کمک برای فراموش کردن رابطه

سلام
سعی میکنم خلاصه بنویسم سوالی داشتین بپرسین
میخوام یکی رو فراموش کنم یک ساله میشناسمش
ازش پرسیدم کاملا منطقی بهم جواب رد داد طوری که جای هیچ بحثی نموند.
از وقتی جواب رد شنیدم رابطم رو به کل باهاش قطع کردم عکساشو نگاه نمیکنم آهنگ گوش نمیدم امیدم بهش رو هم کاملا قطع کردم و مهمتر از همه قلبا تصمیم گرفتم فراموشش کنم.
کاملا یک طرفه بوده و خیال پردازی و اینا.
هفته اول همه چی داشت خوب پیش میرفت اما حالا روز به روز دارم بدتر میشم. روز سعی میکنم بهش فکر نکنم به جاش شب کابوس حرفای تلخش میاد سراغم.
من کسی بودم که میگفتم آدمیزاد هر کار بخواد میتونه بکنه اما حالا دارم به حرف خودم شک میکنم.احساس میکنم نمیتونم پیوندم باهاش رو قطع کنم احساس میکنم حتی از قبل از اینکه به دنیا بیام میشناسمش.
کسی میتونه بهم کمک کنه؟
:(

با سلام

نقل قول:

---

من کسی بودم که میگفتم آدمیزاد هر کار بخواد میتونه بکنه اما حالا دارم به حرف خودم شک میکنم

---

چقدر خوب شد که به این نتیجه رسیدی ، این نتیجه رو هیچ وقت از یاد نبر و یادت باشه که یه جورایی انسان دست خودش نیست!!

نقل قول:

---

نمیتونم پیوندم باهاش رو قطع کنم احساس میکنم حتی از قبل از اینکه به دنیا بیام میشناسمش

---

نقل قول:

---

از وقتی جواب رد شنیدم رابطم رو به کل باهاش قطع کردم عکساشو نگاه نمیکنم آهنگ گوش نمیدم امیدم بهش رو هم کاملا قطع کردم و مهمتر از همه قلبا تصمیم گرفتم فراموشش کنم.

---

گاهی درجهت فراموش کردن طرف قدم های اشتباهی بر میداریم که نتیجه عکس پیش میاد
مثلا
هر چند روز جلوی خودتو میگیری که سراغ عکساش نری!و با این حست مبارزه میکنی
یه عمر اهنگ گوش میکردم و حالا به این دلیل اهنگ گوش نمیکنم که ممکنه غمگین بشم و یاد اون بیوفتم...!وقتی یه اهنگی رو به صورت اتفاقی میشنوم انگار یارو واسه قلب من خونده!
امیدتو ازش قطع کردی به کی حالا وصل کردی؟
به چه نتیجه ای رسیده بودی؟ پس همش دست خودت نیست وقتی رفت توی قلبت به همین اسونی بخوای فراموشش کنی

توصیه من:
اولا صبور باش و بذار زمان بگذره
خودتو ازاد بذار و روی طرفت حساسیت نشون نده با مثلا جلو گیری شدید از ذهنت و خیال پردازی هایی که به طرفت هجوم میاره
یادت باشه اگه خودت افکار واحساسات خودتو در گیر و مشغول نکنی اون تورو مشغول میکنه و تورو میکشونه به سمت غمگینی و ناراحتی وافسردگی بی میلی به همه چیز نا امیدی و ...

موفق باشی

سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد
ز فکر آنان که در تدبیر درمانند؛ در ماننــد!

الان عده ای (شاید حتی خودتو شما) می فرمایید که این عشق نبوده و صرفا دچار احساسات زودگذر نفسانی شده اید و نباید داغ دلتون رو با خودندن چنین اشعاری تازه کرد.
این حرف من رو یاد کسانی می ندازه که وقتی مریض یا خسته ایم می فرمایند چیزی نیست، فلان بیماری حاد رو که نداری! اما این دلیل اصلا منطقی نیست. آدم سرماخورده و خسته هم احتیاج به استراحت داره. گرچه کمتر.
روان آدم هم همینطوره. وقتی خسته است نیاز داره که استراحت کنه. اما شما به جای استراحت بعد از این اتفاق ناخوشایند، شروع کردین به تلاش مضاعف برای تغییر خودتون و فراموش کردن ضعف های یک ساله . برای همینه که بعد از یک هفته این طوری احساس عجز می کنید.

حق با شماست، آدم هرکاری بخواد می تونه بکنه. اما نه وقتی سرحال نیست.

شما خانمی رو دوست داشتید. کار زشت یا اشتباهی نکردید که حالا بخواهید به طور کلی کتمان کنید. ربات هم نیستید که ناگهان مغزتون رو از چیزی که یک سال تموم درگیرش بوده خالی کنید. حتی هنوز هم اجازه دارید کمی بهش علاقه مند باشید و فکر کنید چقدر خوب میشد اگر خلاف این بود. خوشبختانه یا بدبختانه اولین و آخرین نفری هم نیستید که به چنین مشکلی خورده. این همه شاعر و خواننده که با شما همدردی میکنند. ولی به مرور این احساسات رو کنار بزارید. کم کم. بعد از اینکه از این مدل استراحت خسته شدید خودبه خود همه چیز رو به راه میشه. شما نمیتونید کاری بکنید. گمونم حتی صبر! پس بگذارید گذشت زمان و وقوع اتفاقات جدید، همه چیز رو کمرنگ کنه.

ممنونم خیلی خوب بود حرفاتون:72:

راستش اره اصلا ادم صبوری نیستم با این که مثلا یکسال صبر کردم ولی صبرم زیاد که نشد کمتر هم شد کلا ادم خیلی عجولی هستم تو هر مسئله ای.دست خودم هم نیست.
این روزا به غیر از این مسئله کلی درگیری فکری هم دارم اونا با این که همشون خیلی مهم هستند ولی نمیدونم چرا در موردشون بیخیالم :47:
منظورم این بود یجا بیکار ننشستم که فکرم بره سمتش.

پیش یه روانشناس که رفته بودم گفت یه نفر دیگه رو وارد زندگیت کن که اونم تو رو بخواد اینجوری فراموش میشه
حالا من نمیدونم برم به فلان دختری بگم بیا یه مدت با هم باشیم من قبلی رو یادم بره :311:
یا مثلا هیچی بهش نگم تش نامردی کنم که اینم تو مرام ما نیست

ولی مسلما نمیتونم باهاش ادامه بدم چون معیار هام رو نداره
اون مورد قبلی هم قیافش معمولی بود چون همه ی معیار هام رو همه با داشت میخواستمش و هم اینکه عاشقش بود همه چیز عالی میشد اگه خودش هم منو میخواست که نخواست.
معیار هام هم چون یه خورده متفاوته واسه همین احتمال اینکه مثل اون رو دوباره پیدا کنم خیلی کمه
این مسئله هم جدا از مسائل عاطفی ازارم میده

گذر زمان خیلی چیزارو تغییر میده مطمئن باش .
به خدا بیشتر از قبل توکل کن .

سوم دبیرستان بودم یه دوستی داشتم نویسنده بود یه متنی واسم نوشت بهم هدیه داد من روزی هزار بار میخوندمش هنوز بعضی جملاتش یهو یادم میاد :
"خدایا اگر هر چه را تو از انسان میستانی خود جایش نمی نشستی چه سخت بود بریدن ها و از دست دادن ها و اکنون چه حلاوت غریبی دارد این خواستن ها و جایگزین شدن ها ..."

راستش بعید میدونم گذر زمان در این مورد چیزی رو حل کنه.
من قبلا هم چهار بار عاشق شدم و در مورد سوم و چهارم فهمیدم که چارش صبر و زمانه و همینطور هم شد با این که مثلا مورد سوم دو سال هم طول کشید و همه این روابطم هم یک طرفه بوده از شانسم :دی
ولی تو این مورد شک دارم راستش.
اولا که همون ده ماه پیش هم صبر کردم فکر میکنم شیش ماه برای فراموش کردن ارتباط دو ماهه کافی بوده باشه ولی نشد تازه اونموقع علاقم بهش کمتر بود و آتیشی بودم و همون علاقه ای که روانشناسا بهش میگن هوس و من همون عشق اسمشو میذارم بود ولی عشق سطح پایین.
اما بعد از اون شیش ماه که سعی کردم فراموشش کنم احساسم بهش قوی تر شد و به کمال خودش رسید و فقط یک درجه از عشق الهی پایینتر بود و هست.
یه بار که داشتم با خودش سر یه موضوعی صحبت میکردم گفت: "سرکوب یه احساس فقط اونو قوی تر میکنه" علت قوی شدن احساس من هم شاید همین بوده.
نمیدونم حرفای منو متوجه میشین یا نه چون فقط کسی که تجربه اینارو داشته میفهمه چی میگم.
واقعا خستم بعد از اون همه سختی تو شیش سال اخیر که من یه چیز میگم شما یه چیز میشنوین حقم بود پاداشم رو بگیرم اما بازم ضربه خوردم.
نمیدونم باید چیکار کنم هرچی هم که بحث کنیم آخر سر چاره ای جز صبر کردن ندارم چون تا حالا دوبار بهش پیشنهاد دادم یه بار پارسال که غیر مستقیم بود که اونم هیچی نگفت یه بار هم امسال که علنی گفتم و جواب رد شنیدم و دیگه هر چند وقت هم که بگذره روم نمیشه دوباره مطرح کنم پیشش و درست هم نیست اینکار چون بازم خودمو کوچیک میکنم هنوز غرورمو همرام دارم.
واقعا دیگه موندم چیکار کنم.
شاید تو عشقش داشتم افراط میکردم و خداوند اونو مثل حضرت یوسف ازم گرفت تا عشقم رو متوجه خدا کنم اما واقعا من نمیتونم چون به یک موجود زمینی هم احتیاج دارم تا بهش عشق بورزم عشق واقعی منظورم هست.نه صرفا دوست داشتن عادی همسر.
شایدم دارم اشتباه میکنم نمیدونم
واقعا دیگه نمیدونم
کاش خدا جواب سوالامو میداد
ای کاش..

کسی جواب نمیده؟
:(
یا شاید بقیه هم مثل خودم راه دیگه ای به ذهنشون نمیرسه؟
:(

شماباخونواده تون خواستگاری رسمی برین؟شایداون این نوع درخواست کردنوقبول نداشته که جواب منفی داده بهتون.....اول بگین بهش که میخواین رسمی باخونواده تون بیاین ...ببینین چی میگه؟:72:

سلام میدونم خیلی سخته فراموش کردن اون طرف ولی مطمئن باش اگه خودت واقعا بخای حتما میتونی شعار نمیدم تو اطرافیانم دیدم ک میگم یکی از دوستام در حدی بود که میدونست بدرد هم نمیخورن ولی بدجور عاشق پسر همسایشون بود ثانیه اینبود بهش فکر نکنه فکر خودکشی میکرد ولی وقتی دید این دوست داشتن الکیه سعی کرد فکر کردن به اونو کم کنه دقت کن کم کنه نه احساسشو سرکوب کنه و دیگه فکر نکنه خودشوب درسو ورزشو اینا مشغول کرد بعد چندماه فراموش کرد:303:حتی الان ک میبینش هیچ فرقی با بقیه پسرا براش نداره:311:مطمئن باش میتونی اگه واقعا بخای :81:

قا یا خانوم مهمان93 مرسی نه قضیه فرق داره این شکلیا نیست سنش از من بیشتره.
Yasna2
ممنونم که جواب دادین و اولین پستتون رو واسه من گذاشتین
خوب چجوری باید بخوام الان حدود سه چهار هفته گذشته روز به روز بدتر دارم میشم پست اولم رو دوباره بخونید چه کار باید میکردم که نکردم.
هر کسی تو زندگیش دنبال یه چیزه یکی واسه پولدار شدن میجنگه یکی دنباله شهرته یکی آرامش میخواد یکی دیگه احترام میخواد خلاصه هرکی یه امیدی داره
من هم امیدم به این بود
شیش سال راه اومدم ولی حتی یک قدم نزدیک نشدم بهش.
زندگیم که از دست رفت امیدی بهش ندارم
با این شیوه ای که دارم زندگی میکنم تو این کثافت اون دنیا رو هم از دست میدم دیگه خسر الدنیا والاخره میشم.
فقط نمیدونم کجارو اشتباه رفتم.من که همیشه سعی کردم خوب باشم کسی رو اذیت نکنم از خودم بزنم واسه حتی غریبه ها به یه رهگذر هم محبت کنم تا حالش خوب بشه حالا این بلا سر خودم اومد.

سعي كنين به نكات منفيش فكر كنين، اخلاق يا حرفاي بدش
اينجوري علاقه جاشو به نفرت ميده.

- - - Updated - - -

سعي كنين به نكات منفيش فكر كنين، اخلاق يا حرفاي بدش
اينجوري علاقه جاشو به نفرت ميده.

مرسی
نمیخوام بگم فرشته بود اما واقعا خوب بود شبیه خودم بود-رو حساب غرورم نذارید اینو گفتم که نگید چیزی که خودت نداری رو میخوای تو یکی دیگه پیدا کنی و این عشق نیست و از این حرفا- فقط حاضر نشد در قلبش رو بروم باز کنه من نمیتونم به این خاطر اونو گناه کار بدونم و ازش متنفر بشم واقعا منطقی نیست

کاملا درکتون میکنم ولی این حالت کاملا طبیعیه دوست منم روزای اول حالش خوب بود ولی کم کم مثل شما شد ولی ناامید نبود و ب کارایی ک واسه فراموش کردن اونطرف لازم بود ادامه داد بحران سختی رو دارین طی میکنین ولی ایشالا ب زودی میتونین فراموش کنین:227: راستی چندسالتونه و اونطرف چطور؟

سلام دوست عزیز
بعضی وقتا آدم وقتی یه گرفتاری براش پیش میاد انقدر فکرشو درگیر می کنه که سردرگم میشه و فکرش بی نهایت خسته میشه. دلش می خواد استراحت کنه یا کلی سوال میاد تو سرش که چراااااا
به نظر منم دیگه بهش فکر نکنید، الآن اگه همه چیو تموم شده بدونید شما بردید اما اگه بازم برید سراغش غرورتونم شکسته میشه و میشه دو تا مشکل (دل شکستگی و غرور شکستگی :303: )

فقط لطفا انقد فکرتونو درگیر نکنید که سردرگمی باعث بشه مشکلتونو پیچیده تر کنید و مشکل رو مشکل بیاد. هیچ اقدامی نکنید. صبر کنید تا آروم بشید

حتی اینکه یکی دیگه رو تو این خستگی ذهن و روان وارد زندگیتون کنید یعنی مشکل رو مشکل.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط کیارش۲

شاید تو عشقش داشتم افراط میکردم و خداوند اونو مثل حضرت یوسف ازم گرفت تا عشقم رو متوجه خدا کنم اما واقعا من نمیتونم چون به یک موجود زمینی هم احتیاج دارم تا بهش عشق بورزم عشق واقعی منظورم هست.نه صرفا دوست داشتن عادی همسر.
شایدم دارم اشتباه میکنم نمیدونم
واقعا دیگه نمیدونم
کاش خدا جواب سوالامو میداد
ای کاش..

---

مشکل برای همه هست خب بخشی از زندگی عادیه دیگه چرا انقد براش فلسفه می بافید! خدا هم شما رو از عشق زمینی منع نمی کنه بالاخره انشالله به عشق واقعیتون می رسید. صاف و ساده خدا میخواد شما قوی بشید و یاد بگیرید چطور با مشکلات مقابله کنید همین
تا وقتی یاد نگیریم چطوری با یه مشکل باید مقابله کنیم همش برامون تکرار میشن. پس زودتر یاد بگیریم تا از یه سیکل خسته کننده خارج بشیم... اونوقت سیکل یه مشکل جدید شروع میشه. حداقل یه تنوعی هست :wink:

یسنا 2بهرحال همونطور که قبلا گفتم چاره ای جز ادامه دادن شرایط فعلی ندارم هرکار دیگه ای بکنم فقط دردم شدیدتر میشه.در مورد سوالتون میشه بپرسم خودتون چی فکر میکنین؟لیموترشمرسی بابت پاسخمن یه گوشه ننشستم فکر کنم بهش. درد هست که از درون آتیشم میزنه بدون اینکه به چیزی فکر کنم.این واسه من مشکل نیستمشکل یعنی بی پولی،بیکاری،بیماری،از دست دادن عزیزان،افسردگی و... که من هم با این قبیل مشکلات دستو پنجه نرم میکنم فکر نکنید همه چیم ردیفه فقط این یکی مونده این که همه چیزتو حتی امیدتو از دست بدی مشکل نیست بدتر از هزاربار مردنهمنظورتون رو نفهمیدم یعنی چی روش مقابله باهاش رو یادبگیرم؟من که قبلی ها رو فراموش کردم همه چیز رو برنامه داشت پیش میرفت دوباره واسه چی تکرار شد؟"امید دارویی هست که درد را شفا نمی دهد ، اما درد را قابل تحمل می کند"این جمله رو بالای سایت دیدم امید تنها چیزی هست که بهش نیاز دارم ولی ندارم.امید به آینده

سلام
این تاپیک رو نزدم که مشکلم رو مطرح کنم و از این حرفا
زدم که بگم خیلی بی معرفید آی اونایی که تو تاپیکاتون میزنید فکرکنم دیگه پسری نیست که با دختری دوست نبوده باشه یا حالا تصورات بالعکسی که تو ذهن عده ای هست،میخوام بگم این عده دارن زود قضاوت میکنن هنوزم آدمای درست هستن چشم بصیرت میخواد دیدنشون نه چشم ظاهری که آلوده به صدتا گناهه که فقط تصوراتی رو تو طرف ایجاد میکنه که همه مثل خودشن.
والسلام.

کیارش خان سلام.

تحصیلاتتون و شغلتون رو بگید لطفا. من فکر میکنم زیر 20 سال باید باشی.

اون خانوم چند سالشه و تحصیلاتش چیه؟

شما از این خانم پرسیدی که چرا بهت نه گفته؟ دلیلشو میشه بگی.

چرا از اول باهاش دوست شدی؟ نحوه ی آشناییتون چه طور بود؟

خبر داری معیارهای ازدواج دوستت چی بوده؟ چند درصد از معیارهای ازدواج رو که فکر میکنی یه خانوم میتونه داشته باشه رو تو خودت ایجاد کردی؟

در مورد عشق قبلیت چند سالت بود عاشق شدی؟

خانواده ات مخصوصا مادرت نظرش در مورد ازدواج تو چیه و آیا اونها هم خبر داشتن از عشقت یا دوستیت؟

سلام خانوم تیام
ممنون بابت پاسخ دادن
آره هجده هستم از اول نگفتم و دلیلش هم این بود که همه ذهنشون به قضیه احساسات این سنین معطوف میشد و حالا هرچی من میگفتم اینطور نیست کسی توجه نمیکرد.
دوست نبودم باهاش تا حالا با هیچ دختری دوست نبودم از این به بعدم احتمالا نخواهم بود چون قبول ندارم دوستی رو.
قصدم ازدواج بود اما سه سال بزرگتر بود و یه داداش هم سن من هم داشت و اینطور که میگفت نمیتونه با کسی که هم سن داداشش هست ازدواج کنه و گرنه قبلا یه صحبتی تو این خصوص داشتیم و ظاهرا مشکل دیگه نبود غیر از این و مسئله دیگه اینکه از نظر دارایی تقریبا ده برابر ما بودن و اگه فقط مورد اول بود میتونستم نظرشو عوض کنم اما این مسئله مالی باعث شده بود خودم سست بشم ظاهرا اینطور که میگفت خودش با مسئله مالی مشکلی نداشت اما من که آینده رو میدیدم سست میشدم.
خوب هر دختری معیار هاش فرق میکنه اما فکر میکنم مهمترین معیار مشترکشون مرد بودن طرف مقابل هست درست میگم؟

اشکال نداره که 18 سالته. همه ی ما تجربه ی عشق های زیر 18 سال رو داریم. البته من الان فکر میکنم اسمش عشق نبوده شاید احتیاج به دوست داشتن دیگران و اینکه یکی هم ما رو

دوست داشته باشه. به هر حال همه ی ما انسان هستیم . در مورد خیلی ها که من میشناسم این جوری بود.

خیلی خوبه که دوست نداری با دختری دوست بشی. و امیدوارم همین روندو تو آینده ادامه بدی.

در این صورت شما عاشق یه دختر 21 ساله شدی. جالبه که تونستی بهش پیشنهاد بدی.

خیلی دوست دارم نظر تو رو در مورد مرد بودن یک آقا پسر بدونم. مثلا اگه خودت خواهر داشته باشی و اون چند خواستگار داشته باشه و مسئولیت ازدواج خواهرت با تو باشه یعنی هر چی

تو انتخاب کنی همونه. چه ویژگی هایی رو تو این خواستگارا بررسی میکنی که باعث بشه حاضر بشی که خواهرت نزدیک به 60 یا 70 سال با اون آقا زندگی کنه و بچه دار بشه

و مثل مادر تو بشه و عمرش رو پای اون پسر بذاره ؟ تو با این دید یک مرد خوب رو انتخاب بکن که دست خواهرتو بگیره و ببره و خواهرت هیچ وقت دیگه قرار نیست به خانواده ی

شما برگرده و فقط همین یکباره که حق انتخاب دارین. بهم بگو دوست داری بچه های خواهرت تو چه شرایطی بزرگ بشن.

من منتظر جوابت هستم. سعی کن کاملا بهش فکر کنی و جوابمو بدی.

له میدونم اشکال نداره که هجده سالمه ولی همین ذهنیتی که ایجاد شد در شما رو دوست ندارم.
حدود سه چهار ساله که اینجا هستم و مقالات زیادی خوندم درباره عشق و با افراد زیادی حتی تا خود مدیر هم صحبت کردم در این رابطه.فکر میکنم بعد از اینهمه سال و اینکه زندگیم رو تقریبا پای عشق گذاشتم صلاحیت بیشتری نسبت به یک روانشناس در مورد نظریه صادر کردن در مورد عشق داشته باشم.
اصولا روانشناسا به احساسات بین زن و شوهر و تلاش برای ساختن زندگی بهتر و همراه هم بودن برای حل مشکلات عشق میگن.البته این خیلی خوبه و عشق هم هست ولی اساس اون عشق معروف تو ادبیات ما نرسیدن هست از نظر من.یعنی اینکه خیلی راحت به هم نرسن براش تلاش کنن و استرس نرسیدن داشته باشن.
ولی اگه احیانا منظورتون این بود که من شرایط رو در نظر نگرفتم و احساسی تصمیم گرفتم خیر اینطور نبود کلی بررسی کردم بعد پیشنهاد دادم.
میشه بپرسم چرا واستون جالب بوده که بهش پیشنهاد دادم؟
اتفاقا خواهر هم دارم 23 سالشه و خودش عاقله به من نیازی نداره :دی حالا جدای از مسئله تفاهم و اینا اگه من بخوام رهبری کنم سه تا معیار دارم.اول اینکه مسئولیت پذیر باشه دوم آدم خوبی باشه و سوم واقعا دوستش داشته باشه و احساس زودگذر نباشه.
در مورد دوم ازم توضیح نخواین لطفا چون معلوم میشه دیگه گفتنی نیست.
کسی که خوب باشه حتی اگه به کسی علاقه نداشته باشه بهش بدی نمیکنه حالا اگه علاقه هم باشه زندگی رو براش بهشت میکنه.
در مورد مرد بودن.
یک پسر برای اینکه بخواد مرد بشه اولا باید از دنیای زن ها و دختر ها جدا بشه رو پای خودش واسته ترسو نباشه به همسرش بتونه حس امنیت بده تو یه برهه زمانی از زندگیش تنها بوده باشه.تنهای تنهای تنها.یعنی فقط خودش و خدای خودش

ببخشید من تازه اومدم سایت شما رو نمیشناسم جناب حضرت آقااااا :58:(شوخی کردم)

نقل قول:

---

میشه بپرسم چرا واستون جالب بوده که بهش پیشنهاد دادم؟

---

واسه دل و جرات زیادی که داری.

نقل قول:

---

اتفاقا خواهر هم دارم 23 سالشه و خودش عاقله به من نیازی نداره :دی

---

شده قضیه ی اون آقایی که قبل مرگش به پسراش چوب داده بود بشکنن تا بهشون بفهمونه اگه با هم باشن قوی میشن و اگه تک باشن زود میشکنن. ولی هر کاری میکرد نمیتونست به

پسراش بفهمونه!!!:58:

خوش به حالت خواهر داری!!!:102: داداش من منظورم این بود بری فک کنی و بیای به من بگی در حال حاضر چه امکاناتی برای همسر آینده ت فراهم کردی؟

یعنی به غیر از عاشق شدن به عوارضش فکر کردی؟

چقدر پول داری؟ چقدر سواد داری؟ کارت چیه؟ اینا رو بگو.

از دختره هیچی نگفتی؟ عاشق چیش شدی؟ چقدر منطبق با معیار بود؟

در ضمن من اصلا تو رو بچه حساب نکردم ولی من الان که 23 سالمه کلی آدم منو بچه حساب میکنن و حرص آدمو در میارن. خوب طبیعیه تو بچه حسابیده بشی!!!

راستی اینجا تایپیک اول رو بخون و تفاوتت رو با این آقا بگو در دو یا سه جمله.

http://www.hamdardi.net/thread-35041.html

نقل قول:

---

حالا جدای از مسئله تفاهم و اینا اگه من بخوام رهبری کنم سه تا معیار دارم.اول اینکه مسئولیت پذیر باشه دوم آدم خوبی باشه و سوم واقعا دوستش داشته باشه و احساس زودگذر نباشه.
در مورد دوم ازم توضیح نخواین لطفا چون معلوم میشه دیگه گفتنی نیست.
کسی که خوب باشه حتی اگه به کسی علاقه نداشته باشه بهش بدی نمیکنه حالا اگه علاقه هم باشه زندگی رو براش بهشت میکنه.
در مورد مرد بودن.
یک پسر برای اینکه بخواد مرد بشه اولا باید از دنیای زن ها و دختر ها جدا بشه رو پای خودش واسته ترسو نباشه به همسرش بتونه حس امنیت بده تو یه برهه زمانی از زندگیش تنها بوده باشه.تنهای تنهای تنها.یعنی فقط خودش و خدای خودش

---

برداشت من از حرفای تو یه چیزی تو مایه های اینه که تو هیچی برای خودت نمیخوای در واقع این جمله ات که کسی که خوب باشه حتی اگه به کسی علاقه نداشته باشه بهش

بدی نمیکنه حالا اگه علاقه هم باشه زندگی رو براش بهشت میکنه داره اینو نشون میده که تو هنوز نمیدونی که تو جامعه چه خبره و ازدواج یعنی چی هر چند منم مجردم و مثل تو

بی خبر ولی اینجاست که اطلاعات دیگران و تجربیاتشون به داد آدم میرسه و آدمو به سمت پختگی میبره. به تایپیکای طلاق یه سر بزنی میفهمی که اکثر خانما و آقایونی که الان دارن طلاق

میگیرن هم از اول همین جمله ی یه جورایی آرمانی تو رو قبول داشتن و یه جورایی بدی های طرف مقابل رو از همون اول ندید گرفتن و گفتن عشق و علاقه میتونه جای همه ی بدیها رو

بگیره اما الان بعد از سالها زندگی میفهمن که باید از همون اول مو رو از ماست بیرون بکشی چون عمر دیگه قابل برگشت نیست. بعد اینا رو میان به منو تو میگن و در نهایت این ما هستیم

که تصمیم میگیریم راه اونا رو بریم یا نه از نصایحشون استفاده کنیم و اینو یادمون باشه که ما هم عین عین اونا هستیم و یک روزی هم اونا جای ما بودن و حالا حسرت جای ما بودن رو دارن.

اینکه تو پسر خوش قلبی هستی توش حرفی نیست. نذار قلبتو کسی به بازی بگیره باور کن همین عشقای الانت شاید نزدیک به 10 ساله دیگه تو رو به یه سنگ دل تبدیل کنه.

نقل قول:

---

یک پسر برای اینکه بخواد مرد بشه اولا باید از دنیای زن ها و دختر ها جدا بشه

---

دنیای دخترا و زنا تقریبا هیچ فرقی با دنیای پسرا و مردا نداره به غیر از یک سری مسائل که بماند. یه مرد باید دنیای زنانه رو کاملا درک کنه تا بفهمه یه زن چی میخواد و درکش کنه.

هر چیزی که یه مرد لازم داره رو یه زن هم لازم داره. هر چیزی که یه مرد میفهمه یه زن هم میفهمه. بعضی از آقایون زنا رو موجوداتی صرفا احساسی میبینن و فکر میکنن اگه به زن احساس

بدی دیگه چیزی لازم نداره. در حالی که اینجور نیست. زن هم برای خودش غرور و شخصیت داره. خیلی ها مثل آدمی که معیارش اینه که زنش نباید شاغل باشه دقیقا داره این فکرو میکنه.

نقل قول:

---

تو یه برهه زمانی از زندگیش تنها بوده باشه.تنهای تنهای تنها.یعنی فقط خودش و خدای خودش

---

مشخص شد لازمه بری خدمت:311:

وقتی خوندم نوشتی 18 سالمه لبخندی رو لبم اومد میدونی چرا؟ چون حرفات رو طوری نوشته بودی و طوری گفتی قبلنا چند بار شکست خوردی فکر می کردم 26 به بالا باشی. عزیزم تو هنوز اول راهی برای عاشق شدن هم یه خورده زوده چون شرایطتت محیا نیست. خوب معلومه یه دختره 21 ساله به یه پسر 18 ساله جواب رده می ده. چون اون تورو بچه می دونه. شاید اگه الان تو 25 بودی و اون 28 قضیه خیلی فرق می کرد. به نظر من به چیزای دیگه تو زندگی فکر کن و بذار سنت حداقل چند سال بیشتر بشه و به کسی دیگه علاقمند نشو. وقتی که احساس کردی همه ذهنت پاکه پاکه دلتو به عشقی بده که سرانجام داشته باشه. ساده بگم نذار شیرینترین روزای زندگیت با فکر کردن به چیزای که سرانجام نداره تباه بشه. سعی کن به ارومی فراموشش کنی

واااییه باره بیاین منو بزنین دیگه :دینه منظور بدی نداشتم لحنم بد به نظر رسیدهجرات کردم پیشنهاد بدم؟جوری حرف میزنید انگار امر محالی بوده.فهمیدم منظورتون رو. گفتم خودم خواهر دارم چون خواستم بدونید که درک میکنم خانواده طرف مقابلم رو و جواب سوالتون رو هم که کامل دادم.گفتم تفاهم هم باید بررسی بشه این مشکلات زناشویی به همین مسئله برمیگرده که چون گسترده هست دیگه بازش نکردم.بابت مسائل مالی توضیح دادم که وضعشون عالیه و وضع ما هم بد نیست از این بابت نگرانی نداشتم.و سیاست دارم هم کمک میگیرم هم اجازه دخالت نمیدم.پست این آقارو خوندم زمین تا آسمون فرق داریم.برام مهم نیست همسرم کار کنه درآمد و مدرکش از من بیشتر باشه ترجیح میدم خیلی مذهبی نباشه یعنی اعتقاد داشته باشه ولی نه دیگه درحد دعا و مسجد هر وعده و اینا چون خودم هم اینجوری نیستم.همونطور که گفتم مورد قبلی هم خیلی زیبا نبود و واسم مهم نیست.سن همسرم واسم مهم نیست چون معتقدم تأثیری روی درک و شعور فرد نداره و امری ذاتی هست ولی خوب از سه چار سال هم بزرگتر نباشه بهتره خوب واقعیش دلیلش رو نمیدونم ولی دوست دارم یک سال هم شده ازم بزرگتر باشه.اصلا شخصیت مرد سالار ندارم.کلا تو روابطم سهم کمی برمیدارم ازخودگذشتگی نمیکنم.واقعا چیز زیادی جز درک طرف مقابل نمیخوام.ولی بازم اگر تو حرفام رنجشی هست ببخشید چون حالم خوب نیست طبیعیه.من 25 ممنون بله حق با شماست.

اگه فکر میکنی مامان و بابات بعد ازدواجت خرجتو میدن باید بدونی خواب دیدی خیر باشه.

اگه فکر میکنی زنی که قراره بگیری میاد با مادر شوهر یه جا زندگی کنه خواب دیدی خیر باشه.

اگه فکر کردی خانوما موجودات مهربون و از خود گذشته ای هستن خواب ندیدی ولی اگه فکر میکنی خانومت همیشه اینجوری می مونه خواب دیدی خیر باشه.

در مورد تایپیک اون آقا خواستم بهت بگم وقتی تو هم سی سالت شد قراره این مدلی به اطرافیانت نگاه کنی. آخه یکم دیگه سنت بره بالا میشی منطقی و تقریبا احساساتت رو میتونی

کنترل کنی. دقیقا میشی چوب خشک!!! فقط منطق. اونقدر اتفاقات تو جامعه میبینی که میترسی با دخترا حرف بزنی چه برسه به عشق!!!

دانشگاه قبول شدی یا باید بری خدمت؟ اگه دانشگاه میری که هیچ . اگه کنکور داری برو بخون که نری خدمت ولی به نظر من هر چه سریعتر از شر این معضل خلاص شو سربازی رو میگم.

یه کار پیدا کن همزمان با دانشگاه مثلا مغازه باز کن. من همسن تو بودم یه خانواده رو میگردوندم. البته خانه داری. بچه تر بودم فرشم میبافتم. درسمم میخوندم.

به نظر من در نهایت راه حل مشکل تو فقط و فقط کاره. حتی اگه خانواده ات احتیاج مالی نداشته باشن و بهت پول بدن ولی برو شده یه مغازه شاگردی کن. فک کنم ماهی 300-400 بهت

بدن.

موفق باشی.

- - - Updated - - -


راستی منظورم از جرات برای پیشنهاد ازدواج در جریان نبودن خانواده بود.

هر کاری میکنی بهتره خانواده ات اطلاع داشته باشن. وگرنه سرت کلاه میره!!! فک نکن پسری نمیتونن ازت سو استفاده کنن. تو جریان کلاه برداری خاوری که تو تلوزیون نشون میداد یه پسره

18 ساله رو گول زده بودن گذاشته بودنش جای مدیر شرکت. اونم از همه جا بیخبر هر چی بهش میدادن امضا میکردش آخرش نفهمیدم چند سال براش زندان بریدن. حواست باشه خانواده تو

همیشه در جریان کارات بذاری. ازدواج که جای خودشو داره.

تشکر که واسم مینویسینشما دخترین یا پسر؟لحنتون خیلی پسرونس.نه منظورم خرج زندگی نبود درسم که پول توش نباشه آشپزی بلدم کارای گرافیکی بلدم آهنگسازی و میکس و مستر هم.بالاخره میشه از یه راهی خرجو درآورد کمک منظورم خونه و ماشین بود چون امکان تامین جداگونه دارن خانوادم، نیاز نیست بیاد کنار مادرشوهر.البته حرف هایی که زدم از جایگاه احساس نبود از این بابت بهم اعتماد کنید ولی انسان تا وقتی به خداوند وصل باشه چراغ احساسش خاموش نمیشه حالا تو هر سنی میخواد باشه.دانشگاه آره احتمالا قبول میشم همین رشته روانشناسی انشاالله.شهر های دیگه هم تو اولویت زدم که تاحدودی مستقل بشم و بتونم خودمو جمع و جور کنم تنهایی.تا وقتی چیزی قطعی نشه نمیتونم خانوادم رو در جریان بذارم چون فقط مشکلاتم زیادتر میشه