از همه چیز زندگیم متنفرم...باشوهرتنبلم چیکار کنم?

3 سالو نیمه ازدواج کردم...به جز روزهای نامزدی از یک هفته ای بعد عقد تاالان بعضی روزا ازشوهرم متنفرم ازینکه این همه ساده بودم متنفرم بعضی روزها هم عادی هستیم...
رفتم پیش روانشناس بالینی بهم گفت تو یک ناارزشمندی داری که همیشه ازبچگی باهات بوده و این چند سال هم اوج گرفته...

شوهرم 5 ساله هنوز لیسانسشو نگرفته..جرات ندارم باهاش حرف بزنم فوری بهش برمیخوره...هرروز تا10 خوابه ..پارسال یه کم بهتر شده بود ولی باز برگشته به اون حالت هایی که منو ازش متنفر میکنه..تنبلی والافی

من هنوزم دارم میرم پیش اون روانشناس بهم میگه اونو ولش کن به خودت برس..ولی نمیشه به خدا نمیشه..اخه وقتی بعد 4سال ادم زندگی مشترکش هنوز روهواست چه طور باخیال راحت بره خرید استخر ورزشو...
نمیگم زندگیم تغییر نکرده یا شوهرم بهتر نشده ولی هنوز خیلیییییییی مشکلات هست ومن دیگه طاقت ندارم...به خدا دلم میخواد تحمل کنم ولی واقعا ازتوانم خارجه ...گاهی انقدر بهم فشار میاد که محکم میزنم تو سر خودم..
اوایل ناراحت ک میشدم دست چپم ددرد میگرفت بعد پاهام تو خیابون یهو شل میکرد سرم هم که جای خود داشت...الانم یه مدته کمرم درد میگیره...
عفونت زنانه هم زیاد داشتم که دکتر گفت عفونتم عصبیه...
توی سن 24سالگی هزار درد دارم درحالی ک هم سنای من دارن بین خواستگاراشون گلچین میکنن..

هر سال ک میگذره میگم کاش پارسال جدا شده بودم...درحالی ک طلاق توی خانواده ما محاله...
به علاوه وقتی همسرم خوب باشه دوستش دارم ولی وقتی تنبلو الافو بی مسیولیتی میکنه فقط ازش متنفرم...

همیشه باخودم میگم بهترین راه حل زندگی ما مرگ هست..حداقل یامن بمیرم یا اون تا اون یکی دیگه راحت زندگیشو کنه...

خیلی وقت ها حرف همو نمیفهمیم حتی حرف های عادی...بعد 4سال هنوز درست منظور همو نمیفهمیم...

نه راه پس دارم نه راه پیش ...نه میتونم طلاق بگیرم نع میتونم زندگی کنم...بعضی وقتا میگم کاش یه تصادف کنم و فراموشی بگیرم...تااین روزهای تلخ مدام مثل پتک توی سرم نباشن....
چیکار کنم?ایا به جز مرگ راهی هست?

سلام دوست عزیز.احساس شما رو درک میکنم.آیا تنبلی همسرت فقظ مربوط ب درسه؟یعنی راجب شغلش و سایر وظایف چی؟چه روشهای رو برآی رسوندن افکار و خاستهات امتحان کردی؟همسرت چه مزایا و خوبی های داره ک بعضی وقتا دوسش داری؟بهتر ک رو خودت تمرکز کنی برآی پیشرفت و شاد بودن .باید تغییرو از خودت شروع کنی اگر همسرت برات محدودیت ایجاد نمیکنه از خودت شروع کن.

نه...کار ک نداره...پدرشوهرم خرجمونو میده.. تازه درسش تموم شه باید بره سربازی..
تو همه چی تنبله. .خونه باشه یه چیزی لازم شه محاااااله بره بخره..فقط وقتی بیرون داره میاد بهش بگم میخره اونم اینقد سرخوشو حواس پرته که بعضی وقتا یادش میره..

وای به روزی ک من بخوام یکی از وسایل خونمونو جابه جا کنم..اولش معمولا یه بهانه ای میاره مثلا میگه تازه بیدار شدم یا تازه غذا خوردم حالا یک ساعتم گذشته ها و....بعدش میگه اصلا بذار هروقت صلاح دونستم...منم چون مشاور بهم گفته یه خورده به حرفاش گوش کن تا بیشتر حس مردونگی کنه و اعتماد به نفسش بره بالا مجبورم هیچی نگم...بعد چند روز میگذره و کلا یادش میره..بعدشم میگه تو باید تک موقعیت مناسب اینارو به من بگی ولی برای اون هیچ موقعیت مناسبی وجود نداره خب طبیعیه که یا خوابه یا میخوادبخوابه یا تو اینترنته یا .....

اینکه میگی ازخودم شروع کنم هم چیزی بود که مشاور هم بهم گفته ولی.....لطفا یه بار دیگه پست قبلیمو بخون..
مرسی

عزیزم احساستو درک میمیکنم که میگی از توانت خارجه قشنگ متوجه منظورت میشم.مشکل بیشتر ما خانما اینه که خوشحالی و ناراحتمون وابسته ب رفتار همسرامونه این اشتباس.شما میگی طلاق تو خانواده محاله منم همچین پیشنهادی ندارم پس باید ب فکر راههای دیگه باشی من دوس دارم برای خودمم زندگی کنم اما متاسفانه آنقدر محدودم ک نمیتونمم تکون بخورم.بهتره ی نگاه ب تایپک من بندازی و بیبینی چی داری چی نداری و با زندگیت چند چندی.بازم میگم من احساستو درک میکنم اما لطفا اول از همه ب فکر خودت باش هفته ی یبار کارای ک دوس داری کن میتونی باشگا برو نمیتونی صبا برو پارک روحیتو قوی کن.مسولیت کارای ک به عهده همسرته اصللوا به عهده نگیر ک بی مسولیت تر میشه.امیدوارم مشکلاتت حل بشه و بتونی تو نبرد زندگی پیروز بشی.تایپک منو بخون من خیلی درد کشیدم اما هیچ وپیشنهادیقت تسلیم نمیشم میخام شاد زندگی کنم برای خودم.پیشنهاد دیگم اینه ک کلید مردان بخونی و تحقیق کنی ک چطور حس مسولیت پذیریشو بیشتر کنی.قوی باش

مرسی از همدردیت...اتفاقا الان توتایپیکت بودم انشاالله که مشکل تو هم حل بشه...
من باشگاه هم میرفتم ولی دوباره بریدم یک هفته هست که حتی کارای شخصیمم به زور انجام میدم...یعنی یه حالت افسردگی و بی حالی...

ببین من میدونم خیلیها مشکلاتی دارن صددرجه بدتر...والا نمیدونم چ ظرفیتی دارن !!!
مسیولیت پذیریش بیشتر شده از اول عروسیمون یعنی از منفی100 رسیدیم منفی 20 ولی تا شوهرم بخواد یه مرد واقعی بشه من اعصابی برام نمونده دیگه که بخوام ازون موقعم لذت ببرم..واقعا دیگه توان ندارم ...گفتم که..وقتی زندگی مشترکم رو هواست نمیتونم حتی درست راه برم چ برسه که برم باشگاهو تفریحو...
نمیکشم...اصلا فرض کن ظرفیتم کم باشه ولی پر شده دیگه...به بن بست رسیدم..

کسی نیست به من کمک کنه??

سلام خانومی٫ چرا انقدر نا امید و پریشونی؟!

ببین گلم تو باید اول از همه شادی و آرامش خودتو بدست بیاری و خونه بعدی میشه همسرت!
تو وقتی خودتو شاد کنی و تغییر مثبت داشته باشی مطمعن باش همسرت هم با تغییر رفتارت از این حالت در میاد...

من اگه جای تو باشم میرم و به پدر شوهرم میگم لطفا دیگه خرجی ندن تا همسرت خودش به خودش یه تکونی بده و سر کار بره یا مثلا پدر شوهرت به پسرش بگه یا بره کار یا درسشو تموم کنه!
من اصلا نمیفهمم این چه وضعیه که پدر و مادرها بعد از ازدواج به بچه هاشون پول میدن٫اصلا نمیفهمم!!! :97:

چرا میگی نمیتونی با همسرت صحبت کنی٫اگه بشینی و در یک فضای عشقولانه باهاش صحبت کنی و از نگرانیهات بگی چی کار میخواد بکنه؟! حداقل یک بار که میتونی امتحان کنی خانوم گلی!

خودت چی٫کار میکنی یا نه؟! باید به همسرت نشون بدی که من مرد خونه میخوام و دوست داری که فقط و فقط خودش و تو واسه خوشبختی و زندگیتون تلاش کنن و نه پول بابای همسرت شمارو خوشبخت کنه!!!

مرسی سوده جون
چطور ارامش داشته باشم..چه طورشاد باشم?وقتی میبینم تو اوج جوونی..با یه قیافه خیلی خوب ( نمیخوام ازخودم تعریف کنم چیزیه ک بقیه میگن ) بایه تحصیلات خیلی خوب باید با یک شوهری سروکله بزنم که انگار فقط باید تربیتش کنم??
وقتی که هرکس ازم درباره شوهرم میپرسه خجالت میکشم ازش حرف بزنم ..اخه چی بگم??? وقتی هم شرایط من و شوهرم رو متوجه میشن خیلی تعجب میکنن ازین ازدواج ...اون وقته ک من احساس حقارت میکنم ..اون وقته که همش میگم ازدواجم اشتباه بوده...
میدونی اصلاااا دلم نمیخواد جای جدیدی برم...اگر هم میرم دلم نمیخواد بدونن ازدواج کردم ک بعد بخوان ازشوهرم بپرسن..


همسرم الان دانشجو هست ولی درست درس نمیخونه...زیاد میوفته. یه مدت هم کار میکرد ولی اوضاع درسیش ازالان هم بدتر شد..برای همین تصمیم گرفتیم ک فعلا فقط درسشو تموم کنه..
درسته هروقت توی فضای صمیمی باکلی مقدمه چینی صحبت میکنیم خودشم میگه ک دیگه خجالت میکشه از باباش..میگه که باید اینکارو کنمو اون کار کنم...تصمیمات خیلی خوبی میگیره ولی مشکل اینجاست که ازفرداش یادش میره همه چیزو فراموش میکنه انگار نه انگار.. واین بیشتر منو حرص میده..

خودش همه چیو میدونه ولی حرکتی انجام نمیده..واقعا نمیدونم چرا..فقط میتونم بذارم به حساب بی توجهی بی مسیولیتی وتنبلی..

درباره خودمم..من درسم تموم شده وازتابستون شرایط کار یه جای خیلی خوب برام پیش اومد ولی مشاورم گفت تا وقتی ک شوهرت نرفته سرکار توهم نرو درغیر اینصورت هم تنبلتر میشه هم شاید سرخورده...منم نرفتم..
الان ازین حرصم میگیره من باید توخونه تمام کارا رو انجام بدم برای ادامه تحصیلمم تلاش کنم ازکارمم ک گذشتم تا اون تاظهر بخوابه و بعد که بیدارشد نهارش اماده باشه کلاساشم یکی درمیون بره و یکی درمیون هم درساشو بیفته..
احساس میکنم یه پسربچه تنبل لوس خودخواه کنارمه تا یک مردی که همراه و تکیه گاهمه...

چرا کسی چیزی نمیگه?این یعنی شماهم قبول دارید که تو این زندگی اینده ای برای من وجود نداره?

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط yasna1990

چرا کسی چیزی نمیگه?این یعنی شماهم قبول دارید که تو این زندگی اینده ای برای من وجود نداره?

---

سلام ، نه ... من یک نفر اصلا قبول ندارم که توی این زندگی آینده ای برای تو وجود نداشته باشه .... کلا آینده رو خودمون می سازیم ، مهم نیست کجا باشیم ، مهم این هست که چه آینده ای بخواهیم و چگونه بسازیم ....

پست هایت پر از خستگی و ناامیدی هست ... چرا؟
خودت رو و حیثیتت رو با شوهرت معنا می کنی ... چرا؟
خیلی کلافه ای و سردرگم ...چرا؟
خیلی به مرگ فکر می کنی ... چرا ؟
پیش فرض ذهنی ات هم در مواجهه با مشکلات استفاده از "طلاق" هست ... چرا؟

=== شوهرت پر از اشکال هست ها ... پدرشوهرت هم همین طور ها .. همه دنیا و اسباب و وسایلش هم پر از اشکال هستند .. همه اینها به کنار .. اصلا نمی خواهم در مورد این ها فکر کنی ، فقط و فقط به خودت فکر کن و بعد توی ذهنت جواب پرسش هایم رو بده ...

این احساساتی که نوشته ای و این حالات رو خوب درک می کنم ، منتها چاره برون رفت از این حالت خودت هستی ، خودت و فقط خودت
شوهرت هم تا حدودی اصلاح میشه ، اما اینکه بخواهی یه مرد ایده ال و کامل و بدون نقص بشه ، باید بگویم که از محالات روزگار هست

اگر هم جدا بشوی ، معجزه خاصی اتفاق نمی افتد باز هم مشکلاتی هست از نوعی دیگر ... منتها باید خودت رو بشناسی و ببینی آیا می توانی از پس مشکلاتش بر بیایی یا نه

یه سرنخ کوچیک برای اینکه بخواهی استارت بزنی " شوهرت شدیدا ، عمیقا ، نیاز داره به تایید گرفتن " یعنی وقتی تایید بگیره ، اون وقت هست که تغییرات مثبت درش پیدا میشه

سلام يسنا جون
خيلى از اين كه اينقدر ناراحت و نااميدى غصه م گرفت، ببين عزيزم با وجود همه مشكلاتى كه تو زندگى دارى، اين تو هستى كه تصميم مى گيرى تو تك تك اين موقعيت ها خوشحال و قوى باشى، يا مريض و افسرده
درسته كه شرايط حال حاضر اصلا مطلوب نيست و تو هم ازشون ناراضى هستى، اما پيشنهاد دوستان و همينطور مشاورت، با گفتن اين جمله كه از خودت شروع كن، دقيقا اين بوده كه اين افسردگى و ناراحتى و خمودگى رو از خودت دور كنى
ببين تو الان كلى حق انتخاب دارى در مورد اين رفتارهاى شوهرت
١- واكنش هايى كه در مقابل رفتار همسرت دارى دست خودته
٢- قدرت درك و توان تصميم گيرى براى حل مشكلاتت دست خودته
٣- احساساتى كه در مورد اتفاقاتى كه تو زندگيت ميفته دارى دست خودته
٤- اين تو هستى كه باوجود اين پيشامدها و اتفاقات تصميم مى گيرى چه كارى رو انجام بدى و چه كارى رو انجام ندى
پس با وجود اينها و خيلى چيزهاى ديگه بدون كه آينده ى اين زندگى هم دست خودته
الان اولين كارى كه بايد انجام بدى اينه كه در مقابل دشوارى هاى زندگى خردورزانه تصميم بگيرى گلم، چه جورى؟
شوهرت كسل و خموده و تنبله؟ شرايط زندگى رو جورى تنظيم كن كه ديگه حتى اگه بخواد هم نتونه اونجورى باشه
با چى؟ با عشق و تاييد و اندكى سياست زنانه :43:
از كارهاى كوچيك مسيوليت هاى كوچيك شروع كن، اول هم مسيوليت هاى دو نفره، صبح زود تعطيل بيدارش كن با هم برين كوه! عادتش بده تا لنگ ظهر نخوابه، براش دنبال كار نيمه وقت باشين، حتى شده با درآمد كم، بره سر كار، چه معنى داره پدرش خرجشو بده! ازش تقاضا كن با عشق و محبت و دل خوش، خواسته هاتو بهش بگو، برنامه ريزى هاى دو نفره داشته باشين كه نره باز سراغ تنبلى، در كنارش براى خودت هم دنبال كار و برنامه ريزى و ارتقا باش، بهش بگو نيازهاتو، بذار دليل پيدا كنه براى تموم كردن درسش و سر كار رفتن، يه كم صبر و تحمل ميخواد ولى نشدنى نيست. نذار اين روزهاى خوش جوونى كه بايد در كنار همسرت به پيشرفت و شادى و پايه گذارى يه زندگى محكم بگذره اسير تنبلى اون و افسردگى تو بشه، ايشالا كه موفق شى

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بالهای صداقت

سلام ، نه ... من یک نفر اصلا قبول ندارم که توی این زندگی آینده ای برای تو وجود نداشته باشه .... کلا آینده رو خودمون می سازیم ، مهم نیست کجا باشیم ، مهم این هست که چه آینده ای بخواهیم و چگونه بسازیم ....

پست هایت پر از خستگی و ناامیدی هست ... چرا؟
چون بعد از 4سال از زندگی مشترک هنوز اون ارامش باثبات رو بدست نیاوردم..چون حتی تو جلسات خواستگاری و بعد ازون توی نامزدی هم نشانه های بروز این مشکلات بود ولی من کور و کر بودم...والان احساس شکست میکنم
خودت رو و حیثیتت رو با شوهرت معنا می کنی ... چرا؟
نمیدونم...شاید چون هرکسی ک شرایط شوهرم رو متوجه شد با دیده ی تحقیر نگاهم کرد بادیده ی بی سیاستی و ...شاید چون این انتخاب من بوده واحساس میکنم من مسیول انتخابم هستم وحالا که انگار انتخاب درستی نبوده از خودم ناراحتم
خیلی کلافه ای و سردرگم ...چرا؟
انگار تمام مسیرهای پیشرفتم بسته شده..نمیدونم چیکار کنم..سرکار که الان نرم به خاطر شوهرم..بچه دار هم الان نشم به خاطر شوهرم...نیش و کنایه اطرافیان رو هم تحمل کنم به خاطر شوهرم..ولی تا کی?
خیلی به مرگ فکر می کنی ... چرا ؟
چون فکر میکنم نمیتونم برای مشکلاتم راهی پیدا کنم...مساله ای که جوابی براش ندارم بهتره صورت مساله رو پاک کنم وراحت شم
پیش فرض ذهنی ات هم در مواجهه با مشکلات استفاده از "طلاق" هست ... چرا؟
وقتی به زندگی مشترکم امیدی ندارم ادامه دادنش جز کش دادن مشکلات چیزی برام نداره..

=== شوهرت پر از اشکال هست ها ... پدرشوهرت هم همین طور ها .. همه دنیا و اسباب و وسایلش هم پر از اشکال هستند .. همه اینها به کنار .. اصلا نمی خواهم در مورد این ها فکر کنی ، فقط و فقط به خودت فکر کن و بعد توی ذهنت جواب پرسش هایم رو بده ...

این احساساتی که نوشته ای و این حالات رو خوب درک می کنم ، منتها چاره برون رفت از این حالت خودت هستی ، خودت و فقط خودت
حالا خودم باید چیکار کنم?چه راهی وجود داره?
اینکه به خودم برسم وشاد باشم رو امتحان کردم ولی وقتی دیدم برای شوهرم فرق چندانی نداره تازه اینطوری با خیال راحتتر به تنبلی ها و بی مسیولیتی هاش ادامه میده، باز زمین خوردمو انگیزمو ازدست دادم..شایدخودم راحتتر باشم ولی وقتی میبینم روی زندگی مشترکم تاثیر نداره دیگه توان وحوصله رسیدگی به خودم رو هم ندارم
شوهرت هم تا حدودی اصلاح میشه ، اما اینکه بخواهی یه مرد ایده ال و کامل و بدون نقص بشه ، باید بگویم که از محالات روزگار هست
این حرفتون منو واقعا به فکر برد..من خیلی کمالگرا هستم شاید دلیل این ناامیدی هم همین باشه که از مردزندگیم یه شخص همه چیز تمام روانتظار دارم..
ولی ازجزییات هم که بگذرم همسرم مهم ترین معیار ها رو نداره یعنی مسیولیت پذیری وتعهد برای مسیولیت هاش وموندن روی حرف هاش

اگر هم جدا بشوی ، معجزه خاصی اتفاق نمی افتد باز هم مشکلاتی هست از نوعی دیگر ... منتها باید خودت رو بشناسی و ببینی آیا می توانی از پس مشکلاتش بر بیایی یا نه
به اینجای پستتون که رسیدم خیلی بیشتر فکر کردم...باجدایی فقط نوع مشکلات عوض میشه ولی اخه موندن هم که دردی رو دوا نمیکنه
یه سرنخ کوچیک برای اینکه بخواهی استارت بزنی " شوهرت شدیدا ، عمیقا ، نیاز داره به تایید گرفتن " یعنی وقتی تایید بگیره ، اون وقت هست که تغییرات مثبت درش پیدا میشه

---

چقدر زود هدف رو نشونه گرفتید..کاملا درسته همسرم به شدت اعتماد به نفس پایینی داره هر بحثی که پیش میاد به درسش ربطش میده ومیگه تو به من سرکوفت میزنی درحالی که اصلااااا چنین منظوری ندارم ...
ولی یه مشکلی که هست شوهرم یه جوریه که وقتی ازش تعریف میکنم یا تشویقش میکنم فکر میکنه دیگه تا همین جا خیلی خوبه وجلوتر نمیره ..
یاهروقت سر زیاد خوابیدنش بحثمون شده فرداش زود بیدار شده ولی هر وقت که تصمیم گرفتم کاری به کارش نداشته باشمو بهش گیر ندم تنبل تر شده..
چطوری تاییدو تشویقش کنم که اینجوری نشه?

- - - Updated - - -

با همه ی اینها...امروز رو متفاوت شروع کردم..دیروز تا الان خیلی فکرکردم..صبح که بیدار شدم صبحانه خوبی خوردم لباس خوشکل پوشیدمو ارایش کردم...اهنگ همه چی ارومه رو که تو نامزدیمون خیلی گوش میکردم و برام ارامش بخشه دانلود کردمو ده بار گوش دادم...خیلی حالم بهتربود..:310:

???????
کمک..

باصحبت های مشاورم بالهای صداقت عزیزم و دوستای خوبم کمی بهتر شدم وامیدوارتر..
دارم میپذیرم که بلههه زندگی من همینه باید باهمین کناربیام چ بخوام چ نخوام..

بالهای صداقت عزیزم من جواب سوال هاتون رو دادم..شاید چون بازهم رنگ ناامیدی داشت دیگه جوابمو ندادی...شاید هم باوجود پیام خصوصی هنوز وقت نکردین جواب بدین نمیدونم...درهر صورت من برای حل شدن مشکلم در جواب سوالها هرانچه در دلم بود رو گفتم..
ولی تا دوباره افکارمزاحم برمن غلبه نکرده ودوباره ناامید نشدم تو رو خدا باز هم به تایپیکم بیاید و به جلو هلم بدید:203: