ایا درسته به خاستگارم بگم 1 سال صبر کنه ؟؟؟؟؟

سلام،یه سوال داشتم :
من یه خاستگار خوب دارم که میشه گفت با هم تفاهم داریم ، هر دو مذهبی هستیم و نسبت فامیلی دور داریم.حدود 3 ماه گذشته و ما 5،6 جلسه با هم حرف زدیم ،1 بار هم بیرون رفتیم فعلا همه چیز خوبه.
حالا من یه مشکل اساسی دارم اونم اینه که سال اخر کارشناسی هستم و اصلا تا حدود 1 سال نمیتونم به ازدواج یا عقد فکر کنم چون درسام خیلی سنگین شده و مطمئن هستم که این موضوع به درسم لطمه وارد میکنه....
البته فقط به خاطر درس نیست من الان امادگی ازدواج ندارم اصلا استرس میگرم وقتی فکر میکنم شاید چند ماه دیگه باید عقد کنم....
فقط خواهشا نگید این چیزا طبیعیه و درس مهم نیست ازدواج مهمتره و از این چیزا ....

بالاخره ادم باید امادگی روحی برای ازدواج داشته باشه که من اصلا ندارم (من 22 سالمه و خاستگارم 26 و اگه قضیه درسم نبود بازم امادگیشو نداشتم)

حالا با این شرایط من باید چی کار کنم ؟(اصلا وقتی خانواده ها در مورد عقد حرف میزنن من استرس میگرم و با خودم میگم اگه قراره اینقدر زود عقد کنیم اصلا جواب منفی میدم با این که هر دو نظرمون مثبته البته اون خیلی بیشتر از من، چون من هنوز شک دارم و نمیتونم جواب قطعی بدم)

به نظر من ادم برای ازدواج باید امادگیشو داشته باشه حالا هرچقدر که میخواد طول بکشه....

قراره اخر هفته بیاد اینجا که با هم حرف بزنیم ( تو شهرستانن )
حالا سوال من اینه : من میخوام خودم بهش بگم که من دوست دارم یه مدت زیاد نامزدی (بدون محرمیت داشته باشیم ) تا هم به شناخت بیشتر برسیم هم به درسم لطمه وارد نشه هم از همه مهمتر امادگیشو پیدا کنم . یا (اگه به خاطر این که مذهبی ان مشکل دارن ) این قضیه رو بذارن 1 سال دیگه و اونموقع بیان برای خاستگاریو این حرفا
به نظرم اگه اون واقعا منو دوست داشته باشه باید صبر کنه اگه نه هم که همون بهتر بهم بخوره چون قطعی نظر اون مثبته حتی از من درباره زمان عقد میپرسید ولی من حتی اولا نظرم مثبت نبود بعدا که بیشتر با هم حرف زدیم بهتر شد.الانم هنوز نمیتونم قطعا بگم اره (اصلا الان نمیخوام ازدواج کنم) ولی به نظر خانواده ها که فکر کنم همه چیز قطعیه .منم از همین میترسم

حالا سوالم : به نظرتون کار درستیه که این موضوع رو بهش بگم ؟ و اینکه درسته خودم اینو بهش بگم ؟؟؟

خواهشا راهنمایی کنید ( فقط نگید که ازدواج کن به اینا هیچ ربطی نداره ،بعدا همه چیز درست میشه....من گوشم از این حرفا پره )

پسرا با این شرایطی که من گفتم اگه واقعا طرفو دوست داشته باشن اگه دختری این حرفا بهشون بگه چی کار میکنن ؟؟ 1 سال صبر میکنن ؟؟؟؟؟

- - - Updated - - -

خواهشا راهنمایی کنید...........
کار درستیه که بهش بگم......

سلام
به همدردی خوش آمدین!
اتفاقا تا وقتی آمادگشو ندارید نباید ازدواج کنید هم پای آینده ی خودتون وسطه هم یه نفر دیگه
احتیاجی به شش ماه یا یکسال نامزدی که به نظر من زمان نسبتا زیادیه نیست چون این میتونه ایشون و حتی خود شما رو وابسته کنه و در پایان این مدت شما ممکنه بازم آماده نباشید! شناخت خوب در زمان کمتر میتونه رخ بده که پیش شرطش خواست هر دو طرف برای ازدواجه پس نمیخواد چیزی که مقدمه ی چیز دیگریست رو به صورت موازی در بیارید.
من فکر میکنم بهتره این مساله رو با خانوادتون در میون بگذارید و اونها اطلاع بدن به طرف مقابل.
واضح و صریح بگید که ممکنه حتی بعد از یکسال هم نخواید ازدواج کنید،شرایط اینه؛ اگه میخواند باید صبر کنند و تویه این مدت نیازی به ارتباط نخواهد بود؛ و ضمنا تعهدی هم برای جواب مثبت دادن در پایان این مدت و یا بیشتر نمیدهید. میشه گفت یه جواب نه مثبت نه منفی کاملا خنثی.
اگه براتون ممکن هست کمی هم از این که میگید آمادگیشو ندارید صحبت بفرمایید.

سلام

انتقاد :
دوست عزیز ، شما که قصد ازدواج نداری ، یا حالا شرایطشو نداری ، یا هر چی ، واسه چی بنده خدا رو چند ماهه دووندی ؟ پنج شش جلسه اشناییه پس واسه چی بود؟
لطفا تکلیف خودتون رو مشخص کنید.
این سوال رو باید قبل از اومدن خواستگار می پرسیدید. اونم با این مضمون : احساس امادگی واسه ازدواج ندارم . اجازه بدم بیان خواستگاری؟
اون بنده خدا هم دل داره.

پیشنهاد :
کاملا با کامنت قبلی موافقم.

نظر :
موفق و موید

M.REZA91 خیلی ممنون از جوابتون
بله حرفتون درسته منم این که بگم که مثلا بذارن برای 1 سال دیگه، توی این مدت هم رابطه ای نباشه رو خیلی دوست دارم.خیلی خوبه اگه اینطوری بشه.
یه مشکلی هست که هر دو خانواده خیلی مایل به این ازدواج هستن (این باعث استرس من میشه)چون فامیلیم و خیلی همدیگه رو میشناسیم ( فکر کنم به همین دلیل احتمالا خانواده ها با هم رودرباسی هم دارن).پدرم که خیلی دوست داره این ازدواج سر بگیره میگه خیلی پسر خوبیه و به هم میاید و......
به نظر منم پسر خوبیه و به هم میایم ولی من هنوز با خودم مشکل دارم : این اتفاق خیلی غیرمنتظره برای من بود من اصلا قبل از اینکه برای خاستگاری بیان جوابم منفی بود ولی حرف که زدیم نظرم عوض شد.
من تازه 22 سالمه خیلی زوده برای من ( میدونم میخواین بگین که نه این سن برای ازدواج خیلی خوبه و از این حرفا...) ولی به نظر من این یه احساس درونیه که ادم باید بهش برسه حالا تو هر سنی که میخواد باشه شاید بعضی ها خیلی زودتر ازدواج کنن هیچ مشکلی هم نباشه ولی من هنوز نمیتونم
کلی کار دارم که باید انجام بدم احساس میکنم من زیاد از دوران مجردی لذت نبرم (خیلی تفریح نکردم خیلی بادوستام گردش نرفتم و... درصورتیکه خاستگارم همه این کارا و تفریحا رو کرده چند تا اردوی دانشگاهی با دوستاش رفته و ... ولی من هیچی)مطمئنم بعدا حسرتشو میخورم که چرا تو دوران مجردی هیچ تفریحی نکردم و کارهایی که دوست دارم رو نکردم.
درصورتیکه اون خیلی از این دوران استفاده کرده
البته همه اینایی که گفتم یه دلیل خیلی کمه.
به نظر من ادم باید توی خودش به یه امادگی درونی و روحی برسه نمیدونم چطوری توضیح بدم ولی به نظرم منطقیه هر ادمی باید حداقل برای خودش به این نتیجه برسه که الان میتونه ازدواج کنه یا نه ، یه حالت کاملا درونیه ( مثلا نشونش اینه که وقتی صحبت از عقد با کسی که همه شرایطش خوبه و احساس میکنی که با هم خوشبخت میشین ، میشه خوشحال بشی و زندگی شادتری و با نشاط تری پیدا کنی نه این که مثل من ناراحت بشی حتی گریه کنی و استرس بگیری با وجود اینکه طرفو دوست داری ولی احساس کنی اصلا امادگیشو نداری و الان خیلی زوده و...)
دیگه نمیدونم چطوری باید توضیح بدم

ولی به نظرم کسی که امادگیشو داشته باشه از صحبت درباره ازدواج با کسی که دوستش داره خوشحال میشه نه ناراحت و نگران مثل من

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط love less

سلام

انتقاد :
دوست عزیز ، شما که قصد ازدواج نداری ، یا حالا شرایطشو نداری ، یا هر چی ، واسه چی بنده خدا رو چند ماهه دووندی ؟ پنج شش جلسه اشناییه پس واسه چی بود؟
لطفا تکلیف خودتون رو مشخص کنید.
این سوال رو باید قبل از اومدن خواستگار می پرسیدید. اونم با این مضمون : احساس امادگی واسه ازدواج ندارم . اجازه بدم بیان خواستگاری؟
اون بنده خدا هم دل داره.

پیشنهاد :
کاملا با کامنت قبلی موافقم.

نظر :
موفق و موید

---

حق با شماست من اشتباه کردم
ولی من اصلا قصد این کارو نداشتم
راستش اونا فامیل بودن و با هم ارتباط زیادی داشتیم و نمیتونستیم بگیم نیان ولی بازم شما راست میگین.
مشکل منم همینه هنوز تکلیفم با خودم روشن نیست . ولی اصلا دست خودم . من نمیخواستم اینطوری بشه.حالا نمیدونم چی کار کنم.الان دارم با گریه مینویسم
من خودم گیر کردم.راستش خودمم بهش علاقه پیدا کردم .فقط نمیخوام الان عقد یا ازدواج کنم.
یه سوال این انتظار زیادیه از کسی که تو رو دوست داره که صبر کنه تا امادگیو ازدواج پیدا کنی ؟

سلام عزیزم

خوبی؟

ببین من می خوام مثل خواهر بزرگترت راهنماییت کنم. اگر دوست نداشتیش پستم را نخون یا عمل نکن. باشه؟

این حس آمادگی نداشتنت را کامل درک می کنم... هم سن تو که بودم اصلا به ازدواج فکر هم نمی کردم...

فکر می کردم بزرگتر بشم آمادگی پیدا می کنم...

اما می دونی چی شد؟

باورت می شه الان هم همون حس ترس از ازدواج را دارم... مثلا من خودم باورم نمیشه بخوام با یه آقایی محرم بشم... حالا بچه های اینجا منو می شناسن ها! من خیلی با تجربه شدم تو خواستگاری... ولی باورت میشه همین من هنوز باورم نمیشه که یه روزی عقد کنم؟ استرس می گیرم...

باور کن 1 سال دیگه هم فرقی نمی کنه... بازم این حس استرس همچنان باقی می مونه...

اگر همه معیارهیت را داره بلاتکلیف نگهش ندار... باور کن این طوری بدتره و بیشتر به درست لطمه می خوره و من خودم فکر نمی کنم تو ازدواج سنتی همچین چیزی را کسی بپذیره و ریسک بکنه... مطمئنا اون پسر جاهای دیگه خواستگاری می ره... مطمئن باش!!!

وقتی عقد کردی درسته اوایل یکم ذهنت مشغول میشه ولی خیلی خیلی راحت تر از بلاتکلیفی هستی...

وقتی بلاتکلیف باشی همش فکر می کنی این آقا داره چی کار می کنه؟ صبر می کنه؟ داره خواستگاری می ره؟ و و و

ولی مدتی بعد عقد اگر همسرت خودش هم اهل درس باشه و دوستت داشته باشه تو را درک خواهد کرد و تازه مشوقت هم خواهد شد و کمکت هم خواهد کرد.......

دوران کارشناسی هم می گذره و باور کن هیچیش یادت نمی مونه... من خودم اصلا یادم نیست ترم آخر فلان درس چه نمره ای گرفتم..... آیا برای یه نمره که بعدا اثرش تو زندگیت هیچه و یادت می ره،ارزش داره مساله به این مهمی را کنسل کنی و از داشتن یه همسر باایمان خودت را محروم کنی؟ (و اینو از من داشته باش تمام نمرات این ترمت را فراموش می کنی ولی این خواستگارت را هیچ وقت فراموش نمی کنی که یه خواستگار خوب داشتی ولی به خاطر چند نمره ردش کردی!!! )

دوست داری 26 سالت بشه و ببینی باز هم دم عقد همین ترس 22 سالگیت را داری ولی دیرتر ازدواج کردی؟

این ترسه همیشه هست... باور کن... من خودم هم همین استرس را دارم...

من تجربه خودم را صادقانه در اختیارت گذاشتم...

اگر دوست داشتی مشخص تر در مورد شرایط این آقا با هم صحبت کنیم یا در مورد آمادگیت...

موفق باشی :72:

- - - Updated - - -

این پست آخرت را الان خوندم...

اگر واقعا هیچ آمادگی فکری نداشتی نباید خواستگار راه می دادی.....

اما الان یه پیشنهادی به ذهنم رسید... چرا در این مورد با یک مشاور صحبت نمی کنی؟

به نظرت نمی تونی همین تفریحات را با این آقا بکنی؟

این جور که تعریف می کنی به نظر همسر پایه تفریحی میاد!!! از کجا معلوم همسر آیندت این قدر اهل تفریح باشه؟ به نظرت با ایشون بیشتر بهت خوش نمی گذره؟

ضمن اینکه می تونی هنوز با دوستانت هم حالت مجردی تفریح داشته باشی...

از این زاویه هم نگاه کن...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مصباح الهدی

سلام عزیزم
خوبی؟
ببین من می خوام مثل خواهر بزرگترت راهنماییت کنم. اگر دوست نداشتیش پستم را نخون یا عمل نکن. باشه؟



این حس آمادگی نداشتنت را کامل درک می کنم... هم سن تو که بودم اصلا به ازدواج فکر هم نمی کردم...
فکر می کردم بزرگتر بشم آمادگی پیدا می کنم...
اما می دونی چی شد؟
باورت می شه الان هم همون حس ترس از ازدواج را دارم... مثلا من خودم باورم نمیشه بخوام با یه آقایی محرم بشم... حالا بچه های اینجا منو می شناسن ها! من خیلی با تجربه شدم تو خواستگاری... ولی باورت میشه همین من هنوز باورم نمیشه که یه روزی عقد کنم؟ استرس می گیرم...


باور کن 1 سال دیگه هم فرقی نمی کنه... بازم این حس استرس همچنان باقی می مونه...



اگر همه معیارهیت را داره بلاتکلیف نگهش ندار... باور کن این طوری بدتره و بیشتر به درست لطمه می خوره و من خودم فکر نمی کنم تو ازدواج سنتی همچین چیزی را کسی بپذیره و ریسک بکنه... مطمئنا اون پسر جاهای دیگه خواستگاری می ره... مطمئن باش!!!
وقتی عقد کردی درسته اوایل یکم ذهنت مشغول میشه ولی خیلی خیلی راحت تر از بلاتکلیفی هستی...
وقتی بلاتکلیف باشی همش فکر می کنی این آقا داره چی کار می کنه؟ صبر می کنه؟ داره خواستگاری می ره؟ و و و
ولی مدتی بعد عقد اگر همسرت خودش هم اهل درس باشه و دوستت داشته باشه تو را درک خواهد کرد و تازه مشوقت هم خواهد شد و کمکت هم خواهد کرد.......
دوران کارشناسی هم می گذره و باور کن هیچیش یادت نمی مونه... من خودم اصلا یادم نیست ترم آخر فلان درس چه نمره ای گرفتم..... آیا برای یه نمره که بعدا اثرش تو زندگیت هیچه و یادت می ره،ارزش داره مساله به این مهمی را کنسل کنی و از داشتن یه همسر باایمان خودت را محروم کنی؟ (و اینو از من داشته باش تمام نمرات این ترمت را فراموش می کنی ولی این خواستگارت را هیچ وقت فراموش نمی کنی که یه خواستگار خوب داشتی ولی به خاطر چند نمره ردش کردی!!! )
دوست داری 26 سالت بشه و ببینی باز هم دم عقد همین ترس 22 سالگیت را داری ولی دیرتر ازدواج کردی؟



این ترسه همیشه هست... باور کن... من خودم هم همین استرس را دارم...



من تجربه خودم را صادقانه در اختیارت گذاشتم...

اگر دوست داشتی مشخص تر در مورد شرایط این آقا با هم صحبت کنیم یا در مورد آمادگیت...

موفق باشی :72:

---

سلام
ممنون از جوابتون
راستش همه مشکل من درس نیست (درمورد درس کاملا حق با شماست)،ولی همانطور که گفتم مشکل اصلیه من همون احساس عدم امادگی برای ازدواجه
اصلا دست خودم نیست . واقعا نمیدونم چی کار کنم.
شریط خاستگارم : 26 سالشه ، مذهبیه (هردومون مذهبی هستیم ولی اون از من مذهبی تره)، سال اخر فوق لیسانسه ، میخواد برای دکتری بخونه (منم برای ارشد میخوام بخونم)،کار داره ولی استخدام نیست به خاطر مشکل سربازی،سربازی هم که نرفته ولی گفته یا امریه میگیره یعنی تو شهر محل زندگی سربازی میره یا پروژه ارشدو طوری انتخاب میکنه که برای سربازی بشه(فکر کنم سربازیش تخفیف بخوره)،پول برای خونه گرفتن هم داره و.....
ولی در کل با هم تفاهم زیادی داریم ،خانواده ها هم که خیلی دوست دارن این ازدواج اتفاق بیفته.

حالا من باید چی کار کنم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟
خوب وقتی این احساسو ندارم چی کار کنم ؟؟ دست خودم که نیست.
همش نگرانم و استرس دارم و...
با خودم میگم کاش این اتفاق 1 سال دیگه میفتاد.....
یه چیز دیگه من بهش گفتم دوست دارم مشاوره بریم.به نظرتون لازمه یه بار خودم تنهایی برم ؟

آره حتما برو مشاوره حضوری...

تا یکسال دیگه واقعا چی تغییر میکنه؟ فقط درست رو تموم میکنی...

اگر هم که بحث تفریح و لذت بردن از زندگیه مجردیه که تو یکسال مثلا چه طور لذتی میخوای ببری از زندگیت؟؟!!

شما بیشتر تو رو در وایستی گیر افتادی ..قبلن هم خاستگاری به این شکل یعنی جدی داشتی و دچار استرس شدی؟؟

دوست عزیز شما باید بیشتر از خودتون بگید.این دلایل به تنهایی نمی تونه این احساس شما رو به وجود بیاره.ترس از ازدواج چیزیه می تونه ریشه در عوامل مختلف داشته باشه.

حالا حتی اگه هم قطعی شه که تا دوماه دیگه محرم و صفر تموم میشه
شما تو این دوماه سعی کن خودتو آماده کنی و بیشتر باهاش آشنا بشی
بعدش اگر پسندیدی تا مقدماتش و ... انجام شه عملا باز دو سه ماه طول میکشه باز هم میتونی یه سال عقد باشی بعد عروسی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط رزا

آره حتما برو مشاوره حضوری...

تا یکسال دیگه واقعا چی تغییر میکنه؟ فقط درست رو تموم میکنی...

اگر هم که بحث تفریح و لذت بردن از زندگیه مجردیه که تو یکسال مثلا چه طور لذتی میخوای ببری از زندگیت؟؟!!

شما بیشتر تو رو در وایستی گیر افتادی ..قبلن هم خاستگاری به این شکل یعنی جدی داشتی و دچار استرس شدی؟؟

---

نه خاستگار جدی نداشتم.اره خوب تو رو در وایستی هم گیر افتادم.
من تازه 22 سالمه اصلا به ازدواج توی این سن فکر نمیکردم.اصلا اول جواب من منفی بود علتشم محل زندگی بود چون ما توی تهران زندگی میکنیم و اونها شهرستان منم روی این حساب که اون میخواد محل زندگیش شهرستان باشه جوابم منفی بود ولی توی جلسه اول گفت که مشکلی نداره بیاد تهران خانوادشم گفتن که هر طور خودتون بخواین..
تا یک سال دیگه شاید تغییر زیادی اتفاق نیفته و من فقط درسم تموم بشه شایدم به قول شما تو این 1 سال تفریح و کارای زیادی نکنم
ولی همانطورکه گفتم درس و تفریح و ... مشکل زیادی نیست. مشکل اصلی خودمم.هنوز تکلیفم با خودم روشن نیست.من نمیتونم،اصلا امادگیشو ندارم..
ولی به نظرم توی این 1 سال از نظر فکری و روحی امادگیشو پیدا میکنم...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط tamas

دوست عزیز شما باید بیشتر از خودتون بگید.این دلایل به تنهایی نمی تونه این احساس شما رو به وجود بیاره.ترس از ازدواج چیزیه می تونه ریشه در عوامل مختلف داشته باشه.

---

ببینید مشکل من ترس از ازدواج نیست
من فقط میگم ازدواج مهترین اتفاق زندگیه هر ادمیه و به نظرم باید زمانی صورت بگیره که هر دو طرف امادگیشو داشته باشن حالا هر چقدرم که طول بکشه بالاخره اگه کسی واقعا یه نفرو بخواد باید طرفشو درک کنه و به نظراتش احترام بذاره و صبر کنه . اگه هم صبر نکنه یعنی طرفشو دوست نداره و...
به نظرم همه اینا بعدا تو زندگی مشترک جبران میشه بالاخره همه چیز دو طرفه است
اگه نتونه صبر کنه پس این چطور دوست داشتیه؟همون بهتر که نشه
به نظرم این موضوع کاملا منطقیه.بالاخره ادما باهم فرق میکنن یکی زودتر به این امادگی میرسه یکی دیرتر. دو طرف باید همو درک کنن.
حالا بر فرض که ما چند ماه دیگه با هم عقد کردیم،بعد خوبه که من از کار و زندگی عقب بیفتم و ذهنم همش درگیر این موضوع باشه و همش با خودم بگم اگه اینقد زود ازدواج نمیکردم چقدر خوب میشد اگه سر یه فرصت مناسب ازدواج میکردم و اینقد عجله ای نمیشد چقدر خوب بود وووووو.....
برای ادم فقط حسرت میمونه ....
یه نکته :من تا حالا دوست پسر نداشتم و با این موضوع مخالفم.ولی با خودم میگم شرایط اونایی اینطوری ازدواج میکنن خیلی بهتره خیلی راحت هر زمان امادگیشو داشتن خانواده ها را در جریان میذارن و سر وقتش ازدواج میکنن . حالا من چون مذهبی هستم و ازدواجم سنتیه همه کارا باید با عجله صورت بگیره حالا مگه یکم بیشتر طول بکشه چی میشه . مگه من چند سالمه . تازه 22 سالمه اونم 26.حالا چون قراره سنتی ازدواج کنیم باید همه کارها تو یه مدت زمان کم انجام بشه اصلا هیچ کس حتی خانواده خودم شرایط روحی منو درک نمیکنن . من تا 2 ،3 ماه پیش اصلا به ازدواج توی این سن فکر نمیکردم دوست داشتم 24 ، 25 سالگی ازدواج کنم حالا یه دفعه همه چیز عوض شد بالاخره هر کسی تو زندگیش برنامه ریزی داره نمیتونه که یه دفعه بر خلاف همه اینا کار کنه من اصلا انتظار زیادی ندارم فقط میخوام یه مدت رو خودم کار کنم تکلیفمو با خودم روشن کنم میخوام خاستگارم منو درک کنه ... حالا اگه یه مدتی صبر کنه مگه چی میشه، یعنی اینقدر براش سخته
چرا همه حقو به اون میدن یعنی من نباید از کسی که قراره باهاش ازدواج کنم انتظار داشته باشم منو درک کنه . این انتظار زیادیه ؟؟ حالا من اشتباه کردم ،قبول . نباید با این شرایط میذاشتم بیان خاستگاری، خوب حالا باید چی کار کنم ؟؟؟ باید احساس خودمو نادیده بگیرم و هر چی بقیه میگن بگم چشم .چون فقط ما مذهبی هستیم و اشکال داره اگه طول بکشه.(البته من نمیدونم حالا چه اشکالی داره اگه طول بکشه ؟ مگه قراره چی کار کنیم ؟ ...)
میدونم چیزی که الان مینویسم اشتباهه خومم باهاش مخالفم ولی اگه ما با هم دوست بودیم اینقدر به من فشار نمیومد . خیلی راحت هر زمان میخواستیم به خانواده ها میگفتیم و...
مثل خیلیهای دیگه ...
منم مجبور نبودم همش بگم الان زوده من امادگیشو ندارم و بخوام برای همه توضیح بدم چرا امادگیشو ندارم . و همه بخوان منو قانع کنن که باید ازدواج کنم....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط zendegiye movafagh

حالا حتی اگه هم قطعی شه که تا دوماه دیگه محرم و صفر تموم میشه
شما تو این دوماه سعی کن خودتو آماده کنی و بیشتر باهاش آشنا بشی
بعدش اگر پسندیدی تا مقدماتش و ... انجام شه عملا باز دو سه ماه طول میکشه باز هم میتونی یه سال عقد باشی بعد عروسی

---

2 ،3 ماه با 1 سال خیلی فرق میکنه.مشکل من 2،3 ماه زودتر یا دیرتر نیست.
مشکل من اینه که حتی خانواده خودمم نمیتونن منو درک کنن چه برسه به بقیه

دوست عزیزم شما در مجموع جوابت به این خاستگاری مثبت نیست...پس بهتره جواب رد به این آقا بدید تا لا اقل ایشون تکلیفشون رو با شما بدونن...

اصلا هم بهشون پیشنهاد یکسال صبر کردن رو به این آقا نده ...چون ممکنه شما تا سال دیگه این موقع همچنان جوابت منفی باشه و آماده نباشی اون موقع خیلی تو دردسر میفتی و به

حق این آقا هم ظلم کردی چون یکسال علافش کردی و بعد هم که همچنان عدم آمادگی... اگر هم خودت رو مجبور به ازدواج کنی که دیگه میشه عذر بدتر از گناه...

دوست گلم شما فقط به خودت الان فکر کن اگر جوابت مثبت نیست خیلی راحت و بدون رودروایستی جواب نه بده ..قرار نیست که چون ایشون فامیل شماست پس شما باید زنش بشی...

خانوادت بدونن راضی نیستی که به زور مجبورت نمیکنن...:72:

سلام

به فرض که اون آقا قبول کردن و رفتن یکسال دیگه اومدن، از کجا معلوم شما طرز فکر امروزت رو داشته باشی و جوابت مثبت باشه؟ از کجا معلوم تو این یکسال بتونی به اون درجه از بلوغ فکری و آمادگی برای ازدواج برسی؟ تضمینی واسش هست؟

به این دو حالت فکر کن 1) در نهایت عقد رو تا عید عقب بیاندازی. 2) باید جواب منفی بدی.

به عواقب هر کدومش هم فکر کن و اون وقت تصمیمت رو به خواستگارت اعلام کن.
اگر جواب منفی بدی ممکنه هیچ وقت کسی با این شرایط تو زندگیت وارد نشه.
ولی اگر بتونی 3- 4 ماهه خودت رو جمع کنی وضعیت زندگیت خیلی فرق میکنه.

در ضمن اینکه شما توقع داری دیگران شما رو در این شرایط درک کنند در حالیکه اصلا طرف مقابل و خانوادت رو درک نمیکنی خواسته ی عادلانه ای نیست. بد نیست خودت رو جای خواستگار، پدر و مادرت و پدر و مادرش هم بگذاری. باز هم تنها مشکلت درک نشدن بود؟؟


حتما مشاوره حضوری برو و تا زمانی که تکلیفت با خودت مشخص نشده، رفت و امد و ارتباطت رو با خواستگارت خیلی کم کن.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط رزا

دوست عزیزم شما در مجموع جوابت به این خاستگاری مثبت نیست...پس بهتره جواب رد به این آقا بدید تا لا اقل ایشون تکلیفشون رو با شما بدونن...

اصلا هم بهشون پیشنهاد یکسال صبر کردن رو به این آقا نده ...چون ممکنه شما تا سال دیگه این موقع همچنان جوابت منفی باشه و آماده نباشی اون موقع خیلی تو دردسر میفتی و به

حق این آقا هم ظلم کردی چون یکسال علافش کردی و بعد هم که همچنان عدم آمادگی... اگر هم خودت رو مجبور به ازدواج کنی که دیگه میشه عذر بدتر از گناه...

دوست گلم شما فقط به خودت الان فکر کن اگر جوابت مثبت نیست خیلی راحت و بدون رودروایستی جواب نه بده ..قرار نیست که چون ایشون فامیل شماست پس شما باید زنش بشی...

خانوادت بدونن راضی نیستی که به زور مجبورت نمیکنن...:72:

---

اگه جواب من منفی بود مطمئن باشید بدون هیچ رودروایستی میگفتم نه. من گفتم رودروایستی دارم (تازه بیشتر خانواده ها نه من ) ولی نه اینقد که نتونم نه بگم.
من که نمیخوام اونو الکی 1 سال علاف خودم کنم بعدم بگم نه.من اصلا با اون مشکل ندارم .اون پسر خوبیه، من با وضعیت خودم مشکل دارم..
توی این مدت منم بهش علاقه پیدا کردم من که مریض نیستم بخوام اونو هی بکشونم تهران و علافش کنم جواب من تقریبا مثبته فقط نیاز به زمان بیشتری دارم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

سلام

به فرض که اون آقا قبول کردن و رفتن یکسال دیگه اومدن، از کجا معلوم شما طرز فکر امروزت رو داشته باشی و جوابت مثبت باشه؟ از کجا معلوم تو این یکسال بتونی به اون درجه از بلوغ فکری و آمادگی برای ازدواج برسی؟ تضمینی واسش هست؟

به این دو حالت فکر کن 1) در نهایت عقد رو تا عید عقب بیاندازی. 2) باید جواب منفی بدی.

به عواقب هر کدومش هم فکر کن و اون وقت تصمیمت رو به خواستگارت اعلام کن.
اگر جواب منفی بدی ممکنه هیچ وقت کسی با این شرایط تو زندگیت وارد نشه.
ولی اگر بتونی 3- 4 ماهه خودت رو جمع کنی وضعیت زندگیت خیلی فرق میکنه.

در ضمن اینکه شما توقع داری دیگران شما رو در این شرایط درک کنند در حالیکه اصلا طرف مقابل و خانوادت رو درک نمیکنی خواسته ی عادلانه ای نیست. بد نیست خودت رو جای خواستگار، پدر و مادرت و پدر و مادرش هم بگذاری. باز هم تنها مشکلت درک نشدن بود؟؟


حتما مشاوره حضوری برو و تا زمانی که تکلیفت با خودت مشخص نشده، رفت و امد و ارتباطت رو با خواستگارت خیلی کم کن.

---

من تازه 22 سالمه، خیلی کم تجربه ام . نظرم در مورد اون مثبته فقط میخوام زمان بیشتری بگذره
من هم به خاستگارم هم به هر دو خانواده حق میدم ( ولی نمیدونم چرا هیچکس حقو به من نمیده...) که بخوان تکلیفشون روشن بشه .
شما میگین من نباید انتظار داشته باشم اونها منو درک کنن ؟ شاید من دارم اشتباه میکنم چون خیلی کم تجربه ام.
مشاوره رو که حتما میرم
یه بار دیگه ام میگم من اصلا نمیخوام اونو علاف خودم کنم و سر کارش بذارم.... اگه جوابم نه بود همون اول میگفتم
فقط نیاز به زمان بیشتری دارم همین..
مگه ادم چند بار قراره ازدواج کنه ، خوب همین 1 بار باید همه شرایطشو داشته باشه.
من ادم منطقی هستم همیشه سعی میکنم همه رو درک کنم.نمیدونم چرا توی این موضوع هیچکس حقو به من نمیده ؟ شاید واقعا حق با من نیست . شاید من خیلی بزرگش کردم. ولی واقعا خیلی از این وضعیت خسته شدم (کاش این اتفاق 1 سال دیگه میفتاد ،اون وقت همه چیز درست میشد) . چی کار کنم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ چرا نمیتونم این موضوع رو بپذریم با این که جوابم مثبته ؟؟؟ چرا نمیتونم با خودم کنار بیام ؟؟؟ چرا هیچکسی با من همدردی نمیکنه و همه سعی میکنن منو قانع کنن که دارم اشتباه میکنم ؟؟؟ من خیلی تنهام ، فقط با یکی از دوستام در این موضوع حرف میزنم،فقط اون منو درک میکنه.هیچکس نیست توی این موقعیت کمکم کنه ؟واقعا احساس تنهایی میکنم..... یعنی اینقدر خاسته ی من غیر عادلانه است ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

عزیز دلم من میدونم که شما دختری هستی که قصد اذیت کردن و سرکار گذاشتن نداری...من هم خودم دخترم و شما و شرایطت رو کاملا درک میکنم عزیز....

من میگم شما خودت رو بذار جای این آقا...فرض کن ایشون به شما بگن میشه یکسال برای من صبر کنی؟؟ من برم و یکسال دیگه برگردم؟؟!!

خودت باشی چنین پیشنهادی رو قبول میکنی؟؟ نه امکان نداره..چرا؟؟؟ چون با خودت میگی اگر تو این یکسال من خاستگار بهتری با موقعیت بهتری برام اومد چی؟؟

از طرفی چه تضمینی وجود داره که بعد از یکسال سر و کله این آقا پیدا بشه؟؟

میخوام بهت بگم این فکرها الان داره تو ذهن این آقا هم میگذره... تازه برای چی برات صبر کنه؟؟ هنوز عمق عشق و علاقه بین شما اونقدر زیاد نیست که به پات بمونه عزیز...

خودت بارها اشاره کردی که بی تجربه هستی و کاملا مشخصه چون پیشنهادت برای صبر یکساله این آقا از روی درایت نیست....

دوست عزیز اینکه چرا کسی شما رو درک نمی کنه واسه این هست که خواسته ای که دارید چندان منطقی نیست.

بعد شما هی میگین من فقط 22 سالمه، 22 سال داشتن معنیش این نیست که شما بچه هستین و باید بهتون فرصت داده بشه که بزرگ بشین. شما سال آخر درستون هست. یعنی اینکه باید کاملا آماده مسئولیت پذیری باشید نه فقط در مورد ازدواج بلکه همه ابعاد زندگی. اگر بعد از تحصیلتون مشغول بکار شدین و بهتون مسئولیت داده شد، مدام می خواین بگین من فقط بیست و اندی سالمه و تجربه ندارم.

خواسته شما خدا و خرما رو با هم خواستن هست. هم نمی خواین مسئولیت بپذیرید هم می خواین مورد مناسبتون رو حفظ کنید. هم این وسط هیچ تعهدی نباشه (نه محرمیت، نه عقد و نه نامزدی) و تقریبا ارتباط قطع. هم طرفتون کاملا منتظر بمونه و از این طریق دوست داشتنش رو اثبات کنه.

ازدواج اتمام منیت هست. وقتی دختر و پسری بله میگه یعنی من تموم شد. از این به بعد باید خیلی جاها گذشت کرد، فداکاری کرد، خیلی جاها خواسته خودت رو کنار گذاشت، منافع فردی کمرنگ میشه و منافع ما مطرح میشه. باید مسئولیت پذیر باشی، تا ازدواج موفقی داشته باشی. مسئولیت تک تک حرف ها، نگاه ها، محبت ها، کم محلی هات رو بپذیری. وسطش هم به کسی مرخصی نمیدن که 6 ماه محبت نکنی بعد دو برابر جبران میکنی. همه ی آدم هایی هم که ازدواج موفقی دارند از روز اول این چیزا رو بلد نیستند، کم کم و در کنار هم یاد میگرن، با مطالعه، با شناخت بیشتر از هم، با آزمون و خطا و ... و همه اینها در جریان زندگی هست که یادگرفته میشه. هیچ کس دکمه استاپ رو نمیزنه تا بره یادبگیره و برگرده همه در حالت play زندگی یاد میگیرند.


با خواستگارتون صحبت کنید و شرایط رو برای ایشون کامل توضیح بدین. بگین که جوابتون مثبته اما الان امادگی عقد ندارین. شاید ایشون تونست شما رو درک کنه. اسم یکسال رو نبرید. در همین حین حتما مشاوره حضوری بروید اول خودتون تنهایی و مسائلی رو که باعث میشه نتونید ازدواج رو بپذیرید بیان کنید و در صورتی که مشاور صلاح دونست خواستگارتون رو هم ببرید.

سلام وقت بخیر.من از زاویه دید یه مرد موضوع رو تحلیل میکنم(شاید به نظر خواستگارتون نزدیک باشه).
به نظر من به هیج وجه مشکل خودتون رو با خواستگارتون مطرح نکنید.
1: اگه موضوع تحصیل خودتون رو مطرح کنید :
یه مرد دوست داره اولویت اول همسرش خانواده باشه و جمیع موضوعات دیگه از قبیل درس و کار و... رو حتی هم وزن توجه به خانواده ندونه. البته نیت واراده شما الان خیلی مهمه وگرنه بعد تشکیل زندگی ممکنه در مواردی خلاف این نیت صورت بگیره و مهم هم نباشه ولی مرد فکرش این باشه همسرش اولویت اولش زندگی و توجه به خانوادست حالا اگه در مواردی هم تحقق پیدا نکرده مهم نیست.
تحلیلی که آقا از مطرح کردن ادامه تحصیل شما خواهد داشت اینه که دختری که از الان به خاطر درس میگه شروع زندگی باشه برای یه وقت دیگه (یک سال). اولویتش زندگی و توجه به من نخواهد بود.
2: عدم آمادگی برای ازدواج با توجه به دلایلی که ذکر کردید
با مطرح کردن این موضوع میگه این خانم هنوز به بلوغ فکری و شخصیتی برای ازدواج نرسیده. خود به خود ارزشی که پیش اون آقا دارید به شدت کم میشه وبه چشم یه بچه( البته باید ببخشید) به شما نگاه میکنه.
3: اگه خواستگارتون شرط غیر منطقی شما رو( از دید خودم عرض کردم) مبنی انتظار یک ساله شما با شرایطی که ذکر کردید( عدم محرمیت و...) رو بپذیره
اولا این پذیرش مستلزم اینه که ایشون از لحاظ شخصیتی و فکری کاملا مستقل باشن و تحت تاثیر صحبت های خانواده قرار نگیرن و عقب نکشن.
ثانیا: مطمئن باشید حتی بعد از تشکیل زندگی ذهنیتی که به سبب مطرح کردن موضوع شکل گرفته سر هر موضوع مربوط و بی ربطی اثرش رو میذاره.
4: رسیدن به بلوغ فکری و شخصیتی برای ازدواج امری نسبیه و با گذشت زمان تکامل پیدا میکنه پس سخت نگیرید چه بسا بعد گذشت یک سال مشکلات دیگه ای که به اونا توجه نداشتید براتون پر رنگ بشه و دوباره میرسید سر نقطه اول.
در انتها امیدوارم با توکل به خدا تصمیمی بگیرید که صلاح هر دو طرف باشه. موفق باشید.

اگه واقعا به دلت ننشسته ردش کنی بهتره
چون می گی یه سال بعد
بعد ممکنه 8 ماه دیگه سر و کله یکی دیگه پیدا شه و ازش خوشت بیاد و این بنده خدا رو 8 ماه علاف میکنی
ما اجازه نداریم با احساسات و وقت دیگران بازی کنیم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط رزا

عزیز دلم من میدونم که شما دختری هستی که قصد اذیت کردن و سرکار گذاشتن نداری...من هم خودم دخترم و شما و شرایطت رو کاملا درک میکنم عزیز....

من میگم شما خودت رو بذار جای این آقا...فرض کن ایشون به شما بگن میشه یکسال برای من صبر کنی؟؟ من برم و یکسال دیگه برگردم؟؟!!

خودت باشی چنین پیشنهادی رو قبول میکنی؟؟ نه امکان نداره..چرا؟؟؟ چون با خودت میگی اگر تو این یکسال من خاستگار بهتری با موقعیت بهتری برام اومد چی؟؟

از طرفی چه تضمینی وجود داره که بعد از یکسال سر و کله این آقا پیدا بشه؟؟

میخوام بهت بگم این فکرها الان داره تو ذهن این آقا هم میگذره... تازه برای چی برات صبر کنه؟؟ هنوز عمق عشق و علاقه بین شما اونقدر زیاد نیست که به پات بمونه عزیز...

خودت بارها اشاره کردی که بی تجربه هستی و کاملا مشخصه چون پیشنهادت برای صبر یکساله این آقا از روی درایت نیست....

---

از جوابتون ممنون.حرفتون رو قبول دارم.
بله حق با شماست شاید هنوز علاقه بین ما اونقدر زیاد نشده که اون بخواد صبر کنه ...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

دوست عزیز اینکه چرا کسی شما رو درک نمی کنه واسه این هست که خواسته ای که دارید چندان منطقی نیست.

بعد شما هی میگین من فقط 22 سالمه، 22 سال داشتن معنیش این نیست که شما بچه هستین و باید بهتون فرصت داده بشه که بزرگ بشین. شما سال آخر درستون هست. یعنی اینکه باید کاملا آماده مسئولیت پذیری باشید نه فقط در مورد ازدواج بلکه همه ابعاد زندگی. اگر بعد از تحصیلتون مشغول بکار شدین و بهتون مسئولیت داده شد، مدام می خواین بگین من فقط بیست و اندی سالمه و تجربه ندارم.

خواسته شما خدا و خرما رو با هم خواستن هست. هم نمی خواین مسئولیت بپذیرید هم می خواین مورد مناسبتون رو حفظ کنید. هم این وسط هیچ تعهدی نباشه (نه محرمیت، نه عقد و نه نامزدی) و تقریبا ارتباط قطع. هم طرفتون کاملا منتظر بمونه و از این طریق دوست داشتنش رو اثبات کنه.

ازدواج اتمام منیت هست. وقتی دختر و پسری بله میگه یعنی من تموم شد. از این به بعد باید خیلی جاها گذشت کرد، فداکاری کرد، خیلی جاها خواسته خودت رو کنار گذاشت، منافع فردی کمرنگ میشه و منافع ما مطرح میشه. باید مسئولیت پذیر باشی، تا ازدواج موفقی داشته باشی. مسئولیت تک تک حرف ها، نگاه ها، محبت ها، کم محلی هات رو بپذیری. وسطش هم به کسی مرخصی نمیدن که 6 ماه محبت نکنی بعد دو برابر جبران میکنی. همه ی آدم هایی هم که ازدواج موفقی دارند از روز اول این چیزا رو بلد نیستند، کم کم و در کنار هم یاد میگرن، با مطالعه، با شناخت بیشتر از هم، با آزمون و خطا و ... و همه اینها در جریان زندگی هست که یادگرفته میشه. هیچ کس دکمه استاپ رو نمیزنه تا بره یادبگیره و برگرده همه در حالت play زندگی یاد میگیرند.


با خواستگارتون صحبت کنید و شرایط رو برای ایشون کامل توضیح بدین. بگین که جوابتون مثبته اما الان امادگی عقد ندارین. شاید ایشون تونست شما رو درک کنه. اسم یکسال رو نبرید. در همین حین حتما مشاوره حضوری بروید اول خودتون تنهایی و مسائلی رو که باعث میشه نتونید ازدواج رو بپذیرید بیان کنید و در صورتی که مشاور صلاح دونست خواستگارتون رو هم ببرید.

---

همه حرفهای شما رو قبول دارم به جز اینکه شاید شما بد متوجه شدین شاید من 22 سالم باشه ولی مسئولیت پذیر هستم و اصلا بچه نیستم من گفتم به خاطر سنم در مورد مسائل ازدواج تجربه کمی دارم چون اصلا بهش فکر نمیکردم و این موضوع کلا مسیر زندگی منو یک دفعه عوض کرد.گفتم زمان میخوام تا خودم رو باهاش وفق بدم همین...
قبول دارم شاید خاسته من منطقی نباشه
قبول دارم که شاید من هم خدا را میخوام هم خرما هم میخوام اونو از دست ندم هم هیچ تعهدی نباشه
من حتما باهاش صحبت میکنم و حتما پیش مشاور هم میرم
حالا من همه حرفهای شما رو قبول کردم ؟؟ خوب حالا چی کار کنم ؟؟با این احساس عدم امادگی چی کار کنم ؟؟ خودمو گول بزنم که نه من امادگیشو دارم و احساسمو نادیده بگیرم و به حرف بقیه گوش بدم ؟؟؟ میشه یک راه حل بگین ؟؟ خوب من با این شرایط چی کار کنم ؟؟ خیلی استرس دارم...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط امیر مسعود

سلام وقت بخیر.من از زاویه دید یه مرد موضوع رو تحلیل میکنم(شاید به نظر خواستگارتون نزدیک باشه).
به نظر من به هیج وجه مشکل خودتون رو با خواستگارتون مطرح نکنید.
1: اگه موضوع تحصیل خودتون رو مطرح کنید :
یه مرد دوست داره اولویت اول همسرش خانواده باشه و جمیع موضوعات دیگه از قبیل درس و کار و... رو حتی هم وزن توجه به خانواده ندونه. البته نیت واراده شما الان خیلی مهمه وگرنه بعد تشکیل زندگی ممکنه در مواردی خلاف این نیت صورت بگیره و مهم هم نباشه ولی مرد فکرش این باشه همسرش اولویت اولش زندگی و توجه به خانوادست حالا اگه در مواردی هم تحقق پیدا نکرده مهم نیست.
تحلیلی که آقا از مطرح کردن ادامه تحصیل شما خواهد داشت اینه که دختری که از الان به خاطر درس میگه شروع زندگی باشه برای یه وقت دیگه (یک سال). اولویتش زندگی و توجه به من نخواهد بود.
2: عدم آمادگی برای ازدواج با توجه به دلایلی که ذکر کردید
با مطرح کردن این موضوع میگه این خانم هنوز به بلوغ فکری و شخصیتی برای ازدواج نرسیده. خود به خود ارزشی که پیش اون آقا دارید به شدت کم میشه وبه چشم یه بچه( البته باید ببخشید) به شما نگاه میکنه.
3: اگه خواستگارتون شرط غیر منطقی شما رو( از دید خودم عرض کردم) مبنی انتظار یک ساله شما با شرایطی که ذکر کردید( عدم محرمیت و...) رو بپذیره
اولا این پذیرش مستلزم اینه که ایشون از لحاظ شخصیتی و فکری کاملا مستقل باشن و تحت تاثیر صحبت های خانواده قرار نگیرن و عقب نکشن.
ثانیا: مطمئن باشید حتی بعد از تشکیل زندگی ذهنیتی که به سبب مطرح کردن موضوع شکل گرفته سر هر موضوع مربوط و بی ربطی اثرش رو میذاره.
4: رسیدن به بلوغ فکری و شخصیتی برای ازدواج امری نسبیه و با گذشت زمان تکامل پیدا میکنه پس سخت نگیرید چه بسا بعد گذشت یک سال مشکلات دیگه ای که به اونا توجه نداشتید براتون پر رنگ بشه و دوباره میرسید سر نقطه اول.
در انتها امیدوارم با توکل به خدا تصمیمی بگیرید که صلاح هر دو طرف باشه. موفق باشید.

---

از جوابتون واقعا ممنون
بله شما درست میگید.لطفا یک راه حل بگین
یعنی وقتی ازم پرسید من چی بگم ؟
بگم امادگی دارم، وضعیت روحی خودم ، درسم و همه مسائل دیگه رو نادیده بگیرم.بهش چه جوابی بدم ؟؟؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط zendegiye movafagh

اگه واقعا به دلت ننشسته ردش کنی بهتره
چون می گی یه سال بعد
بعد ممکنه 8 ماه دیگه سر و کله یکی دیگه پیدا شه و ازش خوشت بیاد و این بنده خدا رو 8 ماه علاف میکنی
ما اجازه نداریم با احساسات و وقت دیگران بازی کنیم

---

من بازم میگم اگه جوابم منفی بود مطمئن باشید نه میگفتم
من اصلا نمیخوام اونو علاف کنم .
فقط واقعا نمیدونم چی کار باید بکنم.

لطفا راه حل بگین ....

نقل قول:

---

با خواستگارتون صحبت کنید و شرایط رو برای ایشون کامل توضیح بدین. بگین که جوابتون مثبته اما الان امادگی عقد ندارین. شاید ایشون تونست شما رو درک کنه. اسم یکسال رو نبرید. در همین حین حتما مشاوره حضوری بروید اول خودتون تنهایی و مسائلی رو که باعث میشه نتونید ازدواج رو بپذیرید بیان کنید و در صورتی که مشاور صلاح دونست خواستگارتون رو هم ببرید

---

توی صحبت با خواستگارتون نگید که بخاطر درس و .... هست. بگید دوست دارید زمانی سر سفره عقد بنشینید که از نظر روحی از خودتون مطمئن باشید. تاکید کنید این مساله هیچ ربطی به ایشون نداره. و حتی بهشون بگید اگر نمی تونن صبر کنند حاضرید بخاط اینکه ایشون خوشبخت بشن همین حالا همه چیز رو کنسل کنید. بهشون بگید این فرصت رو واسه این می خواین که روی خودتون کار کنید تا بتونید ایشون رو خوشبخت کنید. از اقداماتتون هم بگید که مشاوره می گیرید و هر موقع که مشاور اعلام کرد من امادگی دارم، عقد کنیم.

دوست عزیز
چرا انقدر عصبی هستید؟به خودتون مسلط باشین شما با این ذهن اشفته نه تنها به درد ایشون بلکه به درد هیچ کس دیگه ایی برای ازدواج نمی خورید!
مگه کسی شما رو مجبور کرده؟خوب نمی خواید می تونید به ایشون بگید اگر خواستن صبر می کنن و اگر هم نه که حق دارن برن.ولی شما نمی تونید بگید کسی توی این مدت کوتاه باید عاشق سینه چاک شما شده باشه اخه به چه دلیل؟اگر شده باشه نشانه ی مشکله این فرده انتظارتون اصلا معقول نیست حالا شاید ایشون ترجیح بدن که منتظر شما بمونن شما می تونید خیلی راحت با ایشون مطرح کنید.
بحث دوستیها هم به این سادگی که شما فکر می کنید نیست در واقع به این ایده الی نیست توی این سایت به قدر کافی مطلب در این مورد هست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

توی صحبت با خواستگارتون نگید که بخاطر درس و .... هست. بگید دوست دارید زمانی سر سفره عقد بنشینید که از نظر روحی از خودتون مطمئن باشید. تاکید کنید این مساله هیچ ربطی به ایشون نداره. و حتی بهشون بگید اگر نمی تونن صبر کنند حاضرید بخاط اینکه ایشون خوشبخت بشن همین حالا همه چیز رو کنسل کنید. بهشون بگید این فرصت رو واسه این می خواین که روی خودتون کار کنید تا بتونید ایشون رو خوشبخت کنید. از اقداماتتون هم بگید که مشاوره می گیرید و هر موقع که مشاور اعلام کرد من امادگی دارم، عقد کنیم.

---

ممنون از راهنماییتون.
بله فکر کنم همینطوری بهش میگم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط tamas

دوست عزیز
چرا انقدر عصبی هستید؟به خودتون مسلط باشین شما با این ذهن اشفته نه تنها به درد ایشون بلکه به درد هیچ کس دیگه ایی برای ازدواج نمی خورید!
مگه کسی شما رو مجبور کرده؟خوب نمی خواید می تونید به ایشون بگید اگر خواستن صبر می کنن و اگر هم نه که حق دارن برن.ولی شما نمی تونید بگید کسی توی این مدت کوتاه باید عاشق سینه چاک شما شده باشه اخه به چه دلیل؟اگر شده باشه نشانه ی مشکله این فرده انتظارتون اصلا معقول نیست حالا شاید ایشون ترجیح بدن که منتظر شما بمونن شما می تونید خیلی راحت با ایشون مطرح کنید.
بحث دوستیها هم به این سادگی که شما فکر می کنید نیست در واقع به این ایده الی نیست توی این سایت به قدر کافی مطلب در این مورد هست.

---

بله یه مدت اصلا عصبی شدم علتشم فشار هر دو خانواده است.قبلا اصلا اینطوری نبودم.
البته الان یکم بهتر شدم...
در مورد دوستی من همون اول گفتم باهاش مخالفم ولی از این نظر خیلی راحتترن.
ممنون از جوابتون.




خوشحال میشم نظرات و راهنمایی های بیشتری بدین...
ممنون