به زمین و زمان بد بینم.

سلام.
اگه می شه من و راهنمایی کنین. من به همه چیز بد بینم. همیشه فکر می کنم یه موضوعی در پیشه که زندگیم و خراب کنه. فکر می کنم ممکنه همسرم تصادف کنه یا پسرم زمین بخوره و ضربه مغزی بشه یا دخترم فلان مریضی رو بگیره.
همیشه بد بینم. هر مریضی کوچیکی باعث می شه من به بدترین ها فکر کنم. خودم و دارم از پا در میارم. با تیشه به ریشه خودم می زنم. اینقدر منفی فکر می کنم که خودم خسته شدم. ولی به هیچ عنوان نمی تونم این افکار و از خودم دور کنم.
شوهرم از این وضع خسته شده. پسرم 8 سالشه اما وقتی سرما می خوره نمیاد بهم بگه وقتی بهش اعتراض می کنم می گه شما می شینی غصه می خوری.
حقیقتش مدتی هم بود تو فکر این بودم به مشاور حضوری مراجعه کنم. اما وقتی مشاور فرم رو داد بهم پر کردم و تحصیلات نوع خانوادم و ... رو توش شرح دادم بهم گفت این افکار مال ادمای بی سواده نه تو که لیسانس داری و ....
از طرز فکرش بدم اومد و ادامه ندادم
حالا از شما میخوام راهنماییم کنین.

یک کم این موضوع فکر میکنم به گذششتتون برمیگرده ، برید نگاه کنید ایا بدشانسی های بزرگ نصیبتون شده ؟
اگه نصیبتون شده یادداشتشون کنید ، خوش شانسی هایی که نصیبتون شده هم بی اغماض یادداشت کنید ، خیلی خوب متوجه میشید که این نسبت یا برابره یا به نفع خوش شانسی ها میچربه
به خودتون با امار بقبولونید که خوش شانسید !
ترس از رویداد بد خوبه ، منتهی در درونتون این ترس رو کنترل کنید . نزارید افسارش از دستتون خارج بشه ، چون ممکنه خود این ترس باعث بشه زندگیتون ناگوار بشه ، این ترس باعث بشه بچتون رو در انزوا بزارید نزارید ازاد باشه ، ...خیلی از بیماری هایی هم که ما میگیریم در ذات نعمته
با ترس از دست دادن خوشبختی خوشبختی فعلیتون رو شما از دست میدید. :305:
نگران نباشید ، از لحظه لذت ببرید و برای همه چیز به اندازه نگران باشید. :72:

کاش که قرصی بود که ادم بخوره و یه کم خوشبین بشه.
شماهایی که روانشناسی واردین ایا چنین دارویی هست اگه باشه باور کنین صبح می رم مشاوره.
اقای علی... ممنون از پاسختون. امشب که بچه ها رو خوابوندم می شینم می نویسم ولی ننوشته می دونم که امار منفی های زندگی من بالاس. بزرگترینش فوت زود هنگام مامان و بابام. از دست دادن تنها خواهرم. بارداری های بدون حضور یک مادر یا خواهر . درد دل هایی که اخر سر یا تو دنیای مجازی انجام می شد یا با دوستان. و الی اخر
با این حال می نویسم و نتیجه رو می گم.
اما خیلی خیلی نا امیدم. این حسم لحظه ای نیست گذرا نیست. همیشه با منه. بد بینی به همه چیز. ترس از دست دادن خوشی ها که واقعا خود خوشی و زهر مارم می کنه اما بازم نمی تونم دست بردارم از بد بینیم. حتی گاهی به جواب ازمایشها شک می کنم یعنی من بیشتر می فهمم؟!!!!!!!!!!!!!!!!
خدایا..............

دلشکسته جان،

این مثالهایی که زدید بدبینی نیست. به نظرم اضطراب و نگرانیه. میشل توی پستهای اخیرش یه سخنرانی در مورد اضطراب معرفی کرده، گوش کنی بد نیست.

ارسالهای اخیر میشل را ببین، پیداش می کنی.

سلام دوست عزیزم منم تاحدودی مثل توام میدونم خیلی سخته درکت میکنم من هر وقت اینجور فکرا میاد سراغم میرم خودمو مشغول میکنم از چیزایی که لذت دمیبری برو دونبالش من شمع سازی وسفالگری میکنم سعی میکنم نزارم دستم خالی بشه که اینجور فکرا بیاد سراغم
موفق باشی

سلام و شب بخیر.
قبلنا وقتی سرم و گرم می کردم حواسم پرت می شد اما انگار کودک بهانه گیر درونم بزرگ شده و دیگه حواسش پرت نمی شه. منم قبلا خودم و با کلاس و .. در گیر می کردم اما الان مدتیه حتی تو مهمونی یا تو اوج خوشی ها بازم این دلهره ها باهامه. یه نگرانی که قراره این خوشی با یک اتفاق بد به پایان برسه.
انگار همه خوشی من خلاصه شده تو دو تا بچه هام و همسرم. البته خنده داره خب من جز این سه تا کس دیگه ای و ندارم.
من حتی د رمورد خودمم تا زگی ها در گیر شدم. چند وقت پیش دندان پزشکی رفتم که بعد از مدتی به علت استفاده نکردن از وسایل بهداشتی پلمب شد. بعد از 4 ماه فهمیدم و رفتم ازمایش ایدز و هپاتیت دادم. بماند چی کشیدم تا جوابش اومد.... اما وقتی دیدم منفی هست باور نکردم. گفتم جایی خوندم تا 6 ماه این ویروس خودش و تو ازمایشا نشون نمی ده پس باید دو ماه دیگه برم. بعدشم از کجا معلوم ازمایشگاه اشتباه نکرده. اینا همه منفی بافی و بد بینی خودمه.
بعد از هر ازمایش خودم و از پا درمیارم که چه جوابی قراره بیاد. شرکت همسرم از همه کارکنانش ازمایش گرفته چقد رخود خوری کردم و خودم و کشتم تا جواب اومد و همه چی نرمال بود.
ماه پیش همسرم می خواست بره ماموریت دو روز اب از گلوم پایین نرفت تا رفت و رسید و زنگ زد خیالم راحت شد.
گاهیم می رم تو وادی مرده ها. می گم حتما مامان و بابام ازم راضی نیستن که من از هیچ چیز دنیا لذت نمی برم. اون موقع می شینم براشون دعا می خونم ولی بازم افراطی.
از همه این کارام 1% درصدش و نمی ذارم شوهرم بفهمه باقیش و خود خوری می کنم ولی همسرم تهدید کرده یک بار دیگه در این موارد باهاش حرف بزنم بچه ها رو بر میداره می ره خودنه پدرش.
از این موضوع می ترسم اما بازم نمی تونم به نگرانی ها و ترس ها و وسواس های فکریم غلبه کنم.
می ترسم با دست خودم زندگیم و نابود کنم.
تو رو خدا به دادم برسید.
راستی ارسال های میشل عزیز رو پیدا نمی کنم می شه لینکش و برام بذارین؟

این پست

سلام دوست خوبم

دنیا پر از قشنگی و ارامشه...حیفه که با این افکار خرابش کنی.و زندگی رو به کام خودت و خانوادت تلخ کنی.ضمن اینکه همین افکار زمینه ساز ایجاد مشکلات میشن.نیروهایی هستن که ثابت شده هرچقدر منفی کنین همونقدر هم براتون منفی پیش میاد....مثل همون جربان دندون پزشک غیر مجاز....

دو تا راهکار به ذهنم میرسه

1.ارتباطتت رو با خدا قوی تر کن و بهش از ته دل توکل کن..اینو بدون که تا اون نخواد برگی از درخت نمیفته...هر بار که نگران میشی یه ایه الکرسی بخون و بگو خدایا سپردم همه چیزو به خودت که تو بهترین نگهبانی.
مطمئن باش اگر قرار باشه اتفاقی بیفته میفته...حالا چه شما نگران باشی و زندگی رو برای خودت سخت کنی و چه نباشی....

شک نکن که اگر به قدرت خدا اعتماد داشته باشی و توکل کنی بهش این احساس سراغت نمیان....

اینا همش القائات شیطانه....

2.حتما به یک روانپزشک با تجربه مراجعه کن.داشتن یا نداشتن لیسانس و تحصیلات ربطی به این موضوع نداره.


حتما حل میشه.نگران نباش.

سلام. از همتون ممنون که بهم جواب دادین.
اقای علی... من به گفته شما نشستم خوش شانسی ها و بد شناسی ها رو نوشتم با کلی ارفاق به خودم و چشم پوشی و کوچک کردن مشکلاتم با هم برابر شدن. یعنی من به یک اندازه خوش شانسی و بد شانسی تو زندگیم اوردم البته با ارفاق. راستش یه کم دپرس شدم...
شیدا ممنون پست رو خوندم قطعا ااعتماد به نفس و عزت نفس من مشکلاتی داره که این طور بد بین شدم. اما حوادثی که در زندگی من رخ داده من و این طور بد بین کرده...
مریم عزیز مدام سر بد بینی هام دارم با خدا حرف می زنم گاهی بهش می گم می دونم ایراد از خودمه می دونم اعتقاد و ایمانم به تو ضعیفه که این طرز فکرمه ولی من می ترسم به تو اعتماد کنم. می ترسم تو چیزایی که بهم دادی و بگیری مثل همه اون چیزایی که گرفتی و هیچ کاری از دست من ساخته نبود. اینم قبول دارم خودم و بکشمم همون چیزی می شه که خدا می خواد. اما نگرانم همیشه. نگرانم نکنه داشته هامم خدا بخواد مثل قبلی ها بگیره.
می دونم این افکار موج منفیه اما دست خودم نیست . نمی تونم از خودم دورش کنم.
این نگرانی ها کلافم کرده دلم می خواد سرم و جایی گرم کنم که دیگه این افکار و نداشته باشم. یه جایی برم که این افکار دیگه دنبالم نیاد. دلم می خواد از این افکار فرار کنم. و همین افکار باعث می شه به قول همسرم همیشه از زندگی شاکی باشم و خوشی ها رو نبینم. انگار همش منتظر یک تند بادم که همه چیز و خراب کنه. یه دفعه مثلا یاد دندون پزشکی میفتم و یک موج دلهره و دلشوره و اظطراب تو تنم میفته. بعد از کلی مطلب خوندم و ... یا می رم برای درمانش یا سعی می کنم فراموش کنم. دوباره یه موضوع دیگه تو یادم میاد و باز باعث دلهره و اظطراب بعدی و همین طور این چرخه ادامه داره.
تو رو خدا با من حرف بزنین. خستم از این همه فکر منفی.

اینجا می شه مشاوره خصوصی با فرد بخصوصی داشت؟!
اگه بله چطوری؟

سلام
بنظره مت مشکله شما عذاب اور هست اما خیلیا این مشکلو دارن قبل از هر کاری مطمئن بشین ک مشکلتون عجیب و لاینهل نیس
من یبار تو یکی از تلپیکام نوشتم من ی وسواس فکری دارم همیشه فک میکنم هر لحظه پیچیده تر و سخ تر از لحظه قبلشه واسه همین ی مدت کتاب روانشناسی و اینا زیاد میخوندم تا همیشه حاظر باشم البته ک غیر ممکنع ولی خب کتابای خوبس خوندم
من بهتون کتاب از حال بد به حال خوب رو معرفی میکنم ی جور تحلیل شخصیتی میکنه قشنگه نویسندش دکتر دیوید برنز هستش
یکیم ب قوله دوستی تو تاپیکه اخره من گفتن این قد نگرانیع ماها از ضعف ایمانمونه نمیتونیم دلمونو قرص کنیم ب خدا راسته واقعن ادم اینجوری ب زندگیش نگا نمیکنه سخته ب این نگاه رسیدن

درود عزیزم

منم کتاب از حال بد به حا خوبو که خانوم شهرزاد گفتن رو خوندم و فکر می کنم خیلی میتونه بهتون کمک کنه.

غیر از این یه مساله دیگه هست.ببینین شما می گین همیشه منتظر اتفاقات بد هستین.خوب تا حالا همه اون اتفاقای بدی رو که پیش بینی می کردین،؟اتفاق افتادن؟

میتونین بگین چند درصد از چیزهایی که نگرانشون بودین واقعا اتفاق افتادن؟

با این توضیحاتی که دادین من فکر میکنم 99 درصد نگرانیهاتون در مورد آینده اصلا اتفاق نیفتادن.این یه نقل قول از دیل کارنگی هست که 99 درصد از چیزهایی که ما

نگرانشون هستیم هیچوقت اتفاق نمیفتن.

بعدم حتما تا حالا تو زندگیتون مشکلات واقعی داشتین.منظورم اتفاقهای بدی هست که واقعا اتفاق افتاده نه چیزهایی که فکر می کنین ممکنه اتفاق بیفته.

خوب شما اون مشکلات رو گذروندین.مگه نه؟با وجود داشتن مشکل و اتفاق هایی که بعضی هاشون بد بودن،زندگیتون ادامه پیدا کرده.

بزارین هر وقت اتفاقی افتاد اون موقع بهش فکر کنین و براش راه حل پیدا کنین.

سلام. شب همگی بخیر.<br>انیتا و شهرزاد عزیز ممنون از حرفاتون. دلگرم کننده بود.<br>می دونین من شبیه چی شدم؟!! شبیه یک لیوان یا حتی یک پارچی که اروم اروم پر شده و حالا با هر یه قطره اضافی که توش می ریزه چند تا قطره ازش می چکه پایین.<br>من ظرفیتم پر شده. من دختر بزرگ خانواده بودم و همش 10 سالم بود که مامانم فوت کرد و شدم یه جورایی سنگ صبور خانواده. وقتی پدرم مجدد ازدواج کرد نامادری که داشت ما رو اذیت می کرد من شده بودم سنگ صبور خواهرم. گاهی به پدرم دروغ م یگفتم که ما خیلی راحتیم که او هم با خیال راحت به کارش برسه. و به تنهایی سختیها رو به دوش می کشیدم. بعدش ازدواج کردم و خواهر و پدرم مدام با نامادری درگیر می شدن و قهر م یکردن یا او اینا رو بیرون می کرد ( خونه به نامش بود) اونا هم میومدن خونه من که تازه عروس و داماد بودیم. بارداری اول پدرم و نامادریم دراورد با حسادت هاش چون خودش بچه نداشت. دلم براش می سوخت و چیزی نمی گفتم دلم برای بابامم می سوخت پس دندون روی جگر گذاشتم. بچم و دنیا اوردم و تنها روزگارم و گذروندم 10 روز و با خواهش و التماس پیشم موندن و رفت &nbsp;بچم 4 ساله بود بابام تو خونه ما سکته کرد تو اوج خوشی و خنده بودیم تازه از سفر اومده بودیم و فوت کرد شدیدا وابسطه پدرم بودم خواهرمم رفت سراغ زندگیش و عاشق شوهرش شد اونم یک مرد مزخرف که رابطه خواهرم و کلا با من قطع کرد و خواهرم هیچ تلاشی نکرد و به راحتی پذیرفت. تنهایی اسباب کشی کردم( همسرم کمر درد داره خانوادشم ول معطلن) &nbsp;بارداری دومم این بار نوبت خواهرم بود پدرم و دراره خیلی اذیتم کرد تو بارداریم وقتی فارغ شدم با دو تا بچه کوچیک پدرم دراومد. دوباره یک اسباب کشی تنهای دیگه. &nbsp;اخر همه این داستان هم که اشنایی من با نت و وجود یک دوست بد باعث شد یه کم بیراهه برم که ............<br>در هر حال الان ظرفیتم پره حس می نم همه کسم بچه ها و شوهرمن و باز منتظر اتفاقات بد بعدیم.<br>به نظر شما اوضاع من خیلی خرابه؟ باید دارو درمانی کنم؟<br>گاهی حس می کنم اون روزایی که به گناه خیانت رو اورده بودم لااقل این هم فکر کمفی با خودم حمل نمی کردم. یه جور بی خیالی کاذب داشتم. البته به هیچ عنوان قصد بازگشت به اون روزا رو &nbsp;ندارم حس اون روزا رو می گم. عذاب وجدان داشتم اما این همه نگران اتفاقات بد نبودم.<br>تو رو خدا بگین چطوری می شه با &nbsp;فرشته مهربون &nbsp;حرف زد. حالم خیلی بده خیلیییییییییییییییییییییی یی

میدونی چیه ؟ این روزها یکی از بزرگترین آرزوهام بدبینیه !!! کاش میشد یکم از بیخیالی من و یکم از بدخیالی تو رو با هم مخلوط میکردن و بین هر دو تامون تقسیم میکردن.

اون موقع مشکلات هر دو مون حل میشد. واقعا لازم دارم که کمی نگرانی تو زندگیم حضور داشته باشه. نگرانی دارم اما من همیشه به تلاطم و طوفان عادت داشتم. این سکون لعنتی و

خوشبختی که دنبالش بودم و به خاطرش تو دهن شیرم رفتم باعث شده هر روزم پر باشه از بی تفاوتی. نیاز به هیجان دارم. در به در دنبال دردسرم!!!

عزیزم باید حالتو پر کنی. پرونده های قدیمی زمانی تو ذهن بسته میشه که زمان حالت کاملا پر بشه. پر کن روزا تو. با چی نمیدونم فقط پر باشه.

بعضی چیزا نعمتن حتی بدبینی.

فرشته ی مهربان، فک کنم باید عضو سایت بشی و بهش خصوصی پیام بدی.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شیدا.

دلشکسته جان،

این مثالهایی که زدید بدبینی نیست. به نظرم اضطراب و نگرانیه. میشل توی پستهای اخیرش یه سخنرانی در مورد اضطراب معرفی کرده، گوش کنی بد نیست.

ارسالهای اخیر میشل را ببین، پیداش می کنی.

---

نقل قول:

---

این پست

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دلشکسته

شیدا ممنون پست رو خوندم قطعا ااعتماد به نفس و عزت نفس من مشکلاتی داره که این طور بد بین شدم. اما حوادثی که در زندگی من رخ داده من و این طور بد بین کرده...

---

دوست عزیز
من گفتم لینکی که در مورد اضطراب گذاشته گوش کنید. نه صحبتهایی که در مورد اعتماد به نفس کرده !


چرا پیش یک روانکاو نمی رید؟

سلام.
شکوه عزیز البته که ادما همیشه به چیزی که دارن راضی نیستن. اما بد بینی با هیجان خیلی متفاوته. منم همیجان و شور و نشاط و دوست دارم و روزگاری چاشنی زندگی و سر لوحه رفتارام بود. ولی بد بینی اول خود ادم و بعدشم زندگی ادم و نابود می کنه.
شیدای عزیز نتونستم صوتیش و اجرا کنم اما زیاد در مورد اعتماد به نفس و ... خوندم.
نمی دونم چرا پیش روانشناس نمی رم. می ترسم. گاهی به جایی می رسم که حاضر حتی دارو بخورم اما یه کم شادتر زندگی کنم گاهی هم می ترسم وابسطه این دارو ها بشم. ترجیح می دم اول مشاوره رو امتحان کنم به همین خاطر در به در دنبال فرشته مهربون یا هر کسی شبیه ایشونه که بتونه با حرفاش کمکم کنه. اگه نشد روانشناس راه اخره و قطعا خواهم رفت.

شوهرم یک هفتس باهام حرف نمی زنه 1 ماهی هم می شه سرد شده بهم. خودم می دونم به خاطر بد بینین ها و نگرانی های دائمی من هست.
اما هر کار می کنم نهایت یک نصف روز اروم می شم و باز موضوعی در ذهنم شکل می گیره که باز بد بین و نگران و مضطربم کنه.
متاسفانه من رمز دوم کارتم و فراموش کردم وگرنه تا حالا عضو شده بودم که بتونم از یکی از مشاورین سایت استفاده کنم و اگه درست نشد اون وقت روانشناس و......

دلشکسته جان،

پیشنهادم این بود که برید پیش روانکاو. برای پیدا کردن ریشه های اضطرابتون و درمانش.
روانپزشک دارو درمانی می کنه و پزشک هست.

من در جریان تاپیکهای شما هستم. حرفهاتون یه جور توجیه و دنبال دلیل گشتن هست.
اما هیچکدومش دلیل خوبی برای رفتارهای شما نیست. توجیهاتی که برای خیانت بیان کردید، حرفهایی که الان در مورد اضطرابتون می زنید و یا پر شدن ظرفیتتون، خیلی برای من قابل درک نیست.

دوبار دست تنها اسباب کشی کردن یا این که موقع زایمانتون از رفتارهای مادرخونده تون ناراحت شدید خیلی مشکل جدی ای نیست.
خیلی ها دست تنها اسباب کشی می کنند. مخصوصا توی زندگیهای امروزی. دو تا کارگر می گرفتید و اسباب کشی می کردید. این دیگه مشکلی نیست که شما به عنوان بحران زندگیتون ازش حرف می زنید.

افکار و رفتارهای شما اطرافیانتون را آزار می ده. از خواهر و مادرخونده تا همسرتون و کم و بیش بچه ها هم شروع کردند به نشان دادن اعتراضشون . پس زودتر به فکر چاره باش.


دائما اینطور بیان می کنید که همه به شما ظلم کردند. همه کوتاهی کردند و شما خیلی فداکاری می کنید و بقیه نمی فهمند و قدر نمی دونند. شما ناجی همه هستید.

شاید نگرانی زیادتون هم برای همینه. خودتون را ناجی می بینید که باید از همه چیز باخبر باشید و تحت کنترلتون باشه تا به موقع برای نجات سربرسید.
خودتون را مسئول حفاظت از دیگران می بینید (شاید فوت مادر بی تاثیر نبوده) و از طرفی ناتوان در این مسئولیت
اینه که اضطراب می گیرید.


شما در بیان مساله تون برمی گردید به ده سالگی و فوت مادر. این مشکلات عمیق و تصوراتی که در ذهن شماست با چند تا پست و به شکل غیرحضوری و اینترنتی و با مشاوره های من و امثال من (غیرکارشناس) حل نمیشه. ولی به کمک متخصص به خوبی و آسونی درمان می شه.

فکر می کنم یه روانکاو می تونه شما را کمک کنه ریشه های این مشکلات و گره ها را پیدا و رفع کنید.

دلشکسته جان،

برو به این لینک، و فایل های صوتی رو دانلود کن:

کتاب صوتی : سمینار ترس،اضطراب و وحشت (دکتر فرهنگ هلاکویی)

اتفاقا شما مصداق یکی از مواردی هستید که در این برنامه بهش اشاره شده.

به قول دکتر هلاکویی: با وجود شیوع بالای اضطراب، درمان آن از بسیاری بیماری ها ساده تر و راحت تر است.

یه جا یه آمار میخوندم در مورد افراد موفق. دوست دارم که بدونی اونایی که مثل تو بدبین هستن ، توزندگیشون عموما از آدمای خوش بین موفق ترن.

نعمت بزرگی توی دستات و توی ذهنته. میدونستی جدیدترین متدهایی که برای موفقیت توصیه میشه بر مبنای ایجاد بدبینیه؟ خوش بینی و بدبینی هر دو کنار هم.

من هر روز دو دقیقه تمرین بدبینی انجام میدم. تو هم باید هر روز با اضطرابت مقابله کنی.

در کنار مراجعه به دکتر، هر موقع احساس کردی اضطراب میاد سراغت دو تا تمرین ساده رو انجام بده.

1-یه نفس عمیق بکش و تا جایی که میتونی نفستو حبس کن تا جایی که کاملا بهت فشار بیاد و بعد از اینکه نفستو رها کردی قلبت تند بتپه. حالا سعی کن ضربان قلبتو بشمری.

2- روی صندلی بشین و سعی کن تمام عضلات بدنتو از پا تا سر منقبض کنی، اونقدری که بهت فشار بیاد . کلا خودتو سفت سفت کن. بعد رها کن. دوباره قلبت باید تند تند بزنه.

این دو تا تمرین ساده بهترین کاریه که هورمون های اضطراب آور موجود در بدنتو در عرض چند ثانیه مصرف کنه و به جاش سروتونین تولید بشه که اضطرابتو میاره پایین.


راستی تو الان باید به خودت افتخار کنی. تو تمام دوران زندگیت چه تو بچگیت و چه تو بزرگسالی همیشه روی پای خودت وایسادی. همیشه تمامی کارهات رو خودت انجام دادی. باید به

همچین زنی آفرین گفت.:104: عملکردت نسبت به مشکلاتی که داشتی فوق العاده خوب و بعضی مواقع واقعا عالی بوده. تو واقعا قوی هستی و واقعا توانایی بالایی داری. چرا خودت رو

دست کم میگیری؟

میدونم به دنیا آوردن و بزرگ کردن بچه بدون حضور مادر در کنار آدم چقدر سخته. من خودم تجربه نکردم اما همیشه تو اطرافیانم دیدم که چه سختی هایی میکشن و این که تو میگی بدون

حضور کسی تونستی خودت این کارها رو انجام بدی واقعا چیز کمی نیست.تو نه تنها نعمت حضور مادر رو نداشتی بلکه کلی ناراحتی و اضطراب هم داشتی که فقط و فقط خودت تحملشون

کردی. همیشه آدم نباید بدی هاشو ببینه. به همین راحتی از کنار این نکته های خوب زندگیت نگذر. با افتخار از تواناییهات تعریف کن. چرا داری به قدرت مدیریت و ذهن متمرکزت

با چشم بدبختی نگاه میکنی؟ خیلی ها حتی عرضه ندارن به اندازه ی یک دقیقه مثل تو زندگی کنن!!

تو خیلی راحت تر از من و امثال من میتونی زندگی تو به سمت بهبود ببری. کافیه کمی اضطرابتو کنترل کنی. پس از همین الان شروع کن.

یه چیزایی تو تالار در مورد کمالگرایی هست پیداشون کن و بخون. یه چیزایی هم در مورد وسواس فکری پیدا کن و بخون. به نظرم میتونه کمی بهت کمک کنه.

فراموش نکن تو یه آدم عادی با یه سری مشکلاتی که ممکنه برا هر کسی پیش بیاد. جلوی مشکلات رو نمیشه گرفت اما میشه به نحو احسن مدیریتشون کرد.

مبشل و شکوه عزیز ممنون از حرفاتون. اما شیدا پست شما به قدری من و عصبانی کرده که در حال حاضر یه کم کنترل خودم و چیدن حرفا کنار هم برام سخته. نمی دونم کجای حرفام چه الان تو این تایپیکم و چه تو دو تا تایپیک قبلیم اشاره کردم که دارم توجیه می کنم که بر گردم به گذشته . کجای حرفام گفتم اینا توجیهی هست برای خیانت. ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
من تو تایپیک قبلیم چندین بار گفتم که دنبال راهی می گشتم برای بر گشت. چند بار تاکید کردم که به هیچ عنوان علاقه ای ندارم اون روزا و اعصاب خوردیاش دوباره تکرار شه.؟!!!!!!!!!!!!!!
من تو ذهن خودمم دنبال توجیه برای برگشت به خیانت نمی گردم چه برسه گرفتن تایید از شماها. فقط گفتم اون روزایی که خطا می کردم چون سرم گرم بود کمتر اضطراب داشتم و کمتر دنبال مشکلات می گشتم اما به هیچ عنوان نگفتم می خوام به اون روزا بر گردم( لطفا این حرفا رو با صدای بلند و تقریبا فریاد بخونین) چون فریاد زدم و نوشتمشون. و البته متاسفم که حرف من این طوری برداشت شده:97::47:
این از این
اما در موردای حرفای شما شکوه عزیزم. شاید تا چند وقت پیش اینا رو برای خودم افتخار می دونستم امثال شیدای محترم نمی دونن تنهایی با درد زایمان بری بیمارستان بچت و دنیا بیاری با درد زایمان و بخیه برگردی خونه و مجبور باشی خودت برای خودت کاچی درست کنی خودت بچت و فرداش ببری برای ازمایش خودت پس فرداش بری برای زردی و سایر ازامایشات یعنی چی............
امثال شیدای عزیز نمی دونن وقتی دو تا بچه کوچیک داری و مجبوری تنهایی وسایل و جمع کنی و تنهایی ببری خونه جدید و دوباره اساس ها رو بچینی اونم با بچه های کوچیک این وسط شام و ناهار و هم باید خودت بپزی به بچه ها هم رسیدگی کنی یعنی چی. کارگر فوقش خونه جدید و تمیز می کنه و وسایل و بار کامیون می کنه دیگه نمیاد برات بچینه که.
باز امثال شیدای عزیز متوجه نمی شن که با پدرت بری سفر 3 روز کنار هم کیف کنین ساعت 2 بعدازظهر امروز بد مینتون بازی کنی و کنار دریا کیف کنی و فردا ساعت 2 بعدازظهر پدرت و به اغوش خاک بسپاری یعنی چی.
باز امثال شیدای عزیز متوجه نمی شن وقتی تنها خواهرت و تو مراسم پدرت ببینی و دیگه تمام و بچه هات بپرست خاله...... کجاس و مجبور شی دروغ بگی چون بچه ها کوچیکن یعنی چی؟
باز امثال شیدای عزیز متوجه نمی شن از شدت تنهایی و حتی نبودن همسر و وقتیم که هست با رفتارهای غلطش تو دام شیطان گیر کردن یعنی چی؟
منم یه روزگاری می گفتم وااااااااااااااااااای مگه می شه زن شوهر دار چشمش به مرد دیگه ای بیفته و هزار تف و لعنت دیگه اما خودم درگیر شدم و دقیقا مشاور به همسرم گفت 70 درصد قضیه رو تو مقصر بودی بایقش و شرایط و البته ایمان ضعیف همسرت.
و باز امثال شیدا ی محترم متوجه نمی شن وقتی تمام این مشکلات و تنهایی ها باعث بشه ظرفیتت پر بشه یعنی چی؟ وقتی هر چی فکر می کنی به کی زنگ بزنی و کسی نباشه فکر کنی کجای بری کسی نباشه فکر کنی بچه هات و کجا بذاری 1 ساعت بری دکتر کسی نباشه وقتی نگرانی هات و به همسرت بگی و ا ون شاکی بشه و انگ بد بینی رو بهت بچسبونه.
بابا ظرفیت من پر شده
من دنبال توجیه و برگشت نیستم. من می خوام مثل گذشته به خودم ببالم. به خاطر همه کارایی که تونستم تنهایی انجامشون بدم. الان تو یک جمعی که قرار می گیرم اعتماد به نفس لازم و ندارم از روز قبلش اضطراب می گیرم دلهره دارم خودم و کمتر از بقیه تصور می کنم. قبلا این طوری نبودم......
من خیلی مشکلات دیگه از سر گذروندم که ریز گفتنش وقت گرفتنه.
مثلا شیدای عزیز تو تحمل داری تو دوران نامزدی نامادریت به مدت 2 ماه از خونه بیرونت کنه و نامزدت ببردنت خونه خودشون و تا عمر داری این سر کوفت از خانواده شوهرت بشنوی که " تو که نامزدیت و همش اینجا بودی"؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
امثال اینا زیادن
بگذریم..................

دلشکسته ی عزیز ،من واقعا از خوندن پست اخیر شما بسیار شوکه شدم.

واقعا ناراحتی تو حرفاتون موج میزنه. چرا با خودت این کارو میکنی خانمم؟ با ناراحتی و عصبانیت واقعا سلامتیت به خطر می افته. خانم شیدا منظور بدی نداشت. شاید قصدش تنش زدایی

بود تا بتونی بهتر فکر کنی. من ازطرف خودم از خانم شیدا معذرت میخوام و امیدوارم ناراحت نشده باشن. البته شما هم حرف خاصی نزدی و امیدوارم دوباره پست ایشون رو بخونی.

نمیدونم چقدر شیدای عزیز رو میشناسی ، خانم شیدا یکی از بهترین کاربرای سایته و من خودم همیشه از نوشته هاش لذت میبرم و تصویر ایشون تو ذهن من به عنوان یه خانم قاطع و در

عین حال مهربون و حامی و بسیار حساس نقش بسته. پست هایی که میده همیشه سرشار از منطقه و من واقعا استفاده های زیادی از راهنماییهای کاربردیشون بردم.

من آدم بی طرفیم و عضو عادی و واقعا هیچ دلیلی نداره که بخوام از ایشون تعریف کنم و اگه حرفی میزنم به خاطر اینه که واقعیته و من پست های ایشون رو میخونم.

حرفهای ایشون تو پست قبلی دقیقا در راستای حرفهای خانم فرشته ی مهربان بود. خانم دلشکسته ی عزیز شما اگه واقعا زندگی برات ارزشمنده باید به یه مشاور حضوری مراجعه کنید تا

هر چه زودتر مشکلاتتون بر طرف بشه. تا کی میخوای عمر گران بها رو با ناراحتی تلف کنی؟ اما حضورت در این تالار بسیار خوب و به جاست و مطمئن باش اینجا دوستان خوبی پیدا خواهی

کرد. من از هم صحبتی با شما لذت میبرم.

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

مرگ عزیزان واقعا سخته. مخصوصا به صورتی که برای شما اتفاق افتاده. واقعا متاسف شدم.

یکی از اتفاقاتی عادی که برای همه ی ما آدما می افته اینه که اگه تو یه سنی ناراحتی یا استرس بزرگی داشته باشیم ، مغزمون بابت درگیری با اون حجم از ناراحتی مجبور میشه عملکرد

خاصی اتخاذ کنه. یکی از مشکلاتی که ناراحتی های زیاد به بار میاره گیر افتادن ذهن تو یه دور باطله. در واقع اصطلاحا بهش میگن تو یه سن خاص موندن. من نوعی اگه تو سن نوجوانی

مسئله ی سنگینی رو تجربه کنم ممکنه چنان ذهنم رو مشغول خودش کنه که در زمان حال هم درگیرش باشم گویا همین الان در حال اتفاق افتادنه و من به جای توجه به زمان حال تماما

درگیر اون اتفاق هستم. این اتفاق کاملا عادیه و شما ممکنه تو اطرافتون انواع اقسام آدمای خود شیفته، خجالتی و ... ببینی. خود شیفتگی مال سن 3 سالگیه اما تو بعضی از آدما حتی تو

سن 45 سالگی هم مشاهده مشه. یا میبینی دختر 25 ساله بابت دماغش گریه میکنه و یا ممکنه یه آدم پرحرف رو ببینی که واقعا مغز آدم رو میخوره و یا آدمایی که با یک کلمه حرف چنان

ناراحت میشن و به هم میریزن که واقعا ادم متعجب میشه.. اینا همشون ناشی از گیر افتادن مغز تو یه دور باطله که تو بعضی از افراد با آگاهی و صحبت حل میشه.

میدونم کسی رو برای حرف زدن ندارید . اینجا جای خوبی برای درد دله.

شما نعمت های خیلی زیادی دارید که یکیش همسره و یکیش بچه هاتونه. با یاد آوری این نعمت ها واقعا میتونید خودتون رو بالا بکشید. داشته هاتون رو بشمورید و ازشون لذت ببرید و به

خودتون افتخار کنید.

سلام عزیزم

شما مشکلاتی رو توی زندگیتون داشتین،ولی در نهایت از عهده همشون براومدین.میدونم خسته شدین،حس میکنین کم آوردین.

به نظر من حتما به روانشناس مراجعه کنین.راستش منم تا حد کمتری افکار شما رو دارم.ولی معمولا بروزشون نمیدم و اصلا روی رفتار و گفتارم اثر نمیذاره.

تا حدی تونستم کنترلشون کنم.خیلیهاشون هم به خاطر تجربه های بد قبلیم بوده.

شما هم از عهدش بر میاین.فقط حتما کمک بگیرین.شاید روانپزشک هم بتونه کمکتون کنه.

من دیدم کسانی که اختلال های اضطرابی و وسواس فکری دارند با دارو درمانی بهتر می شوند.

یعنی طرف اولش آنقدر مضطرب بود که هر چی برایش استدلال می آوردی می گفت :
(حرف هایت درست است و خودم هم قبول دارم. اما باز هم هر کاری می کنم ذهنم این استدلال ها را قبول نمی کند و من دائما حس اضطراب و نگرانی دارم. انگار احساسم دست خودم نیست. می دانم اشتباه می کنم اما فکرها خودشان می آیند و من را اسیر کرده اند. )

اما الان می بینم دارو درمانی باعث شده همان آدم بسیار بهتر بشه و بتونه راحت زندگی کنه. خودش معتقده از حالت خفگی نجات پیدا کرده.

البته آدم های دیگری را هم دیده ام. مثلا یکی بود وسواس عملی داشت ( زیر مجموعه اضطراب است ). این آدم نمی گذاشت هیچ کس وارد خانه اش شود از اضطراب اینکه خانه اش نجس شود. عکس های آلبوم را آب کشیده بود که نجس نباشد. حالا درمان دارویی کرده اینقدر خوب شده که توانسته ازدواج کند.

حالا اگر تهران باشی می توانم روانپزشک خوب معرفی کنم. این دکتری که می گویم به راحتی به هر کسی دارو نمی دهد.

سلام.
ممنونم که به تایپیکم سر می زنین. انیتا و پرنیان عزیز بله خودمم دنبال یک روانپزشک یا روانکاو خوب هستم. تهران هستم اگه پزشک خوبی سراغ دارین ممنون می شن معرفی کنین.
اما شکوه عزیز شما لطف می کنین تایپیک من و می خونین و وقت می گذارین و می نویسین. سعی کردم دیروز عصبانیتم و کنترل کنم با این حال اگه طوری حرف زدم که شیدای عزیز یا دیگران ناراحت شدن من معذرت می خوام.
اما این جمله که تو پست خانم شیدا بود که من دنبال توجیه می گردم برای برگشت به رفتارای غلط گذشته بد جوری من و به هم ریخت. چون من نه تنها دنبال توجیه نیستم که خودم از هر نوع درمانی استقبال می کنم که درمان شم حالا میخواد حرف زدن باشه می خواد دارو باشه می خواد تمرین باشه یا هر کار دیگه ای.
شکوه جان همان طور که گفتم من قبلا به تمام مشکلاتی که پشت سر گذاشتم و از پسشون بر میومدم افتخار می کردم اما الان طوری شدم که اعتماد به نفسم و از دست دادم توی یک جمع حس کمبود دارم.
خب من 33 سالمه اما نه پدر دارم و نه مادر . و البته فکر می کنم نوع رفتار فامیل شوهرمم بی تاثیر نبوده بد جور و به شدت به داشتن پدر و مادرشون می بالن.
منم همیشه براشون ارزوی سلامتی و طول عمر کردم چه جلوشون چه پشت سرشون. اما خب مدام گفتن این مطلب من و به هم ریخته.
بله من روی دور باطل افتادم دور باطل 10 سالگی تا 29 سالگیم اولش مامانم و اخرش پدرم و 26 سالگی تنها خواهرم و از دست دادم.
من قبول دارم همسر و فرزندانم از داشته هام هستن و خدا رو بابتشون شاکرم و دقیقا به همین خاطر بهشون حساسم و مدام نگران حالشونم.
اما همسر منم به جای کمک به حال روحی داغونم فکر می کنه من باید شبیه خواهراش رفتار کنم. خب من تا قبل از اینکه بابامم فوت کنه فوق العاده شوخ طبع بودم. از بچگی دختر شلوغ و شیطونی بودم اما یه دفعه استپ کردم و دیگه از ا ون همه شرارت و شیطونی و شوخ طبعیم خبری نیست.
خودمم دوست دارم همون ادم شم. حتی بهتر از اون.
کارهای مفیدم:
مطلبی که شیدا و میشل عزیز گذاشتن و دانلود کردم و دارم گوش می دم.
عضو کاربران سایت شدم شاید که مشاورین هم سری به تایپیکم بزنن.
فکر کنم برای شروع بد نیست
بازم ازتون ممنونم:72:

- - - Updated - - -

البته فکر کنم هنوز مدیر محترم فعالم نکرده

دکتر علیرضا ظهیرالدین
مطبش خیابان سمیه است. توی بیمارستان امام حسین هم ویزیت می کنند.