بعدازمدتها قطع رابطه باخونواده همسرم چه طوری این ارتباطو شروع کنم یعنی خوب شروع کنم

سلام دوستان همدردی

حدودیک ماه قبل تایپیکی باعنوان http://www.hamdardi.net/thread-33354.html بازکردم

موقع نوشتن اون تایپیک خیلی غمگین وپژمرده بودم طوری که تک تک جملاتو بااشک ریختن تایپ میکردم

واززندگیم به قدری ناراضی بودم که وقتی دلداری وهمدردی دوستانو میخوندم بازهم اشک میریختم

به طورخلاصه وارمشکلاتم اینابودن
1-باهم دانشگاهیم که بیکاربود باوجودمخالفت خونوادم ازدواج کردم

2-بعدازازدواج پدرمادرش خیلی اذیتم کردن وخساستهاشون تمومی نداشت

3-بعداز5ماه دیگه نتونستم شرایط اون خونه روتحمل کنم قهرکردم رفتم خونه بابام

4-ما ازاونجا نقل مکان کردیم مجبورشدیم توپارکینگ خونه بابام زندگی کنیم
5-جونمونو برداشتیم والفرار

6- اونها قلبا راضی نبودن ازاونجابریم دلشون میخواست هرطوری هست منواذیت کنن ومن دم نزنم وتحمل کنم

7-حالا 4سال ازازدواجمون گذشته وهمسرم باهاشون رفت وآمد داره ولی من باهاشون قطع رابطه کردم اونها هم منوطردکردن ومیگن مااصلا این عروسو نمیخواهیم وطلاقش بده

8- ولی همسرم مردخیلی خوبیه وعاشقانه دوسم داره وپشتمه
9- من ازاین انزوا وتنهایی خسته شدم ودیگه دلم میخواد هرچی درگذشته بوده روبریزم دور ومثل همه عروسها باخونواده شوهرم رفت وآمدکنم

10-این تنهایی واین قطع ارتباط به قدری روم فشارآورده بود که توپست اولم نوشته بودم میخوام طلاق بگیرم

11-به لطف دوستان همدرذی درعرض همین مدت کوتاه به ارزش واقعی زندگیم وهمسرم آگاه شدم


نتیجه:حالا میخوام برای هرچه بهترشدن زندگیم وعالیترشدن رابطم باهمسرم باخونوادش که خسیسن وتقریبا آدمهای خوبی نیستن ارتباط برقرارکنم

13-کمکم کنید وبهم بگید چه طوری باهاشون ارتباطمو شروع کنیم ازاین آغازکردن میترسم ولی خیلی خیلی زیاد به برقراری رابطه باخونواده همسرم نیازدارم
مرادراین مورد:(چگونگی استفاده از مهارت های ارتباطی جهت بازسازی روابط با خانواده همسرم.)راهنمایی کنید

ممنون

باتوجه به صحبتهای دوستان قراره امشب همسرم تنهایی بره خونه مامانش تاواسه یه روزقراربزاره منوهم باخودش ببره وضمنامیخوادبه اونابگه اگه منو نپذیرن دیگه رنگ پسرشونونخواهند دید

سلام مامان فربد عزیز

اول باید بگم که در این مورد تجربه ای ندارم.....
ولی انچه به ذهنم میرسه اینه که....

نقل قول:

---

ضمنامیخوادبه اونابگه اگه منو نپذیرن دیگه رنگ پسرشونونخواهند دید

---

بیان این جمله فقط باعث بدتر شدن شرایط میشه.
شما مدت زمان طولانیه که ارتباطی نداشتید و انها هم با ازدواج تان مخالف بودند.....
مشکلی که این همه وقت از زمانش می گذره را که یک شبه با تهدید حل نمی کنند.....

اینکه ایشان اول تنها بروند یا هر دو با هم برید را خودتان میدانید.....
ولی به نظر من اگر قبلش اطلاع دهید ممکن است مخالفت کنند، انوقت چه کار می کنید؟ دیگر نمی روید؟ یا علی رغم مخالفتشان باز هم می روید؟ اگر بدون اطلاع برید بهتر. می گویند مهمان حبیب خدا است و مدتها هم هست که نوه شان را ندیدند. اگر با روی خوش و گل و شیرینی برید احتمال استقبال بیشتر.
من اگر جای شما بودم در یک روز عید یا تولد به اتفاق همسر و فرزندم و با گل و شیرینی به دیدنشان می رفتم. مثلا جمعه نیمه شعبان است و فرصت خوبیه
البته این نظر منه و ممکنه چون تجربه ندارم اشتباه کنم.
ولی کلا بهتر از در دوستی و صلح و ارامش وارد بشید.....
اگر دوست داشتی این شعر را هم بخون
http://www.hamdardi.net/thread19637-12.html#post334261

با ارزوی بهترینها:72:

سلام صالحه جان ممنون ازنظرت من خودمم دیگه میخوام باهاشون ازدرمسالمت آمیز واردشم ولی همسرم تنهایی میخوادبره وضعیتوبررسی کنه وببینه تاچه حد دلشون نرم شده فکرکنم

دیگه بایدفهمیده باشن اگه پسرش میخواست طلاقم بده تاحالاداده بود اما منظورم ازتهدیدکه رنگ پسرشونونمییبینن آخرین راه است یعنی همسرم هرچقدرباهاشون صحبت کنه واونها

همچنان بخوان منوطردکنن وبگن طلاقش بده درآخراینوبهشون خواهدگفت
به نظرم همه تقصیرها گردن همسرمه که تواین مدت تنهایی رفته وتنهایی اومده اگه من وازخودش جدانمیکرد الان دیگه انقدربرای رفتن چه کنم چه کنم نمیکردم ودوتایی باهم میرفتیم

به نظرم شما زن و شوهر هر دوتون هیجانات احساسی تون رو نمی تونید کنترل کنید. آخه این چه جمله ایه؟! عزیزم اگر کسی بیاد به شما شبیه این حرف رو بزنه و شما رو در منگنه بذاره، واکنش طبیعی آدم اینه که پس خواهد زد . غیر از اینه؟
درست اینه که محافظه کارانه و دست به عصا راه برید. اگر توپ همسرت پره از این موضوع، شما آرومش کن و بگو بعد از این همه مدت که می خوایم بریم، گفتن این جمله خیلی خوشایند نیست. ما که قید پدرمادرامون رو نمی تونیم بزنیم...

قبلا هم شیدا واسه شما نوشت که با توجه به حال و احوال درونی شما و پیشینه رابطه تون، بد نبود اگر اجازه می دادی یک مدت بگذره و بعد خودت رو در چنین شرایطی قرار می دادی.
اما حالا که اصرار داری و به قول خودت نیاز به آغاز این رفت و امد ها داری، قبلش همه چیز رو واسه خودت حل و فصل کن و برای همه واکنش های ممکن آمادگی روحی داشته باش.

1- ممکنه به همسرت بگن اصلا نمی خوایم ریختشو ببینیم! تو هم دیگه نیا!
2- ممکنه برید و اونجا با سردی باهاتون رفتار بشه
3- ممکنه حرف های ناخوشایند و واکنش های ناخوشایند بشنوید
4- ممکنه حرف گذشته پیش کشیده بشه و شما مقصر دونسته بشید.
5- ممکنه همه مهربانی شما رو پس بزنن


خلاصه اینکه هم شما لازمه مهارت های ارتباطی توی این مواقع شبه بحرانی رو بلد باشید. هم همسرتون. از اون گذشته، رابطه ای که چند سال در بدترین حالت ممکن بوده، یک شبه و با یک بوسه و شیرینی به شکل ایده آل در نمیاد.

اگر قراری گذاشته شد و رفتید:
صبور باشید
بخندید
جبهه نگیرید ( حرفشون رو تایید نکنید اما لازم هم نیست ثابت کنید شما گناهی نداشتید و فلان)
برچسب نزنید و....

هر وقت اوضاع رو به وخامت پیش رفت، بحث رو منحرف کنید. مثلا پسرتون بهانه خوبیه. (راستی حاج خانوم هی می خواستم ازتون بپرسم هی یادم می رفت، به نظرتون وقتی فربد ... )

بگید "به هر حال در گذشته ناملایماتی بوده که همه ما ازش رنجیدیم، شما پدر و مادر هستید و برای ما عزیز. دوست داریم بیشتر ببینیمتون و حضورتون غنیمته."

خیلی کوتاه: انتظار بازگشت مهرتون رو روی صفر تنظیم کنید. اگر غیر از این شد که خوشا. و گرنه آمادگی پذیرش تلخی‌ش رو از پیش دارید.

استوار باشید.:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مامان فربد

10-این تنهایی واین قطع ارتباط به قدری روم فشارآورده بود
نتیجه:حالا میخوام برای هرچه بهترشدن زندگیم وعالی ترشدن رابطم باهمسرم باخونوادش که خسیسن وتقریبا آدمهای خوبی نیستن ارتباط برقرارکنم

13-کمکم کنید وبهم بگید چه طوری باهاشون ارتباطمو شروع کنیم ازاین آغازکردن میترسم ولی خیلی خیلی زیاد به برقراری رابطه باخونواده همسرم نیازدارم

---

مامان فربد عزیز قسمت هایی رو که پر رنگ کردم نقطه ضعف شماست.

زندگی خوب داشتن نباید در گرو روابط باشه بلکه باید وابسته به رعایت اخلاق باشه.

قبل از هر اقدامی بدونید چون از روی نیاز می خواهید شروع به برقراری رابطه کنید در هر حالتی نتیجه نخواهید گرفت. الان نیاز شما شروع ارتباط است بعد از اون نیازهایتان توقعات شما در نوع برخورد خانواده همسرتان هست.

عمیق تر به این قضیه نگاه کنید.

به قول آویژه جان هر دو هیجانی و احساسی دارید برخورد می کنید.

سلام دوستان بزرگوارممنون ازنظرتون


درسته همسرم هم بخاطرمن ديگه نميتونه هيجاناتشوکنترل کنه بخصوص بعدازدعواي شديدي که باهاش داشتم (پنهوني ازمن ميرفته ملاقاتخونوادش ) خيلي عجله داره که اين قضيه ديگه


تموم بشه وخودمونم ديگه نميدونيم واقعا چيکارکنيم هرروزيه سازميزنيم يه روزميگه توتنها برو يه روزميگه خودم اول ميرم يه روزميگه دوتايي بريم بعدشم ميگه نه اصلا نريم گيج شديم


ضمنا آستانه تحمل من پايينه بيشتراز5ماه نتونستم تحمل کنم ازطرفي خيلي آدم ساده اي هستم ومثل جاريم خوب بلدنيستم زبون بريزم وسياست ندارم
توروخداکمکم کنيد
عزیزان من گفتم به این ارتباط نیازدارم اما نه بخاطرخودم
1-بخاطرآرامش همسرم

2-بخاطرپسرم که کمبودی نداشته وبیشترازاین ازنعمت پدربزرگ ومادربزرگ پدری محروم نباشه

3-من اگه تاصدسال دیگه هم چه بااونها وحتی بافامیل خودم (به جزپدرومادرم) رابطه ای نداشته باشم احساس تنهایی نخواهم کرد چون خوشبختم وباوجودخدا ودرکنارهمسرم تنهانیستم
همسری که نه تنها ازاوسرترنیستم بلکه ازسرمم زیادیه

4-بخاطررضای خدا وصله رحم واینکه اخیرا مادرشوهرم کسالت دارن ومیدونم دلشون میخوادنوشونوببینن ولی غرورشونونمیشکنن
5-من میخوام غرورموبشکنم

سلام دوستان من فکرمیکنم آمادگی ندارم تا دوباره باخونواده شوهر ارتباط برقرارکنم

فرشته مهربان میتونید تایپیکموقفل کنید

ازقدیم گفتن سری روکه دردنمیکنه دستمال نمیبندن
ممنون ازهمتون که برام وقت گذاشتید
مینوش جان قدرخودتوبدون که لیاقت شما هرکسی نیست وشریک زندگی شما باید درحدمتانت وصبوری خودتان باشه مطمئنم خدا برات یه همسرخوب درنظرگرفته شماتنهانیستی وخداروداری
دختربیخیال خیلی دوست دارم
ممنون ازهمه خدانگه دار

دوست خوبم تصمیمی که شما گرفته بودید تصمیم درست و خداپسندانه ای بود لطفا منصرف نشید و راهی برای ارتباط درست با خونواده همسرتون پیدا کنید درسته شاید شما به ارتباط با اونا نیازی نداشته باشید ولی مطمئن باشید این یکی از نیاز های اساسی همسرتون هست . اگه همسرتونو دست دارید و احساساتش براتون مهمه باید این رابطه رو در جهت درستش مدیریت کنید وعدم برخورد صحیح شما باعث رنجش همسرتون میشه ویا مجبوره مخفیانه به دیدارشون بره و این خود موجب رنجش بیشتر اونا از شما میشه و عکس العمل متقابل اونا باعث رنجش بیشتر شما . یعنی این دور باطل هی ادامه پیدا میکنه و موجبات دلخوری دو خانواده رو فراهم میکنه . برای جلوگیری از این رویه بهتره با همسرتون صحبت کنید و بهش اطمینان بدید که مخالف رفت و امد با خانواده اش نیستید ولی اونا هم باید شما رو به عنوان یه خونواده مستقل به رسمیت بشناسند . از همسرتون بخواهید که هر وقت دلش خواست پدر مادرش رو ببینه به همراه شما به دیدنشون برید حتی اگه عکس العمل اونا اوائل خوب نبود باید تحمل کنید و هی سر همسرتون غر نزنید مطمئنم بعد از مدتی اونا به این رویه عادت میکنند و دست از لجاجت برمیدارند . البته رفت و امدتون نباید بیش از حد و خیلی زود به زود باشه .

عزیزم خونواده شوهرت برات محبت نمیارن. یعنی از اونا توقع نداشته باش دوستت باشن محبت کنن و تنهایی هاتو پر کنن. اونا خونواده شوهرن. خیلی محترمانه خانمانه هر وقت نیاز بود با شوهرت برو با شوهرت هم بیا. مثل مهمونی های دیگه که میری. مثلا مهمونی های بزرگ که می ری همین طوری می ری دیگه. نه انتظار داری برای کس و کار بشن نه انتظار داری محبت کنن و نه پا میشی کار می کنی. محترمانه کم حرف خیلی هم احترام بذار در صحبت کردنت و کلا فاصله رو حفظ کن. کار هم تا حد ممکن نکن. مثل عروس می ری مثل عروس میای. اونم چرا؟ چون می خوای شوهرت خیالش راحت باشه و ارامش داشته باشه. همین.
اگه دوست نداری و امادگی نداری تصمیم خودته می تونی بعدها هر وقت فکر کردی اماده ای بری. اما دوستاتو از جای دیگه ای پیدا کن. از اونا توقعی نداشته باش. اونا برات خونواده شوهرن. اگه هم هر از گاهی محبتی کردن خوبه. اما در کل اصلا توقع اینک تنهایی هاتو پر کنن نداشته باش.
اما در هر حالتی از نظر گفتاری باهاشون محترمانه رفتار کن. محترمانه که می گم در حد گفتار و خوش رو بودنه. اما نمی خواد کاری کنی و عملا نمی خواد از خودت براشون مایه بذاری.

ممنون از جمله ی امیدوارانه قشنگت. لطف داری. خوشحالم کردی :43:

میشه بپرسم چرا درخواست قفل تاپیک دادی و خداحافظی کردی؟
چرا یهو تصمیمت عوض شد؟ در حالیکه شب قبلش قبل از اینکه بخوابی اومدی کلی دلیل آوردی که چرا باید این دیدار اتفاق بیفته ؟! ....

عزیزم، بانو، من نمی گم نرو خانواده همسرت رو ببین. میگم :

هیجان-مدار نرو
مهرطلب نرو
احساسی نرو
به خاطر پسرت یا همسرت هم حتا نرو


اما اگر با دلیل منطقی برای خودت بری- بر خودت مسلط باشی- بدون انتظار از احدی بری، تلخی هاش همون موقع که پات رو از در خونشون میذاری بیرون تموم بشه و ... چرا که نه؟!

:72:

ضمن تشکراز دوستان واحدومينوش و آويژه عزيز
آويژه ميترسم خيلي ميترسم اين حس خوشبختي وآرامشم ازبين بره چراشونميدونم ولي ميترسم

آرامشم باديدن اونها ازبين بره ميترسم نزديکي به اونها زندگيموتهديدکنه وخداي نکرده دوباره برگردم سرخونه اول
این همه دوستان برام نوشتن ونوشتن که قدرزندگیتوبدون ومن هم پی به اشتباهاتم بردم ولی نکنه ..................................
دراين صورت آويژه جان حرفي براي گفتن ندارم من همچنان دلم ميخواست توتايپيک قبليم بنويسم ودوستان باهام همدردي کنن ولي فرشته مهربان قفل کردن تواين تايپيک وتواين موضوع ديگه حرفي براي گفتن ندارم براي همين خداحافظي کردم
بازهم ممنون ازهمه

اگه دوست داشتی بنویسی رو دردل کنی همین تاپیکم می تونی بیای بنویسی. مهم نیست اسم تاپیکت چیه. اگه نوشتن کمکی بهت می کنه هر وقت دوست داشتی اینکارو بکن.
موفق باشی.

مامان فربد،

تا زمانی که از نظر روحی آماده نشدی اقدام نکن. برای آماده شدن خودت برنامه بذار و فکر کن.
اعتماد به نفست را بالا ببر، آرامش و خوشبختی ات را منوط به رفتار خانواده شوهر ندون
اونوقت می تونی راحت تر بری جلو.

هر اقدامی و هر کاری درجه ای از ریسک و هزینه داره.
آدمهای ترسو از زندگیشون کمتر لذت می برن. رکود و آرامششون را به ریسک ترجیح می دن.
حیف نیست به خاطر ترس از خفه شدن یا برخورد با دیگری، لذت شنا کردن را از خودمون بگیریم؟

مهارتهای ارتباطیت را قوی تر کن، حساسیتهات را کنترل کن،
توقعاتت را از دیگران معقول تر کن،
از اونها به اندازه تواناییهاشون انتظار داشته باش.

من تجربه عملی موقعیت شما را ندارم،
اما اگر موقع تولد نوزاد جاریت به بهانه دیدن بچه و جاری برین، آیا اشکالی داره؟

سلام من هم نوشته های خودتو هم دوستان رو خوندم خیلی خوب راهنماییت کردن و خخیلی خوب تر تو بهشون عمل کردی واقعا بهت افتخارمیکنم که همچین زن محکمی هستی ، حیفم اومد این حرفمو بهت نگم و برم .... حالا که به نتیجه ی خوبی رسیدی پا پس نکش ، بزار این همه تلاشت ثمر بده و با راهنمایی دوستان جلو برو و یه بار برای همیشه قال قضیه رو بکن ، نترس ... محکم باش .... به خدا توکل کن و قدم درست رو بردار ... از صمیم قلبم برات دعا میکنم ... همیشه سلامت باشی ایشالا ....

سلام عزیزم ازچی میترسی چزا آرامشت بهم بخوره میترسی شوهرت طلاقت بده؟!!!! عزیزم وقتی تو پا پیش بذاری و سعیتو بکنی و اونا تو رو پس بزنن درنظر همسرت عزیزتر و محترمتر میشی بعدم یه تجربه شخصیمو بگم من اول عقدم خیلی عزیزبودم مادرشوهرم کمتر از عزیزم و قربونت برم نمیگفت منم خیلی بهشون احترام میذاشتم تا اینکه سرجریاناتی رو شد که دارن از زندگی ما سواستفاده میکنن یه جورایی پسرشون لو داد همش هم داشتن برا زندگیمون چه ازلحاظ مالی چه رابطه بین من و همسرمو خراب میکردن که کم کم منم نتونستم کارا وتوقعات و دخالتاشونو تحمل کنم و یکسال حتی بیشتر بینمون درگیری بود حالا شما شوهرت ظرف شماست ولی شوهرمن بسکه وابسته به مادرش و دهن بین بود طرف اونا بود هربار مادرش برامن خط و نشون میکشید که پسرم طلاقت میده جالبه که منن بیشتر از اونا و پسرشون طالب طلاق گرفتن بودم ولی باوجود وابستگی شوهرم به خونوادش و حرفاشون چون دوسم داششت هرچه بیشتر میدیدن که شوهرمن میچسبه به من و باهم خوشیم کم کم دخالتاشون تموم شد و پاشونو کنار کشیدن درحدی تغییر کردن که چپ و راست مادرشوهرم ازم میخاد که بیاپیشمون بیا ببینیمت حتی بعضی وقتا که باشوهرم مشکل پیدا میکنم طرف منو میگیرن و نصیحت پسرشون میکنن مادرشوهرمن ادمی بود که اگر میدید من و شوهرم داریم میگیم و میخندیم هرکاری میکرد تاما رو به جون هم بندازه و هرجور بود پسرشو پرمیکرد که اذیتم کنه حالا هم اینجوری عوض شده ..
توهم پا پیش بذار وقتی رفتار تو درست باشه همسرتم پشتت باشه و دوست داشتن و عشقتونو ببینن اونا هم عوض میشن اوناهم پدرمادرن دلشون که از سنگ نیست. ببخشید پرحرفی کردم ایشالا مشکلت حل میشه فقط رو اعتمادبنفست کارکن