هدف زندگیم رو گم کردم،روانشناس بالینی میتونه بهم کمک کنه؟

سلام.
من الان دو ساله که از مقطع لیسانس فارغ شدم و البته چون پنج ساله تموم کردم دراصل الان باید 3 سال بعد از اون باشه.
الان اینجا مشکلات شخیصتی یا خانوادگیمو توضیح بدم. خیلی دوران لیسانسم اشتباه داشتم . انتخابای اشتباه کارای خودسرانه و اشتباه ،بچگی ،حمایت نشدن از خانواده ، تنبلی و بی هدفی و بی برنامه ریزی شدید که باعث میشد از همه کارام عقی بیفتم و به یکی دوجنبه بیشتر نرسم.
این دوسال نیم سال اولش استراحت کردم!! نیم سال دوم یعنی نیمه اول پارسال به زبان علاقه مند شدم.یعن یداشتم بیشتر خواستم دنبالش کنم. چندماه بعد بایکی اشنا شدم رفتم نو نخ ازدواج که دیدم طرف نه به دردم میخوره نه ازدواجیه و قصد کمک بهم تو ادامه تحصیلو هم نداره چون خودش دانشجوی سال اول یا دوم دکترا بود. چندماه طول کشید تا این یارو رو فراموش کردم. بعد رفتم تو نخ ادامه تحصیل. از اول فکرم به این بود که فرصتم کمه و البته کم بود چون پایه م خیلی قوی نبود بخصوص که رشتمون سخت هست. دو ماه بعد اونو هم ول کردم رفتم تو نخ نگهداری از طوطی و گل و سنجاب!! گفتم یکی دوماه دیگه درسمو شروع میکنم .یکروز خستگی رو بهونه میکنم. یه روز اعصاب خوردی. یه روز سردرد یه روز چشم درد . یه روز میگم منبعی که انتخاب کردم مناسب نیس. یکروز میگفتم خوبه برم ازمایش خون بدم برای خستگیم .یکروز میگفتم برا جوش صورت برم دکتر تا اعصابم اروم بگیره .یکروز میگفتم خوبه صبحا برم ورزش یا برم کلاس شنا یکروز میگفتم برم دکتر چشممو معاینه کنه ضعیف تر نشده باشه . ولی جالبه هیچکدوم رو هم انجام نمیدادم

حقیقت اینه سنم داره میرسه به 26 و 27 و اینجوری بی خیال زندگی کردن اینده ای برام نمیزاره. همینجوری پیش برم پلک میزنم میبینم مهر شده و هیچی نخوندم و میگم خب سال بعد..!!

نه اهل رقابت بودم و هستم . نه اهل حسادت سازنده ام. نه غیرتی م. نمیدونم باید چیکار کنم از این حال دربیام
به خودم میگم تو با این حالت بیشتر به زن های خونه دار میخوری که دوست دارن یه چیزی بپزن و بخورن و ارایش کنن و برن خرید. وجود و ارادت به بالاتر از اون نمیرسوندت. ولی خوشبختانه میل به ازدواج چندان در من نیست.
اولین باره که میخوام همچین موضوعی رو بگم. ولی من از همون دوران دبیرستان به عشق معتاد بودم. یعنی همیشه یه عشق خیالی یا واقعی داشتم واسه خودم مثلا عاشق یه بازیگر خارجی میشدم که خب دسترسی بهش نداشتم تو دانشگاه هم عشق داشتم که نشد . خوب شد که نشد. ولی بعد از اون من دیگه چندان انگیزه زندگی ندارم. علاقه و خوشحالی های الکی اون انرژی سابق رو بهم نمیده .هدفای دوست داشتنی و رویایی هم منو به حرکت نمیداره. مگه چند روزه

نمیدونم برای اینها و برگشتن به زندگی برم پیش روانشناس بالینی؟ چی بگم؟ روندش طولانی نیس که امثالم هم از دست بره؟ اخه اون نیست که عجله برای از دست نرفتن زمان داره . منم
را هنمایی دوستان خوب.

- - - Updated - - -

فکر کنم یکی باید بگیره یه وعده کتک مفصل بهم بزنه که اهای تو میخوای چه کار بکنی با زندگگیتو گرنه اینقدر که خانوادم بهم توهین و تحقیر میکنن اگه با سنجابم حرف زده بودن یه تاثیری روش داشت که به خودش بیاد و بخواد خودشو از این تحقیرها نجات بده.

چرا هیچکی جواب نداد؟ من فقط راهنمایی خواسته بودم

فکر می کنم خیلی خوبه. حتما برو.

روندش هم بستگی به شدت مشکل شما و مهارت و تخصص ایشون داره.

سنجاب نگه داشتن، شنا رفتن، معاینه چشم ... هدفهای اصلیت نیستند که.
اول اهداف کلانت را مشخص کن و کم کم وارد جزییات شو.:72:

مرسی شیدا:72:

نمیدونم چرا مردم ایران از دلایل موفقیتاشون یا برگشتن به وضع ت
طبیعی زندگی قبلیشونباکسی صحبت نمیکنن و به کسی نمگین. میترسن که کم بشن؟
چه تو موفقیت های فردی چه ازدواجی.خواهر خودم من چنان نشون میداد انگار بدترین زندگی دنیارو داشته و رابطه اش با شوهرش خیلی خرابه. ولی بعد از چند سال شوهرشو از کنار مادرش تو یک شهرکوچیک کشوند تو تهران و چیزای دیگه که دیدم. فهمیدم اینا همش ظواهری بوده که کسی برای زندگیشون حسادت نکنه یا بخواد شوهرشو ازش بدرزده
حالا اینجام همینطوره. تاحالا تو این دوسالی که این سایت رو میبینم به ندرت پیش اومده ببینم کسی رمز موفقیتشو بگه. درحالیکه مشخصه خیلیاشون اوشاع خوب تا خیلی خوبی دارن .ولی ساکت میمونند
چرا هیچ کس راهنمایی نمیکنه؟

خوب خودت هم که می گی کسی راحت کمک نمی کنه به ادم
منم خودم گیرم

به نظر من ایده ی خوبیه. روانشناس خوب می تونه هم راهنماییت کنه هم باهات همفکری کنه. حداقل کارشناسه و عاقله
بهش بگو که می خوای هدفت رو پیدا کنی و نیاز به کمک داری
سرچ هم بکن

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط meinoush

خوب خودت هم که می گی کسی راحت کمک نمی کنه به ادم
منم خودم گیرم

به نظر من ایده ی خوبیه. روانشناس خوب می تونه هم راهنماییت کنه هم باهات همفکری کنه. حداقل کارشناسه و عاقله
بهش بگو که می خوای هدفت رو پیدا کنی و نیاز به کمک داری
سرچ هم بکن

---

سلام مینوش. ممنون از حضورت و راهنماییت

راستی من تاپیک های شکا رو هم گاها دنبال میکنم.مشاور رفتین؟ تا حالا جواب داده؟

مردم دلیل موفقتشون را نمی گن، چون نمی تونن

هر کس خیلی هنر کنه خودش و تواناییهاش را بشناسه و زندگی خودش را جمع کنه
شیوه زندگی هر کس منحصر به خودش هست. نسخه دیگران ممکنه برای شما کاربرد نداشته باشه. بستگی به شخصیت و ویژگیها و امکانات شما داره.

در ضمن هر کس توانایی اینو نداره که این مسائل را تحلیل و برای بقیه بیان کنه.

اما کسانی هستند که تخصصشون همینه
در این مورد کتاب و مقاله و مطلب نوشتن
اونها را بخونید.

سلام دوست خوبم... بی لاتکلیفی خیلی بد هست ... این حال و روز الان تو رو من وقتی ارشدم رو تمام کردم دچار شدم... یهویی انگار ول شدم... قبلش این قدر سر کار پایان نامه ام درگیر بودم و شب و روز کار داشتم ووقت سرخاروندن هم نداشتم که همش ارزو میکردم کی بشه تموم بشه درسم... ولی دقیقا دو سه روز بعد از دفاع ام دلم خیلی تنگ شده بود برای همه اون سختی هام... من خیلی دنبال کار میگشتم مرتب نیازمندی ها میگرفتم و هر جایی که رشته من رو میخواستن زنگ میزدم و میرفتم مصاحبه ولی بد اوضاعی بود هیچکس تلفن نمیزد بعد مصاحبه ها... بعضی هاش که میدونستم خیلی خوبه و باارزشه خودم زنگ میزدم و پی گیری میکردم میفهمیدم به خاطر دختر بودنم و این که میخواستن شیفت اضافه طرف کار کنه من رو انتخاب نکرده بودن... و تمام این مدت که دنبال کار بودم و نمیشد همین حال الان شما رو داشتم... زبان هم میرفتم ولی دل و دماغ نداشتم .. تازه دوست داشتم ازدواج کنم خواستگارم نداشتم و تازه بدتر این که فامیل و دوست های صمیمی ایم همه شهرستان و یا شهرهایی دیگه ای بودن .... خلاصه تا این که گفتم بیخیال که مدرکم چیه و چه قد زحمت کشیدم منشی گری هم خوبه یا کار توی داروخونه .. اخه یه سری خرج های واجب و دخترونه هم داشتم که دلم میخواست خودم پولش رو بدم و از بابام نگیرم.. مثلا دکتر پوست یا کلاس ورزش یا کلاس اموزش پیانو.. روی این حساب گفتم یه کار موقت پیدا کنم و درامدی داشته باشم که بتونم برنامه ریزی کنم برای خودم و علاقه هام... و یه کلاس تفسیر قران هم نوشتم درست همون زمان که احساس درماندگی و بلاتکلیفی و تنهایی داشتم ... چند جلسه ای بود که میرفتم و چه قد حال خوشی داشت ... خدا میدونه که توی اون جمع احساس بی غمی میکردم که همش به حرمت کلمات مقدس قران بود.. خلاصه چند روز بعدش از یه شرکت ای که ماه ها پیش رفته بودم مصاحبه و جای خوبی هم بود به من زنگ زدند و دعوت به همکاری.... یعنی دیگه نیاز نشد من برم منشب بشم یا توی داروخونه کار کنم... کاری مرتبط با رشته ام و تخصصی برام جور شد... همونی که دوست داشتم ها... الان نزدیک دو سال و خورده ای هست مشغولم ... مشکلاتی دارم اینجا هم ولی واقعا شکر میکنم .... دوست گلم این ها رو برات نوشتم که بگم پاشو و یه حرکتی بکن... باور کن وقتی شروع کنی و بلند بشی و از خدا کمک بخواهی خودش همه چی رو درست میکنه... من الان دوست دارم یه ازدواج مناسب و خوب داشته باشم ولی خوب قسمتم نشده هنوز.. گاهی خیلی کم میارم ولی میدونم باید به خدا توکل کنم و صبور باشم...البته اینجا تایپک هم زدم که برای ازدواجم میتونم قدمی بردارم و دوستان خوب اینجا هم راهنمایی کردند ولی اخرش باید اول خدا بخواد... راستی برای کار پیدا کردن بابام حرف قشنگی به من میزد می گفت باید کفش اهنی بپوشی و این قد بگردی و دنبالش باشی تا پیدا کنی... راست میگفت من خیلی خیلی راه رفتم با کفش های اهنی ایم ... موفق باش دختر گل:72::72:

كتاب
معجزه ذهن برای رسیدن به ارزوها دکتر احمدی منش

رو دانلود كن گوش بديد

سلام.
خیلی ممنون اقای امید از پیشنهادتون.حتما دانلودش میکنم همین امشب
_____________

از صمییم قلبم گاهی اندوه دارم. برای هرکارم مورد شماتت و سرزنش قرار میگیرم
خیلی دختر بدی نیستم،ولی احساسمو برزو میدم با واکنش بد خواهرم روبرو میشم

ارایشی به صورت میزارم مورد سرزنش و نکوهش شدیدی خانوادم قرار میگیرم
هر کارم حتی تماشای مسابقات ورزشی مورد سرزنش و بدکویی قرار میگیره
شاید هر انتخابم و خریدم نقد میشه.دختر سرگردان حرف خوبی زد که برای خریدای دخترونش باید خرج خودشو دربیاره.چون من هرموقع پول طلب کرذم مورد برخورد بد قرار گرفتم. انتخابام مورد سرزنش هست.همین سنجاب که خربدم کلی فحش خوردم و تقریبا هر روز تا زمانیکه این تو خونمون باشه فحش میخورم. حتی تا یکسال بعد از رفتنش هم میدونم از خزید همچین چیزی ازم بدگویی میشه توی خونه. به معنای واقعی کلمه هیچ کس رو ندارم. منظورم پسر و شوهر نیست. حامی دوست همدم رفیق شفیق یه ادم دلسوز . از زمان بچگی یادمه اوضاعم همین بود و شبا گریه توی چشام و دلم میخواست بمیرم
شاید خیلیا تو این شرایط یه شوهر با سی درصد معیاهاشونم پیدا شه میرن که راحت شن میرن خونه زندگی ای برای خودشون داشته باشن .ولی من همسنجا میپوشم و این اشتباه رو نمیکنم.صد در صد از چاله به چاه افتادنه .اوه ...
خودم از کارای قبل و حال خودم تاسف میخورم اینام سربار هستن . دست من نیست که سرعت پیشرفتم کنده. چندین سال خواب بودم و حواسم به هیچ چیز نبود. الان یکهو با کلی عیب فکری و ذهنی و رفتاری روحی و عصبی و حتی جسمی چطوری میتونم سرعت جت داشته باشم
خیلی مواقع بخاطر جمیع شرایطی که دارم با خودم میگم گویا من ادم و جزو ادمها نیستم
از صمییم قلبم ناراحتم

سلام.

اگه امکانش رو داری به روانشناس مراجعه کن.مخصوصا به خاطر پست آخریت. حرفات رو بهش بزن. به نظرم افسردگی خفیف یا دیس تایمی داری.

خوب نیست که تو این سن از سرزنش ناراحت میشی.

البته منم ناراحت میشم اما دیگه داغون نمیشم فقط ناراحت میشم.

افسردگی کاملا درمان نمیشه فقط کمتر میشه. اگه نری سراغ درمان روز به روز بدتر میشی.

حرفایی که میزنی رو میفهمم ولی تا اقدام عملی نکنی فک نکنم با صحبت کردن خوب بشی. خیلی وقته عضو تالاری. تایپیکم داری ولی نتیجه نگرفتی. بیخودی وقتتو اینجا هدر نده.

نمیگم که تالار نیا منظورم اینه بیخودی به اینجا امید نداشته باش. چیزی که زیاده پزشک متخصص. حتما اقدام کن. اگه افسردگی داشتی که نوع خفیف داری ، وگرنه چه بهتر با چند جلسه

صحبت زندگی تو از سر میگیری پزشک باید ببینتت. درمانگاه های بیمارستانا ارزونن فک کنم روانپزشک سه هزار یا 4 هزار تومن بود روانشناسم شاید 30 یا 40 تومن باشه. البته روانشناسای

دولتی تو بهزیستی هم هستن اگه خواستی برو. فک کنم رایگانه. به خاطر اینکه میگی کار نمیکنی و پول نداری میگم وگرنه درست نیست آدم وسعش برسه ولی بره جاییکه برای نیازمندای

واقعی ساختن.

میدونی الان شرایطت طوری هست که میفهمی یه مشکلی هست و راه حلشم خودت میدونی اما نمیتونی اقدام کنی. بری دکتر صد درصد درست میشی. خستگی و کسلی و بی

انگیزگی هم که داری بر طرف میشه در ضمن دیگه گریه هم نمیکنی کلا اشکات قطع میشه حس تنهاییتم کاملا از بین میره و سرزنش دیگران رو ببخشید از این اصطلاح استفاده میکنم محل

سگم نمیذاری!! کلا زندگیت به حالت طبیعی بر میگرده. اینا همش دارو داره. صد درصد خوب میشی.مطمئن باش.

سلام شکوه. مرسی که اومدی اینجا
میفهممم منظورتون چیه، البته اگه اونچیزی که ما از روانشاس فکر میکنیم یه تخیل رویایی نباشه و این انتفاقا بیفته
حقیقتش،اون زمان که حرف احساسات و اینجور چیزا به میون اومده بود و خودم فهمیده بودم که عصبیم و یه چیزی کم دارم رفتم دکتر اعصاب ور وان . دکترش از اینها بود که نه دو دقیقه ای بیرونت میکرد نه خب میشد داستان بگی براش. من یک قسمت مشکلم و قسمتی از عصبی شدنم و تغییر کردنمو بهش گفتم یکی دوس.ال پرسید جوابی هرچند شایئ ناکافی بهش دادم و بهر حال برداشتی کرد.ولی حقیقتش روم نشد یکسری حرفا که اینجا میزنم رو اونجا بگم یکسری حرفا رو که اینجام روم نمیشه بزنم از رفتارای خانوادم یا یک اشتباه عجیبی که سال اخر توی دانشگاه کردم که واقعا از نوع من نبود. خب اینا رو به روانشاس هم روم نمیشه بزنم. حالا پورش که بهرحال کم نیست ولی میشه جور کرد و از یه جایی کم گذاشت و رفت.ولی نگرانم توی این کلینیک ها یکی منو ببینه که اصلا احتمالش کم نیست.ما خانواده طولانی و بزرگ وناجوری داریم .مادر خودم بفهمه بهم انگ دیوانه میزنه .از فرداش هرچی بشه بهم میگن دیوونه. واقعا احساس حقارت بهم دست میده برم پیش یکی جز خدا از اشتباهاتم و اوضاع نابسامان زندگی خانوادگیم تعریف کنم

نگران ابرو و این چیزای کسی نباش. کسایی که کمکت نکردن چه اهمیتی دارن؟ بعدا عمرت بره هیچکس به دادت نمیرسه فوقش مثل مرغ نگاهت می کنن گاهی هم تحقیرت می کنن اما هیچوقت انگشت اتهام رو به سمت خودشون نمی گیرن نمی گن بدبختی ها رو برات درست کردیم و بعدم گذاشتیم توش دست و پا بزنی. پس به خودت برس

اسمت رو می تونی یه چیز دیگه بنویسی روانپزشک می ری. براش مهم نیست اصلا. دفترچه بیمه البته اگه استفاده نمی خوای بکنی. تازه اگه هم اطلاعاتت رو بدی اونا موظفن که رازدار باشن ولی دفترچه بیمه اگه استفاده نکنی نیازی نیست اسم و ادرس و این چیزا رو بدی. مهم نیست ها. اما به خاطر ترست می گم که خیال خودت راحت باشه.

روانپزشک هم خجالت نکش خوب چیزایی که باید بگی رو بگو اولش صبر کن خودش ازت چند تا سوال می کنه بعدش اگه نیاز بود چیزای دیگه رو بگو


دیر نکن واسه رسیدگی به خودت. چون اثراتش عمقی میشه و میشه همراه اول ادم!! هیچوفت تنها نمی مونم :) ضمن اینکه ضررهای زیادی هم کردم.

موفق باشی

نکته جان کاملا متوجه هستم. این حسایی رو که میگی منم تجربه کردم. درست نیست من اینجا از چیزایی بگم که به قولی محل سگم نمیذارم بهشون ولی میگم که بدونی همه از این

مشکلات که تو داری، دارن من خودم یه خواهر دارم که دفترچه بیمه چیه، کیف و جیب و جوراب و ... من رو چک میکنه!!! اوایل ناراحت میشدم چند بار تذکر هم دادم اما خوب ...فامیل که دیگه

حرفشو نزن.

اتفاقا هدف خاصی هم دارن و خوب اویل فک میکردم احمقن :) الان میبینم نه اتفاقا آدم باید برای تحت فشار گذاشتن دیگران اطلاعاتشون رو جمع آوری کنه . میبینی چقدر از اینکه تحت فشار

بذارنت میترسی؟ درسته ناشی از حقارته ولی رفتارشون از جهاتی کاملا علمی و قابل درکه. اتفاقا کاربردی هم هست.

میدونی اقدام انسانی ای نیست اما خوب چرا یاد نمیگیری استفاده کنی؟ از همین روش استفاده کن مطمئن باش حداقل یکم بهتر میشن.

اگه فک میکنی تو مراکز دولتی میبیننت فک کنم خصوصی ها بری بهتره. فک کنم روانشناس قیمتش همون 40 تومنه ولی روانپزشک بالاتر باید بشه. بعدشم انکار کن که دیدنت :) بهانه که

بلدی بیاری؟ یکم حساسی من بودم میگفتم شما اینجا چیکار میکنی؟ دست پیشو پیش رو بگیر پس نیوفتی. بگو برا تغذیه اومدم برا تنظیم خواب. یا معده ام درد میکنه و ...

در مورد پول خرج کردن خداییش من دلم نمیاد اصلا پول خودمو خرج کنم چه برسه به پول بابام. هر جا ارزونتر و مفیدتر بود اونجا برو. ولی خرج اضافه نیستا واجبه.

ببین خجالت مجالت رو بذار کنار. مگه تا حالا تو زندگیت ضایع نشدی؟ اگه حرفاتو بزنی ممکنه ضایع شی اصلا نهایتش مردنه دیگه میگی من فلان کارو کردم میگیرن اعدامت میکنن دیگه از این

بدتر که اتفاق نمیافته که نه؟ همیشه وقتی از یه چیزی خجالت میکشی به نهایت فاجعه ای که برات اتفاق میوفته فک کن .

نکته رفتی پیش دکتر مغز و اعصاب انتظار داری باهات گپ بزنه؟ هر کس تخصص خودشو داره بعدشم برا هر آدمی که پزشکم جزئشونه روز بد و روز خوب هست. بعضی ها کلا اهل گپ زدنن

بعضی ها هم عنق حالا فکر میکنید که باید همه رو به یه چشم دید؟ آدما متفاوتن دیگه. پزشکم آدمه فقط درس خوندنه و تخصص گرفته. آدم بودنش و مشکلاتش که تغییر نکرده که .

این مشکلاتی که شما داری مطظمئن باش که واسه حداقل نصف دانشجوهای این مملکت افتاده چون برای آدما این اتفاقا میوفته. پزشکا هم درسشو خوندن در ضمن خودشونم دانشجو بودن

و البته آدم ، آدم هم اشتباه میکنه. حرفی که تو میزنی انگار اینه که میگی به خاطر اینکه بری پیش دکتر زنان واسه چکاب خجالت میکشی !!! یا نه به خاطر پوسیدگی دندونات خجالت

میکشی بری پیش دندانپزشک که نکنه دعوات کنه که خانم اینچه دندوناییه یا دهنت چرا بو میده!!!

برو خیالت راحت هیچ کس بهت نمیخنده. اونا کارشون اینه. اصلا میدونی روانشناسا چه دوره هایی میرن؟ اونوقت دیگه خجالت نمیکشی. واسه خود تو غیر عادیه واسه اونا نیست همون

طور که الان به نظر من کاملا مشکلاتت عادیه و به خاطر قفل کردن ذهنته. این غیر عادیه که تو بخوای به خاطر همچین خجالتایی زندگی تو زهر مار کنی. قوی باش و اصلا نترس.

به هر حال هم برای کار هم برای خوب شدن حالت باید کفش آهنی پات کنی. متخصص مغز و اعصاب با روانپزشک آسمون تا زمین فرق داره.

داروهای روانپزشکی تخیل نیست. واقعا تاثیر داره چون ترکیبی میدن و رو یه بخش خاص از مغز اثر داره. تو میخوای مشکلاتت حل بشه اما فعلا چون ذهنت قفل کرده نمیتونی کاری کنی البته

دارو ها از روز اول اثر ندارن حتی عوارض بدی هم دارن اما بدن عادت میکنه یا نهایت داروی دیگه ای برای تطابق بهتر با بدن مصرف میکنی بعد یه دوره ی مشخصی تازه میفهمی که واقعا تو

دنیا چه خبره. اگه همه چی خوب پیش بره بعد یه مدت کوتاه کاملا دارو ها رو قطع میکنی و خلاص. اونوقته که کلا ناراحتی هات و حساسیت هات کم میشه یا کلا تحمل پذیریت میره بالا ولی

باید خودتم همت کنی و شرایطت رو عوض کنی وگرنه دوباره وضعیتت بدتر میشه. البته بعد اثر کردن دارو ها چون ذهنت باز میشه در واقع ارتباطات جدیدی بین سلولای مغزیت ایجاد

میشه طبیعتا وضعیتت از الان خیلی بهتر میشه. مثلا وضعیتت عملکردیت بهتر میبشه و بعد اینکه تصمیم گرفتی احتیاج نداری یکی کتکت بزنه که پاشی . اما واقعا در کنار روانپزشک و دارو به

کمک روانشناسی هم احتیاج داری . نمیدونم ولی دیگه ریش و قیچی دست خودته. خودت بسنج ببین که کجا بری و چیکار کنی ولی برو حتما. دارو هم داد با کمال میل مصرف کن و بیخودی

نگو عوارض داره و فلان ، از گرفتاری فعلیت که خیلی بهتره.

سلام شکوه عزیز ،اول عذرخواهی برای دیر جواب دادن.دیروز تمام عصر دنبال چیزی بودم وقتیم اومدم خونه اعصاب خورد از این که کارم انجام نشده بود
______________
شکوه من یک دوست مثه شما داشتم برای یکسال الان ده سال از زندگی جلو بودم.
دکترم مغز و اعصاب نرفتم ،اعصاب و روان رفتم.مغز و اعصاب هنوز نرفتم نیمدونم نیاز دارم یا نه
اون دکتر بک قرص بیشتر نداد و نوبتش گیرم بیاد یکی دوهفته دیگه میرم پیشش ببینم چی شده
اما خب فکر کنم واقعا به روانشاس هم نیاز داشته باشم ،از فکرای خودم و حرفای شما و دوستان میشه متوجه شد. من هیچ خلاقیتی هیچ تنعوی هیچ ابداعی درمن من نیست، یکجورایی مرده ام . من طوری بزرگ شده که گوشه نشین شدم.مادرم از ترس اینکه ما منحرف نشیم مارو خونه نشین کرد و این اخلاق در ما موندگار و بعد عادت شد

من یکجوری میشه گفت در محدودیت هام گیر افتادمم. خودمو به محدودیتام محدود کردم .به غصه خوردن براشون . به جلو نرفتن ازشون

فکر کنم به روانشاس بالینی با شاخه شناختی همچین چیزی نیاز دارم.چون خیلی تفکرات و عقیده های اشتباه در کنار انتخابای اشتباه و رفتارای سخت و پیچیدم هست. رفتارایی که روزگارو بهم سخت تر میکنه
اگه تو زندگیم ادمهایی رو انتخاب کردم و رفتراهایی رو چاشنی رفتار باهاشون کردم همه از اشتباهات شناختیم سرچشمه میگیره
اره خجالتو هم میرارم کنار ممنون مینوش و ممنون شکوه