دودلی برای ادامه زندگی و قبول شرایط جدید

با سلام نزدیکه دو ساله عقد کردم در بدو ازدواج تنها شرط من برای ازدواج این بود که محل زندگی من شهر خودمون باشه همسرم هم این شرط رو قبول کرد قرار شد ایشون آپارتمان بخره ولی به دلیل سرمایه گذاری در بورس متضررشدو نتونست اینجا خونه بخره و به پیشنهاد من قرار شد در آپارتمان پدرمن زندگی کنیم اما در حد وسعمون اجاره بدیم .در این بین اختلافاتی هم بینمون بوجود اومد که نزدیک یک و نیم دو ماه قهر کردن و رفتن بعد از این مدت که آشتی کردیم عنوان کردن که اومدنشون به شهرمن و زندگی در اینجا موقته و قصد ادامه زندگی در شهر خودشون رو دارن حالا من موندم چیکار کنم توی ایام محرم صفر اول خواستم رابطه امون رو بازسازی کنم تا شاید ازتصمیم خودش برگرده ولی بعد از طرح دوباره قضیه به تصمیم خودش پافشاری می کنه اگه من قبول کنم به شهر اونها برم برگشتی درکار نیست هم شغلم رو از دست میدم هم خانواده ام رو .من هیچ میل وعلاقه ای به زندگی در شهر اون ندارم از طرفی تک دختر خانواده ام حالا که خانواده ام به من احتیاج دارن من باید برم شهرغریب نه امکاناتی نه سرگرمی و نه خانواده ای ..نمیدونم چیکار کنم اما میدونم با قبول کردن شرطش در مدت بسیار کوتاهی کار به اختلاف میکشه چون قلبا به این کار رضایت ندارم دوستان بهم کمک کنید.

سلام دوست عزیز...

خیلی ناراحت شدم از بابت اینکه مشکل شما و همسرت درباره خونه ای که قراره باهم زندگی کنید هنوز حل نشده..من پیگیر دو تاپیک قبلی شما بودم ...

چیزی که نظر من رو درگیر کرده این هست که چرا شما رضایت نمیدی با همسرت تو شهر خودشون زندگی کنید؟ حس میکنم این مساله شما دیگه بیش از حد کش دار شده..

چون اگه همون اول بهم پاسخ مثبت نمیداد و شرط رو قبول نمیکرد این ازدواج صورت نمیگرفت حس میکنم یجور زرنگی میکنه وقتی که من اون شهر رو دوست ندارم چطوری برای بقیه عمرم اونجا برم.این نامردی نیست که آدم اول بله بگه بعد الکی و سرحرفهای بیخود و وعده های سرخرمن بگه زن باید طبق عرف و شرع تابع همسر باشه؟مگه توی همون عرف و شرع نگفتن قولی نده که از پس اش نمیای؟

Mس

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط nm_shabgard;3661ت42

چون اگه همون اول بهم پاسخ مثبت نمیداد و شرط رو قبول نمیکرد این ازدواج صورت نمیگرفت حس میکنم یجور زرنگی میکنه وقتی که من اون شهر رو دوست ندارم چطوری برای بقیه عمرم اونجا برم.این نامردی نیست که آدم اول بله بگه بعد الکی و سرحرفهای بیخود و وعده های سرخرمن بگه زن باید طبق عرف و شرع تابع همسر باشه؟مگه توی همون عرف و شرع نگفتن قولی نده که از پس اش نمیای؟

---

سلام دوستم مشکلتو که خوندم دیدم خیلی شبیه مشکلی که من داشتم تو زندگیم البته فرقمون اینه من عروسی کردم و رفتم سر زندگیم بعد مادر شوهرم و شوهرم شروع کردند به ناسازگاری و خواستند با حیله من خونه و زندگیمو از شهر خودنون ببرم انجا در حالیکه منم شرطم برای ازدواج این بود که شهر خودم زندگی کنم منم نمی تونستم شهر اوتا زندگی کنم سر حرفم وایستادم چون من نمی تونم برم شهر اونا البته اگه تاپیک منو بخونی می بینی که الان در حال طلاقق گرفتنم و به هیچ قینتی کوتاه نمیام تو هم فکراتو بکن عزیزم البته من مشکلات دیگه هم داشتم. موفق باشی

ایا شما که اینقدر سر این موضوع هستید یک بار باجدیت با همسرتون حجت تموم کردید

حالا میفهمم که چرا مادرم انقده اصرار داشت که با خواستگار از یه شهر دیگه وصلت نکنیم چون همیشه میگفت اون پسر هرچقدرم اینجا وابستگی هایی داشته باشه بالاخره به اصلش بر میگرده یعنی جایی که خانوادش هستن ... دوست خوبم این اتفاق برای دوست من هم بعد از 4 سال زندگی افتاد ... ایشون به شدت افسرده شدن با اینکه همسرش پسرعمه ش و خانواده شوهرش فامیلش هستند ولی واقعا تحمل اونجا براش زجر آوره ... به قول دوستان فکرهاتو بکن ... اتمام حجت کن ... اگه قانع شدی اقدام کن .... ما خانمها خودمون همیشه سر قولهامون میمونیم فکر میکنیم آقایون هم همینطور هستن ... شاید به اندازه موهای سرم ازین قول و قرارهای قبل ازدواج دیدم که به هیچکدوم عمل نشده .... برات دعا میکنم ... پیگیری تاپیک هات بودم و هستم ... انشالا درست میشه

دوست عزیز درک میکنم که چقدر بده که کسی زیر قولش بزنه..

همسرت با شما داره لج میکنه و شما ایشون رو رو دنده لج انداختی..

من حس میکنم که شما اگر با لحن مناسب و خیلی محترمانه به همسرت توضیح بدی که :شما به من قول دادی و من روی قول شما حساب کردم بهتر بود.. ولی شما در عوض با همسرت

بد صحبت کردی پا رو دمش گذاشتی شاید اصلا بهش گفتی که من با این شرط باهات ازدواج کردم( حالا شاید مستقیم این رو بهش نگفتی ولی این پیام رو غیر مستقیم بهش رسوندی) مخصوصا اینکه شما تو

تاپیک قبلتون هم گفتید که :به همسرم گفتم من از اول از شما خوشم نمیومد و راضی به ازدواج باهات نبودم..

هم من و هم بقیه دوستان در تاپیک های قبلی به شما گفتیم که بسیاری از رفتارهای شما نسنجیده است نمونه اش اینکه شما با وجود اینکه به همسرت علاقه نداشتی ولی تصمیم به

ازدواج گرفتی..میدونستی که ایشون پسر فامیلتون هست و با وجود شناخت نسبی که از خودش و خانوادش داشتی و با اختلاف فرهنگی زیاد (تماما تو تاپیک قبلی که بهشون اشاره

کردید)باز قبول کردی ایشون رو و خیلی مسایل دیگه پس حالا که ایشون رو انتخاب کردی پس برای انتخاب خودت حداقل احترام قائل باش...

الان هم که فقط میگید قول داده باید سر قولش بمونه دقیقا با همین یک دندگی جلوی همسرت در میای؟؟

من مطمئنم که همسر شما هم اشکالاتی داره ولی اینطوری با لج و لجبازی پیش رفتن هیچی درست نمیشه که تازه اوضاع بدتر میشه...

سعی کن با آرامش و با سیاست همسرت رو به خودت جلب کنی .همسر شما پسر بچه نبوده که واسه گول زدن شما بیاد یه قولی بده بعد که خرش از پل گذشت بزنه زیر همه چیز تازه

اگر اینطور هم باشه بدون خاطرت براش عزیز بوده که برای به دست آوردنت همچین قولی داده منتها چون شما خودت از اول بهش حس مثبتی نداشتی ایشون رو داری با خودت مقایسه

میکنی ..شما بابد با رفتار مناسب همسرت رو متوجه اشتباهش بکنی..:72:

از دوستان بابت راهنمای هاشون ممنون.
رزا جان من سعی کردم یک ماه در مورد تصمیم اش چیزی نگم خواستم اول کدورتها رو از بین ببرم و بهش نزدیک بشم بعد توی آرامش باهاش صحبت کردم متاسفانه ما رفت آمدهامون قطع شده هرچند از اول هم اون می اومد اما باهاش تلفنی صحبت کردم خیلی با آرامش هرچند تلفنی مثل حضور دیداری نمیشه ولی اون روی تصمیم اش پافشاری میکرد این دفعه هم خودش اومد و حضوری حرف زدیم گفت من تعهد کتبی ندادم بخوام اذیتت کنم میکنم اما اینکار رو نمیکنم قبول میکنم بهت قول دادم اما حالا شرایطم عوض شده و طبق عرف و شرع تو باید همسو با شرایط من باهام بیایی منم گفتم ولی تو قول دادی میگه خوب دادم که دادم حالا شرایطم فرق داره.البته یکبارهم توی تلفن گفتم حالا که روی تصمیم ات اصرارداری بیا جداشیم اما راضی به جدایی نیست .ولی منو درشرایطی قرار میده که حرفش رو قبول کنم در حالیکه من با روحیات خودم آشنا هستم نمیخوام چند ماه دیگه این مساله بشه عامل دعوا و مخل زندگی من قبلا شهر اونها بودم نمیدونم واسه من سخته یا همه اینطورن من به شلوغی و ازدحام شهر بزرگ عادت دارم خیلی سختمه برم شهر کوچیک که امکانات درست درمون نداره. درمورد لج کردن اون ، نه اون لج نکرده ! بهانه میکنه چون یکباراز زبون خودش شنیدم که میگفت مامانم میگه زن اگه زن زندگی باشه میره جایی که شوهرش اونجاست.اون قرار به موندن برای مدت کوتاه رو داره البته قبلش گفته بود که دیگه اصلا نمیاد ولی حالا تخفیف داده گفته میاد اما چند ماه نهایت یک سال اونم چون خونمون وسایلش چیده شده . ناراحت میشم وقتی میبینم به روی خودش نمیاره که اشتباه از جانبشون هست چرا باید عنوان بشه من به این خاطر اونجا میام که آبروتون پیش در و همسایه و فامیل حفظ بشه چون میببن اونجا اساس چیدین.متاسفم واسه این نحوه برخورد چون جواب حمایت رو بد دادن .درسته تحت فشار شدید خانواده اش هست و از طرفی شکست مالی خورده اما با این حال صحیح نمیبینم اینطوری باهام برخورد بشه.

عزیزم همسرت تا حدی حق داره..شرایطتش عوض شده ..اون موقع که میخواست شهر شما زندگی کنه هنوز ضرر مالی نکرده بود هنوز این مشکلات رو نداشت..خودت که داری میبینی چقدر

شرایطتش بد شده..

والله بخدا خیلی صبرش زیاده که وقتی علنا تو روش میگی بیا جدا بشیم بازم راضی به جدایی نیست ..از اون طرف ضرر مالی از اینطرف استرسی که شما بهش وارد میکنی.دیگه بنده خدا

چطور بهت بگه شرایطتش رو نداره؟

درسته که برات سخته تو شهر اونها زندگی کنی ولی شاید داری زیادی تو ذهنت بزرگش میکنی شاید اونقدرها هم بد نباشه...

عزیزم شما دختر کم سن وسالی نیستی که حالا اگر از همسرت جدا بشی بگی باز میتونم شرایط بهتری داشته باشم..

خلاصه کلام اینکه این بحث شما و همسرت فکر کنم 6 ماهی شده که کش پیدا کرده خودت فکر میکنی اینطوری که از شما اصرار باشه و از همسرت انکار چیزی درست میشه؟

خانم رزا ممنون
بهتون گفتم من شهر اونها زمان دانشجویی بودم اونجا زندگی کردم همینطوری ازخودم نمیگم.اگه میگفت به خاطر این ضرر مالی و شرایط جدید بیا یکی دو سال اونجا باشیم بازم یه چیزی میگفتم باشه اما اون برای همیشه میخواد اونجا زندگی کنیم .من هم آدمم سختگیرهم نیستم بهم اون اعتماد رو نداد که بدونم حتما حتما پشتمه .توی مشورتهاش اول خانواده اش بودن همین درایت خانواده اش و داداشش ما رو متضرر کرد و تاوان ضررش رو من میدم.بازم به گردن میگرفت نمیسوختم اما جوری برخورد می کنه انگار اونا فرشته ان خانواده من غول.سوال ام اینه آیا توی این زندگی منم نقش دارم پس چرا باید شرایط بهم تحمیل بشه چرا هیچ چیز کوچکی خواسته من نباشه توی اطافیانم دیده بودم که همشون از غربت مینالیدن حتی اولش خودمون غریب بودیم و دوری رو چشیدیم. دیگه چشمم ترسیده ...

عزیزم من همیشه رک حرفهام رو میگم حالا چه خوشت بیاد چه نیاد ولی هدفم فقط کمک به شماست . دوست خوبم شما با اینکه سنت کم نیست ولی مهارتهای زندگی و ارتباطی ات اصلا خوب نیست مخصوصا در رابطه با همسرت . اولا زمان ازدواجت باید اینو میدونستی که شرایط رو باید اونجور که هست بپذیری نه اونجور که خودت دوست داری باشه . محل کار همسرت توی شهر شماست یا شهر خودشون؟ همسرت به شما علاقه داشته برای همین نمیخواسته به هیچ قیمتی شما رو از دست بده برای همین شرط شما رو که شاید خیلی هم براش سخت بوده و پذیرفته و سعی کرده با سرمایه گذاری و درامد بیشتر شرایط مطلوب شما رو در یک کلان شهر فراهم کنه . ولی شکست خورده . هدفش کلک زدن یا زیر قول زدن نبوده ولی موفق نشده .ناراحت و سر خورده شده سرمایه اش رو از دست داده . توانمندی و مردانگیش زیر سوال رفته . اغوش زن تنها جاییه که در اینگونه شکستها میتونه به مردش ارامش بده تا بتونه خودش رو باز سازی کنه و دوباره سرپا بایسته و از اول شروع کنه . شما چکار کردی؟ از اول خواستگاری بی علاقگی خودت رو اعلام کردی و اینو در عمل به نحو احسن نشون دادی . شاید خودت اصلا متوجه نشدی تا به حال با این بی علاقگی چقدر غرور مردت رو شکستی و اونو سرخورده کردی . تو خونه بابات اثاث چیدی . توی تایپک های قبلی هم دوستان شما رو از این کار نهی کردند ولی شما هیچ توجهی به هیچ حرفی ندارید . و تازه این کارتون رو لطف به ایشون هم میدونید .و متوجه نیستید که اینها بی توقعی یا ملاحظه همسرت نیست . شما دارید تیشه به ریشه مردانگیش میزنی . شما همه چیز رو خودت میبری و میدوزی و درست میکنی و اماده میکنی . همه چی رو اماده کردی و فقط یه رباط میخوای که بیاد و شوهر گوش به فرمان شما باشه . تازه علاقه ای هم بهش نداری و دوست داری بهت محبت کنه . ببین عزیزم دو حالت برای همه ماها بعد از ازدواج پیش میاد . یا همسرمون رو دوست داریم . و به خاطرش همه همه همه همه مشکلات رو تحمل میکنیم . یا دوستش نداریم و به خاطر همه مشکلاتمون ناله میکنیم و غر میزنیم و دعوا میکنیم و .... شما باید ببینی میخواهی جز کدوم دسته باشی ؟ اگر جزئ دسته اول هستی باید روی خودت کار کنی و مهارتهای همسر داری رو یاد بگیری . مشکلاتی که خود من توی زندگی داشتم شاید به اندازه صد تایپک بشه ولی فقط به خاطر اینکه همسری پاک و نجیب و صادق دارم و به خاطر اینکه عاشقشم و عاشقمه همه مشکلات رو شکست دادیم و میدهیم و خواهیم داد . سخنرانی رو گوش کردی ؟

زندگی تو شهرغریب دور از خانواده خودت اونقدرا هم چیز وحشتناک و غیرقابل تحملی نیست ! باور کنید!
من اطرافم دخترای زیادی رو می بینم که راه دور ازدواج کردن.که بعضیاشون بله پشیمونن یه جورایی و دارن تحمل میکنن.... بعضیاشون هم دارن خوب زندگیشون می کنن.
مطمینا نمیشه انکار کرد که دلتنگی نیست،دوری اذیت نمیکنه، ولی مگهدمیشه همه جوره همیشه ما بی مشکل و بدون سختی زندگی خوبی داشته باشیم؟؟!!
به هرحال هر زندگی مشکلات خودش رو داره. یعنی همه اونایی که یه خیابون با خانوادشون بیشتر فاصله ندارن حتما خیلی زندگی خوبی ای دارن؟
بستگی به خود آدما داره به نظرم به میزان وابستگیشون.به میزان مهارت های ارتباطیشون.و....
خیلی ها هم میشناسم که از شهرهای بزرگ اومدن تو شهرستانای خیلی کوچیک!که واسه خود منم جالب بود واقعا میشه ؟! اما وقتی فکر کردم دیدم واقعا آفرین به اون دخترخانما...که چقدر میتونن سازگار و با سیاست باشن. چون خودمم به اندازه اونا انعطاف پذیرنیستم ! ولی واقعا همیشه تو دلم اونا رو تحسین میکنم

شما یعنی حاضری طلاق بگیری ولی نری تو شهرکوچیک زندگی کنی؟؟!!
خب عزیز من سعی کن لااقل خواسته هاتو با روش درست مطرح کنی تا همسرت همسو با تو بشه.نه اینکه کاری میکنی که درمقابلت قرار میگیره
-----'------------------------------
من خیلی وقتا از خیلی صحبتا می ترسیدم.از اینکه آینده منم مشکلات مشابه واسم رخ بده یا پشیمون بشم یا....
نمیدونم الان هنوز نرفتم تو زندگی ،ولی دارم به این نتیجه میرسم خیلی از مشکلات رو ما خودمون بزرگش می کنیم تا اینکه تبدیل میشن به اختلافای غیرقابل تحملی که اون زندگی واسمون میشه فقط سوختن و ساختن

خواهرمن !شما اگه واقعا میخوای ازدواج کنی و زندگی خوبی داشته باشی به نظرم همین الان با همسرت میتونی... اگه با ایشون نتونی ،ببخشید ولی فکر میکنم با مرد دیگه ای هم نتونی
شایدم شما زندگی متاهلی واستون خیلی اهمیت و ارزش نداشته باشه.اگه اینطوره که بحثش فرق میکنه
امیدوارم از صحبتای من ناراحت نشی

شما یه کم با همسرت راه بیا ببین ایشون در مقابلش چقدر به خواسته های شما تن میده.چون شما رو دوست داره مطمینم اگه راه ارتباط باهاش رو یاد بگیرین میتونین خیلی راحت در کنارش به خواسته هاتون برسید

- - - Updated - - -

راستی تاپیکای قبلیتون هم دوستان همه در یک جهت به شما راهنمایی دادن،ولی ظاهرا عمل نکردید
این حمایت هاتون رو از الان کم کنید
نرید خونه پدرتون.فوقش به همه میگین نظرتوت عوض شده و یه جای دیگه خونه کرایه کردین میخواین جهیزیه اتون رو ببرید خونه دیگه
بذارین اون احساس مسیولیت رو داشته باشه.مردا از همین سختی ها بیشتر لذت میبرن تا اینکه تو خونه پدرزنشون راحت بشینن

- - - Updated - - -