عشق همکلاسی سابقم خیلی اذیتم میکنه

سلام به همه ی عزیزان.
همونطور که در جریان مسله ی من هستید (عشق همکلاسی سابقم خیلی اذینم میکنه.چکار کنم؟) یکسری اتفاقات افتاده که دیگه کل زندگیمو مختل کرده و بین دوراهی بزرگی قرار گرفتم.

مسله اینه که از هفته پیش که فهمیدم قضیه ی همکلاسی سابقم با خواستگارش که دوماه پیش حتی به هم محرم هم شده بودند همون سه چهار روز بعدش کلا منتفی شده و چرا نمیدونم. اما از اون روز که فهمیدم اصلا نمیدونم چه حالی دارم.از همون لحظه که فهمیدم دوباره رفتم و با پدر و مادرم صحبت کردم اما باز هم هیچ فایده ای نداشت.
امروز یک فکری اومد توی سرم و خواستم از شما مشورت بگیرم. البته خودم راضی نیستم اما نمیتونم اینجوری به زندگی عادی ادامه بدم و باید یک کاری بکنم.
این فکرم این هستش که دوباره باهاش تماس بگیرم و بهش از حال و روزم بگم و ازش بخوام که بخاطرم صبر کنه تا شرایط رو مهیا کنم.که برای اینکه شرایط مهیا بشه یا باید برم سربازی و یا یک مسیر جدیدی که برام باز شده اینه که برای ادامه تحصیل به استرالیا برم. و در هر صورت هر دو دوسال طول میکشه.
چندتا مسله داره این فکر.
یکی اینکه نمیدونم قبول میکنه یا نه.
دوم اینکه بیش از یک سال میشه که حتی یک پیام هم بهم ندادیم و حتی یکبار هم ندیدمش و نمیدونم چقدر نظرش راجع به من تغییر کرده.
سومین دلیل و مهمترین مسله ای که باعث تردید من شده برای اینکه ارتباطی باهاش برقرار نکنم اینه که بعد این همه مدت ممکنه منو فراموش کرده باشه و زندگیش پر از آرامش باشه و باعث بشم که این ارامشش بهم بریزه و شاید بعد دوسال باز هم خانوادم مخاف باشن به دلایل الکی دیگه.و این باعث بشه خیلی آسیب ببینه.هم عمرش طلف میشه و هم احساسش آسیب میبینه .که اصلا همچین چیزی رو نمیخوام.
نمیدونم بخدا چکار کنم. این روزها از طرفی احساس علاقه و عشق شدیدی بهش دارم که چندبار از هفته پیش تا الان خوابشو دیدم(خوابایی که همش خاطره های روزای دانشگاه و سر کلاس هاست) و از طرفی هم احساس ترس از اینکه اگه بهش بگم و دوباره نتونم بهش برسم و اون آسیب بدی ببینه و دو راهی بزرگی که زندگیمو مختل کرده. مطمعنم اگر برم سربازی(که البته باید این یکی دو روز پیش میرفتم که بخاطر این مسله رفتم و به تاخیر انداختم) و یا برم استرالیا قطعا اگر بهش نگم از دستش میدم . و از دست دادنش برای من دیگه شده سیاه بختی من.
ممنون میشم کمکم کنید.

دوست عزیز اگه توسط شخصی بتونید نظرش رو بدونید بهتره ، تا اینکه خودتون بصورت مسقیم دوباره اقدام کنید .اگه با دوستاش در ارتباط هستید یا شمارش رو دارید، ازش بخوایید ازش نظرش رو در مورد شما بپرسه .اگه مثبت بود اونوقت پا پیش بزارید

الآن ننننننننههههههههههههههههه ههههههههههههههههههههههههه ههههههههههه

اون الان سر قضیه خودش خیلی داغونه و اگه الان مطرح کنی ممکنه کلا از چشمش بیافتی. من نمیدونم چیکار کنی بهتره اما میدونم الان موقع مطرح کردنش اصلا نیست و ایشوم باید زخمهای این عقدی که داشته و بهم خورده را به اصطلاح هضم کنن بعد شما برید جلو.....


در ثانی ممکنه به پای شما صبر کنه و شما نتونی شرایط را عوض کنی یا خانواده بازم مخالفت کنن و اینطوری ایشون که بخاطر شما خواستگارای احتمالی زیادی را رد کرده بسیار ضربه میخوره. پس برو به برنامه هات برس و وقتی همه چیز اوکی شد ببین ایشون مجردن یا متاهل (با این داستان به هم خوردن عقد یکم شرایط هم برای ایشون سخت میشه و احتمال اینکه مونده باشه اون زمان زیاده!) اونوقت رسما بری جلو. الان خیلی خیلی خیلی همه چیز رو هواست.قبول داری:؟

من فقط میتونم بگم خوش به حال اون دختری که شما دوسش داری
من که واقعن میخوام یه جورایی فرار کنم از این کشور
تا بره همیشه یادم بره به پسری که ذره ای دوستم نداشت و فقط مسخرم کرده بود اظهار علاقه کردم
میخوام سرم یه جایی بخوره حافظه ام رو از دست بدم
این روزها در خال خوردن آسنترا - هالوپریدول و تری فلوئو پزارین هستم
دیگه اون نفیسه ی قدیمی نیستم
حوصله ی باز کردن یه مقاله یا یه نرم افزار مهندسی رو هم ندارم
در خالی که اون آقا مقاله اش توی کنفرانس اول شده
همه اون رو یه آدم درسخون و تلاشگر میشناسن
منم تا قبل دوستی باهاش همین فکر رو میکردم
ولی بعد اون بود که فهمیدم چقدر بدون هیچ تعهدی به دخترها ابراز علاقه میکنه

عزیزم اون خانوم الان یه شکست عشقی خورده
درست نیست سمتش بری
و زندگی اش رو مختل کنی

بزار یه مدت خودشو بازیابی کنه
بعد اگه بزرگترها اجازه دادند برو سمتش
هر چی باشه اون الان یه زن بیوه محسوب میشه
خصوصا از نظر خانوادت که دیگه به یه چشم دیگه نگاهش خواهند کرد(تا بوده همین بوده تو فرهنگ ما ایرانی ها)

شما شایدم خودت یه مدتی بگذره خوشت نیاد که ایشون ازدواج قبلی داشته

از همه دوستان ممنونم. خوندن نظرات شما ها خیلی آرومم میکنه.حتی اگر خوشایند هم نباشه.
ولی گویا داستان منو نمیدونید.لطفا اول تاپیکم قبل رو بخونید.که لیکن رو هم گذاشتم.
اصلا اون ازدواج نکرده بود که زن بیوه بشه.یا مسله عشقی نبوده که شکست عشقی بخوره.
امروز با دخترخالم که دوستش هست صحبت کردم و گفت به اصراط پدرش حاظر شده محرم بشه و همون روز بعد به اون پسر گفته که قصد ازدواج نداره و فقط بخاطر پدرش شرایط آشنایی بیشتر رو قبول کرده و گویا پسره قبول کرده و گفته باهم توافق نداریم.
محرمیت توی این منطقه ما اینطور نیست که دیگه آزاد باشی. حتی دست به دست هم نمیزنن توی این شرایط. شبیه این مسله رو توی سریال پرده نشین که توی محرم میذاشت رو میشد دید.قضیه برات علی و هاجر.
از یک سال پی تا الان یک مشکلی که برام به وجود اومده اینه که هرکاری میخوام بکنم یک ترسی توی انجامش دارم.که نکنه باز غلط باشه. الان هم احساس اسیر بودن دارم.اما اسیری که نه میتونه فرار کنه و نه اینکه با محیط جدید کنار بیاد.
خانم نفیسه.ممنون از پیامتان. اتفاقا خداروشکر میکنم که تون رو سر راه من قرار داد.و خیلی خوش بحال منه که اینقدر نچندان با ارزش دوسش دارم. اعتقاد قلبی من اینه که دوست داشتنش و زندگی باهاش لیاقتی میخواد که شاید من هنوز ندارم. این لیاقت هم پول و سرمایه و شغل و قیافته وتیپ ... نیست.اگر بود که همون آقا تا جایی که من دیدم صدبرابر بهتر از من بود.
ممنون از همه.منتظر نظراتتان هستم...

با سلام

جواب سوالتون پیش خودتونه، شما مگه چقدر از تصمیم خودتون مطمعن هستین که تا چند سال دیگه باز هم ایشونو میخواین؟

اگه حالا با استفاده از یک واسط یا خودتون شخصا از ایشون بخواهید برای شما منتظر باشند خب، چه تضمینی وجود داره :
1. خودتون پشیمون نشید
2. تو این مدت با کس دیگه ای آشنا بشید و با این کیس جدید قصد ازدواج داشته باشین.
3. این مورد و خودتون هم فرمودید، چه تضمینی وجود داره که بعد چند سال دیگه باز هم خانوادتون مخالفت نکنند؟

بهرحال این سه مورد، موارد کوچکی نیست که بشه از روشون براحتی گذشت، شما پسر هستید هرموقع بخواهید میتونید برین خواستگاری.
اما دخترها حداقل در ایران براشون خواستگار میاید، پس خیلی ریسک بزرگیست که ایشون بخاطر شما چند سال صبر کنند!

مگه اینکه یجوری از تصمیم نهایی شما مطمعن بشند.
این اطمینان و با حرف نمیشه به ایشون داد!

باید با عمل ثابت کنید، تنها راه عاقلانه و درستی که به ذهن من میرسه اینه که از طریق خانواده اقدام کنید، وقتی ایشون قانونا و رسمی با شما عقد کنند اونوقت میشه به ایشون این اطمینان داد که شما دیگه تصمیمتون و گرفتید و راه برای پشیمونی و برگشت دیگه ندارید حداقل به راحتی ندارید .

یجایی خوندم انسان زمانی یک رابطه و جدی میگیرد و نسبت به طرف مقابلشون با وفا و متعهد میشند، که اون شخص همسرشون شده باشه، ولا اگه رابطه پنهانی باشه فکر میکنند همیشه راه برای جایگزین هست.

پس اگه ایشون احساسات و کنار گذاشته باشند که صد درصد به این پیشنهاد شما جواب مثبت نمیدن.
و مطمعنا به شما اعتماد نمیکنند چون این ریسکه و همیشه ایشون این ترس و خواهند داشت که زمانیکه خواستگاراشونو بخاطر شما رد میکنند شما پشیمون شده باشید و دیگه ایشونو و نخواین!

بنظر من که میشه با تلاش و کوشش و عمل آینده و تغییر داد و مطابق میل خودمون کرد اما نمیشه زیاد به آینده ای که هنوز نیومده و بر پایه حرف و قول و وعده وعیده، زیاد دلخوش کرد.

باز هم من که کارشناس نیستم اگه خیلی دودل هستین و احساس میکنید سر دوراهی گیر کردین میتونین برای گرفتن راه حل درست از مشاوران سایت کمک بگیرین.

در خصوص اینکه یک واسط بفرستید، بنظرم زیاد خوب نیست،واسط خوبه بشرطی اولا از جانب شما بخواهند خواستگاری کنند نه اینکه بگند چند سال صبر کن تا من برم خارج و سربازی!

دوما اینکه بهتره واسط از اعضای خانوادتون باشه تا رسمی تر باشه، مثلا خواهرتون باشه یا مادرتون باشه ، که این ها که تشریف نمیارن از دختر خانوم خواستگاری کنند، پس شما مجبور میشید از دوستانشون استفاده کنین، این مورد زیاد جالب نیست چون باید خیلی دقت کنید اون واسط آدم مورد اعتمادی باشه، یک وقت این حرف شما و همه جا پخش نکنه! حتی ممکنه دختر خانم ناراحت بشند از اینکه شما به دوستانشون گفتید و برعکس نتیجه عکس بگیرین .

خلاصه کلام : بجاییکه فکر و انرژیتون ک بذارین روی راضی کردن دختر خانم، دنبال راه درست باشین برای راضی کردن خانوادتون!

اینکه احساسات ایشونو درگیر کنید و باعث شوید دختر خانم تصمیم احساسی بگیرند اصلا کار درستی نیست.

اصلا مگه شما دونفر چقدر از همدیگه شناخت پیدا کردین؟ چقدر شناخت روی خانواده هاتون دارین؟
چقدر از معیارهای همدیگه آگاه هستید؟
چقدر از اهداف زندگی هم آگاهی دارید؟

ازدواج چندین مرحله داره،مرحله شناخت خودش یک پروسه بسیاز بزرگ و پیچیده‌ایست ، به این راحتی نمیشه این مراحل و طی کرد،!
دوست داشتن و علاقه یکی از چندین مرحله ازدواج هست، شاید شمادونفر باهم بیشتر آشنا شدید باهم اصلا به توافق نرسیدید اونوقت چی؟

بعد چند سال تازه میخواین برگردین سر خونه اول؟ دختر خانم و شما هم فرصت های خوبتون به راحتی از دست بدین؟ بخاطر هیچی؟
شاید خانواده ها باهم به توافق نرسیدن، کدورتی پیش اومد یا اصلا از هم خوششون نیومد، اونوقت میخواین چکار کنین؟

شما باید تمام مراحل و طی کنین وقتی هردو خیالتون راحت شد بعد میتونین حالا مرحله نامزدی طولانی چند ساله، حال بسته به توافق خانواده ها انتخاب کنید.

ممنون از همه و ممنون از شما دختربیخیال بخاطر نظر مفیدتون. نگاه شما از یک جنبه ای هستش که یکم با فکر من متفاوته و خیلی مسله رو برام بازتر میکنه. به دلایلی که خودمم گفتم و به دلایلی که همه دوستان گفتن باهاش صحبتی نمیکنم. دیگه یاد گرفتم بگم هرچی قسمت باشه همون میشه.
یک چند روزی تصمیم گرفتم ثانیه به ثانیش رو برای خودم کار داشته باشم.از رفتن بها زبان و بیرون رفتن با دوستان تا باشگاه ورزشی رفتن و تا نصف شب بیرون بودن. در حدی که نخوام شب موقع خواب فکر کنم و یه جورایی اومدم خونه فقط بخوابم. خیلی تجربه ی خوبی بود. یه تصمیم مهم هم گرفتم و مشورت هم کردم که برای ادامه تحصیل برم استرالیا. مدارکم همش آماده هستش و فقط باید ترجمه کنم و بفرستم.اگه به مشکل سربازی نخورم تا دوماه دیگه.
اما احساس میکنم دچار یک مشکل روحی روانی ای هستم. حالت عادی ای ندارم. در طول روز یا حتی در یک ساعت روحیه و احساسم نسبت به انجام کارها تغییر میکنه و یک لحظه میخوام یکاری بکنم و چند لحظ بعد نه.
الان که اومدم دوباره به این سایت اولش با این حس بود که خیلی از ستاره فاصله گرفتم و دارم ازش دورتر میشم اما الان باز دارم بهش نزدیک میشم. این روزا این مسله داره اذیتم میکنه. یجورایی دیگه تکلیفم با خودم روشن نیست.
ممنون میشم باز هم کمکم کنید.

با سلام

این خیلی خوبیه که همچین تصمیمی گرفتید، درواقع بهتره از مرحله و پله اول مراحل ازدواج پیش بره تا اینکه یهو بپریم پله وسط و از اونجا شروع کنیم
درسته که شاید خیلی زندگی ها وجود داشته باشه که اینگونه پیش رفتن و موفق هم شدند اما باید توجه داشته باشیم که همیشه موارد استثنا هم وجود داره.

شاید اونها موارد استثنا باشند که مراحل جا به جا طی کردن و موفق هم شدند.

بنظرم تو ازدواج بهتره

اول :پسر بسته به سطح توقع و انتظار خودش شرایط ازدواج و مهیا کند

دوم :با خانواده اش صحبت کنه و رضایت اونها و جلب کنه

سوم: خانواده دختر خانم از طریق بزرگتر آقا پسر اطلاع پیدا کنه

چهارم :دختر و پسر باهم صحبت کنند و از معیارهاشون بهم بگند باهم آشنا بشوند

اونقوت وقتی چهار پله و بخوبی طی کردید که تاره طی کردنشون هم بهمین سادگی نیست و پله های بسیار طولانیست.

بعد پله پنجم شروع میشه، اونوقت میتونید وارد فاز احساسات بشید ( تازه اگه پله های قبلی و با موفقیت طی کرده باشید.)

و مراحل بعدی....

حالا خودتون قضاوت کنید درسته که شما بخواهید برعکس پله ها و طی کنید؟ تازه انتظار داشته باشید همان نتیجه و بگیرید!

اصلا منطقی نیست، ریسکش هم خیلی بالاست، ممکنه وقتی برعکس طی میکنید همانطور که تا الان هم متوجه شدید تو همون پله اولی که از اول باید طی میکردید بمونید!

فرق این دو راه اینه که اگه از اول قبل از ورود به پله پنجم، از پله اول شروع میکردید نه شما الان همچین حال و روزی میداشتید نه احتمالا دختر خانم!

حالا هم بهترین و درستترین راه ، (حتی اگه دختر خانم هم حال و روز شما رو میداشتن ) ،اینست که دوباره برعکس پله ها و طی نکنید از همون پله اول شروع کنید!
چون اینطوری هم نتیجه مطلوب و می‌گیرید هم از دوباره کاری های اضافی و وقت تلف کن و پر استرس و مضر جلوگیری میکنید.

اولش با خودم گفتم شما اینقدری که ابراز ناآرامی و بیقراری نسبت به مشکلتون میکنید، به تاپیکتون سر نمیزنید و بصورت جدی دنبال راه حل برای مشکلتون نیستید انگار گاهی بصورت مقطعی دچار یک احساس زودگذر میشید و در اوج احساسات تاپیک میزنید و دوباره که احساس فروکش کرد بیخیال راه حل میشید.
برای همین میخواستم پیشنهاد بدهم که برنامه ریزی بیشتری داشته باشید و بیشتر وقتتون و پر کنید

اما الان که میگید دنبال ادامه تحصیل در خارج کشور هستید متوجه شدم پس باید سرتون خیلی شلوغ باشه، من خودم دنبال ادامه تحصیل درمقطع دکتری البته نه با پول ،بصورت بورسیه ای هست، برای همین اطلاع دارم که خیلی سخته و نیاز به وقت و تلاش بسیار داره.

بنظرم خوبه که وقتتون روی همین ادامه تحصیل بگذارید، بشرطی که واقعا باعث پیشرفت و موفقیتتون بشه و مطمعنا بعد از کسب موفقیت و استفاده درست از وقتتون هم خانواده خودتون هم دختر خانم دست از مخالفت برمیدارند و شما هم اگه به صلاحتون باشه ان شالله به خواسته دلتون خواهید رسید.و خودتون هم راضی تر خوشنود تر خواهید شد وقتی با دست پر و بار علمی بالا و موفقیت زیاد با دختر مورد علاقه اتون روبرو میشوید.
*********************

بله این خوبه که برای خودتون برنامه ریزی کنید، وقت واقعا طلاست، بهتره تو زندگیمون از وقتمون به بهترین شکل ممکن استفاده کنیم تا باعث پیشرفتمون بشه.

مطمعنا اگه شما از وقتتون درست استفاده کنید نتیجه مطلوبی که انتظارشو دارید حتما کسب میکنید، اینطوری هم دیگه خانوادتون مخالف ازدواجتون نیستند.
هم دختر خانم وقتی ببینند شما این همه انسان موفقی شدید و از وقتتون درست استفاده کردید، اگه حتی از دستتون عصبانی هم باشند، عصبانیتشون و فراموش میکنند و بهتون حتما جواب مثبت خواهند داد.

تازه خانواده اشون هم وقتی مشاهده کنند شما هم انسان موفقی شدید، هم معیارها ی دختر خانمشون دارید ان شالله باهاتون مخالفت نخواهند کرد.

بنظرم انسان زمانیکه از وقتش به طور صحیح استفاده کنه، هیچوقت از کارهایی که انجام میدهد پشیمان نمیشه!

اینها و گفتم که بهتون بگم هیچوقت بخاطر درآمدن از چاله خودتون و به اشتباه و با تصمیمات احساسی به دور از عقل به چاه نیندازید.

قبل از انجام تصمیماتتون و برنامه ریزیهاتون اول از همه به این فکر کنید که آیا این برنامه ریزی ها به زندگیتون صدمه نمیزنه؟
آیا فردا روز اگه شرایطش پیش اومد و از دختر مورد علاقه اتون خواستید خواستگاری کنید، با انجام کاری که در این لحظه میخواهید انجام دهید، ممکنه فردا روتون نشه بخاطر اینها به خواستگاریشون بروید!

برنامه ریزی کردن خوبه اما برنامه ای که به آینده اتون صدمه نزنه! اینو حتما مد نظر داشته باشید که خیلی خیلی مهمه!

یوقت خدایی نکرده کاری نکنید که دیگه روتون نشه حتی با دختر مورد علاقه اتون مواجه بشوید.

***********************

یک موردی و در آخر بگم، شاید خیلیا که عاشق باشند مانند شما، فکر کنند که من خیلی منطقی و ظالمانه نظر گذاشتم، و انسانی هستم که تاحالا عاشق نشدم، و معنی دوست داشتن و نمیدونم! !

میخواستم بگم من در هنگام نظر گذاشتن، خودم و گذاشتم جای اون دختر خانم و حتی با این فرض پیش رفتم که خودم هم حسی نسبت به طرف مقابلم دارم، و بعد فکر کردم اگه جای آن دختر خانم بودم چه راهنمایی میکردم .

هرچی فکر کردم دیدم هرچقدرم سخت باشه هم بنفع خودممه هم به نفع طرف مقابلم که مراحل بصورت رسمی و از پله اول شروع بشه حتی اگه تصمیمم بعد گفتن پیشنهادی شبیه به پیشنهاد شما این باشه که صبر میکنم تا ازم خواستگاری رسمی کنند حتی اگه چندین سال فراهم کردن شرایط طول بکشه،
هیچوقت اینو به طرفمم نمیگم، چون :

1. معلوم نیست خصوصا وقتی رفتن خارج و برگشتن همون آدمی باشند که امروز میبینم، شاید دیگه خیلی از معیارهای منو نداشته باشند و نظر مم نسبت بهشون و کارهایی که تاحالا انجام دادند تغییر کنه!

2. دوست دارم آزادانه چند سال دیگه هم سراغ من بیایند نه بزور عذاب وجدان و تعهد ی که دادند از روی علاقه اشون و تصمیم عاقلانه اشون منو و دوباره انتخاب کنند.( شاید در خارج کشور با کسی آشنا بشوند که بهتر از من مناسبشان باشد و دیگر من را نخواهند پس دوست ندارم به طرفم عذاب وجدان تزریق کنم.)

3. شاید دیگه رفتن اونجا و شرایطی پیش اومد ونخواستن برگردند ایران،با این پیش فرض که دختر خانم مثه من دوست داشته باشند تو همین ایران زندگی کنند، خب این این خودش یک مشکل بزرگی پیش میاره که حتما باید درموردش فکر کرد و درنظرش گرفت.

این سه احتمال خیلی قویست که برای شما پیش بیاید، ممکن هم هست پیش نیاید اما انسانی موفقه که آینده نگر باشه، پس مطمعن باشید دختر خانم هم با تمام احساسی که نسبت به شما دارند به این سه خودآگاه یا ناخودآگاه فکر خواهند کرد.پس بهتره فکرشون درگیر نکنید, مخصوصا که درتاپیک قبلیتون گفتید الان در مقطع ارشد درحال تحصیل هستند، با بیان این پیشنهاد فقط ایشون ودرگیر میکنید و از درستشون میوفتند، خصوصا ارشد که خیلی سخته و کارها و پروژه ها همه نیاز به یک فکر منسجم و آرام داره.

بهتره بجای ناآرام کردن ایشون به بفکر آرام کردن خودتون باشید و همانطور که خانوادتون میخواهند و صدالبته دختر خانم خواهند خواست روی موفقیت تحصیلی خودتون کار کنید.

*********************

تو زندگیتون خدارو هیچوقت فراموش نکنید، توکلتون به خدا باشه، خدا خودش میدونه باید چکار کنه،تا به صلاحتون باشه، گاهی خداوند کارهایی میکنه و راه هایی براتون باز میکنه که خودتون هم حتی فکرشم نمیتونستید بکنید.

(حتی ممکنه خود دختر خانم، الان درحال خوندن تاپیکتون باشه و در جریان احساستون و تصمیمتون قرار گرفته باشه!
و خودش تصمیم گرفته باشه منتظر بمونه تا وقتش برسه، این یک مثال بود اما من مطمعنم اگه خداوند بخواد کاری و انجام بشه، پس حتما انجام میشه، اگه قرار باشه دختر خانم متوجه احساس شما بشه و خدا هم اینو بخواد پس حتما تاحالا شده یا خواهد شد نیازی نیست که حتما مستقیم گفته بشه )

به شخصه این مورد تو زندگیم خیلی بهم ثابت شده!

این دختر خانم اگه قسمت شما باشند مطمعن باشید پس با شما ازدواج خواهند کرد اگه هم نباشند شما هرچقدرم تلاش کنید باز هم بهشون نمیرسید.

تو برنامه ریزی هاتون خدا و هیچقوت فراموش نکنید. مطمعن باشید اگه از خدا کمک بخواهید و نتیجه و بعهده خودش بذارید هیچوقت پشیمون نمیشید، اینو کاملا مطمعنم، من یکی که خیلی زیاد مدیونشم، هیچوقتم رومو زمین نینداخته!
از خودش کمک بخواهید آنچنان آرامش و قدرتی بهتون میده که خودتون هم تصورش و نمیتوانستید بکنید.

من که هروقت احساس ناآرامی و بی قراری کنم میرم سراغ قرآن، یا با خودش بلند بلند حرف میزنم خیلی باعث آرامشم میشه، میرم زیر آسمون شب، به آسمون نگاه میکنم باهاش حرف میزنم، حس خیلی خوبی به آدم دست میده!
اینکه وقتی تنهاییم میدونیم که یکی اون بالا هست که صدامونو بشنوه :) شما هم امتحان کنید، مطمعنا تاثیرش و خواهید دید.

ممنون از شما.
اینکه دیر اومدم و به تاپیک سر زدم بیشترش بخاطر مشکل اینترنتم هستش که خیلی قطع میشه و گاهی یک روز کلا قطع میشه و وصل نمیشه و اینکه گفتم این چند وقت اینقدر برنامه برای خودم درست کردم که میرسم خونه فقط میخوام بخوابم.الان هم تازه رسیدم و بسختی دارم پیام مینویسم. یخورده هم متنتون طولانی بود و زیاد متوجه نشدم. اما یک چیزی توی صحبت تون خوندم که خیلی استرس شدیدی بهم وارد کرد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دختر بیخیال

حتی ممکنه خود دختر خانم، الان درحال خوندن تاپیکتون باشه و در جریان احساستون و تصمیمتون قرار گرفته باشه!

---

نکنه واقعا میخونه و خبر داره؟؟؟!!!!! نکنه بخاطر من اون شخص رو رد کرد و با پدرش ناراحتی بوجود آورده. چون دختر خالم میگه پدرش از اون ماجرا خیلی از دستش عصبانیه و گویا یک هفته ای خونه خالش رفته بوده.
الان دیگه واقعا دارم به این نتیجه میرسم باهاش تماس بگیرم.این همه دلیل هست که به من فکر میکنه. ب نظرتون درسته توی این وضعیت بمونه؟؟ باید باهاش حرف بزنم.
اون مسله خارج رفتن هم منتفی شد.چون نمیتونم ویزا بگیرم بخاطر سربازی. بعدازظهر امروز بود که گفتن وقت کمه و ویزا نمیتونی بگیری.فکر کنم یک حکمت داشت این همه نشونه توی یک روز.
واقعا با نظرتون موافقم که خدا راه رو باز میکنه و راه رو نشون میده. ظهر سر نماز دعا کردم خدایا یه راهی جلوی پام بذار. که بعدازظهر اون خبر بهم رسید و الان هم این که اون تمام این مدت بفکر من بوده.

ای بابا شما اصل مطلب و رها کردید به فرعیات حرف من گیر دادید!

من گفتم کلا تو زندگیتون بخدا بیشتر اعتماد داشته باشید و کارهاتون و به خدا واگذار کنید مطمعنا از نتیجه اش پشیمان نخواهید شد .

گفتم خدا اگه بخواد کاری انجام بشه، هیچکس نمیتونه جلوشو بگیره!
اگه کاری هم بخواست خودتون انجام نمیشه بدونید داره به خواست خدا انجام میشه، خدا خودش صلاح بنده اش و میدونه در چی هست.

اون هم یک مثال بود در راستای مشکلتون، مثلا گفتم اگه خدا بخواد دختر خانم از احساس شما آگاه بشه لزومی نداره شما مستقیم بهشون بگید که چندین سال منتظر باشند .
یا اگه این دختر خانم واقعا قسمت شما باشند .و قسمتتون این باشه که با یشون ازدواج کنید.

خدا خودش راهش و پیدا میکنه،
مثله اتفاقی مواجه شدن با تاپیکتون
یا از طریق دختر خاله اتون شاید متوجه بشوند اما بر اساس یسری ملاحظات نخواهند شما خبر دار بشید.
یا اینکه اصلا ایشون تا زمانی که شما شرایط ازدواجتون مهیا شود مورد مناسبی و پیدا نکنند که بخواخند بعنوان شریک زندگی انتخابشون کنند.

کلا اینها فرعیات بود من در حد یک بنده خواستم راه هایی و بگم که ایشون بطور مستقیم تا آن زمان ازدواج نکرده باشند.ورگرنه خالق ما که هزار تا راه میتونه داشته باشه که شما به خواستتون اگه به صلاحتون هست برسید.

من فقط میخواستم بگم که نتیجه و به عهده خالقمون بذارین و مطمعنا پشیمون نمیشید همین.

بله متوجه هستم منظورتون چیه.
ولی با کنار هم گذاشتن مسایلی که پیش اومده و راهی که باز نشد برای دور شدن ازش و صحبت هایی که دختر خالم چند وقت پیش میزد که گفته بود بهت فکر میکنه (ولی برداشتش بود). با همه ی این مسایل به طور قطعی به این نتیجه رسیدم که میدونه و حال خوبی هم شاید نداره. توی همچین شرایطی منتظر بودن چه فایده ای داره؟؟!! باید این وضعیت رو تموم کنم. اون هم حتما داره اذیت میشه و باید باهاش صحبت کنم.
خیلی استرس دارم.با تمام خستگی اما خوابم نمیبره. از طرفی هم احساس آزادی و خوشحالی دارم که به یک راهی رسیدم و میدونم چکار باید بکنم.
فردا روز مهمی دارم. دوستان همه برام دعا کنید. ممنون

امروز بهترین روز زندگیم بود. خدارو هزاران هزاران هزارن مرتبه شکر. همه چیز داره درست میشه. امروز قبل اینکه باهاش تماس بگیرم یه فکری که خیلی وقت بود داشتم رو بلاخره انجام دادم. خیلی وقت بود که میخواستم برم با امام جماعت مسجد محلمون صحبت کنم ولی چون پدرم رو میشناخت روم نمیشد و خجالت میکشیدم. اما دیگه امروز بعد نماز ظهر رفتم و دلو زدم به دریا و بهشون گفتم ماجرا رو و گفتم که مخالفت پدر و مادرم و دلایلشون رو. بعد از کلی نصیحت خوب گفتن که برو خیالت راحت. قول داد راضیشون میکنه. اما خب چندتا شرط هم داشت که خوشبختانه چیزی نیست که دوسال طول بکشه مثل سربازی و یا خونه و ماشین و ... . مسایل معرفتی و اخلاقی و ... بود که همیشه خودمم بهشون اعتقاد داشتم و دارم ولی خب یکم بیشتر خواستن توجه کنم.
در مورد اینکه اون شخص و ارتباطی که در گذشته داشتیم هم گفتم. و گفتن که باهاش تماس نگیرم. و بذارم خانواده این کار رو انجام بده. اما یک مسله ای که خیلی اذیتم کرد این بود که نکنه پدرش بخاطر اینکه اون بنده خدارو رد کرد و از دستش عصبانی هستش بخواد تلافی کنه و اصلا نذاره ما بریم. و از ارتباط دخترخالم باهاش هم گفتم. گفتن که به دخترخالم میتونم بگم که باهاش صحبت کنه تا بتونه شرایط خانوادگیش رو آماده کنه اما اصلا من صحبتی در هیچ مسله ای نکنم.و همه چیز رو به خانواده و ایشون بسپرم.
جای خیلی خیلی خوبش اینجا بود که وقتی به دخترخالم گفتم اینقدر ذوق زده شد که همونجا بهش زنگ زد و گذاشت روی بلندگو که منم بشنوم ولی من هیچی نگفتم که نفهمه هستم.وقتی بهش ماجرا رو گفت و بعد کلی فحش دادن به من گفت که باشه ولی به دخترخالم مثلا گفت که به من بگه که باید فکر کنم و بعدا جواب میدم که بیاین یا نه. شیطونه میگفت یه چیزی بگم بهش ولی خب قول داده بودم به حاج آقا که من صحبتی نکنم باهاش.
وای که چقدر همه چیز خوب بود. یاد گرفتم توی مواقعی که خیلی خوشحالم و همه چیز خوبه خداروشکر کنم و برای همه همونجا دعا کنم.و منم همونجا برای همه ی بچه های همدردی دعا کردم که خدا دل همشونو شاد کنه.
از همه ممنونم.خیلی خیلی زیاد.

امیدوارم چنانچه اگه به صلاحتون هست به خواسته دلتون برسید.
موفق باشید.

دوباره سلام به همه عزیزان.
بلاخره خانواده راضی شدن و به خواستگاری هم رفتیم. اما یه چیزایی عوض شده . البته اینم بگم که من یک تصمیمی که گرفتم که خب البته توصیه ی حاج آقای هاشمی (همون امام جماعت مسجد محلمون) بود که احساس رو توی کمد خونه بذارم و عاقلانه برم جلو. البته نمیشه کامل همچین کاری کرد. اما خب همیشه یه خصوصیاتی توی ذهنم برای همسرم داشتم.که البته ستاره خیلی چیزای بهتر علاوه بر این ها داره.
اما یه مسله ای که قبلا بحثش نشده بود و اون شب خواستگاری مطرح کرد بحث کار کردنش بود. که من همیشه توی ذهنم دوست داشتم همسرم خانه دار باشه ولی نه اینکه توی خونه نگهش دارم. منظورم اینه که نمیخوام بفکر پول و کار و ... باشه. مخصوصا با حرفه ما که کلی درگیری ذهنی و گاهی برخورد های زجرآور داره.
به نظروتون چکار کنم. بهش گفتم باید بیشتر روی این مسله صحبت کنیم که البته این دو روزی که تنهایی فکر کردم به نتیجه ای نرسیدم که چطور قانعش کنم.

سلام دوست عزیز من چندتا از پستاتو خوندم و یه چیزایی از داستانت دستگیرم شد، ولی سن و سال خودت و نامزدت جیزی ندیدم ، خوشحالم که دارین به هم میرسین و یکمم حسادت دارم بهت که داری به اونی که عاشقشی میرسی :47: و درباره پست آخرت میتونی تو شغلهایی که مورد تائیدته اجازه بدی کار کنه ، مثل معلمی و آموزش و پرورش و این چیزا که به نظر من خیلی هم خوبه .

ممنون از شما.
((حسودی نمیکنی شما. در اصل غبطه میخوری.که مثبت هست و منم خیلی به دیگران غبطه میخورم .که خوبه و باعث تلاش میشه. این تعریفاش فرق میکنه.من دارم تلاش میکنم این درست کنم.تا میتونم البته. حسادت ینی تو نداشته باشی و فقط من داشته باشم. غبطه ینی هردو داشته باشیم.)) که امیدوارم و دعا میکنم همه به آنچه که صلاحشون هست برسن.
حالا اصل مطلب. من 25 و ایشون 24 سالشونه هست.
مسله اینجاست که من اعتقاد دارم زن نباید به کسب درآمد فکر کنه و براش دغدغه بشه در شرایطی که کسی هست که با تمام وجود برای آسایش و رفاه اون کار میکنه.خیلی خوبه که مفید باشه برای جامعه اما این دغدغه ها زندگی هر دو رو خراب میکنه.
ممنون از پیشنهادتون. حتما این هارو مطرح میکنم.امیدوارم استقبال کنه. متعصفانه روانشناسی حرفه ای هست که اغلب با مشکلات دیگر در ارتباط هست و خیلی میتونه تاثیر منفی توی زندگی خصوصی آدم داشته باشه. حالا دختر هم باشی که دیگه تاثیرش بیشتر.

سلام

شما فقط می خوای قانعش کنی یا می خوای راهی پیدا کنی که باهاش به توافق برسی یا فقط می خوای ببینی باهاش تفاهم داری یا نه؟

پاسخ به این سوال خیلی راهکارها رو عوض می کنه.


شخصا قکر می کنم ایشون روشن خواسته اش رو گفته و دلیل اصلی خواستگاری هم همینه که دو طرف ببینن خواسته هاشون چقدر با هم مطابقت داره. امیدوارم این موضوع رو کوچک نبینی.

این پست آقای مدیر رو لطفا بخون و فکر کن که از یک خواسته کوچیک، چه سرنخ ها و نگرش های عمیقی رو میشه برداشت کرد که عدم توجه بهش می تونه مشکلات بزرگی رو توی زندگی زوجین به بار بیاره.

شاد باشی:72:

با سلام

وقتی یک نفر همچین جمله ای و میگه ممکنه چند دلیل داشته باشه.حالا شما ببینید دلیل شما کدوم از اینهاست.تا بر این اساس بشه راهنمایییتون کرد.
***** **** ****** ***** ***** ****
اول اینکه :
یک موقع هست یکی میگه دوست ندارم همسرم کار کنه!
یعنی کلا دوست دارند همسرشون خونه باشه
تو اجتماع نباشه
فقط با خانم ها رفت و آمد داشته باشه و...

یعنی یجورایی بخاطر اینکه نصف بشر و قشر آقایون تشکیل دادن و ایشون حتی دوست ندارن همسرشون با آقایون احوال پرسی و حرفای رسمی هم داشته باشند
بنابراین همچین راه حلی به ذهنشون رسیده که کلا برای آرامش خودشون همسرشون و از اجتماع دور کنند .


مورد دوم : شخص شغل و زمینه علاقه مندی خانم و میدونن و میدونن این شغل با این تایم کاری و حجم کار به زندگیشون صدمه میزنه ازشون نمیخواین کار نکنن، میخواهند اگه امکانش هست زمینه علاقه مندیشون و تغییر بدهند.

مورد سوم : شبیه به همون مورد اول و دومه، یعنی ایندفعه فرد فکر میکنه بخاطر حضور آقایون در محیط کاری همسر آینده اشون شاید نتونن آرامش لازم و داشته باشند پس به خانمشون اجازه کارکردن میدهند کار کنند اما کارهایی که فقط محیط زنانه داشته باشه، همکار و مراجعه کننده آقا نداشته باشند.

***** **** ***** **** ***** ***
خب اولا یادتون باشه که باید احساسات و کنار بذارید و عاقلانه تصمیم بگیرید.


دوم اینکه باید ببینید خواسته شما به کدوم از موارد بالا بیشتر شبیه هست.ا بفهمیم شما تا چه اندازه از خواسته اتون کوتاه میایید.
سوم اینکه باید دید تا چه اندازه این خواسته در دختر مورد علاقه اتون قویست.و ایشون تا چه اندازه از خواسته اشون کوتاه میایند.

یجورایی باید دید شما دونفر تو این خواسته اتون بصورت منطقی میتونید به تعادل برسید یا خیر
******* **** ******* ****
مثلا برای دختر خانم هم که میگند دوست دارند کار کنند چند برداشت وجود داره :

1. رفتن دانشگاه و رشته ای و خوندن که مورد علاقه اشون هست، و کلی زحمت کشیدن و دوست دارند ادامه هم بدهند!
از درس خوندن، مقاله دادن و کارهای تحقیقاتی خوششون میاید و به آرامش میرسند. هدف های علمی بزرگی هم برای خودشون دارند.

2. فقط رفتن دانشگاه که صرفا مدرکی گرفته باشند و فردی تحصیل کرده محسوب بشوند، دوست دارند مادر و همسری تحصیل کرده باشند، دوست دارند کار کنند حالا اگه شد در رشته خودشون اگه هم نشد مشکلی ندارند و زیادم راغب نیستن.کلا دوست دارند کار کنند و مستقل باشند حالا هر شغلی بود برایشون فرقی نداره.

**** ****** **** ****** ***

ایشون شبیه به کدام از این موارد هستن!

اگه هردوی شما شبیه به مورد اول دو مورد ذکر شده هستید، و بخواهید احساسی تصمیم بگیرید.
یکی تون از خواسته اش کوتاه بیاید مطمعن باشید در آینده به مشکل میخورید.

چون الان از همدیگه دور هستید و احساساتتون قوی هست و درحال حاضر دوست دارید بهم برسید،برای همین شاید احساسات بر خواسته اتون غلبه کنه، فردا روز که رفته رفته احساساتتون با بدست آوردن دختر مورد علاقه اتون کم و کمتر شد، خواسته قبلیتون و انتظارات قبلی که داشتید برجسته تر میشند، اونوقت جفتتون میبینید که همسرتون اونی نبوده که انتظارش و داشتید.

اگه شما کوتاه آمده باشید، تمام سعیتون و میکنید که شرایط به ایشون سخت کنید تا ایشون خودشون همچین تصممیی و از روی تجبار بگیرند و مطابق خواست شما خانه دار شوند، و هیچ کمکی در این زمینه به همسرتون نمیکنید.

اگه ایشون کوتاه آمده باشند، رفته رفته احساس بیهودگی و بی ارزشی بهشون دست میده و حس میکنند از هدف هاشون خیلی دور شدن و ناخوداگاه افسرده میشن.
شایدم پشیمون بشنوند و تبدیل یه همسری افسرده و غر غر و بشن.

همسری که دیگه اون آرامش سابق و براتون نخواهد داشت.
در ثانی برای خودتون هم خیلی سخت میشه، چون شما شخصیت مورد اول و انتخاب کردید ناخوداگاه همسرتون یک ذره بین دستشون میگیرند کوچیکترین برخورد شمارو با قشر خانم زیر نظر میگیرند تا مبادا انتظاراتی که شما از ایشون داشتید و خودتون نادید بگیرید و اگه اینکارو بکنید زندگیتون تبدیل به یک میدون جنگ میشه که دیگه آرامشی توش نخواهد بود
چون ایشون با میل خودشون از خواسته اشون پایین نیومدن، بخاطر احساسشون کوتاه اومدن، حالا هم پشیمون شدن، شنا هم که رعایت نکردید بدتر شده، هردفعه که رعایت نکنید تمام اینها تو دلشون میمونه و تبدیل به کینه میشه!
( این مدل و تو زندگی واقعی از نزدیک دیدم! البته این دو هیچوقت ازدواج نکردن اما تو همون مراحل آشناییشون، اول آقا پسر از در احساسات وارد شدن، وقتی دختر خانم عاشق کردن اونوقت خواسته اشون گفتن که دوست ندارند کار کنند، هم شخصیت آاقا مطابق مورد اول بود هم شخصیت دختر خانم، در نهایت هم دختر خانم کوتاه اومدن اما رفتارها و زیر نظر گرفتن، حتی به حدی رسید که رفتارهای آقاپسر نیازی به ذره بین نداشت، در مورد این رفتارها هم توجیهات آقا پسر و قبول کردن اما رفته رفته اینقدر آقا پسر از خودش رفتار نادرست نشون داد و کل اعتقادات و حرفهای اولش و زیر پا گذاشت که کلا دختر خانم در حال حاضر جز حس نفرت هیچ حس دیگه ای نسبت بهش نداره!! )
اینو گفتن که بدونید در اینجا رفتار شما خیلی حیاتی و تعیین کننده میشه.
******* **** ******* **** ******
اگه هم دختر خانم مورد دوم باشند و شما هم شخصیت مورد دوم و سوم باشید، راحت میشه به تعادل رسید چون ایشون خودشون بیشتر تمایل به خانه داری دارند یا شغلی که تقریبا به استقلال مادی در حد خودشون برسند.طوری که از نظر شما شغلشون مناسب باشه و از نظر شما به زندگیشون صدمه نزنه. و زیاد روی شغل موزر علاقه اشون پافشاری ندارند.

**** *** ******** **** ******

در کل سعی کنید به خواسته ایشون احترام بذارید و سعی نکنید بزور قانعشون کنید که طبق خواسته شما عمل کنند.

چون این زندگی مطمعن باشید دوامی نخواهد داشت اگه هم داشته باشه همسرتون که ادعا دارید خیلی دوستشون دارید حتما خیلی اذیت خواهند شد.
شما که دوست ندارید اذیتتشون کنید، میخواهید خوشبختشون کنید.

نقل قول:

---

متعصفانه روانشناسی حرفه ای هست که اغلب با مشکلات دیگر در ارتباط هست و خیلی میتونه تاثیر منفی توی زندگی خصوصی آدم داشته باشه. حالا دختر هم باشی که دیگه تاثیرش بیشتر.

---

خب روانشناسی خوندن دیگه، با خیلی از مشکلات آشنا هستن، مطمعنا کاری نمیکنند که به زندگیتون صدمه بزنه.
اگه ایشون و بعنوان دختری عاقل و بالغ قبول دارید پس بدونید کاری نمیکنن که هم خودشون هم شما آسیب ببینید.
بعدشم حتما در وجود خودشون تواناییشو دیدن که همچین شغلی و انتخاب کردن ورگرنه حتما بخاطر روحیات خودشون هم شده این شغل انتخاب نمیکردن.

سلام به شما دوست عزیز آویژه .
من میخوام به توافق برسیم. یا اون منو قانع کنه و یا من اونو. و یا یه راه دیگه پیدا کنیم.که دوست عزیزمون یه پیشنهاد خوب دادن که البته باید روش کار کنم و همه جنبه هاش رو بررسی کنم.
همونطور که گفتم نمیخوام از جامعه یا اجتماع دورش کنم یا اسریش کنم. اما طوری هم نباشه که زندگیش بشه کارش. چنین چیزی رو توی روحیش میبینم. این یکم منو ترسونده. اما از دستش هم اصلا اصلا نمیخوام بدم.کلی بدبختی کشیدم تا اینجا رسیدم. راه حل میخوام پیدا کنم.

- - - Updated - - -

سلام به شما.
من دقیقا نظرم مورد دوم هستش. و همونطور که گفتم نمیخوام از جامعه دورش کنم. چون درسا نیست و حق همچین کاری هم ندارم. اما روحیش طوری که خیلی پیگیر و حساس به کاری که میکنه هستش. بخاطر هر دومون میخوام که توی محیطی با آرامش و بدون هیچ دغدغه مالی و رفتاری و ... کار کنه و اونم زمان زیادی ازش نگیره که بتونه یک ورزشی یا هنری رو دنبال کنه یا هرنوع تفریحی دیگه ای هم برای خودش و هم هردومان داشته باشه. اگر صبح تا ظهر بخواد کار کنه دیگه جون و حسی برای زندگیمون داره؟؟!قطعا نه.
و اصلا هم نمیخوام زوری و یا از راه احساسی مجبورش کنم. چون دقیقا همین مشکلی که میفرمایید پیش میاد که امری طبیعی هم هست مخصوصا اینکه یکم لجباز هم هست.
میخوام به تفاهمی در این زمینه برسیم.نه اینکه یک نفر کوتاه بیاد.
ممنون میشم خانم ها نظرشون رو بگن چون قطعا میتونه نظرشون نزدیک تر به ایشون باشه و به من کمک کنه. و ممنون میشم بگید حاظر هستید در چه صورتی از یک علاقتون تا حدی کم کنید و مسیر دیگه ای رو دنبال کنید. و ازهمسرتون بخاطرش چه انتظاری دارید.
ممنون از همه دوستان. ممنون میشم سریعتر پاسخ بدید.چون خیلی پیگیر این مسله هستش و دیگه قول دادم شنبه در این مورد صحبت کنیم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط خوش خیال

سلام به شما دوست عزیز آویژه .
من میخوام به توافق برسیم. یا اون منو قانع کنه و یا من اونو. و یا یه راه دیگه پیدا کنیم.که دوست عزیزمون یه پیشنهاد خوب دادن که البته باید روش کار کنم و همه جنبه هاش رو بررسی کنم.
همونطور که گفتم نمیخوام از جامعه یا اجتماع دورش کنم یا اسریش کنم. اما طوری هم نباشه که زندگیش بشه کارش. چنین چیزی رو توی روحیش میبینم. این یکم منو ترسونده. اما از دستش هم اصلا اصلا نمیخوام بدم.کلی بدبختی کشیدم تا اینجا رسیدم. راه حل میخوام پیدا کنم.

---

اومدیم نه ایشون تونست شما رو نه شما ایشونو قانع کنی،تا اینجا م کلی بدبختی

کشیدی نمی خوای از دستش بدی،حالا تکلیف چیه؟نمی شه شرط بذاری ولی

از دستشم نخوای بدی،یا باید دوشیزه واجد شرایط شما متقابلن شماهم یا از

ازش دست بکشی.اگر این فکرو داری که چون مدت زیادی بهش فکر می کردی

احیانن ارتباط داشتید یا خاستگاری رفتی پس حتمن باید به دستش بیاری،در

اشتباهی.از سرت خارج کن.

سلام خوش خیال با مرام !

خوش حالم که نهایتا اقدام کردی.
امیدوارم که این اقدام ، به سرانجام شیرینی که زمانی ارزویت بود ختم شود.

اگر دوست داری که همسرت در حرفه مورد نظرش ، دغدغه مالی نداشته باشد ، پاسخ ساده است ، تضمین کن. از نظر مالی همسرت را تضمین کن تا با خیال اسوده و بدون دغدغه به کارش بپردازد.
میگویی که مشکلی با کارکردنش نداری. از طرفی اظهار میکنی که نباید کار کردنش به گونه ای باشد که انرژی هایش را بگیرد.
سوالی دارم؟ دقیقا چگونه کاری هست که چند روز و چند ساعت فرد را مشغول کند اما نهایتا انقد انرژی کمی نیز طلب کند؟ چه کار پر بازدهی !!!

گفیتم که اقدام کن.
گفتیم که سکون همراه با حسرت را پیشه کار خود نکن.

اما به یاد ندارم که گفته باشیم عجله کن ، به هر قیمتی ،با هر حالتی !

خیر ، قرار نیست شما به هر قیمتی به ایشون دست پیدا کنی.

قرار بوده که دست روی دست نگذاری که نذاشتی.

اکنون زمانه شناخت فرا رسیده ،

در حال حاضر انچه از پست هایت برایم پیداست ، عجله و اضطرابت ، تخصیص زمان کم و احتمال پایین بررسیه تمامیه وجوه شخصیتیه کیس موردنظره.

پیشنهاد میکنم جدی تر به معیار هایت فکر کن. تا چه حد از کدام ها ، حاضر هستی کوتاه بیایی (مفهوم دیگر اینست که تا چه حد در نبود ان متغیر ، در زندگی کنار خواهی امد !!!)

قصد موج منفی نداشته ام.
اما مرحله اول و اقدام را پشت سر گذاشتی. اما اکنون با فراغ بال و بدور از احساساتت ، مباحث را بررسی کن دوست من.
نمیخاهم داستان زیبایت ، شروع شجاعت گونه ات ، خاتمه یابد با حسرت هایی در دل زندگی که حتی گاهی از احساس زیبای اغاز کار نیز پشیمانت کند.

پیگیر داستانت هستم. به همراه ارزو (دعا !) هایی به امید ان که او نیز همچنان تو ، تو را در یابد و اسایش دورانت باشد.

موفق و موید

تو جلسه بعدی درمورد دلایل خودتون و خانم صحبت کنید.

میتونید بهشون بگید که شما منظورتون از این جمله این بوده که نگرانید که ایشون تمام وقتشون و برای کارکردنشون بگذارند و هدفشون کسب مادیات بیشتره!
ببینید هدفشون چیه؟ شاید صرفا دوست دارند مستقل باشند و مفید برای جامعه باشند، شاید از اینکه بیکار تو خونه بیشینن خوششون نیاد.

بعدشم ایشون طبق گفته شما ارشد هستن، خب تصور کنید این همه سال درس خوندن که از حرفه و رشته خودشون استفاده کنند نه اینکه یهو حرفه اشون تغییر بدن.

شما دو نفر مگه هم رشته نبودید؟ خب باهم کار کنید، اشکالش چیه؟
باهم کار کنید و ساعات کاریتون و کمتر کنید و باهم به خونه برید.
اینطوری تایم بیشتری برای باهم بودن خواهید داشت.
بجاییکه وقتتون و با سایر همکاراتون صرف کنید باهمسرتون هستید.
هم تو کار هم زندگی هردو باهم شریک هستید از این شیرین تر دیگه چی میخواید؟

به این خوبی تایم ناهار و استراحت تو محیط کار خیلی راحت میشه باهمسر گذروند.

حالا چون همسر کمک خرجتون هستن شما هم میتونید تو خونه بیشتر کمکشون کنید.
.من این مدل زندگی و دیدم، یعنی زندگی پدر و مادرم، خیلی خوشم اومد، پدر مادر من توقعات خیلی بالا از زندگی نداشتن تا بسختی تمام وقنشون بذارن برای کار کردن، بعبارتی زندگی نکردن تا فقط کار کنند.
کار کردن تا زندگی کنند.
برای همین من این مدل زندگی و بیشتر میپسندم.

مثلا دیدم برخی زن های فامیلمون وکه کلی درس خوندن بعد همسرانشون اجازه ندادن تو حرفه ای که درس خوندن کار کنند، اوایل زندگی که هنوز بچه هم نداشتن خیلی اذیت شدن، همش تو خونه بودن، میگفتن همش حوصله امون سر میرفت، ناهار و تنها میخوردیم، با در ودیوار حرف میزدیم!
خونه دو نفره و چند نوبت تمیز کنیم دیگه! ؟
چقدر خونه این و اون بریم، حرف تکراری بزنیم و.....!

شب هم که همسرشون میومد خسته بوده وشام و استراحت! همین!

بعدشم که بچه دار شدن، درسته کمی سرگرم شدن، اما این بچه تا 6-7سالگی هست باز دوباره همینطور که کم کم بزرگ میشه، مادر تنها تنها تر میشه! بچه مدرسه میره، دانشگاه میرهو....

خب مگه یک زن چقدر عمر میکنه؟ که همش و باید به درو دیوار نگا کنه؟
تا قبل ازدواجش وقتش و گذاشت برای رشته مورد علاقه اش، بعدشم نتونست استفاده کنه، باید بره ببینه به چه هنری علاقه داره اونو یاد بگیره چند سال باز عمرش و اونجا هدر بده، تا تو اون حرفه هنری، حرفه ای بشه تا بتونه کاری انتخاب کنه که مورد تایید شما باشه!

ایشون با کم کردن ساعات کاریشون تو حرفه مورد علاقه اشون نمیتونن مورد تایید شما باشند؟

ایشون دوست ندارن استاد دانشگاه بشند؟ اینطوری رشته خودشون هم دنبال کردن ازش دور نشدن.

گفتید خانم ها نظرشون و بگند :
بشخصه اولویت اولم صد در صد زندگیم خواهد بود
ولی از طرفی دوست دارم تو حرفه ای که این همه براش درس خوندم کار کنم، چون مطمعنم اینقدر وقت بیکاری خواهم داشت که بتونم مقداریشو در حدی که بزندگی م صدمه نزنه و برای این کار اختصاص بدهم.
حالا اگه با یک همرشته ازدواج کنم ازم بخواین کار نکنم یا تو این حرفه کار نکنم.

کلی سوال ذهنم و مشغول میکنه که چرا خب با خودش تو یک محیط کاری کار نکنم؟
بعدشم فکر میکنم رفته رفته با پیشرفت همسرم در حرفه امون، من پسرفت کردم، وقتی بعد چند سال خودم و با همسرم مقایسه میکنم با همکلاسیام مقایسه میکنم، میبینم من فقط درجا زدم ولی بقیه کلی پیشرفت کردن ، کلی پشیمون میشم که ای کاش همسرم بمن اجازه میداد تو رشته ام پیشرفت کنم.

پشیمون میشم و دوست دارم برگردم بگذشته وراهم و تغییر بدم.

ممنون از دوست عزیز جناب فرهنگ .شما یه مقدار زیادی بنظرم منفی نگر هستید. توکل به خدا به نتیجه میرسیم.
ممنون از love less گرامی . اگر میخواستم با احساسات برخورد کنم که یا با احساسات اونو راضی میکردم و یا خودم راضی میشدم. منظورم از اینکه میگم بعد این همه بدبختی اصلا از دستش نمیدن اینه که میخوام به نتیجه برسیم. به نقطه ای مشترک.
زدن دفتر مشاوره یا کار هر روز در مراکز خیلی وقت و انرژی گیر هستش.
یا هیچ وقت هم من دوست ندارم همسرم منشی یا یکسری شغل هایی رو داشته باشه که ساده و ... هستند. حتی من اصلا دوست ندارم خانه دار محض باشه و تا 11 خواب باشه و تنبل بشه. اجتماعی بودن خوبه و من هم دوست دارم اما نمیخوام آسیبی ببینه. کار زیاد برای خانم ینی آسیب. کار با قشری که باعث آسیب رسوندن بهش نشوند.
ممنون از شما دختر بیخیال.
ایشون اینقدر مورد تایید من هست که این مسله باعث نمیشه همه ی خوبیاش زیر سوال بره اما بخدا من میخوام فضایی برای هرمون درست کنم که بتونیم بیشتر و با انرژی تر و با دغدغه های بیرونی کمتری زندگی کنیم.
درسته درس خونده و کلی وقت گذاشته. اما مگه همه ی هدف درس خوندن کار هستش یا استقلال مالی؟؟ یکی از مشکلاتی که متاسفانه امروزه هست استقلال کامل مالی خانم هاست که خیلی مسایل رو از بین زن و شوهر برداشته. من دوست دارم برای رفاه و آسایش و خواسته های همسرم کار کنم و درآمد برای اون داشته باشم. وگرنه پول میخوام چکار کنم؟؟ اگر اون داشته باشه و مستقل باشه که دیگه کار کردن من برای کیه؟؟!! درسته خرج و ... بالاست و میتونه کمک باشه اما این کمک خیلی چیزای دیگه ای رو از زندگی میبره. من اینو در روحیش میبینم. کسی که برای ساده ترین کارها تمام ذهن و روحش درگیر میشد میتونه به نحوی کار کنه که وقتی میاد خونه کار رو پشت در بذاره یا اصلا انرژی ای داره؟؟!! نمیگم همه اینطور هستن ولی ایشون در روحیش این مسله هست.
ممنون از اینکه نظرتون رو هم در این مورد فرمودید. این هم فکر خیلی خوبیه برای کار در محیط یکسانی که بتونم کیس هاش رو کنترل شده براش بفرستم ولی خب دردسرهای خاص خودشم داره ولی خب انشاالله فردا حتما مطرح خواهم کرد.
خیلی خوب شد این تاپیک تبدیل به محلی برای تمرین کردنم شد برای جمع آوری استدلال ها و دیدن جنبه های مختلف و پیشنهاد های خوب.
ممنونم.و همچنان منتظر نظرات خوبتون هستم.

سلام آقای خوش خیال.

چون حرفه شما و همسرتون رو در فامیل چند مورد داریم گفتم بد نباشه نظر بدم.

من متوجه نشدم خانم فوق دارن یا لیسانس اما در هرحال تو این رشته اتفاقا شغل با زمان کم و البته درآمد بطبع کم خیلی زیاده.

مثلا یکی از خانم های اقوام دکترا دارن.ایشون فقط دو روز در هفته دانشگاه تدریس دارن و چند روز در حد 3 ساعت در موسسه ای کلاس برگزار میکنن. خب این که خیلی زمان خوبیه. از نظر شما زیاده؟
ایشون حامله که شدن دیگه تدریش دانشگاه رو رها کردن و الان فقط 2روز در موسسه کلاس دارن و بقیشو به فرزندشون میرسن. (من فکر میکنم خیلی شغل خوبی اتفاقا دارن)

درسته مشاوره دادن خیلی آدم مستهلک میکنه اما چرا به برگزاری کلاس فکر نمیکنین؟هم درآمدش بهتره و هم خستگیش قابل مقایسه نیست.
الان اینقدر کلاسای روانشناسی فراوون شده که نگو. زوج درمانی، گروه درمانی، مهارت های زندگی، تربیت فرزند.... خیلی برگزاری این کلاسا راحتر از مشاوره دادنه.

یکی از خانم های اقوام که لیسانس دارن و همسرشون دکترا (هردو روانشناسی) ، اقا دفتر میزنن و خانم هم در مثلا مشاوره ازدواج... تست هارو از مراجعان میگیرنو تحلیل میکنن و کار اصلی که مشاورست با خود همسرشونه.
هم کنار همن و هم کار خانم سنگین نیست و پاره وقته و به فرزنداشون هم به خوبی میرسن.

شاید منظور خانم مورد نظرتون اینه خودشون شخصا دفتر بزنن و تمام روز اونجا باشن؟ خب اگه این کارو نکنن بقیه راه ها همشون پاره وقت و اونم با زمان دلخوهه.
به نظرم که شما اگر اهدافتون از زندگی مشترک رو برای خودتون روشن تر کنین و برای خانم بگین ، ایشون هم در ساعت کاری کمی کوتاه بیان، خیلی راحت به تفاهم میرسین.
ان شاالله هرچی خیره براتون پیش بیاد:72:

ممنون از شما خانم شمیم الزهرا. از توصیه هاتون استفاده کردم.
از همه دوستان ممنون. دلایلی که اینجا مطرح کردم و پیشنهادات شما رو هم بهش گفتم. تدریس توی مدرسه و دفتر مشترک که البته این مورد فعلا قابل اجرا نیست و کمتر کار کردنش و ... .
و مهمترین مطلب این که ازش خواستم هر وقت خدا بهمون بچه داد دوسال اصلا سر کار نره. که البته دلیل کاملا منطقی داره که اگر خواستید توضیح میدم. این توصیه رو به همه آقایان دارم. و چون البته خودش هم به این مسله واقف بود سریع قبول کرد.
فعلا که قرار بیشتر فکر کنه. و دوباره بعدا در این مورد صحبت کنیم. ولی خب خیلیییییی جلوی خودمو گرفتم که بگم هرچی تو بگی قبول. الان از پیشش اومدم دلم شدیداااا میخواد بهش زنگ بزنم بگم قبول. عشق چه چیز خانمان سوزیه ها.
ممنون میشم دوستان باز هم اگر نظری دارند بهم بگن.

با سلام جناب خوش خیال

امروز داشتم به موضوع شما فکر میکردم، کلا این موضوع یکی از مسایل حل نشده ی منه، برای همین تو ذهمم مونده بود.گفتم نظرم و بگم شاید بدرتون بخوره، البته ناگفته نماند که تاپیک شما و نظرات مختلف باقی کاربران برای من هم خیلی مفید هست.
***** **** ****** **** ******
اولا حتما با دختر خانم این مسایل و مطرح کنید شاید ایشون اونقدرا هم روی این مسله تاکید نداشته باشند.البته حتما اینکارو تا الان انجام داده اید، و امیدوارم هردو به یک نظر واحد و راضی کننده دو طرفه رسیده باشید.

و اما در جواب سوالتون، خیر بنظر من همه ی هدف از درس خوندن کار کردن و استقلال مالی نیست، البته بسته به خود شخص هدف ها متفاوت خواهد بود، شما باید ببینید هدف ایشون چیست؟ !

اما خب دختر خانم یک انسان آزاد بودن و بسته به نوع علاقه مندیشون یک رشته ای و انتخاب کردن سختی راه هم رفتن حالا میخواین برداشت کنند، دوست دارند برای جامعه اشون مفید باشند.
شما میگید نمیخواهید همسرتون در آینده خانه دار تمام باشه، خب چکار کنند؟ شاید به کارهایی که شما میگید علاقه ای نداشته باشند، اونوقت تکلیف چیه؟

تازه ایشون هر حرفه ی دیگه ای و بخواهند شروع کنند نیاز به مدت زمانی برای آموزش داره، تا ایشون بیاین دوباره همه چی و از صفر شروع کنند اموزش ببینن، یک مرتبه برمیگردن عقب میبینند تا حالا کلی چیز یاد گرفتن اما دریغ از یک استفاده، یک برداشت درست.
مگه چقدر عمر میکنند تا همش از این شاخه به اون شاخه بشند؟

یک نفر وقتی میگه دوست دارم در حیطه رشته مورد علاقه خودم کار کنم، منظورشون این نیست که صرفا بخاطر مسایل مالی قصد کار کردن دارند.
ممکنه منظورشون این باشه که :
این همه درس خوندم حالا میخوام استفاده کنم.
به مردمم خدمت کنم.
دوست دارند پیشرفت کنند.
یک مادر تحصیل کرده و موفق باشند فردا بچه هاشون بهش افتخار کنند.

تازه نباید منکر این قضیه بشیم که هر آدمی منحصر بفرده و ویژگی های خاص خودش و داره،
شاید ایشون از اون دسته آدم هایی باشند که فقط تو خونه نشستن باعث افسردگیشون میشه.

کی گفته حالا همسر شما اگه کار کنند در آینده به پول شما احتیاجی پیدا نخواهند کرد؟ زن و شوهر هردو زندگی و باهم میسازند، میتونه در آمد ایشون کمکی به زندگیتون باشه تا شما هم کمتر کار کنید بیشتر وقتتون برای همسرتون و خانوادتون بذارید.
میتونید هم از پول همسر اصلا استفاده نکنید.

اما بنظر من کار کردن فقط صرفا پول درآوردن نیست.
یک موقع هست شخص دوست داره همیشه به روز باشه، با مسایل روز رشته اش آشنا بشه.

شما فرض کنید به ایشون بگید بشین تو خونه برای خودت مقاله بخون، تا درجا نزنی و اطلاعات همیشه به روز باشه.
ولی وقتی شخص همش اطلاعاتش و بروز کنه اما از اونا استفاده نکنه خب دیگه بنظرتون برای دریافت اطلاعات بیشتر علاقه ای براشون میمونه ! خب خسته میشن دیگه!
آدم درس میخونه که ازش استفاده کنه، حالا شما میگید استفاده نکنند؟
پس چکار کنند؟ پس درس خوندشون به چه دردشون خورده؟

**** **** ****** **** ***** **** ****
بعنوان یک احتمال عرض میکنم فقط برای بیشتر فکر کردن در این زمینه ،

شما فردا روز همسرتون و با همکارهاتون مقایسه نمیکنید؟
اینجا من تاپیکی خوندم آقا خودش اول خانم خانه دار انتخاب کرده!

بعد چند سال زندگی مشترک خودش هم انتخاب خودش و با همکاراش مقایسه میکنه، از همکارش خوشش اومده چرا؟ چون خانمش فقط خانه داری میکنه، اما همکارش باهوشه، به روزه، کلی اطلاعاتش درمورد کارشون زیاده، اما به این فکر نمیکنم که همکارشون بواسطه شغلش ون هست که مجبور بودن اطلاعاتشون و در مورد رشته اش ون بالا ببرند.
خدایی نکرده شما مطمعنید در آینده مانند این آقا دودل انتخابتون نمیشید؟

حتی ممکنه شما مقایسه نکنید، اما همسرتون بعنوان کسی که همچین اهدافی داشته و حالا بهشون نرسیده، خودش، خودشو با شما یا دوستانشون یا با کسانیکه به جایگاهی رسیدن که ایشون هم خواستن برسند مقایسه کنند!

**** **** ****** **** ***** ***
من بعنوان یک دختر شبیه به طرز فکر دختر مد نظر شما واقعا وقتی با این دست مسایل مواجه میشم دچار سردرگمی شدیدی میشم.
از طرفی برخی خانواده ها دخترانشون و طوری تربیت میکنند که تا قبل زمان ازدواجشون فقط بفکر تحصیلات و رسیدن به بالاترین درجات علمی و شغلی باشند ار طرفی بعد از یک سنی انتظار دارند دخترشون بفکر ازدواج بیوفته، یک مرتبه دختر با کلی مسولیت بعنوان یک همسر مواجه میشه، مسولیت هایی که رفته رفته با مادر شدنش خیلی بیشتر هم خواهد شد، از طرفی اهداف علمی و شغلی که برای خودش به ترتیب چیده، از طرفی این مسولیت ها!

واقعا سردرگم میشه!
از نظر خانواده شوهر و مخصوصا آقای همسر عروس خوب عروسیه که کدبانوی خوب باشه، تو مسولیت های خانه داری و همسرداری و آشپزی و مادری بهترین عمل کنه. که کاملا هم حق دارند

از طرفی تا قبل از اون، دختر خانم با توجه به شیوه تربیتیش، فکر میکرد دختر خوب، دختریه که به بهترین درجات علمی و اجتماعی برسه و برای خانواده اش افتخار آفرین باشه! که در اینجا دختر خانم هم حق دارند تا این سن با این اهداف بزرگ شدند.

خب این وسط باتوجه به این که هردو طرف حق دارند دختر خانم دچار سردرگمی زیادی میشه ، اگه همچین دختری در این شرایط یک مرتبه با خواستگاری مواجه بشه که ازش بخواهند تمام اهداف علمی و اجتماعی و شغلی که برای خودش تعیین کرده بود و یکباره بخاطر امر ازدواج کنار بذاره،کمی دختر خانم ممکنه نسبت به ازدواج با یک عالمه مجهولات و سوالات زیادی که برایش پیش میاد سردرگم میشه، با خودش میگه، مگه زندگی دو نفره نیست، مگه نه اینکه با ازدواج به کمال بیشتری میرسند، مگه نه اینکه تو ازدواج دو طرف باید بهم کمک کنند.
مگه نمیگند هردو طرف باید ازخودگذشتگی داشته باشند.

من بشخصه انتظار دارم طرف مقابلم اگه من و با این طرز فکر و باآگاهی انتخاب میکنه، به طرز فکر من احترام بذاره و راحترین راه و انتخاب نکنه، به من هم کمک کنه تا من هم مثله خودش در مقاطعی که میخواهم پیشرفت کنم.
همانطور که من بهش کمک خواهم کرد.

وقتی من با همچین طرز فکری یک مرتبه بخواهم همچین ازخودگذشتگی بزرگی انجام بدهم، احساس میکنم فقط من تبدیل به پله پیشرفت برای همسرم شدم، درسته پیشرفت همسرم در زندگی من هم تاثیر خواهد داشت اما بعنوان کسی که همچین اهدافی داشته ام، و یکباره مجبور شدم تمام اهدافم و کنار بگذارم ،با دیدن جایگاه همسرم کمی حسرت از گذشته برایم خواهد ماند.

با خودم احساس میکنم همسرم میتونست کمی هم اهداف من و بعنوان یک انسان درک کنه و کمک حالم میشد.

البته در کل بنظرم یک پسری چون شما هم حق داره همسری بخواد که در وظایف همسریش بهترین باشه، حق داره همسری بخواد که مطابق با انتظاراتش باشه.

اما خب خیلی از دخترها هم مانند دختر مد نظر شما بزرگ شدند و یک جورایی این دختران هم حق دارند چون شیوه تربیتیشون تا الان اینگونه بوده و مطابق با این شیوه تعیین هدف کردن، قبول کنید کمی سخته یهو اهدافشون و تغییر بدند. بالاخره این دست دختران هم انتظاراتی همانند شما از همسر آینده اشون دارند .

**** **** ******* ***** ******* ****
برای همین بنظر من بهتره در امر ازدواج احساساتی تصمیم گرفته نشه. خودتون هم همین تصمیم و دارید اما فکر میکنم ناخوداگاه دارید سعی میکنید احساسی تصمیم بگیرید. بهتره کمی بیشتر مراقب احساساتتون باشید .
( اینو برای این میگم چون بنظرم اگه احساسی درکار نبود، اینقدر پافشاری نمیکردید که ایشون و قانع کنید، شما با شغل ایشون مشکل دارید و ایشون دوست دارند کار کنند اما دو نفریتون کمی دودلید چون احساسات هم این وسط هست که نمیشه نادیدش بگیرید)

درسته دختر مد نظر شما خیلی خوبی هایی دارند اما ایشون انتظاری دارند که برای شما قابل درک نیست.
و برعکس شما انتظاری دارید که برای ایشون قابل درک نیست.
یعنی هردو انسان های خوبی هستید اما انتظاراتی دارید که برای همدیگه کمی درکش مشکله.

اگه واقعا در این زمینه نمیتونید به تفاهم و تعادل راضی کننده ی دوطرفه برسید. کمی بیشتر بدون احساسات فکر کنید.

سلام و ممنون از شما دختر بیخیال.
من صحبت های شما رو قبول دارم و از دیدگاه تعداد زیادی از انسان ها و بیشتر خانم ها مورد پسند هست که کار مرتبط با رشته ای که زمان زیادی گذاشتند براش رو انجام بدهند و خب کمکی به مردم و ... هست هم قبول.
اما مادر خوب بودن با مادر تحصیل کرده بودن فرق داره. ماشاالله جامعه ی ما پر از تحصیل کرده شده.اما آیا تحصیلات باعث رشد فهم و درک و شعور شده؟ از نگاه من تحصیلات برای شغل نیست. برای رشد کردنه. متعصفانه وقتی مسله ی کار و درآمد و ... میاد وسط یکم از اون رشد اصلی دور میشم.
تحصیل باید باعث عمیق شدن نگاه به مسائل و حل اونها بشه نه اینکه باعث مسله بشه.
بله حق با شماست که ایشون بزرگ شدند و برای خودشون حق و حقوقی دارند و حق انتخاب دارند. اما وظیفه ی من بیرون کار کردن هستش. نمیگم خانم بشینه خونه و افسرده بشه اما نه اینکه دیگه وظیفه ی اصلیش رو بذاره کنار.
مهدکودکی نزدیک ما هست که شب ها ساعت هشت شب میبینم که تازه مادر ها یا پدرها میان دنبال فرزنداشون. از صبح بچه تا شب پدرمادر نمیبینه.
ایشون حالا اینقدر افراطی نیست اما همین الان که داره توی دفتر استادمون کار میکنه میبینم که چقدر وقت و انرژی میذاره و حساس هستش.
امروز هم دوبارها لجبازیش گل کرده بود و صبح با کلی دلخوری و ناراحتی صحبتمون تموم شد و کل روز رو با سردرد سر کردم. مطعنم الان منتظر اینه منت کشی کنم. اما واقعا ازش ناراحتم. آخه کار کردن سه ساعت کمتر اینقدر ارزش داره؟؟!! مسله ای هم که هست خب اگر بخواد کار کنه استادش گفته باید تا دو بمونه یا گاهی اوقات بعدازظهر بره.
نمیدونم دیگه چکار کنم.میدونم هم اگر قبول کنم الان مشکل ندارم ولی بعدا که دیگه اونم حسابی جذب کار بشه به مشکل میخورم.
ممنون. ببخشید بیشتر بجای طرح مشکل درد دل شد

بله من هم کاملا حق و به شما میدهم ، یعنی البته یجورایی بنظرم هردو حق دارید ، شما دونفر از زندگی آینده اتون انتظاراتی دارید که خلاف اهداف و انتظارات همدیگه است.

بنابراین بنظرم سه راه دارید :

راه اول یکی از طرفین بطور کل خواسته اش و کنار بگذارد که طبق پست های قبلی خودم سعی کردم ذکر کنم این کوتاهی از جانب خانم چه تبعاتی برای ایشون دارد.

اگه هم شما کوتاه بیایید خودتون ذکر کردید که درحال حاضر مشکلی ندارید اما پیش بینی میکنید در آینده نمیتونید تحمل کنید. یعنی انتخاب این راه تبعات زیادی داره که هرکدوم از طرفین که کوتاه میاید باید تبعات آینده اشو بپذیره.

راه دوم هم اینه که هردو به یک تعادلی برسید، یعنی هم ایشون کوتاه بیایند هم شما! یعنی یجورایی به یک توافقی برسید که برای هردو رضایت بخش باشه!
مثله پیشنهادات قبلی در خصوص کم کردن ساعات کاری ایشون اما کارکردنشون در شغل مورد علاقه اشون!


راه سوم هم که کاملا مشخصه باتوجه به اینکه نمیتونید به یک تعادلی از اهداف و انتظارات همدیگه برسید ، سعی کنید شخص دیگری و انتخاب کنید که گویا این راه با توجه به دخیل کردن احساسات برای شما ممکن نیست.



بنابراین اگه صرفا هدف شما ازدواج باشه باید یکی از دو راه اول بالا و انتخاب کنید ، که الان من احساس میکنم دو طرف دوست دارید که راه اول انتخاب کنید و طرف مقابل کوتاه بیاید ، اینجا هم من و سایر دوستان سعی کردیم بهتون بگیم که راه اول چه تبعاتی خواهد داشت چنانچه شخصی که کوتاه می آید رضایت قلبی نداشته باشد و احساسی تصمیم گرفته باشد حتما در آینده پشیمون خواهد شد، دیگه میل خودتون هست که چه راهی و میخواهید انتخاب کنید . فقط حتما سعی کنید نه خودتون احساسی تصمیم بگیرید و همه چی و به یکباره بدون فکر قبول کنید نه سعی کنید دختر خانم و مجبور به گرفتن تصمیم احساسی کنید.


هدف من از پست قبلم همین بود که بشما بگم اگه واقعا ایشون تا این حد پیگیر خواسته اشون هستند، و شما هم بهیچ وجه کوتاه نمی آیید بهتره که بصورت عاقلانه تصمیم بگیرید و جدی تر فکر کنید.

اما در کل اینکه خانمی در رشته مورد علاقه اش کار کنه دلیل نمیشه که از نقش مادری و همسریش دور بشه! من اطرافم و مخصوصا در فامیل خانم های تحصیل کرده موفق زیادی دیدم که هم در همسرداری هم مادری نمونه بودن!

مادر خود من شاغل بودند، و همیشه اولویت اول براشون زندگیشون بود، بخاطر همین زمانی که نیاز بود زودتر از موعد خودشون و بازنشست کردند نه بخاطر بچه هاشون به خاطر پدر بزرگ پدریم که سکته کردند و نیاز به مراقبت بیشتری داشتند ، تازه بارها پدرم گفته بودن که اگه مادرم نمیخواهند پدرم بازهم حمایتشون میکنند و اگه دوست دارند بازهم میتونند به کارشون ادامه بدهند اما مادرم ترجیح دادند در این بحران پیش اومده کمک حال پدرم باشند!

میخوام بگم اولویت اول شون همیشه زندگیشون بودن اما شاغل هم بودند، در تمام مراحل هم پدرم پشتیبانشون بودند و هیچوقت تنهاشون نذاشتند، همیشه حمایتشون کردند.


اما انسان ها باهم متفاوتند شما اگه فکر میکنید که خودتون نمیتونید همسرتون و در این امر همراهی کنید و پشتیبانشون باشید و همینطور دختر خانم و در حدی نمیبینیدکه توانایی این رو داشته باشند که هم کار و هم مسولیت های مادری و همسریشون بتونند بخوبی پیش ببرند .

و توانایی انجام هر دو باهم ندارند . بهتره خب بیشتر فکر کنید.



*********راستی شما برای گرفتن نظرات بیشتر در این مورد میتونید تاپیکی جدا باز کنید با عنوان معین و مشخص ، طرح مشکل کنید ، تا اینگونه دوستان بیشتری چنانچه راهنمایی داشته باشند ، راهنماییتون کنند.

چون عنوانتون و پست اولتون مرتبط با مشکل قبلیتون هست و خیلی از دوستان ممکنه فکر کنند این تاپیک هنوز در حول مشکل قبلی پیش میره.

شاید برای مشکل جدیدتون راهنمایی بیشتری داشته باشند********

ممنون از شما. احتمالا باید یک تاپیک دیگه بزنم. اما فعلا اعصابم بهم ریخته و نمیتونم تمرکز کنم و مسله رو کامل و در تاپیک دیگه عنوان کنم.
بله من هم به راه حل هایی که دادید رسیدم.به جز این ها دیگه فکر نمیکنم راهی باشه. راه کوتاه اومدن یک نفر ضررهای مبهمی میتونه برامون داشته باشه.شاید من در آینده نظرم عوض بشه و یا ایشون اما نمیشه قطعی گفت و الان براساس اون تصمیم گرفت.
راه دوم قطعا بهترین راه هست اما یکم سخت هستش. البته اینکه من کمی کوتاه بیام و ایشون کار کنه مسله ای نیست.من واقعا با این مشکل ندارم. من دوست ندارم همسرم تا 11 ظهر بخوابه و یا با همسایه ها بشینه مثلا غیبت کنه و اینجور چیزا.(نمیگم خانه دارها اینطوری هستن ها. ولی از اونجایی که ایشون روابط اجتماعی قوی ای داره به این راه کشیده میشه اگر بخواد توی خونه بمونه) و من اصلا دوست ندارم همسرم اینطور باشه. اتفاقا دوست دارم اجتماعی باشه.اما توی محیط کاملا امن و بی خطر. شاید یکم من وسواس گرفتم یا مشکل روانی دارم.اما همیشه وقتی میره بیرون احساس نا امنی دارم.آرامش ندارم. نگرانم خدای نکرده حتی یه نفر باهاش بد حرف بزنه چه برسه مثلا آسیب جسمی ببینه. البته از نگاه من آسیب روحی صدها برابر بدتر از جسمیه. اما ایشون تاکید داره حتما همین کار و توی یک ضمینه خاص. چون تمرکز در دوره ارشد توی یک ضمینه ی خاص هست و استادمون در مرکزش روی همون موضوع کار میکنه.موضوعشون هم اعتیاد هستش. بنظرتون من نباید نگران باشم؟؟؟ میگه کمتر کار میکنم اما کارمو عوض نمیکنم. حالا به قول دوستمون خانم شمیم الزهرا حداقل مشاوره ازدواج بود یه چیزی.
راه سومی که فرمودید امروز بعد دلخوریه شدیدمون یک لحظه بفکرم زد. اما آسیب این راه بدتر از راه اول هستش. من خودم اصلا هیچ.اما وقتی حس میکنم که چقدر به من وابسته شده دیگه واقعا نمیتونم به جدایی و ... فکر کنم. خودم که دیگه بدتر. اما خب بخدا اصلا به خودم فکر نمیکنم توی این مسله. فکر میکنم بهتره بریم پیش مشاور.البته خب زیاد هم وقت ندارم و کمتر از یک ماه دیگه باید برم سربازی و معلوم نیست کجا باشه و خانواده ها هم اصرار میکنن سریعتر جواب بدیم و مراسم بگیریم.
من مطمعنم که جدایی آسیب شدیدی بهش میزنه و چیزی نگفته اما از برنامش که گفت و توی این مدت دنبال میکرده مطمعنم اصلا بفکر ازدواج نبوده. و این جدایی که الان بعد از این همه اتفاق و دوری و ... داشت درست میشد خیلی بهش صدمه میزنه. و همونطور که گفتم من آرامش ندارم یک نفر بد باهاش حرف بزنه چه برسه خودم بخوام بهش صدمه روحی بزنم. امیدوارم هیچکس توی همچین وضعیت گیر نکنه. البته خب اشتباه خودمون بوده دیگه.تاوانشم باید داد.
شاید بگید آینده ممکنه صدمه بدتری ببینه.اینو قبول دارم اما احساس یک آدمی رو دارم که سر یک دوراهی ای قرار داره که ممکنه هر دو راه به یک نتیجه برسه و هیچ انتخاب دیگه ای هم نداره. خیلی حس بدیه. دوریش اینقدر اذیتم نمیکرد.
یک مسله ی دیگه ای که مطح کردید در مورد اولویت زندگی و پدر مادر هامون و ... . بله صحیح می فرمایید .اما این مسله در مورد آدم هایی صدق نمیکنه که توی ناز و نعمت بزرگ شدن. ایشون یکم مامانی و لوس هم هستن. یک خیار نمیتونه پوست کنه چون دستشو قطعا میبره. نمونش همون شب خواستگاری. یک خیار گفتم پوست کن . دستش پر خون شد. یک دعوا هم همونجا باهام کرد. این مورد کلا نشدنی هستش. نمیدونم با این وضعش چجوری رفته سمت اعتیاد. برای همین مطمعنم کار روش خیلی تاثیر بد میذاره.
ممنونم از توجهتون.

بنظرم بهتره باهمدیگه برید پیش مشاور، مشاور راهنمایی تخصصی تری میکنند.حتی میتونید اینجا هم نظر مدیر همدردی و بپرسید.

نقل قول:

---

راه سومی که فرمودید امروز بعد دلخوریه شدیدمون یک لحظه بفکرم زد.

---

در مورد این مسله که یک لحظه به راه سوم فکر کردید.بنظر من شما برخلاف تصورتون خیلی احساسی عمل میکنید، اگه قرار باشه همین اول راهی با یک اختلاف نظر پشیمون بشید و بفکر جدایی بیوفتید پس این چجور دوست داشتنی بود؟ اون همه بی قراری و با یک اختلاف نظر یک شبه از بین میره ؟

زن و شوهر باهم خوشحال میشندباهم ناراحت میشند دو تا انسان هستند از دو خانواده و فرهنگ متفاوت، گاهی اختلاف پیش میاد، گاهی ممکنه اختلاف باعث ایجاد دلخوری بشه، ازدواج مثله دوستی نیست که یک لحظه تصمیم بگیرید ازدواج کنید یک لحظه بخواهید طلاق بگیرید.با ازدواج کردن شما متعهد میشید ؛ مسولیت یک زندگی و برعهده میگیرید .
همسرتون شمارو به عنوان یک تکیه گاه انتخاب میکنند! نباید یهو جا بزنید.

حتما باهمدیگه یک مشاوره حضوری برید، بهرحال صحبت یک عمر زندگیه، ارزششو داره .موفق باشید

ممنون از توجه و لطفتون.
حالا دیروز من عصبانی بودم و یه لحظه یه فکری کردم.
امروز رفتیم با هم پیش مشاور و تازه مشاور میگفت تو خیلی جلو هم رفتی و کار رو تموم شده میدونی و با هر نوع ضرری میخوای این مسله رو حل کنی. پشیمون که کلا نمیشم. به دلایلی که گفتم در پست قبل.
اما مشاور بعد از اینکه جداگانه با هر کدوم از ما صحبت کرد و توی صحبت دو نفره این سه راهی که گفتید رو گفت و خب با باز کردن هر کدوم. اون لحظه که حرف جدایی زد توی چشماش داشتم نگاه میکردم.یهو خیس شد ولی خب خوب جلوی خودشو گرفت. خیلی لحظه ی بدی بود برام.
بعد مشاور گفت برید فکر کنید و فردا دوباره بریم پیشش. خیلی عجله ای هستش ولی خب چاره ای نیست.
اما به نظر شما اصلا با این حالت میشه به جدایی فکر کرد؟؟ تا خونه هم رسوندش هیچی نگفت.یک کلمه هم حرف نزد. تا حالا اینطور ندیده بودمش.
خدا نکنه زبونم لال توی این وضعیت ایشون باشید چکار میکنید. خیلی دوست دارم بفهمم به چی فکر میکنه. ممنون میشم خانم ها نظر بدن. خدای نکرده توی این وضعیت ایشون باشن چکار میکنن و یا چه انتظاری دارن.

نقل قول:

---

خدا نکنه زبونم لال توی این وضعیت ایشون باشید چکار میکنید. خیلی دوست دارم بفهمم به چی فکر میکنه. ممنون میشم خانم ها نظر بدن. خدای نکرده توی این وضعیت ایشون باشن چکار میکنن و یا چه انتظاری دارن.

---

امیدوارم همه ی دختران و پسران در امر ازدواج عاقلانه و منطقی انتخاب کنند تا مبادا در آینده خدایی نکرده پشیمونی و حسرت براشون بمونه.

خوشبختانه در تمام مراحل زندگیم خصوصا امر ازدواج سعی میکنم منطقی عمل کنم ، هیچوقت احساسی تصمیم نمیگیرم.
یعنی این و زندگی با خوندن مشاهده تجارب دیگران بهم یاد داده که احساسی تصمیم گیری نکنم!
بشماهم توصیه میکنم همینکارو کنید.

خدا هم که همیشه یار و همراهم بوده ، همیشه مراقب تصمیمات احساسیم بوده ؛ نمیگم هیچوقت تصیمیم احساسی نگرفتم ، چرا گرفتم ، اما همیشه خدا مراقبم بوده حتی شده دقیقه نود جلوی تصمیمات عجله ای و احساسیم گرفته!

همچنین به شما هم توصیه میکنم همیشه توکلتون بخدا باشه! خودش میدونه کجا و چطوری بهتون کمک کنه!

مهم هم نیست خانم های اینجا چه فکر ی میکنند و همه بیاین اینجا فکر ایشون و از روی دو خط شما آنالیز و تفسیر کنند چون اگه 1000 تا تفسیر هم بشه در آخر ممکنه فکر ایشون 1001 امین تفسیر باشه!

بنظرم زیر نظر همون مشاور پیش برید بهتره ! اگه نظرات بیشتری هم میخواهید میتونید یک تاپیک جدا با عنوان دقیق باز کنید.


من هرچی تاپیک های شما رو بیشتر میخونم بیشتر متوجه میشم انگار بیشتر نگران ایشون و احساساتشون هستید تا خودتون ! بیشتر حرف از احساسات و آسیب نرسیدن به ایشون زدید . امیدوارم کل این کارهایی که کردید و مراحلی که تاحالا پیش بردید فقط صرفا بخاطر عذاب وجدانتون و دلسوزی نسبت به ایشون نباشه!