ترس های فلج کننده من

سلام دوستان هم تالاری.....
من حدود ۳سال یا بیشتره که در هر روز از یه مسئله ای در آینده ترس مبرم دارم.نه خواب دارم نه خوراک.همیشه هم موردش پیش میاد.
احساس می کنم قراره یه اتفاق خیلی بدی برام بیفته.
من ناکامی های زیادی رو تجربه کردم.و من رو خیلی رنجوند.البته موفقیتهای خوبی هم داشتم که عدم اعتماد به نفس همه رو خراب کرد.
مثلا یکی ار موضوعاتی که ترس زیادی رو تا یکسال بوجود آورد بیماری مادرم بود،یک حمله عصبی که شبه سکته بود.در اوج این ناراحتی دخترخاله ام گفت که مادرش .خالم.هم به همین شیوه چند روز بعدش فوت کرده!!و این باعث شد که شوکه بشم و فکر کنم که هر لحظه مادرم ودارم از دست میدم.تو این یه سال وقتی حال مادرم کمی بد میشد تمام وجودم پر از وحشت میشد.
یا خواهرم با همسرش همیشه آخر هفته ها میرن باغ خارج شهر.من همیشه موقع رفت و آمد اضطراب پ وحشت زیادی میگیرم.همش اتفاقات بدی مثل تصادف به نظرم میاد.به خواهرم گفتم هر وقت رسیدی خبر بده و تا خبر نده در یک عذاب و ترسی گرفتارم.
متاسفانه از یه طرف خودم بدجور روانم از این موضوع در عذابه ولی از طرف دیگه موردها کاملا منطقی هستن و با دلیل و منطق نمی تونم به ترسام غلبه کنم.مثلا همین ترس رفت و آمد خواهرم که دوسال همراه منه.
ولی هفته پیش دوبار سوار ماشینش شدم.دیدم که موقع رانندگی فرمان رو رها میکنه و با بچه اش بازی می کنه!!!!!و یه بار دیگه دیدم بچه ۱۰ ماهه رو بغل کرده و همراه با بازی و بی توجه به جلو رانندگی می کنه!!!:102:به خواهرم میگم تذکر بده و... میگه مشکلی پیش نمیاد!!!!!!!!!!:grief:کم وحشت دارم این مسائل هم زیادتر میکنه....
الان چند روزه که قلبم شدیدا به دلیل این موضوع ترس آور جدید تند میزنه ودرد میکنه.گاهی هم توی خواب اتفاقات بدی میبینم که حتی فکرشم نمیکردم. انقدر خواب شفاف و روشنه که انگار قراره اتفاق بیفته.!و تمام وجودم رو یه وحشت بزرگ می گیره و به ترسام دامن میزنه.

میدونی وقتی این فکرارو بکنی واین انرژی رو به کاینات بدی همین اتفاقات پیش میاد وبرمیگرده بهت باید زودتر پیش دکتر بری واین حساسیت فکری رو حل کنی خانومی

سلام
تاپیک http://www.hamdardi.net/thread-154.html رو بخونید . تو تاپیک فعلیتون ذهن خوانی و استدلال احساسی خیلی واضحه. با توجه به مجموعه تاپیکاتون ممکنه چندتا دیگشم داشته باشید.
این پست : http://www.hamdardi.net/thread-28267.html#post269113 و همین طور پست شماره ی 6 اون تاپیک دو تا راه حل بهتون معرفی میکنه، البته موضوع تاپیک تنبلیه ولی هر دو روش رو شما هم میتونید استفاده کنید البته روی کاغذ؛ کاغذی بودنش مهمه!
مثال برای پست 6، البته پست 6 v, اسم ستون اول و سومشو عوض کنید و به سبک زیر انجام بدین:
احساس : اضطراب-ترس (احساستونو بالای جدول بنویسید)
ستون اول:فکر منفی: خواهرم با رفتن به باغ تصادف میکنه
ستون دوم:خطا(ها)ی شناختی: استدلال احساسی ؛ چون بدون هیچ دلیل مشخصی و صرفا از روی ترس چنین فکری می کنید. و بعد فکر میکنید این فکر حتما اتفاق میافته.
ستون سوم:واکنش به این فکر (فکر مثبت): افراد زیادی مسافرت میرند و سالم بر میگردند حتی قوانین رو هم رعایت نمیکنند. درسته که رانندگی با بچه کار اشتباهیه ولی حتما به اندازه ی کافی تسلط داره که چنین کاری میکنه. ضمن اینکه وقتی حادثه ای رخ نداده نیازی برای نگرانی نیست.حتی اگر (خدای ناکرده،بر فرض مثال عرض میکنم)تصادفی هم رخ بده همه ی تصادف ها مرگ آور نیست. ضمنا در صورت رخ داد تصادف من حتما با خبر میشم.

روش سود و زیان رو هم عینا مثل همون تاپیک می تونید انجام بدید.

اینکه رو کاغذ انجام بدین خیلی مهمتر از محتوای تاپیکاییه که بهتون معرفی کردم.

ممنونم دختر جوان...
ولی اتفاقا یکی از موضوعاتی که خیلی بیشتر منو ناراحت میکنه همین موضوعه.خودمم از همین موضوع می ترسم.ترس روی ترس.....:54:
گاهی یه تماس زمان ساده بد موقع .خیالات منو تا کجاها که نمیبره....خیلی رنج آوره...... مثلا همین برنامه هایی مث ماه عسل و جشن رمضان احساس می کنم چقدر این اتفاقات نزدیکمه...انگار کلی اتفاق بد و وحشتناکتر در کمینم نشستن که معلول گناهان بیشمار منه....انگار دچار نفرین کاینات شدی...

سلام


از درس چه خبر؟

خوب پیش می ره ؟

- - - Updated - - -

هر چه ما داریم - همین زمان حالِ ، ماست .

آرامش روح و ذهنمان ، بستگی به این دارد که چقدر بتونیم از این زمان ، اکنون استفاده کنیم ( زمان حال )

نباید به دیروز فکر کرد - نباید به اتفاقاتی که در آینده رخ می دهد فکرد کرد

رمز شادی و رضایت زندگی ، زندگی دز زمان حال است.


کودکان ، همیشه در زمان حال زندگی می کنند

بعضی موقع ها میشنند نیم ساعت به یه سوسک نگاه می کنند.

یکی از بچه های اقوام ، داشت همین کار را می کرد و می خندید - منم گفتم ، خدا چرا من خنده ام نمیگیره با دیدن سوسک !

چون آنها نگران گذشته و آینده نیستند - و در زمان حال هستند - و در زمان حال شروع به ماجراجویی می کنند !

مطمئن هستند کسی مراقب آنهاست !

مثلا نگران ناهار نیستند - چون میدونه مادرش کارش درسته !

وقتی این کودکان بزرگ می شند - تصمیم میگرند مشکلات گذشته و آینده را در زمان حال بیاورند .

بعضی موقع ها ، تصمیم میگیرم برم فقط به بچه ها نگاه کنم .


شاید یکی بگه ، آره من اگر یه ازدواج خوب داشته باشم - اگر ماشینم را عوض کنم - اگر استقلال بتونه پرسپولیس را ببره ! ....

باید این اگرها را انداخت دور ....

راز شادی ما نباید ، بر اتفاقات بیرون ما باشه .

وقتی زندگی را به دست خداوند بسپاریم - و بر گذشته خود قلم عفو بکشیم و آینده را به آینده بسپاریم - و در زمان حال زندگی کنیم

اتفاقات این مسیر ، را باید خوب بدانیم !

الیته به این معنی نیست که هدفمند نباشیم.


ترس در صورتی پیش ما می یاد ، که فعالیتی نکنیم

خداوند هیچ وقت بد انسانها را نمی خواهد .


استاد واقعی زندگی = هم مسیر شدن با کائنات.

راز غلبه بر ترس = توکل به خداوند + هم مسیر شدن با کانئات



موفق باشی خانم دکتر.

سلام مجدد


یکی از چیزهایی که خیلی مهمه ، تغییر الگوهای ذهنی ست.

باید در ذهنمان الگوهای خوبی داشته باشیم - مثلا :


( حذف الگوی بیماری - ایجاد الگوی سلامتی)

( حذف الگوی نگرانی اتفاقات زندگی - ایجاد الگوی الخیرو فی ما وقع )


یه بنده خدایی می گفت ، من همیشه باید هفته ای چند نفر را با ماشین زیر بگیرم

همان بنده خدا به صورت اتفاقی با ماشین درست 1 قدمی پای من ترمز کرد

رفتم بهش گفتم راحت باشید - فقط یه یک متر کم آوردید - ان شالله دفعه بعد

گقتم شما الگوی ذهنی این است که هفته ای 5 نفر را زیر بگیری .


.......

سلام.

مشکل شما توانایی حل شدن در محیط مجازی رو نداره.

شما جز دسته افرادی هستید که به دنبال راضی نگه داشتن دیگران بودید و در کودکی این طور بزرگ و تربیت شدید و با توجه به اینکه خواهر بزرگتر هم هستید میشه گفت حالا این مشکل

فعلیتون نمودی دیگر از همون تفکرات قبلیتون هست. من یک پست از شما دیدم. به نظر خیلی به این موضوع در واقع تفکرات ناشی از دوست نداشتن خود نزدیکه ریشه ی اضطراب های

بی خود و نگرانی های بیش از حد فعلیتون.

بنابراین نیاز به درمان ریشه ای و شناخت وسیع تر از خودتون دارید. بهتره به روانشناس مراجعه کنید تا با برطرف کردن مشکل اصلی یعنی جایگزینی والدی به جای والد سرزنش گر

فعلی درونی تون که مدام در پاسخ به این سوال ذهنی شما که وضعیت من در نهایت چی میشه؟ میگه هیچ چیز در انتها درست نمیشه!!! بتونید وضعیت فکری تون رو بهبود ببخشید.

این پرسش و پاسخ در سطح ضمیر ناخودآگاه صورت میگیره و خودتون متوجه نیستید اما در عمل شما چنین احساسات و درگیری هایی پیدا میکنید. بهتره برای کمک به خودتون به روانشناس

مراجعه کنید.

سلام

بهتره که به روانشناس بالینی یا روانپزشک مراجعه کنید. احتمال زیاد پانیک دارید.

- - - Updated - - -

اضطراب تعمیم یافته gad (اضطراب و نگرانی شدید و مفرط دلشوره درباره تعدادی از رویدادها یا فعالیت ها مثلا در عملکرد شغلی یا تحصیلی) در اکثر روزهای هفته و به مدت ۶ ماه) هم ممکنه باشه. در ارسال های قبلی تون از یه تصادف گفته بودین.

اگه این علایم را دارید gad هست:
بی قراری ، عصبی بودن یا به خاطر نگرانی بی دلیلی بداخلاقی کردن.
زود خسته و کوفته شدن
نداشتن تمرکز یا خالی شدن یکدفعه ذهن
زودرنجی و عصبانیت
خواب مختل (نمی تونید بخوابید، از خواب می پربد، خواب نا آرام که خستگی را برطرف نمیکنه).

سلام افسونگر عزیز شما مبتلا به بیماری اضطراب منتشر هستید. این بیماری خیلی عذاب اوره

و زندگی شمارو همیشه با استرس همراه میکنه. برای درمانش حتما باید پیش روانپزشک برید

هم دارو میده بهتون و هم صحبت میکنه باهاتون. خیلیا با کمک روانپزشک این بیماریشون

درمان شده و به زندگی عادی برگشتن. امیدوارم شما هم به زودی درمان بشین


راستی خانم یا اقای من میدونم، بیماری ایشون اضطراب منتشر)gad(

هست و پانیک ندارن. پانیک بیماری متفاوتیه

اینجا سوتی پاک کن نداره :-)
اول پانیک فکر کردم هست به خاطر تصادف و فاجعه سازی و مراجعه به دکتر ( در تاپیک دیگه) بعد دیدم علایم gad بیشتره. اضطراب تعمیم یافته ترجمه کنید.

سلام


من بعضی موقع ها که از چیزی ناراحت می شم یا دلهره دارم

سعی می کنم اونو تو کاغذ بنویسم

بعد که نوشتم - بهتر می شدم !

راز آرامش اینه که ، به قلمرو ذهنت بری - و در آنجا به ماجراجویی بپردازی

البته ماجراجویی شاد !

( پاک کردن بعضی ا ز چیزها - بیلد کردن چیزهای خوب )


+

ورزش کردن

+

دکتر رفتن ، اگر لازم شد



موفق باشی.

سلام بر دوستان خوبم...
اول عید رو به همتون تبریک می گم:72:
با محدودیت سه پست مواجهم وگرنه با جزییات بیشتر توضیح می دادم...

آقای محمدرضا از پست مفیدتون تشکر می کنم. مخصوصا معرفی تاپیک خطاهای شناختی...خیلی از بندهاش رو در وجودم کشف کردم و این اکتشاف منو بسیار خوشحال کرد. حالا می تونم بفهمم مشکل من حدودا چه ابعادی داره و تا کجاها پیشرفته....این برای من خیلی مهمه.....روش کاغذ و قلم رو هنوز انجام ندادم...حتما انجامش می دم....
خانم لبخند ،من می دونم و محیا ناز.....از شما هم متشکرم..گاهی واقعا احساس می کنم با هیچ قدرت ذهنی نمی تونم با خودم مبارزه کنم ....
در مورد بیماریها هر نوعش رو بگید من دارم:311: کلا میکسه در میکسه.....سوتی ام ندادید.....:58:
آقای باغبان گرامی...
هر آن تونستید بهترین پیشنهاد ممکنه رو دادید..از این همه زمانی که گذاشتید بسیار متشکرم..:72:
من خیلی سعی می کنم با اندیشه های مثبت روحیه ام را در آن زمان استرسزا کنترل و مهار کنم اما گاهی ذهن و فکر قدرت کافی رو برای غلبه بر الگوی نگرانی رو نداره...هر چه تلاش می کنم با افکار مثبتم به جنگ باهاشون برم آخرش هم مغلوب برمی گردم.....فقط تنها چیزی که این مواقع کمکم می کنه ذکر لاحول و لا قوه الا بالله......آرومم میکنه ولی با این ایمان ضعیف :54:چند دقیقه ای بیش طول نمیکشه......دلواپسیهام کمتر میشه ولی از بین نمیره.....

شما از درسام پرسیدید....اگر بدونید این ترسهای من چقدر تو این یکساله باعث ناکامی من بوده:
2) ترس از تهمت....من حتما تاپیکی با این موضوع و تمام جزییاتش باز خواهم کرد...
من حدود 4 سال پیش سرکار میرفتم ...در عرض یکماهه خیلی پیشرفت کردم تا حدودی که قرار شد مدیریت یه بخش کوچک به من واگذار بشه....این برای برخی ها اصلا خوش آیند نبود...
و تلاشهاشون برای نابودی من شروع شد....از یه طرف دیگه بدلیل زیبایی من-واقعا دوست ندارم در موردش صحبت کنم ولی نمی تونم کتمانش کنم- خیلی از پسرهای مجرد پاشون به اتاق ما باز شد و جریانات خواسگاری و ..... این مورد هم برای برخی ها اصلا خوش آیند نبود و خلاصه بعد از چند ماه تلاشهای مختلف سعی کردن با تهمت!!!! کلا منو حذف کنند. این موضوع خیلی برام سنگین تموم شد...البته خدا جزاشونو داد:43: ولی این فکر که هر لحظه می تونم در مظن تهمت باشم درونم وجود داره....
بطوریکه سال گذشته یکی از اساتید مجردمون به من خیلی ابراز علاقه می کرد ولی من به دلیل ترس از تهمت همیشه برخورد خیلی بدی داشتم و بی توجهی می کردم.خوب جلوی دیگر اساتید بود و من فکر می کردم اونها می تونن فکرای عجیب بکنن.....گاهی حتی از سلام کردن هم وحشت داشتم.....کلا به دلیل همین ترس متواری بودم....تا اینکه خواستم جراتنمندانه رفتار کنم و عادی!!!اما ایشون جواب سلام ها مو نمی داد و رفتارش دقیقا مثل رفتارهای خودم شده بود.خوب بازخورد رفتارهام بود.....من خیلی ناراحت بودم..از خودم و رفتارهام.....و اینکه چگونه تمام این برخوردهای ناجور رو توجیه کنم.یکی دیگه از علتهای افت تحصیلیم هم همین موضوع بود...حالا هفته گذشته متوجه شدم با یکی از همکلاسیهام عقد کرده...وقتی این خبر رو شنیدم دنیا رو سرم خراب شد....احساس پوچی شدید کردم.....احساس خیلی بد..این هم شکست احساسی منه....

یکسری مشکلات دیگر هم هست که راستش ترس دارم:311: شناخته بشم...وگرنه بیان می کردم.....
با ورزش خیلی موافقم....ولی به دلیل تصادفی که سال گذشته داشتم نمی تونم خیلی تحرک داشته باشم....:47:

افسونگر عزیز، من دوباره از صحبت های شما برداشتم این بود که انگار دارید برای استادتون درس میخونید !!! همین باعث اضطراب چند برایری شما میشه. علت درس خوندن پیشرفت
تحصیلی خودتونه بهبود زندگی شخصی خودتون. به سنتون نگاه کنید. تو این سن و این فکرا!!!:311:

علت اینکه دچار افت تحصیلی شدید مشخصه. افرادی که همیشه تو زندگی شون خودشون رو قبول ندارن خودشون رو دوست ندارند یه سری عملکردای مشخصی دارند .همه همین طورن.

من دوست ندارم شما به وضعیتتون به چشم بیمار نگاه کنید. فقط مسئله ای که شما دارید اینه که خودتون رو در عمق وجودتون قبول ندارید همین. در واقع گرفتارید.

درمان دارویی لازمه چون بسیار کمک کننده است.

شما برای ازدواج خودتون رو قبول نداشتید چون متاسفانه خودتون چنین لیاقتی تو خودتون نمی دیدید. شما برای درس خوندن دنبال راضی کردن دیگران و جلو دادن در نظر دیگران بودید

نه موفقیت و خوبی خودتون.

شاگرد اول بودن برای شما برابر با کل ارزشتونه و حالا که نیست احساس بسیار بدی تجربه می کنید.احساسی مثل خطر تهدید وجودتون.

من ار بقیه ی زندگی تون بی خبرم خودتون باید فکر کنید که دارید چه میکنید.

بنابراین مسئله ی اصلی باز هم دوست نداشتن خودتون و تلاش مدام برای راضی نگه داشتن دیگران از خودتونه. یک اضطراب بسیار زیاد ناشی از دوست نداشتن خودتون دارید تحمل میکنید.

این رو حل کنید زندگی روی خوش و زیبا شو بهتون نشون خواهد داد.

توجه کنید که دانشجوهای دیگه هم توانایی درس خوندن بسیار زیادی دارند و اتفاقا باهوش هم هستند اما در عین حال که نمیخونن هیچ نوع اضطرابی هم تحمل نمیکنن که استادم در مورد

من چه فکر میکنه و ناراحته.

خب شما چرا این همه خودتون رو عذاب میدید به قدری که فکر میکنید حالا که گند زدم و استادم از من راضی نیست دیگه چه ارزشی داره مقاله هامو بنویسم؟

علت دقیق افت تحصیلی شما همین پاسخ والد درونتونه به شما که تو هیچ وقت نمیتونی موفق باشی اگه منو راضی نگه نداری و بعد این پاسخ رو به همگان فرافکنی میکنید.

این تفکر فلج کننده رو از ذهنتون پاک کنید. به کمک یک روانشناس خوب و مدتی وقت گذاشتن برای خودتون خود واقعی تون رو با خود خیالی و آرمانی تون جدا کنید و باور کنید شما خوبید و

هیچ لزومی به هیچ ترسی نیست.

حدس من در مورد کودکی شما اینه که مسئول تربیت خواهرتون که از شما کوچکتره بودید و همین مسئول بودن و تلاش با تمام وجود برای جلب توجه پدر و مادر برای اینکه شما رو بیشتر از

خواهرتون دوست بدارند و شکست های تلخ در این راه به شما آموخته که نمیتونی و اینکه به هیچ عنوان پدر و مادر از شما ناراحت نباشن مبادا دیگه شما رو نخوان با شما چنین کرده که الان

پر از رنج باشید.

این رو باید بدونید حتی اگه کل عمرتون رو تلاش کنید باز هم نمیتونید دیگران رو راضی نگه دارید. پس دنبال درمان باشید با کمک روانشناس برتی تغییر تفکرتون.

سلام


عید بر شما مبارک

ممنون.

.............................................


ترس ها تو مُخ ما هستند – بنده خداها ، جایی برای در رفتن ندارند.
پس همان جا می مانند
باید یه جوری بندازیمشون بیرون
یکی از اون راه ها ، نوشتن هست.

وقتی ترس هایمان را روی کاغذ بیاوریم – دلهره یمان کم میشود.

وقتی دلهره کم شود – یعنی قدرت ترس کم میشه – وقتی قدرت ترس کم شود با تلقین راحت آنها را از بین می بریم. + ........

نوشتن ترس ها + تلقین مثبت + شبیه سازی ذهنی+ دارو ( اگر لازم شد )..... == آزادی


در نوشتن باید چند تا کار را انجام دهیم :


( اول شکایت کنیم – بعد علت ترس را بنویسیم – سپس مثبت آن را بنویسیم - تصویری سازی - اقدام )

البته باید دل حرف بزنه !
....................................


مثلا ترس رفتن در جامعه : ( یه شخصیت خیالی )


طرف باید یه کاغذ و قلم بر داره و بنویسه :

مرحله 1 ) از این کار بیزارم – من از جمعیت بدم می یاد – برم تو خیابون که چی - برم دانشگاه که چی......
این شخص باید هر چی می تونه دلش را خالی کنه....امکان داره چند صفحه یا چند کتاب بشه !

مرحله 2 ) می ترسم جامعه منو قبول نکنه – می ترسم مردم منو مسخره کنند – می ترسم – خب چی کار کنم - .......
در این جا ذهن درگیر سئوالات میشه و .....

مرحله 3 ) این همه تو خیابون هستند – این همه می رنند دانشگاه – من چی از اینها کم تر دارم - می خوام برم تو جامعه – هیچ اتفاقی هم نمی افتاده – اگر اون تونسته – منم می تونم – من چی از اون کم دارم.....
· در این جا ترس قدرتش کم میشه


حالا با تلقینات مثبت :
من شاد هستن – من زیبا هستم – من موفق هستم – خدا منو دوست داره – مردم منو دوست دارنند و .....
ترس کم رنگ تر می شود.


· مرحله بعد شبیه سازی ذهنی ست :
طرف باید چشماش رو ببنده – سپس در ذهن در جامعه با مردم قدم بزنه – حرف بزنه – سلام بده و .....( خیلی مهمه )


حالا بریم سراغ nlp

حالا باید افکار منفی را پاک کنه و افکار مثبت بیلد کنه .
با تلقین.


· مرحله بعد اقدام هست که باید در جامعه انجام بده .خود مرجع .
.................................................. ..................................


کارهای بالا کار روانشناسه

امکان داره امکان داره نیاز به تجویز دارو هم باشه برای کاهش اضطراب و ....برای آن شخص ..
این کار روانپزشکان هست .


اگر دو مرحله با هم ترکیب بشه( روانشناس + روانپزشک ) + توکل به خداوند + اقدام عملی + خواستن خودش = موفقعیت


چیزی که خیلی مهمه مدیریت ذهن هست
اگر ارباب ذهنمان باشیم دیگه آزادیم.
با تمرین می تونیم


مثلا اکر شخصی به ما بی احترامی کرد
خودمان را تصور کنیم که داره خودمان را می بینه با آن شخص !
حالا باید به وقایع نگاه کنه .
می بینه که ما در بُعد روح زیباتر هستیم.
بعد می بینه که سکوت – بهترین پاسخ هست .
یا شاید خندیدن !
.................................................. ................................


اون تصادفی که شما کردید ، را به خودتان تلقین نکنید ( ممنون )

خِیر بدونید.

برنامه ریزی کنید سال بعد این موقع برید کوه – و در کوه بدوید !.

البته اگر بخوای فردا هم میتونی!

ترس از تهمت و نگاه بد دیگران را با شیوه مثال بالا می تونی از بین ببری
( از بُعد روح به دیگران نگاه کنیم – نه جسم – چون ما انسانها فراتر از جسم هستیم )


چیزی که خیلی مهمه ، ما زنده هستیم برای اینکه خودمان باشیم
برای اینکه زندگی کنیم – شاد باشیم – دیگران را شاد کنیم –و ....
و باید تمام تلاشمان را بکنیم که به این مهم برسیم.


بریم پیش روانشانس یا روانپزشک
ورزش کنیم
کتاب بخونیم
یا .....
هر کاری لازمه باید انجام بدیم
تا خودمان باشیم.


خانم خوب و موفقی هستی
و به نظرم ، زندگی زیبایی را پیش رو داری
قدر خودت را بدان
مراقب باش.

.................................................. ...




لای لای لای لای.....لای لای لای ...

لای لای لای لای.....لای لای لای ...

لای لای لای لای.....لای لای لای ...


دنیا اگه ، تاریک شد !
دستای فانوسو بگیر
( خدا – نزدیکان- دوستان همدردی - روانپزشک – روانشناس – ورزش - درس خوندن و مطالعه و ...............)

با آنها برو با آنها برو
چیزی نمونده از مسیر.



سرما و سوز برف رو
آهسته پشت سر بزار
امروز وقت خواب نیست
ما باهمیم ...باهمیم.


لای لای لای لای.....لای لای لای



موفق باشی .

سلام عزیزم برا منم پیش اومده شما چون هی اهمیت دادی بیشتر شده و فکر میکنی دیگه توان مثبت فکر کردن رو نداری برای اینکه خلاص بشی باید اعتمادت رو به خدا زیاد کنی یعنیهمونطور که خدا تو قران میگه بدون اجازه خدا حتی یه برگ از درخت نمی افته سعی کن هروز یه صفحه معنی قران رو بخونی و اونوقت هست که میبنی چقدر تغییییییییر میکنی وراحتتتتتتتتتتت میششششششششی تنها راهش همینه الا بذکرالله تطمین القلوب

سلام عزیزم برا من هم پیش اومده درکت میکنم ولی شما چون بیش از حد بهش اهمیت دادی بیشتر درگیرش شدی برای اینکه کاملا ازش خلاص شی باید باید بدونی که خدا تو قران میگه یه برگ درخت هم بدون اذن خدا از درخت نمی افته اگه هرروز فقط یه صفحه معنی قران بتونی بخونی از همه این کاووسها ظرف چند روز برا همیشه راحت میشی امتحان کن الا بذکرالل تطمین القلوب

لیبخند عزیز....:72:بله من خودم رو قبول ندارم.....اما متاسفانه خودی که در حال هست..من در سالهای پیش خیلی موفق و جسور و سرزنده بودم......حتی به خودم گفتن که تو الگویی....
اما به خاطر یکسری اتفاقات و تغییر نگرش باعث شد که خیلی افول کنم.....انگیزه ام رو از دست دادم و تا حدودی سرخورده شدم...از آنجا روحیه ام ضعیف و لطمه پذیر شد..بارها خودم رو پیدا کردم و تعادلم را بدست آوردم ولی همان قسمت لطمه پذیر مثل پاشنه آشیل منو نابود می کرد.....فرایند ترمیم و نابود منو خسته کرده.....برای خودم هم خیلی جالبه..فاکتورهای موفقیت زیادی را در خودم می بینم(وقتی می نویسم) اما از درون هیچ حسی نسبت بهش ندارم و بی تفاوتم و نمی تونم ازش استفاده کنم:102:
با این سن بالا:305: :311:
باغبان گرامی..
از لطفتون ممنونم...:72:
خیلی از جملات شما مخصوصا تلقینات مثبت، انگیزه ام رو ریفریش کرد...
اما نمی تونم بنویسم....چون موقع نوشتن، خیلی از ترسهایی که فراموش کردم جلوی چشمم میاد...دوباره گرفتارش می شم....
وقتی حجم وسیعش رو می بینم مثل یک کوه سنگی سخت روبرو میشم....برای مثبت انگاریشون هیچ ابزاری به نظرم نمیاد و همشون در یک خط خلاصه میشن.....این منو بیشتر می ترسونه....
مشکل بزرگ من ایمانمه...ستاره زیبا ،شما و .....خیلی ها اشاره به توکل به خدا کردید....من تازگی ها خیلی فلسفه بافی ها در مورد مقدرات خدا کردم که جوابی براش ندارم و نمی تونم به صورت عمومی مطرحش کنم......من خیلی ایمانم ضعیفه ......اسم حکمت خدا هم برای من ترسناکه....اسم تقدیر برام وحشتناکه.....هرچند می دونم تقدیر قابل تغییره و با دعا می تونیم تقدیر محکم شده هم تغییر بدیم ولی قوت این سخنان در ذهن من قدرتی ایجاد نمی کنه....
برای خودم خیلی عجیبه با این که اطرافیان من همه خانواده های خوب و خوشبختی هستن و تا اینجا که من فکر می کنم هیچ اتفاق بدی در موردشون رخ نداده..چرا من اینگونه شدم؟

سوالات زیادی از تفکراتم نسبت به خدا دارم.....اندیشه های پیچیده ای که منو بیشتر سردر گم می کنه.....
وای..هر چی بیشتر می نویسم بیشتر قاطی می کنم...:47:

سلام

ممنون.


این جمعه برو کوه .

جای ما هم شاد باش.


مراقب باش:72:


موفق باشی.