همسرم میخواد سهم من رو از شرکتمون حذف کنه...

سلام دوستان......مساله ما که چند ماه پیش خیلی ناگوار بود با عنایت خدای مهربون و مشاوره شما دوستان به نحوه خیلی خوب مدیریت شد....هر چند نقطه عطفی تو زندگی مون ایجاد کرد و یه سری پایه ها لرزید اما خب....ما تو این مدت یه خونه قولنامه کردیم واز خونه ای که به اسم من بود داریم اسباب کشی میکنیم.(خونه ای که مادرم هدیه داده بود). اونم به اصرار خانواده همسرم .
مساله بوجود آمده اینه:ما یه شرکت تحقیقاتی داشتیم که چهار سال پیش تاسیس شد و حالا دانش بنیان داره میشه....بماند که ما خیلی زحمت کشیدیم....همسرم شبانه روزی کار میکرد و میکنه و با کلی بدهی از نو شروع کرد....تمام بدهی هاش هم از فروش طلاهای من بود چون دانشجو بود و کار نداشت.....تو این مدت ما خیلی خیلی از لحاظ مالی اذیت شدیم حالا که ایشون دکترا شو تموم کرده و شرکت رو روال افتاده و خیلی داره پروژه میگیره....همسرم میگه سهمت یا بشه دو درصد یا حذف....دلیلش ام اینه که مردی گفتن و زنی....پول از دستان مرد باید بیاد خونه.....خواهش میکنم راهنمایی کنید اما نگید که دکتر حبشی رو گوش کنم حس تامین بدم و لبخند بزنم و مهربون شم....به خدا من همه اینا رو اجرا کردم و میکنم ....
ببخشید طولانی شد....ممنون از توجهتون

- - - Updated - - -

یه نکته دیگه اینکه شاید من دکترام رو نصفه رها کنم بخاطر اینکه خیلی ازم انرژی میگیره....همین مساله هم خیلی من رو از درون ناراحت میکنه....با اینکه اطرافیان همه از تصمیم من راضی هستند .

اگه دوست دارید احساس نفرت و خشم نسبت به همسرتون داشته باشید، اگه دوست دارید همیشه با نگرانی و شک زندگی کنید، اگه دوست دارید در همه ی اختلاف های زندگی تون همسرتون دست بالاتر رو داشته باشه این کار رو بکنید.

تقاضای شوهرتون بی معنی و ناجوانمردانه است. خودتون هم این رو می دونید. دلیلی نداره که به خاطر این حرف های مسخره از حق خودتون بگذرید.

در مورد دکتراتون هم بیشتر توضیح بدین. سال چندم هستین و چقدر تا دفاع فاصله دارید و اطرافیانتون چرا راضی هستن که تحصیلتون رو رها کنید.

ممنون از وقتی که گذاشتین....سال اول دکترای مهندسی.....همسرم آبان دفاع میکنه....بخاطر فاصله ی دانشگاه محل تحصیلم....واینکه دو بچه دارم ویکی از بچه هام هجده ماهه....البته دانشگاه ام دولتی هست و تو رشته خودمون دانشگاهی هست که معتبره....متاسفانه از خویشاوندانم کسی نمیتونه کمکم کنه.....
با خودم که خلوت میکنم و دو دوتا میکنم میبینم خیلی باید از خودم مایه بذارم.....تا حالا هم این کارو کردم اما از نظر روحی به کنار از نظر جسمی واقعا کم میارم.....
مشاوره حضوری تو شهرمان رفتم تاکید دارن که زندگی ات اولویته....خودم اینا رو میدونم اما من از لحاظ درسی خیلی خوب بودم تو ارشد شاگرد دوم گروه بودم.....

سلام....واقعا خیلی تلاش میکنم که همه چیز اکی شه و روال زندگی ام رو غلطک بیفته.....در هر مقطعی یه چیزی برای ناراحتی ایجاد میشه.....عقاید...رفتار.....تفکر� �ت...نظرات....همه چیزم رو هر روز چند بار بازبینی میکنم ببینم کجا اشتباه کردم....
گاهی فکر میکنم بهتر بود درس نمیخوندم و کار نداشتم و پانزده سالگی ازدواج میکردم شاید اوضاع روحی و زنانگی ام محفوظ تر بود....
+اگه موضوع شرکت هم حل شه بازم یه مورد دیگه بوجود میاد برای اینکه همسرم هم خانم تحصیلکرده شاغل زبرو زرنگ رو فرم باشه شیک پوش باشه با حجاب باشه خیلی رو مد باشه رو میخواد...هم خانمی که حرف نزنه اظهار نظر نکنه...همش چشم بگه خونه تمیز باشه اصلا خسته نباشه اصلا اصلا خسته نباشه...
با این شرایط من هر روز دچار یه عذاب بدی هستم.
**دوست داره جلوی دوستان و همکارانش و فامیل بگه خانمم دکترا داره...اما اصلا اصلا همکاری نداره برای درسم یعنی اصلا خونه نیست...دوست داره من شاغل باشم و پول داشته باشم و از پول من هم استفاده بشه تو خونه اما حرف پول من و تو نباشه
***دوستان ما زوجی هستیم که همه از بیرون حسرت زندگی مون رو دارن وخیلی هم نظرات سازنده و تزهای خوبی داریم برای زندگی شیرین اما تو کار خودمون موندیم+++
****علتش همتربیت خانوادگی همسرم و تضاد اون با موقعیت اجتماعی و اطرافیانش و دوستانه....

سلام
مشکل شما اینه که شوهرتون توقع داره طرف مقابلش خانم باشه نه در ظاهر خانم با روحیه مردونه همین .

سلام....آقامحمد....من هم دقیقا همین رو دوست دارم....اما همسرم عملا چیز دیگه ای انتظار داره.....مثلا شرکت رو اوایل که میخواستیم کار کنیم...من از لحاظ تحقیقاتی ترجمه خیلی کمک کردم....ما هم رشته ایم....از نظر ایده....ثبت اختراع همه فعالیت ها....حالا ممکن بود لحاظ بچه حضور کمتری داشتم....
ببینید همسر من ویژگی های خوب زیاد داره چیزی که خیلی من رو اذیت میکنه اینه که نه من نه ایشون نمی تونیم بین این چیزی که هستیم و اون چیزی که توقع داریم تعادل ایجاد کنیم.....ایشون تفکراتشون درباره خانمها خیلی با اون چیزی که تو عمل نشون میده متفاوت.....با خانمها و شاگردانش خیلی عالی رفتار میکنه تو ظاهر اما بعدا به من میگه اشتباه کردن درس میخونن....یا اشتباه رانندگی خانم ها....یا زن باید تو خونه باشه اما عملا همکار خانمش که هیات علمیه ارزش و اعتبار زیادی داره....
این تناقض ها هم من رو اذیت میکنه هم خودش رو...

سلام.

به نظر من توی این شرایط، موقتا هم که شده تحصیل رو کنار بزارید و اوضاع زندگی رو بهبود بدید.
وقتی رو که برای دانشگاه رفتن و مطالعه درسی میزارید؛ به طور مساوی بین شرکت و خونه تقسیم کنید. وقت بیشتری رو به خودتون و بچه‌ها اختصاص بدید و نقشتون رو توی شرکت پررنگتر کنید. بزارید حضور دائمیتون لازم و عادی باشه.

هر روز حداقل چند ساعت برید سرکار و بزارید همسرتون وقتش رو صرف پایان‌نامش بکنه. این کار رو با این عنوان انجام بدید که دارید حمایتش میکنید و برای سبک شدن کار خودشه که دانشگاه نمیرید. منظورم این نیست که منت بزارید؛ فقط این رو نقطه ضعف خودتون قرار ندبد.

قطعا زندگی شما در اولویته. اما اولیتهایِ زندگی شما طوری که از کلامتون بر میاد؛ کار و زندگی خصوصیتون هست و در این شرایط برای حفظ هر دو میشه خواسته سوم، یعنی تحصیلات رو در لیست انتظار قرار داد یا جایگزین کرد.

سلام

به نظر من که درستون رو بگذارید کنار، طبق گفته های قبلی تون استخدام یه ارگان خیلی خوب هستین و به فرض هم که دکترا بگیرین احتمال هیات علمی شدنتون فکر نکنم زیاد باشه.

به نظرم روی شرکت هم زیاد مانور ندین. سهم داشتن یا نداشتن تو شرکت چقدر تو آینده کاری تون تاثیر داره؟

شما مادر هستین. نه مادر یک بچه، مادر دو تا گل پسر هستین. برای منی که متاهل نیستم، و هر روز خدا باید برم سر کار واقعا تصور اینکه همزمان هم درس بخونم، اونم تو مقطع دکترا، (کار روی رساله و مقاله دادن)، آشپزی و کارهای خونه واقعا سخته! تازه همیشه فکر میکنم اگر بخوام مادر خوبی باشم باید یکی دوسال مرخصی بدون حقوق بگیرم. بعد حالا شما می خواین نقش مادری دو تا پسر بچه که اوج نیاز و شیطنت به شما هستند رو بازی کنید، هم یه کارمند و کارشناس خوب، هم دانشجوی دکترا، هم یه همسر نمونه، هم شرکت. با دو تا دست چند تا هندونه!
به همسرتون نگاه کنید، دو تا شغل داره، تو پدری کردنش و همسریش مونده! تازه ایشون مرده و توان بدنیش با یه زن متفاوته!
شما از خودتون چه انتظاری دارین، یه مادر شیرده، با شب بیداری هاش، مگه چقدر توان جسمی داره. که این وسط قراره دیکته بگه و تمرین ریاضی چک کنه.
این بچه های کی باهاشون بازی میشه؟ کی می برتشون پارک؟

به نظر من شغلتون رو بچسبید و فرزندانتون رو. زندگی تون خود به خود درست میشه.

ممنون دوستان....بخاطر همین چیزایی که فرمودید دکترا رو قصد دارم کنار بذارم....اما مساله اصلی سر جاش برقراره...
همسر من مرد خوبیه اما با توجه به نوع تربیت خانوادگی اش دچار تناقضه....از طرفی خیلی خوشحاله که من دکترا میخوانم اونم بخاطر کلاس ...پیش همکارانش و دوستانش....به عناوین مختلف این رو عنوان میکنه...از طرفی دوست نداره خسته باشم یا کمی بخاطر درس دردل کنم...همش هم میگه خودت میدونی اگه میتونی چرا رها کنی.....
اما عملا حمایتی نداره....
و از طرفی تو موقعیت های مختلف میگه خانمها چرا باید درس بخونن اشتباه محضه درس خوندن خانمها....
میترسم از این فعالیت هام دست بکشم فردا ی روز نه تنها حمایت نشم کلی هم شماتت بشم که من که گفتم بخون خودت ول کردی.....این اتفاق افتاده که میگم....بعد لیسانس من ارشد قبول شدم اما اون موقع بچه اولم کوچیک بود یه ترم رفتم دیدم دارم ازپا می افتم....بعد ها اگه یه موقع حرفی میشد همسرم میگفت ای کاش میرفتی ها....
زندگی ام پر شده از پارامترهای متغیر....اما من به امید خدا سرو سامون میدم.....
ممنون از شما دوستان....گاهی یه حرفی یه نکته ای میتونه برام کارساز باشه

من میخواستم انتهای پست قبلیم اینو هم اضافه کنم که کار پیش اومد و نشد

اگر واقعا می خواین ادامه بدین به درستون، اولا که یک ترم یا یکسال مرخصی تحصیلی بگیرید.

تا پسر کوچکتون کمی بزرگتر بشه و خوابش منظم بشه.

بعدش هم یک پرستار تمام وقت برای بچه ها و کارخونه بگیرید، صبح تا ظهر (شایدم 4 یا 5) برید سرکارتون، عصر تا شب هم روی تز دکتراتون کار کنید. نه از همسرتون توقع کمک و درک شدن باشید و نه کس دیگه ای. آخر هفته ها رو هم فول تایم بگذارید برای بچه ها.
فقط مشکل این راهکار این هست که این وسط یه جورایی به بچه ها بفهمونید از شنبه تا چهارشنبه مامان و بابا فقط اسماً مامان و بابام نه رسماً.


یا اینکه اگر براتون امکان داره، بعد از اتمام مرخصی تحصیلی تون این بار یک سال از محل کارتون مرخصی بدون حقوق بگیرید و فول تایم رو تزتون کار کنید و در کنارش به بچه ها برسید. البته باز هم به نظرم برای کارهای خونه و ... از کمک استفاده کنید تا انرژی کافی داشته باشید.

طبق حرفای خودتون همسرتون دوست خوبی واستون هست، نمی دونم تو این موضوع میشه به مشورتشون تکیه کرد یا نه، ولی به نظرم تمام راه ها و چالش ها و دردسرها و هزینه ها مادی و معنویش رو بیارید رو کاغذ و با همسرتون صحبت کنید. همسرتون رو هم به چالش بکشید و بگید اگر مثلا الان درستون رو ول کنید، دیگه زن دکترا نداره و... به احتمال زیاد می تونید به یه تصمیم یکدست و جامع برسید.

:72::72::72::72::72::72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دنیای یاسی

ممنون دوستان....بخاطر همین چیزایی که فرمودید دکترا رو قصد دارم کنار بذارم....اما مساله اصلی سر جاش برقراره...
همسر من مرد خوبیه اما با توجه به نوع تربیت خانوادگی اش دچار تناقضه....از طرفی خیلی خوشحاله که من دکترا میخوانم اونم بخاطر کلاس ...پیش همکارانش و دوستانش....به عناوین مختلف این رو عنوان میکنه...از طرفی دوست نداره خسته باشم یا کمی بخاطر درس دردل کنم...همش هم میگه خودت میدونی اگه میتونی چرا رها کنی.....
اما عملا حمایتی نداره....
و از طرفی تو موقعیت های مختلف میگه خانمها چرا باید درس بخونن اشتباه محضه درس خوندن خانمها....
میترسم از این فعالیت هام دست بکشم فردا ی روز نه تنها حمایت نشم کلی هم شماتت بشم که من که گفتم بخون خودت ول کردی.....این اتفاق افتاده که میگم....بعد لیسانس من ارشد قبول شدم اما اون موقع بچه اولم کوچیک بود یه ترم رفتم دیدم دارم ازپا می افتم....بعد ها اگه یه موقع حرفی میشد همسرم میگفت ای کاش میرفتی ها....
زندگی ام پر شده از پارامترهای متغیر....اما من به امید خدا سرو سامون میدم.....
ممنون از شما دوستان....گاهی یه حرفی یه نکته ای میتونه برام کارساز باشه

---

با سلام

به نظر من مشکل اصلی شما اینه که دارید تمام تلاشتون رو می کنید که همسرتون از همه نظر راضی باشه. اما رضایت کامل بنده های خدا در گرو کار بنده خدا نیست .
یک سوال دارم: آیا این خوب بودن در همه چیز تنها خواسته همسرتون هست یا شما هم تمایل دارید چنین نقشی رو بازی کنید (نقش یک زن که در همه ابعاد زندگی در بالاترین حد خودش ظاهر میشه)

سلام دوست خوبم
درسته زندگی الویت داره اما طبق نظر من

یک: درس رو رها نکن . بعدا به شدت پشیمون میشی اگه رها کنی و ممکنه حتی افسرده بشی

دو : حتما سهم مادی که از شرکت داری چه از طلا و چه زحمت نگه دار . خونه اگه هدیه مادرته برای تو هستش و سهم مادی داری و باید داشته باشیش

سه: سمینارهای دکتر حبشی رو گوش کن و عمل کن و مهربون باش و لبخند بزن مطمین باش نتیجه میگیری


شما خانوم شاغل دانشجوری دکتری دانشگاه خوب مادر دو تا بچه
مطمینا میتونی زندگیت رو مدیریت کنی و حق و حقوقت رو با جراتمندی و مهر و محبت و در آرامش به دست بیاری
نهایت سختیت سه ساله تا پنج سال
بعدش حس آرامشی که خواهی داشت رو تصور کن
هم بچه ها تو داری هم شغلت هم خانوم دکتری هم شرکتت رو داری

یادت باشه با توجه به وظایف مختص مرد و زن تو زندگی که من قبول دارم
این زندگی مشترکه این بچه ها مشترک هستن
هم سختی ها و اذیت ها و شب بیداری هاش
هم زیبایی ها و لذات و موفقیت های زندگی ، مشترکه

شما تلاش کردید سختی مادی کشیدید تا شرکت رشد کنه و همسرت دکتری بخونه
حالا باید همون قدر تلاش کنید تا تو هم موفق باشی تو تحصیل و زندگیتون
باید بتونی با همسرت مهربون و خوب و جراتمند حرف بزنی حوق مادی زن مختص اون هستش مخصوصا از نظر شرعی و متاسفانه مردها ما طبق فرهنگ غلط اینو نمیپذیرن . شما باید نرمش قاطعانه داشته باشی تو زندگی اما حق و حقوقت رو هم حفظ کنی .

این برای همه خانومهاس :

خانوم های محترم

وقتی خونه برای شماست باید به نامتون باشه وقتی ماشین و از پول طلا های شما خریدن باید به نامتون باشه وقتی برای شرکت زحمت کشیدید انرژی و وقت و سختی و هزینه گذاشتین این حق شماست .
وقتی غذا درست میکنید حق شماست که بهترین قسمت غذا رو بخورید
وقتی خسته هستید حق شماست که همسرتون براتون چایی بیاره
وقتی نه ماه حامله و دو سال شیرده هستین این حق طبیعی شماست که چند شب بچه ها پیش پدر باشن تا شما استراحت کنید
خانومهای محترم این حداقل حقوق شماست و هزاران حق دیگه هم وجود داره که مجال گفتنش نیست

اول خودتون این حق رو باور داشته باشین بعد در سایه آرامش و عشق به همسر و بچه هاتون این حقوق رو برای اونها هم قابل پذیرش کنید
واقعا فق با مطالعه و مشاوره و گوش دادن امثال دکتر حبشی و عمل بهشون میشه کم کم زندگی رو در آرامش اونجوری که میخواین سر و سامون بدین حتی اگه به نظرتون مسخره است و دکتره هیچی حالیش نیستو زندگی شما فرق داره باز هم بخونید و گوش کنید و عمل کنید ضرری که نداره و مطمین باشید نتیجشو میبینید
تو روانشناسی گاها انسانها در مقابل هر چی مقاومت میکنن همون راه حل کارشونه

ممنون واقعا ممنون
دلجوی عزیز اینکه سوال کردید خودم چطور: ببینید من دانشجوی کارشناسی بودم و همسرم ارشد....تمام هم دوره های همسرم الان یا خارج از کشورن یا هیات علمی دانشگاههای رنک بالا....ما به خاطر ازدواج و مسایل مادی یکم کند حرکت کردیم البته میدونم زندگی ابعاد دیگه ای داره .....اما با توجه به دانشگاهمان و استادامون و دوستامون یکم هر دو ایده آل به زندگی نگاه میکنیم....
اما مساله اصلی دید همسرم نسبت به زن سنتی و زن مدرن....میخواد همه رو با هم داشته باشه... ومن اذیت میشم...ببینید وقتی باهم صحبت میکنیم خودش میدونه نگاهش باید اصلاح شه اما با یه تیکی داره که هر از چند گاهی زندگی مون رو میلرزونه ....
بعدا خودش میگه آره اشتباه میکرده....
مثلا تو خیابون اگه یه خانوم یکم دست فرمون خوبی نداشته باشه فحش های بدی میده بعد
میگه خانمها نباید رانندگی بکنند....خودش هم میدونه حرفش منطقی نیست ....بهش میگن سندرم بازگشت به خانه.....
**دیشب باهاش صحبت کردم گفتم میدونم ته دلت نیست که سهم من حذف شه.....من برام مهم نیست یه درصد سهم داشته باشم یا همش برای من باشه....فکرت منو ناراحت میکنه منو بی اعتماد میکنه....اونم گفت آره میترسم قدرتت زیادشه....گفتم ببین ما الان سیزده سال با همیم من هر چی بخوام و بتونم برای زندگی انجام میدم تو هم همین طور....ما با همیم دوتا بچه گل داریم چرا با وسط کشیدن چیزای مادی که به هیچ کدومشون وفا نداره اوقات الانمون رو بد کنیم نسبت به هم سرد بشیم....بعدش گفتم از من بهتر شریک و سهامدار برای شرکتت نمی یابی شوی جان.....خندید گفت میخواستم امتحانت کنم....گفتم ببین ما دیگه امتحان پس دادیم تو یه هفته است فقط خوشی من رو ازم گرفتی
فعلا اون قضیه حل شد....ما هر از چند گاهی تو زندگی مون از این زلزله ها داریم....در حالیکه نمای بیرونمون بینهایت شیکه....

راهکاری دارید چطور پیشگیری کنم از این امتحانات یهویی...از این زلزله های...از این سندرم بازگشت به خانه؟؟؟؟واقعا مستأصل ام....ممنون داره می ره بالا دیگه کشش این امتحانات و زلزله ها رو ندارم...#
برای دکترا هم ممنون میشم از سایر دوستان و مدیر محترم...

دوستان دو تا نکته رو نادیده گرفتن.
اول اینکه شما روی تز کار نمیکنید تا توی خونه درس بخونید و حتما باید سر کلاس برید. به نظر هیچی به اندازه رفت و آمد سخت نیست.
دوم اینکه سه تا پنج سالی که فرمودند تمام سالهای باقی مونده از خردسالی بچه‌ها و جوونی خودتونه.
یک مادر تحصیل کرده شاید باعث بشه بچه‌هاش بهش افتخار کنن اما از یه جایی به بعد دیگه نمیتونه علاقه واقعیشون رو جلب یا کمبودها رو جبران کنه. اصولا توی یه مقاله معتبر میخوندم که مادران شاغل ژاپنی، چندین برابر مادران تمام وقت به نیازهای مادی بچه‌هاشون میرسن و علتش اینه که حتی اگر واقعا عالی باشند بازهم ناخودآگاه احساس عذاب وجدان دارند.

شما نیاز دارید خسته نباشید تا بتونید با آرامش جنبه‌های مختلف زندگی رو مدیریت کنید.
گمون نمیکنم شادی شما در گرو جنگ با تمام سنتها و به پا خواستن برای حقوق فمینیستی باشه.
اگر همسرتون دوست نداره رانندگی کنید با کمال میل مجبورش کنید شما رو همه جا ببره.
اگر زحمت کشیدید و همسرتون رو حمایت کردید تا درس بخونه چرا حالا نباید از نتیجه زحمتهاتون لذت ببرید و با آرامش از سودی که نصیب شرکت میشه استفاده کنید. مدتی رو در مقام مصرف کننده قرار بگیرید و اوقاتی رو به خوشی خودتون اختصاص بدید.
دوستانی که رفتن، دوستانی که پروفسور بهترین دانشگاه دنیا شدند و... زندگی خودشون رو دارند. شرایط و مشکلات و دغدغه و... خودشون رو هم. شما که نمیتونید زندگیتون رو سر چشم و هم چشمی نابود کنید!

حرف های شما متین خانم مهستی ولی باید به این مسئله هم توجه کنید که بچه ها به سرعت بزرگ می شن و میرن سراغ کار و زندگی خودشون. دنیای یاسی می مونه با حسرت ول کردن دکترا و...

مسئله چشم و هم چشمی نیست. مسئله اهداف و آرزوهای فردیه. به نظر من انتظار ایشون کاملا به جا و منطقیه که همون طوری که ایشون از شوهرشون حمایت کردند شوهرشون هم از ایشون حمایت کنه. تا این مسئله برای همسرشون هضم نشه دائما و همیشه با هم درگیری و دعوا خواهند داشت و خانم دنیای یاسی هم فشار فداکاری بیش از حد رو که در نهایت به صورت خشم و نارضایتی از زندگی ظاهر می شه حس خواهند کرد.

دوستان تمام این چیزایی رو که میگید هر روز و حالا که به مهر نزدیک میشیم هر ساعت با خودم مرور میکنم...تمام این جنبه ها رو سبک سنگین میکنم....انگار خودم و احساسم بین عقل و بینش و باورهام گم شده....
با دوستانم که دکترا میخونن صحبت میکنم هیچکدوم شرایط منو ندارن یا ازدواج نکردن یا بچه ندارن یا خانواده‌شان خیلی کمک میکنه....مثلا دوستم مادرش بچش نگه می داره ...اما خب شرایط هر کسی منحصر به فرده.....
همسرم هم همش میگه اگه میتونی حیفه!!! ته دلم میدونم بخاطر ترس از اینه که فردا بگه من گفتم ها خودت نرفتی.....
آخه در واقع این خودم هستم که باید تصمیم بگیرم....
ای کاش مورد مشابه بود.... پدرم دست تنهاست همش میگه من کمکت میکنم اما خب واقعا نمیتونه....میگه اگه تردید داری استخاره کن!!
مادر خودم بخاطر بچه ها سر کار نرفت....همیشه اینو میگفت پشیمون نیستم بچه های خوبی مثل شما دارم....اما عمرش کوتاه بود....گاهی فکر میکنم اگه برای خودش بود شاید تو سن پایین بیمار نمی شد....هر چند عمر دست خداست....اینقدر ذهنم درگیر...
ممنون دوستان....خیلی خوبه که میبینم فکرام با قلم فرد دیگه بازگو میشه
دعا کنید ختم بخیر شه....به آرامش برسم....

امینا جان اگر قراره بچه‌ها خود به خود بزرگ بشن و برن سراغ زندگیشون؛ پس چرا ایشون بچه‌دار شده؟ که فقط جمعیت رو اضافه کنه؟ ایشون بچه‌دار شدند که لذت مادری رو بچشند و این بچه‌ها به بهیود جامعه کمک کنند و در آینده هم هوای ایشون رو(نه به عنوان وظیفه، بلکه به عنوان یک عضو خانواده) داشته باشند.

داشتن دکتری بزرگترین آرزوی ایشون نیست. الان هم توی ایران دکتر شدن کار شاقی به نظر نمیرسه تا نرسیدن به این هدف، تاثیر دلخراشی روی روحیه آدم بزاره و حس ناکامی بده.
اینکه شما میفرمایید باید شوهرش ازش حمایت کنه، موقع نوشتن درست و منطقیه. اما همه میدونیم بین تئوری و عمل حتی در فیزیک هم، فاصله بسیاره. اصولا انتظار منطقی بودن روابط انسانی، غیر منطقی ترین مسئله ممکنه.

من اصلا نمیدونم کجا گفتم که ایشون فداکاری کنه؟! این واژه معنایی نداره. شما برای چیزهایی که میخواید مجبورید یک سری چیزهای دیگر رو کنار بزارید. نمیتونید در آن واحد هم فلسفه بخونید و هم مهندسی. نمیتونید در آن واحد هم توی امریکا ادامه تحصیل بدید و هم هفته‌ای یک بار عزیزانتون رو ببینید و... اینا فداکاری نیست. انتخابه.
اگر همه رویاهاتون رو با هم دنبال کنید؛ در نهایت شما یک بازنده خواهید بود.

خانم یاسی همونطور که میگید دوستان شما بین یه خونواده چهارنفره نرمال و تحصیلات و شغل خوب، حداکثر دو تا رو انتخاب کردن. هیچکس نمیگه شما نمیتونید. میتونید. اما شادی شما در گرو چه چیزیه؟
رضایت همسرتون؟
دکتری؟
موقعیت اجتماعی بهتر؟
پول بیشتر؟
تفریح بیشتر؟
...
و یادتون باشه "همه" هرگز جواب صحیح نیست.

مهستی جان، منظور من این بود که طرف دیگه ی این تصمیم رو توصیف کنم. شما در مورد فداکاری حرف نزنید ولی این برداشت کلی من از این پست و پست قبلی ایشونه که حس خودشون و همچنین عملکردشون نشان دهنده ی فداکاریه.

یکی از دشواری های زندگی مشترک اینه که زوجین باید به نفع خواسته های طرف مقابل از بعضی خواسته های خودشون بگذرند یا حداقل اون ها رو به تعویق بیندازند. اما نکته ی مهم اینه که نمی شه در زندگی مشترک حل شد. هویت فردی صرفا چون فردی ازدواج کرده یا حتی مادر و پدر شده از بین بره. از طرف دیگه به تجربه دیدم که هر چقدر یک نفر در مقابل تقاضاهای نفر مقابل کوتاه میاد، طرف مقابل اضافه خواه تر می شه. منظورم از این حرف جنگ و دعوا نیست بلکه اینه که اگه نیاز و تقاضای مهمی داریم نباید به خاطر زورگویی طرف مقابل کوتاه بیایم.

در مورد دکترا برداشت من این از نوشته های ایشون این بود که براشون مهمه. از اونجایی که برای من هم به شخصه خیلی مهمه که مدرک دکترا داشته باشم و اگه نداشته باشم برام شکست خیلی بزرگی محسوب می شه باهاشون همدردی می کنم.

در مورد بچه، فکر می کنم یک نیاز بیولوژیک به ادامه ی نسله که بخش عمده ی انسان ها دارند. واقعیتی که در اطرافمون می بینیم اینه که بچه ها به سرعت به سمت استقلال و جدایی از خانواده حرکت می کنند و زمان کمتری رو با والدین و بقیه اعضای خانواده سپری می کنند. اما مهم تر اینکه نمی شه ازشون انتظار داشت زندگی خودشون رو به نفع والدین تعطیل کنند. مثلا اگر براشون فرصت تحصیل در یک دانشگاه خوب خارجی پیش بیاد، آیا منصفانه است که والدین ازشون انتظار داشته باشند که مهاجرت نکنند؟ یا اگر بین همسرشون و والدینشون اختلاف بیفته در عمل روابط فرزند با پدر و مادر بسیار سرد می شه. احساس ناکامی و فشاری که والدین بعد از خروج بچه ها از خانواده تجربه می کنند تا حد زیادی به همین موضوع برمی گرده که از نیازهای خودشون در طول سال های پرورش فرزند بیش از اندازه گذشت کرده اند. مسائلی مثل اختلاف های شدید بین مادرشوهر-عروس هم به نوعی نمایشگر همین مشکله.

من نگاهم مشخصا به زندگی مشترک با شما متفاوته. برای من زندگی که طرف مقابل حداقل حمایت رو از من نداشته باشه یا برخوردهایی که همسر ایشون دارند رو داشته باشه غیر قابل ادامه است. نظری هم که می دهم بر اساس دیدگاه خودمه. اصولا هم فایده ی فروم هایی مثل همدردی اینه که از زوایای مختلف به یک مسئله نگاه می شه و فرد سوال کننده می تونه از این مسئله بهره ببره.


***

دنیای یاسی جان شوهرتون و حتی خودتون به مشاوره فردی نیاز دارید. باید تکلیفتون با زندگی مشخص باشه. اینکه شوهرتون دائما بین دو سیسنم فکری کاملا متضاد نوسان داره باید حتما حل بشه چون همون طوری که خودتون گفتید با این وضع زندگی تون همیشه دچار بحران خواهد بود.

آمینا و مهستی عزیز...صحبت های شما دقیقا دو زاویه و دو دیدگاهی هست که منم مدام با خودم کلنجار میرم....خودم دوست دارم از بچگی و کودکی فرزندانم لذت ببرم....تا حالا هم سهیم بر این بوده و از طرفی هم به خواسته ها و علایق خودم برسم.....
من چند تا اشتباه داشتم
1باید قبل از به دنیا اومدن بچه دوم قضیه دکترام رو حداقل تا امتحان جامع پیش میبردم.....البته کنکور شرکت کردم مجاز شدم اما مصاحبه رد شدم اون موقع ....واقعا فکر نمی کردم هنگام بارداری بتونم رتبه بهتری بیارم ....اما خب رتبم واقعا خوب شد.....گویا ذهن من تو شرایط سخت بهتر جواب میده
2مساله دوگانگی فکری همسرم رو جدی تر پیگیری میکردم....آخه تا دوسال اول به حساب غیرت و دوست داشتن میذاشتم....بعدا برام آزاردهنده تر شد
3 باید رو عزت نفس خودم کار کنم و دوست داشتن خودم رو مرتبط با افراد و شرایط ندونم
این آخری سخت تره
++++خیلی ممنون بچه ها....واقعا نوشته خاتون رو می خونم چیزای جدیدی برام مشخص میشه


مورد مشابه دارید؟ممنون میشم بگید

دوست عزیز:72:

میخواستم به نکته ای اشاره کنم امیدوارم بدردتون بخوره

متاسفانه اکثر ما انسانها یاد گرفتیم خیلی شتابزده و از روی اجبار جو اطرافمون یا چشم و همچشمی و هزاران

دلیل موجه یا غیر موجه دیگه یک سری کارها رو انجام بدیم که اصلا فلسفه انجام دادن انها را

نمیدانیم و یا نمیخواهیم بدانیم و یا صلا تلاش نمیکنیم که بدونیم.

من زمانی که دانشجو دکتری بودم بخاطر مجرد بودنم تمام انرژی و تمرکزمو را روی درسم گذاشته بودم و

واقعا به جرات میتونم بگم دوران دکتری یکی از دوران لذت بخش زندگی من هست

تونستم تجربه کار علمی و پژوهشی را با تمام وجود حس کنم از امتیاز فرصت مطالعاتی و تجربه زندگی

در چند کشور و دانشگاه دیگه بهره بگیرم. بند بند پایان نامه ام را تجزیه و تحلیل کنم و عمیقا بفهمم و الان

برای مراجعه دانشجویان بهم بتونم از اون اطلاعات استفاده کنم و پشتوانه خوبی بسازم............

مطمینا اگه متاهل بودم شرایطم سخت تر میشد ولی من با توجه به شرایط و اهدافم سعی کردم از اون

دوره لذت ببرم و از اون دوره انرژی و پتانسیلی را برای طی کردن بقیه زندگیم پس انداز کنم.

الان متاسفانه میبینم خیلی افراد دارند ارشد یا دکتری میخونند ولی ساده ترین کارهای تحقیق و

پژوهش واقعی را شرکت و افراد دیگه براشون انجام میدهند و فقط دنبال گرفتن مدرک بدون اینکه از این

مسیر استفاده بهینه و لذت ببرند.

هدفم از بیان این تجربیات این بود که به شما توصیه کنم لطفا در مسیری قدم بردارید که باتمام وجود از

اون لذت میبرید و بهتون حس مثبتی میده و مسیولیتهای محول شده در آن مسیر را به نحو احسنت انجام میدید.

شما بعنوان کسی که مسیولیت همسری و مادری را پذیرفتید باید با تمام وجود از این مسیر که انتخاب

خودتون بوده لذت ببرید و انرژی مثبت خودتون را به همسر و فرزندانتون با انجام درست مسیولیتهاتون نشون بدید.

به نظر من شما با مسیری که پیش گرفتید نه از همسری نه از مادری نه از کارمند بودن نه از دانشجوی

دکتری (محقق و پژوهشگر واقعی) و .... لذت نمیبرید و انرژی مثبت و سازنده ای به اطرافیان نمی دهید.

ممکنه 5 سال یا 10 سال دیگه بچه هاتون بزرگتر و بی نیاز از شما بشوند مدرک دکتراتون را بگیرید

شرکتتون را داشته باشید و .............

ولی واقعا فکر میکنید چقدر از انجام این کارها لذت بردید و احساس رضایت قلبی در خودتون و کسانی که

وابسته به انرژیهای شما هستند ایجاد کردید و یا پشتوانه احساسی و روانی قوی برای خودتون و

اطرافیانتون ساختید؟!

سلام....
نمیدونم نوشتن الانم محلی از اعراب داره؟ یا نه؟
سنجاب عزیز....اینکه فرمودید شما در زمان مجردی تحصیل کردید و نتایج خوبی کسب کردید من منکر این قضیه نمیشم که خیلی با فرد متاهل متفاوت...اما همسر من وقتی دکترا را شروع کردن که هم متاهل بود وهم فرزند اولم بود....اما همچنان موفق بودند شکر خدا....برای اینکه من خیلی خیلی سعی کردم جو خونه رو مطابق خواسته ایشون تنظیم کنم....همه کارهای فرزندم رو خودم تقبل میکردم....از حمام و کلاسها و استخر و خرید مهمونی....من همه مهمونی رو خودم با پسر م میرفتم و از همسرم میخواستم آخر آخرت بیاد و همه فامیل های خودم و حتی همسرم رو توجیه کرده بودم......متاسفانه همین انتظار رو از همسرم داشتم....
کلمه انتظار داشتن شاید تو زندگی زناشویی خوب و.پسندیده نباشه اما ته دلم این بود که وقتی نوبت من بشه ایشون هم همکاری میکنند جون به طور ضمنی در این مورد صحبت کردیم
***
حالا دیگه گذشته....من تقریبا در شرف انصراف هستم....چون واقعا میدونم در این شرایط فشار زیادی رو خودم میاد...اما به گفته دوستان یه خشم نهفته دارم....نتونستم مساله رو با خودم حل کنم....فقط دیگه از رو انگاری و خستگی این کار رو کردم
**یاد چند سال پیش که زندگی مشترک رو شروع کردیم ومن چقدر ایده و هدف داشتم و الان فقط خسته ام میرفتم دلم برای این همه سال و الانم ....
****اصلا از موج منفی خوشم نمیاد....اما وقتی میبینم همه خوشحال اند از تصمیمم خیلی بیشتر ناراحت میشم
++++
اون قضیه شرکت هم در حالت معلق مونده....همسرم فعلا طرح دیگه ای با یک سرمایه دار داره انجام میده ذهنش درگیره.....عنوان کردن موضوع شرکت دوباره بعد از صحبت اون روز فعلا دیگه ضروری نمی بینم.
میدونم باید حس ام رو تغییر بدم اما نمیدونم چطوری انگار هر چقدر تلاش میکنم بدتر میشه#ممنون دوستان

سلام دوست عزیز

میدونم در شرایط سختی قرار دارید . این حتما انتخاب سختی براتون بوده. امکان مرخصی گرفتن نداشتین ؟ این که بتونید برای مدتی به خودتون استراحت بدین؟

در نهایت اگر مجبور به انصراف شدید برای تغییر حستون به نظر من روی بچه هاتون تمرکز کنید . روی عشق و محبتی که به اونها میدید و از اونا میگیرید .

این یکی از قشنگترین حس های دنیاست.

خیلی هم خودتون رو درگیر کارهای خونه نکنید . این خشمتون رو بیشتر میکنه. میتونید در کنار مادری مطالعه داشته باشید تا خودتون رو آماده نگه دارید یا برای شروع

دنبال یه فعالیت سبک مثل شرکت در کلاسهای ورزشی و هنری باشید. فکر نمیکنم این زیاد وقتتون رو بگیره.

زندگی خیلی کوتاهه. سعی کنید خوش باشید چه در کنار خانواده کنار فرزندان دلبندتون و چه در لحظات و برنامه هایی که برای خودتون دارید.

سلام عزیزم متاسفم اما کاملا درکت میکنم به نظر من اگه واقعا ادامه تحصیل رو دوستداری و بخاطر پز دادن همسرت دکتری نمیخونی حتما ادامش بده حتی شده مرخصی بگیر اما انصراف نده با جرات این حرف میزنم
اما اگه برا دل همسرت داری درس میخونی و خودت خیلی برات مهم نیست انصراف بده

در این شرایط بچهات رو بذار مهد خوب تا خیالت راحت بشه از جانب اونها بنظرم در اینصورت ادامه تحصیل و کار فشار روانی و جسمانی کمتری بهت میزنه
در مورد کار خونه لازم نیست مثل خانومهای خونه دار از صبح تا شب بشور بساب کنی و غذاهای انچنانی درست کنی و کیک و دسر و.......
وقتی بچها مهد باشن خونه تمیزتر میمونه گرد گیری خونه هفته ای یه بار کافیه غذا هم یک ساعت زمان حداکثر برا اماده کردنش لازمه چون بقیه زمان رو گاز انجام میده تا پخته بشه
هر ماه یه بار هم اگه خاستی یه خدمتکار بگیر برا تمیزی اساسی اگه نیاز داره

اگه همسرت کمکت نمیکنه و میخاد خودت از پس همه کارها بر بیای دلیل داره
که بهت میگم علت همه رفتار همسرت خود خود شمایییییییی

همسرت از شما میترسه از پیشرفت شما از اینکه اقتدارش بخطر بیفته ازش حساب نبری مرد حسابش نکنی و خودسر بشی میترسه !!!!!!
علت همه مشکلات شما و همکاری نکردن همسرت اینه

از خصوصیاتی که قبلا از همسرت گفتی ایشون ادمی هست که با سیاست زنانه میشه رامش کرد تا کمکت کنه
با سیاست زنانه
شما تا میتونی لطیف شو اخه چرا اینقدر خودت به اب و اتیش زدی طلا فروختی که بدیهای همسرت بدی ونگذاشتی خودش تلاش کنه بلاخره خودش میتونست از فامیلاش قرض کنه بلاخره یه کاری میکرد و خالاهم ازینکه همسرت شرکت رو میخاد فقط به نام خودش باشه داغون بشی حق هم داری
اما دیگه اشتباهاتت رو تکرار نکن قضیه شرکت رو بهش گفتی حالا اگه به نامت کرد کرد نکرد بیخیال شو ولی من بعد اینقدر مرد نشو
شمازیادی مردی وهمین شوهرت رو میترسونه ولش کن بذار خودش درگیر مشکلات شرکت بشه یا میتونه یا نمیتونه اصلااااا باهاش در این خصوص کار نداشته باش
برا خودت زندگی کن یعنی اگه دوست داری درس بخونی بخون دوست داری کار نکنی یا بکنی هرچی که دوست داری اونوقت توقع هم از همسرت نمیکنی و از درون شاد میشی وقتی روانت شاد باشه اونرو بروز میدی و اصلا لازم نیست انرژی بذاری تا زن شاد بنظر برسی
راحت زندگی کن یکم زندگیت پیچیده شده برا اینکه برای دیگران زندگی میکنی برا همین شده یه کلاف سردرگم
با همسرت لطیف باش احساس نیاز بهش کن و بیانش کن بهش اقتدار بده بهش بگو تو تکیه گاهمی دلم میخاد وقتی خسته میشم سرم بذارم رو شونت تا خستگیم دربره ، تنها کسی که منو ارام میکنه تویی از در احساس وارد شو حرفهایی بزن که نشون ضعیفیو لطیفی و محکم بودن و اقتدار ایشونرو نشون بده مطمین باش برا اینکه خسته نشی کم کم کمکت میکنه چون احساس قهرمان بودن بهش دست میده
اینها رو تقریبا از تجربه گفتم

شما برا ادامه تحصیلت فقط دو تا گزینه در نظر گرفتی
1- انصراف
2-عدم انصراف

چرا به به راه حل دیگه فکر نمیکنی ؟!!!
یک ترم مرخصی بگیر به هر عنوانی (مثلا مرخصی پزشکی و یا...)
یه خونه در شهر محل تحصیلت بگیر و شوهرت رفت و آمد کنه
به یه پرستار یا مهد کودک فکر کن

چرا اینقدر خودت را محدود کردی خانم دکتر ؟
چرا سعی نمی کنی مسایل را به یه روش دیگه حل کنی ؟!!!

مرسی از آنیتا و ستاره و نازنین.....ممنون از وقتی که گذاشتید.
من استخدام یک ارگان دولتی هستم....برای انتقالی از اردیبهشت درگیرم....حتی همسرم هم اقدام کرد....اما نتیجه نگرفتم....نه با انتقالی همسرم موافقت شد نه با انتقالی خودم...البته ما انتقالی موقت میخواستیم....اولش خیلی قول مساعدت دادند.....اما یک ماه پیش دیگه قطعا گفتند نه.....
رفت وآمد هم نمیشه ....نه ساعت راهه.....کارم چی....
من همینطوری از لحاظ فیزیکی خیلی خسته میشم....اما درس خوندن باعث میشه خستگی فیزیکی ام کاهش پیدا کنه...اما خب ذهنم همش درگیره.....

من به طور حق التدریس در دانشگاه همسرم هم دو روز تدریس میکنم....یعنی از لحاظ زمانی وقت آزاد کمی دارم....پنجشنبه ها هم شرکت هستم.....بعدازظهر ها هم به درس و کلاس بچه بزرگم میرسم....من ارشد رو زمانی شروع کردم که بچه اول سه سال تمام بود و اون موقع خیلی برام خوب بود درس خوندن یه جوری تفریح بود....
شاید بهتر بود صبر میکردم این یکی هم بزرگتر میشد.....
شنبه به استادم میل میزنم.....
دوستان مورد مشابه سراغ دارید.....نمونه عینی ؟
مرسی

سلام دنیاس یاسی عزیز

بنده تاپیک قبلی شما رو خونده بودم و درجریان مشکلات شما بودم
با توجه به شرایط و مسائلی که باهاش درگیر هستی و بودی بنظرم تصمیم عاقلانه ای گرفتی
داشتن دو پسر بچه، زندگی متاهلی، کار، شرکت، درس (واحدهای تئوری، انجام پروژه های مربوط به درس ها)، آزمون جامع، پایان نامه و ...) هر کدام به تنهایی مسائلی سخت و وقت گیر هستند
انجام دادن همه اینها باهم نفس آدم رو میگیره

دوستی داشتم متاهل بود و دانشجوی دکتری رشته فنی.
تمااام سختی های دوران دکتری رو گذرونده بود و تحمل کرد. در مرحله انجام پایان نامه بود
همسرش هم مانند شما کمکش نمیکرد و مدام سر این مسئله بحث داشتن

سختی درس ها و مشکلات زندگی متاهلی و دوری دانشگاهش از محل زندگیش امانش رو بریده بود
انقدر در انجام پایان نامه براش مشکلات و موانع بوجود میومد که واقعا درمانده بود

همیشه میگفت با این وضعیت زندگی خودم وشرایط جامعه ما برای نداشتن ارزش مدرک دکتری، اشتباه بزرگی کردم تا اینجا جلو اومدم

میگفت کاش از اول شروع به خواندن نمیکردم یا
کاش همون اوایل انصراف داده بودم تا بعد از امتحان جامع جلو نمیومدم! و حالا دیگه دلم نمیاد ول کنم اما واقعا آنقدر در راهش سختی کشیدم که دیگه برام ارزش نداره!!

پس از نظر بنده راه درستی در پیش گرفتی!
باز هم اگر تونستی با یک مشاور در این زمینه صحبت کن و در حضور ایشان تمام مزیت و معایب ادامه تحصیلت رو بگو شاید بهت کمکی کنه بتونی با قاطعیت و بدون پشیمونی تصمیم بگیری

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دنیای یاسی

من استخدام یک ارگان دولتی هستم....برای انتقالی از اردیبهشت درگیرم....حتی همسرم هم اقدام کرد....اما نتیجه نگرفتم....نه با انتقالی همسرم موافقت شد نه با انتقالی خودم...البته ما انتقالی موقت میخواستیم....اولش خیلی قول مساعدت دادند.....اما یک ماه پیش دیگه قطعا گفتند نه.....
رفت وآمد هم نمیشه ....نه ساعت راهه.....کارم چی....
من همینطوری از لحاظ فیزیکی خیلی خسته میشم....اما درس خوندن باعث میشه خستگی فیزیکی ام کاهش پیدا کنه...اما خب ذهنم همش درگیره.....

من به طور حق التدریس در دانشگاه همسرم هم دو روز تدریس میکنم....یعنی از لحاظ زمانی وقت آزاد کمی دارم....پنجشنبه ها هم شرکت هستم.....بعدازظهر ها هم به درس و کلاس بچه بزرگم میرسم....من ارشد رو زمانی شروع کردم که بچه اول سه سال تمام بود و اون موقع
شنبه به استادم میل میزنم.....
دوستان مورد مشابه سراغ دارید.....نمونه عینی ؟
مرسی

---

وای چه خبره ؟ با یه دست چند تا هندونه بر می دارن؟
همه چی که با هم نمیشه ببین کدام یکی را اگه حذف کنی بعدا می تونی جبران کنی

من مشاوره حضوری رفتم....میرم.....

خودم فکر میکنم مساله اصلی من دکترا نیست.....من خودم بین خودم و اون چیزی که ازم توقع می ره موندم.....
اگه به خودم بود کارم رو رها میکردم و درسم رو میخوندم.....اما جرأت گفتنش رو هم ندارم

حتی مشاور هم اصلا اجازه نداددبهش فکر کنم و یا بیان کنم.....پدرم هم که همیشه پشتمه تو این مورد خیلی جدی برخورد کرد....منم دیگه ادامه ندادم

به نظرم درس خوندن خیلی انرژی بهم میده....حس خوبی بهم میده....اما استادم هم مخالفه کارم رو ول کنم....شرایط مرخصی بدون حقوق رو هم مطرح کردم چون هنوز پیمانی هستم و رسمی نشدم .مخالفت شد.....
ممنون دوستان
دارم سعی میکنم فعلا حال گرا باشم
این موضوع با این عنوان فعلا دیگه مسکوت باقی می مونه....

شما ابتدا مسئول فرزندانتان هستيد.
سپردن آنها به دست اين و آن،بچه ها را مشکل دار ميکند.مادربزرگ و غيره...
دوم ازنظر مالي همان وضع قبل را حفظ کنيد،بخشش مالي را به آينده موکول کنيد.
هر دکترا ،هرپولي را که الان بدست بياوريد بايد در آينده خرج درمان ناهنجاريهاي رواني فرزندانتان کنيد.

برای چی دو روز می رید حق التدریس؟
شما که کار ثابت خوبی دارید که همه می گن حیفه رهاش کنید ( منظورم اینه که احتمالا این شغل اصلی و آتی شما خواهد بود)
حق التدریس معمولا کسانی می رن که یا بیکارن یا قصد دارند بعدها استخدام بشن برای تدریس

دو روز تدریس حداقل یک روز مطالعه لازم داره
علت این که موظفی اساتید و معلمها کمتر از کارمندهای دیگه هست چیه؟ برای این که فرض بر این هست که حداقل معادل یا بیشتر از اون چیزی که سر کلاس هستند، مطالعه و کار در منزل لازم هست.

من جای شما بودم تدریس را کنار می ذاشتم. چون مسیر شغلیم مشخص شده و قرار نیست مدرس بشم.

-----------------
با همسرم صحبت می کردم و پنج شنبه ها شرکت نمی رفتم. یک یا دو سال از همسرت مرخصی بگیر
این را هم بذار کنار فعلا.
به قول خودتون موقع دکترای ایشون شما همکاری کردید. الان توجیهشون کنید که با وجود بچه ها و نیازشون به شما، یکی دوسال کمتر کار می کنید تا دکتراتون کمی پیش بره و بچه ها هم بزرگتر بشن.
درخواست زیادی نیست
حتما درک می کنن

----------------------------
می مونه شغل ثابتتون
دکترا
و بچه ها

تازه می شه یه عالمه کار !!!!!!!

واسه چی اینقدر به خودتون فشار می آرید؟

سلام.

به نظر من سمت و سوی مشاوره تون رو چه حضوری و چه مجازی ببرین به این سمت که ریشه این همه فعالیت موازی شما چیه؟ شما از یه چیزی تو زندگی تون ناراضی هستین یا دارین فرار میکنید که این همه مشغله واسه خودتون ساختین و کم کردن یکی شون داره تا این حد بهتون فشار روانی وارد میکنه. این مساله رو واکاوی کنید. قبلا گفتین انتظر همسرتون هست که شما رو به این سمت سوق میده ولی به نظر من فقط انتظار و رضایت همسرتون نیست. یه چیزی درون خودتونه.

یکدفعه احساس کردم بجای همدلی و پیشنهاد مورد محاکمه واقع شدم.....
تدریس در کنار شغل دولتی ام برای این است که شغل دولتی ام ربطی به رشته تحصیلی ام نداره..... و الان سه ساله دارم درس میدم اونم شش واحد تکراری که انرژی ازم نمیگیره....ودر ثانی من فضایش رو دوست دارم....یعنی نیازی نیست خیلی مطالعه کنم....
من در خلال نوشته هام گفتم من و همسرم از دانشگاههای خوبی فارغ التحصیل شدیم و اینکه دوست دارم ادامه تحصیل بدم برای اینه که رشته ام رو دوست دارم.....حالا گیر و دار زندگی یکم منو دور کرده.
کار هم در شرایطی رفتم که واقعا شرایط مالی و هم یه مدت ی که تو شرکتهای خصوصی با درآمد کم کار میکردم استارت شرکت تو آزمون های استخدامی زده شد و خب قبول شدم و رفتم....
ببینید وقتی از دور به قضیه نگاه میکنید همه چی خوبه و اکی هست....اما از نگاه درونی یه چیزایی در تضاد هست....
مهمتر.....همسرم بین زن سنتی و مدرن هنوز مونده....و به تبع اون خودم.....
ببینید خودم میدونم من مادرم وظیفه اصلی ام مادری هست....اما من چند بار شغلم و درسم رو بخاطر شرایط زندگی تغییر دادم منتی هم سر کسی نیست....برای شادی خودم این کارا رو کردم.....خودم لذت بردم....الان فرزند اولم نه سالست....
دوست ندارم حیرتی تو دلم باشه
....مساله بعدی تیک هایی که همسرم به زندگی وارد میکنه....خب ما سن پایین ازدواج کردیم....خیلی از مسائل و مهارتها رو نداشتیم الان هم نداریم....اما اون مسائل گذشته خیلی چشم منو رسونده....با اینکه همسرم ویژگی های تاپی داره اما بعنوان یک زن به جورایی میترسم
ببینید خواه نا خواه تو ذهنم میاد....که نکنه اگه من از فعالیت هام بزنم بخاطر زندگی نه تنها قدر دانی نشه بلکه ملامت هم بشم....
چطور که همسرم الان هم میگه اگه میتونی برو....
یا در فعالیت های شرکت همش میگه نمیخوام درگیره کنم اما مسائل علمی و مالی اش نا خودآگاه با ماست...
ببینید زندگی افراد متفاوت....من خودم میدونم که باید خانم خونه باشم و به کارهای خودم مشغول شم و نهایت شغلم....اما سبک زندگی ام از اول جور دیگه ای پایه گذاری شده....ازدواج سن کم....هم رشته بودن....همکار بودن....شراکت....دوستی...همه چی با هم قاطی شده ....الان سخته تفکیک کنم یا روند رو عوض کنم....
من سخنرانی دکتر حبشی کتاب روانشناسی زیاد خوندم میخونن.....خیلی هم کمک کرده بهم....
******
میدونم سرم شلوغ شده....اما من تیپ و مدلم ابنطوریه

الان چی کار کنم.....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دنیای یاسی

انرژی ازم نمیگیره....ودر ثانی من فضایش رو دوست دارم....یعنی نیازی نیست خیلی مطالعه کنم....
اینکه دوست دارم ادامه تحصیل بدم برای اینه که رشته ام رو دوست دارم.....حالا گیر و دار زندگی یکم منو دور کرده.

ببینید وقتی از دور به قضیه نگاه میکنید همه چی خوبه و اکی هست....

ببینید خودم میدونم من مادرم وظیفه اصلی ام مادری هست...اما من چند بار شغلم و درسم رو بخاطر شرایط زندگی تغییر دادم منتی هم سر کسی نیست....برای شادی خودم این کارا رو کردم.....

نکنه اگه من از فعالیت هام بزنم بخاطر زندگی نه تنها قدر دانی نشه بلکه ملامت هم بشم....
چطور که همسرم الان هم میگه اگه میتونی برو....

میدونم سرم شلوغ شده....اما من تیپ و مدلم ابنطوریه

الان چی کار کنم.....

---

چی رو چیکار کنید؟!!!

وقتی خودتون راضی هستید؛ خب همینطوری ادامه بدید! دلیلی نداره از فعالیتهاتون کم کنید. مسئله‌ای هم که عنوان تاپیک بیان میکنه ظاهرا حل شده و شما الان یه زندگی بی‌نقص دارید. سوالتون چیه؟!

گرچه برخلاف گفته شما من به شخصه این زندگی رو به هیچ وجه عالی نمیبینم. اینکه از هرچیزی یه کم! داشته باشید.
کمی توی دانشگاه درس بدید. شش ساعت به نظر من حتی ارزش رفت و آمد رو هم نداره حتی به مقصد تفریحگاه.
کمی شاغلید! اشتغال غیر رسمی و بدون امنیت شغلی که نشد کار. این خودش یکی از عوامل مشترک استرس بین مردم همه دنیاست.
کمی مادرید. کمی همسرید. کمی مدرنید؛ کمی سنتی... برخلاف اونچه ابتدا به نظر میرسه شما اصلا کمالگرا نیستید. بلکه ضعف جدی در مدیریت زندگی و انتخاب اهدافتون دارید.
و علارغم گفته صریحتون که منتی بر کسی نیست؛ شما ابراز خستگی میکنید و علتش رو همسرتون و رفتارش و فشاری که بهتون میاره میدونید چون تیپ و مدلتون اینطوریه و اگه بابت کاری که برای زندگی خودتون میکنید ازتون قدردانی نشه؛ در حقتون اجحاف شده!

سلام....خانم مهستی راستش اهنگ کلامتون خوب نبود ومن دلگیر شدم....
یه جمله رو هم اصلاح کنم فکر کنم درست متوجه نشدید....من الان یکم کار نمیکنم....الان استخدام یه ارگان دولتی ام و خیلی کار میکنم در حد کوزت....
تازه اگه بگم مربی یه رشته ورزشی هم هستم و یه کار کوچولو دیگه دارم فکر کنم منو از تالار شوت کنید....
من فکر میکنم ما ها یه مدل زندگی طراحی کردیم و دوست داریم همه مطابق اون باشند...یه قالب از پیش تععین شده...یکم کسی ازون تخطی کنه فورا کلید اقتدار مرد دکتر حبشی رو توصیه میکنیم....
+++
خب من با استادم صحبت کردم...ایشون علیرغم اینکه دوست داشت با هم ادامه بدیم ومنو کمک کنه در این راستا ...اما پیشنهاد داد یه دو سه سال استپ کنم....حرف خوبی زد : گفت دکترا هدفش دادن تز و انجام فعالیت های پزوهشی که تو داری تو شرکتتون انجام میدیو..اگه هدفت مدرک نیست....هم.ون فرمون رو برو...
البته دوست داشتم همسرم هم این جمله ها رو میگفت....البته بنده خدا به زبون خودش گفت ها ولی مفهوم نبود...
++++
این بود انشای من....مثل این فیل هندی ها همه چی به خیر و خوشی تموم شد...
++++
اما از همه این حرفا گذشته چطوری بین خواسته های خودم و اون چیزی که ازم انتظار میره تعادل ایجاد کنم...
شاید یه تایپیک جدید بزنم...
+++++
خوشحال میشم ار تجربیاتتون بگید....من خیلی از گفته های شما نکات خوبی پیدا کردم
منو با زوایای پنهانم اشکار کردید....
هیچ چیزی ترسناک تر از اون زوایای پنهان نیست.....

سلام دوست عزیز

شما درست میگید هیچ کدوم از ما توانمندی های دیگری خبر نداریم و البته کسی اینجا هم منکر استعداد و توانمندی بالای شما نیست.

به نظر من معیارتون رو بگذارین میزانی لذتی که از هر کدوم از فعالیت هاتون می برید و احساس رضایتی که از خودتون دارید.
قطعا به عنوان یه همسر و مادر خودتون میزان رضایت همسر و فرزندانتون رو هم لحاظ می کنید.

به نظر منم این تاپیک رو تموم کنید و یه مدت رو حرف هایی که اینجا شنیدین فکر کنید و بعدش اگر چیزی واستون تاریک بود دوباره تاپیک بزنید.

سلام دوست عزیزم

من شمارو درک می کنم و بهتون تبریک می گم که تا الان با پشتکار پیش اومدین و واقعا باعث افتخار هستین .
در مورد همسرتون تا الان باهاش صحبت کردین در این مورد ؟ در مورد انتظاراتتون گفتین ؟ در مورد اینکه اگه برم یه مشکلی هست اگه نرم یه مشکل دیگه ؟
به نظرم با همسرت حرف بزن و بگو به چه مسائلی فکر می کنی . می خواستم بگم درست رو فعلا بذار کنار دو سال دیگه باز بخون نه اینکه ولش کنی حتما حتما دو سال دیگه ادامه بده فقط واسه خودت زمان بخر که دیدم خودت نوشتی با استادت صحبت کردی و حل شده خوب خدارو شکر
به نظر من گذشت خیلی خوب و قشنگه اما اگه قدرشو ندونن تبدیل به حسرت می شه . من یه تجربه دارم برای ارشد از یکی از دانشگاه های آلمان پذیرش گرفته بودم و اون موقع تامزد بودم همسرم برای اینکه جلوی دوستاش و فامیلش حرفی برای گفتن داشته باشه گفت برو . من رفتم اونجا خیلی سخت بود باید کلی پول خرج می کردم اجازه کار نداشتم و هزار تا مشکل دیگه همه می گفتن بمون به جز مادرم که من رو درک می کرد من برگشتم و اولین کسی که من رو شماتت کرد همسرم بود . این رو به کسی نگفتم اما 60 درصد به خاطر همسرم برگشتم چون دو سه سال طول می کشید دوباره هم رو ببینیم به درست و غلطیش کاری ندارم انتخابم بود و الان هم می گم خودم خواستم . اما بعدش خیلی پشیمون شدم نه به خاطر اینکه برگشتم به خاطر اینکه همسرم نفهمید براش بی ارزش بود دوست داشت دو سال دور باشه که بعدش به راحتی بره اونور آب اینجا هم بگه نامزدم خارجه (بعضی وقتا یه چیزایی براشون مهمه که اصل قضیه رو فراموش می کنند). اما باز تلاش کردم و ارشد قبول شدم و ادامه دادم. یکم حسم بهتر شده . می خوام بگم کاری رو که دوست داری انجام بده . فردا اگه شماتت شدی پشیمون نشی و به خودت بگی خودم خواستم. چون حس پشیمونی و حسرت خیلی بده.
به خاطر حرف همسرت خودت رو معذب نکن درسته همسرته و زندگی مشترکه اما در حد مشورت می تونه کمک کنه در مورد درس و کار این خودتی که تصمیم می گیری. همه جوانب رو بسنج حرف و نظر همسرت رو بشنو بعد تصمیم بگیر اینو برای همه مراحل زندگیت می گم.
خیلی خوشحالم که زن هایی مثل تو هستند اینقدر سخت کوش امیدوارم بچه هاتون هم به خوبی تربیت کنید که مفید باشن برای جامعشون
گفتی بین زن سنتی و مدرن تو دوراهی هستی. ببین خودت چی دوست داری ؟ من برداشتم اینه که دوست داری مدرن باشی چون اگه اینجوری نبود اصلا سر کار نمی رفتی پس قاطعانه این رو به همسرت بگو . بگو چی دوست داری اون هم باید کمکت کنه اون هم پدر بچه هاست این که می گن خودتو وقف تربیت بچه کن بچه ها هم به پدر هم به مادر احتیاج دارن .
یه برنامه ریزی بلند مدت کن و یه برنامه ریزی کوتاه مدت . هدفت رو مشخص کن و الان یه جوری برنامه بریز که یواش یواش به سمت هدف بلند مدتت بری و خسته نشی . کلا نمی گم درس رو ببوس بذار کنار اما اگه الان نمی ری مطالعه داشته باش یا درسی رو تدریس کن که در آینده کمکت می کنه برای دکترا . شرکتت هم که می ری سعی کن تحقیقات و موضوعات جدید رو بخونی و یاد بگیری .
امیدوارم کمکی کرده باشم اما شدیدا تاکید می کنم با همسرت حرف بزن و بگو ازش چه انتظاری داری اما با مهربونی بگو حتما بشنوه کمکت می کنه شاید نمی دونه . شاید فکر می کنه تو مشکلی نداری و خودت اینجوری دوست داری .

یه نصیجت خواهرانه می خوام بهت بکنم خودم ضعف شدید دارم تو این قضیه اما شنیدم و احساس می کنم درسته فقط می خوام به تو هم منتقل کنم اینکه برای خودت پس انداز داشته باش همه چیز رو نریز وسط این موضوعی که در مورد شرکت گفتی یه کم باید آنتن هاتو تکون بده که حواست رو جمع کنی. همسرته حق داره شایدم منطقی باشه از نظر خودش اما تو هم پا به پاش زحمت کشیدی بلکه هم بیشتر اگر این رو متوجه نمی شه سعی کن پولتو جدا کنی اما یواش یواش و نه با جنگ و دعوا نهایتش اینه که از این به بعد برای خودت پس انداز کن .

اگر از کلام من عصبانی میشدید بهتر بود تا دلگیر. عصبانیت زودگذر اما تاثیرگذاره ولی دلگیری میشه کدورت(عدم شفافیت) بیشتر.
اصلا نمیدونم دکتر حبشی کیه. کیه؟! اونقدر از این ترکیب "اقتدار مرد" بدم اومد که حتی دلم نمیخواد اسمش رو سرچ کنم. این همونه که کلیدم داره؟ و زندگی مدل نداره. زندگی اصلا ارزش مدل تعیین کردن نداره. شاید این شمایید که دارید پستها رو بر اساس پیشفرضها تحلیل میکنید!

من فقط حرفهای خودتون رو بازگو کردم، بدون هیچ تحلیلی! چه برسه به قالب بندی کردن شما یا زندگیتون!!!

میخواید همونطوری که گفتید شخصبت خودم رو در قالب زندگی شما قرار بدم؟ بفرمایید:
من نمیرم دانشگاه درس بدم چون همینجوری... میشه که برم!
به شغلم نمیچسپم، فقط چون چند سال پیش استخدامم کردن!(انگار خودتون گفتید که رسمی نیستید و امکان انتقالی ندارید.)
نمیرم دانشگاه چون بر و بچه‌هارفتن.
بچه دار نمیشم چون اتفاقیه که افتاده دیگه!
و...

من تصمیم میگیرم. و اگر با اراده خودم همه این کارها رو کردم از کسی توقع ندارم منو درک یا همراهی کنه! چون یا خوشحال و راضیم و همدردی نمیخوام یا معلومه خودم هم هنوز درک درستی از خواسته‌هام ندارم.

یه مرد عادی انرژی فیزیکش چندبرابر یک زن عادیه. میتونه صبح تا شب بدوه و شب هم موهاش رو شونه نزنه و بخوابه. بعد من بیام با شوهرم رقابت کنم و ذعوا که تو چرا کار کردی و درس خوندی و من هیچی نگفتم! حالا بکش. تازه درسم که میخونم برای اینه که تو خوشحال باشی وگرنه من که نمیدونم چرا باید بخوام!


رمز تعادل بین توقع دیگران و خواسته شما همون سوالیه که من تو صفحه قبل از شما پرسیدم و جوابی ندادید. شادی شما در چیه؟
ما هرگز توقعات دیگران رو برآورده نمیکنیم مگر اینکه انتظار چیزی(ولو رضایت درونی) داشته باشیم.
شما مجبور نیستید توقعات همسرتون رو برآورده کنید اگر رضایت خاطر همسرتون، باعث شادی شما نمیشه.
شما مجبور نیستید مادری کنید، حتی اگر جامعه شما رو یک فرد بی مسئولیت بدونه.... اینکار رو میکنید فقط و فقط در صورتی که حال خودتون رو بهتر کنه.
پس نباید بگید من توقعات دیگران رو برآورده کردم و انتظار تشکر دارم! نه. شما معامله کردید. رضایت دیگران در مقابل دربافت شادی. همه قضیه درمورد توقعات شما از خودتونه. یکی توقعش از خودش شاد کردن خانواده و فامیله. یکی پولدار شدن و یکی هم انجام صدتا کار نصفه نیمه با هم. اگر انتخاب کردید، نباید "هیچکس" رو سرزنش کنید یا توقعی داشته باشید.

ممنون از دوستان
دیگه به قول دوست خوبم صبا نمیخواستم پست بذارم....اما برای شفاف سازی خانم مهستی
استخدام دولتی چند مرحله داره .....که همش مثل همه و فقط برای اینکه نوع حقوق بر حسب سابقه تعیین بشه عناوین مختلف میگیره...تا پنج سال پیمانی....بعد رسمی آزمایشی و بعد رسمی.....همش یعنی شما استخدام دولتی...اما با عناوین مختلف
من الان سال پنجم هستم
دیگه اینکه ممنون....من از قدرت واژه ها چیزی نمیدونم.....فرق دلگیر.....اما میدونم عصبانی هرگز....
بقیه جملات رو هم فکر میکنم شما متاهل نیستید....من هم قبل از ازدواج ترهای زیادی داشتم....تا چند سال هم مثل شما متعصبانه دفاع میکردم....اما زندگی پارامترهای زیادی داره....یا بزرگ شدن بچه ها و بچه ی دیگه دیگه تعداد متغیرها زیاد تر....مدیریت هم سخت تر....
اما من با توکل به خدا و مشورت میخوام همین قسمت که ضعف دارم رو مدیریت کنم
ببخشید اگه جملات ناقص و مفهوم نیست
من با گوشی تایپ میکنم مدیریت این هم سخته

ممنون از وقتی که گذاشتید....خیرش به خودتون و خونواده برسه