همه منو تحقیر میکنن

میدونید مشکل من چیه؟ همه تو زندگی من دخالت میکنن. همه میخوان منو زمین بزنن و تحقیر کنن. یکی از اقوام دخترش چندسال از من کوچیکتره ازدواج کرده، اون هروقت منو میبینه دقیقا بهم اینجوری میگه " خاک تو سرت هیچکی دیگه تورو نمیگیره" با اینکه من اصلا کاری ندارم تو زندگیشون . مامان بزرگم بهم میگه " زودتر برو دیگه، مردم که نمیگن این شوهر نمیره، میگن حتما نمیگیرنش" و هزارتا از این حرفای دیگه
دختری که این حرفارو میشنوه مطمئنا دیگه برای خودش ارزش قائل نیست و و به هر طریقی ممکنه با یه پسر آشنا بشه و دیگه هم نگران خورد شدنش نیست، چون به اندازه ی کافی خورد شده هست، خورد شده چه عرض کنم، پودر شده دیگه

اینا اینجوری خورد میکنن، پسرای مردم هم اونجوری خورد میکنن، مثلا وقتی آشنا میشن میگن خوشگل نیست یا خانوادش به ما نمیخوره و.....
حق دارم از همه متنفر باشم

انگار هیچ جایگاهی نه تو خانواده و نه تو جامعه ندارم

سلام . شما اصلا به این فکر نکنید که مردم در مورد شما چی فکر می کنم . اصلا هم این طور نیست که تصور کنی هر کس که زیبایی صورت نداره امکان برای ازدواج براش فراهم نیست محبت رو خدا توی دل ادم ها می ندازه . از طرفی من دیدم کسایی که زیبایی دارند ولی موفق به ازدواج نشدند از اون طرف کسایی که زیبایی ظاهری از دید عموم نداشتند اما ازدواج کردند و زندگی خوبی هم دارند به جای این که به این چیزها فکر کنی بهتر هست اطلاعات خودت رو توی زمینه شوهر داری از طریق مطالعه یا گوش دادن به سخنان روانشناس ها زیاد کنی بودند کسایی که ارزوی ازدواج داشتند و در نهایت به این ارمانشون رسیدند اما در نهایت به دلیل نداشتن مهارت های شوهر داری زندگی اشون به طلاق ختم شده . ببین حرف های مردم هیچ وقت تمومی نداره بهتر هست کلا بی خیال این حرف ها بشی به نظرم اصلا هم چیز مهمی نیست . همیشه از خدا بخواه اون چیزی که خیر هست رو برات رقم بزنه .

یا علی ...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط skyzare

سلام . شما اصلا به این فکر نکنید که مردم در مورد شما چی فکر می کنم . اصلا هم این طور نیست که تصور کنی هر کس که زیبایی صورت نداره امکان برای ازدواج براش فراهم نیست محبت رو خدا توی دل ادم ها می ندازه . از طرفی من دیدم کسایی که زیبایی دارند ولی موفق به ازدواج نشدند از اون طرف کسایی که زیبایی ظاهری از دید عموم نداشتند اما ازدواج کردند و زندگی خوبی هم دارند به جای این که به این چیزها فکر کنی بهتر هست اطلاعات خودت رو توی زمینه شوهر داری از طریق مطالعه یا گوش دادن به سخنان روانشناس ها زیاد کنی بودند کسایی که ارزوی ازدواج داشتند و در نهایت به این ارمانشون رسیدند اما در نهایت به دلیل نداشتن مهارت های شوهر داری زندگی اشون به طلاق ختم شده . ببین حرف های مردم هیچ وقت تمومی نداره بهتر هست کلا بی خیال این حرف ها بشی به نظرم اصلا هم چیز مهمی نیست . همیشه از خدا بخواه اون چیزی که خیر هست رو برات رقم بزنه .

یا علی ...

---

مشکل من ازدواج کردن یا نکردن نیست، مشکل من حرف مردم هست که آزار میده، شاید من اصلا نخوام ازدواج کنم

سلام.

خب سوالت چیه؟ من متوجه نشدم.

چند حالت رو در نظر میگیرم.

1-تو واقعا مشکل داری و دیگران به اون اشاره میکنن و واقعیتیه که بهت میگن و ناراحت میشی. حالا میخوای بدونی چرا میگن و چطور باید ناراحت نشی. که در مرحله ی بعد به خودت آسیب

نرسونی.

2- مشکلی نداری و دیگران حرف بیخود میزنن و حرفی که میزنن واقعیت نداره و تو ناراحت میشی و حالا میخوای بدونی چرا باهات این طوری ان و ناراحتت میکنن و تو میری به خودت آسیب

میزنی. نمیخوای و میخوای خوب زندگی کنی.

3- از نظر تو احترام گذاشتن به دیگران ارزشه و تو همیشه رعایت میکنی بنابراین انتظار داری دیگران هم رعایت کنن.وقتی دیگران رعایت نمیکنن بشدت ناراحت میشی و در عوض به خودت

آسیب میزنی.

4- کلا میخوای بدونی چیکار کنی ناراحت نشی چون وقتی ناراحت میشی حس تنفر در درونت ایجاد میشه و برای انتقام از دیگران کاری میکنی که به زندگیت آسیب بزنه. یعنی به جای تفکر

درست کاراهایی میکنی که برای خودت مشکل ایجاد میکنی. و بدتر ناراحت میشی و این چرخه ادامه داره.

دیگه چیزی به ذهنم نمیرسه. لطفا مشکلاتت رو لیست کن و بگو و کامل بهش اشاره کن. این جوری بهتره.

سن و سواد و وضعیت شغلی و نظرت در مورد ظاهرت و سطح سواد افرادی که این طور باهات صحبت میکنن رو هم بگو.

همیشه وقتی دیگران ناراحتت میکنن انتقام رو از خودت میگیری؟

راستی کلا انتظاراتت رو از دیگران بگو.

موفق باشی.

دوست گرامی به یادت باشه
1به خاطر پدر و مادرت
2به خاطر محل زادگاهت
3به خاطر چهره و خودت
هیچگاه رنجور نباش چون هیچکدوم به انتخاب تو نبوده
زیاد به دیگران اهمییت نده احترام بزرگترها رو حفظ کن
ولی اجازه نده کسی به تو توهین کنه شما اعتماد به نفستو تقریبا از دست دادی حتما به همین خاطره و اینو یادت باشه تا تو اجازه ندی کسی جرات توهین کردن یا نظر دادن به تو نداره باید سعی کنی رفتاراتو تغییر بدی یه جورایی اعتماد به نفس به دست بیاری درسته مواردی که اول گفتم به انتخاب شما نبوده اما از اون به بعد همش به انتخاب شماست زندگی بستگی به انتخابات شما بستگی داره و اینکه ما همیشه در حال انتخاب هستیم ساده ترین مثال وقتی شما تشنه میشید انتخاب با شماست که اب بخورین یا شربت همیشه همین منوال پیش میره...
و اینکه سعی کنید حرفهای دیگران روی شما تاثیر نذاره یادتون باشه مردم همیشه حرف بدای گفتن زیاد دارن
و پیشنهاد اخر اینکه اگه با قانون راز اشنایی نداری حتما دنبالش برو و کتاب راز نوشته راندا برن بخون خیلی تاثیر گذاره من با خوندن این کتاب کاملا متحول شدم و الان یه ادم کاملا مثبت اندیش حالا مشکلات به کنار
اینم ساییتشWww.ghanunejazb.irحتما مطالب مطالعه کن موفق باشی....

ببین بیخیال دنیا باش
بیخیال آدما باش
واس خودت زندگی کن
90% این آدما اصلا آدم نیستن

اینها حرفهای خودتونه برای یکی از دوستان
نمی دونم چرا ما آدما برای دیگران حرفهای خوب میزنیم و راهنماییشون میکنیم ولی برا خودمون ...
persiangirl عزیز اگه فقط به همین حرفهای خودت عمل کنی و برای خودت و با معیارها و باورهای درست خودت زندگی کنی هیچوقت حرف دیگران تا این حد آزارت نمیدن .
امیدوارم موفق باشی

سلام دوست عزيز
اتفاقا منم يه خاله دارم وقتي دختر خالم نامزد كرد يه روز برگشت گفت اره فلانی با شوهرش رفتن بیرون و صاف تو چشمای من نگاه میکرد
یا وقتی همون دختر خالم که دو سال از من کوچیکتره بچه دار شد وقتی بچشو دستم می گرفتم یه جوری بهم نگاه میکرد که ...
چی بگم منم ناراحت میشدم ازین رفتارش
واقعا درکت میکنم
ولی من الان وقتی یاد کارتون میاوفتم خندم میگیره که اصلا چرا فکر میکنم من بهشون حسادت میکنم
وقتی دختر خالم که با هم بزرگ شده بودیم و از منم کوچیکتره الان میبینم ازدواج کرده چرا باید ناراحت بشم ؟؟؟
خب شرایطشو داشته ازدواج کرده خب من شرایطشو نداشتم چه ربطی داره چون اون ازدواج کرد منم باید ازدواج کنم !!!!
اصلا منطقی نیست حرفهای مادر بزرگ و خاله و عمه و..
اهمیت نده زندگیتو بکن اون جوری که دوست داری

دوست عزیزم من به خوبی می دانم که چه می گویی. دوست دارم با شما همراه بشوم و همانطور که گفتم تجربه خودم را بهت بگم. اما این کار را اگر اجازه بدی کم کم می کنم. راستش اولین تجربه من برمی گرده به چهارسالگی من. من در بچگی خیلی خوب رشد می کردم و جزو بچه های قد بلند بودم. من مهدکودکی می رفتم که اون زمان خیلی معتبر بود. اما سرنوشت من طور دیگری رقم خورد. مربی ها به خاطر قد بلند فکر کردند پنج ساله هستم. من را در کلاس کودکان پنج ساله گذاشتند. عزیزم خانواده من آدم هایی نبودند که به دنبال اذیت کردن دیگران و سوء استفاده از کسی باشند و بالطبع من هم این کارها را یاد نگرفته بودم. خانواده ام دوست داشتند من مودب و آرام باشم اما متاسفانه کاملا در مقابل پرخاشگری و اذیت دیگران آسیب پذیر شده بودم. من مثل همه بچه های چهارساله رفتار می کردم اما به نظر هم کلاسی هایم کارهایم عجیب و مضحک بود. مثلا وقتی به ما می گفتند نقاشی بکش آنها رنگ آمیزی شکسته بسته ای می کردند اما من چند خطی خطی می کردم و کلی از نقاشی ام حظ می بردم. موقع غذا خوردن کمی برنج روی سفره می ریخت و .... . هم کلاسی های من بچه های ناآرامی بودند و شروع کردن به تمسخر من . حتی اسم کسی که من را بیشتر از همه اذیت می کرد هنوز به خاطر دارم. برایم شعر می ساختند و من را بازی نمی دادند. متاسفانه مربی های من هم فکر می کردند که من بچه ای هستم که دچار اختلال در رشد ذهنی است چون توانایی بچه های پنج ساله را نداشتم. نه ماه به همین منوال گذشت. نه ماه با حس بد تحقیر ، طرد شدن و تمسخر.
جالب است که بدانی بعدها مربی های مهدکودک متوجه اشتباه خودشان شدند و فهمیدند کسی که فکرش مشکل دارد آنها هستند نه من. سال بعد من تمام کارهایی را که در چهارسالگی انجام نمی دادم مثل همه همسالان پنج ساله ام انجام می دادم.
علاوه بر همه اینها در کودکی سبزه بودم. نگاه الان نکن که همه خودشان را برنزه می کنند. آن موقع دختربچه های تپل و سفید زیبا تلقی می شدند. البته اطرافیانم دوستم داشتند اما همه به من می گفتند سیاه ، دراز و از این قبیل شوخی ها. حتی یکبار در شهربازی گم شده بودم. با یکی از اقوام رفته بودم شهربازی و اون خانم خیلی مضطرب شده بود. وقتی پیدا شدم یکی از کارکنان اطلاعات گفت : خانم به خاطر این سیاه اینقدر گریه می کردی ؟ !!
حس کمبود اعتماد به نفس در ذهن من نقش بست. تا سالهای سال هیچگاه نتوانستم توانایی های خودم را باور کنم. باور کنم که من می توانم از خودم و حتی دیگران به خوبی دفاع کنم. قوی باشم و دوست داشتنی و زیبا . همیشه در رویا می دیدم که کسی من را زخمی می کند.

دوست عزیز این را برایت گفتم که بدانی شرایط خانوادگی و اتفاقات دوران کودکی ات نقش به سزایی در زندگی الان تو دارد. باید ببینی آیا در کودکی ات اتفاقاتی افتاده است که برایت ناگوار بوده است و حس تحقیر و ضعف را در تو شکل داده است ؟ باید نگاهی به حوادث دوران کودکی ات بیندازی.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط aftab6

سلام دوست عزيز
اتفاقا منم يه خاله دارم وقتي دختر خالم نامزد كرد يه روز برگشت گفت اره فلانی با شوهرش رفتن بیرون و صاف تو چشمای من نگاه میکرد
یا وقتی همون دختر خالم که دو سال از من کوچیکتره بچه دار شد وقتی بچشو دستم می گرفتم یه جوری بهم نگاه میکرد که ...
چی بگم منم ناراحت میشدم ازین رفتارش
واقعا درکت میکنم
ولی من الان وقتی یاد کارتون میاوفتم خندم میگیره که اصلا چرا فکر میکنم من بهشون حسادت میکنم
وقتی دختر خالم که با هم بزرگ شده بودیم و از منم کوچیکتره الان میبینم ازدواج کرده چرا باید ناراحت بشم ؟؟؟
خب شرایطشو داشته ازدواج کرده خب من شرایطشو نداشتم چه ربطی داره چون اون ازدواج کرد منم باید ازدواج کنم !!!!
اصلا منطقی نیست حرفهای مادر بزرگ و خاله و عمه و..
اهمیت نده زندگیتو بکن اون جوری که دوست داری

---

چقدر مثل خودمی! دقیقا اونا فکر میکنن من بهشون حسودی میکنم، مثلا زنه پیش من به دخترش میگه ده تا بچه دیگه بیار تا چش حسودا دربیاد خودم برات بزرگ میکنم، انگار حالا زاییدن چیه که حسودی داشته باشه، سگا هم میزان،
خیلی به من حسودی میکنن و میخوان منو دق بدن

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط پرنیان یاسی

دوست عزیزم من به خوبی می دانم که چه می گویی. دوست دارم با شما همراه بشوم و همانطور که گفتم تجربه خودم را بهت بگم. اما این کار را اگر اجازه بدی کم کم می کنم. راستش اولین تجربه من برمی گرده به چهارسالگی من. من در بچگی خیلی خوب رشد می کردم و جزو بچه های قد بلند بودم. من مهدکودکی می رفتم که اون زمان خیلی معتبر بود. اما سرنوشت من طور دیگری رقم خورد. مربی ها به خاطر قد بلند فکر کردند پنج ساله هستم. من را در کلاس کودکان پنج ساله گذاشتند. عزیزم خانواده من آدم هایی نبودند که به دنبال اذیت کردن دیگران و سوء استفاده از کسی باشند و بالطبع من هم این کارها را یاد نگرفته بودم. خانواده ام دوست داشتند من مودب و آرام باشم اما متاسفانه کاملا در مقابل پرخاشگری و اذیت دیگران آسیب پذیر شده بودم. من مثل همه بچه های چهارساله رفتار می کردم اما به نظر هم کلاسی هایم کارهایم عجیب و مضحک بود. مثلا وقتی به ما می گفتند نقاشی بکش آنها رنگ آمیزی شکسته بسته ای می کردند اما من چند خطی خطی می کردم و کلی از نقاشی ام حظ می بردم. موقع غذا خوردن کمی برنج روی سفره می ریخت و .... . هم کلاسی های من بچه های ناآرامی بودند و شروع کردن به تمسخر من . حتی اسم کسی که من را بیشتر از همه اذیت می کرد هنوز به خاطر دارم. برایم شعر می ساختند و من را بازی نمی دادند. متاسفانه مربی های من هم فکر می کردند که من بچه ای هستم که دچار اختلال در رشد ذهنی است چون توانایی بچه های پنج ساله را نداشتم. نه ماه به همین منوال گذشت. نه ماه با حس بد تحقیر ، طرد شدن و تمسخر.
جالب است که بدانی بعدها مربی های مهدکودک متوجه اشتباه خودشان شدند و فهمیدند کسی که فکرش مشکل دارد آنها هستند نه من. سال بعد من تمام کارهایی را که در چهارسالگی انجام نمی دادم مثل همه همسالان پنج ساله ام انجام می دادم.
علاوه بر همه اینها در کودکی سبزه بودم. نگاه الان نکن که همه خودشان را برنزه می کنند. آن موقع دختربچه های تپل و سفید زیبا تلقی می شدند. البته اطرافیانم دوستم داشتند اما همه به من می گفتند سیاه ، دراز و از این قبیل شوخی ها. حتی یکبار در شهربازی گم شده بودم. با یکی از اقوام رفته بودم شهربازی و اون خانم خیلی مضطرب شده بود. وقتی پیدا شدم یکی از کارکنان اطلاعات گفت : خانم به خاطر این سیاه اینقدر گریه می کردی ؟ !!
حس کمبود اعتماد به نفس در ذهن من نقش بست. تا سالهای سال هیچگاه نتوانستم توانایی های خودم را باور کنم. باور کنم که من می توانم از خودم و حتی دیگران به خوبی دفاع کنم. قوی باشم و دوست داشتنی و زیبا . همیشه در رویا می دیدم که کسی من را زخمی می کند.

دوست عزیز این را برایت گفتم که بدانی شرایط خانوادگی و اتفاقات دوران کودکی ات نقش به سزایی در زندگی الان تو دارد. باید ببینی آیا در کودکی ات اتفاقاتی افتاده است که برایت ناگوار بوده است و حس تحقیر و ضعف را در تو شکل داده است ؟ باید نگاهی به حوادث دوران کودکی ات بیندازی.

---

منم در دوران بچگی خیلی از این اتفاقات برام افتاده، ولی سعی کردم فراموش کنم. و همه ی اونایی که تو بچگی اذیتم کردن را دقبقا یادمه و ازشون متنفرم.
ولی مثلا چندروز قبل از اینکه اون زنه اینجوری بگه، یکی خیلی دوس داشتم پسم زد همش حس میکردم عیب و ایرادی دارم اون اینجوری گفت دیگه بدتر شدم،

اولا آدم پیش خدا باید عزیز باشه.تو رفتار درست و نجیب و پاک داشته باش و اهمیت به این حرفا نده. اگرم میخوای بدونی چرا این حرفارو میزنن علتش معمولا درایت و فهم کمه. مثلا مادر بزرگ شما از روی دید سطحی حرف زده و اما مادر فامیلتون که اون حرفو زده شک نکن یه جا یه ضعف یا ترسی داره که میخواد با اینکار اونارو پوشش بده و به خودش اعتماد به نفس بده.سمت دوستی و رابطه های نا مطمئن به هیچ وجه نرو که اونوقت همه بهونه پیدا میکنن برات حرف بزنن. الان پیش خدای خودت دلگرم باش و ازین به بعد سعی کن پاک و با اعتماد بنفس بری جلویه مقدارم دیگران رو ببخش و از حرفایی که توش درایت و درک نیست ناراحت نشو و اهمیت نده. اعتماد بنفس و پاکی رو یادت نره.نماز و عبادت بهت هم اعتماد بنفس میده هم آرامش

سلام
تحقیر خیلی بد کم کم فرذ دچار اختلالات روانی میکنه . فکر میکنه که همه دوست دارن تحقیرش کنن همه رو دشمنش میبینه. واقعا خیلی سخت اینجور زندگی کردن
درصورتی که اون آدما شاید اصلا میخواین یه حرف زده باشن در مورد ازدواجتون همین و هیچ قصدی نداشتن
یا خودشون احساس حقارت میکنن برای اینکه خودشون بزرگ ببینن باید موقعیت خودشون بکوبونن تو سر بقیه تا روحشون ارضا بشه حالا خدا کنه زندگی فرزندانشون به طلاق نکشه
زیاد حساس نباشید مردم فقط دوست دارن حرف بزنن بقول یه نفر مردم حرف نزنن پس چیکار بکنند

در مورد ازدواجتون هم همه چیو به خدا بسپارید
بعضی وقتها آدم حس میکنه دیگه هیچ پشتوانه ای نداره دستش هیجا بند نیست اونجاست که فقط با تمام وجودش خدا رو میخواد
چقدر خواشحال میشه که یک خدایی وجود داره که هرکس که هست وقتی میکه خدا اونو باتمام وجود در آغوش رحمتش میگیره
بعضی وقتها که غرق دنیا میشیم یه موقع هایی یه گوشه قلبمون یه دفعه میگیم خدا هنوزم توی قلب من هستی و وقتی دوست داشتنشو میبینیم خیالمون راحت میشه
خدا دوست داره شما خودتون اذیت نکنید غصه نخورید از دیگران متنفر نباشید دیگران هرچی که هستن دوست داشته باشید و چی از این بالاتر
از تک تک لحظات زندگیتون لذت ببرید و الکی با این افکار خرابش نکنید

خوش باشید

پرشین گرل عزیز تا اینجا برات گفتم که توی کودکی چه اتفاقی برام افتاد.
اون اتفاقات گذشت. سالهای بعد به شیرینی و خوشی سپری شد اما اثر اون سال روی من مانده بود. من توانایی برقراری ارتباط صحیح را تا حد زیادی از دست داده بودم. بسیار حساس و زودرنج شده بودم و مدام در ذهنم از دیگران و شرایط جامعه انتقاد می کردم. دوستان معدودی داشتم. از همه بدتر اعتماد به نفس نداشتم. متاسفانه در خانواده هم شرایط چندان مطلوب نبود. من کوچکترین عضو فامیل مادری و آخرین فرزند والدینم بودم. تمام خاله زادها و دایی زاده ها از من بزرگتر بودند و خواهر و برادرم در حدود یک دهه از من بزرگتر بودند. یعنی حسابش را بکن موقع مراسم های دسته جمعی فامیل هیچ کاری به من نمی رسید. بزرگترها همه کارها را می کردند. همه خودشان را از من داناتر می دانستند چون بزرگتر بودند و کسی حرف مرا چندان جدی نمی گرفت. خانم های فامیل ما همه شاغل بودند و من دوست داشتم خانه دار باشم و از بچگی این کار را یاد گرفته بودم. این مزید بر علت بود که همه فکر کنند من کار چندان جدی ای ندارم. بعد همه ازدواج کردند حتی نوه دایی من که کوچتر از من بود ازدواج کرد و من شدم تنها فرد مجرد فامیل.
از طرف مادر هم تحت فشار بودم. مادرم بسیار مهربان و فهمیده. بسیار فعال و با استعداد و خوش قلب. مادرم در هر جمعی که می رفت درخشان بود و شاخص. اما متاسفانه شخصیت کمال گرا و کنترل گر داشت. یعنی در کوچکترین امور زندگی هم به من بکن و نکن می کرد. ویژگی این تیپ شخصیتی این است که نمی توانند به دیگران اعتماد کنند و کاری را به آنها بسپارند. یعنی حتی یک ظرف شستن ساده تویش بکن و نکن بود. من به مادرم وابسته بودم. دلم می خواست او من را تایید کند و از من راضی باشد اما این اتفاق به ندرت می افتاد. نوجوان که بودم این شرایط را تحمل می کردم. چون معتقد بودم سنم کم است و این مساله طبیعی است. اما وقتی به دهه بیست زندگی وارد شدم دیگر تحمل نداشتم با من مثل یک نوجوان رفتار شود. من همه کارهایم را تنها انجام می دادم تا انتقاد یا سرزنشی نشنوم و حتی در تنهایی این حس را داشتم که کسی دارد کار من را نگاه می کند و از من انتقاد می کند. شرایط بسیار سختی بود. نمی توانم سختی این شرایط را توصیف کنم. همان یک ذره اعتماد به نفس من هم در این شرایط خرد شد و از بین رفت.

اما من از پا ننشستم. شروع کردم به مطالعه کردن. به تفکر کردن و تعمق. این کار من را تسکین می داد. حس آزادی به من می داد. شروع کردم چیزهای تازه و جدید را امتحان کردن. به همه چیز علاقه داشتم و برایم جذاب بود. باید بگویم که به خاطر استرس و عدم اعتماد به نفس من هیچ کاری را کامل نمی کردم اما از پا نمی افتادم و باز هم به راهم ادامه می دادم. بی شمار دنیای جدید و تازه پیش روی من گسترده شده بود و من محو تماشا و تفکر بودم. همین آرامم می کرد. من کلی تجربه اندوخته بودم. من چیزهای زیادی می دانستم. اما مشکل این بود که نمی توانستم عملی اش کنم. به همان علت هایی که توضیح دادم. حس می کردم یک تحول باید در وجود من اتفاق بیافتد که خوشبختانه خدا به من لطف کرد و این جرقه را برایم فرستاد. آن لحظه ها را هیچ گاه فراموش نمی کنم و همیشه شاکر خداوند متعال هستم.

من می خواستم ازدواج کنم و راجع به ازدواج کلی مقاله خوانده و سخنرانی گوش کردم. تا اینکه یک نفر گفت : اگر می خواهی همسر خوبی داشته باشی با مشخصاتی که به دلخواه تو شبیه باشد باید اول خودت را ببینی. آیا به عیب های خودت واقف هستی ؟ آیا صفات خوبی را که از همسرت انتظار داری در خودت سراغ داری؟ مثلا اگر همسر مثبت اندیش و صبور می خواهی آیا خودت اینگونه هستی؟

من چندین بار به این حرف ها فکر کردم و ناگهان یک شب به عیب هایم واقف شدم. واقعیت این بود که من هیچگاه نخواسته بودم نقص خودم را ببینم و سعی می کردم با نگرش انتقادی به همه چیز خودم را خوب ببینم. بله منکر مشکلات موجود نیستم اما حاضر نبودم با همان نگرش به خودم بنگرم.

دوباره این جرقه زده شد. در خانه یکی از اقوام بودم و داشتم راجع به احادیث معصومین صحبت می کردم. دوباره صحبت به همین سمت کشیده شد. آن خانم گفت که در احادیث به ما سفارش شده است که هرگز کسی را ( سرزنش ) نکنیم. هرگاه کسی را سرزنش کنیم خدا ما را با همان موضوع امتحان خواهد کرد. این دومین جرقه بود.

بعد از آن بود که زندگی من به آرامی شروع به تغییر کرد. من به خوبی فهمیدم که کلید حل تمام مشکلاتم در گرو این است که خودم را بشناسم و بیشتر از هر کسی و هر چیزی به خودم و حالات و افکارم توجه کنم. درون بینی کنم و واقعیت خودم را ببینم. انتقاد بیش از حد از دیگران ، سرزنش دیگران و بازگو کردن عیب ها و گناهان دیگران تنها باعث اضطراب و مغشوش شدن افکارم می شد. فهمیدم که هر چه بیشتر راجع به گناهان و زشتی ها حرف بزنم آنها پررنگ تر می شود و قوی تر. حتی اگر می خواستم به کسی کمک کنم و اشتباهش را به او نشان دهم اول از همه خودم باید درست می شدم. کسی که حاضر نیست خودش را اصلاح کند نه تنها حق انتقاد از دیگران را ندارد بلکه اگر هم حرفی بزند باد هوا است و کسی نمی پذیرد. هنوز باید خیلی چیزهای دیگر یاد می گرفتم.
به هر حال اولین قدم را در راه تغییر برداشتم .

عزیز دلم.
من تا قبل اشنایی با این سایت فکر میکردم فقط من این مشکلاتو دارم.ولی الان میبینم خیلیا مثل من هستن.
منم دقیقا دوستای صمیمی ازدواج کردن خودشون و ماماناشون خیلی بد باهام حرف میزنن.اونروز دوستم میگفت اخی عزیزم میخوای برات خواستگار بفرستم!!!
درصورتی که همه چیز من از اونا بالاتره کاملا هم مشهوده ولی خب فکر میکنن همه چیز خلاصه میشه تو 16سالگی ازدواج کردن و این یعنی خوشبختی.
دیگه نمیخوام باهاشون هم کلام بشم سنی ندارم21سالمه باز اونا میان یه جوری حرف میزنن انگار ترشیدم.
ولشون کن این ادمارو.زندگی چیزای مهم تری داره برای فکر کردن و وقت گذاشتن ...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ابی اسمان

عزیز دلم.
من تا قبل اشنایی با این سایت فکر میکردم فقط من این مشکلاتو دارم.ولی الان میبینم خیلیا مثل من هستن.
منم دقیقا دوستای صمیمی ازدواج کردن خودشون و ماماناشون خیلی بد باهام حرف میزنن.اونروز دوستم میگفت اخی عزیزم میخوای برات خواستگار بفرستم!!!
درصورتی که همه چیز من از اونا بالاتره کاملا هم مشهوده ولی خب فکر میکنن همه چیز خلاصه میشه تو 16سالگی ازدواج کردن و این یعنی خوشبختی.
دیگه نمیخوام باهاشون هم کلام بشم سنی ندارم21سالمه باز اونا میان یه جوری حرف میزنن انگار ترشیدم.
ولشون کن این ادمارو.زندگی چیزای مهم تری داره برای فکر کردن و وقت گذاشتن ...

---

دقیقا من هم مشکل شما دارم،