انجام دادن کارها در دقیقه 90!

سلام دوستانخوب همدردی:72:
بیشتر دوستام و خیلی از هم نسل های من کم و بیش این مشکلو دارن اما شرایط من خیلی حاده! در واقع من یه کار رو انقدر نگه میدارم و انجامش نمیدم تا وقتی که مطمئن شم اگه از همین لحظه شروع کنم امکان نداره به موقع تموم شه! زمانی که کارای پایان نامم رو انجام میدادم حتی دوستای صمیمیم هم باورشون نمیشد که من تا چند روز مونده به دفاعم هنوز کارای اساسیم مونده و فکر میکردن دروغ میگم! تازه قکر کنید که من بسیاااار شخصیت کمال گرایی دارم و وقتی یه کاری دارم باید خیلی خوب انجامش بدم. برای همین برای هر کاری کلی ایده و طرح جدید توی ذهنم دارم که انجامشون بدم اما انقدر معطل میکنم و دیر اقدام میکنم که همشون اونجور که دلم میخواد انجام نمیشه و برای همین همیشه از دست خودم ناراضی ام! جالبه که توی اون شرایطی که اصلا وقت ندارم و کلی کار مونده حاضر نیستم بعضی از قسمت های کارمو کم کنم و قضیه رو سرهم بندی کنم! انگار یه حسی عمدا جلومو میگیره و با اینکه واقعا دلم میخواد شروع کنم نمیتونم! دیگه از دست خودم خسته شدم و میخوام شرایطو تغییر بدم :((( دوستان ممنون میشم اگه شرایط مثل من داشتین و راهکارهایی دارین که از پسش بربیاین در اختیار منم بذارین

سلام
1 - اول اینکه صبور باشید .
2- کار هایی که هر روز باید انجام بدید را صبح آن روز یا شب قبل لیست کرده و هر کدام را که کامل انجام می دهید تیک بزنید و آنهایی را که ناقص انجام داده اید درصد پیشرفت برایش بنویسد . سپس روزهای بعد سعی کنید که درصد انجام کارهای ناتمام و یا انجام نشده رو بالا ببرید . البته در این راه زیاد آرمانی فکر نکنید و به خودتان اجازه دهید که در طول یک زمان معقول پیشرفت کرده و نه چند روزه و به سرعت .
3 - اگر خیال پردازی و رویا بافی می کنید سعی کنید از این کار به شدت پرهیز کنید .
امیدوارم موفق باشید

سلام، وقت به خیر

جواب سوالات و جملات زیر رو حداقل با کلماتی که مشخص کردم بدین، اگه خواستین، توضیح اضافی هم بدین:

ابدا
کمی
تا اندازه ای
خیلی زیاد

1-اغلب اوقات تن به کار نمی دهم زیرا احساس می کنم در حالت احساسی خوبی نیستم
2-گاهی اوقات از انجام کارها طفره می روم زیرا انجام آن ها به نظرم دشوار می آید
3-گاهی اوقات از انجام کارها طفره می روم زیرا از شکست می ترسم
4- اگر احساس کنم که نمی توانم کاری را به نحو احسن انجام دهم از انجام آن صرف نظر می کنم
5- اغلب احساس می کنم کارم را به شکل مطلوب انجام نداده ام زیرا دربرخورد با کار بسیار سختگیر هستم
6- وقتی کاری را که قرار بوده انجام نمیدهم احساس گناه میکنم
7-وقتی از دیگران خشمگین هستم از انجام کارها طفره میروم
8-اغلب چون نمیتوانم جواب نه بدهم انجام کارهایی خلاف میل تقبل میکنم
9- گاهی اوقات چون احساس میکنم دیگران میخواهند ریاست کنند و از من انتظارات بی مورد دارند از انجام کارها طفره می روم
10-اغلب احساس میکنم باید کارهایی انجام دهم که علاقه ای به آنها ندارم
11 -انگیزه مقدم بر کار است یعنی تا انگیزه نباشد نمیتوانم کار را انجام دهم

سلام
دوستان به نکات خوبي اشاره کردن
جا داره بهت تبريک بگم که از حالت بد خودت متنفر شدي و مي خواي تغيير کني.
همه ما هدف گذارهاي خوبي هستيم فقط خيليامون اين استعداد رو کشف نکرديم و يا اون رو به طريقي سرکوب کرديم، بايد اون مواقعي رو به ياد بياريم که تو بحران و دردسر بوديم و اونوقت بود که سرتاپا هدف براي برطرف کردن مشکل بوديم. شما هم همينطور هستيد، در دقيقه 90 احساس جديت بيشتري به شما دست ميده و در نتيجه اقدام به عمل مي کنيد اما در مرحله بعدش عواملي از جمله کمالگرايي باعث ميشه نتوني کارت رو تموم کني.
کمالگرايي به نحوي عزت نفس انسان رو پايين مياره. بايد بدونيد که تو دنيا هيج چيز کامل نيست، خود انسان ها هم کامل نيستند و همواره نقص و ايراد جزئي از امور اين دنياست. پس بيام خودمون رو با تمام ايراداتي که داريم دوست داشته باشيم تلاش کنيم دونه به دونه ايراداتمون رو به تدريج بهبود بديم.

سارا جان درکت میکنم همه چیزایی که گفتی دقیقا توصیف اوضاع منه.
انقدر معطل میکنم تا دقیقه نود همش استرس بکشم سر این قضیه خیلی استرس کشیدم
ولی بازم هر کار جدیدیو بخوام شروع کنم نگهش میدارم برا روز اخر
متاسفانه راه حلیم براش پیدا نکردم!

مرسی از دوستانی که برام وقت گذاشتن:72:
Tik Tak عزیز
هیچوقت توی زندگیم آدمی نبودم که با برنامه ریزی پیش برم! همیشه برنامه ریزی هام با شکست مواجه میشه! وقتی تصمیم میگیرم که یه کاری تا ساعت 2 انجام بدم مطمئنا ساعت 2 تموم نمیشه! با اینکه برنامه ریزی هام خیلی سخت هم نبوده. کلا خیلی وقته بیخیال برنامه ریزی های روزانه شدم! شاید برای خودم توی روز تصمیم بگیرم که یه کاری رو تا یه ساعتی انجام بدم که اون هم مشمول دقیقه 90 شدن میشه !! اهل خیال پردازی و رویا بافی هم زیاد نیستم

e.v گرامی
من خیلی زیاد به خاطر این اخلاقم دردسر و استرس تحمل کردم. خیلیییییییی زیاد ! امیدوارم بتونم مشکلمو حل کنم هرچند که حتی برای پیش بردن این تاپیک هم اونقدر باانگیزه نیستم

محیا ناز جان
تاپیک رو دنبال کن شاید نکات خوبی توش باشه که به درد هر دومون بخوره و امیدوارم با راهنمائی های دوستان نتیجه ی خوبی بگیری و همیشه موفق باشی:72:

- - - Updated - - -

آقای m.reza91
ممنون از لطفتتون:72::72:

راستش همیشه از پر کردن پرسشنامه با چند تا جواب کوتاه و محدود فراری ام :wink-new: سعی کردم با دقت به سوالا فکر کنم امیدوارم کمک کننده باشه

1-

اغلب اوقات تن به کار نمی دهم زیرا احساس می کنم در حالت احساسی خوبی نیستم

ابدا! موضوع اصلا احساسات نیست. همین الان من توی فاز احساسی خوبی هستم اما هفته ی قبل کاری داشتم که حداقل هشت ساعت وقت میخواست اما من انقدر اون کار رو انجام ندادم تا ساعت 11 شبی که فرداش باید کار رو تحویل میدادم! لازم به ذکر نیست که تا خود صبح براش بیدار بودم!

2-

گاهی اوقات از انجام کارها طفره می روم زیرا انجام آن ها به نظرم دشوار می آید

بله تا اندازه ای. گفتم که برای انجام یک کار بهترین حالت انجامش رو در نظر میگیرم و برای همین کار برام سخت میشه! گاهی این سخت بودن اجازه نمیده که اصلا طرفش برم. البته اکثر اوقات برعکسش صادقه یعنی من تصمیم میگیرم که چه کارهایی میخوام انجام بدم و وقتی خیالم راحته که میدونم میخوام چیکار کنم و چقدر زمان براش مورد نیاز هست تا آخرین لحظات از انجامش طفره میرم

3-

گاهی اوقات از انجام کارها طفره می روم زیرا از شکست می ترسم

معمولا وقتی احتمال شکست رو میدم اصلا اون کار رو قبول نمیکنم! من کاری رو قبول میکنم که بدونم میتونم به بهترین نحو انجام بدم (هرچند در دقیقه ی 90)

4-

اگر احساس کنم که نمی توانم کاری را به نحو احسن انجام دهم از انجام آن صرف نظر می کنم

دقیقا همینطوره! بدون هیچ توضیح اضافی

5-

اغلب احساس می کنم کارم را به شکل مطلوب انجام نداده ام زیرا دربرخورد با کار بسیار سختگیر هستم

خیلیی زیاد. گفتم که حتی وقتی وقت هم ندارم حاضر نیستم قضیه رو سر هم بندی کنم. مثلا تصور کنین برای یه سمینار کلاسی دوستام یه مقاله میخوندن و از یه هفته قبل آمادش میکردن (چون نیاز به کار خاصی نداشت) اما من بالای 200 تا مقاله جمع میکنم و انقدر کارم زیاد بود که تا آخرین لحظات باز هم نمیتونستم به اون ایده الی که میخوام برسم و در نهایت نمره ها یکی بود!

6-

وقتی کاری را که قرار بوده انجام نمیدهم احساس گناه میکنم

خیلی زیاد. حتی اگه نتیجه از نظر دیگران هم رضایت بخش باشه اما من به اون چیزی که میخوام نرسیده باشم احساس بدی دارم! شاید اسمش احساس گناه نباشه اما احساس بدی دارم

7-

وقتی از دیگران خشمگین هستم از انجام کارها طفره میروم

شاید گاهی اوقات این اتفاق افتاده باشه اما همونطوری که گفتم انجام ندادن کارهام ربط زیادی به احساساتم نداره

8-

اغلب چون نمیتوانم جواب نه بدهم انجام کارهایی خلاف میل تقبل میکنم

کمی! اکثرا اینطور نیست . میتونم نه بگم اما خب من هم مثل بقیه گاهی توی شرایطی قرار میگیرم که مجبور به قبول کردن یک کار میشم.

9-

گاهی اوقات چون احساس میکنم دیگران میخواهند ریاست کنند و از من انتظارات بی مورد دارند از انجام کارها طفره می روم

خیلی زیاد. اگه برخلاف میلم کاری رو قبول کنم تنها شرایطیه که حاضرم یه کار سرسری رو انجام بدم و اونقدر سختگیر نباشم.

10-

اغلب احساس میکنم باید کارهایی انجام دهم که علاقه ای به آنها ندارم

شاید توی چند وقت اخیر اینطور بوده. اما وقتی به کاری علاقه هم دارم بازم لحظات آخر رو برای انجامش انتخاب میکنم

11 -

انگیزه مقدم بر کار است یعنی تا انگیزه نباشد نمیتوانم کار را انجام دهم

تا اندازه ای.

دو تا سوال دارم:

وقتی بچه بودی کارهاتو مادرت برات انجام میداد یا خودت؟

تو دوران مدرسه نمره ی الکی زیاد میگرفتی و معلمات زیاد جدی نبودن؟

سارا فکر می کنم تا حدی با کمال گراییت ارتباط داره.

من هم تا حدودی این اخلاق را دارم. گاهی اوقات اون کار توی ذهنم تا آخرین مرحله پیشرفت کرده، اما روی برگه هیچی ندارم!
چون دلم راضی به شروع کردن و نوشتن نمی شه. همش می گم حالا می نویسمش، حالا شروع می کنم
بدون قصد قبلی و تا حدودی ناآگاهانه، اون موضوع را شفاهی (ذهنی) خیلی جلو می برم، اما عملا چیزی دستم نیست.
خیلی طول می کشه تا راضی به زدن استارت عملی کار بشم.

معمولا هم توی اون ساعات فشرده کار خوبی از آب درمی آد، اما پدر من هم باهاش در می آد :311:

ولی می بینم کسانی را که خیلی راحت از همون روز اول شروع به نوشتن می کنند.
کار را ساده می گیرند، با سادگی هم پیش می برند و بدون فشار و استرس روزهای پایانی یه کار متوسط یا خوب تحویل می دن و خیلی هم راضی و راحتند.

این کمال گرایی نمی ذاره من همون روز اول و با همون اطلاعات ساده شروع کنم.
دائم تو فکر بهتر کردنش هستم و به تعویق می ندازمش.

گاهی کاری که به قول شما در حالت عادی (برای خودم، نه دیگری) هشت ساعت زمان لازم داره در شرایط فشار دقیقه نود، سه چهارساعته عالی تمامش می کنم.

نظر کلی من، با نگاهی به پشت سر خودم و زندگیم اینه که
بدترین روش کار کردن همینه که ما داریم (البته اگر درست متوجه شده باشم و مشکل شمام همین باشه)

تا جایی که می تونی باید سعی کنی این روند را عوض کنی.

برنامه ریزی را به خودت تحمیل کن. از همون اول ذره ذره برو جلو.
برنامه را هم سبک و ساده بنویس که قابل اجرا باشه. برای خودت برنامه سخت و فشرده نذار.
ولی خودت را ملزم کن هر روز یه ذره از کار را انجام بدی.
اگه بهش عادت کنی خیلی خوبه.

----------------------------
شکوه من الان سوالات را دیدم.
چون مشکل سارا را دارم با اجازه منم جواب می دم.

تقریبا مستقل بودم و همیشه خودم کارهام را می کردم. اما مادرم اهل کنترل و بکن نکن هست.
نمره الکی نمی گرفتم. نمی شه که یه عمر نمره الکی بگیری. حالا یکی دوبار ...
معلمها هم که نمی شه گفت همشون مثل هم بودند. اون همه معلم! بالاخره همه جور اخلاقی توش بوده.


-------------------------
سوالات آقای رضا را هم در پست بعدی جواب می دم.
اگر سارا جان اجازه بدن، با هم مشترک تو این تاپیک باشیم و اگر مشکلمون مشابه هست و به پیشرفت تاپیکش کمک می کنه.:72:

بچه ها منم تاپیکو دنبال میکنم میدونم بیشتر به کمال طلبی مربوط میشه
خیلی عادت بدیه
پدرم دراومده سر این قضیه

سلام دوباره :72:
شکوه جان کسی کارهای منو انجام نمی داد اما اینجور که یادم میاد و مادم هم همیشه میگه از همون اول موقع مشق نوشتن هم همین مشکل رو داشتم! البته همیشه هم جزو شاگردای اول کلاس بودم. در مورد معلم ها هم که شیدا درست میگه نزدیک 20 سال درس خوندیم توی این مدت با صدها معلم و استاد طرف بودیم و نه بطور کل اینجور نبوده که با الکی نمره گرفتن بالا اومده باشم!!

یادمه دوران راهنمایی بودم و امتحان حرفه و فن داشتم. من یه مشکلی داشتم که اصلا نتونسته بودم بخونم. ساعتهای آخر بود و من تازه شروع کرده بودم به خوندن. با استرس و با سرعت میخوندم و توی آخرین لحظه ها تونستم کلشو تموم کنم. اون امتحان هم عالی بود و 20 شدم. این برام یه تجربه ی خوشایند بود. فکر میکنم ازاون موقع به بعد بود که مشکل من شروع شد! بارها از این روش نتیجه ی خیلی خوبی گرفتم (جدا از استرس وحشتناکش) و توی دوران دانشجویی هم که به اوج رسید و الان دیگه برام یه عادت شده

شیدای عزیززز
میتونم بگم تک تک جمله هایی رو که نوشتی انگار خودم نوشتم! این تاپیک هم که قابلتو نداره صاحب اختیاری :wink: فقط امیدوارم یه راهکار عملی باشه برای اینکه بتونیم تغییر کنیم! اصلا قدرت ماورایی که توی لحظات آخر میگیریم قابل باور نیست :)) البته با اون همه فشار و استرسی که بهمون تحمیل میشه! من هر بار میگم این دفعه اگه بخیر بگذره دیگه به هیچ وجه کارمو برای روز آخر نمیذارم!! ای کاش اونقدر که کمال گرا فکر میکنم، عمل هم میکردم

سلام
وای چقدر من شبیه شماهام!!
انگار من این تاپیک رو زده باشم. البته من فقط تو کارای درسی و تحقیقاتی اینجوریم.
از بچگی اینجوری نبودم. از دانشگاه که رفتم اینجوری شدم.
از کارام همه نتیجه بالای۶۰ -۵۰ میگیرم
در صورتی که اگر سر فرصت کار کنم کمتر از ۹۵ - ۱۰۰ نمیشم.
دقیقا مثل شیدا تو ذهنم تا تهش میرم ولی تو عمل :-(
اگه اجازه بدین منم از این تاپیک استفاده کنم.

حالا که همه اعترافکردند منم اعتراف کنم که اینطوری ام :311: شماها صحبت کنید منم نامحسوس تاپیکتان را دنبال میکنم.قرار بود محل کار روی سه لایه چشم کارکنیم من از اول تو ذهنم خیلی ایده های خوبی داشتم .مثلا بین تدریس هرلایه انیمیشنی از اون لایه بزارم که وسط توضیحات بیاد .ولی متاسفانه از بس دیر شروع به کار کردم فقط فرصت کردم که تصاویر بزارم.البته بازم نسبت به کار بقیه بسیار جذاب شده بود ولی از این ناراحت شدم که اگه زود انجام میدادم میتونست بهتر از اینهم باشه

صبا و آوای خوشبختی عزیز مزسی که به تاپیکم سر زدین
میدونم جز ما که اعتراف کردیم این مشکل خیلیای دیگه هم هست و جدا امیدوارم دوستان راه حل خوبی برای این مشکل داشته باشن! اما خب اینجور تاپیکا زیاد مورد توجه قرار نمیگیره! حالا از دیروز همزمان با این تاپیک یه تاپیک دیگه باز شده که خیلی تابلو داستانش تخلیه و طرف فیلم زیاد نگاه میکرده اما کاربرای اینجا با انگیزه ی تمام در حال نصیحت کردن ایشون هستن و کوتاه هم نمیان:311: فک کنم بهتره دور هم بشینیم و خودمون یه فکری برای مشکلمون بکنیم:wink-new:

اگه مشکل اختلال زیستی باشه مثل بیماری خودآزاری :) با دارو حل میشه . ولی چون اختلال شخصیت ندارید پس راه درمان افزایش خود آگاهی هست که اصولا باید حل بشه مشکل.

بهتره سه تا مقدمه بگم براتون.

1-در کل انسان توانایی این رو نداره خودش رو احمق فرض کنه. به هیچ عنوان!!!! حتی اگه صد بار به خودمون بگیم حماقت کردیم. بنابراین برای همه ی کارهامون توجیه و دلیل داریم وگرنه به

هیچ عنوان انجامش نمیدیم. تاکید میکنم به هیچ عنوان کاری بدون دلیل انجام نمیشه. حتی برای کاری که نمیخوایم انجامش بدیم ولی انجامش میدیم یه دلیل داریم.

2-از طرفی انسان ذاتا از درد فراریه. چون بقا اون رو به خطر میندازه. اصل بقا مهم ترین اصلیه که رو رفتارهای ما اثر میذاره. در واقع رو کلیه ی رفتارهای ما به نوعی. اصل بقا میتونه فاکتور

مهمی تو تصمیم گیری های ما و نحوه ی عملکردمون باشه. اصل بقاست که ضمیر ناخودآگاه ما رو به شدت تحت تاثیر گذاشته.

3- از طرفی دیگه به دلیل همین اصل بقا اگه انسان تو شرایطی قرار بگیره که راهی نداشته باشه به جز انتخاب درد، بین درد بد و بدتر قطعا گزینه ی بد رو انتخاب میکنه.

خوب هر سه تا مقدمه ای که گفتم تو یه نقاطی اشتراک دارن و تو یه نقاطی مستقلن. حالا مشکل شما.

به خاطر اینکه قراره یکم طولانی تر فکر کنید، لطفا یکم به خودتون بیشتر توجه کنید و بین سه تا مقدمه ای که گفتم و رفتارهاتون یک ارتباط رو بگید. چون من تک تک شما رو نمیشناسم

بنابراین احتمال غلط حدس زدنم بالاست. مثلا بگم سارا مشخصا مشکلش تو گزینه ی اوله. در واقع یک دلیل داره اما اینکه این دلیل مربوط به سن زیر 6 سال هست و در محدوده ی تصمیمات

هیجانی قرار داره یا نه رو نمیتونم بگم. اما شیدا با توجه به اشاره ای که کرد ممکنه بحث هم گزینه ی اول رو داشته باشه و هم مورد دوم که مورد دوم به نظرم برجسته تره. در واقع یک مقدار

تصمیماتش میتونه ناشی از تاثیرات ذهن هیجانی ایش باشه. چون شیدا رو تقریبا تو تالار میشناسم ومهم تر از همه به خاطر رفتار مادرش که اشاره کرد. و اینکه نیاز به استرس بیشتری داره

تا کارش رو انجام بده. گفته ی خودش.من چیزی از خودم اضافه نمیکنم.

یه چیزی هم اینجا بد نیست بگم در مورد نحوه ی پیدا کردن جواب سوالتون. یکی از این کارایی که انجام ندادید رو در نظر بگیرید، مثلا تهیه ی یک دونه مقاله که یک هفته وقت داشتید و

اون طور که من متوجه شدم همگی در 1 ساعت آخر انجام میدید!!!با خودتون بگید که تو این هفت روز به جای انجام مقاله چه کارهایی رو انجام دادید؟ یعنی واقعا حساب کنید زمانی که قرار

بود به این کار اختصاص بدید به چه کاری اختصاص دادید. خیلی مهمه مشخص کردن این مورد.

دومین چیزی که باید خیلی بهش دقت بشه اینه که وقتی شما میدونید برای انجام یه کاری فقط یک ساعت وقت میخواید پس چرا یک هفته بهش اختصاص میدید؟

سومین نکته هم که باید بگم اینه که در فکر به گزینه ی سوم اینجا میبینیم که نوشتن مقاله بدتر در نظر گرفته میشه و یک هفته استرس و نگرانی و ناراحتی بعدش به عنوان گزینه ی بد رفتار

انتخابی شماست.میتونید دلیل این رو پیدا کنید که چرا درد و رنج یک هفته استرس و نیمه تموم موندن کار و افسوس پس از انجام کار و فشار ناراحتی انجام کار تو یک ساعت برای شما قابل

تحمل تره اما نوشتن مقاله نه؟ آیا مشکل شما ارزیابی غلط میزان درده یا نه مشکل جای دیگه اس؟؟؟؟ اون مشکل دیگه چی میتونه باشه؟

دوستان لطفا فکر کنید. من هدفم اینه.وگرنه یه مقاله کپی میکردم میذاشتم اینجا بخونید و این همه نمینوشتم.

سلام

من سعی میکنم کلی توضیح بدم ولی اونطور که فهمیدم همه ی این موارد در خصوص شما صادق نیست.

1:انگیزه و کار؛ خیلی وقتا میگیم " حال و حوصله ی انجام کار رو ندارم اجازه میدم زمان بگذره تا انگیزه و حال و حوصلشو پیدا کنم". در حالی که ممکنه هیچ وقت انگیزه بوجود نیاد. ما باید دقت کنیم که هر قدمی که برای اجرای کار بر می داریم خودش انگیزه و لذت بوجود میاره و باعث میشه با رغبت بیشتری کار رو جلو ببریم.

2:این فکر که افراد دیگه همیشه به راحتی به اونچه که می خواند میرسند بدون اینکه هیچ تلاشی بکنند ولی ما باید سختی بکشیم فشار روانی تحمل کنیم. این میتونه باعث دلسردی و ناکامی ما بشه. زندگی پر از سختی و چالشه افراد کاری وقتی با مانعی روبه رو میشند چون حقیقت زندگی رو باور کردند سعی می کنند با جدیت اون مانع رو حذف کنند.

3: ترس از شکست یکی از مهمترین عوامله. موفقیت رو بیش از حد بزرگ کردیم به جای اینکه از فرآیند لذت ببریم همش به فکر موفقیتیم! عزت نفس خودمون رو با موفقیت هامون می سنجیم؛ عزت نفس یعنی فکر می کنیم دیگران در مورد ما چی فکر می کنند.مسئله عزت نفس خیلی مهمه، ببینید :

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sara 65

هفته ی قبل کاری داشتم که حداقل هشت ساعت وقت میخواست اما من انقدر اون کار رو انجام ندادم تا ساعت 11 شبی که فرداش باید کار رو تحویل میدادم! لازم به ذکر نیست که تا خود صبح براش بیدار بودم!

---

احتمالا شما از قضاوت اون فردی که قرار بوده کارو بهش تحویل بدید نگران بودید و باعث شده شب تا صبح بیدار بمونید. از خود کار لذت نمیبرید. نمونه ی مرتبط دیگر:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط آوای خوشبختی

البته بازم نسبت به کار بقیه بسیار جذاب شده بود

---

4: فکر می کنیم که باید بهترین باشیم.فکر میکنیم همیشه باید کارهامون عالی و بدون کم و کاست باشه و "بهترین بودن" جایزه داره. وقتی بیش از حد به خودمون فشار میاریم تحت فشار روانی قرار می گیریم و بعد تنها راه نجات از این فشار به تعویق انداختن اونه.
بعضی از ویژگی کمال طلبها :
الف. ترس از شکست یا احساس وظیفه انگیزه بخش کار هست
ب. احساس می کنید به زور باید number one بشید اما پیروزی ها هر چند چشمگیر شما رو راضی نمی کنند.
ج. عزت نفس بیشتری می خواید. فکر می کنید باید آدم به خصوصی یا بسیار باهوشی باشید تا مورد محبت و پذیرش دیگران قرار بگیرید
د.از شکست وحشت دارید اگر به هدف مهمی نرسید احساس شکست خورده ها رو دارید.
ه. فکر می کنید که باید همیشه قوی و مسلط بر احساسات خود باشید، مایل نیستید احساساتی نظیر اندوه عدم امنیت عاطفی یا خشم را بپذیرید چون اینها ارزش شما رو پایین میارند.
در مقابل افرادی که نظام فکری صحیحی دارند:
الف. پشتکار و دلگرمی انگیزه بخش کاره که باعث میشه احساس شادی به فرد حاکم بشه.
ب. صرفا به خاطر تلاش احساس رضایت می کنه نیازی به "بزرگترین برترین" بودن نداره.
ج. عزت نفس بی قید و شرط داره نیازی به جلب توجه دیگران نداره
د.ترس از شکست نداره به آدمی که همیشه باید موفق باشه معتقد نیست هر چند شکست باعثه ناراحتی ولی فرصتی برای رشد و یادگیری تلقی می کنه .
ه.از آسیب پذیری یا از ابراز احساساتش نمیترسه بلکه اینو راهی برای نزدیک شدن به اونا میدونه.

سارا خانم دقت می کنید ترکیبی از همین مورد و شماره ی 3 باعث شده شما بعضی کارها رو کلا منصرف بشید از انجامشون و از خیرشون بگذرید. فقط در یه صورت باید کار رو رد کنیم اونم این که در توانایی و محدوده ی ما نباشه مثلا از کسی که تاریخ خونده انتظار داشته باشیم موتور موشک طراحی کنه. اکثر مواقع وقتی کسی کاری رو به ما ارجاع میده قبلا در مورد ما تحقیق کرده، رو یه حسابی پیشنهاد میده بعد ما چون 100 درصد نیستیم کار رو رد میکنیم چون 90 درصدیم!! خب این غلطه.
یا مثلا کمالگرایی در ارائه یه سمینار درسی؛ شما قرار بوده یه سمینار بدین به جای اینکه از موضوع لذت ببرید در این فکر بودین که چطور دیگران شما رو تحسین کنند و 200 تا مقاله رو ریختید جلوی خودتون!! مگه استاد راهنمای 5 تا پروژه بودین!؟، فقط یه سمینار کوچولو بوده! بعد از قضاوت استاد دلگیر شدید :

نقل قول:

---

در نهایت نمره ها یکی بود!

---

جالبتر اینکه بازم راضی نبودین یعنی نیمه ی پر لیوان رو نمیبینید.هم شما میدونید هم من، اگه 2000 تا مقالم میخوندین بازم راضی نبودین!! غیر اینه!؟

5:یکی از چیزایی که به ادم انگیزه میده احساس هیجان و رضایت از کاریه که کرده. مثل تشویقی که به خاطر نتیجه خوبی که در امتحان حرفه و فن گرفتید برا خودتون قائلید. ولی شما فقط به خاطر نتیجه
(

نقل قول:

---

اون امتحان هم عالی بود و 20 شدم.

---

)
خودتونو تشویق کردید وگرنه رضایتی از خوندن کتاب حرفه و فن و مطالب توش نداشتید!،این مثال ترکیبی از این مورد با کمال طلبی تونه.
اشخاص موفق به خودشون در قبال کاری که انجام میدند صرف نظر از نتیجه، به خودشون امتیاز میدند، در حالی که شما در بدبینی و دست کم گرفتن خودتون مهارت خوبی پیدا کردین :

نقل قول:

---

حتی اگه نتیجه از نظر دیگران هم رضایت بخش باشه اما من به اون چیزی که میخوام نرسیده باشم احساس بدی دارم!

---

6: عبارت های بایددار. این که بگیم " باید این کارو شروع کنم" . این عبارت دقیقا یه حس منفی رو ایجاد میکنه و تکرارش باعث یه حس گناه درونی میشه چون باید کاری رو انجام می دادیم که نکردیم و هر بار " باید" رو به کار میبریم حس منفی بیشتر میشه. جالب اینکه همون موقعی که از باید استفاده می کنیم به خودمون میگیم " ... اما حالا مجبور نیستم، وقت زیاده، تا فرصتی دیگر ببینیم چه شود؟"
میشه به جای " باید از "بهتر است "چقدر خوب بود" استفاده کنیم:
بهتره ماشین رو بشورم.
چقدر خوب بود اگه تو طول ترم درس می خوندم
برای پختگی بیشتر سمینارم چقدر خوب میشد اگه مقالات زیادی رو میخوندم ولی همین تعدادی هم که خوندم واقعا حق مطلب رو ادا می کنه.
( دقت کنید افعال دو جمله بالا جزء افعال "آینده در گذشته" در زبان انگلیسیه که تو فارسی نداریم : it would be better if ، نه فعل ماضی به این مفهوم که:" اگه میشد چقدر خوب بود حالا اگه هم نشد مهم نیست" ).

7: پرخاشگری انفعالی.
کارها رو عقب میندازیم چون نمیتونیم احساساتمونو علنی ابراز کنیم و غیرمستقیم این کارو میکنیم. مثل تاخیر در گذاشتن کیسه زباله بیرون منزل به علت دعوا با همسر. یه جورایی تلافی کردن.

8:فقدان قاطعیت. عزت نفس خودمون رو به برداشت دیگران از خودمون منوط میکنیم. در این صورت فکر میکنیم اگه کارهایی که ازمون میخوانو انجام ندیم آدم بی ارزشی هستیم و ناچارا کاری رو قبول میکنیم که علاقه ای به انجامش نداریم.

9:احساس جبر. طفره رفتن از کار وقتی که به زور باید انجامش بدیم حتی اگه به نفعمون باشه.

10:بی میلی. وقتی کلا به کاری علاقه نداریم. مثلا رشته تحصیلیمون رو کلا دوست نداریم، خب عوضش میکنیم؛ نگران قضاوت های دیگران هم نباید باشیم.

تمرین عملی :
1. اول یه فیدبک از مطالب بالا بدید.
2. مطالعه این تاپیک : http://www.hamdardi.net/thread-154.html ونوشتن 10 خطای شناختی روی کاغذ (حتما بنویسید) با توضیحاتی مختصر جلوی هر کدوم.
3. در آوردن خطاهای شناختی پستایی که تا به حال در این تاپیک زدید. حتما روی کاغذ این کار رو انجام بدید و بعد هم در پست بعدیتون ذکرشون کنید.
4. یک نمونه از کارهای فعلیتون که دارید عقب میاندازیدش ، مطرح کنید .کامل و مفصل.نوع کار موضوعش مدت زمانی که وقت دارید مدت زمانی که وقت میخواد انگیزه علاقه و ... . فرقی نمیکنه چی باشه از طراحی ماهواره بگیرید تا مسواک زدن!!، به خصوص شب عیدم هست کار زیاد هست برا عقب انداختن.


- - - Updated - - -

تمرین ها رو احتیاج نیست تو یه مرحله انجام بدید اصلا بهتره که طی چند روز این کارا رو بکنید.

سلام هم به دوستان صاحب نظر هم به سارای عزیز و ممنون از همگی:72:

من و بقیه دوستان هم می تونیم تو همین تاپیک پاسخ تمرین های داده شده رو بنویسیم و تحلیل بشیم؟

دوستان عزیزم واقعا ممنونم :72:
صبا جان حتما اینکار رو انجام بدین من خوشحال می شم که با کمک هم این تاپیک رو جلو ببریم و برای همه مفید باشه:43:

شکوه عزیز خیلی زحمت کشیدی و واقعا ممنونم از راهنمایی و کمکت، اما متاسفانه نوشته هات برام کمی نامفهوم بود. منتظر بودم که شیدا و بقیه ی دوستان جواب سوال ها رو بدن و من ازشون تقلب کنم!!! شاید نوشته هات رو خوب درک نکردم و میخوام با توجه به دوستان جوابمو بدم. بازم مرسی:72:


آقای m.reza91 گرامی واقعا از وقتی که گذاشتین متشکرم:72: نکاتی که اشاره کردین واقعا جالب بودن. تقریبا اکثر موارد رو در مورد خودم تائید میکنم. دارم لینک هایی که دادید رو میخونم و حتما به زودی توی یه پست کاملا مفصل جواب پست مفصل و مفیدتون رو میدم

سلام.

ببخشید. من منظورم در کل این بود که فکر کنیم و علت اینکه دوست نداریم تو زندگی و کارهامون موفق باشیم رو پیدا کنیم.به هر حال وقتی یه کاری رو نیمه تموم میذاریم یعنی نمیخوایم

موفق باشیم دیگه. حتی وقتی کمال گرا هم باشیم دقیقا یعنی اینکه ما نمیتونیم موفق باشیم.

اگه از ریشه بخوایم بررسی کنیم و شرش رو از سرمون کم کنیم به نظر من یا علتش تو ناخودآگاه ماست یا سطح خودآگاه.

در واقع من توضیح دادم که ما همه ی کارهامون علت داره. بدون دلیل یک کاری رو انجام نمیدیم.این علت هم از نظر من یا به بقا مربوطه که میتونه تصمیمات هیجانی باشه یا نه ما کاملا

آگاهانه داریم کاری رو انجام میدیم و در واقع ته دلمون به یه چیزی قرصه که نمیخوایم یه کاری رو انجام بدیم. مثلا خیالمون راحته که اتفاق بدی نمی افته اگه مثلا مقاله ام نصفه باشه و خوب

کسی که دارم کارو بهش تحویل میدم قرار نیست واقعا در صورت نصفه بودن من رو اخراج کنه یا تنبیه سختی در انتظارم نیست یا چه میدونم پاداشش در خور توجه نیست.

اما وقتی تصمیم تو سطح ناخودآگاه یا هیجانی باشه قضیه فرق میکنه .

از سن 0 تا 6 سالگی تصمیمات مهم زندگی در رابطه با عملکرد ما و شناخت ما از خودمون تو سطح ناخودآگاه شکل میگیره. در واقع ما خودمون متوجه این تصمیماتی که گرفتیم نیستیم.

این تصمیمات حسیه.

چون انسان در زمان تولد موجودی کاملا وابسته و نیازمنده و مدام بقای اون تهدید میشه و از طرف دیگه انسان در تعامل با محیط یاد میگیره و خوب دختر بچه ی 2 ساله مثل دختر 20 ساله

نیست و نمیتونه خوب تحلیل کنه به همین دلیل فقط با هیجان تصمیم میگیره. در واقع ذهن ما ذهن هیجانی هست. بنابراین این تصمیمات ممکنه منطقی و یا کلا غبر منطقی باشن.اصولا غیر

منطقی.

مثلا افسردگی که تو سن 25 سالگی میگیریم تصمیمش رو تو سن 2 سالگی گرفتیم. یا ازدواج ناموفق. مثلا من تو سن 5 سالگی به خاطز اینکه مدام با هم سن و سالام مقایسه میشدم و

همیشه احساس میکردم تو این مقایسه بازنده منم هر چقدر هم تلاش کنم حالا در حد بچه ی 5 ساله بنابراین نتیجه میگیرم که من کلا بازنده باشم برای بقای من بهتره. بنابراین یه تصمیم

میگیرم که رقابت نکنم وگرنه این رنج مدام بازنده بودن بقای من رو تهدید میکنه.

این تصمیم به ظاهر مسخره که به بقا مربوطه مثلا تو سن 18 سالگی من باعث میشه وقتی به مسابقه ی بزرگ کنکور میرسم به جای قبول شدن دانشگاه شریف و کسب رتبه ی خوب

به خاطر تصمیمی که گرفتم که رقابت من رو به خطر میندازه قبول میشم دانشگاه پیام نور. با وجود تمام استعدادهام. اینا که گفتم موردای حاد بود .

حالا مثلا نصفه تموم کردن یه کار زیاد بحرانی توش نیست ولی خودتون با توجه به موقعیتی که توش هستید و سطح فکریتون باید بفهمید که کارتون ناشی از زرنگ بازیه یا نه نیست.

از سر عادته یا نیست. اگه علت مشخصی پیدا کردید سعی کنید بهش فکر کنید و در کل با خودتون روراست باشید اما اگه نه و مثلا میخواید یه کاری رو انجام بدید اما واقعا نمیدونید چرا

نمیتونید اونوقته که باید رفتارتون تحلیل بشه.

امیدوارن این بار منظورمو واضح تر گفته باشم. من خودم میفهمم چی میگم :)


نیاز نیست جواب رو به من بگید به خودتون بگید!!! و در واقع سعی کنید علت کارهاتون رو بیارید تو سطح خودآگاه. مشکل خودش حل میشه البته اینجا یه مشکل داریم به اسم بازی.

اریک برن در مورد بازی ها زیاد نوشته. یه بازی داریم به اسم من میدونم اما. مثلا میگید میدونم باید سر کار برم اما کو کار؟؟؟؟ یه بازیه. بازی درنیارید. با خودتون رو راست باشید.

من مطالعاتم فردی و بیشتر برای شناسایی محدودیتهای خودمه. بنابراین نمیتونم برای شخص شما نظر تخصصی بدم. نظرم بدم معلوم نیست درسته یا نه ولی بهش فکر کنید.

کلا فکر کردن در مورد خود و رفتارهامون خیلی خوبه. من که دوست دارم. :)

یه بار رفته بودم کفش بخرم یه دختره ازم پرسید کفش قهوه ای بهم میاد یا مشکی من اصلا سرمو بالا نگرفتم گفتم قهوه ای. بهم گفت تو که اصلا نگاه نکردی پس چه طور میگی؟ منم بهش

گفتم من قهوه ای دوست دارم اصلا مهم نیست بهت بیاد یا نیاد فقط قهوه ای بخر.همچین بهم نگاه کرد انگار دیونه دیده!!!:311:

شمام زیاد حرفای منو جدی نگیرید . هر کس یه جوریه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط m.reza91

جواب سوالات و جملات زیر رو حداقل با کلماتی که مشخص کردم بدین، اگه خواستین، توضیح اضافی هم بدین:

ابدا
کمی
تا اندازه ای
خیلی زیاد

1-اغلب اوقات تن به کار نمی دهم زیرا احساس می کنم در حالت احساسی خوبی نیستم کمی
2-گاهی اوقات از انجام کارها طفره می روم زیرا انجام آن ها به نظرم دشوار می آید ابدا
3-گاهی اوقات از انجام کارها طفره می روم زیرا از شکست می ترسم ابدا
4- اگر احساس کنم که نمی توانم کاری را به نحو احسن انجام دهم از انجام آن صرف نظر می کنم کمی ( معمولا فکر می کنم هر کاری دلم بخواد را می تونم خیلی خوب انجام بدم :311:)
5- اغلب احساس می کنم کارم را به شکل مطلوب انجام نداده ام زیرا دربرخورد با کار بسیار سختگیر هستم (وقتی کاری را انجام بدم معمولا ازش راضیم. کم پیش می آد اونی که دلم می خواسته نشه)
6- وقتی کاری را که قرار بوده انجام نمیدهم احساس گناه میکنم زیاد ( احساس گناه نه. ولی به خودم غر می زنم. مثلا هر بار می اومدم همدردی می گفتم، قرار بود جواب سوالات آقای رضا را بنویسی. بعد دو سه تا پست می ذاشتم و می رفتم. می گفتم بذار یه وقت بهتر می آم انجامش می دم. نمی دونم اون وقت بهتر یعنی چی؟ ولی همش می گفتم یه وقت بهتر. تا بالاخره الان وقت بهتر شد. :310:)
7-وقتی از دیگران خشمگین هستم از انجام کارها طفره میروم ربطی نداره. نه.
8-اغلب چون نمیتوانم جواب نه بدهم انجام کارهایی خلاف میل تقبل میکنم کم.
9- گاهی اوقات چون احساس میکنم دیگران میخواهند ریاست کنند و از من انتظارات بی مورد دارند از انجام کارها طفره می روم ابدا
10-اغلب احساس میکنم باید کارهایی انجام دهم که علاقه ای به آنها ندارم خیر
11 -انگیزه مقدم بر کار است یعنی تا انگیزه نباشد نمیتوانم کار را انجام دهم کار بدون انگیزه یعنی چطوری؟ به نظرم نمی شه.

---

پستهای شکوه جان هم باشه دفعه بعد.:72:

سلام sara 65 عزیز و بقیه دوستان عزیزم
براي اين كه کمال گرایی در کسی شكل بگيره عوامل زيادي از لحظه ي تولد دست به دست هم مي دهند که یکی از اونها والدين كمال گرا و قدرت طلب است.
ثابت شده معمولا ورزشكاراني كه بيش از حد كمال گرا هستند در كودكي والديني داشته اند كه کمال گرا بوده اند.
چنین والدينی بدون توجه به توانايي هاي فرزندانشون، همیشه سعي مي كنند اونا رو مجبور به رسيدن به معيار هاي خودشون كنند.
معيارهايي كه آن قدر غير واقع بينانه اند كه در كمتر مواقعي به آن دست پيدا مي كنند. و زمينه هاي كمال گرايي در كودك هم ایحاد میشه و در عین حال عزت نفس پایینی هم پیدا می کنه.
چون هر بار که فرد موفق میشه در واقع یه شکست براش محسوب میشه و احساس میکنه می تونست بالاتر هم باشه پس هر بار عزت نفس او کمتر و کمتر میشه.
این مشکل به تعویق انداختن کارها هم بر می گرده به نداشتن اعتماد به نفس کافی و کمال گرایی و نداشتن خودباوری.
وقتی خود را باور نداشته باشیم و عزت نفس نداشته باشیم، از خود توقع بالاترین و برترین بودن را داریم (کمال گرایی) تا بدینوسیله تایید دیگران را بگیریم و عزت نفس نداشته ی خود را جبران کرده باشیم.
مواردی که آقای m.reza91 عزیز به خوبی و به شکلی عالی توضیح دادند و دسته بندی کردند، هر کدوم به شکلی به همین عامل عدم خودباوری و نداشتن عزت نفس مربوط میشن.
توجه کنیم که یک کاری را که ما به تعویق می اندازیم در ظاهر یک علت متفاوت از یک کار دیگر دارد ولی دست آخر همه به همین ریشه عدم خودباوری و عدم خویشتن دوستی بر می گردن.
مثلا ما یک کاری را به تعویق می اندازیم چون می خواهیم آن را عالی و درحد کمال انجام بدیم مثل ارائه سمینار.
خوب اگه ما خود را به همین شکل که هستیم قبول داشته باشیم و همینطوری خود را دوست بداریم، دیگه از خودمون توقع عالی ترین بودن رو نخواهیم داشت. اگه خودمون رو باور داشته باشیم، احساس رضایت را داریم و دیگه رضایت از خودمون مشروط به بهترین بودن نمی کنیم و دیگه به تایید دیگران هم نیاز نداریم چون خودمون، خود رو تایید می کنیم. برعکس اگه به تایید دیگران نیازمند باشیم خود رو مجبور می کنیم عالی باشیم تا اونها ما رو تحسین کنند.

یا مثلا یک نوع کار دیگه مثلا پرداخت قبوض رو به تاخیر می اندازیم که این دیگه به خاطر کمال گرایی نیست. چون پرداخت قبض که دیگه عالی انجام دادن و بد انحام دادن در موردش صدق نمی کنه. یا شستن ظرفها یا چیزایی شبیه این.
علت تعویق این سری از کارها ممکنه این باشه که ما برای انجامشون انگیزه کافی نداریم یا به این کارها علاقه نداریم. که این باز بر می گرده به اینکه خودمون رو به حد کافی دوست نداریم و برای خودمون ارزش کافی قائل نیستیم.
دلیل: همون کارهایی رو که بهشون علاقه ای نداریم و مدام عقبشون می اندازیم، اگه یه نفر تو زندگیمون که خیلی دوستش داریم و خیلی قبولش داریم، بیاد و ازمون بخواد براش انجام بدیم، سریع اون کارو می گذاریم تو اولویت و با چه شور و شوقی اول میریم اون کارو انجام میدیم براش.
حالا اگه خودمونو همینقدر دوست داشته باشیم، با همون شدت هیجان و انگیزه برای خودمون و برای آرامش خودمون کارو انجام میدم.
اگه خودمونو دوست داشته باشیم انجام کار برای خود عزیزمون بزرگترین انگیزه و نیرومحرکه برامون خواهد بود.

یا در انجام یک کار دیگر، می بینیم که نتیجه محور هستیم و ترس از شکست در نتیجه کار داریم، برای همین به تعویق می اندازیم.
خوب کسی که خودش رو باور نداره و قضاوت دیگران براش مهمه، همش به خاطر نتیجه کار انجام میده. تا با نتایج حیرت انگیز و فوق العاده اونها رو به تحسین خودش وادارد. خودمون رو با موفقیت هامون می سنجیم ، چون عزت نفس نداریم و فکر می کنیم دیگران در مورد ما چی فکر می کنند. چون نظر دیگران برامون مهمه ، موفقیت هم برامون حیاتی شده.
اما اگه خودمون رو با همین شرایط ارزشمند بدونیم، به نتیجه هیچکدوم از کارهامون اهمیت نمیدیم ، به موفق شدن یا نشدن اهمیت نمیدیم و کارهارو فقط به خاطر لذتی که از تلاش کردن به ما دست میده انجام میدیم. در اونصورت خود رو تحت فشارهای روانی نمی گذاریم که برای فرار از این فشارها، کار رو به تعویق بندازیم.
اگه عزت نفس بی قید و شرط داشته باشیم و خودمون رو همینجوری بی هیچ شرطی دوست داشته باشیم و باور داشته باشیم، کمالگرا هم نمیشیم.
جایی خوندم که دوست داشتن خود، یک ماجراجوئی هیجان انگیز است، مثل یاد گرفتن پرواز! دوست داشتن خود، ما رو پر از شور و هیجان و انگیزه برای حرکت می کنه. پر از نیرو و انرژی های مثبت و سازنده!

چند وقت پیش هم تلویزیون یه برنامه مستند نشون داد فکر کنم شبکه 4 برنامه چهار سوی علم بود که یه برنامه دوبله شده بود که درباره همین موضوع به تعویق انداختن کارها بود مه مطالبشو یادداشت کردم.
چند استاد در دانشگاه کاسل روی این موضوع تحقیق کرده بودند. یه روانشناس می گفت دلیلش "تسلط نداشتن بر خود" است نه تنبلی. دانشمندان در دانشگاه مونستر آلمان هم روی این مساله آزمایشاتی انجام داده بودند
و دلیل این مساله رو ترس از شکست می دونستند و می گفتند مردم خودشون برای خودشون موانعی ایجاد می کنند تا اگر موفق نشدند بهانه ای براش داشته باشند و پیش خودشون اینطور استدلال کنند که زمانیکه در فرصت اندکی از کاری نتیجه متوسط می گیرم، پس اگر وقت کافی داشتم قطعاً بهترین می شدم.
خوب این هم باز دلیلش اینه که خودمون رو باور نداریم و بدینوسیله ناخودآگاه داریم به خودمون میگیم که من توانایی انجام این کار رو به خوبی ندارم پس مجبورم چنین بهانه ای برای خودم دست و پا کنم.
در حالیکه اگه به خود اعتماد داشته باشیم و از عزت نفس برخوردار باشیم، اصلا به نتیجه کاری نداریم و بدون رسیدن به نتیجه موفقیت آمیز در این کار یا هر کار دیگری، به خود می بالیم و خود را ارزشمند می دونیم.

یکی از راهکارهایی که در این برنامه تلویزیونی توضیح می داد این بود که زمانی رو که صرف هر کار می کنیم برامون مهم باشه نه نتیجه کار. صرف زمان برای انجام کار برامون اهمیت داشته باشه. مثلا نگوییم من دارم زبان یاد می گیرم. بلکه بگوییم دارم زمانم رو صرف یادگیری می کنم. یا دارم زمانم رو صرف آماده سازی برای سمینار می کنم یا.....
زمان صرف کردن برامون ارزش بشه نه رسیدن به نتیجه یک کار.
زمان رو مثل ظرفی ببینیم که توی اون رو با کارهای مختلف پر می کنیم. وقتی خالی نگهش داریم احساس کنیم زمان سوخت شد بدون اینکه هیچ بهره ای ازش ببریم. در این عصر حاضر، "زمان" دنیا را اداره می کند و طلاست.

ولی قبل از هر چیز خویشتن دوستی را تمرین کنیم. خویشتن دوستی!

سلام دوست جونا

ببخشید من با تاخیر اومدمف این روزا خیلی سرم شلوغه :47:

علت به تعویق انداختن کارهای من دقیقا اینه :

نقل قول:

---

ما کاملا آگاهانه داریم کاری رو انجام میدیم و در واقع ته دلمون به یه چیزی قرصه که نمیخوایم یه کاری رو انجام بدیم. مثلا خیالمون راحته که اتفاق بدی نمی افته اگه مثلا مقاله ام نصفه باشه و خوب کسی که دارم کارو بهش تحویل میدم قرار نیست واقعا در صورت نصفه بودن من رو اخراج کنه یا تنبیه سختی در انتظارم نیست یا چه میدونم پاداشش در خور توجه نیست.

---

من تو پست قبلیم گفتم که از زمانی که رفتم دانشگاه واسه درس اینجوری شدم. سیستم امتحانای ما به این شکل بود که چه کلی درس می خوندی چه فقط چند تا فصل رو شب آخر می خوندی آخرش تقریبا به یک اندازه و با اختلاف خیلی کم نتیجه می گرفتی. یک ترم من و دوستم تعطیلی ها و کل ترم رو نرفتیم خونه و از اول درس خوندیم هر دو با هم رتیه دوم شدیم با معدل 13.44 :311: ترم های بعد من نصف اون ترم هم درس نخوندیم ولی معدلمون بهتر شد. در مورد امتحانا و پروژه ها و .... هم همیشه تو دقیقه 90 یا کنسل شده یا وقتش تمدید شده، حتی بارها پیش اومده که ددلاین یه کنفرانس معتبر تمدید شده و خلاصه یه عالمه مثالای از این دست.
من به دلیل کمالگرایی که دارم دوست دارم کارم بهترین بشه و معمولا از نظر فکری استارت کار رو از همین اول بازه ای که وقت دارم میزنم مثلا من قراره دو هفته دیگه کاری رو تحویل بدم و می دونم که یک شب وقت میگیره ولی چون میخوام به بهترین شکل تحویلش بدم از روز اول یه بررسی هایی در موردش میکنم و استرسم رو در واقع شروع میکنم ولی به دلیل اینکه یه جورایی تو ذهنم نهادینه شده که اگر من تا شب آخر هم کار رو عقب بیاندازم اتفاق خاصی نمی افته، با یک گراند ذهنی ار اون کار، دو هفته رو به فعالیت های دیگه اختصاص می دم تا واقعا بشه شب آخر که هیچ گزینه ای دیگه ای روی میز نیست بجر همون کار.
مضرات این کار استرس فراوان در طول دو هفته، تمام فعالیت های دیگه م یه جورایی زهر :54: میشه چون همش به اون کار هم فکر میکنم و استرس شب آخر که دیگه فکر کنم همه تون تجربه اش کردین و در نهایت نتیجه کارم هم 100 نمیشه. البته بد هم نمیشه و اکثرا هم ازش تعریف میشه (من خودم می دونم که تواناییم خیلی بیشتر از اون چیزی هست که ارائه دادم و عذاب وجدان دارم بابتش) و همین باعث میشه که من اون همه استرس رو فراموش کنم و دوباره وارد همون سیکل معیوب بشم.

حالا با این توضیحات چه جوری باید خودمو درمان کنم؟:325:

صبا جان

مغز انسان پیشرفته تر از اینهاست. اینی که داری میگی البته یه بهانه است برای گول زدن خودت اما خوبه که بهش فکر کردی. بیشتر فکر کن و سوالاتی رو از خودت در مورد بعضی از رفتارای

این چنینی بپرس. البته این نظر شخصی منه.

جواب حرفایی که من میزنم همه تو پست پریوش هست. خیلی خوب توضیح داده یه بار دیگه با دقت بخون. اما من یه بار دیگه میگم.

مغز تو از قبل به خاطر سابقه ی شکست میدونه میخوای شکست بخوری !!! خودشو آماده میکنه برای شکست اما برای اینکه توجیهی برای شکست تو داشته باشه !!! تو رو هدایت میکنه

برای انجام کار در حد ضعیف تا تو هم شکست بخوری هم دلیلی داشته باشی برای اینکه بگی من اگه دقت میکردم و وقت بیشتری داشتم حتما کارم رو به نحو احسن انجام میدادم.

یه راه برای فرار از استرس. میدونی مغز حاضره یک هفته ی تموم فشار و استرس انجام ندادن کار رو تحمل کنه اما طعم تلخ شکست براش هم رده ی مرگه. بنابراین همه ی تلاششو میکنه

البته میبینی که این تلاش اشتباهه.

ناخودآگاه و تصمیمات هیجانی همینه دیگه.

چطور تو کامپیوتر ما برنامه مینویسیم تا مثلا وقتی یه عدد خاص رو گرفت اون رو ضربدر دو کنه مغز تو هم دقیقا برنامه ریزی شده از قبل برای شکست.

دقت کردی تا به حال چند بار گفتی که با وجود اینکه ناقص کار کردم اما بازم خوب بود؟

به این جور رفتارای تکراری باید دقت کنیم.

برای درمانش باید برنامه تو عوض کنی. البته برنامه ی مغزت رو. یعنی باید به خودت ثابت کنی شکست خورده نیستی.

برای اینکار تو باید سعی کنی سیستم ارزشی تو عوض کنی. همون طور که پری وش اشاره کرد باید زمانی رو که برای یک کار صرف میکنی ارزشمند باشه نه نتیجه ای که از کار میگیری.

اینطوری هم کمالگراییت کاهش پیدا میکنه هم با توجه به اینکه زمانی که برای کار گذاشتی ملموس تر خواهد بود و دقتت رو بیشتر میکنه،در نهایت کارت هم خوب از آب درمیاد و مغزت هم با

چند بار انجام کار به صورت کامل به این نتیجه میرسه که نه صبا هم میتونه موفق باشه و بعد از مدتی خودش به صورت اتوماتیک تو رو به سمت سر وقت انجام دادن کارها هدایت میکنه.

موفق باشی.

سلام
ببخشید دیر شد.

نقل قول:

---

مثلا هر بار می اومدم همدردی می گفتم، قرار بود جواب سوالات آقای رضا را بنویسی. بعد دو سه تا پست می ذاشتم و می رفتم. می گفتم بذار یه وقت بهتر می آم انجامش می دم. نمی دونم اون وقت بهتر یعنی چی؟ ولی همش می گفتم یه وقت بهتر. تا بالاخره الان وقت بهتر شد. )

---

واقعا ببینیم این وقت بهتر چیه ؟ چطور افکارمون ما رو فریب میدند؟
کار: زدن پست
فکر منفی : انجام دادنش در یه وقت بهتر، الان وقت مناسبی نیست.
نتیجه : نزدن پست
شما احتمالا فکر می کنید "باید تو وقت بهتری بزنید" همینطور فکر می کنید "الان اون وقت بهتر نیست" ( ----> فکر) پس
"الان وقت بهتر نیست" ( ----> حس) پس
نباید پست رو بزنم. ( ----> رویداد)
فکر شما حسی رو ساخت و اون هم باعث شد کاری رو نکنید.
در واقع انگیزه برای زدن پست ندارید یا حال و حوصلشو ندارید.
من فکر میکنم به خاطر اینکه در پست قبلیش قول داده بودید که جواب سوالای منو میدید نهایتا همین انگیزه ی زدن پست شده یا یه مقدار زمان گذشته و غر هاتون به خودتون باعث شده پستو بزنید، شایدم نه ؛شما بگید!
در مورد اینکه "الان وقت بهتر نیست" خطای شناختی استدلال احساسی رو داریم ، استدلال احساسی یعنی ما احساس میکنیم یه اتفاقی می افته بعد نتیجه میگیریم که اون اتفاق حتما رخ میده؛ مثال: من فکر میکنم نمره ی خوبی تو امتحان نمیگیرم پس حتما امتحان هفته آیندمو خراب می کنم؛ من فکر میکنم هواپیما سقوط میکنه پس پرواز فردا صبح من حتما سقوط میکنه؛ من فکر میکنم الان وقت بهتری نیست پس واقعا وقت بهتر نیست؛ من فکر میکنم تو وقت بهتر حتما باید پست رو گذاشت پس چون الان به نظر من وقت خوبی نیست، نباید پست بذارم.
در عین حال غر زدن خطای عبارت های باید داره که ذهن رو مسموم میکنه و ناخودآگاه ترجیح به انجام ندادنش می گیرید.
اینا مربوط به انگیزه است! شوق و اشتیاقی که از اجرای کار نصیب ما میشه خودش باعث انگیزه برای ادامه ی کار میشه ولی چیزی که ما از انگیزه تویه ذهنمونه چیزی جز افکار نادرست نیستند که باید تغییرشون داد.

درخصوص صبا خانم هم، هم این بحث انگیزه که در بالا اشاره کردم مطرحه هم مواردی که در خصوص کمالگرایی در پست قبلیم گفته بودم البته خفیف تر.

حالا ان شاء الله بعدا بیشتر بررسی می کنیم با تمرینات عملی، فعلا صورت مساله روشن بشه، بهتره .

سلام دوستان:72:

انگار من پیگیرتر از سارا هستم تو این تاپیک :227:

اول که صحبت های شکوه عزیز و دوباره صحبت های پری وش رو خوندم، یه آن گفتم، تونستم ریشه مشکل رو پیدا کنم و دقیقا زدن به وسط خال. ذهن من عادت به شکست داره و این روند رو پذیرفته و البته که درست هم هست و این بهانه تراشی ها شاید برای اینه که نشون نده شکست خورده:47:

من دقیقا باید تا قبل سال جدید یه مقاله رو اماده کنم. یه بار وقتش رو تمدید کردیم و این هفته اخرین فرصته، این تاپیک فرصت خوبی بود و هست که من خودم رو محک بزنم. اما حرف های شکوه و پری وش فقط دو - سه ساعت روی من تاثیر داشت. بعدش شدم همون صبای بازیگوش و بی انگیزه قبلی. :54:
بعد دوباره که صحبت های آقای m.reza رو خوندم حس کردم مشکل من واقعا انگیزه هست.
من توی کارهای تحقیقاتی قسمت نوشتاریش واقعا بی انگیزه و کم حوصله ام.

حالا بریم سراغ تمرین های آقای m.reza

فقط باز یاداوری کنم من به سوالات و ... فقط در مورد کارهای تحقیقاتیم جواب میدم، چون من توی سایر کارها همچین مشکلی ندارم فقط تو درس خوندن، که شامل زبان خوندن و کارهای تحقیقاتی اینجوریم.:47:

نقل قول:

---

1-اغلب اوقات تن به کار نمی دهم زیرا احساس می کنم در حالت احساسی خوبی نیستم : خیلی زیاد

2-گاهی اوقات از انجام کارها طفره می روم زیرا انجام آن ها به نظرم دشوار می آید: تا اندازه ای

3-گاهی اوقات از انجام کارها طفره می روم زیرا از شکست می ترسم: کمی


4- اگر احساس کنم که نمی توانم کاری را به نحو احسن انجام دهم از انجام آن صرف نظر می کنم:ابدا - من با توجه به اینکه سابقه کار دارم کلا می دونم باید بری تو کار تا خیلی چیزا رو یاد بگیری و همون اول نمیشه تخمین زد واسه همین تو قبول کردن کارها مشکل ندارم.

5- اغلب احساس می کنم کارم را به شکل مطلوب انجام نداده ام زیرا دربرخورد با کار بسیار سختگیر هستم : تا اندازه ای - بسیار سخت گیر نیستم، همش شک دارم و فکر میکنم بقیه تو مقاله هاشون شق القمر کردن (حالا خوندم و می دونم که کار من هیچی کم از اونا نداره) و من نکردم ، یا فکر میکنم کار من که خیلی سخت نبود، یا نکنه نتایجم غلط باشه


6- وقتی کاری را که قرار بوده انجام نمیدهم احساس گناه میکنم: خیلی زیاد

7-وقتی از دیگران خشمگین هستم از انجام کارها طفره میروم: خیلی زیاد (زمانی که دانشجو بودم هر موقع استاد راهنمام رو میدیدم(همیشه با رفتارش منو خشمگین می کرد تا یه هفته سراغ پایان نامم نمی رفتم!!))


8-اغلب چون نمیتوانم جواب نه بدهم انجام کارهایی خلاف میل تقبل میکنم : ابدا


9- گاهی اوقات چون احساس میکنم دیگران میخواهند ریاست کنند و از من انتظارات بی مورد دارند از انجام کارها طفره می روم : ابدا


10-اغلب احساس میکنم باید کارهایی انجام دهم که علاقه ای به آنها ندارم : کمی (مثلا من کلا فیلد تحقیقاتیم رو خیلی دوست دارم ولی تو این مقاله داور یه سری مقایسه خواسته که دوستشون ندارم )


11 -انگیزه مقدم بر کار است یعنی تا انگیزه نباشد نمیتوانم کار را انجام دهم : تا اندازه ای

---

در مورد این موارد و فیدبک :
1:انگیزه و کار؛ خیلی وقتا میگیم " حال و حوصله ی انجام کار رو ندارم اجازه میدم زمان بگذره تا انگیزه و حال و حوصلشو پیدا کنم". در حالی که ممکنه هیچ وقت انگیزه بوجود نیاد. ما باید دقت کنیم که هر قدمی که برای اجرای کار بر می داریم خودش انگیزه و لذت بوجود میاره و باعث میشه با رغبت بیشتری کار رو جلو ببریم.

من این مورد درباره ام کاملا صادقه، یعنی همش منتظرم یه طوری بشه که من با انگیزه بشم و با حوصله، بعد هیچ وقت هم طور خاصی نمیشه مگر زمان نزدیک شدن به ددلاین که باعث میشه من از همه توانایی هام استفاده کنم

2:این فکر که افراد دیگه همیشه به راحتی به اونچه که می خواند میرسند بدون اینکه هیچ تلاشی بکنند ولی ما باید سختی بکشیم فشار روانی تحمل کنیم.
من این طرز فکر رو ندارم، شاهد سختی کشیدن بقیه هستم

3: ترس از شکست یکی از مهمترین عوامله. موفقیت رو بیش از حد بزرگ کردیم به جای اینکه از فرآیند لذت ببریم همش به فکر موفقیتیم! عزت نفس خودمون رو با موفقیت هامون می سنجیم؛ عزت نفس یعنی فکر می کنیم دیگران در مورد ما چی فکر می کنند.

من به اینکه دیگران در مورد چه فکری میکنند فکر نمیکنم. چون خوشبختانه به نظرم دیگران نظرشون خیلی خیلی در مورد مثبت هست (در زمینه کارهای تحقیقاتی منظورمه) از شکست هم نمی ترسم، کم شکست نخوردم دیگه ترسم ریخته اما این جمله در موردم درسته : موفقیت رو بیش از حد بزرگ کردیم به جای اینکه از فرآیند لذت ببریم همش به فکر موفقیتیم، البته نه همیشه، بیشتر موقع نوشتن مقاله !!

4: فکر می کنیم که باید بهترین باشیم.فکر میکنیم همیشه باید کارهامون عالی و بدون کم و کاست باشه و "بهترین بودن" جایزه داره.

اینم در مورد صادق نیست. دوست دارم کارام خوب باشه ولی من در شرایط مقایسه با دیگران نیستم که بخوام بهترین باشم، من خودم هستم و کارهام.

بعضی از ویژگی کمال طلبها :
الف. ترس از شکست یا احساس وظیفه انگیزه بخش کار هست : ترس از شکست ندارم، ولی احساس وظیفه هم نمیکنم!!
ب. احساس می کنید به زور باید number one بشید اما پیروزی ها هر چند چشمگیر شما رو راضی نمی کنند.
نه چنین احساسی ندارم،

ج. عزت نفس بیشتری می خواید. فکر می کنید باید آدم به خصوصی یا بسیار باهوشی باشید تا مورد محبت و پذیرش دیگران قرار بگیرید
عزت نفسم هم مشکلی نداره به نظر خودم.

د.از شکست وحشت دارید اگر به هدف مهمی نرسید احساس شکست خورده ها رو دارید.

واقعیتش اینه که من یکسال درگیر پذیرش یک مقاله هستم، و بارها ریجکت شده نه فقط به دلایل علمی، به دلایل مختلف، مقاله های بعدی که دارم روشون کار میکنم مرتبط به همون کار اول هستند و هنوز فیدبکی خاصی ازشون نگرفتم یعنی تا حالا ریجکت نشدن، واقعا نمیدونم تو ناخوداگاهم داره چی میگذره!! شاید اگر این مقاله ها پذیرفته نشن احساس ضرر کنم نه شکست!

ه. فکر می کنید که باید همیشه قوی و مسلط بر احساسات خود باشید، مایل نیستید احساساتی نظیر اندوه عدم امنیت عاطفی یا خشم را بپذیرید چون اینها ارزش شما رو پایین میارند.

چنین فکری نمیکنم.



یکی از چیزایی که به ادم انگیزه میده احساس هیجان و رضایت از کاریه که کرده.
من از کارهایی که کردم در صورتی می تونم احساس رضایت کنم که بقیه هم کارهام رو بپذیرند نظر خود من به تنهایی که مهم نیست. ظاهرا من این انگیزه رو ندارم!!

:احساس جبر. طفره رفتن از کار وقتی که به زور باید انجامش بدیم حتی اگه به نفعمون باشه.
این حس رو دارم، وقتی مجبورم کاری رو انجام بدمف یه چیزی تو وجودم لج میکنه و اون کارو نمیکنه!!!

10:بی میلی.
خیلی اینو تجربه میکنم، یه ترکیبی از بی میلی با میلی، کارم رو دوست دارم ولی ازش خسته ام.


در مورد خطاهای شناختی هم خیلی کم پیش میاد که در حین فعالیت های تحقیقاتی من دچار این خطاها بشم.سایر مواقع امکانش هست ولی در این مورد نه.


ببخشید خیلی طولانی شد، ولی ممکن بود دیگه فرصت نوشتن به این راحتیا واسم پیش نیاد.
خیلی خیلی ممنون از وقتی که می گذارید.

سلام.
چه خوب که این تاپیک هست و ما مبتلایان:54: می تونیم همدردی کنیم. باشد که همگی هدایت شویم:18:

من هم با این موضوع دست و پنجه نرم کردم. اغلب دوره تحصیلم همینطور گذشته و آهسته آهسته به تمام زندگیم سرایت کرده. نتیجه حاصل، معمولا با کار من همخوانی نداشته. مثلا نمرات عالی میگرفتم در حالیکه شب امتحانی بودم و کسی هم باور نمی کرد و صد البته آنقدر عمیق نمی خواندم و این نمرات خوب باعث عمیق شدن دانش در من نمی شد متاسفانه که چوب آن را همیشه در زندگیم می خورم.

{به تشخیص خودم} اولین مشکل عمده من ایده آل نگری است. باید کاری که قرار است انجام دهم را به بهترین شکل ممکن روی کره زمین، از نظر خودم انجام دهم!! که هیچ وقت نمی شود. به جز یکی دو حاصل انگشت شمار، به باقی نتایجم افتخار نمی کنم و برایم پذیرفتنی نیست/ دومین مشکل عمده ام، حسرت مداوم گذشته است که به شدت مرا فلج می کند. مدام خودم را با دیگران مقایسه می کنم و مسیر رفته را می سنجم که چقدر از دیگران عقب افتاده ام. این حسرت- خوردگی! فاصله مرا بیشتر می کند و حاصلش یک دور معیوب است./


هم اکنون در بازه زمانی هستم که می بایست روی انتخاب موضوع تزم متمرکز شوم، هم به دلیل آگاهی اندک و عدم دسترسی به یک فرد خبره و هم به دلیل همین مشکل به تعویق اندازی، و با اینکه یک ترم بابت تاخیر، جریمه شده ام، هنوز هم سردرگمم و قدم مثبتی بر نمی دارم و اوضاع هم روز به روز وخیم تر میشود :54:

این لینک را ببینید دوستان
فردافکنی ساخت‌یافته :: استادان علیه تقلب

سلام خانم آویژه ی عزیز صرفا برای تشکر از لینک فوق العاده ای که گذاشتین خواستم از شما تشکر ویژه کنم.خیلی عالی بود. دوستان هم تا آخر بخونن خیلی جالبه.

بار اول چند روز پیش خوندم اما نفهمیدم ولی با خودم گفتم امتحان کنم شاید جواب داد. خیلی نتیجه ی خوبی گرفتم. تقریبا نصف کارهای عقب افتاده ام رو تموم کردم!!! بقیه ها رو هم تا

جاهایی خوبی پیش بردم. عوضش فقط 75 هزار تومن بابت انجام ندادن یه پروژه ضرر کردم.

خیلی خوبه که آدم از نقطه ضعفاش استفاده کنه.این جوری نگاه کردن به نقطه ضعف ها واقعا هنره. کاش منم این هنر رو داشتم. خوش به حال آدمی که این جوری زیرکانه از مشکل پله ای

برای موفقیت میسازه.

دوستان حتما امتحان کنید. مخصوصا کسایی که به تعویق انداختن کار براشون یه حالت مزمن دراومده.

صبا خانم سلام و سپاس از شما و همین طور سلام خدمت سایر دوستان.

نقل قول:

---

ترس از شکست ندارم، ولي احساس وظيفه هم نميکنم!!

---

نقل قول:

---

مگر زمان نزديک شدن به ددلاين که باعث ميشه من از همه توانايي هام استفاده کنم

---

الان تو مورد بالا احساس وظيفه باعث ميشه شما کار رو قبل از انقضاي مهلت انجام بدين؛ درسته؟ پس احساس وظيفه انگيزه بخش کارتونه. اصلا کسي که دقيقه نوديه يا به خاطر ترس از شکست و در حقيقت احساس کوچک شدن در مقابل ديگران (مساله عزت نفس) يا به خاطر احساس وظيفه تو اون لحظات آخر کار رو انجام ميده، در غير اين صورت مشکلي نبود و از کارش لذت ميبرد و همون لذت انگيزه ي کار ميشه.
منم باهاتون موافقم چون گفتيد فقط تويه يه مورد خاص مشکل تنبلي رو داريد بحث انگيزه مهمتر از بقيه است. هرچند بحث عزت نفس رو هم به صورت خفيف، از نظر من ، در زمينه ي مورد اشارتون داريم :

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

البته بد هم نميشه و اکثرا هم ازش تعريف ميشه.

---

کلا وقتي نظر ديگران برامون مهم ميشه يعني مشکل عزت نفس داريم، تا وقتي تعريف باشه و مثبت ، مشکلي نيست ولي وقتي که همه چي منفي بشه اين برج کاغذي از هم مي پاشه.
و يا :

نقل قول:

---

همش شک دارم و فکر ميکنم بقيه تو مقاله هاشون شق القمر کردن (حالا خوندم و مي دونم که کار من هيچي کم از اونا نداره) و من نکردم ، يا فکر ميکنم کار من که خيلي سخت نبود، يا نکنه نتايجم غلط باشه

---

مثلا توي نقل قول بالا :
فکر ميکنم بقيه تو مقاله هاشون شق القمر کردن و من نکردم : دو خطاي بي توجهي به امر مثبت و درشت نمايي ؛ در عين حال که نتايج زحماتتون رو نميبينيد اونا رو هيچ ميدونيد و موفقيتاي ديگران رو به عنوان ضعف خودتون قلمداد مي کنيد.مثبت خودتونو نميبينيد و مثبت ديگران رو منفيه خودتون مي بينيد. نا خود آگاه داريد خودتونو با اونا مقايسه مي کنيد.

فکر ميکنم کار من که خيلي سخت نبود: بي توجهي به امر مثبت، کار شما مورد پذيرش قرار گرفته پس خوب بوده ولي بازم مي خوايد توجيه کنيد که بايد يه بازنده باشيد حالا که نشده شانس بوده لابد.

نکنه نتايجم غلط باشه : پيش گويي، شما حتما همه چيز رو بارها چک کردين پس دليلي براي فکر کردن به همچين چيزي وجود نداره.

معمولا نگارش يک مقاله نقطه پاياني يک کار تحقيقاتيه، اين يعني روزها ماه ها و شايد سال ها روي اون موضوع کار کردين و حالا بخشي از نتايجشو مي خوايد منتشر کنيد. به نظر من حتي در صورت رد شدن مجدد مقاله باز هم جاي ناراحتي نيست چون مقاله که هدف نيست، هدف اون تحقيق و به کار بردنش در يه جايي و نهايتا افزايش دانشتون بوده و مهمتر از همه ي اينها علاقه به اون رشته ي تحقيقاتي.

صرف نظر از اينکه علت تعويق انداختن کار ها چيه و شدت و ضعفشون چقدره، شناخت درماني يه راه حل پنج مرحله اي داره که در این پست و پست های بعدی بیشتر توضیح خواهم داد.
مرحله 1:
اين مرحله کاملا روي کاغذ انجام ميشه. اثر بخشيش به کاغذي بودنشه وگرنه واقعا فايده نداره.
يکي از روشايي که شناخت درماني داره جدول تحليل سود و زيان هست. اين مرحله از اين روش استفاده ميکنه که در ادامه توضيح ميدم.
الف: يه شرحي از کار مورد نظر روي کاغذ بنويسيد.
ب: تحليل سود و زيان طفره رفتن از انجام کار. يعني مشخص ميکنيد از انجام ندادن کار چه سودهايي بهتون مي رسه و چه زيان هايي. و در نهايت به ستون زيانها و به ستون فوائد امتيازي رو نسبت ميديد طوري که مجموعش در هر حالت 100 بشه.
اينو با يه مثال توضيح ميدم؛
چند ماه قبل من ميخواستم يه تغييري تويه اتاقم بدم. تغيير به اين صورت بود که مي خواستم ميز تحريرم رو جايي بذارم که بتونم از طريق پنجره فضاي بيرونو ببينم در عين حال يک ميز کوچک ديگه رو تويه اتاق منتقل ميکردم جاي سابق ميز تحرير. اتاق نا مرتب بود در عين حال خاکي و کثيف! ( آبرو خودمم بردم! ). شايد يک ماه ميخواستم اين کار رو بکنم ولي نميشد.
اين شد يه شرحي از ما جرا.
حالا جدول رو به اين صورت مينويسم:

====================== فوائد و زيان هاي انجام ندادن کار====================
=======فوائد====================||||||||||||| =============زيان ها==========
1- ميتونم به کارهاي ديگم برسم ||||||||||||| 1- هر دو ميز کثيف و خاکي هستند و همچنان خاکي مي مانند
2-خستگي و دردسر بي خودي نداره ||||||||||||| 2- فرش زير هر دو ميز نيز به شدت خاکيه و خاکي مي ماند.
------------------------------------------- ||||||||||||| 3- اتاق کلا نامرتبه. اين جابجايي ميتونست اون نامرتبي ها رو هم تموم کنه.
----------------------------------------- ||||||||||||| 4- ميز تحرير همچنان جلوي ديواره و موقع کار احساس خفگي و خستگي ميکنم.
------------------------------------------ ||||||||||||| 5- جاي ميز دوم نيز مناسب نيست( جلوي در کمد).
---------------------------------------- ||||||||||||| 6- تويه اين محيط احساس خوبي ندارم.
------------ 30----------------------------------- |||||||||||||-----------------70-----------------> امتياز

همين طور که ميبينيد من فوائد تعويق انداختن کار رو نوشتم مضراتش رو هم همين طور . نهايتا به هر کدوم يه عدد دادم که مجموعشون 100 هست . دقت کنيد اگه تو اين مرحله ستون فوائد عددي بالاتر از 50 داديد احتياجي نيست اون کار رو انجام بديد! چون اعتقادي به انجامش نداريد.

ج:اين مرحله عکس مرحله ي قبله، يعني با کمک جدول تحليل سود و زيان بررسی میکنیم که شروع کار در همین امروز چه فوائد و مضراتی داره.
به طریق مشابه جدول رو پر می کنیم.


====================== فوائد و زيان هاي انجام دادن کار در امروز====================
=======فوائد====================||||||||||||| =============زيان ها==========
1- میزها تمیز میشند ||||||||||||| 1- در طول انجام این کار به کارهای دیگم نمیرسم.
2- فرش اتاق تمیز میشه
3- اتاق مرتب میشه
4-میز تحریر در مقابل پنجره قرار میگیره و
موقع کار پشت آن احساس خستگی کمتری
می کنم.
5- کامپیوترم هم تمیز میشه و و با هر بار
دست زدن بهش مجبور نیستم دستامو بشورم.
6-احتمالا از خودم احساس رضایت بیشتری دارم.
----------90----------------------||||||||||||||--------------10----------------- > امتیاز

دوستان میتونید اینا رو بنویسید و بعد از فکر کردن در خصوصشون امتیاز ها رو بدین. این یه روش استدلالی برای محاسبه ی وزن انجام دادن یا ندادن کار هست. شاید تویه این مرحله به این نتیجه برسید که اصلا کارو باید به تعویق بندازید یا حتی کلا یه بار برای همیشه بذاریدش کنار. ولی اگه به این نتیجه رسیدیم که باید انجامش بدیم مراحل بعدی رو طی می کنیم که کمک کننده هستند. مراحل بعدی شامل برنامه ریزی، شکستن کار به کارهای کوچکتر، مثبت فکر کردن ( حذف خطاهای شناختی) و نهایتا امتیاز دادن و تشویق کردن خودمونه. کلا هدف اینه که فکرمونو عوض کنیم . در اون صورته که وقتی کاری رو انجام میدیم به صرف انجامش حس مفید بودن داریم تشویق و رضایت دیگران در رضایت ما از خودمون بی تاثیره.
در خصوص فوائد و زیان ها چیزایی که تویه ذهنتون هست رو کامل بنویسید. هر جا نمیدونستید چی باید بنویسید به مرحله ی 1-االف نگاه کنید و مدام تویه ذهن مرور کنید.

این مرحله تا حد زیادی میتونه شما رو متقاعد کنه که نیازی نیست انگیزه یا حال و حوصله ی انجام کار رو داشته باشید. امیدوارم امتحان کنید و نتیجش رو ببینید.

اگه بعد انجام دادن این مرحله خواستید کار رو شروع کنید منتظر پست های بعدی بنده نمونید و شروع کنید. در غیر این صورت این خودش عاملی برای تنبلی شده.

مورد بعدی اینکه من تویه عنوان جدول دوم از کلمه ی "امروز" استفاده کردم. هممون میدونیم " فردا" یا "بعدا" هیچ وقت نمیاند. خودتون رو موظف کنید کار ها رو همین امروز انجام بدید. حتی اگه ساعت 11 شبه ، ایرادی نداره 5 دقیقه روش کار کنید ولی حتما همین امروز انجامش بدید. 4 سال پیش با یکی از دوستای تنبلم که داشتیم قرار میذاشتیم درس بخونیم، بعد کلی برنامه ریزی ذهنی گفتم :" از شنبه شروع میکنیم" اونم جواب داد: " من 12 ساله میخوام از شنبه شروع میکنم" :311:

اگه این مرحله رو انجام دادید حتما در خصوصش پست بزنید،سوالی،ابهامی هم اگه هست مطرح بفرمایید.

- - - Updated - - -

صبا خانم سلام و سپاس از شما و همین طور سلام خدمت سایر دوستان.

نقل قول:

---

ترس از شکست ندارم، ولي احساس وظيفه هم نميکنم!!

---

نقل قول:

---

مگر زمان نزديک شدن به ددلاين که باعث ميشه من از همه توانايي هام استفاده کنم

---

الان تو مورد بالا احساس وظيفه باعث ميشه شما کار رو قبل از انقضاي مهلت انجام بدين؛ درسته؟ پس احساس وظيفه انگيزه بخش کارتونه. اصلا کسي که دقيقه نوديه يا به خاطر ترس از شکست و در حقيقت احساس کوچک شدن در مقابل ديگران (مساله عزت نفس) يا به خاطر احساس وظيفه تو اون لحظات آخر کار رو انجام ميده، در غير اين صورت مشکلي نبود و از کارش لذت ميبرد و همون لذت انگيزه ي کار ميشه.
منم باهاتون موافقم چون گفتيد فقط تويه يه مورد خاص مشکل تنبلي رو داريد بحث انگيزه مهمتر از بقيه است. هرچند بحث عزت نفس رو هم به صورت خفيف، از نظر من ، در زمينه ي مورد اشارتون داريم :

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

البته بد هم نميشه و اکثرا هم ازش تعريف ميشه.

---

کلا وقتي نظر ديگران برامون مهم ميشه يعني مشکل عزت نفس داريم، تا وقتي تعريف باشه و مثبت ، مشکلي نيست ولي وقتي که همه چي منفي بشه اين برج کاغذي از هم مي پاشه.
و يا :

نقل قول:

---

همش شک دارم و فکر ميکنم بقيه تو مقاله هاشون شق القمر کردن (حالا خوندم و مي دونم که کار من هيچي کم از اونا نداره) و من نکردم ، يا فکر ميکنم کار من که خيلي سخت نبود، يا نکنه نتايجم غلط باشه

---

مثلا توي نقل قول بالا :
فکر ميکنم بقيه تو مقاله هاشون شق القمر کردن و من نکردم : دو خطاي بي توجهي به امر مثبت و درشت نمايي ؛ در عين حال که نتايج زحماتتون رو نميبينيد اونا رو هيچ ميدونيد و موفقيتاي ديگران رو به عنوان ضعف خودتون قلمداد مي کنيد.مثبت خودتونو نميبينيد و مثبت ديگران رو منفيه خودتون مي بينيد. نا خود آگاه داريد خودتونو با اونا مقايسه مي کنيد.

فکر ميکنم کار من که خيلي سخت نبود: بي توجهي به امر مثبت، کار شما مورد پذيرش قرار گرفته پس خوب بوده ولي بازم مي خوايد توجيه کنيد که بايد يه بازنده باشيد حالا که نشده شانس بوده لابد.

نکنه نتايجم غلط باشه : پيش گويي، شما حتما همه چيز رو بارها چک کردين پس دليلي براي فکر کردن به همچين چيزي وجود نداره.

معمولا نگارش يک مقاله نقطه پاياني يک کار تحقيقاتيه، اين يعني روزها ماه ها و شايد سال ها روي اون موضوع کار کردين و حالا بخشي از نتايجشو مي خوايد منتشر کنيد. به نظر من حتي در صورت رد شدن مجدد مقاله باز هم جاي ناراحتي نيست چون مقاله که هدف نيست، هدف اون تحقيق و به کار بردنش در يه جايي و نهايتا افزايش دانشتون بوده و مهمتر از همه ي اينها علاقه به اون رشته ي تحقيقاتي.

صرف نظر از اينکه علت تعويق انداختن کار ها چيه و شدت و ضعفشون چقدره، شناخت درماني يه راه حل پنج مرحله اي داره که در این پست و پست های بعدی بیشتر توضیح خواهم داد.
مرحله 1:
اين مرحله کاملا روي کاغذ انجام ميشه. اثر بخشيش به کاغذي بودنشه وگرنه واقعا فايده نداره.
يکي از روشايي که شناخت درماني داره جدول تحليل سود و زيان هست. اين مرحله از اين روش استفاده ميکنه که در ادامه توضيح ميدم.
الف: يه شرحي از کار مورد نظر روي کاغذ بنويسيد.
ب: تحليل سود و زيان طفره رفتن از انجام کار. يعني مشخص ميکنيد از انجام ندادن کار چه سودهايي بهتون مي رسه و چه زيان هايي. و در نهايت به ستون زيانها و به ستون فوائد امتيازي رو نسبت ميديد طوري که مجموعش در هر حالت 100 بشه.
اينو با يه مثال توضيح ميدم؛
چند ماه قبل من ميخواستم يه تغييري تويه اتاقم بدم. تغيير به اين صورت بود که مي خواستم ميز تحريرم رو جايي بذارم که بتونم از طريق پنجره فضاي بيرونو ببينم در عين حال يک ميز کوچک ديگه رو تويه اتاق منتقل ميکردم جاي سابق ميز تحرير. اتاق نا مرتب بود در عين حال خاکي و کثيف! ( آبرو خودمم بردم! ). شايد يک ماه ميخواستم اين کار رو بکنم ولي نميشد.
اين شد يه شرحي از ما جرا.
حالا جدول رو به اين صورت مينويسم:

====================== فوائد و زيان هاي انجام ندادن کار====================
=======فوائد====================||||||||||||| =============زيان ها==========
1- ميتونم به کارهاي ديگم برسم ||||||||||||| 1- هر دو ميز کثيف و خاکي هستند و همچنان خاکي مي مانند
2-خستگي و دردسر بي خودي نداره ||||||||||||| 2- فرش زير هر دو ميز نيز به شدت خاکيه و خاکي مي ماند.
------------------------------------------- ||||||||||||| 3- اتاق کلا نامرتبه. اين جابجايي ميتونست اون نامرتبي ها رو هم تموم کنه.
----------------------------------------- ||||||||||||| 4- ميز تحرير همچنان جلوي ديواره و موقع کار احساس خفگي و خستگي ميکنم.
------------------------------------------ ||||||||||||| 5- جاي ميز دوم نيز مناسب نيست( جلوي در کمد).
---------------------------------------- ||||||||||||| 6- تويه اين محيط احساس خوبي ندارم.
------------ 30----------------------------------- |||||||||||||-----------------70-----------------> امتياز

همين طور که ميبينيد من فوائد تعويق انداختن کار رو نوشتم مضراتش رو هم همين طور . نهايتا به هر کدوم يه عدد دادم که مجموعشون 100 هست . دقت کنيد اگه تو اين مرحله ستون فوائد عددي بالاتر از 50 داديد احتياجي نيست اون کار رو انجام بديد! چون اعتقادي به انجامش نداريد.

ج:اين مرحله عکس مرحله ي قبله، يعني با کمک جدول تحليل سود و زيان بررسی میکنیم که شروع کار در همین امروز چه فوائد و مضراتی داره.
به طریق مشابه جدول رو پر می کنیم.


====================== فوائد و زيان هاي انجام دادن کار در امروز====================
=======فوائد====================||||||||||||| =============زيان ها==========
1- میزها تمیز میشند ||||||||||||| 1- در طول انجام این کار به کارهای دیگم نمیرسم.
2- فرش اتاق تمیز میشه
3- اتاق مرتب میشه
4-میز تحریر در مقابل پنجره قرار میگیره و
موقع کار پشت آن احساس خستگی کمتری
می کنم.
5- کامپیوترم هم تمیز میشه و و با هر بار
دست زدن بهش مجبور نیستم دستامو بشورم.
6-احتمالا از خودم احساس رضایت بیشتری دارم.
----------90----------------------||||||||||||||--------------10----------------- > امتیاز

دوستان میتونید اینا رو بنویسید و بعد از فکر کردن در خصوصشون امتیاز ها رو بدین. این یه روش استدلالی برای محاسبه ی وزن انجام دادن یا ندادن کار هست. شاید تویه این مرحله به این نتیجه برسید که اصلا کارو باید به تعویق بندازید یا حتی کلا یه بار برای همیشه بذاریدش کنار. ولی اگه به این نتیجه رسیدیم که باید انجامش بدیم مراحل بعدی رو طی می کنیم که کمک کننده هستند. مراحل بعدی شامل برنامه ریزی، شکستن کار به کارهای کوچکتر، مثبت فکر کردن ( حذف خطاهای شناختی) و نهایتا امتیاز دادن و تشویق کردن خودمونه. کلا هدف اینه که فکرمونو عوض کنیم . در اون صورته که وقتی کاری رو انجام میدیم به صرف انجامش حس مفید بودن داریم تشویق و رضایت دیگران در رضایت ما از خودمون بی تاثیره.
در خصوص فوائد و زیان ها چیزایی که تویه ذهنتون هست رو کامل بنویسید. هر جا نمیدونستید چی باید بنویسید به مرحله ی 1-االف نگاه کنید و مدام تویه ذهن مرور کنید.

این مرحله تا حد زیادی میتونه شما رو متقاعد کنه که نیازی نیست انگیزه یا حال و حوصله ی انجام کار رو داشته باشید. امیدوارم امتحان کنید و نتیجش رو ببینید.

اگه بعد انجام دادن این مرحله خواستید کار رو شروع کنید منتظر پست های بعدی بنده نمونید و شروع کنید. در غیر این صورت این خودش عاملی برای تنبلی شده.

مورد بعدی اینکه من تویه عنوان جدول دوم از کلمه ی "امروز" استفاده کردم. هممون میدونیم " فردا" یا "بعدا" هیچ وقت نمیاند. خودتون رو موظف کنید کار ها رو همین امروز انجام بدید. حتی اگه ساعت 11 شبه ، ایرادی نداره 5 دقیقه روش کار کنید ولی حتما همین امروز انجامش بدید. 4 سال پیش با یکی از دوستای تنبلم که داشتیم قرار میذاشتیم درس بخونیم، بعد کلی برنامه ریزی ذهنی گفتم :" از شنبه شروع میکنیم" اونم جواب داد: " من 12 ساله میخوام از شنبه شروع میکنم" :311:

اگه این مرحله رو انجام دادید حتما در خصوصش پست بزنید،سوالی،ابهامی هم اگه هست مطرح بفرمایید.

سلام
امیدوارم حالتون خوب باشه:72::72:
چند وقت قبل یکی از آشناهام دو تا اشاره ی خیلی صریح کرد که متاسفانه حس میکنم هویتم اینجا براش لو رفته... درخواست تغییر نام کاربری دادم که بهش توجهی نشد و فکر نمیکنم خیلی تاثیر هم داشته باشه. به هر حال به دلیل مسائل امنیتی :wink: ترجیح میدم دیگه چیزی توی تالار ننویسم... فقط دیدم نمیشه بدون تشکر از دوستای خوبم همینجوری یه دفعه تاپیکو ول کرد!
البته قرار بود این تاپیک ادامه داشته باشه ها!!! قشنگ مشخصه تاپیک دقیقه نودیاست! شیدا جون و صبا جون کاش ادامه میدادین ولی تا همینجا هم راهنمایی های خوبی داشت :72: ازتون خیلی ممنونممم:43::72: امیدوارم اشتباه فکر کرده باشم و به زودی برگردم... تا اون موقع به خدا میسپارمتون