اهمیت سن و شرایط خود آدم در ازدواج

سلام به همه دوستان

من به تازگی و اتفاقی با این سایت آشنا شدم و نظرات خیلی از دوستان رو که خوندم خیلی مفید بودن و خواستم که درباره مشکلات خودم هم با مشاوران و متخصصان و عزیزان پاسخگو مشورت کنم.

ببینید دوستان من یک پسر 21 ساله هستم و عمده مشکل من فی الحال به این ختم میشه که به خیلی دوس دارم ازدواج کنم و اساسا ازدواج رو در شرایط سنی مناسب و جوانی بیشتر میپسندم و تجربه زندگی و کنار هم بودن ووو رو دوس دارم تا جوونم کنار همسرم داشته باشم ولی این وسط یک سری مشکلاتی هست .

با هر کسی راجع به مبحث ازدواج صحبت کردم اقرار کردن که بار علمیم درباره هدف و خواسته ام از ازدواج و بلوغ فکری در این مورد خوبه و در حد قابل قبولیه علیرغم سنی که دارم هستن کسایی که تا وقتی سنم رو نمیدونن فک میکنن که 24 25 سالی لااقل دارم در حالیکه اینطور نیست ..

خلاصه کلام بیشتر مشکلم درباره مادیات و کار و در آمد و ازینجور مسائل هست
دانشجو هم هستم و دانشجوی ترم 5 . و ذهنیتی که جدیدا بهش تمایل پیدا کردم اینه که تا موقع لیسانس بتونم با کسی اشنا بشم و بعد اتمام درسم برم خدمت و بعد بیام و زندگی رو شروع کنم .
این ی حالت روتینیه که خیلی ها وقتی میشنون میگم خب مشکل کجاست ؟؟ اینکه شدنیه ؟؟
اما جوابم اینه که بله شدنیه ولی باید باری بسته باشی که ادعا کنی بعد از 3 4 سال به لحاظ اقتصادی حرفی برای گفتن درباره ازدواج داری وگرنه نشدنیه یا شدنیه ولی ی جور حماقته !!

جواب کلیشه ای اینه که خب برو کار کن و پول دربیار منتظر چی هستی ؟؟
اما سوال من اینجاست : با توجه به مشکلات اقتصادی که فی الحال وجود داره و روز به روز هم بیشتر میشه چطور میشه حتی حداقل لوازم رو برای برپایی یک نامزدی یا ازدواج ترتیب دید ؟؟
آیا با 2 3 حتی 4 سال کار کردن پی در پی و بی وقفه من همه مشکلات اقتصادیم برای حداقل های زندگی حل میشه ؟؟ (با توجه به اینکه فقط 2 سال تا پایان دانشگاهم وقت دارم و 2 سال باید در سربازی باشم)
آیا روشی که من پیش رو میگردم منطقی و عاقلانه هست ؟؟ که تا چن سال دیگه مثلا 25 26 سالگی بتونم در اوج جوانی ازدواج کنم ؟؟

ی نکته ای رو لازمه یگم : حمل بر خودستایی نباشه اما فیدبک هایی که از اطراف داشتم درباره نظر کلیشون درباره خودم این بوده که بیشترشون اذعان داشتن که عمده شرایط رو دارم هستم از هر جهتی و مشکلات فعلی و جلو راهم کار و درآمد و خدمت سربازی هست ...
حتی با پدر و مادرم هم صحبت کردم ایشونم گفتند اگر پول بیاری و بدونیم میتونی زندگی اداره کنی همین الان برات میریم خواستگاری ... این رو گفتم تا بدونید به خیلی از بلوغ ها رسیدم و شاید ساده تر بگم شخصیتی که دارم باعث میشه راحتتر قبولم کنند دخترا تو خواستگاری !!

از طرفی این فاصله ای که دارم تا موقع تشکیل خانواده نمیخوام که گناه کنم و لغزش داشته باشم چیکار کنم به نظرتون ؟؟

خوشحال میشم دوستان نظرشون رو بدن تا به یک جمع بندی مناسب برسم . ممنون:72:

دوستان کسی نیست ؟؟؟؟

کسی نیست کمکی بکنه راهنمایی بکنه نظر بده ؟؟؟؟

:72:
سلام...

شما هرچقدر هم که شرایط مساعدی برای ازدواج داشته باشید ولی این مساله که نقش کار و درآمد مناسب در ازدواج و تداوم زندگی مهمه قابل چشم پوشی نیست..

ضمن اینکه شما نه بخاطر سنتون بلکه به خاطر نداشتن شغل مناسب نمیتونید برای ازدواج پاپیش بذارید..

هزینه تشکیل یک زندگی فقط محدود به جشن نامزدی و عروسی نیست این فقط بخش کوچیکی از مخارج رو در بر میگیره..

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط رزا

:72:
سلام...

شما هرچقدر هم که شرایط مساعدی برای ازدواج داشته باشید ولی این مساله که نقش کار و درآمد مناسب در ازدواج و تداوم زندگی مهمه قابل چشم پوشی نیست..

ضمن اینکه شما نه بخاطر سنتون بلکه به خاطر نداشتن شغل مناسب نمیتونید برای ازدواج پاپیش بذارید..

هزینه تشکیل یک زندگی فقط محدود به جشن نامزدی و عروسی نیست این فقط بخش کوچیکی از مخارج رو در بر میگیره..

---

درسته حرفتون متینه ولی برای رسیدن به شرایط ایده آل اونموقع فک نمیکنید خیلی سخت میشه و زمان بر ؟؟
منکر هزینه های زندگی نمیشم و منکر وجود و اهمیت شغل کاری هم نمیشم ولی فک نمیکنید خیلی داره سخت گرفته میشه به آقایون ؟؟
آخه چقدر باید کار کنه ی آقا که بتونه خونه مستقل ماشین و زندگی حتی خوب از نظر رفاهی ایجاد بکنه ؟؟
بازم میگم حداقل ها و لوازم زندگی رو فراموش نمیکنم ولی قبول کنید خیلی سخت شده اونم در شرایط اقتصادی فعلی ....
سوالی که داشتم میخواستم نظرتون رو بدونم ..... آیا به نظر شما اینکه گفتم تا تا موعد سربازی با کسی نامزد کنم یا مثلا حرفش رو بزنم و بعد خدمت عاقلانه هست ؟؟ نظرتون ؟؟

ببنید هرکسی معیارهای متفاوتی برای انتخابش تو ازدواج داره..

معیار ها با هم فرق داره شاید چیزی که برای من تو اولویته برای یک خانم دیگه اصلا مهم نباشه..

من از صحبت های شما اینطور برداشت کردم که شاید شما به کسی علاقه دارید و یا کسی تو زندگیتون هست وگرنه تا تموم شدن درستون و رفتن به سربازی و پیدا

کردن شغل خیلی هم زمان بر نیست...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط رزا

ببنید هرکسی معیارهای متفاوتی برای انتخابش تو ازدواج داره..

معیار ها با هم فرق داره شاید چیزی که برای من تو اولویته برای یک خانم دیگه اصلا مهم نباشه..

من از صحبت های شما اینطور برداشت کردم که شاید شما به کسی علاقه دارید و یا کسی تو زندگیتون هست وگرنه تا تموم شدن درستون و رفتن به سربازی و پیدا

کردن شغل خیلی هم زمان بر نیست...

---

درسته . همونطور که معیارهای بنده برای ازدواج ممکنه با معیارهای کس دیگه ای فرق داشته باشه ....

ببینید دوست گرامی ، من کسی رو در حال حاظر ندارم منتها مد نظرم اینه که ی برنامه ای لااقل داشته باشم که طبق اون جلو برم ... اینکه برام مهمه آیا درسم رو ادامه بدم یا نه برم

سربازی ، خب بستگی به این داره که کسی رو زیر نظر داشته باشم یا نه ؟؟ شرایط ازدواج رو دارم یا نه ؟؟

معیارها درسته متفاوته ولی حداقل ها که برای همه یکسان هست نیست ؟؟ اینکه دوران نامزدی و مراسم عروسی و یک سری لوازم خانگی زندگی یا داشتن شغل برای همه یکسانه

دیگه درست میگم ؟؟ مثلا کمتر دختری حاظره بگه من فقط فقط خودت رو میخوام هیچی هیچیم نداشته باشی میگذرونیم ...

نه به نظرم نشدنیه و دو طرف ی جایی کم میارن ولی خب آسان گرفتن ازدواج معنیش متفاوته با این قضیه ......

نمیدونم سوالم رو درست میرسونم یا نه ؟؟ به نظر خودم و بقیه تقریبا همه مشکلاتم برای ازدواج ناشی از مسائل مالی و پولی و سربازی میشه وگرنه تو بقیه موارد حداقل ها رو دارم

از طرفی دوس دارم که زود ازدواج کنم .... آیا این معقولانه هست که با کسی پیمان ببندم که مثلا 3 4 سال به خاطرم تحمل کنه تا شرایطم رو برسونم به نرمش؟؟

آیا اصلا دخترا این شرایط رو متحمل میشن یا نه به محض پیدا کردن یک فرد بهتر با شرایط بهتر قید اولی رو میزنن ؟؟

دوستان هر کس نظری داره لطف میکنه بگه ؟؟

هدفم از ایجاد این تاپیک گرد و خاک خوردنش نبودا ..... سوالم رو پرسیدم نظرات رو هم بدونم دیگه ....

ممنون میشم کمکم کنید :72:

سلام
فکر کنم جواب شما خیلی سخت نباشه!
پسری که میخواد ازدواج کنه بلوغ فکری و اجتماعی و... که باید بهش رسیده باشه، بعدش تازه میرسه به بلوغ اصلی که میشه اقتصادی!
که همونطور که خودتون میگید تنها مشکل همینه ، خب مشکل تقریبا تمام پسرهای همسن و سال شما و حتی بزرگتر از شما هم که تا الان مجرد موندن همینه دیگه!

نقل قول:

---

ذهنیتی که جدیدا بهش تمایل پیدا کردم اینه که تا موقع لیسانس بتونم با کسی اشنا بشم و بعد اتمام درسم برم خدمت و بعد بیام و زندگی رو شروع کنم .

---

هیچکس اینجا به شما نمیگه برید با کسی قرار ازدواج برای چند ساله دیگه بذارید، همه میگن وقتی شرایطش رو داشتی اقدام کن...
که خودتون هم میگین همه از نظر بلوغ فکری شما رو تایید میکنن، پس دیگه میدونید که باید صبر کنید علی رغم همه علاقه ای که برای ازدواج دارید، صبر کنید و تو این چند سال هم به همه شرایطی که لازم هست برای ازدواج برسید
بعدش انشاله میتونین برای خواستگاری اقدام کنید،و همسرتون رو پیدا کنید

من پسر جوون اطرافم زیاد هست،داداش هم دارم، واسه همینه میگم صحبتای شما اصلا تازه و مختص شما نیست، حرف خیلی از پسرا تو همین سن و سال هست واقعیتش
ولی خب راهش هم همینه که خودتون میدونید، صبر کردن تا فراهم شدن شرایط

موفق باشید

با سلام

این پست و سوالاتو من در این تاپیک از صاحب تاپیک پرسیدم، فرق ایشون با شما این است که کسی و درنظر دارن اما متاسفانه از نظر شرایط مالی و شغلی وضعیت قابل قبولی ندارن.

حال بنظرم شما هم اینرا بخوانین و اگه خواستین به سوالات پاسخ دهید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دختر بیخیال

بیاین از دیدگاه منطقی تر ی به موضوع نگاه کنین!

فرض کنین ، شما تونستین پدر و مادرتون راضی شدن با شما به خواستگاری دختر خانوم بروند،
پدر مادر دختر خانوم هم به این وصلت رضایت دادن

دختر خانوم هم مطابق به سال قبل همچنان به شما علاقه مند باشن و شمارو مورد قبول بدونن و جواب مثبت به شما بدهند.


اگه این سه کار انجام شد اونم در خوشبینانه ترین حالت ممکن! خب قرار عقد گذاشته میشه ، هزینه های عقد که با خانواده ی عروس خانوم هست، اینها بکنار، فرض هم کنیم کل هزینه های هدایایی که قراره از خانواده شما به عروس خانوم داده بشود از طریق پدر شما تامین شود.


حال این دختر خانوم دیگر همسر شماست، حتی اگه فرض کنیم دوران عقدتون طولانی مثلا 3 الی 4 سال درنظر گرفته بشود، باز هم این دختر خانوم همسر شما محسوب میشود.

و شما وظایف یک همسر و به خوبی میدونین درسته؟

یکی از این وظایف ، تامین هزینه های همسرتون هست! شما خودتون در حال حاضر تا چه حد توانایی تامین هزینه های روزانه یا حتی ماهانه خودتون و دارین؟
تا چه حد مستقل از خانواده هستین؟

ببینین اشتباه برداشت نکنین من خودم به شخصه اصلا انسان مادی نیستم، خانواده ام هم همینطور ، اتفاقا اخلاقیات برایم نسبت به مادیات دراولیویت های خیلی بالایی قرار دارد اما معتقدم همسر آینده ام حداقل باید توانایی یک زندگی مستقل و داشته باشه.

وقتی ازدواج کنم از همسرم انتظار دارم، بتونه از نظر مادی از خانواده اش مستقل باشه! به میزان سرمایه هاش کار ندارم، به این کار دارم که بدونم جربزه کار کردن دارن یا خیر؟
انسانی تنبل نباشن، انسانی مسولیت پذیر باشن، بشود بهشون تکیه کرد!
اگه بخواهیم نگاهی آینده نگرانه ای به شغلشون داشته باشیم جای برای پیشرفت داره یاخیر؟

نمیشود که شما بااین خانوم ازدواج ، بعد این خانوم هم چون در دوران عقد هست و در خانه پدری، هزینه های زندگیشون همچنان با پدرشون باشد، چه بسا باز هم خیلی هزینه ها با خانواده دختر دردوران عقد هست، اما باز هم بخشی از هزینه ها برعهده مرده، شما تا چه حد این توانایی و درخودتون میبینین؟

بنظرم حتی درست نیست که شما برای تامین هزینه های همسر از پدر خودتون کمک بگیرین! چون یک جور حس بدی برای همسرتون ایجاد میشه که انگار شما مستقل نیستین ،
براش سوال پیش میاد وقتی همسرم توانایی حتی همین مقدار هزینه هارو نداشته و قرار بود من هم سربار خانواده ایشون بشوم ، خب پس چرا برای ازدواج اقدام کرده!


اگه واقعا در حال حاضر هزینه های زندگی شمارو ، خانواده تامین میکند، من بهشون حق میدم که نخواین شما در این سن ازدواج کنین، چون دید آینده نگرانه ای دارن، نمیخواین فردا منت حرف خانواده دختر پشت سرشون باشه!
نمیخواین علاوه بر فرزندانشان ، هزینه ی زندگی یک فرد دیگه هم روی دوششون باشه.

میشه دقیقا جواب سوالات بالا رو بدین ، تا هم خودتون متوجه بشین در چه مرحله ای هستین، هم دوستانی که بعدا پستتونو میخوانند، و قصد راهنمایی دارند بتونن درسترین راهنمایی داشته باشن.

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Farid71

ببینید دوستان من یک پسر 21 ساله هستم و عمده مشکل من فی الحال به این ختم میشه که به خیلی دوس دارم ازدواج کنم و اساسا ازدواج رو در شرایط سنی مناسب و جوانی بیشتر میپسندم و تجربه زندگی و کنار هم بودن ووو رو دوس دارم تا جوونم کنار همسرم داشته باشم ولی این وسط یک سری مشکلاتی هست .

خلاصه کلام بیشتر مشکلم درباره مادیات و کار و در آمد و ازینجور مسائل هست

---

سلام . خسته نباشین.

صحبتی که شما میکنی ماله 7 سال پیش منه. منم همه شرایطم مهیا بود غیر ازسربازی و شغل و درآمد. البته من درسم تقریبا تموم بود.

اونوقتا میتونستم ازدواج کنم چون بابا از نظر مالی کامل هوامو داشت. شاید خوب بود که این کارو میکردم. اما هرچی گذشت شرایط بدتر شد طوری که چند سال اصلا بهش فکر نکردم.

حالا یکی دوسالی میشه که یه مقدار شرایط رو به بهبود هست طوری که بشه یه زندگی ساده رو اداره کرد. اما الان توی 31 سالم و بعضی وقتا که به گذشته نگاه میکنم حس میکنم اشتباه کردم.

البته امیدوارم شرایط برای شما بهتر از من باشه و مجبور نباشی تا 30 سالگی مجرد بمونین.

براتون آرزوی موفقیت دارم :72:

ممنونم از هر دو عزیز که نظراتشون رو گفتن .
ببینید خودمم اعتراف میکنم حرفام نو نیست یا بارها شنیدید و خیلی ها اصلا رغبت ندارن که دوباره این حرفا براشون تداعی بشه ولی بحث سر اینه که نیاز مالی تا کجا و شرایط فعلی من چطور ؟؟
اصلا انکار نمیکنم که زندگی هزینه نداره یا واقعگرا نباشم ، ولی آخه فک نمیکنید اگه بخوایم با این طرز فکر هم جلو بریم والا تا 35 سالگی هم شاید نتونم ازدواج کنم ....
من نوعی مدنظرمه خب وقتی اینطور باشه پسرا هم همین فکر رو دارن و دو طرف یعنی هم پسرا و هم دخترا ضرر میکنن و بیشتر هم خانومها ...

نمیگم که باید در بدترین شرایط اقتصادی اقدام به ازدواج کرد ولی اگه کف انتظارات جامعه به حدی باشه که کمر آقایون بشکنه مسلما آقایون هم پا پیش نمیذارن برای ازدواج و از مسیرهای دیگه ای این نیازشون رو ارضاء میکنن که قطع یقین باز هم خانوم ها متضررتر میشن

خونه ایده آل نمیشه خرید ، قید ماشین رو باید زد ، حتی فکر مستاجری در نقاط خوب شهرها با هزینه های سرسام آور رو هم باید زد .... یک راه حل وجود داره که همه این نیاز مالی برطرف بشه اینکه یا دست به خلافی گنده زد یا دزدی کرد و یا .....
تلاش هست ولی اگه قرار باشه درست زندگی کنم منه جوون و پاک و لقمه حلال دربیارم حالا حالا ها فکر خونه و ماشین و ابزار آلات این شکلی رو باید بزنم ...

اما در جواب خانوم دختر بیخیال که لطف کردن مطالب خوبی گذاشتن باید بگم ...... به هیچ وجه ادعا نکردم که در شرایط فعلیم قدرت اداره زندگیم رو دارم .... من موکولش کردم به چند سال بعد تا با آرامش بیشتری کار کنم و بدون دغدقه خاص در شرایطی که حداقل ها رو داشتم اقدام کنم .....
ولی شاید بگید مشکل کجاست خب برو کار کن دیگه ؟؟
اینجا میرسیم به ی لایه عمیق تری به نام انگیزه کار کردن ....... قبول دارید وقتی اسمی حتی در خیالات من به عنوان همسرم هم در ذهن من هک بشه ، روحیه ای ده برابر برای کار کردن به آدم میده ؟؟ اینکه مسئولیت پشتت باشه خیلی فرق داره با اینکه ازاد باشی و برای خودت بگردی .....

ی مسئله ای دیگه اینکه صبر کردن برای من تعریفش اینه : تو شرایط بغرنج جامعه امروز هر روز صبر کردن من یعنی مقابله با صدها وسوسه ..... منظورم رو متوجه میشید دوستان ؟؟؟؟
من فقط به فکر تشکیل خانواده ام ..... صبر کردن زیاد برای من و تو این سن حاد هر آن منو به پرتگاه و لغزش نزدیکتر میکنه ..... برای این مشکل چه راه حلی رو پیشنهاد میکنید ؟؟

- - - Updated - - -

ممنونم از هر دو عزیز که نظراتشون رو گفتن .
ببینید خودمم اعتراف میکنم حرفام نو نیست یا بارها شنیدید و خیلی ها اصلا رغبت ندارن که دوباره این حرفا براشون تداعی بشه ولی بحث سر اینه که نیاز مالی تا کجا و شرایط فعلی من چطور ؟؟
اصلا انکار نمیکنم که زندگی هزینه نداره یا واقعگرا نباشم ، ولی آخه فک نمیکنید اگه بخوایم با این طرز فکر هم جلو بریم والا تا 35 سالگی هم شاید نتونم ازدواج کنم ....
من نوعی مدنظرمه خب وقتی اینطور باشه پسرا هم همین فکر رو دارن و دو طرف یعنی هم پسرا و هم دخترا ضرر میکنن و بیشتر هم خانومها ...

نمیگم که باید در بدترین شرایط اقتصادی اقدام به ازدواج کرد ولی اگه کف انتظارات جامعه به حدی باشه که کمر آقایون بشکنه مسلما آقایون هم پا پیش نمیذارن برای ازدواج و از مسیرهای دیگه ای این نیازشون رو ارضاء میکنن که قطع یقین باز هم خانوم ها متضررتر میشن

خونه ایده آل نمیشه خرید ، قید ماشین رو باید زد ، حتی فکر مستاجری در نقاط خوب شهرها با هزینه های سرسام آور رو هم باید زد .... یک راه حل وجود داره که همه این نیاز مالی برطرف بشه اینکه یا دست به خلافی گنده زد یا دزدی کرد و یا .....
تلاش هست ولی اگه قرار باشه درست زندگی کنم منه جوون و پاک و لقمه حلال دربیارم حالا حالا ها فکر خونه و ماشین و ابزار آلات این شکلی رو باید بزنم ...

اما در جواب خانوم دختر بیخیال که لطف کردن مطالب خوبی گذاشتن باید بگم ...... به هیچ وجه ادعا نکردم که در شرایط فعلیم قدرت اداره زندگیم رو دارم .... من موکولش کردم به چند سال بعد تا با آرامش بیشتری کار کنم و بدون دغدقه خاص در شرایطی که حداقل ها رو داشتم اقدام کنم .....
ولی شاید بگید مشکل کجاست خب برو کار کن دیگه ؟؟
اینجا میرسیم به ی لایه عمیق تری به نام انگیزه کار کردن ....... قبول دارید وقتی اسمی حتی در خیالات من به عنوان همسرم هم در ذهن من هک بشه ، روحیه ای ده برابر برای کار کردن به آدم میده ؟؟ اینکه مسئولیت پشتت باشه خیلی فرق داره با اینکه ازاد باشی و برای خودت بگردی .....

ی مسئله ای دیگه اینکه صبر کردن برای من تعریفش اینه : تو شرایط بغرنج جامعه امروز هر روز صبر کردن من یعنی مقابله با صدها وسوسه ..... منظورم رو متوجه میشید دوستان ؟؟؟؟
من فقط به فکر تشکیل خانواده ام ..... صبر کردن زیاد برای من و تو این سن حاد هر آن منو به پرتگاه و لغزش نزدیکتر میکنه ..... برای این مشکل چه راه حلی رو پیشنهاد میکنید ؟؟

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

سلام . خسته نباشین.

صحبتی که شما میکنی ماله 7 سال پیش منه. منم همه شرایطم مهیا بود غیر ازسربازی و شغل و درآمد. البته من درسم تقریبا تموم بود.

اونوقتا میتونستم ازدواج کنم چون بابا از نظر مالی کامل هوامو داشت. شاید خوب بود که این کارو میکردم. اما هرچی گذشت شرایط بدتر شد طوری که چند سال اصلا بهش فکر نکردم.

حالا یکی دوسالی میشه که یه مقدار شرایط رو به بهبود هست طوری که بشه یه زندگی ساده رو اداره کرد. اما الان توی 31 سالم و بعضی وقتا که به گذشته نگاه میکنم حس میکنم اشتباه کردم.

البته امیدوارم شرایط برای شما بهتر از من باشه و مجبور نباشی تا 30 سالگی مجرد بمونین.

براتون آرزوی موفقیت دارم :72:

---

ممنونم دوست بزرگوار ، حضور و نظراتتون برام خیلی ارزشمنده به عنوان کسی که قبلا با من هم عقیده بوده ......
مشکلی با سن های 27 28 اینا برای ازدواج ندارم اما واقعا اینکه تا اونموقع چطور باید سر کرد خیلی سخته خیلی قبول دارید ؟؟
سخت بودنش برای من ازینجهته که هدفم ازدواجه و دوس دارم همسرم فقط تو قلبم حالک باشه و برای این مهم باید جلوی هزاران هزار وسوسه وایسم و اشتباهی نداشته باشم

حالا شما نظرتون درباره من چیه ؟؟ با توجه به اینکه قبلا رفتید و حالا پشیمونید آیا پیشنهادتون به من اینه که به راه و تصمیم و درستیش ایمان داشته باشم یا نه ؟؟

با سلام
تا اونجایی که اطلاع دارم هیچ مشاوری و مختصصی، اقدام به ازدواج قبل از بلوغ اقتصادی رو به شما پیشنهاد نمیکنن؛ مگر اینکه استثنایی در کار باشه که موضوع بحث ما نیست.


بنظرم آشنایی / نامزدی/ عقد ، در شرایط شما؛ ممکنه تا حدودی هیجانات جوونیتون رو مدیریت کنه و حتی برای مدتی، به قولی عامل محرک و سازنده، برای دل به کار دادن و پیشرفت تو مسائل اقتصادی تون باشه ولی در کنار این جیک جیک زمستون باید به فکر زمستون هم بود. به این معنی که تعهد و محدوده ی زمانی که برای به ثمر رسوندن آشنایی تون تعیین خواهید کرد؛ پتانسیل وارد کردن فشاری رو داره که چندین برابر اون شور و شوق اولیه میتونه مخرب باشه. لیستی از یه سری نکات قابل توجه:



1- وقتی به بلوغ اقتصادی نرسیدید، دامنه ی انتخابتون به مراتب محدودتره و بنظرم باید خیلی خاص و خوش شانس باشین که یه کیس آماده (مثلا آمادگی مهمی مثل آمادگی فکری) ، تصمیم بگیره بررسیتون کنه.


2- خدا نکنه آشنایی هایی که از مسیری جز خانواده شروع میشن، اونقد طولانی بشن که قبل از رسیدن به مرحله ی خواستگاری رسمی و نظارت خانواده، احساسات به شکل تاثیر گذار توشون دخیل بشن. مدیریت مشکلات این تیپ روابط هزینه بالایی دارن و همونطور که اشاره کردین، از اونجایی که میزان امنیت و تعهد تو این روابط بسیار پایینتر از روابط رسمیه، منطقاً نباید چنین هزینه ای متقبل شد.


3- راجع به سنت های غلط ازدواج حق با شماست. این فشار و تبعاتش رو نه تنها آقایون، بلکه تمام جامعه دارن به دوش میکشن. این مخارج و سنت های اشتباه مسئول بیش از نیمی از فساد و مسائل اخلاقی رایج تو جامعه مون هستن. بنظرم کسی که قصد داره تو سن نسبتاً پایین ازدواج موفقی داشته باشه باید یه نه محکم به این آداب و رسوم اشتباه بگه! یعنی چی که تو این بیکاری و تورم آدم 30 تومن خرج تالار و شام و جشن عروسی کنه؟! :320:یعنی چی که چندتا مراسم رنگارنگ با کلی هزینه و تجملات برگزار شه؟! :305:یعنی چی که یه زوج جوون لوکس ترین وسیله هارو برای شروع زندگی انتخاب کنن و بیشتر از نصفشو تو اسباب کشی های 7-8 سال اول زندگی استیجاری بشکنن و یا لب پَر بشن؟!! :81: بنظرم زندگی که شروعش کنی و باهاش خودت یا خانواده تو مقروض هزینه های نمایشی مثل مراسم کنی پشیزی نمیارزه. و اگه خودتم بخوای از قبل مقدمات رو فراهم کنی(با اینکه بازم نمیارزه!!)، دیگه تو سی و چند سالگی چه شوقی برای مزدوج شدن باقی میمونه؟!


4- یه پیشنهاد دارم برای شما. بنظرم به جای اینکه 2-4 سال کسی رو زیر نظر داشته باشید و در نتیجه ش هم به خودتون فشار بیاد (برای عمل کردن به تعهداتون تو زمان مقرر) و هم تو این مدت فرصت های ازدواج ایشون ازشون گرفته بشه، این 4 سال رو دنبال کیسی باشین که علاوه بر دارا بودن تمام معیاراتون، به ازدواج ساده اعتقاد داشته باشه و یا با دلیل و توجیه بپذیره این مسیر منطقی رو. بنظر میرسه اهمیت زندگی درکنار چنین کیس های انعطاف پذیری، در آینده ی زندگی های مشترک، بیش از پیش برای طرف مقابلشون روشن بشه.

موفق باشید.

خیلی ممنون و سپاسگذارم از mercin گرامی با نظرات خوب و سنجیدشون تا حدودی تونستن متقاعدم بکنن

در مورد جیک جیک و شوق واقع مورد مهمی بهش اشاره کردید .... درسته الان باید فعلا به خواسته هایی که حقمه نه بگم تا کمتر دچار دردسر بشم هم خودم هم همسر آینده

درباره سنت های غلط ازدواج به شخصه از تجملات متنفرم و کاملا منطقی و اصولی به فکر یک عروسی بدون ریخت و پاش و هزینه اضافیم ... اینکه 30 میلیون هزینه یک شب عیاشی بشه

هزینه ای که سالها صبح تا شب براش جنگیدم به شخصه هرگز همچین اشتباهی رو نمیکنم و چشم و همچشمی و .....

در عوض فرضا 10 میلیون هزینه میکنم و 20 میلیون باقیمونده رو میزنم به زخم های زندگیم ..... نه میزنم به زخم مسکنم ..... نه نگه میدارم برای شرایط حساس و بحران های احتمالی

زندگی تا اینکه بیام همرو خرج کنم و پشت سرم هم بگن اینطور بود اونطور بود و ....

مورد 4 که بهش اشاره کردید .... خودم هم به شدت دنبال همچین کیسی هستم و ی جورایی اصل و معیارم هست این مورد برای ازدواج ... ممنون از هشدارتون ولی حواسم هست

:72:

منظور از 30 تومنی که بهش شلیک کردم مقدارش نبود!! منظورم ماهیتش بود!! چه منطقی پشت یه جشن عروسی به سبک امروزی میتونه باشه؟! واقعاً لازمه؟! بهتر نیست نهایت 1 تومن خرج 4 تا عکس یادگاری تو آتلیه و یه ماه عسل به یاد موندنی و بی دغدغه بشه؟! کی جز خودمون قراره این رسوم غلط جامعه مونو بشکنه و مسیر ازدواج رو هموار کنه، بلکه مشکلات جامعه مون کم بشه؟!



کِی میرسه بجای این سخت گیری های مادی، سخت گیری های معنوی تو ازدواج اصل باشه تا آمار معضلاتی مثل طلاق توجامعه مون پایین بیاد ؟! متاسفانه تو خیلی از خانواده ها چنین درک و همراهی نیست، تو خیلی دختر خانومهامون چنین اولویت سنجی نیست و تو خیلی پسرهامون هم ناچاراً این باریک بینی و قدرت تابو شکنی نیست>> ولی تو خیلی از ازدواج هامونم رضایت و خوشبختی نیست. طبق آمار 1/6 ازدواج هامون به رضایت میرسن و شک ندارم این اقلیت از انعطاف پذیرترین ها هستند!!


بگذریم که من از دغدغه مند بودن برای جامعه م، به سبک مجازیش خاطرات خوبی ندارم. همین که خودِ موفقم برای دوست و آشناهایی که میشناسنم و قبولم دارن الگو باشم؛ هدف کمی نیست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Farid71

ممنونم دوست بزرگوار ، حضور و نظراتتون برام خیلی ارزشمنده به عنوان کسی که قبلا با من هم عقیده بوده ......

---

دوست عزیز. زود ازدواج کردن خوبه. خیلی خوبه اما به شرطی که شرایط مهیا باشه. دوستان گفتند تقریبا همه پسرا توی یه سنی که احساس نیاز به ازدواج میکنن شرایطشو ندارند. بعضی ها به پشتوانه پدر و مادر ( از نظر اقتصادی) میرند جلو. سربازی هم نرفتند نرفتند.

داداش خود من که 3 سال از من کوچکتره چند سال پیش ازدواج کرد. به پشتوانه بابا. همون موقع که من میخواستم و نکردم. تازه دیپلم گرفته بود، شغل نداشت و سربازی هم نرفته بود. خانواده دختر هم چون بابا رو میشناختن و میدونستن بدون هیچ مشکلی قبول کردند. بابا براشون خونه گرفت و عروسی کردند و خیلی از هزینه های جاریشون رو هم پرداخت میکرد.

بعد مدتی که بابا ورشکسته شد زندگی اونا هم آسیب دید چون بابا مجبور شد خونه ای که داخلش بودند رو بفروشه و برن مستاجری. دیگه نمیتونست کمک حالشون هم باشه. دختر مردم هم بنده خدا دو سه سالی تحمل کرد دید انگار فایده نداره. توافقی جدا شدند.

حالا شما ببین چیکاره ای. من میخواستم روی پای خودم بایستم شدم این. الان خانواده ام بهم تکیه کردند. اما از خودم چیز قابل ذکری ندارم.

داداشم به پشتوانه بابا رفت جلو و ازدواج کرد و اینم حال و روزشه.

امیدوارم خوب فکر کنی و خوب تصمیم بگیری. نه مثل من خوبه و نه مثل داداشم

نقل قول:

---

دوست عزیز. زود ازدواج کردن خوبه. خیلی خوبه اما به شرطی که شرایط مهیا باشه. دوستان گفتند تقریبا همه پسرا توی یه سنی که احساس نیاز به ازدواج میکنن شرایطشو ندارند. بعضی ها به پشتوانه پدر و مادر ( از نظر اقتصادی) میرند جلو. سربازی هم نرفتند نرفتند.

داداش خود من که 3 سال از من کوچکتره چند سال پیش ازدواج کرد. به پشتوانه بابا. همون موقع که من میخواستم و نکردم. تازه دیپلم گرفته بود، شغل نداشت و سربازی هم نرفته بود. خانواده دختر هم چون بابا رو میشناختن و میدونستن بدون هیچ مشکلی قبول کردند. بابا براشون خونه گرفت و عروسی کردند و خیلی از هزینه های جاریشون رو هم پرداخت میکرد.

بعد مدتی که بابا ورشکسته شد زندگی اونا هم آسیب دید چون بابا مجبور شد خونه ای که داخلش بودند رو بفروشه و برن مستاجری. دیگه نمیتونست کمک حالشون هم باشه. دختر مردم هم بنده خدا دو سه سالی تحمل کرد دید انگار فایده نداره. توافقی جدا شدند.

حالا شما ببین چیکاره ای. من میخواستم روی پای خودم بایستم شدم این. الان خانواده ام بهم تکیه کردند. اما از خودم چیز قابل ذکری ندارم.

داداشم به پشتوانه بابا رفت جلو و ازدواج کرد و اینم حال و روزشه.

امیدوارم خوب فکر کنی و خوب تصمیم بگیری. نه مثل من خوبه و نه مثل داداشم

---

ممنونم از شما دوست گرامی و برادر بزگوار ..... خیلی عالی بود این پستتون و تا حدود زیادی مسیر رو برام روشن کرد .... ممنون میشم اگر تجربیاتی دارید یا دیدید بیشتر در اختیار برادر کوچیکتون بزارید :72: