بیکاری همسر

سلام

همسرم بعد از سه سال درس خوندن و تموم شدن همه پس اندازهامون برای خرج تحصیلش و کلی قرض و وام، پارسال تونست کار پیدا کنه بعد از کلی دردسر بعد از 2 ماه دوباره بیکار شد و یکماه و نیم بیکار موند.

بعد از این مدت دوباره تونست کار پیدا کنه ولی الان بعد از شش ماه گفتند که دیگه نیازت نداریم، آخر این ماه دوباره بیکار میشه.....

خسته شدم از این وضع زندگیم رو هواست... نه بچه ای نه سرمایه ای نه خونه و زندگی.. تو این مدت فقط رسیدیم شکممون رو سیر کنیم و بدهیهامون رو بدیم...

وقتی هم بهش گوشزد میکنم عین بچه ها قهر میکنه....


از این میترسم که زندگیم همیشه همینطوری بمونه و هیچ وقت شکل یه زندگی عادی به خودش نگیره...

راهنماییم کنید لطفا...

ایشا.. که شوهرتون به زودی یه کار خوب پیدا کنه.
فقط یه سوال ایشون خودشون از اون کار اولی اومدن بیرون یا تاثیری نداشتن تو این مورد؟؟؟؟
متاسفانه منم با کار همسرم مشکلل دارم:97: ( بیکار نیست ولی همچین کار مناسبی هم نداره)ولی خب حداقل میدونم اگه یه کار خوب گیر بیاره حتما میره و امکان نداره ولش کنه... :43:
در هر صورت تو این اوضاع بد اقتصادی متاسفانه بیکاری و داشتن یه کار مناسب شده یه معضل... ولی شما باید از مسرتون حمایت کنید و بهشون دلگرمی بدین :72:

به نظر من مشاوره اقتصادی با یک مشاور حوزه کسب و کار می تواند خیلی مفید باشد. من توی رادیو اقتصاد و مجله هایی که می خوانم مشاوره های خوبی شنیده و خوانده ام.

شما تشویقش کن به پیدا کردن کار جدید و اصلا ناراحتی و افسردگی نداشته باش و با چهره ای خوب ازش استقبال کن .
امیدوار باشید تلاش کنید درست میشه

دوست عزیز اگر فقط مشکل زندگیتون مالی هستش و از اخلاق همسرتون راضی هستید و همسرتون برای پیدا کردن کار تلاش میکنه و پشتکار داره فقط بد شانسی میاره سرزنشش نکنید چون فشار بیکاری و بی پولی و غر زدن های شما حس بی کفایتی را در ایشون ایجاد میکنه و باعث دلسردی و افسردگی میشود. چرا خودتون هم به دنبال کاری واسه خودتون نیستین؟! تا باهمدیگه تلاش کنید و زندگیتونو بسازید هم مشکل مالیتون حل میشه هم محبت و عشقتون بهم زیاد میشه.فکر نکن تنهایی خیلی از جوونها الان دچار چنین مشکلاتی هستن.پس صبر کن و به شوهرت هم دلگرمی بده . من خودم هم 6 ساله با چنین مشکلاتی دست و پنجه نرم میکنم علارغم اینکه مشکلاتمون فقط مالی نیست.موفق باشی:72:

ممنون از پاسخگویی دوستان

همین حالا هم هر دومون به نوعی دچار افسردگی شدیم.... من و همسرم جوونهای 20 ساله نیستیم که بتونیم بیشتر از این توی این شرایط بمونیم... هم سن و سالهای ما حداقل یه خونه از خودشون دارند ولی ما همچنان هشتمون گرو نهمون هست....

هیچکس به جز خودمون شرایطمون رو درک نمیکنه... استرس بیکاری و ترس از بی پولی رو فقط کسی که درگیرش باشه درک میکنه.....

- - - Updated - - -

دلیل بیکاریش رو میشه درواقع اینطوری توضیح داد که از همون اول روی دیوار اشتباهی یادگاری نوشته بود و یا یه شرکت بی دست و پا جلو رفته بود... دفعه دوم هم مشکل اینه که شرکتی که براش کار میکنه سود منفی داره و به سراغ کارمندهای تازه استخدامی رفته و چند نفر رو مرخص کرده...

تا چند وقت پیش واسه پیدا شدن کار برای خودم دعا میکردیم، حالا همش واسه کار شوهرم دعا میکنم... می دونم برای یه مرد چقدر سخته که توی خونه بشینه و از جیب بخوره... فقط موندم کی قراره از شر این وضعیت راحت بشیم؟؟؟

- - - Updated - - -

در پاسخ به الی:

آیا داشتن یه کار خوب و توانایی تامین خانواده یکی از فاکتورهایی نیست که مرد باید داشته باشه؟ طوری که خانوادش از نظر مالی تامین باشند و آرامش داشته باشند؟؟

اینقدر متاسفانه شرایط اقتصادی بده که ادم نمیدونه چی بگه. خداوند خودش به داد ما جوونها برسه. میتونید از طریق چندتا مرکز کاریابی اقدام کنید.

عزیزم میشه بیشتر توضیح بدی؟ از حرفات اینو برداشت کردم که احساس مسئولیت همسرت کم هستش و تو از این ناراحتی نه؟! باز هم میگم اگه همسرت تمام تلاششو واسه این زندگی میکنه بهش دلگرمی بده و صبر داشته باش خدا بزرگه و کمکتون میکنه من مطمئنم.

سلام
تاپیکهای قبلی تون رو خوندم. شما هنوز خارج از کشور هستین؟
از این لحاظ می پرسم چون کلا فاکتورهای کاریابی در داخل کشور با خارج از کشور خیلی تفاوت دارن

ممنون دوستان

مشکل شوهر من خوش فکر نبودن و عصبی بودنه... تصمیماتی که احساس کرد درسته گرفت و الان احساس می کنه همش اشتباه بوده... که البته در برخی مواقع واقعا اشتباه بوده و می تونست تصمیم بهتری بگیره.... نظرات من هم اهمیت نداشت و گاها با رضایت 30 درصدی من تصمیم رو می گرفت.... من حس می کردم درک درستی از محیط اطرافش داره ولی الان می بینم اینطور نیست...

بله بابک ما هنوز در این غربت به سر می بریم...

سلام

شما خودتون در حال حاضر شاغل یا دانشجو نیستید؟

نقل قول:

---

وقتی هم بهش گوشزد میکنم عین بچه ها قهر میکنه....

---

درک می کنم که شرایط سختی را سپری می کنید و خیلی ناراحت هستید.... ولی علی رغم همه مشکلات سعی کنید که مثل دوست با همسرتون برخورد کنید و امر و نهی نکنید.... و به جای گوشزد کردن مطالب، دوستانه بهشون پیشنهاد بدید....

دوست عزیز من تاپیکهای قبلیت را هم خوندم.

چیزی که برام جالب بود، شباهت زیاد تاپیک شما و ارغوان هست.
البته یه تفاوتهایی بین شما دو نفر هست، ولی شباهتتون زیاده.

شاید نکته ای که می گم خیلی به درد امروز شما نخوره، اما برای خودم جالب بود.
شما و ارغوان، اولش از این که مرد تابع و حرف گوش کن و آرومی گیر آوردین که راحت می تونید کنترلش کنید
و هر چی می خواهید ازش بگیرید، خوشحال بودین.

اما از طرف دیگه می خواهید همین مرد تابع، قوی هم باشه.

نقل قول:

---

شوهرم کارمند رسمی دولت بود و موقعیت شغلی مناسبی داشت، از یک خانواده محترم و خودش هم خیلی مهربانه ولی...

---

نقل قول:

---

سرت رو درد نیارم، بالاخره کار به جایی رسید که تصمیم گرفتیم از اون شهر به شهر خودمون انتقالی بگیریم تا شاید یکمی از استرسها کمتر بشه!! ولی نشد، به اندازه کافی رابطه و پارتی نداشتیم...

---

نقل قول:

---

دیدم خیلی دوست داره ادمه تحصیل بده و توی آزمون ورودی دانشگاه هم پذیرفته نشد، دانشگاه آزاد و پیام نور رو هم اصلا قبول نداشت. این بود که حمایتش کردم واسه اینکه برای خارج از کشور اقدام کنه تا بتونه هم مدرکش رو از یه دانشگاه خوب بگیره و هم اینکه چند مدتی از اون وضعیت و محیط دور بشیم تا شاید استرسها و فشارها کمتر بشه!!!

---

منظور از حمایت، تحریک و وادار کردن دیگه؟
عزیزم در شرایط پیش اومده شما کم نقش نداشتید،
درست نیست که بخواهی همه بارش را روی دوش همسرت بذاری.

ایشون کارمند رسمی دولت بودن بالای 30 سال سن،
شما وادارش کردی کار و زندگیش را از دست بده و بره خارج برای ادامه تحصیل!!

شمایی که از یه شهر به شهر دیگه تو ایران مهاجرت کردید، اوضاعتون بدتر شد و استرسهاتون بیشتر،
چطور فکر کردی بری یه کشور دیگه استرسها تمام می شه؟

مهاجرت، اون هم بدون شغل و پول و با تکیه به پس انداز خودتون، چطور می خواست استرس و فشارها را کم کنه؟
علیرغم مخالفت شدید خانواده اش، در 33 سالگی تصمیم می گیرید کاری را بکنید که در 23 سالگی باید می کرد، اون هم با این همه ریسک !!!!!
تمام پس انداز چند ساله ایشون را نشستید خوردید، حالا که دیگه نه کار داره و نه پول و ... می گی خسته شدم؟

نقل قول:

---

من هم که از بس واسش برنامه ریزی کردم و مخالفتش رو دیدم، دیگه تنهایی برنامه ریزی نمی کنم، همیشه دوست داری اون نظری که خودش می ده درست باشه و من تایدش کنم، نظرات من زیاد براش جالب نیست، دیگه این اواخر از بس ناراحتی من رو توی این مورد دید، اصلا نظر نمی ده و با ترش رویی می گه هرجور خودت می دونی!!

---

شما با مرد ضعیف ازدواج کردی و با رفتارهات و "تو نمی تونی" هات و برنامه ریزی هات و ... ضعیف ترش هم کردی.

نقل قول:

---

خب من شدم لاک غلط گیر این زندگی، مدام باید بترسم که شوهرم تصمیم و عملکرد مهلک اشتباه نداشته باشه!!

---

نقل قول:

---

می دونی شخصیت من حمایتگره من همیشه از اطرافیانم حمایت می کردم

---

به نظر من شخصیتت بیشتر کنترلگره. البته این فقط یک نظر غیرکارشناسیه.

نقل قول:

---

واقعا نمی دونم چرا اینقدر توی چشم من کوچیک و خوار شده ولی شده!!

---

نقل قول:

---

حقیقت داره، خودم رو گول می زنم، من واقعا دوستش ندارم، فکر کنم هیچوقت واقعا و از ته دل و با تمام وجودم دوستش نداشتم،..
خیلی وقتها با تمام وجودم ازش متنفر می شم...
به نظر شما آدم می تونه با کسی که دوستش نداره عمری زندگی کنه؟...

---

منم همین حس را از حرفات داشتم.
دوستش نداری.
تا وقتی که بر وفق مرادت کار کنه و همه چیز خوبه، تو هم راضی هستی که کنترل اوضاع دستت هست.
همین که مشکلی پیش می آد، همه تقصیرها را می ندازی گردن اون و فکر می کنی تو حروم شدی،
لیاقتت این زندگی نبود و ......

نقل قول:

---

حدود 2 سال پیش شوهرم از یکی از دانشگاههای خارج از ایران پذیرش گرفت و ما با این امید که بعد از تمام شدن درسش بتونیم اینجا بمونیم، هر چی داشتیم رو رها کردیم و به اینجا اومدیم. (هر دو در ایران شاغل بودیم)

الان بعد از دو سال، با وجود پیگیریهای زیاد و تلاشهای زیادش هنوز نتونسته کار پیدا کنه! دیگه کم کم پولهامون داره تموم میشه و برای مدت زیادی نمی تونیم اینجا بمونیم.
در طی این دو سال من تبدیل به یک موجود عصبی مزاج شدم که از شوهرم متنفر شدم به دلیل اینکه اون رو مسئول این عقب ماندگی توی زندگیمون می دونم و خیلی بی پروا ازش انتقاد می کنم... (قبلا فقط بهش اعتماد به نفس می دادم ولی حالا واقعا نمی تونم)

اون هم تبدیل به یک فرد بدون اعتماد به نفس و گوشه گیر شده (گرچه قبلا هم این اخلاقها رو داشت ولی حالا خیلی بیشتر شده)

---

نقل قول:

---

همیشه می گفت همه چیزم رو از دست دادم نمی خوام تو رو از دست بدم.

---

نقل قول:

---

منظورم خانواده درجه یک شوهرمه که با اومدن ما به اینجا مخالف بودند و توی این دو سال (دستشون درد نکنه) کاری جز شماتتهای گاه و بیگاه و نگران کردن بیشتر ما نسبت به آینده انجام ندادند!!! شوهر من متاسفانه یکمی گوشی هست، حرف بقیه اگه روی من بی تاثیر باشه (که واقعا نمی تونم بعضی حرفها رو از کسانی که ازشون انتظار دارم بپذیرم)، روی اون تاثیر خواهد داشت.

---

نقل قول:

---

یا وقتی از سر اجبار حرفی رو که من میزنم و نظری که من می دم رو میپذیره، بعدش بلافاصله می گه "این دفعه هم حرف تو شد"

---

نقل قول:

---

ما با هم تصمیم گرفتیم که به اینجا بیاییم، ولی واقعا باید اعتراف کنم که خیلی خوشبینانه برخورد کردیم

---

خب اینا را گفتم که شاید بتونی نقش خودت را در این مشکلات و زندگی امروزت بیشتر و بهتر ببینی.
اما پیشنهاد من،اینه که خودت دنبال کار باش.
شما که می گی همه مدیریت ها و برنامه ریزیهای زندگی دست خودته، اهل کاری، توانمند و باهوشی،
چرا کار نمی کنی؟

یه مقدار از این بحران مالی و افسردگی که فاصله گرفتی،
بعد بشین فکر کن ببین میخوای با این آقا زندگی کنی یا نه.
بین منافع و مضار تابع بودن و حرف گوش کن بودنش، یه کم سبک سنگین کن، ببین می خوای باهاش باشی یا نه.

البته ایشون هم الان دیگه همه چیزش را از دست داده، وقتی کار پیدا کردی و اوضاع رو به راه شد، یه کم منصفانه تر باهاش برخورد کن.
36 سال سن و از دست دادن کار رسمی و پس انداز و ... و به نقطه صفر رسیدن راحت نیست.

ممنونم شیدا جان از اینهمه گوشه کنایه هایی که زدی....

من شاید منظورم رو خوب نرسوندم، منظور من از تصمیمات اشتباه، تصمیم آمدن به اینجا نبود که همین حالا خیلی از دوست و آشناها و خانواده و همکارهای قدیمیمون که با هم توی یه بخش کار میکردیم، در حسرت یه روز خارج شدن از اون وضعیت زندگی به سر میبرند... حتی وقتی شوهرم ناراحته و میگه اشتباه کردم این راه رو اومدم من تمام سعیم رو میکنم که بهش بفهمونم این راه اشتباه نبوده...

گفتن نداره که محیط آلوده اداره و فشارهایی که از هر طرف روی کارمندها بود و البته هست و خواهد بود و روشهای پیشرفتی که برای یه عده خاص فراهم بود و با روحیات هیچکدوم ما سازگار نبود در تصمیم گیری ما نقش زیادی داشت.

من و شوهرم شاید اگر ایران مونده بودیم الان خونه دوم و ماشین دوم و بچه دوم رو هم داشتیم ولی مطمئنم یه چیز نداشتیم و اون آرامش اعصاب بود... زندگی ما درسته که با بی پولی همراه بود ولی خداروشکر توی این چندسال از طرف جامعه تحت فشار نبودیم و از این بابت واقعا خداروشکر می کنیم.... اینجا به نوعی درگیر مسائل روحی شدیم ولی اونجا از ما یه آدم دیگه می ساختند و مجبورت می کنند که اون شکلی باشی در غیر اینصورت از طرف جامعه پس زده میشی....

منظور من تصمیماتی بود که در طول این یکسال و در مورد انتخاب شرکت محل کارش و شهر محل زندگی گرفت هست... که موقعیتهای بهتر و سمت شغلیهای بهتری هم می تونست انتخاب کنه...

شما فکر میکنی من دنبال کار نمی گردم؟؟ من هم دنبال کار هستم ولی متاسفانه بازار کار این روزها آشفته ست و به سختی بشه موقعیت خوبی پیدا کرد....

شخصیت من کنترل گر یا حمایت گر، هر چی که اسمش رو بذارید، من نمی تونم دست روی دست بذارم و شاهد از بین رفتن زندگیمون و جوونیمون باشم... من به عنوان یه زن وظیفه دارم که اشتباهات رو متذکر بشم تا از تکرار دوباره شون جلوگیری کنم، همونطور که اون این وظیفه رو در قبال من داره....

و کلام آخر اینکه توی این چند سال اگر همه زندگیمون از بین رفت، اگر سنمون بالا رفت، اگر هیچی مادیاتی بدست نیاوردیم ولی تجربه ای کسب کردیم که برای من ارزشش خیلی زیاده.... من و شوهرم با تمام قلبمون فهمیدیم که خدایی که بالای سر ماست هرگز نذاشته که ما حتی یک شب گرسنه و بی پناه بمونیم... همیشه سفره مون پربرکت بوده و خدا بهترینها رو برامون خواسته و قطعا خواهد خواست...

تمام نگرانی و ناراحتی من اینه که همیشه فکر میکردم در این سن و سال موقعیتم شکل دیگه ای داره ولی الان چون به اون اهدافم نرسیدم و هدفم رو دور از خودم می دونم ناراحتم و نگران...

این روزها داریم با هم تمرین صبر و اعتماد به خدا رو میکنیم و مطمئن هستیم که تنها خداست که می دونه بهترین واسه ما چیه... ازش می خوایم که همون راه رو برامون باز کنه و بهمون نشون بده....