چطور میتونم با وجود مسایل همسرم٬ زندگی شخصی خودم رو داشته باشم

سلام. من ارامین هستم. چند سالی هست که اینجا عضو هستم و این کاربری رو جدیدا ساختم.

مساله ای که ذهنم رو درگیر کرده این هست که چطور میتونم در عین حال که متاهل هستم کماکان زندگی فردی و مستقل خودم رو داشته باشم. دلیل این حرف این هست که من الان ۳۰ سال سن دارم و تحصیل کرده و شاغل هستم. فرزند ندارم و همراه همسرم خارج از ایران زندگی میکنم. مشکلی که همسرم همیشه باهاش درگیر بوده خشم و عصبانیت و افسردگی و اعتیاد بوده و من هم در تمام این سالها نهایت تلاشم رو برای کمک به همسرم کردم۰ البته میدونم که بدون کمک جدی و مستمر یک مشاور یا روانشناس مسایل همسرم حل نخواهد شد اما خوب هرگز قبول نمیکنه.

من با وجود علاقه زیادی که بهش دارم کاری بیش از این نمیتونم براش انجام بدم. الان اما این تاپیک رو زدم که نظر شما رو بدونم که چطور به شکل یک فرد مستقل زندگی کنم. در هر صورت شرایطی که همسرم داره ناخوداگاه زندگی من رو هم تحت الشعاع قرار میده و هرگز نمیتونم به سبک دلخواهم زندگی کنم. پرسش من این هست که چطور در کنار همسرم بمونم و در عین حال روشی که خودم میپسندم زندگی کنم. ممنون

- - - Updated - - -

فکر می‌کنم بهتر باشه چند مثال بزنم: من اصولا نمیتونم همسرم رو زیاد تنها بذارم، حتّی زمانی‌ که کار می‌کنم. وقتی‌ که تنها خونه باشه، فکرش میره به سمت انجام کارهای نادرست. البته همیشه این کارها ازش سر می‌زنه . اما انگار که مغزش شرطی شده، تا سکوت خونه رو میشنوه، یا میره کازینو برای قمار یا میره خونه یکی‌ از دوستاش که مواد مصرف کنن. البته وقتی‌ که با من هست میتونم مهارش کنم کمی‌.
داخل خونه هم که هستم مدام باید دود سیگار و موّادش رو تحمل کنم یا اینکه باید سکوت کامل باشه و تکون نخورم که صدا مزاحمش نشه. می‌خوام بدونم روشی‌ هست که بتونم تو این شرایط زندگی‌ خودم رو بکنم

چرا می خواهی در چنین شرایطی زندگی کنی؟ علت ادامه دادنت با همچین آدمی چیه؟
دوستش داری؟
مشکلی نداری و باهاش راحتی؟
بهش نیازمندی؟

آخه این زندگی که داغونت می کنه. واسه چی؟

ممنون شيدا جان. دوستش دارم اما اصلا و ابدا بهش نيازمند نيستم. تنها دليلي كه تمام اين مدت باهاش موندم علاقه ام بهش بوده و الان هم خيلي دلم ميخواد كه جدا از اون باشم، اما خوب ميدونم اون تحملش رو نخواهد داشت و ميترسم وقتي برم با توجه به روحيه اي كه داره، بلايي سر خودش بياره. فعلا ظاهرا بايد بمونم كنارش، اما خودم هم واقعا احتياج دارم كمي براي خودم باشم.

سلام میتونید به این سوال جواب بدید اگر دوست داشتید . بودن شما در کنار اون چه سودی برای ایشون و خودتون داره ؟ چون همچنان ایشون در حال فرو رفتن به منجلابه و شما رو هم با خودش میبره . بودن شما زمانی مثمر ثمر میتونه باشه که در جهت نجات ایشون باشه .

ممنون واحد عزيز. وقتي به سوالتون فكر ميكنم ميبينم كه وجود من واقعا نه براي من و نه براي همسرم اصلا سودي نداره. من نميتونم از منجلابي كه شما اشاره كردين، بيرونش بكشم، اما ظاهرا همسرم اين قدرت رو داره كه من رو با خودش به داخل ببره.

تا حالا برای بهتر شدن کمکش کردین؟
چه کار کردید؟


تاپیکهای سروین را بخون، شاید کمکت کنه.

چرا من سر عقل نمیام؟

وقتشه از همسرم جدا شم، باید چکار کنم؟

نمیتونم جدا شم، آیا کار درستیه از خونه فراری بشم؟

مرسي شيدا جان بابت لينك ها. همه رو مطالعه كردم. شرايطي كه دارم بسيار شبيه ايشون هست، فقط من تا اون حد وابسته نيستم به همسرم. البته بسيار بسيار دوستش دارم اما خوب با خودم كه فكر ميكنم ميبينم كه با اينكه تمام اين مدت از جووني و علايقم زدم تا در كنارش باشم، و واقعا شكنجه هاي زيادي رو متحمل شدم، اما نهايتا نتونستم مشكلش رو براي هميشه حل كنم.. فكر ميكنم نقش من به عنوان يك همسر و همراه فقط به ضرر خودم بوده اما فايده اي براي اون نداشتم.

جمع بندي بخوام بكنم، كمكش كردم كه از محيط بسيار بسيار متشنج خونواده اش بتونه دور بشه و محيط ارومي رو سعي كردم براش فراهم كنم، بارها كمكش كردم كه ترك كنه، اما باز شروع كرده... الان كه اينها رو به زبون ميارم، بهتر ميفهمم كه دستاورد زيادي نداشتم با توجه به ميزان فشار و شكنجه هايي كه متحمل شدم.. اما مساله اين هست كه هميشه شرايط بسيار فرسايشي بوده براي من، يعني با توجه به شرايط روحي و جسمي خودش و خونواده اش و مهاجرتي كه داشتيم.

آرامین جان،

شما می گی برآوردن نتیجه تلاشهات منفی بوده (ایشون تغییر چندانی نکرده و شما خیلی فرسوده شدی)
به نظر خودت چرا باید باز هم تلاش بیهوده بکنی؟

منظورم این نیست که جدا بشید.
ولی شاید بشه روشتون را عوض کنید. یه کاری کنید. یعنی اصلا نمی خواد به خودش بیاد؟ کاری بکنه؟

نمی دونم چه خانواده و شرایطی داشته
ولی آیا این حس را نخواهد داشت که از خانواده و زندگیش جداش کردید و بعد رهاش کردید؟
اگه از نظر عاطفی و اعتماد ضربه بدی بخوره چی؟

ممنون شیدا جان.

در مورد جدا بودن از خونوادش٬ و کل ماجرای مهاجرت٬ خودش تصمیم گیرنده بوده و من هیچوقت همسرم رو جدا نکردم۰ حتی از نظر روابط با اونها به جرات میتونم بگم که هیچوقت روابطشون به اندازه الان ایده ال نبوده٬ چون من تمام تلاشم رو کردم که هر جور تنشی رو از بین ببرم و صلح و ارامش برقرار کنم و به نظر خودم بسیار موفق هم بودم.

اما از طرف دیگه میبینم که اینجا هم فقط من رو داره و یکی از دلایلی که نمیتونم تصمیم قطعی برای رفتنم رو بگیرم همین هست. از طرفی میدونم موندنم هم چیزی رو عوض نمیکنه چون همسرم با همین سبک راضی هست و نمیخواد تغییر کنه.

کاش راهی‌ بود ، کاش...

آرامین مشکلت واضح نیست.

اگه بخوای دوستان بیشتر کمکت کنند باید بیشتر اطلاعات بدی یا مشاوره حضوری بری.

همسرت چند سالشه؟
تحصیلاتش؟ کار و مشغولیت و زندگیش؟
چطوری آشنا شدید؟
چطور به این جا رسیدید؟

ایشون واقعا بیکار و بی برنامه، تمام زندگیش را صرف اعتیاد و قمار می کنه؟ از اول همینطور بود؟

کارشناسی هست تحصیلاتش. ۳۵ سال سن داره. بیکار نیست، شاغل هست و شغل بسیار مناسبی داره و پر تلاش هست.‌اما از ۶ عصر که از کار برمیگرده، خودش رو مشغول اون داستانها میکنه. قبل از ازدواج هم همینطور بود، فقط اینکه داخل ایران نمیتونست قمار کنه اما اینجا میتونه.
درمورد نحوه آشنایی، دورادور خانواده‌ها با هم اشنا بودن، همسرم یک بار من رو دید و همون روز خواست بیشتر اشنا بشیم و پس از دو ماه ازدواج کردیم

سلام
داستان زندگیت خیلی شبیه سروین هست!!! اصلا انگار خود سروینی :325:
من واسه شما هم همون پیشنهادای سروین رو دارم.
که البته گفتین اون تاپیک ها رو خوندین.
اگه ممکنه دقیق بگو انگیزه ات از ادامه این زندگی چیه یا چی مانع میشه نتونی به جدایی فکر کنی؟

مرسی‌ از شما. بله تاپیک سروین رو اتفاقا خوندم شاید راهی‌ پیدا کنم.
راستش من تمام این مدت نتونستم یک قدم کوچیک برای خودم بردارم. یعنی‌ سبک زندگی‌ همسرم طوری هست که من رو هم درگیر میکنه. الان ساعت یک ظهر شنبه هست. دیشب اول مثل یک بچه که کاردستی درست میکنه، با ابزاری که خریده بود، یک بافور درست کرد و مواد استفاده کرد باهاش، اونوقت ساعت ۷ غروب به اصرار من رو کشونده کازینو (برای قمار) و امروز صبح ساعت ۷ بر گشتیم خونه. توی سرمای -۴۰ که فکر کنین در ماشینمون از سرما یخ زده بود و باز نمی‌شد، نتیجه‌ اینکه ۲۰۰۰ دلار باخت و اومد. من هم یا باید باهاش میرفتم یا اینکه شب رو تنها خونه می‌موندم و فکرم همش پیشش میموند که تو شب تاریک و برفی تو جاده طوریش نشه.

اما حالا اگر دست خودم بود، غروب میرفتم باشگاه. بعد درس و آخر شب یا مینشستم کتاب می‌خوندم مثل مولوی‌ یا با دوستم بودم یا میومدم همدردی.. اینهارو گفتم ببینین دنیامون چقدر متفاوته و چقدر من باید بر خلاف میلم مثل اون زندگی‌ کنم

آرامین جان چرا؟
چرا باید با همچین آدمی زندگی کنی؟
چه اجباری وجود داره؟

نگران خراب شدن چهره همسرت یا خودت پیش خانوادت هستی؟

چی مانع میشه این همه بی اخلاقی رو تحمل کنی؟

صبا جان سالهاي اول باهاش موندم به اين دليل كه دوستش داشتم و فكر ميكردم ميتونم كمكش كنم سالم باشه و در كنار هم خوشبخت باشيم، اما الان فقط و فقط به اين دليل باهش موندم كه ميترسم تنهاش بذارم و خودش رو غرق كنه و بلايي سر خودش بياره. به هر حال فقط من رو داره.. اما خودم هم خسته شدم. حس يك زندوني رو دارم.

آرامین تو اگر قادر به نجات همسرت بودی تا الان باید این اتفاق می افتاد، اما تو قادر به نجات خودت هستی، نیستی؟
تو در برابر خودت مسئولی،در برابر جسم خودت، روح خودت، آینده زندگیت، ادامه تحصیلت، پیشرفت شغلیت و سلامت روانی خودت.
همسرت علاوه بر خودش شما رو هم داشته تو این مدت 8 -9 سال ازدواجتون. ولی شما فقط خودتون رو دارید.
اگر قراره نقش فرشته نجات رو بازی کنی، فرشته نجات خودت باش که حداقل تاثیرش رو ببینی.

- - - Updated - - -

راستی ارامین تا حالا از مشاوره روانکاو استفاده کردی؟

من حس میکنم برای شکنجه هایی که این مدت دیدی و فشارهایی که تحمل کردی خودت هم آسیب هایی دیدی و همین آسیب ها مانع میشه که نتونی به جدایی فکر کنی و به همسرت وابسته باشی.

می دونم که هزینه مشاوره اونجا زیاد هست ولی فکر میکنم سنترهایی باشه که از خانواده افراد الکلی یا معتاد و ... حمایت کنه و بهت مشاوره بده. تا حالا همچین سنترهایی رو تست کردی؟

ممنون عزيزم. مشاوره نرفتم. اما خيلي مطالعه و تحقيق كردم توي اين زمينه. نميدونم اسيب ديدم يا نه، اما واقعا وابسته نيستم. دلم نمياد توي اين وضعيت رهاش كنم، اما ميتونم بذارم و برم. شايد با تعريف هاي من فكر كنين همسرم انسان بد و عجيب و غريبي باشه، اما واقعا اينطور نيست. شايد از نزديك باهاش اشنا باشيد خيلي هم به نظرتون دوست و همراه خوبي بياد و واقعا هم همينطوره. فقط فكر ميكنم به دليل ذهن نا ارومي كه داره، براي فرار از افكارش سراغ اين قبيل مشغوليات ميره. به هر حال شايد روزي ترك كنم همسرم رو، اما الان با شرايطي كه داره فكر نكنم كه بخوام برم.

ميدونم شايد حتي راهنمايي دادن به موردي مثل من سخت باشه، اما به عنوان اخرين راه خواستم اينجا مطرح كنم شايد فكري به ذهن كسي رسيد و تونست كمي از نظر مديريتي ايده به من بده. شايد من ذهنم بسته شده و نميتونم درست برنامه ريزي كنم. واقعا احتياج دارم كمي واسه خودم باشم و كارهايي كه دوست دارم رو انجام بدم. اما نميدونم بعد از كار كه ميام خونه، از كجا شروع كنم كه هم زياد همسرم تنها نمونه و هم مزاحمت براش نباشه.

آرمین جان،

بهتره بری پیش مشاور. رفتار خودت هم عادی به نظر نمی رسه.

شما خودت را اذیت کنی، رفتارهایی که به نظرت درست نیست تحمل کنی،
از مطالعه و تفریح و کار و علایق خود بگذری و به روش دیگری تفریح و زندگی کنی ... که؟!

حتما برو مشاوره.
بهت کمک می کنند مشکلت را پیدا کنی.


تصمیم ندارید بچه دار بشید؟
برنامه تون برای زندگی چیه؟ شما هنوز خیلی جوان هستید و راه طولانی در پیش دارید.
کار ؟ ادامه تحصیل؟
برخورد همسرتون با برنامه های شخصی شما چطوره؟

ممنون شيدا جان. مادر كه نميخوام بشم. به ادامه تحصيل و كار علاقه زيادي دارم. همسرم هم با برنامه هاي شخصي من اصلا مشكلي نداره.

حقيقتش نميدونم كدوم قسمت رفتارم غيرعادي هست. كاملا قبول دارم كه موندن با مردي با خصوصيات همسر من اصلا و ابدا منطقي و عقلاني نيست، اما رفتار غير عاديم رو نميتونم شناسايي كنم. حدس ميزنم از اين جهت كلمه غيرعادي رو به كار ميبرين كه به نظرتون خونسرد و اروم ميرسم، يا اينكه مثل ساير دخترهايي كه شرايط مشابه من رو دارند، جيغ و داد و شكايت نميكنم. خوب مساله اين هست كه از نظر من وضعيت كاملا واضح و روشن هست. همسر من دوست داره اين مدلي باشه، من هر كاري تونستم كردم، الان هم تنها كاري كه باقي مونده اين هست كه ترك كنم ايشون رو. يعني فكر كنم يك دو دو تا ٤ تاي ساده باشه. فقط اينكه الان نميخوام برم، شايد كمي ديرتر، نميدونم كجاش غيرعادي هست واقعا...

آرامین جان شما مساله رو می دونی، راه حل هاش رو هم بلدی، قطعا با توجه به شناختی که نسبت به رفتار همسرت داری هم می دونی چه رفتاری ایشون رو تحریک میکنه و یا کنترل میکنه، با توجه به این مسائل و احاطه کلی که به مساله دارین هر کاری که می شده برای خودتون انجام بدین هم حتما انجام دادین، درسته؟
پس تو این تاپیک دنبال چی هستین؟
شما از صبح تا 6 عصر سر کار هستین، می خوای ما کمکت کنیم که از 6 عصر به بعدت رو چگونه بگذرونی که هم همراه همسرت تو قمارخونه ها باشی یا شاهد مصرف موادش باشی هم فعالیت های خودت رو انجام بدی؟ دقیقا بگو سوالت چیه؟



مساله غیر عادی تصمیمت هست.

صبا جان كاملا اطمينان دارم كه تنها قصد كمك كردن به من رو داري و از اين بابت ازت بسيار ممنونم. اما فكر ميكنم بد نباشه كامنت اخرت رو دو سه بار واسه خودت بخوني. عجيب هست كه شيدا جون هم لايك كردن.

آرامین جان عذرخواهی می کنم که لحن پست آخرم باعث آزردگیت شد:203: باور کن به هیچ وجه قصد ناراحت کردنت رو نداشتم ، اون پست رو هم کاملا در آرامش و در نهایت مهربونی نوشتم.
ولی حقیقتا نمی دونم شما چه توقعی از این سایت دارید؟
خستگی شما، حس بدی که دارید، احساس اجبار در فعالیت هایی که دوست ندارید رو درک میکنم و عمیقا باهاتون همدردی میکنم و بارها خودم رو جای گذاشتم ولی نمی تونم بپذیرم که ممکنه معجزه ای در روند زندگی همسرتون روی بده و شما بدون اینکه تصمیم اساسی بگیرید بتونید از اون حس های بدی که بهتون غالب شده نجات پیدا کنید. من حتی معتقدم که ترک همسرتون ممکنه تلنگری به ایشون باشه و شاید به خودشون اومدن و رفتارهای اعتیادگونه شون رو ترک کردن.

البته من مشاور نیستم و متاهل هم نیستم شاید یه مشاور حاذق راهکارهای خیلی بهتری برای شما داشته باشه بدون اینکه نیاز باشه همسرتون رو ترک کنید و شایدم از دیدگاه یک زن متاهل که روزی زندگی عاشقانه ای با همسرش داشته تمام تصمیمات شما منطقی و قابل درک باشه.

بازم عذرخواهی میکنم که ناراحتتون کردم و به عنوان آخرین حرفم بهتون توصیه میکنم حتما از مشاوره حضوری کمک بگیرید با توجه به اینکه شما ایران زندگی نمیکنید قطعا مشاور شناختش نسبت به جامعه اونجا بیشتره و راهکارهایی متناسب با فرهنگ جامعه تون میده.

امیدوارم یه روز بیایی اینجا و از حس های خوبت بگی:72::72::72:

ممنونم عزيزم. كاملا اطمينان دارم كه با مهربوني قصد كمك كردن به من رو داري و اميدوارم روزي بتونم جبران كنم. حق داري و صحبت هات كاملا درست هستن. باور كن قبل از اينكه مشكلم رو اينجا مطرح كنم، بارها و بارها صفحه رو باز كردم كه بنويسم، اما با خودم فكر كردم اينجا كه كسي معجزه نميتونه بكنه، معلومه كه راهي وجود نداره براي من.. و صفحه رو بستم بدون اينكه بنويسم.. اما نهايتا مشكلم رو مطرح كردم، بعضي وقتها ادم دلش ميخواد فقط كسي حرفهاش رو بشنوه....

دوست گرامی مشکل شما راه حل داره و اون انفعالی است که درگیرش هستید.راه برون رفت خروج از این انفعال برای تغیییر هست.کار راحتی نیست تغییر انرژی و هزینه می طلبه .منظور از تغییر ،تغییر همسرتان نیست .به این نکته هم باید توجه کرد شاید ذاتا شما شخصیت سازگاری داشته باشید اگر نه اینگونه نیست و شما از زندگی تون راضی نیستید پس باید برای زندگی تون تصمیم های بزرگ بگیرید.

متشكرم از شما. اصلا و ابدا به فكر ايجاد حتي كمترين تغيير در همسرم نيستم، و شخص خودم رو مسبب تمام مشكلات و نارحتي هام ميدونم، اميدوارم همسرم روزي مسير سلامتي رو دنبال كنه، نه به خاطر من، فقط و فقط به خاطر خودش.

در مورد خودم حق با شماست. بايد از انفعال خارج بشم، نميدونم مطالعه و تمرين كافي هست يا بايد قدم هاي خاصي بردارم