نمایش نسخه قابل چاپ
سلام
البته چون این سوال در مورد روابط دختر و پسر و نامزدی و ازدواج و این چیزا نیست، امید زیادی ندارم که پاسخ بگیرم چون قبلا هم برای مشکلات فردی و روانشناسی عمومی سوال پرسیده بودم اما به جواب نرسیده ام ولی خوب با خودم گفتم تلاشم رو بکنم و این تاپیک رو ایجاد کنم.
لطفا اگه کسی میدونه چطور میشه بر پرحرفی غلبه کرد به من کمک کنه
ممنون میشم
سلام...:72:
چه خوب که آدم خودش به مشکلاتش بخواد رسیدگی کنه و بگه که من چنین مشکلی دارم و میخوام حلش کنم...
خوب شما چند سالتونه؟؟
چطور به این نتیجه رسیدید که پرحرف هستید؟؟
آیا به چیزی وسواس دارید؟؟ یکم بیشتر توضیح بده لطفا...
خیلی ممنون که به مشکلم توجه کردید. خوب من 30 ساله هستم و مجردم. اخیرا متوجه شده ام که همه احساساتی رو که حس می کنم دارم به زبان میارم. به اصطلاح بلند فکر می کنم. این باعث میشه که هم پرحرف باشم و هم اینکه چیزایی رو که خیلی وقتها درست نیست به دیگران بگم در بی صحبتها میگم.
بارها تصمیم می گیرم که دیگه زیاد حرف نزنم ولی بعد دوباره می بینم چهل دقیقه با تلفن حرف می زنم یا تو محل کار نیم ساعته دارم با همکارم حرف می زنم. از موضوعات مختلف. انگار یکی خواسته باشه از سکوت فرار کنه. درحالیکه اخیرا به این عارضه دچار شده ام. قبلا عاشق سکوت بودم.
چیکار کنم؟
این چیز ها که شما میگی که واسه خانم ها عادیه:311:...اکثر خانم ها با تلفن خیلی زیاد صحبت میکنن..شاید چون قبلا زیاد سکوت میکردید الان به نظرتون تومده که خیلی پرحرف شدید...
در مجموع پر حرفی خیلی دلایل زیادی داره مثلا یک دلیل بارزشجلب توجه کردن هست
به عنوان مثال ما برای اینکه دیگران به ما توجه و محبت کنن دست به پرحرفی میزنیم... شما اخیرا احساس نمیکنید که نیاز به توجه دارید؟؟؟
باید بدونید که ترک عادت مشکله ولی ناممکن نیست شما میتونید از روش های مختلف استفاده کنید مثلا:
خودتون رو جریمه کنید ...با خودتون عهد کنید که اگر پر حرفی کردید چیزی رو به عنوان جریمه پرداخت کنید...
دوم اینکه حرف رو قبل از به زبون اوردن ارزیابی کنید ...سعی کنید تا حد ممکن از حرف هایی که خیلی بار مثبت نداره و بیشتر جنبه وقت پر کردن داره پرهیز کنید...
یک علت پرجرفی میتونه از اضطراب هم باشه اخیرا با تنشی روبرو بودید؟؟
در کل باید در این زمینه ببینید نظر دیگران چیه؟؟ شاید خودتون فکر میکنید که پرحرفی میکنید اما نظر کسانیکه با شما در ارتباط اند این نباشه...
ممنون رزا جون راستش اخیرا دو نفر بهم گفتن خیلی زیاد حرف می زنم.
راستش نیاز به مورد توجه بودن حس نمی کنم. بلکه کلاً روحیم اینطوریه که دوست دارم تو چشم نباشم و از خودنمایی خوشم نمیاد.
ولی یک اضطرابی همش حس میکنم. آرامش ندارم. الان که دارم فکر می کنم می بینم همش می خوام از یه چیزی فرار کنم. از خودم شاید می خوام فرار کنم. انگار با حرف زدن از چیزهای مختلف سعی می کنم از خودم فرار کنم.
همش فکر می کنم نظر آدمها در مورد من منفیه. با حرف زدن زیاد انگار می خوام این نظر منفی رو در مورد خودم درستش کنم.
ولی بعد طبیعتا به خاطر پر حرفی نظرشون در موردم منفی تر هم میشه.
ولی چرا این همه استرس دارم؟ نمی دونم.
اغلب دارم ناشکری می کنم. بجای اینکه از سلامتی و خانواده و شغل و... شاکر خداوند باشم، لذت نمی برم از زندگی. همش از خودم نناراحتم. می خوام آدم خوبی باشم. خدا منو دوست داشته باشه.
نگرانم از خودم.
سلام پریوش،نقل قول:
نوشته اصلی توسط پری وش
خیلی خوب اجزاء حالت رو تفکیک کردی:
پرحرفی << فرار از خود << نارضایتی از خود << این فکر که خدا دوستت نداره.
من فقط یه جمله دارم بهت بگم:
تا چیزیکه هستی رو دوست نداشته باشی، اون چیزی که دوست داری نمی شی.
تاریخ همیشه برعکس این مفهومی را که فرمودید اثبات کرده و خواهد کرد.نقل قول:
نوشته اصلی توسط میشل
نه متوجه منظورم نشدید.نقل قول:
نوشته اصلی توسط اثر راشومون
دوتا دایره هم مرکز تصور کنید. دایره ی ماهیت به شعاع 5 و دایره رفتار به شعاع 7.
قطعا لازمه ی تغییر رفتار اینه که انسان از رفتارهای فعلیش راضی نباشه. اما یه چیز دیگه هم لازمه، و اون اینکه خودش رو شایسته ی این تغییر بدونه.
کسیکه از خودش فرار می کنه، احتمالا دچار مشکل حرمت نفس شده، حرمت نفس پایین (وجود عامل نارضایتی در دایره ماهیت) دست آدم رو برای تغییر می بنده.
در واقع این نارضایتی باید بین شعاع 5 و 7 رخ بده تا فرد انگیزه و توان تغییر رو پیدا کنه.
حالا من نمیدونم دقیقا تو تاریخ چه اتفاقاتی افتاده، اما فکر می کنم کسیکه ماهیتا خودش رو شایسته بدونه و عمیقا خودش رو دوست داشته باشه، اما از رفتارش ناراضی باشه (یعنی اون رفتارها رو در شان خودش ندونه) بیشترین توان رو برای بهبود داره.
- - - Updated - - -
نه متوجه منظورم نشدید.نقل قول:
نوشته اصلی توسط اثر راشومون
دوتا دایره هم مرکز تصور کنید. دایره ی ماهیت به شعاع 5 و دایره رفتار به شعاع 7.
قطعا لازمه ی تغییر رفتار اینه که انسان از رفتارهای فعلیش راضی نباشه. اما یه چیز دیگه هم لازمه، و اون اینکه خودش رو شایسته ی این تغییر بدونه.
کسیکه از خودش فرار می کنه، احتمالا دچار مشکل حرمت نفس شده، حرمت نفس پایین (وجود عامل نارضایتی در دایره ماهیت) دست آدم رو برای تغییر می بنده.
در واقع این نارضایتی باید بین شعاع 5 و 7 رخ بده تا فرد انگیزه و توان تغییر رو پیدا کنه.
حالا من نمیدونم دقیقا تو تاریخ چه اتفاقاتی افتاده، اما فکر می کنم کسیکه ماهیتا خودش رو شایسته بدونه و عمیقا خودش رو دوست داشته باشه، اما از رفتارش ناراضی باشه (یعنی اون رفتارها رو در شان خودش ندونه) بیشترین توان رو برای بهبود داره.
خیلی ممنون میشل عزیز.نقل قول:
نوشته اصلی توسط میشل
حق با توئه. ریشه بیشتر مشکلاتم باید از این نارضایتی درونی از خودم باشه. همه چیز از اونجا شروع شده که من خودم رو قبول نداشتم و این همیشه مانع شده که خودم رو لایق خوب شدن و بهتر شدن بدونم.
احتمالا به همین دلیل هم است که همیشه هر تصمیمی می گیرم برای بهبود رفتارهام یا اصولاً پیشرفت علمی و...، هیچوقت اراده کافی براش ندارم و می بینم روزها گذشت و من تصمیم های خودم رو عملی نکرده ام.
تو یه تاپیک دیگه پرسیده بودم این "اراده" از کجا میاد که من ندارم؟ جوابش حتما همینه. اراده برای تغییر زمانی در من خواهد بود که خودم رو لایق این تغییر بدونم.
من در اون دایره مرکزی ماهیت دچار مشکلم.
چطور این مشکل حرمت نفسم رو حل کنم؟
بعضیا میگن روزی چند بار بگید خودمو دوست دارم ولی فکر نمیکنم جواب بده.
البته یه چیز دیگه هم هست. احساسات و هیجانات متناقض هم که در لحظه و تو موقعیت های مختلف به آدم دست میده اغلب نمیگذارند تصمیمی رو که برای تغییر رفتارم گرفتم عملی کنم.
مثلا حضور داشتن در بعضی محیط ها یا قرار گرفتن کنار برخی آدمها.
کاملا متوجه منظورتان شدم و حتی جوابی را که میخواستید بیان کنید منهای بحث دو دایره هم مرکز حدس میزدم. علت مخالفتم نیز مخالفت با همان چیزی بود که از منظورتان حدس زدم.نقل قول:
نوشته اصلی توسط میشل
صحبت شما همیشگی ترین پاسخ و راهنمایی بسیاری از مشاوران "نه همه آنها" به مراجعانشان در هر موردی است که مشکلشان را مطرح میکنند و بی دردسر ترین و شکیل ترین جواب است برای کسی که مثلا روابط خانوادگی لذت بخشی را با بستگان خود یا همسرش تجربه نمیکند, مردی که به علت وضعیت مالیش احساس استیصال میکند, دختری که تا سنین بالا خواستگار جدی و واقعا خواهان نداشته است و...ممکن است این جواب بعضی از این افراد را بتواند آرام کند, اما در مورد همه اینطور نیست. همانطور که در همین سایت مشاهده کرده ایم که وقتی مشاوران در مورد همین مثالهایی که از مشکل مراجعان عرض کردم چنین پاسخهایی داده اند, مراجع را خشنود نکرده است. جوابی که این مراجعان را خشنود میکند را از آن سرجوخه بی اهمیت در جنگ جهانی اول میتوانند بگیرند که به علت شکست کشورش در جنگ تا پای خودکشی هم پیش رفت "در این حد به خودش علاقه داشت!" ,حدود 15 سال بیشتر از آن تنفر شدید از خودش نگذشته بود که همان تنفر او را به جایی رساند که رهبران سه تا از قدرتمندترین ممالک اروپای آن زمان برای ملاقات با او به اقامتگاه شخصی اش می آمدند و شرایط حفظ صلح برایشان دیکته میشد.
همان "تنفر" بود که "موتور محرکه" این تغییر افسانه ای شد.
من فرق این رهبر بزرگ با آن نقاش دوره گرد و بعدها سرجوخه را تنها در تغییر رفتار نمیبینم "شما چطور؟" بلکه یک "رفرم ماهیت" بعد از یک تنفر عظیم از ماهیت میبینم.
این مثال را برای الگو گیری صرف نیاوردم بلکه چون فرمودید نمیدانید در تاریخ چه اتفاقی افتاده آوردم.
مخلص کلام اینکه برای مراجعانی که آن پاسخ شکیل و بی دردسر, آرامبخش نیست, این پاسخ مناسبتر است که باید عاشق اهدافتان باشید و نه خویشتنتان و هر جا که از اهدافتان فاصله گرفتید, آنچه شایسته است بی رحمانه مورد تنفر قرار گیرد و حتی برای بازسازی دوباره ویران شود خویشتنتان است نه اهدافتان.
پریوش جان برای هر دوی این موارد، شناخت درمانی چاره سازه:نقل قول:
نوشته اصلی توسط پری وش
CBT
این راهکار به نظر من که خیلی سطحی نگرانه میاد. تو نباید این واقعیت رو انکار کنی که خودت رو دوست نداری. دوست داشتن که به حرف ایجاد نمی شه، این یه احساس عمیقه.نقل قول:
نوشته اصلی توسط پری وش
===============================
اثر راشومون عزیز، مرسی از توضیحتون. :72:
از نظر من مطالبی که گفتید با چیزیکه من گفتم نه تنها تناقضی نداره، بلکه کاملا تاییدش می کنه.
تنفری که توضیح دادید رو کاملا درک می کنم. اما فکر می کنید اون فرد از ماهیت خودش، از وجود خودش ناراضی بود؟ یا مثلا از شخصیتش؟ یا از عملکردش؟ یا رویکردش؟
به نظر من تنفر در سطح پایین عزت نفس رخ نمیده. کسیکه ذات خودش رو عزیز (محترم) ندونه، دچار نفرت نمی شه. چنین فردی دچار تهوع نمی شه، که بعد به مرحله تحول برسه.
تنفر ناشی از احساس یه تناقضه. مثلا وقتیکه فکر می کنیم حقی ضایع شده.
پس تنفر وقتی رخ می ده که کسی ذات خودش رو عزیز بدونه اما چیزهایی رو در خودش ببینه که در شان اون ذات نیست.
کسیکه داره از خودش فرار می کنه، به تنفر نمی رسه، بلکه به اضطراب، عدم اعتماد به نفس، یا چنین چیزهایی می رسه.
=============================
شاید هم مشکل از انتخاب کلمات باشه. مثلا "ماهیت" برای من یه معنی داشته باشه، برای شما یه معنی دیگه. چون از "رفرم" ماهیت صحبت می کنید...
خیلی ممنون میشل عزیز از راهنماییهات
این روش CBT رو کسی بکار برده؟ اینطور که متوجه شدم یه روانکاو نیاز هست.
کسی بوده که خودش بدون مراجعه به روانکاو این روش رو استفاده کرده باشه؟
منابع بهتری برای بکارگیری این روش وجود داره؟
توضیحاتی که در تاپیک
http://www.hamdardi.net/thread26620-3.html
اومده ، همین روش هست یا فرق داره؟
ممنون میشم اگه کسی اطلاعاتی داره بگه
عزیزم cbt یا حساسیت زدایی منظم یک روش پ هست که باید با کمک روانشناس انجام بشه..
چون به شما کمک میکنه مرحله به مرحله پیش برید تا به تدریج مشکلتون حل بشه...
حساسیت زدایی بیشتر برای اختلالات اضطراب مثل فوبی یا وسواس بکار برده میشه..روانشناس با تاریخچه بیماریتون به شما میگه که لازم هست از این روش استفاده کنید یا نه..