وقتی عزت نفس از بین رفته چطوری میشه درستش کرد؟

سلام.
گمان کنم همه ی حماقت های من و همه ی مشکلاتم بخاطر از بین رفتن عزت نفسم باشه.
یه جورایی حتی حال و حوصله ی احترام گذاشتن به خودمو هم ندارم.
البته قبلاها اصلا اینطور نبودم. یعنی تا بیست و چهارسالگی. ولی در این چندسال اخیر کلا خودمو کنار گذاشتم.
شاید دلیلش تمام آزارها و کنترلگری ها و محدودیت ها و بخصوص تحقیر ها و مقایسه هایی بود که میشدم. تا جایی این تمسخر و تحقیر و مقایسه ها برام دردناک بود و هر کاری میکردم و هرچقدر سعی در بزرگ میکردم بی فایده بود که من هم شروع کردم به کارهایی که باعث تحقیر خودم بشه تا به تحقیر شدن هم عادت کنم و درد نکشم. به خودم گفتم آره من لایق تحقیرم و خودم هم کم کم شروع کردم به کارهای احمقانه و خودم هم خودم رو به همراه دیگران مسخره کردم و تحقیر کردم.

یه دلیل دیگش هم شاید این بود که برای کسب احترام و اعتبار و دوست داشته شدن نزد خانواده ام همیشه خودمو مجبور میکردم روی خواسته های خودم پا بذارم و اونی باشم که اونا میخوان. همیشه وحشت داشتم که نکنه در نظر بخصوص بابا بشکنم.که با اولین اشتباه عمرم مامان صاف رفت جلو چشم خودم و در حضور خودم همه رو گذاشت کف دست بابا و منو در نظر بابا شکست.و برای من خیلیدردناک بود. چون تنها کسی که شاید قبولم داشت بابا بود.
همیشه از اشتباه میترسیدم. خجالتی بودم. قدرت بیان خواسته هامو نداشتم. همیشه نیازها و خواسته هامو در خودم خفه کردم تا نکنه اعتبارم رو از دست بدم. نکنه دیگه دوستم نداشته باشند. حتی در برابر خدا هم همین حال رو داشتم. که نکنه اگه چیزی بخوام که اون نخواد دیگه دوستم نداشته باشه.

یه دلیل دیگشم شاید عدم رشد کامل در دوران بلوغ بود. اینکه ظاهرم شبیه آدم بزرگها نشد. اینکه شاید بخاطر ظرافت ظاهرم هیچکس هم آدم بزرگ حسابم نمیکرد.
من تلاش میکردم. خیلی تلاش میکردم که نشان بدم منم بزرگ شده ام.من هم شخصیت دارم. من هم به اندازه ی سن شناسنامه ام مثل تمام هم سن و سالهام اعتبار و احترام و استقلال و رسمیت و حق تصمیم گیری و نظر دادن و ....دارم. اما بی فایده بود.

منم وقتی دیدم که نمیتونم دیگران رو به نفع خودم تغییر بدم و هم اینکه با تمام تلاشم برای بزرگ بودن باز هم هرگز جدی گرفته نمیشم خودمو مجبور دیدم برای وفق دادن خودم با شرایطم رفتار اونها رو بپذیرم و دیگه ازش درد نکشم. منم خودمو بزنم به بچگی تا رفتار اونها برام قابل تحمل بشه و درد نکشم. حتی یادم هست که اوایل عمدا کار احمقانه میکردم تا تحقیرم کنند و بعد خودمو مجبور میکردم احساس آرامش کنم و بپذیرم تحقیر شدن طبیعیه و باید با رضایت پذیرفتش.

خب گمان کنم بعد ازسه سال دیگه کاملا عزت نفسم ازبین رفته. یعنی نه خودمو دوست دارم نه برای دوست داشته شدن تلاشی دارم. نه از حتی خطر میترسم. نه از بیماری و درد میترسم. نه برای خودم مهمم. نه حتی دیگه ادب و آداب و رسوم حالیم میشه. نه هدف و برنامه ای دارم. نه مرزی قایلم. نه هیچ چیز دیگه.
گاهی میخوام درستش کنم. ولی نمیتونم. و خیلی هم زود اصلا فکر درست کردنش از ذهنم میره و باز وارد همون احمق بازی ها میشم.

عزت نفس قابل بازیابیه؟

- - - Updated - - -

اخیرا خواستم با کلاس زبن و سر کار رفتن ترمیم کنم ولی نشد.
مثلا کلاس زبنو رفتم. با اینکه خیلی رفت و /آمدش سخت بود.ولی آخرش نرفتم امتحان پایات ترمو بدم.بی دلیل. فقط چون برای خودم ارزشی قایل نیستم. چون به خودم میگم برو بابا تو بی ارزشی و با این چیزا هم ارزشمند نمیشی.
سرکار هم اولاش خیلی خوب بودم. ولی اخیرا خیلی بی برنامه و بی نظم هستم و حال و حوصلشو ندارم.

سلام پو جان منم همیشه دنبال تایید دیگرانم و این داستان ادامه داره ...مخصوصا تایید بابام تاپیک های من رو بخون همیشه از بابام کشیدم .ولی نباید همش هم تقصیره اطرافیان بندازی. چون خیلی ها بودن از خوبیم تعریف کردن اما من نشنیدم و یادم رفته ....باید یجوری خودت این نیاز به تایید شدن رو خودت برطرف کنی اعتماد به نفس هم به مرور زمان از دست میره و دیگه ته میکشه ولی برای بدست آوردنش باید تلاش کنی و صبور باشی . خب جانم تو که تلاشتو کردی همین که رفتی کلاس ثبت نام کردی یعنی برا خودت ارزش قایل شدی من حتی میترسم کلاس زبان برم میخوام خودم تو خونه با خودم کار کنم . سرکار هم که میری خیلی خوبه مگه برای با ارزش بودن و مفید بودن باید چه کار خارق العاده ای انجام داد ؟!

سلام
منم درگیر مشکلی که شما داری هستم البته با شدت خیلی بیشتر و عمیق تر از شما.پس کاملا شما رو درک میکنم. برای همین دوست خوبم اومدم با یه دید دیگه ای از مشکل مشترکمون با تو همدردی کنم.

نمیخوام بگم به خاطر دیدن آدمی دیگه با مشکلی مثل مشکل خودم خوشحال شدم نه چون این مشکل هیچ چیز دوست داشتنی نداره و بی تعارف سر تا پا کثافته و در واقع یه مردن تدریجیه.
همونطور که گفتم یه مردن تدریجیه . تو و من کم کم داریم میمیریم اما هنوز نمردیم منظورم اینه که کار از کار نگذشته تا وقتی یک آدم زنده اس همه چیز توی دست خودشه.


بیا یه روز عادی زندگی خودمون رو در نظر بگیریم صبح چشمامونو باز میکنیم و از خواب پا میشیم ناراحت از بی لیاقتی ناراحت از نداشته ها ناراحت از تحقیرا حسرت جایگاه دیگران حسرت موفقیت دیگران خجالت و و و و... ساعت 12 شبه و میریم میخوابیم.من و تو از زندگی اینو داریم میبینیم.


حالا بیا از نگاه دیگه ببینیم خیلی طولانی نمیگم فقط این تیکه رو ببین صبح آفتاب طلوع میکنه اولین اشعه ی خورشید به چشمای تو میخوره تو یه مغز داری که هورمون ملاتونین رو تمام شب ترشح کرده با اولین اشعه خورشید ترشحش قطع میشه و کم کم سطح فعالیت سلول های مغزیت تغییر میکنه و کلی واکنش تو بدنت رخ میده و میلیون ها اتفاق می افته و تو بالاخره ساعت 11 صبح چشماتو باز میکنی با کلی حس تحقیر آیا تو تمام دیشب رو خواب بودی یا نه... بیداربودی.قلبت بیدار بود ریه هات کار میکرد کبدت کلیه هات و .... فکر کن اگه قلبت تحقیر و بی حرکتی رو قبول کنه...


حالا بیا بقیه روز رو ببینیم بلند میشی شروع میکنی به قدم برداشتن توجه کن قدم برداشتن .... چرا ما میتونیم راه بریم...خوب ساده اس فیزیک و قانون سوم نیوتن میگه به خاطر اصطکاکه حالا این اصطکاک از کجا میاد خوب معلومه به خاطر جاذبه زمینه جالبه اگه ماه دور زمین نمیچرخید زمین نبود یکی از دلایل پیش پا افتاد اش که همه بلدن اینه که خوب اونوقت ما روی مداری که الان داریم دور خورشید میچرخیم نبودیم خوب پس اونموقع نبودیم و خوب البته از بحث اصلی دور نشیم که نه تنها خورشید و ماه بلکه کل منظومه ی شمسی با اون عظمت دست به دست هم دادن تا ما صبح یه قدم از قدم برداریم و با تغییر خیلی جزئی از این اجزا دیگه بشری وجود نخواهد داشت.


البته اینا که مهم نیس بیا بقیه روز رو ببینیم میری آشپزخونه شیر آب رو باز میکنی تا یه لیوان آب بخوری خوب که چی آبه دیگه...حالا این آب از کجا اومده؟ معلومه این چه بحثیه حالا مگه چقدر ارزش داره یه لیوان آب که بخوایم سرش بحث کنیم؟سر ماه کل پول آب میاد نهایت 20 هزار تومن دیگه اما خرج واقعی این یه لیوان آب چقدره ؟چی فکر میکنی ؟ من حتی نمیتونم بگم چقدر یه میلیلیارد ده میلیارد n تریلیارد شایدم بیشتر... چه جوری حساب میکنم؟ همون جور که داری میبینی این آب از یک شیر آب و لوله ی متصل به اون میاد و تصفیه شده هم هست با بقیه ی مواردم کاری نداریم (زیرسازی- روسازی- لوله کشی جاده و ...) حالا همین شیر آب از یه کارخونه میاد که صاحبش بابتش چند میلیارد هزینه گذاشته لوله آب از یه کارخونه ی دیگه میاد. میلیاردی واسه ساختن تصویه خونه خرج شده سدی که آب پشت اون ذخیره بوده شاید کارون باشه همونی که بابت ساختنش n تا از بهترین مهندسای این مملکت جون دادن و مردن و فیلمشو من دیدم فاجعه بود... دیدنش ممنوعه و کلا فیلماشو معدوم نمودن تا من و تو نفهمیم بابت این آب چه هزینه هایی شده و چه جوونایی مردن. به هر حال اگه آدمایی که پول خرج کردن و جون دادن واسه این یه لیوان آب حس تحقیر داشتن و حرکت نمیکردن مگه چی میشد....


دیگه نمیخوام بحثو به جای باریک بکشونم مثلا همون غذایی که با خوردن من و تو به هدر میره میتونست یه گشنه با توانایی های انیشتین تو سومالی رو از مرگ نجات بده یا اکسیژنی که من و تو داریم بیخودی هدر میدیم همین الان یه دانشمند تو ایستگاه فضایی احتیاج داره یا به خاطر یه دختر به درد نخور مث من که احیانا بهش میگن ناموس سر یه سرباز تو مرزای خودمون توسط گروه های تروریستی بریده میشه تا من بتونم با خیال راحت حس تحقیرمو داشته باشم.

حالا بگذریم...
کافیه دیگه نه؟...من که سرم گیج رفت... ولش کن بریم نتیجه گیری داستان:

من نتیجه میگیرم که چقدر حقیرم و همه منو تحقیر میکنن و هیچ کس منو دوست نداره و حتی خودم خودم رو تحقیر میکنم....پس دیگه کار نمیکنم....


دوست عزیزم قصد من به هیچ عنوان نصیحت شما نبود بلکه فقط و فقط یادآوری به خودم بود امیدوارم بدونی منم مثل تو ام و اونقدر سرزنش شدم که دیگه جایی برای شنیدن سرزنش و احیانا نصیحت چیزایی که خودم میدونم ندارم...

سلام
من میدونم جام بالاتر از اینهاست.
میدونم.
من خیلی استعدادها داشته ام.
همیشه در دوران تحصیلم بهتر از همه بوده ام. در فایمل و خانواده یه حساب دیگه روم میشد.
اما از سال 85 همه چیز به هم ریخت.
من تایید بقیه رو نمیخوماستم. من بلد بودم درست زندگی کنم. اما از اون سال همه چی خراب شد....و به دنبالش افسردیگ شدید و اضطراب و عقب افتادنم از همه...کم کم فاصله گرفتنم از خودم...کم کم فکر اینکه من ناتوانم. من از پس هیچی برنمیام... و کم کم قبول اینکه من بدم...من به در نخورم....و کم کم خراب کردن خودم در نظر خودم و دیگران....

ولی نمیدونم....نمیدونم چطوری درستش کنم. حس میکنم دیگه درست بشو نیست. و همین هم باعث میشه وقتی یه تصمیم میگیرم زود رهاش کنم و باز برم توی همون چاه...
نمیدونم چکار کنم...

سلام

نقل قول:

---

حس میکنم دیگه درست بشو نیست

---

دوست عزیزم ما یک انسان هستیم و توانایی های فوق العاده ای داریم. یکی از علت هایی که ما رنج میبریم اینه که نمیدونیم واقعا چی هستیم و چه توانایی هایی داریم. من فکر میکنم اگه من یک گیاه بودم مطمئن باش مانند همه ی گیاهان دیگه رشد کرده بودم و در این سن نهایت توانایی ها و زیبایی های خودم رو به دنیا نشون داده بودم. مطمئن باش برای یک گیاه چیزی به اسم عدم اعتماد به نفس وجود نداره که بخواد خودش رو عقب بکشه.


اما من و شما انسان هستیم. مغز عضوی پیچیده توی بدن ماست. مغز ما برای اینکه بتونیم از پس مشکلات بر بیایم یک سری سلاح هایی داره با اسم مکانیزم های دفاعی. این مکانیزم ها زمانی که مغز تشخیص بده فعال میشن و تنها و تنها یک راه برای خاموش کردن اونها وجود داره. این مکانیزم ها گاهی درست و گاهی اشتباهی فعال میشن.


مثالی براتون میزنم. کودکی رو در نظر بگیرید . به عنوان یه آدم بزرگ کودک رو چی میبینیم؟ یک موجود ضعیف با دست و پای کوچیک که خیلی راحت میشه از بین بره و هیچ چیز نداره نه توانی برای دفاع از خودش نه زور بازویی و نه هیچ چیز دیگه ای ... اما فکر میکنید اون کودک اون بچه ی ضعیف خودش رو چی میبینه؟


فکر میکنید خودش رو چقدر پر زور میبینه که با مشت های گره کرده میاد و پدرش یا مادرش رو میزنه !!!با تمام توانش این کار رو میکنه . این بچه ی ضعیف دستاشو پشتش میزاره تو پیاده رو با اون قد کوچیکش با اون هیکل نحیفش بین تمام آدم بزرگا با سری افراشته و با قدرت قدم برمیداره... (یک پسر بچه ی تپل و شیطون رو در نظر بگیرید.)


اما شما به عنوان یک انسان بالغ با توانایی های فوق العاده زیاد و واقعا و واقعا زیاد داری این رو میگی و اعتراف میکنی من از این کودک ضعیف ترم؟


خانم عزیز نه تنها اون کودک ضعیفه بلکه شما هم ضعیفی...اصلا همه ی انسان ها ضعیفن. اما سوال اصلی اینجاست که چرا باید اون بچه با وجود نداشتن توانایی خودش رو توانمند بدونه و شما با داشتن قدرتی فوق العاده و توانایی زیاد خودت رو ناتوان ؟


سوالی که عمو پورنگ از بچه ها میپرسه چیه؟ میگه کی از همه قشنگ تره کی از همه زرنگ تره و بچه ها دار میزنن من من من من.


چقدر جالبه جواب این سوال برای من و شما کلمه ی تو تو تو تو هست.


ببین چه جوری داریم از پیچیده گی مغز فوق العاده مون به ضرر خودمون استفاده می کنیم؟ آیا این انصافه که خودمون رو با این همه خوبی نادیده بگیریم؟ و به جای واژه ی من بگیم تو؟


خلاصه میکنم بچه ها از مکانیزم دفاعی خود را برتر دیدن - خود را قادر مطلق دیدن و انکار به صورت فوق العاده و به جا استفاده میکنن.


عزیزم من حرفی رو میزنم که صد در صد بهش ایمان دارم و اون اینه شما همون دختر با استعداد و با اعتماد به نفس سابقی فقط در حال حاضر اون ها رو نمیبینی.


شما هم بشین و با خودت خلوت کن و فکر کن ببین واقعا چی شد و چرا داری این بلا رو سر خودت میاری؟ چه چیزی رو به مغزت تحمیل کردی که این جوری داره جوابتو میده؟ مغزی که با تمام وجود عاشق توء و فقط و فقط میخواد از تو دفاع کنه و میخواد نفس بکشی و به بهترین نحو زندگی کنی چرا داره زندگیتو خراب میکنه؟ چه دلیلی برای این عملکرد مغز تو وجود داره که همش داره ضعف هاتو برات جلوه میده و هر از چند گاهی بهت میگه آره تو دختری هستی که تو گذشته استعداد داشتی و الان نداری؟

باسلام و احترام:72:

هفته پیش داشتم به این فکر می کردم که چطور عزت نفسم رو بالاتر ببرم قبلا یه کتاب خونده بودم ولی با وجود شهرت نویسندش اصلا برام جالب نبود گفتم شاید بد ترجمه شده خلاصه رفتم آمازون دیدم کتابای عزت نفس، اکثرا نمره منفی هم گرفتن تا اینکه شانسی تو یکی از کامنت ها دیدم یه نفر اسم یه نویسنده رو گذاشته گشتم دیدم یه کتاب داره که خیلی از خواننده هاش نمره بالا بهش دادن، لینکش پایینه
the self-esteem workbook
چون حوصله نداشتم پی دی اف بخونم سرچ کردم فهمیدم این کتاب به فارسی ترجمه شده به وسیله انتشارات روان


عزت نفس راهنمای عملی، خلاصه من تا الان 70 صفحش رو خوندم و می تونم بگم یکی از اینفورمتیوترین(فارسیش رو نمیدونم!) و کاربردی ترین کتاب هایی که تا الان خوندم، حتما حتما بخر و بخونش

به قول یکی از خواننده های کتاب " اگه میخای عزت نفست رو بدون مراجعه به روانپزشک افزایش بدی این کتاب خیلی واست مفیده "

موفق باشی

نویسنده کتاب را هم نیاز هست معرفی کنید تا مراجع بتواند تهیه کند ضمن اینکه کتابهای مفید اینچنینی و مورد تأیید را در تاپیک مخصوص معرفی کتاب هم معرفی کنید یا اگر می توانید مطالبی از آنرا تایپ و در اختیار دوستان طی یک تاپیک قرار دهید


با تشکر

باسلام و احترام

نقل قول:

---

نویسنده کتاب را هم نیاز هست معرفی کنید تا مراجع بتواند تهیه کند

---

من لینک که کتاب (چه زبان اصلی و چه ترجمه) رو تو پستم قرار دادم، برای اینکه شبه ای نمونه؛ گلن اسکیرالدی

نقل قول:

---

گر می توانید مطالبی از آنرا تایپ و در اختیار دوستان طی یک تاپیک قرار دهید

---

متاسفانه به علت مشغله زیاد و چشم درد (از همه التماس دعا دارم) نمی تونم زیاد تایپ کنم، و اگه امکانش هست از یکی از اعضا که این کتاب رو خونده یا میخاد بخونه تقاضا دارم یه تاپیک بزنه من از روی یادداشت هایی که دارم و تا حدی که وسعم می رسه سعی می کنم اطلاع رسانی کنم.

نقل قول:

---

ضمن اینکه کتابهای مفید اینچنینی و مورد تأیید را در تاپیک مخصوص معرفی کتاب هم معرفی کنید

---

من اون تاپیک رو خوندمرو خوندم ولی دقیقا معلوم نیست که کتاب هایی که باید معرفی کنید باید مربوط به کدوم حیطه باشند.

باسپاس

سلام مجدد.
این چند روز اخیر خیلی حالم بهتره.
وقتی فکر میکنم میبینم نسبت به پارسال این مموقع خیلی بهترم.
نسبت به مثلا ۳_۴ سال پیش که خیلی خیلی خیلی بهترم. یعنی اصلا قابل مقایسه نیست.همشو هم مدیون شمادوستان و کارشناسان همدردی

- - - Updated - - -

هستم.
اون کتاب افزایش عزت نفسی که معرفی کردید نمیدونم چرا لینکش برای من فعال نبود.
در اولین فرصت میخونمش.ممنون.
حاجلوی عزیز...تو چه رشته ای خوندی؟
اگهبتونی یه کار پیدا کنی خیلی برات خوبه.

سلام pooh
واقعا خیلی خوشحالم که خوبی.

من عمران خوندم. آره خیلی برام خوب میشه ولی باور کن اصلا نمیتونم شبا که نمیتونم بخوابم و روزا هم اصولا یه 7 یا 8 ساعت میخوابم یه روزم رکورد زدم کل شبانه روز 30 دقیقه خوابیدم .

الان حسابی خودمو با کتاب خوندن و اینترنت سرگرم کردم . کتابهای روانشناسی زیاد میخونم آهنگ زیاد گوش میدم. نمیدونم دارم اشتباه میکنم یا نه ولی فک کنم دارم زیادی به خودم گیر میدم.
یه چیزایی رو واسه خودم اثبات کردمو دلیل علمی براش پیدا کرم یکم خیالم راحت تر شده. مثلا اینکه چرا هی ناراحتی هام میاد جلو چشام ولی خوشی هام یادم نمیاد یا چرا خودمو کم میبینمو اینا ولی خوب کامل برام حل نشده هنوز ناراحتم.

راستی منم خیلی بهترم از دو سه هفته پیشم. واقعا کارم صب تا شب گریه بود الان نه خیلی آرومم.
خانواده امم که رو اعصابن واقعا. ولی خوب خدا رو شکر حداقل الان کسی به اون صورت مریض نیست.

واقعا هم هیچ دلیلی برای خجالت کشیدن از کسی پیدا نکردم نمیدونم برا چی اینجوری میشم. خجالت نداره که!!!!

اعتماد به نفس ندارم دیگه یعنی کمه عزت نفسمم که صفره. ولی خوب شما عزت نفس داری و اعتماد به نفستم کم نیست. خیلی خوبه که خجالتی نیستی و مشخصه دختر قوی هستی و خیلی هم با استعدادی.
اینو باور کن زندگی تو و حتی شخصیت تو واسه خیلی ها آرزو هستشا خودت نمیفهمی ولی من میفهمم . پس از روزای زندگیت نهایت لذتو ببر.

سلام
حاجلوی عزیز...
خانم مهندس....بابا رشته به این خوبی و با کلاسی.... مردم کارم هم که گیرشون نیاد با اسم رشتشون کلی کلاس میذارن..تو چرا خودتو تحویل نمیگیری؟
میگماا...نمیتونی ارشد بخونی؟ اگه بخونی عالی میشه.رشتت برای ایران واقعا عالیه...جدی میگم...قدر خودتو بدون...
به نظر من زیاد خودتو درگیر کتابهای روانشناسی نکن. فقط به همون چیزایی که تا حالا فهمیدی عمل کن. چون به نظرم روحیه ات شبیه به من باشه. منم خیلی کتاب رونشناسی میخوندم ولی باعث میشد بیشتر دنبال مشکل و یراد توی خودم بگردم.
این آرامشی هم که همدردی و محیط مجازی میده اولاش خوبه. بعد خدایی نکرده مثل پارسال من معتاد میشی به اینجا. به نظر من برو توی زندگی واقعی. بین آدما...
اصلا سعی کن تنها نباشی. خودتو مجبود کن در هر شرایطی هستی توی جمع و با ارتباط با مردم باشی.

سلام
وااااای مرسی.:72: چه با کلاسم من:311: :311:

ارشد بدون کنکور قبول میشدم نرفتم یعنی اصلا خبر ندارم ثبت نامش تا کی بود شروع شد یا تموم شد اصلا چی شد قضیه.... چون تصمیم دارم کنکور بدم اینجوری برام بهتره.

به اینترنت که معتاد شدم رفته واقعا نمیتونم ترک کنم. سه ساله گرفتارشم. صب به امید اینترنت از خواب پامیشم شبم لپ تابم تو بغل میخوابم. اصلا نمیتونم خودمو کنترل کنم.:54:


از لحاظ روانشناسی هم با مطالعاتم به جاهای خوبی رسیدم اونم اینه که مشکل من فقط و فقط اینه که شخصیت حمایت گر دارم یعنی اینجوری بزرگ شدم چون همیشه از خانواده ام حمایت کردم به خودم زیاد توجه نکردم اگه قرار باشه واسه کسی از اعضای خوانواده ام اتفاقی بیفته حتی اگه قطع نخاع باشمم پا میشم ولی برای خودم انرژی ندارم یه لقمه غذا بخورم. :162:

میدونی یه جورایی از بچه گی مادر بودم دیگه. مثل یه مادر مسئولیت زیادی داشتم همه ی اطرافیانم رو دوست داشتم هر چند دلخور میشدم ازشون ولی بازم دست از کمک کردن بهشون بر نمیداشتم.

نوشته من به جای مهندس شدن باید تو شغلی بودم که از مردم حمایت میکردم. مثلا پزشک یا پرستار میشدم. ولی خوب نشدم هر چند برا شخصیتم مناسبه ولی خدا رو شکر میکنم که مهندسی خوندم میدونی وقتی حتی فکرشو میکنم مثلا من یه روانشناس بودم مو به تنم سیخ میشه چقدر مسئولیت سنگینی داره . من اشک تو چشم یکی ببینم قلبم درد میکنه چه برسه به اینکه هر روز درگیر این بشم که نکنه من اشتباه کردم . مطمئنم هیچ وقت عادت نمیکردم و هر چقدرم بهم پول میدادن اگه یکی به خاطر کم کاری من اتفاقی براش می افتاد داغون میشدم.

به هر حال خدا رو صد هزار مرتبه شکر.

راه حل مشکلمم روشنه باید به خودم توجه کنم و خودم رو ارزشمند بدونم و برای خودم کار کنم. هر چند سخته ولی باید مادر خودم باشم.

خودم رو مثل یه مادر نوازش بدم و کلا برا کسی که مادر نداره یا مادر خوبی نداره میگن باید مادر خودش باشه. اون حرفایی که دوست داشت مادرش بهش بزنه رو به خودش بگه و خودشو بغل کنه و نوازش کنه و خودشو اینجوری آروم کنه یه مدت بعد حالش کم کم خوب میشه مغزه دیگه واقعا فوق العاده اس .

فعلا که قسم چهل روزه خوردم هر روز کارهایی رو که دوست ندارم و باید اون روز انجام بدم رو اول انجام بدم هر وقت اونا تموم شد بعد برم سراغ کاری که بهش علاقه دارم... ولی لامصب مثل جون کندنه دیگه هی یه چیزی تو درونم نمیذاره !!!!!

پست اول این تایپیکت رو که خوندم اولش فکر کردم خودم نوشتم !!! به خدا راست میگم جا خوردم واقعا خیلی خوب منو توصیف کردی البته تو خودتو گفتی ولی حرف دل منو زدی.

من از تجربیات تو استفاده میکنم دیگه به خودم گیر نمیدمو بیخیال میشم راست میگیث همینایی که خوندم بسه.

ولی کلا از خودم خوشم اومده فکر میکردم احساسام کارام همشون احمقانه اس فکر میکردم لیاقت تحقیر و سرزنش رو دارم اما از وقتی فهمیدم همش دلیل علمی داره خیلی از خودم خوشم اومد به خدا راست میگم . چقدر قلبمو مغزم به هم مستقیم وصلن. خیلی خوبه دختر ساده ای ام ،دو رو نیستم، نامرد نیستم. قلبم پاکه .

کی گفته من باید شبیه یکی دیگه باشم که اونموقع به خودم بگم خوب؟ کی گفته وقتی از یکی بالاتر رفتم باید خوشحال باشم؟ کی میتونه مثل من از خوشبختی و خوشحالی دیگران لذت ببره؟ اشتباهای من فقط مخصوص خودمه هیچکی عمرا نمیتونه مثل من باشه.

کلا زیادی دارم واسه خودم نوشابه باز میکنم ولی به عنوان یک انسان هر وقت دوست داشتم خوشحال میشم هر وقت دوست داشتم ناراحت میشم هر وقتم عشقم کشید خجالت میکشم. هر ساعتی از روز خواستم گریه میکنم. هر چی دوست داشتم میپوشم هر جا هم دوست داشتم میرم دوست دارم کار احمقانه انجام بدم ببینم کی میخواد به من بگه مسخره.
اصلا هر کی هر چی دلش بخواد بگه ببینم کی میخواد جلوی زندگی منو بگیره.

تو هم خوشحال باشو به خودت افتخار کن. نترس لیاقت بهترینا رو داری. زندگی خیلی سخته ولی بعضی از سختیترین روزا بهترین روزای آدمن.

سلام
امیدوارم حال همگی خوب باشه. دلم براتون تنگ شده بود.
این مدت اتفاقات زیادی افتاد.
شاید بیشترش بد بود.
خواهرم ام اس گرفته. با دو تا بچه. هشت ساله و نه ماهه.
چندوقت پیش یکی از دوستان صمیمی دوران دبیرستانمو دیدم.
پارسال طلاق گرفته بود.
یکی از هم اتاقی های دوران دانشگاهم بعد از دو سال داره طلاق میگیره.
یکی دیگه از هم اتاقی هامم جدیدا ها حرفایی میزنه که شبیه حال های منفی خودمه.
اون یکی خواهرم هم ظاهرا با شوهرش مشکل داره و از جدایی حرف میزنه.
خیلی از دوستام هستن که ازدواج نکرده اند. کار هم گیرشون نیومده.
بعضی هاشون هم کار میکنند.
بعضی هم ادامه تحصیل داده اند.
توی فامیل هم من زیاد خبر از مشکلات شخصیشون ندارم. ولی لابد همه درگیری هایی برای زندگیشون دارن.
.
...
هر کی یه جوری درگیره.
خیلی ها شرایطشون مثل منه.
شاید شرایط من هم خیلی غیرعادی نیست.
از وقتی این چیزا رو دیده ام بهتر میفهمم زندگی من هم یک زندگی عادی.
اشتباه فکر میکردم که اوضاع زندگیم خیلی افتضاحه.
حتی کسانی هم که من به حالشون حسرت میخورم و فکر میکنم چقدر خوشبختن و دارن شاد شاد زندگی میکنند هم معلوم نیست چه مشکلاتی در خودشون دارن.
برام شرایطم قابل قبول تر شده. و راحت ترم.
گرچه گاهی فکر خودکشی هنوز به سرم میزنه.

ولی خب زندگی ام خیلی هم بد نیست....

مشکل از لوس بودنم و همون کمالگرا بودنم بود.

عیب نداره.
هرچه هست باز هم خدا رو شکر که بدتر از این نیست...

در کل فکر کنم بهترم...

احساس تنهایی طبیعیه؟

راستی کم شدن احساسات و هیجانات و حس نکردن شادی و غمی از ته دل در سن 27 سالگی طبیعیه و همه اینطورین؟

نه غم واسه هیچ سنی طبیعی نیست
چون طبیعت هر انسان ارامش همراه با شادیه
خویشتن دوستی رو سرچ کن کم کم روش کار کن
موفق باشی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط تیام

ولی کلا از خودم خوشم اومده فکر میکردم احساسام کارام همشون احمقانه اس فکر میکردم لیاقت تحقیر و سرزنش رو دارم اما از وقتی فهمیدم همش دلیل علمی داره خیلی از خودم خوشم اومد به خدا راست میگم .

---

سلام تیام عزیز

میشه به من هم بگی این احساس خودکم بینی چه دلیل علمی داره؟ چون من هم دچارش هستم شاید تو روحیه من هم اثر بذاره. من هم هزار راه رفتم اما هنوز این احساس از درونم بیرون نرفته.