تردید دارم که رشته خودم رو ادامه بدم یا کنکور پزشکی بدم ... لطفا همراهیم کنید

سلام دوستان

من یه دختر 26 ساله ام که 3 سال زندگی مشترکم شروع کردم ، 3 سال پیش کارشناسی رو گرفتم رشته نرم افزار کامپیوتر.
یه سری مشکلات تو زندگیم داشتم که باعث شد نتونم اون طور که باید درس بخونم الان میخوام جبران کنم بین دو تا راه موندم اول اینکه همین رشته خودمو ادامه بدم یا اینکه دوباره کنکور بدم و پزشکی بخونم .

همیشه دوست داشتم یه شغل عالی داشته باشم در واقع توقع م از خودم خیلی بالا بوده و دنبال چیزی هستم که راضیم کنه چیزی که سالهای از دست رفته رو جبران کنه
حالا چرا پزشکی؟! اول اینکه پزشکا رو دوست دارم از نوع کارشون لذت میبرم درواقع به شغلش علاقه دارم شغلیه که میشه یه آدم مفیدی بود و حس رضایت خوبی داشت و اینکه موقعیت اجتماعی یه پزشک تو جامعه مون خیلی بالاست.. همیشه میخوام که آدم خاصی باشم خیلی متفاوت از همه فک میکنم این رشته بتونه کمکم کنه
چند ماهیه که دارم به این موضوع فک میکنم البته اینم بگم این علاقه به پزشکی قبلا وجود نداشته و اینطور نیست که از بچگی عشق پزشکی باشم.

در مورد شخصیت خودم اینو بگم اینکه هر چیزی بخوام بدست بیارم حتی اگه همه بگن نمی تونی و نمیشه اما اگر خودم مصمم باشم و بدونم درست دارم پیش میرم با نهایت تلاشم بهش میرسم آدم مصمم و پر تلاشی هستم و خیلی امیدوار و با اعتماد به نفس!

و حالا چرا نرم افزار نه؟! نمیتونم بگم رشته م دوست ندارم نه واقعا به یه سری چیزا تو رشته م علاقه دارم و در ابتدا هم با علاقه شروع کردم برنامه نویسی رو خیلی دوست دارم و اگر ادامه بدم توانایی خوبی در این زمینه دارم امااا اگر آگاهی الان رو داشتم هرگز این رشته رو انتخاب نمی کردم چون قطعا رشته های خیلی بهتری برای من وجود داشت که موفق میشدم !
گفتم زمانهای زیادی رو تلف کردم که الان علتش مهم نیست فقط اینکه دیگه نمیخوام زمانی هدر بدم و یا راهی اشتباه برم میخوام درست ترین کار در شرایط فعلی خودم انجام بدم و هر چه سریع تر مصمم و محکم پیش برم..
فکر میکنم زمانی رو که بخوام برای پیشرفت تو رشته م بذارم اگر جای دیگه صرف شه که منظورم کنکور پزشکی هست نتیجه بهتری میگیرم خب اگر بخوام تو رشته خودم باشم ارشد تو دانشگاه خوب و بعد به احتمال زیاد ادامه تحصیل و دکترا (باز هم بستگی به شرایط اون موقع داره) ، به هرحال به کم قانع نیستم دنبال یه پیشرفت خیلی خوبم ، و در نهایت تدریس تو دانشگاه و درکنارش کارهای مرتبط با رشته م مثلا یه شرکت نرم افزاری یا نخبه بودن در برنامه نویسی و ...
خب همینا تلاش خیلی زیادی میخواد و همچنین زمان زیادی... به هرحال 3 سال ارشد و 5 سال هم دکترا اینها زمانهای حداقلشه و در نهایت شغلهایی که گفتم
حالا اگر این زمان رو بذارم واسه کنکور پزشکی : 1 سال تلاش سخت برای کنکور و 7 سال عمومی و 3 سال تخصص ... که خب تینها هم حداقل زمان هست که خب در بهترین صورت 12 سال بعد با یه تخصص خوب که اطلاع ندارم تو سن 38 سالگی یه تخصص خوب داشتن چقدر به کارم میاد و اینکه از زمانی که براش گذاشتم راضی هستم یا نه!
و یااینکه خواندن دندانپزشکی که خب این زمان میبره نهایت 7 یا 8 سال که میشه مساوی با زمان مورد نیاز برای دکترای رشته خودم !! دکترای نرم افزار با دندان پزشک بودن برابره؟!! این زمان رو برای دندان پزشکی بذارم بهتر نیست؟!! در مورد پزشکی کلی اطلاعات گرفتم و از سختی های قبول شدنش و بعد درس خوندنش ، شبکاری ها و .... مطلع ام اما بازهم دوست دارم در این زمینه هم اطلاعات بیشتری داشته باشم

اینو اضافه کنم که من در ابتدا هنرستان بودم و رشته های نظری رو نخوندم در واقع اول راهم می دونم که شاید خیلی ها توذوقم بزنید که اصلا چرا همچین تصمیمی دارم و ... اما یه خواهش ازتون دارم اینکه جواب هاتون نا امیدم نکنه منو نگران تر از الانم نکنه من می دونم فرصت کمی دارم و به اندازه کافی و شاید خیلی بیشتر نگران هستم و استرس زیادی دارم لطفا راهنماییم کنید ..

یه چیزی رو تو پرانتز بگم در کنار این دودلی همیشه یک نگرانی و اضطراب بدی دارم از زمانهایی که هدر دادم و خیلی افسوس میخورم خیلی سعی کردم کنار بیام و دوباره شروع کنم و فراموش کنم اما باز هم وقتی یادآوری میشه که چقدر وقت تلف کردم خیلی اذیت میشم می دونم که افسوس خوردن وقت تلف کردن دوباره ست ولی نمی دونم چرا نمی تونم از خودم راضی باشم و دیگه به دگذشته فک نکنم در این باره هم شدیدا به حرفاتون نیاز دارم..:sad:

دنبال کسی ام که یکی از این دو راه رو از سرم بندازه و راحتم کنه این دودلی داره منو از زندگی می اندازه نمی خوام 7 سال بعد با خودم بگم کاش این فکر رو دنبال میکردم کنکور پزشکی می دادم ...

و در پایان اینکه همسرم همراه زندگیمه تو تصمیمم و مخالفتی با تصمیماتم نداره گفتم چون میدونستم حتما این سوال میپرسید که این تصمیما به زندگیم لطمه میزنه اما خب یه اخلاقم اینه که وقتی هدف خوب و بزرگی داشته باشم خیلی قشنگ تر و شاد تر زندگی می کنم و هر کدوم این تصمیم ها رو انتخاب کنم اولویت اولم زندگیمه درواقع در کنارش به زندگی هم میرسم..

ببخشید که طولانی گفتم و ممنون از اینکه وقت گذاشتید بی صبرانه منتظرم :72::72:

- - - Updated - - -

در مورد مطلبی که توپرانتز گفتم که همش افسوس گذشته رو میخورم بیشتر بخاطر رفتار اطرافیان هست در واقع یه طوری رفتار می کنند که یعنی دیگه از سنت گذشته و دیگه وقت نداری باید به فکر چیزای دیگه باشی در واقع یه عده که بیشتر مشاورین هستن میگن سنی نداری و انقدر نگران سنت نباش هنوز فرصت زیادی داری و در مقابل هم هستن کسانی که طوری از سن و سالم میگن که کلا نا امید میشم چند روزی یه مطلبی میخوندم که یه فرد 25 ساله نوشته بود و مشابه حرفای من رو میزد و من تو دلم گفتم تو که سنی نداری بعد یهو یادم اومدم خب منم فقط یه سال از ان بزرگترم چرا انو به خودم نمی گم ؟! دیدم که ای وای من چقدر خودم رو مسن می بینم و اصلاحواسم نیست که هنوز تو دهه بیستم ولی چرا همش خودمو بالای 30 می بینم واقعا سنم زیاده واسه این آرزو ها ؟! فکر میکنم هنوز فرصت دارم اما نمی دونم چرا بقیه میخوان خلاف این رو به من بگن :47: شما بگین که کدومش درسته؟!

من به عنوان شخصی که خودش تو بیمارستان کار میکنه و قبلا هم با این چالش تو روبرو بوده بهت دو راهکار ارایه میدم

اول اینکه اگه میتونی با این رشته خودت یجای خوب استخدام شی کمالگراییتو بذار کنار و خودتو با دیگران اصلا مقایسه نکن و به همونی که هستی قانع باش

اما اگه نمیتونی یه کار خوب پیدا کنی و میدونی ادامه دادن تو این رشتت فقط چندسال وقت تلف کردنه و مطمین نیستی که بعدش بتونی به اهدافت برسی از اول شروع کن...چه اشکال داره...ماهی رو هروقت از آب بگیری تازست

امیدوارم با توکل به خدا بهترین ها برات رقم بخوره:103:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط cheshmakk

من به عنوان شخصی که خودش تو بیمارستان کار میکنه و قبلا هم با این چالش تو روبرو بوده بهت دو راهکار ارایه میدم

اول اینکه اگه میتونی با این رشته خودت یجای خوب استخدام شی کمالگراییتو بذار کنار و خودتو با دیگران اصلا مقایسه نکن و به همونی که هستی قانع باش

اما اگه نمیتونی یه کار خوب پیدا کنی و میدونی ادامه دادن تو این رشتت فقط چندسال وقت تلف کردنه و مطمین نیستی که بعدش بتونی به اهدافت برسی از اول شروع کن...چه اشکال داره...ماهی رو هروقت از آب بگیری تازست

امیدوارم با توکل به خدا بهترین ها برات رقم بخوره:103:

---

ممنون از اینکه پاسخ دادید ..:72:

خب الان با این شرایط شغل خوبی نمی تونم داشته باشم و حداقل کاری که باید انجام بدم اینه که ارشدم رو بگیرم و اینکه رشته خودم رو ادامه بدم حتما آینده داره خب نه اینطور نیست یعنی اصلا رشته های مهندسی آینده مشخصی نداره اما خب به این اعتقاد دارم که تو هر رشته ای اگر بهترین باشی قطعا به جای خوبی میرسی ..
اما خب تو پزشکی و دندون اینطور نیست و آینده روشنی در انتظاره ، خب از اونجایی که گفتید تو بیمارستان کار میکنید اگه امکانش هست اطلاعاتی راجع به پزشکی بدین در واقع سختی هایی که پیش رو داره؟؟ و اینکه بعد از 7 سال عمومی طرح کارورزی منطقه محروم چه مدت هست؟ و بعد از اون طرح میشه سراغ تخصص رفت؟ در کل زندگی پزشکا چطوره واقعا به اون قشنگی که فکر میکنیم هست؟!!

- - - Updated - - -

گفتید قبلا با این چالش روبرو بودین یعنی شما هم کنکور دوباره دادین ؟؟ و آیا راضی هستین از انتخابتون ؟ اگر دوست داشتید را جع به شغلتون و رشته تون بهم بگید . ممنون

دوست عزیز سردرگمی تو حرفاتون کاملا مشهوده احساس میکنم نمیدونی از زندگیت چی میخوای فقط میخوای یه پرش بزرگ داشته باشی و برات فرقی نمیکنه این پرش پزشکی باشه دندانپزشکی باشه دکترای کامپیوتر باشه فقط میخوای مطرح بشی شاید چون احساس میکنی در جایگاهی که میباید بودی نیستی

من دندانپزشکم و میتونم خیلی زیاد مسیری که سر راهت هست رو برات روشن کنم اما گفتی که نا امیدت نکنیم!!! نمیدونم شاید میترسی از واقعیت هایی که ممکنه بشنوی و پشیمون بشی

چون خودتم نمیدونی چی میخوای

چرا فکر میکنی برا اینکه بخوای خوب و درست فکر کنی باید پزشک باشی یا اینکه اگر میخوای خاص باشی حتما باید دکتر بود!!! اونقدر راجع به همین دو تا جملت برات حرف دارم که اگه بخوام بنویسم صد صفحه میشه

منم یه زمانی اینطوری فکر میکردم اما من اونموقع 16 یا 17 ساله بودمو چشام خیلی بسته بود اما شما که 26 سالته دیگه هیجانی حرف زدن واینطور فکر کردن دور از منطق هست

اولا اینکه هدفت از انتخاب پزشکی اشتباهه و با این رشته به اون چیزایی که میخوای نمیرسی
تا نری پزشک بشی حرف منو متوجه نمیشی

مسیری که انتخاب کردی مسیر خیلی سخت و طولانی هست علی ایحال من یه سری مشکلاتی که در پیش داری رو برات میگم
شما دیپلمت مال هنرستانه و دیپلم تجربی نداری و میدونی که باید دیپلم تجربی داشته باشی که بتونی پزشکی امتحان بدی

دوم اینکه تو حرفات گفتی یه سال درس میخونم پزشکی قبول میشم اما چیزی که من میدونم قبولی پزشکی به این راحتی که گفتید نیست حداقل صدها نفر رو از نزدیک دیدم که سالها سخت درس خوندن و قبول نشدن پس اولین احتمال رو در نظر بگیر

دوم اینکه خیلی راحت گفتین که هفت سال میخونم پزشک میشم سه سالم تخصص و والسلام
هفت سال میخونی پزشک میشی بعدش در صورتی میتونی امتحان تخصص بدی که نفر اول دوره باشی وگرنه زحمت میکشی میری سه سال طرح میگذرونی اونم تو یه روستا یا درمانگاه دورافتاده
بعد امتحان تخصص میدی و قبولی در تخصص صدها برابر سخت تر از کنکور اول هست خیلی خیلی زرنگ باشی دو سه سال میخونی تا قبول بشی بعدش میری بسته به رشته ای که قبول شدی سه تا پنج سال میخونی بعد که درست تموم شد حالا باید بری طرح تخصصتو بگذرونی چند سال؟؟؟ حداقل پنج سال کجا؟؟؟ هرجا که بگن و هرشهری که بگن راه در رو هم نداره قبلا بود اما الان دیگه نه گشتم نبود نگرد نیست
تا حالا شد چند سال؟؟؟یه سالو هفت سالو سه سالو یه سالو پنج سال میشه هفده سال ناقابل تازه اونموقع میخوای مطب بزنی یعنی هفده سال بعد میای تو مطب مگس میپرونی چرا ؟؟ چون مردم کلاسشون بالا رفته برا سرماخوردگی هم میرن پیش فوق تخصص بیماری های سرماخوردگی و خلاصه تا اخرشو برو

و اما دندونپزشکی رشته ی دل انگیز بنده

امتحان میدی میخونی خیلی بیشتر چون یه مقدار دندونپزشکی مدتیه طرفدارش الکی بیشتر شده و قبولیش سخت تر

قبول میشی شش سال میخونی میری طرح حدود دو سال هرجا که بگن
زود میای خوشی خوشی میری تو درمانگاه های مختلف یه مدت کار میکنی و پول در میاری که بتونی مطب بزنی هزینه مطب با بدبختی و خودکشی جور میشه مطب میزنی روز اول قیافه ی خانوم دکتر میگیری میری مطب تا شب مگس میپرونی میگی حالا اولشه کم کم میشناسنم میان ماهها میگذره و میبینی که تو خرج مطبت موندی کم کم میگی بذار جمع کنم برم درس بخونم برا تخصص میای خونه میخونی و میخونی میبینی قبولی اونقدرام راحت نبود که من هرچی بخوام به دست بیارم

خیلی زرنگ باشی بعد دو سال قبول بشی البته با قانون سهمیه بومی بعید میدونم بشه راحت ازاد قبول شد!!!
خلاصه ما میگیم شما قبول میشی سه یا چهارسال بسته به رشتت میخونی تخصصتو میگیری میری طرح پنج ساله راستی مجوز مطبم اگر دلشون نخواد میتونن بهت ندن مخصوصا اگه سهمیه بومی باشی که کلا حق حیات و ممات نداری تا دور از جونت وقت مرگ

تا هروقت بخوان میتونن سنگ اندازی کنن چون قانون جدیده پس چی کار کنی؟؟؟ باید بری درمانگاه هایی که اونا میگن!!!!
یه جایی میرسی میگی اقا غلط کردم چطوریه؟؟؟؟

پس با شنیدن اینا میفهمی صدای دهل از دور خوش است عزیزم

اینایی که بهت گفتم عین واقعیته
من از راهنمایی تا پیش دانشگاهی تو تیزهوشان درس خوندم با معدل کل نوزده و نیم
سال اولم قبولم شدم و سر شش سالم تموم کردم بدون یه واحد افتاده و با معدل شانزده و نیم

عزیزم سه ساله میخونم برا تخصص اینقدر قوانین دل انگیزی داره که به این راحتی ها نمیشه سهمیه ازاد قبول شد منم نمیخوام باج بدم و سهمیه بومی بزنم پس در نتیجه من خیلی زود به اون جمله اخری رسیدم

مدتیه طرز فکرم عوض شده فهمیدم که برا خوشبخت بودن و موفق بودن حتما نباید دکتر باشی
وقتی دوستای غیر پزشکمو میبینم احساس میکنم اونا دارن زندگی میکنن نه ماها

من تا الان از زندگیم چیزی نفهمیدم و حتی همسرم که متخصصه بدتره
وقتی میبینم دلمون لک میزنه برا اینکه مثل اینهمه ادم یه عصر بریم خرید باهم
دلمون لک میزنه با خیال راحت یه ظهر همسرم دو ساعت بخوابه
و خیلی چیزهای دیگه که گفتنش اینجا سخته

نمیخوام بگم که تصمیمت اشتباهه میخوام چشماتو باز کنم واقعیت هارو ببینی بعد تصمیم بگیری
من اگر جای تو بودم رشته ی خودمو ادامه میدادم البته ادمها و خواسته هاشون از زندگی متفاوته و هرکس دنبال چیزیه از زندگی

باید ببینی چی میخوای از زندگی و میخوای به کجا برسی چرا میخوای و ایا تحمل همه ی این سختی هارو داری؟؟؟
از طرفی هم من معتقدم ادم یه بار به دنبا میاد و حق زندگی داره پس کاری رو باید بکنه که دلش میخواد حتی اگر خیلی سخت باشه

امیدوارم تونسته باشم مسیری که میخوای انتخاب کنی رو بهت کمی نشون بدم

سلام همچین میگی یسال میخونم قبول میشم پزشکی بعد 7ساله تموم میکنمو.... یسال بشین بخون شانستو امتخان کن ببین قبول میشی بعد برو ب تخصص فکرکن
ب این راحتیا نیسکه میگی
خیلی پزشک بیکارم ریخته

چه جالب دنداتپزشکها هم وقت دارند اینجا سر بزنند:311:

سلام

هر کدام از مسیرهایی که گفتی رو انتخاب کنی در بهترین حالت 8-9 سال دیگه درست تموم میشه.

سحر خانم در مورد پزشکی گفت، من در مورد مهندسی میگم. کسی که نتونه با لیسانس تو رشته خودش موفق باشه، با ارشد و دکترا هم قطعا نمیتونه، اینکه برای فرار از بیکاری و به دنبال فرصت شغلی بهتر قصد ادامه تحصیل داری، تفکر فانتزی بیش نیست. مردم ما همه یا میخوان استاد دانشگاه بشن یا پزشک، ولی جامعه ما مگه چقدر استاد دانشگاه لازم داره، همین الان نصف صندلی دانشگاههامون خالیه!! همین الان بجز چند تا دانشگاه دولتی مهم بقیه بی کنکور هستند، به نظرت تا 9 سال دیگه چقدر فرصت خالی هیات علمی توی این کشور هست. یه زمانی وقتی میگفتی دانشجو هستی به چشم فرهیخته بهت نگاه میکردن، حالا همه دانشجو هستند، چند سال دیگه (البته الان هم نسبتا همین طوره) استاد دانشگاه جایگاه اجتماعی چندانی نداره! حقوقش هم که محدوده، اگر فکر میکنی خلاقیت، توانایی و مدیریت داری، بجای اینکه این همه سال وقتت رو تو این دانشگاهها صرف کنی و مطالب تئوری بخونی، به فکر گسترش یه ایده باش و یه کار جدید راه بنداز، مهارت هات رو تو رشته خودت افزایش بده وبا همون درامد کسب کن. وقتی خودت از خودت راضی باشی و بتونی درآمد خوبی داشته باشی یا حتی کارآفرینی کنی، جایگاه اجتماعیت هم خود به خود بالا میره.

امیدوارم بتونی تصمیم صحیحی بگیری.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sahar67

دوست عزیز سردرگمی تو حرفاتون کاملا مشهوده احساس میکنم نمیدونی از زندگیت چی میخوای فقط میخوای یه پرش بزرگ داشته باشی و برات فرقی نمیکنه این پرش پزشکی باشه دندانپزشکی باشه دکترای کامپیوتر باشه فقط میخوای مطرح بشی شاید چون احساس میکنی در جایگاهی که میباید بودی نیستی

من دندانپزشکم و میتونم خیلی زیاد مسیری که سر راهت هست رو برات روشن کنم اما گفتی که نا امیدت نکنیم!!! نمیدونم شاید میترسی از واقعیت هایی که ممکنه بشنوی و پشیمون بشی

چون خودتم نمیدونی چی میخوای

چرا فکر میکنی برا اینکه بخوای خوب و درست فکر کنی باید پزشک باشی یا اینکه اگر میخوای خاص باشی حتما باید دکتر بود!!! اونقدر راجع به همین دو تا جملت برات حرف دارم که اگه بخوام بنویسم صد صفحه میشه

منم یه زمانی اینطوری فکر میکردم اما من اونموقع 16 یا 17 ساله بودمو چشام خیلی بسته بود اما شما که 26 سالته دیگه هیجانی حرف زدن واینطور فکر کردن دور از منطق هست

اولا اینکه هدفت از انتخاب پزشکی اشتباهه و با این رشته به اون چیزایی که میخوای نمیرسی
تا نری پزشک بشی حرف منو متوجه نمیشی

مسیری که انتخاب کردی مسیر خیلی سخت و طولانی هست علی ایحال من یه سری مشکلاتی که در پیش داری رو برات میگم
شما دیپلمت مال هنرستانه و دیپلم تجربی نداری و میدونی که باید دیپلم تجربی داشته باشی که بتونی پزشکی امتحان بدی

دوم اینکه تو حرفات گفتی یه سال درس میخونم پزشکی قبول میشم اما چیزی که من میدونم قبولی پزشکی به این راحتی که گفتید نیست حداقل صدها نفر رو از نزدیک دیدم که سالها سخت درس خوندن و قبول نشدن پس اولین احتمال رو در نظر بگیر

دوم اینکه خیلی راحت گفتین که هفت سال میخونم پزشک میشم سه سالم تخصص و والسلام
هفت سال میخونی پزشک میشی بعدش در صورتی میتونی امتحان تخصص بدی که نفر اول دوره باشی وگرنه زحمت میکشی میری سه سال طرح میگذرونی اونم تو یه روستا یا درمانگاه دورافتاده
بعد امتحان تخصص میدی و قبولی در تخصص صدها برابر سخت تر از کنکور اول هست خیلی خیلی زرنگ باشی دو سه سال میخونی تا قبول بشی بعدش میری بسته به رشته ای که قبول شدی سه تا پنج سال میخونی بعد که درست تموم شد حالا باید بری طرح تخصصتو بگذرونی چند سال؟؟؟ حداقل پنج سال کجا؟؟؟ هرجا که بگن و هرشهری که بگن راه در رو هم نداره قبلا بود اما الان دیگه نه گشتم نبود نگرد نیست
تا حالا شد چند سال؟؟؟یه سالو هفت سالو سه سالو یه سالو پنج سال میشه هفده سال ناقابل تازه اونموقع میخوای مطب بزنی یعنی هفده سال بعد میای تو مطب مگس میپرونی چرا ؟؟ چون مردم کلاسشون بالا رفته برا سرماخوردگی هم میرن پیش فوق تخصص بیماری های سرماخوردگی و خلاصه تا اخرشو برو

و اما دندونپزشکی رشته ی دل انگیز بنده

امتحان میدی میخونی خیلی بیشتر چون یه مقدار دندونپزشکی مدتیه طرفدارش الکی بیشتر شده و قبولیش سخت تر

قبول میشی شش سال میخونی میری طرح حدود دو سال هرجا که بگن
زود میای خوشی خوشی میری تو درمانگاه های مختلف یه مدت کار میکنی و پول در میاری که بتونی مطب بزنی هزینه مطب با بدبختی و خودکشی جور میشه مطب میزنی روز اول قیافه ی خانوم دکتر میگیری میری مطب تا شب مگس میپرونی میگی حالا اولشه کم کم میشناسنم میان ماهها میگذره و میبینی که تو خرج مطبت موندی کم کم میگی بذار جمع کنم برم درس بخونم برا تخصص میای خونه میخونی و میخونی میبینی قبولی اونقدرام راحت نبود که من هرچی بخوام به دست بیارم

خیلی زرنگ باشی بعد دو سال قبول بشی البته با قانون سهمیه بومی بعید میدونم بشه راحت ازاد قبول شد!!!
خلاصه ما میگیم شما قبول میشی سه یا چهارسال بسته به رشتت میخونی تخصصتو میگیری میری طرح پنج ساله راستی مجوز مطبم اگر دلشون نخواد میتونن بهت ندن مخصوصا اگه سهمیه بومی باشی که کلا حق حیات و ممات نداری تا دور از جونت وقت مرگ

تا هروقت بخوان میتونن سنگ اندازی کنن چون قانون جدیده پس چی کار کنی؟؟؟ باید بری درمانگاه هایی که اونا میگن!!!!
یه جایی میرسی میگی اقا غلط کردم چطوریه؟؟؟؟

پس با شنیدن اینا میفهمی صدای دهل از دور خوش است عزیزم

اینایی که بهت گفتم عین واقعیته
من از راهنمایی تا پیش دانشگاهی تو تیزهوشان درس خوندم با معدل کل نوزده و نیم
سال اولم قبولم شدم و سر شش سالم تموم کردم بدون یه واحد افتاده و با معدل شانزده و نیم

عزیزم سه ساله میخونم برا تخصص اینقدر قوانین دل انگیزی داره که به این راحتی ها نمیشه سهمیه ازاد قبول شد منم نمیخوام باج بدم و سهمیه بومی بزنم پس در نتیجه من خیلی زود به اون جمله اخری رسیدم

مدتیه طرز فکرم عوض شده فهمیدم که برا خوشبخت بودن و موفق بودن حتما نباید دکتر باشی
وقتی دوستای غیر پزشکمو میبینم احساس میکنم اونا دارن زندگی میکنن نه ماها

من تا الان از زندگیم چیزی نفهمیدم و حتی همسرم که متخصصه بدتره
وقتی میبینم دلمون لک میزنه برا اینکه مثل اینهمه ادم یه عصر بریم خرید باهم
دلمون لک میزنه با خیال راحت یه ظهر همسرم دو ساعت بخوابه
و خیلی چیزهای دیگه که گفتنش اینجا سخته

نمیخوام بگم که تصمیمت اشتباهه میخوام چشماتو باز کنم واقعیت هارو ببینی بعد تصمیم بگیری
من اگر جای تو بودم رشته ی خودمو ادامه میدادم البته ادمها و خواسته هاشون از زندگی متفاوته و هرکس دنبال چیزیه از زندگی

باید ببینی چی میخوای از زندگی و میخوای به کجا برسی چرا میخوای و ایا تحمل همه ی این سختی هارو داری؟؟؟
از طرفی هم من معتقدم ادم یه بار به دنبا میاد و حق زندگی داره پس کاری رو باید بکنه که دلش میخواد حتی اگر خیلی سخت باشه

امیدوارم تونسته باشم مسیری که میخوای انتخاب کنی رو بهت کمی نشون بدم

---

سلام ،ممنون خانم دکتر عزیز از وقتی که گذاشتی و این همه توضیح سپاس :72::72:
خب من اطلاعاتم خیلی کم بود راجب پزشکی و اینو می دونستم، مدت تحصیلی که تخمین زدم یه چیز حداقلی در ایده آل ترین شرایط بود که خب از یسری سایتای دانشجو های پزشکی کسب کرده بودم و قصدم این بود با کسی که این راه رو رفته صحبت کنم تا کامل و روشن بدونم و حالا این سعادت رو داشتم ، حرفاتون کاملا صحیح و قبول دارم ..

اینکه دچار یه سردرگمی هستم رو درست گفتی واقعا همین طوره دلم یه پرش بزرگ میخواد اما اینکه فرقی نکنه چی باشه اینطور نیست اینکه الان تردید دارم فقط بین همین دوتاست و به هیچ رشته و شغل دیگه ای فکر نمیکنم چون به چیز دیگه ای علاقه ندارم درواقع یه پیشرفت یا همون پرش بزرگ که بین همین دوتا باشه چون علاقمند بودن برام خیلی مهمه ،
به رشته خودم علاقه دارم اما نه زیاد که تعصب داشته باشم به پزشکی علاقه دارم اما نه با دلیل های قانع کننده و محکم!!
چون هنوز واردش نشدم نمیدونم شاید اگر روزی خوندم این علاقه از بین بره یا اینکه خیلی زیاد بشه نمیدونم... !!!
توانایی خودم تو هر کاری که بخوام انجام بدم خیلی بالا می بینم در واقع تا الان بیشتر کارایی که خواستم و از نظر بقیه سخت و غیر ممکن بوده انجام دادم همین باعث شده توقع از خودم بالا باشه و دلم میخواد از توانایی هام به بهترین شکل استفاده کنم..

راستی طی تحقیقاتی که داشتم با مدرک کارشناسی دیگه نیاز به دیپلم تجربی نیست و میشه شرکت کرد اما خب از طرفی شنیدم بدلیل یکبار استفاده سهمیه دولتی کارشناسی ملزم به پرداخت شهریه حتی در دوره روزانه هستیم و بعضی هم میگن اینطور نیست!!

راجب سختی های پزشکی گفتید که خب کم و بیش اطلاع داشتم و به این خاطر خیلی بهش فکر نمیکردم الان هم با توضیحات شما تقریبا برام منتفی شد..

اما بیشتر نظرم روی دندون بود اما تا این حد با سختی هاش آشنا نبودم اینکه طرح داره و اون هم دوسال ، وبعد مجبور به خوندن تخصص... که خب داستانش طولانی میشه چون من دندون رو بدون نیاز به گذروندن تخصص می دیدم چون هستن کسانی که بدون تخصص دارن کسب درآمد میکنن و دنبال تخصص نرفتن که خب با صحبتهای شما احتمال زیاد این شامل دندونپزشکایی که تازه بخوان شروع کنند نمیشه ! اینکه تو مطب باید مگس بپرونن و بعد اجبارا دنبال تخصص میرن!!
اینها حرفا برام تازگی داشت اونهم از طرف کسی که با معدل بالا پزشک شده.. خب راستش تردیدم بیشتر شد..

اینکه میگید دوستانتون که رشته های غیر پزشکی هستن از نظر شما اونها دارن زندگی میکنن خب مطمئنا اونها هم همین نظر رو نسبت به شما دارن حتی اگه بیان نکنن!
بی پرده میگم از نظر من الان شما یک انسان کاملا موفق هستید چرا؟ چون تمام تلاشتون کردین چون هیچ زمانی از زندگیتون پشت کنکور یا جاهای دیگه تلف نشده و همه رو استفاده کردید این عالیه چرا که الان بیشتر دغدغه ی من زمانیه که از دست دادم و این بیشتر از هرچیزی اذیتم میکنه!! با وجود همه سختی هایی که داشتید و دارید و با وجود اینکه میدونم موقعیت شغلیتون به اندازه تلاشتون نیست اما باز هم به حالتون غبطه میخورم همونطور که خودتون هم اگر دوباره به عقب برمیگشتید دوباره همین راه رو می اومدید حالا به دلیل علاقه یا ارزش و ... البته این رو با توجه به سوال هایی که از بقیه پرسیدم و این جواب رو بهم دادن گفتم.. شاید شما استثنا بودید و قبول نداشتین..
واما راجب خودم بیشتر سنم نگرانم کرده چرا که فکر میکنم این رشته با این همه سختی برای یک جوان 20 ساله بهتر باشه که تو سن مناسبی به تخصص برسه هرچند بودن خیلی افراد از که درسن بالای 30 شروع کردن و خیلی هم موفق بودن ... کاش این فکر رهام کنه و بتونم زودتر مسیرم انتخاب کنم..

ممنونم ازتون خیلی کمکم کردین :72:

سلام دوستان ، چرا دیگه کسی پاسخی نمیده :47::47::47:
چند روزه منتظرم خواهش میکنم راهنمایی هاتون رو از من دریغ نکنید واقعا ذهنم درگیر شده ،

خانم Sahar67 شما خیلی خوب کمک کردید بازم اگه حرفی نکته ای چیزی به ذهنتون رسید بهم بگید ممنونم ازتون :203:،
مثل اینکه بقیه دوستان قابل ندونستن نظرشون بگن و کمکی کنن فقط خوندن و بی پاسخ گذاشتن...

آقای باغبان راهنمایی هاتون برای دوستان دیگه خوندم لطفا اگه به تایپیکم سرزدید نظرتون بگید دوست دارم پاسخ شما رو بدونم ... ممنون

دوستان دیگه هم لطفا کمی بزرگواری کنند.. :72::72::72:

دوست عزیز من اونچه که گفتم عین واقعیته و انگار برا خواهر خودم توضیح دادم
اینکه گفتین راجع به دندونپزشکی فکر نمیکردین شرایط اینطوری باشه باید بهتون بگم متاسفانه متاسفانه به دلیل مشکلات اقتصادی مردم هرجا که درامد خوبی وجود داشته باشه توجه ها بهش جلب میشه و دندونپزشکی هم مستثنا نبود سیاست گذاریهای غلط به معنای واقعی به این رشته گند زد وقتی تعداد دانشکده های دندانپزشکی ایران از تمام بریتانیا بیشتره وقتی

دندونپزشکهایی که تربیت میشه به هیچ وجه صلاحیت ندارن وقتی کاردان های بهداشت کار دهانم دندان با رتبه های صدهزار و امتحانهای الکی اومدن سر کلاس های ماهایی که همه با رتبه

های انچنانی قبول شدیم نشستن و با ما و حتی دو سال زودتر از ما فارغ التحصیل شدن وقتی کسایی که حتی تو دانشگاههای ازاد هم هیچ جایی نداشتن فقط چون پدر پولدار داشتن رفتن کشورهای اروپای شرقی داغون دو سال درس خوندنو اومدن سر کلاس های ما نشستن وقتی فارغ التحصیل های دندونپزشکی در عرض پنج سال بیش از ده برابر شد این رشته واقعا افت

کرد مثل خیلی چیزهای با ارزش دیگه این رشته هم بهش گند زده شدطوری که الان من به شخصه میگم منی که مجبور بودم تخصص بگیرم ای کاش حداقل میرفتم پزشکی چون بالاخره شاخه های پزشکی خیلی وسیعتره

و شرایطی که براتون توضیح دادم عین واقعیته

اینکه شما منو موفق دونستید و فرمودین به زندگی من غبطه میخورید باید بگم اگرچه نظر لطفتونه اما بخاطر نا اگاهی از خیلی شرایط هست

من به هیچ وجه اگر برگردم عقب همین مسیرو انتخاب نمیکردم اینو از ته دلم میگمو جالب اینه همسرمم دقیقا با من هم عقیدس

ما پزشکها خودمون از زندگیمون هیچ لذتی نمیبریم هیچ خیلی وقتها خیلی چیزها و حتی فرصت هارو هم از دست میدیم من همیشه میگم بچه های دکترها از خود دکترها خوشبخت تر هستن چون به معنای واقعی کلمه دکتر بودن شمارو از خیلی چیزها دور میکنه حتی یه زندگی معمولی که خیلی ها دارن

اما میبینی یکی هست دکتر بودنو فقط برا کلاس گذاشتن و حرف های قلمبه سلمبه زدن و القای برتری خودش به دیگران و برا مطرح شدن و دیگران رو به هیچ حساب کردن میخواد اگر هدفت اینه فقط خب قضیه متفاوته برو دنبال این رشته

اما منی که اصلا دنبال این چیزها نبودم و اتفاقا این رو یه مشکل میدونم و حتی خیلی جاها که میرم قبل از اینکه خودمو نشناسن و اخلاقمو نفهمن نمیگم پزشکم به عبارتی سو استفاده نمیکنم پس خیلی ازین جنبه هم میبینی که برام خوشایند نیست

من فقط بهتون یه پیشنهاد دارم اونم اینه که از یه راهی سعی کنید زودتر یه درامد و شغل خوب داشته باشین و اگر هدفت از پزشک بودن خاص بودن و متفاوت بودنه میتونی بدون دکتر شدن هم خاص باشی رفتار و تفکر ادمها اونهارو خاص میکنه نه مدرکشون

من خودمو ادم متفاوتی میبینم اما نه به این خاطر که دکترم چون رفتار و تعاملمو با ادمهای مختلف دوس دارم حداقل از ارتباط با نود درصد افراد این بازخوردو میگیرم که متفاوت رفتار میکنم و همراه نشدم با سیل منفی هایی که تو جامعه هست
متفاوتم چون هنوز قلب دلسوز و عاشقی دارم که هرکاری که بتونم برا هرکس بکنم دریغ نمیکنم

اینکه تو زندگیم دنبال برتری به کسی نبودم رفتارم با خدمتکارم به اندازه ی یه دوست صمیمیه به نظرم این رفتار هاست که ادمو خاص و متفاوت میکنه نه دکتر بودن

رشتم و شغلم فقط جزو علایق و خواسته هایی از زندگیم بودن که به دست اوردم نه چیز دیگه

اینارو گفتم که یه مقدار هدفتون رو مشخص تر کنید و بدونید که اون چیزایی که میخواید با این رشته ها به دست نمیاد

با همه ی اینها و با وجود تمام این مشکلات اگر هنوز این رشته قلقلکتون میده و احساس میکنید خیلی دوس دارید که تجربش کنید و اگر این راهو امتحان نکنید یه زمانی ممکنه افسوس بخورید به نظرم این شانسو از خودتون نگیرید و برا دلتون تلاشتونو بکنید حداقل بعدها عذاب وجدان ندارید و بازهم فکر نمیکنید که میتونستید بهتر ازین باشید

البته خواهرانه بهتون بگم که یه مقدار ایده ال گرایی و کمال طلبی تونو کم کنید اینطوری حتی دکتر هم بشید باز اروم نمیشید و مدام سردرگم هستید و احساس میکنید که بازم سر جای خودتون نیستید

من بازم میگم من یه دوست خیلی خیلی صمیمی دارم که تقریبا 13 سالهم ازم بزرگتره و لیسانس شیمی داشته و الان کار شخصیش یه کار کاملا متفاوتاز رشتش هستش اما به شدت تو کارش موفق هست و خداشاهده به اندازه ی یه دکتر در امد داره از نظر من اون خیلی ادم موفقیه و صد البته خوشبخت هم اینکه تو کارش متفاوته و هم به حدی فهیمو با شعوره و شیوه زندگیش اصولی و درسته که من خیلی چیزها همیشه ازش یاد میگیرم و هرچه بیشتر هم میگذره من بیشتر بهم اثبات میشه دکتر شدن تضمین خوشبخت بودنو متفاوت زندگی کردن نیست

شاید باورتون نشه امامن شاید واقعا نذارم دخترم پزشک بشه
دلم میخواد فقط موفق باشه و از زندگیش لذت ببره

دلم میخواد یه ورزشکار حرفه ای بشه یا یه هنرمند مطرح
خلاصه بره سراغ چیزی که زندگی شادی داشته باشه

سلامخب چنين عنوانايي كلا ما رو به سمت تاپيك جذب ميكنه.منم همكار سحر جان هستم و خيلي از صحبت هاش رو تاييد ميكنم. البته درگوشي دوست دارم بگم كه سحر عزيزم بعضي حرفا و درد و دلا رو بذار درون صنفي بمونه.قبل از هرچيز با علتي كه براي انتخاب اين مسير بيان كردي مشكل دارم. چرا جامعه پزشكي رو در رده بالايي مي دوني؟ اصلا تصور نكن اگه پزشك شدي قراره از احترام ويژه اي برخوردار بشي بهترين نمونه كوچيكش هم همين پست شمارت ٦ خانوم فائزه ست! مي خواستم گزارش بدم چون نامناسب با تاپيكه حذف كنن ولي ديدم اگه باشه بهتر هم هست. بايد به خدمتت عرض كنم كه با توجه به سياست هايي كه چندين ساله درپيش گرفته شده، رشته هاي علوم پزشكي نه اون درامدهاي سابق رو دارن و نه اون اجر و احترام رو .... اگه بيشتر توي گروه هاي پزشكي زمان ميگذروندي بيشتر هم با درد و دلاشون اشنا ميشدي. در مورد خود پزشكي كه كاملا صريح و مستقيم ميگم ببوسش بذار كنار! تو از همون دوره دانشجويي فحش خور ِ استاد و رزيدنت و مردم و كارمند و پرستارش و .... هستي. كلا اصلا از اون احترامي كه تو روياهات دنبالشي هييييييييچ خبري نيست. و البته مردم ما هر روز طلبكارتر ميشن. متاسفانه امروز پولدارترين پزشك ايران (!) اومده و براي مطرح كردن خودش انقدر دم از بي مبالاتي پزشكان زده و تلاش كرده مردم رو به جون اين پزشكا بندازه و البته مردم ما كه تحت فشاراي اقتصادي زيادي هستن و به دنبال يه مقصر براي خالي كردن تمام فشارها ميگردن، در دسترس ترين قشر رو همين پزشكا مي دونن و تصور مي كنن اون دروغاي حقوقاي چند ده ميليوني واقعيت داره و پزشكا كه مفت مفت (!) به اين جايگاه رسيدن دارن حق و حقوق مردم رو با لذت نوش جان مي كنن. حتما خودت هم تو فضاي مجازي خبرهاي حاشيه ساز از پزشكي زياد خوندي ولي مخت سوت ميكشه اگه بفهمي معمولا واقعيت ماجرا چيز ديگه ايه و بعضيا براي اينكه بگن ما به فكر مردم هستيم (!) به راحتي به قضيه شاخ و برگ ميدن و ميگن ببينين ما چه برخوردايي ميكنيم!!حرف كه زياده ولي بايد توي اين فضا باشي تا تنش ها رو بتوني با پوست و گوشتت لمس كني. بايد پزشك شده باشي كه بفهمي چقدر شب ها كه از فكر و استرس مريض ها خوابت نمي بره ولي اونوقت همين بيمار تو رو محكوم به پولپرستي مي كنه.من كه به شخصه تو هيچ جايي به راحتي رو نميكنم دندونپزشكم. چون اين جمله برام احترام نياورده بلكه يه برچسب روي پيشونيم ظاهر كرده "بسيار پولدار و قابل چاپيدن" همين! تنها كلاسش براي پدر و مادرم و اطرافيان مونده كه به من افتخار كنند.پس با تمام اين صحبت ها فكر نمي كنم ديگه لزومي داشته باشه برسيم به شرايط سخت قبولي. لازمه بگم همونطوري كه سحرجان گفت قبولي توي تخصص بسيار سخت تر از قبولي تو خود اين رشته هاست. پس شما اگه خيلي هم باهوش باشي و سال اول پزشكي قبول شي در مورد تخصص اين احتمال بسيار كمرنگه. و اما به شدت تاكيد ميكنم كه سال هاي طرح رو جدي بگيري چون مجبوري چندين سال رو توي شهرها و روستاهاي ديگه بگذروني و اون موقع حتما مادر هم شدي و واقعا هيچ چاره اي جلوي پات وجود نداره. در مورد دندونپزشكي اگه ساكن تهران نيستي و مي توني دو سال دوري طرح عمومي رو تحمل كني و البته مشكلي هم با كمر درد (اين كمردرد رو بسيار جدي بگير نمي دونم چرا همه راحت از كنارش ميگذرن) نداري، مي تونم توصيه كنم كه دوست داشتي بخون. راستي در نظر بگير كه همون دوره عمومي ٦ ساله رو هم شايد مجبور باشي شهر ديگه اي بخوني. من كه رتبه م ٣٠٠ بود، از خونواده م جدا بودم. ببين من رشته م رو دوست دارم و از انتخابش پشيمون نيستم ولي فقط چون خود ماهيت كارش برام شيرينه. من سعيمو مي كنم براي بيمارم وقت بذارم تا به اون چيزي كه ميخوام برسم ديگه نميتونم حساب كنم كه اين بيمار قرار نيست پول بده و بيمه ش شايد ٦ ما ديگه با من حساب كنه يا ... اون لحظه ميخوام يه اثر هنري خلق كنم فقط واسه لذت خودم! ولي از اون احترام و درامدي كه توي ذهنته هيچ خبري نيست.پزشكي رشته ايه كه امكان نداره اجازه بدم فرزند خودم بره سراغش ولي دندونپزشكي فقط درصورتي كه ايران نباشه!اينا رو گفتم تا ذهنيتت رو كلا عوض كني و اما برسيم به حرفاي ديگه كه بيشتر به دردت ميخورن؛در كل توي جامعه امروز با توجه به اينكه راه هاي دست يابي به مدرك براي خيلي ها كه حتي ذره اي هم توانايي نداشتن، آسون شده، ديگه اصلا اين طوري نيست كه مدرك برات ارزش و اعتبار بياره. بلكه فقط و فقط پوله كه برات احترام مياره. موفق بودن و نخبه بودن و ... هم اينجا هيييييييچ ارزش و جايگاهي نداره. تا حالا توي تلويزيون شنيدي كه بگن فلان دانشمند ايراني اين كارو كرد؟! خير فقط يه كلمه بيان ميشه "دانشمندان ايراني"! يعني اينطوري نيست كه براي اون شخص خاص ارزشي وجود داشته باشه. بنابراين،اگه ميخواي توي جامعه و اطرافيانت مطرح باشي > از ايران برو.اگه ميخواي درون خودت به حس سيري و باور مفيد بودن برسي > سعي كن توي رشته اي كه با تمام وجود بهش علاقه داري و ازش لذت مي بري موفق بشي. و اگه واقعا اين طوري كه صحبت ميكني تشنه دست يابي باشي، اين موفق شدن نبايد برات سخت باشه.اگه ميخواي به درجه مالي نسبتا قابل قبولي برسي ( البته به شرطي كه با تمام اين توصيفات توقعت رو كمتر كرده باشي) > رشته پروتزهاي دنداني رو توصيه ميكنم كه بعدش ميري لابراتوار ميزني و بدون اينكه دغدغه چك و چونه زدناي مردم رو هم داشته باشي، دستمزدت رو پشت صحنه دريافت ميكني. البته بايد بگم تنها زماني توي اين رشته موفق ميشي كه ١) كار هنريت خوب باشه ٢) ساكن شهرستان باشي نه تهران.اگه اولين و بزگترين اولويتت داشتن مدرك دكتراست > داروسازي رو پيشنهاد مي كنم. استرس شغليش كمتر از اوناييه كه مستقيم با بيمار سر و كله مي زنن. درامدشون هم بد نيست ولي درس هاشون بسيار سنگينه و البته در نهايتش احتمالا بايد با قشر بازار سرو كله بزني و خب اون ها هم لزوما تحصيل كرده نيستن.در پايان خطاب به دوستان؛سحرجان، من خودم از ديپلم رياضي اقدام كردم. ولي هنرستانيا چون پيش دانشگاهي نداشتن بايد يه سال ديگه هم بخونن بعدش مي تونن كنكور بدن.البته بايد آتوسا در نظر داشته باشه كه شما فقط حق داري يك رشته رو به صورت دولتي روزانه در دانشگاه هاي ايران بخوني. خوندن رشته دوم حتما شامل صرف هزينه ميشه. يعني يا دانشگاه هاي آزاد يا دولتي هاي پولي.فائزه جان ما دندونپزشكا نه تنها به اينجا سر ميزنيم انقدر بيكاريم كه پست هاي طولاني هم مي نويسيم! راستي ما هم مثل انساناي ديگه دغدغه هاي خاص زندگي هامون رو داريم ...

- - - Updated - - -

نمي دونم اين چه مشكليه كه يه وقتاي متن اين طوري به هم پيوسته ارسال ميشه! و متاسفانه امكان ويرايش هم وجود نداره!

سلام سحر جان وستاره عزیز :72::72:

ازتون بی نهایت ممنونم که وقت گذاشتین.
حرفاتون خیلی برام مفید بود از خیلی واقعیت ها رو که ازشون اطلاعی نداشتم آگاهم کردین.

به این نتیجه رسیدم که این رشته با هدف من جور در نمیاد در واقع اون موفقیتی که من میخوام، با پزشکی بهش میرسم اما خیلی سخت !! چرا که جدا از قبولی و 6 درس خوندن اون هم با پرداخت شهریه ، گذروندن طرح در یک شهر دیگه واقعا سخته حالا امتحان تخصص رو هم اضافه کنم و دوباره درس خوندن و در نهایت تلاش برای مطرح شدن و کسب درآمد .....

الان فکر میکنم اگر انقدر پرتلاش باشم و بتونم تو این رشته موفق شم خب همین زمان و چه بسا چند سال کمتر از اون رو در رشته خودم وقت بذارم و بتونم بهترین رشته خودم باشم زودتر به اون موفقیتی که میخوام میرسم در حالی که این برام راحت تر ، کم هزینه تر و کوتاه تره ...
ازتون ممنونم که منو از این تردید نجاتم دادین خیلی جاها مشورت گرفتم اما شما خیلی روشن تر توضیح دادین انشاالله که تصمیم درستی گرفته باشم و دیگه هیچ وقت دچار این تردید نشم ُ

از صمیم قلب برای هردوتون آرزوی موفقیت میکنم و بازهم تشکر و یک دنیا سپاس:72::72: