بازگشت همسر سابق بعد از طلاق (راهنمایی)

سلام
من خانوم 33 ساله همسر سابقم 34 ساله و دارای یک فرزند مشترک پسر 20 ماهه که با ایشون زندگی میکنن.حدود 3 ماه از طلاق ما میگذره و قبل اونهم یک ماه کل روند طلاق پیش رفت.یعنی کلا 4 ماهه.
بهتره اول ازنحوه آشنایی و بعد مشکلات زندگیم تو این 4 سال و اشتباهات دو نفر و خونواده ها بگم.ما زندگیمونو با عشق شروع کردیم یه جورایی منطق هم همراهش بود.در واقع خودمون تو محل کار بهم علاقه مند شدیم مدتی اشنایی داشتیم و بعد هم ازدواج.
تو دوران عقد 8 ماهه ما مشکلات بسیار کمی داشتیم یعنی همچنان اون عشق و علاقه و محبتا بین ما جاری بود.و تنها خطری که من تو این دوران حس میکردم مادر ایشون بود که رغبت زیادی به تسلط به شوهرم و کل زندگی ما داشتن البته اینقد کمرنگ بود که من بهش بی توجه بودم و اصلا به همسرم چیزی در این مورد نمیگفتم.کلا خونواده سنتی بودن و خیلی قدیمی فکر میکردن مثلا یکی از اصولشون این بود که وقتی یه دختر ازدواج میکنه باید بدون دیگه مال خونواده شوهره.و با خونواده خودش رابطه خیلی کمی داره.اوایل همسرم زیاد به این افکارشون توجه نداشت اما کم کم ذهنش در گیر شد و عملی میکرد.در این حد که تو مدت این 4 سال من و ایشون فقط دو بار خونه خواهرم رفتیم درصورتی که تقریبا هر هفته من حتی عمه های شوهرمو ملاقات میکردم.و یه جورایی من از خونوادم جدا شده بودم .وتقریبا کسی از طرف من خونمون نمیومد چون شوهرم یاد گرفته بود که باید با خانواده من سرد باشه.و اون انگشت شمار رفتنها هم طوری رفتار میکرد که من دیگه تمایل به ارتباط با خانوادم نبودم.تو مهمونیای ما همش دنباله یه حرف رفتار بقول خودش متلک بود که تا چند روز منو زجر بده برای همین من هم ترجیح میدادم که اصلا نرم.ولی ازون طرف تمام مهمونیا مناسبتها رو تو خانواده اون حتی با دختر عمه هاشم باید بجا میاوردیم.و من فقط غصه میخوردم.ایشون اوایل زندگی بعد از عروسی منو کتک هم میزدن سر مسائل بسیار بی اهمیت.ولی تو دو سال اخیر دیگه توبه کردن و تکرار نکردن.که البته همیشه دعواهامون بخاطر تلفنهایی بود که مادر و عمه هاش داشتن و حسابی پرش میکردن و به اصطلاح بجون من مینداختنش.اینم بگم که من ارتباط بسیار نزدیکی با مادرش داشتم سعی میکردم خودمو بهش نزدیک کنم باهاشون صمیمی بودم چون ایشون همیشه فک میکردن من پسرشو بردم واس خودم و من اینو کاملا حس میکردم.و هر چه تلاش میکردم که بهشون ثابت کنم نه من قصد جدا کردن شمارو ندارم فایده نداشت.خلاصه کلام مادر ایشون بسیار به من حسادت و حس رقابت داشتن و همیشه در حال اثبات این موضوع بودن که شوهرمو بیشتر از من دوس دارن و کلا زندگی من تو این 4 سال تو حاشیه و خاله زنک بازی (ببخشید که این اصطلاحو بکار میبرم) بود .کلا فرمان زندگی من دست مادر شوهر بود و شوهرمم این اجازه رو بهش داده بود و اونم جولان میداد و تو این 4 سال نتونستم اینو به شوهرم بفهمونم.یه جورایی من تو خونه خودم فقط یه اشپز و بچه نگهدار بودم.حتی وقتی فامیلاش خونمون میومدن با مادر ایشون هماهنگ میکردن نه من در صورتی که ما با هم و حتی نزدیک بهم زندگی نمیکردیم.خلاصه اینکه تو این 4 سال مادر شوهر منو از چشم شوهر مینداخت و این اواخر دیگه هیچ ذوق واحساسی برای من باقی نمونده بود.اون حمایت و امنیتی که میخواستم رو دریافت نمیکردم.برعکس گاهی با فامیلش یکی میشد و به من متلک هم مینداختن.
و اما اشتباهاتی که من تو زندگیم داشتم صمیمیت با مادر همسرم و درددل کردن باهاش که نتیجه عکس داد و دوتا میذاشت روش و تقدیم شوهر میکرد و شوهرم که مگو بود به من چیزی نمیگفت تو دلش میموند.چند باری از خونم به قهر رفتم .البته تحت فشار زیادی بودم و خیلی از شوهرم میترسیدم به محض کوچکترین اتفاق فک میکردم باز منجر به کتک کاری میشه یه جورایی اجبارا فرار میکردم.و صحبت نکردن درددل نکردن با خود همسرم که بازم خودشون باعث شده بودن از بس منو اذیت کردن ازشون توقع هیچی نداشتم یه دیوار بینمون بود ازش میترسیدم.
اشتباهات همسرمم که واضح هست کتک کاری وابستگی بیش از حد به مادر نداشتن اولویت تو زندگی یجورایی شوهرم به بلوغ لازم نرسیدن.ببخشید که بازم باید لفظایی که دوس ندارم به کار ببرم ایشون لوس بودن و بسیار پرتوقع تو زندگی فقط من باید ایشونو درک میکردم و خبری از احترام متقابل نبود.تحقیر و توهین مکرر.ارتباط بیش از حد با خانواده همسر هفته ای دو سه بار مهمونی شامو نهار و تلفنی روزی دو سه بار با مادرشون که در جریان تمام مسائل ما قرار میگرفتن و اعمال نظر.و نصیحتای مادر ایشون مبنی بر ارتباط کم با خونواده من در حدی که وقتی میفهمیدن ما برفتیم خونه یکی از خواهرام قهر میکردن.یجورایی مارو فقط مال خودشون میدونستن.و اینقد ایم مسائل تکرار شد تا کار به جدایی کشید.
حالا ایشون بعد 4 ماه اومدن میگن که اشتباه کردن درصدد جبران هستن از شهری که مادرشون هستن میرن و 70 درصو اشتباهاتو به عهده گرفتن.و میگن که به من مدیون هستن خیلی واسم کم گذاشتن.و .... و خیلی حرفا
ولی من زیاد به حرف اعتقادی ندارم و ترس مواجه شدن با مسکلات قدیمی رو دارم.و مدام با خودم میگم مگه چقد میتونه تغییر بکنه اگه دوباره تکرار بشه دیگه آبرو برامون تو فامیل من و خودش نمیمونه.و شدیدا مردد هستم.چون تو زندگی بی نهایت زجر کشیدم و خیلی زجر کشیدم اعتماد به نفسمو از دست داده بودم که الان خداروشکر مجددا به دستش اوردم. تنها چیزی که منو مجاب میکنه با دید مثبتی به این برگشت فک کنم پسرم هست و نه چیز دیگه .و اینکه اگر ایشون واقعا تنبیه و درصدد تغییر و جبران گذشته باشن به خاطر پسرم یک فرصت مجدد به زندگی هر سه تامون بدم.ولی به شرطو شروط خاص .که یکیش مشاوره رفتن بود که قبول کردن.
از دوستان و مشاوران محترم که تجربه های مشابه دارن تقاضای همفکردی و پیشنهاد دارم
بی صبرانه منتظر پیام هاتون هستم
با تشکر مهر باران

سلام
من خانوم 33 ساله همسر سابقم 34 ساله و دارای یک فرزند مشترک پسر 20 ماهه که با ایشون زندگی میکنن.حدود 3 ماه از طلاق ما میگذره و قبل اونهم یک ماه کل روند طلاق پیش رفت.یعنی کلا 4 ماهه.
بهتره اول ازنحوه آشنایی و بعد مشکلات زندگیم تو این 4 سال و اشتباهات دو نفر و خونواده ها بگم.ما زندگیمونو با عشق شروع کردیم یه جورایی منطق هم همراهش بود.در واقع خودمون تو محل کار بهم علاقه مند شدیم مدتی اشنایی داشتیم و بعد هم ازدواج.
تو دوران عقد 8 ماهه ما مشکلات بسیار کمی داشتیم یعنی همچنان اون عشق و علاقه و محبتا بین ما جاری بود.و تنها خطری که من تو این دوران حس میکردم مادر ایشون بود که رغبت زیادی به تسلط به شوهرم و کل زندگی ما داشتن البته اینقد کمرنگ بود که من بهش بی توجه بودم و اصلا به همسرم چیزی در این مورد نمیگفتم.کلا خونواده سنتی بودن و خیلی قدیمی فکر میکردن مثلا یکی از اصولشون این بود که وقتی یه دختر ازدواج میکنه باید بدون دیگه مال خونواده شوهره.و با خونواده خودش رابطه خیلی کمی داره.اوایل همسرم زیاد به این افکارشون توجه نداشت اما کم کم ذهنش در گیر شد و عملی میکرد.در این حد که تو مدت این 4 سال من و ایشون فقط دو بار خونه خواهرم رفتیم درصورتی که تقریبا هر هفته من حتی عمه های شوهرمو ملاقات میکردم.و یه جورایی من از خونوادم جدا شده بودم .وتقریبا کسی از طرف من خونمون نمیومد چون شوهرم یاد گرفته بود که باید با خانواده من سرد باشه.و اون انگشت شمار رفتنها هم طوری رفتار میکرد که من دیگه تمایل به ارتباط با خانوادم نبودم.تو مهمونیای ما همش دنباله یه حرف رفتار بقول خودش متلک بود که تا چند روز منو زجر بده برای همین من هم ترجیح میدادم که اصلا نرم.ولی ازون طرف تمام مهمونیا مناسبتها رو تو خانواده اون حتی با دختر عمه هاشم باید بجا میاوردیم.و من فقط غصه میخوردم.ایشون اوایل زندگی بعد از عروسی منو کتک هم میزدن سر مسائل بسیار بی اهمیت.ولی تو دو سال اخیر دیگه توبه کردن و تکرار نکردن.که البته همیشه دعواهامون بخاطر تلفنهایی بود که مادر و عمه هاش داشتن و حسابی پرش میکردن و به اصطلاح بجون من مینداختنش.اینم بگم که من ارتباط بسیار نزدیکی با مادرش داشتم سعی میکردم خودمو بهش نزدیک کنم باهاشون صمیمی بودم چون ایشون همیشه فک میکردن من پسرشو بردم واس خودم و من اینو کاملا حس میکردم.و هر چه تلاش میکردم که بهشون ثابت کنم نه من قصد جدا کردن شمارو ندارم فایده نداشت.خلاصه کلام مادر ایشون بسیار به من حسادت و حس رقابت داشتن و همیشه در حال اثبات این موضوع بودن که شوهرمو بیشتر از من دوس دارن و کلا زندگی من تو این 4 سال تو حاشیه و خاله زنک بازی (ببخشید که این اصطلاحو بکار میبرم) بود .کلا فرمان زندگی من دست مادر شوهر بود و شوهرمم این اجازه رو بهش داده بود و اونم جولان میداد و تو این 4 سال نتونستم اینو به شوهرم بفهمونم.یه جورایی من تو خونه خودم فقط یه اشپز و بچه نگهدار بودم.حتی وقتی فامیلاش خونمون میومدن با مادر ایشون هماهنگ میکردن نه من در صورتی که ما با هم و حتی نزدیک بهم زندگی نمیکردیم.خلاصه اینکه تو این 4 سال مادر شوهر منو از چشم شوهر مینداخت و این اواخر دیگه هیچ ذوق واحساسی برای من باقی نمونده بود.اون حمایت و امنیتی که میخواستم رو دریافت نمیکردم.برعکس گاهی با فامیلش یکی میشد و به من متلک هم مینداختن.
و اما اشتباهاتی که من تو زندگیم داشتم صمیمیت با مادر همسرم و درددل کردن باهاش که نتیجه عکس داد و دوتا میذاشت روش و تقدیم شوهر میکرد و شوهرم که مگو بود به من چیزی نمیگفت تو دلش میموند.چند باری از خونم به قهر رفتم .البته تحت فشار زیادی بودم و خیلی از شوهرم میترسیدم به محض کوچکترین اتفاق فک میکردم باز منجر به کتک کاری میشه یه جورایی اجبارا فرار میکردم.و صحبت نکردن درددل نکردن با خود همسرم که بازم خودشون باعث شده بودن از بس منو اذیت کردن ازشون توقع هیچی نداشتم یه دیوار بینمون بود ازش میترسیدم.
اشتباهات همسرمم که واضح هست کتک کاری وابستگی بیش از حد به مادر نداشتن اولویت تو زندگی یجورایی شوهرم به بلوغ لازم نرسیدن.ببخشید که بازم باید لفظایی که دوس ندارم به کار ببرم ایشون لوس بودن و بسیار پرتوقع تو زندگی فقط من باید ایشونو درک میکردم و خبری از احترام متقابل نبود.تحقیر و توهین مکرر.ارتباط بیش از حد با خانواده همسر هفته ای دو سه بار مهمونی شامو نهار و تلفنی روزی دو سه بار با مادرشون که در جریان تمام مسائل ما قرار میگرفتن و اعمال نظر.و نصیحتای مادر ایشون مبنی بر ارتباط کم با خونواده من در حدی که وقتی میفهمیدن ما برفتیم خونه یکی از خواهرام قهر میکردن.یجورایی مارو فقط مال خودشون میدونستن.و اینقد ایم مسائل تکرار شد تا کار به جدایی کشید.
حالا ایشون بعد 4 ماه اومدن میگن که اشتباه کردن درصدد جبران هستن از شهری که مادرشون هستن میرن و 70 درصو اشتباهاتو به عهده گرفتن.و میگن که به من مدیون هستن خیلی واسم کم گذاشتن.و .... و خیلی حرفا
ولی من زیاد به حرف اعتقادی ندارم و ترس مواجه شدن با مسکلات قدیمی رو دارم.و مدام با خودم میگم مگه چقد میتونه تغییر بکنه اگه دوباره تکرار بشه دیگه آبرو برامون تو فامیل من و خودش نمیمونه.و شدیدا مردد هستم.چون تو زندگی بی نهایت زجر کشیدم و خیلی زجر کشیدم اعتماد به نفسمو از دست داده بودم که الان خداروشکر مجددا به دستش اوردم. تنها چیزی که منو مجاب میکنه با دید مثبتی به این برگشت فک کنم پسرم هست و نه چیز دیگه .و اینکه اگر ایشون واقعا تنبیه و درصدد تغییر و جبران گذشته باشن به خاطر پسرم یک فرصت مجدد به زندگی هر سه تامون بدم.ولی به شرطو شروط خاص .که یکیش مشاوره رفتن بود که قبول کردن.
از دوستان و مشاوران محترم که تجربه های مشابه دارن تقاضای همفکردی و پیشنهاد دارم
بی صبرانه منتظر پیام هاتون هستم
با تشکر مهر باران

1- متاسفم.
2- جای شکر داره حد اقل همسرتون با غرور نیومده
3- یه ابهام.

2- خیلیها بعد از جدایی و در هین جدایی کلی با هم درگیر میشن و تهدیدو فلان. پس حد اقل جای شکر داره که مال شما اینجوری نبوده.
3- من چون یه کم محافظ کارم یه دید دیگم دارم و صد البته ممکنه در مورد شما صدق نکنه. اونم اینه که آدما بی دلیل و با عشق از هم جدا نمیشن و اگه جدا شدن و دوباره برگردن بصورت کلی میتونه دلایلی مثل نیاز ، انتقام دوباره، ندامت ، جبران ، سو استفاده و ... باشه.

همونطور که گفتم این حالتهای مختلف خیلی با هم فرق دارن . بنابراین تشخیص این با شماست و البته راه هم داره.

1- نوع معاشرت اون 4 سال و جدایی رو ریشه یابی کنید و ببینید آیا مشکل در ریشه هنوز وجود داره یا نه. چه بسا ریشه میتونه رشد کنه دوباره.
2- طبیعتا ممکنه شرایط روحی شما مثل خیلیای دیگه خوب نباشه. من پیشنهادم اینه شما برای آرامش خودتون به کلیت شخصیت افراد نگاه کنید و نه به کارها و جرئیاتشون. این اولا باعث میشه با یه دید کاملتر و بهتر ببینیدشون و از طرف دیگه باعث میشه مسائل و رفتارهای خرد و مقطعی و خاطرات تلخ ، کمتر به یادتون بیاد و شمارو اذیت کنه و باعث بشه احساساتی فکر کنید.

3- هم آدما تغییر میکنن و هم تجربه کمک میکنه. یعنی چی؟؟ .. یعنی اینکه هیچ چیز دقیق نیست و زندگی بالاخره هر کاریش بکنی مشکلاتی همراه داره و باید خیلی وقتا اگه مشکلات محدود و قابل کنترل باشه رو ندید گرفت تا چیزای بهتر رو بدست آورد. مثل خوشبختی فرزندتون.

ممکنه اونا عوض شده باشن یا پی به اشتباهشون برده باشن. همینطور ممکنه طبق تجربه ای که دارید یه همچین نوسانی رو در زندگی دوباره با ایشون تجربه کنید.

خلاصه من حرف بزنم کلا دیوونه میشید. ببخشید به خوبی خودتون. اما الان بنظرم شما باید با اعتماد به نفس کامل و برنامه و سبک زندگی مشخص و با منطق برید جلو. حتما هم باید با مادر شوهرتون ترجیحا در حضور مشاور یه جلسه ای داشته باشید.

مورد دیگه که به ذهنم میرسه اینکه از اونجایی که یک ماهه جدا شدید طلاق توافقی بوده و از اونجایی که بچه قبل هفت سال باید پیش مادرش باشه، شما مهریه رو دادید تا بچه پیش اونا باشه. یعنی شما در یک مقطعی هر چند مجبور خانواده خودتونو بیخیال شدید و در مقطعی دیگه شما که مادر اون بچه بودید و بهترین کس اون بچه بودید، بیخیالش شدید. این یعنی لازمه به اشتباهات خودتونم بیشتر فکر کنید که فردا حد اقل خودتون عذاب وجدان نگیرید و البته دیگران هم اشتباهات شمارو رصد میکنن و ممکنه به نگاه منفی نسبت به شما فکر کنند.

اینها موارد احتمالی هستن و جهت یاداوری. چون من در جریان دقیق زندگی شما نیستم. امیدوارم حرفی نزده باشم که باعث رنجش یا نگرانی شما شده باشم.

امیدوارم خوشبخت بشید. یادتون نره از خدا چی میخواید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Quality

1- متاسفم.
2- جای شکر داره حد اقل همسرتون با غرور نیومده
3- یه ابهام.

2- خیلیها بعد از جدایی و در هین جدایی کلی با هم درگیر میشن و تهدیدو فلان. پس حد اقل جای شکر داره که مال شما اینجوری نبوده.
(من و شوهرم تو کل روند جدایی حتی یک کلمه باهم صحبت نکردیم ولی خانواده ها یجورایی باهم درگیری داشتن و هر دو طرف همو ناراحت کردن اما من و شوهرم اصلا کاری بکار هم نداشتیم)
3- من چون یه کم محافظ کارم یه دید دیگم دارم و صد البته ممکنه در مورد شما صدق نکنه. اونم اینه که آدما بی دلیل و با عشق از هم جدا نمیشن و اگه جدا شدن و دوباره برگردن بصورت کلی میتونه دلایلی مثل نیاز ، انتقام دوباره، ندامت ، جبران ، سو استفاده و ... باشه.
(ایشون نمیتونن در صدد انتقام باشن.اما نیاز ندامت جبران هست خودشون ابراز کردن که به من مدیونن ولی معتقدم که حرف زدن راحته باید در عمل ببینم.)
همونطور که گفتم این حالتهای مختلف خیلی با هم فرق دارن . بنابراین تشخیص این با شماست و البته راه هم داره.

1- نوع معاشرت اون 4 سال و جدایی رو ریشه یابی کنید و ببینید آیا مشکل در ریشه هنوز وجود داره یا نه. چه بسا ریشه میتونه رشد کنه دوباره.
(دقیقا اینکارو کردیم تمام مشکلات آزارو اذیت ها و اشتباهاتو دراوردیم و مدام داریم راجع بهش صحبت میکنیم.ریشه در واقع عدم بلوغ همسرم بود وقتی ایشون خودشو دست خانوادش میسپره چیزی جز این نیست حالا اگه مشاور بتونه تو این زمینه کمکش کنه که خوب میشه وگرنه ادم یهو بلاغ نمیشه)
2- طبیعتا ممکنه شرایط روحی شما مثل خیلیای دیگه خوب نباشه. من پیشنهادم اینه شما برای آرامش خودتون به کلیت شخصیت افراد نگاه کنید و نه به کارها و جرئیاتشون. این اولا باعث میشه با یه دید کاملتر و بهتر ببینیدشون و از طرف دیگه باعث میشه مسائل و رفتارهای خرد و مقطعی و خاطرات تلخ ، کمتر به یادتون بیاد و شمارو اذیت کنه و باعث بشه احساساتی فکر کنید.
(حقیقتا من بعد طلاق به ارامش رسیدم . تنها نگرانیم اینده پسرم هست وگرنه خودم حالم کاملا خوبه و اصلا دچار افسردگی بعد از طلاق نشدم به لطف خدا.در مورد خاطرات تلخ گذشته راستش رو بخواین من ادمی هستم که اشتباهاتو میبخشم در صورت عدم تکرار اگه تکرار بشه باز همه چی سر باز میکنه.کلا الان ادم ناراحتی نیستم برنامه هامو پیش میبرم و تو این مدت با اینکه کوتاه ولی پیشرفت داشتم)
3- هم آدما تغییر میکنن و هم تجربه کمک میکنه. یعنی چی؟؟ .. یعنی اینکه هیچ چیز دقیق نیست و زندگی بالاخره هر کاریش بکنی مشکلاتی همراه داره و باید خیلی وقتا اگه مشکلات محدود و قابل کنترل باشه رو ندید گرفت تا چیزای بهتر رو بدست آورد. مثل خوشبختی فرزندتون.
(من با این حرفتون موافقم منم یه زندگی ایده آل نمیخواستم ولی تو زندگیم نادیده گرفته شدم خیلی زیاد و الان هم مطمئنم اگه برگردم یه زندگی پر از آرامش نخواهم داشتت و انتظارم هم این نیست چون منطقی نیست.ولی اگه همسرم بخواد به حداقل میرسونیم )
ممکنه اونا عوض شده باشن یا پی به اشتباهشون برده باشن. همینطور ممکنه طبق تجربه ای که دارید یه همچین نوسانی رو در زندگی دوباره با ایشون تجربه کنید.
(میدونین ایشون کلا دیگه نمیخوان تو شهری که مادرشون هستن زندگی کنن ولی قطعا مشکلات همیشه هست )
خلاصه من حرف بزنم کلا دیوونه میشید. ببخشید به خوبی خودتون. اما الان بنظرم شما باید با اعتماد به نفس کامل و برنامه و سبک زندگی مشخص و با منطق برید جلو. حتما هم باید با مادر شوهرتون ترجیحا در حضور مشاور یه جلسه ای داشته باشید.
(اتفاقا حرفاتون کاملا منطقی هست و صحیح .مادر ایشون هیچوقت همچین کاری نمیکنن.بنظر خودم شوهرم باید تغییر کنه در اینصورت مادرشونم متوجه جابگاه شون خوهند شد.تو این هفته قراره مشاوره برن ان شا الله.)
مورد دیگه که به ذهنم میرسه اینکه از اونجایی که یک ماهه جدا شدید طلاق توافقی بوده و از اونجایی که بچه قبل هفت سال باید پیش مادرش باشه، شما مهریه رو دادید تا بچه پیش اونا باشه. یعنی شما در یک مقطعی هر چند مجبور خانواده خودتونو بیخیال شدید و در مقطعی دیگه شما که مادر اون بچه بودید و بهترین کس اون بچه بودید، بیخیالش شدید. این یعنی لازمه به اشتباهات خودتونم بیشتر فکر کنید که فردا حد اقل خودتون عذاب وجدان نگیرید و البته دیگران هم اشتباهات شمارو رصد میکنن و ممکنه به نگاه منفی نسبت به شما فکر کنند.
(بله طلاق ما توافقی بود.و خانوادم دیگه اجازه دخالت یجورایی از من گرفتن و گفتن حق نداری پسرتو بیاری باید بری دنبال زندگیت و بر خلاف میل باطنیم از پسرم جدا بودم.و الانم اگه به برگشتشون فک میکنم بخاطر پسرم هست که البته اگه ایشون واقعا تغییر کنن به نفع هر سه تای ماست .البته نباید انتظار یک زندگی بی مشکل داشت بعییده.)
اینها موارد احتمالی هستن و جهت یاداوری. چون من در جریان دقیق زندگی شما نیستم. امیدوارم حرفی نزده باشم که باعث رنجش یا نگرانی شما شده باشم.
(حرفای شمارو به جان دل خریدم منطقی بود همش.بله زندگی من پر از حاشیه بود خیلی بیشتر از اونی که فکرش رو بکنید و اینقد این مسائل زیاد شده بود که ما روز بروز پسرفت داشتیم به جای پیشرفت و هر چه من خودم رو دور از این مسائل میگرفتم اوضاع بدتر میشد هر چی حساسیتم رو کمتر میکردم بدتر میشد انگار همه از دست من خارج شده بود و اینقد این حواشی زیاد و ببخشید خاله زنکی بود که گفتن نداره چون بنده خودم اصلا اهل غیبت بدگویی دو به هم زنی و فتنه نیستم و از خاله زنک بازی بدم میومد ولی تو زندگیم متاسفانه درگیرش شدم و حتی خودمو راه نمیدادم به این بازیها و اونا اعتراض هم داشتن تو جمع هایی که غیبت بود حرف نمیزدم و دوس نداشتم و اونا ناراحت میشدن.)
امیدوارم خوشبخت بشید. یادتون نره از خدا چی میخواید

---

(.از خدا فقط صلاح و خیر خواست برای پسرم مخصوصا.)
و اما دیشب باز باهاشون صحبت کردم خیلی منطقی دور از احساس و براشون جا انداختم که اینکار فقط در یه صورت امکان داره اونم تکرار نکردن گذشتس
وایشون گفتن درصدد تغییر هستن و رو خودشون کار میکنن و قرار شد حتی اگه دوباره کنار هم بودیم ایشون جلسات مشاوره رو ادامه بدن و من هم. کلا خیلی مثبت صحبت میکنن الان.حتی من یه سری قانونها براشون گذاشتم همه رو پذیرفتن.
ولی بنده هم گفتم که اشتباهاتی داشتم اما در مقابل اشتباهات ایشون خیلی کم رنگ هست ولی درصدد جبران هستم..ایشون خیلی نگران پسرمونم هست میگه من چطور باید جوابگوی این پسر باشم و بهش بگم پرا از مادرت جدا شدم چون تو ایرادی نداشتی و من خجالت زده پسرم میشم که مادری که خیلی مراقبش بود رو ازش جدا کردم .تصور کنید من به حدی مراقب پسرم بودم که ایشون تو زمستون گذشته اصلا سرماخوردگی و گلو درد و سرفه نداشتن هیچوقت گل نازمو نامرتب و کثیف نمیدید.وقتایی که شوهر حوصله نداشت نمیذاشتم دورو بر پدر باشه مبادا سرش داد بزنه و رابطشون خراب شه که همین کارم باعث علاقه شدید بین پدر و پسر شده بود بی نهایت همو دوس دارن.
مثال بخوام بزنم بهشون گفتم تو ارتباط با خانواده ها باید تعادل رعایت بشه و ایشونم قبول کردن.حالا مشاوره برن بهتر میتونم تصمیم بگیرم خودم یه جلسه رفتم و گفتن تا با ایشون صحبت نکنن نظر قطعی ندارن.
از راهنماییتون متشکرم
اگه موارد دیگه ای به ذهنتون رسید منو بی نصیب نزارین متشکرم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mehrebaran

سلام
من خانوم 33 ساله همسر سابقم 34 ساله و دارای یک فرزند مشترک پسر 20 ماهه که با ایشون زندگی میکنن.حدود 3 ماه از طلاق ما میگذره و قبل اونهم یک ماه کل روند طلاق پیش رفت.یعنی کلا 4 ماهه.
بهتره اول ازنحوه آشنایی و بعد مشکلات زندگیم تو این 4 سال و اشتباهات دو نفر و خونواده ها بگم.ما زندگیمونو با عشق شروع کردیم یه جورایی منطق هم همراهش بود.در واقع خودمون تو محل کار بهم علاقه مند شدیم مدتی اشنایی داشتیم و بعد هم ازدواج.
تو دوران عقد 8 ماهه ما مشکلات بسیار کمی داشتیم یعنی همچنان اون عشق و علاقه و محبتا بین ما جاری بود.و تنها خطری که من تو این دوران حس میکردم مادر ایشون بود که رغبت زیادی به تسلط به شوهرم و کل زندگی ما داشتن البته اینقد کمرنگ بود که من بهش بی توجه بودم و اصلا به همسرم چیزی در این مورد نمیگفتم.کلا خونواده سنتی بودن و خیلی قدیمی فکر میکردن مثلا یکی از اصولشون این بود که وقتی یه دختر ازدواج میکنه باید بدون دیگه مال خونواده شوهره.و با خونواده خودش رابطه خیلی کمی داره.اوایل همسرم زیاد به این افکارشون توجه نداشت اما کم کم ذهنش در گیر شد و عملی میکرد.در این حد که تو مدت این 4 سال من و ایشون فقط دو بار خونه خواهرم رفتیم درصورتی که تقریبا هر هفته من حتی عمه های شوهرمو ملاقات میکردم.و یه جورایی من از خونوادم جدا شده بودم .وتقریبا کسی از طرف من خونمون نمیومد چون شوهرم یاد گرفته بود که باید با خانواده من سرد باشه.و اون انگشت شمار رفتنها هم طوری رفتار میکرد که من دیگه تمایل به ارتباط با خانوادم نبودم.تو مهمونیای ما همش دنباله یه حرف رفتار بقول خودش متلک بود که تا چند روز منو زجر بده برای همین من هم ترجیح میدادم که اصلا نرم.ولی ازون طرف تمام مهمونیا مناسبتها رو تو خانواده اون حتی با دختر عمه هاشم باید بجا میاوردیم.و من فقط غصه میخوردم.ایشون اوایل زندگی بعد از عروسی منو کتک هم میزدن سر مسائل بسیار بی اهمیت.ولی تو دو سال اخیر دیگه توبه کردن و تکرار نکردن.که البته همیشه دعواهامون بخاطر تلفنهایی بود که مادر و عمه هاش داشتن و حسابی پرش میکردن و به اصطلاح بجون من مینداختنش.اینم بگم که من ارتباط بسیار نزدیکی با مادرش داشتم سعی میکردم خودمو بهش نزدیک کنم باهاشون صمیمی بودم چون ایشون همیشه فک میکردن من پسرشو بردم واس خودم و من اینو کاملا حس میکردم.و هر چه تلاش میکردم که بهشون ثابت کنم نه من قصد جدا کردن شمارو ندارم فایده نداشت.خلاصه کلام مادر ایشون بسیار به من حسادت و حس رقابت داشتن و همیشه در حال اثبات این موضوع بودن که شوهرمو بیشتر از من دوس دارن و کلا زندگی من تو این 4 سال تو حاشیه و خاله زنک بازی (ببخشید که این اصطلاحو بکار میبرم) بود .کلا فرمان زندگی من دست مادر شوهر بود و شوهرمم این اجازه رو بهش داده بود و اونم جولان میداد و تو این 4 سال نتونستم اینو به شوهرم بفهمونم.یه جورایی من تو خونه خودم فقط یه اشپز و بچه نگهدار بودم.حتی وقتی فامیلاش خونمون میومدن با مادر ایشون هماهنگ میکردن نه من در صورتی که ما با هم و حتی نزدیک بهم زندگی نمیکردیم.خلاصه اینکه تو این 4 سال مادر شوهر منو از چشم شوهر مینداخت و این اواخر دیگه هیچ ذوق واحساسی برای من باقی نمونده بود.اون حمایت و امنیتی که میخواستم رو دریافت نمیکردم.برعکس گاهی با فامیلش یکی میشد و به من متلک هم مینداختن.
و اما اشتباهاتی که من تو زندگیم داشتم صمیمیت با مادر همسرم و درددل کردن باهاش که نتیجه عکس داد و دوتا میذاشت روش و تقدیم شوهر میکرد و شوهرم که مگو بود به من چیزی نمیگفت تو دلش میموند.چند باری از خونم به قهر رفتم .البته تحت فشار زیادی بودم و خیلی از شوهرم میترسیدم به محض کوچکترین اتفاق فک میکردم باز منجر به کتک کاری میشه یه جورایی اجبارا فرار میکردم.و صحبت نکردن درددل نکردن با خود همسرم که بازم خودشون باعث شده بودن از بس منو اذیت کردن ازشون توقع هیچی نداشتم یه دیوار بینمون بود ازش میترسیدم.
اشتباهات همسرمم که واضح هست کتک کاری وابستگی بیش از حد به مادر نداشتن اولویت تو زندگی یجورایی شوهرم به بلوغ لازم نرسیدن.ببخشید که بازم باید لفظایی که دوس ندارم به کار ببرم ایشون لوس بودن و بسیار پرتوقع تو زندگی فقط من باید ایشونو درک میکردم و خبری از احترام متقابل نبود.تحقیر و توهین مکرر.ارتباط بیش از حد با خانواده همسر هفته ای دو سه بار مهمونی شامو نهار و تلفنی روزی دو سه بار با مادرشون که در جریان تمام مسائل ما قرار میگرفتن و اعمال نظر.و نصیحتای مادر ایشون مبنی بر ارتباط کم با خونواده من در حدی که وقتی میفهمیدن ما برفتیم خونه یکی از خواهرام قهر میکردن.یجورایی مارو فقط مال خودشون میدونستن.و اینقد ایم مسائل تکرار شد تا کار به جدایی کشید.
حالا ایشون بعد 4 ماه اومدن میگن که اشتباه کردن درصدد جبران هستن از شهری که مادرشون هستن میرن و 70 درصو اشتباهاتو به عهده گرفتن.و میگن که به من مدیون هستن خیلی واسم کم گذاشتن.و .... و خیلی حرفا
ولی من زیاد به حرف اعتقادی ندارم و ترس مواجه شدن با مسکلات قدیمی رو دارم.و مدام با خودم میگم مگه چقد میتونه تغییر بکنه اگه دوباره تکرار بشه دیگه آبرو برامون تو فامیل من و خودش نمیمونه.و شدیدا مردد هستم.چون تو زندگی بی نهایت زجر کشیدم و خیلی زجر کشیدم اعتماد به نفسمو از دست داده بودم که الان خداروشکر مجددا به دستش اوردم. تنها چیزی که منو مجاب میکنه با دید مثبتی به این برگشت فک کنم پسرم هست و نه چیز دیگه .و اینکه اگر ایشون واقعا تنبیه و درصدد تغییر و جبران گذشته باشن به خاطر پسرم یک فرصت مجدد به زندگی هر سه تامون بدم.ولی به شرطو شروط خاص .که یکیش مشاوره رفتن بود که قبول کردن.
از دوستان و مشاوران محترم که تجربه های مشابه دارن تقاضای همفکردی و پیشنهاد دارم
بی صبرانه منتظر پیام هاتون هستم
با تشکر مهر باران

---

درود بانو :72:
ببخشید من فعلا توی دوران استراحت هستم :227:
اینکه قراره برید نزد مشاور خیلی خوبه ولی تجربه شخصی من بهم میگه شما دوتا کار بهتره انجام بدید.
1.همزمان با مشاور بیرون اگر برایتان مقدور است عضو انجمن آزاد سایت بشید تاثیر زیادی داره توی تصمیم گیری درست شما
2.صبور باش بزار یکمدت بگذره الان شوهرت بهت احساس نیاز میکنه تغییر کردن انسان ها و عادت هایی که مدت های زیادی همراهشون بوده به همین راحتی امکان پذیر نیست و صحبت ایشون مبنی بر ترک شهرتان و تغییر 70% بنظرم بیشتر از روی نیار و استیصال و هیجان است تا از روی منطق
ولی این را هم بدانید شما یک مادر هم هستید :72: من یکی ترجیح میدم جای فرزند شما اگر بودم مادرم بالا سرم بود تا یک خانوم غریبه ولی اینو بدونید شما باید اول بخودتان توجه داشته باشید.
کلا باید همه جوانب رو خوب بسنجی برای همین بازم میگم انجمن آزاد استفاده کن و حتما عضویت بزن تاثیرش از مشاورین بیرون خیلی بیشتره و شما هم بهتره مقالات سایت را تا جایی که برایتان مقدوره مطالعه کنید.توی این رابطه نمیشه گفت شما نقشی و تاثیری نداشتید:81:


حق اشتراک


در آخر مشاور برید همان اول در مورد دلایل طلاق و جدایی از شما و شوهرتان می پرسه و دنبال این میگرده که آیا دوطرف در خودشان تغییرات بوجود اوردند یا خیر و اینکه کمک میکنه اگر دوطرف بخواهند در خوردشان تغییرات مثبت ایجاد بکنند.مقالات یادت نره حتما بخون
http://www.hamdardi.net/thread34206-2.html#post340222

UOTE=khaleghezey;400921]درود بانو :72:
سلام
ببخشید من فعلا توی دوران استراحت هستم :227:
از اینکه تو دوران استراحت پاسخگو بودین متشکرم
اینکه قراره برید نزد مشاور خیلی خوبه ولی تجربه شخصی من بهم میگه شما دوتا کار بهتره انجام بدید.
1.همزمان با مشاور بیرون اگر برایتان مقدور است عضو انجمن آزاد سایت بشید تاثیر زیادی داره توی تصمیم گیری درست شما
2.صبور باش
بله با این حرفتون کاملا موافقم و خودم هم این پیشنهادو به ایشون دادم به این دلیل که میخوام یه مدت بگذره تا مطمئن بشم از سر نیاز برنگشتن و طی این مدت بلاخره از صحبتهاشون یه چیزایی دستگیرم میشه
بزار یکمدت بگذره الان شوهرت بهت احساس نیاز میکنه
دقیقا ایشون به من احساس نیاز داره و مدام محسناتمو بهم میگه والبته اشتباهاتمم بهم میگه
تغییر کردن انسان ها و عادت هایی که مدت های زیادی همراهشون بوده به همین راحتی امکان پذیر نیست و
بله این حرفتون کاملا منطقی هست و برای همین پیشنهاد مشاوره دادم بهشون در واقع یجورایی تحت درمان برای اصلاح خودشون و البته منم باید تغییراتی در خودم ایجاد کمم و قراره هر دو مشاوره بریم و این مشاوره رفتنمون لزوما به معنای برگشت صد در صد به زندگی نیست صرفا یک تلاش هست.
صحبت ایشون مبنی بر ترک شهرتان و تغییر 70% بنظرم بیشتر از روی نیار و استیصال و هیجان است تا از روی منطق
در مورد تغییر شهر از روی نیاز نیست بلکه خودشونم ابراز کردن که اگه از اول دور از خونواده بودن مشکلات کمتری داشتیم و من به این صد در صد اعتقاد دارم چون نیمی از مشکلات ما به مادر ایشون برمیگشت یکسره در حال خط دادن بودن و زیر سوال بردن من که اگه ازشون دور باشیم خیلی از مسائل حل میشه حداقل 30 در صد از مشکلات حل میشه.
در مورد تغییر شهر این یکی از خواسته های من تو دوران زندگی بود و ایشون اصلا اهمیت نمیدادن و الان برای حسن نیت توافقشونو اعلام کردن

ولی این را هم بدانید شما یک مادر هم هستید :72: من یکی ترجیح میدم جای فرزند شما اگر بودم مادرم بالا سرم بود تا یک خانوم غریبه
علت اصلی ایجاد فرصت دوباره بخاطر پسرم هست در صورت تغییرات چرا اگه تو اون شرایط قبلی بود همون بهتر که پدر مادرش کنار هم نباشن یک مادر ضعیف و یک پدر زورگو
ولی اینو بدونید شما باید اول بخودتان توجه داشته باشید.
به اینهم توجه دارم
کلا باید همه جوانب رو خوب بسنجی برای همین بازم میگم انجمن آزاد استفاده کن و حتما عضویت بزن تاثیرش از مشاورین بیرون خیلی بیشتره و شما هم بهتره مقالات سایت را تا جایی که برایتان مقدوره مطالعه کنید.توی این رابطه نمیشه گفت شما نقشی و تاثیری نداشتید:81:
بله قطعا یکسری از مشکلات به من بر میگرده شک ندارم و مطمئنم .
مثلا صمیمیت بیش از اندازه با مادر ایشون بجای درد دل با شوهرم با مادرش درددل میکردم
قهر کردن
اجازه به فاصله افتادن بین خودمو خانوادم تحت هیچ شرایطی نباید قبول میکردم.
بیش از اندازه رسیدگی کردن به شوهرم توجه بیش از حد
و فراموش کردن خودم و خواسته هام و ارزشهام
نگفتن خواسته هام به ایشون
درواقع بنده درون ریز بودم این اواخر فقط با خودم درددل میکردم.


حق اشتراک


در آخر مشاور برید همان اول در مورد دلایل طلاق و جدایی از شما و شوهرتان می پرسه و دنبال این میگرده که آیا دوطرف در خودشان تغییرات بوجود اوردند یا خیر و اینکه کمک میکنه اگر دوطرف بخواهند در خوردشان تغییرات مثبت ایجاد بکنند
من یه جلسه مشاوره رفتم و ایرادای رفتاریمو تا حدی گفتن اما گفتن که باید با ایشونم صحبت کنن و بعد نظر بدن و درصورتی که مطمئن بشن واقعا قصد تغییر داریم ادامه جلسات وگرنه کلا بیخیال شیم.
.مقالات یادت نره حتما بخون
http://www.hamdardi.net/thread34206-2.html#post340222[/QUOTE]

حتما مطالعه میکنم
از راهنماییهاتون واقعا متشکرم
در آخر الان خیلی به حرفام اهمیت میده حتی ازم نظر میخواد با اینکه من هنوز هیچ قولی ازش نخواستم مثلا میخواستن یه ماشین بخرن ازم نظر خواستن من گفتم نه و دیگه نخریدن.ولی کلا ایشونم یه ترسایی دارن البته از بابت من همش میگه تو اگه بخوای من همه کار میکنم و من در جواب میگم اگه مسائل بدخلقی های گذشته تکرار نشه من هم مسلما همه جوره کنارتم. و یه چیز دیگه من تو نوشته اولم هم گفتم شوهرم اون اوایل حدود 8 ماه عالی بودن و بعد اونم درسته اشتباهاتی داشتن ولی بازم هوای منو داشتن تا مدتها.ولی مشکل مادرشون بودن که بی نهایت پیگیر بودن یکسره از آق والدین حرف میزدن و میگقتن اگه گوش ندی به ما حلالت نمیکنیم و ازین حرفا حالا این بنده خدا دم بدقیقه در خدمتشون بود ولی اونا اصلا راضی نمیشدن.
بازم متشکرم
و اگه مقالاتی برای همسرم هست لطفا لینک بدین که به ایشون هم بدم بخونن

خیلی خلاصه بگم این گفتار مادر ایشون که آق والدین و از اینجور مسائل که شوربختانه پدر و مادرها توی ایران خیلی بکار میبرن و مظلوم نمائی و تو هنوز پسر و دختر ما هستی و نمیدونم اخ پام و اخ دستم و.....

این یه رابطه اشتباه و آسیب زا هست از روی نااگاهی هستش نه از روی قصد و نیت
واقعا نیاز دارید بنزد مشاور برید هم شما و هم ایشون.

یک مورد هیچوقت فراموش نکن.تو الان برای خودت تشکیل خانواده دادی بقول معروف داری کلونی خودت رو میسازی اولوت اولت خودت و خانوادت باید باشه نه هیچکس دیگه ای این اولین قانونه.
که شوربختانه خیلی مراعات نمیشه توی ایران و تصور میشه هرکی اینطوری رفتار کنه فردی بی مسئولیت و نامهربان و بی محبت و قدرنشناس و تا حد بی وجدان هستش... جامعه احساسی نتیجه اش میشه همین که به جای رفتارهای اصولی و درست و منطقی فقط از روی احساست تصمیم گیری می کنیم:72:
توی تالار یک گردش بکنی متوجه میشی این رابطه غلط چقدر تاثیر منفی داره توی روابط زناشوئی چه از طرف مرد چه از طرف خانوم ها.از مادرزن و مادر شوهر و پدرزن و پدرشوهر بگیر تا خواهر و برادر و فک و فامیل و دوستان الی آخر

در آخر روی مهارت های ارتباطی خودت کار کن اعتماد بنفس خودت را افزایش بده رفتار جراتمندانه و دوری از رفتار منفعلانه بصورت کلی باید فعالانه تر رفتار میکردی و روی قدرت احساسات خودت بیشتر کار کن همینطور شوهرت از روی ناآگاهی از این ضعف ها داره رنج میبره از وابستگی تا رفتارهای سینوسی و عاطفی تا رفتار منفعلانه و ....

درست کردن این زندگی خیلی خوبه ولی بهتره زیربنای قرص و محکمی داشته باشه از من میشنوی بیکار نشین از همین الان شروع کن هم مقالات استفاده کن که واقعا عالیه و تاثیر زیادی داره هم اینکه از انجمن آزاد چون شما شهریه ای که دادید یکمقدار بیشتر روش بزاری میتونی مستقیم و بی واسطه با مشاورین سایت رابطه برقرار بکنی ولی قبلش خواندن مقالات فراموش نشه

پ.ن:یکی از بانوان باتجربه سایت یک جمله بسیار زیبایی داشتن اسمشون دقیق یادم نیست ولی نوشته ایشون این بود:
زن در منزل حکم مربی را داره:72: بنظر من هم بشخصه تغییرات بزرگ و موثر اول از بانوان محترم سر میزنه چون انعطاف پذیری بیشتری دارن :104: قابل تحسینه:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط khaleghezey

خیلی خلاصه بگم این گفتار مادر ایشون که آق والدین و از اینجور مسائل که شوربختانه پدر و مادرها توی ایران خیلی بکار میبرن و مظلوم نمائی و تو هنوز پسر و دختر ما هستی و نمیدونم اخ پام و اخ دستم و.....

این یه رابطه اشتباه و آسیب زا هست از روی نااگاهی هستش نه از روی قصد و نیت
واقعا نیاز دارید بنزد مشاور برید هم شما و هم ایشون.
*************
خداروشکر این مورد حل شده هر دو قبول داریم که یک جنبه هایی از شخصیتمون باید تغییر کنه و بقول شما مهارتهایی رو باید فرا بگیریم و گفتم که من تا حالا یک جلسه رفتم و ایشون هم این هفته جلسه اولشونه
*************
یک مورد هیچوقت فراموش نکن.تو الان برای خودت تشکیل خانواده دادی بقول معروف داری کلونی خودت رو میسازی اولوت اولت خودت و خانوادت باید باشه نه هیچکس دیگه ای این اولین قانونه.
**************
من در این خصوص هیچ مشکلی ندارم و اعتقادم اینه که ازدواج باید ادم رو مستقل بکنه نه وابسته تر من خانوادمو یعنی مادر و خواهر و برادرمو دوس دارم اما واقعا بهشون وابسته نیستم بنظرم کلا روابط باید در حد تعادل باشه نه خیلی زیاد نه خیلی کم در این مورد ایشون خیلی زیاده روی میکردن و اگه من همراهیشون نمیکردن عکس العمل های بدی نشون میدادن. یک مثال بزنم یه روز تو خیابون در حال گشت و گذار بودیم مادرم زنگ زدن که بیاین اونجا به مادرم گفتم نه خسته اییم و نمیتونیم دقیقا چند دقیقه بعدش مادر ایشون تماس گرفتن که بیاین اونجا همسرم به من گفت بریم گفتم نه خستم یه روز دیگه.زنگ زدن گفتن نمیایم ولی خیلی هم ایشون ناراحت شدن هم پدر و مادرشون دیگه تو کل مسیر یک کلمه هم با من حرف نزدن و یجورایی قهر بودن رسیدیم خونه ده دقیقه نشسته بودیم که پدر و مادرش اومدن خونه ما توپ پر و بد اخمی و توپیدن به من که درک نداری احترام حالیت نیست بزرگتر زنگ میزنه باید بیای و خلاصه خیلی منو زیر سوال بردن و خیلی سرم داد و بیداد کردن و بهم گفتن فک نکن میتونی پسرمونو ازمون بگیری.خیلی جالب بود که شوهرم اصلا حرف نمیزد و هیچ حمایتی نمیکرد.و این در حالی بود که ما هفته ای دو بار بهشون سر میزدیم .و هر روز در تماس تلفنی با پسرشون بودن یه جورایی انگار میخواستن گربه رو دم حجله بکشن وقتی رفتن به همسرم گفتم من تو رو از خانوادت گرفتم گفت نه گفتم من بی احترامی میکنم بهشون گفت اصلا تو خیلی هم احترام میزاری بهش گفتم پس چرا وقتی دارن با من بد صحبت میکنن یه عکس العمل یا یه اعتراض نمیکنی که زیر سوال نریم گفت پدر و مادرن نمیتونم.. این مثال زدم تا نهایت دخالت خانواده و عکس العملشون رو نسبت به یه نرفتن ساده متوجه بشین در حالی که دقیقا اون شب حتی قبل از تماس خانوادش من به دعوت مادر خودم هم پاسخ منفی دادم ولی ایشون نمیتونستن نه بگن بهشون همیشه در تلاش برای رضایت خانوادش بود خیلی زیاد و واقعا قدرشو نمیدونستن.
که الان قبول کردن روابط باید معقول و منطقی باشهو این خودش یعنی متوجه این اشتباهش شده.
*************
که شوربختانه خیلی مراعات نمیشه توی ایران و تصور میشه هرکی اینطوری رفتار کنه فردی بی مسئولیت و نامهربان و بی محبت و قدرنشناس و تا حد بی وجدان هستش... جامعه احساسی نتیجه اش میشه همین که به جای رفتارهای اصولی و درست و منطقی فقط از روی احساست تصمیم گیری می کنیم:72:

دقیقا مشکل بزرگ زندگی من همین بود


توی تالار یک گردش بکنی متوجه میشی این رابطه غلط چقدر تاثیر منفی داره توی روابط زناشوئی چه از طرف مرد چه از طرف خانوم ها.از مادرزن و مادر شوهر و پدرزن و پدرشوهر بگیر تا خواهر و برادر و فک و فامیل و دوستان الی آخر


البته تو زندگی من شدیدا جریان داشت این مساله

در آخر روی مهارت های ارتباطی خودت کار کن اعتماد بنفس خودت را افزایش بده رفتار جراتمندانه و دوری از رفتار منفعلانه بصورت کلی باید فعالانه تر رفتار میکردی و روی قدرت احساسات خودت بیشتر کار کن همینطور شوهرت از روی ناآگاهی از این ضعف ها داره رنج میبره از وابستگی تا رفتارهای سینوسی و عاطفی تا رفتار منفعلانه و ....
**********
حتما
************
درست کردن این زندگی خیلی خوبه ولی بهتره زیربنای قرص و محکمی داشته باشه از من میشنوی بیکار نشین از همین الان شروع کن هم مقالات استفاده کن که واقعا عالیه و تاثیر زیادی داره هم اینکه از انجمن آزاد چون شما شهریه ای که دادید یکمقدار بیشتر روش بزاری میتونی مستقیم و بی واسطه با مشاورین سایت رابطه برقرار بکنی ولی قبلش خواندن مقالات فراموش نشه
*************
به توصیه شما از دیروز دارم مقالات سایت رو میخونم و چند مورد جالب هم یادداشت کردم و هزینه مشترک ازاد رو هم پرداخت کردم

**************
پ.ن:یکی از بانوان باتجربه سایت یک جمله بسیار زیبایی داشتن اسمشون دقیق یادم نیست ولی نوشته ایشون این بود:
زن در منزل حکم مربی را داره:72: بنظر من هم بشخصه تغییرات بزرگ و موثر اول از بانوان محترم سر میزنه چون انعطاف پذیری بیشتری دارن :104: قابل تحسینه:72:

---

ان شاالله من در صدد تغییر هستم ولی حقیقتا یک نفره نمیشه تو زندگیم خیلی تغییر کردم خیلی زیاد وقتی خودمو با اوایل ازدواج مقایسه میکنم میبینم که چقد انعطاف پذیر بودم ولی به دو دلیل موفق نشدم 1. چون فقط من تغییر میکردم 2. چون بعضی از تغییراتم لازم نبوده و شاید اشتباه هم بوده.


بازهم از راهنماییهاتون متشکرم

اینکه مقالات رو میخونی خیلی خوبه و نکات مفیدش رو یادداشت میکنی و اینکه عضو انجمن آزاد شدی ولی مسائلی هست که البته نگران کننده حساب میشه ولی نمیشه گفت شما مقصر هستید بلکه گذشت زمان باعث میشه رو بسمت تغییرات مثبت بروید.

1.لازم نیست بزرگ بنویسی اینجا شما کوچکتر بنویسی بهتر خوانده میشه و توجه بیشتری به نوشته شما میشه(یک قسمت وسط رو چون بزرگ نوشتی نخوندم) ولی این نشان از ناراحتی و عصبانیت و احساسی که در درونت وجود داره نمایش درونیت را داری با نوشتن فونت بزرگ نشان میده اینکه دیده نشدی و آنطور که شایسته هستی مورد تائید قرار نگرفتی
2.فعلا امادگیشو نداری نه شما و نه شوهرت این خشم و ناراحتی و کینه ای که وجود داره باید اول خاموش بشه شما الان مثل یک آتشی هستی که برای خاموش شدن نیاز به کپسول داری اسم اون کپسول آگاهی و شناخت هستش نسبت به خودت و شوهرت و زندگی مشترک:72:

مسئله خیلی مهم و امیدوارکننده داشتن انعطاف در وجود شما و اینکه اشتباهات خودت رو قبول داری و اینکه شوهرت هم مشاوره قرار بیاد اینا نشانه های خوبیه.بنظرم احساس خشم نفرت کینه ناراحتی دلخوری از دیده نشدن و... بهشون اجازه بده بروز کنن بریز بیرون روی یه کاغذ بنویس برو بیرون فریاد بزن هرکاری که آرامت میکنه انجام بده فقط اجازه نده توی وجود همانند یک غده سرطانی باقی بمانند و دوباره رشد بکنه چون میترسم اگرم دوباره قسمت بشه با هم باشید بعدها با کوچکترنی مسئله ای دوباره بزنه بیرون و مشکل آفرین بشه.
صبور باش و امیدوار
یک مسئله کوچک باید بهت یادآوری بکنم البته ترجیح میدم لینکش رو معرفی کنم مستقیم خودت بخوانی:
http://www.hamdardi.net/thread-22541.html#post208270

در مورد تلاش کردن شما بعنوان یک مرد از نوع متاهل باید اعتراف کنم خانوم ها قدرتی بمراتب بالاتر نسبت به آقایان دارند و قدرت تحمل و سازگرایشان توی مشکلات بسیار بیشتر از آقایان هست.برای اینکه بهتر متوجه منظورم بشی نیازه مقاله های سایت رو هرروز مطالعه کنی :72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط khaleghezey

اینکه مقالات رو میخونی خیلی خوبه و نکات مفیدش رو یادداشت میکنی و اینکه عضو انجمن آزاد شدی ولی مسائلی هست که البته نگران کننده حساب میشه ولی نمیشه گفت شما مقصر هستید بلکه گذشت زمان باعث میشه رو بسمت تغییرات مثبت بروید.

1.لازم نیست بزرگ بنویسی اینجا شما کوچکتر بنویسی بهتر خوانده میشه و توجه بیشتری به نوشته شما میشه(یک قسمت وسط رو چون بزرگ نوشتی نخوندم) ولی این نشان از ناراحتی و عصبانیت و احساسی که در درونت وجود داره نمایش درونیت را داری با نوشتن فونت بزرگ نشان میده اینکه دیده نشدی و آنطور که شایسته هستی مورد تائید قرار نگرفتی
*****
در مورد فونت چون موقع انتخاب سایز مشخص نیست دقیقا چقد بزرگه من شانسی زدم و فقط میخواستم متن منو شما جدا بشه تا بهتر دیده بشه و اینکه وقتی خودم دیدم بعد از ارسال اصلا خوشم نیومد یعنی دیگه تقریبا دستم اومده سایز و فونت ولی کاش میخوندین صرف اینکه بزرگ بوده نخوندین واسم جالبه.اینجا هدف راهنمایی کردن در اختیار گذاشتن تجربه ها و اصولی که بعضیامون میدونیم و بعضیها نمیدونیم .حالا چرا شما چون بزرگ بود نخوندین شاید نکته مهمی توش باشه:227:

2.فعلا امادگیشو نداری نه شما و نه شوهرت این خشم و ناراحتی و کینه ای که وجود داره باید اول خاموش بشه شما الان مثل یک آتشی هستی که برای خاموش شدن نیاز به کپسول داری اسم اون کپسول آگاهی و شناخت هستش نسبت به خودت و شوهرت و زندگی مشترک:72:
****
بهتره که من یخورده از خصوصیات خودمو بگم من کلا یه خانوم اروم و دور از کینه هستم و اصلا خشمگین نیستم و تا جایی که بتونم خودمو درگیر دیگران و حواشی نمیکنم.بله من ناراحت هستم از اتفاقاتی که نباید میوفتاد و افتاد ولی کاملا ارامش دارم خیلی زیاد منطقی هستم چون در صدر تمام امور خداوند رو میبینم که همیشه هست و میدونم وقتی قلبا خودتو به بزرگ عالم میسپری خودش میدونه چیکار میکنه.اینارو گفتم که بدونید من چقدر ارامش دارم و ادم ارومی هستم و به هیچ عنوان عصبی نیستم برعکس خیلی از خانوما و اقایون که بعد طلاق افسرده و گوشه گیر و منزوی میشن من اصلا اونطوری نیستم اتفاقا بیش از قبل تو جامعه هستم و یقولی همه چیزو پذیرفتم.و مثل بقیه افراد زندگی میکنم.ولی این حرفتونم قبول دارم که باید یه چیزایی رو کلا فراموش کنم وگرنه ممکنه با کوچکتریم مشکل سر باز کنه کاملا موافقم********
بله با خاموش کردن هم موافقم من کلا فک میکنم اگه این دوره رو یک مقدار طولانی بکنم تا دلایل واقعی برگشت همسرم رو متوجه بشم بنفع هر دومون خواهد بود حداقا تو این دوره با مراجعه به مشاوره و راهنمایی و کمک از سایت و مقالات و انجمن ها و عزیزانی مثل شما یه مسائلی برام روشن میشه حالا یا مثبت یا منفی یعنی میتونم دقیقا بفهمم که ایشون چقد مشتاق به تغییر در خودشون هستن

مسئله خیلی مهم و امیدوارکننده داشتن انعطاف در وجود شما و اینکه اشتباهات خودت رو قبول داری و اینکه شوهرت هم مشاوره قرار بیاد اینا نشانه های خوبیه.بنظرم احساس خشم نفرت کینه ناراحتی دلخوری از دیده نشدن و... بهشون اجازه بده بروز کنن بریز بیرون روی یه کاغذ بنویس برو بیرون فریاد بزن هرکاری که آرامت میکنه انجام بده فقط اجازه نده توی وجود همانند یک غده سرطانی باقی بمانند و دوباره رشد بکنه چون میترسم اگرم دوباره قسمت بشه با هم باشید بعدها با کوچکترنی مسئله ای دوباره بزنه بیرون و مشکل آفرین بشه.
*********
خیلی جالبه چون من دقیقا همه چیو مینویسم از خشم و نفرت گرفته تا عشق و محبت و از اون جایی که با خدای خوبم خیلی دوستم خیلی چیزارو بخودش میگم و خودش بی نهایت به من ارامش داده واقعا ازش ممنونم.والبته تصمیم گرفتم خیلی راحت حتی جزیئات مسایل و مشکلاتمون رو مطرح کنم به دور از ترس و دلهره یعنی میخوام خیلی صادق باشم ان شالله
صبور باش و امیدوار
سعی میکنم و به خداوند ایمان دارم و امید
یک مسئله کوچک باید بهت یادآوری بکنم البته ترجیح میدم لینکش رو معرفی کنم مستقیم خودت بخوانی:
http://www.hamdardi.net/thread-22541.html#post208270

در مورد تلاش کردن شما بعنوان یک مرد از نوع متاهل باید اعتراف کنم خانوم ها قدرتی بمراتب بالاتر نسبت به آقایان دارند و قدرت تحمل و سازگرایشان توی مشکلات بسیار بیشتر از آقایان هست.برای اینکه بهتر متوجه منظورم بشی نیازه مقاله های سایت رو هرروز مطالعه کنی :72:

---

بله حتما میخونم
به توصیه هاتون عمل میکنم لطفا مطالبی رو که نخوندینو بخونین من اونا رو برای شما نوشته بودم

تا از تغییر کردن ایشون مطمین نشدی به اون زندگی برنگرد به هیچ وجه حتی یه مدت امتحانش کن ببین عکس الملش چیه رفتاراش در برابر خونوادش و دخالتهاشون چطوره؟؟ راستی نظر خونوادش راجع به ازدواج مجددتون چیه؟ خونوادش در جریانن؟؟ موافقن؟؟؟ میدونن اصلیترین علت طلاق شما و ازهم پاشیدگی زندگیتون چی بوده؟؟؟

همسرتون باور دارن که رفتارشون اشتباه بوده یا فقط بخاطر نیاز و از سر استیصال دارن اشتباهاتشونو میپذیرن؟؟؟

سعی کنید تیز باشید و متوجه همه چیز باشید

راستی یه سوال چرا اینقدر زود ازهم طلاق گرفتید؟؟؟ چرا ایشون که بعد یه ماه پشیمون شده اون موقع راحت طلاق روپذیرفت؟؟؟

و اینکه شما که الان میگید حاضرید بخاطر پسرتون یه فرصت دیگه بدین چرا قبل طلاق اینکارو نکردین؟؟؟ چرا یه مدت سعی نکردین که ایشونو متوجه اشتباهاتش بکنید اگر نشد بعد طلاق بگیرید؟؟؟ ببخشید این سوالات توی ذهنم اومد اگر دوس نداشتین جواب ندین

اما من برا خودم یه نتیجه گیری کردم
شما ازون زنهایی هستید که بخاطر فرار از بحث و بگو مگو مدام گذشت کردیدو تو خودتون ریختید رابطه ی دوستانه ای با همسرتون نداشتید و گفتگو و مذاکره برای حل مشکلات در هردوتون ضعیف بوده

خودتونو از همسرتون دور میکردین و از حقوق مسلم خودتون به راحتی میگذشتید تا حالا فکر کردین که همین روندی که خودتون پیش گرفته بودین باعث شد که الان به اینجا برسید

چرا باید بپذیری بی حد و حصر با خونواده ی ایشون ارتباط داشته باشی و در کنارش از خونواده ی خودت بی دلیل فاصله بگیری فقط چون همسرت اینطوری راحتتر بوده
چرا باید راز خودتو به مادر شوهرت بگی!!!!!

مادرم همیشه یه نصیحتی به ما میکنه و اونم اینه که حتی اگر دهانتون پر از خون بود پیش خونواده ی شوهر تفش نکنید به نظرتون منظور از این مثل قدیمی چیه و چرا باید اینطوری باشه؟؟؟

مادرم همیشه میگفت حتی اگر بدترین دعوارو باهم دیگه داشتید جلوی خونواد ه ی شوهرتون جوری رفتار کنید که خوشحالید و اتفاقی نیفتاده حتی اگر شده موقتا اشتی بکنید و قربون صدقه همدیگه برید اما نذارید کسی به ناراحتی بین شما پی ببره

شما به نظرم زن بسیار ساده و خوبی هستید و چوب سادگی و بی سیاستی خودتونو خوردید
پس شما هم خودتونو تغییر بدین ازین به بعد با دیگران طوری رفتار کنید که به خودشون اجازه ندن بهتون بی احترامی بکنن و تو زندگیتون دخالت بکنن

درسته بعضی خونواده ها هرکاریشونم بکنی باز دهنشون بسته نمیشه و دخالت میکنن اما شما باید زیرک باشی و راههای دخالتو ببندی نه اینکه دروازه رو باز بذاری بعد که نفوذ کردن از شوهرت بخوای مانعشون بشه واقعا همه ی مردها نه فقط همسر شما دلشون نمیخواد جلوی خونوادشون بایستن پس باید روش های دیگه ای در پیش بگیرید که دخالتها کمرنگ بشه

بهترین راه ممانعت از دخالت های خونواده ی همسر بی خبر نگه داشتنشون از همه چیز حتی ریزترین مسایل زندگیه و اینکارو باید با سیاست و زیرکی انجام داد اولین راهشم همراه کردن همسر به شکلی که خودش باور داشته باشه که اینکار به نفع زندگیشه شما از الان شروع کنید هم اشکالات خودتونو برطرف کنید و هم ببینید میتونید همسرتونو همراه خودتون کنید

یه مثال براتون میزنم
من خونواده ی همسرم به شدت مداخله گر هستن و نظرات عجیب غریبی هم دارن و داشتن در حدی که پدرشوهرم به همسرم گفته بود وقتی زن بگیری خواهرتو باید ببری پیش خودت که مواظب زنت باشه یعنی تا این حد میخواستن تعیین تکلیف کنن برای زندگی پسرشون

تا سی و پنج سالگی مانع ازدواج همسرم شدن وقتیم خواست با من ازدواج کنه زمینو زمانو بهم دوختن اما .....
من به طورکل راههای دخالتشونو بستم بعضی وقتها با خودم فکرمیکنم این من بودم که تونستم این قوم الظالمین رو به عقب برونم؟؟؟

اما کاری که میکردم این بود که با همسرم حرف میزدم منطقی و به دور از هرگونه کینه توزی و نفرت ورزی حتی اگر همین حسهارو هم داشتم نشون نمیدادم
اثرات اگاهی خونوادشو از مسایل زندگیمون بیان میکردم اما دلایل اصلیشو از نظر خودم نمیگفتم

مثلا ما خونه ی نسبتا خوبی با قیمت بالایی خریداری کردیم که همسرم نصفشو به نام من زد من میدونستم که اگر خونوادش بدونن ما همچین خونه ای خریدیم دیگه کار من تمومه و هر روز باید از همسرم توقعات جدیدی داشته باشن و راه دخالت و موش دووندنشون باز میشه خصوصا که نصفشم به نام من زده بودو میدونستم اگرخونوادش بفهمن خودشونو دار میزنن

اومدم به همسرم گفتم درسته که هر خونواده ای ارزو داره پسرش صاحب خونه بشه و اگر خونواده ی تو هم بدونن که خونه خریدی خیلی خوشحال میشن(در حالیکه مطمین بودم نه تنها خوشحال نمیشن بلکه ناراحتم میشن) اما ممکنه بهت بگن سند خونه رو ببینیم یا پیگیر بشن و بفهمن نصف خونه رو به نام من زدی و دوباره اعصاب خوردی رو شروع کنن وبهش گفتم یادته چقدر برا مهریه سخت گرفتنو دعوا درست کردن وای بحال این که دیگه نقده نقده بهش گفتم با اینکه میدونم دوس داری به خونوادت بگی خونه خریدی و و دوس داری خوشحالشون کنی اما بخاطر اینکه مبادا دوباره اعصابمون خورد بشه خواهش میکنم بهشون نگو و خلاصه کلی حرفهای دیگم زدم

اوایل همسرم راضی نبود اما ازش خواستم تا باهم هماهنگ نشدیم و به یه نتیجه نرسیدیم به کسی چیزی نگه اونقدر تو گوشش خوندمو خوندم تا بالاخره بهش باوروندم که اگر این قضیه رو نگه بهشون به نفع زندگیمونه و جلوی بحث و دعوا رو میگیریم

کم کم به همسرم یاد دادم هرچیزی که میدونه عامل ایجاد حساسیت و ناراحتیه رو به خونوادش نگه اوایل خیلی براش سخت و غیر قابل قبول بود اما کم کم با نشون دادن نیت خوبم و اینکه من با خونوادش هیچ مشکلی ندارمو خیلیم دوسشون دارم تونستم همسرمو با خودم همراه کنم و به این باور برسونمش که هرچی من میگم فقط برای دور کردن تنش هست طوریکه الان دیگه خودش یاد گرفته و لام تا کام به خونوادش هیچی نمیگه حتی ساده ترین مسایل و به همین راحتی راه تمام دخالتها رو بستم بدون اینکه همسرم مجبور بشه که مدام مقابل خونوادش قرار بگیره و دعوا مرافعه درست بشه

این یه واقعیته که به راحتی نمیشه جلوی دخالت خونواده های دخالت گر رو گرفت و به راحتی هم نمیشه تحملشون کرد اگر راه منطقی پیش گرفته نشه یا مدام باید دعوا مرافعه باشه و در نهایت زندگی به جدایی ختم بشه یا قطع ارتباط کامل پیش میاد که هیچکدومش درست نیست

پس سعی کنید تا میتونید مهارت های خودتونو بالا ببرید سیاست های ارتباط با خونواده ی همسر رو یاد بگیرید چون حتی اگر همسرتونم عوض شده باشه خونوادش قطعا عوض نشدن و مطمینا با برگشت مجددتون ازین مسایل دور نخواهید شد

یه جایی گفته بودین که حتی کسی میخواست بیاد خونتون با مادرشوهرتون هماهنگ میکرد و این به نظر من ببخشید بخاطر ضعف رفتاری خودتون بوده من اگر جای شما بودم میگفتم مادر جان خیلی خوشحال میشم در خدمت فلانی باشم اما امروز مهمون دارم یا فلان جا کار دارم یا مریضم یا خلاصه هزارجور بهانه میاوردم و میگفتم برای اینکه شما تو زحمت نیفتید ازین به بعد هرکس خواست بیاد خونمون زحمت بکشید بهشون بگید با خودمون تماس بگیرن و به هیچ وجه قبول نمیکردم کسی اینجوری بیاد خونم

پس امیدوارم متوجه باشید که سازگاری و انعطاف در برابر افراد خاصی که حد و حدود خودشونو میدونن ممکنه خوب باشه اما در برابر بقیه افراد اشتباهه محضه کاری که شما انجام دادی اشتباه بوده و مقصر خودتون بودین حتی اگر کسی هم شمارو از طریق ایشون هم دعوت کرد نباید برید و باید بگین ممنونم از لطفشون اما اگه تمایل دارن با خودمون تماس بگیرن اونطوری دیگه بقیه هم میفهمن چطور رفتار کنن

راستی یه توصیه خواهرانه دیگه بخاطر هیچ کسی جای خودتونو خالی نکنید و زندگیتونو خراب نکنید بایستید و اونقدر بایستید که دیگران مجبور به عقب نشینی بشن متاسفانه تنها راه برخورد با دخالت های زیاد از حد خونواده ی همسرم همینه نه اینکه همسر و بچتونو رها کنید و زندگیتونو خراب کنید اونطوری فقط خودتون متضرر میشید یاد بگیرید از چیزهایی که متعلق به شماست حفاظت کنید و تا پای جون حفظشون کنید خالی کردن میدان چیزی رو حل نمیکنه

امیدوارم موفق باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sahar67

تا از تغییر کردن ایشون مطمین نشدی به اون زندگی برنگرد به هیچ وجه حتی یه مدت امتحانش کن ببین عکس الملش چیه رفتاراش در برابر خونوادش و دخالتهاشون چطوره؟؟ راستی نظر خونوادش راجع به ازدواج مجددتون چیه؟ خونوادش در جریانن؟؟ موافقن؟؟؟ میدونن اصلیترین علت طلاق شما و ازهم پاشیدگی زندگیتون چی بوده؟؟؟
بله صد در صد باید یه مدت طولش بدم تا از تغییراتشون مطمین شم .خونوادش اطلاع ندارن اون الان میگه فقط جلب کردن اعتماد تو مهمه بقیه هر چی بگن مهم نیست من تصمیممو گرفتم میخوام همه چیو درس کنم.
علت اصلی طلاق بی سیاستی های من دخالتای خانوادش کم تجربگی هر دومون و صحبت نکردن در مورد مسائل

همسرتون باور دارن که رفتارشون اشتباه بوده یا فقط بخاطر نیاز و از سر استیصال دارن اشتباهاتشونو میپذیرن؟؟؟

باور داره حتی جزئی ترین مسائلو عنوان میکنه کاملا مشخصه که خیلی فکر کرده

سعی کنید تیز باشید و متوجه همه چیز باشید
بله باید اینطور باشم وگرنه دوباره برمیگردم سر خونه اول

راستی یه سوال چرا اینقدر زود ازهم طلاق گرفتید؟؟؟ چرا ایشون که بعد یه ماه پشیمون شده اون موقع راحت طلاق روپذیرفت؟؟؟

بعد سه ماه پشیمون شدن ولی همون موقع هم دوس نداشت از ظاهرش معلوم بود ولی خانوادش اجازه صحبت کردن بهش نمیدادن و اونم اختیارشو داده بود دست خونوادش علیرغم میل باطنیش حتی تو محضر گریه کرد

و اینکه شما که الان میگید حاضرید بخاطر پسرتون یه فرصت دیگه بدین چرا قبل طلاق اینکارو نکردین؟؟؟ چرا یه مدت سعی نکردین که ایشونو متوجه اشتباهاتش بکنید اگر نشد بعد طلاق بگیرید؟؟؟ ببخشید این سوالات توی ذهنم اومد اگر دوس نداشتین جواب ندین
من 4 سال تمام تلاشم رو کردم خیلی بیشتر از اونی که فکرشو بکنید ولی تلاش یکطرفه فایده نداشت و اون تو یه خواب عمیق بود و اصلا زیر بار نمیرفت که روش غلطی در پیش گرفته. خیلی هم حق بجانب بود برگشتن فقط اوضاع رو بدتر میکرد. اون موقع باید اون زندگی تموم میشد.اما الان متوجه اشتباهاتش هست و یکی یکی همه رو میگه البته اشتباهات منم میگه و این باعث میشه من فک کنم خیلیم احساسی نیست.سهم خودشو تو بیراهه رفتن زندگی پذیرفته و این خیلی مهمه و منو مجاب میکنه که بی فکر تصمیم نگیرم چون اوایلش اصلا تمایل به برگشت نداشتم اما الان بیشتر و بیشتر مجاب میشم البته نمیگم تصمیمی گرفتم ولی نکات مثبت داره بیشتر میشه

اما من برا خودم یه نتیجه گیری کردم
شما ازون زنهایی هستید که بخاطر فرار از بحث و بگو مگو مدام گذشت کردیدو تو خودتون ریختید رابطه ی دوستانه ای با همسرتون نداشتید و گفتگو و مذاکره برای حل مشکلات در هردوتون ضعیف بوده

دقیقا هیچوقت نمیتونستم مشکلمو باهاش مطرح کنم درون ریز بودم

خودتونو از همسرتون دور میکردین و از حقوق مسلم خودتون به راحتی میگذشتید تا حالا فکر کردین که همین روندی که خودتون پیش گرفته بودین باعث شد که الان به اینجا برسید
بله خودمم بی تقصیر نبودم

چرا باید بپذیری بی حد و حصر با خونواده ی ایشون ارتباط داشته باشی و در کنارش از خونواده ی خودت بی دلیل فاصله بگیری فقط چون همسرت اینطوری راحتتر بوده
چرا باید راز خودتو به مادر شوهرت بگی!!!!!
چون اونا ول کن نبودن بی نهایت پیگیر بودن دست از سرمون ور نمیداشتن و مدام از آق والدین میگفتن و همش از پسرایی میگفتن که بعد ازدواج از خونواده دور شدن و عقوبتشو دیدن ولی ما هر چی بیشتر سر میزدیم اونا کمتر راضی میشدن و اگه دو روز سر نمیزدیم روز سوم میومدن بخدا خیلی پیگیر بودن.خیلی اشتباه کردم مسائلمو به مادر شوهرم گفتم بزرگترین اشتباه زندگیم بود ولی اینم از اخلاقای خونوادم نشات میگیره اخه ما یه عروس داشتیم هر وقت ددداشم اذیت میکرد به مامانم میگفت اونوقت مامانم حساب داداشو میذاشت کف دستش من اینطور یاد گرفته بودم اما غافل ازین بودم همه ادما مثه هم نیستن سادگی کردم.

مادرم همیشه یه نصیحتی به ما میکنه و اونم اینه که حتی اگر دهانتون پر از خون بود پیش خونواده ی شوهر تفش نکنید به نظرتون منظور از این مثل قدیمی چیه و چرا باید اینطوری باشه؟؟؟
بله موافقم کاش مادر منم ازین نصیحتا به من کرده بود
مادرم همیشه میگفت حتی اگر بدترین دعوارو باهم دیگه داشتید جلوی خونواد ه ی شوهرتون جوری رفتار کنید که خوشحالید و اتفاقی نیفتاده حتی اگر شده موقتا اشتی بکنید و قربون صدقه همدیگه برید اما نذارید کسی به ناراحتی بین شما پی ببره

شما به نظرم زن بسیار ساده و خوبی هستید و چوب سادگی و بی سیاستی خودتونو خوردید
متشکرم شما لطف دارین که به منو خوب میبینید .وموافقم ساده و بی سیاست بودم اما بلد نیستم متاسفانه من اوم اخلاقی هستم متاسفانه متاسفانه و همش نگرانم مبادا دیگران ازم ناراحت شن
پس شما هم خودتونو تغییر بدین ازین به بعد با دیگران طوری رفتار کنید که به خودشون اجازه ندن بهتون بی احترامی بکنن و تو زندگیتون دخالت بکنن
چشم حتما
درسته بعضی خونواده ها هرکاریشونم بکنی باز دهنشون بسته نمیشه و دخالت میکنن اما شما باید زیرک باشی و راههای دخالتو ببندی نه اینکه دروازه رو باز بذاری بعد که نفوذ کردن از شوهرت بخوای مانعشون بشه واقعا همه ی مردها نه فقط همسر شما دلشون نمیخواد جلوی خونوادشون بایستن پس باید روش های دیگه ای در پیش بگیرید که دخالتها کمرنگ بشه
در مورد این مسائل با ایشون صحبت کردم و قول دادن هیچی از خونه بیرون نره و در واقع خیلی باهم هماهنگ باشیم

بهترین راه ممانعت از دخالت های خونواده ی همسر بی خبر نگه داشتنشون از همه چیز حتی ریزترین مسایل زندگیه و اینکارو باید با سیاست و زیرکی انجام داد اولین راهشم همراه کردن همسر به شکلی که خودش باور داشته باشه که اینکار به نفع زندگیشه شما از الان شروع کنید هم اشکالات خودتونو برطرف کنید و هم ببینید میتونید همسرتونو همراه خودتون کنید
الان به این باور رسیدن که نباید چیزی از خونه بیرون بره
یه مثال براتون میزنم
من خونواده ی همسرم به شدت مداخله گر هستن و نظرات عجیب غریبی هم دارن و داشتن در حدی که پدرشوهرم به همسرم گفته بود وقتی زن بگیری خواهرتو باید ببری پیش خودت که مواظب زنت باشه یعنی تا این حد میخواستن تعیین تکلیف کنن برای زندگی پسرشون

تا سی و پنج سالگی مانع ازدواج همسرم شدن وقتیم خواست با من ازدواج کنه زمینو زمانو بهم دوختن اما .....
من به طورکل راههای دخالتشونو بستم بعضی وقتها با خودم فکرمیکنم این من بودم که تونستم این قوم الظالمین رو به عقب برونم؟؟؟
افرین به شما خوشحال میشم خانومایی مثه شما میبینم نه اونایی که مثل من ضعیف عمل میکنن

اما کاری که میکردم این بود که با همسرم حرف میزدم منطقی و به دور از هرگونه کینه توزی و نفرت ورزی حتی اگر همین حسهارو هم داشتم نشون نمیدادم
اثرات اگاهی خونوادشو از مسایل زندگیمون بیان میکردم اما دلایل اصلیشو از نظر خودم نمیگفتم
من خیلی با خانواده همسرم خوب بودم و هیچوقت غیبتشونو نکردم هیچوقت

مثلا ما خونه ی نسبتا خوبی با قیمت بالایی خریداری کردیم که همسرم نصفشو به نام من زد من میدونستم که اگر خونوادش بدونن ما همچین خونه ای خریدیم دیگه کار من تمومه و هر روز باید از همسرم توقعات جدیدی داشته باشن و راه دخالت و موش دووندنشون باز میشه خصوصا که نصفشم به نام من زده بودو میدونستم اگرخونوادش بفهمن خودشونو دار میزنن

خیلی براتون خوشحالم

اومدم به همسرم گفتم درسته که هر خونواده ای ارزو داره پسرش صاحب خونه بشه و اگر خونواده ی تو هم بدونن که خونه خریدی خیلی خوشحال میشن(در حالیکه مطمین بودم نه تنها خوشحال نمیشن بلکه ناراحتم میشن) اما ممکنه بهت بگن سند خونه رو ببینیم یا پیگیر بشن و بفهمن نصف خونه رو به نام من زدی و دوباره اعصاب خوردی رو شروع کنن وبهش گفتم یادته چقدر برا مهریه سخت گرفتنو دعوا درست کردن وای بحال این که دیگه نقده نقده بهش گفتم با اینکه میدونم دوس داری به خونوادت بگی خونه خریدی و و دوس داری خوشحالشون کنی اما بخاطر اینکه مبادا دوباره اعصابمون خورد بشه خواهش میکنم بهشون نگو و خلاصه کلی حرفهای دیگم زدم

اوایل همسرم راضی نبود اما ازش خواستم تا باهم هماهنگ نشدیم و به یه نتیجه نرسیدیم به کسی چیزی نگه اونقدر تو گوشش خوندمو خوندم تا بالاخره بهش باوروندم که اگر این قضیه رو نگه بهشون به نفع زندگیمونه و جلوی بحث و دعوا رو میگیریم

کم کم به همسرم یاد دادم هرچیزی که میدونه عامل ایجاد حساسیت و ناراحتیه رو به خونوادش نگه اوایل خیلی براش سخت و غیر قابل قبول بود اما کم کم با نشون دادن نیت خوبم و اینکه من با خونوادش هیچ مشکلی ندارمو خیلیم دوسشون دارم تونستم همسرمو با خودم همراه کنم و به این باور برسونمش که هرچی من میگم فقط برای دور کردن تنش هست طوریکه الان دیگه خودش یاد گرفته و لام تا کام به خونوادش هیچی نمیگه حتی ساده ترین مسایل و به همین راحتی راه تمام دخالتها رو بستم بدون اینکه همسرم مجبور بشه که مدام مقابل خونوادش قرار بگیره و دعوا مرافعه درست بشه

این یه واقعیته که به راحتی نمیشه جلوی دخالت خونواده های دخالت گر رو گرفت و به راحتی هم نمیشه تحملشون کرد اگر راه منطقی پیش گرفته نشه یا مدام باید دعوا مرافعه باشه و در نهایت زندگی به جدایی ختم بشه یا قطع ارتباط کامل پیش میاد که هیچکدومش درست نیست

الان قبول کردن تا زمانی که به یه سطحی از ارامش برسیم با کسی رابطه نداشته باشن البته مقطعی من اینو ازشون نخواستم خودشون گفتن من گفتم که منطقی نیست و این راه حلش نیست بلکه باید اینقد از درون قوی باشه یه خانواده که هیچ کس اجازه دخالت پیدا نکنه نه اینکه تا کسی اومد تو زندگی مشکل پیدا شه نمیشه تارک دنیا شد

پس سعی کنید تا میتونید مهارت های خودتونو بالا ببرید سیاست های ارتباط با خونواده ی همسر رو یاد بگیرید چون حتی اگر همسرتونم عوض شده باشه خونوادش قطعا عوض نشدن و مطمینا با برگشت مجددتون ازین مسایل دور نخواهید شد

خداروشکر اگه دوباده قسمت شه قرار نیست تو یه شهر باشیم و البته من دارم مقالات سایتو میخونم و نکته برداری میکنم ازش

یه جایی گفته بودین که حتی کسی میخواست بیاد خونتون با مادرشوهرتون هماهنگ میکرد و این به نظر من ببخشید بخاطر ضعف رفتاری خودتون بوده من اگر جای شما بودم میگفتم مادر جان خیلی خوشحال میشم در خدمت فلانی باشم اما امروز مهمون دارم یا فلان جا کار دارم یا مریضم یا خلاصه هزارجور بهانه میاوردم و میگفتم برای اینکه شما تو زحمت نیفتید ازین به بعد هرکس خواست بیاد خونمون زحمت بکشید بهشون بگید با خودمون تماس بگیرن و به هیچ وجه قبول نمیکردم کسی اینجوری بیاد خونم

باور کنید اونا بی نهایت پیگیر بودن اصلا انگار من وجود نداشتم حتی وقتی ابراز میکردم خندشون میگرفت یجورایی کار خودشونو میکردن خونه منو مال خودشون میدونستن.من از طرف همسر حمایت نمیشدم بخاطر همین اونام خیلی پیشروی کردن

پس امیدوارم متوجه باشید که سازگاری و انعطاف در برابر افراد خاصی که حد و حدود خودشونو میدونن ممکنه خوب باشه اما در برابر بقیه افراد اشتباهه محضه کاری که شما انجام دادی اشتباه بوده و مقصر خودتون بودین حتی اگر کسی هم شمارو از طریق ایشون هم دعوت کرد نباید برید و باید بگین ممنونم از لطفشون اما اگه تمایل دارن با خودمون تماس بگیرن اونطوری دیگه بقیه هم میفهمن چطور رفتار کنن

موافقم موافقم من در این موارد بسیار اشتباه کردم خیلی زیاد

راستی یه توصیه خواهرانه دیگه بخاطر هیچ کسی جای خودتونو خالی نکنید و زندگیتونو خراب نکنید بایستید و اونقدر بایستید که دیگران مجبور به عقب نشینی بشن متاسفانه تنها راه برخورد با دخالت های زیاد از حد خونواده ی همسرم همینه نه اینکه همسر و بچتونو رها کنید و زندگیتونو خراب کنید اونطوری فقط خودتون متضرر میشید یاد بگیرید از چیزهایی که متعلق به شماست حفاظت کنید و تا پای جون حفظشون کنید خالی کردن میدان چیزی رو حل نمیکنه

در حقیقت من بخاطر خونواده شوهرم از همسرم جدا نشدم بلکه اونا کاری با زندگیم کردن که شوهرمو از من سیر کردن مثه دشمنش با من رفتار میکرد و منو نمیدید یجورایی منو از چشش انداختن و تلاشهای منم بی نتیجه موند ولی الان دقیقا اونطوری که من میخوام صحبت میکنه .اگه خداوند مصلحت بدونن که دوباره این زندگی از نو شروع شه قطعا من اون ادم سابق نخواهم بود شک ندارم.

امیدوارم موفق باشید

---

ممنونم و از راهنمایی و نظراتتون متشکرم

سحر جان من مطالبی که در مورد زندگیتون نوشتینو خوندم به این دلیل که میخواستم ازش پند بگیرم اما متوجه شدم تفاوتهای زیادی هست یکی از نظر خانواده همسر من که حفظ ظاهر میکردن به من احترام میذاشتن هیچوقت جلو همسرم بهم بی احترامی نمیکردن اما ادمهای فوق العاده با سیاستی بودن یعنی با پنبه سر میبریدن اگه دو تا از رفتارای خونواده شوهر شمارو انجام میدادن خب شوهر منم همراهیم میکرد اما اونا زرنگتر ازین حرفا بودن همه کارارو پشت سر انجام.میدادن همیشه شوهرمو غیر مستقیم تحریک میکردن چون پنهانی بود من متوجه نمیشدم و نمیدونستم کجاها باید هواسمو جمع کنم گفتنش یه مقدار سخته باید توشرایطش باشی تا متوجه بشین من چی میگم.یعنی همیشه من غافلگیر میشدم از پشت خنجر میزدن:58:
و این باعث میشد من حمایت همسرو نداشته باشم.من اگه از طرف شوهرم حمایت میشدم به هیچ عنوان و تحت هیچ شرایطی ترکش نمیکردم من تنها بودم خودمو و فقط خودم این خیلی سخته احساس میکردم یه عده علیه من هستن و من هیچ حامی ندارم و از پسشون واقعا برنمیومدم.گریم گرفت یهو همه چی مثه یه فیلم از تو ذهنم رد شد.من هم ادم موفقی بودم ولی خیلی اسیب دیدم اعتماد به نفسمو از دست دادم اما خداروشکر الان دوباره مثل قدیما شدم اکتیو پر انرژی و فعال و البته با انگیزه اهدافی برای خودم تعیین کردم که قطعا باید به سرانجام برسونم و دیگه تحت هیچ شرایطی راکد نخواهم بود.
اینکه همسر ادم درک بالایی داشته باشه خیلی مهمه اگه خونوادش بدترینهارو هم بهت بگن قابل تحمله.

درسته که کسی نیست ولی بزارین بنویسم حالا شاید کسی سر زد بلاخره .قرار چهارشنبه ایشون بیان شهر ما برای مشاوره و من ازشون خواستم که پسرمونم با خودش بیاره اما گفتن که سرماخوردن و نمیتونن بیارنش نمیدونم چقد میتونه منطقی باشه بنظرتون این یه نشونه منفی نیست یعنی یجا که باید به خواسته من عمل میکردن و حسن نیتشونو ثابت میکردن بهونه نیاوردن؟من یخورده حساس شدم رو موضوع بنظرم هر کس دیگه ای بود بچه رو میاورد حتی قبل از اینکه من پیشنهاد بدم و اینکه نه گفتن منو بازم یه پله عقب برد یعنی میخواستم به حرفاش اعتماد کنم اما بازم فک کنم اوضاع رو بهم ریخت و حتی دارم به این فک میکنم که نکنه اشتباه کردم بهش اعتماد دوباره کردم اخه پسرمون 5 روز پیش مریض شد و دیگه داروهاشم تموم شده نظرتون چیه من حساسم یا درست دارم فک میکنم.دارم احساس میکنم دوباره دارم وارد برزخ میشم.دوباره مبارزات شروع شد.

مهر باران عزیز شما خیلی دقیق مطالب رو میخونید و دقت کافی دارید امیدوارم که موفق بشید

عزیزم درسته که تفاوت بین خونواده ی شوهر من و شما اسمون تا زمینه اما به نظر من مشکل مشترک هستش و اونم دخالت بیش از حد خونواده ی همسر هستش به نظرم شکلش خیلی مهم نیست من براتون مثال اوردم و گفتم تا میتونید به هر شکلی که شده باید راه دخالت رو ببندید تامیتونید محافظه کارانه و زیرکانه اینکارو بکنید اما یه جاهایی هم دیدی نمیشه خیلی جدی و رک مثل همون مثال دعوت مهمونها یا مثال هایی ازین دست اما فراموش نکنید که نباید همه چیزو بسپرید دست همسرتون بهتون گفتم که مردا دوس ندارن مقابل خونوادشون بایستن حتی اگر باورداشته باشن که کاملا مقصرن

شما خودتون باید زیرک و زرنگ باشید و از کیان خونوادتون حفاظت کنید من همیشه میگم زنها باید گاهی مثل گل با طراوت ومهربون باشن گاهی مثل شیر غرنده و ترسناک

من که فکر میکنم نحوه ی رفتار خودتون موجبات اون دخالتهارو فراهم کرده اگر دیگران نمیفهمن و متوجه جایگاه خودشون و شما نیستن شما چرا میپذیرید شما که جایگاه خودتونو میدونید شما که میدونید خونت متعلق به توه زندگیت متعلق به توه پس نذارید براتون تصمیم بگیرن ابتدا محترمانه و محافظه کارانه نشد از راههای دیگه

من حرف شمارو قبول دارم و میدونم که ادمها متفاوتن رفتارشون متفاوته اما کسی زیرکه که قلق ادمارو در بیاره

شما وقتی خونواده ی همسرتو عادت میدی هفته ای دوبار بری دیدنشون معلومه یه بار نری صداشون در میاد
شما مدیریت رابطتونو از دست داده بودین کاری میکردین که بقیه (همسر و خونوادش) راضی باشن از طرفی ارتباط با خونواده ی خودتم کم کردی باز برا رضایت بقیه شما باهمین کارهای کوچیک بهشون نشون دادی که میتونن براتون تصمیم بگیرن

داشتن بچه ی کوچیک میتونست بهانه ی خوبی باشه که دیدارهارو اول هفته ای یکبار و بعدها حتی تا دو هفته یکبار بکنید اما همونطور که گفتم خوبی و سادگی و سازشکاری بیش از حد شما باعث شد میدونو خالی کنید و فرمون زندگیتونو بدین دست بقیه

وقتی میدیدید که اینقدر رابطه باهاشون اسیب زاست باید جلوشو میگرفتید و کمش میکردید
سیاست چماق و هویج خیلی جاها تو زندگی کاربرد داره

من هروقت میرفتم خونه ی خونواده ی شوهرم و بهم بی احترامی میکردن درسته جواب نمیدادم اما دفعه ی بعد دیرتر میرفتم خونشون مثلا اگه دو ماه یه بار دو سه روز میرفتیم خونشون میکردمش پنج ماه یه بار و به همسرمم اصلا نمیگفتم به این دلیله بهانه میاوردم بهانه هایی که به ظاهر منطقی باشه الان هشت ماهه که نرفتیم

چرا؟؟؟ خدا بالای سر ماو شاهد هست که من نهایت تلاشمو کردم که ارتباط محترمانه ای ایجاد و حفظ بشه وقتی دیدم رفتارشون از تحمل خارجه مجبور به کم کردن ارتباط شدم و اینکارو به هر قیمتی میکنم تا اینکه دوباره نشونه ای ببینم از خونوادش که متوجه رفتارشون هستن بعد دوباره ارتباطمو زیاد و فاصله رو کم میکنم اگر قرار باشه همه دنیا هرجور دلشون میخواد رفتار کنن و ما همیشه کوتاه بیایم و به ساز بقیه برقصیم دیگه واویلا

پس بازم این حرفها تکرار مکررات بود اما حس کردم باید بازم یه جور دیگه بیانش کنم

اما راجع به نیاوردن پسرتون درسته گفتیم زیرک و زرنگ وتیز باشید و سریع اعتماد نکنید اما قرار نشد مدامم دچار تردیدو بی اعتمادی بشید

من هرچی فکر کردم دیدم خیلی دلیل انچنانی نمیتونه داشته باشه شاید واقعا بخاطر ترس از سرماخوردگی دوبارش باشه که نمیارتش و دلیل اینکه شما بگی نباید اعتماد میکردمو نمیفهمم

شادم چون خونوادش اطلاع ندارن از این ارتباط دوباره ترسیده با اوردن پسرتون متوجه داستان بشن نمیدونم اما به نظرم خیلی رو این قضیه برا دفعه اول حساس نشید اما تو ذهنتون باشه اگر تکرار شد دلیل واقعیشو متوجه بشید

براتون بهترینهارو ارزو دارم

سحر جان ممنون از توجه و پاسختون
من دقیقا متوجه اشتباهاتم هستم خیلی میدونو براشون باز گذاشتم و دیگه عادت کردنو نمیشد چیزیو تغییر داد.من قصدم نزدیکی و محبت بود که همسرم یاد بگیره و در مقابل به خانواده من احترام بزاره اما نتیجه عکس گرفتم بلخ من خیلی اشتباه کردم که خواسته هامو نادیده گرفتم راه رو اشتباه رفتم و بقول شما اصلا زیرک نبودم برعکس خیلی سادگی کردم.در موردم پسرمم شاید چون خیلی وقته ندیدمش باعث شد حساس شم حق با شماست احتمالا بخاطر اینکه خانوادش متوجه نشن نمیارتش.دیشب خیلی ناراحت شدم البته عکس اللملی هم نشون ندادم و مدام راجع بهش فکر کردم.اما شما درست میگین من زیادی حساسیت نشون دادم .
خدادوشکر که ارتباطتون کم واقعا ادم راحت میشه البته منم اگه قسمت بشه و دور بشم ازشون چون فاصله 7 ساعته میشه احتمال دیدنشون خیلی کم میشه و نتیجه دخالت کمتر یعنی فوقش سالی دو بار.حالا ببینم چطو میشه.ان شالله که زندگی شما هم توام با موفقیت و پیشرفتو ارامش باشه بازم ممنونم

یبار دیگه بگم من خودم خیلی مقصرم خیلی زیاد

یک سوالی که واسم مطرحه اینه که نمیدونم چطور باهاش یرخورد کنم احساسی باشم احه اون الان احساسیه و چون من منطقی باهاش رفتار میکنم ایا این نوع برخوردم اشتباهه اون همش میخواد خودشو به من نزدیک کنه اما من اجازه نمیدم دست خودم نیست.فک میکنم بهتره بیشتر رو مسائل تمرکز داشته باشم تا با کلمات بازی کنم اون یکسره داره با کلمات بازی میکنه ولی از من جوابی نمیگیره یجورایی من بی احساسم باهاش نمیدونم روشی که در پیش گرفتم درسته یا نه

سلام واقعا هیچکس تغییر نمیکنه ما ادما فقط پشیمون میشیم اما تغییر نه.این اقا تو اوج تلاشهای دو نفرمون یهو دو باره عوض شد بی دلیل .و بازهم داره از خونوادش حساب میبره انگار اونا بویی بردن و تهدیدش کردن و من مجاب شدم که ادم عاقل از یه سوراخ دوبار گزیده نمیشه.و شانس اوردم که خیلی زود خودشو نشون داد.