ازدواج من ، تقدیر یا اراده؟!

سلام خدمت همه دوستان

میدونم ممکنه سئوالم خیلی خیلییییی کلیشه ای باشه، من دختر 32 ساله ای هستم که از نظر ظاهر، تحصیلات و خانواده و هر چیزی که خودم یا اطرافیانم دقت میکنیم در سطح خوبم.
فوق لیسانس دارم و کار میکنم، از نظر مالی، هم وضع خانوادم خوبه هم خودم به شخصه تو این سال هایی که کار کردم حتی بدون کمک خانوادم به خیلی چیزا رسیدم.
باور کنید قصدم اینجا تعریف از خود نیست اما برای اینکه مشکلم رو بهتر متوجه بشید میگم، از نظر چهره واقعا خوبم، قدم بلنده و به واسطه ورزشی که میکنم هیکلمم خوبه. تو تمام این سال ها فقط و فقط تلاش کردم. از 22 سالگی یعنی در واقع بعد از تموم شدن دوره ی لیسانسم به پسرایی که قصد آشنایی داشتن اجازه میدادم که بیشتر آشنا شیم. الان 10 سال از تصمیم من برای ازدواج میگذره. با آدمای خیلی زیادی آشنا شدم، اما باور کنید همیشه یه دلیلی برای نشدن بود، هر دلیلیییییی که فکرشو بکنید.
ممکنه فکر کنید سخت گیرم تا حدودی قبول دارم اما از حدود 27 سالگی تصمیم گرفتم کمتر سخت بگیرم و واقعا هم از نظر فکری تغییر کردم و معیارهام عوض شدن و خود اون آدم برام مهم بود نه جوانب مادی و...، (میگفتم اگه مثلا وضع مالیش خوب نیست منم کار میکنم کمکش میکنم) اما با این وجود نشد که نشد.
حتی زمان هایی که من تقریبا اوکی بودم طرف مقابلم کم میاورد، یا به خاطر خانوادش تن به ازدواج سنتی میداد (حالا زمان هایی که آشنایی سنتی میداشتم دقیقا طرف مقابل جور دیگه ای رفتار میکرد) یا به خاطر خارج رفتن و... واقعا هر مشکلی که فکرشو بکنید پیش میومد.
اهل دوست پسر نبودم و الانم نیستم از وابستگی عاطفی ترسیدم، از اونجایی که چند بار وابسته شدم (با اینکه آشنائی هام هدفمند بود) و نشده آسیب دیدم میترسم وارد روابط صرفا دوستی بشم. توی خیلی از آشنایی هایی که طرف با قصد ازدواج اومده متوجه شدم فقط هدفش داشتن رابطه است که خب سریع رابطه رو تموم کردم.

بعد از تموم شدن درسم، (توی محیط کارمم افراد زیادی رو نمیبینم) بیشتر آشنایی هام از طریق معرفی بوده و واقعا خیلیاشون از خیلی نظرها هم سطح نبودیم. نه فکری، نه اجتماعی و ...

خیلی ها میگن تقصیر خودته، اقدامی برای ازدواج نمیکنی، همش صبح تا شب سرکاری، اینو قبول دارم اما من خیلی تو این چند سال اخیر جاهای مختلف رفتم، واقعا هم با افرادی آشنا شدم. اما چیکار میشه کرد دیگه؟
اگه این اعتقاد درسته که ازدواج تقدیره که پس باید خودش پیش بیاد و ما فقط باید آگاه باشم و سعی کنیم فرصت ها رو از دست ندیم.
اما اگه من باید تلاش کنم، آخه چجوری؟ دیگه کجا برم؟ چیکار کنم؟ من صبح تا شب سرکارم و بقیه زمان ها واقعا به جز کلاس و ... (که همه کلاس هایی که فکرشو میکردم) رفتم. اینکه میگن خودت باید زرنگ باشی، چجوری زرنگ باشم آخه؟ چرا همیشه میگن فلانی رو ببین چقدر زرنگ بود و چه ازدواجی و ... در صورتی که من از نظر خودم و حتی بقیه، نه تنها از اونا کم نداشتم شاید خیلی بهترم بودم.
راستش من دختر ساده ای هستم، توی کار و درسم باهوش بودم و هستم. حتی باور کنید توی آشنایی هام خیلی وقتا خودم متوجه دروغ گفتن خیلیا شدم و البته هزار بار شکر که خدا خیلی جاها هوامو داشته.
میدونم ممکنه فکر کنید الکی کسی رو رد کردم اما باور کنید برای هر مورد بی نهایت انرژی گذاشتم تا خوب بشناسم و همیشه مشورت کردم چه با دوستان چه خونواده چه همه آدمایی که آگاهی داشتن.

ازدواج واقعا قسمته؟ یا من چون به قول دوستان زرنگ نیستم یا تلاش نمیکنم الان اوضام اینه؟ تلاش چجوریه؟ واقعا بقیه دخترا مگه چجوری تلاش میکنن؟! واقعا در من نمیگنجه تو خیابون یا هر جای دیگه دنبال آدم باشم.
خیلی این فکرا اذیتم میکنن، خیلی زیااااااد. احساس میکنم تقصیر خودمه اما وقتی گذشته رو بررسی میکنم میبینم من تقصیری نداشتم. زرنگ نبودن ینی چی؟
الانم که یه مدت با کسی آشنا نشدم شاید چون اصلا جایی به جز کار نمیرم یه جورایی دیگه خسته شدم. گفتم خودش پیش میاد اما نیومد! یکی دو نفر معرفی شدن که حتی با یه بار دیدار هم هم من هم طرف مقابل همون بار اول ملاقات فهمیدیم به درد هم نمیخوریم.
چیکار کنم!!

برای ازدواج کسی را انتخاب کنید که ایمان واعتقادش راسخ باشد خوش نیت خوش اخلاق خوش مشرب باشد
کسی که اصل نصب داشته باشد کسی که اهل حلال و حرام باشد کسی که تا به حال به غیر شما نگاهی و قصدی به شخصی دیگر نداشته است
مردی که با کف دستانش رزق روزی تهیه میکند ارزشش بیشتر از کسانیست که با یک تلفن زدن میخاهند رزق خود را تهیه کنند
از خدای بزرگ بخواهید کمکتان کند و عنوان کنید خدایا من به خاطر حفظ حیایم عزتم و شرفم و ابرویم از دوستی با مردها فرار میکنم چون خود گفتی از رفت امد با نامحرمان بپر هیزید که هر که با من باشد من او را بی نیاز میکنم
پس ای خدای بزرگ خودت مسیر زندگیم را به بهترین شکل و به بهترین همسر و پاکدامن قرار ده
شما سعی کنید در مکان های عمومی مثل مسجد و... بیشتر شرکت کنید تا هم مشغول شوی
تا بیشتر دیده شوید

سلام رها ی عزیز

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط raha32

راستش من دختر ساده ای هستم

---

ساده از لحاظ رفتار یا پوشش؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط raha32

ازدواج واقعا قسمته؟ یا من چون به قول دوستان زرنگ نیستم یا تلاش نمیکنم الان اوضام اینه؟ تلاش چجوریه؟ واقعا بقیه دخترا مگه چجوری تلاش میکنن؟! واقعا در من نمیگنجه تو خیابون یا هر جای دیگه دنبال آدم باشم.
!

---

دوستان چطور به این نتیجه رسیدن که شما زرنگ نیستین؟

لینک مرتبط:
http://www.hamdardi.net/thread-9311.html

سلام ...

من یه سوال مشابه به سوال شما داخل سایت استاد حورایی دیدم جوابش رو میزارم . مفید خواهد بود . در کنار همه این ها من یه پیشنهاد بدم ...داخل قنوت نماز ایه 74 سوره فرقان رو بخون ... خیلی موثر هست .

این هست :

رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقينَ إِماماً

ترجمه : پروردگارا همسران و فرزندانمان را ، مایه روشنی چشم قرار بده و ما را پیشوای پرهیزگاران نما

منبع

صورت سوال :

نقل قول:

---

دختر 35 ساله مجرد هستم و بسیار علاقه مند به ازدواج. لطفا با توجه به سن و شرایط جامعه لطفا جهت داشتن یک ازدواج سالم و خوب و جهت اینکه این موضوع با سرعت بیشتری اتفاق بیفتد راهنمایی فرمایید.

---

پاسخ :

نقل قول:

---

باسلام؛ چند نکته: 1-اولاً به طور جدی توکل‎تان به خدا باشد و مطلقاً نگران نباشید. مسائلی مانند افزایش سن ، ازدواج ناموفق قبلی و حرف‎هایی از این قبیل شما را نگران و کم امید نکند. اگر خدا بخواهد کار ازدواج‎تان اصلاح شود هیچ‎کدام از اینها مانعی نیست. 2-دو صفت را بسیار مراقب باشید که زندگی کنید: امیدواری و حسن ظن به لطف پروردگار و از دو صفت به شدت پرهیز کنید: ناامیدی و سوءظن به لطف خداوند 3-بسیار مراقب باشید که در این زمان به خطا نیفتید.گاهی این نیازهای عاطفی و غریزی ، زمینه‎ای برای نفوذ و وسوسه شیطان می‎شود که در ارتباط با نامحرم دچار لغزش شویم.مطمئن باشید با هررفتاری که از شما در ارتباط با نامحرم سربزند که معقول و مشروع نیست ، ازدواج‎تان به تأخیر می‎افتد و عقوبت دارد. 4-بسیار به پدر و مادر ، خصوصاً مادر خود محبت و احترام کنید. مهم‎ترین قدم برای حل مسئله و گشایش کارتان ، این است که به مادرتان نیکی کنید و البته اسباب رنجش ، اذیت و ناراحتی ایشان را فراهم نکنید.اطاعت از مادرتان را عین اطاعت از خدا بدانید مگر آنکه چیزی برخلاف خواست خدا از شما بخواهند. 5-خودتان خوب باشید. نیکی ، جذب نیکی می‎کند.هرآنچه دوست دارید در همسر آینده‎تان باشد، خودتان زندگی کنید. وفاداری ، مهربانی،حق‎پذیری، تعهد و ... 6-مراقب باشید سخت‎گیری و پرتوقعی نداشته باشید.در ازدواج هرگز نباید به دنبال فرد ممتازی باشید. همین که شخص قبول باشد و مردود نباشد کفایت می‎کند.این مشکلی ندارد که از خدا 20 بخواهید ولی اگر فردی با نمره 14 هم به خواستگاری شما آمد ، قبول است . 7-روحیه‎تان تسلیم و رضایت باشد.به شدن یا نشدن، تأخیر یا تسریع آن راضی باشید.حال تسلیم و رضای شما، به اجابت دعای شما کمک می‎کند و مطمئن باشید در صحنه‎های امتحان، همه چیز خیراست.شدن یا نشدن ، تأخیر یا تسریع 8-به افراد معتمد، امین، دلسوز و خیرخواه خود را معرفی کنید و آمادگی ازدواج‎تان را اعلام کنید. بگویید که علاقه و تمایل به ازدواج دارید و آماده آن هستید. این افراد می‎توانند در مجالس مذهبی خانم‎ها، معتمدین فامیل و یا دوستان دلسوز باشند. 9-یکی از راههای افزایش روزی ، استغفار است.از آنجا که ممکن است تأخیر در اجابت و گشایش ریشه در خطاهایمان باشد، زیاد استغفار کنید.خصوصاً اگر از سرغفلت، خواستگار خوبی را پاسخ منفی داده‎اید و یا در گذشته ارتباط نادرستی تدارک دیده‎اید فراوان استغفار کنید. 10-بسیار بسیار دعا کنید.اصل ازدواج را مدام از خداوند مهربان درخواست و تقاضا کنید. اجابت در میان همین دعاها و توسل‎هاست.یکی از راههای دعا و توسل که بزرگان توصیه می‎کنند این است که چهل شب(هرشب پیوسته) در زمان مشخصی مثلاً پس از اذان مغرب ، همین دعای معروف توسل را با توجه بخوانید. 11-برای ازدواج دیگران (دخترها، پسرهای دیگر) بسیار دعا کنید و عین خواسته خودتان ، برای آنها دعا کنید.دعا برای دیگران زمینه‎ساز اجابت دعای ماست. 12-برای کمک به دیگران، خیرخواهی تلاش کنید. گره‎گشایی از کار دیگران، کمک به رفع مشکل دیگران و شادکردن دل آنها، برای اجابت دعا بسیار موثر است. در واقع یکی از راهکارهای خوشبختی ، تلاش برای خوشبختی دیگران است.

---

یا علی ...

ان شاالله پست ازدواج خوب شما رو ببینیم ....

سلام مجدد و ممنون از دوستان

منظورم از سادگی هم از نظر رفتاری هست هم پوشش، اصلا بد لباس نمی پوشم همیشه موقرم، از نظر رفتاری هم مطابق با محیطی که هستم رفتار میکنم، مسلما تو یه جلسه کاری کاملا در شان جلسه رفتار میکنم اما در جمع دوستان و خانواده میتونم بگم انقدر شوخم که همه اذعان دارند بدون من خوش نمی گذره. از نظر این مسائل تقریبا به یه ثبات رسیدم و در واقع نوع رفتارم رو با توجه به محیط تنظیم میکنم.

اینکه میگن زرنگ نیستی خیلی مسائل رو شامل میشه، توی شرایط مختلف اینکه دنبال بهانه برای صحبت کردن با مردا باشی، یا ایجاد وابستگی کنی براشون و... همیشه خیلیا رو واسه من مثال میزنن که دخترا با اینکه روابط خیلی عمیقی با پسرا داشتن نمایش دختر معصوم رو بازی میکنن و اینا آدم های زرنگی هستن و ... اما آخه من که چیزی برای مخفی کردن ندارم چرا زرنگ بازی در بیارم؟ یا چرا هی از نجیب بودن خودم تعریف کنم؟ بعدم تا وقتی کسی رو نخواستم چرا براش وابستگی ایجاد کنم؟
واقعا نمیدونم، یا مثلا میگن برو خودتو به مادرهایی که پسر دارن نزدیک کن، آخه ینی چی؟! غرورم اجازه نمیده!!! اونا باید منو بخوان.
باور کنید خیلی از همین موارد(بدون اینکه من خودم به مادر پسرا نزدیک کنم) برای من پیش میاد که مادر پسرا از من خوششون بیاد اما واقعا از یه نظرهایی به هم نمیخوردیم. با این پسرا که آشنا میشدم احساس میکردم خیلی سر در گم ان، هدف ندارن، مادرشون یکی رو معرفی کرده و اینا هم انگار واسه سرگرمی اومدن...

من مشکلم نداشتن خواستگار نبوده، مشکلم نداشتن خواستگار مناسبه، منم معیارهای خودم رو دارم اما واقعا معیارهای بلند پروازانه ای نیست.
دیگه دارم ناامید میشم، این نا امیدی اذیتم میکنه. گاهی وقتا به سرم میزنه که منم برم با یکی دوست شم، حالا بدون داشتن روابط و ... ، تنهایی خسته ام کرده. پسرایی هستن با موقعیت های خیلی خوب و حتی ظاهر فوق العاده که چندین ساله پیشنهاد دوستی میدن و میگن دوست شیم اگه اوکی بودیم ازدواج کنیم اما چون شرطشون داشتن رابطه بوده من قبول نکردم. (اینم جز اون مواردیه که دوستان میگن باید زرنگ باشی و بدون رابطه به دستشون بیاری، اما من نه اونقدر زرنگم که انقدر حرفه ای پسری که فقط دنبال رابطه است رو مدیریت کنم و نه اینجور آدمی رو میخوام اصلاً) اگه کسی میتونه پسری که صرفاً دنبال رابطه است رو به ازدواج مجاب کنه من از همین جا به توانایی هاش تبریک میگم اما من نه میخوام و نه میتونم!

من تو این سال ها سعی کردم آدم و دختر خوبی باشم اما نتیجه ای که میخواستم رو ندیدم، باور کنید دعا هم زیاد میکنم با خدا زیاد حرف میزنم، واقعا ازدواج قسمته؟! واقعا اگه خدا بخواد میشه؟ اینکه نشده یعنی خدا نخواسته؟ آخه چرا نخواسته؟ این حرفا رو طلبکارانه نمیزنما، فقط میخوام بدونم چرا نمیشه؟ اگه میتونم حلش کنم اگه نمیتونم بازم صبر کنم و بدونم این تحت اختیار من نبوده.
اگه تحت اختیار منه چیکار کنم؟

سلام


معیارهای شما چیه که اصلا مورد مناسبی تاحالا برای شما وجود نداشته؟


یه نکته هم که خودم بهش معتقدم و دیدم اینه که پوشش و ظاهر خیلی مهمه. آراستگی ظاهری و پوشیدن لباسهای زیبا و موقر خوشرنگ.. لباسی که بهت بیاد و زیباتر بشی..


دختر مجرد باید شاداب و خوشرو و خوش پوشش باشه تا موردهای خوب رو جذب کنه و اونا جذبش بشه..

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط raha32

پسرایی هستن با موقعیت های خیلی خوب و حتی ظاهر فوق العاده که چندین ساله پیشنهاد دوستی میدن و میگن دوست شیم اگه اوکی بودیم ازدواج کنیم اما چون شرطشون داشتن رابطه بوده من قبول نکردم. (اینم جز اون مواردیه که دوستان میگن باید زرنگ باشی و بدون رابطه به دستشون بیاری، اما من نه اونقدر زرنگم که انقدر حرفه ای پسری که فقط دنبال رابطه است رو مدیریت کنم و نه اینجور آدمی رو میخوام اصلاً) اگه کسی میتونه پسری که صرفاً دنبال رابطه است رو به ازدواج مجاب کنه من از همین جا به توانایی هاش تبریک میگم اما من نه میخوام و نه میتونم!

---

سلام عزیزم
بعضی از دوستای ادم در این موقعیت ها زیادی روی منبر می رن و از این حرفا میزنن تو خودت رو میشناسی وقتی میگی دختر ساده و صادقی هستی خب معلومه که همچین کاری نمیشه تازه معلوم نیست چند درصد از دخترایی که وارد رابطه با پسری میشن که قصدش فقط رابطه... هست در نهایت وابسته اش میشن و مجبور میشن برا نگه داشتنش به رابطه راضی شن یا اینکه مجبور به قطع رابطه بشن و کلی اسیب ببینن این حالتش رو هم باید در نظر گرفت.

راستی میشه سوال کنم من همیشه برام سوال بوده که اینکه میگن پسرای خوبی بودن با شرایط عالی که راحت پیشنهاد دوستی با رابطه رو میدن اونم چند ساله چجوری با اونا اشنا شدین ایا اینترنتی بوده ممنون بگین برای اطلاعات خودم میگم اخه تو همکارا و دوست اشنا میخوام بدونم پسرایی هستن که اینقدر جسارت داشته باشن یا نه فقط محیط مجازی هست که پسرا اینجوری راحت هستن؟؟

سلام به همه دوستان و خیلی ممنونم که به حرفای من توجه میکنید

بانوی آفتاب عزیز من چند تا از موارد و معیارهامو به صورت کاملاً خلاصه میگم لطفا شما به عنوان شخصی که از بیرون به موضوع من نگاه میکنید کمکم کنید بفهمم اشتباه من کجاست.
1- خانواده:
برای من مهمه چون دیدم و میدونم اختلاف فرهنگی خیلی میتونه آسیب بزنه. خانواده من همه تحصیلکرده هستن، همه دکتر و مهندس و همشون نه اینکه بگیم در سطح عالی و نخبه جامعه اما در سطح خوب هستن. من خودم، پدرم، تمام اعضای خانواده خودم خواهر و برادر حداقل فوق لیسانس مهندسی هستن.(بماند که فامیل هم همینطور هستن)، من دوست دارم خانواده طرف مقابلم هم همینطور باشه اما باور کنید تحصیلات پدر و مادر و خانواده طرف تو خیلیییی موارد مساله ای بوده که ازش چشم پوشی کردم. یعنی گفتم اشکالی نداره مثلا باباش یا خانوادش مثلا دیپلم باشن خودش باشه کافیه. یا مثلا از نظر اعتقادی مثل هم باشیم کافیه و مدارک خانواده و حتی نوع شغلشون واسم مهم نبوده.
2- سطح تحصیلات خودش:
اگه بگم نه اصلا تحصیلات برام مهم نیست هم به شما دروغ گفتم هم به خودم. چون میخوام صادقانه راهنمائیم کنید، صادقانه میگم برام مهمه. من به تحصیلات علاقه دارم خودمم دوست دارم دکترا بخونم اما شاید باور نکنید همین مساله ازدواج مانع شده چون میترسم با دکترا خوندن دیگه واقعا ازدواج سخت بشه. گاهی میگم بیخیال ازدواج برم دکترا بخونم و ازدواج هم نشد نشد.
تحصیلات رو دوست دارم حداقل فوق لیسانس باشه (به خاطر اینکه دیدم بعضی آقایون از اینکه من ارشد بودم و اونا نبودن حس بدی داشتن و حتی گاهی سعی کردن یه جورایی منو بی ارزش کنن) اما با لیسانس هم واقعا مشکلی ندارم اگه ازش خوشم بیاد. اما پائین تر از لیسانس برام سخته.
3- ظاهر:
من قدم بلنده ظاهرم خوبه، متاسفانه یه اخلاق خیلی خیلییییییییی بد که دارم و بهش آگاهم مردی که ازم کوتاه تره برام سخته. میدونم ممکنه همه بیان اینجا بگن این اشتباهه و سرزنش بشم اما منی که دنبال ازدواجم مطمئناً سعیمو کردم و میکنم که این پارامتر رو کمرنگ کنم و به مرد هم قد هم راضی میشم.
4- تکیه گاه باشه:
این مورد واسه من نقش حیاتی داره، تو هر آشنایی اولین چیزی که ناخودآگاه بررسی میکنم اینه که میتونم بهش تکیه کنم؟ بهش اعتماد کنم؟ میتونه مرد خوب و پدر خوبی باشه؟ ینی اگه اون آدم فرشته ی روی زمین هم باشه من نتونم بهش اعتماد و تکیه کنم. نمیتونم قبول کنم. میپرسید اعتماد چیه؟ تکیه گاه کیه؟ مردی که بتونم رو منطق و آگاهیش، هوشیاریش حساب کنم. بتونه خانواده رو مدیریت کنه. از مردی که تو تصمیم گیری هاش به صورت همیشگی میمونه خوشم نمیاد. اینکه گاهی هممون تو تصمیم گیری ها میمونیم رو قبول دارما اما من کلی میگم اینو. من خودم میدونم که شخصیت قوی دارم دوست دارم اون قویتر باشه و قدرت شخصیت اون آدم منو جذب میکنه. انقدر این مساله برام مهمه که شاید باور نکنید حاضرم از خیلی معیارام بگذرم اما اون آدم تکیه گاهم باشه.
5- اخلاق:
خب شاید کلیشه ای باشه اما مهربون و خانواده دوست و صادق که به لغت تکراریه اما واقعا مهمه، خیلیا رو برای دروغ هایی که گفتن رد کردم.
6-اقتصادی:
بگذریم از وضع اقتصادی خانواده خودم و اینکه آیا طرف مقابل هم آیا از نظر اقتصادی اوکی هستن یا نه. برام مهم نیست از نظر اقتصادی خانوادش از ما پائین تر باشه. اما خودش واسم مهمه! من یه دخترم که نیاز مالی نداشتم اما واقعا و تو شرایط سخت کار کردم، خیلی جاها کم آوردم اما کار کردم. وقتی مردایی رو میبینم که از من مثلا 5-6 سال بزرگترن نه خونه دارن نه ماشین و نه هیچ پس اندازی، دیگه اون موقع نمیگم پول مهمه! میگم تو چرا نتونستی این همه سال، اولیه های زندگی رو جور کنی؟(حداقل در حد معقول نه اینکه حالا عالی!)
من بعد از ازدواج قصد ندارم زیاد کار کنم دوست دارم در حد توانم باشه، بچه داری و آشپزی کنم یعنی اولویتم اینه اما اگه طرفم از نظر اقتصادی کم بیاره کار هم میکنم در حد توانم، جوری که به خانواده آسیب نزنه.(این نظر منه که میخوام من زن خونه باشم) اما مردا اخیرا اینجوری نیستن. اگه اولین بار روشون نشه بپرسن قطعا سومین جلسه میپرسن چقدر پول داری؟ چقدر میتونی قسط بدی، حالا شما فرض کنید خیلی مودبانه و در لفافه بپرسن! این مساله منو آزار میده چون مورد 4 خیلی برام مهمه.
و......
اینا کلیشه ای بودن اما واقعا همین ها رو هم پیدا نکردم.
در مورد ظاهر که گفتید من هر روز سر کار هستم و خب پوشیدن رنگ های شاد خیلی اوکی نیست اما واسه جاهای دیگه شادتر میپوشم. آرایش زیاد و غلیظ هیچوقت ندارم خودم از چهره ی خودم با آرایش کمرنگ و طبیعی بیشتر راضی ام. باور کنید از نظر ظاهر جز خوبا محسوب میشم.
ببخشید جوابم طولانی شد اما چون شما لطف کردید و نظراتونو دادید دوست دارم توضیح بدم تا کمک بگیرم.

gisoo جان اون آقا که گفتم ماجرای 6 ساله پیش زمانی که دانشجوی ارشد بودم اتفاق افتاد در دانشگاه، شرایط خوب از نظر من ینی خیلی از موارد بالا که گفتم واسم معیاره رو داشت، تحصیلات، ظاهر، خانواده و... اون زمان من ازش خوشم اومد و حتی وابستگی عاطفی پیدا کردم اما کم کم شرط ماجرا این شد که من واسه ازدواج باید تمام موارد رو بررسی کنم و ... رابطه! که من قبول نکردم و الان حتی بعد از 6 سال هر از گاهی با هر روشی تماس میگیره و باز هم از طرف من رد میشه. تصمیم اینکه با وجود علاقه و وابستگی شدیدی که داشتم سعی کنم کار درست رو انجام بدم و رابطه نداشته باشم. سرزنش دوستان برای اینکه زرنگ نیستی که یه همچین موقعیتی رو از دست میدی و.... همه یه طرف، تنهایی مداوم از طرف دیگه و دیدن دخترایی که چقدر نسبت به من بی قیدتر برخورد میکنن و چقدر خوشبخت ترن. گاهی تنهایی فشار میاره و میگم اصلا به جهنم منم میرم مثه بقیه دخترا با همین پسره که هرازگاهی پیداش میشه رابطه برقرار میکنم و ازدواجم نشد نشد. دو روز که بیشتر زنده نیستم تا کی سختی بکشم اما دو ساعت بعد دوباره خودمو سرزنش میکنم و تو تنهاییم غرق میشم.

بعد از تمام این ماجراهایی که داشتم به یه سنی که میرسی میبینی تنهایی، تنها تر از همه، به گذشته ات نگاه میکنی میبینی خوب بودی، پاک بودی، قوی بودی یا حداقل سعیتو کردی اما فقط با یه عبارت راضیت میکنن: قسمت نبوده! من خدارو خیلی دوست دارم باور کنید، خیلی خیلی خدارو دوست دارم. اما واقعا خدا راضی به این تنهایی من و این آشنایی های بی سر و سامون بوده؟ تقصیر منه که نتونستم؟ چون تو زندگیم همه چیو با تلاش خودم به دست آوردم احساس میکنم نکنه تقصیر و کوتاهی و بی سوادی من تو مساله ی ازدواج بوده که نشده. اگه اینه چجوری درستش کنم؟ باور کنید به خیلیاااااااا با اینکه میدونستم نمیشه فرصت دادم گفتم حالا شاید شد! شاید من پر توقع ام بیام به این آدمم فرصت بدم شاید با اینکه معیارامو نداره آدم خوبی باشه، اما جالبه همون آدما یه جوری حالمو گرفتن که هنوزم گیجم!
احساس میکنم ایراد از منه، اگه ایراد از من نیست و واقعا خدا نمیخواد هم که من باید کلا بیخیال شم تا به آرامش برسم.

رهای عزیز، سلام

خواندن پست شما برایم جالب بود؛ چون شرایط شما بسیار مشابه شرایط من هست! فکر میکنم بتونم تا حدی شما رو درک کنم.
چندتا نکته به نظرم میرسه که شاید با با اشتراک گذاشتنش، بتونم در ایجاد حال خوب تر، در شما موثر باشم.:72:

- حس تنهایی که گاهی سراغ انسان میاد، بنظرم یک حس طبیعی هست، و میتونه به مجرد یا متاهل بودن ربطی نداشته باشه. هرچقدر انسان به خدا نزدیک تر باشه، کمتر دچار حس تنهایی میشه (گاهی وقت ها بودن در کنار افرادِ بی ربط، بیشتر به انسان جس تنهایی میدهد!). هر چقدر به خدا نزدیک تر باشیم، آدم های بهتری رو در زندگی جذب میکنیم و محبوب تر میشیم.

- معیارهای شما در مورد ازدواج، برام خیلی جالب بود؛ چون تاحدی مشابه معیارهای خودم هست. این صلاحیت رو در خودم نمیبینم که در مورد درست یا نادرست بودن معیارهای شما نظر بدم، اما این جمله که در کامنت skyzare عزیز، دیدم برام جالب بود که گفت "لازم نیست منتظر فرد ممتاز باشید، همین که قبول بشه و مردود نشه، کافیه".

- شاید چیزی که گاهی وقت ها ما رو بیشتر اذیت میکنه، این باشه که میبینیم بسیاری از دوستان و آشنایان کوچکتر ازما (ختی با خصوصیات نامناسب) و بعضاً با روش های نادرست و غیر اخلاقی، ازدواج کردن؛ در حالیکه ما هنوز مجرد هستیم. بنظرم این مقایسه درستی نیست! فراموش نکنیم که ما همیشه ظاهر زندگی مردم رو میبینیم، حتی اگر این مردم از نزدیکترین دوستان ما باشه! بعضی افراد نه فقط ظاهر زندگیشون رو حفظ میکنن، بلکه با هزارجور روش های درست و نادرست، تلاش میکنن به اطرافیان بفهمونن که "ما خیلی خوشبختیم" و در این راه از انواع روش های فریب هم استفاده می کنن. یادمون باشه "ظاهر زندگی دیگران رو با باطن زندگی خودمون مقایسه نکنیم" :43:

- با توجه به خصوصیات و شرایطی که از خودتون و خانوادتون گفتیم، به نظرم شما خیلی خوشبخت هستید. قدر این لحظه های خوبِ بودن با پدر و مادر و خانواده رو بدونید و از لحظه هاای زیبای زندگیتون لذت ببرید(به قولی، هیچ جا خونهِ بابا نمیشه). زندگی متاهلی به معنای پذیرفتن مسئولیت و مشکلات جدید در زندگی هست. تا زمانی که نتونیم از زندگی مجردی و تنهاییِ خودمون احساس آرامش داشته باشیم، شاید نتونیم آرام بخشِ تنهاییِ فردِ دیگری باشیم:72:

- اینجور فکر میکنم که زندگی مکانی هست برای امتحان، تا خدا به ما نشون بده، در شرایط مختلف چقدر راه درست رو میریم و چقدر به یادش هستیم. در هر دوره ای مسئولیتی بر عهده ما گذاشته میشه که باید تلاش کنیم به درستی انجامش بدیم. و این دوره ها و مسئولیت ها مدام در حال تغییر هست. مسئولیت الانِ زندگی شما چی هست؟!:72:

-اینکه غیر از کار، مشغول فعالیت دیگری هم باشید، به سرزنده بودن و آرامش انسان خیلی کمک میکنه. به فعالیتی مشغول بشید که واقعاً جزء علاقه مندیهاتون باشه، مثلاً یک ورزش خاص یا یک فعالیت هنری.

-به دیگران کمک کنید؛ به افرادی که نیازمند کمک شما هستند. شرکت در فعالیت های خیریه، کمک به کودکان کار، بچه های سرطانی، بچه های بی سرپرست و ... بنظرم این کمک های کوچک، بیشتر از اینکه به انها کمک کند، به ما کمک میکند؛ ما به حس خوبِ کمک کردن به دیگران، محتاجیم :)

در آخر اینکه اطمینان دارم، شما به خوبی به همه مواردی که گفتم آگاه هستید؛ این نوشته ها شاید یه نوعی یادآوری به خودم باشه.

ازدواج خوبِ، به شرط اینکه از نوعِ خوبش باشه؛ امیدوارم این ازدواج خوب برای شما اتفاق بیفته:43:

در پناه خدا، خوشبخت باشید:72::72::72:

به نظر من ازدواج هیچ ربطی به دین و مذهب و دعا کردن نداره، چون جامعه ما تک جنسیتی هست و همواره دختر و پسر را از هم ترسانده اند و ارتباط بین انها را منع کرده اند خصوصا برای دهه شصتی ها، شانس ازدواج کم شده، از طرفی، چون وضع اقتصادی خوب نیست، پسرها سعی میکنند خانواده های پولدار را برای ازدواج انتخاب کنند و یا دختر دیگه خیلی خوشکله و توی فامیل و همسایه ها و اشنایان نشان میشه و معرفی، اگر با دعا کردن مشکلات حل میشد این همه بدبختی توی دنیا وجود نداشت و همه چی خوب بود. در مورد دعا، اگر مستجاب شد بگوییم وجود دارد و تاثیر دارد و مستجاب نشد بگوییم تقدیر و مصلحت، دیگر بحثی نیست، حقیقت ، مسائل موجود اجتماعی هست

سلام

اول از همه بهتون تبریک بگم بابت موفقیت هایی که در زندگی کسب کردین چون نشان از این داره که فرد با عرضه ای هستین.

----------

معیار های ازدواجتون اصلا مشکلی نداره و حتی میتونم در مقابل بانون دیگه که من میشناسم بسیار کم و منطقی هست.

---------------

من با پست خانوم /آقای Skyzare موافقم

--------------

سوال:

1- برای من که یک پسر هستم و برای خودم معیار هایی دارم، چه روش هایی پیشنهاد میکنید تا به همسر مطلوبم برسم؟


2- در مورد تصویر زیر توضیح بدهید ( ببخشید اگر تصویر خوبی از آب در نیومد، سعی کردم با توان هنری بسیار کم خودم، چیزی که در ذهن دارم رو به تصویر بکشم)!

http://www.hamdardi.net/imgup/60193576fdcfd2f7d8.jpg
----------------

نظراتم رو سانسور کردم، تا جواب این دو پرسش من رو بفرمایید.

ممنون:72:

سلام رهای عزیز
این قسمت از پستت رو که خوندم می خوام در موردش مطلبی بگم:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط raha32

من به تحصیلات علاقه دارم خودمم دوست دارم دکترا بخونم اما شاید باور نکنید همین مساله ازدواج مانع شده چون میترسم با دکترا خوندن دیگه واقعا ازدواج سخت بشه. گاهی میگم بیخیال ازدواج برم دکترا بخونم و ازدواج هم نشد نشد.

---

اولا از کجا انقدر مطمئن هستید که دکترا بخونید موقعیت های ازدواج شما کم میشه؟

ثانیا اومدو دکترا نخوندین و وضع تغییر نکرد اینجوری فکر نمی کنی بعد یه مدت از اینکه در راهی که دوست داشتی قدم برنداشتی احساس ناراحتی و پشیمونی کنی؟

یعنی چی :بی خیال ازدواج برم دکترا بخونم؟!! اصلا این دوتا چه ربطی بهم داره!؟ می تونی اهداف خودت رو دنبال کنی و در عین حال خودت رو آماده ازدواج کنی و هرجا که لازم بود انرژی

بیشتری روی مقوله ازدواج بزاری.مثلا شما داری دکترا می خونی و موقعیت ازدواج خوبی انشالله برات پیش بیاد اون وقت می تونی انرژی کمتری روی درس بگذاری و بیشتر روی ازدواجت

انرژی و وقت و فکر بذاری.

خلاصه اینکه شما زندگی خودتو بکن اونطور که دوست داری ازش لذت ببر،درس بخون وبه سمت اهدافت قدم بردار. اگر دوست داری اخلاق و رفتار خاصی رو در خودت کمرنگ یا پررنگ کنی ،یا

دانش خاصی رو کسب کنی یا هرچیزی به مسیری که مطلوب خودته ادامه بده و به خداوند توکل کن. ازدواج خودش پیش می اد .

من دخترایی رو میشناسم با ظاهر معمولی لباس ساده اما با اخلاق خوب و اجتماعی و نجیب،که اصلا اهل این نبودن که بخوان دنبال موقعیت برای ازدواج باشن و سرشون توی درس و

مشق بود اما خب ازدواج خوبی کردن .،دخترایی که شاید امثال دوست شما توی جامعه هنوز هم تمایل داشته باشن نصیحتشون کنن که انقدر ساده لباس نپوشین.

بازم دخترایی رو میشناسم که از ترم اول دانشگاه نگران ازدواج بودند و به موردای آشنایی توی محیط دانشگاه نه نمی گفتن و مدتی صرف آشنایی باهاشون می کردن.اما هنوز کسی رو که می خوان پیدا نکردن .

بعضی از دخترا هم هستن که نه میشه گفت با کسی دوستن(چون اهل دوستی با جنس مخالف نیستن)نه میشه فهمید با کسی دوست نیستن(چون با پسرا گرم می گیرن و باهاشون

صحبت غیر ضروری می کنند یا حداقل از صحبت غیر ضروری پسرا استقبال می کنن و خوششون میاد).

اینطوری هم گزینه های ازدواجشون کم میشه یا کسی میاد سراغشون که باب میلشون نیست.
[/quote]

سلام خدمت همه دوستان و واقعا از اینکه وقت گذاشتید ممنونم

حرفای همه رو با دقت خوندم چون واقعا دلم میخواد مشکلمو از دیدگاه های مختلف مورد بررسی قرار بدم.
skyzare : حرفایی که نوشتید واقعا آرامش بخش بود، سعی میکنم آیه ای که گفتید رو تو نمازم بخونم. راستش خیلی وقته که منم به قولی حل این مشکلمو سپردم به خدا اما اتفاقی نیفتاد حالا واقعا نمیدونم ایراد از خلوص نیت و قلب من بوده یا اینکه واقعا به جز توکل به خدا خودمم باید تلاش کنم واسه خواسته ام، مشکل اینه که راهشو نمیدونم.
sara1394: ممنونم که درکم میکنی، آره من الان کنار خانواده ام واقعا خوشبختم اما خب خودتم میدونی که نیاز به ازدواج یه کم فرق داره، بحث نیاز یه طرف اون استرسی که برای بالا رفتن سنت میکشی یه طرف دیگه. خیلی از دوستای من که همسن هستیم همیشه میگن ما دیگه به ازدواج فکر نمیکنیم و اینجوری آرامش داریم اما من میخوام ازدواج کنم! نمیتونم و نمیخوام از خواسته ام به خاطر هر مشکلی که وجود داره کنار بکشم. میخوام راه حل پیدا کنم اگه لازمه تغییر کنم اما به خواسته ام برسم، خوبشم برسم.
من سه روز در هفته با وجود خستگی بعد از کار 2 ساعت ورزش میکنم باشگاه میرم و خب تاثیر مثبت هم تو ظاهرم داشته، کمک خیرخواهانه در حد توانم میکنم، همه این کارا رو انجام میدم.
میدونم که روزای کاری به جز شرکت و باشگاه جایی نمیرم و روزای تعطیل همش خونه ام مگر اینکه گاهی خرید لباس برم اونم یکی دو ساعت، گاهی ام دوستای قدیمی رو میبینم که خیلی کمه. خیلیا میگن روزای تعطیل خونه نمون برو بیرون اما نمیدونم کجا برم که قشری باشن که من بتونم از بینشون کسی که میخوام رو پیدا کنم.

mehdi_7 :حق با شماست دهه شصتی ها اینجوری شدن اما خیلیاشونم ازدواج کردن. دو مساله ی وضع اقتصادی و زیبایی رو مطرح کردید. منم خیلی به این چیزا فکر میکنم اما بازم به نتیجه نرسیدم چون از نظر اقتصادی ما سطح بدی نداریم مسلما که خیلیییی خیلییییی پولدار نیستیم و از نظر زیبایی و ظاهر واقعا هم از نظر خودم هم بقیه بالای 70-80% هستم. خیلی از دخترای اطرافم از همین دو نظر (نمیخوام بگم پائین تر که فکر کنید مغرورم) میگم بالاتر نبودن اما الان ازدواج کردن و خیلی خوشبختن. این سئوال واسه همه پیش میاد که تو از همه نظر خوبی چرا تا حالا ازدواج نکردی؟!به خودم اینجوری میگفتم که خدا نخواسته، سن ازدواج بالا رفته، لابد سخت گیرم، کسی که میخوام پیدا نشده....
اما الان سئوال خودمم شده که میخوام پیداش کنم و حلش کنم.

mohamad.reza164:
ممنونم برای جوابتون و حوصله ای که برای کشیدن طرحتون داشتید.
برای سئوال اولتون من همیشه تصورم این بوده و الانم تا حدودی هست که مردا راحت تر میتونن ازدواج کنن اگه شرایط خوبی داشته باشن و حتی اگه شرایط خوبی هم نداشته باشن به خاطر مرد بودنشون شرایط بهتری دارن و میتونن پا پیش بذارن و ....
اما اخیرا از خیلی از آقایون اطرافم میشنوم که پیدا کردن دختر خوب سخت شده! من میدونم و میفهمم که الان تفکرات خیلی از دخترا فرق کرده اما من دختر خوب واقعا کم نمیبینم. شاید شما هم باید بیشتر در مجامع عمومی باشید و از کسی که خوشت اومد ازش درخواست آشنایی کنید که این یه امتیازه برای شما از طرفی میدونم که استرس جواب منفی شنیدن هم دارید. شاید جواب سئوال شما جواب خود منم باشه.
برای سئوال دومتون:
فکر میکنم منظورتون این بوده که با وجود موانعی که برای ارتباط بین آقایون و خانم ها هست و اینکه افراد زیادی این بین هستن که همرنگ ما نیستن قطعا فرد یا افرادی هم هستن که به ما میخورن و شاید باید تلاش کنیم تا پیداشون کنیم و از خط ازدواج عبور کنیم.

Eram عزیز ممنونم برای جوابتون. حرفای شما کاملاً صحیحه منم میدونم این دو تا مساله ربط زیادی ندارن اما ربطشون واسه من اینجوریه که برای دکترا قبول شدن نیازه که من یه انرژی و زمان زیادی برای درس خوندن و قبول شدن کنکور بذارم و شاید تمام روزای تعطیل چه بسا حتی بعد از کار باید درس بخونم. این زمان تقریبا حدود یک سال زمان میبره تا شاااااید کنکورشو قبول شم. اگه راهکار مشکلم دست من نباشه و باید بگم هر وقت ازدواج پیش اومد و تحت اختیار من نیست دکترا خوندن بهترین کاره اما اگه هدفم ازدواج باشه و پیدا کردن راهکارهای آشنا شدن و پیدا کردن فرد مورد نظر باور کنید با خونه موندن و درس خوندن جواب نمیده، من جواب نگرفتم. میترسم وارد پروسه دکترا خوندن بشم و چند سال دیگه چشم باز کنم ببینم بازم دو سه سال فقط درس خوندم و حسرت ازدواج! بله کاملاً حق با شماست که این دو مساله ربطی بهم ندارن شایدم بازم به این نتیجه برسم که ازدواجی در کار نیست و دکترا بخونم که به قول شما حداقل حسرت دکتراش تو دلم نمونه.
از طرفی ممکنه خنده دار باشه اما همین الانش خیلی از پسرا به خاطر بالا بودن مدرک من از خودشون تمایلی ندارن آشنا بشن و چه بسا من خودمم از درونم دوست دارم مدرکش بالاتر باشه اما وقتی نیست!!! دکترا خوندن من به نظرتون کمی قضیه رو حادتر نمیکنه؟
میدونم حرفام غیر منطقیه تورو خدا فکر نکنید متوجه نیستم چی میگم، من عاشق اینم که خودم دکترا بخونم همسرمم مثلا دکترا باشه امامن 32 سالمه Eram جان، مجردم، تنهام و خیلیییییی وقتا ناامیدم. نه فقط از ازدواج از همه چی...
اینکه همه از بیرون برات به به و چه چه کنن و بگن وااااای چه دختر خوب و پر کمالاتی و .... اما موقع برگشتن از سرکار، تنها تو ماشینت بشینی و ببینی چقدر همه با هم شادن. حتی همکارای خودتو ببینی که میان دنبالشون. چه همکارای مرد چه زن!
میگن خدا باید بخواد، اینکه بمونم منتظر باشم تا خدا واسم کاری کنه آرامشه مطلقه! اما نمیدونم آیا واقعا اینه؟! احساس سنگینی مسئولیت تنها بودنمو گردن خودم حس میکنم نه خدا! و این مساله دردناکه که حس کنی بی عرضه ای که با وجود همه خوبی هایی که خدا بهت داده نتونستی حتی خودتو از تنهایی در بیاری... حتی ندونی چرا! چجوری حلش کنی.
صادقانه میگم از خیلی از افراد صمیمی پرسیدم ایراد من چیه، همشون گفتن هیچی!! فقط کسی تورو نمیبینه! کجا برم؟ چیکار کنم؟ این همه سال تو محیط دانشگاه و کار یه عالمه آدم منو دیدن آشنا هم شدم اما نشده!
ببخشید جوابم طولانی شد.

سلام دوست عزیز بنظرم من ادامه تحصیل خیلی ربطی به ازدواج نداره خیلی از افراد هستن که بعد از ازدواج ادامه تحصیل میدن و موفق هم هستن


















__________________________________________________ _____________________________________
فروشگاه ساز سبد خرید با سئوی فوق العاده

سلام دوباره خدمت رهای عزیز

ببین رها جان اینکه شما اینجوری فکر میکنی که پس من بی خیال ازدواج شم و دکترا بخونم! یعنی چی؟ باور کن توی این تفکر هیچ سودی نیست. تو چسبیدی به مقوله ازدواج و نمی

خوای ازش جدا شی البته فکر میکنی جدا شدن به معنی تسلیم هست .یعنی بی خیال ازدواج بشی!نه.

من میگم نه بچسب به ازدواج و نه بی خیالش شو...فقط اشتغال ذهنی دائم رو به ازدواج رها کن و صرف ابعاد دیگه زندگیت کن.البته هر دختر و پسر سالمی این خلا رو در مجردی حس

میکنه پس از اینکه این خلا رو داری بهم نریز و استرس زیادی به خودت تحمیل نکن. این زمان ها فرصت خوبی برای نزدیکی با خداوند هست. رها جان تنهایی نه فقط برای مجردها که ممکنه

برای خیلی از متاهل ها هم رخ بده،حتی خیلی ها پس از ازدواج مشکلات زیادی دارن پس اینطور قضاوت نکن که پس همه خوشبختند و شما جا موندی.

نگاهت رو به خودت مثبت تر کن. خودت رو سرزنش نکن.دست بردار ازین فکر که من چه ها نکردم و به خاطر اون مجردم...کسی از فردای خودش با خبر نیست. پس امیدت به خدا باشه و

اصلا این ازدواج رو از خودت دور نبین که این تفکر نتیجه ای جز کم کردن اعتماد به نفس و شادابیت نداره. در واقع چسبیدن به ازدواج و اشتغال ذهنی به اون شادابیت رو میگیره و افکار منفی برات داره .

به نظر من یکی از راه های حرکت سمت ازدواج رها کردن اونه! بگذار زندگی راه خودش رو بره تو فقط خوب زندگی کردن رو اجرا کن ،شاد باش و اعتماد به نفست رو محافظت کن،نگاه بازی به اتفاقات پیرامونت داشته باش و پذیراتر باش.

همیشه زندگی هر فردی مستقل و منحصر به فرده پس نسخه ی دیگران شاید برای شما بی فایده باشه.

در این راه حواست باشه انواع احساسات هست،نا امیدی هست،تنهایی هست،شادی هست،خب واضحه توی متاهلی هم این حس ها هست! اصلا برای همه ادما هست!توی هر موقعیتی!

:72::72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mohamad.reza164

سلام



2- در مورد تصویر زیر توضیح بدهید ( ببخشید اگر تصویر خوبی از آب در نیومد، سعی کردم با توان هنری بسیار کم خودم، چیزی که در ذهن دارم رو به تصویر بکشم)!

http://www.hamdardi.net/imgup/60193576fdcfd2f7d8.jpg
----------------

ممنون:72:

---

سلام

ابتدا در مورد عكس توضيح مي دهم و در پست بعدي در مورد سوال اولم.

نگاه كنيد به عكس
از بالا كه داريم نگاه ميكنيم، تفاوت رنگ ها كاملا آشكار هست.
حتي مي تونيم تشخيص بديم كه چندتا همرنگ در گروه هاي زنانه و مردانه وجود دارد.
از اين بالا مي تونيم سريعا زنان و مردان را براي همديگر جفت كنيم.
من سريعا ميتونم بگم، رنگ آبي زنانه با كدوم رنگ مردانه جفت بشه.
حتي اگر براي فلان رنگ زنانه مشابهي در جامعه مردانه وجود نداشته باشد، ميتوانم هم خانواده آن رنگ را در جامعه مردانه پيدا كنم و آن دو رو به هم برسانم.


استعاره از رنگ ها، خصوصيات فردي انسان هاست. همانطور كه ميبينيد، براي هر فردي جفتي در جامعه مقابلش وجود دارد. مثلا دختر بيست و سه ساله زيبا و با خانواده متوسط و درونگرا ( به رنگ قهوه اي) مشابهي با پسري 27 ساله زيبا و اندكي درونگرا در جامعه مردان ( باز هم به همان رنگ قهوه اي ) وجود دارد.

حال چه طوري بايد اين دو كه جفت هم هستن به يكديگر برسند. براي خودشان كه از پايين به جامعه نگاه ميكنن، يافتن چنين جفتي بسيار كار دشواري است.
اگر آن پسر و يا دختر بسيار حرفه اي باشند، احتمالا پس از گذشت چند سال مي توانند با رد كردن خواستگاران مختلف، شخصي نزديك به خصوصيات خود را بيابد.
واي از آن روزي كه ما در دام احساس و عجله بيافتيم و با رنگي غيز از مشابه خودمون وصلت كنيم.

اينجا تنها كاري كه از ما بر ميايد چيست؟

1- افزايش مهارت هاي انتخاب همسر

آيا همين يك آيتم كافيست؟

خير، اگر همرنگ هاي ما به خواستگاري ما نيايند و يا ما به خواستگاري همرنگ هاي خود نرويم، هرچقدر هم كه ماهر باشيم، باز هم بايد در ته صف بايستيم.

( اين اعتقاد شخصي بنده هست و ميتونيد قبول نكنيد)

اينجا ما به شدت به يكي نياز داريم كه از بالا كمكمان باشد. همانطور كه در عكس ميبينيد، دستي از آسمان دو رنگ زرد را براي همديگر جدا ميكند. اين دست آسماني جز خداوند قادر نمي تواند باشد.

لزوما از خداوند بايد همسر مناسب خودمون رو طلب كنيم ( حتي شده با ذكر مشخصات) تا خدا هم مارا در يافتن يار زندگي مان كمك كند.

نكته چه ميشود كه دير به يارمان ميرسيم؟

تا حالا به رشد هندوانه توجه كرديد؟

هندوانه از وقتي شروع به رشد مي كند و تا زماني كه وقت رسيدن آن فرا برسد، كلي رنگ عوض ميكند ولي ما فقط رنگ هندوانه رسيده را ميشناسيم. پس ما براي انتخاب شدن و انتخاب كردن نياز داريم كه به رنگ اصلي خودمون برسيم.
محمدرضا 164 در سن 29 سالگي به رنگ اصلي اش ميرسه و باغبان در سن 25 سالگي اش ميرسه.
حكمتي در اين دير رسيدن ها وجود داره كه ما از آن بي خبريم. شايد خدا ميخواهد بنده اش بيشتر صدايش بزند. چون براي خدا هدف ازدواج نيست كه، براي ما و امثال ما هدف شده ازدواج.

-----------------

نكته كلي كه وجود داره، ما نبايد زياد روي اهدافمون متمركز بشيم كه از هدف هاي اصلي مون جا بمونيم. شما اگر هدف اصلي داشته باشيد، هدفي هاي كوچكتر مثل ازدواج و درس و كار و غيره نبايد ما رو از هدف اصليمون دور بكنه!

خداي نكرده اگر ازدواج كرديم و همسرمون ماه اول سرطان گرفت، چي ميشه؟ دنيا تمام ميشود! پس نبايد اول هودمون رو به اهداف ريز وابسته كنيم و دوم نبايد وابسته به نتيجه باشيم. همين كه تمام تلاشمون رو بكنيم كافي هست.


اين مقاله مدير رو بخونيد:

http://www.hamdardi.net/thread-33663.html#post332783



ببخشيد، فرصتم كم هست، بر ميگردم بيشتر ميويسم.

سلام به همه دوستان

ممنونم برای پاسختون

Eram جان ممنونم برای نظراتت. حرفات درسته من به خاطر استرسی که به خاطر این مساله کشیدم مخصوصا تو این سال های اخیر به شدت شادابیم کم شده، اعتماد به نفسم خیلی پائین اومده و حتی سطح امید و انگیزه ام تو زندگی و حتی به خدا کم شده. باور کن میدونم حرفات درسته. منطقاً باورشون دارم و میپذیرم اما مشکل من اینه که چه بخوام چه نخوام یه جورایی خودمو مقصر میدونم. چطور ممکنه این همه دختر هم سن و سال من، سر خونه زندگیشون باشن و حتی بچه های قد و نیم قد داشته باشن اما من حتی کسی تو زندگیم نیست. میترسم همیشه تنها بمونم، میترسم هیچ وقت طعم مادر شدن رو نچشم، نکنه من بدم و نمیدونم؟ نکنه ایرادی دارم اما نمیفهمم؟ همه اینا به کنار نکنه آدم خوبی نیستم که خدا هم بین من با حداقل همه اطرافیانم فرق گذاشته.
تا همین یکی دو سال پیش این حرفا رو نمیزدما! همون دختر منطقی بودم که شما میگی الان باشم. اما من کم آوردم، واقعا کم آوردم، هر جا میری دوستات و فامیلا یه بچه میذارن بغلت که باهاش بازی کنی، همون بچه ای که دلت میخواد داشته باشی اما حتی باباشم پیدا نکردی تا حالا!!!
من به اونا حسودیم نمیشه، اونا مسیر درست زندگیشونو رفتن اتفاقاً انقدر با همشون روابط خوبی دارم که حتی کسی نمیفهمه من دارم غصه میخورم وقتی میبینمشون. اما از درون خورد میشم. نمیدونم چجوری بگم که حالمو درک کنید بدون اینکه قضاوتم کنید که آدم کوته فکری ام.

بعضی از دوستان هم واقعا شاید نه از روی بدجنسی بلکه واقعا از روی کنجکاوی و صداقت ازم میپرسن واقعا تو که خیلی خوبی چرا ازدواج نمیکنی؟ این سئوال هم آرومم میکنه از این جهت که خب پس اطرافیان هم نکته بدی در من ندیدن که اینو میگن و من ایرادی ندارم و هم اینکه داغون میشم از اینکه یادم میاد چقدر تنهام.
اما بازم چشم همچنان سعی میکنم دختر منطقی باشم و به قول شما کمتر به هم بریزم. اما برام سخته تو ذهنم این موضوع رو رها کنم. انقدر این چند سال سر این موضوع اذیت شدم که انگار عادت کردم احساس بدی راجع به خودم داشته باشم.

mohamad.reza164: خیلی ممنونم برای جوابتون، از حرفاتون معلومه که اعتقاد خیلی زیادی به این مساله دارید که بخش زیادی از ازدواج موفق دست خداست و حتی آشنایی مردها و زن ها مناسب با هم یه جورایی دست خداست. سئوالم اینه:
"واقعاً واقعاً واقعاً فکر میکنید که ازدواج قسمته و دست خداست؟؟؟"
مثلا من که تا الان ازدواج نکردم تقصیری ندارم؟ یا مثلا این همه طلاق رو خدا خواسته و قسمتشون بوده؟ نمیدونم چرا نمیفهمم این موضوع رو! خواهش میکنم کمک کنید درک کنم که چقدرش تحت اختیار منه و چقدرش نه!

خسته شدم از خودم، از افکارم، از همه چی، حتی از زندگی! چجوری شاد باشم؟ چجوری به جز نمایش شادی از درون احساس خوبی داشته باشم. کاش منم مثل بعضی از دخترا مخالف ازدواج بودم و اعتقادی به این نداشتم که ازدواج خوبه، کاش مثله بعضیا انقدر پایبند نبودم حداقل انقدر بهم فشار نمیومد. همیشه بعضیا میان بهم گوشزد میکنن که زودتر ازدواج کن، سنت بره بالا دیگه پسر مناسبی برات پیدا نمیشه یا حتماً مردا دیگه خیلی سنشون بالاست یا زن و بچه دارن و....

کلاً خسته ام!! انگار خستگیه یه عمر مونده به تنم. زحمتی که برای بالا رفتن و خوب بودن کشیدم همش بی نتیجه مونده، اگه خدا هم باید کاری کنه، کاری نکرده نگید ازش نخواستم ، چون خواستم، نگید با خلوص نیت نبوده چون دیگه جور دیگه ای بلد نیستم باهاش حرف بزنم.
نگید هدف از زندگیت فقط ازدواج نباشه چون هدف نیست اما داره آزارم میده...
شما منو نمیبینید من شادم، میگم میخندم، اصلا شاید افراد خیلی زیادی به جز دوستای خیلی خیلی صمیمیم ندونن که من برای این مساله ناراحتم. اگه منو از دور ببینید میگید چقدر موفق و خوشبخته اما درون من به شدت آشفته است و چقدر از تنهایی خسته شدم.

سلام رها جان

من هم مثل تو هستم.. در واقع خیلی از دخترها همینطور هستن.. کی دوست نداره ازدواج کنه و

زندگی خوبی در کنار همسرش داشته باشه و از زندگیش لذت ببره و...

؟

ولی متاسفانه در امر ازدواج، دختر انتخاب شونده هست و پسر انتخاب کننده. عملا کاری نمی شه کرد.. باید مورد مناسبی پیدا بشه و خودش به سمت شما بیاد.. حالا یا قسمت یا هرچی

فقط می شه اینو گفت که شاد و سرزنده باشید و به ظاهر و سلامتی و همه چیزتون برسید... و یه نکته هم این که نسبت به هیچ اتفاقی بد بین یا منفی نگر نباش و همیشه فکر مثبت و

خوب داشته باش و از زندگی و سلامتی و هزاران نعمت دیگه ای که الآن داری لذت ببر و از خدا تشکر کن..


با آرزوی بهترین ها...:72:

سلام

داشتم فکر میکرم که چه چیز های رو باید بنویسم، یهو اسم کاربریتون توجه ام رو جلب کرد . "رها" .

خوش به حال همه اون انسان های پاک سرشتی که رها هستن.
-----
حقیقت اش دلم گرفت از نوشته هاتون. دلم از خودمون پسرها گرفت.
من دختران زیادی رو تو همین تالار دیدم که وضع شما رو دارن و پسران زیادی رو هم میشناسم که نیت ازدواج دارن ولی شرایطشون محیا نیست.
پسری رو میشناسم که برای همسر اینده اش نامه مینویسه، هر دعا و کار مستحبی که انجام میده، به نیت هر دو تاشون انجام میده، حتی برای همسرش اسم هم گذاشته ولی متاسفانه فعلا شرایطش رو نداره.

چیزی که هست باید قبول کنیم پسران جامعه ما، هر چقدر هم به روزی خداوند اعتقاد داشته باشند، زودتر از یک سنی نمیتونند برای ازدواج اقدام کنند.

-------
فکر میکنم یه جای متن ام رو بد توضیح دادم.

اصلا و ابدا من نمیگم ازدواج قسمت هست. و اشخاصی که طلاق گرفتن، خدا مقصره.

منظورم این بود که خدا و قسمتش و خواست ما از خدا، بخشی از کاره. بخش اعظم ازدواج بر عهده خود ماست.
مهارت های پیدا کردن و در مرحله بعدی انتخاب همسر مناسب، کاملا بر عهده ما هست.
اگر طلاقی میبینیم، احتمالا یکی از طرفین انتخاب اشتباه داشته. ( البته در معدود موارد معتقد به این هستم که خدا ما رو با همسر یا فرزندانمون امتحان میکنه)

-------

تو سمینار ازدواج موفق دکتر فرهنگ، اقای فرهنگ همینجور داشت روش های انتخاب همسر را توضیح میدادند. که خانمی تحمل اش تموم شد و طی نامه ای اعلام کرد، شما همه موارد انتخاب صحیح رو توضیح دادین، ولی وقتی من دختر سی ساله ای که خواستگار مناسب ندارم، روش های شما به چه دردم میخوره؟ مثلا روش صحیح تحقیق از خواستگار به چه درد من میخوره؟! من می خوام بدونم چه طور همسر مناسب انتخاب کنم؟

اقای فرهنگ پاسخ دادن:

نقل قول:

---

1- همسر خوب میخواهی؟! برو خوبی ها رو زندگی کن!
2- نامه به سوپرمارکت عالم بنویس( منظورشون به خداوند قادر هست که همه امور به دست اوست) بگو خدایا من یه همسر میخواهم با این مشخصات: ............ ( در حد معقول، نه اینکه اسم طرف و رنگ چشم اش رو بنویسید)
3- روش های دیده شدن دختران با حیا را برای ازدواج انجام بدین، مثلا شرکت در مجالس و مساجد، معرفی شدن به واسطه ها و .....
4 - تحت شرایطی هم اگر از پسری خوشتون اومد، توسط واسطه ای حرفه ای، پیش قدم بشید، جوری که خواستگاری از جانب پسر صورت بگیرد( این بحث اش خیلی مفصله و مهمه که الان نمیگنجه)
در انتها داستان ازدواج حضرت موسی رو توضیح میدن( تو اینترنت گوگل کنید)

---

-----------

یادتون هست ازتون سوال پرسیدم، برای من که پسر هستم ، چه توصیه ای برای یافتن همسر مناسب دارین؟
هر توصیه ای که به من بکنید، اون روش میتونه راهکار برای شما باشه. توصیه تون به من رو مهندسی معکوس بکنید و جواب سوالتون پیدا میشه.
اگر به من توصیه میکنید که مادرم در مسجد محل یا خواهرم در محیط کارش حواسشون جمع باشه، تا دختر خوبی پیدا کنند. همین روش رو مهندسی معکوس میکنیم برای دخترانی که حیا دارند و قصد ازدواج. در مساجد محل حضوری پر رنگ داشته باشید و در محیط کارتون هم مثلا فلان رفتار رو انجام بدین.
----------------

در انتها به نمایندگی از جامعه پسر ها که در زمینه ازدواج منفعلانه عمل میکنند، رسما از همه بانوان پوزش میطلبم.

سلام

ازدواج ترکیبی از تقدیر و اراده هست.
البته همه مسائل زندگی اینطور هستند ولی در جامعه ایرانی ازدواج برای یک دختر فقط به اراده او برنمی گرده ممکنه شما از این چله دعا دربیایی بری تو چبه بعد و سالها این روند ادامه داشته باشه و همه اصولی که برای همسریابی میگن رو هم رعایت کرده باشی ولی بازم نشه، این مفهومش این نیست که شما ایراد داریف یا دعا کردن مشکل داره، مفهومش اینه که رها کن، یه در دیگه رو بزن. شاید ماموریتت یه جای دیگه این هستی هست نه تو مادری و نه تو همسری.
باید بپذیریم که ممکنه در تقدیر ما ازدواج نباشه.
تا اون حدی تلاش کنید که شرمنده وجدان خودتون نباشید، بقیه اش میشه مصداق اون جمله معروف که ما مکلف به وظیفه ایم نه نتیجه.
تنهایی سخته، نگرانی از آینده سخته، حسرت نخوردن سخته، و هزار جور سختی دیگه...
ولی من به شخصه یادم نمیاد آسونی خاصی تو زندگی داشته ام تا حالا . همه دوران ها سختی خاص خودش رو داره...
همه ش میگذره چه سختی ها چه آسونی ها...
سعی کنید فرصتی رو نسوزنید. منظورم فرصت ازدواج نیست، فرصت زندگی کردنه.

سلام دوستان خوبم

بازم ممنونم برای حرفا و راهنمائی هاتون.
وقتی داشتم حرفاتون رو میخوندم داشتم فکر میکردم که خود منم اگه کسی این مشکل رو برای خودش مطرح میکرد حتماً همین حرفایی که شما دوستای خوبم با مهربونی گفتید بهش میگفتم. ممنونم از همتون. راهکاری به جز راهکار شماها وجود نداره واقعا.

چند روز پیش یه جا خوندم نوشته بود بزرگترین مشکلات ایران: بیکاری، اعتیاد، بالا رفتن سن ازدواج...
میدونم این مشکلات همه گیر هستن و بالاخره اکثر خانواده ها به نوبه ی خودشون با حداقل یکی از اینا دست به گریبانن اما واقعا همه گیر بودنشون اصلا از دردناک بودنشون کم نمیکنه.
دوست ندارم فکر کنم تو تقدیرم ازدواج نیست، حتی فکرشم آزارم میده. هرچند میدونم که میتونه وجود داشته باشه و ظاهراً تا الانم اینطور به نظر رسیده. احساس اینکه تقدیر این بوده و از اول خدا خواسته هیچ وقت عاشق نشی، هیچ وقت مادر نشی و هیچ اراده ای نداشته باشی برای حلش خیلی تلخه، از اون تلخ تر اینه که فکر کنی تقدیر و اراده ی خدا دخیل نیست و تماماً خودتی و هیچ راهکاری برای حل مشکلت نداشته باشی!

اگر سعی کنیم به هر نحوی که شده یه جواب قانع کننده پیدا کنیم همون راهکار ترکیب تقدیر و اراده به ذهنمون میرسه چون نه تقدیر و نه اراده محض باب میلمون نیست و بهمون امید و انگیزه نمیده حداقل برای ازدواج یه دختر بالای سی سال تو ایران!!! که همه درها به روش بسته میشه. نه میتونه روابط آزاد داشته باشه نه میتونه ازدواج کنه، نه میتونه برای ازدواج پیش قدم بشه و نه میتونه با کسی که براش مناسب نیست ازدواج کنه و ...

به دنبال ماموریت و هدف از زندگیمم هستم اتفاقاً این سئوال خودمم هست که واسه یه نفر که فقط صبح تا شب کار میکنه و شبا میخوابه و دوباره فردا از اول .... چه هدفی از زندگی میتونه تعریف بشه. اونم یه دختر با تمام احساسات ظریف زنانه که تو یه محیط مردونه خشن و یک رشته ی خشن تر داره کار میکنه.

مطمئنم که این آخرین تلاش هایی که میتونم واسه خودم بکنم. شاید از این به بعد دیگه اونقدر که لازمه به ازدواج فکر نکنم و به زندگی ساده ی خودم ادامه بدم. شاید باید بیشتر از اینا نیازهای عاطفی خودمو سرکوب کنم، شاید تا چند سال دیگه اثری از این نیازها نباشه و اینجوری مشکلات و مسائلمون رو حل کنیم!!!
خودم از خودم بدم میاد وقتی این حرفا رو میزنم اما چاره ای جز پذیرششون ندارم. شاید راهکاری جز تسلیم وجود نداره!
تسلیم برای منی که همیشه تو زندگیم جنگیدم باور کنید کار سختی نیست، فلسفه ی من همیسه تو زندگیم این بوده "یا به جواب میرسیم یا راه دیگه ای برای به جواب رسیدن پیدا میکنیم" اما به جواب میرسیم! اینجا این فلسفه جایی نداره و حرفش اینه، خیلی وقتا به جوابی نمیرسی، چجوری دردشو التیام میدیم؟ سئوال مرحله ی بعده!!!

سلام رهای عزیزم

این نکته رو منم فهمیدم همونی که شما بهش زیبا اشاره کردی. اینکه اگه تو الان جای ما بودی همین حرفای قشنگ مارو میزدی. شاید یه سری نصیحت ها کلیشه ای شده باشه مثل همین حرفایی که خودم و دوستای دیگه بهت زدیم.

منم یه روزهایی خیلی عجله داشتم واسه رسیدن به همسرم،تمام ایندم مبهم بود چون اینکه همسرم چه کسیه مبهم بود،اصلا اینکه با این همه سختگیری بتونم کسی رو انتخاب کنم هم مبهم بود! و همین مساله خیلی آزاردهنده است.تمام این حس ها رو درک میکنم کاملا درک می کنم که چی میگی.

منم این حرف های کلیشه ای رو شنیدم اما بعضی هاش واقعا مفید بود...

ببین رها جان نمیشه که شما گاهی احساس منفی نداشته باشی چه الان چه حتی بعد ازدواج که مشغله فکری بیشتر هم میشه.اما میشه یه کارایی کرد که از شدت ناراحتی و فرورفتن

توی غم و غصه کم بشه.میشه کاری کرد که از شدت واگویه های منفی و خودسرزنش گری های بیهوده کم کرد.

یک مساله یا موقعیت مشابه ممکنه برای یک نفر غم زیادی به بار بیاره برای دیگری ناراحتی و برای دیگری مصیبت و فاجعه. مساله یه مساله هست اما برخورد افراد مهمه. خب همینکه

شما شدت ناراحتی خودت رو و یا مدت زمان موندن توی افکار و حالت منفی رو کمتر کنی ،خودش کلی موفقیته و این راه رو برای مقابله با استرس ها و ناراحتی های زندگی هموار میکنه.

یکی از روش های خیلی عالی برای بالابردن سطح تحمل و کاهش افکار منفی وبالا بردن احساس لذت از زندگی و افزایش اعتماد به نفس و افزایش شدییید جذابیت فردی ......

ورزش کردن هست.


از این حرکت ساده شروع کن .

رها جان تو این تاپیک حرف های خوبی زده شده . توصیه میکنم مطالعه ش کنی:
http://www.hamdardi.net/thread-40427.html

:72::72::72:

سلام به همه دوستان خوب همدردی:72:
و شما رها خانم گل،

باز من و مجبور کردید کتابم و بزنم بغلم بیام همدردی!!

میدونم از وقت تاپیکتون گذشته ولی من تازه دیدمش...اومدم گفتم شاید به دردتون خورد چیزهایی که میگم...

جاهایی که بولد کردم عینا از کتابیه به نام ایا تو ان نیمه گمشده ام هستی؟
اگه دوستان باز خرده نمی کیرین که این کتاب مناسب فرهنگ ما نیست و...می خوام پیشنهاد کنم بخونیدش.

http://www.hamdardi.net/thread-42077.html

ی پست دیگه هم می خوام بهش اضافه کنم دوست داشتید بخونید.

تو این کتاب نویسنده چند تا دلیل میاره برای کسانی که تو سن بالا هستن و مجرد موندن

باید به گذشته برگردید

رفتار والدین یا اطرافیان یا هر کسی که دوستش داشتید با شما در کودکی

اتفاقات زندگی در کودکی (مثلا طلاق یا ترک خانواده از سوی پدر و...) و به دنبال ان افکاری که به ذهن شما امده و در نهایت

تصمیمتان برای اینده
و...

فرض کنید در کودکی با کسی صمیمی بودید به نوعی به شما صدمه زدند.

پس در ذهن شما صمیمیت با عوامل منفی ناشی از ان تداعی می شود.

سوال: چرا به کسی که عشق مطلوبم را به من بدهد ، علا قه مند نمی شوم؟

جواب: چون شما نمی خواهید " ان گونه" شما را دوست بدارند، زیرا در گذشته برایتان درد به همراه اورد. می

ترسید تا دوباره برایتان درد به همراه اورد.


چیزی را بدست می اورید که فکر می کنید مستحق ان هستید.

اگر در کودکی به این نتیجه رسیده بودید که دوست داشتنی نیستید، (به شما مستقیم گفته اند یا خودتان به این

نتیجه رسیدید) مشکل می توانید به سمت خود عشق جذب کنید.

البته به اینم سخت معتقدم که افتضاحی که تو جامعمون به بار اومده ناشی از یکی دو عامل نیست ...
( یا ازدواج نمی کنن ......یا اگه ازدواج می کنن زود به طلاق... حالا یا عاطفی یا رسمی،.... به طلاقم نرسه کسی دلش نمی خواد بچه دار شه .....یا اگه هم بچه بخوان.... یدونه....... می تونستن به ی نصفه بچه هم رضایت می دادن!!!!)
چی بگم....روی مسئولین سفید...

روی مسئولین سفید،بهتره بریم دعا بخونیم، اللهم اغننی بحلالک عن حرامک و بطاعتک عن معصیتک، رب انی لما انزلت الی من خیر فقیر، آدم ایده آل و بدون عیب پیدا نمیشه ، شاید بهتر باشه فردی با عیوب کمتر و قابلیت سازگاری رو بپذیرید ، همه چی نسبیه و کامل شدن با همین نسبیت ها ممکنه،

سلام خدمت همه دوستان و ممنونم برای جوابتون

هلیا جون کتابی که معرفی کردید تقریبا بعضی از بخش هاشو خوندم، راستش در مورد مساله ای که گفتید من خداروشکر خانواده خوبی دارم که از نظر عاطفی هیچی برام کم نمیذارن حتی مادر و پدرم فشاری برای ازدواج بهم نمیارن. همیشه بهم میگن با کسی که دوسش داری و فکر میکنی میتونی با وجود سختی های زندگی کنارش بمونی و براش گذشت کنی ازدواج کن، اگه هم پیداش نکردی غصه نخور، زندگی مجردی بهتر از یه عمر عذابه، نظرشون اینه که همه زندگی ها مشکلات داره مهم اینه که تو حاضر باشی کنار همسرت بمونی و دوسش داشته باشی. نمیدونم شاید همین طرز فکر والدینم باعث شده تا حالا ازدواج نکنم.
پدر و مادرم رابطشون با هم خیلی خوبه و اصلا بحثی حتی از طلاق نبوده.
اما گاهی این مساله ترس از وابستگی هم سراغم میاد. شاید تو دوران کودکی نبوده اما من وقتی 23 سالم بود با یه نفر آشنا شدم که شاید به خاطر بی تجربگی و سادگیم بهش وابسته شدم و مدتی باهاش بودم جوری که فکر میکردم این اولین نفر زندگیم و همسرم هست. بعد از یه مدت متوجه تمام دروغ هایی که بهم گفته بود شدم. حتی با وجود دروغ هاش از من پائین تر بود و من قبولش کرده بودم اما بعد از مشخص شدن دروغ هاش فهمیدم خیلی از من پائین تره اما بازم به دلیل علاقه ای که پیدا کرده بودم حرفی نزدم و باهاش ادامه دادم ولی (با وجود اینکه من همین الانشم وقتی با کسی آشنا میشم بهش خیانت نمیکنم چه برسه به اون زمان بچگیم) یه روز زنگ زد و گفت از طرف یکی از دوستای من (که حتی اسمشم نگفته) بهش زنگ زده شده و گفته من با کسی در ارتباطم. هیچ کدوم از دوستای من شماره اونو نداشتن اصلا حتی درست و حسابی اونو نمیشناختن. اما با وجود اینکه من حتی بعد از دروغاش بخشیده بودمش اون با یه تلفن ناشناس و بی محتوا (شاید هم کلاً یه بهانه بوده) رابطه رو بدون حتی نظر من قطع کرد و دیگه جواب منو نداد. یادمه که شب تا صبح گریه میکردم. الان که فکر میکنم میبینم اون آدم صرفاً یه آدم عوضی بوده و چقدر بابت تک تک اشکایی که ریختم افسوس میخورم.

این اولین رابطه من بود، بعد از اون سال ها طول کشید تا بتونم به حرفای کسی، احساساتش و ... اعتماد کنم. همیشه ناخودآگاه فکرم این بود که خب حالا این یکی دیگه کجارو داره دروغ میگه و یا این چجوری میخواد منو وابسته کنه و یه دفعه با یه بهانه منو رها کنه.
اون آقا الان ازدواج کرده و یه پسر هم داره گاهی عکساشو روی تلگرام و ... میبینم و میدونم زخمی که رو دلم گذاشت خیلی ساااااااله ازش میگذره شایدم دیگه خوب شده باشه اما واقعا چرا باید اون که این کارو با من کرد انقدر اوکی باشه و من....!!! البته اینم بگم که من خیلیییی خوشحالم که با اون آدم ازدواج نکردم و واقعا از خدا ممنونم که قضیه جوری پیش رفت که خودش بره وگرنه من با اون سادگی و وابستگیم حتما کسی که از هیچ نظر در حدم نبود رو قبول میکردم.
اما بعد از اون من یه آدمی شدم که یه گارد خیلی خیلی محکم در مقابل احساسم داشتم. من اصلا عاشق اون آقا نبودم اما وابستگی که ایجاد شده بود بهم ضربه زد، رسماً فکر میکردم همسرم میشه فقط خدارو صد هزار مرتبه شکر میکنم که به خاطر فرهنگی که تو ذهنم شکل گرفته هیچ گونه رابطه ای حتی در حد دست گرفتن باهاش نداشتم، وگرنه با شناختی که از خودم دارم میدونم که الان عذاب میکشیدم. تو خانواده من همیشه یه دختر عاقل و منطقی بودم و همیشه همه منو تحسین میکردن. متاسفانه خانوادم این رابطه رو میدونستن و وقتی دروغ ها رو شد و اونم یکباره منو رها کرد به شدت غرورم آسیب دید.
بعد از اون همیشه وشاید ناخودآگاه سعی میکردم من زودتر رابطه رو تموم کنم نه طرف مقابلم. شایدم یه جورایی واسه اینکه نمیخواستم آسیب ببینم همیشه به خودم میگفتم اگه مثلا طرف مقابلم رفت هم رفت، "به جهنم که بره"...

نمیدونم آیا واقعا تاثیری که این موضوع یا اتفاقات دیگه ای که تو زندگیم افتاده انقدر زیاد بوده که ناخودآگاه منو از نزدیک شدن به آدما دور کرده یا نه، اما فکر میکنم شاید خیلی از آدمایی که الانم ازدواج کردن تجربیاتی مثل من قبل از ازدواجشون داشته باشن. منم ترجیح میدادم این تجربه ها نباشن اما چیکار کنم وقتی هستن!!

هیچ وقت این موضوع رو به صراحتی که دارم اینجا مینویسم تو دنیای واقعی به زبون نیاورده بودم. کمی احساس سبکی میکنم. تاثیراتی که گفتید از گذشته هست. بله هست. فکر میکنم تو این بازار ریا و دروغی که تو جامعه امون شکل گرفته خیلی از ماها از این تجربه ها داشته باشیم. من منکر تاثیرش نمیشم اما خیلی وقته تصمیم گرفتم تاثیر این اتفاقات رو کم کنم. اما میدونم که خیلییییییییییی تو احساساتم محتاط شدم. البته تو این آشنایی ها کمابیش اعتماد به نفسمم از دست دادم که دارم سعی میکنم درستش کنم.

آخیش جان من واقعا دنبال آدم بی عیبی نیستم، خودمم بی عیب نیستم. مشکل از عیوب کمتر نیست مشکل اینه که یه نفر ممکنه خوب باشه اما یه ایرادهایی همیشه هست که نمیشه ازش چشمپوشی کرد. هرچند که دخترا دوست دارن همسرشون از خودشون بهتر باشه اما من نمیگم بهتر، حداقل همسطح خودم باشه.

باور کنید ناشکری نمیکنم، خدا منو ببخشه اما گاهی وقتا فکر میکنم کاش درس نمیخوندم، کاش انقدر کار نمیکردم، کاش اسم خانم مهندس روم نبود و ... اینجوری هم انتظارات خودم پائین تر بود هم بقیه. اگه تحصیلات نداشتم شاید تحصیلات برام مهم نبود. اگه درآمد نداشتم شاید همین حقوق خودمو اگه شوهرم میگرفت کلی ذوق زده میشدم و بهش افتخار میکردم. الان بچه هم داشتم.

جالبیه قضیه اینجاست که تصمیم گرفتم امسال دکترا هم شرکت کنم!! زندگی خیلی عجیبه نه؟!

نمیدونم حالا یا به خاطر تجربیاتم و به قول بعضیا زرنگ نبودن یا به خاطر خواست خدا فعلا مجرد موندم. شایدم قراره همیشه همینجوری باشه.

- - - Updated - - -

سلام خدمت همه دوستان و ممنونم برای جوابتون

هلیا جون کتابی که معرفی کردید تقریبا بعضی از بخش هاشو خوندم، راستش در مورد مساله ای که گفتید من خداروشکر خانواده خوبی دارم که از نظر عاطفی هیچی برام کم نمیذارن حتی مادر و پدرم فشاری برای ازدواج بهم نمیارن. همیشه بهم میگن با کسی که دوسش داری و فکر میکنی میتونی با وجود سختی های زندگی کنارش بمونی و براش گذشت کنی ازدواج کن، اگه هم پیداش نکردی غصه نخور، زندگی مجردی بهتر از یه عمر عذابه، نظرشون اینه که همه زندگی ها مشکلات داره مهم اینه که تو حاضر باشی کنار همسرت بمونی و دوسش داشته باشی. نمیدونم شاید همین طرز فکر والدینم باعث شده تا حالا ازدواج نکنم.
پدر و مادرم رابطشون با هم خیلی خوبه و اصلا بحثی حتی از طلاق نبوده.
اما گاهی این مساله ترس از وابستگی هم سراغم میاد. شاید تو دوران کودکی نبوده اما من وقتی 23 سالم بود با یه نفر آشنا شدم که شاید به خاطر بی تجربگی و سادگیم بهش وابسته شدم و مدتی باهاش بودم جوری که فکر میکردم این اولین نفر زندگیم و همسرم هست. بعد از یه مدت متوجه تمام دروغ هایی که بهم گفته بود شدم. حتی با وجود دروغ هاش از من پائین تر بود و من قبولش کرده بودم اما بعد از مشخص شدن دروغ هاش فهمیدم خیلی از من پائین تره اما بازم به دلیل علاقه ای که پیدا کرده بودم حرفی نزدم و باهاش ادامه دادم ولی (با وجود اینکه من همین الانشم وقتی با کسی آشنا میشم بهش خیانت نمیکنم چه برسه به اون زمان بچگیم) یه روز زنگ زد و گفت از طرف یکی از دوستای من (که حتی اسمشم نگفته) بهش زنگ زده شده و گفته من با کسی در ارتباطم. هیچ کدوم از دوستای من شماره اونو نداشتن اصلا حتی درست و حسابی اونو نمیشناختن. اما با وجود اینکه من حتی بعد از دروغاش بخشیده بودمش اون با یه تلفن ناشناس و بی محتوا (شاید هم کلاً یه بهانه بوده) رابطه رو بدون حتی نظر من قطع کرد و دیگه جواب منو نداد. یادمه که شب تا صبح گریه میکردم. الان که فکر میکنم میبینم اون آدم صرفاً یه آدم عوضی بوده و چقدر بابت تک تک اشکایی که ریختم افسوس میخورم.

این اولین رابطه من بود، بعد از اون سال ها طول کشید تا بتونم به حرفای کسی، احساساتش و ... اعتماد کنم. همیشه ناخودآگاه فکرم این بود که خب حالا این یکی دیگه کجارو داره دروغ میگه و یا این چجوری میخواد منو وابسته کنه و یه دفعه با یه بهانه منو رها کنه.
اون آقا الان ازدواج کرده و یه پسر هم داره گاهی عکساشو روی تلگرام و ... میبینم و میدونم زخمی که رو دلم گذاشت خیلی ساااااااله ازش میگذره شایدم دیگه خوب شده باشه اما واقعا چرا باید اون که این کارو با من کرد انقدر اوکی باشه و من....!!! البته اینم بگم که من خیلیییی خوشحالم که با اون آدم ازدواج نکردم و واقعا از خدا ممنونم که قضیه جوری پیش رفت که خودش بره وگرنه من با اون سادگی و وابستگیم حتما کسی که از هیچ نظر در حدم نبود رو قبول میکردم.
اما بعد از اون من یه آدمی شدم که یه گارد خیلی خیلی محکم در مقابل احساسم داشتم. من اصلا عاشق اون آقا نبودم اما وابستگی که ایجاد شده بود بهم ضربه زد، رسماً فکر میکردم همسرم میشه فقط خدارو صد هزار مرتبه شکر میکنم که به خاطر فرهنگی که تو ذهنم شکل گرفته هیچ گونه رابطه ای حتی در حد دست گرفتن باهاش نداشتم، وگرنه با شناختی که از خودم دارم میدونم که الان عذاب میکشیدم. تو خانواده من همیشه یه دختر عاقل و منطقی بودم و همیشه همه منو تحسین میکردن. متاسفانه خانوادم این رابطه رو میدونستن و وقتی دروغ ها رو شد و اونم یکباره منو رها کرد به شدت غرورم آسیب دید.
بعد از اون همیشه وشاید ناخودآگاه سعی میکردم من زودتر رابطه رو تموم کنم نه طرف مقابلم. شایدم یه جورایی واسه اینکه نمیخواستم آسیب ببینم همیشه به خودم میگفتم اگه مثلا طرف مقابلم رفت هم رفت، "به جهنم که بره"...

نمیدونم آیا واقعا تاثیری که این موضوع یا اتفاقات دیگه ای که تو زندگیم افتاده انقدر زیاد بوده که ناخودآگاه منو از نزدیک شدن به آدما دور کرده یا نه، اما فکر میکنم شاید خیلی از آدمایی که الانم ازدواج کردن تجربیاتی مثل من قبل از ازدواجشون داشته باشن. منم ترجیح میدادم این تجربه ها نباشن اما چیکار کنم وقتی هستن!!

هیچ وقت این موضوع رو به صراحتی که دارم اینجا مینویسم تو دنیای واقعی به زبون نیاورده بودم. کمی احساس سبکی میکنم. تاثیراتی که گفتید از گذشته هست. بله هست. فکر میکنم تو این بازار ریا و دروغی که تو جامعه امون شکل گرفته خیلی از ماها از این تجربه ها داشته باشیم. من منکر تاثیرش نمیشم اما خیلی وقته تصمیم گرفتم تاثیر این اتفاقات رو کم کنم. اما میدونم که خیلییییییییییی تو احساساتم محتاط شدم. البته تو این آشنایی ها کمابیش اعتماد به نفسمم از دست دادم که دارم سعی میکنم درستش کنم.

آخیش جان من واقعا دنبال آدم بی عیبی نیستم، خودمم بی عیب نیستم. مشکل از عیوب کمتر نیست مشکل اینه که یه نفر ممکنه خوب باشه اما یه ایرادهایی همیشه هست که نمیشه ازش چشمپوشی کرد. هرچند که دخترا دوست دارن همسرشون از خودشون بهتر باشه اما من نمیگم بهتر، حداقل همسطح خودم باشه.

باور کنید ناشکری نمیکنم، خدا منو ببخشه اما گاهی وقتا فکر میکنم کاش درس نمیخوندم، کاش انقدر کار نمیکردم، کاش اسم خانم مهندس روم نبود و ... اینجوری هم انتظارات خودم پائین تر بود هم بقیه. اگه تحصیلات نداشتم شاید تحصیلات برام مهم نبود. اگه درآمد نداشتم شاید همین حقوق خودمو اگه شوهرم میگرفت کلی ذوق زده میشدم و بهش افتخار میکردم. الان بچه هم داشتم.

جالبیه قضیه اینجاست که تصمیم گرفتم امسال دکترا هم شرکت کنم!! زندگی خیلی عجیبه نه؟!

نمیدونم حالا یا به خاطر تجربیاتم و به قول بعضیا زرنگ نبودن یا به خاطر خواست خدا فعلا مجرد موندم. شایدم قراره همیشه همینجوری باشه.