از دست پدر و مادرم فرار کردم.

سلام نمیدونم تاپیک قبلی من رو خوندید یا نه.
ولی امشب که دارم مینویسم خیلی داغونم خیلی.

وجودم پر از حس های منفیه. تنفر..مرگ. حسرت. غصه و بی پناهی.

بعد از جریان اون خواستگاری و آقا که نشد من اومدم منزل برادرم. تا کمی آرامش پیدا کنم. پیش مشاور رفتم و مشاور تا حدودی تونستن منو قانع کنن که چرا اون ازدواج ریسک دار بود.
تا اینجا همه چیز خوبه.
مشکل دوم من پدر مادرم هستن.
اولین خاطرم مربوط به سه سالگی هست که پدرم میخواست با چکش مادرمو بکشه و من پای برادرم رو چسبیده بودم و گریه میکردم.
بزرگتر شدم شاید دوازده ساله که پدرم گفت تو چی میگی طلاق بگیریم یا نه؟ من در جا گفتم تروخدا بگیرین. خسته بودم از دعواها اختلافات و اینکه مامانم به شدت سعی میکرد بگه شماها باید پشت من باشین.
بزرگتر شدم شاید هفده سالم. پدرم در حین زدن مادرم بهش فحشی داد که من طاقت نیوردم و درگیر شدم و هم من پدرمو زدم. هم ایشون منو.
تا الان که 25 سالمه زندگی سرشار از دعوا اختلاف عقیده و سلیقه و عدم درک متقابله.
سر خریدن یک کیلو میوه هم با هم دعوا میکنن. مطمئنم همدیگه رو دوست ندارن.
اما منتش رو میذارن روی من که ما بخاطر شما طلاق نگرفتیم. ما بخاطر شما زندگی کردیم و ....
هر دو فرهنگی بازنشسته هستن و من یک دختر 24 ساله لیسانسه. بیکار و بیکس.
امشب پدرم زنگ زد و یک دل سیر غیبت مامانمو کرد. هر چی سعی کردم پشت تلفن آرومش کنم نتونستم. تا تلفن قطع شد.
اما از نه شب تا الآن دارم گریه میکنم. واقعا بریدم. نمیتونم ادامه بدم به زندگی. دلم مرگ میخواد.
تو مرگ آرامش هست.
همه هم شروع کردن زمزمه ها رو که برگرد خونه. پدر مادرت گناه دارن.(آخه کار برادرم شهر دیگه ای هست و من پیش برادرمم الآن)
از نظر روانی خیلی بهم ریختم...
میگید برم پیش روانپزشک قرصی دارویی چیزی هست که آرومم کنه؟
فقط دلم میخواد فکر نکنم به مشکلات اونا. دلم میخواد فکرم درگیر خودم باشه. اما نمیشه.
الان حالم از اون خونه و پدر مادرم و زندگی توش بهم میخوره.
خودم میدونم بیمار شدم. تحت فشار ها و شکنجه های روحی ناخواسته ای که شدم بیمار شدم.
نمیدونم چکار کنم.
تروخدا مدیر همدردی بخونن و جواب بدن.
بمونم پیش برادرم؟
یا برگردم خونه؟
خودکشی گناهه وگرنه لحظه ای تردید نمیکردم.

سلام
پست قبلی رو که راجب اون پسر بود رو خوندم و بیشتر نوشته هاتونو هم خوندم
خیلی جالبه انگار ورژن زنونه منید منم فرزند اول بودم ولی نه تک فرزند و مثل شما خانواده بیش از حد محافظت گر و فوق مذهبی و سنتی اون قسمت که میگفتید ظاهر اعمالتون مذهبی بود ولی در درون نفرت از خانواده و دین اونا که بهتون تحمیل شده بود قشنگ حرف خودم بود منم همه فکر میکنن همون پسر خجالتی و ترسو بچگی هام هستم و جرات تکون خوردن بدون اجازه این زن و مرد نمیتونم تکون بخورم و خلاصه منو پیغمبری میبینن برای خودشون
شما تحصیلات و شرایطتت چطوره؟برادرتون وضعیتش چطوره؟چرا برادرتون خونه جدا داره و آیا مجرده؟
در کل بگم تصمیماتت چرا فقط همیناست که پیش برادرتون باشید یا برگردید خونه؟
تنها راه آدما هایی مثل ما فقط و فقط وفقط یک چیزه
استقلال
چون شما تک فرزندید و خانواده بسیار مریض گونه وابسته شما هستن و این وابستگی اونا باعث شده که نتونن واسه مشکلاتشون که از همون اول زندگیشون بوده و اصلا به شما هم ربطی نداشته خودشون قاطی داشتن از هم جدا بشن مثل پدر و مادر من که تو سر ما داد میزد و منو خواهرم مثل بید میلرزیدیم و گریه میکردیم یادم نمیاد به دفعه به غیر از تو خونه که دلیلش اونا بودن گریه کرده باشم مادرم همش منو میترسوند و فقط بهم یاد داده بودن بشینم یک جا و تکون نخورم وگرنه مثل دیوونه ها سرم داد میزدن و حالشون از هم بهم میخورد
دیدم حرف هایی زدید تو بعضی پست هاتون که میخواید مذهبی بشید و بشید مثل اونا و بذارید اونا براتون تصمیم بگیرن که دقیق میشید عین پدر و مادر خودتون تو اون سال ها و دقیقا میشید مثل اونا چرا روش زندگی کسی رو که آخر عاقبتشو دیدی رو میخوای الگو کنی؟!؟!؟!؟!
توجیه جدا نشدنشونم همون جمله معروف این زن های وابسته سنتی بدبخته که ما فقط واسه بچه با هم هستیم و اون ترسشون از جدایی رو انداختن گردن شما الانم چنان میگن واسه تو توی زندگی هستیم انگار با این اخلاق و رفتارشون همه عاشقشون بودن و میمردن باهاشون ازدواج کنن هاهاها حتما
بریز دور این عذاب وجدان بیخود و کاذب رو که اون ها ریختن تو سرت و نذار واست تصمیم بگیرن برو درس بخون و کار کن مستقل شو و اونارو تنها بذار توی زندانی درست شده از ترس هاشون اونا مال این زمان نیستن بذار توی حال خودشون باشن دلت واسه هیچ چیشون نسوزه چرا اصلا دخالت میکنی تو کارهاشون بذار بزنن هم دیگرو له کنن دلت خنگ شده چرا دفاع میکنی همین مامانت میتونست سرنوشتتو تغییر بده ولی همه بی ارزگی و وابستگی خودشو انداخته گردن تو تو مسئول ترس های اونا نیستی فقط فقط فقط به فکر خودت باش برو پیششون زندگی کن ولی نه باهاشون.یعنی فقط هم خونه باشید
این جمله دیگران که پدر مادرت هم گناه دارن هم توجه نکن تو گناه داری اونا خودشون گناهن
راجب جدایی و عذاب وجدان بعدشم که قبلا راجب بهش گفتی و نگرانی واسه ازدواجت اصلا نگران نباش آدما میان و میرن قرار نیست با هر مشکلی کنار هم زندگی کنن که آخر سر مثل خانواده شما بشن اشکال نداره اون رابطه تموم شد و خاطره شد و واسشم توضیحی به کسی بدهکار نیستی

سلام عزیزم خیلی متاسفم اما من بایهقسمتی از حرفهای اقا مدی موافقم با یه مقداری اصلا
اینکه ایشون مذهب رو علت بدبختی میدوننو میگن برا چی میخای مذهبی بشی تا بشیمثل خونوادت اصلاااااااا درست نیست خانواده شما اصلا مذهبی نیستن که اینجوری باهم رفتار میکنن
یادتان باشد مذهب رو از رفتار مندراری و تعصبی غلط دیگران تعریف نکنیم بلکه از خود اصل مذهب که همون پیغمبرو قران و ....بسیاری از افراد مومن و ارام و مهربون که بسیار هم میبینیم از اونها برداشت کنیم
بعضی به نام دین سر دین را شکستن
اما با حرفشون که میگن برین مستقل شین موافقم حتما برین سرکار برا خودتون مستقل بشین
ودر خانه کمتر به دفاع بپردازین در عوض از مادرتون که بیشتر شما رو قبول داره بخاین تو این سایتها شرکت کنه یا پیش مشاوره بره تا بدون چطور با پدرت برخورد کنه
مشکلات اونها عدم مهارت ارتباطیست که حتی سر ی کیلو میوه کتککاری میکنن

سلام

شرایط برادرتون چطوره و امکان این که پیش ایشون زندگی کنید هست؟ می تونید یه اتاق مستقل داشته باشید و اونجا بمونید؟
حداقل برای مدتی که به ثبات و آرامش روحی برسید؟

در مورد روانپزشک و دارو برای آرومتر شدنتون هم بله.
فقط یک دکتر خوب برید. نوع و دوز داروها مهمه.

برادرم مجرده و 29 سالشه.
کاررتو شهر خودمون گیرش نیومد و اومد اینجا.
من الآن دوماهه پیش برادرم هستم. اون مشکلی نداره پیشش بمونم. میگه قدمت رو چشمم.
اما پدر مادرم انتظار دارن برگردم.
یا بم میگن مادرت افسرده شده برگرد گناه داره.
یا پدرم زنگ میزنه غر میزنه.
مجبورم برگردم.
دیشب انقدر گریه کردم که حالم بد شد و کارم به اورژانس کشید.
چرا باید زندگی من اینجوری باشه.؟
میدونم همه مشکل دارن تو زندگیشون. ولی هیچ کس انقدر بهش فشار نمیاد که فرار کنه از خونش.

دوستای هم سن و سالم الآن یا بچه ی دومشون رو دارن یا رفتن خارج یا نامزد کردن.
من توی آستانه ی 25 هستم و تمام هم و غم زندگیم اینه چکار کنم دعوا نکنن؟ چکار کنم آرامش باشه تو اون خونه.
قید ازدواجو زدم با اینکه دلم پر میکشه براش.
برام شه مثل حسرت و عقده.
شبا چشامو میبندم و تصور میکنم یه مرد تو آغوشمه و دارم موهاشو ناز میکنم :54:
یا حتی تصور دعوا کردن با همسرم و قهرم و گریم میتونه برام خوشایند باشه.
نسبت به مسائل جنسی شدیدا حساس شدم.
شاید بخندین ولی تحت فشار شدید جنسی ام و دارم خودمو کنترل میکنم.
هر کسیو میبینم ازدواج کرده آه میکشم. میگم خوشبحالش حداقل به گناه نمیفته. حداقل از نظر جنسی لذت میبره.
دارم دیوونه میشم.گاهی حس میکنم چهار پنج تا صدا تو مغزم دارن با هم حرف میزنن. یا حس میکنم نمیکره راست و چپم از هم جدان و دارن علیه هم کار میکنن.
دلم میخواد تو زندگی درگیر دغدغه های خودم باشم.ولی نمیذارن.
مرتب منو داخل میکنن.
مثلا اومدم اینجا آرامش داشته باشم. پدرم زنگ زده میگه من تو زندگی بی اختیارم. حرف حرف مادرته. خونه زندگی ای که توش افراد پیش هم نیستن میخوام صد سال نباشه.
این زندگی نیست و ...
وقتی هم اونجام حتی اگه داخل دعواشون نشم. از تو اتاقم صدای دعواشونو میشنوم.
اگرم دخالت نکنم و جداشون نکنم. به کتک کاری میکشه.
دلم مرگ میخواد. بخدا راضی ام به مرگم. آرزویی ندارم جز آرامش.
مگه آرامش تو مرگ نیست؟
به چی زندگی دلمو خوش کنم...؟

سلام دوست عزیزمبنظرم اول با برادرتون صحبت کنید و از برنامه یکی دوساله اینده زندگیش بپرسید, اگر قصد ازدواج در این مدت رو نداشت, شروع به یادگیری یک مهارت بشید و یا از طریق رشته تحصیلیتون دنبال کار بگردید و انشالله شاغل بشید, کار کردن در حوزه مورد علاقه خیلی خیلی خیلی مشغله مفید و لذت بخشیه و زمان برای افکار مزاحم نمیگذاره, ضمنا اگر دلیلی برای حضور در اونجا داشته باشید دیگه مدام نمیگن بیا خونهتو خونه برادرتون مسیولیتی رو برعهده بگیرین, مثلا اشپزی و چیزای دیگه,طوری که حس نشه اونجا سربار هستید,الان فقط و فقط تمرکز رو روی خودتون بگذارید, حال شما که بهتر باشه به والدین ناسازگارتون هم بیشتر میتونید رسیدگی کنید. من بخشی از شرایط شما رو با پوست و گوشت و خونم حس میکنم

سلام مجدد.
بعد از اینکه کل فامیل بسیج شدن و زنگ زدن به من که برگرد خونه.
و بحث هایی که شد برگشتم. الان یه هفتس که برگشتم.
خیلی سعی کردم خیلی... ولی شکنجه شدم.
من یه دوستی دارم خیلی زبون بازه و با زبون بازی و سیاست تونسته کار گیر بیاره. مامانم همیشه اونو میکوبم تو سرم که ازش یاد بگیر و فلان و بهمان.
اون دوستم کارش ساعتی هست و ساعتی 6 تومن در میاره که خیلی ناچیزه. ولی مامانم نمیخواد قبول کنه که ساعتی 6 تومن با کار تدریس واقعا ظلمه...هی بهم اصرار میکنه تو هم برو و تو سری میخورم.
تا اینکه بعد کلی کلنجار بخاطر اینکه بهم گیر ندن با دوستم صحبت کردم و قرار شد منم همکارش بشم و من بخاطر تشکر و هم بخاطر اینکه از تو خونه موندن افسرده شده بودم گفتم شب دعوتش کنم شام بیرون...
همین که صبح به مامانم گفتم گفت که من دوست داشتم روز جمعه همه با هم بریم بیرون. گفتم خب شمام بیاین تو و بابا اونطرف بشینین من و دوستم یه سمت دیگه.
گفت اخه من فقط با تو میتونم حرف بزنم.(خودمم دلم سوخت چون با بابام واقعا نمیسازن)
اما جوش آوردم گفتم مگه خودت نگفتی از فلانی یاد بگیر مگه خودت نگفتی برو سرکار ؟ میشه بدون اینکه با کسی رابطه داشت ازش بخوام برام کار جور کنه؟ خب زشته! ادم یه شان و شخصیتی داره.
بخدا یه هفتس موندم تو خونه دارم خفه میشم. پدر مادرم قهرن. با هم حرف نمیزنن یا میان عیب همدیگه رو به من میگن. من صبوری میکنم سکوت میکنم. به این امید که یه بیرون برم با دوستام. که زندگی خودمو داشته باشم. نمیذارن.
ظهر کلی گریه کردم و قرارو با دوستم کنسل کردم . عصر به مامانم گفتم بیا بریم بیرون دور بخوریم. گفت سریال داره. نشسته داره سریال میبینه!
یکذره انصاف آدم بخرج بده خب.
خب منم آدمم دلم استقلال میخواد. روزی اهل رفیق بازی نبودم. تو این شهر فقط همین دوستو دارم بعد چهار ماه گفتم ببینمش.
دارن منو هم افسرده و منزوی میکنن.
از اون طرف دوباره مساله ازدواجم مطرح شد. گفتم من نمیخوام ازدواج کنم. و بحث بالا گرفت.
بعد میگه مادر و خواهر طرف بیان ببینتت؟ میگم چرا اول من نباید پسره رو ببینم؟ مگه من کالای جنسی ام که مادر کسی بیاد بر اندازم کنه؟ یا مگه هم جنس بازیه که یک زن منو ببینه؟ ارزش من به اندازه ی دور کمرمه؟ یا رنگ پوستم؟ یا جنس موهام؟
خب این چه حرکت زشتیه! کسی میخواد منو ببینه تو کوچه و خیابون فرصتش هست ببینه. من نمیخوام با کسی ازدواج کنم که منو بخاطر ظاهرم بخواد... اتفاقا فوق العاده زیبام و اعتماد بنفسشو دارم. از تمام دوستام و فامیل زیبا ترم. قد بلندم. سفیدم. هیکلم به شدت عالیه. موهای صاف و قشنگی دارم....
ولی بدم میاد از این رسم غلط. از اینکه ما زن ها میذاریم بهمون توهین شه!
اگه سمینارهای دکتر فرهنگو گوش کرده باشین ایشون میگن که مراسم دختر بینون ممنوع! میگن اجازه ندید به اینکار!
از موضوع اصلی دور شدم... بعد کلی دعوا و بحث انقدر گریه کردم تا بیهوش شدم حالم خیلی بد بود.
بعد مامانم اومده بالا سرم میگه بچه های تنبل و ... بار آوردم. این همه خرجتون کردم(من دانشگاه دولتی و روزانه خوندم که مبادا منت پول رو سرم باشه ولی هست) همه هم کار میکنن هم درس میخونن هم کار خونه میکنن(اشاره به همون دوستم که میخواستم ببینمش) بچه ی من فقط میخوابه...
منم گفتم من میخوام بمیرم. نه ازدواج میخوام. نه کار نه هیچی. ولم کنین تنهام بذارین...
بعد میگه بقیه عرضه دارن خوب ازدواج کنن تو نداری!
(چون کسیو دوست داشتم که مامانم دوست نداشت و همه چیزو بهم ریخت)

بخدا بریدم. دلمو به چی خوش کنم؟ دلم میخواد بمیرم. میخوام احساساتو بکشم در خودم. من دیگه نیازی به هیچ مردی و ریالی پول ندارم. حتی نمیخوام غذا بخورم که منت پول غذا روم باشه. خدا رضایت بده جونمو بگیره...
دلم مرگ میخواد تمام رویاهام مرگه...
تروخدا شما دعا کنین بمیرم... تروخدا شما بگین اشتباه من کجاست؟ حق من چیه؟
من باید نقش شوهرو بازی کنم برای مادرم؟
باید از تمام خواسته هام مثل بیرون رفتن و ازدواج و ... بگذرم بخاطر مادرم؟
باید بچپم تو خونه بخاطر مادرم؟
باید تنبه ازدواجی بدم که بدم میاد بخاطر مادرم؟
پس بخاطر خودم چی؟ بخاطر خودم باید چکار کنم که کسی بهم گیر نده...؟

با من تکرار کن: مسئولیت احساسات دیگران با من نیست. مسئولیت ناراحتی دیگران با من نیست. مسئولیت عصبانیت دیگران با من نیست. مسئولیت خوشحالی دیگران با من نیست.

مادرتون مسئول زندگی خودشه. پدرتون مسئول زندگی خودشه. شما نمی تونید اون ها رو خوشحال کنید. نمی تونید زندگی شون رو جمع کنید.

زندگی تون رو با گوشت و پوست حس می کنم ولی خواهر من عزیز من، شما گوسفند قربونی نیستید. شادی شما مهمه. خوشبختی شما مهمه. نظر و عقیده شما مهمه. شما حق داری مستقل باشی. حق داری کار کنی. حق داری تفریح کنی.

به نظر من اشتباه کردی برگشتی. کاش می موندی و همونجا کار پیدا می کردی. الان هم دیر نشده. خط تلفنت رو عوض کن یا همه رو بلاک کن. برگرد پیش برادرت و از صبح تا شب دنبال کار بگرد تا کار پیدا کنی. همونجا بمون. به پدر و مادرت هم فقط و فقط وقنی انرژی داری و حال داری زنگ بزن و به تلفن هاشون لازم نیست تا یه مدتی حداقل جواب بدی.

اراده کن. همین الان وسایلت رو جمع کن و برو. زندگی و جوونی ات رو تباه نکن.

ای کاش به همین راحتی بود...
فرار تا کی جواب میده؟
من دخترم اختیارم اونقدرا هم دست خودم نیست....
دلم میخواد زندگی کنم. تعریف من از زندگی همش شکنجه بود...
میبینم دوستام ازدواج میکنن. حتی حلقه ی توی دست دخترا رو میبینم اشکم در میاد. وقتی دست پسری تو دست دختریه انگار چنگ میزنن به قلبم.
اینجا شهر کوچیکیه همه تو سن کم ازدواج میکنن. فقط منم که اسیر این خانوادم و باید ها و نباید هاشون. کاش یتیم بودم....
کاش هیچ وقت دنیا نمیومدم....

- - - Updated - - -

ای کاش به همین راحتی بود...
فرار تا کی جواب میده؟
من دخترم اختیارم اونقدرا هم دست خودم نیست....
دلم میخواد زندگی کنم. تعریف من از زندگی همش شکنجه بود...
میبینم دوستام ازدواج میکنن. حتی حلقه ی توی دست دخترا رو میبینم اشکم در میاد. وقتی دست پسری تو دست دختریه انگار چنگ میزنن به قلبم.
اینجا شهر کوچیکیه همه تو سن کم ازدواج میکنن. فقط منم که اسیر این خانوادم و باید ها و نباید هاشون. کاش یتیم بودم....
کاش هیچ وقت دنیا نمیومدم....

سلام دوست عزیز

میدونم شرایط سختی رو دارین تجربه میکنین . من و خیلی های دیگه هم تا حدی توی این شرایط بودیم. خیلی سخته بخواین درگیر چیزهایی بشین که هیچ نقشی توشون

نداشتید.

اگر واقعا به ازدواج نیاز دارید نه برای فرار از خانواده بلکه به خاطر خودتون پس بهتره یه کم روی ازدواجتون تمرکز کنیم.

حرفی رو که در مورد اینکه مادر خواستگار بیاد و شما رو ببینه زدید درست بود. ولی توجه داشته باشین که ما داریم توی جامعه ای زندگی میکنیم که با توجه به سنتی

بودن باید بعضی شرایط رو بپذیریم.به نظر من در شرایط فعلی مجبور هستیم از بعضی عقایدمون کوتاه بیایم.

در مورد زندگی با برادرتون آیا با توجه به اینکه در یک شهر کوچک زندگی می کنید برای ازدواجتون مشکلی پیش نمیاد؟

من درک می کنم شرایط سختی دارین ولی خودتون اون رو برای خودتون سخت تر نکنید.روز جمعه که قرار به بیرون رفتن بود بهتر بود محترمانه به مادرتون میگفتین

خیلی دوست دارین باهاشون وقت بگذرونید ولی اون قرار به خاطر آینده کاریتونه و بدون عذاب وجدان و حرف دیگه ای میرفتین. وقتی پدرتون زنگ میزنن که عیب های

مادر رو بهتون بگن یا مادر پشت سر پدر حرف میزنن بگین این مسائل به شما مربوط نمیشه و نمیخواین حرفی در این مورد بشنوید.

این کار پدر و مادرتون خیلی برای شما آسیب زننده هست.

اون کاری رو که دوستتون میتونه براتون جور کنه از دست ندین حتی اگر شده حقوقی هم بهتون ندن.این خیلی براتون فرصت خوبی برای دور موندن از شرایط خونه هست.

نوشتید که

<

بعد از اینکه کل فامیل بسیج شدن و زنگ زدن به من که برگرد خونه.

برای من روشن نیست که حرف فامیل چطور باعث برگشتن شما به خونه شده. آیا فامیل شما رو به زور چاقو و تفنگ و ... به خونه برگردوندند؟ اگر جواب تلفن هاشون رو نمی دادید چی می شد؟ یک لحظه تصور کنید که هیچ کدوم یک از این تماس ها رو پاسخ نمی دادید یا به همشون یک نه محکم می گفتید. چه اتفاقی می افتاد؟ بدترین حالت ممکن رو برای من توصیف کنید.

>من دخترم اختیارم اونقدرا هم دست خودم نیست....

بله خانم ها از نظر اجتماعی محدود تر از آقایون هستند ولی شما مجبور نیستید که اسیر این محدودیت باشید. من هم دخترم و این محدودیت ها رو درک می کنم ولی شما و فقظ شما هستید که می تونید برای زندگی و آزادی و استقلال خودتون بجنگید نه دیگران. مسئولیت زندگی تون با خودتونه. یک شوالیه سوار بر اسب سفید به نجات شما نخواهد اومد.

شرایط سخت شما باعث شده که به حالت درماندگی دچار بشید. سختی ها رو می بینید ولی به راه حل های احتمالی توجه نمی کنید. نگران هستید که از پس مشکلات برنیایید. واقعیت اینه که راه حل هایی وجود دارند که حال شما رو تا حدودی بهتر می کنه و اوضاعتون رو بهبود می ده. واقعیت دیگه اینه که شما در درونتون انقدر نیرو دارید که با این سختی ها بجنگید و خودتون رو نجات بدید.

پس به خودتون اتکا کنید و بدون توجه به حرف فامیل و آشنا زندگی تون رو اداره کنید.

دختری که دور از خانوادش زندگی کنه دور از پدر مادرش ازدواج خوبی نمیتونه داشته باشه...
همه اینو میدونن و پذیرفتن. اگه قرار باشه جواب تلفن کسیو ندم و فرار کنم و دور از پدر مادرم باشم که میشم یه موجود منزوی!
حداقل اینجا تو شهر خودمون برام کار هست. دوتا آشنا هست که بهانه ی اونا از خونه بزنم بیرون. تو یه شهر غریب فقط با برادرم که اونم صبح تا شب سرکار میره چکار کنم؟
چه بخوایم چه نخوایم قضاوت غلط مردم میتونه تو سرنوشت من اثر بذاره. اینجا تهران نیست که دختر بتونه تکی بره جدا زندگی کنه. اصلا پذیرفته نیست.
راه حل فرار نمیخوام.
بهم راه سازش رو یاد بدین. یادم بدین چطور کمک کنم به والدینم که در نهایت به خودم کمک شه....
دیگه نمیخوام فرار کنم!

با این شرایط شما اصلا به ازدواج نمی رسین که حالا فکر خوب و بدش هستین.مشکل شما به نظرم اینه که ته ذهنتون منتظر معجزه هستین.این معجزه هم یا سازش پدر و مادرتونه یا شاهزاده سوار بر اسب سفید که بیاد و نجاتتون بده و خوب جفتش بیشتر شبیه شوخیه.به نظر خودت اون پسری که به خاطر یاوه گویی مردم درباره جدا زندگی کردنت از ازدواج باهات منصرف میشه مورد مناسبی برای ازدواجه؟شما که خودتو کالای جنسی نمی دونی و روی حفظ شان و احترامت به عنوان یه انسان حساس هستی چطور به این تحقیر تن میدی؟
استقلال یه پروسه سخت و دردناک و پرزحمته.شما در حال حاضر امنیت نسبی ات رو به آزادی و آرامش و استقلالت ترجیح دادی ولی خبر بدی برات دارم اون هم این که این امنیت کاذب هم به زودی فرو خواهد ریخت و با بالا رفتن سن پدر و مادرت تنش ها و گرفتاری ها بیشتر میشه.اون وقت شما می مونی و عمر رفته و اطرافیانی که بابت هیچ کدوم از فشارهایی که بهت آوردن خودشون رو مسئول نمی دونن.این رو یادت باشه که اگر الان زندگی ت رو نجات ندی خودت مسئول شکست ات در زندگی خواهی بود و این تویی که صد در صد رنج شکست رو باید تحمل کنه و بعدها حق نداری شنل قربانی رو رو دوشت بندازی و از دیگران طلبکار باشی.الان فرصت هست و ممکنه فردا همین فرصت رو هم نداشته باشی.

بازم تکرار میکنم واقعادمجموعه ای از شرایط اجازه نمیده فرار کنم.
نمیدونم چرا فکر میکنین دور بودن کمک میکنه؟
من بخاطر همین فرارررفتم تو یه رابطه ی غلط و خودمو بدبخت کردم.
پدر مادرمن حتی اگه ازشون متنفر باشم نمیتونم تو سن پیری رهاشون کنم اونم وقتی مجردم و دلیل موجهی ندارم. جواب خدا رو چی بدم؟
من میگم بهم تکنیک سازش یاد بدین. تکنیک حرف زدن. تکنیک دوست داشتن و عشق ورزیدن.
همه بسیج شدین میگین برو و خططتو عوض کن و بلاک کن و...
فرار کار آدم ترسو هست. من دیگه به هیچ وجه نمیخوام فرار کنم.
لطفا اگه راهکاری بلد نیستین با پستاتون از آیندم نا امیدم نکنین.
یعنی فرار کنم آینده ی خوبی در انتظارمه ولی اگه بخوام مثل هر دختری پیش خانوادم زندگی کنم هیچ وقت نمیتونم؟
حرفاتون دلمو میشکنه.
من خودم زندگیم صد تا مشکل داره.
از کم در آمدی و فقر بگیر تا شکست عشقی و رابطه ی غلطم و مسائل پدر مادرم.
با فرار همش حل میشه؟!
والا انگار خودم بهتر بلدم به خودم مشاوره بدم.
بعدم اون دوماهی که من فرار کردم خیلی مسائل پیش اومد. خالم میومد بام حرف میزد این میرفت اون میومد...اونجام خونه داداشمه. اونم که در رو به روی اقوام نمیبنده...
میشه تلفن پدر مادرمو ریجکت کنم؟!
میشه بدون اذن پدرم ازدواج کنم..؟.
چرت محضه!
بعدم برادرم خودش تو سن ازدواجه..خیلی دیر تا دو سال دیگه ازدواج میکنه. بعدش چی برم تو خیابون بخوابم؟
راه حلی که فقط موقتا جواب بده و دل هزار نفرو بشکنم راه حل نیست. فراره.
لطفا آزارم ندین.
نمیخوام فرار کنم.
اصلا گور بابای ازدواج. میخوام به عنوان یه آدم مجرد شاد زندگی کنم. فقط به مهارت نیاز دارم. احساس میکنم اگه بلد باشم شاید بتونم آرامشو برقرار کنم. یه آرامش نسبی.

سلام دوست عزیز

مساله کارت چطور شد؟ اگه تصمیمت زندگی با پدر و مادرت هست سعی کن کمتر توی خونه باشی و وقتت رو با فعالیت های مثبت مثل همین کار کردن پر کنی حتی اگر

حقوق خوبی بهت ندن.

کم کم سعی کن حساسیت هات رو به حرف های مادرت کم کنی. حرف هاش رو به حساب سرکوفت نزار. اون نمیدونه چطور با تو حرف بزنه.اونم حتما تو زندگیش خیلی

آسیب دیده که البته تو مسئول آسیب ها و انتخاب های اون نیستی.

سعی کن توی مسائل مربوط به پدر و مادرت تا حد امکان دخالت نکنی. هیچ وقت طرف یکیشون رو نگیر.سعی کن هر دوشون رو به یه اندازه دوست داشته باشی.

اونا پدر و مادرت هستند به تو ربطی نداره رابطه اونا چطوریه. ولی هر دوی اونها یه نسبت با تو دارند. میدونم سخته ولی سعی کن تمرکزت رو از روی اونا برداری.

اینو مدام با خودت تکرار کن.

تمرکز بیش از حد روی خانواده باعث شده تو از خودت و حال خودت غافل بشی.بشین فکر کن چه کاری برای بهتر شدن حالت میتونی بکنی.

من اگه جات بودم در مرحله اول به کار فکر می کردم.مطمئن باش این خیلی بهت کمک می کنه.

موفق باشی عزیزدلم:72:

با سلام
به نظر من هم فرار راه حل مناسبی نیست اونم توی فرهنگ ما
برای خودت هدفی در نظر بگیر حالا این هدف یا شغل هست یا یادگیری یک مهارت در جهت داشتن شغلی در آینده

و کلا یه مدت پات رو از روابط پدر مادر بیرون بکش
خودت دیدی که یه مدت پیش برادرت بودی و پدر مادرت براشون اتفاقی نیفتاد
هر کار کردن هیچ عکس العمل نشون نده حتی اگر کتک کاری می کنن در اتاقت رو ببند و به کاری سرگرم شو موسیقی گوش کن که حتی صدای دعوا رو نشنوی
خودت دیدی که حضور شما تاثیری در توقف دعوا نداره پس اعصاب خودتو راحت کن فکر کن اتفاقی نیفتاده

هر کدوم از دیگری بخواد بد بگه هیچ عکس العملی نشون نده آخرش بگو هر کس در مقابل خوبیهایی که داره نقاط ضعفی هم داره
بیشتر از این نظر نده اصلا همون موقع به چیز دیگه ای فکر کن تا نشنوی چی میگه

اگر برای تجدید روحیه ات یا مساله کاری نیاز داشتی با دوستت بیرون بری دیگه با اصرار مادرت نرم نشو چون گوش کردن به حرف ایشون در چنین شرایطی برابر با افسردگی و انزوا برای شماست

به عبارتی توی خونه پدر مادرت زندگی کن ولی مستقل زندگی کن نذار روی تصمیمهات اثر بذارن راه خودتو برو کار خودتو بکن

اگر اون روز با دوستت بیرون میرفتی بعدشم مثلا یه جعبه شیرینی میگرفتی میومدی خونه که از دل مادرت هم دربیاد بهتر بود یا مثلا بعد برگشتت با مادر پدرت هم بیرون یه دوری میزدی

هرچقدرم که سرزنشت کردن بگو من توانم همین قدر بوده شما هم بیشتر توقع نداشته باشید لطفا

در مورد اون خواستگاری هم که داشتی و گفته بودی چند ماهی دوست بودید آیا امکان بازگشتش وجود نداره؟
به نظرم اگر امکان بازگشتش وجود داره و خودت هم اون فرد رو مناسب میبینی شاید بد نباشه روش فکر کنی

شرایط سختت رو درک می کنم
با پدر مادرت پرخاشگری نکن ولی نیازی هم نیست وقتی حرف غیر منطقی میزنن اطاعت کنی بی صدا کار خودتو انجام بده البته کاری که منطقی و عقلانی باشه
در رابطه با سرزنشها هم یه گوشت در باشه و اون یکی دروازه بعضی آدمها مثل مادر شما سرزنش کردن توی ذاتشون هست و هرچی باشی و هر کار بکنی اون سرزنشها رو دارن پس تنها راه اهمیت ندادن به حرفهای غیر منطقی هست

البته اینها نظرات شخصی من هست شما شرایط زندگی خودت رو بهتر میدونی و شاید تصمیم گیری عاقلانه تری در رابطه با نوع رفتارت بتونی داشته باشی

وابستگي و مهرطلبي بزرگترين مشکل است.
شما براي خودت زندگي نمي کني.
ديگران چي ميگن مهمه.
پس صلاح خودت رو خودت بهتر ميدوني.

اکثر کسایی که دچار خشونت خانگی هستن واکنشی شبیه شما دارن و به راحتی نمی تونن محیط خشن رو ترک کنن.انکار،توجیه و امید کاذب از جمله مکانیزم هایی هست که این جور وقت ها آدما بهش پناه می برن.اون چیزی که گفتم تجربه هزاران بار تکرار شده دخترهایی مثل توئه و جالبه که همه کسانی که قربانی این وضعیت هستن مورد خودشون رو استثنایی می دونن.یه گشتی تو همین تالار بزنی خانم دکترهایی رو می بینی که از همسراشون کتک می خورن،بهشون خیانت میشه،به لحاظ اقتصادی ازشون سواستفاده میشه و در عین حال هنوز هم سوالشون اینه که بمونن یا برن.بعضی ها پشت فرزندانشون قایم میشن تا ترسشون رو از تغییر توجیه کنن."به خاطر بچه هام موندم" جمله معروف قربانیان خشونته،حرفی که شما می زنی چه فرقی با حرف این خانم ها داره؟ما تو فرهنگی بزرگ شدیم که از همون اول به دخترها یاد میده باید عاطفی،حمایتگر و مطیع باشن.همین مساله باعث میشه وقتی بزرگ شدن ازشون "اخاذی عاطفی" بشه.تا حالا از خودت پرسیدی چرا این تویی که باید سهم بیشتر فشار روانی خانواده رو به دوش بکشی نه برادرت؟اون هم زمانی که توهم عمومی بر اینه که این پسره که عصای دست پدر و مادرشه و دختر میره پی زندگی خودش!چطور اون می تونه برنامه مستقل برای زندگی ش داشته باشه ولی تو همه چی رو گره زدی به والدینت که اتفاقا والدین خوبی هم برات نبودن؟چرا رابطه غلطت رو به فرارت نسبت میدی ولی به شرایط نابسامان خونوادت نسبت نمیدی؟فرزند هیچ وطیفه ای نسبت به پدر و مادر نداره.این اونا بودن که تو رو به دنیا آوردن و مسئول تو بودن نه بالعکس.این تو بودی که به اون ها لذت پدر و مادر شدن رو چشوندی و اون ها باید قدردان تو باشن.اگر فرزند در دوران پیری از پدر و مادرش حمایت می کنه این لطفه نه وطیفه و رابطه کاملا مستقیمی به محبت و انسانیتی که خرجش شده داره.شما تو خانواده ای بزرگ شدی که اگر تو یه کشور دیگه ای بودن چه بسا دولت شما رو از خانوادت می گرفت و صلاحیت والدینت رو برای نگهداری از شما باطل می کرد اون وقت شما نسبت به این خانواده احساس عذاب وجدان داری؟پس حق خودت برای زندگی چی میشه این وسط؟لابد شما هم به نوبه خودت بچه ای به دنیا میاری و از اونم انتظار خواهی داشت در صورت درگیری با شوهرت،تو خشونت دست و پا بزنه و فرسوده بشه ولی شما رو ترک نکنه!آدمها گاهی ادعا می کنن کسی رو دوست دارن و اتفاقا وقتی رو صندلی روانکاو میشینن میفهمین که چه بسا به شدت از اون آدم متنفرن.من فکر می کنم شما دچار همین مساله هستی و این تاکیدی که روی حمایت از والدینت می کنی از روی محبت نیست و از روی عذاب وجدانه.اگر من جای تو بودم به خدا می گفتم که کسی که وظیفه ش رو نسبت به فرزند ادا نکنه حقی هم به گردن اون فرزند نخواهد داشت.منطقیه نه؟

پ.ن:درباره "سندروم استکهلم" اگر چیزی نخوندی توصیه می کنم سرچ کنی.
پ.ن 2:گفتنی ها رو دوستان گفتن من هم گفتم.جواب دیگه ای نخواهم داد ولی ده سال دیگه که برگشتی این روزها رو یاداوری کردی یادت باشه این حرف ها رو کسایی بهت زده بودن.