خواستگارایی که چنگی به دل نمیزنند

سلام به اعضای این سایت خوب. من چند ماهی بود که فقط به عنوان مهمان سایت رو مطالعه میکردم ولی دیگه تصمیم گرفتم عضو بشم و مشکلمو مطرح کنم.

نمیدونم مشکلمو از کجا شروع کنم ولی سعی میکنم چیزایی که لازم هستش رو بگم تا شما هم لطف کنید و راهنماییم کنید.

من یه دختر 26 ساله هستم.فوق لیسانس از یه دانشگاه خوب و تو یه رشته سخت دارم.شاغلم.از نظر ظاهر و اندام به گفته بقیه زیبام.وضع اقتصادی خونوادم متوسطه.خونواده خوبی دارم رابطمون با هم خوبه.

خواستگار زیاد داشتم شاید بگم به صد تا رسیدن البته نه اینکه با هر صد نفرشون صحبت کرده باشم.نه خیلیاشونو همون پشت تلفن رد کردم.
همه میگن سخت گیری.ولی به نظر خودم سخت گیر به کسی میگن که چیزی بالاتر از خودش بخواد ولی من آدمی میخوام که با خودم متناسب باشه.از همین جا به دخترایی که افسوس میخورن خواستگار ندارن باید بگم باور کنید کمیت خواستگار اصلا مهم نیست مهم کیفیتشه.من حاضرم فقط یه خواستگار درست و حسابی داشته باشم و با همون ازدواج کنم نه اینکه مثل الان سردرگم و تنها باشم.

از بس خواستگارام اونی نبودن که دلم میخواسته دیگه از شنیدن اسم خواستگار آلرژی پیدا میکنم.

از طرفی شدیدا احساس تنهایی میکنم دوس دارم یه نفرو دوست داشته باشم اونم منو دوست داشته باشه.بهش تکیه کنم و....آخه من چی کم دارم؟چرا خدا با من این جوری میکنه؟چرا دوستام باید ازدواجای خوبی داشته باشن ولی منی که شرایطم از اونا بهتره باید همچین خواستگارایی داشته باشم...

سایت رو زیاد خوندم دیدم به دختر خانما توصیه میکنید تو اجتماع باشن،خوش لباس باشن و...تا خواستگار براشون پیدا شه.من دختر اجتماعی هستم شغلمم طوریه که با هر جور آدمی سر و کار دارم. مرد و زن،پیر و جوون،خوش تیپم،مهربون و خوش اخلاقم،خوش مشرب و شوخم، نه زیادی خشکم نه زیادی سبکم.یعنی هر توصیه ای که شما واسه پیدا کردن خواستگار تو این سایت مطرح کردین من همه رو از قبل انجام میدادم.

دیگه نمی تونم این تنهایی رو تحمل کنم.به ظاهر سرم شلوغه به ظاهر با همه میگم میخندم ولی از درون داغونم.خسته شدم از این همه تظاهر به خوشحالی.

همیشه دوست داشتم اول با عقلم عاشق شم و بعد ازدواج کنم.احساس میکنم کسایی که سنتی ازدواج میکنند بعدا حسرت میخورن چرا قبلش عاشق هم نبودن.بعضی از دوستام این شکلی ازدواج کردن و موفقن.بعضی وقتا به سرم میزنه بیفتم تو روابط دوستی.ولی از طرفی روحیه حساسی دارم و شکست عاطفی داغونم میکنه و از طرفی هم برای موقعیت شغلی و اجتماعیم خوب نیست مخصوصا تو شهر کوچیکی که ما زندگی میکنیم.خواستگارای سنتی هم زیاد داشتم ولی اونی نبودن که من میخواستم.

این حس تنهایی داره منو به یه آدم بدجنس تبدیل میکنه.دیگه از شنیدن خبر ازدواج دوستام خوشحال نمیشم و برعکس بهشون حسادت میکنم.
مشکل من نداشتن خواستگار نیست.مشکلم نداشتن خواستگار درست و درمونه.
بعضی وقتا با خودم میگم قرار نیست که خدا واسه من از آسمون یه پسر متناسب با شرایطم بفرسته اخرش باید با یکی از همین پسرای شهرمون ازدواج کنم که اونم خوباش نصیب ما نمیشه.

خیلی وقتا شده گفتم بذار از معیارام کوتاه بیام و اجازه دادم با طرف مقابل که شرایطش خیلی به من نمی خورد آشنا شیم ولی با شناختی که از خودم دارم متوجه شدم من نمی تونم این آدمو دوست داشته باشم و با چه زحمتی تونستم قانعش کنم که ما به درد هم نمی خوریم.


واقعا دیگه بریدم.زندگیم شده یکنواخت و تکراری.خواهش میکنم نگین سرتو شلوغ کن برو این ور برو اون ور.من همه این راه هارو رفتم به نظرم حس تنهایی ناشی از نبود شریک زندگی با هیچ چیزی جبران نمیشه.

دیگه آدم چقد تحمل داره.چقد آدم باید به خدا التماس کنه که به جای خواستگارای رنگ و وارنگ یه خواستگار درست و حسابی ردیف کن.سنم هم داره بالا میره.همه دوستام و دخترای فامیل ازدواج کردن.بد جوری تنها شدم.
سر همه رو درد آوردم .خیلی دلم پر بود.خواستم درد و دل کنم

سلام ای تک عزیز

خوش امدی به همدردی

میشه دقیقا برامون بگی معیارات چی هستن و دقیقا دنبال چه جور شخصیتی هستی؟

یادت باشه که در امر ازدواج عجله کردن و التماس کردن به خدا و چرا اینجوری نمیکنی و چرا اونجوری نمیکنی اصلا صلاح نیست.چیزی رو به زور از خدا نخواه.
صبور باش و به خدا توکل کن.
خیلی وقتا زمان خیلی چیزا نرسیده و ما عجله داریم که اون اتفاق زودتر بیفته.

مثل جنینی در رحم مادر که اگر تا قبل از 9 ماهگی به دنیا بیاد مشکلاتی برای خودش و اطرافیانش ایجاد میکنه..پس لازمه که اون 9 ماه به سر برسه تا اون بچه هم سالم متولد بشه.

جریان شما هم همینه.تا وقتی زمان ازدواج شما نرسه شما خودت رو به زمین و زمان هم بکوبونی این اتفاق نمیفته.
خیلی وقتها این فاصله افتادن ها ، نشونه هایی از رقم زدن بخشی از سرنوشت ما در جایی دیگه است.الان متوجه نمیشیم و خودمون رو با اطرافیان مقایسه میکنیم اما غافل از اینکه از ته دل اعتقاد نداریم که خدا هوامونو داره....

کلیت حرفم اینه که عجله نکن.شما ویژگیهای مثبت خودت رو داشته باش و خودت رو به خدا بسپر و ازش بخواه انچه که خیر و صلاحت هستش رو برات پیش بیاره.بذار خدا برات تصمیم بگیره نه خودت.

در ضمن با توجه به شرایط الان جامعه، شما سنت برای ازدواج زیاد نیست.الان خانمها اکثرا (متاسفانه) در سن 30 تا33 سالگی ازدواج میکنن .خودت رو با دیگران و زندگیشون مقایسه نکن.شرایط خودت رو بپذیر.با خودت بگو این الان شرایط منه و من هم منتظر میمونم تا ازدواجم درست بشه.

شما از داخل و دورن زندگی کسی خبر نداری.پس فکر نکن که همه اطرافیان شما که ازدواج کردن خوشبختن و دور از جون شما بدبختر ینشون هستین.به قول یه بنده خدایی گول ویترین زندگی دیگران رو نخورید.

یک ایه از قرآن هست که باعث گشایش در امر ازدواج میشه اگر اشتباه نکنم سوره فرقان (ایه 74)هستش. این ایه شریفه رو در قنوت و سجده و ....بگو.معجزه میکنه.

اعوذبالله من الشیطان الرجیم

وَالَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّيَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَامًا

موفق باشی

سلام مریم عزیز.ممنون که واسم وقت گذاشتین و با دقت به حرفام گوش دادین.
راستش من همه حرفای شمارو قبول دارم و میدونم مجرد موندن خیلی بهتر از ازدواج بد هست.

اگه از معیارم بخوام بگم شاید خیلی مفصل بشه ولی کلی بخوام بگم اینکه دوس دارم با طرف مقابلم از بیشتر جهات تناسب داشته باشم.

مثلا تناسب سنی که 5-10 سال از خودم بزرگتر باشه حالا یکم این ور اون ور شد مشکلی نیست.با پسر همسن یا یکی دو سال بزرگتر اصلا نمی تونم چون چند مورد اشنایی داشتم و دیدم واقعا دنیاهامون با هم متفاوته.

تناسب از نظر اخلاق و شخصیت و همسطح بودن خونواده ها:من خونواده خوبی دارم خب مسلما همین انتظار رو از طرف مقابلم دارم.دوس دارم خصوصیاتی که خودم دارم طرف مقابل هم داشته باشه.استقلال فکری داشته باشه،مهربون باشه،به موقعش منطقی به موقعش عاطفی،بتونه خشمشو کنترل کنه،با اعتماد به نفس باشه،کم رو و خجالتی نباشه،بدونه تو اطرافش چه خبره،توی یه جمع اگه نظری در مورد بحث مطرح شده داره با اعتماد به نفس بگه خودشو نشون بده،اهل مطالعه باشه،شوخ و بامزه باشه،صادق باشه،بد دل و بد بین نباشه،خسیس نباشه،اهل نگاه های معنادار به بقیه خانم ها نباشه،از نظر اعتقادی به هم بخوریم من خیلی مذهبی نیستم،اینا چیزایی بود که فعلا به ذهنم رسید خودمم خیلی از این خصوصیات اخلاقی رو دارم.در واقع یه نفرو میخوام که با افتخار باهاش زندگی کنم همه فامیل و دوستام منتظرن که من با این همه خواستگار آخر با کی ازدواج میکنم آدم دهن بینی نیستم و نمی خوام دیگران انتخابم رو تایید کنند .همین که خودم بپسندم کافیه که متاسفانه همچین کیسی تا حالا واسم پیش نیومده.

تحصیلاتش با من همسطح یا بالاتر باشه میدونم الان همه جبهه میگیرن نه تحصیلات که ملاک مهمی نیست.راستش منم قبول دارم مدرک واسه آدم درک نمیاره ولی اونایی که به پست من خوردن و تحصیلاتشون کمتر بوده واقعا باهاشون تفاوت دیدگاهی تو بعضی مسایل داشتم.

آدم کاری ای باشه و موقعیت شغلی و مادیش خوب باشه راستش من خودم موقعیت شغلیم خوبه و درامد خوبی دارم.مردی که شغلش یا درامدش از من پایین تر باشه نمی تونم قبول کنم احساس میکنم نمی تونم بهش تکیه کنم و مرد ضعیفیه و خودشم اذیت میشه.

از نظر ظاهر و تیپ و قیافه هم به دلم بشینه من خودم به گفته بقیه خوش قد و بالام و خوش قیافم ولی اصلا دنبال پسری با قیافه رویایی نیستم.ظاهر واسه من یعنی قیافه+ترکیب لباساش+نحوه حرف زدن و خندیدن و اخم کردن+نحوه راه رفتن یعنی همه اینا باید به دلم بشینه.خیلی شده که پسری بوده با قیافه معمولی ولی خوش لباس و متین و خیلی جنتلمن و خوب حرف میزده و من ازش خوشم اومده ولی دوستام گفتن نه این پسر خوش قیافه نیست ولی واسه من جذاب بوده.

میدونم شما هم الآن میگین سخت گیرم ولی چیکار کنم اگه مردی با این خصوصیات نیاد سمتم نمی تونم ازدواج کنم.خیلی شده با یه نفر که از نظر تحصیلاتی یا موقعیت اجتماعی یا شغلی پایین تر از خودم بوده وارد رابطه شدم ولی تو دوره آشنایی دیدم اصلا نمی تونم در آینده دوسش داشته باشم.
من خودمو میشناسم و میدونم زمانی میتونم یه زن واقعی برای همسرم باشم که اون از نظر سنی و تحصیلاتی و موقعیت اجتماعی و شغلی از خودم بالاتر باشه وگرنه ممکنه علاقم بهش کم و کمتر بشه.

نمیدونم همین حس تنهایی یا چیز دیگه ای باعث شده که دیگه از زندگیم لذت نمی برم چیزایی که یه زمانی واسم جذاب بودن الان نسبت بهشون بی تفاوت شدم.هر روز صبح به زور از خواب پا میشم تا برم سرکار.هیچ انگیزه ای واسه بیدار شدن ندارم.البته هیچ کدوم از دوستام یا همکارام و فامیلا از حالات روحی من خبر ندارن و منو یه دختر شاد و با اعتماد به نفس میدونن ولی از درون واقعا غمگینم.فقط گاهی واسه مادرم درد دل میکنم.من خواهر ندارم و برادرامم از من بزرگترن و متاهلن.بعضی وقتا غرورمو میذازم زیر پا و این احساس تنهایی رو به مادرم میگم.

وقتی میرم عروسی یا تولد نوزادی با خودم میگم محاله منم یه روز لباس عروس بپوشم،محاله منم ازدواج کنم و واسه همسرم عزیز باشم،محاله منم یه روز مادر بشم.از بس خواستگارای نامتناسب داشتم که دیگه امیدی به ازدواجم ندارم.همین امروز یه نفر زنگ زد به موبایلم و گفت یکی از همکارتون شمارتون رو واسه امر خیر دادن وقتی شرایط طرف رو پرسیدم دیدم واقعا به درد هم نمی خوریم.

نمیدونم کی منم حس دوست داشتن و دوس داشته شدن رو میخوام تجربه کنم?

هر وقت این سایتو میخونم می بینم واسه بعضی تاپیک ها چند صفحه نظر داده شده ولی واسه امثال ما هیچی که هیچی:97:

سلام به شما.
یک مسله ای که هست اینه که هدف زندگیتون رو مشخص کنید. درسته ازدواج خوبه اما نه با هرکسی. همونطور که خودتون دارید میفرمایید خواستگار رنگ و وارنگ دارید اما کیفیت ندارن.
خب کیفیت ینی چی؟؟
ببخشید اینو میگم اما ظاهرا شما خودتون رو خیلی سرتر از دیگران میدونید. باید مشکلتون رو ریشه ای و توی نگاهتان به دیگران بررسی کنید. اول از همه کیفیت رو تعریف کنید. توصیه ای که اغلب میشه این هستش که یادداشت کنید خصوصیات فرد مورد علاقتون رو.البته با اولویت بندی.
ظاهرا شما دوست دارید یک نفر بیاد و شما در نگاه اول عاشقش بشید . خوبه که این نظر رو توی خیابون دنبالش نیستید.واقعا تبریک میگم بهتون. اما ترجیحا بدارید این عشق در زندگی شکل بگیره. و این هم وقتی شکل میگیره که در ابتدا خصوصیات و رفتار شخص رو بررسی کنید و بعد یک تمایل و میل متوسط هم داشته باشید بهش.این به نظرم میتونه به عشق برسه. نمیگم خصوصیات عالی ولی از دیدنش حالت بهم بخوره. تمایل داشتن کافیه. البته در کنار خصوصی خوبی که بتونه تمایل رو در آینده به عشق برسونه.
اما بیاید یکم نگاهتون رو به دیگران عوض کنید.
خیلی خوبه آدم اعتماد به نفس داشته باشه و همیشه چیزای خوب بخواد داشته باشه.اما این مسله یه مسله ی نسبی هستش. باید این نسبیت رو تعریف کنید. در کنار این ها بحث بنیادی تری که وجود داره تعریف شما از ارزش و خوب هستش. این رو هم روش فکر کنید.
بنظر من مشکلتون دیگران نیستن.در مرحله اول البته.
و توصیه ی مهمتری که دارم به دیگران فرصت ثابت شدن بدید و از پیش قضاوت ها و پیش فرض ها جلوگیری کنید. این خصوصیاتی که میفرمایید چیزی نیست که راحت و سریع بشه فهمید. به دیگران فرصت بدید متوجه خواهید شد.
موفق باشید.

http://www.hamdardi.net/thread-15050.html
http://www.hamdardi.net/thread-36841.html
http://www.hamdardi.net/thread-8862.html
http://www.hamdardi.net/thread-21869.html
http://www.hamdardi.net/thread-22099.html


------------------

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط خوش خیال

ببخشید اینو میگم اما ظاهرا شما خودتون رو خیلی سرتر از دیگران میدونید. باید مشکلتون رو ریشه ای و توی نگاهتان به دیگران بررسی کنید.

---

آی تک دقت کنید ، مطمئنم الان می گید من آدم مغروری نیستم و اگه بگید من قبول می کنم چون شما کمالگرا هستید .
شاید به همین خاطره که تاپیک شما کسی پست نمیذاره چون موضوع شما کارشناس می خواد. دیشب براتون یه پست نوشتم ولی دیدم فایده ای نداره. شما باید تخصصی زیر نظر روانشناس برید جلو. تاپیکای بالا هم صرفا سرنخ هستند براتون.
البته ما کمالگراهای دیگه ایم داریم ، رد پای بعضیاشونم می بینیم اینجا!! :311: ، ولی در مورد شما کیفیت معیاراتون برای من قابل قبول نیست و کمی غیر واقع بینانه هست با توجه به واقعیت های موجود.
شما باید بپذیرید که هیچ کس کامل نیست تا بهتر بتونید زندگی کنید.
چیز دیگه ای نمیدونم !

به هر حال موفق باشید.

درود عزیزم

اگه همه خصوصیاتی رو که گفتی میخوای همسر آیندت داشته باشه،خوب طبیعتا باید احتمال این رو که همچین آدمی پیدا نشه و ازدواج نکنی رو بدی.

ببین میتونی با این قضیه کنار بیای؟

بعضی دخترها همچین ایده ای دارن.یعنی یا ازدواج با یه مرد با همه خصوصیات مدنظرشون یا هیچ وقت ازدواج نکردن.

بعید میدونم تو همچین ایده ای داشته باشی،چون اگه اینطور بود اینجا تاپیک نمیزدی.تمایل به ازدواج هم که داری.

پس یه کم کوتاه بیا.به همین سادگی.

کوتاه بیا و این رو برای خودت درونی کن.جوری که اگه بر فرض همسر آیندت از لحاظ کاری یا تحصیلی پایین تر از تو بود،این موضوع نه تو رو اذیت کنه نه اجازه بدی اونو

اذیت کنه.

سلام،بعضی دخترا از نظر خودشون توقعشون کمه ام وقتی پای صحبتشون میشینی میبینی که از نظر خودشون توقعشون کمه،من الان خودم دقیقا تعریف توقع کم برام مبهم شده،میشه یکی بیاد کم توقعی رو تعریف کنه؟؟؟مثلا خواسته های این دوستمون که سوال مطرح کرده واقعا کمه و میشه به ایشون گفت کم توقع؟؟

سلام.

به نظر بنده هم شاید بهتر باشه یه تجدید نظری در معیار هاتون داشته باشید.. شما خودتون رو از نظر خودتون خوب و کامل می دونید... من شما رو وادار به یه سوال میکنم... اون پسرهایی که شما میخواید همه ی این شرایط رو یه جا داشته باشند...قطعا اون پسر ها هم به طبع که این قدر خوب و کامل هستند میخوان دختری که می گیرند همه چی دختر از نظر اون اقایون درست باشه... ایا شما هم از نظر اون اقایون همه چی تموم هستید ؟ جوابش با خودتون.

بعدش شما یه فیلتر های خاص گذاشتید...یه پسر 25 یا 26 ساله به نظرم شخصیتش اگه ادم عادی باشه خیلی شکل گرفته..دلیل نمیشه چون دو نفر دنیای متفاوتی داشتند شما فکر کنید همه این طوری هستند و کلا ذهنیتتون این باشه طرف 5 تا 10 سال از شما بزگتر باشه... از طرفی یه مرد 30 ساله انتظار داشته باشیم کارای یه جوان 26 ساله رو انجام بده قطعا بعیده چون هر چیزی سنی داره..مثلا شادابی های خاص یا حرکت های خاص...

خواستم به عنوان یه دوست کوچک به شما بگم بعضی معیار هاتون تناقض داره..این که شما برای خودتون معیار دارید بسیار خوب و ارزشمند هستش... و بنده قصد نقد و یا ایراد وارد کردن نداشتم و ندارم خواستم نکته ای که به ذهنم اومد رو بهتون بگم...شاید بهتون کمکی بشه...

به نظر من قبل این که فرصت ها رو اون قدر از دست بدید که خدایی ناکرده یه عمر مجرد بمونید..یا خدایی ناکرده چند سال دیگه اون قدر شرایط سخت بشه که به 1/10 معیار های الانتون راضی باشید ولی اون موقع همون فرد با 1/10 معیار های الانتون نباشه...یه تجدید نظری داشته باشید.... معیار های مهمتر رو مشخص کنید و هر کی اون معیار ها رو داشت بیش تر بررسی کنید.. معیار اختلاف سن رو مخصوصا این فدر بهش بها ندید...میگن تا مرد سخن نگفته باشد عیب و هنرش نهفته باشد...وقتی با طرف هم کلام شدید تشخیص بدید چند مرد حلاجه....یکی ممکنه خونواده ی شاید خیلی اون طور شما میخواید نداشته باشه ولی خودش خیلی خوب باشه ..یا برعکسش...این شما هستید باید مشخص کنید کدوم حالت رو بیش تر می پسندید...و ضمنا ازدواج خودش یه فراینده که توش طرفین پیشرفت می کنند...قطعا هر زوجی کمبود هایی و ناسازگاری هایی دارند که اگه روحیه ی اصلاح شدن داشته باشند به سمت کمال پیش میرند و روز به روز بهبود می یابند.

راجب این حس تنهایی و ... منم باهاتون همدردی میکنم...ارزو میکنم شرایط ازدواج همه ی جوانا از نوع سالمش فراهم بشه... چون واقعا خیلی سخته... و خدا خودش صبرش رو بده.براتون ارزوی ازدواجی سالم و موفق دارم.فردی که سالم زندگی کرده و برای خودش ارزش هایی داره قطعا خدا حواسش بهش هست.

ای تک جان به عنوان یه خواهر جدا بهت توصیه میکنم اگر واقعا قصد ازدواج داری در معیارهایت تجدید نظر کنی . مردی که همه معیارهای شما رو داشته باشه و طبق اون توصیفاتی که کردی به دلت هم بشینه وجود نداره . پس یا باید قبول کنی و تا اخر عمرت مجرد بمونی یا از خواسته ات کم کنی . ده ها دختر خوب و خوشکل و برازنده در اطراف خودم میشناسم که به دلیل همین سختگیریهای خودشون یا خانواده شون مجرد موندند و شانس ازدواج رو از دست دادند . وقتی به بقیه نگاه میکنی و فکر میکنی ازدواج خیلی خوبی کرده این فقط ظاهر قضیه ست اگر همین ادم با خصوصیات واقعیش نه ظاهری که دیگران میبینند به خواستگاری شما می اومد شما مثل بقیه خواستگاراتون رد میکردید . ولی اون دختر رد نکرده و محاسن ایشون رو دیده است .میشه شرایط خواستگاری رو که الا ن داری برامون توضیح بدی ؟

ای تک جان اینایی که شما گفتیی باید سفارش بدیم برات بسازن آخه دختر خوب همینه که الان تنهایی اگه کمی سطح توقعت رو بیاری پایین تر مطمئن باش به همین زودی از تنهایی در میای و آرامش بیشتری داری
بلند پروازی زیاد خوب نیستش ... یکی پولداره درس نخونده یکی زشت اما خیلی خوش اخلاق .... همه اینهایی که گفتی تو یه مرد جمع نمیشه عزیزم
درسته تو دختر زیبا در موقعیت شغلیه خوب با خانواده خوبی هستی اما به مردم مهربون تر نگاه کن لااقل به فکر این باش که با یکی در سطح خودت ازدواج کنی

خب این بنده خدا هم همینو میخواد، میخواد یکی در سطح خودش پیدا کنه.
آی تک جان منم همین مشکلو دارم. منم دوست دارم یه خواستگار در سطح خودم پیدا کنم، منم خانواده خوبی دارم، من 30 سالمه تحصیلاتم لیسانسه و شاغل هستم از نظر ظاهری هم میگن خوبم، جدیداً خواستگاری دارم که میگن از نظر اخلاقی خیلی خوبه اخلاقش، 34 سالشه ایشون و تحصیلاتش دیپلمه و کارشم بساز بفروشیه، از نظر قدی هم من قد بلند دوست دارم ولی این آقا پسر 175 قدش. من دوست دارم حداقل لیسانس یا فوق دیپلم بود یا لااقل یه شغل خوب و آینده داری داشت، نمیدونم چیکار کنم اصلا روی ازدواج با این آقا فکر کنم یا نه؟نظر شماها چیه ؟ اگه میشه راهنماییم کنید که چیکار کنم؟

- - - Updated - - -

چرا کسی جوابمو نمیده؟ لطفاً کمکم کنید دوستان

سلام به همه دوستان عزیز.
از همه دوستایی که برای تاپیک من وقت گذاشتن و نظرات ارزشمندشون رو دادن ممنونم از جمله خوش خیال عزیز،m.reza91،آنیتا،سامان،فدا یی یار،واحد،MSH،امیدواری.
من نظرات همه رو خوندم.خودم هم به این نتیجه رسیدم که مشکل از منه و به قول بقیه دچار سخت گیری تو ازدواج شدم.ولی هر چی فکر میکنم نمی تونم خودمو راضی به ازدواج با این خواستگارا بکنم و میدونم که اگر هم به یکیشیون جواب مثبت بدم پشیمون خواهم شد از انتخابم.
تصمیمم رو گرفتم و به خانوادم هم گفتم یا کسی مطابق معیارام پیدا میشه و باهاش ازدواج میکنم که اونم احتمالش خیلی کمه که همچین کسی پیدا میشه و یا برای همیشه مجرد می مونم و باقیمونده عمرم رو هم به تجرد میگذرونم.
بازم ممنون از همه دوستای عزیز و از همفکریشون.
با آرزوی موفقیت برای همه دوستان:72::72::72:

آی تک جون،تصمیمی که گرفتی قابل احترامه،به هر حال هر کسی حق داره برای خودش تصمیم بگیره،

فقط خواهرانه بهت میگم،در مورد تجرد تا آخر عمر در صورت پیدا نشدن موردی که کاملا مدنظرت باشه بیشتر فکر

کن،ببین چقدر میتونی با این قضیه کنار بیای.

از من میشنوی موردات رو تک تک بررسی کن بعد تصمیم بگیر.یه وقت میبینی یه کسی رو ملاقات میکنی که حتی

ملاکهای قبلیت رو هم تغییر میده.درسته که با منطق باید برای ازدواج تصمیم گرفت ولی نقش احساس و به دل

نشستن رو هم نمیشه نادیده گرفت.همه چیز در کنار هم ،یه حدی از معیارهای قبلی و یه حدی از به دل نشستن به

نظر من کافیه.

برات از صمیم قلب آرزوی موفقیت و شادکامی رو دارم.

آی تک عزیز به نظر منم در تصمیمت تجدید نظر کن، این تصمیمی که گرفتی شاید در حرف راحت باشه ولی بک عمر تنها موندن کار فوق العاده سختیه.چون به مرور زمان همه کسانی که الان دورو برت هستن میرن به دنبال زندگی و سرنوشت خودشون و شما کم کمک طعم تنهایی و بیشتر حس خواهی کرد. به نظر من به جای این تصمیم از خدا بخواه که کسیو قسمتت کنه که هر شرایطی که داشته باشه با همون شرایط به دلت بشینه و خود خدا کاری کنه که کسی که ازدواج با ایشون به صلاحته سر راهت قرار بده. همون طور که به شما گفته بودم منم همین مشکل شما رو دارم و سنمم از شما بیشتره ولی هیچ وقت تصمیم به تنهایی نمیگیرم.صبور باش تا خدا کسیو که به صلاحته و خدا صلاح میدونه رو قسمتت کنه.و برای خودت و دیگران و از جمله من حقیر دعا کن و از خدا بخواه آنچه را که به صلاحته.امیدوارم همیشه امیدوار و خوشحال زندگی کنی عزیزم.

- - - Updated - - -

در ضمن آی تک عزیز یک نصیحت خواهرانه بهت دارم و اون اینکه همیشه امیدوار باش به کرم و رحمت و لطف اون نیروی بی انتهای الهی، و مطمئن باش خدا بخواد همه چی درست پیش میره. هر وقت در انتخابت بر سر دوراهی موندی به خدا بگو خدایا من دیگه قدرت تصمیم ندارم خودت همان کن که به صلاحم میدونی و از ته دلت به اونچه که خدا میخواد برات راضی باش که واقعاً واست بهترین خواهد شد. من این راه رو بارها و بارها امتحان کردم و همیشه امیدوار به کرمش بودم و هستم و انشاا... خواهم بود و همیشه زندگی خوشبخت و پر آرامشی داشتم تا حالا و مطمئنم خدا به زودی یه بخت خوب و صالح قسمتم خواهد کرد و از خدا برای همه دختر و پسرای مجرد بهترین بخت رو آرزومندم.

امیدواری عزیز ممنون که تاپیکم رو دنبال میکنید.از خدا که چند ساله کمک میخوام ولی فعلا که اتفاق خاصی نیفتاده.من خواستگارایی داشتم که مطمئنم اگه باهاشون ازدواج میکردم احساس پشیمونی به سراغم میومد مثل مشکلی که یکی از کاربرا باهاش روبرو شده با عنوان:ازدواج با پایین تر ار خودم و من نمیخوام این مشکل برای من هم اتفاق بیفته

درود بانو

توی موقعیتی که شما قرار دارید دخترهای زیادی هستند که وجود دارند حتی با موقعیتی بهتر از شما ولی انتخاب کردن و الان هم زندگی موفقی دارند.یادمه توی دوران اوایل عقدمان با همسرمر فتیم مشاور یه جمله خیلی زیبا گفت:اینکه اگه توی زندگیتان 50% هم وجه اشتراک داشته باشید این زندگی از نظر روانشناسان موفق محسوب میشه.
همسرم خودم توی شرایطی دقیقا مشابه شما قرار داره فوق لیسانس دانشگاه تهران حق التدریسی و از یه خانواده از نظر مالی سطح بالا با خواستگارهای زیاد از استاد دانشگاه تا بازاری و پولدار و ماشین لگسوس سوار!
حالا من دیپلمه و یه مغازه معمولی با یه درامد معمولی با یه قیافه مثل بقیه معمولی ولی خدا را شکری خوشبختیم و از زندگیمان راضی هستیم

انتخاب شریک برای تشکیل یه زندگی مشترک معادله ریاضی و دو دوتا چهارتا نیست اینکه بخوای چه کاری انجام بدی بخودت مربوطه ولی لطفا به هیچ عنوان تا وقتی این حس برتری نسبت به خواستگارهایی که برات میاد در وجود شما هست جواب بله نده :81:
باارزشترین موجودی یک مرد غرورش هستش و سخت ترین لحظه توی زندگی مشترک مقایسش با خواستگاری قبلی همسرش و شنیدن سرکوفت که من از تو بهترم و بالاترم و خانوادم سطحشان بالاتره و لیاقت منو نداری و.... از اینجور حرفها پس تا اونموقع که چنین حسی داری جواب مثبت نده

بصورت کلی بخوام بگم یه مرد وقتی از طرف همسرش مورد تایید و تشویق و احترام قرار نگیره نسبت به جایگاهش بعنوان ستون اصلی خانواده این نقطه ضعف و مورد تایید قرار گرفتن را در بیرون از خانواده جستجو میکنه(اینو بصورت کلی برای همه دختران و بانوان متاهل بیان کردم)

و مورد آخر داشتن مدرک خوب و شغل خوب و درآمد خوب و پس انداز خوب و بصورت کلی داشتن یه موقعیت خوب از طرف خواستگار دلیلی نمیشه برای اینکه با ایشون بتوانید یه زندگی موفق داشته باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط آی تک

احساس پشیمونی به سراغم میومد مثل مشکلی که یکی از کاربرا باهاش روبرو شده با عنوان:ازدواج با پایین تر ار خودم و من نمیخوام این مشکل برای من هم اتفاق بیفته

---

آی تک گرامی، سلام

نمیدونم مقالات رو خوندید یا نه ؛ مساله ای که هست اینه که شما تا وقتی این افکار رو دارید نباید به زور ازدواج کنید در واقع حرفم اینه که شما می تونید این افکار رو تعدیل کنید تا دامنه ی انتخاباتون گسترده تر و بیشتر بشه و اگر اقدامی برای تعدیل نکنید نباید ازشون بگذرید چون همون طور که روانشناسی وضعیت فعلی شما رو پیش بینی کرده ( مثل کلافگی تعداد زیاد خواستگار و ... )وضعیت پس از ازدواجتون هم پیش بینی کرده و همون چیزیه خودتون می گید احساس پشیمانی. پس منتظر نمونید و اقدام عملی کنید به ترتیبی که قبلا عرض کردم.
بحث بعدی این که مساله ی تاپیکی که اشاره کردید ؛ بیشتر مشکلاتش به خاطر نامناسب بودن و عدم شناخت صحیح در دوران پیش از ازدواج بوده و هر تیپ شخصیتی هم که جای این خانم بود دچار مشکل می شد . پس با یک مشاهده ،اون هم مشاهده ای که موارد دیگری به غیر از کمالگرایی درش موثر بودند ، یک نتیجه گیری کلی با مفروضات ناقص نکنید که حتما غلطه. هر چند مشکل اون خانم با شوهرشون هم قابل حله و اینقدرایی که ایشون نا امیده بحرانی نیست.

با آرزوی سلامتی

با سلام و احترام
دوستان راهنمایی های خوبی داشتند، لطفا سریع نخوانید و پاسخ ندهید. بلکه روی آنها تامل کنید.
تاکید می کنم:


1 - نسبت معیارها و احتمال انتخاب
طبق فرمول احتمالات، احتمال وقوع معیارهای متفاوت باهم نتیجه حاصلضرب هر کدام احتمالات در هم هست.
فرض کنید شما فقط یک معیار داشته باشید و آن اینکه خواستگارتان جنس مرد باشد . با این ترتیب 1/2
فرض کنید می خواهید تحصیلات فوق لیسانس داشته باشد مثلا می شود 1/20
فرض کنید می خواهید از نظر دست و دلبازی هم مانند شما باشد مثلا می شود 1/50
فرض کنید می خواهید قدش هم از شما بلند تر باشد مثلا می شود 1/50
فرض کنید می خواهید از شما هم 5 سال بزرگتر باشد مثلا می شود 1/300
فرض کنید می خواهید خانواده اش هم از نظر مالی مثل شما باشد مثلا می شود 1/10
و همین طور معیارهای خود را یک احتمالی برایشان فرض کنید که اتفاقا گفتید معیارهایتان مفصل هم هست.
نتیجه اینگونه در مثالهای فوق محاسبه می شود:

http://www.hamdardi.net/imgup/2854c6110973ffe.bmp

البته این احتمالات که آوردم فرضیهای هست که به ذهن شما نزدیک کنم تا متوجه شوید همین معیارهای مفصل که شما اضافه می کنید با چه نسبتی دسترسی به انتخاب یک خواستگار مناسب را دشوار می سازد.




2 - معیارها مثل به مانند یک متر می مانند نه یک قالب
یعنی با یک معیار مثل یک متر می توانید اندازه بگیرید طرف مقابل را . مثلا با معیاری مثل تحصیلات مثلا متر تحصیلات شما اندازه می گیرید که طرف مقابل چه میزان هست. و بر اساس این میزان نمره می دهید.
نه اینکه معیار شما (قالب شما) فوق لیسانس باشد و بعد هر کس که چنین تحصیلاتی نداشت در قالب شما جا نگیرد!





3 - در ازدواج میانگین و معدل نمراتی که بر اساس معیارهایتان به فرد می دهید تعیین کننده هست. نه یک یا چند معیار به تنهایی
یعنی هر فردی هم خواستگاری شما بیاید مثل خود شما نواقصی دارد و تفاوتهایی با شما دارد. در کل باید یک میانگین مناسب داشته باشد.


4 - این بند بسیار بسیار مهم هست.
به عنوان یک مشاور خانواده که بسیار تجربه در این مورد دارم باید بگویم که نقش عوامل قبل از ازدواج و پس از ازدواج کمتر از انتخاب نیست. شاید هم بیشتر باشد.

به دیگر سخن:
خوشبختی و بدبختی زوجین صرفا به خاطر انتخاب صحیح یا غلط در گزینش همسر نیست.
آنچه که موجب خوشبختی یا بدبختی زوجین می شود نبود ساختارهای شخصیتی مناسب قبلی آنها و همچنین عدم مهارتها و آگاهی بعد از ازدواج هست.

به سخن دیگر:
در مقام انتخاب همسر کافی هست که خیلی خیلی خیلی اشتباه نکنیم و فردی متوسط را انتخاب کنیم. (اختلالات شدید و اختلافات وحشتناک نداشته باشند و به طور نسبی هماهنگ باشند.)، بقیه خوشبختی تابع فعالیت های پس از ازدواج ماست.

لذا تاکیدات وسواس گونه به همان اندازه، ازدواج صحیح را به مخاطره می اندازد که بی تفاوتی و سهل انگاری های عاشقانه!!!!!






5 - بعضی از معیارهای آبکی و کم خاصیت که می توانیم به نفع معیارهای اساسی حذف کنیم. من 10 مورد به عنوان مثال می آورم شاید صدها مورد دیگر
هم باشد!!!!
1 - تحصیلات
2 - شغل
3 - قشنگی
4 - قد و بالا
5 - خوش بیان بودن
6 - شخصیت اجتماعی
7 - سن (تفاوت های بیش از 10 سال باید بررسی شود= به این مقاله رجوع شود)
8 - وضعیت مالی (تفاوت های وحشتناک و خیلی زیاد باید بررسی شود.)
9 - دوست داشتن عاشقانه و افراطی(اتفاقا این معیاری هست که اگر نسبت به کسی دارید یا افراطی عشاق شما هست، قطعا و صد درصد از خیر ازدواج با او بگذرید.)
10 - تصورات قالبی در مورد زبانها و شهرها (مثلا ترک، اصفهانی، کاشانی، تهرانی و ....، که اینها باید در سایر معیارهای اساسی به نوع دیگر بررسی شود. )




خلاصه و جمعبندی مشکل شما:
مشکل اساسی و راه حل شما در همین عنوان تاپیک شما نهفته هست.
خواستگار نباید چنگی به دلتان بزند.
باید عقلتان را نوازش کند. (عجب قصاری گفتما)

ای تک جان دوستی دارم که حدود 36 سالشه . خواستگار هم کم نداشته .ولی خودش میگه اگه خواستگارهایی که قبلا رد کرده اگه الان بیان خواستگاری دیگه اونجور نگاه نمیکنه و به نظر خودش از روی ناپختگی ردشون کرده . مثلا اقایی که کارمند و دیپلمه بود و ایشون به خاطر نداشتم مدرک ردش کرده الان فوق لیسانسه و دوتا هم بچه داره .

سلام به همه دوستایی که تاپیکم رو جواب میدن مخصوصا از مدیر همدردی عزیز واقعا واسم خوشحال کننده بود که دیدم شما هم نظرتون رو در مورد مشکلم فرمودین.مخصوصا جمله اخرتون خیلی جالب بود ولی مشکل اینه که این خواستگارا عقلم رو هم نوازش نمیکنند بدتر میرن رو اعصابم:311:
بازم ممنون از همه دوستان عزیزم.سعی میکنم با بقیه خواستگارهام آشنا بشم هر چند چشمم زیاد آب نمی خوره نسبت به خودم:311:
اگه خبر جدیدی مثل خبر ازدواجم بود(گوش شیطون کر)بهتون میگم.
با آرزوی خوشبختی برای همه دوستان گلم:72:

سلام آی تک جان من فقط موضوع گفتگو و این پست آخرتون رو خوندم به نظر من شما سطح انتظاراتتون بی خودی بالاست سعی کنید انتظاراتتون را پایین بیارین من خیلیها رو دیدم که مثل شما فکر می کردند تا به سن سی رسیدند و الان پشیمونن که چرا یکی از همون خعاستگارا رو انتخاب نکردند، شما انتظاراتتون را منصفانه کنید مطمئن باشید که افرادی از بین همین خاستگاراتون هستند که چنگ دلتون رو بزنند.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط آی تک

سلام به همه دوستان عزیز.
از همه دوستایی که برای تاپیک من وقت گذاشتن و نظرات ارزشمندشون رو دادن ممنونم از جمله خوش خیال عزیز،m.reza91،آنیتا،سامان،فدا یی یار،واحد،MSH،امیدواری.
من نظرات همه رو خوندم.خودم هم به این نتیجه رسیدم که مشکل از منه و به قول بقیه دچار سخت گیری تو ازدواج شدم.ولی هر چی فکر میکنم نمی تونم خودمو راضی به ازدواج با این خواستگارا بکنم و میدونم که اگر هم به یکیشیون جواب مثبت بدم پشیمون خواهم شد از انتخابم.
تصمیمم رو گرفتم و به خانوادم هم گفتم یا کسی مطابق معیارام پیدا میشه و باهاش ازدواج میکنم که اونم احتمالش خیلی کمه که همچین کسی پیدا میشه و یا برای همیشه مجرد می مونم و باقیمونده عمرم رو هم به تجرد میگذرونم.
بازم ممنون از همه دوستای عزیز و از همفکریشون.
با آرزوی موفقیت برای همه دوستان:72::72::72:

---

سلام دوست عزیز....

این که ممکنه بعد انتخاب یکی از این خواستگارهای محترمتون سر خورده بشید میگم قبول... فقط

فقط ممنون میشم به این سوالم جواب بدید.. خیلی می تونید بهم کمک کنید.. ببنید نیاز به ازدواج یک نیاز مثل سایر نیاز های که خدا در ما گذاشته (تاکیید میکنم چه نیازایی یه وقت ذهن یه عده از دوستان روی مسایل صرفا .... نره ) ..مثلا نیاز به دوست داشتن و دوست داشته شدن از طرف همسر...یا نیاز پدر یا مادر شدن... و الی اخر....شما که این تصمیم رو گرفتید میشه بهم بگید چطور تونستید یا بهتره بگم میتونید این فکر رو حتی بکنید که میتونید تا اخر عمر مجرد بمونید؟واقعا جواب میخوام یه وقت فکر نکنید پستم خدایی ناکرده توبیخی هستش یا میخوام استدلال بعدش بیارم..نه خیلی دوست دارم بدونم شما چطوری این کار رو میخواید انجام بدید؟

مثلا فکر اینم برام محاله که یک نفر بگه چون فلان اب یا غذا مسمومه یا باب میلم نیست حاظرم یه عمر تشنه بمونم... ممنون میشم جوابمو بدید.

با تشکر.

در ضمن آی تک جان اگه منتظر شاهزاده ای با اسب سفید هستی که بیاد خاستگارایتون،
بدون که....
خربزه آب است.

همه خانمهایی که ازدواج کردند و بنا به دلایل متعددی از زندگیشون ناراضین و به قولی پشیمون شدند . اغلب قبل از ازدواج هم خیلی سختگیر بودند . یعنی نمیتونستند و هنوز هم نمیتونند قبول کنند که فرد بدون ایراد وجود ندارد . حتی خودشون هم بدون ایراد نیستند . و همین طرز فکر بزرگترین ایرادشونه .

سلام مجدد به دوستای مهربانم و ممنون از دوستای با محبتم واحد،فدایی یار و aloneman و بقیه دوستانی که لطف میکنن نظر میدن.


من دنبال شاهزاده با اسب سفید نیستم.فکر نمیکنم انتظار من غیرمنطقی باشه.حالا من خصوصیات اخلاقی و شخصیتی طرف مقابل رو که اهمیت بسیار زیادی دارن رو فعلا صرف نظر میکنم چون قبلا در یکی از پست هام گفتم که بیشتر جذب چه تیپ شخصیتی میشم.میرم سر تناسب تو معیارای دیگه:آیا انتظار زیادیه که من یه نفرو بخوام که تحصیلات و موقعیت شغلیش در حد خودم باشه ؟ و تیپ و ظاهرش هم به دلم بشینه.چیزی بالاتر از خودم که نمی خوام.

فدایی یار عزیز درسته منم مثل هر آدم دیگه ای یه سری نیازها دارم که فقط با ازدواج برطرف میشه مثل میل به دوست داشتن و دوست داشته شدن،نیاز جنسی،نیاز به استقلال،نیاز به تجربه حس مادری و....ولی با خودم فکر کردم و سنگامو با خودم وا کندم من اگه با یکی پایین تر از خودم ازدواج کنم شاید اولش واسم مهم نباشه ولی به مرور که آدم از تب و تاب میفته و عشقش مثل روزای اول ازدواج دیگه زیاد نیست مطمئنم از انتخابم پشیمون میشم و با خودم میگم من با این ازدواج به چی رسیدم؟واسه چی این آدمو انتخاب کردم؟

من بارها شده خواستم یه نفرو به عنوان همسر آیندم انتخاب کنم ولی تو مراحل آشنایی نتونستم تصمیممو عملی کنم. چرا باید فقط به خاطر اینکه ممکنه دیگه با بالاتر رفتن سنم موقعیت ازدواج واسم پیش نیاد خودمو مجبور به ازدواج با کسی پایین تر از خودم بکنم و بعد با پشیمونی حاصل از انتخابم هم خودم و هم طرف مقابل و هم خونواده های دو طرفو سرخورده و ناراحت بکنم؟

نمیدونم شایدم دارم اشتباه میکنم ولی من از مردی میتونم حرف شنوی داشته باشم و به مردی میتونم تکیه کنم که سنش از من بالاتر باشه،تحصیلاتش همسطح یا بالاتر باشه،موقعیت شغلیش هم نسبت به من همسطح یا بالاتر باشه.

خواستگاری داشتم که تو زمینه تحصیلات همسطح بودیم ولی درامدش نصف درامد من بود طوریکه نمی تونستم فکر کنم این مرد زندگیمه.

یا خواستگاری داشتم دکترا داشت ولی قدش از من کوتاهتر و خواستگارهای دیگه که هر کدوم به دلایل مشابه رد شدن.

خواهشا نگین تحصیلات مهم نیست یا قد و ظاهر مهم نیست.اینا همش شعاره یا حداقل برای من شعاره.

بعضیا میگن باید یه نفرو فقط به خاطر خودش بخواهیم و به خاظر خودش باهاش ازدواج کنیم ولی سوال من اینه آیا قیافه،قد،تحصیلات،شغل،اخلا ق...چیزی جدای از اون شخص هستند؟نخیر اون فرد متشکل از همه ایناست پس همین چیزا مارو راغب به ازدواج با یه آدم میکنه یا از ازدواج با اون شخص منصرف میکنه.

راستش من قصد داشتم سال پیش بلافاصله بعد از ارشدم،دکترا هم شرکت کنم ولی دیدم واقعا داشتن مدرک دکترا منو تو انتخابم سخت گیرتر میکنه و موقعیت شغلیم هم خیلی بالاتر میره و نخواستم خودمو بیشتر تو ازدواج سردرگم کنم.

همونطور که اغلب آقایون دوس دارن همسرشون از نظر موقعیت اجتماعی و تحصیلات و سن و باقی چیزا از خودش پایین تر باشه تا احساس اقتدار و مردونگی بهشون دست میده.منم فقط زمانی میتونم واسه شوهرم زن واقعی باشم و از صمیم قلب دوسش داشته باشم که از این جهات از من بالاتر باشه.وگرنه اگه با فردی پایین تر از خودم ازدواج کنم میدونم که همسرمو از صمیم قلب و عاشقانه دوس نخواهم داشت و فقط یه زندگی کسالت بار رو تحمل خواهم کرد.

حاضرم مشکل تنهایی و تجرد رو حتی تا اخر عمر تحمل کنم ولی یه زندگی مشترک یک نواخت و بدون علاقه قلبی رو تجربه نکنم.

خیلی از دوستان مثل خاله قزی و بقیه مثالهایی زدند از خانمهای اطرافشون که حاضر به ازدواج با پایین تر از خودشون شدن و خوشبختن و یا اینکه مجرد موندن و الان پشیمونن.به نظر من هر آدمی منحصر به فرده و ظرفیت و آستانه تحمل آدمها با هم فرق داره.شاید همسر آقای خاله قزی خانم بسیار بزرگوار و با مناعت طبع بالایی هستن که هیچ وقت امتیازهای خودشون رو به رخ همسرشون نکشیدن ولی راستش من نمی تونم در آینده در برابر همسرم انقد متواضع باشم.در مورد اینکه شاید بعد از یک سنی از مجرد موندنم پشیمون بشم شاید در آینده بعضی اوقات احساس تنهایی اذیتم بکنه ولی این احساس قابل تحمل تر هست نسبت به احساس پشیمونی از ازدواج با پایین تر از خودم.

شاید سرنوشت منم مجرد موندن تا آخر عمر باشه
بازم ممنون از دوستای عزیزی که لطف میکنن و تاپیکم رو جواب میدن :72:

سلام مجدد خانم ای تک.ممنون که جوابو دادید.ببخشید اگه باعث ناراحتی شما شدم یا اگه سوال بدی پرسیدم.کمی قانع شدم.

البته این پست اخر شما نسبت به پست های دیگتون مخصوصا اون پستی که معیار هاتونو کلا گفتید کمی منطقی تر شد و واقعا معیار های اصلی تر رو در نظر بگیریم انتخاب کمی ساده تر میشه.مثلا این که باید قد مرد از خانمش بلند تر باشه و لا غیر یکی از معیار های رد نشوی منم هست و کاملا با این موافق هستم که نتونستید با فردی که قدش کوتاه تر از شماست کنار بیاید همون طور که منم نمیتونم با همسری که قدش از خودم بلند تر باشه کنار بیام.

تحصیلات هم برای من مهمه حتی شاید در حد رشته و دانشگاه چون به نظرم بی ربط به هوش طرف کلا از هیجانی گرفته یا تحصیلی و ... بی ربط نیست (این حرفم اصلا به این معنا نیست که هر کی درس خونده قطعا این پارامتر ها رو داره و کسی نخونده نداره ولی واقعیت رو نمیخوام انکار کنم و نادیده بگیرم یا به قول شما شعار بدم.. من خودم توی دوستای پسرم هم میدیدم که با خیلی هاشون دنیای متفاوتی دارم و چیزایی که برای اون ها باعث خوشی و.. هست برای من شاید مسخره هم باشه و واقعا برام مهمه که همسرم هم مثل من نه که فکر کنه ولی ارزش هامون همسو باشه و واقعا چیزایی که برام ارزشه کم تر دیدم حداقل ظاهرا...ولی انصافا برای پسرا فکر میکنم بن بستی نیست چون میتونند برند خواستگاری و انتخاب کنند تا این که انتخاب بشند)


الان که فکر میکنم بیش تر قانع شدم..به نظرم شما یه تیپ شخصیتی خاص هستید... و وقتی میگید حاظر نیستید ازدواج کنید حتی اگه خدایی ناکرده تا اخر عمر مجرد بمونید قطعا تبعاتش هم فکر کردید و همین طوری روی هوا نمی گید و پای حرفتون می ایستید.گذشته از این واقعا جای تحسین داره نمی خواید به خاطر خودتون زندگی یه نفر دیگه رو خراب کنید... مردی که متوجه بشه دلخواه همسرش نیست (یا بر عکسش فرقی نداره) واقعا سر شکسته میشه...مرد نیاز داره که واقعا از صمیم قلب از جانب همسرش تحسین و تایید بشه و زنش به اون و اقتدارش واقعا بباله... به نظرم این کارتون واقعا جای تحسین داره که کسی رو نمیخواید یه وقتی اسیر خودتون کنید.

ولی این که بازم میگم کسی پیدا بشه از تمام این معیار ها از شما بالاتر باشه فکر نمیکنم پیدا بشه... به هر حال امیدوارم در اینده نه چندان دور خواستگارانی نزدیک به معیاراتون بیان و شما هم کمی با تعدیل کردن این ها ان شالله اگه به خیر و صلاحتون بود ازدواج رقم بخوره و عمری با خوبی و... زندگی کنید.

من فقط از خودم یه سوال می پرسم... جوابشو هر کسی نمیده و نمیدونه... یه پسر دو سال هم مشکل سربازی داره... گیریم فردی در طبقه ی زندگی متوسط باشه و بعد این که به سن حدودا مثلا 30 ! می رسه و همه ی شرایطش خوب شده از موقعیت اجتماعی گرفته تا تحصیلی تا کاری و .. خلاصه همه چیز خوب ...بعدش اگه در شرایط مساوی دو کاندید برای ازدواج پیش رو داشته باشه که یکیش شما باشید و یکیش یک خانم دیگه و هر دو از هر نظر و به دل نشستن اون اقا یکسان باشید ولی مثلا اون خانم سنش کم تر از شما باشه مثلا 22 ساله و شما هم که گفتید ایا اون مرد 30 ساله ترجیح میده با دختری 22 ساله ازدواج کنه یا شما ؟! بدون تعارف بگم پارامتر سن برای اقایون مهم هست... و خود شما هم قبول دارید خانم ها رو اگه به غنچه تشبیه کنیم در یک سنی شکوفا هستند(من عدد نمیگم اگه مخاطبی خوند بهش بر نخوره و نسبی هم هست شاید) و بعد یه مدتی از دوران اوج فاصله می گیرند...ولی خب من نمیدونم یه مرد 30 ساله چه حسی برای انتخاب داره و اون موقع چه تصمیمی میگیره..

خانم ای تک بازم میگم من حرفای شما رو می پذیرم کاملا... و نه میخوام شما رو ترغیب به ازدواج بکنم و نه نهی... و حرفاتون منطقی هستش... فقط میخوام یه سوال هم مطرح کنم.. قبول دارید سن باردای برای خانم ها در یک سن خاصی که به طور خاص همین سن شماست فکر کنم بهترین هستش و بعد این سن احتمالا خیلی خطرناک هم میشه هم برای مادرو هم فرزند..از طرفی شما هم همین الان ازدواج کنید زود زود هم برید سر خونه ی بخت فکر کنم یه سال طول بکشه و بعدش هم با خصوصیات شما گفتید بعید میدونم خواستار این باشید سریع بچه دار بشید ... و شاید براتون کارتون در اولویت باشه... بعدش خب یه حساب کتاب ساده میگه که شرایط دشوار میشه..

یه سوال دیگه هم هست... من میگم شما فرض کنید الان یه خواستگار برای شما بیاد و تمام اون ویژگی های مد نظر شما رو داشته باشه... قبول ؟!.. یعنی به دلتون بشینه جذبش بشید و موقعیتش کلا از شما بالاتر ...ولی از شما یه خواسته داشته باشه ... بگه قبول شما تحصیلات دارید موقعیت دارید و... ولی من میخوام همسرم سر کار نره و خونه باشه و از تمام این وِیژگی هاش برای همسر عالی و مادری عالی بودن استفاده کنه ایا شما می پذرید؟ منظورم این هست اگه چنین فردی هم پیدا بشه و به طبع اون فرد هم یه انتظاراتی از خانمش داره..بدون تعراف فردی که ویژگی های مرد دلخواه شما رو داره دستش بسته که نیست از طرفی عاشق هم که نیست بگیم هر چی شما بگید قبول میکنه.. قطعا اون خواستگاری هر فردی بره یه سری معیار ها داره حالا از قضا معیارش این باشه ایا شما بازم ردش نمی کنید ؟


البته این سولایی که پرسیدم اصلا لزومی نداره جواب بدید... و بنده قصد دخالت در زندگی شخصی شما رو ندارم...فقط خواستم با طرح این پرسش ها اگه تونستم به شما کمکی کرده باشم.

از هم صحبتی با شما بسیار خوشحال شدم.و متوجه دنیای عجیب تر و متفاوت تر ادم ها شدم و واقعا باید به خالق این ادما افرین گفت.ان شالله هر تصمیمی می گیرید به امید خدا بهترین باشه.با ارزوی بهترین ها برای شما.

سلام به نظر من شما با توجه به گفته خودتون که خاستگارایتون بسیار زیادی دارین سطح انتظاراتتون بالاست، فقط یه نکته خواستم بگم که مثلا یکی ممکنه یک امتیاز پایینی پایینی داشته باشه ولی امتیاز دیگش خیلی بالا باشه به عنوان مثال شخصی پولدار و خوش اخلاق باشه ولی خوشگل نباشه یا خوشگل و پولدار باشه ولی با اخلاق نباشه اینها رو در نظر بگیرید که یک نفر همه ویژگیهای خوبو یک جا نداره، همون جور که میگن گل بی عیب خداست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط آی تک

سلام مجدد به دوستای مهربانم و ممنون از دوستای با محبتم واحد،فدایی یار و aloneman و بقیه دوستانی که لطف میکنن نظر میدن.


من دنبال شاهزاده با اسب سفید نیستم.فکر نمیکنم انتظار من غیرمنطقی باشه.حالا من خصوصیات اخلاقی و شخصیتی طرف مقابل رو که اهمیت بسیار زیادی دارن رو فعلا صرف نظر میکنم چون قبلا در یکی از پست هام گفتم که بیشتر جذب چه تیپ شخصیتی میشم.میرم سر تناسب تو معیارای دیگه:آیا انتظار زیادیه که من یه نفرو بخوام که تحصیلات و موقعیت شغلیش در حد خودم باشه ؟ و تیپ و ظاهرش هم به دلم بشینه.چیزی بالاتر از خودم که نمی خوام.

فدایی یار عزیز درسته منم مثل هر آدم دیگه ای یه سری نیازها دارم که فقط با ازدواج برطرف میشه مثل میل به دوست داشتن و دوست داشته شدن،نیاز جنسی،نیاز به استقلال،نیاز به تجربه حس مادری و....ولی با خودم فکر کردم و سنگامو با خودم وا کندم من اگه با یکی پایین تر از خودم ازدواج کنم شاید اولش واسم مهم نباشه ولی به مرور که آدم از تب و تاب میفته و عشقش مثل روزای اول ازدواج دیگه زیاد نیست مطمئنم از انتخابم پشیمون میشم و با خودم میگم من با این ازدواج به چی رسیدم؟واسه چی این آدمو انتخاب کردم؟

من بارها شده خواستم یه نفرو به عنوان همسر آیندم انتخاب کنم ولی تو مراحل آشنایی نتونستم تصمیممو عملی کنم. چرا باید فقط به خاطر اینکه ممکنه دیگه با بالاتر رفتن سنم موقعیت ازدواج واسم پیش نیاد خودمو مجبور به ازدواج با کسی پایین تر از خودم بکنم و بعد با پشیمونی حاصل از انتخابم هم خودم و هم طرف مقابل و هم خونواده های دو طرفو سرخورده و ناراحت بکنم؟

نمیدونم شایدم دارم اشتباه میکنم ولی من از مردی میتونم حرف شنوی داشته باشم و به مردی میتونم تکیه کنم که سنش از من بالاتر باشه،تحصیلاتش همسطح یا بالاتر باشه،موقعیت شغلیش هم نسبت به من همسطح یا بالاتر باشه.

خواستگاری داشتم که تو زمینه تحصیلات همسطح بودیم ولی درامدش نصف درامد من بود طوریکه نمی تونستم فکر کنم این مرد زندگیمه.

یا خواستگاری داشتم دکترا داشت ولی قدش از من کوتاهتر و خواستگارهای دیگه که هر کدوم به دلایل مشابه رد شدن.

خواهشا نگین تحصیلات مهم نیست یا قد و ظاهر مهم نیست.اینا همش شعاره یا حداقل برای من شعاره.

بعضیا میگن باید یه نفرو فقط به خاطر خودش بخواهیم و به خاظر خودش باهاش ازدواج کنیم ولی سوال من اینه آیا قیافه،قد،تحصیلات،شغل،اخلا ق...چیزی جدای از اون شخص هستند؟نخیر اون فرد متشکل از همه ایناست پس همین چیزا مارو راغب به ازدواج با یه آدم میکنه یا از ازدواج با اون شخص منصرف میکنه.

راستش من قصد داشتم سال پیش بلافاصله بعد از ارشدم،دکترا هم شرکت کنم ولی دیدم واقعا داشتن مدرک دکترا منو تو انتخابم سخت گیرتر میکنه و موقعیت شغلیم هم خیلی بالاتر میره و نخواستم خودمو بیشتر تو ازدواج سردرگم کنم.

همونطور که اغلب آقایون دوس دارن همسرشون از نظر موقعیت اجتماعی و تحصیلات و سن و باقی چیزا از خودش پایین تر باشه تا احساس اقتدار و مردونگی بهشون دست میده.منم فقط زمانی میتونم واسه شوهرم زن واقعی باشم و از صمیم قلب دوسش داشته باشم که از این جهات از من بالاتر باشه.وگرنه اگه با فردی پایین تر از خودم ازدواج کنم میدونم که همسرمو از صمیم قلب و عاشقانه دوس نخواهم داشت و فقط یه زندگی کسالت بار رو تحمل خواهم کرد.

حاضرم مشکل تنهایی و تجرد رو حتی تا اخر عمر تحمل کنم ولی یه زندگی مشترک یک نواخت و بدون علاقه قلبی رو تجربه نکنم.

خیلی از دوستان مثل خاله قزی و بقیه مثالهایی زدند از خانمهای اطرافشون که حاضر به ازدواج با پایین تر از خودشون شدن و خوشبختن و یا اینکه مجرد موندن و الان پشیمونن.به نظر من هر آدمی منحصر به فرده و ظرفیت و آستانه تحمل آدمها با هم فرق داره.شاید همسر آقای خاله قزی خانم بسیار بزرگوار و با مناعت طبع بالایی هستن که هیچ وقت امتیازهای خودشون رو به رخ همسرشون نکشیدن ولی راستش من نمی تونم در آینده در برابر همسرم انقد متواضع باشم.در مورد اینکه شاید بعد از یک سنی از مجرد موندنم پشیمون بشم شاید در آینده بعضی اوقات احساس تنهایی اذیتم بکنه ولی این احساس قابل تحمل تر هست نسبت به احساس پشیمونی از ازدواج با پایین تر از خودم.

شاید سرنوشت منم مجرد موندن تا آخر عمر باشه
بازم ممنون از دوستای عزیزی که لطف میکنن و تاپیکم رو جواب میدن :72:

---

با سلام
میگویند در خانه اگر کس است یک حرف بس است.
این پست شما از بهترین پستهایی بود که در چند ماه اخیر در تالار همدردی مطالعه کرده ام ولی بیشتر از این خوشحال شدم که با توجه به طرز فکر صحیحی که در این باره دارید تحت تاثیر راهنماییهای اشتباه و گاها توهین آمیز بعضی از کاربران قرار نگرفتید و عقیده تان را تغییر ندادید.
فکر میکنم با ادامه این تاپیک تنها چیزی که نصیبتان میشود باز هم نظراتی از همان قبیل است، تصمیمش با خودتان.
مخصوصا از خواندن پاراگرافهای 9 و 10 پست شما خیلی لذت بردم.
موفق باشید.
مطمئنا با چنین درایتی موفق خواهید بود.

سلام.

دخترها از نظر رشد عقلی و جسمی و بلوغ فکری و اجتماعی تا یه سن مشخصی از پسرها حدودا 4-5 سالی جلو هستن. به خاطر اینکه در دوران جنینی و ... به خاطر یه سری هورمون ها

و ... این اتفاق براشون میافته. این یه واقعیت پزشکی و علمی هست.

در شرایط کلی اینکه میگن یه دختر باید با یه پسر با سن بالاتر از خودش ازدواج کنه به دلیل اینه که اطمینان حاصل بشه اون پسر به اندازه ی کافی مغزش و نحوه ی استفاده از مغزش رشد

کرده که بتونه از نظر درک و شعور و به کار گیری مغز به دختر برسه. واقعیت علمیه و از قدیم هم به صورت تجربی چنین فکری ایجاد شده که پسر باید از دختر در ازدواج صد درصد بزرگ باشه.

کاملا هم درست.

اما آدمها با هم فرق دارن و نمیشه یه نسخه واحد برای همه پیچید. ممکنه دختری یا پسری تو شرایط طبیعی بزرگ نشده باشه مثلا اگه پسری هم سن تو دقیقا تو شرایطی که تو بزرگ

شدی رشد کرده باشه اینو مطمئن باش که تو واقعا از اون بالاتری. مهم نیست تو تحصیلات بالاتر باشه قد و هیکل و ... من دارم در مورد درک و شعور حرف میزنم. ازدواج با چنین فردی صد

درصد تو رو افسرده خواهد کرد. انگار تو مادرشی و اون مدام رفتارهای بچه گانه انجام خواهد داد و تو از چنین ازدواجی پشیمون میشی. قول هیکل و تحصیلات و قد و تیپ رو نخور.

ولی یادت باشه هر آدمی تو شرایط خودش زندگی کرده و ممکنه پسری باشه که هم سن تو باشه اما از نظر درک بتونه با توکنار بیاد.

واسه همینه که موردای زیادی دیده میشه که حتی پسر سنش از دختر پایین تره ولی از نظر درک همپای اونه و واقعا مشکلی با هم ندارن. البته جای صحبت زیاده ولی من کاری ندارم که چرا

خوبن و ... ادای با سوادا و مشاورا رم در نمیارم دارم میگم اینکه یه آدمی در کنار آدم دیگه خوب و خوشه دلیل داره و الکی و شانسی نیست. شاید اصلا اون دختر و پسر که پسر از سن

کوچکتره تو شرایطی ان که مثلا ممکنه دختر فرزند اول خانواده باشه و پسر فرزند آخر و از اینکه دارن با هم زندگی میکنن احساس خوشبختی میکنن.

قد و هیکل و ... معیارهای توئه . خیلی هم خوبه و من هم چنین معیارهایی رو قبول دارم. اما فرصت زندگی با یه پسر با کمالات عقلی و درکی رو به خاطر سنش از دست نده. من فقط

میخواستم همینو بهت بگم که به راحتی رو معیار سن رد نکن. کمی بهش فرصت بده تا اون پسر رو بشناسی و متوجه بشی که چقدر بارشه. اگه دیدی بچه اس رد کن بره.

خودت فرزند چندم خانواده ای؟

سلام به همه اعضای همدردی و تشکر مجدد بابت وقتی که برای من اختصاص میدین.

آقای فدایی یار بزرگوار ممنونم از نظر مفیدتون.من به هیچ وجه از سوال و نظرات شما یا بقیه دوستان ناراحت نمیشم چون اینجا اومدم تا از نظرات همه استفاده کنم.اگه قرار بود که همه با من همفکر باشن که اصلا نیازی به زدن تاپیک نداشتم.

ممنونم که منو درک میکنید و به من حق میدین که معیارای مادی از قبیل تحصیلات و قدو....جز آیتم های مهمم برای ازدواج باشه.راستش منم با شما حتی در مورد نوع دانشگاه موافقم.البته امیدوارم سوتفاهم پیش نیاد و دوستایی که در دانشگاههای غیردولتی تحصیل کردن از حرفم ناراحت نشن بله منم قبول دارم که چه بسا افراد خیلی باهوش و باسواد در دانشگاه هایی غیردولتی و افراد کم هوش و بیسواد در دانشگاههای دولتی داریم.ولی من یکی دو مورد از خواستگارهام فارغ التحصیل از دانشگاه ازاد بودن و با دو سه جلسه صحبت باهاشون کاملا متوجه سطح هوششون میشدم.یا زمانیکه با هم از طریق اس ام اس یا چت گفتگو میکردیم متوجه غلط های املایی فاحش میشدم.یا حین صحبت با هم گاهی معنی بعضی کلمات رو نمیدونست و مجبور میشدم توضیح بدم.میدونم داشتن غلط املایی تاثیری تو زندگی مشترک نداره فقط خواستم نظرم رو نسبت به جمله ای که شما در مورد نوع دانشگاه و مدرک تحصیلی فرمودین بگم.


در مورد بالارفتن سن ازدواج هم بله من کاملا گفته شمارو قبول دارم و میدونم در شرایط کاملا مشابه بین من و یه خانم کم سن تر ،خیلی از آقایون اون خانم کم سن تر رو انتخاب خواهند کرد و اصلا بحثی توش نیست ولی همونطور که گفتم من به هر قیمتی حاضر به ازدواج نیستم و فقط برای اینکه در بازار رقابتی ممکنه دخترای کم سن تر گوی سبقت رو از من بربایند حاضر نیستم با کسی پایین تر از خودم ازدواج کنم.(عجب جمله قصاری گفتم ):311:


در مورد سن مناسب برای بارداری هم بازم با شما موافقم و پزشکا بهترین سن برای بارداری رو برای یه خانم 24 سال در نظر میگیرن و من همین الآنشم دو سال از این سن تجاوز کردم.ولی هدف من به شخصه از ازدواج کردن صرفا بچه دار شدن نیست.هدف اصلی من اول احساس آرامش و امنیتی هست که با حضور یه نفر تو زندگیم به عنوان همسر بهش دست پیدا میکنم.و بچه دار شدن شاید جز اخرین اهدافم از ازدواج کردن باشه.

با اینکه علاقه زیادی به بچه ها دارم ولی حتی اگه تو سی سالگی هم ازدواج کنم بلافاصله بچه دار نخواهم شد چون اولا به نظرم زن و مرد اول باید به شناخت زیاد از هم طی سالهای اول ازدواج برسند و زندگیشون ا ز نظر عاطفی و اقتصادی به یه ثبات نسبی برسه و بعد از اینکه هر دوشون امادگی برای پدر و مادر شدن رو کسب کردند با برنامه ریزی قبلی اقدام به بچه دار شدن بکنند.

دوما اینکه تو شرایط امروره کمتر کسی پیدا میشه که تمایل به داشتن تعداد زیادی فرزند داشته باشه و خود من به شخصه داشتن یک فرزند رو کافی میدونم و میتونم این یه فرزند رو حتی تو 35-34 سالگی هم بدنیا بیارم البته کاملا تحت نظر پزشک و با کنترلهای لازم تا احیانا مشکلاتی که ممکنه برای بارداری تو سنین بالا اتفاق بیفته برام رخ نده. تو بستگانمون هم داریم که تو 35-36 سالگی تحت نظر پزشک باردار بودن و بچه های سالمی هم بدنیا اوردن.


شاید بگین اون وقت تفاوت سنی ما با بچمون زیاد میشه.به نظرم این تفاوت سنی و شکاف نسلی برای نسل های قبل از ما بود که پدر مادرامون زیاد به روز و تحصیلکرده نبودن ولی جوونهای امروزی فکر میکنم حتی با اختلاف سنی زیاد با بچه هاشون میتونن درکشون کنند.لازمه که بگم تو خونواده ما، من و برادرام اختلاف سنی کمی با پدر مادرامون داریم و پدر و مادرم تو سن خیلی کمی ازدواج کردن ولی وقتی خودمو با دوستانم که اختلاف سنی زیادی با والدینشون دارم مقایسه میکنم می بینم شاید اگه منم اختلاف سنیم با پدر مادرم زیاد بود باز زیاد به مشکل برنمی خوردیم.


در مورد اشتغال هم باید بگم درسته من خودم شاغلم ولی اصراری به شاغل بودن ندارم.اتفاقا چند هفته پیش یکی از دوستام که میخواست تازه بره سرکار این جمله رو از من پرسید و منم بهش گفتم اگه واقعا همسرت دوس نداره نرو سر کار.یه خانم حتی اگه عاشق کارش باشه بازم باید قبول کنیم که این اشتغال ممکنه باعث فرسودگی و شکستگی زودرسش بشه.منم اگه با کسی آشنا بشم که از هر نظر مطابق معیارام باشه و بتونه هزینه زندگی مشترک و خواسته های مادی منو برآورده کنه از خدامم هست که نرم سرکار. من چون استقلال مادی دارم خیلی برای خودم خرید میکنم اگه بتونه نیازهای منو برآورده کنه من مشکلی با این قضیه ندارم. اتفاقا این طوری بیشتر میتونم وقتمو برای همسرم و آرامش هر دومون اختصاص بدم.



آقای alneman ممنونم از پیگیری تاپیکم.بله منم قبول دارم کسی پیدا نمیشه که همه معیارارو در حد اعلا با هم داشته باشه.منم مثلا یه آقایی با مدرک دکترا و با درآمد بالای چند ملیون و با اخلاق معصومین (ع) و با قیافه خارق العاده نمی خوام.یه آقایی با تحصیلات ارشد و با کار ثابت و درامدی نزدیک به خودم یا یکم بالاتر و با قیافه معمولی ولی خوش تیپ و خوش صحبت و مودب واسم کافیه البته با در نظر گرفتن اینکه ایشونم مثل من و مثل بقیه آدمها هم خصوصیات شخصیتی خوب دارن هم بد.

ولی من برای خودم یه سری خط قرمزها دارم و کسی این خصلتای منفی رو داشته باشه من صد در صد ردش میکنم مثل خسیس بودن،کاری نبودن،عدم کنترل نگاه،شکاک بودن.به نظرم اگه مردی یکی از این چهار خصلت منفی رو داشته باشه به درد زندگی نمیخوره.از نظر روانشناسی هم ثابت شده این چهار خصلت تقریبا درمان ناپذیر یا به سختی قابل درمان شدن هست.


در مورد ظاهر هم یه چیزی بگم چون تو این سایت خیلی خوندم که بعضی از آقایون میگن ما خوش قیافه نیستیم و میترسن مورد پسند طرف مقابل نباشن.باید بگم چهره یه آقا،صرفا برای خانم ها اهمیت نداره.مثلا برای خود من یه چهره معمولی ولی خوش لباس و مرتب و مردونه قابل قبولتره تا یه آقای خیلی خوش قیافه ولی نامرتب و شلخته.




آقای اثر راشومون بزرگوار از اینکه تو تاپیک من نظر خودتون رو فرمودین تشکر میکنم.همچنین از ابراز لطفتون ممنونم.
من هم امیدوارم بتونم کیس مورد نظرم رو پیدا کنم ولی اگه نشد هم همون تجرد همیشگی رو انتخاب خواهم کرد به دلایلی که قبلا گفتم.


شکوه عزیزم از نظر ارزشمند شما هم ممنونم.

بله منم قبول دارم که چه بسا افرادی با سن بالا که خیلی به بلوغ فکری نرسیدن و افرادی که با داشتن سن کم کاملا پخته و سنجیده عمل میکنند.ولی اینا جز استثناها هستن و اغلب این طوری هستش که افراد با سنین بالاتر معمولا از نظر شخصیتی و فکری بالغ تر از افراد کوچیکتر از خودشون هستن.


این اختلاف همین طور که شما هم فرمودین در مورد دختر و پسر کاملا مشهوده.شما رفتار یه دختر 18 ساله و یه پسر 18 ساله رو در نظر بگیرین.در بیشتر موارد تاکید میکنم در بیشتر موارد،رفتار دختر خیلی سنجیده تر از پسر همسن خودش هست.


من خواستگارای همسن یا یکی دو سال بزرگتر هم داشتم و شاید تو یکی دو جلسه اول، ادم خیلی متوجه ناپختگیشون نشه چون این جلسات معمولا با آمادگی زیاد تشکیل میشه و اون آقا حرفاشو از قبل آماده کرده ولی وقتی یکم از اشنایی گذشته کاملا متوجه ناپختگی ایشون شدم البته اصلا این عیب برای اون اقا محسوب نمیشه بالاخره این تفاوتی هست که بین دختر و پسر از نظر بلوغ فکری وجود داره.شاید همین اقا اگه با یه دختر 20 ساله اشنا میشد اصلا دچار مشکل نمیشدن ولی با من چرا.

در جواب سوالتون:من فرزند آخر خونواده هستم و دو تا برادر بزرگتر از خودم دارم.من تو جمع دوستام یه دختر خیلی شوخ و شیطونم که رفتارام تو این جور جمع ها همون در حد سن خودم هست.ولی در مورد ازدواج، با تجربه های مختلفی که از خواستگاری و آشنایی ها داشتم دیدگاه،افکار،علایق و سلایق خودم رو با آقایون 30-35 ساله بیشتر همسو می بینم تا با آقایونی کمتر از 30 سال.

- - - Updated - - -

..خواستگاری داشتم که تو زمینه تحصیلات همسطح بودیم ولی درامدش نصف درامد من بود طوریکه نمی تونستم فکر کنم این مرد زندگیمه.یا خواستگاری داشتم دکترا داشت ولی قدش از من کوتاهتر و خواستگارهای دیگه که هر کدوم به دلایل مشابه رد شدن....من فکر میکنم شما دچار خود بزرگ بینی هستید، میگید ارشد دارم خب ارشد داشتن تو این دوره کار سختی نیست و هر کس با هر ضریب هوشی میتونه بگیره فقط باید براش وقت بزاره، میگید خوشگلم اینهمه دختر خوشگل تو این مملکت ریخته مگه تو تنهایی که اینقدر به خودت میبالی، شاید از دید خیلیها اصلا خوشگل هم نباشی چون سلیقه ها متفاوته، با این طرز تفکر شما اون زن فضا نورد ایرانی باید شوهرشو طلاق بده و دیگه هیچ وقت هم ازدواج نکنه چون فکر نکنم به این سادگیا شوهری بالاتر از خودش گیرش بیاد، من فکر میکنم شما دنبال شوهر نیستید دنبال پز و نمیدونم از این حرفا هستید، اگه با این وضع ازدواج کنید حتما با شوهرتان به مشکل می خورید چون حتما یه ایرادی توش پیدا می کنید که خودتونو بالاتر بگیرید، من فکر میکنم شما باید یه چند سالی صبر کنید تا شاید یکم پخته تر بشین باید تو جامعه باشید و با آدمهایی مختلف ارتباط برقرار کنید، دانشگاهی هم که درس میخونی فقط چندتا ضرب و تقسیم یادت میدن پس زیاد رو اینکه آدم تحصیل کرده و دانایی هستی حساب نکن، احتمالا تو یک خانواده و ناز و نعمت بزرگ شدی و مامانت زیاد قربون صدقت میره که اینقدر به خودت میبالی،

سلام مجدد خانم ای تک ممنونم.خب خدا رو شکر خیالم راحت شد.یه چیز بگم این قضیه غلط املایی ؟! اتفاقا برای منم مهم بود و هست ولی واقعا برای ازدواج بهش فکر نکرده بودم... خیلی وقتا از روی ایمیل نوشتن یا پیامک یا .... منم متوجه این اشتباهات فاحش میشم و یکم توی ذوقم میخوره.... البته که غلط املایی هیچ تاثیری توی زندگی نداره...من متوجه منظورتون شدم از چه جهت براتون مهمه..برای منم از همون جهت مهمه...واقعا جالب بود...

به نظر منم در شرایط مشابه دختران کم سن قطعا خواهان بیش تری دارند ولی خب جملتون جالب بود.. دیگه تصمیم گرفتید...

راجب بارداری و بجه دار شدن حقیقتا کاملا این حدسو زدم دقیقا این طرز فکرو داشته باشید با این حال توی پیام قبلیم که حداقلشو گفتم و گر نه همینو حدس میزدم.. حرف من روی اختلاف سن با فرزندان نیست که دلایل منطقی خودتون رو هم اوردید... من میگم یک بچه ریسکش بالاست(چون خودتون هم میگید با این شرایط یک فرزند)...درسته از نظر مالی براش توی خانواده قطعا هیچ کمبود و مشکلی نیست و... ولی به نظرم تک فرزندی بچه ای که تجربه ی زندگی با خواهر و برادر رو نداشته باشه ممکنه در اینده دچار کمبود هایی دیگه بشه... از طرفی خدا ان شالله همه رو حفظ کنه..ولی وقتی ادم یک فرزند داره اگه خدایی ناکرده اتفاقی براش بیفته دیگه چطوری میخواد دلشو تسکین بده ؟(اخه این اتفاق رو یکی از نزدیک ترین نزدیکانم تجربه کرد که میگم)....اصلا یه چیز دیگه قبول دارید ادم سنش که میره بالا میگن بچه عصای پیری هستش ...فرزند صالح...ان شالله که بازم هیچ پدر و مادری محتاج فرزندش نشه..ولی کسانی که به کهولت سن می رسند وقتی یک فرزند دارند ممکنه اون فرزند نتونه تنهایی جور اینا رو بکشه و ناچار شه اونا رو راهی خانه ی سالمندان کنه... اصلا اینم نه... گیریم این اتفاق ان شالله نیفته.. . به هر حال نمیخوام تلخ صحبت کنم..ولی به هر حال مرگ برای همه اتفاق می افته... فکر میکنم وقتی فرزند تنها باشه بازم نتونه تنهایی غم فراغ والدینشو تحمل کنه ولی وقتی خواهر یا برادر داشته باشه به هم دیگه میتونند تسلی بدند...

بر خلاف ایده ی شما راجب زمان فرزند دار شدن که درست حدس زدم...واقعا فکر نمی کردم راجب کار این قدر خوب و راحت کنار بیاید...واقعا خیلی خوبه... فکر می کردم اینو دیگه هیچ مدله راضی نشید.... ان شالله همرستون از نظر مالی اون قدر شما رو تامین کنه که نیاز به کار نداشته باشید.. اخه بعضی خانم ها هستند بازم دیدم که میگم...میگن که من حتی اگه از نظر مالی تامین باشم میخوام برم سر کار ! نمیتونم توی خونه بشینم ؟!


راجب شن بله درسته یه دختر 18 ساله و یه پسر 18 ساله خیلی رفتار های متفاوتی میتونند داشته باشند ولی از یک سنی به بعد دیگه این اختلاف تموم میشه...مثلا سن 28 به بعد که دیگه حتمی هستش به نظرم و شخصیت هر دو کامل شکل گرفته..و اگه یه پسر 28 ساله رفتارش پختگی نداشته باشه فکر نمیکنم بخواد تا چند سال دیگه هم اتفاق خاصی بیفته... ولی در رفتار های یه پسر مثلا 18 تا 28 قطعا کلی میتونه فرق کنه.و توی اون بازه ها به نظرم بیش تر اختلاف سن مطرح هست و ضروروی.

من فکر میکنم برای بعضی ها داره سو تفاهم پیدا میشه...یا تاپیک شما رو کامل نخوندن یا چی میدونم... به هر حال هر ادمی میتونه ارزش هایی برای خودش داشته باشه که شایدم لزوما درست یا غلط نباشه ولی برای خودش قابل احترام باشه.و دیدگاه شما هم راجب ازدواج از این قاعده مستثنی نیست.
.
.
.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط aloneman

..خواستگاری داشتم که تو زمینه تحصیلات همسطح بودیم ولی درامدش نصف درامد من بود طوریکه نمی تونستم فکر کنم این مرد زندگیمه.یا خواستگاری داشتم دکترا داشت ولی قدش از من کوتاهتر و خواستگارهای دیگه که هر کدوم به دلایل مشابه رد شدن....من فکر میکنم شما دچار خود بزرگ بینی هستید، میگید ارشد دارم خب ارشد داشتن تو این دوره کار سختی نیست و هر کس با هر ضریب هوشی میتونه بگیره فقط باید براش وقت بزاره، میگید خوشگلم اینهمه دختر خوشگل تو این مملکت ریخته مگه تو تنهایی که اینقدر به خودت میبالی، شاید از دید خیلیها اصلا خوشگل هم نباشی چون سلیقه ها متفاوته، با این طرز تفکر شما اون زن فضا نورد ایرانی باید شوهرشو طلاق بده و دیگه هیچ وقت هم ازدواج نکنه چون فکر نکنم به این سادگیا شوهری بالاتر از خودش گیرش بیاد، من فکر میکنم شما دنبال شوهر نیستید دنبال پز و نمیدونم از این حرفا هستید، اگه با این وضع ازدواج کنید حتما با شوهرتان به مشکل می خورید چون حتما یه ایرادی توش پیدا می کنید که خودتونو بالاتر بگیرید، من فکر میکنم شما باید یه چند سالی صبر کنید تا شاید یکم پخته تر بشین باید تو جامعه باشید و با آدمهایی مختلف ارتباط برقرار کنید، دانشگاهی هم که درس میخونی فقط چندتا ضرب و تقسیم یادت میدن پس زیاد رو اینکه آدم تحصیل کرده و دانایی هستی حساب نکن، احتمالا تو یک خانواده و ناز و نعمت بزرگ شدی و مامانت زیاد قربون صدقت میره که اینقدر به خودت میبالی،

---

با سلام و احترام
بنده پاسخ شما را به مراجع مطالعه کردم. دلسوزی شما را فهمیدم. نگرانی اتان را برای مراجع متوجه شدم. وقتی و انرژی و احساسی که برای کمک به ایشون خرج کردید کاملا مشخص هست.

اما نکته ای بگویم.
ما به غیر از محتوای ارزنده باید به شکل کارمان هم توجه کنیم.
شما اگر بهترین و خوشمزه ترین و گواراترین نوشیدنی دنیا را در آفتابه بریزید و به میهمانان خود بدهید آنها را ناراحت و طرد خواهید کرد. پس هدف و محتوا اصلی هست. اما شکل و ظرف کارهم خیلی خیلی مهم هست.

شما تند، کنایه آمیز و با حسی شبیه عصبانیت و به صورت امری و .... مراجع را خطاب قرار دادید. لذا مراجع حق دارد مفهوم نهفته در پاسخت را به سادگی نتواند بپذیرد .
البته من به این مراجع خاص کار ندارم ممکن است ایشون متوجه منظور شما بشوند و هدف شما را درک کنند. لیکن روش صحیح راهنمایی را گفتم.
ما در تاپیک آفت احتمالی در کار مشاوره موارد بیشتری از این دست را دقیقا توضیح داده ایم.

با سلام و درود خدمت مدیر همدردی و سپاس بابت راهنمایی های خوبتون ، باید خدمتتون عرض کنم که من نه مشاور هستم و نه هم تخصصی تو این زمینه دارم ، من به عنوان یک کاربر معمولی نظرمو گفتم ، ببخشید اگر تند و نامناسب صحبت کردم من خودم هم با کوله باری از مشکلات که روز به روز بهش اضافه میشه اینجا اومدم و انتظار دارم دوستان و کسانی که تخصصی تو زمینه مشاوره یا تجربه ای مشابه مشکلات منو دارند ،کمکم کنند.
و اما....
آی تک جان شما برای مشاوره و همدردی اینجا اومدین ولی با تند خویی کاربرایی مثل من مواجه شدین من از جانب خودم متاسفم و عزر میخوام(عذر ! نمیدونم کدوم درسته آخه هر جا یه چیزی نوشته! اینا هم با این زبانشون ایششش...) ، شما حق دارین درباره آینده و سرنوشت خودتون تصمیم بگیرین و به کسی هم مربوط نیست ، من فقط به عنوان یک دیدگاه مخالف شما نظر دادم و گفتم شاید بتونه به تصمیم گیری بهتر کمکتون کنه ، نوع انتخاب و تصمیم گیری شما متاثر از خانواده ، فرهنگ و جامعه (دوستان ، فامیل ،دانشگاه و...) شماست ، مثلا چقدر به دین و اعتقادات ، ثروت ، تحصیلات ،زیبایی و.... طرف اهمیت بدین و هر کدوم در چه اولویتی برای شما قرار بگیره ،یک مساله ای که هست اینه که ممکنه یکی عاشق شما باشه و سالها شما همه فکرش بوده باشین و شما هم بدون اینکه قانعش کنین که به درد هم نمی خورین جواب رد بهش بدین و دیگه هم تحویلش نگیرین ، البته اینی که گفتم منطق نیست ولی عشق چیزیه که وجود داره..... بر منکرش لعنت ، البته نمیگم که خدایی نکرده شما همچین کاری با کسی کردین ولی انسانها باید به احساسات هم احترام بزارن و شما هم این احتمالو بده که بعضی از این صد نفری که خاستگاریتون اومدند عاشقتون بودند .