نجابتو احساسمو دادم و ضرر کردم... تصمیم درستی گرفتم؟

ببخشید احتمالا طولانی میشه...اما خواهش می کنم کامل بخونید و کمکم کنید چون احساس افسردگی می کنم...
دختری هستم 28 ساله. اگر بخوام خودمد توصیف کنم خیلی خیلی خیلی خوددار بودم در روابط با پسرها. تا 2 سال پیش با هیچ مردی، حتی در حد حوالپرسی ، ارتباط تلفنی یا رودررو نداشتم و شاید باورتون نشه چه با پسرهای هم کلاسی و چه فامیل به سختی حتی سلام می کردم. معتقد بودم شوهرم باید اولین مرد زندگی من باشه که صدامو می شنوه، احساساتمو می بینه و ... کلا خیلی به فکر این بودم که شوهرم از همه احساساتم استفاده کنه نه کس دیگه که فکر میکردم لذتش بیشتره اینحوری...
خلاصه خواستگارهای زیادی رو رد کردم و سعیمو میکردم که هیچکدوم بهم وابسته من نشن... تا 2 سال پیش... مرد رویاهام تو دانشگاه منو دید و خواستگاری کرد... همون لحظه اول خیلی خوشم اومد ولی باز هم بخاطر انتظارای خونواده و اینکه استرس حرف زدن با مردارو داشتم جواب منفی دادم. دختر عموش واسطه شد و با اینکه ته دلم خیلییییییییی دوست داشتم بیشتر بشناسمش جواب منفی دادم. به اصرار دختر عموش گفتم با خونواده صحبت می کنم و بهتون جواب میدم به شرط اینکه اگر جواب منفی بود شمارمو به اون آقا ندید. خلاصه جواب منفی شد و دختر عمو بارها زنگ زد و من جواب ندادم. تا اینکه خود آقا تماس گرفت. روز اول 45 تا زنگ بی پاسخ! از طرفی خودم واقعا دوست داشتم بشناسمش اما از شناخت قبل ازدواج می ترسیدم. خلاصه اینکه حتی زنگشو جواب ندادم و اس ام اسی بهش گفتم نه! اما اصرار کردو اصرار... تا اینکه بهش گفتم با خونوادم صحبت کن.
یه مسیر طولانی رو طی کرد تا بیاد با پدرم صحبت کنه و خواستگاری کنه. پدرم خوشش اومد. منم خوشم اومده بود. مادرم به خاطر یه سری مسائل مخالف. خلاصه گفت اگر خودت راضی باشی همه مشکلاتو میزنم کنار. هرچی که هست مهم نیست. منم مادرمو می شناختم به بشری روی کره زمین راضی نبود و خیلی انتظاراتش ایده آلانه بود. با خودم گفتم اگر به حرف مادرم باشه تا قیامت ازدواج نمی کنم...پس گفتم زمان حلش میکنه. خلاصه 2.5 سال گذشت و من هرروز بیشتر از گذشته عاشق این آقا شدم. خیلی خیلی زیاد دوستش داشتم و الانم هنوز دارم.
زندگی رویاییمو باهاش تصور کردم و مثل یه زن واقعی تو تصوراتم باهاش زندگی کردم. اونم منوخیلیییی دوست داشت. خیییلییی.. بهم می گفت هرچی که از یه زن می خواستم تو داری و منم هرچی از یه مرد می خواستم واقعا داشت. مادرم بعد از 6 ماه موافق شد و همه چیز عالی پیش می رفت. اما کار این آقا اونقددددر زیاد شد که نتونست بیاد..داستانش مفصله! فقظ اینکه تا امروز که 2.5 سال میگذره و همه چیز محیا بود نتونست بیاد.
با وجود اینکه می دونم هنوز خیلی دوستم داره ولی شرایط طوری شده که ازم خداحافظی کرد و گفت ببخشید حلالم کن. شرایط تو این سالها خیلی عوض شده و من نمی تونم بیام. برج آرزوهام رو سرم خراب شده. همه فامیل می دونستن من نامزد دارم. بخاطرش ادامه تحصیل ندادم ..دیگه حالم از درس بهم میخوره...بخاطرش کار نکردم...
حتی تاریخ عقد رو مشخص کرده بودیم و من به فکر لباس بودم ...این نکته رو هم بگم که اینقدر بهم نزدیک شدیم که چندین بار تماس اتفاق افتاد...که از این بابت شرمسارم...اما واقعا دیگه شکی نداشتیم که نه تو کار بیاد...اشتباه کردیم.. و من الان خیلی افسردم و از خودمو احساسم بدم میاد...از اینکه اجازه دادم مردی قبل ازدواج اینقدر نزدیکم بشه و به احساسات دست نخوردم دستبرد بزنه از خودم بدم میاد... اون آقا در حق من نامردی کرد...من زندگیمو براش دادم همه پاکیو نجابتمو دادم و احساسی که می خواستم فقط مال شوهرم باشه رو از من برد...الان نه دیگه رویی دارم به مرد دیگه فکر کنم (چون حس میکنم قبلا بهش خیانت کردم) نه دیگه دلم میخود کسی این مسیرو دوباره برام تکرار کنه. نمی خوام دیگه به ازدواج فکر کنم چون مردی که بیاد سراغم گناه داره و حقش نیست که زنش قبلا کسیو دوست داشته باشه.
چندتا تصمیم دارم که ازتون می خوام کمکم کنید و راهنمایی کنید ببینم درست تصمیم گرفتم یا نه
1. ازدواج رو کنار میذارم (بخاطر دلایل گفته شده) چون خودمم دوست ندارم شوهرم قبل من با کسی بوده باشه...اصلا دوست نداشتم...پس اونم حق داره منو انتخاب نکنه و تحمل نکنه
2. اگرم تصمیمم عوض بشه بهش میگم قبلا کسی بوده که خییلییییی دوستش داشتم که عذاب وجدانم کم شه هرچند میدونم پشیمون خواهد شد...اما حقشه بدونه

سلام لاله جان ورودت به همدردی خوش امد میگم ودوم تبریک میگم بخاطر اینهمه نجابت

اما خانم گل بیشترین اشتباهت همین افراطی بودنت تو عقایدت بود انقدر با شدت فکر میکردی وخودتو منع میکردی که روابط اجتماعی با جنس مخالف توی سن ۲۵سالگیت بسیار ضعیف بوده ونتونستی پاسخی در خور وضعیت صحبت با یه اقا ارایه بدی چون توی حالت تعادل نبودی ناگهان از افراط به تفریط رسیدی ونتونستی احساساتو در مسیر تعادل حرکت بدی و برات متاسفم اما عزیزم تو اولش از همچی صحبت کردی ولی یهو پریدی بعد از دوسال ونیم
واصلا نگفتی چیشد که نیومد چرا یهو منصرف شد این بین چی بینتون گذشت والان کاملا جداشده؟
راجب اون تصمیمت اصلا از ازدواج نگران نباش اتفاقیه که افتاده وباید اول با خودت کنار بیای واعتماد به نفس پیدا کنی وبری تو جامعه اول از خودت مطمین شو وخودتو دوست داشته باش تا کسی بتونه دوست داشته باشه انقدر ازدواج برای خودت سخت نگیر هیچوقت به تمام ایده الت نمیرسی هر ازدواجی یه مشکلی داره شاید اینطوری ازدواج موفق تری داشته باشی چون تجربه پیدا کردی نگران نباش انقدر

ممنون دختر جوان عزیز
من درست متوجه نشدم منظورت از نگران نباش چیه! نفهمیدم جوابت به سوالام چی بود. به نظر شما اگرم تصمیم گرفتم به کس دیگه ای اجازه بدم بیاد جلو بهش همه چیو بگم یا گفتن فقط اوضاع رو بدتر میکنه؟ اینکه دختری تو شرایط من نتونه به همسرش بگه تو اولین و اخرین زندکیه منی برام نصف لذت ازدواجو میگیره. میدونم شاید فکر کنید افراطی هستم اما واقعا برام لذت بخش بود که این اقا که فکر میکردم شوهرم شده میدید که من قبل از اون حتی به کسی کوچکترین علاقه ای نداشتم. خودمم از اینکه من شخص اول زندگیش بودم لذت می بردم. ازدواج یه تعهده...قبل اینکه شخص وارد زندگیت شد... و بعد اینکه همسرت شد. به نظر من گذشته مهمه! چون شخصی که قبل از تو تو زندگی همسرت بوده یه جاهایی تو ذهن همسرت برمیگرده. من میترسم از اینکه هر کس دیگه ای بیاد مدادم این اقا رو تو ذهنم تصور کنم و این یعنی فاجعه! ظلم به اون! ظلم به بچم و ظلم به خودم!
اما اینکه چی شد که نیومد... این آقا میگفت مادر من خیلی تحقیرش کرده... میگفت اعتماد به نفسمو از دست دادم... قدرت ریسک پذیریم پایین اومده... دیگه شرایط روحیشو ندارم...حس میکنم کنار خونواده تو اعتماد به نفسم با خاک یکسان میشه...از طرفی مشکلات کاریش خیلی بالاگرفته...آدم فوقالعاده پرمشغله ایه... من یه مقدار سمج شدم و نمی خواستم بذارم بره... آخه برام دردناکه...من از همه چیم گذشتم...کلا آدم این مدلی ای هستم...بهم میگن هیچی غرور نداری...کاملا از خودت میگذری و خودتو نمی بینی... آخه تو یه خونواده ای بزرگ شدم که مادرم خیلی مغروره... این خصلت مادرموخیلی دوست نداشتم...حالا خودم از اونور بوم افتادم ...
ما تو این 2.5 سال خیلیییی فرازو نشیب داشتیم... به نظرم این آقا الان از ازدواج می ترسه... زندگیش خیلی پراسترس و پرفشار شده...خودش میگه بخاطر تحقیرایی که مادرت بخاطر شغل و کارم کرده از اون روز به بعد چنان خودمو تحت فشار گذاشتم که کسی دیگه تحقیرم نکنه...چنان به خودم فشار آوردم که کارمو بزرگ کنم...پروژه های سنگین برداشتم که الان دیگه بریدم... میگه خیلی دوست دارم اما شرایط روحیمو برا ازدواج از دست دادم...میگه سرد شدم... خلاصه من خیلی اصرار کردم و سمج شدم اما این اواخر دیگه هییییییچ کدوم از پیامامو جواب نمی داد.... زنگامو اصلا به هیچ وجه جواب نمیداد حتی اگه 20 بار پشت هم زنگ میزدم...تصمیم گرفتم راحتش بذارم...فکر نمیکردم یه روزی تو روابطم به این روز بیفتم که بخوام اصرار کنم...اما شد...ولی من الان دیگه گوشیمو خاموش کردم و میخوم جلو خودمو بگیرم... حدود 2 هفتست که بهم گفته خداحافظ
حالا با توجه این حرفا سوالامو چه کنم؟ تصمیمیامو چه کنم؟
از طرفی حالم بهم میخوره با یه مرد دیگه دوباه وارد این فرایند بشم دوباره... از طرفیم میدونم ظلمه به طرف اگر من بپذیرم
بماند که تو این مدت خیلی خواستگار داشتم که موقعیتاشونم خوب بود و همرو بخاطر حضور این آقا که خیلیم دوستش دارم رد کردم و احتمالا همین کارو ادامه بدم...
می خوام درست راهنماییم کنید... اگه میشه.... جواب سوالامو دقیق تر بذیذ...
ممنون

سلام



حستو میفهمم،اینکه دوس داشتی اولین عشق همسرت باشی،اینکه خودتو واسه همسرت پاک و بکر نگه داشتی و....




ولی اینو بدون از این اتفاقا واسه خیلیا افتاده ولی شما چون اولین بارت بوده که تا این حد به کسی علاقمند میشدی و از طرفی شاید چون روحیه خیلی حساسی داری دچار این احساسات منفی شدی...




به نظر من:



1-با این آقا هیچ تماسی نگیر یا خودش میاد سراغت که اون موقع میشینید با هم سنگاتونو وا میکنید یا اینکه نمیاد و شما هم میفهمی که بهر حال ایشونم حق انتخاب داره و سعی میکنی کم کم فراموشش کنی.فراموش کردن سخته ولی غیرممکن نیست.کلا گذر زمان به فراموش کردن خاطرات خیلی کمک میکنه و اینکه هر کسی از دیده برفت به مرور از دل هم میرود.




2-لازم نیست خیلی سریع تو فاز آشنایی با افراد دیگه و قبول خواستگار بیفتی،یکم به خودت استراحت بده:81:




3-هر وقت که شرایط روحیت خوب شد و تصمیم گرفتی با فرد دیگه ای آشنا بشی لازم نیست زیر و بم گذشتتو بهش بگی.مثلا شما 28 سالته و آقایی که مثلا قراره در آینده بیاد خواستگاریت 30 سالش هست.شما نباید انتظار داشته باشی تو اون سی سال،دختری تو زندگی اون آقا نبوده باشه،منظورم صرفا دوستی نیستا،هر نوع علاقمندی منظورمه.پس اون آقای خواستگار هم باید اینو بدونه که به هر حال تو 28 سال زندگی شما حتما یه علاقه و حسی به یه پسر وجود داشته.پس نیاز نیست بهش بگی قبلا کسیو دوس داشتی و باقی چیزا.




4-میدونم روحیه ات حساسه ولی زیاد رو این قضیه ای که واست پیش اومده وسواس فکری نداشته باش،مدام مرورش نکن.از تکنیک توقف فکر استفاده کن یعنی هر وقت این افکار اومد به ذهنت به خودت دستور بده که دیگه بسه،دیگه نمی خوام به اون قضیه فکر کنم.




5-به این مساله به عنوان یه تجربه نگاه کن.همون طور که خودت گفتی تا قبل از این اتفاق،دختر چشم و گوش بسته ای بودی ولی الان پخته تر شدی و میدونی با یه پسر چطوری باید برخورد کنی.




موفق باشی لاله:72:

ممنونم آی تک عزیزم..تو حرفات احساسات منو هم در نظر گرفته بودی و با خوندنشون تا حد زیادی آروم شدم..ممنونم
در مورد نکته دومت که گفتی سریع وارد فاز آشنایی نشو خواستم بگم...از اونجایی که یه خونواده خیلی خیلی کم رفت و آمد دارم--بعبارتی بدون رفت و آمد-- و از طرفی خودمم اصلا جایی نمیرم (حتی وقتی دانشجو بودم فقط میرفتم دانشگاه و خوابگاه...به ندرت بیرون می رفتم و کارای اضافه انجام میدادم) و تا تقریبا 3 ماه دیگم سرکار نمیرم شاید بعید باشه خواستگاری باشه که بخوام بهش فکر کنم... راستش من خیلی موردای خوب داشتم که اصلا نخواستم بهشون فکر کنم. چون مرد رویاهام کنارم بود... اما الان 28 سالمه... یه دختر تا یه سن خاصی شاید بشه گفت سن اوجشه... اگه الان مورد خوبی باشه و باز هم بخاطر فرصت دادن به خودم نخوام بهش فکر کنم فکر میکنم اشتباه کردم. اینطور نیست؟

با سلام

من به عنوان پسری که جزو پاک ترین ها بودم میگم که این رابطه گذشته شما اصلا چیز خاصی نیست
شما واقعا واقعا نیت ازدواج داشتید

به نظر من اصلا خودتونو سرزنش نکنید و اصلا لازم نیست به پسر بعدی که میاد تو زندگیتون این ماجرا رو بگید ریز
فقط کلی بفرمایید که من یه خاستگار داشتم اما نشد که ازدواج کنیم و هر کدوم رفتیم سر زندگی خودمون

من متوجه نشدم اون آقا به چه دلیل یهو گذاشت رفت!
چون کارش سنگین بود عشقشو گذاشت رفت؟!
به هرحال دیگه لازم نیست شما هی ذهنتونو آبیاری کنید که من عاشقش بودم!

اونو به فراموشی کامل بسپارید و مطمئن باشید که خدا یه پسر خوب و عاقل سر راهتون میذاره که از شرایط جامعه خبر داره و این خاستگار قبلی شما واقعا موضوع براحتی قابل هضمیه و اصلا فکر تونو درگیرش نکنید که خدایی نکرده نجابتتون رو از دست دادید

شما خیلی رسمی و با اطلاع خانواده ها با اون آقا رابطه برقرار کردید به قصد ازدواج

و من میگم که این موضوع اصلا اونقدر مهم نیست که شما اینگونه خودتون رو سرزنش کنید


شما به عنوان یکی از نجیب ترین و پاک ترین دخترایی که تو جامعه فعلی پیدا میشه و انقدر برای خودش قید و بند داره و انقدر متعهدانه و وفادارانه به زندگی آیندش نگاه میکنه، این افکار منفی رو از سرتون دور کنید و بدونید با همین رابطه با اون خاستگار قبلی بازم هنوزم شما جزو پاک ترین ها هستید و خیلی از پسرهایی که خودشون کلی روابط تجربه کردن یا نکردن آرزو دارن کسی با پاکی شما رو داشته باشن

در پناه حق باشید

سلام خانم لاله

از غرور و خودخواهي يا ترس و توهم و رويا پردازي بيا پايين و مثل بقيه انسانها زندگي كن و از شرايط و وضع موجود تا ميتواني بهترين بهره را ببر . هيچ چيزي براي هيچكس تضمين شده نيست و اين قانون خداوند و خلقت است. در حال زندگي شادي داشته باش نه به آنچه از دست دادي فكر كن و نه غصه آنچه هنوز نيامده را بخور ، تو نه خدا هستي كه هستي از تو فرمان پذيرند نه تافته جدا بافته از مخلوقات خدا، مثل بقيه باش و روي توانمنديها و امتيازات ديگرت تمركز كن كه شخصيت و ثبات شخصيتي بدنبال دارد نه توهم و رويا كه نهايتاً كمتر از نصفش هم در اختيار تو نيست؟؟ از خودخواهي بيا پايين ديگران را هم از جنس خودت بدان و با امتيازات و اشتباهات متفاوت. توهم مثل ديگران ممكن است اشتباه كني خطا كني گناه كني حقي را ناديده بگيري و امتازاتي هم داشته باشي . سعي كن عمدي و معاندانه نباشد و به ستاري و بخشش خداوند اميد كامل داشته باش.و سخت نگير چه بسا نتيجه نهايي آدمهاي وسواس كثيفي، آدمهاي محتاط با افراطيري گرفتاري و بلاگيري خواهد بود.
گله اي از فرهنگ خودمون بگم آدمهاي وسواس را زيادي تعريف و تمجيد نكنيد و آدمهاي معمولي را تحقير نكنيد چون وقتي خودمون را گرفتار يكي از اشتباهات مشابه ديگران ببينيم تحملش سخت خواهد شد

ببخشید این حرفو میزنم
اما این همه تعاریف درباره این آقا! که عاشق! بوده و یهویی با این بهانه های واهی و مشکوک ول کرده رفته! خیلی عجیبه
به نظر من این حس شما نسبت به این آقا ! که هنوزم بعد اینجوری رفتن! و این برخورد باهاتون! هنوز میگید دوستش دارم! یکی بدلیل دختر بودن شماست که کاملا احساسی و بدون کوچکترین تعقلی میگید هنوز دوستش دارم! و یکی هم به این دلیل که اولین تجربه تون بوده و ببخشید کمی خام بودید و هستید

ببینید لطفا این شخص اول زندگی رو انقدر bold نکنید!
باور کنید خیلی خیلی خیلی احتمالش کمه که شما با کسی که ازدواج میکنید شما شخص اول زندگیش باشید!
مخصوصا در مورد پسرها ! که من خودم پسرم و پسرا رو خوب میشناسم

بعد شما چطوری انقدرررررررر مطمئن میگید که اولین شخص زندگی اون آقا بودید!
انقد مطمئن نباشید
شاید اون خیلی خوب فیلم بازی میکردهببینید رفتن این آقای عاشق! با این بهانه های سرسری و واهی و پوچ خیلیییییییییییی مشکوکه

من به عنوان یک پسر اولین چیزی که به ذهنم میرسه اینه که اون با یه خانم دیگه آشنا شده و ...
آخه ببینید همه مشغله دارن همه کار دارن همه سرشون شلوغه اما وقتی یکی اونجوری ادعای عاشق! بودن میکنه بعد با این سیستم میذاره میره خواهشا نگید هنوز دوستش دارم!
آدم برای کسی که تو زندیش مهم باشه و عاشقش باشه در هر صورت وقت داره!
اینکه مادر شما فلان بود من اعتماد به نفس مو از دست دادم دارم میرم خیلی بهونه ی دم دستی هست!
چقدرررر شما خوش بین هستید! و نیمه پر لیوان رو می بینید! یه کم بدبین باشید توروخدا!

مطمئن باشید شکل رابطه و مدت رابطه شما با اون آقا طوری بوده که به شناخت کامل ازش نرسیدید و هنوز خیلی ویژگیهای مخفی شخصیتی داشته که ندیدید و تا زیر یک سقف هم نمی رفتید متوجه نمیشدید

خیلی خدا رو شکر کنید که حتما یه حکمتی بوده که اون وصلت صورت نگرفته و هر روز نماز شکر بخونید!

نقل قول:

---

من میترسم از اینکه هر کس دیگه ای بیاد مدادم این اقا رو تو ذهنم تصور کنم

---

نه مطمئن باشید اینگونه نیست و وقتی شما یکیو واقعا دوست داشته باشید و باهاش زندگی کنید این آقای مشغول! فعلی کاملا از ذهنتون خارج میشه

نقل قول:

---

اما اینکه چی شد که نیومد... این آقا میگفت مادر من خیلی تحقیرش کرده... میگفت اعتماد به نفسمو از دست دادم... قدرت ریسک پذیریم پایین اومده... دیگه شرایط روحیشو ندارم...حس میکنم کنار خونواده تو اعتماد به نفسم با خاک یکسان میشه...از طرفی مشکلات کاریش خیلی بالاگرفته...آدم فوقالعاده پرمشغله ایه...

---

بازم تاکید میکنم که این بهانه ها برای ازدواج نکردن با عشق آدم! خیلی بهانه های خنده داریه و فقط خود اون آقا میدونه که چقدر حرفای خنده داری داره میزنه و البته ما هم که از بیرون و بدون هیچ احساسی و تعلقی داریم ماجرای شما رو می بینیم متوجه خنده دار بودن بهانه هاش میشیم!

شما نباید خودتونو تحقیر میکردید و بهش زنگ میزدید که اون جواب نده و معلوم نیست سرش به چی گرمه! که جواب نمیده

پس خواهشا دیگه این کار و نکنید و عزت نفس داشته باشید و دیگه حتا اگه اون آقا امد و التماس کرد شما ندیده بگیرید و برید دنبال زندگی و سرنوشت خودتون

روزی که خداوند عشق واقعی (نه الکی و زبونی ) رو سر راهتون قرار بده و با هم ازدواج کنید اون موقع بع حرفای الان تون میخندید که میگید من اگه با کس دیگه ازدواج کنم بامز به این آقا ! فکر میکنم و خیانت کردم!

نقل قول:

---

دختر تا یه سن خاصی شاید بشه گفت سن اوجشه... اگه الان مورد خوبی باشه و باز هم بخاطر فرصت دادن به خودم نخوام بهش فکر کنم فکر میکنم اشتباه کردم. اینطور نیست؟

---

بله قطعا همینطوره
اصلا این آقا رو کاملا بریزید دور و منتظر فرصت های جدید ازدواج باشید
اصلا عجله نکنید که مثلا سن تون رفته بالا و موقعیتا کم شده
اما دست دست هم نکنید و هر موردی که پیشنهاد میشه کاملا بررسی کنید و بدون توجه به اینکه شخص اول زندگی همدیگه هستید یا نه! به اینکه از الان به بعد میتونید با هم خوشبخت بشید یا نه فکر کنید

و اینکه اگه با پسری به قصد ازدواج آشنا شدید و مراحل ازدواج پیش رفت تا زمانی که خطبه عقد خونده نشده هیچ رابطه لمسی و تماسی باهاش برقرار نکنید چون طبیعت ما پسرا اینه که اگه دختری این کارو بکنه اولا که به لذتش رسیده و کم کم ممکنه فکر ازدواج با اونو از سرش بیرون کنه و ثانیا اینکه اگر دختری رابطه لمسی برقرار کنه اولش پسر خوشش میاد اما بعدش کم کم به فکر فرو میره که اینکه با من انقد راحت تماس داشت حتمن با افراد دیگه ای قبل من هم داشته

منظورم این بود که تاکید کنم نجابت و پاکی تونو همینجوری حفظ کنید تا زمان عقد واقعی تون
که قطعا شما اینگونه هستید اما بعضی وقتا بعضی پسرا خیلی حرفه ای و هفت خط هستن و میتونن مغز دختر رو شستشو بدن و به بهانه ازدواج باهاش لذتشونو ببرن

با آرزوی خوشبختی

سلامبه عنوان کسی که این راه رو قبلا رفتم می تونم بگم کاملا درک می کنم این حس و حالتو..متااسفانه در این جور موارد خود شخص که شما باشی و خانونواده زیاد خوب عمل نمی کنن. بعدش نااراحتی و غصه خوردنش میمونه واسه شما .. ببینید کاری به غلط و درست و بودن رابطه شما ندارم ..ولی دیگه بهتره ولش کنی...واقعا اگه تورو میخاست کاری حرفای مادرت نداشت... باور کن اینو ... این فقط یه بهانه بوده... معمولا پسری که دختری رو نخاد ( معذرت میخام اینو میگم .. ولی فکر میکنم ایشون شما رو نمیخاد .. دقیقا مثل موردی که برای خودم اتفاق افتاد چند سال قبل) هزاران بهانه میتونه جور کنه..قبول دارم ایشون ممکنه ناراحت بشه از حرفای مادرشما ولی آیا این تصمیم ایشون کار درستی بود؟ بعدها در اینده هم قراره اینجوری جابزنه ؟ اون موقع چیکار میخاستی بکنی؟بهتره فراموشش کنه... اصلا بهش فکر نکن.. میدونم سخته خیلی سخته.. چقدر میتونه دردناک باشه و چقدر سخت.. ولی خواهر بودم این یه واقعیته.. اصلا سعی نکن باهاش در ارتباط باشی .. سعی نکن ازش خبری بگیری .. مواظب غرورت باش... ۲۸ سال اگه کم هم نباشه سن زیادی هم نیست .. اصلا عجله نکن تو انتخاب خاستگارات ... مواظب خوت باش.. تو هیچ گناهی نکردی که اینجوری خودت رو سرزنش می کنی... مگه چی شده ؟ کسی ندونه فکر می کنه چقدر گناهان کبیره انجام دادی اینجوری خودت رو مورد عتاب قرار می دی. اینقدر خودت رو اذیت نکن... هیچ لزومی نداره در مورد جزییات رابطت با خاستگار جدیدت حرف بزنی .. ایشون یه خاستگار بوده مثل خاستگارای قبلیت. فقط زمانش یه ذره طولانی بوده که اونم به این دلیل بوده که فکر میکردین می تونین ادامه بدین و در حد آشنایی بوده و همین! در همین حد کافیه.. دیگه بیش تر ازین لزومی نداره چیز زیادی بگی.مواظب احساساتت باش. کنترلش کن. اینم یادت باشه که ایشون بهانه خوبی داشتن بری جلو نیومدن... مطمئن باش اگر مادرت هم زیاد اذیتش نمی کرد ۱۰۰ دصد بهانه دیگری هم میشد جور کرد. پس دیگه این حرفا رو تو ذهنت مرور نکن..منم با گذشت زمان موافقم البته نه زیاداین که تا حدی به آرامش برسی بتونی با خودت و این وقایع کنار بیای .. و انشا.. در اینده یه همسر خوب و لایق نصیبت بشه... کسی که قدرتو بدونه و به اندازه خودت خوب و نجیب و پاک باشه.

خیال تو
خیلی خوب و درست فرمودند

خانم لاله اگه پستها رو بخونی متوجه میشی که همه دارن یک حرف واحد رو میزنن
پس احتمال زیاد حرف درستیه که همه دختر و پسرای تالار با فکر و عقاید مختلف دارن همونو میگن
پس بهش فکر کن و گذشته رو کلا بذار کنار و از الان به بعد رو خیلی عالی و خوب زندگی کن هرچند تا قبل از این هم خیلی عالی و نجیب زندگی کردی و رابطه با این خاستگار هم اصلا مشکلی نیست اصلا بد نیست اصلا جای سرزش نداره
اما اینکه الان در حال حاضر شما بگید هنوز دوستش دارم ! جای سرزنش داره
اینکه الان بگید من دیگه با هیشکی نمیتونم خوشبخت باشم چون شخص اول زندگیش نیستم جای سرزنش داره
اینکه اینقدر ساده انگارانه بگید سرش شلوغ بود! بیچاره! ماردم اذیتش میکرد رفت! جای سرزنش داره
اگه بخاید غرورتونو زیر پا بذارید و دوباره بهش زنگ بزنید! و ارتباط برقرار کنید! جای سرزنش داره

ببینید اون حتا یه علاقه معموای هم نداشته چه برسه به عشق
شما بعد از 2 سال براش تکراری شدید و این مشکل شما نیست مشکل اون آقاست و چه بهتر که خودش رفت و نموند چون با این ویژگیهای شخصییتیش و احتمالا اگه فریبکار و دروغگو هم بوده باشه! که شما هیچ آینده ی خوشی باهاش نمیداشتید پس بهتر که خودش رفت

اینکه مادر شما گفت بالا چشمت ابرو ه و من اعتماد به نفسمو از دست دادم! و سرم شلوغه ! ببخشید ما رفتیم!
که نشد بهانه برای کسی که روز اول 45 تا تماس بی پاسخ داشت! و هی اسمس میزد من عاشقتم!


شما کلا اونو از فکرتون بریزید دور با تکنیک های فراموشی که در تالار قبلا گفته شده و به زندگی عادی تون برگردید و به یاد خدا باشید
و شک نکنید که حتما خوشبخت و عاقبت بخیر میشید و بعدها به این رابطه تون میخندید

hamdan عزیز سلام
هرچند که این پست یکی دیگه است ولی لازم دانستم که نکته ای رو به شما متذکر بشم.

نقل قول:

---

اینکه الان تو جامعه فعلی ما پسری که چندتا دوست دختر نداشته باشه و با هرکدوم یه سری روابط کم و زیاد برقرار نکرده باشه واقعا خیلی خیلی کم وجود داره
اما من با اینکه اینجوری بودم و مثل شما همیشه توی ذهنم دختری رو برای ازدواج میدیدم که قبلا با هیچ پسری حتا لبخند هم نزده باشه
با همچین دختری آشنا شدم و اونقدر بهم محبت کرد و از کارای گذشتش توبه کرد که من الان میخام باهاش ازدواج کنم

---

عزیز دلم حس میکنم شما الان داغی و چشمات تقریبا بسته شده.متاسفانه اینقدر دیدم از این دست افرادی که اول زندگیشون چشمشونو رو گذشته طرفشون میبندن و بعد که میرن زیر یک سقف,تازه چشاشون باز میشه.این افکار مث خوره بلای جان میشه.مشکلت اینه که فکر میکنی افکارت مطلقه و همش درست !! درصد زیادی از این جامعه به بکارت همسر(چه زن و چه مرد)اهمیت میدن و براشون مهمه.
لاله خانوم,اتفاقیه که افتاده و متاسفانه شما به علت خامی و تقریبا درونگرایی خودت و خانواده ات مسیر اشتباهی رو برای شروع رابطه انتخاب کردی.موارد زیادی از این تجربه تلخ شما رو روزانه در جامعه میتوان دید.

نقل قول:

---

چندتا تصمیم دارم که ازتون می خوام کمکم کنید و راهنمایی کنید ببینم درست تصمیم گرفتم یا نه
1. ازدواج رو کنار میذارم (بخاطر دلایل گفته شده) چون خودمم دوست ندارم شوهرم قبل من با کسی بوده باشه...اصلا دوست نداشتم...پس اونم حق داره منو انتخاب نکنه و تحمل نکنه
2. اگرم تصمیمم عوض بشه بهش میگم قبلا کسی بوده که خییلییییی دوستش داشتم که عذاب وجدانم کم شه هرچند میدونم پشیمون خواهد شد...اما حقشه بدونه

---

این مشکل متاسفانه اینقدر برای شما بزرگ شده که بدترین راه را به عنوان اولین راه در نظر گرفته اید.
راه حل:
همانطور که ای تک عزیز هم گفت
1)سعی کن اصلا دیگه به اون آقا و اتفاق افتاده فکر نکنی و به هیچ وجه ارتباطی از جانب شما برقرار نشه
2)رابطه جدیدی رو فعلا شروع نکن
اگر هم رابطه جدیدی رو شروع کردی با توکل به خدا و درس گرفتن از تجربه قبلی, حتما حتما به صورت رسمی و در چهارچوب عرف و خانواده ها باشه و اینکه لازم نیست همه جزییات رابطه قبلی رو به طرف بگین ولی حتما ایشون رو درجریان بزارین که فردا سو تفاهمی به وجود نیاد(این که ایشون در جریان روز به روز رابطه قبلی باشن اصلا لازم نیست)
3)با امید و توکل به خدا مشکلتون حل خواهد شد



موفق باشید

یه دنیا ازتون ممنونم دوستان که دلسوزانه راهنماییم کردید
من یه حس عجیب دیگه هم دارم... میدونم الان اکثر مردم جامعه حداقل 1 بار همچین تجربه عاطفی داشتن...اما من می شناسم اطرافم کسایی که این تجربرو نداشتن اصلا و ابدا...خیلی بهشون غبطه می خورم و حسودیم میشه...مثلا خواهرم که از من بزرگتر هم هست...هرچند که شاید علتش این باشه که موردی که دلش بخواد باهاش ازدواج کنه فعلا نبوده... نمی دونم..شاید علتای دیگه هم داره...یا یه آقایی اومد خواستگاریم که 10 سال از من بزرگتر بود و اون هم حتی دوست دختر هم نداشت (از منابع موثق مطلع شدم)...خیلی از خودم خجالت کشیدم اونجا... این حس ها رو چه جوری برطرف کنم؟ با اکثر آدمای جامعه که فرمودید مقایسه می کنم، شاید بتونم آروم بگیرم اما وقتی اطرافم همچین کساییو می بینم خیلیییییییییی حسودیم میشه...میگم شاید خواهرم این حس منو با شوهرش تجربه میکنه و درگیر مقایسه و اینا نمیشه ولی من قبلا...
Hamdan عزیز اگر خودتون مایلید بیشتر تعریف کنید که چطور حاضر شدید اینکارو بکنید...شاید از حس عذاب وجدان من کم کنه...
اما حسین40 یعنی شما فکر میکنید از خودخواهیه که من دوست نداشتم چه خودم چه شوهرم فقط احساسمونو برای هم بذاریم؟ شایدم راست بگید و خودخواهی باشه...و شاید لازمش این باشه آدم تو سن پایین ازدواج کنه... ولی اگه این باشه چرا هنوز بعضی افراد اطرافم هستن و از من بزرگترن و تجربه نکردن؟L یعنی اونا از ازدواجشون لذت بیشتری میبرن؟ چون دیگه مقایسه نمی کنن...چئن فکرشون پیش کس دیگه ای نیست؟حتی شده چند دیقه که بیان تو ذهنت و برن...همونم دردناکه
من هم معتقدم دلیلای این آقا اصلا محکم نبود خصوصا که گفته بود اگر خودت راضی باشی مشکلاتو خودم کنار میزنم...اما آقای hamdan چقدر ممکنه یه دختر در مورد احساس طرف مقابلش اشتباه کنه؟ چندین باررر شده بود که امتحانش کردم به روشای دخترونه... اینا به کنار مگه یه مرد چقدر میتونه تو دیدار حضوری نقش بازی کنه؟ چقدر تو این 2 سال و نیم باید نقش بازی کنه که من مطمئن بشم دوستم داره...اینو میگم که بگم چون مطمئن بودم دوستم داره صبر کردم و موندم و عشق ورزیدم ... وگرنه من دختری نبودم که به راحتی اجازه بدم کسی وارد زندگیم شه...واسه همین تا 28 سالگی صبر کردم...که کسی بیاد دوسویه همو دوست داشته باشیم... من با خواستگارای قبلیم صحبت کردم ولی سعی میکردم کاری نکنم که وابسته شن... من دختر خامی نیستم فقط روابطم بسیااااار کنترل شده بود با آقایون. خیلی کنترل شده که تو اردوهایی که بچه ها با پسرها میذاشتن هم سعی میکردم نرم..شوخی مطلقا نمی کردم و ....
اما شما راست میگید...این آقا اگر منو به اندازه ای که من دوستش داشتم دوست می داشت قدمی برمیداشت! اینو کاملا میپذیرم که لااقل قدر احساسات منو ندونست و نفهمید چقدر براش از خودگذشتگی کردمو خیلی خیلی خودخواهی کرد..و از زیر بار مسئولیت شونه خالی کرد و یه زندگی شیرینو از هردومون گرفت...
حالا مشکلی که ازتون می خوام راجع بهش کمکم کنید بخش های‌لایت شدست... شاید بخندید به دغدغه های من! حسادت و غبطه به چیزی که هنوز اتفاق نیفتاده!...اما راستشو بخواین این افکار کمک می کنن به اینکه من نخوام این رابطه بی سود و بی نتیجه تموم شه و به هرکاری دست بزنم که بگم بله بالاخره نتیجه داد! اینکه همه بگن دیدی اینقدر وقتتو تلف کردیو نشد؟ دیدی برات مناسب نبود؟ دیدی چقدر براش از زندگیت مایه گذاشتیو نیومد؟ اینا آزارم میده+ اینکه می تونستم مثل خواهرم احساساتمو دست نخورده بذارم و تو زندگیم با ذهنم که همش تو گذشته سرک میکشه مقابله نکنم...این مقابله برای اینکه نذاری خاطرات تو زندگی فعلیت سرک بکشن از آدم انرژی میگیره...بجای اینکه تمام هوش و حواسم به شوهر و زندگیم باشه باید مراقب باشم ذهنم نره پی خاطرات...همش باید خودنگهداری کنم...فکرمو از اون آقا پاک کنم..اینا یعنی چالش های ذهن! یعنی سعی کنی مقایسه نکنی! به خودت بقبولونی قسمت نبود! شوهرت الآنت خیلی بهتره! تجربه کردی و اصلا مهم نیست! اون لیاقت نداشت! به نظر شخص من یعنی گول زدن ذهن! یعنی راه فرار! در صورتیکه عمق عمق وجودت خاطره داری..علاقه داری... هرچقدرم توبه کنی بازم صفحه ای از زندگیت سیاه شده! وجه تمایز آدمی که شوهرش تجربه اولشه با آدمی که نیست اما سعی کرده فراموش کنه، مثل دفتریه که هیچوقت توش نوشته نشده و دفتری که توش سیاه شده و با پاک کن پاک شده! آثارش تو صفحه میمونه! همه می فهمن کدوم صفحه زلال تره! مهم تر از همه اینکه خودت حس آرامش داری!
ممنون میشم دوستان خوب درست راهنماییم کنید که چیکار کنم این افکار مخرب از ذهنم خارج بشه و فکر نکنم من دستخورده و بی مصرف شدم (در مقایسه با افرادی که اطرافم هستن و به نطر من مثل اون دفتر بدون نوشتن!).
بازم ممنون

اول

اینکه خب شما هم تجربه این خانم

لاله

رو داشتید و قصه تون شبیه هم هست پس بهش بگید که این آقا اگه لیاقت تو رو داشت اگه جربزه و شهامت اینو داشت که یکیو دوست داشته باشه هیچوقت اینجوری خنده دار! نمیذاشت بره!

دوم

اینکه خانم

خیال تو

شما قبلا تاپیک زدید که به فکر پسر قبلی افتادید و دارید شوهرتونو با اون پسری که با یه حرف مادرش جا زد ! مقایسه میکنید
آیا هنوزم که مدتی از زندگی مشترکتون گذشته این کار رو میکنید؟ آیا کاملا از ذهنتون پاک شده اون پسر بی اراداه! و بی شهامت!

چون همسر خود من هم قبلا با پسرهایی رابطه داشته که فکر میکرده باهاشون ازدواج میکنه! خیلی دوست دارم در مورد شما این رو بدونم که آیا الان که وارد زندگی با یه مرد دیگه شدید هنوزم گاهی یاد خاطره ها تون با اون پسر بی اراده! میفتید؟

سوم

اینکه آیا به همسرتون از چون و چرای اون خاستار قبلی چیزی گفتید؟ و تا چه حد گفتید؟ و الان چیا میدونه از اون خاستگاری؟


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
جناب همدان عاشق.
این حرفهای بالاتون بوی خوبی نداره.ضمنن شما برید زیر یک سقف و امیدوارم براتون مشکلی پیش نیاد.
قبل از عقد و بعد از عقد خیلی چیزا متفاوت میشه.
بعدشم نگید همه خانوما اینجورین.نخیر.من خانومای زیادی رو دیدم که اصلن اینطوری نیستن.کم هم نیستن.خواهشن نگید این چیزارو.حرمت بعضی از خانومارو نگه دارید.

باز کننده تاپیک شما نیازمند صبر و گذر زمان هستید.عجله نکنید .زمان لازم که بگذره خودتون تو مسیر درست میافتید.فقط مراقب باشید این تفکر که سنم داره میره بالا و باید زود شوهر کنم شمارو به ناکجا آباد نکشونه.

تصمیممو گرفتم! دیگه ازدواج نمی کنم! یه دختر با احساسات دستخورده نه مادر خوبی می تونه بشه نه همسر مناسبی! پستهای زیادی تو این سایت خوندم! دخترایی که خاطرات گذشته مدام بهشون رجوع میکنه! شوهری که زجر میکشه! و زندگی‌ای که روح نداره!
28 سال از مردها کناره گیری کردم که این بلا سرم نیاد! حالا که اومده باید تاوانشو پس بدم. تا آخر عمر با فکر 1 نفر زندگی کردن خیلی بهتر از تخریب زندگی چند نفره! من این آقا رو دوست دارم! هرچقدر سعی میکنم که تصویرشو تو ذهنم خراب کنم نمیشه! به زور و اصرار بی خود نمی تونم به خودم بقبولونم بله ایشون آدم بدی بود.. چون نبود! صرف اینکه بخاطر دلایلی ... نتونست بیاد نمی تونم بگم آدم خوبی نبود. اون کارهای زیادی برام انجام داد که فهمیدم قصدش فقط و فقط ازدواج بود...سختیهای زندگیشو درک میکنم و می فهمم که تحت فشار زیادیه...
ممنونم دوستان خوب از همدردیتون...ولی راستشو بخواین فکر میکنم حرفاتون فقط واسه خوب کردن حال من بود...وگرنه همه می دونیم زندگی که بنیاد اصلی خونواده (یعنی مادر) توش ثابت قدم نباشه به جاهای خوبی نمیره...
بازم سپاسگذارم

من احساستونو کاملا درک میکنم
برای دوست صمیمیم همچین اتفاقی افتاده بود اصلا اهل دوستی با پسرها نبود البته ادم مذهبی نبود ولی خیلی پایبند بود ، به یه پسری علاقه مند شد و وقتی اون پسر پیشنهاد دوستی داد قبول کرد ، به شدت به اون پسر علاقه داشت طوریکه وقتی از اون حرف میزد انگار داشت از یه فرشته حرف میزد بعد از چند ماه پسره باهاش قطع کرد و دوستم به شدت اسیب دید البته اونا رابطه ای نداشتن ولی دوستم خیییییییلی اسیب دید طوریکه بعد از اون هر پیشنهاد ازدواجی رو رد میکرد
من باهاش خیلی حرف میزدم اوایل هنوز بهش علافه داشت و منتظر برگشتن اون بود البنه با گذشت زمان همه حسش نسبت به پسره از بین رفت و الان ازش خیلی بدش میاد
البته قضیه شما فرق میکنه برای شما دوستی نبوده بلکه خاستگاری رسمی بوده میخوام بگم شما نیاز به زمان دارید
شاید شما اشتباه کرده باشین فقط برای اینکه نباید قبل از عقد با اون اقا وارد رابطه میشدید
در هر صورت ایشون خاستگار رسمی شما بودن و نباید عذاب وجدان داشته باشید
اون اقا به دلیل خیلی مسخره شما را ترک کرد و اگه علاقه ای داشت شما را به خاطر این بهانه ها ترک نمیکرد.

شاید مهم باشه که احساسات شما برای همسرتون دست نخورده باشه و شوهرتون اولین مرد در زندگی باشه اما این همه چیز نیست چیزی که مهمتر از گذشته شماست اینه که شما به همسرتون وفادار باشید. گذشته شما گذشته نباید خودتونو سرزنش کنید که فایده ای نداره .
به نظرم یه مدت که بگذره شما منطقی تر میتونید تصمیم بگیرید به خودتون زمان بدید و توی این مدت خودتونو مشغول کارای دیگه کنید نمیتونم بگم به اون اقا فکر نکنید چون مطمئنم نمیشه ولی با گذر زمان درست میشه
اصلا به این فکر نکنید که دیگه ازدواج نکنید و سعی کنید گذشته را فراموس کنید .

سلام دوست عزیزااگه بخام بگم که فرضا منی که - 9- 10 سال قبل با یه آقا پسری به قصد ازدواج آشنا شدیم و حتی کار به چندین خواستگاری و تحقیق و .. رسید و بنا به هر دلیل نشد .. الان به کل فراموشش کردم مسلما دروغ گفتم.من فراموش نکردم ولی عاقل شدمخوشبختانه من یه همسری دارم عاقل و با شعورکسی که از روی احساسم انتخابش نکردم و عاقلانه باهاش یه زندگی رو شروع کردم.و این یعنی برگ برنده من تو زندگیم.به نظرت اگه من تا الان اسیر احساساتم باقی می موندم و میگفتم دیگه می خام ازدواج کنم اون موقع موفق تر بودم یا الان؟درسته دقیقا من هم بعد از به هم خوردن ازدواجم با اون اقا دقیقا یه مدتی شرایط شما رو داشتم و می تونم بگم چقدر سخت بود ... حرفای اطرافیان .. فامیلی که منتظر خبر عقد بودن .... دوستام آشناهام که دورادور در جریان بودن...چقدر گریه کردم چقدر سختی کشیدم ... انواع و اقسام احساسات به سراغم میومد ... یه روز بی نهایت دوستش داشتم یه روز ازش متنفر بودم ... اون موقع من 22 سالم بود و خیلی از لحاظ عاطفی شکننده بودم و فکر می کردم دیگه نمیتونم جز اون هرگز با مرد دیگه ای ازدواج کنم... چقدر از دست خانوادم ناراحت بودم که چرا مثلا فلان حرف رو نزدنو فلان کار رو نکردن که کار به اینجا بکشه.. هر چی مادرم بهم میگفت بابا حرفاشون همش بهانه بود و بفهم .. گوشم بدهکار نبود.. و نتیجش این شد که تقریبا 1-2 سال تو خودم بودم. احساس سرخوردگی و عدم ئذیرش می کردم .. نتیجش این بود که خلاصه بگم دو سه سال از زندگیمو تلف کردم .. به خاطر فقط یک اشتباه که روند اشنایی و شناختم درست نبود.. شاید جامعه هم مقصر باشه ولی مقصر اصلی خودم بود که قبل از شناخت واقعی بی نهایت بهش وابسته شده بودم. من الان ازون آقا فقط اسمش یادم مونده خداروشکر دیگه زیاد بهش فکر نمی کنم... اوایل ازدواج خیلی همسرم رو باهاش مقایسه می کردم ولی بعدش .. مخصوصا بعد ادزواج دیگه اصلا بهش فکر م نمی کنم .. شاید به این خاطر یه همسر خوب نصیبم شده.. ---خلاصه این که پایه همه مشکلات برمیگرده به همون ارتباط دختر و پسر ( هر چند سالم و پاک) قبل ازدواج که متاسفانه همه میدونیم ولی عمل نمی کنیم.---و یه توصیه به صاحب تاپیک:سعی کن طرز تفکرت رو عوض کنی .. اشتباهیه که شده و خداروشکر خوب جایی تموم شد.. بهتره روخودت کار کنی و برای آیندت تلاش کنی ... امیدوارم بهترین ها نصیبت بشه.کاری نداریم ایشون دم بدی بود یا نبود .. ما اصلا رو بد بودن ایشون تاکید نداریم .. ایشون حتی بهترین فرد روی زمین هم باشه جواب منفی دادن به شما و تشخیص دادن که بهتره با شما نمونن .. پس لطفا زیاد بهش و خصوصیاتش و این مساِل تمرکز نکن.. امیدوارم خودت شرایطت رو طوری رقم بزنی که بتونی راحتتر این مسُله رو هضم کنی.

باسلام مجدد خانم لاله
مراحل ترميم:
1- سعي كنيد به خودتون يك فرصت مناسب بديد تا دوره احساس و تنش و سرخوردگي وتصور وتجسم و... سپري بشه و با مسايل غير احساسي و مثل مطالعه و ورزش و كار و پروژه وقتتان را پر و ذهنتان را به حد اقل درگيري برسانيد.
2 اگر اعتقاد به خدا و خلقت و امام علي عليه السلام داريد به توسيه و تعليم آنها عمل كنيد كه اولاً زندگي و شان و تكيه گاه هيچ انسان نبايد وابسته به غير خدا باشد و توانمندي و شان سلامت خويش را با افكار و مشكلات گذشته و يا روياهاي نامعلوم آينده خراب كند و مشغول سازد. باز هم ميگم شما حق نداري يك خلقت جديد براي خودت در مقابل خلقت خداوند ايجاد كني و خود آزاري نمايي كه اين كفر و مقابله با خدا خواهد بود البته طبيعي است انسان هيچ خاطره اي را از ياد نميبرد كه مهم نيست از اوقات خوبش نيرو واز اتفاقات بدش بعنوان تجربه بايد استفاده كرد نه اينكه شان و وجود خويش را اسير آن نمود؟
3-شما روال عادي زندگي بدون سختگيري و مراقبت غير ضرور و تافته جدا بافته بودن را ادامه بده و مدتي به كسي فكر نكن اگر افراد ديگري سر راحت قرارگرفتند يا حتي نامزدت دوباره رجوع كرد با همه با ديد جديد برخورد كن و ارزيابي كن با توضيحي كه قبلًاً دادم در بازه زماني مناسب يكي را انتخاب كن شايد نامزدت هم انتخاب مجددت باشد كه بنظرم نباشد بهتر است. كسي كه زندگي رسماً معرفي شده اش را كنار بگذارد بدون دليل قاطع كه رسماً بايد با توافق وحضور بزرگترها به آن خاتمه دهد قابل اتكا و اعتماد نيست يا حد افل ارزش انتظار ندارد.و تخصصيتر بايد ارزيابي شود.
4- سعي كنيد مجدداً تكرار ميكنم از عالم رويا و خود خواهي و احساسات نوجواني و همه چيز را مطابق سليقه خود خواستن به استناد مراقبتهاي فرديتان و تعيين نوع پاداش با سليقه خودتان كه چه بسا صلاحتان در آ» نيست بيرون بياييد و فرد متعارف و عادي باشيد. كه يكي از اتفاقات متعارف برات پيش آمده تازه اينجاست كه بايد امتحان اعتقاد واقعي به خدا و.. را پس بدهيد كه تا چه اندازه متوكل و اميد وار به خداوند هستيد اينكه هر چي من دوست دارم همون بشود كه خداجويي و خود شناسي نشد؟ بايد با صبر و منطقي بودن ثابت قدم بودنت را ثابت كني نه با قدمهاي خواستگاران و مردم تو هنوز داري بجاي خداوند قضاوت ميكني و تعيين تكليف ميكني مگر خدايي؟ تو وظيفه منطقي بودنت را انجام بده تعيين تكليف نكن.
كناره گيري افراتي شما ا زمردان انتظارات افراطي براتون پيش آورده پس به راه اعتدال برگرد تا همه چي عادي شود . اشتباه برداشت نكن عادي باش و براي خودت جايگاه ويژه و متمايز از ديگران نخواه.
مگر تو انسان! يكبار مصرفيم كه دستنخورده بمانيم هر روز ما هر نفس ما يك واحد ارتباط و انسانيت است هر روز ما متفاوت از روز قبلمان بايد باشد فرمايش امام علي است. حتي اگر روزهاي ما با گناه كبيره عجين شده باشد با استرداد حق الناس و توبه به درگاه احديت مثل روز تولد پاك و مقربيم شما كه گناه نكردي؟ داري خود آزاري ميكني كه البته اين گناه است و نا اميدي كه بدترين گناهان است تازه شروع كردي با سرعت انجام بدي؟؟؟؟؟
شخصيت را بتو خداوند ميدهد نه شوهر عزت را خداوند ميدهد نه شوهر و پدر و مادر و مردمان ديگر البته هر كدام از آنها هم نقش خود را بازي ميكنند چرا از خدا به شوهر و ديگر مردمان روبرميگرداني خودت باش و زندگي عادي داشته باش و ازش لذت ببر و شاد باش تا نماينده مهرباني و شادي خدا باشي نه غم و افسردگي و غيره