کلمات مثبت به کار ببرید مثلا نگید همسرم به من خیانت نمیکنه بگید اون به من علاقه داره و وفاداره و...
حیف زندگی به این خوبی و همسر به این خوبی رو از دست بدید و فرزندتون بشه بچه طلاق پس تا میتونید تلاش کنید و برای حفظ زندگیتون بجنگید

سلام عزیزم

اینکه شوهرتون زیاده روی کرده درسته. ولی یه سوال از خودتون بپرسید آیا شما خیلی زیاده روی نمیکنید؟؟دختر خوب برا یه موضوع ساده باید هر روز نیش و کنایه بزنی به مرد زندگیت؟اصن گیرم ریگی به کفش داره؟ روش شما صحیح بوده؟؟ یه روزی یه خطایی کرده باید تموم بشه بره..به نظر من آقاتون قصدش اینه یه جور تنبیهتون کنه...فعلا صبر کنید و آروم باشید امیدوارم با لجبازی زندگیتونو الکی خراب نکنید..با دادن فرصت و یادآوری عشقتون هکه چی درست میشه.شما هم قول بده دیگه نیش و کنایه نزنی که بدترین اخلاق هست:72::72:

همسرم این روزا باهام سرده.البته رفتارش معمولیه.ولی گرمی سابق رو نداره. قبل از دعوامون هرروز بهم تلفن میزد از سرکار. اما این روزا اصلا زنگ نمیزنه. از صبح چشمم به گوشیه. هرکاری میکنم سرخودمو گرم کنم تا بهش فک نکنم یه استرس خیلی شدید و آزار دهنده تو وجودم هست که نمیزاره.

همیشه ازین که دیر میومد مینالیدم و غر میزدم سرش.این چند روز بدون اینکه من ازش بخوام یا تماسی بگیرم زود میاد.
واقعاذمیترسم دچار جنون شده باشم. نصف شبا از خواب میپرم و سرم پر فکر و خیالای منفی میشه. فک کنم دچار اسکیزوفرنی شدم.

- - - Updated - - -

همسرم این روزا باهام سرده.البته رفتارش معمولیه.ولی گرمی سابق رو نداره. قبل از دعوامون هرروز بهم تلفن میزد از سرکار. اما این روزا اصلا زنگ نمیزنه. از صبح چشمم به گوشیه. هرکاری میکنم سرخودمو گرم کنم تا بهش فک نکنم یه استرس خیلی شدید و آزار دهنده تو وجودم هست که نمیزاره.

همیشه ازین که دیر میومد مینالیدم و غر میزدم سرش.این چند روز بدون اینکه من ازش بخوام یا تماسی بگیرم زود میاد.
واقعاذمیترسم دچار جنون شده باشم. نصف شبا از خواب میپرم و سرم پر فکر و خیالای منفی میشه. فک کنم دچار اسکیزوفرنی شدم.

سلام شیده جون
نگران نباش ، عادیه ، احتمالا داره پیش خودش حساب و کتاب می کنه که بعد از اون همه جنجال اگه ی دفعه همه چی مثل قبل شه ، شما تغییری نخواهی کرد و شاید داره با رفتارش شما را مجازات و یا وادار به تغییر می کنه ، اما خوشبختانه شما خودت برای تغییر پیش قدم شدی ، نترس از اینکه بعدا دیگه نتونی کنترلش کنی ، چون اگه به این روش که گفتم عمل کنی ایشالا اصلا بعدا دیگه نیازی برای کنترل نمی بینی و خود به خود و نا خود آگاه می پذیری که کنترل بیش از حد آزار دهنده هست
نگران نباش و خودتو از دسترس دور کن ، اگه تماس گرفت با محبت رفتار کن
کلن فک کنم مردا خیلی از تماس های مکرر مثل ما خانوما لذت نمی برن و زیاد توی این مورد قوی عمل نمی کنند ، شما هم خیلی تماس نگیر به غیر موارد ضروری