من بی عاطفه هستم ?!!!!!

سلام دوستان , من تصمیمو گرفتم تا با همه سختی هایی که میدونم پیش رو دارم برم یه شهر دیگه زندگی کنم بسیار دور از خانوادم , (از کرمان برم تبریز)
خانوادمم هنوز یکم مخالفن و البته بیشتر ناراحت , مخصوصا مامانم میگه غربت اذیت میشی ,
اونا فکر میکنن من برم دیگه منو از دست دادن و اینکه من نظرم اینه یعنی چقد من ادم بی عاطفه و بی احساسی هستم و چطور دارم خانوادمو بخاطر یه غریبه ترک میکنم انگار قراره دیگه برنگردم ,داداشم میگه منم یکیو خیلی میخاستم راه دور بود به خاطر مامان فراموشش کردم تو خیلی احمقی !
اصلا مدل حرف زدنشون باهام عوض شده تازه اگه بخوان حرف بزن باهام !
خیلی رو فشارم.
اینم بگم ها کسی عیبی رو این بنده خدا نمیزاره نتیجه تحقیق ها هم همه عالیه : پسر خوبیه , سر تو کار خودشه سالمه، زحمت کشه رفیق باز نیس , خانواده خوبی داره همه اینا رو میگن اما با این رفتاراشون بدجوری دارن عذابم میدن
خیلی ناراحتم , کمکم کنین

نمی گم نرو ولی اگه بری نهایتا سالی یکی دوبار بیشتر نمی تونی بهشون سر بزنی، چون راه خیلی دوره. اون ها هم اینو می دونن و دلشون برات تنگ می شه.

چرا سالی یکی دو بار ?? من یکی از دوستای دانشگاهم شوهرش تبریزیه 2 ماه یه بار داره میره و میاد , تازه نامزدمم بهم قول داده محدودیتی برام نزاره , این همه وسیله ارتباطی ,
;(((((((

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط گلی جون

سلام دوستان , من تصمیمو گرفتم تا با همه سختی هایی که میدونم پیش رو دارم برم یه شهر دیگه زندگی کنم بسیار دور از خانوادم , (از کرمان برم تبریز)
خانوادمم هنوز یکم مخالفن و البته بیشتر ناراحت , مخصوصا مامانم میگه غربت اذیت میشی ,
اونا فکر میکنن من برم دیگه منو از دست دادن و اینکه من نظرم اینه یعنی چقد من ادم بی عاطفه و بی احساسی هستم و چطور دارم خانوادمو بخاطر یه غریبه ترک میکنم انگار قراره دیگه برنگردم ,داداشم میگه منم یکیو خیلی میخاستم راه دور بود به خاطر مامان فراموشش کردم تو خیلی احمقی !
اصلا مدل حرف زدنشون باهام عوض شده تازه اگه بخوان حرف بزن باهام !
خیلی رو فشارم.
اینم بگم ها کسی عیبی رو این بنده خدا نمیزاره نتیجه تحقیق ها هم همه عالیه : پسر خوبیه , سر تو کار خودشه سالمه، زحمت کشه رفیق باز نیس , خانواده خوبی داره همه اینا رو میگن اما با این رفتاراشون بدجوری دارن عذابم میدن
خیلی ناراحتم , کمکم کنین

---

نه عزیزم ربطی به بی عاطفه بودن نداره فقط شما وابستگیت کمتره...اگه شرایط و موقعیت خوبی داره پسره قابل قبولیه و تنها ایرادش اینه که یه شهره دیگس با رضایت خانوادت قبول کن و برو..ما داشتیم کساییو که رفتن شهره دیگه غربت خیلی سخته اما اگه شوهرت خوب باشه به نظرم می ارزه اما من خودم ب شخصه چون خیلی وابسته ام اصلا نمیتونم....

اولش حتما این طوریه که زود به زود میرید و میاین ولی بعدش گرفتاری زندگی و هزینه ی بالای سفر راه دور باعث می شه کمتر سر بزنید.خودتون زمان رفت و آمد و هزینه اش رو محاسبه کنید ببینید واقعا از پسش برمیاین یا نه.

ما خودمون همه فامیل هامون شهرهای دورند و سال به سال هم نمی بینیمشون.

سلام. با نظر jojoooo موافقم.http://www.noandishaan.com/forums/im...smiles/yes.gif

با سلام
حتمأ به این موضوع واقف هستید که تو زندگی هر کسی یه سری مشکلات وجود داره،احتمالأ وقتی که درگیر این مسائل بشید منطورم در رابطه با همسرتون و خانوادشه،احتیاج به این خواهید داشت که خانوادتون در کنارتون باشن و حداقل یه سر برید خونه پدرتون بلکه یکم دلتون باز بشه. خواهر من مثل شما یه شهر دور ازدواج کرده،خیلی مشکلات داشته از تنهایی و تفاوت فرهنگی و...گرفته تا مشکل زایمان.البته همسرشون بسیار اهل رفت و آمد هستن ولی خواهرم میگه ایکاش خانواده خودم و فامیلای خودمم بودن.و اینکه تفاوت فرهنگی در همچین فواصلی خیلی به چشم میاد.

سلام به همه دوستان خوب همدردی:72:
وشما گلی جون

منم دقیقا چند روزه فکرم درگیره این موضوعه... خانوادم یا زندگی ایندم؟

از عاطفه زیاده نه از عدم عاطفه فقط یکم باید منطقو دخالت بدی تا تعادل برقرار شه

البته خانوادم علی رغم میلشون هیچ وقت منو تحت فشار نمیدارن. حرفشون اینه ک فقط خودتو در نظر بگیر
ولی من نمیخوام ی دره حتی ی ذره با رفتن من اونها سختشون بشه فک کنم این خیلی اخلاقی بدیه من دارم:47:

به نظر من فقط باید شخصیت خودتو ی کندو کاوی بکنی و در نهایت تصمیم بگیری
روحیاتتو دلتنگیهات وابستگی هات استقلال فکری....

چقدر میتونی با چیزهای جدید خودتو وفق بدی؟
خودتم گفتی میدونی مشکلات هست ...

چقدر این بنده خدا رو میشناسی؟فقط صرف تحقیق کافی نیست عزیزم

میخوای هر اتفاقی تو خانواده می افته حضور مستمر داشته باشی؟

فرض کن الان میخوان برن خواستگاری برای برادرت...شاید برای جشن عقد به زور بتونی خودتو برسونی...

شاید مسخر ه باشه ولی من تا ی ده سال پیش نمیتونستم فکرشم بکنم ک مادرم بره مثلا دکتر، خرید، و من در جریان ریز مسائل نباشم یا مهمون بیاد خونه مون من نباشم ....دو ساعت ازش دور میشدم میومدم ی جوری همه چیزو با جزییات تعریف میکردم تا خیالم راحت بشه تو همه لحظه هام حضور داره. خدارو شکر دیگه الان اینطوری نیستم ولی الان هم ی مدل دیگه اش درگیرم:47:

تا حالا شده توی ی شهر دیگه دور از خانواده باشی چند ماهی مثلا

فقط عزیزم من به خودمم اینوم یگم اگه فک کنی ک اشگالی نداره ماهی ی بار یا دو ماه ی بار میام به خودت وعده الکی دادی
حتی اگه مطمئن باشی توان مالیشو داری:81:

ببینم خانواده این بنده خدا هم تو اون شهر هستن؟
میتونن جای خانوادت باشن؟
به نظرت میتونی مسائلی ک تازه عروسها با خانوادشون دارن رو نداشته باشی؟

در کل ناراحت نباش امیدت به خدا باشه
امیدوارم هر چی خیره برای هردومون رقم بخوره:72:

سلام

خانوم محترم هر انساني اول مسول زندگي خودش هست. شما اول براي زندگي خودتون بايد تصميم بگيريد. ( تو پرانتز بگم كه اين جمله من در حد شعار هست و خودم انجامش نميدم و مطمينم تا شرايط ارامش پدر و مادر و خواهرم رو محيا نكنم، ازدواج نميكنم، با وجود اينكه مطمئنم اشتباه ميكنم)


من تو همدردي تاپيك زياد خوندم كه دختر راه زيادي رو رفته براي زندگي با همسرش در شهر ديگه!


مهمترين اتفاقي كه مي افته اختلاف هاي فرهنگي هست كه نم نم به چشم شما مي آيد!


مثلا يادم يه خانومي از تهران رفته بود شهر ديگه اي براي زندگي، اونجا فرهنگي بررفتار هاي خانواده و اقوام همسرش حاكم بود كه براي خانوم يك ناهنجاري به شمار مي امد. در شهر اون آقا نوشيدن مشروبات الكلي امري هنجار به شمار ميامد كه در نظر خانوم بسيار رفتار وقيحانه اي بود.


---------------

خانوم ها در بحراني ترين شرايط زندگي شون لازم دارن با يكي هم دم بشوند. به پدر و مادرشون احتياج پيدا ميكنند.


از تنهايي خسته ميشوند و دوست دارند رفت و آمد كنند.


دلشون ميگره!!!!


بايد خودتون رو براي همه اين شرايط آمده كنيد. نميدونم چقدر آماده گي اين شرايط رو دارين.


اين ازدواج يك اردو نيست، يك تغيير زندگي هست. مهاجرت محسوب ميشه.


بايد در خودتون بنگريد و ببنيد تو اين شرايط چقدر تاب و تحمل دارين.



از طرفي به عنوان يه مرد بهتون ميگم رو حرف و قول ما حساب نكنيد. نه اينكه بخواهيم دروغ بگيم. بلكه شرايط زندگي جوري پيش ميره كه نميشه گاها شش ماه يكبار به خانواده تون سر بزنيد.
اگر هم شما زياد پافشاري كنيد، محكوم به عدم درك شرايط موجود مي شويد.


يه نكته مهم ديگه اينه كه شما كه داريد از اين شهر به شهر ديگه ميريد، دست پايين رو خواهيد داشت، و اگر خداي نكرده همسرتون، ديدگاه تماميت خواهي داشته باشه، شما هميشه تضعيف خواهيد شد.


------------------------------

خوب همه جنبه هاي قضيه رو بنگريد و بعد تصميم بگيريد.

خواهشا تصميم تون طوري باشه كه فردا از شما شاهد تاپيك جديد مبني بر " با همسرم كه تو يه شهر غريب زندگي ميكنم، فلان مشكل رو داردم" نباشيم.

------------------------------------

قصدم ايجاد تزلزل در تصميم گيري شما نبود، خواستم همه جنبه هاي قضيه رو بررسي كنيد و بعد اقدام كنيد. كه اگر منطقي با سنجش همه جوانب، تصميم بگيريد، بسيار ارزشمند و قابل احترام هست.

موفق و خوشبخت باشيد.

سلام گلی جون
پیگیر تایپیکتون بودم ،نمیخواستم پست اسپم بذارم،ولی گفتم تجربه خودم رو برات بگم.

من خودم حدود ۷ سال برای تحصیل تهران زندگی کردم،یعنی از همون ۱۸ سالگی.دختر کاملا

مستقلی بودم و کاملا غیر وابسته.

تو دوران دانشجویی با همسرم آشنا شدم و الان حدود سه ساله که عقدیم.همسرم اهل تهران و

من از استان های شمالی هستم.

به هیچ عنوان بحث شهر برام مطرح نبود،نه مسافت،نه چیز دیگه.

ولی.......ولی الان میفهمم یعنی چی!

تفاوت فرهنگی که شاید از بیرون کسی متوجه نشه ولی دو نفر که تو این رابطه هستند متوجه

میشن.دوری از خانواده که الان میفهمم یعنی چی،خیلی وقتا حمایت خانواده تو مواقعی که بهشون

احتیاج داری ولی نمیشه بگی،چون دلت نمیخواد از راه دور نگرانت بشن.

دلتنگی برای خانواده که اصلا جایگزینی براش وجود نداره و خیلی چیزای دیگه.......

من همه چیز رو از دید منطق میدیدم ولی الان متوجه شدم که احساس هم تو زندگی دخیله.

همه جوانب رو در نظر بگیر،بعد اقدام کن.

با آرزوی خوشبختی برای شما.

ببین عزیزم من یه شهر غریب و دور از خانواده هستم
پدر ومادرهمسرم رو هفته ای دو بار میبینم
جاریهامو رو 6 تا 3 ماه ندیدم
هرچند در ظاهر و روزهای اول نشون می دادن که اهل سرزدن هستن اما تو مرخصی 6ماهه زایمان حتی یک نفر ( به خداوندی خدا قسم) از فامیل شوهرم زنگ نزد بگه مردی یا زنده ای و یا بلدی بچه ات رو ببری حمام
من تو محل کارم تکنفره تو شیفتم
فقط هفته ای 2 ساعت یکی از دوستانم میاد پیشم و وقتی میاد عین آتشفشان منفجر میشم از حرفهایی که تو دلم مونده
بقیه هم رد و گذری میان و کلا مردم خشکین و صمیمی نمیشن
تو هفته هم سه روز میرم باشگاه و اونجا هم یک ساعتی میحرفیم (البته اینم یه ماه میرم)

اما خیلی آروم شدم اصلا حرف زدن یادم رفته

در حالی که تو هفته سه بار مادر و خواهرام بهم زنگ می زنن ( سه ماهه یک بار هم یه هفته میرم پیش مامانم)
تنهایی رو اون موقع هاس که با گوشت و خونت حس می کنی

افسرده و تنها میشی باور کن
به نظرم اشتباه نکن
همسر من خیلی عالیه ولی گاهی همین تنهایی رو روابطمون تاثیر بد میزاره.
بیشتر فک کن.

سلام دوست عزیز

اشتباه محضه بخای باکسی ازدواج کنی در شهر ه دیگه فرهنگ اداب رسوم متفاوت

داغون میشی اگه از نوع حساسش باشی میدونی چرااااا

تنهایی از یک طرف غریبی از یک طرف حرفای خانوادش از طرف دیگه

کم کم میبینی هییییچ وجه مشترکی باهم ندارین

اقا خوبه اره برا هم محلی خودش خوبه همه تعریفش می کنن تحویلش میگیرن

خیلی زرنگ باشی بتونی خودتو وفق بدی باهاش اون وقته اقا میگه من دوست ندارم بیام خونه مادرت و....

شما در دونقطه متفاوت بزرگ شدین با دیدگاه متفاوت با فر هنگ و اصول منطقه شهری متفاوت

لطفا به حرف بزرگترت گوش کن

[quote=حیاط خلوت;406803]ببین عزیزم من یه شهر غریب و دور از خانواده هستم
پدر ومادرهمسرم رو هفته ای دو بار میبینم
جاریهامو رو 6 تا 3 ماه ندیدم
هرچند در ظاهر و روزهای اول نشون می دادن که اهل سرزدن هستن اما تو مرخصی 6ماهه زایمان حتی یک نفر ( به خداوندی خدا قسم) از فامیل شوهرم زنگ نزد بگه مردی یا زنده ای و یا بلدی بچه ات رو ببری حمام
من تو محل کارم تکنفره تو شیفتم
فقط هفته ای 2 ساعت یکی از دوستانم میاد پیشم و وقتی میاد عین آتشفشان منفجر میشم از حرفهایی که تو دلم مونده
بقیه هم رد و گذری میان و کلا مردم خشکین و صمیمی نمیشن
تو هفته هم سه روز میرم باشگاه و اونجا هم یک ساعتی میحرفیم (البته اینم یه ماه میرم)

اما خیلی آروم شدم اصلا حرف زدن یادم رفته

در حالی که تو هفته سه بار مادر و خواهرام بهم زنگ می زنن ( سه ماهه یک بار هم یه هفته میرم پیش مامانم)
تنهایی رو اون موقع هاس که با گوشت و خونت حس می کنی

افسرده و تنها میشی باور کن
به نظرم اشتباه نکن
همسر من خیلی عالیه ولی گاهی همین تنهایی رو روابطمون تاثیر بد میزاره.
بیشتر فک کن.[/quote

سلام …راستش جوابایی که داده شده خیلی برای من جالبه…آخه دلیل اومدن من به همدردی موضوع مشابه همین بود که خواستگارم محل کارش شهر بافاصله زیاد از شهرخودمون بود ولی خودش همشهریمون بود و من از رد کردنش پشیمون شده بودم…حتی الان هم نمیدونم کار درستی کردم یا نه…
خوندن این تاپیک و پاسخ ها خیلی برام جذابه…
امیدوارم دوست عزیزمون بهترین تصمیم رو بگیره

نفس جان
خیلی کار خوبی کردی:104:
تا وقتی بچه نداری مشکلاتت خیلی کمه
هروقت خواستی میای هروقت خواستی میری و..
اما فک کن بچه داری 7 ماهه تبدار ، همسرت شیفت شب باشه و از سر شب تا صبح از ترس خوابت نبره:324:
میخوای اسباب کشی کنی هیچ کس نیست ....
فک کن جلسه اداری داری بچه ات رو ببری تو جلسه (با حضور شهردارو.....):grief:
10 روز تو بیمارستان بستری بشی کسی نباشه یه آب دستت بده و یه بار هم میان عیادتتت با تمسخر بهت بگن تنهاییییییییییییییییییییی :81:
فک کن آنفولانزا بگیری نتونی تکون بخوری شوهرو بچه ات سه روز پشت سر هم نون و پنیر بخورن و تو حال نداری بهشون بگی برو بیرون یه پرس غذا بگیر بیار....
نکنید به خاطر خدا این کار رو نکنید پشیمون میشییییییییییییییییید.:81::81 ::81::81::81:

سلام و وقت بخیر
همه دوستان از تجربیات خودشون میگن ولی خب خودتون تصمیم اخرو میگیرین.. اگر همسرتون خوب باشه مسلما احساس دلتنگیتون کم میشه.. من 10 ساله دور ار پدر مادرم زندگی میکنم البته مجردم اما احساسم نه عوض شده نه اینکه بی عاطفه ام. هر روزم باهاشون در ارتباطم و اصلا هم جای نگرانی نداره.. هر ازدواجی حتی اگه از فامیلم باشه اختلاف سلیقه توش هست و ممکنه ناراحتی پیش بیاد.. اما به هر حال شما زندگی مستقلی دارین انتخاب میکنید و دارین خانواده خودتونو تشکیل میدین از نظر من چه اشکالی داره تو یه شهر دیگه باشه.. خب حتما یه سری دلتنگیهایی هست اما خب اگه ذاتا ادم مستقلی باشید و همسرتونم خوب باشه اصلا نگران نباشد..

سلام … چیزی که به فکر من میرسه اینه که اگه طرف یه مپرد تاپ باشه که نود درصد مطمین باشی همچین موردی ممکنه به پستت نخوره می ارزه آدم بره یه شهر دور… ولی اگه درحد معمولیه و خوبه و تو شهر خودتونم خواستکارایی درحد خوب دارین خب ازدواج تو شهر خودتون بیشتر صلاحه… میگم مگرررر اینکه طرف واقعا بالاتر از حد خواستگاراتون توشهر خودتون باشه