کمکم کنید شرایط همسرم را درک کنم..

با سلام خدمت همدردی های عزیز.. من چندین ساله که با سایت همدردی آشنایی دارم و تقریبا مطالب مرتبط رو خوندم.. ولی بلاخره تصمیم گرفتم سوالم رو مطرح کنم شاید شما بتونید کمکم کنید..
من یه خانم ۲۸ ساله هستم که ۲ ساله ازدواج کردم.. حدود ۱ سال از خونواده ها دور بودیم ولی الان یک سالی هست که در شهر محل زندگی پدر و مادرهامون هستیم.. متاسفانه همسرم بخاطر بیماری پدرشون و انجام مراحل شیمی درمانی هر دو هفته مجبورن مسافت زیادی رو طی کنند و به تهران برن و ۴ الی ۵ روزی تهران دور از من هستن و برمیگردن و همچنان در حال خدمت به پدر و مادر.. ایشون خواهر و برادر دیگه ای تو این شهر ندارن بخاطر همین همه مسیولیت ها با ایشون هست.. حالا با این شرایط من واقعا به عنوان یه تازه عروس خسته شدم نه تفریحی داریم نه مسافرتی.. همسرم کلا درگیر بیماری پدرش هست حتی یک دفعه هم اعتراض کردم که پدر و مارت اصلا درک نمیکنن شما خودت زندگی داری ولی ایشون گفتن شما اولویت اول زندگی من هستی.. حرفی که تا عمل فاصله زیادی داره.. بنظر شما انتظارم زیاده؟ اخه تا کی باید تحمل کنم بیماری که پایان درمانش هم مشخص نیست.. توروخدا کمکم کنید.. یه سوال دیگه هم دارم در مورد شرایطم در محیط کار تو همین تاپیک بپرسم یا عنوان جدیدی رو شروع کنم..
مرسی از راهنماییتون

دوستای عزیز چرا کسی هیچ نظری نمیده..
باور کنید خسته شدم که به اینجا پناه اوردم وگرنه حال و حوصله نوشتن هم نداشتم.. کسی توو شرایط من نبوده؟

از حرفاتون بر میاد که پدر همسرتون به بیماری سرطان مبتلاست و کسی دیگه رو هم نداره که کارهاشون رو انجام بده. اگر شوهرتون پدرش رو دوست داشته باشه طبیعیه که بخواد به کارهای خانواده اش و بیماری پدرش رسیدگی کنه و وقت بیشتری رو با پدرش سپری کنه به خصوص که ممکنه هر لحظه ایشون فوت کنند. این ارتباطی به اولویت داشتن شما نداره بلکه مربوط به موقعیت استثنایی هست که زندگی شما رو درگیر خودش کرده. سعی کنید خودتون رو جای همسرتون بذارید و درکش کنید. در این شرایط سخت روانی و فشار زیادی که روش هست به ایشون روحیه بدین و ازشون پشتیبانی کنید. این یکی از مهم ترین وظایف زوجین در برابر طرف مقابله.

اگه شما بیمار باشی(دور از جان) و همسرت تمام وقتش را صرف شما بکنه ایا پدر و مادرش حق اعتراض دارن؟
اگه در اوج بیماری شما بهش بگن ما را گذاشتی کنار و چسبیدی به خانمت ناراحت نمیشی؟


شما که در شهر خودت هستی خانواده ات را داری تازه دو سال از ازدواجت میگذره (تازه عروس نیستی )
دیگه وقتش رسیده یه کم مستقل باشی

سلام

ازدواج پیوند پسر و دختر فقط نیست !

ازدواج یعنی پیوند دو خانواده ( خانواده دختر و پسر )

معرفت و وظیفه حکم میکنه فرزند همیشه عصای پدر و مادرش باشد ( عروس هم جایگاه دختر اونها را داره ! )


وظیفه زناشویی حکم میکنه زوجین هم نوا و هم دل هم باشند ( در مشکلات شخصی و خانوادگی )

عشق وافعی یعنی مشکل همسرت را مشکل خودت بدونی و در این راه کمک کنی ( صبر شما و همدلی و همدردی میتونه این مهم باشه )

شرایط شما را درک میکنم .


ان شالله همیشه سلامت باشید :72:

مرسی از پاسختون Amina و نازنین عزیز..
حق با شماست ولی من واقعا خسته شدم این اتفاق از ۱۰ روزقبل عروسی تا الان که ۲ سال میگذره ادامه داشته.. منم انتظاراتی دارم و واقعا هرچقدر سعی میکنم احساس میکنم نمیتونم همسرم رو مثل قبل دوست داشته باشم.. خیلی خسته شدم چطوری به خودم روحیه بدم وقتی نمیدونم تا کی ما همینطور باید درگیر باشیم.. توروخدا بیشتر راهنمایی کنید چطوری با خودم کنار بیام.. خواسته ای نداشته باشم؟ بهشون کامل حق بدم؟
مرسی از همدردی و درکتون باغبان عزیز.. سعیم رو میکنم برام دعا کنید

سلام خانوم خانوما. من بر خلاف خیلی از آدما نمیخوام در موردت قضاوت کنم و متهمت کنم به اینکه وجدان نداری و فقط به فکر خودتی. چون میدونم هر انسان سالمی ویژگی نوع دوستی و احترام به پدر و مادر رو به خوبی درک میکنه و من هرگز شما رو به عدم سلامت متهم نمیکنم. مطمئنا وقتی اومدید تاپیک زدید و برای حفظ زندگی و عشق و علاقتون به همسرتون تلاش میکنید آدم سالمی هستید. خصوصا توی این دوره زمونه که شرایط خیانت و مقابله به مثل و خیلی کارای غیر اخلاقی دیگه برای همه فراهمه.
مطمئنم یه چیزی هست، یه حسی یا یه اتفاقی که در کنار همه این ماجراها باعث شده شما احساس خطر کنی.
من پیشنهاد میکنم برای اینکه دقیقا متوجه حقیقت زندگیت بشی خودت رو جای همسرت تصور کن. مثلا اینکه برای پدر و مادر تو ( دور از جون) مشکلی پیش اومده و سلامتی و زندگیشون در خطره. شما مجبور میشید به خاطر دوست داشتن، وظیفه و دینی که نسبت بهشون دارید مدت زمان زیادی از وقتتون رو بهشون اختصاص بدید و این باعث بشه وظایف همسریتون رو اونجور که باید انجام ندید. اینجا عکس العمل شما نسبت به همسرتون و نارضایتیش چیه؟ چه انتظاراتی ازش دارید و چطور رضایتش رو جلب میکنید؟
حالا ببینید خودتون انتظار دارید همسرتون توی این شرایط چه برخوردی میکرد؟ ببینید با توجه به هم ذات پنداریتون انتظارتون به جا هست؟ یا اینکه همسرتون میتونسته جایی کاری براتون انجام بده و اهمال کرده؟ بعد اینکه شما چقدر ایشون رو در جریان نگرانی هاتون قرار دادید؟ ایشون متوجه هستن شما دقیقا از چی ناراحتید و بهشون گفتید دقیقا انتظارتون ازش چی بوده که قصور کرده؟ به همه اینا فکر کنید...
دوم اینکه قبل ازدواجتون در مورد حد و حدود ارتباط با خانواده ها و وظایفتون در قبال پدر و مادرتون صحبت کردید؟ ایشون قولی دادن که عمل نکرده باشن؟ یا به توافقتون پایبند نبوده باشن؟
سوما اینکه از نظر من شوهرت احتمالا خیلی خوب و مسئولیت پذیره. چون اقرار میکنه که شما اولویت اولش هستید و رفتار الانش به خاطر شرایط خاصیه که پیش اومده.
من با نامزدم قبل عقد در مورد همه چیز به تفاهم رسیده بودم از جمله اولویت هامون. اما بعد از عقد زد زیر خیلی چیزا. مثلا من با اینکه بهش گفته بودم از نظر من زن و شوهر اولویت اول هم هستن و بعدش شخص پدر و مادر و بعد از اون خواهر و برادر و اونم پذیرفته بود، بعد عقد تو روی من نگاه میکرد و با لحن بدی میگفت فکر نکن من خونوادمو میذارم کنار! اولویت من اونا هستن بعدش تو. حالا چرا اینو گفت؟ چون ما با هم قرار داشتیم جایی بریم و ایشون نیومد و خبر هم نداد. بعد کاشف به عمل اومد که رفته چوب پرده خونه جدید داداششو نصب کنه و خونه رو براشون تمیز کنه چون پدر و مادرش امر فرموده بودن. یا هر وقت پیش من میومد سریع باهاش تماس میگرفتن میفرستادنش دنبال کارای داداش و زن داداشش. به خدا اگر پدر و مادرش کار شخصی خودشون رو ازش میخواستن انجام بده من باز هم حرفی نداشتم و به احترام اینکه نامزدم رو به وجود آوردن و تربیت کردن از حق خودم میگذشتم. اما این دیگه خیلی غیر قابل تحمل بود که کارای بقیه رو انجام بده اونم دقیقا زمانی که من بهش احتیاج داشتم. من اگر جای اون بودم مودبانه عذرخواهی میکردم و میگفتم الان با نامزدم قراره جایی بریم. اگر عجله ای ندارید یه روز دیگه میام. اما برای اون مهم اونا بودن که میخواستن حتما همون ساعت پرده خونشون نصب بشه نه منی که آماده شدم و رو کاناپه منتظرم بیاد دنبالم و نمیاد!!!....
الانم دنبال جدایی هستم. برام دعا کن بی درد سر تمومش کنم.

سلام خانوم مهندس عزیز.. من در جریان تاپیکت بودم انشاالله که مشکلت حل بشه و به چیزی که لیاقتش رو داری برسی..
حق با توه.. من اگه خودم رو جای همسرم بذارم کاملا درکش میکنم.. ولی واقعا سخته از اول زندگی که اوج روزهای خوبته دنبال دارو و درمان و بیمارستان باشی.. خانوم مهندس عزیز حق با توه ممکنه من نگفته باشم و نخواسته باشم و همسرم متوجه نشده باشه و من شدیدا ناراحت شده باشم.. مثلا چند وقت پیش منم به همراهشون تهران رفتم عصرش انتظار داشتم همسرم منو برسونه ترمینال که برگردم البته خودمم ازش نخواستم که خیلی بهم سخت گذشت و گم شدم و خیلی دیرتر رسیدم. در حالیکه منم دوست داشتم حالا که ازدواج کردم با همسرم برم و برگردم مثل مادرش که همین توقع رو از پسرش داره یا حداقل من رو برسونه..
احساس میکنم من به حقوقم آشنا نیستم و مادرشوهرم برعکس من توقعاتش بالاس و به خواسته هاش نیرسه.. عزیزم این رو چطوری مدیریت کنم؟ چون دقیقا نمیدونم چه خواسته هایی از همسرم داشته باشم؟ البته بگم من خودم فوق العاده ادم مستقلی هستم قبل از ازدواج هم کاملا مستقل بودم و الان هم
..

سلام عزیزم
آره سخته. حق داری ناراحت باشی. همه آدما دلشون میخواد روزای خاص زندگیشون رو به بهترین نحو ممکن بگذرونن. اما قانون دنیا همینه دیگه، اوج و حضیض زیاد داره. باید سعی کنی از همین شرایطی که داری به بهترین نحو استفاده کنی. الان شما تو خونه تنهایی؟ سرکار یا دانشگاه نمیری؟ اگر فعالیت خاصی انجام میدی این مدتی که همسرت کمتر پیشت میمونه بهتره تمرکزتو بدی به کارت و یه پیشرفت خوب داشته باشی. مطمئنا بعدها کلی به نفعت میشه. تازه سرتم گرمه و غصه تنها موندن و از دست رفتن روزای زندگیتم نمیخوری. اگر فعالیت خاصی انجام نمیدی و خونه دار هستی سر خودت رو با یه کارایی گرم کن، مثلا کتابایی که تا به حال فرصت نکردی بخونی رو بخون، فیلم ببین، گاهی با دوستات بیرون برو و یا یه کلاسی چیزی ثبت نام کن که یه مهارتی یاد بگیری. اصلا میتونی توی این مدت کتابا و مقاله هایی در مورد زندگی سالم و ارتباط موفق زن و شوهر مطالعه کنی و یا سخنرانی های دکتر انوشه و حبشی و... رو گوش بدی که یه سری مهارتای زندگی مشترک رو هم یاد بگیری. هر وقتم همسرت خونه میاد تا جایی که میتونی فضای خونه رو براش گرم و صمیمی کن و اصلا بهش غر نزن. نه اینکه خواسته هاتو نگی، اتفاقا همه خواسته هاتو موبه مو بهش بگو اما نه با لحن دلخوری، بیشتر احساساتتو بگو. مثلا بگو دلم میخواست اون روز که اومدم ترمینال خودت منو میرسوندی. هم کمی بیشتر با هم بودیم هم اینکه من راهو بلد نبودم گم شدم و کلی ترسیدم و... وقتی هم جایی کاری برات انجام میده یا رفتارشو اصلاح میکنه بی تفاوت نباش. خوشحالیتو با یه لبخند شیرین نشون بده. هیچ وقت هیچ وقت هیچ وقتم در مورد اینکه به کارای مادرش زیادی رسیدگی میکنه ازش گلگی نکن! نتیجه عکس میده. کاری نداشته باش اون چقدر کارای مادرشو انجام میده. تو فقط خواسته ها و انتطارات و احساسات خودتو باهاش درمیون بذار.
یه موضوع دیگه اینکه شاید شما به خاطر استقلالتون این پیامو به همسرتون رسوندید که بهش احتیاجی ندارید، اگر کاری خواسته براتون انجام بده یا تا جایی همراهیتون کنه و شما گفتید نه خودم میتونم، یا نه خودم میرم شک نکنید این اتفاق افتاده. اینکه مرد پشتوانه زنش باشه یه نیاز روحیه. هم واسه مرد و هم واسه زن. هیچوقت و تحت هیچ شرایطی پا روی این نیاز نذارید، حتی اگر واقعا خودتون تنهایی از پس کاراتون بر میاید بذارید حس کنه به حمایتش نیاز دارید.
راستی شغل شوهرت چیه؟ چطور میتونه این همه مرخصی داشته باشه؟ خواهر و برادر دیگه ای هم داره؟ امکانش هست تقسیم وظیفه بشه بینشون؟

مرسی خانم مهندس عزیز..
آره درست میگی چون من قبل از ازدواج کاملا مستقل بودم یه سری کارهایی هم شاید همیرم خواسته برام انجام بده خودم گفتم نه میتونم البته فقط بخاطر اینکه خستگیش رو درک کردم..
شوهرم شغل خاصی فعلا نداره یعنی در حال تدارک یه کار تولیدیه چون ۱ ساله ما ساکن این شهری که هستیم شدیم قبلا تو کار قبلیش خیلی خوب تونسته پس انداز داشته باشه.. ولی من خودم سرکار میرم البته و وقتم رو با دوستام و فیلم میگذرونم ولی عمق وجودم خیلی ناراحته وقتی که میبینم چه رویاهایی قبل ازدواج داشتم فکر میکردم از تنهایی درمیام ولی تنهاتر شدم..
راستی در مورد سوالت همسرم یه خواهر داره البته تو شهر ما نیستن و پدر و مادرش اصلا از اون توقعی ندارن حتی اگه خودشم بخواد کاری انجام بده..

منم یه مدت شرایطم خیلی شبیه شما بود. با صحبت های خانم مهندس خیلی خیلی موافقم. شوهرم درگیر بیماری پدرش بود و روزای خیلی بدی رو از زمان عروسیم گذروندم. اوایل خیلی با شوهرم راه اومدم ولی بعد دیدم که فقط شوهر من هست که وظایف رو به عهده گرفته. شوهرم به اسم بیماری پدرش مجبور بود همه کارای خونه شون رو انجام بده. خواهر و برادراش هیچ کاری نمیکردن و از مسولیت شونه خالی میکردن. مادر همسرم هم شدیدا پر توقع بود. اگرچه شوهرم رو مقصر میدونم که تعادل رو بین زندگی زناشویی و خانوادش رعایت نمیکرد و فقط به من ظلم میشد، ولی منم در بیان خواسته هام بی سیاستی میکردم. یه جاهایی هم از سر دلسوزی دلم نمیومد که پدرش رو تنها بزاره. اما این مشکلات کم کم داشت بین من و شوهرم فاصله مینداخت.

خانم مهندس همه تجربیات و پیشنهادات من رو نوشته اند. به هیج عنوان مستقیم از شوهرت نخواه که به پدرش کمتر رسیدگی کنه. چون شوهرت الان احساساتی هست و اثر عکس روش میزاره و ممکنه از شما کینه به دل بگیره. در حدی که خدا راضی باشه وظیفه شوهرت هست که به پدرش کمک کنه. اما باید تقسیم وظایف بشه و بقیه هم کمک کنن و قرار نیست فقط حق شما ضایع بشه.

ممنون بهاره جون از نظرت..
خوب در نهایت چکار کردی؟ با خونواده شوهرت چطور برخورد کردی؟ من خیلی خسته شدم اصلا گاهی توان ادامه دادن ندارم

بچه ها من هنوز از تاپیکم نتیجه ای نگرفتم، چون که بلاخره همسرم بعد از مدت ها بهم قول داده بود این هفته دو روز بریم مسافرت ولی باز دوباره نشد چون باز هم کارهای مربوط به خونواده ش پیش اومد و من دیشب بعد از اینکه فهمیدم حسابی کلافه شدم و میدونم اشتباه اعتراض کردم با حالت بهانه گیری شدید و امروز همسرم حسابی از دستم ناراحت بود بجای اینکه اون شرمنده باشه که نشده ولی همه چیز برعکس شد.. توروخدا بهم بگید برای یه شام بیرون رفتن ساده چطوری از شوهرم درخواست کنم چون اون لحظه که میخوام بگم متاسفانه بهانه گیر میشم و یاد گذشته میافتم و همه ناراحتیام رو میگم و همه چیز خراب میشه..

سلام بچه ها..
این هفته دومین هفته پیاپی هست که همسرم باید پدرش رو میبرد تهران.. حالا مادرشوهرم نرفته و دخترش اومده پیشش.. من همیشه حالشون رو میپرسیدم وقتی میرفتن دکتر حالا که همسر من بخاطر پدرش رفته بنظرتون جا نداشت مادرش یه زنگ بزنه حال من رو بپرسه در طی این چند روز؟؟ راهنمایی کنید لازمه به همسرم بگم چطوری بگم که دلخوری پیش نیاد و مادرش رو خوب بشناسه اخه همیشه میگه خونواده من تورو دوست دارن تو ظاهر بله ولی اینجور مواقع میشه فهمید معنی دوست داشتن رو..
خواهش میکنم راهنمایی کنید

سلام
کلا به نظر من هیچ اهمیتی نده به اینکه اونا شما رو احتمالا دوست دارن یا نه
توقع تماس تلفنی هم نداشته باش
همون یه ذره وقتی رو که با همسرت هستی با صحبت در مورد نفر سوم خراب نکن مگر اینکه صحبت واجب و مهمی باشه این مورد فاقد اهمیت هست شاید الان مادر شوهر شما هم پیش خودش میگه چرا این عروس خبری از من نگرفت یا مثلا دخترمو دعوت نکرد
کلا سعی کن هر عملی که منطقی هست رو انجام بدی و اوقات خودتو با فکر کردن یا صحبت کردن در مورد افراد دیگه تلف نکنی
الان دیگه اغلب شهر ها این امکانات شیمی درمانی رو دارن توی شهر شما این امکانات نیست که یه جورایی شرایط قابل تحمل تر باشه برای شما؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فکور

سلام
کلا به نظر من هیچ اهمیتی نده به اینکه اونا شما رو احتمالا دوست دارن یا نه
توقع تماس تلفنی هم نداشته باش
همون یه ذره وقتی رو که با همسرت هستی با صحبت در مورد نفر سوم خراب نکن مگر اینکه صحبت واجب و مهمی باشه این مورد فاقد اهمیت هست شاید الان مادر شوهر شما هم پیش خودش میگه چرا این عروس خبری از من نگرفت یا مثلا دخترمو دعوت نکرد
کلا سعی کن هر عملی که منطقی هست رو انجام بدی و اوقات خودتو با فکر کردن یا صحبت کردن در مورد افراد دیگه تلف نکنی
الان دیگه اغلب شهر ها این امکانات شیمی درمانی رو دارن توی شهر شما این امکانات نیست که یه جورایی شرایط قابل تحمل تر باشه برای شما؟

---

ممنون فکور عزیز.. اخه چون من احترام قائلم براشون همین توقع رو هم دارم.. اتفاقا قبل رفتن همسرم خواهرشوهرم رو دعوت کرم به همرام پدر و مادرش..
واقعا این موضوع ناراحتم میکنه که انقدر تو این زمینه خودخواهن..
متاسفانه امکاناتش تو شهر ما هم هست و خیلی هم خوبه ولی تصورشون اینه که تهران بهتره..

سلام

مادر همسر شما به خاطر بیماری شوهرش احتمالا ذهن بسیار درگیری داره. شما جا داره در این شرایط اینقدر تماس گرفتن یا نگرفتن ایشون براتون اهمیت نداشته باشه

و درکشون کنید.

با گفتن این حرف به همسرتون ایشون مادرشون رو نمیشناسن بلکه دیدشون نسبت به شما عوض میشه.

راستش مادر خود من هم متاسفانه دچار بیماری شده و ما دوره سخت شیمی درمانی رو میگذرونیم. هر وقت حالش بد میشه من هم باهاش گریه می کنم و عذاب

می کشم.تو این مدت استرس وحشتناکی رو تجربه کردم و حتی رفتارم با همسرم هم عوض شده بود. البته الان بهتر شدم ولی اگر همسرم شرایطم رو درک نمی کرد

و باعث رنج بیشتر من میشد واقعا برام غیر قابل تحمل میشد.

اون مدام به من میگه هوای مامانم رو داشته باشم و بیشتر بهش برسم. خودش هم هر کاری از دستش بر بیاد انجام میده.

اینا رو گفتم که بتونید شرایط همسرتون رو درک کنید.

من شما رو هم درک می کنم . به نظرم سعی کنید تو این شرایط اوقاتی رو که همسرتون با شما هستند رو مدیریت کنید و ازش بهترین استفاده رو ببرید.

روزهایی که همسرتون با شما هستن برنامشون چطوریه؟ هر روز به پدرشون سر میزنن؟ چند ساعت از روز رو با هم هستید؟

سلام.به نظر من خودتون دست به كار بشيد و با هماهنگي يا شوهرتون براي آخر هفته ها برنامه ي تفريحي و مسافرتهاي كوتاه بچينيد از طرف ديگه هم با خواهر شوهر يا اگر برادر شوهر داريد هماهنگ كنيد كه بيان شهر شما و مراقب پدر و مادرشون باشند.اينطوري در طول هفته همسر شما از پدر ومادرش مراقبت كرده آخر هفته ها هم نيازهاي شمارو برآورده ميكنه.

مرسی آنیتای عزیز .. حرفات باعث شد کنی بیشتر به خودم بیام گاهی واقعا فکر میکنم پرتوقع میشم شاید چون حسابی خسته شدم.. الان سعیم رو میکنم اصلا به زنگ نزدن مادرشوهرم اهمیتی ندم ولی چون ایشون خودشون توقع دارن من رو هم حساس میکنن..

مرسی دوستای خوبم واقعا سعی میکنم راهنماییاتونو مرور کنم که کمتر خودم زو اذیت کنم..
همسرم هر روز به پدر و مادرش سر میزنه و تمام کارهاشونو انجام میده.. ولی من سعی میکنم هفته ای دوبار بیشتر نرم خونشون ولی فقط کافیه مادرش دعوت کنه و ما بگیم نمیایم حسابییییی ناراحت میشه.
مننون یاس عزیز متاسفانه خیلی وقته این درخواست رو از همسرم دارم ولی از اونجاییکه مادرش مهمون زیاد دعوت میکنه اکثر اخر هفته ها توقع داره ماهم بریم.. خیلی توقع مادرشوهرم زیاده.. این رو نمیدونم چطور مدیریت کنم چون اگه برخلاف میلش هم عمل کنیم حسابی ناراحت میشه
من از همین ناراحت بودم که شوهرم برنامه ای برای من نداره چون برنامه ای میریزیم توسط مادرش لغو میشه
و اینکه با خواهرش هماهنگ کنه نمیتونه چون پدر و مادرش راضی نیستن.

کارشما حتّي مهرطلبي هم نيست که توقّعات شما بايد پاسخ داده شود ، بلکه مساله ي شما جنگ قدرت است.
يعني زندگي رينگ بوکس است و شما اگه دوتا ضربه خوردي حتما بايد حداقل يکي بزني.
اما اگه شما مدّعي عشق هستيد بايد بدانيد که عشق فرزند آزادي است.

سعی کن موضوع بیماری پدر شوهرت و رسیدگی شوهرت به اون رو از بقیه مسائل مثلا اینکه مادر شوهرت توفع داره آخر هفته ها حتما اونجا باشین رو جدا کنی.

من خودم عاشق مامانم هستم حاضرم هر کاری براش بکنم . ولی تو شرایط فعلی با اینکه خیلی پیشش هستم ولی مواقعی که دور و برش شلوغه و خیالم از بابتش راحته

سعی می کنم بیشتر با همسرم وقت بگذرونم.

اینکه گفتم موضوعات رو از هم جدا کن به خاطر این بود که شوهرت فکر نکنه تو شرایط سخت اونو درک نمیکنه. حال پدرش رو مدام ازش بپرس. بگو نگرانشی .

بهش بگو که برای سلامتی پدرش دعا می کنی.

در کنار همه اینا گاهی وقتها مثلا زمانی که با هم تنها هستید بگو چقدر وقتی با اونی بهت خوش میگذره چقدر باهات احساس آرامش داری و چقدر بهش نیاز داری.

بعضی وقتها هم خیلی با ملایمت بهش بگو منم خیلی نگران حال پدرت هستم و همیشه براش دعا می کنم . خیلی هم به تو افتخار می کنم که اینقدر مسئولیت پذیر

و مهربونی و پسر خوبی براشون هستی. ولی خیلی دوست دارم زمانهایی که خیالمون از بابا راحته و بقیه کنارشون هستن یه کم ما دوتا با هم تنها باشیم و وقت بگذرونیم

که هر دومون برای این شرایط سخت انرژی بگیریم.

واقعا هم سعی کن زمانهایی که با هم هستید بهش انرژی بدی و خودت هم لذت ببری به جای اینکه وقتتون رو با گلایه کردن از پدر و مادرش بگذرونید

اون الان شرایط خیلی سختی داره و خیلی بهت نیاز داره.سعی کن براش یه آغوش گرم و امن باشی.اینجوری اون هم بیشتر برای با هم بودنتون وقت میذاره .بهش

بگو درکش می کنی و میفهمی که روزهای سختی رو میگذرونه. بگو دوست داری بیشتر کنارت باشه که بهش انرژی بدی و ازش انرژی بگیری.

سلام

همونطور که عنوان تاپیکتون میگه و خودتون خوب متوجه هستید، شما باید سعی کنید شرایط همسرتون را درک کنید.
همین

چاره ی دیگه ای هم نیست.

پدر ایشون بیمار هستن و ظاهرا یک دختر و یک پسر دارند(؟). به نظر خودتون کی باید تو این شرایط سخت کمکشون باشه و همراهشون باشه؟
به هر حال این انتخاب همسرتون نیست، شرایطی هست که توش قرار گرفته
سعی کن از راه حلهایی که دوستان گفتند استفاده کنی و خودت به خودت کمک کنی که نبودنهای همسرت و شرایط نامناسبی که توش هستید اثر کمتری روی رابطه دونفره تون بذاره.

مسائل بی اهمیت دیگه را هم قاطی مشکلاتتون نکن.
مادر شوهر زنگ نزد حالم را بپرسه ... نزد که نزد ... مهمه؟

آیا شما واقعا و از ته دل ایشون را مثل مادر خودتون دوست دارید
یا از روی احترام و بخاطر همسرتون به ایشون احترام می ذارید و دوستشون دارید؟
به نظر من که نمی شه گزینه یک باشه و احتمالا گزینه دو هست

شما هم بپذیر که عروسشون هستی و نمی شه مثل دختر یا پسرشون دوستت داشته باشند.
دلیلی هم نداره ...

شاید بعد از ده -بیست سال زندگی اونقدر صمیمیت و انس بینتون به وجود بیاد که این علاقه عمیق شکل بگیره
اما کسی نمی تونه عروسش را مث دخترش دوست داشته باشه. شما به رشته ای به نام پسرشون به اون خانواده متصلید. یه کم زمان می بره تا علاقه و ارتباطتون عمیق بشه.
پس این که دروغ می گن و دوستم ندارن و پس چرا شوهرم دروغ گفت و ... بچه بازیه.
اعصاب خودت و همسرت را خورد نکن.

همونطور که مادرشوهرت توقعاتش را از همسرت می گیره
از اون سیستم استفاده کن و توقعاتت را مطرح کن تا جواب مثبت بگیری.

خودت هم گفتی در نحوه ی بیان درخواستت مشکل داری و همه چی را با هم قاطی می کنی و با ناراحتی درخواستت را مطرح می کنی.
رفعش کن.:72:

ممنون دوستای خوبم بابت نظرات مفیدتون و همینطور شیدای عزیز که نظراتت رو توو اکثر تاپیکها کاملا قبول دارم..
شما درست میگید من فقط بخاطر شوهرم به خونداده ش احترام میذازم و نباید زنگ نزدن مادرشوهرم موضوع مهمی برام باشه..سعیم رو میکنم که در این مورد رو خودم کار کنم.
ولی بقول شما مشکل من اینه که همه چیز رو باهم قاطی میکنم..نحوه درخواست رو بلد نیستم با ارامش نمیگم..
اگه کسی میتونه راهنمایی کنه.. ممنون میشم

سلام دوباره

در مورد نحوه درخواست بستگی به تجربه روابط بین خودتون و همسرتون داره. اینکه در چه مواقعی حرف هاتون روی ایشون تاثیر بیشتری گذاشته و چه مواقعی و با چه

شرایط گفتگویی ایشون جبهه گرفتن و گفتگو اثر بخش نبوده.

من خودم امتحان کردم زمانهایی که خودم آرامش بیشتری داشتم و قبلش رابطه عاطفی عمیق تر و بهتری با همسرم داشتم هم خودم تونستم با آرامش حرف بزنم

هم صحبت هام روی اون بیشتر اثر داشته. یه چند روز هم به خودتون هم همسرتون آرامش بدین.ازش تعریف کنید.بهش محبت کنید.بهش برسید.

اونم احتمالا واکنش نشون میده و اون موقع فضای خوبی برای گفتگو باز میشه.



برای شروع گفتگو هم تلاش کنید باهاش همدلی کنید تا مطمئن بشه شرایطش رو درک می کنید و برای مسئولیت پذیریش در قبال پدرش احترام قائلید.

و فقط دنبال راهی هستید در کنار رسیدگی اون به خانوادش شما دو نفر هم فضای کافی برای ارتباط و ارضای روحی و عاطفی همدیگه داشته باشید.

حتی میتونید قبلش حرفهایی که میخواین بزنید رو روی کاغذ بیارین و تمرین کنید.

نه فقط در مورد این موضوع که مطرح کردید بلکه در بقیه موارد هم شما نیاز دارین با کمک همسرتون

مهارتهای گفتگو با همدیگرو به دست بیارید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط آنیتا123

سلام دوباره

در مورد نحوه درخواست بستگی به تجربه روابط بین خودتون و همسرتون داره. اینکه در چه مواقعی حرف هاتون روی ایشون تاثیر بیشتری گذاشته و چه مواقعی و با چه

شرایط گفتگویی ایشون جبهه گرفتن و گفتگو اثر بخش نبوده.

من خودم امتحان کردم زمانهایی که خودم آرامش بیشتری داشتم و قبلش رابطه عاطفی عمیق تر و بهتری با همسرم داشتم هم خودم تونستم با آرامش حرف بزنم

هم صحبت هام روی اون بیشتر اثر داشته. یه چند روز هم به خودتون هم همسرتون آرامش بدین.ازش تعریف کنید.بهش محبت کنید.بهش برسید.

اونم احتمالا واکنش نشون میده و اون موقع فضای خوبی برای گفتگو باز میشه.



برای شروع گفتگو هم تلاش کنید باهاش همدلی کنید تا مطمئن بشه شرایطش رو درک می کنید و برای مسئولیت پذیریش در قبال پدرش احترام قائلید.

و فقط دنبال راهی هستید در کنار رسیدگی اون به خانوادش شما دو نفر هم فضای کافی برای ارتباط و ارضای روحی و عاطفی همدیگه داشته باشید.

حتی میتونید قبلش حرفهایی که میخواین بزنید رو روی کاغذ بیارین و تمرین کنید.

نه فقط در مورد این موضوع که مطرح کردید بلکه در بقیه موارد هم شما نیاز دارین با کمک همسرتون

مهارتهای گفتگو با همدیگرو به دست بیارید.

---

مرسی آنیتای عزیز که تحربه ت رو باهام درمیون گذاشتی.. حرفهات تاثیر زیادی رو من گذاشت تونستم بیشتر حال شوهرم رو درک کنم..ازت ممنونم

دوست عزیز شرایطتونو کاملا درک میکنم وبهتون حق میدم که ناراحت و نگران باشین.وقتی از ۱۴ روز حدود ۴-۵ روزشو همسرتون در اختیار پدر و مادرشه مسلما توقع زیادی نیست که شمام بخواین بقیه روزا رو بیشتر پیش شما باشه.به نظرم شما تو این دو سال کوتاهی کردین و خواسته هاتونو به همسرتون نگفتین و تو دلتون تلنبار کردین همین باعث شده که الان نتونین درست با شوهرتون سر این مساله صحبت کنین و موضوعاتو با هم قاطی میکنین و کدورت پیش میاد.قدم اول اینه که سعی کنین اون چتد روزی که همسرتون نیست رو خوب مدیریت کنین و حداکثر استفاده رو ازش ببرین .خودتونو حسابی سرگرم کنین و یه سری فعالیتها برا خودتون لیست کنین و انجام بدین.نذارین افکار منفی بیاد تو ذهنتون که الان باید شوهرم اینجا میبود و ....سعی کنین وقتی همسرتون برگشت حسابی شاد و با روحیه باشین با گرمی زیاد ازش استقبال کنین و بهش بگین چقدر دلتون براش تنگ شده و....همسرتون ادم متعهد و قابل احترامیه که تو همچین شرایطی خانوادشو تنها نذاشته و هواشونو داره.مسلما همچین اذمی به همسر و فرزندانش هم تعهد زیادی داره.نشون بدین درکش میکنین و به هییییییییییچ وجه گله و شکایت نکنین.واسه روزایی که پیشتون هست یه سری برنامه بریزین.با هم بیرون برین.سعی کنین مزه وقت گذروندن با همسرش رو بفهمه و درکنار شما ارامشو حس کنه.اینجوری خودش هم کم کم به برنامه های دونفرتون علاقه مند میشه.خانواده شون هم نباید به بهانه بیمار بودن پدر توقع داشته باشن شما همیشه اونجا باشین و هر روز سر بزنین.کافیه تو هفته مدام ازشون خبر بگیرین و چند بار هم سر بزنین و اگه کاری داشتن انجام بدین.خواسته هاتونو خیلی واااااااااضح به همسرتون بگین و اونو عادت بدین که انجامشون بده همون طور که مادرشون میگه.واسه اخر هفته هایی که همسرتون هست برنامه بریزین با هم باشین و اگه مادرشوهرتون گله کرد با احترام بهشون بگین که برنامه دارین و نمیتونین برین.اگرم دلخور شدن هم براشون توضیح بدین که چون مدت زمان زیادی از هم دور میمونین نیاز دارین اخر هفته ها پیش هم باشین ...

- - - Updated - - -

ولی بدلیل کدورتا و دلخوریهای و سو تفاهمهایی که بین شما و همسرتون سر این جریان پیش اومده در درجه اول سعی کنین که بهش نشون بدین درکش میکنین و بهش افتخار میکنین به خاطر این کارش.گذشته رو بریزین دور و به هییییییییچ وجه بحثشو پیش نکشین :43::43: