توقعات شوهرم از من که فکر میکنه باید مثل مرد باشم

سلام... احتمالا خیلی از دوستان منو میشناسن... اولین بار که با همدردی آشنا شدم زمانی بود که به خاطر اختلافی که با شوهرم داشتم و تو خونه گریه میکردم تو سایت دنبال مطالبی بودم تا بتونم مشکلم رو حل کنم..

راستش من و شوهرم هر چند وقت یکبار مثل هر زن و شوهری ناراحتی بینمون سر موضوعات مختلف پیش میاد... قبلا تاپیکی باز کردم درمورد این که شوهرم نمیتونه منو درک کنه... هر چند به نتیجه دلخواه نرسید ولی با خوندن تاپیک های دیگر دوستان به این نتیجه رسیدم که خودم هم باید تلاشهایی برای حلب توجه شوهرم در خونه انجام بدم... تا حدی میتونم بگم موفق بودم.. روی بعضی رفتارهام دفت کردم و در نهایت به این نتیجه رسیدم که نباید از شوهرم انتظار محبت به شیوه ای که من دوست دارم داشته باشم ...

خلاصه تا خونه هستم یه جورایی عادت کرده بودم به وضع... ولی الان چند روزیه اومدم شهر محل تحصیلم برای بعضی از کارهام و یکی دو روز دیگه برمیگردم..

حالا مشکل من تو این چند روز:
شوهرم ازم کارهاایی رو میخواد انحام بدم که اصلاااا تا حالا تو عمرم انجام ندادم.. مثلا ازم خواسته برای گرفتن وام مسکن از دانشگاه برم مشاور املاک های شهر تا بتونم کسی رو پیدا کنم که برای من قرارداد خونه اون هم بدون سند انجام بدن... درسته که با تلاش ممکنه جنین موردی گیز بیاد ولی اگر من مخالفت کنم و این کار را انجام ندم فکر میکنه من ادم ضعیفی هستم و از پس کارهام برنمیام.. در ضمن خودم هم یه جورایی قبول دارم الان به شدت به این وام نیاز داریم وباید تلاش خودمو بکنم.. باو کنید از روزی که اومدم اینجا تمام فکرم شده همین مساله.. از طرقی چون خوابگاه هم نگرقتم دارم یواشکی به خوابگاه رفت و امد میکنم... غذا هم ندارم... دوستام هم اگثرا نیستن... از صبح تاشب اتاق تنها هستم...

تو این وضعیت شوهرم تا زنک میزنه فقط در مورد اوضاع و اخبار کارها میپرسه و بس.. دیگه دارم خسته میشم... یه محبت کردن ساده را ازم دریغ میکنه.... میدونم نباید به روی خودم بیارم... اگر ببینه کم اوردم و بگم خسته شدم از بس رفتم بیرون مبگه خوب ولش کن اصلا نمیخواد کاری بکنی پاشو با خونه.. تازه اینو به لج میگه... امروز دیگه اشکمو دراورد.... من دیگه نمیونم اینجا تنها بمونم... ولی اون انتظار داره تا کارها انجام نشده بمونم....

اصلااا اگه خوب برخورد کنه باهام مشکلی ندارم... بابااااا ... من دلم میخواد شوهرم بهم بگه دلم برات تنگ شده... بهم بگه ناراخت نشو همه چیز درست میشه.... بهم بگه دوستت دارم... بگه میدونم سخته ولی یکم تحمل کن.... تازه امروز بهم گفت حالا یه دو روز مونده اونحا ببین داری چیکار میکنی...

تا حالا نشده وقتی ازش دورم یه ذرررررررررررررره احساسات به خرج بده... دیوونم میکنه....... من چیکار کنم؟ .... گاهی وقتا به خاطر مشغله این مساله یادم میره ولی هر از گاه دوباره مثل خوره میفته به جونم............

اصلا بلد نیست ابراز علاقه کنه...... اینکه تا کی بتونم اینجوری دووم بیارم نمیدونم... ولی خواهش میکنم بگید من چیکار کنم......... الان فقط تنهایی دارم گریه میکنم.... تا بهش زنگ میزنم خشک و خالی میگه سلام... منم میگم سلام...بعد میگه خوب چی شد؟ من براش تعریف میکنم بعدش میگه باشه خداحافظ...................... این شده کل زندگی ماااا

تو فکرمه پیش مشاور برم... مخصوصا الان که میخوایم تصمیم بگیریم که بچه به دنیا بیاریم... به نظرتون الان زمان مناسبیه برای بچه دار شدن؟

ما تفریبا مشکل دیگه ای با هم نداریم ولی این مساله داره منو اذبت میکنه خیلی داغونم...اگثرا رابطه جنسی مون هم بدون هیچ حرفیه... گاهی وقتا وسطاش اونقدرررر حس بدی بهم دست میده که دلم میخواد گریه کنم.... (مثل لال هاااا هیچی نمیگه)

گاهی فکر میکنم شوهرم فکر میکنه من هم مثل خودشم و نیازی به اینکه کسی نازمو بکشه و بهم محبت کنه ندارم.... اخه وقتی من کمی بهش محبت میکنم بدش میاد و میکه مگه من بچه ام... طرز فکرش اینه..... فکر میکنه بجه ها نیاز به محبت دارن....

وااااااای خدایا خودت کمک کن....

سلام ... خودت از مشکلاتت بهش بگو
شاید نمی دونه یا شدت فشاری که بخاطر اون مشکلات روت هست درک نمی کنه.

این دفعه که زنگ زد بگو من یواشکی خوابگاهم و خیلی اذیت می شم.
غذا ندارم
رفت و آمد پنهانی و ... اذیتم می کنه. خسته شدم .....

هر وقت کارهای شخصی خودت تمام شد برگرد. بخاطر وام خونه یا ... نمون

اگر هم لازم هست یکی دو مورد مثال از اتفاقاتی که برای دوست و آشناهات در برخورد با بنگاه و ... براشون افتاده بگو
و بگو می ترسم و دلم می خواد یا خودت بری دنبالش یا حداقل با هم بریم.
دوست ندارم برای یک وام، شان و شخصیتم بره زیر سوال و هر کس و ناکسی نگاه ناجور به من داشته باشه و ....

در مورد رابطه جنسی هم
یه بار که حالش خوبه و فرصت هست مستقیم ازش بپرس
و بهش بگو چی می خوای
ببین آیا صحبت نکردنش دلیل خاصی داره

کاش بیشتر ادامه میدادین

سلام عزیزم
یه چیز میگم یه اصل اساسیه روانشناسیه ما هرگز نمیتونیمکسی رو تغییربدیم ولی عادتهارو میتونیم تغییر بدیم یعنی همسر شما حالا توی خونواده سنتی مردسالارانه بوده و اینطور براش جا افتاده کهمحبت کلامی نداشته باشه پس این رو نمیتونی تغییر بدی ولیمیتونی با تعریف وتمجید عادتی رو که دوست داری توش به وجود بیاری مثلایهروز که خوشین میادبوست میکنه یا مثلا میگه میخامت یا ....... حتی اگه یه بار تو ماه باشه همون لحظه کلی ازش تمجیدکن بابتحرفش بگو وای عاشق این حرفاتم وقتیبهم اینجوری میگیحس میکنم همون مرد رویاهامی یا اینقدر کیف میکنم وقتی بوسم میکنی احساس میکنم تکیه گاهمی مطمئن باش به مرور این رفتارها توش بیشتر میشه کلا ادم اگه بخاد یه رفتاری رو تو طرفش ایجاد کنه باید تشویقش کنه درضمن وقتی پذیرفتطهمسرت اینطوریه دیگه غرغر نمیکنی و خونه از ارامش خارج نمیشه پس یه اصل رو یادت نره پذیرش طرف با همه خوبیها وبدیها همونطور که خودت میخای ایشون شمارو بپذیره
در موردکار وام بهش بگو وای نمیدونی اینجا چقدر بهت نیاز دارم کاش پیشم بودی باهم میرفتیم بنگاه اینقدر احساس بدی میکنم بعضیا یه جور به ادمنگاه میکنن بگو میخای من در خاستوام میدم تو این هفته بیا باهم بریم تا کارا با تو سریعتر پیش بره پس منتظرتم همین بعدخداحافظی کن بذار یکم تو خودش فکر کنه احتمالا بیاد یا بگه نمیخاد
در ضمن بگو خابگاه نداری وبیش از این نمیتونی بمونی «اصلا این طوری شرعا مشکل داره موندن»
یا بهش یگو من کارای دانشگاه میکنم ولیکارای بنگاه بخاطر اینکهمردونه هست تو بکن

سلام خدمت دوستان خوبم. و ممنون که به تاپیکم سر زدین... از شیدا و ستاره زیبا هم به خاطر راهنمایی ممنونم...

الان دیکه من اومدم خونه... دیشب رسیدم ولی باز هم دریغ از یه جمله مخبت آمیز.. رفتارهاش نشون میده از دیدنم خیلی خوشحاله... مثلا خونه رو کلی تمیز کرده بود و برام شربت درست کرده بود ولی من مشکلم اینها نیست... اصلا بنگاه و این چیزا به کنار.. اصلا اونا در برابر این مشکل اصلا به چشم نمیان... بیشتر منظورم از طرح تاپیکم با این عنوان اینه که بگم فکر میکنم شوهرم فکر میکنه من هم مثل خودش به احساس و عاطفه ای نیاز ندارم....

اصلاا نمیدونم این مشکل قابل حل هست یانه؟

اوائل فکر میکردم همه مردا اینطورن ولی کم کم دیدم نه... مردایی هستن که پر از اجساس و عاطفه اند و به زبون میارن...اصلاااا جتی اگر نمیتونه به زبون بیاره من منتظر فقط یکک نگاه عاشقانه از شوهرم هستم.... ولی اونم نیست... دیروز خود من بهش گفتم دوستت دارم و اون هم در جواب من گفت من هم دوستت دارم...

اگه قرار باشه رابطه جنسی که بینمون هست همیشه اینطور باشه میدونم زده خواهم شد...

ای کاش مدیر همدردی یه سری هم به پست من میزدن.... واقعا نمیدونم ایا میتونم با این مساله تا اخر کنار بیام یا نه...مخصوصا الان که میخوایم بچه دار بشیم... خیلی میترسم.. نکنه شوهرم بعد از بدنیا اومدن بچه از لحاط توجه به احساساتم بدتر هم بشه...

شوهر من مرد خوبیه... در عمل هر کاری بدونه دوست دارم برام انجام میده... ادم شوخ طبعیه.. درسته که این اخلاقشو دوست دارم ولی زندگی که همش شوخی و مسخره بازی نیست....

خیلی کم پیش میاد با همدیگه در مورد علائق و انتظاراتمون جرف بزنیم... هر وقت میوخوام جدی باهاش حرف بزنم یا بحثو عوض میکنه یا اینکه از حرفم یه چیزی رو به شوخی میگیزه تا من حرف دیگه ای نزنم...

تا الان نشده در مورد انتظاراتش از من جرفی بزنه... انگار زیاد براش فرقی نمیکنه من تو خونه چه مدلی بگردم... به خودم برسم یا نرسم... کلااا تو این حال و هواها نیست... جمع رو دوست داره برخلاف من که بیشتر دوست دارم با هم باشیم... ا

خیلی دوست دارم گاهی وقتا با هم جدی در مرود یه مساله جرف بزنیم ولی اون علاقه ای نداره...

گاهی وقتا تو شوخی هاش مثل بچه ها باهام حرف میزنه ... من هم همراهی میکنم...کلا دوست داره همینطوری الکی بخندیم با هم... تا حالا نشده به خاطر این اخلاقش ناراحتش کنم .. برعکس همیشه همراهش بودم و کاری میکنم همیشه خوشحال باشه.

ولی ایا اون هم نباید به علائق من توجههی داشته باشه؟؟
اصلا ایا میتونه این مدلی که من دوست دارم باشه؟؟

الان سه ساله از زندگی مشترکمون میگذره... تا الان تغییزی نکرده ... من فقط و فقط ازش انتظار احساس و عاطفه دارم.. به نظرتون این توقع زیادی هست برای یه زن؟ دلم میخواد وابستگی عاطفی هم بینمون وجود داشته باشه... نمیگم اصلا وجود نداره ولی اونقدررررررررررررر کمه که اصلا به چشم نمیاد.

همونطور که گفتم ما هیچ مشکلی با هم نداریم.. همیشه به هم احترام میذاریم و همدیگرو دوست داریم... ولی من واقعااا گاهی وقتا به خاطر این مساله کم میارم....

سلام نارجیس عزیز
ببین دوستم نمیخوام فاز منفی بهت بدم ولی اینو بدون مردا عوض شدنی نیستن
من خوووووووب درکت میکنم همه این راههایی که دوستای همدردی میگن طی کردم ولی متاسفانه احساس شوهرم همونیه که خودش میخواد
منم خسته شدم

1- ببین حتی اینجا هم غیرمستقیم حرف زدی و ما رو گول زدی :311:
می گی شوهرم بهم گفته برو بنگاه. بعد که می گیم خب اگه دوست نداری نرو، می گی آخه دردم این نیست. من محبت کلامی می خوام !!

مطمئنی تا حدودی همسرت را متوجه نیاز و خواسته ات کردی؟
نمی گم با گفتن شما ایشون زیر و رو می شه، ولی حتما موثره.

در مورد ارتباط جنسی هم همینطور.
ازش بپرس. اگر دلیل خاصی نداشت، خودت عملا مسیر را عوض کن.
هر کس یه عادت و اخلاقی داره. اما یه مقداری از رفتارهای ما هم، عکس العمل و واکنشمون به طرف مقابله.
اگه ایشون حرف نمی زنه، شاید با حرف زدن شما یا کارهای دیگه ای، بهتون جواب بده و شرایط تغییر کنه.

2- نمی شه همسری داشت که به اندازه آقای x خوش سر و زبون
به اندازه آقای y کاری و کوشا
به اندازه آقای z جدی
به اندازه ....
نمی شه که ترکیبی از بهترین صفتها را جمع کنی در یک نفر. همسر شما یه کوتاهیهایی از نظر خودت داره، اما در مقابلش نقاط مثبت زیادی داره.
خودت هم داری می گی می بینم که دوستم داره و بهم محبت غیرکلامی و توجه می کنه،
اگر تا این حد محبت کلامی و مستقیم برات مهم بوده، باید توی انتخابت در نظر می گرفتی
نه این که الان از سر بیکاری و بی مشکلی، گیر بدی به این موضوع.

3- چیزی که به نظر من رسید این هست که شما یه مدت دقت کنی به شخصیتها و مثبت و منفی های هر شخصیتی.
این بهت کمک می کنه همسرت را بهتر بشناسی و بتونی همینطور که هست قبولش کنی و حتی از داشتن این صفات خوشحال هم باشی.

تاپیکهای خانمهایی که همسرشون خیانت کرده را بخون
مردهایی که با خانمهای دوست و آشنا گرم می گیرن و مجلس گرم کن هستن و ... اونا رو بخون
مرد خوش سر و زبون، مردی که خوب حرف می زنه و خوب از کلمات استفاده می کنه، گاهی نداشتنش بهتر از داشتنشه.
دائما مخفی و آشکار داره به احساست و روحت صدمه می زنه.
زنها جذب سر و زبونش می شن (گوشی بودن ما) و خودش هم اهلش نباشه، شاید گرفتار زنهایی باشه که اهلش باشند و گاهی پاش بلغزه و ....

محبت رفتاری مرد ارزشمندتر از محبت کلامیش هست.
اگه یه مقدار متنهای مشاوره ای را بخونی یا حتی متنهایی که توسط خود آقایون نوشته شده
می بینی که اصل محبتشون را در رفتار نشون می دن.
اون حرفها را فقط در مواقعی که حس کنن لازمه کسی را گول بزنن استفاده می کنن. زیاد ناراحت نباش که شوهرت استفاده نمی کنه :58:

شکایت مردهایی که نمی دونن چرا خانمشون سرد شد، طلاق گرفت، خیانت کرد یا ... را بخون
اکثرا می گن من که صبح تا شب بخاطرش کار می کردم، من که خونه خریدم، ماشین خریدم، مسافرت می بردمش، همیشه به نیازهاش توجه می کردم، فلان کردم، بهمان کردم .... کارهاشون را مثال می زنن. کارهایی که شاید ما خانمها متوجه نباشیم به خاطر ماست و از نظر مردها اوج محبتشونه :303:

می خوام بگم، یه کم حساسیتت را کم کن. نگاهت را عوض کن.

یکی دو تا تاپیک هم توی تالار هست در مورد شخصیتهای مختلف و ویژگیهاشون.
بخون ببین شوهرت از کدوم دسته است. در مورد شخصیتش بیشتر مطالعه کن ببین چطور می تونی به خواسته ات نزدیکتر بشی.
البته هدف اصلی باشه شناختنش و پذیرفتنش. بعد می تونی کمی هم روی تغییرش کار کنی.

سلام ... مرسی از لیلا و مخصوصا شیدا خانم.... اول از هر چیز ازتون تشکر میکنم

""لیلا: ببین دوستم نمیخوام فاز منفی بهت بدم ولی اینو بدون مردا عوض شدنی نیستن
من خوووووووب درکت میکنم همه این راههایی که دوستای همدردی میگن طی کردم ولی متاسفانه احساس شوهرم همونیه که خودش میخواد
منم خسته شدم"


در جواب شما دوست عزیز باید بگم اره من خودم هم دارم به این نتبجه میرسم که این ویژگی ذاتی شوهرمه و من باید خودمو باهاش تا جایی که میتونم وفق بدم...

و اما شما شیدای عزیز راهنماییهاتون خیلی خوب بود... ولی یه جایی از حرفتون ناراحت شدم.. راستش از شما بعید بود که چنین حرفی رو بزنید....

..........""شیدا: اگر تا این حد محبت کلامی و مستقیم برات مهم بوده، باید توی انتخابت در نظر می گرفتی
نه این که الان از سر بیکاری و بی مشکلی، گیر بدی به این موضوع.""

بیکاری و بی مشکلی؟؟؟شیدا خانم مگه حتما باید مشکلات ما سر کتک زدن شوهر یا خیانت یا مشکلات این چنینی باشه تا براشون به فکر چاره بود؟؟ عزیزم دید ادم ها به زندگی با هم دیگه خیلی متفاوته..... من به عنوان یه زن دارم تمااااااااام تلاشمو میکنم تا بهترین زندگی را برای خودم و شوهرم فراهم کنم... با مطالعه و بردن آگاهی های خودم.. میدونید چرا؟... چون به دنبال خوشبختی به معنای واقعی اون از نگاه خودم هستم.... تا الان تقریبا به چیزهایی که میخواستم رسیدم و به خاظر شوهر خوبی که دارم همیشه خدا رو شکر کردم...ولی این مساله و شناخت بهتر ویژگی های شوهرم برای من یه اصل اساسیه...



قابل توجه اونهایی که تاپیک من رو میخونن باید عرض کنم:
خوشبختی برای ادم ها تعاریف مختلفی داره.... من چون دنبال خوشبختی هستم بااااااااید تلاش کنم اول خودم و بعد ویژگی های اخلاقی شوهرم را خوب بشناسم ت همیشه بهترین رفتار ررا داشته باشم.....

اصلا چرا همیشه ما باید بعد از ایجاد مشکل دنبال راه حل باشیم؟؟ پیشگیری بهتر از درمان است.. این که دیگه کاملا مشخصه......

من فکر میکنم نود در صد مشکلات زندگی آدم ها عدم شناخت درست از خودمون و بعد از طرف مقابل هست...

پس من فکر میکنم برای هر زندگی خوبی خوب تری هم وجود داره... و من برای رسیدن به اون خوب تر دارم وقت و هزینه میذارم چون میدونم ارزشی بالاتر از اون وجود نداره..............شب و روز با وجود مشغله زیادم روی این مساله فکر میکنم... روی بیشتر رفتارهام با همسر و اطرافیانم فکر میکنم... و برای اینکه به دنبال جوابی برای سوالاتم باشم از هر راهی استفاده میکنم... همونطوری که از مشاوره وقت گرفتم و میخوام در مورد خودشناسی و شناخت بیشتر ویژگیهای همسرم صجبت کنم...

من اعتقادم دارم که زندگی خوب داشتن نداشتن مشکلات نیست.... زندگی خوب = یعنی هر روز بهتر از دیروز...

من اگر در مورد خاطرات زندگی خوب خودم وشوهرم براتون بگم دهان همه ممکنه از تعجب باز بشه.. اون هم بعد از شش سال با هم بودن... دلیلش هم فقط و فقط این بوده که میدونم دنبال چی هستم و چه زندگی را اروز میکنم.... و همیشه خدا رو شکر کردم....

پس لطفا اگر قراره کسی رو راهنمایی کنیم همه رو با یک دید نگاه نکنیم...

سلام

من نمی خواستم ناراحتتون کنم
فکر می کنم اشتباه متوجه شدید یا فقط یه بخش از صحبتهای من را برجسته دیدید.

من گفتم این شخصیت همسر شماست. شخصیت را به این راحتی نمی شه عوض کرد.
آدم کم حرف را نمی شه پرحرف کرد
آدمی که اهل محبت کلامی نیست راحت نمی شه تغییرش داد.
به جای گذاشتن انرژی روی تغییر همسرت، سعی کن بشناسیش. بپذیری که این شخصیتشه.
این آدم دوست داشتنش را یه جور دیگه ای بیان می کنه. زبان بیان عشقش یه چیز دیگه است. اونوقت راحت تر عشقش را احساس می کنی.

سلام... مرسی شیدا جون حق با شماست... ولی اخه راه حلش چیه؟

همین الان با شوهرم سر این مساله بحث کردیم و شوهرم خونه را در حالی که گریه میکردم ترک کرد... قضیه مال دیشبه که با دوستامون رفته بودیم پارک... اونجا شوهرم یه سوال از همه پرسید که جواب بدن... سوال این بود: اگر به شما بگن فقط 24 ساعت از عمرتون باقی مونده باشه چیکار میکنید؟

خوب کسی که این سوال رو میپزسه جتما برای خودش جواب خاصی داره که براش مهمه... اول شوهرم خودش جواب داد و گقت من اولین کاری که میکنم اینه که یه بلیط میگیزم و با خانومم میزیم پیش خانواده ام و من اونجا بهشون میگم که چقدر دوستشون دارم و بهشون ابراز علاقه میکنم و میبوسمشون.. بعد میرم بالای یه کوه و تا اخر همونجا میشینم و به فکر فرو میرم و به دور از تمام مشکلات و تنش های زندگی نفس راحتی میکشم... دیگه اونجا دغدغه کار و مشغله های دیگه ندارم... من گفتم سعی میکنم از همه حلالیت بخوام و کارهای خوب انجام میدم...

من از جرف شوهرم خیلی ناراحت شدم... شب که اومدیم خونه سعی کردم به روی خودم نیارم تا اول مطمئن بشم.. بهش گفتم بحث جالبی بود میشه کامل تر نظر خودتو بگی... دیدم دوباره همونا رو گفت...من هم بهش گفتم راستش من هم میرفتم پیش خانوادم و تا اخر پیش اونها میموندم.. دیدم اولش چیزی نگفت و بعدش کفتم دیگه شوهرو بیخیال میشدم... تا اینکه تا به ایتجا رسید گفت؟ بله؟ و فهمیدم ناراحت شد.... بهش گفتم خوب چطور شما وقتی اون حرفو میزنی من ناراحت نمیشم ولی تو ناراحت شدی...

کقت من گفتم هر جا برم با خانومم میرم... بهش گقتم اخه تو دست گذاشتی دقیقا رو نقطه ضعف من (میدونم اینجا رو نباید بهش میگفتم هر جند واقعا همین بود... من اینجا دارم تاپیک میزنم برای اینکه شوهرم بهم محبت کلامی نمیکنه بعد دغدغه شوهرم اینه که بره به خانوادش محبت و ابراز علاقه کنه )

خلاصه با ناراحتی شب رو خوابیدیم و صبح وقتی دید ناراتم اومد پیشم.. ازم پرسید چرا ناراحتی؟گفتم من که میدونم حرفهایی که دیشب زدی ته دلت نبود و همش همینا نبود... کفت نه.. قسم میخورم که همش عین واقعیت بود.... اخه شما بگید من نباید ناراحت میشدم........تازه بعدش حرفی زد که دیگه منو به نقطه جوش زسوند.. گقت خوب بود میگفتم با دوست دختر برم بهشون سر بزنم؟؟ بهش گفتم بار اخرت بود با من از این شوخی ها میکنی.. پس همین الان بگو اشتباه کردم.. تحت فشارش گذاشتم تا گفت باشه باشه اشتباه کردم ولی بعدش کللللللی عصبانی شد و گفت ببین از دیشب سر یه موضوع بیخود چیکار کردی؟؟ منم گریه کردم.. بعد از گریه بهش گفتم تو بلد نیستی چطوری باید برحورد کنی... بهش گفتم مطئن باش هر خانم دیگه ای هم جای من بود ناراحت میشد..... بهش گفتم من نمیتوونم بهت بگم مشکل کار کجاست پس لطفا برو پیش مشاور تا اون بهت بگه... برو بهش بگو خانم من ایراد میگیزه از حرفهام و ...

خلاصه بعدش رفت بیرون و من همچنان گریه میکردم


دوستان من الان خونه تنهام و نمیودنم باید چیگار کنم.... شوهرم محبت و ابراز علاقه اشو از من که زنش هستم دریغ میکنه و در عوض تو فکرش این میگذره که چطوری به خانوادش ابراز علاقه کنه ...

شما بگید من جساسم؟؟
الان پنج شش روزه از سفر برکشتم .. تا حالا رابطه مون باهم خیلی خوب بود ( به شرطی که من حرفی نزنم) ولی اون اصلااااا ابراز علاقه بهم نکرده و محبتشو ازم دریغ میکنه... تنها کاری که بلده اینه که باهام شوخی های بیمزه میکنه و من هم باید مثل احمق ها بخندم تا رابطه رو حفظ کرده باشم...

میدونم اشتباه داشتم ولی اون اصلا به من و نیازهام توجه نمیکنه..... و اگر چیزی بگم عصبانی میشه... و وضع بدتر و بدتر میشه...

لطفا راهنمایی کینید که دارم میمیرم....همش یاد حرفهای دیشبش می افتم...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط نارجیس

سلام... مرسی شیدا جون حق با شماست... ولی اخه راه حلش چیه؟

همین الان با شوهرم سر این مساله بحث کردیم و شوهرم خونه را در حالی که گریه میکردم ترک کرد... قضیه مال دیشبه که با دوستامون رفته بودیم پارک... اونجا شوهرم یه سوال از همه پرسید که جواب بدن... سوال این بود: اگر به شما بگن فقط 24 ساعت از عمرتون باقی مونده باشه چیکار میکنید؟

خوب کسی که این سوال رو میپزسه جتما برای خودش جواب خاصی داره که براش مهمه... اول شوهرم خودش جواب داد و گقت من اولین کاری که میکنم اینه که یه بلیط میگیزم و با خانومم میزیم پیش خانواده ام و من اونجا بهشون میگم که چقدر دوستشون دارم و بهشون ابراز علاقه میکنم و میبوسمشون.. بعد میرم بالای یه کوه و تا اخر همونجا میشینم و به فکر فرو میرم و به دور از تمام مشکلات و تنش های زندگی نفس راحتی میکشم... دیگه اونجا دغدغه کار و مشغله های دیگه ندارم... من گفتم سعی میکنم از همه حلالیت بخوام و کارهای خوب انجام میدم...

من از جرف شوهرم خیلی ناراحت شدم... شب که اومدیم خونه سعی کردم به روی خودم نیارم تا اول مطمئن بشم.. بهش گفتم بحث جالبی بود میشه کامل تر نظر خودتو بگی... دیدم دوباره همونا رو گفت...من هم بهش گفتم راستش من هم میرفتم پیش خانوادم و تا اخر پیش اونها میموندم.. دیدم اولش چیزی نگفت و بعدش کفتم دیگه شوهرو بیخیال میشدم... تا اینکه تا به ایتجا رسید گفت؟ بله؟ و فهمیدم ناراحت شد.... بهش گفتم خوب چطور شما وقتی اون حرفو میزنی من ناراحت نمیشم ولی تو ناراحت شدی...

کقت من گفتم هر جا برم با خانومم میرم... بهش گقتم اخه تو دست گذاشتی دقیقا رو نقطه ضعف من (میدونم اینجا رو نباید بهش میگفتم هر جند واقعا همین بود... من اینجا دارم تاپیک میزنم برای اینکه شوهرم بهم محبت کلامی نمیکنه بعد دغدغه شوهرم اینه که بره به خانوادش محبت و ابراز علاقه کنه )

خلاصه با ناراحتی شب رو خوابیدیم و صبح وقتی دید ناراتم اومد پیشم.. ازم پرسید چرا ناراحتی؟گفتم من که میدونم حرفهایی که دیشب زدی ته دلت نبود و همش همینا نبود... کفت نه.. قسم میخورم که همش عین واقعیت بود.... اخه شما بگید من نباید ناراحت میشدم........تازه بعدش حرفی زد که دیگه منو به نقطه جوش زسوند.. گقت خوب بود میگفتم با دوست دختر برم بهشون سر بزنم؟؟ بهش گفتم بار اخرت بود با من از این شوخی ها میکنی.. پس همین الان بگو اشتباه کردم.. تحت فشارش گذاشتم تا گفت باشه باشه اشتباه کردم ولی بعدش کللللللی عصبانی شد و گفت ببین از دیشب سر یه موضوع بیخود چیکار کردی؟؟ منم گریه کردم.. بعد از گریه بهش گفتم تو بلد نیستی چطوری باید برحورد کنی... بهش گفتم مطئن باش هر خانم دیگه ای هم جای من بود ناراحت میشد..... بهش گفتم من نمیتوونم بهت بگم مشکل کار کجاست پس لطفا برو پیش مشاور تا اون بهت بگه... برو بهش بگو خانم من ایراد میگیزه از حرفهام و ...

خلاصه بعدش رفت بیرون و من همچنان گریه میکردم


دوستان من الان خونه تنهام و نمیودنم باید چیگار کنم.... شوهرم محبت و ابراز علاقه اشو از من که زنش هستم دریغ میکنه و در عوض تو فکرش این میگذره که چطوری به خانوادش ابراز علاقه کنه ...

شما بگید من جساسم؟؟
الان پنج شش روزه از سفر برکشتم .. تا حالا رابطه مون باهم خیلی خوب بود ( به شرطی که من حرفی نزنم) ولی اون اصلااااا ابراز علاقه بهم نکرده و محبتشو ازم دریغ میکنه... تنها کاری که بلده اینه که باهام شوخی های بیمزه میکنه و من هم باید مثل احمق ها بخندم تا رابطه رو حفظ کرده باشم...

میدونم اشتباه داشتم ولی اون اصلا به من و نیازهام توجه نمیکنه..... و اگر چیزی بگم عصبانی میشه... و وضع بدتر و بدتر میشه...

لطفا راهنمایی کینید که دارم میمیرم....همش یاد حرفهای دیشبش می افتم...

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط نارجیس

سلام... مرسی شیدا جون حق با شماست... ولی اخه راه حلش چیه؟

همین الان با شوهرم سر این مساله بحث کردیم و شوهرم خونه را در حالی که گریه میکردم ترک کرد... قضیه مال دیشبه که با دوستامون رفته بودیم پارک... اونجا شوهرم یه سوال از همه پرسید که جواب بدن... سوال این بود: اگر به شما بگن فقط 24 ساعت از عمرتون باقی مونده باشه چیکار میکنید؟

خوب کسی که این سوال رو میپزسه جتما برای خودش جواب خاصی داره که براش مهمه... اول شوهرم خودش جواب داد و گقت من اولین کاری که میکنم اینه که یه بلیط میگیزم و با خانومم میزیم پیش خانواده ام و من اونجا بهشون میگم که چقدر دوستشون دارم و بهشون ابراز علاقه میکنم و میبوسمشون.. بعد میرم بالای یه کوه و تا اخر همونجا میشینم و به فکر فرو میرم و به دور از تمام مشکلات و تنش های زندگی نفس راحتی میکشم... دیگه اونجا دغدغه کار و مشغله های دیگه ندارم... من گفتم سعی میکنم از همه حلالیت بخوام و کارهای خوب انجام میدم...

من از جرف شوهرم خیلی ناراحت شدم... شب که اومدیم خونه سعی کردم به روی خودم نیارم تا اول مطمئن بشم.. بهش گفتم بحث جالبی بود میشه کامل تر نظر خودتو بگی... دیدم دوباره همونا رو گفت...من هم بهش گفتم راستش من هم میرفتم پیش خانوادم و تا اخر پیش اونها میموندم.. دیدم اولش چیزی نگفت و بعدش کفتم دیگه شوهرو بیخیال میشدم... تا اینکه تا به ایتجا رسید گفت؟ بله؟ و فهمیدم ناراحت شد.... بهش گفتم خوب چطور شما وقتی اون حرفو میزنی من ناراحت نمیشم ولی تو ناراحت شدی...

کقت من گفتم هر جا برم با خانومم میرم... بهش گقتم اخه تو دست گذاشتی دقیقا رو نقطه ضعف من (میدونم اینجا رو نباید بهش میگفتم هر جند واقعا همین بود... من اینجا دارم تاپیک میزنم برای اینکه شوهرم بهم محبت کلامی نمیکنه بعد دغدغه شوهرم اینه که بره به خانوادش محبت و ابراز علاقه کنه )

خلاصه با ناراحتی شب رو خوابیدیم و صبح وقتی دید ناراتم اومد پیشم.. ازم پرسید چرا ناراحتی؟گفتم من که میدونم حرفهایی که دیشب زدی ته دلت نبود و همش همینا نبود... کفت نه.. قسم میخورم که همش عین واقعیت بود.... اخه شما بگید من نباید ناراحت میشدم........تازه بعدش حرفی زد که دیگه منو به نقطه جوش زسوند.. گقت خوب بود میگفتم با دوست دختر برم بهشون سر بزنم؟؟ بهش گفتم بار اخرت بود با من از این شوخی ها میکنی.. پس همین الان بگو اشتباه کردم.. تحت فشارش گذاشتم تا گفت باشه باشه اشتباه کردم ولی بعدش کللللللی عصبانی شد و گفت ببین از دیشب سر یه موضوع بیخود چیکار کردی؟؟ منم گریه کردم.. بعد از گریه بهش گفتم تو بلد نیستی چطوری باید برحورد کنی... بهش گفتم مطئن باش هر خانم دیگه ای هم جای من بود ناراحت میشد..... بهش گفتم من نمیتوونم بهت بگم مشکل کار کجاست پس لطفا برو پیش مشاور تا اون بهت بگه... برو بهش بگو خانم من ایراد میگیزه از حرفهام و ...

خلاصه بعدش رفت بیرون و من همچنان گریه میکردم


دوستان من الان خونه تنهام و نمیودنم باید چیگار کنم.... شوهرم محبت و ابراز علاقه اشو از من که زنش هستم دریغ میکنه و در عوض تو فکرش این میگذره که چطوری به خانوادش ابراز علاقه کنه ...

شما بگید من جساسم؟؟
الان پنج شش روزه از سفر برکشتم .. تا حالا رابطه مون باهم خیلی خوب بود ( به شرطی که من حرفی نزنم) ولی اون اصلااااا ابراز علاقه بهم نکرده و محبتشو ازم دریغ میکنه... تنها کاری که بلده اینه که باهام شوخی های بیمزه میکنه و من هم باید مثل احمق ها بخندم تا رابطه رو حفظ کرده باشم...

میدونم اشتباه داشتم ولی اون اصلا به من و نیازهام توجه نمیکنه..... و اگر چیزی بگم عصبانی میشه... و وضع بدتر و بدتر میشه...

لطفا راهنمایی کینید که دارم میمیرم....همش یاد حرفهای دیشبش می افتم...

---

دوست عزیزم غصه چیو میخوری ؟ نه عزیزم تو حساس نیستی بالاخره خانم ها با آقایون فرق میکنن دیگه ، منکه به این نتیجه رسیدم هرچی هم به آقایون حتی مستقیم نیازتو بگی فایده نداره چون اونا همینن که هستن ذاتشون تغییر نمیکنه .... شوهر من چند شب پیش تو گروه تلگرام که همه فامیل هاش هستن همچین قربون صدقه خاله اش و پسر داییش میشد اونوقت به من که زنش هستم محبت نمیکنه همش باید بهش بگی . خیلی حرصم گرفت از آخرم باهم دعوامون شد گفت فکر کردی من مجنون هستم نخیر اشتباه گرفتی و ازین حرفا تا اینکه امروز یکم خوب شدیم و کلی منت کشید تا بخشیدمش ، منکه به این نتیجه رسیدم باید بسوزم بسازم ... با این بی توجهی هاش ندیدن هاش ، با وقتهایی که عصبانی میشه هرچی میگه و مهرش از دلم میره ، با وقتهایی که جرات نداری حرف بزنی که مبادا عصبانی بشه ...
یه متن که خیلی برام زیبا بود میفرستم برات ......
به مردی دل ببند که از علاقه اش به خودت مطمئنی ....
قانون رابطه ها این است :
مرد باید عاشق تر باشد ...
مرد است که باید برای داشتنت تلاش کند ......
مرد است که باید پر باشد از نیاز به تو ...
مرد است که باید بجنگد !
تو چرا نشسته ای کنج اتاق و زانوهایت را بغل گرفته ای و اشک میریزی و روزهایت را آتش میزنی ؟
چند سالت است مگر ؟؟
اینکه مینویسی خسته شده ای ....
اینکه مینویسی دیگر کشش نداری ...
این فاجعه است فاجعه !!!
این روزهایت بهترین روزهایت هستند ...
حالاست که باید بخندی ...
حالاست که باید رها باشی و آزاد ...
حالاست که باید دخترانگی کنی !!!
نه که همه را خط بزنی و بنشینی کنج اتاق و دیوارهایش را خراش دهی و زار بزنی برای نداشتن مردی که حواسش هم به تو نیست !!!
برگرد دختر ....
برگرد به زندگی ...
منبع : تهمینه میلانی

آره عزیزم، بنظرم شما کمی حساسیت زیادی بخرج دادید :)

ببین همسرتون گفتن، * من دوست دارم 24ساعت باقی مانده عمرم و در کنار عزیزانم بگذرونم، همسرم و خانواده ام *

اینکه عالیه شما جز عزیزان همسرتون هستید،ولی شما چی گفتید؟

اومدید خونه میگید * منم میرم تنهایی پیش خانواده ام همسرمم بیخیال میشم! *

خب خودت قضاوت کن همسرتون باید ناراحت میشدن یا شما؟

خب شما هم اونجا میگفتید من هم دوست داشتم باقی مانده زمان عمرم و در کنار عزیزانم بگذرونم، همسر و خانواده ام .

* یک مهمونی ترتیب میدادم، تمام عزیزان خودم وهمسرم و دعوت میکردم و یک روز خیلی خوب و عالی و خاطره انگیز براشون رقم میزدم *

ببین با همین حرف هم خودت و جلوی همسرت عزیز میکردی هم شب عالی و میگذروندید ...الکی خودت و همسرت و ناراحت نمیکردی.

شما ناراحتی چرا خانواده شما جز عزیزان همسرتون نیستند؟
خب عزیزم مگر شما خانواده همسرتون و جز عزیزانتون میبینید؟

اینقدر روی خانواده ها حساس نباش، هر کسی یک خانواده ای داره و واسشون عزیزن نمیشه ازشون بخوایم یهو بخاطر اینکه با ما ازدواج کردن خانواده خودش و در ذهنش از جایگاهشون بندازن پایین و خانواده مارو جایگزین کنند.

هر وقت تونستی خودت رو دوست داشته باشی ، خودت به خودت محبت کنی ، بی منت به دیگران محبت کنی، بدون اینکه توقع جبران از همسرت داشته باشی ، خود به خود همه چی درست میشه ، این قانون طبیعته.
پافشاری و حساسیت زیاد روی چیزی هم ، اونو دست نیافتنی تر میکنه. اینم یه قانونه.
به هیچ وجه نمیتونی به زور از کسی محبت بخوای ، حتی اگه اون شخص همسرت باشه.
محبت با محبت به وجود میاد ، از قدیم هم گفتن که محبت ، محبت میاره. الخصوص محبتی که انتظار نداشته باشی برات جبران کنن.
با صحبت و مشاوره هم حل نمیشه. روش های محبت کردن به همسرو یاد بگیر و اجرا کن.
هیچ چیز مثل لبخند همیشگی و در همه شرایط معجزه نمیکنه.
میتونستی به جای اینکه بیای خونه و دعوا راه بندازی ، به همسرت بگی : وای چقدر خوشحال شدم که دوس داشتی تو 24 ساعت آخر عمرت ، من کنارت باشم و همسفرت باشم ، چقدر خوشحال شدم که دوس داشتی با من کنار خانوادت باشی.
چقدر خوبه که تا آخرین لحظه دوس داری کنارم باشی.

با این حرفها داری غیر مستقیم به همسرت تلقین میکنی که چقدر دوستت داره.
باید با رفتارهات بهش بفهونی که نیاز به محبت کلامی داری.
مثلا خاطره اولین باری که بهت گفت دوستت داره رو تکرار کن و نشون بده که چقدر خوشحال بودی و . . . .

سلام نارجیس خانم دختر خانم گل دوست خوبم البته اگ شما منو ب عنوان دوست قبول داری
آخه چرا عزیزم چرا؟ شما ک عاقل و تحصیلکرده ای چرا؟
ببخشیدا نازحت نشی وبی مسعله ای ک تعریف کردی اصلا شوهر شما مقصر نبود اصلا حرفش جای ناراحتی نداشت ک شما زدی یک روز از زندگی قشنگتون رو خراب کردین و کامتون رو تلخ
میدونم شاید انتظار داشتی بگه به خانمم میگم ک چقد دوستش دارم یا اینکه پیش خانمم میموندم
خب میتونستی اینجور جوابش بدی ک آره اگ من یه روز از عمرم باقی مونوده بود به شوهرم میگفتم ک چقد دوستش دارم و بهش محبت میکردم اینجوری اونم خجالت میکشید
ولی خب حالا ک گذشت سعی کن زود جمش کنی و برو یجور ب سبک خودش از دلش دربیارو دیگه ازین کارا نکن تو رو خدا دیگه ازین کارا نکن
باور کن وقتی تاپیک شمارو میخونم خلی حرص میخورم آخه حیفه شوهر و زندگی خوبی داری ولی با این گیرایی ک بهش میدی ممکنه زندگی رو بد سوق بدی
بخدا این حرفارو همینجوری از باد هوا نمیگم خودم کشیدم نمیخام مث من شی منم زمانی همین طور بودم گیرای الکی میدادم محبت میخاستم تشنه محبت بودم نمیداد شروع میکردم ب گیر دادن الان بعد سه سال به یه جایی رسیدم ک هیچ وقت فکرشو نمیکدم برسم چیزایی دیدم ک فکرشو نمیکردم ببینم و چیزایی رو بخشیدمو....
خلاصه نکن خاهر من میدونم بخدا میدونم بدون محبت زندگی کردن خلی سخته ولی سخت ترش نکن برا خودت
راستی خابگاه رفتنت و اینکه چطور تلفنی باهم حرف میزدنین منو یاد زمان خابگام میندازه من دو سال خابگاه دور از شوهرم بودم وقتی آخر شب تلفنی با هم حرف میزدیم در حسرت یه کلام محبت آمیز ازش بودم
چیزی ک حرص درآور تر بود بود این بود ک مسنشست وسط خانوادش و تلفنی باهام حرف میزد و حرفهایی خیلی عادی و آخرش یه خداحافظی خشک و خالی در حالی ک من انتظار داشتم بره یه جای دیگه تنهایی صحبت کنه و آخرش سه دوستت دارمی بهم بگه واسه همین مورد بود ک یه بحث طولانی کردم ک جز اوقات تلخی هیچ چی عایدم نشد و این شد ک کلا بیخیال شدم
تا ابنکه الا بعد سه سال صاحب یه دختر کوچولوی ناز و معصوم شدیم نمیدونی از وقتی ک صاحب بچه شدم از بس ک مشغول بچه ام و درگیرش شدم یه مقدار از حساسیتم ب شوهرم کم شده ینی مثلا من ک همیشه چشمم ب اقا بود ک یه نگاه عاشقانه ای و یا کلام عاشفانه ای... حالا دیگ همش چشمم ب بچه است درسته خیلی سختی بابتش کشیدم ولی نمیدونی چقدر شیرینه وقتی بهت نگاه میکنه و لبخند میزنه دیگ میخام دنیا نباشه فقط من باشم و خنده دخترم
انقدر قربون صدقه اش میرم جلو شوهرم ک شوهرم چند بار تیکه انداخت ک آره یه زمانی یه نفر مارو دوست داشت بغلمون میکرد بوسمون میکرد
یبار هم ک از بازار برمیگشتیم من گفتم ا میدونی چی یادم رفت اونم گفت آره گفتم چی؟گفت یادت رفته ک دیگه بهم بگی دوستت دارم . ینی کپ کردم باورم نمیشد من ک یه زمانی در انتظار محبتاش بودم الان اون داره از من محبت گدایی میکنه
عزیرم اینو گفتم چون تو یکی از تاپیکات نوشته بودی قصد داری نی نی دار شی من بهت پیشنهاد میکنم حتما این کارو بکن واقعن بچه ب زندگی آدم رنگ و بویی دیگه ای میده
موفق و خوشبخت باشی

سلام به همه دوستان خوبم.. نمیدون چرا مدیر همدردی اصلا به تاپیکای من سر نمیزنه..؟؟
از همه ممنونم به خاطر نظرات خوبتون.. ولی ای کاش زمانی که خالم خوب نبود کسی بهم کمک میکرد تا پنجشنبه اونقدر حالم خراب نمیشد... به هر حال گذشته دیگه.. باید سعی کنم در اینده ار این اشتباهات کم تر مرتکب بشم...
مهسای عزیزم ممنون به خاطر حس همدردیت... حق با توئه.. مشکل ما خانم ها اینه که فکر میکنیم مردا باید مثل خود ما باشن... درسته .. اخلاق مردا رو نمیشه به راحتی طوری که انتظار داریم تغییر بدیم..

دختر بیخیال عزیز از شما هم ممنونم... بله حرفهاتون درسته... بهتر بود اونموقع اون رفتارو نشون نمیدادم ولی خیلی وقتا با اینکه همون لحظه میدونیم رفتارمون اشتباهه واقعاااا سخته بتونیم کنترل کنیم رفتارمون رو...
من در مورد خانواده اون و خودم حداقل این روزها اونقدر حساس نیستم... مشکل من این بود که چرا زمانی که من اینقدرر به محبت های اون احتیاچ دارم دغدغه شوهرم باید توجه و محبت به خانواده اش باشه...

مارال خانم عزیز از شما هم ممنون... بله خیلی خوبه اگر بتونیم تو موقعبتهای مختلف رفتار درستی از خود نشون بدیم... ولی باید قبول کردکه سخته... باشه حتما... من این روزها دارم تلاش میکنم رو خودم تمرکز کنم و کمی تمرکزم رو از شوهرم بردارم ...امیدوارم بتونم تحمل کنم

خانم masamasaجان ..معلومه که شما دوست خوب من هستید و تمام اونهایی که تو این تالار تلاش میکنیم مشکل همدیگرو حل کنیم... میدونم رفتارم اشتباه بود... ولی خیلیهاش به خاطر این بود که تقریبا از وقتی از سفر برگشته بودم محبتی که انتظارشو داشتم ازش ندیده بودم و تمام اینها جمع شده بود تا بالاخره تو اون موقعیت به یکباره خودشو بروز داد...

دیروز جمعه شوهرم با وجودی که قرار بود برای انحام کارهاش از خونه بیرون بره گفت جایی نمیرره و تا شب خونه پیش هم بودیم و عصر هم برای خرید بیرون رفتیم و خدا رو شکر تونستم تا حدی با این مساله کنار بیام...

ولی همش حس میکنم من باز هم به خاطر رفتارهای اینجنینی دوباره با مشکل روبرو خواهم شد...نمیدونم باید چیکار کنم تا بهتر با این اخلاقش کنار بیام...

درسته که اخلافای خوب شوهرم از اخلاقای بدش بیشتره... و از زندگی خودم راضی هستم ولی باور کنید بعضی وقتا واقعا کم میارم و دلم میخواد کسی بود باهاش دردودل و همدردی میکردم ولی متاسفانه شوهرم تو این زمینه اصلاا مهارتی نداره.. تازه اینو بهتون بگم که روز پنجشنبه وقتی اومد خونه و دید ناراحتم.. اون هم مثل من و حتی بدتر از من ناراحت شد طوری که در نهایت این من بودم که به اون ارامش و دلداری میدادم که ناراحت نباش... صبور باش.. همه چیز درست میشه..

ولی شوهر من انگار اصلااااا از این جملات بلد نیست... وقتی بدونه از چیزی ناراحتم دو حالت داره:
یا عصبانی میشه و میگه اخه این مساله ایه که به خاطرش ناراحت بشی یا اینکه از من بدترررررر میره تو خودش و هیچی نمیگه تا من برم سمتش و بگم حالا مگه چی شده .. بابا بیخیال.. حل میشه همه چیز ... درست میشه...

ایا من جق ندارم اننتظار جنین رفتارهایی رو از شوهر خودم داشته باشم؟؟

خوشا به حال اونایی که وقتی ناراحتن کسی رو دارن که بهشون بگن: عزیزم همه چیز درست میشه... ناراحت نشو...

وای دوست خوبم خیلی خیلی و با همه وجود درکت میکنم اینکه حتی اگه بخودت هم برسی یه کلام نمیگه چقدر این لباس بهت میاد یا خوشگل شدی، نامزد منم اینجوری بود، همیشه هم به خودم میرسیدم اما اینقدر مغرور و عبوس بود که حد نداشت،محبتش گاهی اوقات بود، کلا معتقد بود نباید به زن رو داد، اینا رو گفتم که بدونی چقدر درکت میکنم عزیزم، اما راهکار : اینکه شما هم مثل خودش باهاش برخورد کن، هرچقدر هم به محبت علاقه ای نشون نده بازم واسش سوال پیش میاد چرا اینجوری شدی؟؟ شما هم بهش خیلی رک و واضح بگو میبینی چقدر بی توجهی سخته؟ بهش بگو که بی محبتی هاش باعث دلسردیت میشه نسبت بهش شاید کمی بخودش بیاد عزیزم، منتظر نتیجه هستیم