تمرین سکوت کردن جای حرف زدن نامناسب

با سلام
چطور میتونم سکوت رو تمرین کنم؟و مصداق شعر زیر رو داشته باشم:
کم گوی و گزیده گوی چون در .... تا زاندک تو جهان شود پر

چطور میتونم سخن گفتن های غیرضروری رو از زندگیم حذف کنم؟؟ سخن هایی که در ناخوداگاه میاد و میره بدون اینکه اصلا ضرورت داشته باشه بیانش.

شامل:

-افشای حقایقی در مورد خودت وقتی کسی نپرسیده!:81:

-ابراز کردن خود جایی که شنونده ای نداره!:81:

-اغراق کردن در توصیفی یا حالتی در حالیکه ضرورتی نداره. :81:

-پریدن وسط حرف کسی اتوماتیک وار!(چون اگه بخوای صبرکنی تا نوبتت بشه عمرا بهت وقت نمیرسه و این حرفا همینطوری صف کشیدن توی افکارت!):81:

-سخن گفتن به قصد پاسخ کوبنده دادن به کسی از روی ناراحتی، اونم غیر مستقیم(گاهی فقط خودمون فکر میکنیم غیرمستقیمه ):81:

جریمه نقدی
با خودت قرار بذار هر بار که حرف نابجا زدی هزار تومن بذاری کنار
هر ده روز یکبار با مبلغی که جمع شد برای مامانت یه هدیه بخر یا به نوشیدنی و یا غذا مهمونش کن
شاید با دو سه تا هدیه ، دیگه یاد بگیری قبل از حرف زدن فکر کنی
خوبه منم از امروز این تمرینو شروع کنم :rapture:

برای حرف زدنتون یک بازه زمانی در نظر بگیرید و به مرور این بازه را بیشتر کنید.

همان موقع آن حرفی که در ذهنتان است را به زبان نیاورید وبه خودتان به عنوان مثال 2 دقیقه زمان بدهید به خود بگویید هر موقع بخواهم می توانم حرفم را بزنم اما الان کمی صبر می کنم.

خیلی اوقات در این فاصله زمانی به کل منصرف می شویم اینکه یا قضیه بی اهمیت می شود یا زمانش گذشته است.

به مرور دستتان می آید که چه حرف هایی را باید همان موقع بزنید و کجاها باید تامل کنید.

ممنون از ناهید و بینهایت عزیز...

یه جورایی حس میکنم با حرف زدن تخلیه روحی میشم! مخصوصا توی خونه هستم دوست دارم از چیزایی که منو ناراحت میکنه و ازش ناراحتم صحبت کنم،مخصوصا دوست دارم در مورد اشخاصی که در زندگی من هستند (مثل مادرشوهر و پدرشوهر)وبا اونا بیشتر اختلاف نظر دارم تو خونه پیش بابا و مامانم صحبت کنم!

گاهی حرف هایی رو می زنم که ضرورت نداره.اکثر مسائلی که توی خونه اونا میگذره میام تعریفش میکنم چوم از بچگی این مدلی بودم.اما به تازگی فهمیدم حرف زدن های من و صحبت از دیگران هیچ فایده و سودی برای من نداره هیچ حال منو بدترم میکنه و بیشتر وابسته میشم که بازم بگم و اگه نگم انگار بار بزرگی توی ذهنم هست.

انگار به گفتن و گفتن معتاد میشه آدم،با اینکه بعد گفتن بر تنش آدم افزوده میشه اما آدم دوست داره بگه.چون گفتن عیب دیگران(عیب از نظر من نه آنچه واقعا عیب باشه) یه جور قصد ناخودآگاه برای مجازات دیگران هم هست!!!دیگرانی که دست آدم بهشون نمیرسه.

بعد جالبه دوست ندارم بحث و گفتگو تموم بشه! شاید این نشون میده من نیاز دارم از درون خالی بشم اما راهشو بلد نیستم.گاهی به نوشتن روی می آرم که خیلی عالیه و جواب گرفتم اما نمی دونم واقعا چطوری سکوت کنم و ازین کارم لذت ببرم!

با تشکر:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

ممنون از ناهید و بینهایت عزیز...

یه جورایی حس میکنم با حرف زدن تخلیه روحی میشم! مخصوصا توی خونه هستم دوست دارم از چیزایی که منو ناراحت میکنه و ازش ناراحتم صحبت کنم،مخصوصا دوست دارم در مورد اشخاصی که در زندگی من هستند (مثل مادرشوهر و پدرشوهر)وبا اونا بیشتر اختلاف نظر دارم تو خونه پیش بابا و مامانم صحبت کنم!

گاهی حرف هایی رو می زنم که ضرورت نداره.اکثر مسائلی که توی خونه اونا میگذره میام تعریفش میکنم چوم از بچگی این مدلی بودم.اما به تازگی فهمیدم حرف زدن های من و صحبت از دیگران هیچ فایده و سودی برای من نداره هیچ حال منو بدترم میکنه و بیشتر وابسته میشم که بازم بگم و اگه نگم انگار بار بزرگی توی ذهنم هست.

انگار به گفتن و گفتن معتاد میشه آدم،با اینکه بعد گفتن بر تنش آدم افزوده میشه اما آدم دوست داره بگه.چون گفتن عیب دیگران(عیب از نظر من نه آنچه واقعا عیب باشه) یه جور قصد ناخودآگاه برای مجازات دیگران هم هست!!!دیگرانی که دست آدم بهشون نمیرسه.

بعد جالبه دوست ندارم بحث و گفتگو تموم بشه! شاید این نشون میده من نیاز دارم از درون خالی بشم اما راهشو بلد نیستم.گاهی به نوشتن روی می آرم که خیلی عالیه و جواب گرفتم اما نمی دونم واقعا چطوری سکوت کنم و ازین کارم لذت ببرم!

با تشکر:72:

---

شما میتونین بجای حرف زدن بنویسید :) ! کاری که خودم تقریبا سه ساله دارم انجامش میدم ... هر فکری دارین بنویسین ... هر کاری که توی روزمره انجام میدین رو توی یه دفترچه بنویسین ... حالا اسم دفترچتون یا خاطراته یا دل نوشته و ... فرقی نداره ...

نوشتن بی شک آرومتون میکنه ... اینجوری هم همه حرفاتون رو زدین ... هم احساساتو افکارتون کنترل میشه ... هم میبینید که خیلی نیاز نیس توی جمع یا هرجایی راجع به هر مسئله ای حرف زد ...

نوشتن تاثیر بزرگی روی سلامتی بدنی و روحیتون داره ... بعد از مدتی نحوه حرف زدنتونم کم کم تغییر میکنه و پخته تر میشه و میفهمین چه حرفی رو زدنش بجاس و ...

نمیدونم الان صورت مسئله رو پاک کردم یا نه :))) ولی خب منم خیییلیییی به حرف زدن علاقه داشتم و دارم و انقد حرف واسه زدن دارم که بیشتر وقتا تند تندم حرف میزنم که توی یه بازه زمانی کوتاه خیلی چیزا رو بگم ولی خب همونجوری که گفتین خوب نیس زیاد حرف زدن و نابجا حرف زدن ...

من وقتی هرررررر چی توی ذهنمه و اتفاق افتاده مینویسم اگه بحثی پیش بیاد میدونم باید دقیقا چجوری حرف بزنم راجع بهش چون همه چی یبار از قبل نوشته شده فقط یه سری تیکه هاشو تو ذهنم پاک میکنم و بعد میگمش :) ...

کار دیگه ای که به شخصه انجام میدم اینه : با خودم حرف میزنم ... نه توی دلم ... میگن آدم گاهی وقتا اونقدر تنها میشه که تبدیل میشه به دو نفر ... من با خودم جوری که فقط خودم بشنوم حرف میزنم ... زیاااااااااااد ... بعضی وقتا انقد از حرف زدن خشته میشم که دیگه حال حرف زدن با بقیه رو ندارم :) !

امیدوارم تونسته باشم کمکتون کنم :) :72:

سلام

فکر کنم خیلیامون این مشکل رو تو زندگی داریم و یا حداقل تجربه اش کردیم !

من خودم آدم کم حرفی هستم ولی مشکلم اینه که به قول شما جایی که نباید – حرف میزنم و بعد هم پشیمونی و پریشونی !

این تاپیک خیلی دوست داشتنیه سعی میکنم دنبالش کنم .

دوستان پیشنهادهای جالبی دادند امیدوارم هرکس میتونه تو این بحث شرکت کنه .

سلام دوستان

hamed.FEA گرامی ،ممنون از پیشنهادت.آره با شما موافقم .من خودم هم همین کارو انجام میدم اما گاهی از روی تنبلی نمیرم سراغش. آخه میدونی همیشه فکر نکرده عمل کردن راحت ترین گزینه هست!!
ولی همین الانش که حداقل هفته ای 2 ، 3 بار می نویسم اما می دونم به بیشتر از اینها نیاز به نوشتن دارم. اما نوشتن داریم تا نوشتن!!!

منظورم اینه که نوشتن باید یه الگویی باشه که آدمو به تدریج به حل مساله برسونه نه صرفا اینکه افکار منفی رو بنویسیم.(این نظر منه که باید رویکرد نوشتن مناسب رو بلد باشیم.من از

یک مشاور خوب و همچنین با مطالعه یه کتاب اینو یاد گرفتم) یعنی کم پیش میاد که بنویسم و تخلیه هیجانی و روحی نشم .اما خب نمیشه گاهی ... گاهی هر یه ساعت افکار منفی میاد سراغم به اقتضای شرایطی که توشم و من حوصله ندارم هی برم بنویسم!
البته این هم اشتباههه چون هر نتیجه ای می خوایم باید براش تلاش کنیم...

روانشناسی به من می گفت اولش شاید سخت باشه که هی بنویسی اما بعد یه مدت که این کارو انجام بدی دیگه ذهنت به صورت اتوماتیک با سرعت بیشتری مسائلت رو حل میکنه و باهاش روبرو میشه.

321 گرامی،ممنون از همراهیت .بله این مساله شایعی هست و معمولا هم جدی گرفته نمیشه چون انگار با خوی ما عجین شده!

اتفاقا یکی از دلایلی که این تاپیک رو باز کردم اینه که در ذهنم این مساله رو از بی اهمیتی درش بیارم! با نوشتن و تایپ کردن در واقع آدم احساس سبکی میکنه و راه حل های شما

دوستان هم توی شرایط مختلف به من یادآوری میشه،درنتیجه گزینه های زیادی برای انجام دارم .

شاید افکار منفی که در ذهنم میاد و میره دلیلی باشه بر نیاز به حرف زدن شاید درمورد این افکار منفی هم تاپیکی باز کنم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

سلام دوستان

hamed.FEA گرامی ،ممنون از پیشنهادت.آره با شما موافقم .من خودم هم همین کارو انجام میدم اما گاهی از روی تنبلی نمیرم سراغش. آخه میدونی همیشه فکر نکرده عمل کردن راحت ترین گزینه هست!!
ولی همین الانش که حداقل هفته ای 2 ، 3 بار می نویسم اما می دونم به بیشتر از اینها نیاز به نوشتن دارم. اما نوشتن داریم تا نوشتن!!!

منظورم اینه که نوشتن باید یه الگویی باشه که آدمو به تدریج به حل مساله برسونه نه صرفا اینکه افکار منفی رو بنویسیم.(این نظر منه که باید رویکرد نوشتن مناسب رو بلد باشیم.من از

یک مشاور خوب و همچنین با مطالعه یه کتاب اینو یاد گرفتم) یعنی کم پیش میاد که بنویسم و تخلیه هیجانی و روحی نشم .اما خب نمیشه گاهی ... گاهی هر یه ساعت افکار منفی میاد سراغم به اقتضای شرایطی که توشم و من حوصله ندارم هی برم بنویسم!
البته این هم اشتباههه چون هر نتیجه ای می خوایم باید براش تلاش کنیم...

روانشناسی به من می گفت اولش شاید سخت باشه که هی بنویسی اما بعد یه مدت که این کارو انجام بدی دیگه ذهنت به صورت اتوماتیک با سرعت بیشتری مسائلت رو حل میکنه و باهاش روبرو میشه.

---

میفهمم حرفاتو . منم خیلی مواقع افکار منفی میان سراغمو توی نوشته هام کاملا مشخص میشه . اما خب با داشتن دو شخصیت متفاوت توی نوشتن تا حد زیادی میشه کنترل کرد که فقط افکار منفیتو ننویسی .

من یه شخصیت دارم که بنا به شرایط موجود و چیزای مسخره ای که تو زندگیم اتفاق میفته شرو میکنه همش غر میزنه و میگه چه زندگیه مضحکی و چه دنیای پتیاره ای ! اما اون یکی شخصیتم یخورده موضوعو از بیرون نگاه میکنه ... افکار منفی هست ولی میشه کنترلشون کرد وقتی افکار مثبتت رو هم با اون یکی شخصیتت بنویسی ...

بیشتر دل نوشته های من مکالمه بین شخصیتای ذهنمه که هی سر موضوعات مختلف کشمکش دارن :) !

آخر حرفام یا نتیجه گیری میکنم یا اگه حالم خیلی بد باشه میزارم واسه چن ساعت بعد که حالم بهتر شد اونوقت نتیجه درست تری راجع به ذهنیتم میگیرم .

همیشه شخصیت مثبت ذهنم اینو بهم یادآوری میکنه که "رویداد های زندگیت حاصل اندیشه های توست. زندگی دقیقا همانگنه است که تصویرش میکنی. "

من خیلی وقتا دوس داشتم و دارم که یه نفر باشه که بفهمه منو . بتونم از ته دلم باهاش حرف بزنم . کسی که سرزنشم نکنه واسه کارام . کمکم کنه . نگه تو میتونی بگه ما میتونیم . کسی که هر وقت بخام باهاش حرف بزنم و راجع به احساسم باهاش حرف بزنم ولی خب وقتی همچین آدمی پیدا نمیشه و با بقیه حرف زدن واسم جز خستگی و درک نشدن چیزی نداره سعی میکنم یا توی خلوت با خودم حرف بزنم یا بعضی وقتا با خدا . باهاش درد و دل میکنم .

نمیگم با بقیه ارتباط ندارم نه ... من با خیلیا در ارتباطم ولی خب زیاد باهاهشون حرف نمیزنم . یا حداقل راجع به خیلی چیزا باهاشون حرف نمیزنم. کمتر کسی از نزدیکام احساساتو افکارمو فهمیده .

قبلا مهم نبود کسی منو میفهمه یا نه فقط حرف میزدم . راجع به هر چی ولی حالا نه . هر چی بزرگتر میشم بیشتر نیاز پیدا میکنم که فقط با آدمایی حرف بزنم که منو بفهمن . کسایی که بشه بجز حرفای فوتبالی و آب و هوا راجع به عقاید و افکارم باهاشون حرف زد .

امیدوارم اینجور افراد خوب توی زندگی همه باشن چون نبودشون یخورده کارو برای آدم سخت میکنه مخصوصا اگه آدم احساسی ای مث من باشین . :)

روزتون خوش :72:

سلام

ممنون از نظرات خوب شما دوستای خوبم...

الان چندروزه که دارم روی خودم کار میکنم و قبل حرف کمی مکث و فکر میکنم...موضوعی از ذهنم می گذره و میگم این گفتنش چه دلیلی داره!؟

مثلا موقعی که با مادرشوهرم دیروز داشتیم توی آشپزخونه افطاری درست می کردیم من هم بخشی از کارا رو قبول کردم تا به مادرشوهرم کمک کنم...

این وسط با هم گفتگوی خوبی هم داشتیم اما هروقت سکوتی حاکم میشد همش احساس می کردم الان باید سوالی بپرسم؟!! یا از غذاها بگم!! یا از غذایی که درس کرد تعریف کنم!!!

همش حس می کردم حرفی باید زده بشه....و می دونید این جور وقتا ذهن برای ایجاد کردن گفتگو دست به کار میشه نه به سبب نیاز و ضرورت بلکه برای فرار از سکوت...

می خوام بدونم چرا نمی تونم در سکوت از این همکاری لذت ببرم و نیازی نبینم که سکوت رو بشکنم؟(مگر ضرورت پیش بیاد)

چرا سکوت برام تشویش خاطر میاره و ذهن منو آشفته میکنه تا هرچه زودتر مکالمه ای ترتیب بدم؟ واضحه در این شرایط کیفیت مکالمه و حرفام پایین میاد!

سلام


خانم Eram ، واقعیتش حتما دلیلی داشته که خداوند به ما دو تا گوش داده با یه دهان !

یعنی باید بیشتر گوش بدیم تا حرف بزنیم - علتش هم اینکه گوش کردن باعث میشه بیشتر یاد بگیریم !


گوش دادن خودش یه احترامه به طرف مقابله - چون داریم بهش میگیم برات ارزش و احترام قائل هستم

مردم دوست دارنند حرف بزنند - از خودشان تعریف کنند و...... اگر ما مثلا اجازه بدیم فردی حرف های خودش را بزند - و حرف اون را قطع نکنیم و ارتباط چشمی را حفظ کنیم ( مثلا طرف داره حرف میزنه -نگیم آه عجب پرنده ای اونجاست )

اونها می فهمند شما حتما فردی باهوش ! و زیرکی هستید .


پس به نظرم یادمان باشه سکوت خودش نشانه ی یه هوش هست ! و باعث میشه مردم اون فرد را مورد ستایش قرار دهند .


.................................

"" همش حس می کردم حرفی باید زده بشه ""

می تونم بپرسم چرا شما همچنین حسی دارید ؟

انتظار تایید کسی را می کشید !
یا دوست دارید مورد توجه دیگران باشید؟ !!!!

.................................................. .......

"" سخن گفتن به قصد پاسخ کوبنده دادن به کسی از روی ناراحتی، اونم غیر مستقیم ""

خانم ارم ، اگر یه بچه 3 ساله ، سر شما داد بزند و هزار چیز هم به شما بگه ، شما چی کار می کنید ؟

نکنه میرید جوابش را می دید ؟

سلام

آقای باغبان،خیلی ممنون ازشما که نظر دادید...اونم با کلی دقت و ظرافت.

با شما موافقم که ادم زیرک بیشتر سکوت میکنه و هرکس بیشتر میتونه شنونده خوبی باشه زیرک تره .برای همین دوست دارم سکوت رو تمرین کنم که ارزش خودم رو حفظ کنم و خودم منزلت و کرامت انسانی خودم رو درک کنم که این خودش بالابرنده عزت نفس هست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط باغبان

"" همش حس می کردم حرفی باید زده بشه ""

می تونم بپرسم چرا شما همچنین حسی دارید ؟

انتظار تایید کسی را می کشید !
یا دوست دارید مورد توجه دیگران باشید؟ !!!!

---

زدید به هدف.هردو مورد در من وجود داره،هم تایید طلبی و هم اینکه دوست دارم مورد توجه باشم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط باغبان

خانم ارم ، اگر یه بچه 3 ساله ، سر شما داد بزند و هزار چیز هم به شما بگه ، شما چی کار می کنید ؟

نکنه میرید جوابش را می دید ؟

---

نه جوابش رو نمیدم و اگه حوصله داشتم شاید بهش بفهمونم کارش زشته .در کلام (نه این رفتارو نکن زشته خطرناکه یا مودبانه نیست به این دلیل و...در دفعات بعد اگه تکرار کرد بهش بی توجهی میکنم انگار نمیبینمش تا وقتی که رفتارشو عوض کنه )

اما بچه های 7 8 ساله به بالا اگه بی ادبی کنن حرص می خورم!شاید جوابش رو بدم اما به یه لحن دیگه(مثلا میگم بسه دیگه شماها الان بزرگ شدید این چه رفتاریه دارید؟)

:72::72::72:
با سپاس

سلام


ببخشید که دیر پاسخ می دهم .



خانم ارم بذارید از چند دیدگاه بررسی کنیم :



- یکی از نشانه ای هوش انسان ،،، به نظر این میتونه باشه که اعمال خودش را بر اساس ، آخرتش برنامه ریزی کنه !

حرف زدن انسان میتونه خیلی خطرناک باشه و تمام اعمال انسان را خراب کنه !

پس برای تغییر کردن خودمون از پر حرفی به کم حرفی نیاز داریم برای خودمان یه انگیزه درست کنیم !

انگیزه اش هم اینکه می تونیم با کنترل زبانمان انسان معنوی تر باشیم.



امام سجّاد (ع) می فرماید :

هر صبح، زبان آدمى تمام اعضاى بدنش را زیر نظر گرفته، و می گوید:
چگونه هستید؟ چگونه صبح کردید؟
پاسخ می دهند : به خیر و خوبى است به شرط آن که تو ،، دست از سر ما بردارى و ما را به خود رها کنى
و او را به خدا سوگند می دهند که سخن ناروایی نگوید و آنان را به مشقّت نیندازد و می گویند :
شکی در این نیست که به خاطر تو، ثواب و پاداش به ما میرسد، و به سبب تو است که کیفر میشویم.


....................................


شاید ما بخواهیم با حرف زدن زیاد محبت دیگران را بگیریم و جلب توجه کنیم – ولی درست اینکه ما با کنترل زبانمان ،، سعی کنیم پیش خدا جلب توجه کنیم .
اگر خودمان را تشنه نزدیکی به خداوند بدانیم، دیگه ضرورت نمی بنیم که به جز خداوند ، برای دیگران جلب توجه کنیم و یا تایید دیگران را بگیریم .


الان اگر دقت داشته باشیم ، متوجه میشیم که ییشتر درگیری ها – تنش ها و اختلاف ها و کدرورت ها و .... به خاطر همین عدم کنترل زبان هست !

چون تو ذهنمان قبل از حرف زدن فکر نمی کنیم که آیا حرفی که می زنیم باعث ناراحتی میشه یا نمیشه - آیا حرفی که می زنیم اصلا لازم هست زده بشه یا نه !


خانم ارم ، به نظرم یکی از تمرین های خیلی خوب برای همه ما این میتونه باشه که قبل از اینکه حرفی بزنیم تو ذهنمون از خودمون سئوال کنیم که :

آیا این حرفی که می زنم به ضرر طرف مقابل هست ؟
آیا حرفی که می زنم برای جلب توجه دیگران و تایید دیگران این کار را می کنم ؟


اگر پاسخ مثبت بود ، یعنی باید روی بعد معنوی خودمان بیشتر کار کنیم
باید روی عزت نفس و اعتماد به نفس خودمان بیشتر کار کنیم – باید خودمان را بیشتر بشناسیم –
باید خودمان را بیشتر باور داشته باشیم و بدانیم برای اینکه احساس خوبی نسبت به خودمان داشته باشیم لازم نیست با حرف زدن بی موردمان ،، تایید و جلب توجه دیگران را گدایی کنیم !


..........................................


انگیزه بعدی به نظرم این میتونه باشه که مراقب وقتمان باشیم :


به خدا خانم ارم ، زمان نداریم !


قدیما یادمه ما چند تا همسایه داشتیم ، اینا همیشه با هم حرف می زدند ! - تو بارون – تو برف – تو سرما – تو گرما - تو زلزله و .......

همیشه به خودم میگفتم اینا چی بهم میگن – بلند شید برید خونه هاتون دیگه ! - ول کن نبودند .


ما می تونیم شوخ باشیم – با دیگران صحبت کنیم و لذت ببریم – خاطره بگیم – داستان تعریف کنیم و .....
ولی چیزی که مهمه اینکه در 24 ساعت روز چقدر این کار را کنیم !
مثلا طرف از 24 ساعت 14 ساعت به بند حرف میزنه !

بیشتر این حرف هایی که شما خانم ها می زنید ، خودتون هم می دونید،، الکیه !:biggrin-new:

پس مرافب زمانمان باشیم .


تمرین بعدی این میتونه باشه که ما برای خودمان یه سیستم جریمه تعیین کنیم !

می تونیم یه کش ببندیم تو دستمون ، وقتی دیدیم زیاد داریم حرف می زنیم این کش را بکشیم و ان شالله دردی حس کنیم که یادمان باشه ما قول دادیم زبانمان را کنترل کنیم
خانم ارم این جریمه ها میتونه ابتکاری باشه – دیگه خودتان استاد هستید .

.................................................. .......


یکی دیگه از تمرین ها هم این میتونه باشه که اول سکوت فکر را یاد بگیریم :

مثلا خانم ارم ، شما در تنهایی خودتان چقدر با ذهنتان فعال هستید – چقدر حوادث روز را مرور و قضاوت می کنید !
وقتی درگیری های فکر را خالی کنیم – زبانمان را هم میتونیم کنترل کنیم !
برای این کار یه جای خلوت پیدا کنید – سجاده نماز را پهن کنید – دو رکعت نماز بخونید - سپس همان طور که رو به قبله هستید از سکوت لذت ببرید و به چیزی فکر نکنید ( روزی 10 دقیقه این کار را کنید )


..............................................

در مورد اون سئوالی که از شما پرسیدم :

"" خانم ارم ، اگر یه بچه 3 ساله ، سر شما داد بزند و هزار چیز هم به شما بگه ، شما چی کار می کنید ؟

نکنه میرید جوابش را می دید ؟ ""

یه بچه سه ساله - خب ، به رشد فکری خوبی نرسیده ، امکان داره چیزی بگه که نسنجیده باشه !
از طرفی اگر اون بچه مثلا به ما بی احترامی کنه دلیلی نداره جوابش را بدیم - باید به خودمان بگیم تو هنوز بچه ای !

یعضی موقع ها یه بچه 10 ساله مثل یه بچه سه ساله میمونه !
بعضی موقع ها یه جوون 20 ساله مثل یه بچه سه ساله میمونه !

بعضی موقع ها یه مرد 40 ساله - 60 ساله و .... شاید هم مثل یه بچه سه ساله باشند !

پس دلیلی نداره با آنها خودمان را درگیر کنیم و بخواهیم یه جواب کوبنده بدیم !!


اگر یه فردی با هر سنی یه حرفی به ما میزنه ، باید اول ببنیم حرفی که میزنه درسته یا نه !
اگر راست میگه که ، خب داره راست میگه ! ( دلیلی نداره پاسخ کوبنده بدیم )

اگر می بینیم راست نمیگه ، یادمان باشه اون فرد مثل یه بچه سه ساله ست !!


این تکنیک کمک می کنه زبانمان را کنترل کنیم در این جور موقع ها .


...............................................


ممنون خانم ارم .

سلااااام

ممنون آقای باغبان...خیلی خوب و شمرده توضیح دادید واقعا ممنون که به تاپیک من سر می زنید و با حوصله جواب می دهید.:72:

اتفاقا دیروز توی یه مهمونی صمیمی خانوادگی بودیم .و فرصت برای حرف زدن من زیاد بود اما گاهی به خودم تلنگر زدم و گفتم این حرف رو میشه نزد...یا الان سخن کوتاه کنی بهتره و خیلی خوب بود نتیجه گرفتم و حس مثبت تری داشتم.

نقل قول:

---

خانم ارم ، به نظرم یکی از تمرین های خیلی خوب برای همه ما این میتونه باشه که قبل از اینکه حرفی بزنیم تو ذهنمون از خودمون سئوال کنیم که :

آیا این حرفی که می زنم به ضرر طرف مقابل هست ؟
آیا حرفی که می زنم برای جلب توجه دیگران و تایید دیگران این کار را می کنم ؟

---

این خیلییی خوب و راهگشا هست.اینجا آوردمش تا یادم باشه.

نقل قول:

---

یکی دیگه از تمرین ها هم این میتونه باشه که اول سکوت فکر را یاد بگیریم :

مثلا خانم ارم ، شما در تنهایی خودتان چقدر با ذهنتان فعال هستید – چقدر حوادث روز را مرور و قضاوت می کنید !
وقتی درگیری های فکر را خالی کنیم – زبانمان را هم میتونیم کنترل کنیم !
برای این کار یه جای خلوت پیدا کنید – سجاده نماز را پهن کنید – دو رکعت نماز بخونید - سپس همان طور که رو به قبله هستید از سکوت لذت ببرید و به چیزی فکر نکنید ( روزی 10 دقیقه این کار را کنید )

---

دقیقا همین مساله ی این روزهای منه.ذهنم فعال و درگیره و دائم حوادث رو مرور میکنه.روزهایی نه چندان دور وقتی رو به قبله قرار می گرفتم تمرکزم روی عبادت و خدا و معنویت بود اما این روزها وقتی نمازم تموم میشه به سرعتتتتت هرچه تمام تر از روی سجاده بلند میشم.انگار دارم فرار میکنم از تنهایی و خلوت .
وقتی دارم سریالی میبینم پاهامو مدام تکون میدم و در پاهام قرار و سکون ندارم...وقتی توی مهمونی هستم که باید شنونده باشم و ساکن و مودب بنشینم ،دوست دارم مدام پاهامو تکون بدم و احساس بدی بهم دست میده.با اینکه سعی میکنم پامو تکون ندم اما واقعا سخته .مثل همین الان که دارم تایپ میکنم و پامو ساکن نگه میدارم اما خیلیییییی دوس دارم پامو تکونش بدم .

راستش برام سخته این خلوت گزینی متعالی...الان سخته پارسال خیلی دوست داشتم این کارو. لذت می بردم از این کار چون من بودم و خونه و درس و عبادت.اما الان که عقد کردم موضوعات زیادی دارم که باید بهشون برسم...انگار وقت واسه خودم و خدا ندارم!البته اگه صادقانه بخوام بگم کار خاصی هم توی این مدت انجام ندادم !!!! واقعا توی این همه وقت با این همه عجله چیکار می کردم؟؟؟شاید با سرعت از خودم و خدا دور میشدم!

نقل قول:

---

ب

---

نقل قول:

---

عضی موقع ها یه مرد 40 ساله - 60 ساله و .... شاید هم مثل یه بچه سه ساله باشند !

پس دلیلی نداره با آنها خودمان را درگیر کنیم و بخواهیم یه جواب کوبنده بدیم !!

---

عالییی بود حق با شماست. اما من گاهی خیز برمیدارم سمت حرف های نادرست دیگران و اونو می قاپم و برای خودم ناراحتی می تراشم! الان دارم روی این مساله کار میکنم .
------------------------------------------------------

از سکون فراری ام . این روزها حوصله ندارم حتی 2 صفحه قرآن بخونم . انگار برام خیلییی سخته .

در مورد حرف زدنم هم باید اضافه کنم مثلا توی مهمونی ها ذهنم درگیره که فلان کار درست انجام بشه. والد درون من خیلی فعاله و این باعث میشه بخوام به فکر همه باشم.حتی مراقبت از بچه ای که مادرش هست،تا وقتی که من نزدیک بچه ام نگرانشم! و مواظبشم.

ذهنم مدام از سر مسائل می پره و روی اکنونم تمرکز چندانی ندارم. این روزها از تمرین مدیتیشن و ریلکسیشن و اینام فراری ام!!مشاورم بهم گفت ولی نتونستم انجام بدم چون کششی بهش ندارم.
توجیه من برای این ها اینه:چون الان به تازگی عقد کردم و دقیقا معلوم نیست چه موقعی کجا هستم؟! نه خونه خودمم کامل نه خونه خانواده همسرم.پس فعلا بی برنامگی.

فکر کنم یکم موضوع پرت شد .

ممنون از شما

سلام دوباره

راستی یه مطلب دیگه ای هست اینکه من خیلی تمایل دارم توی بحث ها شرکت کنم.توی بحث ها وسط حرف دیگری هم شاید بپرم چون فقط تمرکزم روی حرفی هست که من می خوام بزنم نه حرف دیگری.

توی بحث دعوا نمی کنم ،اما شاید صدام یکم بالابره اونم چون می خوام بر صدای دیگری غلبه کنه و بولد بشه!! خلاصه اینکه توی خانواده ما همه توی بحث زیاد حرف می زنن اگه می خوایم نوبت به ما برسه باید پابرهنه بپریم وسط!!!

متاسفانه بحث که داغ بشه مثلا یکی از اعضای خانواده یک رفتاری داشته باشه که به نظر ما درست نباشه باهم بحث میکنیم!اصولش رو هم خیلی خوب پیاده نمی کنیم.

اینم یکی از مسائل منه...نمیتونم بحث رو بشنوم و در اون دخالت نکنم.مخصوصا بحث های داغ!

با تشکرر

سلام ارم عزیز، خیلی خوشحالم که شما و مصباح نازنین ازدواج کردید. ان شاالله که خوشبخت بشی.موضوعی که در تاپیکت عنوان کردی، یه زمانی خیلی برای من هم مهم بود که حتما از سکوت پرهیز کنم. البته من کلا آدم پر حرفی نیستم ولی یادمه از اینکه با کسی تنها بمونم و سکوت باشه اذیت میشدم و تلاش میکردم حتما یه چیزی بگم که البته در اینجور مواقع چیز بدرد بخوری هم به ذهنم نمی رسید و الکی یه حرفی میزدم. اما بعدش پشیمون میشدم. به مرور فهمیدم که حرف زدن مهم نیست، بلکه مهم اینه که هر موقع لازم بود و دوست داشتم صحبت کنم نه اینکه به زور و برای جلب تایید و تحسین دیگری.این باعث شد خیلی سنجیده تر صحبت کنم.از طرف دیگه حرف زدن زیاد، به نظر من آدم رو درونا سطحی میکنه. راستش من فکر میکنم زیاد حرف زدن، انرژی آدم رو برای عمل کردن به حرفاش کم میکنه و یه جورایی کم کم فرق بین حرف باارزش و بی ارزش رو نمیفهمه و بی مایه میشه.ارم جون این هم واقعیاتی بود در مورد پرگویی. شاید آگاهی بهشون، انگیزه ایی در شما ایجاد کنه.راستش در مورد شرایطی که با توجه به ازدواجتون بهش اشاره کردی ، بنظر میاد یه جورایی عجله انداختی دنبال خودت و انگار با حجم زیادی از اطلاعات و تجربیات جدیدی مواجه شدی که نمیدونی چی کارشون کنی.بنظر من احتیاج به یه ایست داری. اینکه گاهی توقف کنی و کم کم موضوعات رو هضم و جذب کنی. به خودت فرصت بده، زندگی متعلق به شماست و میتونی خودت زمان هایی رو برای بستن پرونده های درون ذهنت اختصاص بدی تا بار کمتری رو داشته باشی. و تبعا احساس آرامش و نظم بیشتری خواهی داشت.امید که خوشبخت باشی.

سلام به همگی

ممنون زلال عزیزم،انشالله که سلامت باشی . ممنونم هم از دعای خوبت وهم از مطالبی که برام فرستادی .

نقل قول:

---

راستش در مورد شرایطی که با توجه به ازدواجتون بهش اشاره کردی ، بنظر میاد یه جورایی عجله انداختی دنبال خودت و انگار با حجم زیادی از اطلاعات و تجربیات جدیدی مواجه شدی که نمیدونی چی کارشون کنی.بنظر من احتیاج به یه ایست داری. اینکه گاهی توقف کنی و کم کم موضوعات رو هضم و جذب کنی. به خودت فرصت بده، زندگی متعلق به شماست و میتونی خودت زمان هایی رو برای بستن پرونده های درون ذهنت اختصاص بدی تا بار کمتری رو داشته باشی. و تبعا احساس آرامش و نظم بیشتری خواهی داشت.امید که خوشبخت باشی.

---

با این حرفت کاملا موافقم...این روزها دارم تلاش میکنم برای این چیزها و تا حدی موفق هم بودم .احساس میکنم کلا جایی که الان هستم نباید باشم یعنی یه تکون اساسی نیاز دارم به خودم بدمو از این شرایطی که بهش ظاهرا راضی هستم در بیام.ذات من این شرایط رو نمی پذیره برای همین احساس ناراضایتی میاد سراغم...وقتی آدم توی موقعیتی که توش هست(نه لزوما موقعیت فیزیکی بلکه بیشتر فکری و احساسی) احساس خوبی نداره کم کم رفتارش هم به سمت همون احساس ناخوب میره! از نیاز به حرف زدن و تایید گرفتن گرفته تا مسائل دیگه...

به نظرم یه تغییر خیلی خوب تو راههه:18:

از همه دوستانی که توی تاپیکم نظر می ذارن خیلی ممنون.

از آقای باغبان عزیز هم ممنونم که همیشه با دقت خاصی تاپیک هارو دنبال میکنند و نظر میدن.

باز هم اگه نظر یا متلبی هست من دوست دارم به من بگید تا ازشون استفاده کنم....

خیلییی خیلییی ممنون دوستان:72:

سلام


خانم ارم ، تمرین سکوت و مدیریت زبان ، به کجا رسید !؟

خوب پیش میره ؟


من که تلاشم را دارم میکنم - شما چطور ؟

..................................

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

ذهنم مدام از سر مسائل می پره و روی اکنونم تمرکز چندانی ندارم. این روزها از تمرین مدیتیشن و ریلکسیشن و اینام فراری ام!!مشاورم بهم گفت ولی نتونستم انجام بدم چون کششی بهش ندارم.
توجیه من برای این ها اینه:چون الان به تازگی عقد کردم و دقیقا معلوم نیست چه موقعی کجا هستم؟! نه خونه خودمم کامل نه خونه خانواده همسرم.پس فعلا بی برنامگی.


[/b]

---

این حکایت ، حکایت همه ماهاست !

چون همیشه دوست داریم شرایط آرام فرا برسه ، و اون موقع برنامه های زندگی مان را با آرامش انجام بدیم !!

ولی زندگی به نظرم همیشه در حال حرکته !

حتی ما اگر حرکت هم نکنیم ، باز این زندگی راه خودش را میره .


الان در دوران عقد هستید و به قول خودتون تکلیفتان مشخص نیست ! - ولی جلوتر که برید خواهید دید همیشه جریاناتی هستند که ما را به چالش می کشند

رسیدگی به همسر - خانواده همسر -در آینده فرزند - مدرسه رفتن فرزند - و ..............

این قصه ره دراز دارد.


یه موقع متوجه میشیم که خیلی از عمرمون رفته ولی هنوز در انتظاز لحظه هایی از آرامش و سکوت هستیم .


در مورد مسئله ای که فرمودید دوست دارید در بحث شرکت کنید ، به نظرم شما شخصیت کمک رسونی دارید و دوست دارید کمکی هم کنید به اشخاص !

و از طرفی این حس مورد توجه بودن در شما فکر کنم وجود داره ( بایدمدیریت بشه )


.................................................. ................


درسته که باید تمرین سکوت کنیم ،،،، ولی ،،، بماند

درسته که نباید با حرف زدن زیادمان رو مغز همسرمون و اطرافیانمون راه بریم ،،،، ولی ،،، بماند:biggrin-new:

ولی انشا الله تمام خانه ها ،،، از شادی و قلب و حرف خانه ( خانم خانه ) بی نصیب نماند .


آمین .

سلام آقای باغبان. ممنون که پیگیر تاپیکم هستید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط باغبان

خانم ارم ، تمرین سکوت و مدیریت زبان ، به کجا رسید !؟

خوب پیش میره ؟

---

خوبه ،از وقتی این تاپیک رو باز کردم بیشتر حواسم به حرف زدنم هست.اصلا باز کردن این تاپیک خودش باعث شد ریشه ای تر به این مساله فکر کنم و واردش بشم.

شمرده تر صحبت می کنم والبته وقتی در مواقعی که اشتباه سخن گفتم رو یاد داشت میکنم یا تحلیلش می کنم توی موقعیت های مشابه ذهنم آلارم میده و میگه این موقعیت شبیه

همون قبلیه هست و در نتیجه رفتارم رو اونطور می کنم که دفعه قبل دوس داشتم! و لذت می برم از این کارم.

اگه خودشناسی رو درست درک کنیم واقعا شبیه یه بازی شیرین میمونه. اما نکته مهمی که فهمیدم اینه که اگه مسائل رو روی کاغذ بنویسیم یا مثلا توی این تالار مطرح کنم(هم نوشتن+ هم مشورت گرفتن و تحلیل) با سرعت بیشتری پیشرفت می کنم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط باغبان

الان در دوران عقد هستید و به قول خودتون تکلیفتان مشخص نیست ! - ولی جلوتر که برید خواهید دید همیشه جریاناتی هستند که ما را به چالش می کشند

رسیدگی به همسر - خانواده همسر -در آینده فرزند - مدرسه رفتن فرزند - و ..............

---

دقیقا موافق هستم...این قصه ره دراز دارد...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط باغبان

ولی انشا الله تمام خانه ها ،،، از شادی و قلب و حرف خانه ( خانم خانه ) بی نصیب نماند .

---

آمین .