الان برای شروع دوباره وقت مناسبیه؟
سلام.
امیدوارم حال همگی خوب باشه.
ببخشید..من دوباره اومدم.
میشه گفت این اواخر یه شکست عاطفی مجدد داشتم. شاید بهتره بگم شکست یه امید. جدایی از یک کسی که فکر میکردم برام فقط یه دوسته. و شاید دیر فهمیدم بیشتر از یک دوست دوستش دارم.
خیلی حالم بد نیست. ولی خب..خوب خوب هم نیستم...
غرض از مزاحمت اینکه مدتیه هفته ای یک بار به همراه مامان میریم استخر.در واقع اون سانس مخصوص خانواده پرسنل شرکتیه که بابا توش کار میکنه.
یکی از همسایه های قدیمی که خب خانواده خیلی خیلی سالمی هستن و البته خیلی مذهبی با مامان حرف زده در مورد یه پسری از آشناهاشون.اطلاعاتی که داده فقط در این حده که پسره فوق دیپلمه، سی سالشه، سربازی رفته و استخدام رسمیه و اخلاقش و خانوادشو تضمین کرده.
مامان نظر منو خواست منم گفتم خب ندیده که نمیشه جواب داد.
از طرف دیگه یه پسر همسایه داریم که از وقتی من پیش دانشگاهی بودم به من ابراز علاقه کرده بود. یک سال از خودم کوچکتره. جدیدا هم نمیدونم چرا اینقدر خودش و خانوادشو میبینم. با خواهرش همکلاسی بودم و دوست صمیمی هم بودیم. خانواده خوبی هستن. خودش هم پسر خوبیه.توی شرکت باباش کار میکنه.مامانش یه حرفایی به مامانم زده.
حالا من...
از طرفی میبینم بالاخره چاره ای نیست و باید ازدواج کنم. هم از این نظر که این جریان جامعه است و نمیشه ازش فرار کرد. هم از این نظر که خودم هم از شرایط خودم خسته شده ام و میدونم نیازی به تغییر و حرکت در زندگیم هست. هم از این نظر که گویا گاهی احساس میکنم کاش کسی رو داشتم که همدیگه رو دوست داشتیم. هم از این نظر که خودم اغلب احساس بی هدفی و پوچی شدید میکنم و گمان کنم شاید باید به زور هم که شده منو شوهر بدن!!!
از طرف دیگه همین اواخر یک اقدام به خودکشی ناموفق داشتم.همینطور هر چند روز یه بار به شدت احساس افسردگی و خواب آلودی شدید و ضعف و سردرد دارم. به خصوص وقتی فکرهایی مثل این در فکرم میاد که زندگی من کاملا خراب شدست و من کاملا از دست رفته ام و زندگیم فقط شکست و عقب افتادن و بوده و احساس یاس دارم. ولی گاهی هم با یه اتفاق کوچیک انرژی زیادی میگیرم. تا حدی که میشینم بکوب درس میخونم. یا تصمیم های بزرگ میگیرم. مثلا اینکه من حتما برای ادامه تحصیل میرم خارج.
از اوایل شهریور این نوسان تکرار شده. سه روز خیلی پرانرژی و فعال..تا حدی که 9 ساعت درس میخونم و کارای خونه رو هم انجام میدم و اخلاقم خوبه....و بعد چهار پنج روز حالت منفی شدیدی پیدا میکنم.خودکشیه هم در هون حالت منفی که بودم اتفاق افتاد. یهو انگار خوشم میاد خودمو نابود کنم.
وقتی توی حالت مثبت هستم فکر میکنم که نه. من میخوام پیشرفت کنم و با یه کسی که اهل پیشرفت باشه ازدواج کنم.
و وقتی در حالت منفی هستم حس میکنم مجبورم به بدبختی تن بدم و بذار اصلا بدبخت باشم تا دل همه خنک بشه و حوصله ی حتی ببخشید دستشویی رفتن هم ندارم. کلا پر از نفرت و خشم و یه جور مرض اذیت کردن و عصبی کردن بقیه میشم.
حالا در کل با این وضعیت به نظرتون اصلا میتونم به این دو مورد فکر کنم و اصلا به صلاح هست یا نه؟
پیشاپیش ممنون از راهنمایی و توجهتون.:72:
