همسرم مدام تصمیماتشو عوض میکنه

سلام کموبیش با مشکلات من اشنا هستید
تو تایپیک قبلیم گفتم ک همسرم قبول کرد بره مشاوره وخیلی بهتر شده اخلاقش

اگر یادتون باشه پارسال ارشد داد شبانه قبول شد ولی به بهانه های مختلف نرفت و البته اخرش معلوم شد اگ بخوادم نمیتونه چون چند تاواحدش پاس نشده بود

اون موقع همش غر میزد ک ای وای قبول شدم ولی نمیتونم برم(حالا قبلش به اصرار من انتخاب رشته کرد اصلااا میگفت میخوام سال دیگ بارتبه خوب دانشگاه خوب برم)
اون گذشت یه مدت صبح تا شب غر میزد ک الان که کنکور افتاده اردیبهشت چطوری تا اون موقع تحمل کنم
بعد دوباره واحداشو ک گرفت میگفت وای حالا کاش واحددرسی نداشتم دیگه بعد که امتحانا تموم شد یه ریز غر میزد ک وقتم کمه...
ودر تمام این مدت اصلا جدی خوندن برای ارشدو شروع نکرده بود...

و تز جدیدش اینه که من اصلا نمیخوام ارشد برم چون این رشته رو دوست ندارم و کار خوبی هم براش نیست !!!!!

درحالی ک اگر بره ارشد همین رشته یه کار دولتی خوب براش هست ک نسبتا راحت استخدامش میکنن ولی میگه حقوق این کار کمه و نمیخوام!!!!
اینو بگم حقوق این کار متوسطه و نه خیلی کم..

در واقع انگار دوساله فقط منو گذاشته سرکار و همش حرف های الکی!!
توی این چند سال زندگی هر روز یه تصمیمی گرفته... واقعا خسته شدم .. من همیشه بهش امیدواری میدادم و تشویقش میکردم ولی انگار طلبکارم شده که به خاطر تشویقای من این رشته رو ادامه داده!!! تو خاطراتشم نوشته من به یه اینده کاری خوب فکر میکنم ولی خانمم همکاری نمیکنه!!!!
اخه کدوم اینده... فقط هروقت موقع عمل میشه اززیرش در میره و وعده های جدید برای ااااینده میده... حالا میگم لااقل این دوماه رو بخون بعد تصمیم میگیریم باز میگه نه..میگم خب الان نخونی میخوای چیکار کنی میگه نمیدونم!!! یعنی فکر نکنید ایده بهتری داره هاا بدون هیچ برنامه ی دیگه ای فقط میگه من یه کار با درامد خوب میخوام!!!

واقعا دیگه تحمل تنبلیو بیکاریو غرغراشو ندارم... کلافه شدم... هیچ اینده روشنی تو این زندگی نمیبینم... من با هیچچچ باهاش ازدواج کردم ولی دیگه چقدر بهش فرصت بدم

از طرفیم اخلاقش رفتارش تفکرش از اوایل ازدواجمون خیلیییی بهتر شده من واقعا زجر کشیدم تا رابطمون ترمیم شد..... کلی موهام سفید شد تو اوج جوونی...چقدر گریه های تنهایی و چقدر عفونت های عصبی

تا اینکه الان اگر این مشکل درس خوندنو سرکار رفتنش نبود فکر نمیکنم مشکل دیگه ای داشتیم... برای همین دلم نمیاد به این راحتی درباره جدایی فکر کنم

ولی هرچی میگذره تنبلیو خیالبافیو بی برنامگیش بیشتر اذیتم میکنه.. در صورتی ک من خودم یه برنامه مشخص برای خودم دارم.. وچیزی هم از زیبایی و تحصیلات کم ندارم... اخلاقمم که خوبه:) درسته منم ضعف هایی داشتم ولی اراده کردمو خیلیاشو حذف کردم

چیکار کنم حالا؟؟؟
فکر میکنید زندگی مشرک من میتونه اینده خوبی داشته باشه؟

از مشاورا و اعضای فعال خواهش میکنم به تایپیکم سر بزنید
ایا این مرد مرد زندگی میشه؟
یا دارم اب درهاون میکوبم
چ کاری از دست من برمیاد؟

سلام.

اینکه کمکش میکنی ومشاوره میدی بهش خوبه ولی زیاده روی دراین کار باعث میشه به سمت کنترلگری حرکت کنی از طرف دیگه او هم بی مسئولیت میشه فکر میکنه نگرانی در این موارد صرفا وظیفه شماست.

بهش اعتبار واعتماد بده .بهش بگو میدونم که قوی هستی ومیتونی .هرتصمیمی که بگیری منم بهش احترام میذارم.من فکر میکنم اگه تااردیبهشت صبر کنی وارشد شرکت کنی آینده بهتری میتونی داشته باشی ولی اگر تصمیم خودت چیز دیگه ای خودت میدونی ومختاری ...اجازه بده خودش درنهایت به مسئولیت خودش انتخاب کنه

خیلی ممنونم
منکه دیدم حرفمو قبول نمیکنه در نهایت همینو بهش گفتم
این چند روز یه خورده باهاش سرسنگینم
دیشب باز درباره این موضوع حرف زد منم سکوت کردمو بعدگفتم من نظرم و حرفامو زدم حالا دیگه هرجور خودت دوست داری عمل کن
ولی عین خیالشم نیست این روزها سریععع دارن میگذرن و مثل اینکه واقعا تصمیم گرفته ارشد نده..
اخه اگ ارشد نده هم الان کار دیگه ای نمیتونه انجام بده و برنامه دیگه ای نداره
صبح تا ظهر خوابه بعد بیدار میشه مطالعه غیر درسی میکنه و.. عصر هم با دوستاش استخرو فوتبال و...
الانکه انگار واقعا نمیخواد بخونه چیکار کنم من؟؟

منتظر راه حل های اقای امین و بقیه هستم...
کم کم دوست دارم به جدایی فکر کنم
تنبلی و بیکاری و بی ارادگی و بی برنامگی یه مرد برای جدایی کافی نیست؟

سلام

شما چیکار داری به درس خوندنش؟ مگه پسر شماست؟
حتی پسرتون هم بود دیگه توی 25 سالگی وظیفه شما نیست کتاب بدی دستش با چوب بشینی بالا سرش بگی بچه درس بخون :303:

همسرتون کار نمی کنه؟
چرا؟

مخارج زندگیتون را از کجا تامین می کنید؟

مرسی شیدا جون
پدرشوهرم هزینه زندگیمون رو میدادن چون همسرم دانشجو بود...
همین امروز عصر دعوامون شد ... حرف جدایی شد.. گفتم علاقه و اینده من برات مهم نیست اونم گفت نه مهم نیست نمیذاری کارایی ک دوست دارم انجام بدم بهم گفت همش داری کنترلم میکنی
و همین الان رفتم مقالات افراد کنترل گر رو میخوندم دیدم اره واقعا من خیلی از ویژگی ها ش رو دارم به خدا دست خودم نیست اگ کنترل نکنم انگار خوره میفته به جونم ... حالا تصمیم گرفتم روی را حل هاش تمرکز کنم...

حالا بریم سر موضوع تایپیک... خب از اول قصد هردومون ادامه تحصیل بود ولی الان زده زیرش!!!
من مطمئنم اگر بخونه این دوماه رو قبوله یه دانشگاه خوب...چون قبلا زیاد خونده بود
ولی میگه رشته من اینده کاری نداره.. علاقه هم بهش ندارم...
اینکه شما میگی چیکار به کارش دارم... ایا من حق ندارم از شوهرم که دوساله وعده ارشد و.... میده انتظار داشته باشم دوماه اخرو جا نزنه؟!؟!؟

سلام عزیزم اول یه معذرت خاهی کنم
من که این چندتا پستت رو خوندم احساس خفگی کردم:58:
احساس کردم خیلی از خود مچکری
یه مامانی که دایم میگه بچه جون درسات خوندی شوهرتم که عین بچها ظهر بلند میشه از خواب بعد میره تو کوچه با دوستاش بازی:58:
اصلا یه لحظه حس نکردم شما زن و شوهرین
فکر کنم از اساس هردو اشتباه میکنین ما که به ایشون دسترسی نداریم ولی شما باید زندگیت از اساس درست کنی
فقط بشو همسر همین من خودم شخصا نه کار دارم شوهرم دقیق حقوقش چقدره البته حدودا میدونم که خودش گفته نه کار دارم چی خرج میکنه من فقط چیزی نیاز داشته باشم میگم ایشونم انجام میده
اتفقا همسر منم هم ارشد شرکت کرده هم نظام مهندسی رفته یه عالمه کتاب خریده ولی فرصت نمیکنه بخونه من فقط خیلی به ندرت میگم اگه میخای درس بخونیم اخر هفته بیرون نریم اون خودش میفهمه باید درس بخونه گاهی هم میگه نه حالش ندارم منم چیزی نمیگم
فکر نکنی ادم بیخیالیم نه اما میدونم کلا نباید خیلی گیر داد همین باعث میشه خودش بفهمه درست پسنداز کنه درست و به موقع پول اب و برق بده خودش میفهمه باید درسش رو بخونه تازه امسال که میخاست شرکت کنه من برخلاف گذشته گفتم نه اصلا شرکت نکن چون فقط پول ثبت نام میدی و نمیخونی و همین باعث شد خودش پیگیر تر بشه
گاهی منع کردن ادم از چیزی باعث میشه قدر اون رو بدونه و برا بدست اوردنش خودش اقدام کنه
من خودم تحصیلاتم بالاتره ولی اصلا مهم نیست شوهرم هم حتما مثل من باشه مگه میخام پزش بدم که مجبورش کنم به کاری که دوست نداره
حالا میریم سراغ خونواده همسرت من نمیدونم چطورین ولی بهشون احترام بذار هرچقدر پایین باشه سطحشون این یعنی احترام به همسرت تو که اونارو نمیتونی عوض کنی پس همونطوری بپذیرشون بخودت بگو اینا اینطورین حتما که نباید همه مثل ما باشن هرکی یه سبکی برا زندگیش داره پس دیگه احساس خفگی نکن
اینکه میخای دونفره برین بیرون به همسرت تو یه موقعیت خوب خاستت رو خیلی شفاف ولی ارام و عشغولانه بگو ایشون احتمالا تو خونواده ای بزرگ شده که رفت امد زیاد دارن بر عکس شما اون اونطوری یادگرفته فکر میکنه به شما هم خوش میگذره
این خیلی خوبه میگه به برادراتینا هم بگو بیان
فکر میکنم ایشون برونگرا و شما درونگرا هستی
برا اینکه راحت زندگی کنی ایشون همونطوری بپذیر و گیرای الکی نده
اصلا خودت بذار جاش هروقت خاستی گیر بدی بخودت بگو دوست داشتی الان همسرت اینطوری بهت گیر میداد؟؟؟؟؟

- - - Updated - - -

سلام عزیزم اول یه معذرت خاهی کنم
من که این چندتا پستت رو خوندم احساس خفگی کردم:58:
احساس کردم خیلی از خود مچکری
یه مامانی که دایم میگه بچه جون درسات خوندی شوهرتم که عین بچها ظهر بلند میشه از خواب بعد میره تو کوچه با دوستاش بازی:58:
اصلا یه لحظه حس نکردم شما زن و شوهرین
فکر کنم از اساس هردو اشتباه میکنین ما که به ایشون دسترسی نداریم ولی شما باید زندگیت از اساس درست کنی
فقط بشو همسر همین من خودم شخصا نه کار دارم شوهرم دقیق حقوقش چقدره البته حدودا میدونم که خودش گفته نه کار دارم چی خرج میکنه من فقط چیزی نیاز داشته باشم میگم ایشونم انجام میده
اتفقا همسر منم هم ارشد شرکت کرده هم نظام مهندسی رفته یه عالمه کتاب خریده ولی فرصت نمیکنه بخونه من فقط خیلی به ندرت میگم اگه میخای درس بخونیم اخر هفته بیرون نریم اون خودش میفهمه باید درس بخونه گاهی هم میگه نه حالش ندارم منم چیزی نمیگم
فکر نکنی ادم بیخیالیم نه اما میدونم کلا نباید خیلی گیر داد همین باعث میشه خودش بفهمه درست پسنداز کنه درست و به موقع پول اب و برق بده خودش میفهمه باید درسش رو بخونه تازه امسال که میخاست شرکت کنه من برخلاف گذشته گفتم نه اصلا شرکت نکن چون فقط پول ثبت نام میدی و نمیخونی و همین باعث شد خودش پیگیر تر بشه
گاهی منع کردن ادم از چیزی باعث میشه قدر اون رو بدونه و برا بدست اوردنش خودش اقدام کنه
من خودم تحصیلاتم بالاتره ولی اصلا مهم نیست شوهرم هم حتما مثل من باشه مگه میخام پزش بدم که مجبورش کنم به کاری که دوست نداره
حالا میریم سراغ خونواده همسرت من نمیدونم چطورین ولی بهشون احترام بذار هرچقدر پایین باشه سطحشون این یعنی احترام به همسرت تو که اونارو نمیتونی عوض کنی پس همونطوری بپذیرشون بخودت بگو اینا اینطورین حتما که نباید همه مثل ما باشن هرکی یه سبکی برا زندگیش داره پس دیگه احساس خفگی نکن
اینکه میخای دونفره برین بیرون به همسرت تو یه موقعیت خوب خاستت رو خیلی شفاف ولی ارام و عشغولانه بگو ایشون احتمالا تو خونواده ای بزرگ شده که رفت امد زیاد دارن بر عکس شما اون اونطوری یادگرفته فکر میکنه به شما هم خوش میگذره
این خیلی خوبه میگه به برادراتینا هم بگو بیان
فکر میکنم ایشون برونگرا و شما درونگرا هستی
برا اینکه راحت زندگی کنی ایشون همونطوری بپذیر و گیرای الکی نده
اصلا خودت بذار جاش هروقت خاستی گیر بدی بخودت بگو دوست داشتی الان همسرت اینطوری بهت گیر میداد؟؟؟؟؟

هلیا خانوم منم اگر یه شوهر مهندس داشتم ک سرکار هم بود قسم میخورم کاری به کارش نداشتم...
شوهر من بیییکاااره... بعد از 5 سال زندگی مشترک! ک پدرشوهرم تمامااا خرجون رومیداده آقا الان به زوور لیسانسشو گرفته!!! و خودش تصمیم گرفت ارشد بخونه! حالا تو این دوماه اخر میگه نمیخوام!! قرار بود بخونه برای یه دانشگاهی که ازونجا بورس میشه برای یه کار دولتی!! یعنی از مهر ما میتوتستیم مستقل شیم..

ایا الان من حق ندارم ازدستش عصبانی باشم؟!نه واقعا هرکس دیگه جای من بود کلافه نمیشد!!
میگه میخوام برم سربازی و بعد برگردم یه کار ازاد شروع کنم ... با توجه به اینکه هیییچ سررشته ای تو کار ازاد نداره میشه حدود 3 سااال دیگه!!! یعنی 8 سال بعد از زندگی مشترک تازه میخواد یه کاری رو شروع کنه که بازم معلوم نیست بگیره یا نگیره!! ایا کسی هست که بتونه بت این شرایط بیش ازین کوتاه بیاد؟!

در حال حاضر هم ک زده به سیم اخر... بحثمون شد و حرف جدایی پیش اومد!
الانم میگه ما میخوایم جداشیم پس نظر تو درباره شغل من مهم نیست..
من مطمئنننم ما جدابشو نیستیم چون ته دلمون بهم وابسته ایم و حتی خود من نمیدونم چرا واقعا ولی دوسش دارم...
اما الان درظاهر دوتا ادم متفاوت ک هیچ علاقه ای درحال حاظر به هم ندارن
میدونم الان اینجوری میگه و بعد که فرصت برای این ازمون ازدست رفت میاد و میگه اشتی!!!
امروز هم اومده میگه کار پیدا کردم... کارگری!!!!!!
نمیخوام هیچ جسارتی به کارگرای محترم کنم ولی خانواده من و خودش همه تحصیلکرده و شغل های متوسط رو به بالا هستن... خود من هم همین الان باتوجه به تحصیلاتم میتونم برم سر یه کار خوب . اونوقت شوهرم بره کارگری!!!!
شایدم فقط لج کرده...

تروخدا زود تر به من یه راهی بگید که ازین اوضاع بیام بیرون...
خودم برم پیش قدم شم برای اشتی و مهربانانه شدن؟؟؟
شاید دست از لجبازیش برداره

راستی هلیا من درباره خانوادش چیزی نگفتم که...

منظورم ستاره زیبا بود

من پست های شما رو توی این چند ماه خوندم..
واقعا آدم سازگاری هستین، خوش به حال همسرتون با داشتن شما :)
خوشبخت و موفق باشید.

سلام عزیزم من یه پیشنهاد میدم چون دیدم نمیخای جدا شی و دوسش داری
یعنی میخای زندگی کنی
ببین یه فرصت به زندگیت بده خودت زشین کلاهت رو برا خودت قاضی کن ببین یا میخای جداشی یا میخای ادامه بدی اگه مشکل شما فقط تنبلی و بیکاریش هست راه داره درست میشه ولی زمانبره و به برخورد شما بستگی داره که راهکارش رو بهت میگم
اما اگه مشکلاتی مثل اخلاقی یا چیزای دیگه که قابل زندگی کردن نیست اونوقت دیگه خودت باید تصمیم بگیری
حالا راهکار من برا اینکه با این مشکل کنار بیای:
اول درون خودت بپذیر همسرت این خصلت رو داره اما مثلا محبتش ابراز میکنه یا ......
خوب اینکه یه مرد باید سرکار بره دلیلش اینه که نیازهای مالی خانوادش رو تانین کنه حالا اگه نیازهای شما درحال حاضر داره تامین میشه پس سخت نگیر حالا از هر طریق
من قبلا هم به شما گفتم اما دقت نکردی شما فقط زن باش کاریت نباشه از لحاظ مالی همسرتون شما رو از چه طریق تامین میکنه میخاد خودش کار کنه میخاد پدرشوهرت بده
این از اولین مشکلت
دوم اینکه همسرت چون نمیره سرکار همش خوابه و بعد هم با دوستاش میره گردش
حل مشکل دوم
شما بذارایشون یوقتهایی با دوستاش باشه البته دوستای خوب
اما برنامه ریزی کنین ساعتهایی فقط مخصوص شما باشه یعنی هرجا که شما دوست داری فقط باهم برین بشینین تو یه فرصت مناسب مثل یه دوست تاکید میکنم مثل یه دوست نه یه زن و شوهر باهم دراین مورد حرف بزنین
امیدوارم اول چشمات باز کن و خوبیای همسرت رو ببین اونوقت راحتتر خصلتهای بدش رو قبول میکنی
همونطور که گفتیهمسرت قلق داره البته کلا قلق اکثر مردا یکی هست
شما برا اینکه همسرت کم کم از حالت بچهگانه و لوس بودن دربیاد باید بهش القا کنی با حرفات با تشویقات که تنها تکیه گاهت تو زندگی هست بهش افتخار میکنی
مردا عاشق این جمله اند
از ش بخاه نیازات رو شفاف و با ناز
این درخواست شما باعث میشه ایشون به تکاپو بیفته
البته خاستن روش داره مثلا دوست داری باهم برین سینما بگو اینقدر دلم میخاد مثل زمان دوستیمون یا نامزدی مون باهم بریم یادش بیار خاطرات خوب گذشته رو که باهم دوتایی میرفتین وقتی انهارو گفتی دیگه چیزی نگو ایشون درون خودش میگه نیازش رو برطرف کنم و خود یا همون موقع یا یوقت دیگه پیشنهاد میده
کلا هرچیزی رو خاستی خاستت رو بگو ولی بهش فرصت بده یا همون موقع انجامش میده یا بعدا بذار خودش رو مختار بدونه
از قیاس کردن مردا متنفرند همیشه هر رفتاری رو که دوست داری همسرت داشته باشه رو با تشویق پررنگترش کنو کارای بدش و اصلا لایت نکن تا کمرنگ بشه
منتظر خبرای خوبم اگه دوسش داری باید صبور ی کنی اگه میگی پنج سال صبوری کردم باید بگم صبوری بدون علم و عمل داشتی
سخنرانی های دکتر حبشی بخصوص کلید مرد و اقتدار مرد ایشون رو گوش کن زندگیت زیر رو میشه ایشالله

من تجربه ای ندارم و اگه فکرم اشتباهه امیدوارم دوستان تصحیح کنند

من مخالف اینم که گفته می شه شما باید مردانگی شوهرتون رو تحسین کنید که مبادا به اعتماد به نفسش ضربه بخوره. شوهر شما در حال حاضر یک بچه ی 10-12 ساله است که هیچ مسئولیتی رو در زندگی نمی پذیره. اگر تشویقش کنید مثل اینه که بگید از وضع فعلی راضی هستید. به جای اینکار به نظر من باید اوضاع رو تا می تونید براشون سخت کنید!

الان شما تو خونه همه چیز رو برای شوهرتون فراهم می کنید. پدرش هم خرجتون رو میده. خوب معلومه که این آقا با این شرایط تنبل و تن پرور می شه و به خودش استراحت می ده. به نظر من راهش اینه که دیگه تو خونه کار نکنید اصلا. نه غذا نه تمیز کاری، هیچی! برید خودتون سر کار و این کارها رو بسپارید به شوهرتون. اگر هم می تونید خودتون یا حتی بهتر پدرتون با پدرش صحبت کنند تا پول کمی در اختیارش بذاره تا عملا مجبور بشه بره سر کار. خلاصه اینکه شرایط خوش گذرانی رو ازش سلب کنید و تا وقتی هم کار ثابت پیدا نکرده تسلیم نشید.

در ضمن اگر تصمیم به جدایی ندارید دیگه حتی تو دعوا هم با شوهرتون در این مورد حرف نزنید.