دوست دارم نامزدی ام را به هم بزنم.دوست دارم مجرد بمانم

سلام.من 27 سالمه و بعد از یک دوره یک و نیم ساله ی آشنایی در محل کار با همکارم نامزد شدیم.همه چیز خوب و به ظاهر آروم هست و من به این آقا بسیار هم علاقه مند شده ام و مورد مناسبی هستن و گاهی فکر میکنم باید خدا رو شکر کنم.اما...واقعا بر حسب شرایط روحی و تربیتی خودم حس میکنم بهترین کار مجرد بودنم هست.احساس میکنم تربیت درستی نشدم و حتما در آینده به نامزدم و زندگی مشترکم ضربه روحی بدی میزنم.من تحصیلکرده و بسیار باهوشم و در مقطع دکترا درس خوندم.ظاهر متوسط و شاید خوبی هم دارم.اما خاطره اولین تنبیه بدنی که از پدرم به یادم مونده مربوط به پنج سالگیم و جلوی خانواده مادربزرگمه.یعتی توی جمع.اساسا پدرم موقع عصبانیت مرد خشنی بوده و کنترل کلامی و رفتاری نداشته که حتی مادرم رو هم به باد کتک میگرفته.اما از وقتی عقلم رسیده ندیدم دیگه دست روی مادرم بلند کنه و انگار همه چی شیفت شده روی من.اینطور عادت شده بود توی خونه که مادرم هم ازم ناراحت میشد بعد از اومدن بابام بهش گزارش ماوقع رو میداد و الی آخر.یادمه یکبار پدرم سر همین عادات من رو نشوند روی مبل و انقدر توی گوشم زد تا از بینیم خون اومد.حاصل این شد که من یک فرد کاملا عصبی و متوقعم.گاهی موقع دعوا و اختلاف اصلا کوتاه نمیومدم حتی اگه بدترین رفتار باهام میشد و بهم میگفتن حاضرجواب.حتی گاهی خشم خودم رو روی برادر کوچکترم خالی میکردم.این مسایل هنوز هم ادامه داره.با اینکه دکترا گرفتم و به قول خودشون باعث افتخارم فحاشیها و گهگاه کتکها هست و منم جدیدا یکی دوبار خودمو زدم و وسایل رو میزم و شکستم.حتی با مادرم نمیتونم درد و دل کنم و احساس تنهایی دارم.مثلا سال گذشته من و برادم شریکی با هم یه ماشین مدل بالا خریدیم.اینم بگم که احساس میکنم از پدرو مادرم بیشتر دوستش دارم. چون دلم میخواست برادرم سربلند باشه به کل فامیل به درخواست من گفتیم ماشین برای برادرمه.حالا پدرم میگن اون ماشین که مال برادرته.توانشو نداره پولی به تو پس بده و دیگه پولی که بخشیدی یعنی بخشیدی!!من هم گفتم ما شریک شدیم من نبخشیدم.پولی هم نخواستم.استفاده ای از ماشین هم نمیکنم و واقعا ماشین دست ایشونه.اما خواستم به حقوق من اقلا توی حرف احترام گذاشته بشه.سر همین مساله با مادرم دردو دل کردم که حرف بابا اشتباهه اما جوابم باز دادو بیداد بود و اینکه من پول دوستم و بعدشم انواع اهانتها به نامزدم که تازه دو ماهه نامزد کردیم که ایشون به تو یاد داده و توهین و فحاشی بهش.و باز هم زنگ زدن به پدر و ....احساس میکنم نه خودم سالمم نه خانوادم.احساس خوبی به مادرم ندارم و غیر از انجام کارها و رسیدگی هاش توی هیچ زمینه ای نمیتونم روش حساب کنم.این رو هم بگم مثلن سه چهار ماه پیش ، قبل نامزدیم چند شب بود دچار بیخوابی میشدم ،فکرم خیلی مشغول درس و خواستگاری و غیره بود و شبها با گوشی موبابل یا لب تاپم میرفتم سایتهای مختلف که دیدم یه شب پدرم با ساطور آشپزخونه وایستاده بالای سرم و گفت توی اینترنت دنبال شوهر میگردی الان میکشمت که من جیغ کشیدم و تا صبح میز اتاقمو گذاشتم پشت در تا تونستم بخوابم.البته اینم بگم که کلا شکست و تحقیر توی زندگیم زیاد بوده.همه رو سپردم به ناخوداگاهم و اینطوری نیست که هرروز بهشون فکر کنم اما اثراتشون هست و نظرم اینه نمیتونم خانواده داشته باشم و دوست دارم تنها زندگی کنم.حتی موقع خواستگاری به نامزدم گفتم قید ازدواج رو زدم.ازم علت خواست که جوابای مبهمی دادم.اما بعد ازم مهلت آشنایی خواست که بهم علاقه مند شد و وابستگیو علاقه مندی خودم و حالا احساس مسیولیتی که بهش دارم.واقعا حس مسیولیتی که بهش دارم اینه که الان که به قول خودش همه زندگیشم چه طور بگم حرفم همون حرف اوله.انقدر شل کن سفت کن دراوردمو جواب قاطع ندادم که حالا نامزدیم.تازه میخوایم تاریخ عروسی هم مشخص کنیم...نمیدونم شایدم میخواستم به خودم فرصت بدم.اما بازم میگم من ادم تنها نشستنو کتاب خوندن کنار پنجره ی یه اپارتمان کوچیکم.بدون هیچ خانواده یا دوستی.کمکم کنید

َسلام خیلی از خوندن مشکلتون ناراحت شدم.ادمها نمیتونن خانوادشونو انتخاب کنن به شخصه خیلیا رو دیدم که احساسی مثل شما داشتن به هرحال نمیشه تغییرش داد.اما در مورد نامزدتون میبینم که شما انقدر شخصیت دوست داشتنی در نظرش بودین که بهتون علاقه مند شده سعی کنید به این علاقه بها بدین وبذارین ارتباط دوطرفه شکل بگیره شاید عشق شکل بگیره اونوقت زندگیتون زیبا تر میشه خود منم مثل شما بودم قبل ازدواجم درگیری های خانوادگی زیاد داشتیم همش احساس میکردم که نباید ازدواج کنم به خاطر مشکلاتی که بوده ولی در نهایت با عشقم ازدواج کردم و هیچ وقت پشیمون نشدم چون با اون همیشه هستم و ورق جدیدی از زندگیم برام باز شده که تو تک تک لحظاتش ارامشو حس میکنم.دوست عزیزم به حرفام فک کن وبه فکر اینده باش و گذشترو بذار تو همون گذشته بمونه.

دوست عزیز، با به هم زدن نامزدیتون مشکل حل نمی شه. بدتر میشه.
شما که دختر باهوش و عاقلی هستید بهتره در این زمینه منفعل عمل نکنید. ازدواج نکنم و به همین شیوه ی زندگی ادامه بدم یعنی منفعل بودن.

می تونی ازدواج کنی و از این شرایط و خانواده ناسالم جدا بشی. بعد هم به کمک روانشناس و روانکاو برای درمان اقدام کنی و زندگی خوبی داشته باشی. ترس و تردیدهات اشتباهه. تسلیمشون نشو.

سلام
کسی که تو 27 سالگی دکترا داره، شاغل هست و اینقدر سخاوتمند و همین طور با عرضه هست که می تونه با برادرش شریکی ماشین بخره، پس توانایی حل سایر مشکلات رو هم داره. من نظر شخصیم اینه که شما که اینقدر از خانوادتون آسیب دیدین می تونین همون قضیه ادب از که اموختی رو رعایت کنید و هم همسر خوبی بشین و هم مادر خوبی.
اما این فشاری که الان حس میکنی هم طبیعی هست و برای تشکیل خانواده و بهبود وضعیت روحی تون و همین طور فراموش کردن خاطرات بد کودکی نیاز به مشاوره حضوری دارین. به کمک یک روانشناس یا روانزشک مجرب می تونی همه این حس های بد رو کم رنگ و کم رنگ ترش کنی و در کنار یه شریک خوب، خاطرات جدید و زندگی جدید و دوست داشتنی بسازی. مهارت هایی هم لازمه ی زندگی متاهلی هست می تونی با مطالعه و به کمک مشاور و همین طور نامزدت یادبگیری.
فقط از نامزدت زمان بخواه. تا دوره مشاوره هات تموم نشده تاریخ عروسی رو مشخص نکنید.:72::72:

سلام به دوستان خیلی مهربونی که با وجود همه درگیریهایی که دارن هنوز هم میتونن وقتشونو که با ارزشترین داراییه هر فردیه بی هیچ چشمداشتی به دیگران اختصاص بدن و این واقعن جای قدر دانی و تشکر داره.
متاسفانه به دلیل شرایط کاری و درسی که برام پیش اومده اصلا شرایط مراجعه حضوری رو حداقل تا چند ما دیگه ندارم.و امیدوار شدم از اینکه بتونم از راهنماییهای شما بهره ببرم.
واقعیت اینه که من اصلا اخلاقهای خوبی ندارم.همیشه دوست داشتم اولین باشم و خیلی مطرح.حتی تو روابط بین فردیم.اما خب همیشه هم موفق نبوده و خیلی جاها کناره گرفتنم.شاید علتش تحقیرهایی باشه که دیدم.شاید هم این رفتارها باعث شده خانوادم بخوان تحقیرم کنند.مثلا خیلی کم دیدم که با برادرم این رفتارو داشته باشند.کافیه من قبل از اومدن به خونه با یکی از دوستام جایی باشم کوچکترین چیزی که بشه میگن عقده ای دوستات تحویلت نگرفتن!!یا بهترین دوست من رو میشناسن و تا حرفی ولو بیربط پیش میومد میگفتن از فلانی یاد گرفتی یه بار دیگه پاشو بزاره اینجا میریم دم خونش!!حتی توی این سن!حالا هم که نامزدم شده اسباب تحقیرم.قصد جسارت ندارم ببخشید اما مادرم میگه شوهرت دهاتیه پولهاتو میخوای بدی به اون!!!اما خدا شاهده من هیچوقت پول برام مهم نبوده.حتی بی هیچ.چک و سفته ای یکبار دو ملیون به یکی از همکارها قرض دادم و حتی انتظار نداشتم برگردونه.مشکلش حاد بود.و بعد 6 ماه بدون اینکه من حتی یکبارم بهش بگم خودش برگردوند.چون اصلن برام مهم نبود.میترسم خانوادم در اینده با همسرم به مشکل بر بخورند.چون خیلی سردیم.اما جلوی دیگران ادای یه خانواده گرم رو داریم. و هرچند که مادر و پدرم همیشه در ظاهر با من خوبن.اما اینکه نامزدم یا به قولی همسر ایندم بفهمه من تو چه شرایطی بودم و هستم واسم شکسته.از برادرم نظر خواستم میگه لحن حرف زدنت بده و عصبیشون میکنه که میزننت.اما چه کار کنم انگار دیگه دست خودم نیست.الان پرخاشگر شدم بچگیام چی؟؟نمیدونم چرا اما نامزدم منو یه فرد قوی و زن خوب میدونه.و حتی خیلی وقتها بهم میگه انقدر خودتو دوست داری شک میکنم خودشیفته ای!هرچند با گذشت زمان داره بیشتر به نقاط ضعفم پی میبره.واقعا فقط خودم وخدا میدونیم که من چه قدر شکننده و ضعیف و بی اعتماد بنفسم و روزی چندین بار به خدا میگم چرا منو نمیبری؟نمیدونم حس میکنم تنها بودنو واسه خودم زندگی کردن بهترین گزینست تا کسی رو درگیر خودم نکنم.برم یه شهر یا حتی کشور دیگه.به ارزوهای کاریم برسم شاید خلاءم رو پر کنم.واقعا نامزدم پسر خوبیه و لیاقت بهترینها رو داره.مطمینم اونی نیستم که فکر میکنه.توی زندگی با من خیلی غمگین خواهد بود.حتی وقتی ازم فرصت آشنایی خواست تا بعد جواب بدم توی اون شش ماه اصلا جلوی پرتوقعیهام رو نگرفتم و سه چهار باری باهاش همونی شدم که هستم.عصبی و متوقع.اما علاقش کمتر که نشد هیج.مصر تر هم شد و گفت با کمک هم ضعفهامون خوب میشه.اما نن خودمو میشناسم.

سلام عزیزم
مطمین باش که درمان افسردگی و پرخاشگریت مهمترین وظیفه زندگیت هست. نمیدونم تو چه مرحله ای از درست هستی. اگه امتحان جامع رو قبول شدی که فوقش تزت رو چند ماه دیرتر تکمیل میکنی اگه درگیر امتحان هم هستی بازم به نظرم میتونی یه ترم بندازیش عقب،،، اصلا دیر نمیشه خیالت رااحت
اما این وضعیت روحی که داری حتمن بهت آسیب جدی میزنه. باعث بیماری جسمی و بهم خوردن رابطه با همسرت میشه و دیگه قابل جبران نیست.
از این صحبتهایی که کردی به نظرم اومد که به احتمال زیاد به درمان دارویی واسه کنترل وضعیتت احتیاج داری (البته من پزشک نیستما!!!) چون
دارو آرومت میکنه و تو ناخوداگاه دیرتر عصبانی میشی و کم کم رویه اخلاقیت عوض میشه و عادت میکنی که به خودت مسلط باشی بعدشم دارو قطع میشه. من خواهرانه ازت میخوام که درمان رو اولین اولویت زندگیت قرار بدی و مطمین باش که از عهده اش برمیای :)

قبلا دارو استفاده کردم.نیمه عمرکوتاهی داشتن و بعد که اثرشون میرفت باز احساس ضعفم سراغم میومد.طوریکه دوست داشتم باز با دارو همون شادی مضاعف رو به دست بیارم.

چند روز پیش عروسی یکی از دوستام دعوت بودم.مادر دوستم یک لحظه هم اروم و قرار نداشت و با مهارت کامل یه مراسم پونصد نفره رو به تنهایی مدیریت کرد.حتی حواسش به تک تک مهمانها و غذا و پذیراییشون بود تو اون موقعیت .حتی به دخترش و تمام نکات رو گوشزد میکرد.

اما مادر من توانایی کنترل و مدیریت خودش رو نداره چه برسه به مدیریت یک کار به اون مهمی.همیشه کوچکترین چیزیو با صدای بلند و حالت جبهه گیری پاسخ میده که جدیدا من خیلی حساستر شدم.
همیشه غذا آمادست.اگر ازش بخوام من رو فلان ساعت بیدار کنه تو عمرم سابقه نداشته یک بارم خواب بمونه.اما محدود به همین چیزاست.هیچوقت نمیتونم ازش مشورت و کمک بخوام یا درد دل کنم.

اما خانواده های دیگرو میبینم که چه طور مادر نبض همه چی بدست داره.

من هیچ مهارتی رو از مادرم یاد نگرفتم.شاید تمام روز تعطیل روی تختم بی حوصله باشم و کسی نیاد بگه چی شده اما مهم اینه که تا پامو از اتاق میزارم بیرون پشت سرم بره توی اتاق و اونجا رو مرتب کنه.نه اینکه وسواس گونه باشه.نه.وظایف مادریشو در این حد میدونه .

بقیه رو میبینم که میگن و میخندن.اما مادر من هیچوقت هیچ حرفی نداره.حتی نامزدم که گاهی از شهرستان میاد و دوروز پیش ما میمونه فقط میتونه حال مادرش رو ازش بپرسه.
مادربزرگم یعنی مادر مادرم هم یک زن بیوه با ده تا بچه بوده که الان
یکی از دختراش زندانه.
یه دخترش و یک پسرش رو به خاطر اعتیاد جنازش گوشه خیابون پیدا شد.
یکیشون رو به یه قاچاقچی شوهر داد که شوهرش زندانه.
یک دخترش و شوهرش معتاد به تریاکن اما فعلا که کلاسشونو حفظ کردن
یه دخترش هم به خاطر اعتیاد مرض لاعلاج گرفت و کما و بعد هم مرگ
یک دختر مطلقه معتادش هم پیش خودش
برای دو تا داییم چهل سالشوهم زن نگرفتن.البته سالمن!!!اما مادربزرگم انقدر اقتدار و رفاقت باهاشون نداشته که سرو سامانشون بده
باقیموندشون هم که کلا سردن
و با اون مشکل دارا هم قطع رابطه ایمو از همه پنهان کردیم
با این اوضاع من صد دفعه به مادرم گفتم مادرت رو الگو قرار بده و حتی یکی از رفتاراشم انجام نده.مدیر و شاد و مادر باش.اما....
با این شرایط من حیف نیست عمر یه پسر خوبو تباه کنم.به خدا گناه داره.نداره؟
باور کن از خدامه نامزدم بیاد بگه تو رو نمیخوام و ازدواجمون به صلاح نیست.گاهی دعا میکنم یه چیزی در من ببینه و بره.چه برسه به اینکه ناراحت باشم بخواد بره.گاهی دنبال یه راه حل میگردم که انقدر دلیل موجهی واسه خوب نبودن خودم بهش بگم تا با فراغ بال پرواز کنه و بره و خلاص

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط fkh4466

با این اوضاع من صد دفعه به مادرم گفتم مادرت رو الگو قرار بده و حتی یکی از رفتاراشم انجام نده.مدیر و شاد و مادر باش.اما....

---

همین را به خودت بگو.

مادر شما از یک خانواده شلوغ و بدون پدر و مشکلات زیاد و احتمالا تحصیلات و عدم استقلال مادی، بهتر از این نتونسته انجام بده.

شما که تحصیل کرده ای، به مشکلت آگاهی، توانایی مالی داری ... چرا باید تسلیم بشی؟
چرا دنبال چاره و راه حل نباشی؟

مهمترین قسمت کار این هست که شما آگاهی داری. هم به مشکلت واقفی و هم دنبال درمانی. قدم اصلی برداشته شده.

اگر امروز خدای نکرده مشکلی برای قلبت یا بیناییت ... پیش بیاد، می گی بذارم برای بعد از امتحان و درس و تز و ...؟
درمان را برای بعد نگذار. دنبال یک روانشناس خوب باش تا مراحل بعدی را برات مشخص کنه (روانکاو، روانپزشک و ... )

حالت که خوب باشه، برنامه هات هم بهتر پیش می ره. :72:

سلام - دوست عزیز به نظرم تو یک دختر مهربون ، باهوش با اعتماد به نفس و قوی هستی !

به نظرم اصلا اصلا- رابطه ات رو با نامزدت به هم نزن ! بلکه به این فکر کن که خدا خواسته با دادن چنین هدیه و موهبتی به تو آینده روشن و زیبای برات بسازه ( یک خانواده خوب سالم وشاد ! چیزی که مطمئنم همیشه آرزوشو داشتی و مطمئنم الان داری!)

چه خوب که به خوندن کتاب علاقه داری ! واهل کتاب خوندنی ! پس سعی کن از طریق اینترنت یا کتابخونه اطلاعاتت رو از لحاظ روانشناسی بالا ببری و به جای اینکه به خودت برچسب بزنی خودت ر و خوب بشناسی و سعی کنی نقاط ضعفتو ازبین ببری ، اما به نامزدت بگو که خیلی به کمکش احتیاج داری و حالا اون نزدیک ترین فرد به تو هست بعد از خداوند....
میتونین با هم یه نقشه بکشین برای آینده تون ... ورویاهاتون .... باهم هم قدم بشین ....
حتما اون هم یک سری نکات منفی داره تو اخلاقیاتش که نیاز داره تو بهش کمک کنی ...
و این میشه یه عامل که شمادوتارو بهم نزدیک تر کنه !!!
این کارهارو قبل از مراجعه به روانشناس ومشاور انجام بده- و در اولین فرصت بعد ازاینکه یکم اطلاعات خودت هم بالا رفت و کارو درسات سبک تر شد حتما از یک مشاور کمک بگیر
بهت قول میدم که رفته رفته همه چیز مرتب میشه
سعی کن گذشته های تلخ رو فراموش کنی و برای خودت امروز خاطرات شیرین بسازی ...!
سعی کن فیلمای کمدی تهیه کنی و توخونه با تلویزیون ببنید همراه همه اعضای خانواده ( فکر کنم شما خیلی خانواده جدی هستید)
سعی کن کارای متفاوت تر از قبلت انجام بدی ( از درس یکم جدا بشو...!)
کلاس آشپزی برو ، کلاسای ورزشی برو ،تو خونه شیرینی بپز ، غذا بپز ! دسر درست کن !یکم با موهات وربرو ، یه آرایش ملیح دخترونه داشته باش! ظرف هارو توبشور ...
موسیقی های شاد گوش کن! سعی کن یه دختر ملیح باشی ! ( فقط خدا میدونه که چقدر همه اعضای خانواده ات از پدر ومادرت گرفته تا برادر و نامزدت به تو و ظرافت های دخترانه ات احتیاج دارن ....! )
دختر باش واز دختر بودنت لذت ببر !( حتی اگر با عقاید مذهبی خانواده ات دچار مشکل نمیشی )میتونی برقصی ! (روزی نیم ساعت...! باور کن معجزه میکنه !)
لباسای شاد و رنگارنگ بپوش و برای مادرت وبقیه اعضای خانواده هدیه های کوچیک بخر سعی کنید همگی یه خانواده متفاوت تر گذشته باشید...
از گلهای طبیعی در خونتون استفاده کنید ! رنگ و دکوراسیون خونه تون رو یکم ساده ترو شاد تر کنید( لازم به هزینه های هنگفت نیست گاهی با تغییرات کوچک میشه فضای دلچسب تری ایجاد کرد! )

ببین تو دیگه در سنی نیستی که بگی بد تربیت شدم ! چون از این سن به بعد تربیتت دست خودته ! مال همه همینطوره ! ( مگه ماجرای پسر نوح و سگ اصحاب کهف رو نشنیدی !
پسر نوح ، تربیت یک پیامبر رو در پرونده اش داشت اما عاقبت خودش خودش رو بد تربیت کردو مقصر پدرش نبود....
و حضرت ابراهیم نزد ناپدری اش آذر که بت پرست بود تربیت شده بود اما ازیه جایی به بعد خودش تربیت خودشو به دست گرفت و تصمیم گرفت بت پرست نباشه !
توهم همین کارو کن ! سعی کن خودتو اصلاح کنی !:72:
ازدواج هم بکن ! عروسی هم بکن ! اما میتونی بچه دار شدن رو مثل اغلب زوج ها کمی به تاخیر بندازی تا یکم اوضاع روحیت اوکی تر بشه.

دختر خوب فکر میکنی بقیه ادما نرماله نرمالند که ازدواج میکنن یا همین نامزدت استغفرالله ائمه است وپاکو مطهربدون هیچ عیبو ایرادی؟
اگه اینطور فکر میکنی ندیده بهت میگم اشتباه میکنی مطمئن باش اونم یه خصوصیاتی داره که باید رفع بشه

وقتی ازدواج کردم فکر میکردم شوهرم هیچ ایرادی نداره از بس محترمومتینو مودبو پاکو سالم بود اما الان که دارم باهاش زندگی میکنم فهمیدم در کنار همه ی حسن هاش ایراداتی هم داره که بعضی وقتاهم خیلی رو اعصابمه

درست مثل خودم مثل همه ی ادمای دیگه

شما میتونی یه نفرو به من معرفی کنی که نرمال نرمال باشه؟

والله من که تا حالاادم فوق نرمال ندیدم فکر میکنم شما زیادی رو مشکلت حساس شدی که فکر میکنی به این دلیل باید قید ازدواجو بزنی البته خوبه که به مشکل ودلیل ایجادش واقفی

وباید حتما رفعش کنی اما ازدواج نمیکنم چیو حل میکنه؟

به نظرم اگه میدونی در کل پسر خوبیه از دستش نده اگه از محیط خونوادت دور بشی مطمئنم اگه بخوای میتونی مشکلتو برطرف کنی

باور کن من خودم همیشه به شوهرم میگم قبل بچه دار شدن باید یه خورده رو خودم کار کنم اخه منم یه ذره زود هایپر میشم و خیلی حساسم پس میبینی فقط تونیستی که ضعف هایی داری حالا یکی بخاطر جو خونواده یکی بخاطر فشار مالی یکی بخاطرفشار کاری یکیم فشار تحصیلی و درسی

با خبرهای خوب ان شالله این تاپیکو ببندی

سلام
پدر و مادروتون به اندازه کافی از همدیگه میکشن و برای حفظ ظاهر هم که شده در این سن باهمدیگه درگیر نمیشن و مدتی میشه که شما سیبل خشونت های پدر و مادرتون شدین و این در دراز مدت به یک رویه تبدیل شده.
قبل ها با خانمی مشابه شرایط شما در ارتباط بودم با این تفاوت که شرایط خانوادگی و مالی و اجتماعی بدتری نسبت ب شما داشت.
در این نوع ارتباط ها معمولا آقایون حس رابین هودی بشون دست میده (چه اصطلاحی !! :311: ) و احساس مسئولیتشون بیشتر از ظرفیت و تواناییشون گل میکنه و نمیتونن شرایط رو بصورت دقیق تحلیل کنن و بیگدار به آب میزنن !
و چند صباحی که از زندگی گذشت حقیقت وجودی آدم بعضا باعث دلخوری طرفین میشه. حتما در این رابطه با نامزدتون به تفاهم برسین.
.
به نظر من شما با این شرایط روحی و روانی به مقوله ازدواج به نوعی خلاصی از شرایط موجود در خانواده و وارد شدن به یک زندگی جدید با مشکلات مبهمی که به نسبت به زندگی فعلیتون قابل تحملتر هست نگاه میکنین ولی این ابهام ممکنه پشتش آسیب های دیگه ای باشه که فرد یا افراد دیگری رو هم ممکنه درگیر کنه پس تو انتخابت خیلی دقت کن و از روی استیصال و فرار از شرایط موجود تن به ازدواج ندین.

نوشته های آقای سعید را که خوندم، این نکته یادم افتاد که همسرتون را وارد مقوله درمانتون نکنید.
منظورم اینه که براشون درددل نکنید و انتظار کمک نداشته باشید.
بعدها براتون مشکلاتی ایجاد خواهد کرد.

درمان شما باید توسط متخصص انجام بشه، نه همسرتون.
متخصص مشخص می کنه که همکاری همسرتون به چه شکل و تا چه حد باشه.

خواهر خوبم به همدردی خوش امدید . ازدواجتون رو بهتون تبریک میگم . با نظر دوستان موافقم حتما به کمک یک روانشناس روی خودتون کار کنید و اعتماد به نفستون رو به دست بیارید و پرخاشگریتون رو تعدیل کنید . ولی شرایط پدر مادرتون هم سعی کنید درک کنید اگر سعی کنید اینکار رو بکنید درگیریهای شما هم کمتر خواهد شد با توضیحی که از خانواده مادر بزرگتون دادید مشخص میشه که پدر مادرتون به دلیل ترسی که داشتند این همه سخت گیری رو در قبال شما انجام میدند و این فقط به دلیل علاقه ای هست که به شما دارند ولی از راه غلط که از نظر خودشون درسته . مادرت کارهایی رو که وظیفه خودش میدونه به نحو احسن انجام میده و از بیشتر از اون اطلاعی نداره . الان شما یک فرد موفق و تحصیلکرده ای و در صدی از این موفقیت رو مدیون خانواده ات هستی . برادرت درست میگه بعضی از رفتارهای اونها به رفتار خودت برمیگرده .و باز رفتارهای شما به رفتارهای اونها بر میگرده . یعنی یک دور تسلسل معیوب . شما میتونی به کمک مشاور و با اصلاح رفتارهای خودت به اصلاح عکس العملهای اونها هم کمک کنی . مثالی از خودم میزنم منم در دوران مجردی مشکلاتی داشتم . مشکلات من شبیه مشکلات شما نبود ولی باعث از بین رفتن اعتماد به نفسم شده بود . شاید بهتر باشه بگم مشکلاتی که مادرم و پدرم داشتند و باعث ایجادش خواهر برادرهای بزرگترم بودند باعث شده بود نسبت به من کاملا بی توجه باشند . و خیلی هم دوستم داشتند و به زعم خودشون من رو بچه خیلی خوبی میدونستند که کاری به کارشون ندارم و دردسری براشون ایجاد نمیکنم . ولی نمیدونستند که من هم از لحاظ روحی و هم از لحاظ جسمی نیاز به توجهشون دارم . این باعث شده بود که اعتماد به نفسم رو از دست بدم . خودم رو فرد خیلی ضعیفی میدونستم چون مرتبا از طرف خواهر برادر بزرگترم تحقیر میشدم . شاید هم به دلیل حسادتشون بود ولی باعث میشد که ازشون متنفر بشم . حتی زمانی هم که میخواستم ازدواج کنم با حسادت و سنگ اندازیهای اینها مواجه شدم . ولی همسرم مثل یه ناجی مقابلشون ایستاد و کنارشون زد . شاید به همین دلیل عاشقش شدم . چون نشون داد که بی ارزش و ضعیف نیستم و حاضره به خاطر من هر کاری بکنه .

سلام خانم محترم.
راستش شما این قدر از نداشته ها و بدی ها صحبت کردید وسطش اصلا فراموش کردم که شما اولش نوشتید که الان چه وضعیت خوبی دارید...

به نظر من اولا شما بهتره یه کارشناس شما رو کمک کنه تا تصمیم اشتباه و احساسی نگرید و در گردنه ی حساسی هستید..امیدوارم یکی از کارشناسان همدردی در تاپیک شما نظر بدند.


اما نظر بنده این هستش که ببنید شما می ترسید ؟! ترس از این که اون اقا یه تصویر زیبا از شما داره که این تصویری که شما خودتون از خودتون داردی کاملا بر عکسه...و می ترسید روزی بیاد که اون تصویر زیبا از بین بره.. و حداقلش اون اقا محبور زندگی با شما بشه... ولی به نظر من شرایط این چنین دشوا نیست... البته منکر این نمیشم ادم با خانواده ای وصلت کنه که اطرافیان اون خانواده همه مثلا سالم باشند یا نا سالم بی تفاوته... و بدون تاثیر..ولی فکر نمیکنم این که دایی ها و.. حالا یه مشکلاتی دارند بخواد چوبشو شما بخورید... مهم این هستش این مسایل برای اون اقا مهم نباشه و موضوع حل شده هستش... به نظر من از اون افا بخواید که شفاف توضیح بدند چر ازا شما خوششون امده..با توجه به سن ایشون بعید میدونم از روی احساس باشه.. و قطعا ایشون داشته های شما رو خواهند گفت..بعدش من نمیگم همه ... نه... ولی گوشه ای از این مسایل که ازش میترسید رو به ایشون بگید و نظرشون رو جویا بشید..و بگید من اگه این خوبی ها رو دارم..کنارش این مسایل هم هست و بعدش بزارید ایشون فکر کنند و تصمیم بگیرند.. این طوری شما عذاب وجدانی هم ندارید... البته این هم میدونم خود شما فهمیده تر از اینی هستید که مثلا اگه توی زندگیتون نا ملایماتی پیش اومد بخواید اینو به ایشون هی بگید من که گفتم و تو هم قبول کردی... و میدونم شما هم با هم در صدد رفع کردن این چیزا میشید تا با هم کنار بیاید و با چیزایی که دارید و ازش لذت می برید زندگی خوبی رو داشته باشید.و تاکیید میکنم بیش تر مسایل شخصی و اخلاقی خودتون رو بگید...مثلا به ایشون بگید شما عصبانی میشید اصلا ؟! بعدش اگه گفتن بله بگید چیکار می کنید ؟! اگه گفتن نه بگید چرا؟ بعدش بگید ببنید من بعضی وقتا عصبی میشم (دلیلشو نگید که به خاطر فحاشی و کتک های پدر بوده و.. هیچ وقت نگید) وقتی عصبی بشم ممکنه چنین کاری ازم سر بزنه و همسرم باید توی اون لحظه مراعات کنه و بهم کمک کنه خودمو بیش تر کنترل کنم (من مثلا زدما..شما طوری یه چیزی رو بگید که هم سو تعبیر نشه و هم ایشون ترسیده نشه)

راجب مادرتون هم خدا حفظشون کنه... خدا به هر کسی یه توانایی و دانشی و میده...من خودم الان به وضوح میبینم توی فامیل کسانی که مادر مدیر تری به قول شما داشند بچه های موفق تری داشتند و بالعکس...ولی ایا شما میخواید از مادرتون انتقام بگیرید ؟! مادری که میگید همه اون چیزی که از دستش بر اومده در حد خودش گذاشته... یا میخواید ایشون رو عوض کنید ؟! مسلما نه...از طرفی مگه شما مادر نمیخواید بشید ؟! خب شما که هم علمشو دارید و هم تجربشو چرا میخواید این تجربه رو از فرزند های خودتون ان شالله در اینده محروم کنید... شما میتونید مادری بسیار خوب باشید و فرزندانی بسیار موفق تربیت کنید...


بعدش ببنید شما هر چی با خانوادتون بعد ازدواج حداقال اوایل کمتر رابطه برقرا رکنید شاید بهتر باشه... از خواستگارتون بپرسید شما بعد ازدواج رابطه باپدر ومادر همدیگه رو تا چه حد و چقدر مناسب میدونید ؟! اگه دیدید گفتند زیاد و... خب قضیه فرق میکنه...اگ گفتند نه لزومی نداره زیاد و.. خب به نفع شما میشه و کار برای شما راحت تر میشه..این طوری حرمت همسرتون هم شکسته نمیشه توی رفت و امد های زیاد..

شما یه جا اشاره کردید چند جا خود واقعی خودتون رو نشون دادید و اون اقا مصر تر هم شدند... چرا اینو به فال نیک نمی گرید... اگه اون اقا واقعا به شما علاقه مند هستش (یه وقت یه پسر 20 ساله میگه نه میخوام و.. میگیم داره احساسی تصمیم میگیره...ولی اگه اون اقا واقعا شناختی که دارید میدونید احساسی عمل نمیکنه) و میگه با هم می سازید چرا شما ساز ناسازگاری میزنید....همچین میگید من میدونم نمیتونم ادم فکر میکنه 47 ساله هستید که بگیم اره شخصت شما کامل شکل گرفته...ازدواج خیلی اثر سازندگی میتونه داشته باشه و من به عینه دیدم هر چند تجربه شخصی نکردم... شاید شما 5 سال پیش ازدواج کرده بودیدالان خیلی از اخلاق های بدی که میگید رو نداشتید... اصلا میدونید شما یه اخلاق خیلی خوبی که دارید چی هست ؟ این که میدونید بعضی اخلاق های بدی هم دارید در کنار سایر خوبی ها..من این قدر ادم های پر باد دیدم که بهش میگی متوقع اصلا باور نداره همچنین میگه من ؟! ادم هاج و واج میمونه... شمایی که خدا مشکلات اخلاقیتون رو به شما داره نشون بده قطعا راه درمانش رو هم میده و مسیر انسانیت هیچ وقت تمامیت نداره و به سوی کمال هیچ نهایتی نداره..این حرف من یادگار برای شما بمونه..شما مثلا میگید الان ده تا اخلاق بد دارم..بزاردی ان شالله ازدواج بکنید به هر حال این اخلاق های بدتون رو درست کنید می بنید اه !! یه سری اخلاق های بد دیگه هم ظاهر میشه که قبل تر نمیدید و باز هی اونا رو اصلاح میکنید... و انسان هایی که توی مسیر کمال هستند اخلاث های بد خودشون رو میبینند... میگم بد فکر نکنید یه اخلاق خیلی فاجعه...پس حتی حسادت یه لحظه ای به یک ادم موفق !؟ این میشه یک اخلاق بد که بعضی نمیینند..بعضی ها میبینند و اصلاحش میکنند... (و کلی ازا ینا که توی همه هستش)...


پس لطفا خودتون رو تمام شده ندانید... و ان شالله سعی کنید با یک ازدواج موفق اینده ای درخشان تر برای خود و همسر و فرزندانتون رقم بزنید.

سلام دوستان خوب و صد البته بسیار مهربون.باور کنید از اینکه میبینم افرادی هستند که برای کمک به دیگران انقدر وقت میگذارن اونم بدون هیچ انتظار پاداشی خیلی خیلی به وجد میام و ممنونم.
بله دوست عزیز،فدایی یار،من دقیقا از تصویری که ایشون از من تو ذهنشون دارن هم نگرانم.و اینکه اون تصویر فرو بریزه.
و اینکه دوستانی که گفتند باید اعتماد به نفس خودمو به دست بیارم.سخته برام چون مطمین نیستم هیچوقت اعتماد بنفس داشتم یا نه.همیشه یه جیز بیرونی وجود داشته که به من اعتماد به نفس داده.مثلا اینکه در کل دوران مدرسه شاگرد اول بودم و این ویژگی انقدر روی روابط بین فردیم تاثیر گذاشته بود که شاید باور نکنید هنوز هم عروسی دوستای 15 سال قبلم که از اون موقع ویگه ندیدمشون دعوت میشم.اما مثلا این حس رو توی دانشگاه نداشتم شاید چون بهترین نشدم کناره گرفتم و شاید یه دوست واقعی از دوران دانشگاه نداشته باشم.پس شاید رسیدن به اون معنای واقعی اعتماد به خودم کمی برام گنگه که باید روش کار کنم.توی کتابی خوندم که اعتماد به نفس این نیست که چون فلان مهارتو داری به خودت ببالی اینه که چون به خودت اعتماد داری میتونی توی مسیله ای که بهت سپرده میشه کسب مهارت کنی و موفق بشی.اما اینا کمی واسم گنگه.
با نامزدم هم صحبت میکنم راجع به بداخلاقیها و غیره.صحبت که هیچ.به چشم میبینه گاهی.اما میگذاره به حساب غرور و خودبزرگ بینی من.اما من واقعا شکننده و ضعیفم و اون جلد بیرونی فقط یه مکانیزم تدافعیه.چیزهای خاصی منو شاد میکنه.مثلا اینکه همیشه در راس باشم یا همه بر اساس حرف من باشن یا مدیر باشم یا همه عاشق نشست و برخاست با من باشن و اگه این شرایطنباشه واقعا نه شادم نه حرفی واسه گفتن و نه کاری واسه انجام دادن دارم و گاهی حتی تلاشی هم نمیکنم...اینا احتمالا ناشی از کمبودهای منه
از شکست میترسم
شاید واسه همینه که انقدر از یه مرحله جدید مثل ازدواج و تلاش و تکاپو و حرکت میترسم
دوست دارم همه چی کارم باشه.سرگرمم کنه و خارج از کار با خودم تنها باشم.فکر ازدواج هم .....
الان هم بیشتر شاید به خاطر حس مسیولیتی که دارم ادامه میدم.اینکه باید از اول سرسخت میبودم و اجازه وابسته شدن عاطفی کسی رو به خودم نمیدادم.و اینکه دیگه همه در جریانند و بهم زدنش راحت نیست.
و انکار هم نمیکنم که نامزدم معیارهای مورد پسند من رو داره.
میدونم این دودلی و تردیدها و احساساتی شدنها واسه ضعف شخصی منه.ترس از تغییر یا شکست یا....
به گفته شما دوستان خوبم دنبال انجام کارهای مشاوره حضوری هم هستم.