مشکل من با ذهنیت اشتباه دیگران نسبت به خودم! (اختلاف با اطرافیانم در تعیین زمان ازدواج!)

سلام دوستان همدردی،
امیدوارم خوب و خوش سلامت باشین.

یک مشکل کوچیکی برام پیش اومده، خیلی دوست دارم بی تنش و بحثی و درنهایت آرامش حل بشه، خودم ترجیحا خواستم با حرف زدن منطقی حلش کنم اما متاسفانه هرکار میکنم شکست میخورم، موفق نمیشم:( شایدم کلمات و جملات خوبی و برای بیان خواسته ام انتخاب نمیکنم، میشه شما کمکم کنین.
پیشا پیش از همتون ممنونم.


من یسری برنامه ریزی برای زندگیم کردم، که در نهایت تا دو سال آینده به نقطه ای که مد نظرم میرسم. ( حالا یا به خود اون نقطه میرسم یا به هفتاد، هشتاد درصدش)

اما اگه ازدواج کنم، ممکنه حتی به بیست سی درصدشم حداقل در دوسال آینده نرسم! برای همین در این برنامه ریزی دوساله ام، مقوله ازدواج و کنار گذاشتم.

اما متاسفانه، فامیل بخصوص خاله ام و مامانم اینکار منو منطقی نمیدونن، نمیخوام ناراحتشون کنم یا ناامید، مثه قبل نیستم ایندفعه قصد ازدواج و دارم، اما فقط میخوام تا 25 سالگی به تعویق بیوفته.همین!

متاسفانه با مامانم صحبت کردم و حالا همه فکر میکنن من اصلا نمیخوام ازدواج کنم و متاسفانه شرایط بدتری مهیا شده، مامانم و خالم قرار خواستگاری میذارن اونم بدونی که به من بگن!!!!

مثلا صبح روزی که قراره خواستگار بیاد تازه من مطلع میشم اونم تازه اگه خودم زرنگ باشم و از نشونه ها بفهمم ورگرنه ممکنه حتی تا دقیقه نود هم مطلع نشم.

وقتی با این خواستگاری های از پیش تعیین نشده برام، مواجه میشم حس بدی پیدا میکنم .طوری میشم که دیگه اصلا از ازدواج متنفر میشم.

متاسفانه هرجا هم که میرم حرف ازدواجه، دوستام ، فامیل و خانواده همه فکر میکنن من نمیخوام اصلا ازدواج کنم برای همین هر جایی که میرم تا منو میبینن انگار کلمه * ازدواج * و دیدن شروع میکنن از خوبیای ازدواج میگن!!!!
از همه بدتر بهم میگن خیلی دیر شده، الان وقت ازدواج دختره، نه 25 سالگی!!!!

آخه ازدواج که سن نمیشناسه بستگی داره کی به اون حد آمادگی برسی، و هم کفوت و پیدا کنی. جالبه که ما تو خانواده هامون ازدواج های موفقی داشتیم و اکثرا هم در سن 26 27 ازدواج کردن.
حتی مادر خودم 26 سالگی بعد از فوق لیسانسشون ازدواج کردن .

میشه دوستان کمکم کنین تا بتونم این ذهنیت غلطی که همه نسبت به من پیدا کردن و پاک کنم؟ من نمیخوام همه فکر کنن من قصد ازدواج ندارم یا نمیخوام ازدواج کنم، یا هرجایی که میرم شروع کنن از ازدواج صحبت کردن.

اینطوری بیشتر از ازدواج کردن زده میشم.

من فقط میخوام اطرافیانم درک کنن که ازدواج برای من در این دوسال میشه ترمز!

دختر بی خیال عزیزم :72:

سلام. خوبی؟

آخه چرا فکر می کنی ازدواج ترمزته؟

ببین دیدی می گن ازدواج کنی سر و سامان می گیری؟

چرا می گن سر و سامان؟ چون واقعا وقتی ازدواج کنی تکلیفت با خودت معلوم میشه. می فهمی چند چندی. می تونی راحت برنامه ریزی کنی.

اما الان چی؟

دقیقا وقتی که یه کار مهم داری همون موقع(من نمی دونم چرا این قدر خواستگاران وقت شناس هستن!:) ) همون وسطش یک خواستگار میاد. هر چی کار مهم تر باشه اون خواستگاره هم انگار مهم تر میشه و دیگه بقیه اش را خودت حتما تجربه داری و نمی گم.

منظورم اینه که بسه دیگه این قدر بلاتکلیفی!

ببین من هم اوایل یه همچین فکری داشتم که الان واقعا بهش می خندم!

پایان نامه یا خواستگار!مساله این است!

اولین تاپیک من بود البته.

ولی الان که نگاه می کنم می بینم اگر همون دوران کارشناسی حتی ازدواج می کردم پایان نامه ام هم بهتر می شد. از بس که من تو این مدت دغدغه داشتم.

اگه ازدواج می کردم فکرم از آیندم راحت بود. من دوستی داشتم که ازدواج کرده بود و راحت درس می خوند. کنکور ارشد داد و قبول شد و بعد هم پایان نامه ارشدش را سر موقع تموم کرد(فقط بچه نداشت).درسته مثلا یه سری دغدغه های غذا چی بپزم و ... داشت ولی مطمئنم دغدغه های منو نداشت. تو این دو سال بدبخت شدم این قدر که نمی تونستم تمرکز کنم. اگر یه همسر مثل خودم داشتم و درکم می کرد(مثل دوستم) خیلی راحت تر مسیرم را پیش می رفتم.

الان هم می دونم اگر تکلیفم معلوم بشه راحت تر مسیرم را ادامه می دم.

اون آدمه مهمه! تاپیک های آویژه را بخون. اون موقع ها اتفاقی تو همین سایت با سرچ کلمه پایان نامه دیدم. خودش متوجه نبوده ولی وجود همسرش به نظرم خیلی براش خوب بوده.

دوست خوبم امیدوارم سر و سامان بگیری و یک همسری که بتونه تو را درک کنه پیدا کنی این جوری نه تنها ازدواج ترمزت نمیشه بلکه باعث میشه شتاب بگیری!!! چون دغدغه و استرس انتخاب و... نداری!

الهی خوشبخت بشی :72:

سلام خانوم مصباح الهدی گرامی:72:
ممنون ، من خوبم ! شما خوبین؟:18:

شما هم که حرفای مادرم و دوستام و اطرافیان و زدین!:18:(حالا من نمیدونم ایراد از طرز فکرمه یا قدرت بیان بدی که دارم!!!)

چرا همه اینطوری فکر میکنن ؟ من که نگفتم که ازدواج درکل ترمزه برام!(من فقط گفتم یک برنامه ریزی فشرده برای خودم انجام دادم که نمیتونم فعلا به ازدواج فکر کنم!)

بعدشم بیشتر دغدغه من برای خودم نیست بیشتر دلسوزی و دغدغه ام برای شخص مقابله که قراره همسر آینده من بشه.!!!
بذار اصلا یجور دیگه حرفم و بزنم :

اولا ازدواج خوبه ، میدونم ، همه اینارو میدونم که اگه شریک زندگیمو خوب انتخاب کنم ، ممکنه آینده ای خیلی بهتر از اینی که تو ذهنم دارم و تو برنامه هام برای خودم ترسیم کردم، داشته باشم! (البته اکثرا اطرافیان و دوستام و که میبینم ازدواج کردن، از برنامه هاشون عقب افتادن!)


تازه اکثر خواستگارا سنین 27 و 28 سال هستن،شرایط ازدواجشون هم فراهمه ، تقریبا تو زندگیشون از لحاظ تحصیلی و مالی به یک ثباتی رسیدن.(حداقل از نظر من و خانوادم(چون زیاد تو مسایل مالی سختگیر نیستیم! بیشتر برامون مسایل اخلاقی مهمه!))
بعبارتی اکثرا دیگه همسر میخواین و میخواین زندگیشونو شروع کنن!
باز حداقل اگه 24 ، 25 سال بودن و مثله خودم هنوز درحال ادامه تحصیل بودن مشکلی نداشتم، خب میگفتم تا طرف مقابلم بخواد شرایطشو فراهم کنه منم وقت دارم تا به اون حد آمادگی ای که لازمه برسم.

اما من الان آمادگیشو ندارم که بخوام یک زندگی و شروع کنم، یعنی احساس میکنم برای یک آدم خیلی باارزش که با هزار امید و آرزو میخواد ازدواج کنه ، نمیتونم آنچنان که لیاقتشو داره وقت بذارم!
میدونم نمیتونم همسر خوبی براشون باشم. (خدایی برای بعضیاشون دلم میسوخت که منو بهشون معرفی کردن.)

تاپیک آویژه عزیز و شمارو قبلا خوندم، (آخه من این مشکل و با خانوادم خیلی وقته که دارم از زمان پایان نامه خودم این مشکل و داشتم برای همین سرچ هایی هم در خصوص مشکلم داشتم)

فکر هم میکردم شاید به ذهن کسی برای مشکلم راه حلی نرسه، اما دیگه تیری بود در تاریکی! :18: گفتم شاید کسی اینجا تجربه ای داشته باشه در اختیارم بذارن!

اینم میدونم اکثرا حق و به خانوادم میدین.

البته شایدم خیلیاتون فکر میکنین این اصلا مشکل نیست، اما واقعا وقتی هرجایی که میرم همه از ازدواج حرف میزنن و سختگیری من نسبت به این موضوع ، اعصابم خورد میشه حس میکنم دیگه نسبت به این کلمه آلرژی پیدا کردم. (آخه از نظر خودم اصلا سختگیر نیستم!)

نقل قول:

---

دوست خوبم امیدوارم سر و سامان بگیری و یک همسری که بتونه تو را درک کنه پیدا کنی این جوری نه تنها ازدواج ترمزت نمیشه بلکه باعث میشه شتاب بگیری!!! چون دغدغه و استرس انتخاب و... نداری!

---

ممنون، همچنین.

شایدم شما درست میگی، من تا اسم ازدواج و خواستگاری میشنوم استرس شدیدی میگیرم و همش دوست دارم فرار کنم.
شاید این حال من بعد از انتخابم خوب بشه .ممکن هم هست جاشو به هزار استرس و دغدغه دیگه بده.
آخه من معتقدم هر دوره ای دغدغه و مشکلات خاص خودشو داره.
مشکلات هیچوقت تموم نمیشن، فقط تغییر شکل میدن!

پس شما کلا با من مخالف بودی با اطرافیانم موافق!
و یک راه حل آروم برای قانع کردن مامان عزیزم نداشتی؟:325:

سلام.

معلوم نیست در آینده هم فردی با خصوصیات مشابه فردی که امروز از شما خواستگاری میکنه سر راهت قرار بگیره.
دو سال بعد کجا هستی؟
اگه الان 23 ساله باشی یعنی هنوز لیسانسی. دو سال بعد یا فوق لیسانست رو گرفتی یا دانشجوی دکترا هستی.
یا یک شغل خیلی عالی داری.
در بهترین حالت دو سال دیگه دقیقا تو قله 100 اهدافت هستی. درسته؟

خب بیا خودت رو تحلیل کن. ازدواج کجای زندگیت قرار داره، 10 سال دیگه چی؟
اگه اون اهدافت بجای دو سال 4سال طول بکشه ولی بجاش با کسی ازدواج کنی که ممکنه دیگه سر راهت قرار نگیره، که ایده آل باشه، ارزشش بیشتره یا اون دوسال جلو بودن و بدون همسر ایده آل؟؟

سلام خانم دختر بیخیال
بهم پیشنهاد داده بودین که پستهام رو کوتاه بنویسم و رنگی ، استثنائا توی تاپیک شما کوتاه مینویسم ولی دیگه رنگی نوشتن رو نمیتونم کاری بکنم براش ، اخه مردم بعدش چی میگن پشت سرم :311:

یک چیزهایی هست تو زندگی که هم خودت میتونی با پرداختن بهاش تجربه کنی ، هم میتونی از تجربه دیگران رایگان استفاده کنی ، گاهی اوقات این بها ، عمر هست ، ولی متاسفانه عمر چیزی هست که فقط زمانیکه از دستش دادی قدرش رو میدونی و البته دیگه هیچ فایده ای نداره.

من هم ورژن شما بودم البته از نوع پسرش ، فکر میکردم ازدواج مانع از رسیدن به اهدافم میشه ، زمانی که درسم تموم شده بود ، به خودم و دیگران میگفتم ، حالا باشه بعد ازدواج میکنم ، فلان ماشین رو بخرم ، فلان خونه رو بخرم ، فلان شرکت رو بزنم ، به فلان ثروت برسم ، فلان کار رو بکنم و.... و یک چشم بهم زدم دیدم بهترین سالهای عمرم که دیگه هیچ وقت قابل برگشت نیستن رو به تنهایی سپری کردم ... متاسفانه یا خوشبختانه دهه سوم زندگی بخاطر تنوع ها و غیر یکنواختی که داره خیلی سریعتر از اون چیزی که فکر میکنی میگذره ... یک چشم بهم میزنی 27...28...30...

پیشنهاد من برای شما اینه که اصلا فکر نکنیدازدواج در مسیر پیشرفت شما یک مانع هست ، ازدواج رو یک جاده موازی با اهداف دیگه زندگیتون تصور کنید. برای همین اهدافتون رو داشته باشید ، ولی در قبال ازدواج به هیچ وجه گارد نگیرید ، فرصتهایی که براتون به وجود میاد رو قشنگ بررسی کنید ، و همه چیز رو هم به خدا بسپارید . اگر خوب بودن که وارد بقیه مراحل میشید و در کنارش به اهدافتون هم میرسید و اگر نامناسب بودن که شما چیزی رو از دست ندادید.

ازدواج یک امر الهی هست پس شک نکنید توی این داستان وسوسه شیطان هم داخل میشه ، یکسری از چیزهایی که به عنوان فکر و خیال و احساس و آینده نگری عنوان میکنید مثل اینکه میگید الان نمیتونم برای طرفم همسر خوبی باشم اینها بیشتر وسوسه شیطان هست .

پس توصیه من برای شما اینه که اون گاردی رو که دارید از بین ببرید ، و هم برنامه ریزیتون برای اهداف اینده رو داشته باشید ، و اگر غیر از اهداف ایندتون بلحاظ سطح بلوغهای مختلف ، امادگی ازدواج رو دارید ، قشنگ!! و با اشتیاق کامل روی کیسهای ازدواج وقت بزارید و بدون ترس و با توکل به خدا جلو برید. اگر ایمان دارید که خدا بهترین ها رو برای بنده هاش میخواد ، پس شما فقط در مسیر رضایت اون و دستورات اون گام بردارید و نتیجه رو هم به خودش بسپارید.

موفق باشید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

سلام.

معلوم نیست در آینده هم فردی با خصوصیات مشابه فردی که امروز از شما خواستگاری میکنه سر راهت قرار بگیره.
دو سال بعد کجا هستی؟
اگه الان 23 ساله باشی یعنی هنوز لیسانسی. دو سال بعد یا فوق لیسانست رو گرفتی یا دانشجوی دکترا هستی.
یا یک شغل خیلی عالی داری.
در بهترین حالت دو سال دیگه دقیقا تو قله 100 اهدافت هستی. درسته؟

خب بیا خودت رو تحلیل کن. ازدواج کجای زندگیت قرار داره، 10 سال دیگه چی؟
اگه اون اهدافت بجای دو سال 4سال طول بکشه ولی بجاش با کسی ازدواج کنی که ممکنه دیگه سر راهت قرار نگیره، که ایده آل باشه، ارزشش بیشتره یا اون دوسال جلو بودن و بدون همسر ایده آل؟؟

---

با سلام خانوم صبا_2009 :72:

ممنون از سوال های چالش برانگیزتون!:18:
همیشه این سوالات و مادرم ازم میپرسیدن من از جواب دادن بهشون فرار میکردم.
اما ایندفعه یکم نیاز به فکر کردن داشت ، ترجیح دادم سریعا پاسخ ندم و کمی فکر کنم.
بنابراین از اینکه دیر پاسخ میدم عذر میخوام.


اینطور که من از سوالاتتون متوجه شدم ، شما فکر میکنین که من فقط بخاطر درس ، دانشگاه ، ارشد و دکتری و کارو....این قبیل مسایل فعلا ازدواج نکنم.

اما فقط اینا نیست، برنامه ریزی که من گفتم برای خودم دارم ، فقط معطوف به این مسایل نمیشه.

حقیقتش من یسری اخلاقیات و عاداتی دارم ، که کمتر مردی میتونه اینارو تحمل کنه، من احساس کردم که اگه با بهترین مرد دنیا هم درحال حاضر ازدواج کنم ، بازم تو زندگیم به مشکل بر بخورم.

پس بهتره عاداتی که حس میکنم منو به نقطه شکست تو زندگیم میرسونه و ترک کنم.
اینکار هم یروزه که انجام نمیدن!

نیاز به زمان داره!

میتونمم چند مثال براتون بزنم:

من بیشتر آدمی درونگرایی هستم، گاهی اوقات یهو دوست دارم تنها باشم، تنها بیرون برم ، حتی ساعت ها تنها تو اتاقم بشینم و نقاشی بکشم یا بنویسم یا اصلا بشینم فقط فکر کنم، حالا یا مسایل روزمره یا به یک مسله علمی و درسی!
این اتفاق زیاد نمیوفته ولی خب همون مدت محدود هم اتفاق میوفته دردسر ساز میشه!
شما فرض کنین تو همچین مدتی همسر من ، از من توجه بیشتری بخواد این رفتار من بدتر ایشونو دلسرد میکنه.

یا اینکه من اکثرا کاری و انجام میدم که بهش علاقه دارم، بزور کاری و نمیتونم انجام بدم (البته نمیتونم که نه، دوست ندارم که انجام بدم.)
اکثرا کاریو که حوصله اشو داشته باشم انجام میدم، ممکنه یک تایمی حوصله یکاری و داشته باشم و با شوق و ذوق انجامش بدم بعد یک تایم دیگه حوصله همون کار هم نداشته باشم.

مثلا همین پست و من چند روزه میخواستم تایپ کنم ، اما حوصله تایپ کردن نداشتم!
اما بجاش پست های دیگه تو تاپیک های دیگه تایپ کردم و گذاشتم !

این حالتمو دوست ندارم ، و حتما باید قبل ازدواج این حالتمو درست کنم و اینکار نیاز به زمان داره.
چون اینحالتم و اکثرا درک نمیکنن و اطراقیانمو ناراحت میکنم و من از اینکار متنفرم.
مثلا دوستم بعد از یک ماه باهام قرار گذاشته من حوصله جواب پیامشو نداشتم و تاروز قرار جواب ندادم و حتی روز قرار چون تصمیم به ترک عادت گرفته بودم، رفتم و نهایت تا یک ساعت بیشتر نتونستم بمونم و بهانه ای آوردم و از پیششون رفتم.

خب خالا شما فرض کنین همسر من باشه ، چطور میتونه این رفتار و تحمل کنه!

این حالات خیلی به ندرت برام پیش میاد اما همون کمش هم باید خیلی کمتر بشه! یا اصلا بوجود نیاد. اصلا دوست ندارم کسی که قراره عزیز ترین کسم بشه اذیت کنم.

پس حتما باید قبل از ازدواج به یک میزان آمادگی ای برسم، باید بخودم مطمعن باشم که میتونم یک نفر دیگه و خوشبخت کنم، تا از اونطرف انتظار داشته باشم شخص مقابل من هم یکی از اهداف زندگیش خوشبختی و خوشحالی من باشه.

شاید حرف شما درست باشه ، در آینده من همچین موقعیت هایی برام پیش نیاد، یا پیش بیاد هم شرایط ها کمی پایینتر باشه، اما اولا که ما از آینده خبر نداریم ممکنه برعکس موقعیت بهتری پیش بیاد، اما بازم من خودم فکر میکنم (البته ممکنه اشتباه فکر کنم) که اگه من الان با این خصوصیاتم با صبورترین آدم هم ازدواج کنم به مشکل بخورم ، فوقش نهایت یکبار تحمل میکنه ، دوبار، سه بارو... ده بار! بار صدم دیگه دلخوری براش پیش میاد. چون صحبت یک عمر زندگیه.

من فکر میکنم، بهتر باشه وقتی این عاداتم و کنار بذارم ، بفکر ازدواج بیوفتم و بعد این مدت حتی با آدمی با شرایط پایین تر از خواستگارهای الانم ؛ ازدواج کنم موفق تر از الان باشم ، چون حداقل اونموقع من از جانب خودم مطمعن میشم و میدونم میتونم بحران های زندگیم و بخوبی مدیریت کنم.و خودمم برای زندگیم بحران نمیسازم!

سلام دختر بیخیال عزیز:72::72::72::72::72: و بقیه دوستان خوب همدردی.

خیلی زیاد دلم براتون تنگ شده بود اما متاسفانه فرصت نبود بیام حتی امروز رمزمو گم کرده بودم:97::97::97:

دوست خوبم برای ازدواج اول ببین امادگیشو داری که وارد یه زندگی متفاوت تر از مجردی بشی .هرچند در ازدواج سن مهم هست اما مهترین موضوع درک و شعور زندگی کردن هست.از خودت بپرس ایا به اون سطح رسیدی که بتونی وارد یه زندگی متاهلی بشی .
دوست عزیز ازدواج نه تنها مانع برای پیشرفتت نیست بلکه ازدواج موفق میتونه تو رو زودتر به اهدافت نزدیک کنه.

وقتی خواستگار خوب و مناسب میاد به جای مقاومت این اجازه رو به خودت بده برای کسب تجربه بیشتر ازش استفاده کنی حتی اگه به جواب رد ختم بشه.

اینجور ایده آل گرایی دقیقا مقتضای سنت هست کاملا حرفات رو درک میکنم. خودمم دقیقا یه روزایی همینجوری فکر می کردم.

نکته اول: اینکه امروز شما تصمیم بگیری ازدواج کنی معنیش این نیست که مثلا 3 ماه دیگه سر سفره عقد نشستی و با فرد ایده آلت ازدواج می کنی. ممکنه تا 4 سال دیگه هم همچنان مجرد باشی و فردی با شرایط منطبق با شما سر راهت قرار نگیره.

نکته دوم: وقتی عادت به تنهایی و درون گرایی داری تا وقتی که کسی تو زندگیت نیست چطور می خوای این عادت رو برطرف کنی و خودت رو محک بزنی که عاداتت برطرف شده. ببین یه ورزشکار کی می تونه ادا کنه که سطحش رو پیشرفت داده؟ وقتی که تو تمریناش دقیقا تو شرایط مسابقه قرار بگیره.

زندگی زناشویی و کلا زندگی همیشه حالت پویا داره. یعنی هیچ وقت به اون مرحله نمی رسی که هیچ مساله ای واسه حل کردن نداشته باشی و پات رو بندازی رو پات و بری دنبال خوشی. همیشه یه چالش وجود داره که باید یادبگیری به صورت آنلاین (یعنی همزمان که موتور زندگی روشنه، پره ها داره می چرخه باید دستت رو ببری تو موتور و ایرادش رو برطرف کنی) حلش کنی.

درسته که ما از آینده خبر نداریم ولی دلیلی وجود نداره که فرصت های حال رو بسوزنیم به امید آینده، قبول داری؟

سلام خانم دختر بی خیال.
منم اولش مثل سایر دوستان فکر کردم بحث مسایل درسی هست و.. ولی پست دومتون کاملش کرد.

اما شما اشاره کردید که داشتید توی اقوام کسانی که حدود 26 ازدواج کردند موفق شدند و.. بالاخره همچین غیر عادی نیست..شما خودتون مشکل اصلی خودتون رو ریشه یابی کردید و گفتید این هستش که بقیه فکر می کنند کلا قصد ازدواج ندارید این طرز فکر باعث شده که بقیه به تب و تاب بیفتند با راهکار هایی مثلا شما رو بیش تر به ازدواج ترغیب کنند که گویا داره برای شما عکس هم حتی عمل میکنه...

اکثر ما ادما کلا دوست ندارند بهشون دستوری چیزی گفته بشه و گر نه باهاش مقابله می کنند... این روند دو جانبه باعث شده از یه طرف شما از ازدواج با رفتار اطرافیان زده بشید و بقیه باز با این رفتار شما که میخواید بهشون بگید به قول خودتون ازدواج یعنی ترمز مقابله کنند... و این طوری هی از ازدواج میگند و..

خالتون و بقیه از کجا میفهمند شما قصد ازدواج دارید یا نه؟؟ طبیعتا فکر کنم مادرتون باشه..پس باید اول مادرتون رو توجیه کنید خود به خود بقیه توجیه خواهند شد..به هر حال حق دارند اونا نگران باشند... اونا خب میگن با تجربه ی بیش تری داریم شاید فکر می کنند دوسال بعد سرد بشید نسبت به الان چون این سن ها رو رد کردند ولی شما که رد نکردید ... به نظرم بهتره همین طور که برای ما توضیح دادید خصوصی هم برای مادرتون توضیح بدید و بگید دلیلتون چی هست و بگید که این به این معنی نیست که کلا با ازدواج مخالف هستید و یکم هم شما کوتاه بیاید مثلا اجازه ی خواستگار اومدن رو به مادرتون بدید این طوری اونا مخفی کاری نمی کنند ولی بگید مثلا شرط داره که من بدونم یه شناختی از طرف بهم برسه و..
بعدش که قرار نیست هر روز خواستگار بیاد خب فوقش هم اومد بیاد شما یه صحبتی می کنید و یه تجربه ای هم میشه..حتما تا شما از طرف خوشتون نیاد که بقیه نمیگند به زور ازدواج بشه .و.. شما کافیه بگید از طرف خوشتون نیومده و دیگه به بار دوم هم کار کشیده نمیشه..این طوری این حساسیت ها هم کم میشه .. و دیدگاه بقیه هم هخود به خود عوض میشه..وقتی بقیه میبینند داره براتون خواستگار میاد..

اما یه ریزه کاری این وسط میمونه ..اگه همین الان شما به دفعه بگید خواستگار بیاد و.. من حس میکنم این حس به مامانتون و.. القا میشه اهان پس این دختره ما واقعا قصد ازدواج ندشات و با اصرار های ما به حقیقت پی برد و.. این طوری باز ممکنه برای شما بدتر بشه..اینو خودتون از پسش بر بیاد که طوری این روند رو انجام بدید که در نهایت شما برنده باشید..


اما فارغ از این ها من نمی خوام خانم دختر بی خیال نصیحت کنم ولی چند تا چیز میگم...

اولا این رفتار هایی که شما گفتید لااقل از نظر من غیر طبیعی که نیومد اتفاقا خوب هم شاید باشه..حالا گیریم به زعم شما و همه بد باشه شما چرا زودتر نخواستید تغییر کنید (جوابش رو به خودتون بگید ) اگه نه زودتر متوجه شدید مثلا خییل وقته شروع به تغییر کردید و با توجه به این موضوع بازه دوساله تعیین کردید و.. به نظرم این کار شاید درست نباشه..ادما طوی همین طول زندگیشون هست تغییر می کنند... منم یه زمانی این طوری فکر می کردم اگه قرار باشه تغییر کنم توی رفتارام باید حتما یه بازه ی خاصی باشه..مثلا حدود سه سال پیش همیشه منتظر عید ها یا تابستون ها بودم که مثلا یه کاری بکنم یه تغییر اساسسی چون تعطیل بودم و قت زیاد ولی از وقتی دیدگاهمو به این موضوع عوض کردم ..دیگه اصلا این چیزا برام مهم نیست..درسته هر تغییری زمان لازم خودش رو داره..ولی بحث من این بود میشه این تغییرات رو همراه با جریان زندگی اعمال کرد چه کنار همسر چه بی همسر و..

دوم این که شما چرا فکر میکنید کسی که قراره همسر شما بشه نباید ادمی باشه که درک و شعور بالایی داشته باشه..شاید توی همین ما بین خواستگاری برای شما اومد بسیار فهمیده و کافیه شما براش این خصوصیات رو توضیح بدید با جزئیتاش رو بعد ازدواج انشالله اون وقت ایشون چرا قبول نکنند...شما که میگید که خیلی کمه..خب یه روز هم ایشون میزارند شما کلا توی حلوت خودتون باشید چه اشکالی مگه داره ..اصلا شاید اون اقا خودش هم بیش تر به این خلوت نیاز داشت مثلا بیش تر از شما حتی


به هر خال شما الان این حرفو می زنید
من فکر میکنم، بهتر باشه وقتی این عاداتم و کنار بذارم ، بفکر ازدواج بیوفتم و بعد این مدت حتی با آدمی با شرایط پایین تر از خواستگارهای الانم ؛ ازدواج کنم موفق تر از الان باشم ، چون حداقل اونموقع من از جانب خودم مطمعن میشم و میدونم میتونم بحران های زندگیم و بخوبی مدیریت کنم.و خودمم برای زندگیم بحران نمیسازم!

از کجا معلوم دو سال بعد که فرصت ها رو از دست دادید (نه به این معنی بود که الزاما خواستگراای بهتری نداشته باشید) بعدش به این نتیجه برسید که اشتباه فکر می کردید !!


در نهایت بگم ببخشید پستم طولانی شد...ولی من ننوشتم که بگم الان ازدواج بکنید یا نه..انشالله هر موقع هر جونی ازدواج میکنه در بهرتین زمان با بهترین فردش باشه... خواستم دیدگاهمو بهتون بگم.. و این که این قدر ایده ال گرا فکر نکنید شاید بهتر باشه...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط محمد 93

سلام خانم دختر بیخیال
بهم پیشنهاد داده بودین که پستهام رو کوتاه بنویسم و رنگی ، استثنائا توی تاپیک شما کوتاه مینویسم ولی دیگه رنگی نوشتن رو نمیتونم کاری بکنم براش ، اخه مردم بعدش چی میگن پشت سرم :311:

یک چیزهایی هست تو زندگی که هم خودت میتونی با پرداختن بهاش تجربه کنی ، هم میتونی از تجربه دیگران رایگان استفاده کنی ، گاهی اوقات این بها ، عمر هست ، ولی متاسفانه عمر چیزی هست که فقط زمانیکه از دستش دادی قدرش رو میدونی و البته دیگه هیچ فایده ای نداره.

من هم ورژن شما بودم البته از نوع پسرش ، فکر میکردم ازدواج مانع از رسیدن به اهدافم میشه ، زمانی که درسم تموم شده بود ، به خودم و دیگران میگفتم ، حالا باشه بعد ازدواج میکنم ، فلان ماشین رو بخرم ، فلان خونه رو بخرم ، فلان شرکت رو بزنم ، به فلان ثروت برسم ، فلان کار رو بکنم و.... و یک چشم بهم زدم دیدم بهترین سالهای عمرم که دیگه هیچ وقت قابل برگشت نیستن رو به تنهایی سپری کردم ... متاسفانه یا خوشبختانه دهه سوم زندگی بخاطر تنوع ها و غیر یکنواختی که داره خیلی سریعتر از اون چیزی که فکر میکنی میگذره ... یک چشم بهم میزنی 27...28...30...

پیشنهاد من برای شما اینه که اصلا فکر نکنیدازدواج در مسیر پیشرفت شما یک مانع هست ، ازدواج رو یک جاده موازی با اهداف دیگه زندگیتون تصور کنید. برای همین اهدافتون رو داشته باشید ، ولی در قبال ازدواج به هیچ وجه گارد نگیرید ، فرصتهایی که براتون به وجود میاد رو قشنگ بررسی کنید ، و همه چیز رو هم به خدا بسپارید . اگر خوب بودن که وارد بقیه مراحل میشید و در کنارش به اهدافتون هم میرسید و اگر نامناسب بودن که شما چیزی رو از دست ندادید.

ازدواج یک امر الهی هست پس شک نکنید توی این داستان وسوسه شیطان هم داخل میشه ، یکسری از چیزهایی که به عنوان فکر و خیال و احساس و آینده نگری عنوان میکنید مثل اینکه میگید الان نمیتونم برای طرفم همسر خوبی باشم اینها بیشتر وسوسه شیطان هست .

پس توصیه من برای شما اینه که اون گاردی رو که دارید از بین ببرید ، و هم برنامه ریزیتون برای اهداف اینده رو داشته باشید ، و اگر غیر از اهداف ایندتون بلحاظ سطح بلوغهای مختلف ، امادگی ازدواج رو دارید ، قشنگ!! و با اشتیاق کامل روی کیسهای ازدواج وقت بزارید و بدون ترس و با توکل به خدا جلو برید. اگر ایمان دارید که خدا بهترین ها رو برای بنده هاش میخواد ، پس شما فقط در مسیر رضایت اون و دستورات اون گام بردارید و نتیجه رو هم به خودش بسپارید.

موفق باشید.

---

با سلام

ممنون از راهنمایی جامع تون!

جالبه پس منم رنگی مینویسم، پشت سرم حرف میزنن!!! نمیدونستم، تازه فکر میکردم، تنوع میدم به چشماشون، ذوق هم میکنن.

بگذریم،
درمورد راه حلتون باید بگم من تا حالاشم همینکارو کردم، یعنی غیر از این کار دیگه ای نمیتونستم بکنم، مجبور بودم هرکسی که میاد و بررسی کنم.
میدونم امر الهیست، اما اجرا شدن این امر یک زمانی داره، زمانشم برای هر شخصی متناسب با روحیات و اخلاقیاتش، متغییره!

ولی واقعا این بررسی کردن ها، اونم وقتی فکر میکنی زمانش هنوز نرسیده، کمی استرس زاست.

اینکه میگم هنوز آمادگیشو ندارم هم تو پست قبلیم برای خانوم صبا توضیح دادم.
خواستین بخونین و نظرتون هم بگین.

خودم که با توجه به مواردی که از زندگی های مختلف اینجا خوندم حس میکنم بهتره اول این ایرادات و درست کنم بعد بفکر ازدواج بیوفتم. ( اما بازم به فکر خودم اطمینان کامل ندارم)

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ستیلا

سلام دختر بیخیال عزیز:72::72::72::72::72: و بقیه دوستان خوب همدردی.

خیلی زیاد دلم براتون تنگ شده بود اما متاسفانه فرصت نبود بیام حتی امروز رمزمو گم کرده بودم:97::97::97:

دوست خوبم برای ازدواج اول ببین امادگیشو داری که وارد یه زندگی متفاوت تر از مجردی بشی .هرچند در ازدواج سن مهم هست اما مهترین موضوع درک و شعور زندگی کردن هست.از خودت بپرس ایا به اون سطح رسیدی که بتونی وارد یه زندگی متاهلی بشی .
دوست عزیز ازدواج نه تنها مانع برای پیشرفتت نیست بلکه ازدواج موفق میتونه تو رو زودتر به اهدافت نزدیک کنه.

وقتی خواستگار خوب و مناسب میاد به جای مقاومت این اجازه رو به خودت بده برای کسب تجربه بیشتر ازش استفاده کنی حتی اگه به جواب رد ختم بشه.

---

سلام خانوم گل:72:

ممنون همچنین، ما هم همینطور! دلا بهم لوله کشیه!!!!

درمورد آمادگی نه! حس نمیکنم این آمادگی و هنوز داشته باشم! ( فکر کنم شما پست قبلی منو نخوندین، اونجا کمی درمورد این عدم آمادگیم توضیح دادم)
هروقت خواستگارزنگ میزنه، حس بدی پیدا میکنم، دوست دارم به یه نحوی کنسل بشه!
حس بدی میاد سراغم، واقعا دست خودمم نیست.:((

از خوبی های ازدواج هم میدونم، که اگه انتخاب درستی داشته باشم نه تنها پس رفت نمیکنم، تازه پیشرفت هم میکنم. اما هرچی سعی کردم با این حرفا و وعده ها خودمو آروم کنم، نشده، نهایت تا زمانی که خواستگار نباشه، آرومم .باز تا اسم خواستگاری و ازدواج میاد دوباره بهم میریزم.

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ستیلا

سلام دختر بیخیال عزیز:72::72::72::72::72: و بقیه دوستان خوب همدردی.

خیلی زیاد دلم براتون تنگ شده بود اما متاسفانه فرصت نبود بیام حتی امروز رمزمو گم کرده بودم:97::97::97:

دوست خوبم برای ازدواج اول ببین امادگیشو داری که وارد یه زندگی متفاوت تر از مجردی بشی .هرچند در ازدواج سن مهم هست اما مهترین موضوع درک و شعور زندگی کردن هست.از خودت بپرس ایا به اون سطح رسیدی که بتونی وارد یه زندگی متاهلی بشی .
دوست عزیز ازدواج نه تنها مانع برای پیشرفتت نیست بلکه ازدواج موفق میتونه تو رو زودتر به اهدافت نزدیک کنه.

وقتی خواستگار خوب و مناسب میاد به جای مقاومت این اجازه رو به خودت بده برای کسب تجربه بیشتر ازش استفاده کنی حتی اگه به جواب رد ختم بشه.

---

سلام خانوم گل:72:

ممنون همچنین، ما هم همینطور! دلا بهم لوله کشیه!!!!

درمورد آمادگی نه! حس نمیکنم این آمادگی و هنوز داشته باشم! ( فکر کنم شما پست قبلی منو نخوندین، اونجا کمی درمورد این عدم آمادگیم توضیح دادم)
هروقت خواستگارزنگ میزنه، حس بدی پیدا میکنم، دوست دارم به یه نحوی کنسل بشه!
حس بدی میاد سراغم، واقعا دست خودمم نیست.:((

از خوبی های ازدواج هم میدونم، که اگه انتخاب درستی داشته باشم نه تنها پس رفت نمیکنم، تازه پیشرفت هم میکنم. اما هرچی سعی کردم با این حرفا و وعده ها خودمو آروم کنم، نشده، نهایت تا زمانی که خواستگار نباشه، آرومم .باز تا اسم خواستگاری و ازدواج میاد دوباره بهم میریزم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

اینجور ایده آل گرایی دقیقا مقتضای سنت هست کاملا حرفات رو درک میکنم. خودمم دقیقا یه روزایی همینجوری فکر می کردم.

نکته اول: اینکه امروز شما تصمیم بگیری ازدواج کنی معنیش این نیست که مثلا 3 ماه دیگه سر سفره عقد نشستی و با فرد ایده آلت ازدواج می کنی. ممکنه تا 4 سال دیگه هم همچنان مجرد باشی و فردی با شرایط منطبق با شما سر راهت قرار نگیره.

درسته اما وقتی تصمیم میگیریم ،مدت آشنایی که شروع میشه!! فقط زیر یک سقف نمیریم و تاحدودی وظایفا و مسولیت ها نسبت بهم محدود تره! ولی درکل آشناییت ها شروع میشه و اینجاست که اخلاقیات حرف اول و میزنه!

نکته دوم: وقتی عادت به تنهایی و درون گرایی داری تا وقتی که کسی تو زندگیت نیست چطور می خوای این عادت رو برطرف کنی و خودت رو محک بزنی که عاداتت برطرف شده. ببین یه ورزشکار کی می تونه ادا کنه که سطحش رو پیشرفت داده؟ وقتی که تو تمریناش دقیقا تو شرایط مسابقه قرار بگیره.

تو مسابقات همیشه آدم ها برنده نمیشن، گاهی بازنده میشن!!
اگه من تو زندگیم بازنده بشم چی؟
میتونم این مسابقه و فعلا با دوستام و اشنایانم شروع کنم.


زندگی زناشویی و کلا زندگی همیشه حالت پویا داره. یعنی هیچ وقت به اون مرحله نمی رسی که هیچ مساله ای واسه حل کردن نداشته باشی و پات رو بندازی رو پات و بری دنبال خوشی. همیشه یه چالش وجود داره که باید یادبگیری به صورت آنلاین (یعنی همزمان که موتور زندگی روشنه، پره ها داره می چرخه باید دستت رو ببری تو موتور و ایرادش رو برطرف کنی) حلش کنی.


میدونم زندگی پر از مشکله ، و هیچوقت تمام نمیشن وهمیشه فقط شکلاشونه که عوض میشه.
اما من میخواستم مشکلات در حال حاضرم و حل کنم!
در مورد آینده فعلا کاری از دستم برنمیاد.چون هنوز نمیدونم چه مشکلاتی سر راهم قرار میگیره!
درسته که ما از آینده خبر نداریم ولی دلیلی وجود نداره که فرصت های حال رو بسوزنیم به امید آینده، قبول داری؟

---

بله حرفاتون کاملا منطقیه !

شایدم من دارم کلا بهانه گیری میکنم!

حس ترس عجیبی و استرس از ازدواج و انتخاب کردن دارم ، متاسفانه ترسم هم خیلی زیاده! مثلا همین امروز یه خواستگار داشتم تماس گرفته بودن، ندیده و نشناخته الکی شروع کردم به بهانه گرفتن! که فقط مامانم قبول نکنن!!


خودمم یجوراایی حس میکننم که حرفام بهانه اس، مامانمم اینارو میدونن، اما من احساس کردم بعد از یکی دوسال دیگه شاید حس نیاز و میل به ازدواج در من قوی تر از ترسام و استراس هام بشه!

سلام جناب فدایی یار.

ضمن تشکر از راهنماییتون، باید بگم، اتفاقا مادر من قبلا اصلا تو فکر ازدواج من نبودن، خانواده من از جمله پدر و مادرم بیشتر دوست داشتن ما درس بخونیم و فقط بفکر پیشرفت و موفقیت در درس و دانشگاه باشیم.

اما خاله من معتقدن دختر باید تا 22 ، 23 سال حتما زودتر ازدواج کنه! اگه دلیل درس و ارشد و دکتری بیاری از نظرشون اینها فقط بهانه اس، خاله امم از دوسال پیش که این حرفارو به مادرم میگن، حالا مادرم اوایل زیاد تحت تاثیر قرار نگرفتن،
اما مامانم چند تا دوست قدیمی داشتن،که چند سالی بود از هم بیخبر بودن، بعد یبار دوستانشون منو تو مراسمی دیدن. از اونموقع هروقت مامانم وتو دور همی های هم میبینن حرف ازدواج من به میون میاد. میگن درس همیشه هست باید زودتر بفکر ازدواجش باشین، اونها همه دختر هاشون تو همین سن و سالا دیگه ازدواج کردن. برای همین انگار مادرم تحت فشار قرار گرفتن و از این بعد تصمیم گرفتن خواستگار رد نکنن!

اتفاقا از اون موقع به بعد معرفی شدنم هم بیشتر شد.جالبه بعضی از معرف هارو ما اصلا نمیشناسیم!!!!! ( طوریکه در حال حاضر انگار مامان و بابام بعضی وقتا از اصرار این افراد ناآشنا بیشتر به شک میوفتن! !! اجازه حضور میدن تا فقط ببینن کی بوده که معرفی کردنشون!!!)

من دوست ندارم مادرم و ناراحت کنم، برای همین نمیتونم زیاد تحت فشارشون بذارم.
از یطرفم تو تمام زندگیم مامانم همیشه پشتم بودن و خیلی زحمت برامون کشیدن مامانم تو تمام مراحل زندگیشون خیلی ازخودگذشتگی داشتن.

برای همین من میخواستم یه راهی بهم پیشنهاد بدین که خیلی آروم و بدونی که ناراحت و دلخورشون کنم به خواسته ام برسم. مثلا چی بهشون بگم با چه جملاتی که هم تاثیر گذار باشه هم ناراحت کننده نباشه.

نقل قول:

---

بعدش که قرار نیست هر روز خواستگار بیاد خب فوقش هم اومد بیاد شما یه صحبتی می کنید و یه تجربه ای هم میشه..حتما تا شما از طرف خوشتون نیاد که بقیه نمیگند به زور ازدواج بشه .و.. شما کافیه بگید از طرف خوشتون نیومده و دیگه به بار دوم هم کار کشیده نمیشه..این طوری این حساسیت ها هم کم میشه .. و دیدگاه بقیه هم هخود به خود عوض میشه..وقتی بقیه میبینند داره براتون خواستگار میاد..

اما یه ریزه کاری این وسط میمونه ..اگه همین الان شما به دفعه بگید خواستگار بیاد و.. من حس میکنم این حس به مامانتون و.. القا میشه اهان پس این دختره ما واقعا قصد ازدواج ندشات و با اصرار های ما به حقیقت پی برد و.. این طوری باز ممکنه برای شما بدتر بشه..اینو خودتون از پسش بر بیاد که طوری این روند رو انجام بدید که در نهایت شما برنده باشید..

---

نمیشه که، میدونین سر هرکدوم چقدر به من آسیب میزنه؟ ؟
از یطرف حس نیازم قوی نیست!که بخواد برام منبع انرژی باشه.
از یطرف هم اینجور موقعیت ها برام خیلی استرس زاست.
هر کسی که میاد و باید بشینی روش فکر کنی، ذهنت مشغول میشه تا چند وقت که مراسمات طول میکشه، بعدشم که همش فکرم درگیر و مشغول میشه.

خرید که نمیخوام برم! !!حتی تو خرید کردن هم اول و بعدش هردو فکر آدم و مشغول میکنه، بعد شما انتظار دارین، هر خواستگار که میاد من براحتی فراموشش کنم.انگار نه انگار! !!! بدونیکه برنامه های زندگیمو مختل کنه!!!!

درمورد پارگراف دومتون میشه بیشتر توضیح بدین؟ همینکارو که میگین چطوری انجامش بدم؟

نقل قول:

---

از کجا معلوم دو سال بعد که فرصت ها رو از دست دادید (نه به این معنی بود که الزاما خواستگراای بهتری نداشته باشید) بعدش به این نتیجه برسید که اشتباه فکر می کردید !!

---

میشه بیشتر توضیح بدین؟ چیو اشتباه میکردم؟؟
اینکه بخودم فرصت بدم، تا ایراداتی که فکر میکنم و رفع کنم بعد ازدواج کنم و ممکنه دوسال بعد فکر کنم که اشتباه میکردم که بخودم فرصت دادم تا آمادگی بیشتری کسب کنم؟

با توجه به حرف هایی که نوشتی به نظر من بهتره یه مدت زمان کوتاهی رو واسه مادرتون مشخص کنید، مثلا سه ماه یا 6 ماه، بگید اگه کسی هم زنگ زد به یه بهونه ای موضوع رو موکول کنند به چند وقت دیگه. سعی کن با مامانت راحت باشی. وقتی بتونی راحت مساله ت رو به ایشون بگی احتمالا ایشون هم یه مدت از صرافت ازدواجتون بیافته و یه فرصت واستون فراهم کنه. فقط این مدت رو طولانی نکن یکی دو سال خیلی زیاده.

سلام عزیزم....میدونم که خیلی بده آدم استرس برای تصمیماتش داشته باشه..میدونی اکثر پدرمادرها دوست دارن بچه هاشون زودتر سر و سامون بگیرن...شما به مادرتون بگید که من اونقدری سنم زیادنشده که نگران باشید که از وقت ازدواجم داره میگذره و من هنوز خیلی فرصت برای پیشرفت تو زندگیم دارم که قطعا میتونه باعث بشه انتخاب بهتری داشته باشم ازدواج مسئولیت سنگینیه که من الان آمادگیش رو ندارم.... در نهایت شما خودت تصمیم گیرنده اصلی هستی و بجز شما کسی نمیتونه بجاتون بله بگه...بعد از یه مدت که مادرتون ببینند شما مشتاق نیستی دیگه خیلی هم اصرار نمیکنن.....میدونم که ازدواج الان هدف اصلیت نیست ولی منکه به شخصه اگرجای شما بودم و یه کیس خوب برام پیدا میشد ازدواج میکردم تو این دوره زمونه آدم خوب واقعا کم پیدا میشه اصلا معلوم نیست این خواستگار خوبی که امروزهست فردا هم باشه آجی...من خودم دوستای زیادی دارم که الان که یکم سنشون بالا رفته میگن که پشیمونیم چرا موقعیت هامون رو ردکردیم تازه سخت گیرتر هم شدن

سلام خانم دختر بی خیال.قبل از هر چیز بگم من یه سری چیز ها رو با اون فرض قبلی گفتم اما وقتی گفتید دلیل اصلی اتفاقات اخیر چی هستش و..

اولا بهتون تبریک میگم بابت داشتن چنین مادری.قدرشو حتما که میدونید انشالله خدا همیشه حفظشون کنه براتون در صحت و سلامتی کامل.

چرا بخوان مامانتون ناراحت بشند...راستش من هنوزم میگم تغییر رفتارهای شما به سمت بهتر شدن هیچ منافاتی با ازدواجتون به نظر نمیاد داشته باشه...با این حال میتونید به مامانتون مثلا به شوخی بگید قربونت بشم میترسی روی دستت تا اخر عمر بمونم نه این طور نمیشه :)) ..باید از خداشون هم باشه و..

اگه براتون خواستگار میاد شرایط این طوری میشه که گفتید خب پس بهتره خواستگار نیاد تا وقتی که شما دیدگاهتون رو عوض کنید...

بابت ریزه کاری گفتم من با این فرض گفتم که مامانتون اولش اصرار داشتند که شما گفتید دلیل اصلیش چی بود و.. ولی برای این که سوالتون بی پاسخ نمونه مثال میزنم...مثلا منظورم این بود یه روز مامانتون دارند حرف از ازدواج و اومدن خواستگار میگند و.. به مامانتون میگفتید مامان دلیل این همه اصرار چیه واقعا ترس اصلی شما چی هستش ؟ حرف مردم..این که خدایی ناکرده سال های بعد خواستگار کم تری برام بیاد یا چی ؟؟ بعدش که مثلا مامانتون دلایلشون رو میگفتند و.. میگفتید باشه مامان جون برای این که شما فکر نکنید من میخوام روی حرفتون حرفی زده باشم یا بهانه ی الکی میارم باشه اجازه بدید خواستگار بیاد ولی قبلش بهم بگید طرف کی هست چیکاره هست از همه مهم تر ازش بپرسید معرفش کی هست و.. بعدش اگه دیدم یه سری حداقل ها رو داره باشه بیاد.. و این طور مثال ها ..نه این که من روز اخر قرار باشه بفهمم چون این طوری هم بهم استرس وارد میشه و هم ناراحتم میکنه و ...


نه ببنید ..شما الان 23 سالتون هست..شما میتونید خودتون رو جای هر دختری که زیر سن 23 هست بزارید چون این دوران رو گذروندید.. وهمه ی ادما به همین نسبت..ولی نمیتونید که خودتون رو بزارید جای یه دختر 25 ساله و بدونید اون واقعا چه نیازهایی توی این سن میتونه داشته باشه (در حالت طبیعی وعرفش رو میگم بماند یه عده نسبت به سن شناسنامه ای کمی جلوتر یا عقب تر هستند معمولیش رو در نظر بگرید)... الان شما این طوری فکر می کنید که اول خودمو اصلاح کنم (بماند که چیزایی که گفتید به نظر من بد نیست و ایده ال گرایی شما رو نشون میده..البته خوبه میل شما به رشد و تغییر و فوق العاده هستش داشتن چنین روحیه ای ولی نه این که بگید مثلا استپ ازدواج) بعدش بعد دو سال به ازدواج فکر کنم.. شاید دو سال بعد گیریم شما به صد در صد تغیییرات مد نظر الانتون رسیدید یعنی با خطای صفر (هشتاد درصد هم نه) بعدش توی اون سن هم ازدواج می کنید انشالله بعدش میبنید ای دل غافل چقدر ازدواج خوب بود چقدر به رشد شما کمک کرد اصلا میبنید یه دنیا جدیدی براتون باز میشه که الان اصلا فکرش رو هم نمی کردید و مثلا اون موقع میگید ای بابا ای کاش زودتر ازدواج کرده بودم اگه میدونستم این قدر هم برام توی تغییرات مفید بود هم سایر چیز ها و..
نمی دونم یه خانمی 21 ساله دیروز تاپیک زدند که میخوان برای ارشد بخونند رشته ی مهندسی پزشکی یه دانشگاه تاپ بودند و.. ولی خانواده ی ایشون مثل شما میگند ازدواج و.. من نظرم برای ایشون این بود به ادامه ی تحصیلشون توی همون دانشگاه خودشون فکر کنند که دلایلش رو توی تاپیک خودشون گفتم..ولی برای شما اینو نمیگم چون دلایل شما واقعا به نظرم چه بسا ازدواج کنید تسریع هم بشه روند تغییراتتون.
به هر حال منظور من این نبود به خودتون فرصت میدید تا ایراداتی که به رعم خود دارید رو اصلاح کنید اشتباست که در پاراگراف بالا توضیح دادم.


در نهایت بگم به نظرم با مامانتون صحبت کنید.بزارید خواستگار خوب بیاد خونتون.هم میشه تجربه و توی این گیر ودار اومدیم یه کسی هم اومد که واقعا عالی بود و هدیه ای بود از طرف خدا.پس چرا در رو به روی خودتون می بندید.تعارف که نداریم الان طوری نیست که هر روز بخواد برای یه دختر خواستگار بیاد و .. اگه شما واقعا این قدر خاطر خواه دارید و.. یه طوری هستید تا یه جکعی شما رو میبینند سریع میگن دختر خوبی هست و. اینو قدر بدونید خدایی ناکرده باعث نشه این فرصت بشه یه تهدید و فکر کنید بله دیگه من همیشه برام هست و.. (البته باز نه این که از ترس نیومدن خواستگار در سال های بعد الان عجله کنید) دارم کلی میگم..میگم قدر بدونید...
انشالله هر تصمصیم میگیرید به صلاحتون باشه.