میخوام یاد بگیرم مثل یک زن که میتونه خونه پر از آرامشی داشته باشه زندگی کنم!

سلام


متاسفانه به علت عدم مهارت من و همسرم ،زندگی ما چندین ماهه که در حالت سکون و جدایی قرارگرفته و یک شکافی بین من وایشون رخ داده!


فعلا قصد برگشت و مراجعه به اون ندارم و فقط میخام یاد بگیرم چطور اشکالاتم برطرف کنم و مهارت هایی که بلد نیستم یاد بگیرم.

وقتی یادداشت میکنم همه چیز در ذهنم طبقه بندی میشه!


مشکلات رفتار عمومی من شامل:


1-انتقاد پذیر نیستم.
2-اعتماد به نفس نداشتم
3-انعطاف ندارم
4-کنترل روی خشم ندارم
5-به خودم و دیگران احترام نمیزاشتم
6-خودخواه بودم
7-انواع و اقسام غرور ها در من وجود داره.

8-خیلی آهسته یک کاری انجام میدم
9-ارتباط اجتماعی خوبی با جنس موافق و مخالف ندارم
10-رفتار منفعلانه یا پرخاشگرانه دارم.
11-در زندگیم برنامه ندارم.
12-آدم مرتبی و با نظمی نیستم.
13-دیگران دیر درک میکنم.
14-نسبت به محیط اطراف و ادمای اطرافم بی تفاوت بودم.
15-افکار منفی زیادی داشتم.
16-اهل مطالعه نبودم.در نتیجه نمیتونستم درست جملاتم سر هم کنم.


مشکلات رفتار خصوصی با همسرم:

1-خواسته هام با تحقیرو کنایه مطرح میکردم
2-غر زیاد میزدم
3-انتظارات مادیم از سطح توان همسرم بالاتر است.
4-در رفتارم بی اعتمادی نشون میدادم.
5-همسرم کنار من احساس اقتدار نمیکنه.
6-با خانواده شوهرم ارتباط صحیحی نداشتم.
7-نمیتونستم مث مامان و خواهرش اوضاع زندگیمون مدیریت کنم !
8-طرز صحبت کردنم زنانه نیست.
9-کنترل احساسم نداشتم.

10-تنها رفتار خوبی که داشتم و همسرم با همین ذوق میزد این بود که وقتایی که عصبانی میشد من خیلی آروم میشدم!!!!وفقط نگاش میکردم!!!!!اونم برای خودش شروع میکرد به چرت و پرت گفتن و ایراد گرفتن وتحقیرکردن و حرکات نمایشی اما من فقط تماشاش میکردم!!!!!
بعدش اون پشیمون میشد اما من دیگه نمیتونستم ببخشمش ،حرفاش و کاراش تو ذهن خودم تکرار میکردم!!!!بعدن یک جای دیگه تلافی میکردم!!!
11-مراسمایی مث تولد و اینجور چیزا برام مهم بود و هست و همسرم اونجوری که من میخاستم توجه نداشت.
12-کنار همسرم هیچ وقت نتونستم احساس امنیت و ارامش داشته باشم!احساس تنهایی شدیدی درونم بوجود اومده بود حتی بیشتر از زمانی که ازدواج نکرده بودم و الانم این حس دارم.
13-اگر روان ادم 3 قسمت کنم شامل :کودک درون-بالغ-عاقل
دقت کنید متوجه میشید قسمت عاقل من خیلی فعاله !حتی در نگارشم همین دیده میشه!موقع صحبت کردن هم ایجوریم!
یادمه همسرم همیشه میگفت یک جوری با من حرف نزن که انگار خیلی میفهمی!!!!طفلکی احساس مرد بودنش زیرسوال میرفته!!!!
حالا نمیدونم چطور از فاز عاقل برم تو بالغ؟؟؟؟؟گاهی هم از قسمت عاقل میرم به کودک !خیلی رفتارهای بچگانه پیدا میکنم.
14-اصلن شخصیت و ماهیت درونی همسرم درک نکردم!از دوران کودکیش که صحبت میکرد اگر اگاهی بیشتری داشتم خیلی از رفتاراش میتونستم ریشه یابی کنم و با یک برخورد درست اصلاحش کنم .



در بعضی از اینا تا حدودی اطلاعات پیدا کردم!

اما چون زیادن واقعا گاهی خیلی کم میارم.و دیگه نمیخام چیزی درست کنم.
تازه ممکنه موارد دیگه ای هم وجود داشته باشه که هنوز کشف نکردم.یا مواردی باشه که مبالغه آمیز عنوانشون کردم.


احتیاج به یک روند منظم دارم که به ترتیب اولویت و نیاز این موارد درست کنم.
به نظرم یک مدتی ذهنم نیاز به استراحت داره تا دوباره بتونه راه حلهایی که پیدا کرده جمع بندی کنه و نتیجه گیری کنه!
اگر تاپیک ها یا نکته هایی هست که میتونه بهم کمک کنه لطفا معرفی کنید .


متاسفانه سطح انرژی که دارم زیاد نیست!پس لطفن همراهم باشید.احتیاج به تاپیک هایی دارم که انرژی من زیاد کنه!

همه ما امروز ایرادات زیادی داریم . تا روزی هم که بمیریم باز هم ایراد خواهیم داشت . هرچقدر هم روی خودمون کار کنیم باز هم خالی از ایراد نخاهیم بود . البته خوبه که ایرادات اساسی رو بفهمیم و تلطیف کنیم .

ایراد بسیار مهم شما به نظر من اینه که باید به شوهرتون احترام بزارید . به خانوادش هم اگه شده ظاهری احترام بزارید و حفظ ظاهر کنید .

بقیه ایرادهاتون رو هم خیلی از ما کم و بیش داریم . شاید افرادی هستن که خیلی بیشتر از شما ایراد دارن ولی زندگی شون خیلی هم بد نیست ! روزگار بازی های عجیبی داره .

خوبه که به فکر اصلاح هستید ولی خیلی هم خودتون رو آزار ندید . فعلاً همین یک قلم (حرمت قائل شدن) رو درست کنید ، به نظر من شاهکار کردید .

رها جان با اینهمه ایرادی که شما خودت قبولشون داری . طفلک همسرت چی کشیده ؟:311:شوخی کردم تنها ایراد شما بی مهارتی در رابطه بوده . ایرادی که خیلی از زن و شوهر ها دارند و با اموزش صحیح خیلی از مشکلاتشون برطرف میشه . شما تصمیم گرفتی یاد بگیری . پس حتما یاد میگیری . سخنرانی کلید مرد و کلید زن رو حتما گوش بده . مطالب خیلی مفیدی توی همین سایت هست همه رو مطالعه کن و به کار ببند . مطمئنم انعکاس رفتار صحیح شما در همسرت و اطرافیانت هم هم مشاهده خواهدشد . شادی و خوشبختی برات ارزو میکنم .

سلام

واحد عزیز:

تنها ایراد شما بی مهارتی در رابطه بوده . ایرادی که خیلی از زن و شوهر ها دارند و با اموزش صحیح خیلی از مشکلاتشون برطرف میشه .
خوب اگر خیلی ها دارن پس چرا برای ما اینقدر شدت داشت؟

آقا بهزاد:

حق با شماست همه ایراد دارن!پس چرا آدمایی که ایرادای بیشتر دارن زندگی بهتر از من دارن؟


منطقی نیست به خاطر یک احترام نزاشتن و بی مهارتی و اشتباهاتی که بدلیل نا پختگی روی میده اول یک زندگی یکدفعه قهر اینجوری در دوران عقد بوجود بیاد!

من در مورد شرایط خودم و همسرم صحبت میکنم!

ببینید گاهی ناراحتم که نیست اما گاهی خیلی خوشحالم که نیست!

شخصیت مردانه من فعال تر از شخصیت زنانه من هست!پس من زمانی میتونم در زندگی احساس زن بودن بکنم که همسرم با حمایت زیاد بخش زنانه من فعال کنه!

شخصیت زنانه همسر من فعالتر از شخصیت مردانه اون هست !پس اون برای احساس رضایت از زندگی باید مورد تایید زیادی قرار بگیره تا بخش مردانش فعال بشه!

چون تفکر مردانه من فعاله نمیتونم همسرم زیاد تایید کنم!

چون همسرم تفکر زنانش فعاله نمیتونه از من حمایت کنه!

باید بفهمم کجاها ناخاسته این شرایط ایجاد میشده!


زنانی که مقتدر هستند در زندگی بیشتر مشکل دارند.

مردانی هم که مادران سختگیر دارند نیاز به تایید بیشتر دارند.

زنانی که زیباتر،تحصیلکرده تر، خانواده بهتر ،درآمد بیشتر،باهوش تر از همسرانشون هستند باید بیشتر از بقیه همسرانشون تایید کنند.

اینکه چطور تایید کنیم هم مهمه! یعنی یک جوری نشه که دچار توهم بشه!

و من مجبورم در کنار همه این حرفا، شخصیت زنانه و احساساتم مدیریت کنم!

از سمتی تفاوت فرهنگی 2 خانواده!

البته مجبور نیستم در این زندگی بمونم!

من همسرم دوست دارم و میخام کنارش با لذت زندگی کنم.پس بهترا اول راهش یاد بگیرم.واین یاد گرفتن برای من راحت نیست.

شاید این گیرایی که به خودم میدم افراطی هست اما فقط میخام همه تلاشم بکنم که ببینم این اوضاع درست میشه یا نه؟حتی اگر این زندگی درست نشه من یاد میگیرم بتونم خودم درست زندگی کنم.

یک چیز دیگه بگم:

با یک خانومه مسنی دوست شدم که دقیقا حرفاش مث حرفای مادر شوهرمه!اتفاقا یک عروس داره که خیلی رفتاراش مث منه!
میدونید خانواده ما اینجوری نیستن!یعنی مادر شوهر و عروس اینقدر فاصله فکری ندارن!
این خانومه از این زنای قدیمی که خودش بچش زاییده و این حرفا!

برای من پشت عروسش بد میگه!اوایل خیلی حرصم میگرفت از حرفاش که چقدر این پررو هست ! چه خبرشه دیگه! اما الان تاحدودی بهش حق میدم ! شرایط زندگی خودش جوری بوده که سختی کشیده و الان بیشتر انتظار داره!البته بعضی حرفاشم از بدجنسی میزنه!

چند روز پیش اومده بود بغل من گریه میکرد که تو زندگیم شانس نیاوردم!

به منم میگه مادر جان بخت ،بخت اوله!!!!!فکر نکن شوهر اول گذاشتی کنار الان یک شوهر بی مشکل تر و بهتر گیرت میاد!

نمیگم با حرفش موافقم. اما طرز فکر این تیپ ادما همینه!این مادر شوهر منم واسه همین اینقدر قدرت نمایی میکرده، از نگاه اون من مجبورم به ساز همه ادا اطوارایی که در میاره برقصم.

گاهی اصن نمیخام همسرم برگرده !از همین راه دور باشیم بهتره!این بیاد جلو چشم من یا خودم میکشم یا اونو!
گاهی عصبانی میشم چرا نمیاد!
گاهی هم میخام برم بهش بگم بیا من دوست دارم تو هم در زندگیم باشی!
گاهی هم میخام برم بهش بگم ببین نیستی من راحت ترم.ببین الان بدون تو من میتونم زندگی کنم.


اینا میشه مجموعه ای از احساسات هیجانیم که چون تحت کنترلم نیست فشاری که بهم میاد زیاد میشه!
حالا اگر قهر نمیکرد بره راحتتر درست میشد!


یک نکته دیگه هم اینه که تازه فهمیدم خیلی دوست دارم حرف بزنم وقتی صحبت میکنم و میبینم طرف مقابلم درک نمیکنه عصبانی میشم و دیگه نمیتونم صحبت کنم و در نتیجه حرفام یادداشت میکنم اما دوست دارم یک موجود قابل رویت شنونده حرفام باشه!


یادمه یک جوری شده بود وقتی کنار همسرم بودم اصلن دوست نداشتم صحبت کنم.هر چی سوال میپرسید چی شده چرا حرف نمیزنی!نگاش میکردم!اونم فکر میکرده براش دارم قیافه میگیرم و قهر میکنم!

در صورتی که من قهر نبودم فقط فضای امنی برای حرف زدن نداشتم!همش استرس داشتم حرفای من میره به مامانش میگه!البته یک بار بهش گفتم حرفارو به مامانت نگو!اما کامل تر از قبل همه چی میگه!

حالا فکر میکنم اصن میرفت میگفت.من که میتونستم چرت و پرت بگم لااقل روان خودم بهم نریزم!اونم بره چرت و پرتام به مامانش بگه اتفاقی نمیفتاد!

نمیدونم چرا فکر میکردم حرفای من خیلی مهمه نباید کسی بفهمه!!!!!

الانم کم کم به این نتیجه میرسم که همسرم هیچی نمی فهمه!امیدوارم بره رو خودش کار کنه!


اینا احساسات زجر اور من:

یک فکری اومد تو ذهنم که اره همسر من اصلن قدر من نمیدونه!بعد تصور اینکه برگشته و داره خودش میکشه در ذهنم ایجاد شد !
در اون لحظه دلم برای خودم سوخت که ببین این اذیتت کرده ولت کرده رفته تو خیلی گناه داری باید بهت توجه کنه دیگه نمیتونه تو رو داشته باشه !یک بغضی تو گلوم ایجاد شد خیلی بد بود
بعد همه این سوگواری ها یکهو گفتم بسته!
این جوری فکر کردم:
طفلکی چقدر دوری از من کشیده !چقدر زجر کشیده الان من بهش محبت کنم چقدر خوشحال میشه!بعد دیدم دلم میخاد بهش محبت کنم!و از این رفتار بزرگوارانه خودم خیلی خوشم اومد!


سرکارم یک هو میبینم الکی ناراحت شدم!چون احساس کردم بقیه چرا با من حرف نمیزنن ؟چرا برای من چایی نمیریزه کسی؟چرا به من لبخند نمیزنن؟چرا به من نگاه نکردن؟؟؟؟؟
یکهو احساس میکنم هیچکی به من اهمیت نمیده!
الان اینجور فکر میکنم که من لبخند بزنم!من به همکارام نگاه میکنم!باهاشون حرف میزنم!مهربون نگاهشون میکنم!
فقط گاهی که زیاده روی میکنم !به نظر میاد بقیه فکر میکنن مشکل دارم!
من زیادی نسبت به آدمای اطرافم حساس هستم!

تازه فهمیدم من بیشتر از دیگران توقع دارم بهم محبت کنن !

همسرم حالا نمیگم هزار بار اما خیلی میگفت دوست دارم !اما من حتی یکبار هم بهش نگفتم!
میدونید چرا؟؟؟؟؟؟چون اسمم نمیگفت!چون الفاظ عاشقانه بلد نبود بگه!فقط یاد داشت بگه دوست دارم!
منم لجم میگرفت! اما خوب من خیلی اسمش میگفتم و عشقولانه باهاش صحبت میکردم!

ضمنا
قبلنا خیلی میترسیدم که بخواد به من مسلط بشه!البته الان چون نیست برای خودم شادم اما گاهی فکر اینکه بیاد و همش به من گیر بده اعصابم به هم میریزه!
احساس میکنم الان میاد من محدود کنه!احساس بدبختی و ناتوانی شدید بهم دست میده که دیگه نمیتونم نفس بکشم!


البته سوء برداشت نشه! همسرم تا بحال حتی گوشیم دست نزده!


اما لفظی
1بار گفت که نمیزام اصن از خونه بری بیرون
1بارم گفت شب از خونه میندازمت بیرون.
1بارم گفت خودت آژانس میگیری میری خونه بابات
1بارم گفت با وسایل حمل و نقل عمومی میری خونه بابات
1بارم مسافرت بودیم تهدید کرد بلیط هواپیما میگیره من میفرسته خونه بابام

اما خوب هیچکدومش نکرد!

اما نمیدونم چرا میترسم؟فقط میدونم همین ترسام باعث میشد بهش بپرم و دعوا و گریه کنم و لجبازی کنم!انگار میخاستم از خودم محافظت کنم.


جدیدا وقتی از یک چیزی ناراحتم خیلی بغض میکنم اما بعدن وقتی به علتش فکر میکنم خندم میگیره!
نمیتونم خنده خودم جمعش کنم !خیلی بد شده !همش بقیه به من میگن چرا با خودت میخندی؟؟؟
گاهی احساس میکنم درونم چند نفر دارن با هم مبارزه میکنن!الان نمیتونم بگم شخصیت واحدی دارم!یک جوری شده همه چیز!


این از پست آقای baby برداشتم:
مساله ای که بیشتر ازدواج ها دارن شاید مساله بسیاری از همسران جوانی باشه که با عشق و محبت زندگی شونو آغاز می کنن و بعد گذشت چندسال تنش ایجاد میشه!
اما برخی از ازدواجها هم هست که از همان ابتدا با تنش زیادی روبروست (اصطلاحا بشکه .....رو از درب دیگه باز کردن !!) که فعلا با این دسته ازدواجا کاری نداریم.

من نمیفهمم( اصطلاحا بشکه .....رو از درب دیگه باز کردن !!) یعنی چی؟

درود

از نوشته هات فقط اینو فهمیدم که هیچی نفهمیدم :58::311: اینو جدی نوشتم واقعا هیچی متوجه نشدم!!!

راحت بهت بگم برای موفق بودن یه زندگی مشترک حتما نباید مرد فردی باشه با دانش و تخصص و تجربه و مهارت مدیر همدردی:72:خانوم هم فردی باشه همانند بانو فرشته مهربان(که الحق اسم کاربری لیاقتشونه) اصلا و ابدا اینجوری نیست اگه طرز فکرت اینه اشتباه

برای موفقیت یه زندگی مشترک باید عاشق باشی:43: یه عاشق از طرف مقابلش انتظاری نداره فقط دوسش داره همین.بقول خودم گفتنی یه پیامک دادم به همسرم جملش این بود: من محکوم به دوست داشتنت هستم:72: لازم نیست مهارت های خاص داشته باشی تا موفق بشی خودت رو رها کن این قید و بندها و باید ها و نبایدهایی که برای خودت ساختی وقتی به کسی علاقه داری دنبال هر بهانه و فرصتی هستی که خوشحالش کنی دوست داشتنت را بهش ابراز کنی سعی کنی احساس خوبی داشته باشه وقتی پیششی و دوست داشته باشه این زمانها مدتش بیشتر بشه معنای زندگی مشترک اینه یعنی دوست داشتن و گذشت کردن عشق ورزیدن درعین اینکه انتظاری نداشته باشی با خانوادش خوب رفتار کنی چون باعث میشه شوهرت احساس خوبی داشته دیگه غرور و خودخواهی و عصبانیت و دلخوری و خشم و کینه و حس انتقام جویی معنای خودش را از دست میده.
بحث و ناراحتی توی همه زندگی های مشترک هست اونایی موفق هستند که بتوانند این موضوع را مدیرت بکنند بزار یه روش کاربردی بهت یاد بدم فیلم ((سه شنبه ها با موری)) حتما تماشا کن مخصوصا به قسمتی که در مورد مرگ صحبت میکنه آقای موری اون قسمتش خیلی مهمه بجرات میشه گفت مهمترین نکته فیلم و بزرگترین درس زندگی

نقل قول:

---

او درباره مرگ هم نظر جالبی دارد: «مرگ پدیده ای طبیعی است. هیولایی که ما آدمها از مرگ می سازیم همه اش به خاطر این است که خودمان را به صورت عضوی از چرخه طبیعت نگاه نمی کنیم. فکرمی کنیم چون انسان هستیم، پدیده ای فرا طبیعی هستیم اما ما فراطبیعی نیستیم. هر عنصری که متولد شود، می میرد.»
و «به همان اندازه که قادر باشیم عشق بورزیم، به همان میزان که قادر باشیم احساسات عاشقانه رندگی مان را به خاطر بیاوریم، به همان اندازه هم قادر خواهیم بود بدون این که حقیقتا بمیریم، بمیریم. ذره ذره عشقی که تو آفریده ای و برگ بر گ خاطراتی که رقم زده ای، همان طور سر جای خودش قرار دارد. تو تا ابد در درون آدمهایی جا داری که در زمان زنده بودنت لمسشان کردی، بهشان توجه کردی.»

---

هروقت صبح از خواب بلند میشم به پرنده مرگ که روی شونه سمت چپم هستش سلام می کنم:43:


چرا فکر میکنی تا ابد وقت داری و تا ابد زنده می مانی چرا از فرصت هایی که داریم خوب استفاده نکنیم شاید فردایی نباشد!این بزرگترین قانون زندگیه امروز اخرین روزیه که میشه به عزیزانت عشق بورزی و دوستشان داشته باشی آخرین فرصت برای اینکه باهاشون حرف بزنی نگاشون کنی لمسشون کنی و در آغوششان بگیری گذشته هرچی بوده مهم نیست آینده هم مهم نیست تنها چیزی که مهم همین 24 ساعتیه که فرصت زندگی کردن دارم.پس خوب ازش استفاده میکنم این چیزیه که من از این فیلم یاد گرفتم:104: شبهایی شده که با همسرم بحث میکنم صدامون یکم بالاتر میره مهدیه سادات یکم میترسه چون عادت نداره به صدای بلند خیلی کم پیش میاد این موضوع اونشب با ناراحتی و قهر به خواب میریم ولی فردا یکروز دیگست تنها روزی که فرصت اینو دارم زندگی کنم همسر و دخترم رو ببینم دخترمو درآغوشم بگیرم و نوازشش کنم بوسش کنم و بهش بگم چقدر دوسش دارم و همه زندگیمه همینطور همسرم :43: این همه چیزیه که باید یاد بگیری

توی زندگی مشترک خودخواهی معنا نداره انتظار داشتن معنا نداره فرصت طلبی و تلافی کردن و کینه به دل داشتن معنا نداره توقع زیادی داشتن بیمعناست فقط قانون عشق و دوست داشتنه که حکفرمایی میکنه اگه اینجوری نگاه کنی به زندگی مشترک موفق میشی ولی اگه بخوای همینجوری ادامه بدی با مشکلات زیادی روبرو میشی بانو :72:
کار سختی نیست فقط نیازه تلاش کنی و امیدوار باشی میتوانی از کارهای کوچیک شروع کنی مثل دادن پیامک که درش احساسی که نسبت بهش داری را بیان کنی یه متن زیبای عاشقانه اونوقت قدرت اعجاب انگیزش را در زندگیت می بینی

این متن رو خیلی دوست دارم دیروز خوندم

نقل قول:

---

“دوستت دارم” هایت را به کسی نگو
نگه دار برای خودم
من جانم را
برای شنیدنش
کنار گذاشته ام . . .

---

شاد و سربلند و پیروز باشید :72:

به نام خدا.................رها جان ولی من نوشته هات رو عمیقا درک کردم و فهمیدمشون..............
منم همین احساسات رو مدام تجربه میکنم.........فراز و نشیب های عجیب غریبیه..........و اینهمه تفکر رو من عامل اصلی بد شدن زندگیامون میدونم...........من مطمئنم تو هم مثل من مدام در این آنالیزها غرق میشدی و در مرحله ی علت یابی زمان زیادی رو از دست دادی.............من یه توصیه دارم و اون اینکه این حرفها رو ولش ده.............علت یابی رو ولش ده..........بیخیال باش.........اینقدر فکر نکن بدتره...............
خوب چه خبر؟..........راستی همسرت تو این 5 ماه هیچ تلاشی برا ایجاد ارتباط نکرد؟

خاله قزی جان:

درود بر شما....

فرمایشات عالی متعالی!
اتفاقا منم از نوشته های شما سر در نمیارم!خیلی با هم تفاهم داریم! بیا دوست شیم!

آقای همدردی و فرشته مهربون ،هم سنشون از من بیشتره و هم تحصیلاتشون و هم تجربه های زندگیشون!
واقعیتش اینه که تا حالا به فکرم نرسیده بود مث اینا بشم!چون تو خودم نمیدیدم !
خیلی محبت دارید بهم که گوشه ذهنت من و کنار اینا قرار دادید!

البته اگر این بزرگواران نظری در رابطه با شرایطم بدهند منم همه سعیم میکنم تا جایی که میتونم خودم رشد بدم و اوضاع زندگیم بهبود بدم.

انارگل:

خیلی ماهی عزیزم.
بقول خودت بیخیال این حرفا!همسرم ولش کن که چی کار کرده نکرده!
اینکه فقط من درک میکنی یک حس خوبی بهم میده که ازت کلی انرژی خوب دریافت میکنم.

آقای خاله قزی محترم:

از اینکه وقت گذاشتید و نظر دادید ممنونم.وظیفه خودم میدونم نظرتون بخونم و بفهمم.

مطالب خوبی در مورد عشق نوشتید که لازمه بدونم.بابت معرفی فیلم هم متشکرم.

امیدوارم من هم در آینده زندگی ایده الی داشته باشم و الان هم تمام سعیم رو بخاطر همین اتفاق میکنم .

فقط چون شرایط زندگیم سخت شده نسبت به واکنش اطرافیانم حساس تر هستم.این آیکون خنده که گذاشتید و جمله اولتون برای من معنی تمسخر داشت.

اگر پست های قبلی من خونده باشید متوجه میشید که من قبلا پیامک دادم اما شرایط الان من این راه حل شدنی نیست.
برای شما و کوچولوی نازتون و همسرتون آرزو بهترین ها رو دارم.



امروز خیلیییییییییییییییییییییی ییییییییی خوشحالم.

گفتم همیشه میام تو این تاپیک می نالم یکم از چیزای قشنگی که تو این مدت یاد گرفتم بگم فضای تاپیکم معنوی بشه!!!!!!

امروز تازه فهمیدم چرا همسر من ،بین خاستگارام این شده!

گفتم یک خانوم مسنی بود بهم گفت مادر بخت بخته اوله؟؟؟؟؟
مث اینکه از نظر علمی هم درسته!!!!!!

اصن من تازه دارم میفهمم چرا از هم جدا شدیم؟؟؟

به این نتیجه رسیدم که خیلی زندگیم دوست دارم!اصن همه چیز این زندگی قشنگه!این جدایی هم قشنگه!
مادر شوهرمم قشنگه!!!!الان تازه فهمیدم خواهرشوهرم دوست دارم.

تازه دلم شور افتاده نکنه یک وقت اینا یک طوریشون بشه!!!!من خیلی دوسشون دارم.

از خدا میخام به پدر و مادر همسرم همیشه سلامتی بده تاما بتونیم کنارشون زندگی با برکتی داشته باشیم.

یک چیز تازه کشف کردم!

متاسفانه در رفتار همسرم نشانه هایی از وسواس پیدا کردیم!


حالا کنار همه اینا من یاید بدونم با آدمای وسواسی چطور باید برخورد کنم تا خودم وسواس نگیرم!


یادمه وقتایی که مامانش مسافرت بودو قرار بود فرداش بیاد.این باید همه خونه تمیز میکرد.طی میکشید!جارو میکرد!سرویس ها میشست!
موهاش یک کم که بلند میشد باید میرفت آرایشگاه!حالا به نظر من اصن بلند نشده بود.

ماشینش تمیز بود اما میگفت کثیفه باید بشورم!
اگر من از عطرش استفاده میکردم عصبانی میشد.
باید ردیف دکمه های پیرهنش در راستای سگک کمربندش میبود!


یادمه یک بار بدون اینکه به من بگه از دوستش فیلم گرفته بود تا هم ببینیم منم چون نمیدونستم برنامش چی هست گفتم بریم پارک قدم بزنیم.یادمه اینقدر عصبانی شد که سی دی فیلم از ماشین پرت کرد بیرون!!!!منم متعجب که چی شده!

کلا برادرش، دوستاش، زیاد بهم میگفتن همسرت اخلاقاش خاصه!!!! تو فهمیدی باید باهاش چجور کنار بیای حتما؟؟؟؟؟منم متعجب بودم اینا چی میگن؟؟؟؟


قبلنا که این رفتارو داشت من چون به خودم میگرفتم فکر میکردم من دوست نداره و این حرفا !!!!
اما الان دلم براش میسوزه!!!


به نظر میاد وسواسی که داره روی مامانشه!!

و ممکنه در ظاهر ادعای دوست داشتن مادرش داشته باشه اما درونش شاید شاید شاید نفرتی از مادر و پدرش همراه داشته باشه!

قانون قطبیت میدونید ؟

به نظر میاد خود من هم حالا نه اون وسواس همسرم بلکه شخصیت کمال گرایی دارم!!!!
اصن هر چی ایراد اون داره، منم دارم!
هرچی خوبی اون داره ،منم دارم!
فقط میزانش فرق میکنه!!!!

شرایط این زندگی شاید به ظاهر مشکلی نداره اما در باطن یکجور دیگه هست!!!!

من برم کمال گرایی خودم درست کنم به نظر راحتتره تا شخصیت وسواسی همسرم آنالیز کنم.

رهاجان سلام.
عزیزم این خیییییلی خوبه که روی رفتارهایتان وشخصیتتان متمرکزشدید.ولی بااین فکرها هیچ وقت همسرتان متوجه محبت شمانمی شود.یک پیامک کوچیک به اوبدید:عزیزم دوستت دارم.
یااینکه :"باآنکه زماهیچ زمان یادنکردی ای آنکه نرفته ای دمی ازیادکجایی"
بعدصبرکنیدببینیداوچه جوابی می دهد

هرچی بیشتر میفهمم بیشتر به این نتیجه میرسم که هیچی نمیدونم!!!!


برای چی من اینقدر از همه چی عقبم!!!

احساس میکنم آدمای جدیدی دور و برم بوجود اومدن که همشون از یک چیز صحبت میکنن اما من هیچی نمیدونم.


اصن همه چی یک جوری شده!فعالیت مغزم زیاد شده!سطح انرژیم اومده بالا!اصلن نمیتونم بدون فعالیت یک زمانی طی کنم!حتی شب هم دوست ندارم بخوابم!انگار روحم گشنه هست نمیزاره من استراحت کنم.منی که قبلن بزور یک صفحه میخوندم الان کتاب از دستم نمیفته!
گاهی به افکار همسرم فکر میکنم. براش زیاد دعا میکنم.امیدوارم بخاطر خودش از همه عذاب ها خودش رها کنه.


من اصلن آمادگی مردن ندارم!

دلم یک چیزی میخاد اما نمیدونم اون چی هست.
یک حالت خنثی نسبت به محیط اطرافم دارم!مسایلی که برام قبلن مهم بود الان ذهنم دیگه توجهی بهش نداره!یک جور بی تفاوتی به وجود اومده اما تو درونم آرامش ندارم.نمیدونم از چی نگران هستم!
در این رابطه باید چکار کنم؟


برای چی همه میگید تلاش کن همسرت برگرده؟؟؟ اون باشه یا نباشه چه فرقی داره؟؟؟
آره من دوسش دارم!!خوب براش دعا میکنم!!
من بدون اون دارم چیزهای قشنگی تجربه میکنم که هیچوقت نتونسته بودم.چه اشکالی داره اگر نباشه؟

دوست خوبم سرگشته دوست!!!


همه تاپیکات خوندم!جالبه مشکل همسر من و خانوادش در اینده ممکنه مث همسر شما بشه!
یعنی احتمال رفتارهای مشابه همسر شما رو داره!منم تلاش میکنم رفتارهای احتمالی همسرم کشف کنم و راه حل های مناسب پیدا کنم!
نمیدونم چرا از راه حل پیدا کردن خوشم میاد!!!!

به نام خدا
رها جان من این مواردی رو که میفهمی قبلا هم تجربه کردم و هم میتونم درکت کنم.با اینکه مدت زمان دوری من و همسرم خیلی کمتر از شما بود ولی من از دو هفته بعد از دوری به حالت هایی که الان شما داری رسیدم و درکت میکنم.
این حس رو هم که احتمالا با خودت میگی اصن چقدر خوبه که این اتفاقات افتاده که من به اینجا برسم رو هم خیلی خوب درک میکنم…
ولی عزیزم مغزت میتونه هدفمند تر بعد از ارتباط گرفتن با همسرت کار کنه…و این فعالیت های ذهنی به هر حال بهت ضربه میزنه.....خانمی من وقتی با شوهرم صحبت کردم,بار روحی و روانی سنگینی از دوش مغزم برداشته شد و با اینکه نتیجه نگرفته بودم ,از صحبتهام و برداشتی که در ذهنش از خودم به جا گذاشتم,به شدت راضی هستم.

به نظرم شما هم بعد از اینهمه مدت با همسرت ارتباط بگیر و ببین عمق خرابی رابطتون در چه حده.
اگر خواستی صحبت کنی دو نکته رو فراموش نکن：۱_ داشت آرامش قابل انتقال به اون.....صورت آرام....بدن آرام....حرفای آرامش بخش.....و مهمتر از همه ذهن آرام (که با این شلوغی فکری که داری بهش دامن میزنی مخربه)
۲_به همسرت یقین بدی که در تصمیمات تسلیم تصمیم همسرت هستی , منظورم تصمیم در مورد جدایی هست… البته این نیاز به آرامش ذهنی داره,پس به نظرم آرام تر باش و به خودت با ارتباط گرفتن و تخمین اوضاع بیشتر کمک کن.....
من برات دعا میکنم.
در ضمن از خواب شب غافل نباش چون زیبایی پوستی و چشات در گرو خواب شبه.......بعد از این هم قراره زندگی کنی دختر خوب.....

انارگل عزیزم:
ممنون بابت توجهت.با دعاهای دوستای خوبی مث شما قلبم اروم میشه.



دنیای جالبی هست!


ولی فقط دنیاست.خیلی جدی نیست !
این نقشهایی که ما داریم گاهی خیلی جذابه و گاهی خیلی بیخود میشه.
که در انتها نه جذابیتش میمونه و نه بیخودبودنش.
من دیگه نمیتونم مث قبل فکر کنم و مث قبل ناراحت باشم و احساسات قدیمی روشن کنم.


چیزی که الان میدونم اینه که ما با هم زندگی میکنیم.

دلیلی نداره نگران باشم.
زمانش که برسه اون اتفاقی که باید میفته!
من برای اینکه با ایشون ازدواج کنم برنامه ریزی قبلی نداشتم؟!!!!

اومد تو زندگی من!!! رفت!!!دوباره برمیگرده!!!
هیچ حادثه ای اتفاقی نیست.



احساساتم و افکارم کنترل شده!!و هر روز بیشتر و بهتر از قبل میشه!!


زندگی الانم بدون اون ؛نه سخته و نه بدون مشکل و منم از این زندگیم لذت میبرم.

این لذت دوست دارم.
همه دلتنگیام دوست دارم.
همه دعواهامون دوست دارم.

به نظرم بیشتر از هر زمان دیگه ای
خانوادم دوست دارم و قدرشون میدونم.
دوستام دوست دارم و قدرشون میدونم.
خودم دوست دارم و قدر خودم میدونم.
خدا رو دوست دارم و قدرش میدونم.
کیفیت زندگیم خداروشکر خیلی خوب شده و من راضی هستم.همه سعیم میکنم که بهتر بشه!

قبلنا ذهنم خیلی محدود بود.
یادمه فقط شوهرم میدیدم .حالا باز ای کاش خودش میدیدم!
مدام در حال حساب کتاب بودم چقدر دوستم داره!و جالبه هیچوقت سیر نمیشدم.
افکار جالبی داشتم.
هیچی در مورد خودم نمیدونستم.اما فکر میکردم خیلی میدونم.
فکر میکردم خیلی درکم بالای و همه خاسته های همسرم میفهمم اما اشتباه میکردم!حتی خاسته های خودم نمیدونستم.


به قولی میگن:
هرکس که نداند و نداند که نداند ............ابدالدهر در جهل مرکب بماند



بیشتر از همه شرمنده مامان بابام هستم.دختر خوبی براشون نبودم.
من خیلی دوسشون دارم.
آدم ناشکری بودم.قسمت های خوب زندگیم بی رحمانه خط می زدم.

سلام به همه دوستای خوبم


یادمه یک روز نشستم فکر کردم اگر شوهرم نباشه چکار میکنم.


اولین فکری که به ذهنم رسید این بود :
یک بچه از پرورشگاه میگیرم بزرگش میکنم.دنباله این فکر با خودم گفتم پس باید کلی پول جمع کنم تا بتونم تنهایی بزرگش کنم.تا یک مدت با این فکر خوشحال بودم.کم کم این افکار اومد سراغم که اگر این بچه بزرگ شد و من تنها گذاشت چکار کنم؟؟؟
یک احساس ناامیدی و بی کسی درونم بوجود اومد.بدنبالش تنفر شدیدتری نسبت به همسرم و خانوادش احساس کردم .معتقد شدم اینا اومدن تا زندگی من داغون کنن.

دوباره تصمیم گرفتم یک راه جدیدی تصور کنم:
گفتم دیگه با هیچکی ازدواج نمیکنم.تمام وقتم کار میکنم و پول جمع میکنم و برای خودم میرم مسافرت و با دوستای جدیدی که پیدا میکنم خوشی میکنم.تا چند روز هم با این فکر خوش بودم اما بعدش به نظرم اومد حتی کل دنیا هم بگردم اخرش من تنها هستم.
تصور اینکه تو یک خونه تنهایی بمیرم و هیچکی نباشه تا بیاد جسدم و ببره دیوونم میکرد.در نتیجه نسبت به همه آدمای دورم خشم شدیدی درونم احساس کردم چون در رویای من دیگران نباید من دوست میداشتن.

دوباره یک فرض جدیدی برای خودم گرفتم :
تا اخر عمرم مجرد بمونم و برای مامان و بابام همه کار بکنم و مواظبشون باشم.چند روز هم اینجوری خوش بودم.البته خیلی بهتر از فرضیه های قبلیم بود اما بالاخره بازم یک روز مادر و پدرم فوت میکردن.
در نتیجه نسبت به خودم احساس تنفر پیدا کردم.احساس بدبختی و بی کسی از اعماق وجودم احساس میکردم و برای روزهای بدون اونا جز مرگ خودم چیزی نمیدیدم.


تصمیم گرفتم فرضیم بهتر کنم :

برای مامان بابام همه کار بکنم و اجازه بدم یک نفر جدیدبا من وارد زندگی بشه.بعد چند روز احساس میکردم اون آدم جدید رو نمیتونم تحمل کنم.مامانش میخاد اذیتم کنه.خودش میخاد از من سود ببره.واقعا من دوست نداره.مدام به همسر قبلیم فکر میکردم و به نظرم میومد اون خیلی بهتر از این هست.

احساس بیچارگی درونم پر کرده بود.بدبخت تر از من تو دنیا نبود.احساس تنفری نسبت به همسر فعلیم درونم بوجودمیومد که دوست داشتم تو دلم فقط سرش داد بکشم.اونو مقصر همه بدبختیام میدونستم.


یادم میاد خیلی برای خودم نقشه میکشیدم و ته همه اینا فقط یک چیز بود:تنهایی.

بزرگترین وحشت من تنهایی بود.

ناگزیر قبول کردم این تنهایی .
اصلن سرنوشت من تنها بودن هست.
هیچکی نباید من دوست داشته باشه.
من ادم خوبی نیستم.
حتی به نظرم خدا هم نباید من دوست میداشت.
من مجبور بودم تنها زندگی کنم.

یادم میاد شبا فقط گریه میکردم تا خوابم ببره.دوست نداشتم با کسی صحبت کنم.سرکار یک بغضی گلوم فشار میداد و به خودم فشار میاوردم که اشکم در نیاد.همه ادمای دورم مقصر میدونستم.همه بد بودن.ایناها باعث شده بودن زندگی من خراب بشه و الان خودشون راحت زندگی میکردن.

وقتی راحتی و خوشحالی بقیه میدیدم بیشتر ناراحت میشدم!

بالاخره در دنیای درونم قرار بود من بدبختترین باشم!


شرایط جالبی نبود

همسرم همون چند بار تماسم جواب نداده بود.

مامانش اظهار پشیمانی کرده بود که من برای پسرش گرفته.

نه خواهرش و نه برادرش و نه هیچکس دیگه ای از اعضای خانوادش با من ارتباطی ایجاد نکردن.

مامان منم که یک بار به خودش زنگیده بود جواب نداد!

منم یک دختر حساس که با هزار امید و ارزو ازدواج کرده بودم.


تنها نکته جالب این وسط ته دل خودم بودم .

هم خودش دوست داشتم و هم مامانش و هم خانوادش.

تمام تلاشم میکردم که با این مقابله کنم.تمام بدیهایی که در حقم کردن مرور میکردم تا بتونم تا اعماق وجودم ازشون متنفر بشم و هیچ نقطه روشنی درونم باقی نمونه.


برای رهایی به تمام احتمالات دنیای بیرونم چنگ زدم و هیچی من راضی نکرد.

مجبور شدم خودم به خودم کمک کنم.چاره دیگه ای نداشتم.کسی حاضر نبود من دوست داشته باشه.

تصمیم گرفتم یاد بگیرم خودم دوست داشته باشم.دست از اینکه آینده پیش بینی کنم برداشتم.

مهم نبود که قراره بعدن چی بشه.

مهم نبود که دیگران دوستم دارن یا نه.

مهم نبود تنهایی بمیرم و کسی بالای قبرم نیاد.


تنها چیزی که بهش فکر میکردم این بود که خودم آخرین نفر و تنها کسی هستم که میتونم خودم دوست داشته باشم و بهتره هر لحظه مواظب خودم باشم.

مواظب باشم تا ناراحت نشم.

مواظب باشم تا گریه نکنم.

مواظب باشم تا عصبانی نشم.



کم کم دیدم ادمای اطرافم دوست دارم و به نظرم اومد که این ادما خیلی مهربون هستن.از اینکه میتونستم یک کار کوچیک براشون انجام بدم یا یک جمله خوب به اطرافیانم بگم و اونارو خوشحال کنم لذت میبردم.

دیدم دوست دارم با ادمای بیشتری اشنا بشم و دوست داشتن اونارم تجربه کنم.جالب بود یکی یکی وارد زندگیم میشدن.

البته گاهی ازشون عصبانی میشدم .گاهی خسته میشدم.گاهی میخاستم ریخت هیچکدومشون نبینم.

اما این احساسات زود از بین میرفت.


لازم دیدم اطلاعات بالا ببرم تا بهتر بتونم خودم دوست داشته باشم.این اطلاعات تند تند جلوم ظاهر میشدن.واسه همین دوست نداشتم شب بخابم.



ما ادما دنیاهای قشنگی داریم.پر از زیبایی و جذابیت هستن.

درهای اینها زمانی باز میشن که خودمون بخوایم.

البته خدا هم تمام سعیش میکنه تا بیدارمون کنه و یادمون بندازه با همین مشکلات به ظاهر سخت و طاقت فرسا.

خیلی خوبه بخوایم دوستایی داشته باشیم که در این شرایط سخت کنارمون باشن و بهمون کمک کنن تا بتونیم حقیقت بببینیم و نه مشکل.

حل مشکل دنیای بیرون مسئله نیست.هشداری برای حل مشکل درونمون هست.هر چقدر غافلتر باشیم این هشدار قویتر میشه.


در مورد همسرم:

پسر خوبی هست و مطمینم من دوست داره.

من دوست دارم در این زندگی همراهش باشم.اما اون هم حق انتخاب داره.آزاده که بخاد کنار من باشه یا نباشه! گرچه اگر به واقعیت پی ببره راه بهتری جز بودن کنار من نمیبینه!اما بازم این انتخاب خودش هست.


یادگرفتم آینده پیش بینی نکنم .نمیدونم کی قراره چی بشه!


الان فقط میدونم من باید زندگی کردن یادبگیرم چه اون بیاد و چه نیاد.

دارم سعی میکنم که

خودم ببخشم.

خانوادم ببخشم.

دوستام ببخشم.

همسرم و خانوادش ببخشم.

میدونید کار ظریفی هست.یعنی تو همون لحظه که قبول میکنی بخشیدی یک اتفاقی میفته که میبینی نه هنوزم درگیر هستی!

واسه همین یک دوره کلاس مخصوص همین ثبت نام کردم!

یادمه ماه پیش همین موقع خانوادم سعی میکرن من بفرستن یک کلاسی تا سرم گرم بشه اما اینقدر جیغ کشیدم و به مامان همسرم فوش دادم که چهار چوب خونه میلرزید.اما الان خودم داوطلبانه میرم.

برای این سایت:

من خیلی این سایت دوست دارم.به من خیلی کمک کرد.هم مطالبش و هم همدردی اعضاش.

گاهی دلم برای دیدن نام کاربری اعضای اینجا تنگ میشه.حتی چکتون میکنم ببینم هستید یا نه!

امیدوارم همه انسانها یادشون بیاد که برای چی وارد این دنیا شدن.

امیدوارم کسایی هم که در این مسیر به ما کمک میکنن سریعتر از همه به منظوری که وجود داره برسن.


برای خودم:


شناخت راه یک مرحله ،حرکت در راه یک مرحله و ماندن در راه یک مرحله هست.

میدونم که اگر از این مسیر منحرف بشم نیروهای زیادی وجود داره که دوباره به من کمک میکنه تا برگردم.


به نظر میاد باید یک دفترچه خاطرات برای خودم بگیرم و شروع کنم داخل اون بنویسم.چون اینجا یک چیزایی رومجبورم سانسور کنم.

شایدم درست کردن یک وبلاگ بد نباشه!

حالا ببینم چی میشه!

زندگی خیلی ساده و سر راست هست !!

ما به دلیل ترس هامون اون رو پیچیده می کنیم . جالبه که اکثریت ترس های ما هم هیچوقت به ما نمیرسه ولی در تمام عمر ما رو آزار میدن . . .

بهتره وارد عمل بشید و ساده عمل کنید! با همسرتون همین درونیات تون رو مطرح کنید . عیناً همین ها رو !!

در این حالت در کوتاه ترین زمان بهترین نتیجه رو می گیرید . چه طلاق باشه چه سازش !!!

با توجه به شرایط پیش اومده کسی نمیدونه کار به طلاق میکشه یا به بازگشت ختم میشه . ولی بلاتکلیفی یک زجر واقعی هست که لزومی نداره تداوم داشته باشه . دلیل تداوم بلاتکلیفی ترس های طرفین هست . ولی اگه از چیزی زیادی هم بترسی ، به سرت میاد !!

بهتره ترس هاتون رو کنار بزارید و ساده و سر راست اقدام کنید . خود واقعی تون باشید و با اون خود واقعی برید و برای تعیین تکلیف رابطه با شوهرتون مذاکره کنید . التماس نکنید ! صحبت کنید !!