با این همه نیاز و عطش محبت چه کنم ؟ چه جور می تونم بدون کمک همسرم خودم رو آروم کنم؟

خیلی به محبت نیاز دارم پدر و مادرم یه شهر دورند و سالی یه بار بیشتر همدیگر رو نمی بینیم ضمن اینکه گرفتاری ها خودشون رو دارند ...مریضی و هزار مشکل دیگه یکی نیست به داد خودشون برسه

ای کاش یه خانواده ی پر جمعیت داشتیم و کلی خواهر و برادر که می تونستم بهشون پناه ببرم..... تک و تنهام و دو خواهری که اونا هم دورند و مثل مادرم مشغول زندگی های خودشون .....حتی تلفنی هم بهم نمی کنند و ارتباط من با همه یک طرفه وبیشتر از طرف من بوده هر وقت هم گله ای کردم بی فایده بوده و هی گفتند خودت شوهر داری و خونواده ی شوهرت هستن و این حرفها ....

اینا رو گفتم تا برسم به شوهرم من روحیه ام خیلی لطیف و عاطفیه خیلی نیاز به محبت دارم عطش محبت در وجود به شکلی غیر عادی زیاده نمی دونم چه جوری خودم رو آروم کنم

دیشب داشتم فکر می کردم خوبه بره دکتر آرام بخش برام بنویسه و با قرص دیگه زندگی رو ادامه بدم شوهرم روحیه ضمخت و مغروری داره برعکس روحیه ی رمانتیک من و در این سال ها هر وقت با گریه ازش کمک خواستم بی فایده بوده

بی محلی می کردم بدتر می شد و زندگی مون می شد جهنم مجبور بودم باهاش کنار بیام 24 ساعت کارداره چند تا شغل با هم و همه خواسته های خودش هستند نیاز مادی ما رو در حد معمول و متوسط بر آورده می کنه اونم به سختی ولی همش دنبال اینه که یه جوری پیشرفت در پست و مقام خودش داشته باشه منو و دو فرزندم رو اصلا نمی بینه

خیلی خسته شدم دیگه محل ما نمی گذاره وقتی آخرهای شب میاد خونه هم سرش یا توی کتابه یا گوشی همراهش و شبکه های اجتماعی می گه من خیلی بهت محبت می کنم ولی تو قدر ناشناسی و چشمت کوره نمی بینی منم دیگه نمی خوام باهاش وارد بحث بشم

دلم می خواد یه جوری این محبت رو خودم جبران کنم شما راهی پیش پام بگذارید قلبم بیشتر وقت ها درد می کنه بارها اکو کردم و همیشه هیچی نبوده و گفتن از اعصابمه خیلی نیاز به دوست داشته شدن دارم من چهل سال دارم ولی از روزی که ازدواج کردیم تا به حال همیشه مشکل ما همین بوده اون هیچ مشکلی نداره ولی من خیلی رنج می برم روز تولدم رو هنوز یاد نگرفته روز زن یا روزهای دیگه عیدها اصلا دریغ از یه تبریک خشک وخالی

هر وقت یادآوردی کردم انجام داده ولی همیشه باید یادآوری بشه اینکه خودش محبتی کنه نه ...اینکه براش مهم باشم هیچ وقت توی چشمام نگاه نکرده و بهم بگه دوست دارم همیشه باید ازش بپرسم دوستم داری ؟ یه کلی سوال کنم تا به زور جواب خشک و خالی بده


قبلا به جدایی فکر می کردم ولی الان دیگه با وجود بچه ها دیگه برای جدا شدن خیلی دیره آخرین راهی که پیش پام می بینم سوختن و ساختن و دعا ست :323:

اینکه خدا یه جوری به دلش بذاره که قدرم رو بدونه سعی می کنم دیگه حرفی نزنم ولی تروخدا کمکم کنید با این دل بی صاحابم چه کنم چه جوری دلم رو آروم کنم چه جوری به خودم محبت کنم مثه یه بچه نیاز به نوازش و دوست داشته شدن دارم :47:

من یه زنم یه موجود احساساتی و غمگین و تنها و جز خدا هیچ پناهی ندارم هیچ پناهی ..........

خیلی سخته متأهل باشی و از تنهایی بسوزی و بسازی بارها مشاوره رفتیم بی نتیجه بوده گریه ها کردم اصلا قبول نمی کنه رفتارشو اصلاح کنه الان یک و نیمه شبه ولی هنوز برنگشته نمی دونم کجاست نه جرأت می کنم بهش زنگ بزنم فوری می گه بهم مشکوکی! از صد درصد حداقل به پنجاه درصد رفتاراش مشکوکم ولی چه کنم نه می تونم نه حوصله اشو دارم بلند شم زندگی م رو ول کنم بچه ها رو بذارم به امون خدا و پلیس بازی در بیارم ولی درمونده شدم فکر می کنم آخه این چه جوری نیازی نداره با همسری حرف بزنه عشق بورزه و یا خلوتی داشته باشه توی عالم خودشه دقیقا مثه یه کنیز توی خونش فقط خدمت می کنم خدمت خودش و بچه ها رو ................. سال ها سال تلاش کردم ولی هر دفه از یه راه تصمیم گرفتم این بار از راه دیگه ای وارد بشم می خوام رها کنم خودم از این همه حرص و جوش خوردن و غصه و غم ..............



به نظرتون چه جوری خودم رو آروم کنم ؟کاش خانواده ام نزدیکم بودند نه دوست نه خانواده .....بچه ها تنها کسانی هستند که در طول روز باهاشون حرف می زنم دوستی هم ندارم همسرم از دوست خوشش نمی اومد به هر کس یه انگی می زد حتی وقتی فهمید دوران تجرد با دوستانم بیرون می رفتم ناراحت که شد هیچی تا مدت ها این جریان رو به رخم می کشید و هنوز هم ..... تا یادش میاد سرزنشم می کنه ....کلن تک و تنها موندم الان تنها سرگرمی ام یه کلاس ورزشه که هفته ای سه بار می رم و بچه ها .....توی این سال ها به هر دری زدم بسته بود هیچی این مرد سرسخت و مغرور را به راه نیاورد نمی خوام راهکار برای تغییر همسرم بهم نشون بدید ...از تون می خوام کمک کنید چه جور با این جریان کنار بیام و یه جوری نیاز به محبتم رو حداقل کم کنم ......... ؟

سلام نیلوفر خانم عزیز چرا غمگین؟ خدا نکنه ک غمگین باشین با وجود این همه نعمت شوهر بچه و...
اینا ک گفتین مشکل نست ک گلم؟
ب نظر من یه چرخی تو همین سایت بزنین خواهید دید امثال شما زیادند راهکارهای پیشنهادی بهشون رو مطالعه کنید و بکار ببندین

اینجوری نیست که شما فکر می کنید قبول دارم زندگی های خیلی بدتر از من هم فراوون وجود داره و خداوند هر کسی رو به یه شکلی امتحان می کنه ولی اینکه حرف های منو بی دردی بدونید و اینجوری برداشت کنید یه خورده بی انصافیه .... با چند خط نوشته نباید به این راحتی قضاوت کنید کسی که پاش به اینجاها باز می شه و به دنبال همدلی می گرده مطمئن باشید زندگی ش داستانی داره من هنوز هیچی نگفتم .... از سال های دربه دری و روزهای سیاه دوران مجردی که بگذریم بخوام داستان همین سال های اخیر رو و رنج هایی که بردم رو توضیح بدم اگه قلم یاری کنه ایناست ...... روزهایی که تنها و بی کس زایمان می کردم با دردهای سخت بعد از سزارین و نگهداری بچه ای که بلد نبودم بغلش کنم و هیچ کس ......هیچ کس نبود حتی یه لیوان آبی دستم بده من سه برادر مهربون رو که پناه بزرگی بودند و نقش پدر رو توی زندگی برام داشتند توی چند سال پیاپی از دست دادم هر کدوم به یه شکلی مادر و پدرم خیلی وقته از هم جدا شدن و پدرم بی رحمانه تمام ارثیه اش رو به زن دوم بخشید کامل .....الان با یه خانمی که چشم دیدن هیچ کدوم ما رو نداره خوش و خرم داره زندگی می کنه و خدا رو شکر انشاالله همیشه خوش باشه آخرین باری که خونه ی همین پدرعزیز رفتم فکر می کنم 6 سال قبل یا شاید بیشتر بود هر دفه بیرون رفتیم با گریه برگشتیم فقط چند ماه یه بار بهش زنگی می زنم چون پدرم هست و باید مقابل خدا جوابگو باشیم به اندازه ی ارزنی دلش برای هیچ کس تنگ نمی شه اون از مجردی که هیچ عاطفه ای بهمون نداشت و همه چی رو مادی و غیر مادی از مون دریغ می کرد این از بعد از اون دوران که بچه هام اصلا رنگ بابابزرگی ندیدند عملن هیچ خانواده ای ندارم همین دو خواهری که برام مونده چنانی زیرآب زندگی م رو می زدند و می زنند یعنی مگر اینکه دستشون بهم نرسه اینو خیلی دیر متوجه شدم بعد از اون که سال های سال از تنهایی شدید بهشون پناه می اوردم و اونا هم با لبخند منو به سیخ می کشیدند یه وقتی متوجه شدم که دیگه خیلی دیر شده بود به خاطر حسادت اینکه یکی شون مطلقه است و یکی دیگه هم شوهرش بیکاره و معتاد شوهرم به نظر اونا و به ظاهر بهتر بود اینکه اونا قسمت خوبی توی ازدواج نداشتند و خیلی بدبیاری اورده بودند چیزایی که واقعا من دلم نمی خواست و کاری هم ازم بر نمی اومد برای خوشبختی شون بکنم فقط سعی می کردم هر چی از دستم بر میاد بهشون کمک کنم حتی همین کمک ها رو رد می کردند و انگار بهشون توهین می شد خیلی بی رحمی در حق ام می کردند و تنها کاری که تونستم بکنم این بود که ازشون فاصله بگیرم و باز به یه تلفن زدنی اکتفا کنم ولی خدا همه جا باهام بود همیشه کمکم می کرد از وقتی ازدواج کردم همیشه روی لبه ی تیغ زندگی می کردم سال ها گذشت تا تونستم قلق خانواده ی شوهر رو به دست بیارم و روی دخالت هاشون مدیریت کنم این وسط سنگ اندازی ها و پوست موزهای خواهرام هم ماجرا رو همیشه بدتر می کردلطف خدا کمک کرد زندگی م رو نجات بدم.......

به قول حضرت علی علیه السلام برای از دست داده ها نباید افسوس خورد یه روزگاری قبل از اینکه اینقدر فرسوده بشم بهترین موقعیت های ازدواج رو زمان مجردی داشتم اما چشم و گوش بسته عاشق شوهرم شدم و اون رو انتخاب کردم از همون اول آدم خوددار و سرد و تو داری بود ولی بی جهت و با ساده لوحی فکر می کردم بعد از محرمیت و ازدواج اوضاع تغییر می کنه که هیچ اتفاقی نیفتاد الان همسرم با خانواده ش روزگار خیلی خوبی داره خدا رو شکر خیلی خوش اند و ضمنا حواسشون هست که فقط پسرشون خوش باشه باهاشون نه تنها رو به عروس غریبه نمی دن که همیشه باید مواظب باشم دردسری برام درست نکنند خنده و یه شوخی معمولی با اونا برام گرون تموم می شه اینا رو پذیرفتم چون می بینم خیلی از زندگی ها اینجوره و تقریبا بی خیال اذیت های اونام ....

اینجا هم ولی خدای مهربون باهام بود خدا هوای آدمای غریب و تنها رو همیشه داره هوای دل های شکسته و غمگین و اشک های تنهایی و بی کسی ها رو..... همسرم هیچ وقت منو درک نکرد خودم هم مسیرها رو اشتباه می رفتم با قهر و گریه یعنی مسکن های موقتی رفتاراشو مثلا مدیریت می کردم ولی یه روزی متوجه شدم که چقدر اشتباه می کنم و همه ی مشکلات عین روز اول سر جاشونه ......خیلی وقته بریدم ..... سعی می کنم به همه ی همین چیزایی که گفتم اصلا فکر نکنم همیشه با تمام وجود از این فکرها فرار می کنم و خودمو مشغول می کنم با بچه ها با خرید با ورزش با کارهای خونه و غیره .....

اما غمگینم ....تنهام .... و نمی دونم چه جوری این همه تنهایی رو تحمل کنم چرا هیچ وقت نتونستم به این تنهایی ها عادت کنم؟!روحیه ام برونگراست آدم های درونگرا مشکلی با تنهایی شون ندارند و توی عالم خودشون سیر می کنند ولی من دلم نمی خواد اینجوری تنها باشم همسرم هم خیلی مخالف دوست و دوست بازیه فکر می کنه یه زن متأهل فقط باید به امورات خونه و خونواده ش رسیدگی کنه هر چند خودش هزار تا دوست و آشنا داره ....

سلام نیلوفر جان...
من به یک نتیجه بزرگ تو زندگی خودم و هر که می شناسم دارم....
همه ما در عصر حال به سندرم تنهایی دچار هستیم....آدما اصلا تکیه گاه نیستند......چه در دوران مجردی و چه متاهلی......
باید سعی کنیم رو پای خودمون وایسیم......
خیلی جالبه وقتی به دستورات دینی خودمون هم نگاه می کنیم می بینیم که بهترین اعمال انفرادی ترین اعماله.....نماز رو به جماعت می خونیم ولی خودمون داریم به تنهایی با خدا حرف می زنیم.....نماز شب که اینقدر تاکید شده باید نصفه شب که خلوتترین زمانه خونده بشه.....ما باید یاد بگیریم فقط خدا رو داریم...فقط!!!!
و خدا هم می خواد ما این رو بفهمیم .......:72:
ما باید دوستدار دیگران باشیم ولی نه وابسته و تکیه گاه.....وابستگی فقط برای خدا باید باشه...وقتی زندگی نامه بزرگان رو می خونیم می بینیم که اونا هم فقط خدا رو می دیدند و در این ایمانشان چقدررررررر آرامش داشتند....

سلام نیلوفرجان.
من سنم کمتر از شماس و تجربه ی ازدواج را هنوز ندارم.ولی تاپیک قبلیتون و این پستتون را خوندم.چیزی که برام عجیب بود این بود که شما خییییلی طولانی می نویسید. ولی طرز نگارشتون طوری هست که آدم خسته نمیشه.یعنی استعداد نویسندگی دارین.تا حالا متوجهش شده بودین؟
نیلوفر من درمورد شوهرت راهکاری ندارم.ولی درمورد شخصیت خودت راهکار دارم. لطفا ناراحت نشو.تو خیلی وابسته هستی و نیاز به محبت داری.حق هم داری.با توجه به گذشته ای که تعریف کردی.اما با توجه به شرایطت اونو دریافت نمیکنی.میدونی شاید من نتونم خودمو بذارم جات با همه ی سختی هایی که کشیدی و میکشی. اما اینو بدون که تو تنها نیستی.روی این زمین همه غصه دارن.پس راهی پیدا کن که فراموشش کنی.راهی پیدا کن که شخصیتت از شوهرت مستقل شه و بش التماس محبت نکنی..من تو رو نمیشناسم.اما هر کسی یه استعدادی داره.خودتو کشف کن.هنوز سال های زیادی از عمرت باقی مونده.توی چی استعداد داری؟ مثلا همین نوشتنت که به نظر خوبه.یکم بنویس.بعد برای یه مجله بفرس.شاید اونام با من موافق باشن.یکم بخون.رمان بخون.یا استعدادهای دیگت را دنبال کن.
اما اگه تونستی جلو بری چیزی که من درمورد نیلوفر میبینم اینه : نیلوفر یک ساله دیگه توی یه زمینه ای در حال پیشرفته. به بچه هاش میرسه و از شوهرش محبت نمیخاد.به خودش وابستس.
سه سال دیگه : نیلوفر تو زمینه ای که شروع کرده اسم در کرده و........
نیلوفر یه آدم موفقی میشه .دیگه شوهرش را از خودش بالاتر نمیبینه و حتی ممکنه توجه شوهرش به شخصیتش جلب بشه و شخصیتت را ستایش کنه.
ولی..... نیلوفر برای خودت باش.برای خودت زندگی کن.نه شوهرت.تو الان داری برای اون زندگی میکنی.
امیدوارم خودت را پیدا کنی.:72:

سلام نیلوفر جون منو ببخش قصدم این نبود که شما رو ناراحت کنم یا مشکلتر رو دست کم بگیرم

سلام نیلوفر خانوم
زندگی سختی داشتین . چون از خوانواده به اندازه کافی محبت دریافت نکردین اینو یکجا از شوهرتون میخواین . همینم باعث شده اونم ازتون دور بشه . راه حلش هم قهر وگریه و بی توجهی نیست . بالا بردن اعتماد به نفستون راهشه
من از شما کوچیکترم مثل شما خیلی عاطفیم ... اما هر وقت تو زندگیم اعتماد به نفس خوبی داشتم ادما بیشتر جذبم میشدن..
طریقه محبت اقایون با خانوما فرق داره ... اقایون بیشتر عملی نشون میدن مثلا همون که سعی میکنه زندگیتونو تامین کنه یا خیلی کارای دیگه واسه بچه هاتون براش اهمیت دارین که اینکارارو میکنه شاید از نظر خودش اینا محبته واسه همین میگه قدر منو نمیدونی ..
بعضی مردا نمیتونن زبونی بگن ... شما باید روحیات همسرتونو بهتر بشناسین و به دلیل اینکه از خوانوادتون محبت دریافت نکردین انتظار خیلی زیاد ازش نداشته باشین ..

سلام نیلوفر جان:72:
وقتی نوشته ات را خوندم درکت کردم که چقدر برای یه خانم عاطفی می تونه شرایطت سخت باشه.
اولش می خواستم برات بنویسم که چه جوری همسرت را متوجه کنی. مثلا می خواستم بهت بگم با هم فیلم آتش بس را ببینید و بعد با یه هوشمندی خاصی به همسرت بعضی چیزها را بگی.
بعد متوجه شدم که شما مشاوره رفتین و حتما مشاوره به خوبی به همسرتون گفته و ایشون از روی نا آگاهیشون نیست که بی توجه هستند.

راستش من قویا این حس را می کنم که همسر شما علاوه بر اینکه ذاتا کمرنگی عواطف دارند (خیلی از مردها دارند)و دست خودشون تا حدی نیست از اون دسته از آقایونی هستند که وقتی خانومشون بهشون بچسبه ازش دور می شن!

یه زن اگر طلب محبت می کنه باید حتما توش ناز هم باشه.یا حداقل بعضی وقتها این هم باشه.همیشه یه جوری نباشه که یعنی تو را خدا بهم محبت کن. دقیقا منظورم اینه گدایی محبت نکن!
یه جوری باشه که او خودش محبت کنه یا وقتی تو می خوای از جنبه ناز بخواهی... (همون جمله معروف:زن مظهره نازه و مرد مظهر نیاز)

دقیقا از همین فردا باید به خودت برسی... باید عزت نفست را ببری در حد تیم ملی... باید اول خودت خودت را دوست داشته باشی.
باید به خودت عشق بورزی. باید وقتی خودت را تو آینه می بینی لپت را بکشی بگی عجب دختر خوشگلی...
یه جوری بشی وقتی از کنار همسرت رد می شی بگه وااای من چه خانومی دارم! نکنه از دستش بدم!!! خیلی ها در حسرتش هستند!
این" نکنه از دستش بدم" را باید در همسرت زنده کنی!

حتما برو کلاس ورزش مثل پیلاتس... تو اینترنت تحقیق کن...
به زیباییت برس. چند تا ماسک سرچ کن...
من از پشت نوشته هات حس می کنم خانم با استعدادی هستی. ادامه تحصیل بده! چرا که نه؟ یه خانوم تحصیل کرده بشو...مثلا مشاوره بخون. دانشگاه های علمی کاربردی هم دارند!می تونی ادامه بدی.بعد هم یه شغل مناسب.دامنه فعالیت اجتماعیت را زیاد کن! دوستان زیاد داشته باش...
بذار همسرت حس کنه شوهر یک خانم تحصیل کرده اجتماعی جذاب هست! که خیلی ها در حسرتش هستند

عاشق خودت باش. این حس را به همسرت منتقل کن که لنگ اون نیستی و نه تنها تو لنگ او نیستی او باید خیلی هم دلش بخواد تو را داشته باشه!
اون وقت میاد به سمتت... جذبت میشه... دلش می خواد تو بیشتر بهش توجه کنی... یه خانم جذاب که همیشه هم ممکن نیست در همه وقت داشته باشدش... و برای خودش کلی برنامه و هدف داره!
وقتی جذبت شد اون وقت این شما هستی که خیلی وقت نداری... شما باید براش ناز کنی...بگی حالا ببینم چی میشه و...
وقتی بیشتر جذبت شد شما هم یکم محبت کن. ولی در حد جنبه اش نه بیشتر...
بعد کم کم بفهمه وقتی می تونه تو را داشته باشه که او هم شوهر خوبی برای تو باشه.او هم برای تو وقت بذاره!وگرنه بی کار نیستی که بخوای مفت و مجانی در اختیارش باشی و هر وقت که او اراده کرد....

این نظر شخصی من بود و خودم حس می کنم درسته.ولی شاید هم از نظر کارشناسی کامل و درست نباشه. ولی مطمئنم تا خودت اول عاشق خودت نباشی و به خودت عشق نورزی همسرت عاشقت نمیشه و به تو عشق نمی ورزه.

موفق باشی

سلام عزیزم من خودم تجربه کردم یه مدت رابطه جنسی من همسرم کم شد چون من رابطه جنسی رو به چشم عاطفه و احساس همسرم نگاه میکنم خیلی ازش دلخور شدم طوری که حتی به خودم گفتم این زندگی رو تمومش البته مسایل دیگه هم بود یه شب خیلی عصبی شدم داشتم به جدایی فکر میکردم ولی با خودم نشستم منطقی فکر کردم گفتم به فرض جداشم باید برم خونه مادرم اونجام باید طعنه بشنوم خاهرا عروس داداش هرکی یه تیکه بندازه بهترینحالت اینه که یه خونه مستقل داشته باشم و جداازشون زندگی کنم که امکانشبرام نیست و اون هم دردسرای خودش داره و از لحاظجنسی گرم هستم و میدونم بعد طلاق یه مدت باید مجرد باشم حداقلش یه سال دربهترین حالت در ازدواج مجدد پسر که نمیاد یه زن مطلقه رو بگیره دخترای مجرد هنوز موندن درنهایت کسی که خودشم طلاق گرفته میاد اونم حتما یه مشکلاتی داره که جدا شده معلموم نیست شاید خانوم باز باشه بداخلاق باشه یا ........بنابراین تو خونه خودم باشم هم مستقلم خانوم خودمم طعنه طلاقی بودن نمیشنوم هرازگاهی هم از لحاظ عاطفی تامین بشم حداقل اسم یه مرد رومه برا خودم باشم البته با احترام با همسرم زندگی کنم انگار همخونه ایمه باشادی خندهباهاش طی کنماین فکر جدا باعث شد دیگه چیزی از همسرم گدایی نکنم و مستقل هم از نظرخودم و هم از نظ همسرم باشم یعنی اگه عشق داد چه بهتر اگه ندادبازم من مستقلم و همین باعث شد تملم بالا بره البته همراه شادی درونی نه غمگینی و اینبار همسرم جلو اومد البته هرگاه به دلایلی بکشه کنار من ناراحت نمیشم دوباره درخاست کننده اون میشه وکلا برنده منم

دوست خوبمون خانم مصباح الهدی به نکات خوبی اشاره کردند.

دوست عزیز برای دوست داشته شدن باید دوست داشتنی بشی.

اول از همه باید اونقدر از درون قوی و غنی بشی که خودت از خودت احساس رضایت داشته باشی .احساس کفایت بهت دست بده.

این در صورتی امکان پذیره که اول از همه خودت رو بشناسی ، نیازهات رو بشناسی . برای شناخت وی خودت لازمه روی عملکردهات و بازخوردهاش چه از طرف دیگران چه بازخوردهای احساسی خودت متمرکز بشی.

مدام باید درحال تحلیل خودت باشی

کجا رو چگونه عمل کردی ؟

آیا درست عمل کردی؟

بهتر می شد عمل کرد؟

کجاشو اشتباه رفتی ؟

روش درستش چی بود ؟

من چه احساسی داشتم ؟

در چه صورت احساس بهتری دارم ؟

کدوم حس رو در اون زمان باید تعدیل کنم ؟

.
.
.
.
وسوالاتی از این دست.

برای سنجش احتیاح به یک میزان و معیار دارید که اون وابسته به هدف زندگی تونه . و هدف باید به گونه ای باشه که کمترین وابستگی رو به پارمترهای متغیر داشته باشه.

شناخت خودتون ، نیازهاتون ولایه های احساسی و درست عمل کردن به شما یک لذت درونی می ده این لذت درونی باعث می شه شما از درون غنی و قوی بشید.

در کنار این لازمه یک سری مهارت های زنانه رو یاد بگیرید زنی برای همسرش جذابه که از درون قوی و غنی باشه در عین حال زنانگی داشته باشه.

زنانگی به صورت خلاصه اینکه در رفتار ظریف و لطیف باشه ،پر از ناز و عشوه باشه برای همسرش ، شیرین زبان باشه ، شاد و خوش رو باشه ، تمیز و مرتب باشه ، به زیباییش و سلامتیش اهمیت بده ، یادته قدیمیها به زن می گفتند ضعیفه ؟!!!»

شاید حس بدی به ما زن ها دست بده با این لغت اما اصلش همینه باید به گونه ای رفتار کرد که مرد خودش رو قوی ببینه و زن رو موجودی ضعیف که احتیاح به حمایت داره این زن فوق العاده برایمرد جذابه .

در عین حال که از درون قوی هستی برای مردت ضعیف باش و بهش این امکان را به وفور بده که تامینت و حمایتت کنه.

به روابط جنسی اهمیت بده و برای همسرت لوند و عشوه گر باش.

ما خانم ها توانایی هاوپتانسیل هایی در حد اترژی هسته ای داریم که بی خبر از اون هاییم و بی کار می شینیم و دایم در حال غصه خوردنیم که چرا همسرمون دوستمون نداره چرا جذاب نیستین چرا ......

اولین وتنها راه حلی که برای جذاب شدن به ذهنمون می رسه اینه که پاشیم بریم آرایشگاه موهامونو بلوند کنیم بعدش بریم باشگاه شکممون رو آب کنیم.

اینا لازمه اما کافی نیست جذابیت اصلی در کردار ، رفتار و گفتاره.

تمام این موارد زمانی عملیه که منتظر بازخورد از همسرمون نباشیم فقط و فقط به خاطر رضایت درونی خودمون باشه اما مطمین باشید با درست عملکردن متعاقبا بازخوردهای مثبتی دریافت خواهید کرد.

یک نکته رو یادم رفت بگم برای همسرتان مادری نکنید.

علت اینکه اینقدر توی پست هام زیاد نوشتم این بوده که بیشتر از سه پست نمی شه در طول یک روز ارسال کرد

- - - Updated - - -

سعی کردم روی وابستگی هام کار کنم شما به نکته ی خوبی اشاره کردید علت بیشتر ناراحتیهاهمین وابستگی عاطفی خیلی زیادم بود

اگه باز کامنت منو حرف نکنن ,
برات 2 تا پیشنهاد دارم. اول این که روی یه استعدادی مثل نویسندگی کار کن. خود من سه ساله برای دلم مینویسم و اخیرا خیلی اتفاقی یه نفر از نوشته هام خوشش اومد و الان 2 تا از داستانهام در مرحله مجوز برای چاپ هست.
حتی اگه کسی هم نخونه میتونی یه وبلاگ بسازی یا توی فیسبوک یه پیج بسازی و داستان هاتو مثل سریال بزاری. مثلا هفته ای یه قسمت. انقد قشنگ به نوشتن وابسته میشی که نصف مشکلاتت فراموش میشه.

مورد بعدی این که طبق گفته اون یکی دوستامون, سعی کن دوس داشتنی باشی. ولی به شوهرت نچسب. برای خودت آرایش کن و لذت ببر. کتاب بخون و کتاب بنویس و برای خودت خوش باش. شوهرت کم کم ببینه داری مستقلا توی دنیای خودت زندگی میکنی بهت نزدیک میشه.

مورد آخر این که پیشنهاد میکنم اگه میتونی برو سرکار. تا با آدمهای جدید و همکارهای خانوم و محیط جدید آشنا بشی. با توجه به این که دغدغه مادی نداری, مهم نیس شغلی که انتخاب میکنی حقوقش چقده, مهم اینه که محیطش روحیه تو اروم کنه. مثلا میتونی تو شرکتهای خصوصی که کارشناس فروش و بازاریاب تلفنی استخدام میکنن مشغول به کار شی. حقوقش مطمئنا پورسانتی و کم هست ولی محیط کارمندی و خوبی خواهی داشت. خیلی راحت تودنیازمندیهای همشهری بخش استخدام کارمند فروش میتونی دنبال این شغلهایی که گفتم باشی.

و یه چیز دیگه.
شوهرت رو زیاد دست بالا نکیر. توی تاپیک قبلیت هم گفتم. انقد تو ذهنت شوهرتو خاص و بزرگ و گنده ساختی که این گندگی کاذب داره خودتو له میکنه.

پس شد خلاصه حرفامون:
1- یه وبلاگ یا پیج بساز و داستان کوتاه یا داستانهای. سریالی بنویس تا فکرت پر و بال بگیره. برای خودت برنامه ریزی داشته باش مثلا هر هفته شنبه بآید یه قسمت جدید رو آماده کرده باشی.

2- برای خودت لذت ببر و توی خونه لباسهای شاد برای خودت بپوش و موزیکهای شاد گوش بده و برای خودت دوس داشتنی باش

3- سعی کن یه شغل با تایم کم اما توی محیطی کارمندی و دلچسب بدون توجه به مبلغ حقوق پیدا کنی. میگم بدون توجه بهدجقوق که بتونی راحت تر مشغول شی. کارهای با حقوق کم راحت تر پیدا میشه.


موفق باشی

می بخشید چه اصراریه ؟! دو تا از دوستان اینجوری نوشتن ولی من اصلا از داستان نوشتن و غیره خوشم نمیاد و آدمای اینجوری هم حوصله امو سر می برن وبلاگ هم دارم ولی به ندرت چیزی می نویسم بیشتر عکس اونجا می زنم یا یه جمله ی قشنگ و یا گاهی درد ودل ..... تعریف از خودم نباشه استعداد زیادی در زمینه ی خیاطی دارم دقیقا از بچگی خیاطی کردن رو شروع کردم و ادامه دادم مشتری دارم و درآمدی ولی اینا کافی نیست اینا جای محبت همسر رو نمی گیرند ....

- - - Updated - - -

به یه جاهایی رسیدم که دیگه همسرم رو دوست ندارم انگاراین همه عمر به دیوار علاقه مند بودم : دیوار به من محبت کن! ای سنگ به من توجه کن! دریغ از دست نوازشی دریغ از یک جمله ی محبت آمیز کمبود محبت و ظاهری که توجه خیلی ها رو به خودش جلب می کرد همیشه منو در معرض خطر قرار می داد ولی هرگز پا روی وجدانم نگذاشتم ترس از خدا تنها عاملش بود در این جامعه ی پراز گرگ دلم خوشه حداقل زن شریفی بودم حداقل حتی توی دلم تو ذهنم .... چه دنیای واقعی چه مجازی....



کاش از خدا می خواستم مرد مهربانی رو نصیبم می کرد شاید تاوانه....


صبح ها که چشمم باز می شه با ادامه ی فکرهای شب گذشته بیدار می شم و این سوال که در نهایت دلتنگی از خودم می پرسم : تا کی تنهایی؟؟! گاهی قطره ی اشکی می ریزم روزها رو تند و تند خانه داری می کنم خانه ای آراسته و مرتب بچه های تر گل ورگل و تمیز ....


دوستش ندارم سر درگریبان خودم دارم می گن زندگی از ده تا یکی ش علاقه است نه تاش گذشت سعی می کنم با گذشت و فداکردن خودم و خواسته هام چهار دستی خونه رو بچسبم خیلی اوقات کنج دلم آرزو می کنم برم یه جای خیلی دور و تنهای تنها باشم فقط سقفی و سکوت اما باز مثه کسی که در مقابل گردباد قرار گرفته باشه به شدت دیوارهای این خونه رو می چسبم باقی عمر که هیچی .... حتی 5 دقیقه حاضر نیستم این آشیونه رو ترک کنم

خانوم نیلوفر غمگین میشه خیلی خلاصه بفرمایید از دوستان چه انتظاری دارید؟طرزنوشتنتون مشخصه که قصد ندارید قدمی برای خودتون بردارید .

سلام دوست خوبم:72:

من ازدواج نکردم ولی راستشو بخوای میدونم که منم خیلی عطش محبت دارم و در عین حال تنهام. من تنهایی خودمو با خوندن کتاب پر میکنم. کتاب های با محتوا و ارزش که در قالب رمان نوشته شده. البته کتابهایی رو میخونم که بهم معرفی بشه نه هر کتابی که توی ذوقم نخوره و رهاش کنم. از کسی میپرسم که سلیقه اش و طرز فکرش بهم نزدیکه. وقتی کتاب میخونم حسسسابی شاداب میشم و نیاز به هیچ همصحبتی ندارم. اونقد غرقشون میشم که به چیز دیگه ای فک نمیکنم. این خاصیت رمانه که آدمو درون خودش میکشه. تازه میدونم آدم دوس نداره تنها بیرون بره اما اگه یه کتاب همراه خودت ببری توی پارک بشینی بخونی از تنهایی هم در میای. اگه مرتب بری اونجا میتونی دوست جدید هم پیدا کنی.

تازه جلوی دیگران هم کلی واست وجهه و اعتبار میاره که با فرهنگی و اهل کتابخوندنی :303:. از قدیم گفتن کتاب بهترین دوسته:305: و من اینو تازگی به معنای واقعی درک کردم. اگه دوس داشتی اسم کتابامو برات میذارم.:46:

هر انسانی برا خودش یه سری چیزارو داره که باهاش زندگی میکنه.زندگی بدون اون سخت میشه.
یکی نوشتن.یکی فیلم.یکی ماشین.یکی عکاسی.یکی مجسمه سازی.یکی نقاشی.یکی کفتر.یکی کارهای هنری.یکی ورزش و .......
اینجوری زندگی کردن آدمو میکشه.

شوهرم اصلا نگاهم نمی کنه یه کلی آرایش می کنم به خودم می رسم بهترین سفره رو می چینم غذا می خوره بی تشکر می ره بعد صورت من وقتی که به چشمای افتاده ی او دوخته می شه دیدنیه ! باورم نمی شه یه نگاه توی صورتم نمی اندازه بچه ام هی بالا پایین می پره و هی می گه مامان چقدر قشنگ شدی!

یه گوشی دستشه و بعداز کلی صدا زدنش و آخر دست ناراحت شدنم به زور کنارش می گذاره هیچ تلاشی نه می کنه که این وضعیت بهبود پیدا کنه نه هیچ اهمیتی براش داره ظاهرا راحته مشکلی با این شکل زندگی نداره

مشکل منم که دارم جنون می گیرم


همیشه در حال دست و پا زدنم بدون اینکه نجات پیدا کنم


دلم یه ذره محبت می خواد یه ذره نوازش با چیزای خیلی ساده و پیش و پا افتاده هر چه تلاش می کنم بی فایده است



من نمی دونم چیه این مرد سنگی رو آخه دوست دارم مثه یه تیکه سنگه !

همیشه تصور می کنم توی رویاهام ....که من مرده ام و این بالاخره خوشبخت شده ......


فکر می کنم باید منو ول کنه بره تا خوشبخت بشه و اصلا این چیزیه که شوهرم می خواد


و زندگی همچنان ادامه داره ..... مثل یخ ................مثل برج زهرمار

سلام عزیزم درکت میکنم سخته ولی خودت میدونی که جدایی سختتره شدیدا اونم با دو بچه پس برای زندگی بهتر پیشنهاد میکنم همه ارزوهات و انتظار ات از شوهرت رو رو یه کاغذ براش بنویس و بهش بده بخونه باید ریشه مشکلت رو حل کنی ایا شوهرت از اول اینطور بوده؟؟؟؟ اکثرا مردا نشون دادن محبت رو بلد نیستن یا خجالت میکشن چون غرور دارن پس اول نامه بهش بده ولی تقریبا خلاصه و مفید چون مردا خیلی حوصله خوندن ندارن بعد اینکه از نوشتهاتون متوجه شدم چون ازشوهرت دلخوری بیشتر غرغر میکنی خیلی شاد نیستی کسل کننده میشی فرض که شوهرت با گوشیش ور میره دلیش اینه که اون براش جذاب تره شادش میکنه خلاهاشو پر میکنه پس اونطور باش وقتی نامتو خوند بگو تو هم برام یه نامه بنویساز خاستهات اونوقت از ناگفتهاش وکمبوداش اگاه میشی و بهتر میتونیدرکش کنی ولی سادهترین راهکار شاد بودنهمثل یه دختر شیطون توکل بخدا درست میشه
درضمن حتما تو نامت و بعدا کلامی ازش بخاه چیکار کنه چرا فکر میکنی مردا خودشون میدونن ولی انجام نمیدن مثلا غذا تمومشد باشیطنت بگو خانومقشنگم دست گلت درد نکنه شوهرت میفهمه باید بعد غذا اینجوری بگه ارایش کردی جلوش وایسا بگو عزیزم چه خشگل شدی بگودوست دارم اینارو بهم بگی کم کم عادت میکنه اول باید مثل بچه دبستانیا بهش یاد بدب تکرار کنی تا عادت سن

اوضاع خونه آرومتره ............احساس می کنم زوری نیست محبت طلبیدن ...........مثه طلبکارا محبت می خواستم فکر نمی کنم هیچ مردی حاضر بشه اینجوری به همسرش محبت کنه ......

آرامش خودم بیشتر شد وقتی به اینجا رسیدم

شوهرم اونقدرها هم بد نیست از خیلی از مردهای فامیل هم بهتره بدتر از اینو می بینم دارن زندگی می کنند

یه چیز دیگه هم هست دلم نمی خواد دیگه هیچ وقت هیچ وقت فکر ترک این خونه رو به ذهنم بیارم با خودم عهد کردم برای همیشه حتی به زبون نیارم

دیگه هیچ وقت شوهرم رو به رفتن تهدید نمی کنم
فکر می کنم تهدید به مرد جماعت اثر نداره

مردای ایرانی که هیچ این شوهری که من دارم یه مرد خیلی مغرور

غرور از سر و روش می باره هر کی ببینتش اینو فورا متوجه می شه حالا حساب کن همچین مردی رو من هی تهدید کردم !

فکر کنم با روش های زنانه و احترام بیشتر رام بشه

حتی اگه نشه هم

باز خیلی از رنج های خودمو تحمل می کنم و صبر مقابل این مشکلات رو مثه همیشه به امام همون روز هدیه می کنم خیلی این نیت آرومم می کنه و احساس می کنم یه برکتی هم توی زندگی م میاد ...... اینو واقعا می بینم

از دوستانی که راهنمایی کردند و وقت گذاشتن ممنونم:72: