ادامه زندگی بعد طلاق

با سلام خدمت دوستان در این تالار :72::72::72:

من الان 32 سالمه و 10 سال پیش با همسرم که هم سن هم یودیم عقدکردیم اون موقع هردومون دانشجو بودیم و بعد از گذراندن مشکلات مالی و... و اتمام درسم در سال 85 ازدواج کردیم و در همان سال ایشان ارشد قبول شدن و من بادار شدم ایشان به تهران رفت و آمد میکرد و من در شهرستان خانه داری و بچه داری میکردم به امید روزی که ایشان تحصیلاتش تموم بشه و من هم ادامه تحصیل بدهم و هم مشکلات مالی و ... تموم بشه ولی انگار خیالی بیش نبود!
با گذشت زمان متوجه شدم که همسرم رفتارش تعقیر کرده دیگه انگار دوسم نداشت و تحویلم نمیگرفت دیر به دیر به خونه میومد دیگه انگار براش مهم نبودم هرچند ما مشکلات زیادی از قبیل دخالت خانواده همسرم در زندگی مشکلات مالی رعایت نکردن بهداشت فردی همسرم و ... داشیم ولی خب به امید روزای خوش تحمل میکردم تا اینه یه شب اتفاقی از اس ام اساش متوجه شدم که دوست دختر داره و بهش قول ازدواج داده و بهش گفته من دارم از زنم جدا میشم و دادم مراحل قانونیو طی میکنم!!!!
اون موقع دخترم 6 ماهه بودبا علنی شدن این موضوع کار بالا گرفت و اختلافمون بیشتر شد با گذشت دو سال و کشمکشهای فراوان و اصرار ایشان به جدایی با بخشیدن کل حق و حقوقم که آرزوش بود ما از هم جدا شدیم و قرار شد دخترمو که دو سالو نیم تنها بزرگ کرده بودم آخر هفته ها ملاقات کنم چون شرایط نگهداری از قبیل مسکن و منبع درآمد نداشتم پدرمم در سن 6 سالگی از دست داده بودم و باید با مادرم زندگی میکردم نتوانستم حضانتشو تا 7 سالگی داشته باشم ولی ایشان هم همینو میخواست و از فرصت استفاده کرد و چون میخواست ازدواج کنه و محل کارشم اونجا بود رفت یه شهر دیگه و اجازه دیدن دخترمو هم به من نداد.
الان حدود یک ساله که با یه خانمی از شهر خودمون ازدواج کرده و اون خانم 4 سال از خودش بزرگتره و یه دختر داره که دخترش مریض هم هست و کل هزینه های فرزندشو هم قبول کرده و مادرش اجازه دیدن فرزندشو به پدرش نمیده و با دو تا بچه که والد دیگه اجازه دیدن بچه رو نداره دارن زندگی میکنن!!!!

الان نزدیکه 4 سال از طلاقم میگذره ولی من هنوز نتونستم خاطرات اون زندگی و شوهرمو فراموش کنم در زمان حالم ولی در گذشته زندگی میکنم همش خاطرات رو مرور میکنم به حدی که تمرکزمو از دست دادم تو سن جونی فراموشی گرفتم حساس و پرخاشگر شدم احساس میکنم هیچکی دوسم نداره و لیاقت یه عشق واقعی و یه زندگی خوبو ندارم اعتمادمو نسبت به همه از دست دادم داغونم چندین بارم سعی کردم که دخترمو ببینم ولی موفق نشدم.
وقتی میبینم شوهرم انقدر تو زندگی با این خانم داره گذشت میکنه و میسازه دلم میخواد بمیرم آخه من چه مشکلی داشتم که شوهرم منو دوس نداشت بهم خیانت کرد و با بهانه های واهی طلاقم داد ولی برای این زندگیش با این همه مشکل داره این همه ایثار میکنه من از جوونیم و فرصتام از قبیل ادامه تحصیل و کار گذشتم به امید روزی که برام جبران کنه و الان نتیجه زحمتام که به بار نشسته یکی دیگه داره استفاده میکنه
نمیدونم چیکار کنم دوستدارم تعقیر کنم زندگی گذشتمو فراموش کنم و مثل بقیه آرامش داشته باشم دوس دارم دخترمو ببینم ولی خیلی میترسم که نتونم از پس مشکلات و درگیر شدن با پدرش بر بیام الان که دخترم 7 سالشه آیا پذیرش منو داره یا نه چطور میتونم با مشکلاتم کنار بیام چیکار کنم لطفا راهنماییم کنید.:303:

شما می روید و دادخواست می دهید که خواهان دیدار دخترتان هستید. دادگاه هم پدرش را ملزم به این کار می کند. دخترتان هم چرا نباید مادرش را قبول کند ؟
من نمی دانم شما از چه چیزی می ترسید. شما کارها را از طریق قانونی انجام میدهید. مگر قرار است با پدر بچه کشتی بگیرید که می ترسید. برو به بچه ات رسیدگی کن و مادرش باش. هیچ کس جای مادر را نمی گیرد.
عزیزم اگر در این چند سال مشکلات روحی دارید یک دلیل عمده اش این است که حس مادری تان ارضاء نشده است. دلیلش دوری فرزندتان است. شاید اول فکر می کردید این طوری شرایط آسانتری خواهید داشت. اما حالا می بینید که آرامش مادر در رسیدگی به فرزند است.
وقتی همسرت دادخواست طلاق داده بود چرا حق و حقوقت را بخشیدی ؟ مگر شما دادخواست داده بودی ؟
چرا دخترت را به او دادی ؟ خوب خانه مادرت می رفتی و سه نفری با هم زندگی می کردید. مثل خیلی های دیگر که مادر و دختر و مادربزرگ با هم زندگی می کنند. پدرش هم موظف بود خرجی دخترش را بدهد. شما هم با آرامشی که کنار فرزندتان داشتید به دنبال کار می رفتید.
علت همه اینها هراس و انفعال است. اما اینها وضعیت را بدتر می کند . پس نترس و مادر بچه ات باش. برو فرزندت را ببین و دادخواست بده.

می خواستم یه مدت پست نذارم ولی پست شما رو دیدم نتونستم جلو خودمو بگیرم

شما برین روانشناس مشاوره و اگه نیاز بود روانپزشک. که یه وقتی خدای نکرده افسرده نشده باشین. اونایی که طلاق می گیرن یه مدتی می رن روانشناس که روحیاتشون به هم نریزه زیاد. الانم عیبی نداره برین.

حقوقتونو بشناسین. حقوقتونو اگه قدرتشو ندارین که بگیرین (منم ندارم) حداقل می تونین در ارامش طلب کنین. حداقل بگین چه چیزایی حق شماست. از لحاظ قانونی هم در ارامش حقوقتونو طلب کنین.

اینو می خواستم بهتون بگم. اینکه شما از کجا می دونین شوهر سابقتون راضیه از همسر فعلیش؟ از کجا می دونین؟؟ شما توی زندگی اونا نیستین. خیلی سال پیشا یادمه یه خانم جوون بودن که خیلی هم خوش سیما و خوش قد و بالا بودن یعنی از ظاهر هیچ مشکلی نداشتن. ادم خوبی هم بودن. حالا جزییات رفتاری با شوهرشونو من نمی دونم. اما ادم خوبی بودن. ایشون بعد از یه مدت از شوهرشون جدا شدن از بس اذیت شدن. دو تا بچه کوچیک داشتن که شوهرشون اونا رو ازشون گرفته بود. شوهر سابق ایشون رفته بود با زنی ازدواج کرده بود که خودش یادم نیست چند تا بچه داشت. انقدر یادمه که جا واسه دو تا بچه های این خانم نبود. یکیشون اتاق نداشت. شوهر سابق می شه گفت تو فلاکت بود با زن دومی. دو تا بچه هاش هم بدتر از خودش. خرج و مخارجشون هم بالا. این خانم یه مدت که یادم نیست چقدر بود بیشتر از یه سال بود شایدم بیشتر از این گذشت. بعدش یه خواستگار پیدا شد که سنش البته خیلی زیاد بود برای ایشون. بیشتر از 20 سال ازشون بزرگتر بود. حتی بیشتر. واقعا یادم نیست. اما توی کانادا زندگی می کرد. این خانم ازدواج کرد رفت. بعد از مدتی خود شوهرش دیده بود ناراامه بهش گفته بود هر دو تا بچه هاشو بیاره. هی هم بهش می گفت صبور باشه محبت کنه و اینا تا بتونه دل همه رو به دست بیاره تا دو تا بچه رو از دست اونا بگیره بیاره پیش خودش. بهش می گفت با همه با همسر دومی با بچه های همسر دومی با همسر سابقش با هر کسی که مرتبط به دو تا بچه اش بود همش خوش رفتار باشه محبت کنه هی محبت کنه هدیه ببره خوب رفتار و صحبت کنه که یه وقت خدای نکرده کدورتی پیش نیاد در دل اونا! بهش می گفت فقط به این فکر کنه که می خواد بچه هاشو بیاره.
اون خانمم خیلی صبوری کرد تازه یادمه می گفتن بچه بزرگترش اصلا حاضر نبوده ببینه مادرشو تا یه مدت طولانی. انقدر که مادره می رفته مدرسه بچه هر بار از یه فاصله ای فقط یه کم نزدیک تر میشده به بچه. انقدر که این دو تا بچه هاش عذاب کشیده بودن توی اون خونه ی شلوغ واسه بزرگه غیر قابل ببخشش بود رفتن مادرش.
بالاخره دو تا دختراشو برد با خودش. حالشونم اخرین باری که خبر داشتم خوب بود.

چیزی که می خوام بهت بگم اینه که نترس. نگران نباش. فکر نکن تو عیبی داشتی. فکر نکن اون یکی بهتره. فکر نکن واقعا اونا راضین از زندگیشون. تو نمی دونی ممکنه باشن ممکنه هم نباشن. سعی کن خودتو قوی کنی. اگه نیاز داری کمک تخصصی بگیر اگه افسرده شدی برو از متخصص کمک بگیر. همه تلاشتو بکن که خودتو بهتر و بهتر کنی. هر چی گذشته گذشته. تو می توی یه مادر خوب مهربان و قوی باشی. نشین تو غصه. واسه خودت و بچه ات هر روز سعی کن شادتر و قدرتمندتر بشی. فکرم نکن تو مشکلی داری.

این بار که خواستی ازدواج کنی غصه ها نو بریز دور. از گذشته ات فقط درس بگیر.
اینم بدون که هیچی همونطوری که به نظر میاد نیست.
دنیا هم اساسش تغییره.
تو هم بهتر و بهتر شو.

امیدوارم خوشبخت شی.

خیلی قسمت های زندگیت شبیه منه.ولی من با هر سختی بچمو از خودم جدا نکردم.بچه مادر می خواد.برو سراغ دخترت.

با سلام خدمت دوستان در این تالار :72::72::72:

من الان 32 سالمه و 10 سال پیش با همسرم که هم سن هم یودیم عقدکردیم اون موقع هردومون دانشجو بودیم و بعد از گذراندن مشکلات مالی و... و اتمام درسم در سال 85 ازدواج کردیم و در همان سال ایشان ارشد قبول شدن و من بادار شدم ایشان به تهران رفت و آمد میکرد و من در شهرستان خانه داری و بچه داری میکردم به امید روزی که ایشان تحصیلاتش تموم بشه و من هم ادامه تحصیل بدهم و هم مشکلات مالی و ... تموم بشه ولی انگار خیالی بیش نبود!
با گذشت زمان متوجه شدم که همسرم رفتارش تعقیر کرده دیگه انگار دوسم نداشت و تحویلم نمیگرفت دیر به دیر به خونه میومد دیگه انگار براش مهم نبودم هرچند ما مشکلات زیادی از قبیل دخالت خانواده همسرم در زندگی مشکلات مالی رعایت نکردن بهداشت فردی همسرم و ... داشیم ولی خب به امید روزای خوش تحمل میکردم تا اینه یه شب اتفاقی از اس ام اساش متوجه شدم که دوست دختر داره و بهش قول ازدواج داده و بهش گفته من دارم از زنم جدا میشم و دادم مراحل قانونیو طی میکنم!!!!
اون موقع دخترم 6 ماهه بودبا علنی شدن این موضوع کار بالا گرفت و اختلافمون بیشتر شد با گذشت دو سال و کشمکشهای فراوان و اصرار ایشان به جدایی با بخشیدن کل حق و حقوقم که آرزوش بود ما از هم جدا شدیم و قرار شد دخترمو که دو سالو نیم تنها بزرگ کرده بودم آخر هفته ها ملاقات کنم چون شرایط نگهداری از قبیل مسکن و منبع درآمد نداشتم پدرمم در سن 6 سالگی از دست داده بودم و باید با مادرم زندگی میکردم نتوانستم حضانتشو تا 7 سالگی داشته باشم ولی ایشان هم همینو میخواست و از فرصت استفاده کرد و چون میخواست ازدواج کنه و محل کارشم اونجا بود رفت یه شهر دیگه و اجازه دیدن دخترمو هم به من نداد.
الان حدود یک ساله که با یه خانمی از شهر خودمون ازدواج کرده و اون خانم 4 سال از خودش بزرگتره و یه دختر داره که دخترش مریض هم هست و کل هزینه های فرزندشو هم قبول کرده و مادرش اجازه دیدن فرزندشو به پدرش نمیده و با دو تا بچه که والد دیگه اجازه دیدن بچه رو نداره دارن زندگی میکنن!!!!

الان نزدیکه 4 سال از طلاقم میگذره ولی من هنوز نتونستم خاطرات اون زندگی و شوهرمو فراموش کنم در زمان حالم ولی در گذشته زندگی میکنم همش خاطرات رو مرور میکنم به حدی که تمرکزمو از دست دادم تو سن جونی فراموشی گرفتم حساس و پرخاشگر شدم احساس میکنم هیچکی دوسم نداره و لیاقت یه عشق واقعی و یه زندگی خوبو ندارم اعتمادمو نسبت به همه از دست دادم داغونم چندین بارم سعی کردم که دخترمو ببینم ولی موفق نشدم.
وقتی میبینم شوهرم انقدر تو زندگی با این خانم داره گذشت میکنه و میسازه دلم میخواد بمیرم آخه من چه مشکلی داشتم که شوهرم منو دوس نداشت بهم خیانت کرد و با بهانه های واهی طلاقم داد ولی برای این زندگیش با این همه مشکل داره این همه ایثار میکنه من از جوونیم و فرصتام از قبیل ادامه تحصیل و کار گذشتم به امید روزی که برام جبران کنه و الان نتیجه زحمتام که به بار نشسته یکی دیگه داره استفاده میکنه
نمیدونم چیکار کنم دوستدارم تعقیر کنم زندگی گذشتمو فراموش کنم و مثل بقیه آرامش داشته باشم دوس دارم دخترمو ببینم ولی خیلی میترسم که نتونم از پس مشکلات و درگیر شدن با پدرش بر بیام الان که دخترم 7 سالشه آیا پذیرش منو داره یا نه چطور میتونم با مشکلاتم کنار بیام چیکار کنم لطفا راهنماییم کنید.:303:

- - - Updated - - -

من چند روزه پیش به اسم shailin در این سایت عضو شدم ولی هر چقدر سعی کردم نتوانستم وارد صفحه ام شوم به ناچار صفحه دیگری را باز کردم تا بتوانم از مباحث این سایت استفاده کنم.

- - - Updated - - -

با تشکر از دوستان:72:

من تو این مدت چند بار به دیدن همسر سابقم رفتم تا دخترمو ببینم ولی هر دفعه با یه بهانه و ترفندی اجازه نداد یه بارگفت فیلم هندی زیاد میبینی میخوایی ببینیش من ازدوج کردم و اونو به مادر جدیدش عادت دادم یه دفعه میگفت تو میخوای زندگیمو خراب کنی و یه دفعه هم به فک و فامیلای زنش گفته بود میخواد صیغم بشه و بچه رو هم نگه داره !من چند بار از خودش خواستم که با بچم ملاقات داشته باشم اما مانع شد الان نمیدونم چیکار کنم برم سراغ زنش یا پدر مادر زنش و از اونا بخوام واسطه شن یا برم از طریق قانون اقدام کنم من خودم تا الان شرایط مناسبی نداشتم ولی الان میخوام دخترمو ببینم چون دیگه نمیتونم دوریشو تحمل کنم و ببینم یکی دیگه مادرش شده

باسلام

من کارشناس نیستم، اما فکر میکنم از طریق قانون این چیزا اقدام بشه خصوصا با شرایط شما بهتر باشه.

قانون بهتر میتونه کمکتون کنه.

مثلا شما رفتین پیش شوهرتون اما پشت سرتون حرف زدن که میخواین صیغشون بشین که این دروغ بوده.
اما قانون نمیتونه از این دروغا پشت سرتون بگه

البته ما که شناختی روی فامیل زنشون نداریم نمیدونیم چطوری رفتار میکنن شاید از شوهر سابقتون بدتر باشن شایدم بهتر.

بهرحال وقتی قانون هست چرا سراغ افراد دیگه ای میرین که بدتر با حرفاشون حالتون و بدتر کنن.؟

میدونید میترسم برم جلو میترسم نتونم از پس مشکلات بربیام آخه بچم تو تهرانه و من تو شهرستان و من باید خیلی قوی باشم و برم دنبال کارای اداریش تو تهران و بجز خودم پشتیبان دیگه ای ندارم تا بتونم ببینمش و از پس مشکلاتش بر بیام من الان شرایط نگهداریشو ندارم ولی میخوام ببینمش تا کم کم تلاش کنم زندگیمو به جایی برسونم و شرایط جور بشه و بتونم پیش خودم نگهش دارم میترسم منو قبول نکنه چون دوسالو نیمش بود که ازم جداش کرد و با من خاطره ای هم نداره و اگه دلتنگی پدرشو بکنه من چیکار کنم!!!! میترسم آرامش الانشو به هم بزنم.
من با اینکه خیلی برای اون زندگی تلاش کردم ولی شوهرم عاشق کس دیگه ای شد و از من سرد شد و منم بنا به شرایط اون موقع تصمیم گرفتم ازش جدا شم احساس گناه میکنم احساس میکنم باید خیلی خیلی تلاش میکردم تا اون زندگی رو بخاطر دخترم حفظ میکردم دوست ندارم فقط با چند ساعت ملاقات برای دخترم مادر باشم دوست داشتم با پدرش زندگی درخور لیاقت دخترم براش فراهم میکردیم نه اینکه بچه طلاق باشه و اینطوری زندگی کنه و مادرشو ببینه از این موضوع خیلی رنج میبرم و این باعث شده نتونم قدمهای محکمی برای داشتنش بردارم
من یه مادرم تمام احساسات و عریزه مادریمو تو خودم خفه کردم احساس میکنم اینطوری برای بچم بهتره اگه اشتباه فکر میکنم میخوام بعد از این با همفکری شما تصمیم بهتری بگیرم:303:

من منتظر هستم چرا کسی به تاپیکم سر نمیزنه :54: :203:

چرا هیچکی به تاپیکم سر نمیزنه فرشته مهربان:72: کجایی؟؟؟؟؟؟؟؟:54::47:

چیچک بانو سلام
والا خیلی دلم گرفت مطلب شما رو خوندم ....به نطرم اگه واقعیت رو می خوای از همون اول باید اجازه ملاقات می گرفتی از دادگاه....حالا هم دیر نشده...ببین تو همه افسردگیت برای اینه که یه مادری ...اگه می بینی که بچت اذیت میشه و الان تو خونه حال و روزش خوبه و اون زن بهش می رسه....برو بچت رو از دور ببین.....و به این شرز که هیچ وقت سراغش رو نگیری...ولی اگه می بینی واقعاا نیازش داری و به خاطر خود خواهی خودت نیست برو از هیچی نترس برو بجنگ برای سرنوشتت و سرنوشت اون...از چی می ترسی..؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
مادری رو می شناسم که بچش رو از زمانی که از شکمش متولد شد ازش گرفتن و اون حتی نمی دونست بچش کجاست و اون الان دخترش که 20 سالشه رو تازه پیدا کرده و دخترش قبولش نمی کنه...ولی می دونی حس مادری رو نمیشه از آدم گرت....
تصمیمت رو بگیر....برای دوری یا سر و کله زدن با سرنوشت

شما دارین میگین از اینکه قبلا تمام تلاشتونو برای حفظ زتدگیتون نکردین ناراحت هستین.
شاید اون موقع هم بفکر جور کردن شرایط بهتر بودین مثه الان

اما یادتون باشه هرچی بیشتر بگذره برای برگشت پیش فرزندتون بدتر میشه. و فرزندتون بزرگتر میشه.
از طریق قانون خواهان دیدار همون چند ساعته و چند روزه باشین

تا وقتی شرایطتون بهتر شد اگه تونستین حضانتشو بعهده بگیرین.

فعلا اگه صبر کنین تا شرایط بهتر بشه ممکنه فرزندتون فراموشتون کنن.
بعدشم شما مطمعنین فرزندتون پیش نامادریش راضی هستن
بهتر نیست دیداری داشته باشین.

پدر اون فرزند عاشق شده شاید خیلی مسایل و رفتارارو نبینن.
شما هم.که تو خواب غفلت به امید شرایط بهتر گیر کردین.

اون دختر بچه اس احساساتیه، هیچکی براش مثه مادر واقعیش نمیشه.
هرچند سخت اما بخاطر بچه ات تلاش کن.
شما قبلا نه ماه تمام سختی حمل کردن و بدنیا اوردنش و کشیدی.
اون‌وقت این سختی که در برابر اون شرایط و دردا هیچه.

وقتی اون همه درد و رنج و تحمل کردی تا دخترت جون بگیره و بوجود بیاد، الان بخاطر سختی دادگاه رفتن و... مردد شدی؟؟!!!

چرا ترسیدی و شل شدی؟
تو چه کار اشتباهی کردی؟
کسی که زیر تهعداتش زده
کسی بی وفایی کرده
کسی که خیانت به بچه اش و زندگیش کرده که شما نبودی
کسی که اومده زندگیشو روی یک زندگی دیگه ساخته شما نبودی
برو و با اعتماو بنفس کامل و بدون هیچ ترسی فرزندتو پس بگیر.

مادر اون بچه شما هستین. فرض کن دوباره میخوای بهش جون بدی چقدر بار اول سختی کشیدی پس دوباره هم میتونی.

حداقلش اینه که بچه ات فردا میفهمه که مادرش برای بدست اوردنش خیلی تلاش کرد.براحتی رهاش نکرد.

امید و توکلت بخدا باشه.، خداوند جواب دلتو میده. مطمعن باش.

از اون بالا همه چیو میبینه.
کسی که ظلم میکنه رو میبینه
کسی که آزار و اذیت میکنه میبینه.
نا حق و مبینیه
حق و میببینه
خداوند طرفدار حق و عدالت هستش.
پس امیدت فقط به خداوند باشه.
توکل کن بخدا و شروع کن.

اعتماد بنفس داشته باش.
محکم و قاطع برو جلو.
بذار قاطعیت و محکم بودنتونتو و راسخ بودنتو ببینن.
اگه هم شوهرتون گفتن میخواد صیغه اش کنم، بگین من پایه های زندگیمو رو یک زندگی دیگه نمیسازم.
بگین من یک زندگی دیگه رو خراب نمیکنم
بگین اون زمان که همسر اول و قانونیشون بودم خیانت کردن و خیری ندیدم.
چرا باید صیغه بشم؟
پس نگران نباشین فقط فرزندمو میخوام.

چی شد بعد از این همه مدت یاد دخترت و غریزه مادری ات افتادی ؟!!!!!!
وقتی پدر دخترت هنوز با این خانم ازدواج نکرده بود داشتی چی کار میکردی ؟
میدیدی و می دونستی که یه مرد تنها با یه دختر بچه چطوری زندگی می کنه؟
اون موقع کجا بودی ؟ مادر نبودی ؟ احساس تنهایی نمی کردی ؟

الان می خوای چی کار کنی ؟
عین یه بختک بیفتی رو زندگی شون حالا که سر و سامان گرفتند ؟
به شما ربطی نداره که با کی ازدواج کرده و چی کار می کنه و چقدر کوتاه میاد و..... ؟
وقتی ازش جدا شدی و بچه ات را پیشش گذاشتی اینو پذرفتی که ازاده که بره با هر کی دلش می خواد زندگی کنه پذیرفتی که بچه ات را نبینی


الان نمی دونم دقیقا چی کار کنی
ولی می دونم که نباید ارامش زندگی دخترت را به هم بزنی


اگه تلخ نوشتم اگه ناراحتت کردم منو ببخش
باور کن اصلا دوست ندارم کسی را ناراحت کنم
من فقط سعی کردم واقعیت را بنویسم

با سلام و تشکر فراوان از دختر بیخیال و کاغذ بی خط و نازنین 2010:72:

درسته حرفهای همه شما درسته ولی من اون زمان همه تلاشمو کردم من شوهرم تو کل مدت زندگیم دانشجو بود زندگی من با اون به سختی گذشت و چون محل تحصیلش تهران بود هفته به هفته خونه نبود و من با اون شرایط دوریشو تحمل میکردم و بار زندگی و بچه روی من بود دوران سربازیشم که تو یه شهر دور من با بچه تنها میموندم چون اون باید برای تحصیلش همش رفت و آمد میکرد من حتی رفتم دوست دخترشم دیدم بهش گفتم من از شوهرم جدا نمیشم ولی کار از کار گذشته بود و اینا عاشق هم شده بودن من تو تنهایی تو خونه با بچه اشک میریختم اون تو تهران با دوست دختر همکلاسیش میخندید حتی غذایی که من براش درست میکردم با هم میخوردن با هم خرید میرفتن و....من دیگه از چشش افتاده بودم :54:ازم خیلی دور شده بود.
منم دیگه بریدم و خسته شدم چون اونا تو خونوادشون چندین طلاق داشتن دادشش و خواهرش داییش و...قبح عمل براشون از بین رفته بود و میدونست از چه راهی وارد شه زودتر به هدف میرسه ولی من تجربه کافی رو نداشتم.
دو سال بعد طلاق خانواده دختره اومدن تحقیق و همه چیو متوجه شدن و با ازدواجشون مخالفت کردن و ازدواج به هم خورد و چند تا خواستگاری هم رفت جور نشد و اونم با یکی از همشهریام که یه بچه هم داره ازدواج کرد .
من نمیگم که من مقصرم نه میگم من همه تلاشمو کردم ولی نشد میگم شاید راهی بوده که من نرفتم همش خودمو مقصر میدونم نمیگم هم مقصر نیستم ولی من اونقدر براش بد نبودم که بره عاشق بشه و منو ترک کنه و یکی دیگه رو لایق مادری بچم بدونه .
اون تو این چند سال اون تنها نبود اولش با اون دوست دخترش بود بچمم هم پیش مادرش بود و برا ازدواجشون نقشه میکشیدن بعدشم که ازدواج کرد الانم که باهمن اون هیچ وقت تنها نبود .
من وقتی باهاش ازدواج کردم سال دوم کارشناسی بود و لاغیر هیچی هم نداشت وقتی جدا شدیم اون کارشناسی ارشدشو داشت دفاع میکرد سربازیشم تموم شده بود بچمون هم دوساله بود الانم استخدام شده ولی وقتی من جدا شدم فقط لیسانس داشتم دیگه هیچی نداشتم منفی شدم ولی تلاش کردم تا خودمو دوباره بسازم از نو شروع کنم تمام این سالها جسته گریخته کار کردم تا محتاج کسی نشم و راه رو بیراهه نرم و همش غصه خوردم تو این سالها اون هیچ وقت سراغی ازم نگرفت نگفت این زن با این شرایط داره چیکار میکنه چطور زندگی میکنه!!!!!!ولی من چند بار باهاش تماس گرفت وقتی نزدیک ازدواج با دوست دخترش بود باهاش تماس گرفتم بهم گفت که تو هم ازدواج کن و منو فراموش کن من دارم ازدواج میکنم !!!!!دیگه باید چیکار میکردم که نکردم هر موقع هم رفتم بچمو ببینم با یه بهونه ای ردم کرد صیغه و از این حرفا مگه من اون موقع زنش نبودم که با دوست دخترش رفت و آمد میکرد من دل نداشتم من زن نبودم من چه گناهی کردم آخه با این مشکل دچار شدم
من همه این چیزایی رو که شما میگید میدونم و هر روز با خودم تکرار میکنم حالا الان باید چیکار کنم که بتونم قدم بردارم لطفا راهنماییم کنید :303:
یعنی من با دیدنشش آرامشش رو به هم میزنم ......!!!!؟؟؟؟؟

چیچک جان،

احتمالا توی اون سن و شرایط، بهترین تصمیمی بوده که به ذهنت می رسیده. غصه ی گذشته ها را نخور.
شاید اگر راهنمای خوبی داشتی و مشاوره می رفتی، حداقل با شرایط بهتری جدا می شدی. یا اصلا جدا نمی شدی.
نمی دونم چرا مهریه ات را بخشیدی.
چرا از حق دیدن بچه ات گذشتی.
شاید خسته بودی و می خواستی رها بشی.
ولی خیلی از حق و حقوق خودت کوتاه اومدی.

الان هم می تونی اقدام قانونی کنی و بچه ات را ببینی.

اما گذشته از اینها،
نمی خوای از گذشته جدا بشی؟
هنوز حرفهات بوی رنجش و دلشکستگی می ده.
رها کن اون روزها و اون افکار را.
این که شوهرت سابقت با کی ازدواج کرده و زندگیشون چطوری هست را چرا پیگیری می کنی؟

شما به این جوونی می خوای همیشه مجرد بمونی؟
همیشه بشینی غصه زندگی اونها را بخوری که خوشبختن و ... ؟

تا توی ذهنت به اون زندگی وصل باشی، نمی تونی از زندگیت لذت ببری.
جدا شو و به آینده ی خودت فکر کن.

چیچک عزیز الان تصمیم نهاییتو گرفتی، بچه اتونو میخواین؟

حداقل دیدار چند روزه رو میخواین؟

خب باید بری با یک وکیل صحبت کنی.
تو این راه اگه بتونی از خانواده خودت هم کمک بگیری خیلی عالی میشه.

بعدشم اگه میتونی عضو انجمن آزاد بشو و از کارشناسان راهنمایی بگیر..

راه سختیه، اما یادت نره که تو عشق مادرانه اتو داری.
حتما موفق میشی.
نگران گذشته نباش، گذشته دیگه گذشته
شما تمام تلاشتو برای زندگیت کردی
کمتر دختری هست که بتونه چیزهایی که شما میگین و تحمل کنه.( خانوم نازنین گرامی حتما حرفاتونو کامل نخونده بودن که اینطوری تند صحبت کردن،پس زیاد دلخور نشو. تو گذشته خیانت شوهرتون شوک بزرگی حتما براتون بوده، الان یکم فاصله گرفتین. از حقتون نگذرین.برین سراغ فرزندتون. از راه قانونی پیگیر باشین.)
یک دختر زندگیشو از صفر شروع کنه با هزار امید و آرزو بره خونه شوهرش بعدش با خیانت و طلاق مواجه بشه.
متوجه بشه شوهرش عاشق شده
فکر کنم حسرت شما فقط از نداشتنه فرزندتونه.
اینکه فکر میکنین میتونستین فرزندتونو داشته باشین.و بیشتر تلاش کنین
حالا هم دیر نشده میتونی بیشتر تلاش کنی.

اما مطمعن باش اگه ایندفعه بیخیال بشی، چند سال دیگه دیر میشه واست.
فرزندتون بزرگتر میشن.
شما هم که احساستونو فراموش نکردین.
دوباره این احساسات مادرانه ای که سرکوب کردین، به سراغتون میاد.
حداقلش اینه اگه تلاش کردین و خدایی نکرده موفق نشدین
چند وقت دیگه که این احساسات اومد سراغتون میدونین که تلاشتونو کرده بودین و نشده.

مچکرم از دوستانی که نظر دادن:72:

دوس ندارم فعلا ازدواج کنم نمیتونم با این وضع روحی تصمیم برای تشکیل زندگی بگیرم زندگی دیگه هیچ لذتی برام نداره من دو سال پیش با یه آقایی آشنا شدم 10 سال ازم بزرگتر بود و دیپلم بود و یه دختر هم داشت 11 ساله تا مرز عقد هم رفتیم ولی ایشون معتاد از آب دراومد اونجا هم ضربه خوردم شوهرمم فکر کرد من ازدواج کردم شاید میخواست برگرده ولی چون فکر کرد که من ازدواج کردم دیگه برنگشت ولی هیچ وقت با من تماس نگرفت و بپرسه اگه تماس میگرفت من اگه ازدواج هم کرده بودم طلاق میگرفتم اون فقط از دور شنیده بود شایدم بخاطر عذاب وجدان دروغ گفت که میخواست برگرده نمیدونم ..من هم بخاطر اعتیادش و هم بخاطر این حرف اون آقارو گذاشتم کنار ولی دیگه دیر شده بود زمانی که من اون آقارو ترک کردم شوهر سابقم ازدواج کرد و الان دیگه اصلا دوست ندارم با مردی آشنا بشم و ازدواج کنم شاید یه روز برگشت.
من اصلا دوس نداشتم طلاق بگیرم و بشم یه زن مطلقه و بچمم بشه بچه طلاق ناامید ناامیدم چطور شوهرم تونست به همین راحتی ازم طلاق بگیره و پشت سرشو هم نگاه نکنه ما با هم زیاد مشکل نداشتیم اون عاشق شد و دیگه منو ندید :47: تنها انگیزه ای که دارم میخوام اگه بتونم و بشه ادامه تحصیل بدم (من فارغ تحصیل کارشناسی دانشگاه ملی هستم )و اگه اجازه بده بچمو ببینم...
اون زمانی که باید دنبال کار و ادامه تحصیل میرفتم تو خونش خونه داری و بچه داری کردم بهترین سالهای زندگیم تو زندگیش گذشت من با خودم چیکار کردم چرا اینطور شد:54::54::54::54::54::54:
نمیدونم چرا انقدر به شوهر سابق و زندگیم وابستم و نمیتونم حتی یک لحظه فراموشش کنم فکر میکنم با هیچ کس دیگه نمیتونم زندگی کنم الان هم 32 سالمه و هیچی ندارم به چی امیدوار باشم اون به همین راحتی ولم کردو فراموشم کرد و رفت ازدواج کرد الان بابای دوتا بچست و زندگیشم خوبه خستم دیگه بریدم از این وضعیت هیچکس دوسم نداره لیاقت هیچیو ندارم میدونید من از بچگی بدون تکیه گاه بزرگ شدم اون موقع بی پدر الانم بی شوهر خستم دوستان خستههههه و غمگینننننن

چیزی که تو را ازار میده دخترت و وضع خودت نیست
زندگی شوهر سابقت هست

که تا خودت نخوای و اراده نکنی نمی تونی این فکر و خیالها را کنار بزاری
و ادامه دادن این تاپیک و کامنت کذاشتن اینحا شما را بیشتربه فکر شوهر سابقت می اندارد
ول کن اونو
الانت را بچسب
30-40 سال دیگه و احتمالا بیشتر باید زندگی کنی بقیه عمرت را دریاب که به غصه نگذره
بخون برا ارشد و بعد هم دکترا بگیر
به نظر من راحترین کار دنیا درس خوندن هست
برو دنبال کاری و هنری که بهش علاقه داری
خیاطی گلسازی نقاشی زبان و.....

فقط ببین با چی راحت میشی و دیگه از این فکرا نمی کنی

نازنین 2010 دوست عزیز من یک مادرم هیچکس هم بهتر از من احساساتم رو درک نمیکنه مگر اینکه مادر باشه و تو شرایط من ....
مگه میشه یه مادر باشی و دلتنگ بچه اش نباشی!! مادر و بچه یک پیوند معنوی دارند خب شرایط برای من هم اینطور رقم خورد و من به ناچار طلاق را بر خلاف میلم پذیرفتم و تاوان سختی هم دادم باور کنید من تو این چند سال از ته دل یک بار نخندیدم فکرم استپ زده بود و همش غمگین بودم تا حدی که مریض شدم بعد طلاق نتونستم به تنهایی تصمیم بگیرم که چیکار کنم منم از بچگی بی پدر بزرگ شدم دخترمم هم باید مثل من قوی باشه خب من هم بنا به مشکلاتم چند سالی ازش دور شدم بخدا منم اصلا از این وضعیت راضی نیستم و میخوام تعقیرش بدم من بیشتر دلتنگ بچه ام هستم و نگران آیندش شما از زندگی بعد طلاق و آنچه که به من گذشته چیزی نمیدونید من از دوستان راهکار دیدار فرزندم و همفکری برای یافتن راههای مناسب را خواستم نه اینکه تصمیمات گذشته ام را مورد نقد و بررسی قرار دهید!!!!!

عزیزم اگه بتونی عضو انجمن آزاد بشی میتونی از نظر مشاوران هم استفاده کنی.

اونجا مشاوره خصوصی میتونی داشته باشی.

شما با یک وکیل هم صحبت کردین؟
چرا راه قانونیشو پیش نمیگیرین مشکلی دارین؟

سلام دوست خوبم دختر بیحیال:72:

من مشکلی ندارم عزیزم با وکیل هم صحبت کردم و همه راههای قانونیشم میدونم فقط میخوام روحیم یه کم قوی باشه چون بعدطلاق اعتماد به نفسم صفر شده و بتونم مثل یه مادر قوی با مشکلات روبرو شده و حلشون کنم دخترم به یه مادر قوی و محکم احتیاج داره داره میخوام انقدر از لحاظ روحی و فکری قوی باشم تا کنار من احساس خوبی داشته باشه و ضعفام کمتر براش به چشم بیاد نمیخوام بیگدار به آب بزنم میخواستم از همه جهات بسنحم وقدم درست رو بردارم دیگه نمیخوام بدون مشورت گام بردارم و اشتباهم منجر به شکست بشه برام دعا کنید دوستان خوبم تو این تالار :203:

چه خوب که با وکیل صحبت کردین.
اگه بتونی با یک مشاور خوب هم صحبت کنی تو روحیه ات تاثیر مثبتی میذاره.
من تاپیکتو گزارش دادم تا اگه مدیران وقت کردن به تاپیکتون سر بزنن.
اما اگه خودت میتونی، تو انجمن آزاد عضو بشو تا بتونی از نظراتشون سریعتر بهره ببری.

بنظرم یک تاپیک جدید باز کن با یک عنوان جدید مثلا برای اینکه دوست داری دوباره دخترتو ببینی.و براش مادر قوی و محکمی باشی.:)

به نظرم زندگی هر کس شامل یک سری اید ه ال هاست و یک سری واقعیات. ایده ال این بود که همسرتون پشیمون می شد و جدا نمی شدید و یا اگر جدا می شدید همسرتون بر می گشت تا هر سه نفر با هم زندگی کنید. می دونم این آرزویی که دارید و شاید همین آرزو باعث میشه توان جلو رفتن رو نداشته باشید چون می دونید که این ممکنه یک آروزی محال باشه. اما ...


اما واقعیت اینه که شما یک سری تواناییها دارید و یک سری اهداف. بهتره اهدافتون رو بر اساس تواناییهاتون تنظیم کنید نه بر اساس ایده ال ها. اگر هدف شما این هست که فرزندتون رو ببینید به نظرم این یک هدف امکان پذیره با توجه به تواناییهاتون، چون دیدن فرزند نه توان مالی می خواد نه اینکه لازمه حتما همسرتون بهتون برگرده. فقط کافیه بخواهید و اقدام کنید و کم کم فرزندتون به دیدن شما عادت می کنن. فکر نمی کنم احساس مادر و فرزند با دوری حتی در بچگی از بین بره.

اگر چند سال دیگه فرزندتون سراغ شما رو بگیره و کسی بهش بگه مادرت رهات کرد اونوقت فرزندتون چی داره بگه؟
پس به نظر من اگر فکر می کنید می تونید به دیدارهاتون تا آخر عمرتون ادامه بدید و یک حداقل محبت مادری رو نثار فرزندتون بکنید پس ادامه بدید. وقتی فرزندتون کمی بزرگتر بشه می تونه از طریق وسیله های ارتباطی (موبایل، وب کم و ..) همیشه با شما در ارتباط باشه، و حتی شما می تونید بهترین دوستش باشید. فقط زمان حال رو نبینید کمی فراتر برید، زمان ازدواجش اگر شما کنارش باشید و محکم باشید به نظرم بهترین حامی و تکیه گاهش شما خواهید بود.

اما اگر فکر می کنید ممکنه وسط راه جا بزنید شاید بهتر باشه کوتاه بیایید.

اید ال دیگه ای که به نظر می رسه دارید اینه که می خواهید فرزندتون رو پیش خودتون بر گردونید. شاید این الان امکان پذیر نباشه. شاید لازم باشه قدم به قدم پیش برید

امیدوارم قوی باشید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط چیچک

سلام دوست خوبم دختر بیحیال:72:

من مشکلی ندارم عزیزم با وکیل هم صحبت کردم و همه راههای قانونیشم میدونم فقط میخوام روحیم یه کم قوی باشه چون بعدطلاق اعتماد به نفسم صفر شده و بتونم مثل یه مادر قوی با مشکلات روبرو شده و حلشون کنم دخترم به یه مادر قوی و محکم احتیاج داره داره میخوام انقدر از لحاظ روحی و فکری قوی باشم تا کنار من احساس خوبی داشته باشه و ضعفام کمتر براش به چشم بیاد نمیخوام بیگدار به آب بزنم میخواستم از همه جهات بسنحم وقدم درست رو بردارم دیگه نمیخوام بدون مشورت گام بردارم و اشتباهم منجر به شکست بشه برام دعا کنید دوستان خوبم تو این تالار :203:

---

درود بانو

طلاق وضعیت بدیه برای یه زن وقتی هم مادر باشه که خیلی بدتره جدایی از فرزند و حس کششی که نسبت بهش داره و دلتنگیاش.مخصوصا طبق گفته خودتان پدرتان را هم در سنین پایین از دست دادید خیلی سخت به شما گذشته بعد طلاق بانوانی که مطلقه میشن حتی بعد چندین سال هنوزم یا ازدواج قبلیسان و خاطراتشان هستند حتی برای یه مرد هم طلاق سخته چه برسه برای بانوان حداقل 2تاشونو خودم دیدم با اینکه توی زندگی قبلیشون اذیت شدن و درد کشیدن ولی بازم دلشون اونجا بود و دوست داشتن دوباره برگردن سرخوانه و زندگیشان :72:

گذشته برای گذشته هستش سخته خیلی هم سخته ولی باید به جلو نگاه کرد ایشالله هرچه زودتر بتوانید روی پای خودتان باستید.

بچه به مادر نیاز داره سوپر من نمیخواد یا کسی که هیچ استباهی مرتکب نباشه و خیلی قوی باشه فقط کافیه مادر باشید همین.به درستان ادامه بدید سعی کنید شغلی برای خودتان پیدا کنید دنبال علایقتان بروید و از مهارت هایی که دارید استفاده کنید تا ان شاء الله هرچه زودتر بشید همان بانو و مادری که دوست دارید :323:

2تا مقاله در مورد اعتماد بنفس توی سایت ها دیدم خیلی خوب هستش برایتان مینویسم بخوانید:



فکر ميکنم بهترين کار اين باشه که سعي کنيد اعتماد به نفس خودتون رو افزايش بديد
و به اين ترتيب متوجه تغييرات بزرگتري در زندگيتون خواهيد شد.
من يه سري راهکارهايي رو براي افزايش اعتماد به نفستون بهتون ميگم؛ اميدوارم که موثر واقع بشن:
1. سعي کنيد هر روز حداقل به مدت نيم ساعت جلوي آينه بايستيد و ا خودتون تعريف کنيد؛
جلوي آينه براي خودتون موضوعي رو انتخاب کنيد و در ارتباط با آن موضوع با خودتون صحبت کنيد.
2. از موفقيت هايي که از ابتداي زندگيتان تا به امروز داشتيد براي خودتون ليستي تهيه کنيد
و اون ليست رو هميشه با خودتون همراه داشته باشيد.
3. در هنگام راه رفتن سر خودتون رو بالا بگيريد و محکم و با انرژي راه بريد.
4. يکي از عامل‌هاي اصلي در اعتماد به نفس پايين، ترس از عدم پذيرش (طرد شدن) است.
آنچه را که فکر مي‌کنيد درست است انجام دهيد.
به ياد داشته باشيد اين انتظار اشتباهي است که بخواهيم هميشه مورد پذيرش و تأييد ديگران باشيم.
5. توقعات خودتون رو پايين بياريد؛ اين غير ممکنه که هميشه بخوايد عالي و بدون نقص باشيد،
کساني که مي خواهند هميشه عالي باشند اصولا هيچ کاري انجام نمي دهند.
6. مسئوليتي را بر عهده بگيريد.
7. به هيچ وجه خودتون رو با ديگران مقايسه نکنيد.
8. هميشه ارتباط چشمي برقرار کنيد.
اکثر مردم خيلي زياد نگران اين هستند که ديگران چگونه در مورد ان‌ها فکر مي‌کنند.
با ايجاد ارتباط چشمي مي‌توانيد خود را يک فرد شايسته، نترس، با اعتماد به نفس نشان مي‌دهيد.
يک ترفند کوچک وجود دارد و آن اين است که اگر شما از اين ترس داريد که مستقيم به چشم طرف نگاه کنيد،
به جاي چشمان طرف، به فاصله? ميان دو ابروي آن فرد نگاه کنيد.
در اين حالت نه شما مستقيم به فرد نگاه کرده‌ايد و نه آن فرد متوجه اين موضوع مي‌شود.
براي اين کار شما بايد مدتي تلاش کنيد تا اين کار عادت شما شود.
9. با ترس‌هايتان رو به رو شويد و از ان‌ها فرار نکنيد.
10. آنقدر وانمود کنيد تا به دستش بياوريد.
اگر شما در وضعيتي قرار بگيريد که احساس کرديد اعتماد به نفستان کم شده، وانمود کنيد که اعتماد به نفس بالايي داريد.
مطمئن باشيد که اثر مي‌کند. در آن لحظه فکر کنيد يک فرد با اعتماد به نفس و محکم هستيد.
سعي کنيد ظاهرتان را هم کنترل کنيد.
بهتر است براي اينکه بتوانيد سريع اين کار را انجام دهيد يک فرد با اعتماد به نفس را در ذهن تجسم کنيد.


***********

بايد روي اعتماد به نفستون کار کنيد
فهرستهايي تهيه کنيد از فعاليت هاي سازنده خود، فهرستي تهيه کنيد .
از توانايي هايي که داريد و به کار گرفته ايد، فهرستي تهيه کنيد که شما به آنها بينش داريد و جز افکار ارزنده شما هستند.
و بابت هر کدام از آنها روزي چند بار از خود تشکر کنيد و قربون خودتون برويد و خود را نوازش کنيد.
شعرهاي قشنگ وعاشقانه براي خودتون بخونيد.
سعي کنيد عاشق خودتون بشويد. عاشق سينه چاکي که جز مثبت در معشوق نمي بيند
.( خودتون معشوقي مي شويد که ذهتون را به خود اختصاص مي دهد).
فراموش نکنيد برخورد ما با ديگران ، تحت تاثير برخورد و رابطه ما با خودمان هست.
ما نمي توانيم کسي را دوست داشته باشيم، در حاليکه خودمون را به رسميت نمي شناسيم
و به خودمان عشق نمي ورزيم. لذا ريشه تغيير رابطه ما با ديگران وقتي هست
که با خودمان همگوني ، هماهنگي و همساني داشته باشيم . و خودمان را به صورت يکپارچه و مثبت ارزيابي کنيم.
به جاي اينکه انرژيت را روي بهبود ارتباطاتت با ديگران متراکم کني، روي رابطه حسنه با خودت متراکم کن
. ( نه به زبان، که با احساس و باورت و رفتارت)


امیدوارم بدردتان بخوره موفق باشید بانو :72:

با تشکر از نظرات دوستانم خاله قزی دختر بیخیال و دلجو دلتنگ:72:

وقتی صبحا از خواب بیدار میشم میگم هر چی برام اتفاق افتاده خواب دیدم وقتی به خودم میام میبینم که واقعیت اینه که من از شوهرم طلاق گرفتم و بچم هم پیشم نیست همش خودمو مقصر میدونم همش به خودم سرکوفت میزنم میگم کاشکی فلان کارو میکردم یا نمیکردم هر کاری میکنم سرگرم نمیشم تمام خاطرات شب و روز جلو چشمم رژه میره با اینکه زندگی سختی داشتم و اخلاق شوهرم خوب نبود ولی وابسته اون و بچم و زندگیم بودم الان هرحا میرم روحیم شاد نیست هر کسی هر چی میگه فکر میکنم به من میگه هر کاری میکنم سرگرم شم دوباره فکرم میره سرجای اول و ولش میکنم !!!همش غمگین و ناراحتم دوسدارم گریه کنم همش خودمو با دوستام هم سنوسالام و خواهرام که رندگی خوبی دارن مقایسه میکنم میگم حتما من لیاقت ندارم من حقم اینه چرا شوهرم دوسم نداشت شاید بیشتر صبر میکردم از هم جدا نمیشدیم همش میخوام بهش اس ام اس بدم بگم تو چرا با من این کارو کردی و به من ظلم کردی باهاش حرف بزنم و بهش بگم روزای سختی رو دارم میگذرونم وقتی میبینم بچم با نامادریه از غصه میخوام دق کنم از اینکه پیشم نیست دارم داغون میشم میخوامم کاری برای خودم یا دیدن بچم بکنم نمیتونم جلو برم احساس میکنم همه فرصتام تموم شده و پیر شدم دیگه هیچ شانسی تو زندگی ندارم بدبخت شدم رفت و محکومم به اینطور زندگی کردن..
من باید قوی باشم تا به بچم روحیه بدم و بتونم تکیه گاهش باشم میخوام برم ببینمش و تا آخر عمرم این روندو ادامه بدم و خودمم خوشحال بشم و اونم خوشحال کنم نمیدونم چرا اینقدر بی روح و غمگینم 4ساله همین روندو دارم ادامه میدم ولی کاری از پیش نبردم هیچکی دوس نداره با یه آدم غمگین باشه بچم هم حتما دوس نداره مادرش ناراحت باشه پیش خودم فکر میکنم میبینم برای دیدن بچم هم الان هم تو آینده هزار جور مشکل وجود داره که با تلاش باید حلش کنم ولی من که همیشه به زرنگی معروف بودم و هر کار نشدنی رو انحام میدادم احساس میکنم توانایی ندارم که بجنگم حتی برای حق بچم که براش مادری کنم خیلی پژمرده و دلمرده شدم با این روند خودمم میدونم که دارم از بین میرم:54:

این روزا سر هرچیز کوچیکی زود ناراحت میشم از همه کینه به دل میگیرم از هیچکی خوشم نمیاد احساس میکنم یه بار اضافم و همه از من بدشون میاد از هیچی هم لذت نمیبرم گوشه گیر شدم احساس میکنم زندگیم به بیطالت گذشته اون همه زحمت کشیدم ولی باد هوا شد خیلی احساس کمبود میکنم البته خیلی وقته اینطوریم امروز رفتم دکتر گفت افسردگی داری گاهی شدید میشه و گاهی کمه ولی باید درمان بشی قوز بالا قوز خیلی خوب بودم افسردگی هم دارم:47:

:72::72::72::72::72::72::72::72::72::72::72::72::7 2::72::72::72::72:

چرا یکاری شروع نمیکنی؟

به هنر علاقه داری؟
بنظر من خانوم ها چون روحیات حساسی دارن، کارهای هنری خیلی میتونه کمک کننده باشه براشون.
اصلا حال و هواشونو عوض میکنه.
فکر میکنم خانوم ها ذاتا هنر دوستن و دوست دارن تو این قضیه حتی تنوع طلب باشن.

من خودم تازه نزدیک یک ماهه کنکورم و دادم، وقتی کنکور داشتم کلی برنامه ریزی داشتم.
سرم شلوغ بود
طوری که حتی برای غذا خوردن هم باید به اون زمان لازم میرسیدم.

اما بعد ازمون یهو سرم خلوت شد، حتی یک روز بیکار نشستن تو خونه برای من عذاب آور بود.آدم افسردگی میگیره خب، انگار حس میکنم هیچ کار نداره برای انجام دادنش، بیکار میشه!

من خودم چون از قبل یسری کارهای هنری یاد داشتم، خودم برای خودم کار درست میکردم تا حوصله ام سر نره، مثلا خمیر چینی گل و کاکتوس و عروسک درست میکنم برا تزیین خونه. یا گاهی نقاشی میکشیدم.
یا کتاب هایی میگرفتم و اطلاعاتمو بالا میبردم بالاو...

اینحوری تا موقع نتایج حوصله ام سر نمیرفت، افسردگی هم نمیگرفت! فکرم نمیکردم هیچکاری برای انجامش ندارم .

حالا منم بهت پیشنهاد میکنم اگه به کار خاصی علاقه داری برو کلاسش وقتتو پر کن، آموزش ببین، تازه میتونی بعدش که خودت یکم راه افتادی آموزش بدی، سرتم شلوغ میشه دیگه وقت فکر کردن بگذشته و پیدا نمیکنی که بخواد اذیتت کنه.

گذشته هارو بنداز دور به آینده فکر کن.

دوست خوبم :72:دختر بیخیال مرسی از پستی که برام گذاشتی

دیشب که داشتم فکر میکردم تصمیم گرفتم که برم محل کار همسرم بخش حراست براشون توضیح بدم که این آقا چه بلایی سرم آورده و دخترمو هم نمیذاره ببینم شاید رسیدگی کنن.
یه فکر دیگه هم دارم همسر سابقم هیچ وقت حرف منو گوش نمیداد و تو اون مدت زندگی من واقعا سختی کشیدم و تحمل کردم و الانم بعد طلاق دیگه بدتر!میخوام نامه ای براش بنویسم و از رنجهایی بگم که تو زندگیش کشیدم و زحمتایی که بی ثمر موند از کاراش و حرفاش که زندگی رو برام تلخ کرد منم تقصیر داشتم ولی اون مرد زندگیم بود تکیه گاهم بود امیدم بود....باید تلاش برای حفظ زندگیمون میکرد نه اینکه عاشق بشه و تیشه به ریشه زندگیش و من و دخترمون میزد!!!!!! و الانم که به عنوان یه زن مطلقه دارم روزگارمو سپری میکنم شاید یه کم وجدادن درد بگیره و بفهمه با زندگی یه دختر بی پدر که مادر بچشه چیکار کرد و تا اخر عمرم هم درگیر مشکلاتش خواهم بود.میخوام بفهمه کارش نامردی بود و من دارم چقدر عذاب میکشم و گناهم این بود که دوسش داشتم و باهاش ازدواج کردم و خواستم باهاش زندگی کنم و همه موفقیتاش با من و نتیجه زحمتا و تنهاییا و صبر من بود ولی اون خیلی راحت عاشق شد و هیچیه منو دیگه ندید و خیلی راحت طلاقم داد و زندگی 7 ساله رو گذاشت کنار بخاطر هوس خودش و من اگه تو خوشبختی غرق هم بشم هرگز خاطرات زندگی اونو فراموش نمیکنم و الانم که نمیذاره بچمو ببینم به چه گناهی من مگه چیکار کردم که مستحق این عذابم و اینه اون خوشبختی که بهم قولشو داده بود؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!.....:47:

آنگاه که غرور کسی را له میکنی
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران میکنی
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش میکنی
آنگاه که حتی گوشت را میبندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی
آنگاه که خدا را میبینی ولی بنده خدا را نادیده میگیری
میخواهم بدانم دستانت را به سوی کدام آسمان دراز میکنی تا برای خوشبختی خودت دعا کنی......... (سهراب سپهری)

سلام عزیزم

بخش حراست محل کار همسر سابقتون چه ربطی به زندگی شخصیشون داره؟
ممکنه بدتر بشه ها.

بعدا لجبازی کنن بگن چون آبرومو تو محل کارم بردی نمیذارم دیگه بچه اتو ببینی.

ببخشید احساستو کاملا درک میکنم واقعا بعضی پست ها و تاپیک ها و که اینجا میخونم از ته دلم ناراحت میشم.
پس اینی و که میگم شاید بنظرت خیلی ظالمانه بیاد اما بهتر بهش توجه کنی.

عزیزم شوهر شما الان صاحب یک همسر دیگه اس ، درسته خیلی ظلم کردن ، خیلی بدی کردن، جواب تک تک بدیهاشونو این دنیا ندن اون دنیا صد در صد میدن ، و بسپرشون بخدا.

اما عزیزم اون زن هم گناهی نداره، با یک مردی ازدواج کرده که زن نداشته ، اون زن که اون دختری نیست که زندگیتونو نابود کرده پس اون که نباید مجازات بشه و جواب گناه نکرده اشو بده.

ببینین شما حق دارین که بخواین فرزندتونو بببینین اگه با صحبت نمیذارن از راه قانونی میتونین وارد بشین، اما این نامه نگاری ها و حرفا اینکه بخواین وجدانشون بدرد بیارین فکر نکنم کار درستی باشه، چرا فکر کنم اگه به هدف دیدار فرزندتون باشه شاید جواب بده و زیاد بد نباشه اما اگه هدفتون رجوع دوباره همسرتون بشماست ، نه اینکارو نکنین ورگرنه شما با اون دختری که اومد و زندگیتونو نابود کرد چه فرقی دارین؟

نمیخواین که اون زن هم شمارو نفرین کنه؟

الان شوهر سابق شما دیگه شوهر شما نیستن و باید فراموششون کنین، آه و نفرین میخوای بکنی، بخودت مربوطه میتونی نبخشی و بسپریشون بخدا!

اما نمیتونی زندگی یک زن دیگه رو نابود کنی.
اصلا این مرد تو اوج جوونیتون که بهتون خیانت کرد راحت طلاق هم گرفت ، فکر میکنین دیگه همچین مردی ، لیاقت شما رو خواهد داشت؟؟

اگه بچه نداشتین و میگفتم واسه همیشه دیگه حتی اسمشونم نیارین،چون با صحبت هایی که کردین مشخصه که لیاقت داشتن شما رو نداشتن! اما ایشون پدر فرزندتون هستن و شما مجبورین برای دیدن فرزندتون باهاشون در ارتباط باشین.

دیدن فرزندتون حق شما ست هیچ کسی هم حق نداشته و نداره این حق و از شما بگیره شما بطور قانونی اقدام کنین انشالله به نتیجه برسین.
اگه نرسیدین این نامه و حرفا رو میتونین بزنین که اما به هدف اینکه فقط فرزندتونو ببنینین نه چیز دیگه.

امیدوارم آرامشتونو دوباره بتونین بدست بیارین.

مرسی از جوابت عزیزم:72::72::72::72::72:

من اصلا نمیخوام زندگیشونو خراب کنم اطلا و ابدا من زندگیمو رو ویرانه های زندگی یکی دیگه نمیسازم که بعدا آوار بشه روی سرم و یا بخوام کاری کنم که شوهرم برگرده چون اون اگه دوسم داشت با من زندگی میکرد با وجود من نمیرفت سراغ دوست دخترش بعد طلاق تازه قدر و ارزشمو فهمیده!!!!!! مخصوصا اینکه همه میگن همسر شوهرم دخترمو دوس داره و خیلی باهاش مهربونه و هر کاری برا دخترش میکنه برای دختر منم میکنه :43:

ولی من هنوز از شوهرم کینه دارم نمیتونم ببخشمش نمیدونم دست خودم نیس اون آیندمو تاریک کرد نمیدونم چرا میخوام باهاش حرف بزنم نمیدونم چرا میخوام بهش تو ضیح بدم دلیلشو خودمم نمیدونم شوهرم قدر زندگیشو ندونست و بخاطر هیچ و پوچ خرابش کرد و روزای اخر دست به هر پستی زد که من مهریمو ببخشم طلاق بگیرم و برم از کتکاری فحاشی بی آبرویی تهمت و.... گرفته تا شکایت کردن و اخرین باریم که دیدمش جالبه بهم گفت تو باید زندگیتو حفظ میکردی!!!!!! اخه مگه کاراش یادش رفته که چقدر دنبال طلاق بود و ازدواج با دوست دخترش !!!!!!!..... و این حرفشم عذابم میده به من گفت من بعد از اینکه که دوست دخترمو بهم ندادن خواستم بیام سمتت ولی شنیدم ازدواج کردی نیومدم ولی اون حتی یک بار بهم زنگ هم نزد که ازم بپرسه تو مردی یا زنده یا چیکار میکنی فقط یه چیزی شنیده بود همش عذاب وجدان دارم میگم اگه با اون خواستگارم اشنا نمیشدم شاید برمیگشت و با هم زندگی میکردیم البته بعد از به هم خوردن ازدواجش با دوست دخترش تازه قدر زندگیشو فهمیده بود و تازه فهمیده بود زنی هم داشته!!!!!!

نقل قول:

---

به من گفت من بعد از اینکه که دوست دخترمو بهم ندادن خواستم بیام سمتت ولی شنیدم ازدواج کردی نیومدم

---

خب میگفتی من به یک آدم دست دوم نیاز ندارم.
میگفتی اگه میامدین هم جواب منفی میگرفتین .
آدمی که به اولی وفا نکنه به دومی جفا میکنه معلومه که دوست دخترتونو بهتون نمیدادن.
اونها آدم عاقلی بودن.
من هم یک اشتباه و دوبار تکرار نمیکنم.

عزیزم ارزش شما خیلی بالاتر از اینهاست که یک نفر که یک زمانی دوستشون داشتی و همسرشون بودی و برای ساخت زندگیت کلی تلاش کردی این حرفا رو بزنن.
اون مرد بنظرم اصلا حیا نداره اصلا غیرت و عذاب وجدان نداره!
واقعا بی مسولیت هستن
تو زندگیشون غیر از خوشی خودشون به چیز دیگه ای هم فکر کردن؟؟؟

شما میگین غذایی که شما درست میکردین و میرفتن با دوست دخترشون میخوردن.
واقعا خجالت اوره.
اصلا از گلوشون چطور پایین میرفت؟؟

همچین مردی که این حرفارو میزنه و خیانت میکنه در عینی که زن داره عاشق میشه لیاقت داشتن شما رو نداره.

اشتباهاتتو بپذیر و اصلاحشون کن.
سعی کن یک زندگی جدیدی درست کنی.

شوهرتون و کارهاشونم بسپرین بخدا، با بیشتر حرف زدن باهاشون بیشتر خودتو عذاب میدی.

با اعتماد بنفس و بدون التماس و گریه و زاری برو اقدام قانونی بکن و خواستار دیدن فرزندت بشو.

محکم باش وقتی این حرفارو میزنن، جوابشونو قاطع و محکم بده طوری که بدونن چه کسی و از دست دادن ایشون باید الان حسرت از دست دادن زن وفاداری چون شمارو بخورن.
نه شما حسرت از دست دادن مرد خیانتکاری مثه ایشون

اصلا از کجا معلوم راست میگن.
اگه زندگیشونو دوست داشتن که دوروز صبر میکردن تکلیف شما و خواستگارتون مشخص بشه.

آخه ارزش شما به اینه که هر لحظه یکی باشه که جای شمارو بگیره،؟ یروز دوست دخترشون یروز همسر دومشون؟

چرا برای خودت ارزش قایل نیستی؟

من متوجه نمیشم , شما که طلاق نمیخواستید چرا از همه حق و حقوقتون گذشت کردین و رفتین

سلام دوست خوبم:72:

چون اونا سابقه طلاقای زیادی رو داشتن وارد بودن که چیکار کنن تو چند سال اخر زندگیمون انقدر از نظر روحی و جسمی به من فشار آورد که من بهترین راهو زود خلاص کردن خودم دونستم چون همش میگفت اگه حق و حقوقتو ازم مطالبه کنی منم تا آخر عمرت طلاقت نمیدم تا بپوسی!!!شوهرم اون زمان دانشجو بود و کار نداشت و میخواست تا استخدام نشده طلاقم بده راحت بشه و حقو حقوقمم نیفته گردنش تو چشمم نگاه میکرد به من میگفت که ازت متنفرم من بخاطر مهریه این چند روزی هم که میام خونه باهات زیر یک سقفم!!!!!!!من هم با یه بچه تنهایی انقدر از لحاظ اعتماد به نفس ضعیف شده بودم و چون پشتیبانی هم نداشتم از روی ناآگاهی بدون مطالبه حق و حقوقم ازش جدا شدم اون هم دقیقا اینو میخواست اون موقع سنم کمتر بود و چون تو اطرافم کسی مطلقه نبود از طلاق و مشکلات روحی اجتماعی و اقتصادی چیز زیادی نمیدونستم ولی پس از طلاق فهمیدم که با من چیکار کرد و چه بلایی به سرم اومده.... دوستان الان اصلا آرام و قرار ندارم کاشکی زمان به عقب بر میگشت .......در هر صورت شوهرم تا زمانی که دوست دخترشو بهش ندادن متوجه اشتباهش نشد وقتی ازدواجش با شکست مواجه شد تازه فهمید ای داد بیداد چیکار کرد با زندگیش و چه کسی رو از دست داد و با زندگی خودش و بچه و یک زن چطور بازی کرد اون تا صد سال هم با من میموند چون تو زندگی از خود گذشتگیم زیاد بود (حتی با دوست دخترش هم کنار اومدم)هیچ وقت قدر زندگی و منو نمیدونست و همیشه به فکر گزینه بهتر از من بود

شاید بهتر باشه اشتراک ازاد بگیری چون راهنمایی های مدیر بهتر هست براتون
الان توانایی اداره کردن زندگی خودتون و دخترتون رو دارید که اقدام کنید برای نگهداریش ؟

- - - Updated - - -

بهتره شاغل شید و از نظر اقتصادی قوی تر شید

الان از هیچ لحاظی آمادگی هیچیو ندارم ولی دارم سعی میکنم شرایطی رو فراهم کنم که حداقل بچمو بتونم ببینم و اون فکر نکنه ولش کردم و منو فراموش نکنه تا ایشاا... به مرور شرایط بهتری بسازم و بتونیم با هم زندگی کنیم به امید خدا دارم سعی میکنم اولش اعتماد به نفسمو برای این کار به دست بیارم