چرا من اینطوری (بی احساس) شدم؟!

سلام

من پسری 27 ساله هستم. قبلا خیلی با احساس بودم. اعتماد و علاقه زیادی به اطرافیان داشتم و خودخواه نبودم ولی الان خیلی از این احساسات خوب خودم رو از داده ام.

موضوع از اینجا شروع شد که حدود 6 سال پیش من به خواستگاری دختری از فامیل رفتم و خیلی اونو دوست داشتم که پس از چند ماه نامزدی به من گفت که از ابتدا هیچ علاقه ای به من نداشته. بعدا متوجه شدم در حالی که من به چشم همسرم به ایشان نگاه میکردم، ایشان مرتبا در جمع اقوام اصرار داشته که هیچ علاقه ای به من نداره. شکست عشقی خودش به تنهایی خیلی برام سنگین بود. خیلی دوست داشتم که کسی رو پیدا کنم که منو درک کنه و بتونم باهاش درد دل کنم. هیچ کس رو به خودم از خانواده و اقوام نزدیکتر نمی دونستم و فکر می کردم که اونا منو درک میکنن و برای احساسات من ارزش قائل هستند اما وقتی متوجه شدم در تمام این مدت اونا عدم علاقه نامزدم رو می دونستن و به من چیزی نگفتند و همینطور نوع برخورد خانوادم با من بعد از به هم خوردن نامزدی من رو به این نتیجه رسوند که هیچکس اونطوری که فکر می کردم من رو دوست نداره. اینقدر دلم هم از اون دختر و هم از خانواده و اقوام شکسته بود که دوست داشتم بمیرم و فقط این احساسات منفی خودم رو پنهان می کردم و به صورت ظاهری وضعیت خودم رو عادی نشون میدادم.

الان خیلی نسبت به قبل بهتر شده ام و اون قضیه رو تقریبا فراموش کرده ام اما هیچ وقت نتونستم احساسی رو که قبل از اون قضیه داشتم رو دوباره بدست بیارم. نمی تونم خانواده خودم و اقوام رو دوست داشته باشم. دوست صمیمی ندارم. احساس تنهایی می کنم. به ازدواج علاقه ندارم و ... . درکل می تونم بگم که بی احساسسس شدم و زندگیم کاملا مکانیکی شده و این خیلی اذیتم می کنه. دلم پره و دوست دارم کسی باشه که با من همدردی کنه ولی کسی نیست.

خیلی از انسانها شکست عشقی رو تجربه کردند و به زندگی برگشتند. چرا من نمی تونم به زندگی برگردم؟ چرا من اینطوری شدم؟

دوست من سلام

به همدردی خوش اومدی

دوست داری کسی باشه که با شما همدردی کنه... اینجا خیلی بیشتر از اونی که بخوای دوستان خوبی هستن که بتونی درد دل کنی و از تجربیاتشون استفاده کنی

هنوز هم میشه احساس رو در شما دید، همین که بخوای با شخصی درد دل کنی و احساست رو بیان کنی

اینکه خانواده رو به خودت نزدیکتر دیدی و این مسئله رو مطرح کردی کار خوبی بوده اما با دونستن این موضوع که خانواده از جریان با خبر هستن دلیل بر دوست نداشتن شما نیست، دلیل اصلیش رو باید از خود آنها جویا شد ولی شاید همین دوست داشتن شما بوده باشه که نخواستن بشکنی و احساساتت جریحه دار بشه، ولی متاسفانه در هرصورت اشتباه بوده و باعث شده نگرش شما به خانواده و اطرافیان تغییر کنه و احساسات منفی اطراف شما رو احاطه کنه.

یقینا شما هم میتونی به زندگی عادی سرشار از احساسات خوب برگردی، ظاهرا هنوز از خانواده دلخوری ؟
دوست من بخشش برای سلامتی روحت لازمه، کار اونها درست یا غلط این احتمال رو بده برای آرامش فرزندشون بوده باشه، از خانواده خودت دلخور نباش و اونجوری که شایسته یک خانواده هست بهشون عشق بورز و کنارشون شاد باش، حتی با نزدیکان و اطرافیان خودت شاد باش، از واقعیت درونی خودت ( احساسات پاکت ) خوب بهره ببر، خواهی دید احساساتت همچون گذشته بال و پر میگیره و شاد میشی ( ان شا الله )

دوست من وقتی طعم محبت رو دوباره بچشی احساساتت برمیگرده :72:
ولی وقتی برگشت بزار سیال باشه و به راه خودش ادامه بده ...جولوشو نگیر :43:
شکست عشقی اونم فامیلی دردناکه چون احساس میکنی پشتی نداری و کسی باورت نداره حتی فامیلت ، ولی این اعتقاد اشتباهه :305:
دوست من ایا تو همه دخترهای در شرف ازدواج فامیلتون رو دوست داری ؟ اگه بهت پیشنهاد بدن قبولشون میکنی چون فامیلی ؟
معلومه که نه!
خو اونها هم حق دارن درست یا غلط تو رو باور نداشته باشن... هر چند باید زودتر بهت میگفتن نه به این شیوه ضربه زننده .
شما دوباره بلند شو ، یه حیوون خونگی بخر :)) نازش کن هر روز
یه گل بخر ابش بده هر روز
سعی کن بری یه جا کار خیر بکنی تا روحت لطیف شه
هر روز صدقه بنداز تا شادی درونیت برگرده
بعدش برو دنبال یکی که واقعا دوستت داشته باشه و البته همیشه احتمال قبول نکردنت رو هم کنار بزار تا اینطور اشفته نشی :305::72:

من فکر میکنم احساسات شما به دلیل اینکه به نوعی سرکوب شدن و اصطلاحا تو ذوقشون خورده ، با خودشون قهر کردن و وارد یک مرحله انکار شدن! به همین دلیله که میگن کسی که شکست عشقی میخوره تا ی مدت اصلا سراغ سوژه جدید نره. شما بایداولا مدتی به خودتون استراحت بدید و بذارید ذهنتون آروم آروم بشه. اصلا فکر نکمنید چرا اینطوری شده چون کم کم به حالت اول بر میگردید انشالله. در ثانی کارهایی که باعث تلطیف روحیه میشه (مثل کتاب خوندن، نرمشملایم، قدم زدن و گپ زدن با ی دوست قدیمی و ...) را زیاد انجام بدید و خودتون را رها و سبک کنید. کم کم با فراوش شدن تکام اثراتی که تو وجودتون مونده اون احساسات دوباره با شما اشتی میکنن و اونت موقعست که با پیدا شدن یک شخص جدید کلا حالتون دگرگون میشه و میشید همونی که میخواهید. منم اینطور بودم و تمام این حالات شما را دقیقا درک کردم و گذشتم. درست میشه.

سلام

از اینکه جواب منو دادید ممنونم. :72:

آقای hpp من خیلی انتظار کشیدم تا شاید یکی از خانواده به من دلداری بده ولی هیچوقت چنین اتفاقی نیفتاد و من ازشون ناامید شدم. اگر من رو دوست داشتند و نمی تونستن به من بگن که با احساسات من بازی نشه لااقل می تونستن به طور غیر مستقیم من رو متوجه کنند. حتی چند سال بعد پسری که پنهانی با اون دختر رابطه داشت برای معذرت خواهی پیش من اومد و من تازه متوجه شدم که خیلی

- - - Updated - - -

از اونا از رابطه پنهانی اون دختر اطلاع داشتن.

آقای ali-guilan چشم سعی می کنم کارهایی رو که گفتید انجام بدم.

آقای کامران از شما هم ممنونم. مشکل من اینه که 6 سال از اون موضوع میگذره و هنوز اثرات اون باقی هست.

دوست من سلام

شمارو درک میکنم، داشتم به این فکر میکردم که اگر خودم جای شما بودم چه واکنشی نشون میدادم، فقط میتونم بگم حق رو به شما میدم، از طرفی این مسئله خیلی مهمی هستش و سرنوشت و زندگی شما در قالب همین جریانات بوده و باید شمارو از این جریان با خبر میکردن، گاهی اوقات کوتاهی یا غفلت یا...

البته این به نوع رفتار و شخصیت شما در خانواده هم میتونه ربط داشته باشه، اینکه آدم خود رای هستین؟ یا اینکه تا چه حد حرف خانواده در شما تاثیر داره؟ یا اصلا از خانواده حرف شنوی دارین یا خیر؟ و نوع رابطه شما با خانواده گرم بوده یا نه؟ و...!!!

ولی در هرصورت چیزی بوده که باید از نزدیکان خودتون متوجه میشدی

به شما حق میدم که ناراحت باشید، درسته که این مسئله مهمی هستش ولی به نظر من ناراحتی وهمدردی کردن در مورد چیزی که ارزش شمارو داشته باشه کاملا به جاست ولی برای این موضوعی که واقعا ارزش درونی و احساسات پاک شمارو نداره شش سال زمان زیادیه!!!

با گفته ali-guilan و کامران عزیز موافقم، کارهایی رو که گفتن میتونه خیلی به شما کمک کنه که سریعتر به خود واقعیتون برگردین :72:

سلام...

منظور شما از اینکه نامزد بودید یعنی چی؟؟ یعنی رسما نامزد بودید عقدی کردید؟؟

شما از دختر خانوم که نامزدتون بوده نپرسیدید علت اینکه باهاتون بهم زده چی بوده؟؟ حتما چون بهتون علاقه نداشته! پس چرا میخواسته باهاتون ازدواج کنه و چند ماه نامزدتون بوده؟

بعد تو پست آخرتون که فرمودید دوست پسرش که پنهانی باهاش ارتباط داشته اومده از شما عذر خواهی کرده..چرا؟؟ یکم این قسمت برای من مبهم بود..

اثرات اون رابطه هنوز تو ذهن شما باقیست چون چیزی در رابطه شما وجو داشته که حل نکرده باقی مونده...

شاید احساس میکنی باتو بازی کردن و دلت شکسته اما به نظر من شاید دلیلش اینه که خود پدر و مادرت هم شیفته اون دختر نبودن و فقط علاقه داشتن که با دختر یکی از اقوام ازدواج کنی و با غریبه داحت نبودن و ازدواج فامیلی رو ترجیح میدادند و بساط عقد نامزدی شما رو فراهم کردن تا شانسشونو امتحان کنند نمی دونم به نظر من اینو یه جور جواب منفی معمولی بدون خود دختر هم که میگفته زیاد علاقه ای نداره احتمالا خانوادت هم انتظار نداشتن که بهش اینجور علاقه مند شی

- - - Updated - - -

شایدم مثل من از عاشق شدن دوباره میترسی دیگه به کسی اعتماد نداری و اعتماد به نفستو از دست دادی

سلام

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط رزا

سلام...

منظور شما از اینکه نامزد بودید یعنی چی؟؟ یعنی رسما نامزد بودید عقدی کردید؟؟

شما از دختر خانوم که نامزدتون بوده نپرسیدید علت اینکه باهاتون بهم زده چی بوده؟؟ حتما چون بهتون علاقه نداشته! پس چرا میخواسته باهاتون ازدواج کنه و چند ماه نامزدتون بوده؟

بعد تو پست آخرتون که فرمودید دوست پسرش که پنهانی باهاش ارتباط داشته اومده از شما عذر خواهی کرده..چرا؟؟ یکم این قسمت برای من مبهم بود..

اثرات اون رابطه هنوز تو ذهن شما باقیست چون چیزی در رابطه شما وجو داشته که حل نکرده باقی مونده...

---

ممنون از اینکه نظر خودتون رو بیان کردید. منظورم از نامزدی اینه که به صورت رسمی حلقه برده بودیم و همه در جریان بودن ولی عقدی در کار نبود. به گفته خود دختر خانم والدینش مجبورش کرده بودند.

کسی هم که باهاش رابطه پنهانی داشت به گفته خودش به خاطر عذاب وجدان (چون خیلی مذهبی بود) اومد معذرت خواهی(به قول خودش حلالیت طلبیدن). مثل اینکه اونم بعد از من سر کار رفته بود و بعد از دو سال رابطه پنهانی وقتی که خواستگاری رفته بود بهش گفته بودن که دخترشون نامزد داره!!!! و اون دختر هم ارتباط شو با اون قطع کرده بود.

آره برای من حل نکرده باقی مونده.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط omidoooo

شاید احساس میکنی باتو بازی کردن و دلت شکسته اما به نظر من شاید دلیلش اینه که خود پدر و مادرت هم شیفته اون دختر نبودن و فقط علاقه داشتن که با دختر یکی از اقوام ازدواج کنی و با غریبه داحت نبودن و ازدواج فامیلی رو ترجیح میدادند و بساط عقد نامزدی شما رو فراهم کردن تا شانسشونو امتحان کنند نمی دونم به نظر من اینو یه جور جواب منفی معمولی بدون خود دختر هم که میگفته زیاد علاقه ای نداره احتمالا خانوادت هم انتظار نداشتن که بهش اینجور علاقه مند شی

- - - Updated - - -

شایدم مثل من از عاشق شدن دوباره میترسی دیگه به کسی اعتماد نداری و اعتماد به نفستو از دست دادی

---

نظر پدر و مادرمو نمی دونم که واقعا چی بود.

شاید حق با شما باشه و اعتماد به نفسم رو از دست داده باشم و از عاشق شدن دوباره می ترسم. اینو میدونم که یک چیز خیلی منو داغون کرد و اون اینکه والدین اون دختر خانم گفتن که از زمان نامزدی ما، اون دختر خانم از غصه چند کیلو لاغر شده. یعنی من اینقدر منزجر کننده هستم که فقط نامزدی با من اینقدر باعث اذیت میشه؟:47:

سلام
دوست عزیز گذشته ها گذشته
شما قسمت هم نبودین
و الان تنت سالمه
اتفاق خاصی نیفتاده یه نامزدی بوده و به هم خورده همین(از بیرون اینجوری به نظر میاد)
ایشالاه نفر بعدی بهتر ازآب درمیاد که قدر شمارو بدونه
شماهم از این رابطه تجربه کسب کردی که دوباره به مشکل نخوری
سخت نگیر برا خیلی ها پیش اومده ولی به روی خودشون نمیارن:227:

برادر خوبم چرا شما اینقدر خودت رو اذیت میکنی . خوب اون دختر قبلا با فرد دیگری رابطه داشته . برای همین هم نتونسته با شما ازدواج کنه . برای این نبوده که شما ایرادی دارید . ولی پدر مادر ایشون و فامیل شما رو مناسب ازدواج با ایشون میدونستند . شاید هم از رابطه ایشون بیخبر بودند . پس ایراد از شما نبوده . و علت از دوست داشتن فامیل هم نبوده . فقط اون دختر قبلا انتخاب دیگری داشته که مورد پسند خانواده اش هم نبوده . برای شما خوب شده که از این ارتباط بیرون اومدید . اون دختر لایق شما نبوده . با گذشت زمان شما ارامش رو به دست خواهید اورد و خداوند دختری شایسته نصیب شما خواهد کرد. انشا الله

سلام.
میفهمم چی میگید. ودرکتون میکنم.
اما به نظر من شما خودتون میخواید مانع از احساس داشتن خودتون بشید. جلوی خودتون رو گرفته اید.
خودتونو آزاد کنید.

سلام

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام.
میفهمم چی میگید. ودرکتون میکنم.
اما به نظر من شما خودتون میخواید مانع از احساس داشتن خودتون بشید. جلوی خودتون رو گرفته اید.
خودتونو آزاد کنید.

---

ممنون از جوابتون. اگر میشه یک کم بیشتر توضیح بدین. من داستان مشکل شما رو خوندم. خیلی به اتفاقی که برای من افتاده شبیه هست. منم کاملا نسبت به همه چیز بی تفاوت شده بودم (الان کمی بهترم). هیچ چیز نمی تونست منو از ته دل خوشحال کنه و هیچ چیز نمی تونست کاملا غمگین کنه. بعضی اوقات حالم خیلی بد بود حتی نمیتونستم گریه کنم که سبک بشم. نسبت به همه از جمله خدا اعتمادمو از دست داده بودم و ... .

من فکر می کنم این اتفاق به این خاطر برای من افتاد که از کسانی که بیشترین اعتماد رو به اونا داشتم ضربه خوردم. یک مرتبه متوجه شدم اساس افکار من اشتباه بوده و خیلی طول خواهد کشید که دوباره این اعتماد برگرده (تازه اگر برگرده).

بعضی مواقع احساس خفگی می کنم. احساس می کنم تمام احساساتم درونم حبس شده.

- - - Updated - - -

احساس پوچی می کنم

سلام برادر گرامی، باید بگم دوستان راهکارای خوبی به شما گفتند و من هم میتونم این رو اضافه کنم که دلیل نگفتن عدم علاقه ی اون خانوم از جانب خونوادتون رو تا حالا دوستانه ازشون پرسیدید؟ میتونه دلایلی داشته باشه غیر از اونچه که شما فکر میکنی.ظاهرأ تا قبل این موضوع رابطتون با خونواده خوب بوده و بهشون علاقه و اعتماد داشتید اما مدت هاست که سایه اتفاق 6سال پیش روی زندگیتون افتاده و خودتون هم منفعلانه برخورد کردید. اون خانم هر دلیلی هم واسه عدم علاقه به شما و برهم زدن رابطه داشته باشه چه درست یا نادرست،نمیشه سرزنشش کرد. حتی اینکه زودتر بهتون نگفته که البته باید میگفت خب شاید به اندازه ی کافی به بلوغ عاطفی نرسیده بوده و یا هر دلیل دیگه که مطمئن باشید روزی به خاطر این اتفاق خداروشکر میکنید. شما توی ذوقتون خورده و احساس بی ارزش بودن کردی.اما نخواستی خودت و دیگران رو ببخشید. بخشش،بیشتر از هر کسی،به خود ما کمک میکنه.و در واقع رها میشید از همه این افکار. مطمئن باشید که اگر همه غیرقابل اطمینان و جفاکار بودند،خدا اینهمه آدم با تنوع ها و تفاوت های فراوان خلق نمیکرد و سنگ رو سنگ بند نمیشد. از اون اتفاق درس هاشو نگه دارید و در آینده ازشون استفاده کنید.از راهکارای دوستان برای حساس تر شدن نسبت به محیط اطراف(البته حساس بودن به اندازه) استفاده کنید. اینقدر با خودتون این موضوع رو تلقین و تکرار نکنید.چون دارید از لحظات و عمر و جونی تون خرج میکنید که اصلأ ارزششو نداره. شما هنوز احساس دارید اینو از نوشته هاتون میشه فهمید.اصلأ هم فکر نکنید منزجر کننده هستید یا هرچی. شما چند ماه نامزد بودی و بهر دلیلی باهاتون خوب رفتار نشده،اما شما خودت 6ساله که با خودت خوب رفتار نکردی.هنوزم دیر نشده خونواده تون چه خوب چه بد،به خاطر اینکه خودتون لایق دوست داشتن و حس های خوب هستید،بازم سعی کنید مثل گذشته باشید.ارتباطتون رو با خدا بیشتر کنید و به خودش توکل کنید.او از هر کسی به شما نزدیک تره و بهتر از همه درکتون میکنه. انشاألله روز به روز شادتر و با طراوت تر باشید.