باز هم زخمی از خانواده شوهر...دیگه واقعا کشش ندارم

سلام بر همدردیا،نمیدونم اگه من با این سایت آشنا نشده بودم باید چیکار میکردم،خیلی خوبه که هستین و تنها نیستم.من یه مشکل خیلی خیلی اساسی دارم.فردا سیزده بدره،شوهرم طبق معمول رفته از مامان باباش پرسیده کجا بریم واسه سیزده،مامانشم زنگ زده به دختراش اونا هم هرکدوم به دلیلی گفتن ما نماییم مثلا یا خواستن با شوهراشون برن یا دوستاشون.،حالا مادر شوهرم میگه چون دخترا با ما نمیان پس منم نمیام،شوهرم الان اومد بالا و به من گفت برنامه فردا کنسل شد،میگم چرا میگه مامانم ناراحت میشه اگه ما تنها بریم،هرچیم اصرار کردم گفته نمیام،از اینور هم خانواده من از دیروز رفتن گردش هرچیم زنگ زدن به شوهرم که بیاین شما هم.به بهانه های مختلف گفته نمی تونیم.برادر شوهرم هم زنشو تنها فرستاده با خانوادش رفته..یعنی وابستگی اینا به هم دیگه حرصمو در آورده.حالا چون خواهرش دارن جای دیگه میرن خوشگذرونی ما باید پاسوز اونا بشیم،بخدا از نداشتن استقلال خسته شدم،دلم میخواست منج تصمیم میگرفتم که واسه گردش کجا بریم نه مامان و خواهراش،هم باباش خودش ماشین داره هم بقیه شون ولی همشون بسته به ما هستن،اگرم شوهرم گاهی پیش بیاد با خانواده من بریم بیرون شهر اولا که باید یواشکی بریم ثانیا وقتی میریم و برمیگردیم با هزار منت باهام حرف میزنه که بخاطر تو رفتیم و بردمت گردش و از این حرفا،خیلی وقتا هم منو با جاریم مقایسه میکنه که ببین اون با خانوادش تنها میره،پس توأم باید بری،بنظر تون درسته تنهاش بذارم و خودم برم با خانوادم؟

اره

به نظر منم خودت پاشو تنها برو با خانوادت ، عین خیالت هم نباشه.
ببین درسته جزو واجبات نیست که آدم روز سیزده به در بره بیرون ، ولی احساس میکنم نرفتنش یه حسرتی رو دل آدم میزاره ، منم چند سال بنا به دلایلی نرفتم و همیشه رو دلم بود ، فردا هم با اینکه جای خاصی نمیرم و میریم باغ خونه مامان بزرگم خارج شهر ولی خیلی خوشحالم.
من در مورد وابستگی شوهرت به خانوادش نظری ندارم ولی میگم فردا رو با خانوادت برو که مشکلی به مشکلاتت اضافه نشه.
انقد حرص و جوش شوهرت رو نخور ، درسته شوهرته ولی تو هم انسان هستی ، نیاز به تفریح و آرامش داری.
اولویت اول خودت باش ، به خودت برس (منظورم به روح و روان و سلامتی هست) هرکاری که فکر میکنی شادت میکنه انجام بده.

کتاب نظریه انتخواب رو بخونید تا زود تر مشکلاتتون رو حل کنید، راجع به فردا نمیگم در کل کمکتون میکنه تا مشکلاتتون سر این موضوع بیشتر نشه

مارال جان آخه تو خانواده من وقتی تنها برم همش بهم میگن شوهرت و ول نکن ،میترسم عادت کنه به اینکه من همیشه با مامانم اینا برم،خوب اگه قرار بود من با مامانم برم مسافرت اونم با مامانش بره پس چرا ازدواج کردیم،همون مجرد میموندیم بهتر بود.مسئله سیزده بدر نیست مسئله تمام مسافرتا و مهمونیا و عروسیا و بیرون رفتناست که اگه خواهر شوهرا و مادر شوهرم نباشن شوهرم حاضر نیست بخاطر من و دخترم بیاد،وقتی تو خونه خودمونیم خیلی خوبه و همیشه بهم میگه بخاطرت هرکاری میکنم ولی وقت عمل که میشه بیشتر نظر خواهراش مهمه نه من.دلم استقلال میخواد ولی نمیدونم چجوری اینو به شوهرم بفهمونم،پیش اومده یکی دوبار مستقیم بهش گفتم دلم استقلال میخواد ولی هربار بهش برمیخوره و میگه مگه مستقل نیستیم ؟

میخوام بدونم چجوری به شوهرم بفهمونم مستقل نیستم.چجوری بهش بفهمونم که کسی که ازدواج میکنه دیگه دلیلی نداره تنها با خانوادش بره مسافرت یا بره خونه مادرش بمونه.اینا رو مادرشوهرم به بچه هاش یاد نداده،ولی من باید بهش یاد بدم.توروخدا راهکار بدین.بگین چجوری بگم که ناراحت نشه و بهش برنخوره

ببین عزیزم خواهر شوهرات با دوستاشون میرن یا با خانواده شوهر اگه بدون اونا میرن همون خواهرای خودشو مثال بزن بگو بنظرت اگه ما نریم اونا نمیرن؟؟ یا حتما همه باید با هم برن، بهتره نظر خودتونو به شوهرتون بگید اگه گفت مگه مستقل نیستیم بگو یه بار دلم خواست جایی که میریم نظرمنم بپرسی منم ازدواج کردم که با شوهرم سهیم باشیم با هم بیرون بریم بگردیم نه فقط وابسته به دیگران باشیم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط namname-baran

ببین عزیزم خواهر شوهرات با دوستاشون میرن یا با خانواده شوهر اگه بدون اونا میرن همون خواهرای خودشو مثال بزن بگو بنظرت اگه ما نریم اونا نمیرن؟؟ یا حتما همه باید با هم برن، بهتره نظر خودتونو به شوهرتون بگید اگه گفت مگه مستقل نیستیم بگو یه بار دلم خواست جایی که میریم نظرمنم بپرسی منم ازدواج کردم که با شوهرم سهیم باشیم با هم بیرون بریم بگردیم نه فقط وابسته به دیگران باشیم

---

عزیزم از این راه قبلا وارد شدم،خودشم نظر منو میدونه،ولی اگه به خواهراش زنگ نزنه یک الم شنگه ای به پا میکنن که شوهرم ببشتر از قهر کردن دعوا کردنشون میترسه،فوق العاده زبون درازن که حتی شوهرم جلوشون کم میاره.الان یه مثال بزنم از مستقل نبودن ما(از نظر شوهرم ما کاملا مستقل هستیم).خونه ما بزرگ هست اما اصلا عایق صدا نداره بطوری که از پایین که خونه مادرشوهرمه صدا قشنگ و واضح میاد تو خونه ما.دیروز ظهر دخترمو خواب بود که برادر شوهرم که واحد روبرویی ما هستن در خونش و محکم کوبید بهم و با سروصدا رفتن بیرون یربع بعدشم با همون سروصدا برگشتن.دختر من خوابش سبک ه و بیدار شد دیگه تا شب بدقلق بود وبهونه میگرفت و گریه میکرد،.دیشب شوهرم ساعت 6عصر از سرکار اومد خیلی خسته بود تا8خوابید،منم دخترمو بردم تو اتاقش تا باباش بیدار نشه با بازی سرگرم بود،ساعت 11صدای خواهر شوهرم و شنیدم که با دوتا بچه کوچیک اومد خونه مامانش،داشتم دخترمو میخوابوندم صدای در اومد،مادرشوهرم دوتا بچه شیطون و چون خونه ش ریخت و پاش نشه آورده بود پیش من،من گفتم شوهرم خوابه،با لحن زشتی گفت حالا باشن میام دنبالشون و رفت.حالا من موندم و دوتا بچه شیطون و دختر خودمو که واسه بار دوم بد خواب شده بود .بعد یه ساعت دیدم واقعا نمیشه کنترل شون کرد.بردمشون پایین گفتم ناراحتم شدن که شدن .منم آدمم.آخه از صبحم کار کرده بودم(آرایشگر هستم)خلاصه اینارو که بردم حالا دخترم که بدخواب شده بود از ته سر جیغ میکشید و آروم نمی‌شد با هیچی،شوهرم از خواب پرید و دوتا فحش رکیک داد اربده کشید که چته (آخه بچه دوساله چه میفهمه فحش چیه)دخترم طفلی هنگ کرده بود و فقط گریه میکرد ایندفه از ترس اربده باباش،خلاصه تا ساعت سه شب نخوابید از ترس بچم،همش تقصیر مادرشوهره مه،خوب تو که بچه نمیتونی نگه داری چرا به دخترت زنگ میزنی بیاد؟اگه بچه ها رو نمیاورد دخترم همون سرشب می خوابید و شوهرم اینقد اربده نمیکشید که دخترم از ترس بلرزه،من که واگذارشون کردم به خدا،دلم کمی آرامش میخواد.فقط...

شوهرم اصلا قبول نداره که ما وابسته به خانوادش هستیم،هر دفعه حتی به خوبی و غیر مستقیم گفتم بهش برخورده،میگه این خونه مال خودمه نمیخوام از اینجا بلند شم.میگم اگه مال خودته خوب اجاره بده خودمون بریم جای دیگه قبول نمیکنه،درصورتی که یبار تو حرفاش شنیدم دو واحد خونه دیگه هم به اسمشه ولی خانوادش تا حالا به من نگفتن از ترس اینکه پسرشون ازشون دور نشه.هر سری دیگه ازش پرسیدم بهم جوابای سر بالا میده ..

یادم باشد ....
مادر شوهر که شدم ...
آنقدربه عروسم بها بدهم که پسرم احساس رضایت کند آخر پسرم جگر گوشه ی من است نبایدآزار ببیند .
یادم باشد مادرشوهر که شدم در مقابل دختری که هم سن دختر خودم هست صبوری به خرج دهم .آخر او جوان هست هنوز و خیلی از مسایل را هنوز نمیداند یادم باشد مادر شوهر که شدم ...طوری با دختر دیگران برخورد کنم که دوست دارم دیگران با دختر من برخورد کنند
یادم باشد مادر شوهر که شدم کاری نکنم پسرم میان عشق مادری و عشق و همسری سردرگم شود .نیاز پسرم در زندگی آرامش است نه تنش .
یادم باشد که برای قضاوت عروسم ب سخنان دخترم صحه نگذارم چون دخترم نیز چون عروسم بی تجربه است و جهان را از دید خام و ناپختگی مینگرد.
یادم باشد مادر شوهر که شدم آنقدر از زیبایی عروسم تعریف کنم که نیاز پیدا نکند برای عرضه ی خودش ب آرایش و پیرایش پناه ببرد .اینگونه پسرم نیز یاد میگیرد همسرش زیباست و نیاز ب زن دیگری ندارد .
یادم باشد مادر شوهر که شدم از فداکاری های عروسم تمجید کنم تا یاد بگیرد برای پسرم فداکاری کند .
یادم باشد مادر شوهر که شدم کاری نکنم با عروسم که شکایت مرا نزد پسرم ببرد آخر میان دو عشق انتخاب یکی سخت میشود و حتما من شکست خواهم خورد زیرا پسرم پدر میشود و نمیتواند مادر فرزندش را رها کند و در کنار من آرام بگیرد .یادم باشد مادر شوهر که شدم خوب بفهمم پسرم را روانه زندگی کرده ام و نباید کاری بکنم که او به سوی من بازگردد و دوباره مجرد شود آخر او متاهل است و متعهد .
یادم باشد مادر شوهر که شدم به پسرم بگویم با همسرش وفاداری کند .متعهد بماند .خیانت نکند .یادم باشد که یادم نرود که مادر شوهر شدن آسان است و مادر شوهر ماندن سخت .

شما وضعیتت مشخصه.یا باید با شوهرت بری مشاوره و وضعیت زندگی رو درست کنی یا جدا بشی.این رو به این خاطر میگم که الآن زندگی شما واسه ی دخترت الگوئه.بشین یکم فکر کن ببین دخترت از زندگی تو این وضعیت چی یاد میگیره.شوهر شما هم به نظر میاد اصلا هیچ چیزی از روانشناسی کودک نمیدونه و کنترل خشمش هم مشکل داره وگرنه هر کسی بد خواب بشه فحش ناجور به بچه دو ساله اش نمیده.بشین سنگهات رو با زندگیت وابکن.الآن توی یک ماه چند تا پست مختلف گذاشتی.با پست زدن و غرغر کردن سر شوهر و حتی نازش رو خریدن چیزی درست نمیشه فقط هر چی بگذره شما تلخ تر و تلخ تر میشی و آخرش کارتون به طلاق عاطفی میکشه که نه به نفع خودتونه و نه بچه.ازدواج یه رابطه دو طرفه است.خواسته های شما باید برای شوهرت مطرح باشه همونطور که خواسته های اون برای شما مطرحه.این شکل زندگی کردن برای آینده دخترت هم خوب نیست.وقتی ببینه باباش حمایت نمیکنه از مادرش دید خوبی به آقایون پیدا نمیکنه.این خشمی که شما داری به دخترت منتقل میشه و بعدا ممکنه تو زندگی سر شریک زندگیش خالی کنه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط kaspian

شما وضعیتت مشخصه.یا باید با شوهرت بری مشاوره و وضعیت زندگی رو درست کنی یا جدا بشی.این رو به این خاطر میگم که الآن زندگی شما واسه ی دخترت الگوئه.بشین یکم فکر کن ببین دخترت از زندگی تو این وضعیت چی یاد میگیره.شوهر شما هم به نظر میاد اصلا هیچ چیزی از روانشناسی کودک نمیدونه و کنترل خشمش هم مشکل داره وگرنه هر کسی بد خواب بشه فحش ناجور به بچه دو ساله اش نمیده.بشین سنگهات رو با زندگیت وابکن.الآن توی یک ماه چند تا پست مختلف گذاشتی.با پست زدن و غرغر کردن سر شوهر و حتی نازش رو خریدن چیزی درست نمیشه فقط هر چی بگذره شما تلخ تر و تلخ تر میشی و آخرش کارتون به طلاق عاطفی میکشه که نه به نفع خودتونه و نه بچه.ازدواج یه رابطه دو طرفه است.خواسته های شما باید برای شوهرت مطرح باشه همونطور که خواسته های اون برای شما مطرحه.این شکل زندگی کردن برای آینده دخترت هم خوب نیست.وقتی ببینه باباش حمایت نمیکنه از مادرش دید خوبی به آقایون پیدا نمیکنه.این خشمی که شما داری به دخترت منتقل میشه و بعدا ممکنه تو زندگی سر شریک زندگیش خالی کنه.

---

ممنون از راهنمایی تون.ولی من اومدم اینجا تا به کمک شما بتونم زندگی مو بسازم نه اینکه خرابش کنم،دیشب یه اتفاق تازه افتاد که همه واقعیت و فهمیدم،شوهرم به همه چی اقرار کرد،گفت که اونم دوست داره مستقل بشه ولی چون شرایطش نیست فعلا نمیتونه،میگه منم دلم می خواد تو خونه بمونم پیش زن و بچم استراحت کنم.بهم گفت از طرف خانواده ش بخصوص پدرش شدیدا تحت فشاره،چند روز پیش پدرش اون و به اسم داییش صدا میکنه واسه تمسخر(یه دایی داره که به زنش خیلی وابسته بوده و محبت میکرده،اونم مادر شوهر ش که بشه مادربزرگ شوهرم باعث میشه ازهم جدا بشن).دیشب شوهرم اومد بهم گفت راستش کم آوردم .ازم پرسید دوس داشتن جرمه؟عشق جرمه؟منم گفتم نه چرا جرم باشه...گفت هرسری که تو مهمونی پیشش می شینم پدر شوهرم تا چند روز مسخره ش میکنه،گفت هرسری که من و اون باهم میریم جایی مسخره میکنه و میگه زن ذلیل،میگفت هر سری که پشت تو جلو خانوادم میگیرم مسخره م میکنن و میگن تو از خون ما نیستی که اینجوری زن تو لوس میکنی(این و بگم که ارتباط پدر و مادر شوهرم هیچ خوب نیست و دائم در حال فحاشی به هم دیگن پدرشوهرم تو جوونیش به خانمش خیانت میکنه و این باعث تنفر بین شون میشه.دختراش فوق العاده وابسته به پدرشون هستن و پسرا وابسته به مادر)خلاصه کاملا دلیل این بی توجهیا تو جمع رو فهمیدم،میگفت وقتی روزی تعطیل باشم و نرم پایین اینقدر بهم تیکه میندازن که خودم خسته میشم.میگفت اسممو گذاشتن علی(اسم داییش).میگه وقتی تو همه مسافرتا باهام میای میگن از زنش میترسه.

سلام دوست عزیز

این اتفاق خیلی خوبیه که همسرت اینقدر صادقانه باهات حرف زده.حواست باشه هیچ وقت چیزهایی رو که بهت گفته تو چشمش نزنی و از صداقتش پشیمونش نکنی.

ازش به خاطر اینکه حرف دلش رو بهت زده تشکر کن و بگو اینجوری آرومتر شدی.با هاش همدلی و همدردی کن .جوری که متوجه بشه درکش می کنی.

بعدش میتونی با لحن ملایم ازش بخوای که دو نفری به راهکاری فکر کنید که این مسائل حل بشه.از حس حمایتش استفاده کن.

من نگفتم جدا بشید،گفتم اینطور ادامه ندید و پیشنهاد اولم هم مشاوره بود.خیلی خوبه که رک و راست حرفهاتون رو زدید.ازش حمایت کنید سعی کنید تا جایی که ممکنه برخوردش با خانوادش کمتر بشه و اگر امکانش هست و اگر شرایطش رو دارین سعی کنید شاغل بشید تا به محض جور شدن شرایط بتونید خونه رو عوض کنید و مستقل بشید.اینطور که معلومه خانواده نامهربانی داره.به نظرم باز هم مشاوره حتما برید.چون به شما کمک میکنه حساسیتتون کم بشه و به شوهرتون یاد میدن چطور با این برخوردها مقابله کنه.ما هم اوایل ازدواج مشکل نسبتا مشابهی داشتیم و مشاوره که رفتیم مشاور کاملا بهمون یاد داد چه برخوردی انجام بدیم که کدورت و دعوا پیش نیاد و در عین حال این دست برخوردها هم کم بشن یا کاملا قطع بشن.

شوهرم اصلا حاضر نیست مشاوره بیاد.چندین بار هم مشاوره تلفنی گرفتم ولی کمک خاصی نتونست بکنه،اما از وقتی توی این سایت عضو شدم تونستم خیلی از مشکلاتم و حل کنم،و خودمو تغییر بدم بازم ممنونم از راهنماییتون