شعر حافظ

http://www.hamdardi.net/imgup/539625467a38fc6a22.jpg

سلام

هر وقت دلم میگره حافظ میخونم. گفتم با هم بخونیم. برای همین این تایپیک رو استارت زدم .

هم بخونید و لذت ببرید و هم مشارکت کنید تا دیگر دوستان استفاده کنند.



آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا شود که گوشه چشمی به ما کنند

دردم نهفته به ز طبیبان مدعی
باشد که از خزانه غیبم دوا کنند

معشوق چون نقاب ز رخ در نمی‌کشد
هر کس حکایتی به تصور چرا کنند

چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدیست
آن به که کار خود به عنایت رها کنند

می خور که صد گناه ز اغیار در حجاب
بهتر ز طاعتی که به روی و ریا کنند

حافظ دوام وصل میسر نمی‌شود
شاهان کم التفات به حال گدا کنند

درود

چه فکر خوبی:72:

دوش می آمد و رخساره برافروخته بود

تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود

رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی

جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود

:72::72::72:

ای نسیم سحر آرمگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست
شب تار است و ره وادی ایمن در پیش
آتش طور کجا موعد دیدار کجاست
هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد
در خرابات بگویید که هشیار کجاست
آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکته ها هست بسی محرم اسرار کجاست
هر سر موی مرا با تو هزاران کار است
ما کجاییم و ملامت گر بی کار کجاست...

ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
وجه می می‌خواهم و مطرب که می‌گوید رسید

شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه‌ام
بار عشق و مفلسی صعب است می‌باید کشید

قحط جود است آبروی خود نمی‌باید فروخت
باده و گل از بهای خرقه می‌باید خرید

دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک
جامه‌ای در نیک نامی نیز می‌باید درید

تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد
این قدر دانم که از شعر ترش خون می‌چکید

سلام دوستان.
خیلی‌ تاپیک جالبی‌ میشه. من عاشق شعر‌های حافظ هستم. نمیدونم اینو شنیدین یا نه.



چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک


ادامه بدید دوستان.

این شعر حافظ مطمعنم برای امام حسینه

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

بی مزد بود منت هر خدمتی که کردم
یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت

رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
سرها بریده بینی بی جرمو بی جنایت

چشمت به غمزه مارا خون خوردو می پسندی
جانا روا نباشد خون ریز را حمایت

در این شب سیاهم گم گشته راه مقصود
از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود ((حضرت زینب))
زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت

و در پایان میگه

عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ
قران بخوانی از بر در چارده روایت

به نظر منظورش همون تفسیر چارده معصومه
من که با این شعر حافظ خیلی حال کردم

دو سال پیش که میخواستم یه تصمیم مهم بگیرم حافظ باز کردم ..... خیلی واضح بهم گفت ....
ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش
از بس که دست میگزم و آه می کشم آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش
دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می سرود گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش
کای دل تو شاد باش که ان یار تند خو بسیار تند روی نشیند ز بخت خویش
خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد بگذر ز عهد سست و سخن های سخت خویش
وقت است کز فراق تو وز سوز اندرون آتش در افکنم به همه رخت و پخت خویش
حافظ اگر مراد میسر شدی مدام جمشید نیز دور نماندی ز تخت خویش


:72::72:

سلام دوستان

این شعر حافظ خیلی‌ لطیف حال غریبا‌ن دور از وطن رو توصیف کرده.
نماز شام غریبا‌ن چو گریه آغازم به مویه‌های غریبانه قصّه پردازم

به یاد یار و دیار آنچنان بگریم باز که از جهان ر‌ه و رسم سفر براندازم
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم

به جز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس عزیز من که به جز باد نیست دمسازم

این شعرو همیشه برای مادرم میخونم.....برای صبورترین و مهربون ترین و فداکارترین انسان زندگیم...............

مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت
پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن
که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت
سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم
که جان را نسخه‌ای باشد ز لوح خال هندویت
تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی
صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت
و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت
من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی‌حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت
زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی
نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت

http://www.hamdardi.net/imgup/53962546cd65d86cec.png

غزل بسیار زیبا و پرمعنایی هست. من واقعا دوستش دارم و خیلی وقتا زیر لب زمزمه میکنم. توی هر بیتش کلی نکته نهفته داره. امیدوارم دوستان با دقت بخونند و لذت ببرن.

زبان خامه ندارد سر بیان فراق
وگرنه شرح دهم با تو داستان فراق


دریغ مدت عمرم که بر امید وصال
به سر رسید و نیامد به سر زمان فراق


سری که بر سر گردون به فخر می‌سودم
به راستان که نهادم بر آستان فراق


چگونه باز کنم بال در هوای وصال
که ریخت مرغ دلم پر در آشیان فراق


کنون چه چاره که در بحر غم به گردابی
فتاد زورق صبرم ز بادبان فراق


بسی نماند که کشتی عمر غرقه شود
ز موج شوق تو در بحر بی‌کران فراق


اگر به دست من افتد فراق را بکشم
که روز هجر سیه باد و خان و مان فراق


ز سوز شوق دلم شد کباب دور از یار
مدام خون جگر می‌خورم ز خوان فراق


فلک چو دید سرم را اسیر چنبر عشق
ببست گردن صبرم به ریسمان فراق


به پای شوق گر این ره به سر شدی حافظ
به دست هجر ندادی کسی عنان فراق

http://www.hamdardi.net/imgup/539625470f4d19681b.jpg


در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع

روز و شب خوابم نمی‌آید به چشم غم پرست
بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع

رشته صبرم به مقراض غمت ببریده شد
همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع

در میان آب و آتش همچنان سرگرم توست
این دل زار نزار اشک بارانم چو شمع

در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست
ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع

بی جمال عالم آرای تو روزم چون شب است
با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع

کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت
تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع

همچو صبحم یک نفس باقیست با دیدار تو
چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع

سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین
تا منور گردد از دیدارت ایوانم چو شمع

آتش مهر تو را حافظ عجب در سر گرفت
آتش دل کی به آب دیده بنشانم چو شمع

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد
آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت
آه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد
اشک من رنگ شفق یافت ز بی‌مهری یار
طالع بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد
برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر
وه که با خرمن مجنون دل افگار چه کرد
ساقیا جام می‌ام ده که نگارنده غیب
نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد
آن که پرنقش زد این دایره مینایی
کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد
فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت
یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hafez2014

سلام دوستان

این شعر حافظ خیلی‌ لطیف حال غریبا‌ن دور از وطن رو توصیف کرده.
نماز شام غریبا‌ن چو گریه آغازم به مویه‌های غریبانه قصّه پردازم

به یاد یار و دیار آنچنان بگریم باز که از جهان ر‌ه و رسم سفر براندازم
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم

به جز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس عزیز من که به جز باد نیست دمسازم

---

خیلی عالی بود تا کسی تو غربت نباشه درکش نمی کنه

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود

وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر

آری شود ولیک به خون جگر شود

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه

کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود

از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان

باشد کز آن میانه یکی کارگر شود

از کیمیای مهر تو زر گشت روی من

آری به یمن لطف شما خاک زر شود

در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب

یا رب مباد آن که گدا معتبر شود

بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی

مقبول طبع مردم صاحب نظر شود

حافظ چو نافه سر زلفش به دست توست

دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم


بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم



الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد

مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم...

- - - Updated - - -

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم


بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم



الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد

مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم...

گفتم که لبت، گفت لبم آب حیات

گفتم دهنت، گفت زهی حب نبات

گفتم سخن تو، گفت حافظ گفتا

شادی همه لطیفه گویان صلوات

مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست


واله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس

طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوست


زلف او دام است و خالش دانه آن دام و من

بر امید دانه‌ای افتاده‌ام در دام دوست


سر ز مستی برنگیرد تا به صبح روز حشر

هر که چون من در ازل یک جرعه خورد از جام دوست


بس نگویم شمه‌ای از شرح شوق خود از آنک

دردسر باشد نمودن بیش از این ابرام دوست


گر دهد دستم کشم در دیده همچون توتیا

خاک راهی کان مشرف گردد از اقدام دوست


میل من سوی وصال و قصد او سوی فراق

ترک کام خود گرفتم تا برآید کام دوست


حافظ اندر درد او می‌سوز و بی‌درمان بساز

زان که درمانی ندارد درد بی‌آرام دوست

به نام خدا



عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت ................که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش.................... هرکسی آن درود عاقبت کار که کشت

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس

من و همصحبتی اهل ریا دورم باد

از گرانان جهان رطل گران ما را بس

قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند

ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین

کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان

گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

حافظ از مشرب قسمت گله ناانصافیست

طبع چون آب و غزل‌های روان ما را بس

گلعذار = گل چهره
این چمن = جهان
سرو روان = یار محبوب
رطل گران = پیمانه سنگین
قصر فردوس = کاخ بهشت
خدا را = محض رضای خدا

در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار

کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد

باده صافی شد و مرغان چمن مست شدند

موسم عاشقی و کار به بنیاد آمد

بوی بهبود ز اوضاع جهان می‌شنوم

شادی آورد گل و باد صبا شاد آمد

ای عروس هنر از بخت شکایت منما

حجله حسن بیارای که داماد آمد

دلفریبان نباتی همه زیور بستند

دلبر ماست که با حسن خداداد آمد

زیر بارند درختان که تعلق دارند

ای خوشا سرو که از بار غم آزاد آمد

مطرب از گفته حافظ غزلی نغز بخوان

تا بگویم که ز عهد طربم یاد آمد

سحــر بـا بـاد می گـفتـم حــدیث آرزومـنــدی
خطاب آمد کـه واثق شو به الطاف خداوندی

دعای صبح و آه شب کلیـد گنـج مقصـود است
بدیـن راه و روش مـیـرو کـه با دلدار پیوندی

قلم را آن زبـان نبـود کـه سرّ عشق گـویــد بــاز
ورای حــد تـقـریــرست شــرح آرزومـنـدی

الا ای یوسف مصری کـه کردت سلطنت مغرور
پــدر را بـازپرس آخر کجـا شـد مهر فرزندی

جـهـان پیــر رعـنـا را تـرحّـم در جـبـلـّت نیست
زمهر او چه می پرسی درو همّت چه می بندی

همایی چون تو عالی قدر حرص استخوان تا کی
دریغ آن سایه ی همّت کـه بر نـااهـل افکندی

درین بازار گر سودیست بـا درویش خرسندست
خدایا منعمم گــردان بـه درویشیّ و خرسندی

به شعر حـافـظ شیـراز می رقصنــد و می نازنــد
سیـه چشمـان کشمیـریّ و تـرکان سمـرقنـدی

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

صبر و آرام تواند به من مسکین داد


وان که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت
هم تواند کرمش داد من غمگین داد


من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم
که عنان دل شیدا به لب شیرین داد


گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست
آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد


خوش عروسیست جهان از ره صورت لیکن
هر که پیوست بدو عمر خودش کاوین داد


بعد از این دست من و دامن سرو و لب جوی
خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد


در کف غصه دوران دل حافظ خون شد

از فراق رخت ای خواجه قوام الدین داد

سلام قبلا شبیه این مطلب رو توی بعضی نشریات دیدم.بالاخره اینم یه نقل هست نمیدونم چقدرصحت داره شاید دانستنش خالی ازلطف نباشه

ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻓﺎﻝ ﺣﺎﻓﻆ ﺭﺍ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﮔﺮﻓﺖ ؟

ﺍﺩﻭﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﻭﻥ ﻣﺴﺘﺸﺮﻕ ﻧﺎﻣﯽ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ ﺳﻮﻡ « ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ » ﮐﻪﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪﮐﻪ

ﭼﻮﻥ ﺣﺎﻓﻆ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﺮﻓﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﮑﻔﯿﺮ ﺍﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍﺑﺎﺩﻩ ﮔﺴﺎﺭ ﻭ ﺿﺪ ﺩﯾﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﻪ ﺧﺎﮎﺳﭙﺎﺭﯼ ﭘﯿﮑﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺼﻠّﯽ ﺷﻬﺮ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﺑﻌﻤﻞ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ . ﭼﻮﻥ ﻋﺪﻩﺍﯼﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﺎﯾﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﻧﻬﯽ ﻣﯿﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻫﻤﮕﯽ ﻣﺘﻔﻖ ﺍﻟﻘﻮﻝ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺍﺳﺘﺨﺎﺭﻩﺍﯼ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺷﻌﺮ ﺍﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﻤﻞﮐﻨﻨﺪ .ﺑﺎﺭﯼ ﮐﺘﺎﺏ ﺣﺎﻓﻆ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺼﻮﺭﺕﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺷﻌﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ ، ﮐﻮﺩﮎ ﻫﻢ ﮐﺘﺎﺏ ﺣﺎﻓﻆ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﺷﺨﺼﯽ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ . ﺷﻌﺮ ﺷﻤﺎﺭﻩ ۸۰ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ، :

ﻋﯿﺐ ﺭﻧﺪﺍﻥ ﻣﮑﻦ ﺍﯼ ﺯﺍﻫﺪ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ ﺳﺮﺷﺖ***ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﺖ

ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻧﯿﮑﻢ ﻭ ﮔﺮ ﺑﺪ ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺵﻫﺮ*** ﮐﺴﯽ ﺁﻥ ﺩﺭﻭﺩ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮐﺎﺭ ﮐﻪ ﮐﺸﺖ

ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﻃﺎﻟﺐ ﯾﺎﺭﻧﺪ ﭼﻪ ﻫﺸﯿﺎﺭ ﻭ ﭼﻪ ﻣﺴﺖ***ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﺸﺖ

ﺳﺮ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺸﺖ ﺩﺭ ﻣﯿﮑﺪﻩﻫﺎ***ﻣﺪﻋﯽ ﮔﺮ ﻧﮑﻨﺪ ﻓﻬﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻮ ﺳﺮ ﻭ ﺧﺸﺖ

ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﻡ ﻣﮑﻦ ﺍﺯ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻟﻄﻒ ﺍﺯﻝ***ﺗﻮ ﭘﺲ ﭘﺮﺩﻩ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﻪ ﺯﺷﺖ

ﻧﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﻩ ﺗﻘﻮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺑﺲ***ﭘﺪﺭﻡ ﻧﯿﺰ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺑﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻬﺸﺖ

ﺣﺎﻓﻈﺎ ﺭﻭﺯ ﺍﺟﻞ ﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺁﺭﯼ ﺟﺎﻣﯽ***ﯾﮏ ﺳﺮ ﺍﺯ ﮐﻮﯼ ﺧﺮﺍﺑﺎﺕ ﺑﺮﻧﺪﺕ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ

ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩﭘﺸﯿﻤﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺗﺪﻓﯿﻦ ﭘﯿﮑﺮ ﭘﺎﮎ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﺭ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻭ ﻣﺼﻠﯽﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ . ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻟﻘﺐ " ﻟﺴﺎﻥ ﺍﻟﻐﯿﺐ " گرفت

گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
دگر آن جا که روم عاقل و فرزانه روم

زین سفر گر به سلامت به وطن بازرسم
نذر کردم که هم از راه به میخانه روم

تا بگویم که چه کشفم شد از این سیر و سلوک
به در صومعه با بربط و پیمانه روم

آشنایان ره عشق گرم خون بخورند
ناکسم گر به شکایت سوی بیگانه روم

بعد از این دست من و زلف چو زنجیر نگار
چند و چند از پی کام دل دیوانه روم

گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز
سجده شکر کنم و از پی شکرانه روم

خرم آن دم که چو حافظ به تولای وزیر
سرخوش از میکده با دوست به کاشانه روم

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم

از دل تنگ گنهکار برآرم آهی

کاتش اندر گنه آدم و حوا فکنم

مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست

می‌کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم

سحر با باد می‌گفتم حدیث آرزومندی

خطاب آمد که واثق شو به الطاف خداوندی

دعای صبح و آه شب کلید گنج مقصود است

بدین راه و روش می‌رو که با دلدار پیوندی

قلم را آن زبان نبود که سر عشق گوید باز

ورای حد تقریر است شرح آرزومندی

الا ای یوسف مصری که کردت سلطنت مغرور

پدر را بازپرس آخر کجا شد مهر فرزندی

ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی
تا راهرو نباشی کی راهبر شوی

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی
تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد
بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی

یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر
کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی

از پای تا سرت همه نور خدا شود
در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی

وجه خدا اگر شودت منظر نظر
زین پس شکی نماند که صاحب نظر شوی

گر در سرت هوای وصال است حافظا
باید که خاک درگه اهل هنر شوی

داني كه چيست دولت ديدار يار ديدن
در كوي او گدايي بر خسروي گزيدن
از جان طمع بريدن آسان بود و ليكن
از دوستان جاني مشكل توان بريدن

مقام امن و می بی‌غش و رفیق شفیق
گرت مدام میسر شود زهی توفیق



جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است
هزار بار من این نکته کرده‌ام تحقیق



دریغ و درد که تا این زمان ندانستم
که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق



به مأمنی رو و فرصت شمر غنیمت وقت

که در کمینگه عمرند قاطعان طریق

ساقی به نور باده برافروز جام ما

مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما


ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم

ای بی‌خبر ز لذت شرب مدام ما



هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق

ثبت است بر جریده عالم دوام ما



چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان

کاید به جلوه سرو صنوبرخرام ما



ای باد اگر به گلشن احباب بگذری

زنهار عرضه ده بر جانان پیام ما



گو نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری

خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما



مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است

زان رو سپرده‌اند به مستی زمام ما



ترسم که صرفه‌ای نبرد روز بازخواست

نان حلال شیخ ز آب حرام ما



حافظ ز دیده دانه اشکی همی‌فشان

باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما



دریای اخضر فلک و کشتی هلال

هستند غرق نعمت حاجی قوام ما