وابستگی مادرشوهرم به همسرم و برعکس

سلام خدمت تمام شما دوستان همدردی. این مشکلی که الان میخوام در موردش حرف بزنم میدونم خیلیا باهاش درگیرن. ولی واقعا دوستان باید چیکار کرد در این موارد؟

باید بگم این وابستگی تقریبا دو طرفه است . و بیشترین عاملش مادرشوهرمه که دلش میخواد شوهر من همیشه تمام مشکلات اونها رو حل کنه. برای همین تا کوچک ترین مساله و مشکلی تو خونشون پیش میاد اولین کاری که میکنه شوهرمو در جریان میذاره و یا اگر اون چیزی نگه شوهر من خودش وقتی زنگ میزنه اونقدر سوال از همه چیز میپرسه تا بالاخره میفهمه مشکلی وجود داره و دنبال راه حل میگرده برای حلش. کلا خانواده شوهرم مشکلات زیادی دارن ( از بیماری گرفته تا قرض و بدهی و ازدواج برادرشوهر و خواهر شوهر و کار پدر شوهر و اجاره نشینی و ..)

خلاصه تا میایم یه دو روز خوب باشیم وزندگیمونو کنیم میبینم دوباره یه چیزی پیش میاد تا شوهرم ناراحت بشه و زندگی به کام هر دو مون زهر بشه.

تو حالت های عادی هم کلا دارم میبینم چقدر شوهرم هواشونو داره و تقریبا هر روز باید با مادرش تلفنی صحبت کنه. منم تا میبینم داره با مامانش حرف میزنه همش از تررس اینکه حالا مادره چی بگه که شوهرمو ناراحت کنه مبترسم. خیلی وقتا مادرشوهرم حتی با یه سرماخوردگی کوچیک اونقدر این بیماریشو با آّ و تاب براش تعریف میکنه که دل این بیچاره رو میبره.

دلیل این کارهای مادرشوهرم هم فقط به خاطر اینه که توجه شوهرمو به خودشون تا میتونه بیشتر و بیشتر کنه . ججون خودم میفهمم چقدر به شوهرم وابسته ان.(جتی اگر شوهرم به مادرش بگه بیفت تو چاه اون با کلی چشم و حتما و این چیزا خودشو مینداره تو چاه.)

نمونش همین دبروز. خیلی با هم خوب بودیم تا اینکه تو همین حال یهو گقت به بابام یه زنگ بزن. پاهاش درد میکنه.گفتم به بابات زنگ زدی؟ گفت نه. مامانم گفت. فهمیددددددددم که ای وااای دوباره امروز هم زنگ زده به خونشون . اگر در روز دو سه باز نزنه یک باز رو حتمااا میزنه. خلاصه از اون موقع که فهمیدم زنگ زده و مادرشوهرم پادرد ساده پدرشوهرمو با کلی آّ و تاب تعریف کرده منم دیگه رفتم تو لاک خودم. شوهرم گفت چیزی شده؟ میدونستم نباید بفهمه که من از تلفن زدنش به خونشون نارحات میشم. برای همین تمام تلاشمو کردم تا چیزی متوجه نشه.

ولی واقعااا باید چیکار کنم؟ تو این موارد و وضعیت ادم باید چه رفتاری از خودش نشون بده؟

میدون اگر به شوهرم بگم به هیچ عنواااااان قبول نمیکنه و میگه خانوادم هستنو باید از حالشون باخبر بشم. اخه اینا دزست ولی داره به زندگی ما هم لطمه میزنه این کارها.

از دوستان خوبم میخوام اگر کسی چیزی به ذهنش میرسه راهنمایی کنه.

واقعا موووندم چیکار کنم از دست خانوادش .

جالب اینجاست که مادرشوهرم در مرود این چیزها به من چیزی نمیگه وفقط با پسرش درد و دل میکنه. وقتی به من زنگ میزنه فقط در حد احوالپرسی معمولیه.

یکبار که به مادرشوهرم گفتم که شوهرم ناراحت میشه وغصه میخوره وقتی میبینه شما مشکگلی دارین و نمیونه کمک کنه (جون ما تو شهری دور از اونها هستیمم) در جواب بهم گفت اشکالی نداره محکم میشه. مرد باید محکم باشه.

خلاصه نمیدونم چطور باید این حس بد خودمو کنترل کنم.

نمیدونین چقدر داره به زندگیم ضربه میزنه.

سلام

این مسله که ایشون روزی بک بار زنگ بزنند و حال خانوادشون بپرسند چه ضربه ای به زندگی شما میزنه؟ ؟

شما هم مگه به خانوادتون زنگ نمیزنید؟ حالشونن و نمیپرسید؟

برخی مادر ها عادت دارند به این طریق یعنی بیمار نشون دادن خودشون توجه فرزندشون و جلب کنند، دیگه هرکسی یک شیوه ای داره، برخی مادرها هم هستند مریض میشند ولی برای اینکه فرزند و ناراحت نکنند حرفی نمیزنند تا خدایی نکرده اتفاق بدتری بیوفته.

بنظرم هردوش بده افراط و تفریطه، ولی اخلاق پدر و مادر ها و که سنی ازشون گذشته و نمیشه تغییر داد، از همسرتون هم نمیتونید انتظار بی توجهی داشته باشید چون مادرشون هستند ناخودآگاه نگران میشند، هردفعه و فکر میکنند نکنه این دفعه جدی باشه و خدایی نکرده با بی توجهیشون موجب اتفاق بدتری بشند،مطمعن باشید شما هم اگر جای همسرتون بودین همینقدر نگران مادرتون میشدید.

بنظرم سعی کنید حساسیت نشون ندید که خدایی نکرده باعث سوتفاهم برای همسرتون بشید.

سلام
ببینید، توی بعضی از خانواده ها، زن از شوهرش تامین عاطفی نمیشه و یا شوهر خوب از پس مسئولیتای خانواده برنمیاد ،حالا نسبتا متفاوته بیاین بدترین حالتو بررسی کنیم؛ معمولا با به دنیا اومدن بچه ی پسر،به خصوص پسر ارشد، مادر به این بچه وابسته میشه؛ و رفته رفته در طول سال ها، اونو جایگزین روانی شوهرش میکنه. از اون طرف پسر هم پر میشه از حس تامین و حمایت از خانواده، و در واقع هر مردی این نیاز رو داره ولی این طور پسرها یکم زود به این جایگاه می رسند.
بدترین کار ممکن اینه که شما بخواید با این رابطه ی قوی مقابله کنید و یا اینکه خودتون رو مغلوب اون بدونید یا رقیب بدونید یا ... . اون رابطه هیچ منافاتی با رابطه ی شما و همسرتون نداره؛ بنابر این وجودش به خودی خود هیچ مشکلی نداره؛ مشکل وقتی پیش میاد که فکر کنید اون رابطه آسیب میزنه به رابطه ی شما، در حالی که این فکر و رفتارهای ناشی از این فکر آسیب زا هستند.یه نکته ی دیگه اینکه امکاناتی که شما به عنوان همسر در اختیارتونه هیچ وقت در دسترس مادر شوهرتون نیست ،توی سایت تاپیکای رفتاری زیادی در خصوص روابط همسری داریم حتما مطالعه کنید. ( مثلا این انجمن : شوهران و زنان از یکدیگر چه انتظاراتی دارند )
پس واقعا نیازی نیست ناراحت بشید، حتی می تونید وقتایی که میبینید مشکلی برای خانوادش پیش اومده باهاش همراهی کنید، مطمئنا این دلگرمی دادن ها ، صحبت کردن ها و ... باعث قوی شدن رابطتون می شه، در واقع اینا فرصتای طلایی هستند برای تقویت ارتباط عاطفی بین شما و همسرتون، راحت از دستشون ندید!
با آرزوی خوشبختی

سلام عزیزم شما از بی مشکلی خاستی برا خودت مشکل درست کنی خودت حساس کردی من خودم به شوهرم اسرار میکنم به مادرش سر بزنه زنگ بزنه و قتی مادر شوهرم زنگ میزنه بهش میگم هر کار دارین به ما بگین چون شما فقط یه پسر داری از بچگی شما زحمتش کشیدی حالا نوبت اونه اصلا وظیفشه و این باعث میشه که اونها خودشون بکشن عقب حالا به فرض که شوهرتون بره یا زنگ بزنه به هر حال خودت بذار جای همسرت اگه پدر مادر شما خدای نکرده بیمارشن چی؟؟؟درسته شاید فکر کنی به زندگیت لطمه میزنه ولی وقتی خودت مسر یاشی شوهرت بهشون کمک کنه اون وقت شوهرت این حس توش کمرنگ میشه و شما میشی عروس جون جونی یادت باشه یروزم خودت مادر میشی

ممنون از تمام دوستانی که لطف کردن تاپیک منو خوندن.
در جواب دوست خوبم دختر بیخیال که پرسیدین "این مسله که ایشون روزی بک بار زنگ بزنند و حال خانوادشون بپرسند چه ضربه ای به زندگی شما میزنه؟ ؟"
در ظاهر لطمه ای نمیزنه. ولی ذهن شوهرمو کامل درگیر میکنه. دیگه نمیتونه درست به کارهای خودش برسه. ما شهری دور از اونها هستیم. خیلی وقتاا این توقعات اونها این معنی رو داره که ما باید کار و زندگیمونو رها کنیم و بریم اونجا بهشون سر بزنیم.
شوهرم دانشجوی دکتراست. سر کار نمیره. مشکلات زندگیمون خیلی زیاده. اینها در حالیه که اونها فکر میکنن ما هیچ مشکلی نداریم.. تو این وضع زندگیمون حتی اونها حمایت مالی شوهرم را هم توقع دارن.. به جای اینکه درک کنن که ما چه سختی هایی داریم.. اگر هم یه روزی شوهرم مقداری پول ازشون گرفت باید خیلی زود بهشون پس بده... میگه اونها وظیفه ای ندارن .. تا الان شوهرم به تنهایی تمام مسئولبت های زندگیمون به دوشش بوده. تمام خرج عقدو عروسی رو خودش به تنهایی داده و خانواده شوهرم حتی از دادن کادوی عروسی به ما امتناع کردن.. من میدونم نباید بابت این چیزها ناراحت باشم ولی حداقل انتظار دارم اونها از ما انتظاراتشونو بیارن پایین... حداقل بذارن اروم و راجت زندگیمونو بکنیم.

من حتی از خونواده خودم هم دورم. من و شوهرم تو شهری به دور از همه داریم با تمام سختی ها زندگی میکنیم. اگر مادرش بفهمه که ما به هر دلیلی رفتیم پیش خانوادم به هر بهانه ای سعی میکنه به شوهرم بفهمونه که باید پیش اونها هم هر چه زودتر بره.. ولی خانواده من اصلا در مورد اینکه کجا بریم و چقدر بمونیم حساس نیستن...

اخه من چطوری باید جساس نباشم؟ وقتی زندگی اطرفیانمو میبینم که چقدر خانواده پسر بهشون کمک میکنن تازه بدون هیچ انتظاری.. چطوری خودمو بیخیال نشون بدم... اینم بگم تا الان کوچک ترین بی احترامی بهشون نکردم و دوستشون هم دارم ولی از این حساسیت هام نمیتونم راحت بگذرم...

اقای m-reza ازتون ممنون به خاطر راهنماییهاتون. بله مادر شوهر من دقیقا همینطوریه. از شوهرش به هیج عنوان تامین عاطفی نمیشه و به خاظر همین تنها تکیه گاهش شوهر منه. نمیدونین بعضی وقتا چطوررر خودشو واسه شوهرم لوس میکنه.. وقتی میریم خونشون شوهرم چه کارها که برای مادرش نمیکنه... واقعا حرص منو در میاره... شوهرم کارهایی میکنه که تو خونه خودمون به هیچ عنوان برای من انجام نمیده... تا میبینه مادرش سردرد کوچیکی داره نکرانی از جشماش موج میزنه... براش قرص میبره... بالشت میذاره زیر سرش.... اووووووووووو. نمیدونین چه کارها میکنه... من بیجاره هم فقط باید بریزم تو خودم... چون میدونم نباید به روی خودم بیارم... میگین نباید حساسس بشم.. اخه چطوری...

باور کنید شاید اگر میدونستم شوهرم بیشتر از این توجه ها رو به من که خانومشم داره اصلا اشکالی نداشت... خوب میگفتم این که چیزی نیست برای من دوبرابرشو انجام میده.... ولی چه کنم که اینطور نبیست...

موضوع تاپیک های قلبی منو اگه خونده باشین میفهمین که مشکلاتی که با شوهرم داشتم بیشترش برمیگرده به اینکه منو درک نمیکنه و بهم توجهی که باید رو نشون نمیده...

در مورد همراهی با شوهرم هم باور کنید همراهی میکنم. خیلی وقتا بدون اینکه بگه خودم بهشون زنگ میزنم و حالشونو میپرسم... دیگه مثل قبل با شوهرم سر این مسائل بحث نمیکنم ولی حساسیتم رو نمیتونم کنترل کنم...

ستاره زیبا جان از شما هم ممنونم. عزیزم اینا بی مشکلی نیست. مگه مشکل حتما باید به جاهای حاد و باریک بکشه که بگی مشکل. خیلی از مشکلاتو اگر از اول حلشون نکنی تبدیل به یه چیر غیر قابل حل میشه. اونم برای من که همیشه دلم میخواد از همه نظز زندگیم کامل باشه و کوچک ترین مساله ای کاملا منو به هم میریزه.

همینیو که شما میگین مشکل نیست باعث شد یکبار به خاطرش تو رانندگی شوهرم کنترلشو یه لحظه از دست بده و نزدیک بود اتفاق خیلی بدی بیفته عزیزم... پس فکر نمیکنم درست باشه بگین من از بی مشکلی خواستم مشکل درست کنم.

شما اگر به شوهرت اصرار میکنی کار خیلی خوبیه. ولی من چطور این کارو بکنم وقتی میبینم خودش قبل از گفتن من دوبار بهش زنگ زده؟ یا اینکه میدونم خودش کل ذهنش درگیر اونهاست. پس نبازی به گفتن من نیست.

میدونم هر چی این حسو درش تقویت کننم که دوست ندارم بهشون زنگ بزنه حساسیت اون بیشتر میشه و نتیجه عکس میده ولی من میخوام بدونم چطور میتونم این حساسیتمو به حداقل برسونم؟

باور کنید خودم به خاطر این حسم دارم عذاب میکشم ولی واقعا نمیدونم باید چیکار کنم

این موضوع که مطرح کردید چیز تازه ای نیست و فک کنم تاپیک هایی از این دست توی این تالار کم نباشند (حداقل چند تاشو من دیدم) و اکثراً وقتی نظرات این تاپیک ها رو خوندم معمولاً نظرات آقایون بر این هست که این عمل منافاتی با زندگی مشترک نداره و یه جورایی قدردانی از زحمات بیست و هفت هشت ساله والدین هست و برعکس اکثریت خانم ها هم نظرشون اینه که ، من هم به عنوان یه خانم با یه امید و آرزویی وارد این زندگی شدم و انتظاراتی دارم و دوست دارم که سر تیتر زندگی همسرم من باشم نه مادرش و امثال این .

حالا در این شرایط حق با کی هست و کی درست کارشو انجام می ده و کی در کارش افراط داره و کی تفریط و ... باید بررسی بشه:
من قبلاً این مثال رو برای یه تاپیک دیگه زدم و اون اینکه وقتی مادر شما مریض باشه و همسر شما با وجود بودن پدرتون و یا برادرتون ، برای بردن ایشون به درمونگاه پیش قدم بشن و یا برن دنبال دارو و ... شما چه حسی نسبت به همسرتون خواهید داشت و یا یه وسیله ای برای مادرتون نیازه و همسرتون پیشنهاد کنه که براش تهیه کنید شما نسبت به همسرتون چه احساسی پیدا می کنید، (ازش بدتون میاد؟ که چرا من که باید تیتر زندگی تو باشم رو کنار گذاشتی و به مادرم توجه کردی؟ خب چیزی که مسلمه اینجوری نخواهد بود، احترام همسر شما به مادرتون یه درصدیش بر می گرده به خود شما، یعنی این کارو انجام می ده تا دل شما رو بدست بیاره) خب اینجا هم همون اتفاق که داره می افته، شما هم برای بدست آوردن دل همسر یه کارایی باید بکنی، اینکه از زنگ زدن همسرتون به مادرش، ابراز ناراحتی بکنید یعنی شروع ناآرامی ها در زندگی .
من به عنوان یه پسر احترام زورکی همسرم به مادرم رو نمی خوام، چون ارزشی توی اون نیست اما احترام تمام قد خودم به مادرم و خانوادم رو، وظیفه خودم و حق والدینم می دونم.
شما شکر گزار خدا باشید که همسری دارید که قدر دان هست، کسی که قدر دان زحمات مادر خودش نباشه مطمئن باشید قدردان شما که تازه از راه رسیدید هم نخواهد بود و یه موضوع دیگه هم اینکه در مورد روابط خانواده همسرتون که کی کمک کرد کی کمک نکرد، اصلاً خودتون رو وارد نکنید چون بیشتر خودتون رو در مقابل همسرتون قرار می دید. مطمئن باشید که همسرتون از خانوادش خوبی های فراوانی دیده که الان با وجود داشتن مشکل در صدد حل مشکلات اوناست، هر کسی از یه دید به موضوعات نگاه می کنه،
برای مثال
چند وقت پیش همسر من با اینکه خیلی مهربون و بی حاشیه هست گفت مادر تو خیلی بی احساس هست، خب خیلی به من بر خورد و بر خلاف علم روان شناسی که میگه در این گونه مواقع نباید از مادرتون دفاع کنید من تمام قد از مادرم دفاع کردم و آخرشم به شوخی گفتم خوب از مادرم دفاع کردم http://www.hamdardi.net/images/icons/icon7.png خب اگه شرایط رو برای شما هم تعریف کنم شما هم با همسر من هم عقیده خواهید بود که ایشون بی احساسن اما ظا هر هر کس نشونه درونش نیست.
چرا این مدل فکر کردن به ذهن همسر من رسیده بود؟
چون مادر من راحت بودن خودش رو فدای زندگی خوب بچه ها ش می که، مثلاً خواهرم که توی یه شهر دیگه توی فاصله 100 کیلو متری ما هست می خواست خونه زندگی شو بفروشه بیاد همسایگی ما، مادر من مخالفت کرد چرا؟ چون می دونست اگه دامادمون شغلشو ازدست بدن سختی زیادی می کشن . در صورتی که همه مادرا دوست دارن بچه شون نزدیک خودشون باشه. (و خیلی وقتا فقط جلوی دماغشون رو می بینن و فقط دوست دارن نیاز خودشون برطرف بشه، به چه قیمتی مهم نیست.) و یا خیلی ها رو دیدم که وقتی بچه شون می خوان برن راه دور برای تحصیل و خدمت گریه می کنن، مادر من این شکلی نیست، در ظاهر انگار راضی هست که تو دور شی ازش اما خب در باطن اینجوری نیست نمونش (توی دفتر خاطرات پدرم خوندم که اون روزی که منو داداشمو بردن که تر مینال من رفتم یه شهر دیگه واسه دانشگاه و داداشمم رفت یه شهر دیگه واسه خدمت، از تر مینال تا خونه هر دوتایشون توی تاکسی گریه کرده بودن و اونشب رو تا 12 شب داشتن گریه می کردن(چون با داشتن سه تا بچه دیگه اون شب هیچ بچه ای نداشتن)) اما خب تا حالا نشده بدون بدرقه اونا، ما بریم سفر و یا بریم زیارت امام رضا بدون آش پشت پا و ده ها مورد دیگه. و یا کدوم مادر شوهری رو دیدی که طلای خودشو بفروشه و اجازه نده عروسش این کارو بکنه،
یادم نمیره وقتی زنگ زدم خونمون که ببینم ماشین حسابم خونه جا مونه یا نه، (یه امتحان معمولی داشتم) پدرم واسه اینکه به موقع و قبل آزمون ماشین حساب رو به من برسونه (شب سر کار بود صبح رسیده بود که بخوابه)، 35-40 کیلو مترو با موتور امد تا من سر جلسه امتحان بی ماشین حساب نباشم. (اینا رو مثال زدم که بگم شما از روابط همسرتون و خانوادش چیزی نمی دونید). اگه امروز همسرتون دکترا می خونه، خون دلشو همون مادرش خورده.




خود شما خانمها لطفا جواب بدین:اگه شما پسر داشته باشین و قرار باشه روزی عروس دار بشین انتظار دارین پسرتون با شما چه رفتاری داشته باشه؟؟؟"

خود شما جواب داده بودید:
من خودم اگر پسر داشته باشم بهش میفهمونم اون زنی که با هزار امید و آروز اومده خونه شوهر یه سری حق و حقوقی داره که وظیفه پسرمه اونا رو ادا کنه. من باید به خودم بقبولونم پسرم وقتی زن گرفت در درجه اول شوهر اون زنه و در درجه دوم پسر منه.
من شوهر دارم باید توقعاتمو از طریق شوهرم براورده کنم نه پسری که زن داره. پسرم همین که هر از گاه به مادرش سر بزنه و احترام بذاره برای من کافیه. مگه بیشتر از این چی میخوام.


(ببینید این مطالب الان و در شرایط کنونی هست و شما در سن 24-25 سالگی دارید اینگونه صحبت می کنید، افراد با گذشت سنشون شرایطشون هم عوض میشه، و حتی انتظاراتشون، برای مثال یه مرد قوی که در دوران جوانی و میانسالیش برای خودش وزنه ای بوده الان که در سن پیری هست با یه جمله فرزندش دلش میشکنه، این نشون میده که آدما با گذشت سنشون شرایطشون عوض میشه و بخصوص در افراد پیر این پرنگتر هست، (به همین خاطر هست که میگن طرف پیر شد میشه همون بچه) )
بخوایم جمع بندی کنیم، باید بگم که این اشتباه رو باید کنار گذاشت که وقتی یه فرد با یکی ازدواج کرد یعنی یه نفر از آسمون می افته که ایشون رو دوست داشته باشه، هر چی گفت، بگه چشم و تمام قد در خدمت ایشون باشه و در هر حالتی و هر زمانی و ... قربون صدقش بره، نه ، اگه اینطور بود که دیگه این همه مشکلات رو نداشتیم، یکی همسرش رو دوست داره، به n تا دلیل، که خب یه تعدادیش بر می گرده به همون شریک زندگی بودن و تعهدات. و یه تعداد زیادیش هم بر می گرده به عمل و عکس و العمل، یعنی دوست داشته شدن شما، توجه به شما، سعی در رفع مشکلات شما، درک شما و ..... از طرف همسرتون بر می گرده به رفتار شما.
به نظر من با ازدواج نباید انتظار داشت جایی برای شما باز شود و یا بقیه کنار بروند تا شما وارد شوید بلکه خود باید، بریا خودتان جایی باز کنید ، بدون تکان دادن بقیه از جایشان.

ممنونم آقای به دنبال خوشبختی که زحمت کشیدین و جواب دادین. حرفهاتون منو به فکر برد. من حس میکنم وقتی یه آقایی با حرفهای خانومی به این شکل مواجه میشه اولین چیزی که به ذهنش میرسه اینه که این خانم حتما ادم خوبی نیست و یا اینکه حسوده و از این قبیل.
یه جایی خوندم که گفته بود :خانم ها از چنین رفتارهایی فقط دنبال یک چیز هستن و اون هم تقویت رابطه خودش و شوهرش و زمانی که حس میکنن چیزی یا عاملی کوچک ترین لطمه ای به رابطشون میزنه سعی میکنن برای تحکیم رابطشون تلاش کنن.

از اینکه به عنوان یک مرد نظرتونو گفتین بازم تشکر میکنم. در مورد مثالی که زدین باید بگم من خودم وقتی ببینم شوهرم از مادرم حمایت میکنه یا بهش تلفن میزنه نه تنها حساس نمیشم بلکه خوشحال هم میشم. ولی برادر چرا شوهر من نسبت به من و خانوادم جساس نیست؟ چون من این حساسیتو در اون بوجود نیاوردم. باور کنید وفتی میبینیم کوچک ترین انتقادی مثلا از مادرم میکنه بهش میگم: من نمیدونم مادر زن خودته. خودت میدونی و مادر زنت.
در مورد حرف خانمتون که گفتین گفته مادرت بی احساسه. به نظرم شماهم خیلی خوب بود میگفتی من نمیدونم. شاید حق با تو باشه. مطمئن باش همسرت خودش بهتر از هر کسی میدونه که مادرت آدم خوبیه یا بده. پس اصلاااااااااااا نیازی نیست شما بهش تذکر بدی.

یکی از دلایلی که باعث شده من نسبت به مادرشوهرم دید خوبی نداشته باشم اینه که هر وقت اومده خونمون باعث مشکل بین من و شوهرم شده. با اینکه در ظاهر خیلی احترام میذاره.

نمونش همین اواخر تنهایی اومد پیشمون. حدود یک هفته ای پیشمون بود. وااای شوهر منو میگی. دیوونم کرد. چرا اونجا اون کارو کردی؟ چرا این کارو کردی؟ چرا مادرم تنها رفت؟ چرا زودتر نرفتی خونه؟ چرا چرا چرا. وااای. تا اینکه تو مسیر برگشت به دعوای حسابی بین من و شوهرم اتفاق افتاد. وفتی یادم میاد دیوونه میشم. همش هم تقصیر رفتارهای نازنازی مادرشوهرم بود.
تو ماشین بودیم. مادرشوهرم همش به برادر شوهرم زنک میزد و حالشو میپرسید. همش نگران بود. خلاصه این سفرو به کام ما زهر کرد. دو دقیقه بعد زنگ میزد به خواهر شوهرم. تمام مکالمات ما تو ماشین در مورد نگرانی های مادرشوهرم و بدبختی و بیچارگی. تا اینکه من بهش گفتم مامان جون چرا اینقدر خودتو بیخودی نگران میکنی؟ خوب مگه اون بچه است که اینقدر نگرانی؟ این کارت اصلا درست نیست که مثل بجه هفت ساله همش مراقبشی. واای من این حرفو زدم. اون ناراحت شد گفت اها منظور شما اینه که من نباید بهتون زنگ برنم اصلا من دیگه به شما زنگ نمیزنم. بعدش هم مثل این رخترای هفت ساله زد زیر گریه.و ناراحت شد. شوهر من که قبلش طرف من بود سریع زد کنار و رفت پیش مامانش. حالا ناز مامانو نکش و کی بکش. واااای داشت بهش میگفت غلط کردم. شوهرم انگار میخواست گریه کنه که اشک مامانشو دید... (اونوقت من که گریه میکنم میگه دوباره آب قوره گرفتی؟)
ولی مادرشوهرم که میومد حالش خیلی بد شده همچنان ادامه داد. من به مادرشوهرم گفتم مامان اخه من چی بهتون گقتم که ناراحت شدی؟ باشه اصلا من دیکه هیچ دخالتی نمیکنم.. مامان جواب منو نمیداد و فقط طوری وانمود میکرد که یعنی وقتی من جرف میزنم حالش بدتر میشه. شوهرم که دیگه نتونست طاقت با عصبانیت گفت ای لعنت به این زندگی و از ماشین دور شد.
من ساده که نگرانش شده بودم رفتم پیشش( ای کاش نمیرفتم) سرم داد زد و گقت همینو میخواستی؟ حالا راحت شدی؟ وااای انگار دنیا رو سرم خراب شده بود.

ولش کنید اخه من دارم چیو تعریف میکنم. همونجا بودکه فهمیدم اون به خاطر مامانش خیلی راحت از من خواهد گذشت.. توراه هیچ کس حرفی نمیزد تا اینکه یه جا منو کشید کنار و گفت چته؟ نمیخوای تموم کنی؟ چرا با مامانم جرف نمیزنی؟
دیدم فقط منم که باید کوتاه بیام. خلاصه به زورررررر شروع کردم همه چبرو یادم بره. با مادر شوهرم جرف میزدم (با انیکه اون خیلی سرد برخورد میکرد.)

اخه ای اقاااااااایون تو چنین موقعیتی چراااااااا شوهر من فقط و فقط طرف مادرشو گرفت؟ مادرشوهرم خوب میدونست چه طور برخورد کنه .. من ساده اخرش شدم مقصر... چرا یک کلمه به مامانش نگفت که من منطوری نداشتم؟... چرا به مامانش نگفت چرا بیخودی گریه میکنی؟... اون که خوب بلده تو خونه به من بگه داری ادا درمیاری... چرا به مامانش که داشت ادا درمیاورد یه کلمه نگفت بس کن مامان تمومش کن.... اااااای خدا اخه یکی بیاد بگه تقصیر من چی بود؟؟

این مردا رو هر کاریشون بکنی هر جا مجبور بشن بین خانم و مادرشون انتخاب کنن مادرشونو ترجیح میدن.....

اون یک هفته تا یه چیز میشد مبگفت مادرم فقط یک هفته مهمون ماست.... خوب من چیکار کنم که یک هفته مهمونه.... چون یک هفته اینجاست دیگه باید دریست در اختیارش باشیم؟

یک جا حتی منو تهدید به زدن کرد.. دستشو برد بالا جلو صورتم و گفت اگه یه کلمه حرف بزنی...
واااااااای خدایااا چرا این صحنه ها یادم نمیره.... دلم پره.... الان که دارم می نویسم گریم گرفته..

اونقدر از این خاطراتی که پیش مامانش اشکمو دراورده زیاده که اگه بخوام بگم سرتونو درد میارم.

مشکل این دسته از اقایون اینه که فکر میکنن چیزی که در دسترسشونه دیگه نیاز به مراقبت نداره. و چیزی که ممکنه هر لحظه ازشون دور بشه رو باید بچسبن.

من باید چطور به شوهرم بفهمونم که چطور برخورد کنه؟ از شما اقای به دنبال خوشبختی هم به عنوان بک مرد کمک میخوام.
لطفا بگید من چیکار کنم که شوهرم قدر منو بیشتر بدونه؟ بفهمه که با این کارهاش چطور خودشو از چشم من میندازه
به خدا خود من از مردایی که به خانوادشون احترام نمیذارن بدم میاد. مرد باااید به پدر مادرشون احترام بذاره و بهشون کمک کنه ولی شوهر من از حد میگذرونه... خواهش میکنم کمک کنید.:54:

وقتی جایی بریم که خانوادش باهامون باشن غیر ممکنه بحث بین ما پیش نیاد. همیشه میترسم حایی باشیم که اونها هم باشن.:54:

سلام

این وابستگی و تعصب یک شبه و 2 ماهه به وجود نیومده که شما بخواهی در کوتاه مدت از بین ببریدش ، پس باید آهسته و پیوسته پیش برید و مطمئن باشید موفق میشید.

قبل از هر چیز هم باید زوم کنید روی روابط خودتون و اونو التیام بدید ، اعتمادشو جلب کنید ، منفعلانه رفتار نکنید ، شرایط رو بشناسید ، خودتونو دوست داشته باشید ولی خودخواه نباشید و و و .. که همه در تاپیکتون دیده میشه و

مشخصه که این ضعفها وجود دارند.

نقل قول:

---

شوهرم که دیگه نتونست طاقت با عصبانیت گفت ای لعنت به این زندگی و از ماشین دور شد.
من ساده که نگرانش شده بودم رفتم پیشش( ای کاش نمیرفتم) سرم داد زد و گقت همینو میخواستی؟ حالا راحت شدی؟ وااای انگار دنیا رو سرم خراب شده بود.

---

این یه نمونه بارز از منفعلانه رفتار کردنه ، دلیلی نداشت شما برید سمت همسرتون ، موقعیت را نشناختید و باز هم اشتباه کردید رفتید سراغ همسرتون

نقل قول:

---

( ای کاش نمیرفتم) سرم داد زد و گقت همینو میخواستی؟ حالا راحت شدی؟

---

اگر موقعیت را میشناختید اون لحظه نمیرفتید حداقل اون بی حرمتی به شما در حضور فرد سوم رخ نمیداد.

اینها نمونه هایی است از ضعف رفتاری خودتون ، برطرفش کنید روابطتتونو قوی کنید

بعد کم کم این وابستگی ها رو هم کم خواهید کرد.

مادر همسرتون حس تامین کنندگی را به ایشون می دن و همسر شما از اینکه بتونه نیاز اونها رو برطرف کنه احساس رضایت داره مراقب باشید در مقابل احساس رضایت همسرتون از بابت تامین کنندگی نیازهای خانوادش نایستیدو اتفاقا از اینکه اینقدر توانمند هستند تعریف و تمجید کنید.

در مقابل یاد بگیرید نیازهایتان را به روش درست از همسرتون درخواست کنید و این حس تامین کنندگی را شما چند برابر به همسرتون بدهید اون موقع خواهید دید چگونه شما در اولویت قرار خواهید گرفت.

سلام نارجیس عزیز
این مشکل شما فراگیره اما من به عنوان یک مادر جوان 30 ساله که یک پسر 4/5 ساله دارم تا حدودی احساس می کنم اما رفتار مادر شوهر شما رو تایید نمی کنم پسر من دقیقا بسیار با محبته و با خودم فکر می کنم که گاهی از اوقات جواب خدا به تمام بی مهری هایی که تا به حال بهم شده شاید باورتون نشه ولی اینقدر با محبت با من حرف می زنه که تا به حال باباش باهام اینطوری حرف نزده روزی صد بار منو می بوسه وقتی می خواد حرف بزنه میگه مامان عزیزم یا مامانم و بهم میگه قربونت بشم و خیلی چیز های دیگه و این محبت رو همه جا نشون می ده تا حدی که بعضی اوقات بعضی افراد نسبت به محبتش به من حسودیشون می شه از جمله پدر شوهر و مادر شوهرم من بنا به دلایلی برای زایمان رفتم خونه پدر شوهرم و پسرم اونجا به دنیا اومد خدا می دونه چقدر اذیتم کردن حتی یکبار خونشون دوبلکسه من رفته بودم پایین و پسرم و پدر و مادر همسرم بالا بودن پسرم نوزاد بود و شروع به گریه کردن کرد و پدر شوهرم می گفت مامان بیا در حالی که آروم از پله ها بالا می رفتم واونا متوجه اومدنم نبودن مادر شوهرم گفت اینقدر مامان مامان نکن کلا بعد از به دنیا اومدن پسرم حسودی می کردن می رفتم کنارش می نشستم بهم می گفت پاشو از بالاسرش می گم خدا می دونه شاید باورتون نشه شایدم خیلی ها الان جبهه بگیرن حتی بعد ها که پسرم بزرگتر شد اصلا دوست نداشت بره بغل مادر شوهرم در حالی که پدر شوهرمو خیلی دوست داره حتی یکبار وقتی کوچکتر بود خودش گفت انگار از من بدش میادنمی دونم شاید ما آدم ها احساس هامونو به هم دیگه منتقل می کنیم ببخشید از ماجرا دور شدیم الان با خودم می گم من پسرمو دوست دارم ولی نمی خوام زندگیش رو به جهنم تبدیل کنم و بین اون و همسرش قرار بگیرم ولی به قول اون شخصیت دردسرهای عظیم مادر بهار چه می دونم شاید منم یکی بشم بدتر از مادر شوهرم ولی از الان دارم رو خودم کار می کنم که زیاد وابستش نشم اگر چه خیلی سخته دلم نمی خواد آه کسی پشت سرم باشه یا کسی دلش بخواد بمیرم از شرم راحت شه یا بعد مرگم به جای ناراحتی یکی بگه خدارو شکر از شرش راحت شدم دو سه روز پیش یک برنامه از شبکه شما به اسم شمعدونی رو دیدم که در قسمت پایانی در مورد مشگلات ازدواج و روانشناسی با هم حرف می زدند روانشناس یک آقا بود یک سوال مطرح شد و ایشون گفتن به طور کلی 50 درصد عروس و مادر شوهر ها در کل دنیا نه فقط ایران از همدیگه خوششون نمیاد ولی آقایون در 80 درصد با مادر زن ها مشکلی ندارن یا اگر مردی به زنش بگه من تو رو 99 و مادرم رو 100 تا دوست دارم آشو برای خودش پخته ولی اگه زنی به شوهرش بگه من مادرمو یک کوچولو بیشتر از تو دوست دارم مرد براش مهم نیست و این ذات ما خانومهاست و اینکه یک نکته مهم گفت راستی سوالش یادم اومد شایدم یک جورایی شبیه شما باشه خانوم گفته بود شوهر من هر روز و بعضی مواقع روزی دو بار به خونه مادرش می ره و بچه آخری هست و پدرشون رو از دست دادن و این مسئله باعث ایجاد مشکل شده روانشناس که یک آقا بود گفتن که مسلما بچه های دیگری هم هستن و این باید بین همه تقسیم بشه و این درست نیست که همه مسئولیت ها به گردن یکی بیفته البته باید سر زد ولی در حد اعتدال و اینکه همون نکته مهم اگر زن احساس امنیت بکنه و به طور قلبی از اینکه مهمترین فرد و اولویت زندگی همسرش هست اطمینان پیدا بکنه حتی اگه هر روزم بره پیش مامانش خانوم بهش چیزی نخواهد گفت ولی اگه این طور نباشه حتی اگه هفته ای یکبارم بره خانوم بهش گیر می ده من تا حدود زیادی مثل شمام البته همسرم هر روز زنگ نمی زنه ولی با کار هایی که تا به حال کرده این رو به من اثبات کرده که نمی تونه تکیه گاهی مطمئن و امن برای من باشه چه در رابطه با مادر و پدرش و چه غریبه ها حتی به خاطر غریبه ها و پنهان کاری هاش سر بچمو به دروغ قسم خورده که به فاصله چند ساعت و یا یک روز دروغش برام برملا شده یک آدم تا چه حد می تونه پست باشه؟ ایشون اولویتشون پدر و مادر و کار و همکارانشون هست این یک جور هنر مردانست همسر من فقط توجیه و بهانه آوردن برای تمام کار های خودش و پدر و مادرش رو خوب بلدن اگر چه ایشون هم از لحاظ تحصیلات تا مرجله دکتری پیش رفتن

- - - Updated - - -

البته منظورم از هنر مردا اینه که اونا باید احساس امنیت و مهم بودنو به همسرشون انتقال بدن

کلا تو کشور ما وابستگی فرزند به مادر و بر عکس خیلی زیاده... شاید یکی از دلایلش این باشه که از بچگی داریم تو گوش بچه ها احترام به والدین رو میخونیم اما حرفی از همسر نمیاریم... بزرگتر و بزرگتر هم که میشن همینطوره... تو کتاب های مدرسه هم حرفی از احترام و توجه به همسر زده نمیشه، حتی تو کتاب های دانشگاه... اگر هم حرفی از زندگی مشترک بود، حرف عرف و چیزی که از مذهب به نمایش میذاشتن این بود که زن باید به مرد چشم بگه، تمکین کنه... نتیجه اش همین می شد که الان میبینم... مادری که وابسته میشه به فرزند، چون نمیتونه شوهرشو تغییر بده، اما بچه رو میتونه طبق میل خودش پرورش بده...

هرچند دیر، اما به هر حال فهمیدیم که این کار درست نیست، حالا شاید هم به این دلیل نبود، بلکه به دلیل سیاست افزایش جمعیت بود... نمی دونم اما به هر حال قرار شد دیگه کتاب های تحکیم خانواده و شکوه همسرداری توی دانشگاه و دبیرستان تدریس بشه... شد یا نشد رو نمیدونم، اما اگه بشه مسلما بی نتیجه نیست، اما خب نتیجه اش به این زودی هم قابل مشاهده نیست، یعنی به هر حال نسل اول رو مادرها تربیت کردن... تا دو سه نسل آینده ان شاء الله نتیجه اش شکوفا بشه... البته اگه باز از اون طرف بوم نیفتیم...

این از کلیت موضوع،

اما اگه جزئی تر نگاه کنیم، این مسئله یکم به ذات افراد هم بر می گرده... مثلا تو خانواده ما این مسئله ای که شما میگید بر عکسه!! یعنی فامیل پدری من کلا تماس هاشون با هم مربوط به وقتیه که یکی مرده باشه! یا عقدی عروسی ای باشه! یا اینکه پولی وسیله ای چیزی از هم بخوان! بر عکس فامیل مامانم کوچکترین اتفاقی که می افته رو سریع با هم تبادل می کنن! اگه روزی 5-6 بار تلفنی با هم حرف نزنن اصلا روزشون شب نمیشه! کافیه یکی صبح که از خواب بلند میشه سرش درد بکنه، تا اینو نفرستن سی تی و عکس و دکتر و همه هم از نتیجه با خبر نشن و عکس نتیجه رو برای 4 تا دکتر آشنای دیگه نفرستن خیالشون راحت نمیشه، تا حدی این وابستگی زیاده که مامانم تحمل نکرد جای دیگه زندگی کنیم، طاقت دوری از بابامو داره اما دوری از مادر، خواهر برادراشو نه!! حالا تو این اوضاع، من که با مادر و خاله و مادر بزرگ رو به رو هستم، گاهی که اعتراض می کنم به بی احساسی و سردی متهم میشم و اینکه به فامیل بابام رفته ام! نمیدونم شما چطوری جرأت کردی جلوی مادرشوهر و شوهر بایستی!! این تو ذاتشونه، شما یه نفر هم نمیتونی تغییرش بدی، همونطور که من تو این خانواده بزرگ شدم اما نتونستم یه نفری کاری از پیش ببرم!! از طرف دیگه، با اینکه تو این خانواده بزرگ شدم اما مثل اونا نشدم (هرچند رفتار فامیل پدریم رو هم تایید نمی کنم)! حالا باز اگه 4 تا عروس دیگه هم بودن و همه دستتون تو دست هم بود، شااااید میشد کاری از پیش ببرین، اما اگه از من میشنوی، بی خیال باش! (هر جای دیگه تا حالا غر زدی، زدی اما بدون اینجا داری با دم شیر بازی می کنی!!) یه بار من به بابام گفتم از این کار اینا خسته نشدی؟ گفت مگه بده که سرش به عزیزاش گرم باشه؟! کمتر به ما غر میزنه :دی؛ حالا برای شما هم به نظرم سرش به مادرش گرم باشه خیلی بهتر از اینه که دنبال دخترای مردم باشه! نمیخوام رفتارشو تایید کنم، اما وقتی دیدم بابام چقدر راحت با این مسئله کنار میاد، منم از اون موقع به بعد دیگه کاری به کارشون ندارم! نه ازش تعریف کن که فکر کنه کارش خیلی درسته، نه بهش گیر بده که منجر به تنش تو زندگیت بشه، سعی کن عادی رفتار کنی، کم کم برای خودتم جالب میشه! به نظرت فردا صبح کی مریض شده؟

در نهایت بگم که مضمون تمام تاپیک های شما مشابه هست، همه هم تا به حال خودتون رو مقصر دونستن، پس دیگه باید دستتون اومده باشه که حساسیت زیاد از خودتونه، میدونم سخته، اما یکم به جای اینکه توقع داشته باشید شوهرتون مثل شما بشه، سعی کنید شما مثل اون بشید! یا مثل اون میشید و مشکلات حل میشه، یا اینکه میبینید نمیتونید مثل اون بشید، پس از اون هم توقع نداشته باشید کار به این سختی رو انجام بده... اما کم کم با گذشت زمان، و به طور عملی (نه با غر زدن و جبهه گرفتن) یه سری از رفتارهاتون مثل هم میشه...

سلام دوستان
من با نظر خانم rrrj موافقم اگه زن انچنان از سمت شوهرش تامین و توجه بشه دیگه هیچ وقت از توجه کردنش ب خانواده ناراحت نمیشه اما چیزی ک خانما رو خیلی ناراحت میکنه و متاسفانه اکثرا اینطورین اینه ک همیشه خانواده شوهر و الخصوص مادر شوهر سعی میکنن با حرفا و یا کاراشون عروس رو تو چش پسرشون سیاه کنن من واقعن نمیدونم چرا بعضی مادر شوهرا یجور رفتار میکنن ک ب پسرشون بفهمونن ک زنت شمره منم حضرت زینب.
خود من از زمانی ک ازدواج کردم همیشه این جمله رو به شوهر م گفتم ک تو به هر جایی رسیدی و هر مقام و موفقیتی داری مدیون خانوادتی همیشه سعی کردم وظایفش رو نسبت ب خانوادش یادآوری کنم مثلا اگ یروز ببینم مامانش بیحاله وقتی شوهرم از سرکار بیاد بهش میگم مادرت امروزحال نداشت کاش ببریش دکتر آخه ما باهاشون زندگی میکنیم یا امروز پدرتو حمام بده اخه خودنش پیره نمیتونه یا دم عید باشه میگم باید یه پولی بعنوان عیدی بشون بدی اینا رو ک میگم ن بخاطر اینکه خودمو شیرین کنم بخاطر اینکه ب این فک میکنم ک اگ.یروز پیر و ناتوان شدیم کی بجز بچه هامون هس ک هوامونو داشته باشه واسه همین شوهرم همیشه جلو خانوادش میگه من اگ خوبم بخاطر اینه ک زنم خوبه منم کلی ذوق میکنم یا وقتی مادرشوهرم از زنایی تعریف میکنه ک دوس ندارن شوهراشون کمک خانوادش باشن شوهرم سریع میگه خدا رو شکر زن من اینطوری نیست ولی خداییش همسرم هم طوری ن
بوده ک ااحساس کنم بیشتر از انا ب من توجه میکنه

- - - Updated - - -

سلام دوستان
من با نظر خانم rrrj موافقم اگه زن انچنان از سمت شوهرش تامین و توجه بشه دیگه هیچ وقت از توجه کردنش ب خانواده ناراحت نمیشه اما چیزی ک خانما رو خیلی ناراحت میکنه و متاسفانه اکثرا اینطورین اینه ک همیشه خانواده شوهر و الخصوص مادر شوهر سعی میکنن با حرفا و یا کاراشون عروس رو تو چش پسرشون سیاه کنن من واقعن نمیدونم چرا بعضی مادر شوهرا یجور رفتار میکنن ک ب پسرشون بفهمونن ک زنت شمره منم حضرت زینب.
خود من از زمانی ک ازدواج کردم همیشه این جمله رو به شوهر م گفتم ک تو به هر جایی رسیدی و هر مقام و موفقیتی داری مدیون خانوادتی همیشه سعی کردم وظایفش رو نسبت ب خانوادش یادآوری کنم مثلا اگ یروز ببینم مامانش بیحاله وقتی شوهرم از سرکار بیاد بهش میگم مادرت امروزحال نداشت کاش ببریش دکتر آخه ما باهاشون زندگی میکنیم یا امروز پدرتو حمام بده اخه خودنش پیره نمیتونه یا دم عید باشه میگم باید یه پولی بعنوان عیدی بشون بدی اینا رو ک میگم ن بخاطر اینکه خودمو شیرین کنم بخاطر اینکه ب این فک میکنم ک اگ.یروز پیر و ناتوان شدیم کی بجز بچه هامون هس ک هوامونو داشته باشه واسه همین شوهرم همیشه جلو خانوادش میگه من اگ خوبم بخاطر اینه ک زنم خوبه منم کلی ذوق میکنم یا وقتی مادرشوهرم از زنایی تعریف میکنه ک دوس ندارن شوهراشون کمک خانوادش باشن شوهرم سریع میگه خدا رو شکر زن من اینطوری نیست ولی خداییش همسرم هم طوری نبوده ک احساس کنم بیشتر از من ب اونا توجه میکنه اما با همه این تفاصیر بازم خانوادش همش سم پاشی میکنن و همش تیکه و حرفا و رفتارایی نشون میدن ک با زبون بی زبونی بگن زنت خوب نیس یا همش بش میگن زنت ما رو نمیخاد ازما خوشش نمیاد حساسه جرأت نداریم جلوش چیزی بگیم این درحالیکه هر حرفی جلوم میزنن و دلمو میشکنن بخصوص مادرشوهرم آخه باهاش زندگی میکنیم بخاطر حرفای خودش بود ک اوایل ازدواجم چندتا دعوای شدید کردیم
ای اقایونی ک چشم بسته همش کمر مامانتون رو میگیرین اینو بهتون بگم ک پیش خداوند هیچ بنیانی مقدس تر از خانواده نیس و وقتی ک زن و شوهر در کنار هم خوش و خرم باشن خداوند لبخثد میزنه و هرکس ک بخاد ارکان این بنیان رو سست کنه حتی با گفتن یک کلمه حتی اگر حق گفته باشه باعث ایجاد کدورت بین زن و شوهر بشه خشم و غضب خدا رو برای خودش خریده تورو خدا از شما آقایون اینو میخام ک جنس این حرفا رو بشناسین و الگی ب خانمتون بدبین نشین و زندگی رو ب کام خودتون تلخ نکنیث

با سلام و تشکر از تمام عزیزانی که زحمت کشیدن و نظرات ارزشمندشونو گفتن. باید بگم تمام حرفهای عزیزان رو روی کاغذ یادداشت کردم تا همیشه یادم بمونه و فراموش نکنم.

در جواب دوست عزیزم: گیسو کمند
کاملا قبول دارم. باید آهسته و پیوسته برم جلو. و نباید انتظار داشته باشم یک شبه شوهرم تغییر کنه. و در مورد تقویت روابط خودم و شوهرم هم دارم تلاش میکنم. تصمیم دارم به مشاوره برم.

بی نهایت جان ممنون که نظر ارزشمندی دادی. بله بایدددد حس تامین کنندگی رو به شوهرم چند برابر مادرش بدم و به روش درست نیازهای خودم رو ازش بخوام.

از rrrj عزیز هم به خاطر اینکه تجربه خودشونو گفتن و راهنمایی کردن هم تشکر میکنم. امیدوارم پسرت سالم باشه. مطمئنم شما با درایتی که داری به هیچ عنوان اجازه نخواهی داد زندگی پسرت به خاطر خواسته های خودت خراب بشه. با حرفت کاملا موافقم که گفتی اگر زن احساس امنیت کنه اگر مرد روزی 100 بار هم به خانوادش سر بزنه مشکلی نخواهد بود.
بله عزیزم. دقیقاااااااا یکی از مشکلات من همینه که شوهرم به نیازها و خواسته های من به عنوان یک زن خیلی جاها توجه میکنه و مهارتهای ارتباطی ما کاملا ضعیفه... تا میام در مورد مساله ای حرف بزنیم صریع عصبانی میشه و من کلا یادم میره اصلا چی میخواستم بهش بگم و خیلی چیزهای دیگه که قبلا تو تاپیکم در موردشون حرف زدم با عنوان (همسرم نمیتواند مرا درک کند) و تاپیک دیگری با عنوان (از حرف زدن با شوهرم وحشت دارم)

میبینید با تمام این مشکلاتی که با خودش دارم اونوقت میبینم چطور با خانوادش مهربون و از خودگذشتگی داره و حاضره برای رضابت اونها هر کاری بکنه...
اتفاقا شوهر من هم دانشجوی دکتری رشته مکانیک میخونه (ولی چه فایده که درکش از روابط زن وشوهر محدوده).

راه حل عزیز حرف خیلی قشنگی زدی و صد در صد همینطوره. اخه برای چی نباید ماهواره تو خونمون داشته باشیم؟ که به نظرم خیلی بیشتر از برنامه های اینجا در مورد روابط زناشویی بیشتر تکیه داره ؟ فیلم های ایرانی محتوای بیشترشون در مورد احترام به پدر مادر و روابط با دیگران هست؟ و لی انصافا چند ساله که فیلم عاشقانه تلویزیون ایران نشون ندداده؟همین چند وقت پیش بود با شوهرم رفتیم سینما در مورد رفتار بد پسری با مادرش بود.. شوهرم چقدر تاسف میخورد.. از شوهرم می پرسم بهترین فیلمی که تا الان دیدی چی بودی؟ میدونین چی میگه؟ میگه میم مثل مادر...
بدبختی اون موقع من هم کنارش بودم تو سینما.. از فیلمه هیچی نفهمیدم چون همش داشتم حرص میخوردم که چرا برای دیدن این فیلم رفتیم سینما... اخر فیلم تازه فهمیدم اقا گریه هم کرده بوده... خلاصه کلا از فیلم های این مدلی استقبال میکنه .. ولی دریغ از یه فیلم عاشفانه که دوست داشته باشه..

میدونم عزیزم این تو ذات ادم هاست..و در برابر این رفتارهای باید تلاش کنم بی خیال باشم و عادی بخورد کنم. حساسیت هم نباید به خرج بدم. امیدوارم فقط با انجام این کارها با گذر زمان حل بشه.

اmasamasa از شما هم به خاطر حرفهای خوبتون ممنونم. بله عزیزم زن اگر تامین بشه خیلی از مشکلات حل میشه.. اخه من چرا تامین نمیشم؟؟
خوش به حالت که شوهرت کاری نکرده تو حساس بشی و تو بهش پیشنههاد میدی بهشون سر بزنه. میدونی چرا؟ چون به این نتیجه رسیدی که شوهرت به تو بیشتر از اونا اهمیت میده... ولی من چی؟ من که به این نتیجه رسیدم شوهرم به اونها بیشتر اهمیت میده؟؟

جمله ای که در خطاب به آقایون گفتی هم من به عنوان جمله طلایی تو این مورد ازش یاد میکنم. تا شاید اقایون با خوندن اینها یه کمی به خودشون بیان واین تفکر غلط رو نسبت به خانم ها تغییر بدن.

پس الان من کارهایی که باید انجام بدم اینهاست:
1-بیخیال باشم.. مخصوصا وقتی میبینم داره باهاشون حرف میزنه یا درصدد حل مشکل اونهاست.

2- در پی تقویت رابطه خودم با شوهرم باشم.

3-حس تامین کنندگی شوهرمو تقویت کنم

4- زمانیکه کاری برای اونها انجام میده نه تشویقش کنم و نه نارضایتی خودمو اعلام کنم. کااااااملا عادی برخورد کنم.

5- پیش مشاور بریم واز مشاور بخوام که با شوهرم در مورد نحوه رفتارش با من صحبت کنه.


باز هم اگر دوستان نظرات دیگه ای داشتن ممنون میشم بگین تا این لیست من کامل تر بشه. جن من میخوام تمام تلاشمو بکنم که این مشکلم حل بشه.

اینک به یاری سبزتان نیازمندیم.:72::72:

خانوم نارجیس من کامل با شما و بقیه دوستان موافقم متاسفانه اقایون از دید خودشون به قضیه نگاه میکنن خانومها هم از دید و جایگاه خودشون یعنی همین زنی که الان عروسه یه توقعاتی داره فردا که مادر شوهر شد کلا یه سیستم فکریه دیگه ای پیدا میکنه و اگر این مسئله قابل حل بود در سالیان خیلی دورتر یک دانشمندی پیدا میشد و این مسئله رو حل میکرد و لازم نبود سالیان سال ادامه پیدا کنه داستان های جذاب مادر شوهر عروس!!:311:

و اما در طول سالیان خانومها هرکدوم راهی یافتن برای کنار اومدن با این قضیه

یکی کامل قطع ارتباط میکنه و راحت
یکی ارتباطشو کم میکنه
یکی ادای عروس های خیلی با شخصیتو در میاره
یکی زبونشو تقویت میکنه و در مواقع لزوم فورا دست به کار میشه
یکی شوهرشو میندازه وسطو خودش از دور میشینه نگاه میکنه

این واقعیت زندگی ما زنهاست که متاسفانه قسمتی از احساس و انرژیمون تو این بازی های مسخره مادر شوهر عروس هدر میره

ومتاسفانه اقایون هم به هیچ وجه نگاه منطقی به قضیه ندارن و گاها خودشون باعث میشن بدتر این رابطه روز به روز بدتر بشه

خانومها ازینکه الویت نیستن به شدت ناراحتن و اقایون از ترس اینکه مبادا خانومشون خونوادشونو ازشون بگیره به افراط میفتن

من خودم ذاتا ادمی هستم که قلب پر از کینه و انتقامجویی ندارم اطرافیانمو دوس دارم و بیخودو بی جهتم به پرو پای دیگران نمیپیچم تا زمانی که کسی کاری به کارم نداشته باشه

من همیشه به این بازی ها میخندیدم و قبل از اینکه اصلا ازدواج کنم میگفتم من از الان خونواده ی شوهرمو دوس دارمو عمرا مثل شماها خاله زنک نمیشم(خطاب به خاله و ....)

اما وقتی هنوز به خونواده ی شوهرم وارد نشده مورد انواع و اقسام بی مهری ها و توهین ها و دخالت ها قرار گرفتم وقتی هرچی سعی میکردم اونارو مثل خونواده ی خودم دوس داشته باشم اما اونا باز هم هر لحظه دنبال فرصتی برای بی احترامی کردن بودن

وقتی من از اونها ناراحت میشدم مدام با وجدانم حرف میزدمو تو دل خودم میگفتم اشکال نداره مگه تو از پدر خودتم ناراحت نمیشی بذار پای سنش بذار پای سواد کمش بخاطر همسرت به دل نگیر مدام خوبی های همسرمو میاوردم جلو چشام که راحت تر بتونم فراموش کنم

اما متاسفانه خونواده ی همسرم با رفتارهاشون کاری کردن که الان هروقت قراره ببینمشون از یه مدت قبلش استرس میگیرم ومنی که ذاتا قلب مهربونی دارم نمیتونم تحملشون کنم و واقعا دوسشون ندارم شاید خونواده ی همسرم تنها کسایی باشن که توزندگیم نتونستم دوسشون داشته باشم با اینکه واقعا تلاش خودمو کردم

خانوم نارجیس شما فقط یک راه دارید و اونم بی تفاوتیه محضه
یه هیچ وجه دیگه تو کارشون دخالت نکنید راستش از نظر من اینکه شما به مادرشوهرتون گفتین چرا اینقدر نگرانشونی و مدام بهشون زنگ میزنی کار درستی نبود

به هیچ وجه تو کارشون دخالت نکن حتی اظهار نظرم نکن بی تفاوت کامل و سم و بکم باشید نه به همسرتون بگین زنگ بزن نه بگین نزن نه بگو چی گفت نه بگو چی شد نه بگو چرا

از ذهنتون حذفشون کنید حتی هروقت دیدین همسرتون با خونوادش حرف میزنه برو جایی که اصلا چیزی از مکالمشون نشنوی

اینم فراموش نکن هیچ وقت دوتا جایگاه نه میتونن عوض بشن نه قاطی بشن نه جای همو بگیرن

شما خانوم همسرتونی و ایشونم مادرشون حتی اگر در ظاهر همسرتون مادرشو الویت بذاره بازم خیلی فرقی در اصل ماجرا نمیکنه پس بی خیال باش

در اخر دلم میخواد یه چیزیم به اقایونیکه این تاپیکو میخونن بگم

یه رابطه برای اینکه سالم باشه و حفظ بشه بایددو طرف تلاش کنن از خانوماتون توقع نداشته باشید که کنایه و توهین و بی احترامی از خونوادتون قبول کنن و همچنان خونوادتونو دوس داشته باشن یا برعکس انتظار اینم از خونوادتون نداشته باشید که اگه همسرتون بی دلیل و مدام در فکر ایجاد مشکل هستن

و در اخر اینکه اگر نمیتونید رابطه دوستانه بین همسر و خونوادتون ایجاد کنید حداقل از یک طرف بی دلیل جانبداری هم نکنید

از قدیم گفتن گوش عزیز گوشواره عزیز

شما اگر عزیز مادرتون هستید باید این توقعم داشته باشید که عزیز شمام یعنی خانومتون عزیز مادرتون و خونوادتون باشن و همین طور اگر شما برا خانومتون عزیز هستید این انتظارو ازش داشته باشید که عزیز شما یعنی خونوادتون برای خانومتونم عزیز باشه( چی گفتم:311:)

و در اخر انصاف داشته باشید چشماتونو باز کنید و جانبداری الکی نکنید ازهیچ طرفی

وقتی میبینید خانومتون اشتباه میکنه بهش بگید و ازش بخواید رفتارشو اصلاح کنه و اگر دیدین خونوادتون بی مهری میکنن واقعا ازوناهم بخواید

با این استدلال که پدر مادرم زحمت کشیدن و الان خانومم محکومه به تحمل کردن فقط زندگیه خودتونو به خطر میندازید و احساس همسرتونو از بین میبرید

من الان به شدت همسرمو دوس دارم ولی همیشه ته قلبم یه ذره دلخوری ازشون بخاطر انفعالی که اول زندگیمون در برابر خونوادشون نشون دادن دارم
دلخوری عمیقی که بدجوری ته دلم خونه کرده و از بین رفتنی نیست و هنوزهم وقتی یاد اتفاقاتی که به واسطه خونوادش و بخاطر عدم درک و شناخت همسرم برام ایجاد شد میفتم حس فوق العاده بدی پیدا میکنم

و همیشه حس میکنم اگر اونجوری نبود صد درصد قلبم متعلق به همسرم بود اما اان با اینکه خیلی خیلی دوسش دارم اما بازم ته ته قلبم یه سوراخ ریزی هست که نمیذاره عشقم صد درصد بشه

اینارو گفتم که یه ذره اقایون منطقی تر فکر و رفتار کنن و بدونن ما زنها در هر صورت راهی خواهیم یافت یا راهی خواهیم ساخت اما اونچه که در نهایت میمونه ممکنه به ضرر اقایون باشه اگر رفتارشون درست نباشه

ولی اگر رفتار اقایون منطقی و درست باشه هم خونواده و هم زنشون ته دلشون راضی خواهند بود حتی اگر دلخوری های دو طرف ادامه پیدا کنه

با انصاف بودن خیلی ویژگیه خوبیه که متاسفانه اکثر مردا نیستن

من هم با نظر سحر خانوم موافقم شما باید سعی کنید بی تفاوت باشید البته این کار هم خیلی سخته من خودم گاهی اوقات به همسرم می گفتم به پدر و مادرت زنگ بزن با اینکه دل خوشی ازشون نداشتم ولی یک بار همسرم به من گفت من هر وقت بخوام خودم زنگ می زنم دیگه تصمیم گرفتم هیچوقت نگم به قول شما اگه مردی به خانوادش بی مهری یا بی تفاوتی کنه اولین نشانه ها به سمت زن بدبخت می ره از سمت خانواده شوهر و اونا با خودشون می گن اون نمی زاره زنگ بزنه یا فلان کارو بکنه یا بر عکس اگه زنگ زد یا کاری براشون انجام داد از آقا تشکر می شه من خودم کارهایی کردم که خانواده شوهرم اونو از سمت شوهرم دونستن در حالی که اگه من نمی گفتم اون حتی به یادشم نمی اومد بار ها رفتیم خونه خانوادش یا خانواده مادری مثل خاله هاش سوغاتی که تو شهری که زندگی می کردیمو بردیم ولی فقط ایشون مورد توجهو حتی اصلا کسی به من نگاه هم نمی کنه و از این آقا تشکر می شه خوب هر کسی یک شخصیتی داره بعضی مواقع نیش زنگ نزدنشو به من می زنن البته این زنگ نزدن یکرفتار نهادینه توش هست به منم هیچوقت در دوران نامزدی و عقد زنگ نمی زد یکبار نزدیک عروسی پدر و مادرش اومدن خونمون و ایشون برای نوشتن پایان نامه ارشد تو شهر محل تحصیلش بود من هفته ای یکبار بهش زنگ می زدم ولی دریغ از یک زنگ که اون به من بزنه برای همین یک بار بهش زنگ می زدم اونا اومدن خونمون و پدر شوهرم گفت از شوهرت چه خبر که من ساده گفتم اون که به من زنگ نمی زنه که مادر شوهر عزیزم حمله فرمودند که تو زنگ بزن منم گفتم من زنگ می زنم به هر حال حالا وقتی پسرش دیر به دیر زنگ می زنه به خانوم بر می خوره با من سر سنگین حرف می زنه به قول شما خدا نکنه بدونن ما رفتیم خونه مادرم حتی زنگ می زنن مطمئن بشن ما کی بر گشتیم بابای من حرف خوبی می زنه با اینکه سواد زیادی هم نداره میگه اگه تو به یک نفر یک سیلی بزنی انگار ده تاشو به خودت زدی یعنی باید اینقدر عصبانی بشی روح و روانت به هم بریزه که مجبور بشی یکی بزنی و خودت رو بیشتر نابود کردی تنها راه حل همون بی تفاوتیه و اینکه ما اونقدر شاید خودمون رو دوست نداریم به نظرم اگر یک مرد احساس کنه نقطه ضعف همسرش چی هست از همون راه وارد می شه امیدوارم بتونیم رو خودمون کار کنیم و قوی و محکم بشیم خوشحال شاد فارغ از همسرمون زندگی کنیم بزاریم یک علامت سوال تو ذهنش نسبت به ما ایجاد بشه شاید زیادی محتاج محبتش هستیم و این ما رو حساس و شکننده و کم تحمل می کنه اگه به خودمون اهمیت ندیم هیچکس برای ما اهمیتی قائل نمی شه

ممنون سحر جان و خانم rrrj که با نظرات ارزشمندتون کمک میکنین.

سحر جان ممنون که راهنمایی کردی و از تجربه خودت گفتی. حرفهاتو قبول دارم. مخصوصا اینکه میگی یک راه داره . اون هم بی تفاوتیه محضه... در واقع باید بگم این راهی بوده که من تا الان در پیش گرفتم و میدونم تنها راه این که به خودم و زندگیم کمک کنم بی تفاوتیه و نباید به هیج عنوان از خانوادش حرف بد یا انتقادی کنم.. که به عینه دیدم نتیجه عکس داره...

درسته به هیچ وجه نبااااااید در کارشون دخالت کنم. و اظهار نظر نکنم تا زمانی که اونها ازم نظر بخوان.

ولی اینجا یه جور تعارض وجود داره. نظر شما اینه که باید اونها را از ذهنم حذف کنم و وقتی میبینم شوهرم داره باهاشون صحبت میکنه نه ازش سوالی بکنم نه اینکه حرفاشونو گوش بدم. یعنی کاملا از ذهنم پاکشون کنم.

نظر راه حل عزیز درست نقطه مقابل این نظره . که میگن بایدسعی کنم من برای اینجور کارها پیش قدم بشم. مثلا ازشو سوال کنم امروز به مامانت اینا زنگ زدی؟ یا بعد از مکالمه بپرسم خوب چی میگفتن؟ حالشون خوب بود؟ (یعنی درست نقطه مقابل نظر سحرجان)

فکر میکنم خیلی مهمه که من کدوم یک از این رفتارها رو داشته باشم برای اینکه به هدف خودم برسم (هدف: کم کردن وابستگی شوهرم و نگرانی های او نسبت به خانواده اش و اینکه خودش را در تمام مسائل و مشکلات اونها مسئول میبینه چون اونها هم این توقعو از اون دارن)

پس دوستان واقعا با مرد که وابستگی اون به خانوادش به ما اثبات شده باید چطور برخورد کرد؟ غیر از مواردی که دوستان تو تاپیک های قبل اشاره کردن و بهشون رسیدیم:


1- در پی تقویت رابطه خودم با شوهرم باشم.

2-حس تامین کنندگی شوهرمو تقویت کنم

3- پرهیز از هرگونه رفتار مخالفت آمیر و عدم رضایت به طور آشکار


4- پیش مشاور بریم واز مشاور بخوام که با شوهرم در مورد نحوه رفتارش با من صحبت کنه.


انجام این چهار مورد شکی درش نیست (و حتما اجرا خواهم کرد) ولی در مورد بعدی لطفاااا دوستان نظر بدین:

دو راهکاری که دقیقا نقطه مقابل هم هستن:
1- بی توجهی کامل نسبت به رفتارهای اینچنینی شوهرم و اینکه اونها رو از ذهنم کاملا حذف کنم. از شوهرم سوال نکنم که خوب عزیزم مامانت حالش خوب بود؟ بهتر شده؟ داداشت کارش به کجا رسسید؟ و مواقعی که شوهرم باهاشون صحبت میکنه سعی کنم به حرفهاشون گوش ندم و باید حواسم باشه که نباید هیچ گونه رفتار مخالفت آمیر داشته باشم.

2- ضمن اینکه شوهرم به اونها زنگ میزنه من هم باهاش همراهی کنم. با شور و اشتیاق ازش بپرسم خووووب مامانت خوب بود؟ خدا رو شکر. خواهرت درس میخونه؟ خواستگارشو چکار کرد . واای مامانت چقدر مهربونه.. دلم براش تنگ شده

خانم rrrj عزیز. مورد من با شما فرق میکنه. فرقش اینجاست که شوهر من به خانوادش وابستگی داره و اگر من بهش بگم زنگ بزن خیلی خوشحال میشه ولی مشکل اینجاست که من دارم تلاش میکنم این وابستگی کم بشه. من اگر بدونم این راه نتیچه بخشه با وجود سختیهاش انجام خواهم داد. ولی مشخصه که شوهر شما (خدا رو شکر) این وابستگی رو نداره. پس شما راحت تر میتونی با این قضیه کنار بیای. خود من اصلا برام مهم نیست مادرشوهرم در مورد من چه فکری بکنهو فقط و فقط نظر شوهرم و رندگی خودم مهمه. به نظرم شما باید راه تعادل را در پیش بگیری در عین حال که نظرات و حرفهای اونا اصلااا نباید برات مهم باشه.

دوستان لطفا نظراتتونو بگین... بذارین این معضل بزرگ (وابستگی) رو به جایی برسونیم که نتیجه بخش باشه..
واقعا در چنین مواردی نقش من چیه؟
کدوم یک از این دو رفتار را باید در پیش گرفت؟
چه رفتاری باید از خودم نشون بدم تا این وابستگی کم تر بشه؟

منتظر نظرات خوب و مفید دوستان هستمممممممممممم. [IMG]file:///C:\Users\narges\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\02 \clip_image001.gif[/IMG][IMG]file:///C:\Users\narges\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\02 \clip_image001.gif[/IMG]

ببینید این نظر شخصیه منه و درست و غلطشو واقعا نمیدونم اما کاریه که خودم انجام میدم

وقتی میگم کلا دخالت نکنید منظورم حتی وقتایی هست که خودشونم نظر میخوان حتی در اون صورتم بگید هر جوری که خودتون صلاح میدونید البته این در مورد مسائلی هست که به شما مربوط نیست نه مسائل مرتبط با شما

به نظرم حتی اگه میخوای حالشونو بپرسی محدودش کن به پدر مادرش و گاهی خودتون با مادرشون تماسی بگیرید و جویای حالشون بشید البته اگه میتونی بدون توقع اینکارو بکنی

من خودم اصلا کاری ندارم کی زنگ میزنه کی نمیزنه چی میگن چی نمیگن

راجع به خواهر برادراشم کلا کار ندارم به هیچ وجه

اصلا خودتو درگیرشون نکن حتی وقتی میدونی همسرت بخاطر اونام ناراحته به روی خودت نیارو بیخیال باش

اینجوری اعصابت ارومه و اونا برات نمیشن رقیب

هرچه کمتر ازشون بدونی ارامشتم بیشتره

هدف اولت حفظ احترام خودت باشه که دفعه ی بعد داستان گریه های مادر شوهرو داد زدن همسرت تکرار نشه

بعدشم شما هرچقدر عکس العمل نشون بدی هم خودتو این وسط خراب میکنی هم زجر میکشی بیخیال خونواده ی شوهرت باش در یک کلام

سلام نارجیس جان من فکر می کنم شاید برای حل شدن بعضی از مشکلات احتیاج به زمان باشه شاید الان همسر شما وقت اضافه زیادی دارن و به نوعی می خوان اونو پرکنن خود من چون بیکارم و تو خونه هستم با اینکه مدرک کارشناسی ارشد دارم دوست دارم زنگ بزنم با مادر و خواهرام همش حرف بزنم شاید اگه همسر شما انشاالله سر کار برن و همینطور بجه دار بشین وقتی برای سر خاروندن نداشته باشید من اوائل که پسرم به دنیا اومده بود تا همین یکی دو سال سرم شلوغ بود و زیاد وقتی برای این کار ها نداشتم حتی همسرم هم که دانشجوی دکتری بودن شب تا صبح می نشستن و کاراشون رو انجام می دادن همین الانم که توی دانشگاه مشغوله کلی به ما غر می زنه که شما نمی زارید من کارامو انجام بدم شوهر منم معتاد شدید بازی های کامپیوتری بود حتی در دوران ارشد و بعد از اون برای دکتر قبول شدن ما کلی دعوا می کردیم چون توجهش به من که بماند درساشو نمی خوند ما دوسال قبل از دکتری قبول شدنش با خانوادش زندگی می کردیم حتی باباشم دعواش می کرد و متلک می گفت ولی الان دیگه از سرش افتاده شاید هر از گاهی بازی کنه ولی اصلا با اون موقع قابل قیاس نیست همونطور که من دیگه در زنگ زدنش کاری ندارم بهتون توصیه می کنم شما هم کاری به زنگ زدن و نزدن ایشون نداشته باشید شاید باورتون نشه امروز مادر شوهرم زنگ زده به شوهرم میگه چرا زنگ نمی زنی به نظرم اگه شما هم تشویقش کنید شاید جدا شدن از اونا سخت تر و کم شدن این وابستگی میسر نباشه هر از گاهی اگه زنگ زد شما هم ازش درموردشون سوال بپرسین منم با نظر سحر موافقم در مورد پدر و مادرشون بیشتر بپرسین و وقتی با پدر و مادرشون هم حرف می زنید سعی کنید از خواهر و برادر شوهر ازدواج کردتون نپرسی آخه من همیشه در مورد یکی از خواهر شوهر هام که ازدواج کرده می پرسیدم فقط حالشو از مادر شوهر برداشت گفت چرا از خودش نمی پرسی یه چیزیم بدهکار شدم دیگه نپرسیدم به نظرم هیچ وقت ترغیبش نکن چون به طور خودکار خودشون مشتاق هستن ولی هر از گاهی ازش یه چیزهایی بپرس من خودم اون یکی خواهر شوهرم قبل از ماه رمضان عقد کرد فقط آخرش که همه چیز قطعی شده بود بهشون تبریک گفتم همین هیچ چیزی ازشون نپرسیدم که چکارست و هیچ اطلاعاتی رو ازشون حتی از خواهر شوهرم نپرسیدم کمی که به شوهرم گفته بودن من از شوهرم پرسیدم بقیه چیز ها رو هم در طی مراسمات گفتن و فهمیدم اصلا دیگه خوشم نمیاد زیاد باهاشون صمیمی بشم چیزی از خودشون بپرسم بهتره فاصله تون رو باهاشون حفظ کنید کاملا جدی و محترمانه فکر کنم شما دانشجوی دکترا هستید چرا وقتتون رو برای این چیز ها می گذارید من آرزوم بود که تحصیلاتمو ادامه بدم و لی نشد والان به این دلیل فکر می کنم افسردگی گرفتم اگه خودتون رو مشغول کنید دیگه وقتی برای اونا و کاراشون ندارید شما الان باید به فکر دادن مقاله امتحان جامع و پایان نامتون باشید و فرصت زیادی ندارید سعی کنید هر چه زودتر کار هاتون رو پیش ببرید و انشالله مادر بشید من تو اطرافیانم تو خودم این مشکلاتو می بینم شوهر من وابسته نیست ولی مادر شوهر پدر شوهرم خیلی وابستن اصلا خواهر خودم شوهرش هر روز خونه مادرشه چون با باباش کار می کنه همه کاراشونو می کنه اون یکی هام خیلی راحت برای خودشون زندگی می کنن تفریحشونو می کنن صبح ساعت 6 زنگ می زنن میگن بیا فلان کارو برای ما بکن عملا از 15-16 سالگی بیشتر کار های باباش رو انجام می داده تا الان ولی خواهر من هم یکم حرص می خوره ولی چیکار باید کرد باید زندگیشو به خاطر دیگران از هم بپاشه چی نصیبش می شه به غیر حسرت بهترین سال های عمرش که رفته و یا چندر غاز مهریه ماهانه همه این روز ها رو گذروندن بر اساس تجربیات مادرم می گم مادر هامونم سختی زیاد کشیدن حتی خودم یکم که بزرگ شده بودم می دیم خانواده بابام چه کار ها و حرف هایی که نمی زنن به مامانم ولی مامانم تحمل کرد حتی الان مادرم میگه گاهی می خواستم بزارم برم ولی گفتم این بجه های معصومم چی می شن الان بابام به اشتباهات خودش و خانوادش پی برده اگر چه خیلی دیر اگرچه به بهای سنگین ولی اگه مامانم تحمل نمی کرد چه اتفاقی برای خودش و ما می افتاد منم یک آدم ایده ال گرا هستم منم دوست داشتم همسرم کسی باشه که منو درک کنه دوست داشته باشه و برایم احترام زیادی قائل باشه ولی نیست چیکار می تونم بکنم یا ازش جدا شم یا بسوزم یا تلاش کنم شاید یک روزی نه چندان نزدیک به چیزی یا کسی شبیه به رویاهام بشه و اگه نشد باید این زندگی رو تحمل کنم خیلی ها رو دیدم که حالا که سنی ازشون گذشته از اینکه چه کار هایی برای پدر و مادرشون کردن پشیمونن و یا از کار های خودشون انگار بعضی چیز ها مستلزم گذر زمانه البته من اون آدم ها رو که از کارشون برای پدر و مادرشون کردن پشیمونند رو تایید نمی کنم نمونش پدر شوهرم تو جوانی بخشی از خونه باباش رو می سازه الان مدام داره تو سرشون می زنه که من این کارو کردم من اون کارو کردم بد بخت ها رو خون به جیگر کرده ومدعی پرو پا قرصه پدر شوهرم عمومه پدربزرگم خونه رو به نام عموی کوچیکم کرده به خاطر اینکه تا امروز که نزدیک 40 سالشه با خانومش پیش اونا بودن و ازشون نگهداری کردن هر روز که میان اونجا دعوا و جارو جنجاله من براتون این کارو کردم فلان پولو برای فلان دادم و ............. این قصه سردراز دارد به کاراتون برسین و به خودتون بها بدین ولشون کنید می دونم خیلی خیلی سخته ولی باید سعی کنید خودمم دارم تلاش می کنم به بعضی کار های همسرم بی تفاوت بشم چون هر چی گفتم و جنگیدم فایده ای نداشت فقط دارم خودمو نابود می کنم دارم به خودم میام دیدم شدم یک موجود افسرده اگه همینطور پیش بره یا خودم می میرم یا آینده بچم تباه می شه فکر می کنی به کی آسیب می رسه به شوهرم یا خانوادش بعد یک مدت به فکر یکی دیگه براش می افتن کلیم از مردن یا آسیب هایی که بهم می خوره خانوادش خوشحال می شن همه همینن پس شما هم خودت رو بیشتر دوست داشته باش بی تفاوت باش مثل یک مجسمه

نارجیس جان همه قصد کمک دارن و بیشتر می نویسن که توضیح بدن اشتباه برداشت نشه اما شما دقیق نمیخونی ... سریع جواب مینویسی برای بچه ها... اینکه پاسخ ها رو مینویسی خوبه، اما دقیق تر ببین، به همه نکات دقت کن، سریع هم نتیجه گیری نکن، روی پاسخ ها فکر کن... مثلا خانم masamasa در نهایت گفتن با اینکه خودشون از همسرشون میخوان به خانواده توجه کنه، اما توجهی که خودش از همسر میبینه رو کمتر میدونه... یا اینکه پاسخ من این بود که سعی کنی عادی رفتار کنی به دو علت: 1- من یه همچین شرایطی رو تجربه کردم 2- رفتاری که شما از همسرتون به نمایش گذاشتید یه رفتار افراطی هست، حالا اگه شما هم دل به دلش بدین، خب مسلما بدتر میشه، وقتی نمیتونید تعدیلش کنید، پس حداقل کاری که میتونید انجام بدید اینه نه تایید کنید، نه رد، بلکه عادی باشید. اما به هر حال من هم مشاور نیستم و ضمانتی هم برای حرفم ندارم. حتی با توجه به پست بعدیتون که گفتید همسرتون خوشحال میشه بپرسید، الان میگم (قبلا نگفتم) شاید هر از گاهی شما هم بپرسید بد نباشه، اما نه اینکه شما هم بشید یکی از افراد گروهشون!

مهمترین مسئله ای که براش این پست رو گذاشتم مسئله دفاع شما از ماهواره بود... چون این مسئله به پست من ارتباط داده شد، لازم دونستم نظرمو بگم هرچند ارتباطی با تاپیک نداره... مفهوم صحبت اولیه من اصلا دفاع از ماهواره و دیدن فیلم های عشقی نبود... اون طرح یه مشکل بود و پیدا کردن راه حل برای اون مشکل، ماهواره بدون رودربایستی ضررش خیلی بیشتر از سودشه، نمیخوام کامل سیاه ببینم! چون حتی برای شراب هم خدا توی قرآن گفته مزایا هم داره اما ضررش بیشتره، پس وقتی ضرر بیشتره آدم باید به میانگین نگاه کنه نه به یه لکه سفید وسط یه دریای سیاه... چیزی که ماهواره داره به ما نشون میده متاسفانه فقط راه خیانت و فحشاست و ریختن قبح رفتارهای ناشایست در جامعه و عادی جلوه دادن اونا...

همینطوری هم که یه دو دو تا چهارتا بکنیم، متوجه میشیم که اونایی که این ابزار را در اختیار ما میذارن دلشون به حالمون نسوخته... تا حالا فکر کردین چرا هیچ کتاب مفید و پرفروشی تو دنیا از طرف انتشاراتش به فارسی ترجمه نمیشه؟ در مورد نرم افزارها هم همینطور... تا حالا فکر کردین غربی که انقدر برای قانون حق تکثیر ارزش قائله چرا ایران را تحت فشار برای پذیرفتن این قانون نگذاشته؟ حتی در شرایطی که کالاهاشونو به ما میفروشن زحمت ترجمه یه صفحه راهنمای استفاده از کالا رو هم که حق هر مصرف کننده ای هست داشته باشه به خودشون نمیدن... خودشون راحت با تمام این مسائل کنار میان و میگن جمعیت 80 ملیون فارسی زبان ساکن ایران از نظر اقتصادی ارزش این صرف وقت و هزینه رو نداره... حالا در این شرایط چرا باید چند تا شبکه رایگان به زبان سلیس فارسی برنامه نشون بدن؟ اون هم فقط یه سری برنامه های خاص... قضاوت با خودتون...

سلام خانم راه حل عزیز، فکر کنم من متنم رو درست ننوشته بودم نه منظور من این نبود ک توجهی ک شوهرم ب خانوادش میکنه بیشتر ازتوجهی که ب من میکنه
منظورم این بود: هیچ وقت احساس نکردم توجهی ک ب اونا داره از مال من بیشتره چ بسا بعضی وقتا احساس کردس بیشتره
آخه میدونید چیه من بعد ازسه سال قلق شوهرم اومده دستم اون یه شخصیتیه ک واقعن لجبازه
کافی بود احساس کنه من از توجه ب خانوادش ناراحت میشم دیگ واویلا همه توجه اش رو صرف اونا میکرد و حرص منو ب هر روشی درمیاورد...
اما من با حرفام و کارام طوری وانمود کردم ک هیچ مشکلی با این قضیه ندارم البته اینم بگم ک واقعن قلبن ندارم چون اون پدر و مادر خیلی پیر و ناتوانی داره ک از لحاظ مادی پایین ان و این درحالیکه ما از لحاظ مادی خیلی ازون بالاتریم و من واقعن دلم براشون میسوزه اما متاسفانه اونا همش فکر میکنن من دشمنشونم و ازشون بدم میاد...
درکل ب نظر من هر مردی یه قلقی داره نمیشه گفت یه روش برا همشون ج بده بالاخره باید چن تا روش رو امتحان کرد دید کدوم ج میده

سلااام خدمت تمام دوستانی که زحمت کشیدن و تو این مدت به تاپیکم سر زدن و باز هم با نظرات خوبشون راهنمایی کردن.
اول از همه به خاطر اینکه دیر جواب میدم معذرت میخوام اخه مسافرت بودم و تازه دیروز برگشتم و دنبال فرصت مناسبی بودم تا روی موضوع و جواب دوستان تمرکز کنم.

sahar عزیزم بازم ممنون که نظرتو گفتی. اینکه کلااااا نباید دخالت کنم تو کارهاشون. و اگر چیزی پرسیدن میگم هر طور خودتون صلاح میدونین. باهات موافقم. اتفاقا الان خواهر شوهرم براش خواستگار اومده. نزدیک بود دوباره خودمو قاطی کنم که یادم اقتاد که بهتره چیزی نگم. مخصوصا اینکه اونها هم نظری از من نخواسته اند تا الان. حرفت درسته که هر چی کم تر ازشون بدونم ارامش خودم و شوهرم بیشتر خواهد بود.
rrrj جان از شما هم بی نهایت تشکر به خاطر حرفهای ارزشمندت.
درسته این مساله نیاز به زمان داره و برای حل شدنش باید صبور باشم. و حرفی که زدی کاملااا درسته. اینکه نباید شوهرمو ترغیب کنم به زنگ زدن ولی زمانی که اون زنگ زد من هر از گاه چیزهایی سوال کنم.
اره عزیزم من دانشجوی دکتری هستم. من اتفاقا درگیر کارهای درسی خودم هم هستم ولی عزیزم خودت خوب میدونی که ما خانم ها اگر کوچک ترین مساله ای ذهنمونو درگیر کنه دیگه بقیه کارهامونو نمیتونیم درست انجام بدیم... من درس میخونم که بتونم آرامش بیشتری رو به زندگیم برگزدونم.. تا بتونم برای پیشرفت خودم و همسرم قدمی بردارم.. پس اگر ببینم مساله ای بخواد مانع این هدف من بشه باید دنبال راهکار باشم.. و علت این تاپیک من اصلا همینه که بدونم تو چنین شرایطی باید چه کاری انجام بدم تا بهتر باشه.. دلیل نمیشه جون من مشغله ام زیاده دیگه مشکلات دیگه برام ارزشی نداشته باشه.. هر چیزی حای خودشو داره.. من قراره ه روزی مادر یشم و مسلما بایدد اطلاعاتمو در مورد نحوه تربیت بچه بالا ببرم.. در مرود این قضیه هم همینطور هست..
زمانی که مساله ای داره منو اذیت میکنه دست خودم نیست. با اینکه کارهای زیادی برای انجام دارم ولی نمیتونم متمرکز بشم.. با راهنمایی دوستان فهمیدم که راهکار این قضیه و مشکل بیخیالی و عادی نشون دان هست. خوب این خیلللللللللی خوبه. و من واقعا خوشحالم که متوجه اشتباهات خودم در گذشته شدم و الان میدونم باید چه رفتای دداشته باشم.

به نظر من بی تفاوت بودن خوبه زمانی که بدونی این بی تفاوتی نتیجه خوبی خواهد داشت. درست مثل مشکل خود من. و همونطور که قبلا گفتم من اگر بدونم رفتار درست چی هست تمام تلاشمو میکنم تا اونو انجام بدم و فکر نمیکنم خیلی برام سخت باشه..

خانم راه حل عزیز باید بگم من تمام سعیمو میکنم که تاپیک های دوستان را با دقت و کلمه به کلمه بخونم و جواب بدم ولی اینجا اتفاقل فکر میکنم شما اشتباه برداشت کردین . هم از حرفهای من و هم از حرفهای خانم masamasa .
بله حق باشماست باید عادی برخورد کنم و این به این معناست که نه تایید کنم و نه ردکنم.
در مورد ماهواره هم میدونم که نتونستم درست منظورمو برسونم. من خودم هم با فیلم های ماهواره شدیدا مخالفم. من میخواستم فقط اشاره کوچیکی به یک هزارم خوبی ماهواره کرده باشم و اون هم نشون دادن علاقه زن و شوهر به همدیگه و مسائل این چنینی که فیلم های ایرانی فاقد چنین محتواهایی هست...و اصلا نخواستم از ماهواره دفاع کرده باشم.

masamasa جان درسته نباید کاری کنم که شوهرم احساس کنه از توجه به خانوادش ناراحت میشم. و اینکه هر مردی قلقی داره ولی این چیزهایی که ما تو این تاپیک درموردشون ضحبت کردیم و دوستان نظر دادن به نظرم در مورد هر مرد و هر شخصی میتونه صدق کنه (حداقل فکر میکنم تا 90 درصد جواب خواهد داد.

راستی بچه ها من باز هم از همه ممنونممممممممم. چون باید بگم برای اولین بار تونستم رفتار درستی داشته باشم و نتیجه خوبش رو هم به عینه دیدم .
دیروز سر یه موضوع شوهرم از نحوه حرف زدن من با مادرش ناراحت شد و از من خواست از مامانش معذرت خواهی کنم.. من اولش ناراحت شدم و یه نیم ساعتی هیچی حرفی نزدم بعد به تک تک حرفهای دوستان توجه کردم... اینکه تو این موارد نباید هیزم رو آتیش ریخت و فهمیدم رفتار الان من حیلی مهمه. بعد از یک ساعت که شوهرم اروم تر شد رفتم پیشیش و گقتم باشه من به مامانت زنگ میرنم و از دلش در میارم با وجودی که میدونم حرف من مشکلی نداشته ولی چون تو میخوای باشه چشمم حتما. باورتون نمیشه بعد از اون اصلا ازم نپرسید زنگ زدی یانه. ولی وقتی این حرفو زدم صد و هشتاد درجه تغییر کرد. ای کاش همه اونهایی که مشکلات این چنینی دارن این حرف منو به عنوان تجربه بخونن و بهش عمل کنن که خیلی جواب میده.

حالا با اجاره دوستان من نتبجه گیری این تاپیک رو تا به الان اینجا مینویسم تا برای بقیه که به این تاپیک سر میزنن مفید باشه (ان شا الله)

1- در پی "تقویت" رابطه خودم با شوهرم باشم.

2-حس "تامین کنندگی" شوهرمو تقویت کنم.

3- پرهیز از هرگونه "رفتار مخالفت آمیر و عدم رضایت" به طور آشکار

4- زمانی که میبینم شوهرم به هر دلیلی رفتاری حمایتگرانه با خانواده اش داشت من کاملاااا "عادی" برخورد کنم و بی تفاوت باشم. در مقابل رفتارهای اون طوری برخورد کنم که نه رفتار او را تایید کنم و نه رد کنم.

5-هر از گاه میتوانم از او در حد چند سوال (از خانواده اش) بپرسم طوری که شوهرم بداند که من هم خانواده اش را دوست دارم. ولی نباید این رفتار من به گونه ای افراطی و تفریطی باشد.

6-با خانواده شوهر جدی و محترمانه برخورد کنم. در مسائل خانوادگی آنها "دخالت نکنم".

7-پیش مشاور بریم واز مشاور بخوام که با شوهرم در مورد نحوه رفتارش با من صحبت کنه.


باز هم خوشحال میشم و استقبال میکنم از شنیدن نظرات جدید و تجربیات دوستان...

سلام نارجیس عزیز. من تجربه ندارم ولی مواردی که در ارتباط با مشکلت بهش رسیدی به نظرم مفیدن و بهت کمک میکنه ، اما به نظر من اگه شوهرت رو برای تماس یا حمایت از خانواده ش تشویق کنی با توجه به اینکه این کارو دوست داره و به خانواده ش اهمیت میده بیشتر میتونی روش تاثیر بذاری و دلش و به دست بیاری.

البته اگه قبلا رفتاری داشتی که نشون دادی زیاد با این کارش موافق نیستی
بهتره الان قدم به قدم پیش بری ، یعنی اول در مقابل این رفتار شوهرت بی تفاوت و عادی برخورد کنی بعد کم کم شروع کنی به همراهی و تشویقش به این کار و حتی بهش بگی
من اون اوایل چون از علاقه ت و اهمیتی که تو برای من قائل هستی مطمئن نبودم نسبت
به این رفتار تو در قبال خانواده ت برخورد خوبی نداشتم.

اما الآن میدونم که تو به من هم خیلی اهمیت میدی و کسانی که برای تو عزیز هستن برای منم عزیزن و بهشون اهمیت میدم. فقط بدون که اگه یه مدت دیدی این حمایت و تشویقت باعث شده شوهرت بیشتر از قبل به اونا توجه کنه نباید ناراحت بشی چون در دراز مدت همه چیز تغییر میکنه و شوهرت کم کم با اطمینان از حسن نیت و مهربونی تو بیشتر جذب خودت میشه و تو در اولیت زندگیش قرار میگیری.

مهم ترین کار صبور بودن و ایستادگی کردنه. زود نباید نا امید بشی یا به راه درستی که در پیش گرفتی تردید کنی. یه چیزی هم بگم اختلافات اینچنینی همونطور که تو ذهن تو اثر بدی میذاره تو ذهن شوهرت هم تاثیرات خیلی بدی داره.

اون آقایی که من باهاش در ارتباط بودم بیشتر از همین رفتار خانومش گله میکرد و اینکه اوایل
ازدواج با خانواده ش رفتار درستی نداشت و میگفت اونقدر صبوری کردم و در مقابل بی احترامی هاش به خانواده م به پدر و مادرش احترام گذاشتم که رفتار درست و یاد گرفت.

انشالله که با اهمیتی که به حل مشکلاتت میدی زندگی و رابطه ت با همسرت روز به روز زیباتر و بهتر میشه .