نمایش نسخه قابل چاپ
با سلام
یکماهه که دخترمون به دنیا اومده و من هنوز نتوانسته ام با این قضیه کنار بیام که شوهرم به دخترمون محبت کنه و قربون صدقه اش بره.شاید براتون مسخره بیاد ولی من واااقعا اذیت میشم و گریه ام میگیره.دائم به این فکر میکنم که عشق بین من و همسرم تموم شده و دیگه اون روزای رمانتیک برنمیگرده.کل روز رو دارم به این قضیه فکر میکنم.انقد به هکسرم سر این قضیه گیر دادم که احساس مبکنم همه محبتش به من مصنوعی است.واقعا کم آوردم لطفا کمکم کنید.
سلام
من یه سوالی از شما دارم شما دخترتونو چقدر دوست دارین؟ دوست دارین بغلش کنین ؟ موقعی که بهش نگاه میکنین یهو این حال بهتون دست میده که بغلش کنین و بوسش کنین؟
بی شک همه اینا تو شما هست چون شما مادر اون بچه هستین که اگر غیر از این بود محال بود بیشتر از یک ساعت تحملش کنید خوب این حالات تو همسر شما هست اون بچه از خون و روحشه و ناخوداگاه این رفتارا تو ایشون هم هست شما بهتره یکم به خودتون بیاین و زندگیتونو به خاطر که همچین حسادتی تلخ نکنین
من بهتون پیشنهاد میدم بجای فکر کردن به محبت همسرتون به دخترش و حسادت به این رفتار به این فکر کنین که خانواده دو نفره رمانتیک شما شده سه نفره و این بچه چقدر به شیرینی این زندگی اضافه میکنه با اداهاش با شیرین زبونیاش خودتون خواهید دید.
دوست عزیز هر چقدر نسبت به یه چیز حساس بشید اون موضوع بیخودی تو چشمتون اونقدر بزرگ میشه که دیگه هیچی رو نمیبینید.
موفق باشید :72:
با سلام
بسیار عالی هست که شما نسبت به این خصوصیت خودتان شناخت پیدا کرده و توجه نشان داده و حساس شده و حتی به نظر می رسد منزجر هستید و رو به مشاوره آورده اید هم به شما تبریک می گویم :104:.... هم اعلام می کنم همین توجه و اهمیت دادن و پذیرش و میل به تغییر در شما ، کمک بسیار مهمی در جهت حل این مسئله هست . بنده بطور کلی علل و راه حل این مکسئله را می گویم شما مطابق آن خود را بررسی کرده و پی گیر راه حل باشید .
یکی از ریشه های حسادت احساس خود کم بینی و در کنارش انحصار طلبی هست ..... ممکنه در شما هم همین باشد ... یعنی وقتی شما نسبت به همسرت انحصار طلبی داری و میخواهی ایشون فقط به شما توجه کنه ... نسبت به هرکس دیگری توجه نشون بده ناراحت می شوی و چون نسبت به دخترتون این توجه مستمر است و بیشتر در معرض دید هست رنگ حسادت به خودش میگیرد ....
ریشه انحصار طلبی هم خودخواهی و خود میان بینی هست و لذا برای حل این خصوصیت منفی باید روی خودخواهی و خود میان بینی متمرکز شد و کار کرد
و خود کم بینی هم چون منجر به توجه طلبی میشود و احوالات مهرطلبانه را باعث میشود زمینه حسادت را فراهم میسازد و برای شخص خود کم بین توجه هرکسی به کس دیگر غیر از خودش سخت و طاقت فرسا هست و هرچه دوز خود کم بینی بالاتر باشد این حالت به صورت حسادت شدید و آسیب زننده و حتی پرخاش و توطئه چینی بروز می کند ....
از آنجا که عشق و مهر مادر به فرزند ذاتی و بی بدیل هست وقتی مادری نسبت به مهر پدر به فرزندش بخصوص فرزند دختر چون همجنس مادر هست حسادت بورزد باید آنرا جدی بگیرد و در پی درمان این اختلال باشد چون می تواند منجر به آسیب هایی به فرزند و همسر و حتی خود باشد که گاه جبران ناپذیر است و مهمتر از همه منجر به اختلالات دیگر در شما ممکن است شود لذا نیاز هست در این رابطه به روانشناس بالینی مراجعه داشت و از راهکارهای رواندرمانی استفاده کرد تا بطور ریشه مسئله حل شود
سلام شیده عزیز
من خیلیییی خوشحالم که شما اینقدر خودشناسی داری و اینقدر منطق, که متوجه این شدی مشکلی که داری یا حس حسادتی که داری نادرسته و دنبال راه حل هستی.
خوش به حال دخترت
فزشته مهربان راست میگه. حتما چرایی این حس را در خودت جستجو کن و روش کار کن.
من مادرم مشکل تو را داشت . پدرم به شدت دوسم داشت. خیلی نگرانم بود. همه نیازهای مادی و عاطفی منو جبران میکرد. جوری که تا ایران بودم بی توجهی مادرم زیاد اذیتم نمیکرد.
ولی من سیزده سالم بود که از ایران خارج شدیم و اونجا بود که این زن تا جایی که تونست نابودم کرد.
کاری کرد که من هنوز تو سی و نه سالگی درگیر اذیتهای این زن هستم.
قابل گفتن نیست که چقدرررررررررررررر ازار و اذیتم کرد و منو به هر دردی جسمی که بگی مبتلا کرد
مادر من معروف هست به خانوم مهربونه و واقعا واسه همه دلسوزه جز من
من واقعا دوسش داشتم و سالها ارزوی اغوشش را که البته هیچوقت حسش نکردم
و الان هم فقط منتظرم که تقاص کارهاشو بده.
شاید خندت بگیره اما گاهی فکر میکنم همین خارج امدن و برنگشتن به ایران با وجود اینکه بهترین خانه و زندگی را داشتیم و دست هم نخورده بود و موندن در غربت با وجود شرایط خیلی بد زندگی, فقط واسه این بود که من و پدرم از هم دور باشیم.
مادر من برخلاف شما هیچوقت به خودش زحمت نداد که علت نفرتش به من رو جستجو کنه. و همیشه نفرتش به من را پرورش داد....
ولی من سالهااااا با خودم فکر کردم و اینقدر گشتم تا فهمیدم اون من را همیشه رقیب خودش دیده و حسادت کرده.
خانواده خودش هم اکثرا خسادت میکردن بهش و به نفرتش بیشتر دامن میزدند و اون هیجوقت نفهمید که من چقدر کمبود محبت دارم.........
پس بهت افرین میگم که در حال تلاش هستی
امیدوارم روزی این حس حسادت از بین بره و حس کنی که نه تنها شوهرت را از دست ندادی که یک فزشته مهربان هم به دست اوردی
نه اینکه خدای نکرده یک بچه بیگناه را که تو خودت به دنیا اوردی و اون هیچ حق تصمیمی نداشته واسه کل زندگیش نابود کنی و هم خودت را
موفق باشی
سلام
مبارک باشه قدم نو رسیده
نگران نباش. از این دست احساسات عجیب و غریب تا چندین ماه بعد از زایمان و ببه خاطر تغییرات هورمونی و دلایل دیگه مادر شدن طبیعیه. ولی اگر احساس میمکنی زیاد ازاین موضوع خشمگین میشی تا حدی که ممکنه به خودت یا فرزندت و یا اطرافیانت آسیب بزنی حتما به دکتر مراجعه کن.
دوستان عزیزم ممنون از پاسخ هاتون
فرشته مهربان دزست گفتند.من نسبت به همسرم انحصارطلبی دارم و نسبت بهش خیلی حساسم.البته نسبت به توجهش به مادرش این حس و ندارم و حتی از محبتش به مادرش لذت هم میبرم.
حقیقتا دخترم و خیلی دوست دارم.چند ساعت اگه نبینمش دلم براش تنگ میشه.اما دلم برای خلوت دونفرمون هم تنگ میشه.خیلی غصه میخورم که دیگه روزای عاشقانه دونفرمون تموم شده،یاد خاطراتم که می افتم احساس پیری میکنم.
با سلام
زیاد به این احساسهای منفی بها نده و جدی نگیرش اینها احوالات کودک نگران درون هست که بالغ هوشیار شما باید بهش بی توجه باشد و به واقعیت توجه کند اینکه شما یه نعمت بزرگ دارید و اون دختری که میتونه مظهر شادی و شیرینی توی زندگیتون باشه....
خلوت دو نفره را هم میشه ایجاد کرد عزیز جان .... مهم کیفیت این خلوت هست نه کمیت آن .... ممکنه شما تصور کنید باید ساعتها در خلوت باشید و بچه نباشه ... این اشتباه هست .... همان وقتایی که بچه خواب هست شما میتوانی در کنار همسرت خلوت داشته باشی و فضا را عشقولانه کنی ... تصور اینکه خلوت صرفاً با رابطه زناشویی معنا پیدا می کند هم غلط هست ... زن و شوهر اگر مهارت به خرج دهند و خلاق باشند حتی در با هم بودنی کوتاه حتی در یک دیالوگ گذرا هم می توانند موجی از لذت عاطفی و جنسی بدون رابطه خاص به هم منتقل کنند که اثر آن تا ساعتها و خاطره آن تا پایان عمر بر جا باشدو انرژی بخش ....
ما غالباً خود را اسیر تفکرات قالبی کرده ایم و با به چالش کشیدن این قالبها می توانیم از زوایای دیگر هم خود و زندگی را ببینیم و وسعت دید پیدا کنیم و آنوقت است که خواهیم دید راستی که چقدر دستمان باز است و چقدر فرصت برای لذت بردن داریم و چقدر بهانه برای با هم شاد بودن و از هم لذت بردن داریم که از آن غافل مانده ایم و ذهنمان را روی ناامیدی ها ، نگرانی ها ، ترسها و سخت گیریها .... قفل کرده ایم و رنج کاهنده و افسرده ساز نصیب خود ساخته ایم :
دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
و از شما پنهان نشاید کرد سر می فروش
گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع
سخت می گردد جهان بر مردمان سخت کوش
وان گهم درداد جامی کز فروغش بر فلک
زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش
با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام
نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش
تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
گوش کن پند ای پسر و از بهر دنیا غم مخور
گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش
باور کن حتی در میانه مشکلات ، بیماریها و ..... هم میتوان بهانه های رضایت از زندگی و لذت را یافت .... اگر نگاه ما به سوی مثبت ها باشد.... اگر در پی شکار بهانه های شاد و آرام زیستن باشیم، اگر اهل باز تعبیرهای مثبت باشیم
اما متأسفانه غالب ما:
بدون اینکه بخواهیم ، اندوه جوییم ، با فکوس نگاه و جستجویمان به سوی ذهن خوانی های منفی از روی ناامیدی ، ترس ، نگرانی ، اضطراب و .... همه هم ناشی از ریزبینی های نابجا و انتظارات وابسته ساز یا غیر لازم و لذت محوری و نتیجه گرایی و تکیه برخود ..... که اغلب ناشی از خود میان بینی و خودخواهی هایمان است.... اگر سوی نگاه و نگرشما به خالق یکتا و حکمتها و الطاف و نعمتهایش باشد یعنی جهان بینی خود را غنی کنیم از این وضعیت خارج می شویم و تکیه گاهی قادر و قوی می یابیم که ما را وسیع تر از این حرفها و محدودیتها آفریده که غل و زنجیر دست و پای روانمان ساخته ایم ......
مگر چند صباح بر این کره خاکی هستیم ؟!!..... و مگر کم نعمت هایی داریم ؟!! .... و مگر فرصتمان خیلی زیاد هست؟!! .... که ارزشش را داشته باشد اینگونه سپری کنیم و خود را محروم از زیباییها و لذتهای پایدار و ماندگار سازیم .....
همه اش شده ایم حسرت گذشته و احساس ناکامیهای آن ..... و نگرانی برای آینده و ترس از ناکام ماندن از آرزو و آمال ها .... و چشممان را بر روی هم اکنون و فرصت ها و امکان ها و نعمت ها و بهانه های خوب می بندیم و خود را گرفتار رنجوی و درد و حتی بیماریهای روان تنی می کنیم
باور کن ارزش نداره
فقط یه نظر بر دخترت بیانداز ... زیبایی خلقت را در او ببین ... فرصت های بازگشت ناپذیر لذت بردن از وجودش از حرکاتش از کارهایی که برایش می کنی از رشدش و و و را بنگر و بر آن توجه و تمرکز کن ... ببین چطور لبریز از عاطفه و انرزی مثبت و شور و هیجان عاشقانه می شوی که وقتی همسرت می آید پر از نثار محبت هستی برایش و لبریزی از میل به دهندگی و پذیرشش .... بنگر به لحظه های بازی و و توجه همسرت به دخترت و لذت از آن ببر و ببین چه قشنگیهایی دارد وقتی با حرکات همسرت دختر کوچلوت می خنده .... خواهی دید بی اختیار حظی بر جانت نشسته و ذوق می کنی از این تعامل و جایی برای حسادت نمی ماند .... چون خود میان بینی و انحصار گرایی در میان نیست ....
دست از مس وجود چو مردان ره بشوی
تا کیمیای عشق بیابی و ذر شوی
بیا و قدر نعمتهایت را بدان و از خودت رها شو تا از این رنج های بیخود افسرده ساز رها شوی و از زندگی لذت ببری و رضایتی پیوسته حتی در میانه تلخیها را مهمان وجودت و زندگیت سازی ... شدنی هست باور کن کافیه بخواهی و تلاش کنی .... بیاموزی و به کار ببندی .... تغییر را سوی مثبت را بخواهی و مطمئن باشی که شدنی هست و می توانی ...... باور داشته باش از تو حرکت از خدا برکت را ...
فرشته مهربان چطور باید تفکرات قالبی رو از بین ببریم ؟ چطور ذهنمو از ترس و نگرانی و نا امیدی رها کنیم ؟؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط فرشته مهربان
چطور از ریزبینی و انتظارات غیر واقعی خلاص شیم؟ چطور جهان بینی خودمون رو وسعت ببخشیم ؟
خیلی درگیر این چیزام
واقعا راه چارش چیه ... چطور ذهنمو عوض کنم... اصلا نمیدونم چه جوری انجام بدم و از کجا شروع کنم ... ترس و اضطراب خستم کرده
سلام دوست خوب... فرشته مهربان نکات خیلی خوبی گفتن..
من فکر میکنم بد نیست در مورد علت این اجساست بیشتر فکر کنی ... چه دلایلی میتونه داشته باشه؟
احتمالات:
1- احتمال اول که من اونو قوی تر میدونم اینه که محبت و توجه شوهرت بهت کم شده و این رفتارش به ظور غیر ارادی به
خاطر تولد دخترت بوجود اومده (شاید چون شوهرت خیلی بچه اون هم دختر دوست داره)... پیش خودت قکر میکنی که از
زمانی که دخترت به دنیا اومده محبت شوهرت بهت کم تر شده و این باعث شده که نوعی رقایت و حسادت در تو نسیت به
دخترت پیش بیاد....به نظرت اگر شوهرت بیش تر از دخترت به تو محبت و توحه میکرد باز هم این حس در تو بوچود
میومد؟... اگر این فرضیه درست باشه باید تاپیکی باز کنی در مورد اینکه چه کار کنم شوهرم بیشتر به من محبت کنه یا
اینکه دوست دارم شوهرم بیشتر بهم محبت و توجه کنه... که اونجا راه جل های خوبی بهت خواهند داد...
2- شوهرت عمدا داره این رفتارها رو به صورت مبالغه آمیر انجام میده تا بهت نشون بده که نیاز به توجه و مجبت تو داره...
برای رسیده به جواب این فرضیه باید بدونیم شوهرت چه توقعاتی ازت داره؟؟ یا اینگه بیشتر سر چه مسائلی با هم مشکل دارین؟....
3- هیچ مشکلی وجود نداره و شما به خاطر حس انجصار طلبی و نوعی خودخواهی میخواین شوهرت و محبتش فقط و
فقط مال خودت باشه.. که در این صورت پیشنهادات و راهکارهای فرشته مهربون رو باید به دفت گوش بدی... هر چند من
کمی شک دارم که این دلیلش باشه ... چون یادمه جایی اشاره کرده بودی که در مورد رفتار شوهرت با مادرش و محبت
کردن اون به مادرش مشکلی نداری... پس این گزینه هم کمی بعیده...
4- این ممورد هم به نظر من خیلی بعیده و اون اینکه دخترت رو دوست نداری... من مطمئنم تو دخترتو دوست داری.. پس
نمیشه به خاطر عدم دوست داشتن این جس در تو بوچود اومده باشه...
ممنون میشم اگه به تک تک این فرضیات جواب بدین و نظرتون رو بگین... اخه من وشوهرم هم تصمیم داریم کم کم به فکر بچه باشیم... این در حالیه که من قبل از به دنیا اومدنش این نگرانی را دارم چون شوهرم شدیدا به بچه اون هم دختر علاقه داره... خدا به خیر بگذرونه... و علت این نگرانی من هم به خاطر اینه که میترسم محبت شوهرم به من کم بشه چون حتی همین الان هم در مورد محبتهاش به خودم تا حدی مشکل دارم و میترسم با اومدن بچه اوضاع بدتر یشه....
برای من هم دعا کنید... ممنون
نارجیس جان حقیقتش اینه که شوهر من آدم فوق العاده مهربونیه و خیلی هم خوب محبتشو ابراز میکنه.واسه همین من توی این ۱۰ سالی که با هم بودیم از محبتش سیراب بودم همیشه.ولی همیشه این ترس و داشتم که یه روزی محبتش بهم کم شه.برای همین دوست نداشتم بچه داشته باشیم.اما به اصرار خودش و البته مادرم که پارسال مریضی سختی گرفته بود راضی شدم.اما توی کل دوران حاملگی ازش میخواستم که هیچوقت محبتش کم نشه و اون هم قول میداد.اما متاسفانه ناخوداگاه محبت کلامیش به من کمتر شده.خوب چون که اکثر مواقع در حال قربون صدقه رفتن بچه است. فقط بعضی وقتا یادش میفته که ممکنه من ناراحت شم.اون موقع من و هم قاطی قربون صدقه اش میکنه.
من دخترم و خیلی دوست دارم و خیلی هم ازین حسم ناراحتم.چون اون طفلک به خواست خودش به این دنیا نیومده.تصمیم خودمون بوده و حالا در قبالش مسوولیم.
پس با این حساب فرضیه اول درسته... شوهر شما همیشه به شما محبت میکرده و شما ترس از این رو همیشه داشتی که مبادا با اومدن بچه این محبت کم بشه و الان میبنی که اون ترسهات به واقعبت تبدیل شده و همش این مساله باعث نگرانیت شده... فکر میکنی که این مشکل با محبت کردن بیشتر همسرت به شما قابل حله... درسته؟؟
پس
1- شوهرت تو "کنترل احساساتش" بین دخترش و شما داره بی تجربگی میکنه و این اصلا به این معنا نیست که دخترش رو از شما بیشتر دوست داره....اینجا نوع برخورد شما با شوهرت خیلی خیلی مهمه...
2- به نظرم کار درستی نکردی که تو دوران حاملگی دائم ازش خواستی هیمشه بهت محبت کنه... چون 1-مردا ببیشتر به سمت چیزهایی جذب میشن که یه نیروی یازدارنده برای اون چیز براشون وجود داشته باشه... 2- چیزی که بدونه خودش داره انجام میده و کاریه که شما با وجودی که دوست داری انجام بدی ولی کاملا بی خبری که زمانش چه موقع است رو بیشتر انجام خواهد داد.. بذار ساده تر بگم: شما طبیعتا رمانی که رو این مساله بیشتر تمرکز میکنی رفتارهای شوهرت رو هم بیشتر زیر نظر داری و چون بارها شوهرت از زبون خودت شنیده که چه زمانهایی بیشتر دوست داری بهت محبت کنه همین عامل باعث میشه جتی اگر بخواد بهت محبت کنه محبتهاش کاملا تصنعی باشه.. چیزی که خودش هم از اون بیزاره.... پس راه حلش اینه که یه مدت بیخیال این مساله بشی و اینو به شوهرت نشون بدی.... بهش بگو خیلی خوشجال میشم که میبینم دخترمونو دوست داری و کلی ذوق میکنم که قربون صدقش میری....وانمود کن اصلا ناراحت نمیشی وقتی یادش میره به تو محبت کنه.... اون داره بدون اینکه کسی ازش بخواد به دخترش محبت میکنه پس بذار در مورد تو هم اینطور باشه..........
3- قبول کن که شما کمی حساسی... ... من هم بخشی از نگرانیم همینه... مبادا بعد از به دنیا اومدن دختر م محبتهای شوهرم به من کم بشه... ولی دارم سعی میکنم از الان با رفتار درستم جلوی چنین مشکلی رو بگیرم
4- پس دخترت این وسط کااااملا بی تقصیره... اینو همیشه یادت باشه که اون نیاز به مهر و محبت هم پدر و هم مادر داره
5- تاپیکی باز کن با این عنوان : چگونه به شوهرم بفهمانم که من هم به محبت کردن او نیاز دارم و او با میل و رغبت قلبی این کار را انجام دهد نه به خاطر ترس از ناراحت شدن من؟؟
s.h.i.d.e.h و نارجیس
شما هردو عزیز نیاز هست توجه به آسیب پذیری خود داشته باشید و آنهم وابستگی و عاشق عشق همسر بودن است ( مهرطلبی ) نه عاشق همسر بودن ( مهرورزی ) و این آسیب رسان است ... از این روحیه و روند ، کنترل گری و انحصار طلبی پدید می آید ... توجه شما را مطالعه به دقیقتر پستهای قبلیم جلب می کنم ....
میل به مادر شدن ذاتی زنان است و حب فرزند نیز ... جایی که زنی از بچه دار شدن گریزان باشد از ترس اینکه محبت شوهرش به او کم شود و به سوی بچه رود یعنی گرایش و کیفیت احساس او نسبت به همسر در روند طبیعی و سالم نیست و همیشه نگران رقیب هست و نزدیک ترین و شدیدترین و همیشه حاضر ترین رقیب برایش می شود فرزندش ، لذا اینگونه زنان آمدن فرزند را آمدن رقیب می ببینند و گریزانند و وقتی هم می آید ، این حس حسادت و حساسیت ها پدید می آید ... لذا راهکار هردوی شما بیرون آمدن از تمرکز بر عشق و مهر همسر نسبت به خودتان است ... یعنی رها شوید از این بند و در یک چرخه طبیعی و سیال با همسر باشید و از محبتش برخوردار شوید و به او مهر بورزید .....
دقت کنید یک استرس دائمی با شدت و ضعفهای مختلف در شرایط مختلف بر اینگونه زنان نسبت به شوهرانشان و عشق شوهرانشان به آنها وجود دارد و غالباً همیشه در پی اینند که مطمئن شوند که آیا هنوز همسرشان دوستشان دارد و غالباً هم بر زبان می آورند با پرسش یا با اعتراض ....
چون ریشه این مسئله در خود کم بینی ناشی از ضعف عزت نفس است که باعث می شود زن نزد خودش چندان دوست داشتنی نباشد و مقبول و راضی ... لذا به طور خاص دنبال دوست داشته شدن هستند و نسبت به کسی که دوستشان دارد حساس می شوند که مبادا لحظه ای بیاید که دیگر دوستشان نداشته باشد یا دوست داشتنشان کم شود .... و ترس از رقیب و انحصار طلبی به این علت است ....
وقتی عزت نفس قوی باشد فرد از عشقی که به همسرش دارد بیشتر از عشقی که همسر به او دارد لذت می برد، همسر را اسیر نمی خواهد و در زندان مهرطلبی اش محصور نمی گرداند و ... نه تنها از اینکه دیگرانی به همسرش توجه کنند ( مثلاً خانواده همسر) نمی ترسد و ناراحت نمی شود بلکه خوشحال هم می شود که محبوبش مورد محبت است ... و از اینکه همسرش به دیگرانی محبت داشته باشد نیز نمی ترسد ..... رابطه اش با همسرش با عوطفت در عین جرأتمندی است و اینجاست که فرزند نه تنها رقیب نمی شود بلکه عامل پیوند بیشتر می شود و مورد طلب ....
لذا به هردو عزیز توصیه می کنم به جای اینکه در پی راهکار برای جلب توجه هرچه بیشتر همسر باشید در پی راهکار برای رهایی خود از این بند و اسارت ( مهرطلبی ) باشید و در پی اینکه چگونه از عشقی که به همسر دارید لذت ببرید
با عرض معذرت من به تعدادی از چنین خانمهایی رک گفته ام که شما همسرتان را دوست ندارید شما عاشق عاشق شما بودن همسرتان هستید و این آسیب رسان است بعضی از آنها ابتدا مقاومت می کردند که نه ما همسرمان را دوست داریم .... اما وقتی به مرور به راهکارهای مربوط به مهارتهای ارتباطی عمل می کردند اعتراف می کردند که حالا فهمیدیدم که همسرمان را دوست نداشتیم بلکه فقط وابسته بودیم و مهرطلب ..... به شما هم همین را می گویم ..... مهرطلبیتان را چاره کنید نه تقویت
موفق باشید
سلام.. تشکر بسیار فراوان از توضیحات و راهنمایی های مفید فرشته مهربان... کاملا حرفهاشون درسته... من خودم قبلا به این نتیجه رسیده بودم که وابستگی جهنمی نسبت به شوهرم دارم و این وابستگی خیلی جاها برامون مشکل ایجاد کرده.. و الان هم که انحصار طلبی و خود کم بینی هم بهش اضافه شد... واقعیت تلخه ولی کاملا درسته...
فرشته مهربون من صحبت های مفیدتون را یاددداشت کردم که همیشه پیش روم باشه و فراموش نکنم و از همین امروز تلاش خواهم کرد که با این ویژگی منفی خودم مبارزه کنم...
فقط خواهش میکنم اگر امکان داره بگین من تو این مرجله چه کارهایی باید انجام بدم.. خیللللی دلم میخواد جساسیتم به رفتارهای شوهرم کم بشه.. داره برام تبدیل به یه آرزو میشه... لطفا بگین برای از بین بردن این حس خود کم بینی و خودخواهی چه کارهایی باید انجام بدیم...؟؟؟؟ چون فکر میکنم سوال خیلی از دوستان هم باشه...
سپاسگذارم